تاپیک جامع بررسی بالستیک اسکاد تاپیک جامع بررسی بالستیک "اسکاد"

[adelkhoje 5,060]

درست مثل شهاب3 :cowboy:  :cowboy:  :cowboy:

 

تا حدودی میشه گفت  صحیح است چون موشک شهاب 3 و نودونگ 1 کره ی شمالی حاصل همکاری نزدیک کره شمالی و ایران برای ساخت یک موشک میان برد بالستیک هستش که اساس ساختش از موشکهاي SCUD مدل B و c تنها فرقشون مقیاس (بزرگتربودن یا کوچکتر)بودنشون هست ولی به هرحال موشک شهاب 3 حاصل تلاش بچه های موشکی سپاه به سرپرستی شهید تهرانی مقدم بود و نباید از تلاش این عزیزان غافل شد ،که از موشک اسکاد بی و سی که در بهترین حالت (300 کیلومتر مدل B) و (550 کیلومتر مدل C) هستش، به موشکی به برد 2100 کیلومتری رسیدن.

 

 

 

 

 

 

 

 

http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Nodong/

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[Alicommando 786]

تا حدودی میشه گفت  صحیح است چون موشک شهاب 3 و نودونگ 1 کره ی شمالی حاصل همکاری نزدیک کره شمالی و ایران برای ساخت یک موشک میان برد بالستیک هستش که اساس ساختش از موشکهاي SCUD مدل B و c تنها فرقشون مقیاس (بزرگتربودن یا کوچکتر)بودنشون هست ولی به هرحال موشک شهاب 3 حاصل تلاش بچه های موشکی سپاه به سرپرستی شهید تهرانی مقدم بود و نباید از تلاش این عزیزان غافل شد ،که از موشک اسکاد بی و سی که در بهترین حالت (300 کیلومتر مدل B) و (550 کیلومتر مدل C) هستش، به موشکی به برد 2100 کیلومتری رسیدن.

 

 

 

 

 

 

 

 

http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Nodong/

+++++

ویرایش شده در دی 93 توسط Alicommando

[Sami1993 11,574]

در قسمت دوم مستند خط مقدم اشاره شد که قرار بر پرتاب اولین موشک ایران به سمت بغداد بوده ، ولی لحظه های آخر از حضرت امام (ره) دستور می رسد که برای اتمام حجت ، موشک به هدف دیگری به غیر از  بغداد شلیک بشود !

 

که پالایشگاه کرکوک انتخاب می شه !

[Alicommando 786]

این شبیه اس300 نیست

http://www.armyrecognition.com/china_chinese_army_missile_systems_vehicles/df-21_df-21a_css-5_df-21b_medium-range_road-mobile_ballistic_missile_technical_data_sheet_pictures.html

[adelkhoje 5,060]

 

 

 

اسكاد B: نسخه هاي پنهان

 

 

يكي از مخفي ترين نسخه هاي اسكاد، سامانه موشكي متحرك با بالگرد 9K73 بود. توسعه اين سلاح در 1963 از تجربه بحران موشكي كوبا نشات گرفت.اگرچه برنامه هايي براي به كارگيري اسكاد در كوبا وجود داشت، ولي اين امر به دليل وزن زياد اين سامانه موشكي امكان پذير نبود. بنابراين در 1963 برنامه اي براي توسعه نسخه هاي سبك و ساده سازي شده از سه موشك هسته اي FROG-7 ، scud b 9K72 و FKR-2 منجر به پيشرفت در پروژهSS-C-1 شد.

 

 

 

 

FROG-7

 

 

 در زمان رويارويي با ناتو، نسخه هاي جديد به اندازه كافي سبك بودند كه انتقال سريع آنها با بالگرد به موقعيتهاي جديد و مخفي امكان پذير بود. به اين ترتيب، هدف گيري آنها بسيار دشوارتر مي شد. سامانه 9K73 از موشك اندكي بهبود يافته R-17V بهره مي گرفت كه حرف V مخفف Vertoletniy يا بالگرد است. سكوي پرتاب آن يك نيم-كشنده و عمودساز چهارچرخ سبك ويژه بود كه به اندازه كافي براي حمل با بالگرد Mil Mi-6RVK كوچك شده بود. تعداد كمي از سامانه 9K73 ساخته شد و براي چند سال در ارتش شوروي به صورت آزمايشي به كار گرفته شد.

 

 

 

 

 

موشک 9K73 در حال بارگذاری در MiL Mi-6R جهت منتقل کردن موشک

 

 

نسخه پنهان ديگر اسكاد، پروژه 9K720آیرفون بود. دقت سامانه موشكي اصلي R-17 به قدري پايين بود كه نمي توانست اهداف دقيقي را با كلاهكهاي متعارف مورد هدف قرار دهد. به گونه اي كه در 1967 ، موسسه علمي پژوهشي مركزي اتوماسيون و هيدروليك ( TsNIIAG ) كار توسعه بر روي يك نسخه هدايت شونده دقيق با نام R-17-VTO آيروفون را آغاز كرد.

 

 

 

 

در اين نماي پشت از سكوي پرتاب خودكششي 9P117M1 شوروي، قنداق پرتاب بزرگ 9N117 كه هنگام حمل و نقل، پشت موشك لولا مي شود به خوبي ديده مي شود

 

تكنيك هدايتي آن مقايسه اپتيكي بود كه نيازمند استفاده از تصويري از هدف بود. اين روش چندان عملي نبود و در 1974 اين پروژه سازماندهي مجدد شد تا بتواند از پيشرفتهاي فناوري كامپيوتر بهره گيرد. سامانه جديد به تصاوير ديجيتال متكي بود لذا به راحتي امكان تغيير اهداف و انتخاب آنها از كتابخانه كامپيوتري كلاهك وجود داشت. نمونه اوليه در 1975 كامل شد و با سقوط از يك هواپيماي جنگنده Su-17 مورد آزمايش قرار گرفت.

 

نخستين آزمايش آن بر روي موشك در 29 سپتامبر1979 انجام شد كه آيروفون در فاصله چند متري هدف مورد نظر اصابت كرد. كلاهك آيروفون اصلاح شد به گونه اي كه بخش كلاهك از بدنه موشك جدا شده و سطوح كنترلي جديد به آن افزوده شد تا كلاهك بتواند اصلاح مسيرهاي فاز نهايي را انجام دهد. نخستين آزمون پرتابي از اين نسخه آيروفون در 24 سپتامبر 1984 انجام شد، ولي اين پرتاب و پرتاب بعدي آن در 31 اكتبر ناموفق بود.

 

 

درنهايت مشخص شد كه مشكل، ناشي از انباشته شدن لايه نازكي از غبار در سطح داخلي عدسي اپتيكي در دماغه موشك بوده و متعاقبا آزمايشهاي سال 1985 موفق بود. در 1989 موشك، آزمايشهاي وضعيت اوليه خود را گذرانده و تاييد اوليه براي پذيرش به عنوان سامانه 9K720 را دريافت كرد. البته، اين سامانه هيچگاه وارد توليد انبوه نشد، چراكه در دهه80 میلادی، موشكهاي پيشرفته تر توچكا ( SS-21) اسكاراب و موشك جديد اوكا ( SS-23 ) به خدمت گرفته شد. عجيب آنكه، گزينه سرجنگي آيروفون در دهه 1990 براي صادرات به مشتريان موشك اسكاد پيشنهاد شد.

 

 

 

 

كلاهك 9K720 آيروفون آخرين زيرمجموعه توسعه داده شده موشك اسكاد B بود و از حسگر هدايتي الكترواپتيك كه در موسسه مركزي علمي پژوهشي اتوماسيون و هيدروليك (TsNIIAG) توسعه داده شده، بهره گرفت. اين تصوير بخش كلاهك هدايت شونده را نشان مي دهد كه مي تواند به جاي كلاهك معمولي اسكاد جايگزين شود


ادامه دارد...

 

کلیپ شلیک موشک اسکاد به تروریست ها

 

کلیپ برخورد موشک اسکاد به مواضع تروریست ها

 

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[zoljenah 322]

قضیه این شهاب۴و۵چیه؟؟؟من تو سایت های خارجی زیاد دربارش دیدم

[mansur56 6]

درسته منم اینو میخوام بدونم

 

تو یه فیلمی از سردار صفوی اینو پرسیدند که ایشون گفتند : ترجیح میدم به این سوال جواب ندم

[adelkhoje 5,060]

قضیه این شهاب۴و۵چیه؟؟؟من تو سایت های خارجی زیاد دربارش دیدم

درود...

 

در مورد این موشکی که عرض می کنید ،غربی ها اعلام کردن ما ساختیمش ،یکی از این دست گزارشات غربی ها از ساخت موشک ها برد بلند میشه به گزارش زیر اشاره کرد ...

 

این گزارش در سال 2008 توسط  منابعی چون missilethreat.com www.fas.org/man مطرح شده است

 

پاکستان در ماه آوريل 1999 يک فروند موشک Ghauri 2 يا Hatef 6 را آزمايش کرد که يک نسخه بلندتر از موشک Ghauri 1 بود و داراي حداکثر برد معادل 2500 کيلومتر بود. ممکن است که موشک شهاب ۴ شبيه Ghauri 2 باشد.
پيشرفت و توسعه شهاب ۴ هنوز واضح و شفاف نيست، اگرچه اسرائيليها معتقدند که اين موشک تا سال 2001 وارد خدمت خواهد شد اما تا جولاي 2001 هيچگونه آزمايش پروازي نداشته است. ايرانيها اعلام کرده اند که در حال طراحي يک وسيله براي پرتاب ماهواره هستند و موشک شهاب ۴ ممکن است اولين نامزد و وسيله براي براي انجام اين ماموريت باشد.هرچند به جزئيات بيشتري در اين باره اشاره نشده است.اما ايرانيها به خوبي به اين مساله واقفند که اجراي اين برنامه بدون عقد قرارداد با هيچ شرکت خارجي بسيار سخت و طاقت فرسا خواهد بود.

گزارشهاي رسيده حاکي از آن است که ايران توسعه برنامه موشکي ديگري با عنوان شهاب ٤ را در دستور کار قرار داده است. اين برنامه در سال 1997 شناخته شد. گزارشهاي مختصري از منابع اسرائيلي حاکي از آن است که ايران در ساخت موشک شهاب ٤ از متحد قدرتمند و مخصوصش يعني روسيه کمک گرفته است . آنها معتقدند که تکنولوژي ساخت موشک شهاب ٤ برگرفته از يک نوع موشک بالستيکي ميان برد روسي به نام SS-4 Sandel يا همان R-12 که براي اولين بار در سال 1958 وارد خدمت شد . هر چند اين مساله توسط ايران و روسيه کاملا مخفي نگاه داشته شده است.

گزارشهاي رسيده از داخل ايران حاکي از اين است که ايرانيها در حال برنامه ريزي براي توسعه يک موشک بالستيکي با بردي معادل 4000 کيلومتر هستند که وسيله بسيار مناسبي براي پرتاب ماهواره مي‌باشد و اين شايد سر آغاز طراحي و ساخت شهاب ٥ يا ۶ باشد. آنچه ممکن به نظر مي‌رسد اين است که شهاب ٥ بر اساس موشک Taepo-dong 1 به عنوان يک وسيله پرتاب فضايي (SLV) طراحي و ساخته خواهد شد.

برخي گزارش‌ها نشان مي‌دهد كه موشك «شهاب 4» بر اساس ويژگي‌هاي موشك «SS-4» ساخت شوروي تهيه شده است. گزارشهاي ديگر حاكي است كه موشك «شهاب 5» با برد بيشتر نيز وجود دارد كه بر اساس ويژگي‌هاي موشك Tapeo Dong يا SS-4 ساخته شده است. مي‌گويند اين موشك تا 4 هزار كيلومتر برد دارد و بيش از يك تن مواد را مي‌تواند حمل كند. ايران ممكن است دو برنامه موشكي ديگر شامل سيستم‌هاي دوربردتر داشته باشد كه گزارش‌هاي متعددي در خصوص حداكثر برد آن مطرح است بردهايي كه اين گزارش‌ها ذكر كرده‌اند، عبارتند از 3650 كيلومتر،‏ 4500 تا 5000 كيلومتر‏، 6250 كيلومتر و ده‌هزار كيلومتر.

به نظر مي‌رسد كه ايران موفق به دستيابي به جزييات فناوري و طراحي موشك روسي SS-4 شده است. موشك SS-4 كه به موشك R-12 يا Sandal نيز معروف است، يك موشك روسي قديمي با سوخت مايع است كه براي اولين بار در سال 1959 به خدمت گرفته شد و احتمالاً به عنوان اجراي بخشي از پيمان IRBM نابود شده است. اين موشك بسيار بزرگ است و فناوري آن به اوايل دهه 1950 مربوط مي‌شود، البته بين سال‌هاي 1959 و 1980 دوبار نوسازي شده است. خطاي اين موشك 2 تا 4 كيلومتر و حداكثر برد آن دو هزار كيلومتر است و معنايش اين است كه فقط با يك كلاهك اتمي يا يك سلاح بيولوژيكي نزديك به مرگباري سلاح‌هاي هسته‌اي كارايي دارد. در عين حال فناوري كلي موشك SS-4 نسبتا ساده و نزديك به 1400 كيلوگرم وزن دارد.

گزارش‌هاي فزاينده‌اي وجود دارد كه نشان مي‌دهد ايران ممكن است از تكنولوژي‏هاي روسي براي توسعه موشك‌هاي دوربرد خودش كه با بردهاي 2000 تا 6250 كيلومتر استفاده كند. منابع اطلاعاتي اسرائيل و آمريكا گزارش داده‌اند كه ايران در حال توسعهء موشك‌ «شهاب 4» با برد ۳000 كيلومتر است و مي‌تواند تا حدود 2000 پوند مواد حمل كند و خطاي آن حدود 2400 متر است. برخي از برآوردها نشان مي‌دهد كه سيستم اين موشك سال 2004 تا 2005 عملياتي خواهد شد. معاون وزارت خارجه در امور خاور نزديك در 28 جولاي 1998 گواهي داد كه آمريكا برآورد مي‌كند اين سيستم هنوز جهت تقويت موتورها و سيستم هدايتي خود نياز به كمك خارجي بيشتري دارد.

 

شاید هدف غربی ها از ارائه همچین  گزارش هایی تحت فشار قرار دادن افکار عمومی برای تحریم و منزوی کردن بیشتر ایران باشد ، به هرحال اگر هم واقعیت هم داشته باشه مشکلی نیست :winking:

 

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10298/SLIDE3.jpg][/url]

 

موشک هایی بالستیک ایران شاید ماهم نسخه های مخفی از شهاب داشته باشیم ،مثل روس ها که نمونه های محرمانه از اسکاد داشتن

 

درسته منم اینو میخوام بدونم

 

تو یه فیلمی از سردار صفوی اینو پرسیدند که ایشون گفتند : ترجیح میدم به این سوال جواب ندم

 

همانطور که می بینید خود مسئولین این امر هم از جواب دادن به این سئوال امتناع می کنن... :mrgreen:

[adelkhoje 5,060]

بسم الله الرحمان الرحیم

 

 

 

 

سازمان دهي اسكاد

در اوايل دهه 1960 ، تيپهاي موشكي عملياتي-تاكتيكي R-11 و R-17 به هر دو سطح جبهه با آرايش دو تيپ براي هر جبهه و در سطح لشگر، يك تيپ به ازاي هر لشگر اعزام شدند. تيپهاي اختصاص داده شده به لشگرها داراي دو گردان با تعداد كل شش سكوي پرتاب بود، در حاليكه تيپهاي اختصاص داده شده به جبهه ها معمولا داراي سه گردان و نه سكوي پرتاب بود. به دليل پيچيدگي سامانه هاي اوليه 8K11 اسكاد A  و 8K14 اسكاد B ، هر تيپ توان نيروي حدود3500 نفر و حدود 700 خودرو متناسب را داشت و گردانهاي پرتاب آنها حدود 745 نفر و 265 خودرو و موتورسيكلت داشت. سازماندهي تيپها شامل يك فرماندهي و ستاد، دو گردان پرتاب، گروهان فني، گروهان هواشناسي، گروهان تعمير، گروهان تامين، تيم خودرو مهندسي، دسته دفاع شيميايي، و دسته پزشكي بود. تجهيزات اصلي آنها شامل شش سكوي پرتاب 2P19 ، هفت كِشنده موشك 2T3 ، سه كاميون حفاظ كلاهك هسته اي 9F21 ، ده خودرو فرماندهي، شش خودرو حراست VAZ-452 ، چهار خودرو جرثقيل 8T210 ، سه كاميون سوخت 8G1 و چهار كاميون اكسيدايزر 8G17 بود.
.
همچنانكه موشك جديد تمپ ( SS-12 ) براي حمايت از جبهه ها در اواخر دهه 1960 آماده شد، بسياري از تيپهاي موشكي اسكاد براي حمايت از لشگرهاي نيروهاي تركيبي مجددا آرايش دهي شد. در 1967 ، تيپها به طور استاندارد حاوي سه گردان شد كه هركدام داراي دو توپخانه بوده ولي براي هر توپخانه دو سكوي پرتاب ديده شده بود كه در مجموع 12 سكوي پرتاب به ازاي هر تيپ وجود داشت.

 

با ورود سكوي پرتاب خودكششي 9P117 و بهبود تجهيزات به كارگيري، تعداد نفرات تيپ به حدود 1200 نفر كاهش يافت. در اواخر دهه 1970 و اوايل دهه 1980 ، برخي از تيپهاي اسكاد در جبهه ها كه مقابل ناتو بودند، با افزودن توپخانه سوم به هر گردان داراي 18 سكوي پرتاب شدند. در سال1979 با عنوان ژست سياسي مرتبط با مذاكرات پيمان نيروهاي هسته اي« فوق تيپ » برد متوسط، يكي از اين تيپها منحل شد و سكوهاي پرتاب آن به دو تيپ ديگر در آلمان شرقي اعزام شد كه دو هركدام با 27 سكوي پرتاب، (حاوي سه گردان، هر كدام با نه سكوي پرتاب) تشكيل شد،در زمان فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در 1991 ، ارتش شوروي آمار تعداد حدود 35 تيپ اسكاد را در هر دو سطح لشگر و جبهه با حدود 450 سكو ارايه كرد.

 

 

آرايش تيپهاي اسكاد شوروي سال 1990

 

 

 

 

 

 

پرتاب اسكاد

 

 

هر كدام از سكوهاي پرتاب 9P117 داراي تعداد هفت نفر پرسنل پرتاب بود كه عبارت بودند از يك افسر به عنوان فرمانده بخش پرتاب، دو افسر مسئول(يكي با مسئوليت نشانه روي موشك، ديگري مسئول بررسي وضعيت موشك )، يك گروهبان مكانيك، و سه نفر وظيفه براي فعاليتهاي پشتيباني مختلف.

آماده سازي موشك اسكاد براي پرتاب به شش سطح آمادگي تقسيم بندي شده است، سه سطح نخست را سطوح زرادخانه ( تكنيك) ناميده و سه سطح آخر را سطوح آمادگي ميدان مي نامند. در سطح آمادگي 6، موشك درون انبار بوده و فعاليتهاي نگهداري و آزمون هر دو سال يكبار بر روي آن انجام مي شود. در سطح آمادگي 5، موشك و اجزاي آن از انبار خارج شده و به گردان فني تيپ منتقل شده و تيپ آماده سازي انتقال آن را به ناحيه مونتاژ اوليه انجام مي دهد. در سطح آمادگي 5، كلاهك به بدنه موشك ملحق شده و موشك با سوخت و اكسيدايزر شارژ مي شود.

تيپ براي آغاز فعاليتهاي رزمي به ميدان منتقل مي شود. در سطح آمادگي 4، دسته پرتاب به سايت بارگيري موشك منتقل شده و موشك با استفاده از جرثقيل 9T31M از نيم-يدك كش 2T3M به خودرو پرتاب 9P117 بارگيري مي شود كه حدودا 45 دقيقه طول مي كشد. همزمان، تيمهاي نشانه روي در خودروهاي VAZ-452 كار بررسي موقعيتي سايت پرتاب را انجام داده و خودروهاي فرماندهي توپخانه نيز نزديك سايت قرار مي گيرند.

 

سطح آمادگي 2، با ورود خودرو پرتاب 9P117 به سايت پرتاب آغاز مي شود. سكوي پرتاب 9P117 معمولا به اندازه 45 درجه به سمت راست جهت پرتاب چرخانده مي شود تا هدايت و كنترل موشك با بال شماره يك موشك همراستا شود. براي اطمينان از دقت، سكوي پرتاب نيازمند داده هاي هواشناسي از قبيل جهت و سرعت باد، فشار و رطوبت هوا تا ارتفاع بيش از 60.000 متري است. بخش هواشناسي تيپ، دستگاه مخصوص هواشناسي RKZ-1 را توسط يك بالون به هوا مي فرستد كه با يك رادار هواشناسي مانند RMS-1 ، RPS-1 ، يا ARMS-3 بهينه سازي شده اوليبكا، رديابي مي شود. داده هاي هواشناسي براي محاسبه اصلاحات مورد نياز هدايت، به خودرو فرمان 9S436 ارسال مي شود كه پس از آن نتايج نهايي به سكوهاي پرتاب ارسال مي گردد.

 

 

 

تصاویر متحرک پرتاپ موشک اسکاد در سوریه

پس از آنكه سكوي پرتاب 9P117 با جهت اصلي پرتاب منطبق مي شود، خدمه پرتاب انجام يكسري فعاليتهاي با زمانبندي دقيق را آغاز مي كنند. با وجود آنكه سكوهاي پرتاب 9P117 مي تواند چندين كيلومتر از يكديگر فاصله داشته باشند، در بسياري از وضعيتهاي عملياتي معمولا در فاصله 50 تا 150 متري از مقر فرماندهي توپخانه (با وضعيت يك سكوي پرتاب در هر دو طرف خودرو فرماندهي) قرار مي گيرند.

 

 

 

 

يك جفت سكوي پرتاب 9P117 شوروي در رزمايشي در ناحيه نظامي بلاروس در دهه 1970. اين نسخه اوليه سكوي پرتاب داراي چهارچوب عمودساز پيچيده تري است كه در اين نما به خوبي مشخص مي باشد. خدمه پرتاب به دليل سميت سوخت مورد استفاده در موشك R-17 (نه به خاطر وجود كلاهكهاي شيميايي، چنانكه آن زمان غالبا چنين ادعا مي شد)، لباسهاي محافظ شيميايي پوشيده اند

 

 

 

 

 

موشك R-17 زماني كه براي اولين بار به خدمت اعزام شد، همانگونه كه در اين تصوير ديده مي شود، با استفاده از نيم-كِشنده 2T3 كه توسط كاميون ZIL-151 كشيده مي شد، به نواحي مربوطه منتقل شد. موشكها توسط جرثقيل بر روي سكوي پرتاب بارگيري مي شدند

 

خودرو فرماندهي توپخانه توسط ايستگاه راديويي R-142 ، با خودرو فرماندهي 9S436 گردان يا تيپ ارتباط داشت. فرآيند عمودسازي موشك با پايين آوردن جكهاي پايدارساز انتهايي، پمپاژ سوخت استارتر به موتور توربوپمپ، و بررسي باتريهاي موشك، آغاز مي شود. از آنجا كه موشك بايد دقيقا در زاويه 90 درجه تنظيم شود، همراستايي موشك با استفاده از كاليماتور تئودوليت و دستگاه همراستايي ژيروسكوپي بررسي مي شود. عمودسازي موشك حدود سه دقيقه طول مي كشد. سپس گهواره عمودساز تا سقف سكوي پرتاب پايين آورده مي شود. نشانه روي دقيق نهايي موشك انجام شده و خدمه پرتاب جعبه كنترل 8V117 را به فاصله ايمني از موشك منتقل مي كنند. اگر موشك حامل كلاهك اتمي باشد، آخرين گام، برداشتن پتوي عايق حرارتي 2Sh2 از كلاهك از طريق طنابهاي متصل به پينهاي رهاسازي سريع مي باشد. با اتمام بررسيهاي موشك، خدمه از سكو فاصله گرفته و فرماندهي پرتاب به فرماندهي ارشد، رسيدن به سطح آمادگي 1 را اعلام مي كند. پيش از پرتاب، باتريهاي موشك روشن شده و ژيروسكوپهاي داخلي سيستم هدايت شروع به چرخش مي كند. با فعالسازي باتريها موشك بايد ظرف 15 دقيقه شليك شود.
 

 

 

 

 

يك بخش اساسي از عمليات موشك اسكاد، فرآيند هواشناسي است، چرا كه باد مي تواند موشك اسكاد را از مسير بالستيك مربوطه منحرف كند. رادار 1B44 اوليبكا به عنوان بخشي از سامانه راداري هواشناسي RPMK-1 استفاده شده و بالنهاي هواشناسي را رديابي مي كند تا سرعت باد را در اتمسفر فوقاني تعيين كند

 

 

توالي پرتاب از12 ثانيه پيش از بلند شدن شروع مي شود. زماني كه توربوپمپ روشن مي شود، سوخت و اكسيدايزر را به درون موتور موشك پمپاژ مي كند كه موتور به مدت 4 ثانيه به اندازه 30 درصد قدرت نامي خود كار مي كند و موشك از جاي خود بلند مي شود. اندكي پس از فاصله گرفتن موشك از سكو، موشك حركت منحني شكل خود به سمت هدف را آغاز مي كند. هدايت موشك با استفاده از سيستم هدايت اينرسي انجام مي شود كه به چهار بالك گرافيتي واقع در انتهاي نازل تراست موتور موشك، همرمان حركت مي دهد.

 

 

با خاموشي موتور، موشك در يك مسير بالستيك به حركت خود ادامه مي دهد. موشك حداكثر 68 ثانيه با موتور روشن حركت مي كند. اگر برد كمتر از مقدار بيشينه تنظيم شود، چاشني هاي انفجاري جريان سوخت و اكسيدايزر را در زمان از پیش تعیین شده قطع می کنند تا به یکباره خاموش شود.محدوده برد موشک اسکاد بی برابر 50-300 کیلومتر بوده که برای رسیدن به این برد ها ،زمان کل پرواز موشک به ترتیب 165-313 ثانیه خواهد بود.در برد کوتاه ،موشک به ارتفاع اوج 24 کیلومتری از سطح زمین می رسد،درحالیکه در برد بیشینه ،ارتفاع اوج 86 کیلومتر است.

 

 

يك سكوي پرتاب 8U218 ارتش خلق لهستان در تمرين ميداني در اواخر دهه 1960

 

موشكهاي اسكاد پيمان ورشو

خروشچف موشك هسته اي را به عنوان پايه تمامي ارتشهاي مدرن مي ديد، و در 1961 تصميم گرفت كه ارتشهاي كشورهاي پيمان ورشو را با موشكهاي تاكتيكي كوتاه برد لونا ( FROG )، سامانه موشكي 8K11 و هواپيماي جنگنده با قابليت حمل بمب هسته اي، مجهز كند. يكسري مقاومتهايي درون برخي از سران ارتش شوروي در برابر انتقال سامانه هاي داراي قابليت حمل بمبهاي هسته اي وجود داشت، چرا كه بيم آن مي رفت كه بحراني كه شوروي را نشانه مي گرفت، به جاي غرب از شرق نشات بگيرد.

 البته ارتشهاي پيمان ورشو به كلاهكهاي هسته اي واقعي دسترسي نداشتند و اين كلاهكها در خاك آنها در پايگاه هاي فني موشكي ( RTB ) تحت كنترل شوروي نگهداري مي شد. صادرات سامانه 8K11 به كشورهاي عضو پيمان ورشو در1961 آغاز شد.

الگوي متداول، انتقال تعداد كمي از سكوهاي قديمي و دست دوم 8U218 براي سامانه موشكي اسکاد آ (8K11) به عنوان گام نخست بود، كه متعاقب آن و چند سال بعد، تعدادي سكوي پرتاب مدرنتر اسکاد بی (2P19 ) منتقل گرديد. آموزش سربازان كشورهاي پيمان ورشو در اتحاديه شوروي در ميدان آزمايش كاپوستين يار انجام شد. با توسعه سكوي پرتاب جديدتر 9P117 ، تيپهاي كشورهاي پيمان ورشو نيز به اين سكوها مجهز شدند.
 

 

 

سكوي پرتاب خودكششي 8U218 مربوط به ارتش چكسلواكي در مراسم رژه اي در پراگ طي دهه 1960 . تا قبل از انتقال به سامانه بعدي 8K72 البروس، دو تيپ چكسلواكي از اين سلاح استفاده كرده است، تيپ 311 بروت در استارا بولسلاو و تيپ 321 بروت در هرانيس.    

 

 

 

 

 

 

 

 

خودرو پرتاب موشک 8U218 . ، تيپ دوم توپخانه، ارتش خلق ملي آلمان شرقي، استالبرگ، آلمان شرقی،ارتش ملی خلق آلمان (NVA) خودروهاي زرهي خود را به رنگ سايه سبز ( Olivgrun 2425 ) درآورد كه تاحدي روشنتر و خاكستري تر از رنگ مورد استفاده در ساير كشورهاي عضو پيمان ورشو بود. نماد ملي بر روي دربهاي جانبي به رنگهاي سياه، زرد يا قرمز بود.

 

 

 

 

 

 

خودرو پرتاب 8U218 . ، تيپ 59 ابروت، ارتش خلق لهستان، بولسلاويچ، لهستان،1965 تيپ موشكي تاكتيكي-عملياتي ارتش (ABROT: Armijne Brygada Rakiet Operacyno-Taktycznych ) شماره 18 در سال 1962 در بلوسلاويچ شكل گرفت و نخستين بار تمرينات آتشباري و شليك را در ميدان آزمايش موشكي كاپوستين يار شوروي در 1963 آغاز كرد. خودروهاي زرهي لهستاني به رنگ سبز تيره ( ciemnozielony ) رنگ آميزي شده بودند كه اساسا شبيه سبز زيتوني تيره شوروي بود. نماد ملي، همانگونه كه در اين تصوير ديده مي شود، عقاب سفيد پياست بود، تا اينكه در دهه 1970 زماني كه نماد الماس شطرنجي قرمز و سفيد ( Szachownica ) مشابه آنچه كه بر روي هواپيماها به كار مي رفت، استاندارد شد. علايم درج شده بر روي خودرو، تمايل به سادگي داشت چراكه واحدها نسبتا كوچك بوده و نيازي به علايم تاكتيكي گسترده اي نبود.
 

 

 

 

پروژه 611AV . (زولو پنج) زيردريايي حامل موشك بالستيك، ناوگان دريايي شمالي شوروي، 1959 در مجموع هفت زيردريايي موشكي پروژه 611AV با موشك R-11FM به كار گرفته شد، كه از آنها چهار فروند معمولا به ناوگان دريايي شمالي و دو فروند به ناوگان اقيانوس آرام اعزام مي شد. مطابق با رويه مرسوم، سطوح بالايي اين زيردريايي ها به رنگ خاكستري كمرنگ و سطوح زير خط آب آنها با رنگ سبز تيره فسادناپذير رنگ آميزي مي شد. شماره تاكتيكي سه رقمي آنها به رنگ سفيد بود و براي سردرگم كردن سازمانهاي جاسوسي غربي به طور مداوم تغيير مي كرد. موشك R-11FM با يكي از دو طرح رنگي ارايه مي شد: طرح سبز زيتوني استاندارد كه بر روي موشكهاي R-11M نيروي زميني ديده مي شد و طرح تماما سفيد.

 

 

 

 

 

موشكهاي تاكتيكي شوروي همانند تانكها و ديگر تجهيزات نيروهاي زميني به رنگ سبز زيتوني رنگ آميزي مي شوند. در دهه 1960 و 1970 عموما خطوط سفيدي روي موشكها حك شده بود (همانگونه كه در تصوير ديده مي شود) كه از آنها براي مشخص كردن تكيه گاه قرارگيري يا بلند كردن موشك بر روي خودروهاي حمل يا عمودساز سكوي پرتاب استفاده مي شد. دريچه هاي دسترسي موشك معمولا شماره گذاري مي شوند تا از سردرگمي جلوگيري شود. به طور مشابه، بالهاي موشك نيز شماره گذاري مي شدند تا از جهت مناسب موشك هنگام آماده سازي پرتاب اطمينان حاصل شود. شماره گذاري بالها بر اساس اعداد رومي ( I تا IV) مي باشد. دماغه موشكهاي استاندارد اسكاد به رنگ برنز كمرنگ بود، چراكه از ماده اي دي الكتريك رنگ آميزي نشده استفاده مي شد. در دهه 1980 ، با ورود سامانه موشكي اوكا، علايم روي موشك با جايگزيني رنگ مشكي به جاي رنگ سفيد مستترتر شد.
موشكهاي الحسين عراقي نيز به جاي رنگ سبز زيتوني تيره متداول شوروي، عموما به رنگ خاكي كمرنگ رنگ آميزي مي شدند، كه البته اين طرح بر روي برخي از موشكهاي صادراتي R-17E نيز به كار مي رفت.

 

ادامه دارد...

 

فهرست تاپیک (اسکاد A R11 -  نام اسكاد  -اسكاد در دريا - B اسكاد :R-17 - بهينه سازي اسكاد - كلاهكهاي اسكاد  -انواع مخفي اسكاد-  سازمان دهي اسكاد-  پرتاب اسكاد -اسكادهاي پيمان ورشو  -گسترش اسكاد  -اسكاد در جنگ: مصر-  اسكاد در جنگ: عراق  -اسكاد در جنگ: ساير منازعات - اسكاد در جنگ: افغانستان - گسترش اسكاد: كره شمالي)

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[adelkhoje 5,060]

 

 

گسترش اسكاد

 

اتحاديه شوروي براي صادرات سامانه موشكي 8K72 البروس به خارج از كشورهاي پيمان ورشو تلاش چنداني نكرد، چراكه اين سامانه پيچيده و گرانقيمت بود و بدون كلاهك هسته اي اثربخشي نظامي نداشت. اگرچه، دولت مصر در اواخر دهه 1960 ، به دليل شكست برنامه موشك بالستيك بومي خود، كه به عنوان سلاح مقابله به مثال نمادين در برابر موشك بالستيك جريكو اسرائيل به شمار مي رفت، به دستيابي به موشك اسكاد بي علاقمند شده بود.

موشكهاي بالستيك جلوه پيشرفته بودن نظامي را به همراه داشت، از اينرو بخشي از دلايل دستيابي به موشكهاي اسكاد، پرستيژ نظامي بود. البته، علاوه بر اين، دلايل تاكتيكي نيز براي اين موضوع وجود داشت، چراكه كشورهاي متعدد عربي در مجاورت اسرائيل، نيروهاي هوايي خود را براي حمايت حملات زميني در مواجهه با نيروي هوايي به مراتب ورزيده تر اسرائيل ناتوان مي ديدند و موشكها امكان انجام حملات در عمق خاك دشمن را فراهم مي كردند.

نسخه صادراتي سامانه البروس مجهز به موشك مسلح با كلاهك متعارف R-17E و خودرو سكوي پرتاب 9P117 اصلاح شده و واسط فرماندهي و كنترل دستي و كم دقت تر بود. با اولين فروش به مصر در 1971 ، فروشهاي بعدي به خاورميانه طي دهه 1980 ادامه يافت.

آمار دقيق صادرات موشك اسكاد شوروي تاكنون ارايه نشده است. بر اساس برآورد يكي از منابع روسي تا سال 1989 2300  فروند موشك به 11 كشور فروخته شد، كه البته اين آمار دست پايين به نظر مي رسد، چراكه زرادخانه هاي ،كشورهاي پيمان ورشو احتمالا حاوي بيش از 1000 فروند موشك بوده و آمار فروش به كشورهاي خاورميانه و افغانستان احتمالا به بيش از 0000 فروند موشك رسيده است.

 

 

 

 

اسکاد در مصر

مصر نخستين محموله حاوي 9 سكوي پرتاب و حدود 18 فروند موشك R-17E را در سال 1973 ، اندكي پيش از آغاز جنگ با اسرائيل در اكتبر، دريافت كرد. اين موشكها صرف تجهيز تيپ توپخانه 65 اُم، تحت فرماندهي لشگر زميني سوم در آن زمان، شد.

در زمان جنگ، سادات، رييس جمهور مصر، اسرائيل را به استفاده از موشكها عليه شهرهايش تهديد كرد. اسرائيل نيز موشكهاي مسلح به كلاهكهاي هسته اي جريكو خود را در معرض ديد ماهواره هاي مراقبتي شوروي قرار داد، و زماني كه سادات از اين موضوع مطلع شد، مجبور شد نسبت به تصميم خود تجديد نظر كند. بعدا اين تيپ مامور شد كه پلهاي حياتي پونتون اسرائيل را بر روي كانال سوئز در نزديكي دورسوير تخريب كند. اين پلها به ارتش اسرائيل امكان تهاجم به نيروهاي مصر را در صحراي سينا فراهم مي كرد.

 

 

 

 

كلا سه فروند موشك با كمك مشاورين شوروي پرتاب شد، ولي نقطه اصابت به قدري از پلها دور بود كه ارتش اسراييل متوجه اين حملات نشد، تا اين كه چاله هاي انفجار چند روز بعد در بيابان پيدا شد. پس از جنگ، اتحاديه شوروي تجهيز تيپ توپخانه 65 اُم را كامل كرد، ولي پشتيباني آنها به دليل تنشهاي روابط سياسي در دهه 1970 خاتمه يافت.

در نتيجه، در دهه 1990مصر به كره شمالي مراجعه كرد تا به صورت موردي موشكهاي اسكاد را نوسازي و بهينه سازي كند،سوريه نيز تلاش كرد كه تا پيش از جنگ 1973 به سامانه اسكاد دست يابد، ولي تحويل دهي اين سامانه تا 1974 انجام نشد.

 

 

عملكرد ضعيف نيروي هوايي تهاجمي سوريه در جنگ 1973 عليه نيروهاي مجرب تر اسرائيلي، انگيزه مهمي براي دستيابي به نيروي موشكي بود. در اواخر دهه 1970 ، سوريه سه گردان اسكاد را با تيپ موشكي 115 اُم در كنار دو گردان راكتي لونا-اِم ( FROG-7) به كار گرفت. خاتمه يافتن توليد اسكاد در شوروي، ارسال محموله هاي بعدي را محدود كرد، بنابراين سوريه براي تقويت و پشتيباني نيروهاي خود متوجه كره شمالي و چين شد. سوريه موشكهاي هواسونگ 5 و 6 كره شمالي را به همراه سكوهاي جديد خريداري كرد.

[adelkhoje 5,060]

 

 

اسكاد در جنگ: ساير منازعات
 

 

ليبي يكي از بزرگترين مشتريان موشكهاي اسكاد صادراتي بود و در يكسري از توافقات دوجانبه با اتحاديه شوروي 72 سكوي پرتاب 9P117 و چند صد موشك R-17E را دريافت كرد. همانگونه كه پيشتر نيز اشاره شد، ليبي منبع تامين موشكهاي اسكادي بود كه توسط ايران در جنگ شهرها در دهه 1980 به كار گرفته شد. پس از آنكه آمريكا در تلافي بمب گذاري تروريستي در تالار رقص برلين، عليه طرابلس و بنغازي حملات هوايي انجام داد، ليبي تنها حمله موشكي انجام شده عليه اروپا را اجرا كرد.

در پاسخ به اين حملات هوايي، ليبي دو فروند موشك R-17E را به سمت جزيره لامپدوساي ايتاليا شليك كرد تا پايگاه ششم نيروي دريايي آمريكا را مورد اصابت قرار دهد. موشكها نيز بدون آنكه آسيبي به اهداف بزنند، درون دريا افتادند. ليبي برنامه موشكي داخلي نسبتا گسترده اي را طي سالهاي دهه 1990 اجرا كرد كه عمدتا با همكاري كره شمالي انجام شد، اما اين برنامه در سال 2004 به عنوان بخشي از تلاشهاي مورد حمايت آمريكا و انگليس براي حذف اين برنامه تسليحاتي در ازاي برداشتن تحريمهاي اقتصادي غرب عليه ليبي متوقف شد.

 

 

 

 

تيپ موشكي99 اُم كه البته اسما توسط نيروهاي افغان ولي عمدتا توسط سربازان شوروي راهبري مي شد. در اينجا تصوير يكي از سكوهاي 9P117M ديده مي شود كه در حال انتقال به جبهه در سال 1989 است
 

 

يمن در اواخر دهه 1970 يك تيپ موشكي اسكاد را تجهيز كرد. طي جنگ شهري در مِي-ژولاي 1994 ، نيروهاي يمن جنوبي تعدادي موشك اسكاد را به سمت پايتخت يمن شمالي (صنعا) شليك كردند كه اين اقدام نيروهاي يمن شمالي را براي اعزام تيپ موشكي اول خود كه مجهز به موشكهاي مدرنتر توچكا ( SS-21 )بود تحريك كرد. در مجموع، حدود 30 فروند موشك R-17E و 35  فروند موشك توچكا طي دوران جنگ داخلي شليك شد.

 

 

اسکاد در افغانستان

 

گسترده ترين كاربرد جنگي موشك اسكاد در پايان جنگ شوروي-افغانستان در 1988 رخ داد. هنگامي كه ارتش شوروي در مي 1988 شروع به ترك خاك افغانستان كرد، ارتش افغانستان با ايجاد تيپ موشكي 99 اُم مجهز به موشك R-17E در پايگاهي در آفشور تقويت شد.

اين سامانه هاي موشكي ابتدا در نوامبر 1988 اعزام شد و در واقع تيپ عمدتا توسط سربازان شوروي اداره مي شد كه سربازان افغان نيز به تدريج به اين واحد مي پيوستند. نخستين موشكها عليه زاغه هاي مهمات نيروهاي مجاهدين افغان در مجاورت مرز پاكستان شليك شد.

 

نواخت شليك پرتابهاي موشك به نحو چشمگيري در ماه هاي مارس تا ژوئن 1989 در جريان
جنگ جلال آباد افزايش يافت. طي اين دوره چهار ماهه 438 فروند اسكاد شليك شد و تا اكتبر 1989 نيز 995 فروند ديگر پرتاب شد.

با درنظر گرفتن اين مطلب كه قيمت صادراتي موشك R-17E در آن زمان حدود يك ميليون دلار براي هر فروند بود، آتشبار مذكور بسيار پرهزينه بوده است، با اين وجود جايگزين نقش هواپيماهاي روسي شده بود كه در آن اواخر از افغانستان خارج شده بودند. منابع شوروي بعدا كاربرد پرهزينه و پرتعداد موشكهاي اسكاد را به عنوان بخش اساسي دفاع موفق از جلال آباد ارزيابي كردند. تعداد پرتابهاي اسكاد با خروج نهايي ارتش شوروي و غرق شدن افغانستان در جنگ داخلي طولاني مدت، به نحو چشمگيري كاهش يافت. تا ماه مي 1991 ، تيپ موشكي 99 اُم از 1700 موشك اسكادي كه دريافت كرده بود 1554 فروند آن را شليك كرد.

 

 

 

 

سكوي پرتاب 9P71 سامانه موشكي اوكا يك موشك سوخت جامد 9M714 را حمل مي كرد و اين نمونه، از هنگ موشكي پنجم اسلواك پيش از اجراي فرآيند خلع سلاح، در پادگان مربوطه نزديكي مارتين در وضعيت پرتاب ديده مي شود

 

در تاريخ 24 آوريل 1992 ، نيروهاي مجاهدين افغان به فرماندهي احمدشاه مسعود، پايگاه نظامي افشور را به همراه حدود 50 فروند موشك و تعدادي سكوي پرتاب باقيمانده را تصرف كردند. ساير بخشهاي مجاهدين نيز چند موشك و سكوي پرتاب ديگر را تصرف كردند، اما بدون كمك گرفتن از تعداد اندك اسراي افغاني آموزش ديده از تيپ موشكي 99 اُم، مشكلات چشمگيري در پرتاب موشك وجود داشت. طي دوره جنگهاي داخلي از آوريل 1991 تا تهاجم طالبان به كابل در بهار 1996 ، حدود 44 فروند موشك اسكاد در ميادين مختلف نبرد شليك شد.

 

 

تا آن زمان، سكوهاي پرتاب 9P117 و موشكهاي R-17E در ميان دسته هاي مختلف نيروها پراكنده شده بود و طالبان سعي كرد تا بخشي از موشكهاي موجود را طي جنگ اواخر دهه 1990 تصرف كند. البته،به دليل وضعيت ضعيف فني تجهيزات و فقدان نيروهاي آموزش ديده، تنها پنج فروند موشك اسكاد پس از تابستان1996 شليک شد.

 

 نيروهاي ايالات متحده پس از عمليات نظامي در افغانستان در 2001 ، سكوها و موشكهاي اسكاد باقيمانده را تحت كنترل خود گرفتند و آخرين چهار فروند سكوي پرتاب عملياتي در ژانويه 2005 در دره پنشير اوراق شد.

 

ادامه دارد...

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[hamidz65 13,498]

اولین موشک بالستیک

 

 

موشک بالیستیک نوعی موشک است که پس از پرتاب و به‌پایان رسیدن سوخت آن، هدایت‌پذیر نیست و فقط بر پایه قوانین پرتابه‌ها یا بالیستیک به سوی هدف می‌رود. موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از آن‌ها موسوم به موشک بالیستیک قاره‌پیما حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند.
موشک وی-۲ که در دوران آلمان نازی ساخته شد و نخستین پرتاب موفقیت‌آمیز آزمایشی آن در ۱۹۴۲ انجام شد، نخستین موشک بالیستیک است.

 

 

 

طرح موشک V-2، اولین موشک بالستیک

[adelkhoje 5,060]

 

 

 

توسعه اسكاد: كره شمالي

 

 

در دهه 1980 با ظهور سامانه موشكي جديد اوكا، توليد اسكاد در اتحاديه شوروي متوقف شد. اگرچه علاقمندي رو به رشدي براي اسكاد در كشورهاي در حال توسعه به وجود آمد، به ويژه پس از جنگ شهرها بين ايران و عراق كه نشان داد موشكهاي بالستيك مي توانند بر نتيجه جنگهاي منطقه اي تاثير بگذارند. كره شمالي در زمينه عملياتي كردن موشكهاي بالستيك تاكتيكي علاقمند بود، اما برنامه هاي بومي اين كشور با شكست مواجه شد. اتحاديه شوروي از ارسال اسكاد به كره شمالي خودداري كرد. لذا، پيونگ يانگ با مصر توافق كرد تا چند موشك و سكو را از اين كشور تحويل گرفته تا يك خط توليد بدون پروانه شوروي تاسيس كند.

 

 

نسخه موشكهاي R-17E هواسونگ 5 ناميده شد و نخستين سريها از پنج آزمايش پرتاب آنها از ميدان آزمون موسودان-تي در ماههايآوريل تا سپتامبر 1984 انجام شد. علاقمندي ايران به تامين اسكاد براي دو فروند سكوي پرتاب ليبيايي، حمايت مالي بيشتريبراي اين برنامه فراهم كرد.

 

توليد انبوه هواسونگ 5 در 1986 در كارخانه ماشين 125 اُم در پيونگ يانگ آغاز شده و موشكهاي آن بعدا به ايران و امارات متحده عربي فروخته شد. با ادامه توليد، موشك بهينه شده هواسونگ 6 توسعه داده شد كه از يك كلاهك سبك سازي شده، سازه بهينه شده و سامانه هدايتي اصلاح شده بهره مي گرفت و برد موشك از 330 کيلومتر به 600 کیلومتر ارتقاء يافت.

 

 

 

 

خودرو حمل 9T230 براي آماد سكوي 9P71 موشك اوكا به كار مي رفت. اين خودرو بسيار شبيه سكوي 9P71 است، چرا كه هر دو مبتني بر شاسي كاميون سنگين اوسنوا BAZ-6950 مي باشند. خودرو حمل را مي توان با استفاده از چادر كرباس بر روي قسمت بار عقب، از خودرو سكوي پرتاب تشخيص داد.

 

 

گام مياني بين موشكهاي اوكا و اسكندر، موشك اسفرا بود كه نسخه موشك تقويت كننده فضايي غيرنظامي از موشك منسوخ شده اوكا-يو بود. اين موشك، به اميد اينكه بتواند منابع مالي را براي زنده نگه داشتن برنامه موشكي جذب كند، در نمايشگاه هاي هوايي بين المللي به نمايش گذاشته شد.

 

پرتابهاي آزمايشي موشك هواسونگ 6 كه گاهي اسكاد سي نيز ناميده مي شود، در ژوئن 1990 آغاز شد و توليد انبوه آن از سالهاي1990-91  شروع شد. علاوه بر اين، كره شمالي برنامه اي را براي ساخت سكوهاي پرتاب جديد هواسونگ در كارخانه خودروسازي سونگني آغاز كرد كه شامل نسخه هاي مستقيم 9P117 با استفاده از كاميونهاي MAZ-543 وارداتي، سكوهاي پرتاب اصلاح شده با استفاده از ديگر كاميونهاي سنگين و سكوهاي پرتاب عمودساز متحرك با استفاده از نيم-كِشنده ها )تريلرهاي كف تخت بزرگ(به جاي كاميونها بود.

 

 

 

 

موشک هواسونگ

 

 

بر اساس برآورد سازمانهاي جاسوسي غربي، كره شمالي بين 600 تا 1000 فروند موشك بين سالهاي 1985 تا 2000 تولید کرد که حدود 300 تا 350 فروند از آنها را به کشور های مصر ، ایران ، لیبی ، سوریه و امارات متحده عربی صادر شد.

 

 

 

 

موشک نودونگ کره شمالی

 

 

پروژه موشكي هواسونگ پيامدهاي مهمي در توسعه جهاني موشكهاي بالستيك تاكتيكي داشت، چرا كه مشكلات اقتصادي در كرهشمالي، دولت اين كشور را به صادرات فناوري موشكي و نيز تسليحات واقعي ترغيب كرد. كره شمالي در برنامه هاي توسعه موشكي مشاركتي در كشورهاي مصر، ايران و پاكستان نيز همكاري داشته و برخي از اين برنامه ها سالها ادامه پيدا كرده است.

 

نكته قابل توجه آنكه كره شمالي موشك هواسونگ 6 را به طور مقياسي بزرگ كرد تا موشكي بزرگتر توليد كند كه اگرچه كپي اسكاد نبود، توسط سازمانهاي جاسوسي غربي به نام نودونگ يا اسكاد دي شناخته مي شود. با وجود شباهت اين موشك به اسكاد، حدود 50 درصد بزرگتر بوده و بردي برابر با 1500 كيلومتر دارد و به سامانه سكوي پرتاب بزرگتري نياز دارد.

 

 

 

موشک هاتف 5

 

 

هم خانواده هاي خارجي موشك نودونگ عبارتند از موشك ايراني شهاب 3، و موشكهاي غوري و هاتف 5 پاكستاني كه نمايانگر نقش كليدي كرهشمالي در برنامه توسعه موشكهاي بالستيك در دو دهه گذشته مي باشد.

 

 

 

موشک شهاب 3

 

 

چين نيز به دليل وجود تقاضاهاي بين المللي به بازار اسكاد علاقمند شد و نسخه هاي متعدد و مشابه اسكاد از قبيل موشك M-11 را توسعه داد. اين موشكها اگرچه عينا كپي اسكاد نبودند ولي به لحاظ اندازه با آن مشابهت داشته و سكوي پرتاب آنها نيز مشابه 9P117 بود.

 

 

 

 

سامانه موشك بالستيك اسكندر/ تِندِر براي نخستين بار در تابستان سال 2000 در نمايشگاه تسليحاتي اورالز در نزديكي نيژنيل تاگيل به معرض نمايش عمومي گذاشته شد. همانگونه كه مشاهده مي شود، سكوي پرتاب 9P78-1 مي تواند دو فروند موشك را به همراه ريل پرتاب آنها حمل كند.

 

 

 

 

در اين نماي پشت از سكوي پرتاب خودكششي 9P78-1 از سامانه موشكي اسكندر يكي از موشكهاي بالستيك سوخت جامد آن در حالت عمود شده براي پرتاب ديده مي شود.

 

 

ادامه دارد...

 

 

ویرایش شده در خرداد 94 توسط adelkhoje

[warjo 3,008]

 

سلام
در بحث مقایسه ی قابلیتهای نیروی هوایی در مقایسه با موشک های بالستیک ، تعیین صحیح قیمت موشک های بالستیک یک فاکتور اساسی است.

در جستجو به دنبال قیمت ساخت موشکهای بالستیک ، هرچی گشتم کمتر پیدا کردم ، بهترین منبعی که پیدا کردم کتاب Scud Ballistic Missile and Launch Systems 1955-2005 هست که بخش اصلی این تاپیک قدیمی ترجمه ای از این کتاب است . در این کتاب و در صفحه ی 39 قیمت صادراتی هر موشک R-17E یا ( SS-1C or Scud-B ) به افغانستان در سال 1989 حدود یک میلیون دلار برآورد شده است . اما این قیمت قیمت صادرات است و بهای تمام شده ی موشک  نیست ! در صفحه ی 7  این کتاب قیمت هر عدد موشک R-11M یا ( SS-1 or ScudA ) با سر جنگی HE در سال 1958 بین 42000 تا 53200 روبل ذکر شده است . این قیمت با گزارش جاسوسان CIA که در لینک زیر قابل دسترس می باشد تا حدودی هم خوانی دارد

https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/1963-03-12d.pdf

در گزارش فوق که به تاریخ دسامبر 1961 تهیه شده قیمت هر موشک R-11M با سر جنگی HE حدود 80000 روبل و در تولید انبوه 60000 روبل برآورد شده است .
با توجه به اینکه نویسنده ی کتاب ، آقای زالوگا ، باید به منابع متنوع و معتبری دسترسی داشته باشد ، و ضمن تشکر از فروم بقلی بابت سر نخ ها ، قیمت ساخت هر موشک R11-M به تاریخ روز ، بین 335000  دلار تا 425000 دلار برآورد می شود . اگر بخواهیم تولید انبوه R-17 در مقایسه با R-11 را مد نظر قرار دهیم شاید بتوان بهای تمام شده ی هر موشک R-17E را حدود 500 هزار دلار یعنی نصف قیمت صادرات در نظر گرفت .

و من همچنان بدنبال قیمت ساخت موشک

 

[MR9 113,838]

17 hours قبل , warjo گفت:

 همچنان بدنبال قیمت ساخت موشک 

سلام علیکم 

کره شمالی قیمت هر تیر موشک اسکاد سی  را در دهه هشتاد برای فروش به سوریه ، 3 میلیون دلار نرخ گذاری کرده بود( احتمالا برای  ما هم همین قیمت را محاسبه کرده بودند )  ولی همین موشک را عراق به بهای هر تیر 1 میلیون دلار تهیه میکرد ، آن هم با پشتیبانی و تامین قطعات ( منبع تهیه یا روسها بودند یا کشورهای بلوک شرق ) 

به نظرم فاکتورهای مختلفی در قیمت موشک دخیل هست ، اینکه چقدر فناوری تولید ان را در داخل دارید ، یا اینکه تجهیزات مونتاژقطعات  موشک را می توانید بخرید یا بسازید ، چقدر سرمایه گذاری کردید در زمینه تولید موشک و نظایر آن