SDB زمین پرتاب ; انقلابی در دکترین رزم زمینی

[naserr 7,221]

                                     بسم الله الرحمن الرحیم    

 

 

 

 

 

 

در سال 2011 کمپانی بوئینگ از طرحی ابتکاری و بی سابقه در عرصه سلاح های زمین پایه رونمایی کرد. GLSDB . این طرح بر پایه استفاده از بمب کم قطر به عنوان جایگزین سرجنگی راکت های M26 در سامانه MLRS استوار بود. کانسپت بسیار ساده ای که به طرز غیر قابل باوری تاکنون و در تاریخ به کارگیری مهمات توپخانه ای و راکتی ، هیچ تلاشی برای توسعه چنین مهماتی صورت نگرفته بود و یا حداقل انگیزه ای برای این کار وجود نداشت.

 

ماجرا از آنجایی آغاز میشه که آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگه در سال 2008 به معاهده سلاح های خوشه ای می پیوندند. بر اساس این معاهده بین المللی ، هر گونه ساخت ، نگهداری و استفاده از مهمات خوشه ای که مستقیم یا غیر مستقیم به منظور کشتن و یا آسیب رساندن به نیروهای پیاده ساخته شده باشند ، غیر قانونی و غیرمجاز قلمداد میشود.

 

http://www.clusterconvention.org/files/2011/01/Convention-ENG.pdf

http://en.wikipedia.org/wiki/Convention_on_Cluster_Munitions

 

با پذیرش این پیمان نامه ، کشورهای عضو 10 سال فرصت دارند تا موجودی مهمات خوشه ای خودشون رو نابود کنند و یا اونا رو به انواع غیر خوشه ای و متعارف که سازگار با مفاد پیمان هست تغییر و تطبیق بدهند.

 

در زرادخانه آمریکا و کشورهای هم پیمان مقایر بسیار زیادی راکت های M26 وجود داره که عمر زیادی هم از ساخت اونا میگذره. با توجه به اینکه همین موجودی قدیمی بدون کمترین میزان اصلاح و بهسازی ، سال های زیادی میتونه در انبارها نگهداری بشه و به خدمت عملیاتی خودش در ارتش های کشورهای دارنده اون ادامه بده ، وزارت دفاع آمریکا از لاکهید مارتین یعنی پیمانکار اصلی سازنده راکت های M26 تا M30 در سامانه MLRS ، درخواست میکنه تا سرجنگی جایگزین برای سرجنگی خوشه ای موجود ، توسعه بده.

 

برای این منظور لاکهید مارتین هم به سراغ کمپانی ATK میره و سفارش رو به اون میده و نتیجه کار تحت نام ALTERNATIVE WARHEAD میشه یک سرجنگی با هزاران دارت از جنس تنگستن که ریسک خسارت جانبی و به جای ماندن بمبلت های منفجر نشده رو به صفر میرسونه.

 

این طرح در نوع خودش بسیار جالبه و موضوع تاپیکی هست که به زودی ایجاد میکنم. ولی مشکلش اینه که هیچ نوآوری خاصی در زمینه ماهیت سلاح یعنی راکت با مسیر شناخته شده بالستیک ، ارائه نمیکنه.

 

از همین جای ماجراست که بوئینگ میبینه اگر بخواد کمی دیر بجنبه ، توی این بازار بزرگ پر پول و سود و منفعت ، سرش بی کلاه میمونه و چیزی عایدش نمیشه. بنا بر این پول پرستی همیشگی صاحبان این کمپانی اونارو بر آن داشت تا فکر چاره ای کنند.

 

بوئینگ به سراغ نبوغ و خلاقیت طراحان بخش نظامی خودش میره و با مشاوره کارشناسان بخش بازاریابی و فروش خودش به این نتیجه میرسه که ، بهترین راه برای تبدیل کردن یک راکت معمولی یگان توپخانه به یک ابر سلاح واقعی رو همین الان ، خودشون به طرز کاملا اتفاقی در حال تولیدش هستند. و به قول معروف یار در خانه و ما گرد جهان میگردیم.

 

بله این جوری شد بمبی که از پایه و اساس برای حمل توسط هواپیماهای جنگنده طراحی و ساخته شده بود ، به شکلی بسیار مناسب با محموله سرجنگی راکت M26 قابل انطباق از آب دراومد. بدون کوچک ترین تغییر و یا اصلاح بر روی بمب و یا راکت. جوری که آدم شک میکنه که انگار این بمب اصلا از ابتدا برای سوار شدن روی این راکت طراحی شده باشه.

 

برای مقاصد صرفا تبلیغاتی و همچنین بازاریابی در نقاط دیگر دنیا از جمله مشتریان اروپایی ، بوئینگ به کمپانی بزرگ تسلیحاتی و نظامی سوئدی ساب SAAB ، پیشنهاد همکاری میده .  (دقیقا همون کاری که کمپانی ریثیان در مورد گلوله توپ اکسکالیبور انجام میده )

ساب به عنوان پیمانکار فرعی و دست دوم ، وظیفه تطبیق دادن بوستر راکت با بمب SDB  رو بر عهده داره و همچنین برای این سلاح بازاریابی میکنه.

 

راکت M26 اولین نمونه از راکت های ساخته شده برای MLRS هست که در اوایل دهه 80 توسعه داده شد. بردی بالغ بر 32 کیلومتر داره و با وزن 306 کیلوگرم که از این وزن حدود 120 کیلوگرم برای بخش جلویی راکت است که 90 کیلوگرم از آن رو به طور خالص بمبلت های خوشه ای تشکیل میدن.

 

یک فایل PDF خیلی خوب در مورد این خانواده راکتی:

http://www.ausaredstone.org/files/2011/COL%20Rice%20PFRMS%20Revised%20with%20Public%20Release%20Stmt.pdf

 

با برداشتن این قسمت و جایگزینی اون با یک عدد بمب SDB با وزن 129 کیلوگرم به اضافه یک غلاف رینگی تطبیق دهنده ، تنها اندکی به وزن سر این راکت افزوده شده.

 

در ماه مارس سال 2015 بوئینگ به همراه ساب در میدان آزمایشات مهمات ویدسل در سوئد اقدام به اولین آزمایش این راکت-بمب پرنده میکنند و با 3 پرتاب متوالی موفق برگی از تاریخ رو رقم میزنند.

 

 

همون طور که میدونید بمب های SDB با هدایت جی پی اس به هدف خودشون برخورد میکنند و بوئینگ آخرین نسل از سیستم هدایت جی پی اس با مقاومت بالا در برابر اخلال و گمراه کردن رو، روی بمب های تولیدی بعد از سال 2012 ، نصب کرده.

قائم مقام بخش سامانه های تسلیحاتی و موشکی بوئینگ در توصیف این سلاح جدید ، اصطلاح " حمله همه جانبه-همه زاویه " رو به کار برده و این به خاطر ماهیت عملکردی این سلاح هست.

 

به این ترتیب که پس از پرتاب راکت از داخل لانچر ، بوستر سوخت جامد ( که در این سلسله آزمایشات اخیر توسط کمپانی بزرگ نروژی NAMMO ساخته شده بود ) به مدت زمان 20 ثانیه روشن میشه و به سوزش و تولید نیروی پیشران ادامه میده و راکت رو به سرعت و ارتفاع مناسب میرسونه ، سپس مکانیزم جدایش بمب از بوستر فعال میشه . به نوع و ماهیت مکانیزم جدایش در گزارشات اشاره ای نشده بود.

پس از جدایش بمب ، همه چیز مثل شرایطی دنبال میشه که این بمب برای اون شرایط طراحی شده . یعنی درست مانند پروفایل پروازی عادی و  پرتاب از هواپیمای حامل ، بمب بال های خودش رو باز میکنه و با مانورهای مورد نیاز برای رسیدن به هدف مورد نظر در بهترین زاویه و مسیر برخورد ، نقشه راه خودش رو ترسیم میکنه.

 

تمامی این محاسبات و تصمیم گیری ها بر عهده سیستم IMU و کامپیوتر پرواز هست که از الگوریتم های پیچیده بهره میگیره. داده های حرکتی با سیستم جی پی اس اصلاح میشه تا در نهایت به هدف برسه.

 

بدیهی است که موقعیت دقیق هدف ، لحظاتی پیش از پرتاب درون سامانه کنترل بمب ذخیره میشه.

 

نکته بسیار جالب توجه و انقلابی در زمینه عملکرد این سلاح همان توانایی 360 درجه و " حمله به همه زوایا " هست. یعنی شما با این سلاح در یک محیط کوهستانی و متراکم میتونید اهدافی در پشت کوه ها یعنی زوایایی که عملا خارج از دید هستند رو نابود کنید.

 

ماموریتی که هرگز با سیستم های راکتی و توپخانه ای حتی در هوشمندترین انواع آنها ، قادر به انجام نیستید. حتی در بسیاری موارد حمله هوایی به چنین اهدافی به عنوان مثال غارهای موجود در شیب بسیار تند کوهستانی یا پایگاه های مستقر در دره های کم عرض و عمیق ، بسیار دشوار و پر هزینه هستند.

 

و نکته دوم انقلابی درباره این سلاح ، توانایی نابودی اهداف در پشت سر جهت پرتاب راکت هست. یعنی پس از جدایش بمب از راکت ، بمب چرخش 180 درجه انجام میده و به اهداف پشت سر خودروی لانچر حمله میکنه.

 

این قابلیت حتی در مخیله خوش بین ترین طراحان سیستم های راکتی جهان هم نمی گنجید ولی امروز با ظهور این سلاح ، کاملا به آسانی انجام پذیر شده.

 

به گفته مقامات بوئینگ ، در صورت درگیر شدن با اهداف پیش رو ، این سلاح دارای برد 150 کیلومتر و در صورت درگیری با اهداف پشت سر ، دارای برد 70 کیلومتر هست. یعنی شما از یک راکت با عمر بیش از 30 سال و برد 32 کیلومتر ، سلاحی با این برد و با این سطح از هوشمندی و انعطاف ماموریتی خلق کرده اید. و این یعنی معجزه فناوری به اضافه چاشنی فرصت طلبی و چیره شدن بر بازار.

 

به گفته برخی کارشناسان ، پس از عملیاتی شدن این سیستم به دست مشتریان ، احتمال به کارگیری بمب های SDB II ساخت ریثیان که از سیستم هدایت سه گانه راداری فعال موج میلیمتری ، تصویرساز فروسرخ ، نیمه فعال لیزری به همراه GPS و INS استفاده میکنه، وجود دارد و با به کارگیری یک غلاف مخروطی محافظ و جداشونده بر روی قسمت سر بمب ، میتوان رفتار آیرودینامیک آن را بهبود داد و به احتمال زیاد هیچ مشکلی برای جایگزینی این بمب با بمب SDB ساخت بوئینگ ، وجود نخواهد داشت.

 

در آن صورت توانایی این سلاح حتی بسیار بیشتر هم خواهد شد. و توانایی نابود کردن اهداف متحرک هم به قابلیت های این سلاح افزوده میشود.

 

پرتابگر استاندارد این سلاح بدون هیچ تغییر یا بهسازی همان سامانه MLRS با گنجایش 12 عدد راکت ، و یا HIMARS با گنجایش 6 عدد راکت هست. این لانچرها موبایل هستند و با تحرک بسیار بالا ، توانایی آتش و فرار بسیاری خوبی رو برای یگان های توپخانه ای زمینی فراهم میکنند.

 

مسئولان این پروژه ، زمان تحویل دادن این سامانه از زمان بستن قرارداد تا رسیدن به سطح کامل عملیاتی رو ، حدود 18 تا 24 ماه عنوان کرده اند و انتظار دارند تا سال 2018 یعنی پایان مهلت خارج کردن راکتهای M26 خوشه ای از خدمت، این سلاح را به مشتریان خود تحویل بدهند.

 

یکی دیگر از نکاتی که تاکید بسیاری بر روی آن از سوی مدیران این پروژه صورت میگیره ، قیمت بسیار پایین ، نرخ تولید بسیار بالا و موجود بودن و در دسترس بودن تمامی اجزای این سامانه هست. یعنی هیچ نیازی به اعمال هزینه های جانبی تحقیق و توسعه جدید وجود ندارد.

10 کشور مشتری بالقوه این سلاح هستند و تازه این بدون در نظر گرفتن سفارشات به طور معمول عظیم و گسترده نیروی زمینی آمریکاست.

 

 

دو عدد ویدیو از آزمایشات این سلاح به همراه منابع جمع آوری:

http://bcove.me/by1hwcsp

http://www.military.com:80/video/guided-missiles/multipurpose-missiles/ground-launched-small-diameter-bomb-test/4129690395001/

http://www.defensenews.com/story/defense/land/weapons/2015/03/10/boeing-saab-small-diameter-bomber-ground-launch/24705183/

http://saab.com/land/weapon-systems/surface-tosurface-missile-systems/ground-launched-small-diameter-bomb/

http://www.army-technology.com/news/newsboeing-and-saab-conduct-first-test-firing-of-glsdb-4529518

 

در پایان از همه استادان و مدیران خواهشمندم هر گونه تغییر، اصلاح و دخل و تصرفی که مورد نیاز هست رو در جهت بهتر شدن مقاله متقبل بشوند. با سپاس.

 

تمام حقوق متعلق به میلیتاری میباشد

[naserr 7,221]

                           بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

یه چند تا نکته رو هم فراموش کردم که توی مقاله اصلی بگم ، الان بهشون مختصر اشاره میکنم.

 

یه نکته خیلی خیلی مهم این سلاح که ممکنه در ابتدا کسی بهش توجه نکنه ، عنوان نکردن حداقل برد هست. یعنی در تمامی انواع مهمات زمین پایه تهاجمی مانند خمپاره ها و یا یگان توپخانه شامل توپ ها و راکت ها و موشک های بالستیک تاکتیکی ، همیشه ما یک حداقل برد داریم که یعنی نمیتوان با هدفی که از این حداقل برد به ما نزدیک تر است ، درگیر شویم.

 

ولی این سامانه به علت اینکه از یک بمب پرنده هواسر یا گلاید بامب استفاده میکند قادر است حتی نقطه ای در فاصله بسیار نزدیک از پرتاب خودش رو هم هدف قرار بده . یعنی بعد از جدایش راکت چرخش کنه و حتی خود پرتابگر رو ( به عنوان مثال وگرنه در واقعیت دلیلی برای این کار وجود ندارد ) منهدم کنه.

و این نداشتن حداقل برد ، ویژگی انقلابی دیگر این سامانه است.

 

نکته بعدی اینه که فعلا و در حال حاضر مسئولان این پروژه در بوئینگ ، بر روی به کارگیری راکت M26 برای این سامانه متمرکز شده اند و دلیل آن هم در مقاله ذکر شد، یعنی تبدیل هر چه سریعتر سرجنگی خوشه ای به یک سلاح متعارف با دقت و هوشمندی بسیار بالا.

بعد از این مرحله ، یعنی استفاده از راکت های M26 ، میتوان به سراغ نوع جدید تر و پیشرفته تر راکت سیستم MLRS یعنی راکت M30 رفت . در راکت M30 اندازه و ابعاد بوستر تغییر نکرده و فقط از نوع بهتر و گران تری از پیشرانه استفاده شده که اولا زمان سوزش بیشتری دارد و ثانیا ضربه ویژه بالاتری تولید میکند و نیروی تراست بیشتری دارد در نتیجه ، تغییرات سرعت یا همان شتاب گیری راکت بهبود داده شده و در زمان کوتاه تری به سرعت بیشتری دست پیدا میکند که در نهایت به افزایش برد قابل توجه این راکت منجر شده.

 

برد این راکت که در سیستم GMLRS یا نوع با هدایت GPS  و INS استفاده میشود ، 70 کیلومتر است.

http://www.lockheedmartin.com/content/dam/lockheed/data/mfc/pc/guided-unitary-mlrs-rocket/mfc-gu-mlrs-rocket-pc.pdf

 

حالا در صورت استفاده از این راکت با برد بیشتر ، با یک محاسبه ساده میتوان برد نهایی GLSDB را محاسبه کرد که در حدود 190 کیلومتر در حالت حمله به روبرو میشود.

البته به کارگیری راکت M30 در این سامانه ، بستگی مستقیم به موجودی انبار کشور مشتری دارد. که با توجه به افزایش خیره کننده توانایی تهاجمی ، بعید به نظر میرسد که کشورهای استفاده کننده از سیستم MLRS ، تغییر راکت های خود به این سامانه را خواستار نباشند.

 

این سامانه برای کشورهایی با بودجه نظامی کم که نیروی هوایی قدرتمند نداشته و یا امکان تهاجم هوایی به شکل موثر در محیط های مشخصی را ندارند ، یک گزینه بسیار کم هزینه و شدیدا موثر خواهد بود. به عنوان مثال کشورهای اروپای شرقی و هم مرز با روسیه ، توان آفند هوایی بسیار ضعیفی در تقابل با نیروی هوایی روسیه و سیستم های پدافندی زمین پایه برد بلند دارند. مقدار وسیعی از فضای آسمان این کشورها در پوشش کامل سامانه هایی مثل اس-300 قرار دارد و حمله با هواپیماهای جنگنده به اهدافی داخل خاک روسیه با ریسک بالا و هزینه بالایی برای هر ساعت پرواز همراه است.

 

سامانه GLSDB یک راهکار بسیار مناسب برای محیط هایی این چنین با ویژگی ANTI ACCESS/AREA DENIAL میباشد و به طور جدی توانایی های طرف مقابل رو که چنین عدم دسترسی ایجاد کرده به چالش میکشد.

مثال های از این دست در نقاط دیگر هم به وفور یافت میشود.

 

همچنین در برخی اوقات که شرایط آب و هوایی اجازه عملیات نیروی هوایی در منطقه ای را نمیدهد ، این سیستم به راحتی در سخت ترین طوفان ها و تندبادها قادر به انجام ماموریت خود است بدون این که خللی در پرواز SDB رخ دهد و این به خاطر آزمایشات طولانی مدت و بسیار سخت گیرانه بوئینگ در فرایند طراحی این بمب پرنده است.

به گفته مقامات بوئینگ ، 2 سال از زمان طراحی این بمب فقط در تونل باد سپری شده و انواع حالات گوناگون جوی شامل سخت ترین طوفان ها و بارندگی ، بر روی کیفیت پرواز این بمب آزمایش و ارزیابی شده و کار بزرگ و سنگینی بر روی نرم افزار کنترل و پایداری این بمب در شرایط سخت پروازی انجام شده.

 

با یک عدد لانچر سیستم MLRS میتوان 12 عدد SDB را با دقتی بالا بر علیه اهدافی در محیطی وسیع استفاده کرد ، ماموریتی که یک جنگنده مانند استرایک ایگل با از دست دادن بخش بزرگی از جایگاه های حمل تسلیحات خود و با کاهش توانایی درگیری هوا به هوا ، قادر به انجام آن و تازه در مدت زمانی طولانی تر خواهد بود.و این در حالیست که خطر از دست رفتن خود هواپیمای مهاجم هم در محیط های مورد مثال بالا وجود دارد.

 

فهرست کشورهای دارنده سیستم MLRS :

آمریکا - برتانیا - آلمان - فرانسه - ایتالیا - اسرائیل - ژاپن - کره جنوبی - فنلاند - ترکیه - یونان - مصر - بحرین 

هلند - دانمارک - نروژ ( موجودی راکت های قدیمی در انبار ) 

 

فهرست کشورهای دارنده سیستم HIMARS :

آمریکا - امارات متحده عربی - سنگاپور - اردن

مشتریان آینده : کانادا - لهستان - اسپانیا - قطر

 

http://www.army-technology.com/projects/mlrs/

http://www.military-today.com/artillery/m270_mlrs.htm

 

البته بحث محدودیت های صادراتی تسلیحات هم مطرح هست و بر طبق قانون آمریکا صادرات تسلیحات با توانایی بالا ، حتما باید به تایید کنگره برسه . بر اساس مدارک رسمی که در رسانه های همگانی منتشر شده است ، در حال حاضر به غیر از خود آمریکا تنها 2 کشور ایتالیا و اسرائیل دارنده بمب SDB هستند ولی در این مورد به دلیل زمین پایه بودن SDB ، احتمالا با سختگیری های کمتری برای صادرات آن از سوی کنگره مواجه خواهند بود.

 

نکته ای هم برای خودمون . طراحی و ساخت یک بمب پرنده میتونه به کشورهایی مثل ما خیلی کمک بکنه تا توان تهاجمی رو افزایش بدیم.

بحث اصلی همون طراحی بمب پرنده هست . با توجه به اینکه نمونه های این انواع بمب بسیار انگشت شمار و محدود هست ، این خودش بیانگر دشواری بی اندازه طراحی سیستم های هدایت و کنترل چنین بمب هایی هست.( به دلیل نداشتن نیروی پیشران و اتکای 100% به نیروی هواسرش )

الان ریثیان و بوئینگ در این حوزه در جهان بی رقیب هستند و البته رافائل هم در اسپایس کار خوبی انجام داده.

 

بررسی دقیق سیستم GLSDB میتونه برای شناخت محیط های رزم زمینی آینده ، به ما و کشورهایی مثل ما خیلی کمک کنه.

 

با سپاس از توجه شما . و من الله توفیق

[hamidz65 13,498]

بسیار زیبا  و اموزنده بود

 

:rose:  :rose:  :rose:

[Lord-Soldier 2,200]

بسیار عالی بود ممنون

اتفاقا اخیرا داشتم به چیزی شبیه همین فکر می کردم.

 

فقط یک سوال برای من پیش اومده

 

الکترونیک بمب کم قطر برای رها شدن از هواپیما طراحی شده.

این یعنی اینکه فشار جی اندکی رو لازمه تحمل بکنه

اما در شلیک به وسیله راکت از زمین

این میزان شتاب مورد تحمل به چندین هزار جی میرسه.

اینجاش رو چیکار کردن؟

شاید مهمترین مانع استفاده از انواع بمبهای هدایت پذیر ( چه لیزری و چه جی پی اس و ...) بر روی راکتها همین مسئله بوده باشد.

[naserr 7,221]

بسیار عالی بود ممنون

اتفاقا اخیرا داشتم به چیزی شبیه همین فکر می کردم.

 

فقط یک سوال برای من پیش اومده

 

الکترونیک بمب کم قطر برای رها شدن از هواپیما طراحی شده.

این یعنی اینکه فشار جی اندکی رو لازمه تحمل بکنه

اما در شلیک به وسیله راکت از زمین

این میزان شتاب مورد تحمل به چندین هزار جی میرسه.

اینجاش رو چیکار کردن؟

شاید مهمترین مانع استفاده از انواع بمبهای هدایت پذیر ( چه لیزری و چه جی پی اس و ...) بر روی راکتها همین مسئله بوده باشد.

 

سپاسگذارم از نظر لطف شما.

بله دقیقا این موردی که شما فرمودی یکی دیگه از عجایب این بمب SDB هست. در مورد اینکه بوئینگ دقیقا به چه فناوری هایی دست پیدا کرده که تونسته اون همه تجهیزات الکترونیک سیستم هدایت و کنترل رو و همین طور بخش های مکانیکی پره های دم بمب رو ( که وظیفه اصلی هدایت در پرواز رو بر عهده دارند )، در برابر این نیروی عظیم شتاب گرانش مقاوم کنه ، بنده اطلاعی ندارم و مطمئن هستم اون کسانی هم که در خود کمپانی بوئینگ یا وزارت دفاع آمریکا اطلاعات دارند ، بسیار انگشت شمارند.

 

ولی فقط میتونم یه مثال بزنم که شاید به روشن شدن موضوع کمی کمک کنه.

 

دوستان حتما با ریل گان مغناطیسی آشنایی دارند. تا این لحظه تنها 2 کمپانی در جهان موفق شدند که چنین سلاحی رو توسعه بدهند. جنرال اتومیکز و BAE .

جالبه بدونید جنرال اتومیکز اولین شرکتی بود که طرح های اولیه رو ارائه کرد و نمونه واقعی ساخت ، هر چند که بعدا طرح ارائه شده BAE مورد قبول نیروی دریایی قرار گرفت.

ولی شاهکاری که جنرال اتومیکز انجام داد این بود که ، به بخش فانتوم ورکز شرکت بوئینگ سفارش ساخت اولین گلوله هدایت پذیر برای ریل گان ساخت خودش (بلیتزر) رو داد که بعدا چند بار مورد آزمایش قرار گرفت.

 

توضیحات به همراه ویدیو :

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/general-atomics-railgun/717840854001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/railgun-update-from-general-atomics/904431955001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/general-atomics-blitzer-railgun/2176303687001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/land-based-railgun-combat-simulation/3640543641001/

http://cubiclebot.com/videos/general-atomics-railgun-travels-4-miles-even-after-blasting-through-steel-plate-video/

 

به این پرتابه هدایت پذیر در هنگام خروج از دهانه توپ ریلگان ، در حدود 60000 جی نیرو وارد میشه و قسمت های الکترونیک اون سالم میمونه. تازه در سال های آینده قراره این پرتابه ها به سیستم های هدایت دقیق تری ( تصویرساز فرو سرخ یا نیمه فعال راداری ) مجهز بشن و شما حساب کن باید چه مقاومت عجیب غزیبی داشته باشند.

 

هرچی باشه بوئینگه دیگه اگه هر کسی تو هر جای دنیا میتونست از این کارا بکنه که الان داشتیم درباره اونا حرف میزدیم.

[Lord-Soldier 2,200]

سپاسگذارم از نظر لطف شما.

بله دقیقا این موردی که شما فرمودی یکی دیگه از عجایب این بمب SDB هست. در مورد اینکه بوئینگ دقیقا به چه فناوری هایی دست پیدا کرده که تونسته اون همه تجهیزات الکترونیک سیستم هدایت و کنترل رو و همین طور بخش های مکانیکی پره های دم بمب رو ( که وظیفه اصلی هدایت در پرواز رو بر عهده دارند )، در برابر این نیروی عظیم شتاب گرانش مقاوم کنه ، بنده اطلاعی ندارم و مطمئن هستم اون کسانی هم که در خود کمپانی بوئینگ یا وزارت دفاع آمریکا اطلاعات دارند ، بسیار انگشت شمارند.

 

ولی فقط میتونم یه مثال بزنم که شاید به روشن شدن موضوع کمی کمک کنه.

 

دوستان حتما با ریل گان مغناطیسی آشنایی دارند. تا این لحظه تنها 2 کمپانی در جهان موفق شدند که چنین سلاحی رو توسعه بدهند. جنرال اتومیکز و BAE .

جالبه بدونید جنرال اتومیکز اولین شرکتی بود که طرح های اولیه رو ارائه کرد و نمونه واقعی ساخت ، هر چند که بعدا طرح ارائه شده BAE مورد قبول نیروی دریایی قرار گرفت.

ولی شاهکاری که جنرال اتومیکز انجام داد این بود که ، به بخش فانتوم ورکز شرکت بوئینگ سفارش ساخت اولین گلوله هدایت پذیر برای ریل گان ساخت خودش (بلیتزر) رو داد که بعدا چند بار مورد آزمایش قرار گرفت.

 

توضیحات به همراه ویدیو :

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/general-atomics-railgun/717840854001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/railgun-update-from-general-atomics/904431955001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/general-atomics-blitzer-railgun/2176303687001/

http://www.military.com/video/guns/naval-guns/land-based-railgun-combat-simulation/3640543641001/

http://cubiclebot.com/videos/general-atomics-railgun-travels-4-miles-even-after-blasting-through-steel-plate-video/

 

به این پرتابه هدایت پذیر در هنگام خروج از دهانه توپ ریلگان ، در حدود 60000 جی نیرو وارد میشه و قسمت های الکترونیک اون سالم میمونه. تازه در سال های آینده قراره این پرتابه ها به سیستم های هدایت دقیق تری ( تصویرساز فرو سرخ یا نیمه فعال راداری ) مجهز بشن و شما حساب کن باید چه مقاومت عجیب غزیبی داشته باشند.

 

هرچی باشه بوئینگه دیگه اگه هر کسی تو هر جای دنیا میتونست از این کارا بکنه که الان داشتیم درباره اونا حرف میزدیم.

 

بله گلوله های هدایت پذیر توپ و خمپاره هم که از ده ها سال پیش در خدمت هستند فشارهای ده ها هزار جی رو تحمل می کنند.

 

اما یک بمب هواپرتاب قاعدتا نباید با چنان الکترونیکی طراحی شده باشد.

مگر اینکه بگوییم الکترونیک بمب SDB رو برای پرتاب از زمین دوباره طراحی و نصب کرده باشند.

[naserr 7,221]

اما یک بمب هواپرتاب قاعدتا نباید با چنان الکترونیکی طراحی شده باشد.

مگر اینکه بگوییم الکترونیک بمب SDB رو برای پرتاب از زمین دوباره طراحی و نصب کرده باشند.

بله قاعدتا باید همین طور باشه که شما میفرمایید. ولی یه نکته مهم رو نباید فراموش کرد و این که مسئولان بوئینگ، روی قیمت پایین و تولید انبوه و تحویل سریع این محصول به دست مشتری ،خیلی تاکید میکنند و مانور تبلیغاتی انجام میدن، و بنده از این مساله به 2 تا نتیجه میتونم برسم .

 

اولا که یا حتما تغییر و تحول و بهینه سازی خیلی گران قیمتی روی SDB انجام ندادن . که در این حالت مثلا میتونیم تصور کنیم که قطعات الکترونیک قبلی ذاتا دارای چنین مقاومتی بوده اند که باز هم از نظر علمی و منطقی توجیه پذیر نیست که یک گلاید بامب هوا پرتاب رو با قطعاتی که این چنین توانایی هایی دارند طراحی و تولید کرده باشند.

 

و نتیجه دوم که به عقیده بنده احتمالش بیشترهم هست اینه که ، تکنولوژی مقاوم سازی قسمت های الکترونیک و کامپیوتری در مقابل نیروی شتاب بالا رو به آن چنان حد و درجه ای از تکامل و پیشرفت رسوندن که تولیدش در مقیاس عظیم و تعداد زیاد ، بسیار ارزان و دست یافتنی شده باشه و در مدت زمانی کوتاه به راحتی بتونن SDB ها رو با این قابلیت تولید انبوه کنن.

 

اصولا وقتی راه ها و روش های تولید و دست یابی به یک محصول جدید تکنولوژیک بهبود داده میشن ، با گذشت زمان هزینه تولید در مقیاس وسیع هم کاسته میشه. مثالش هم، چه در صنایع نظامی و چه در صنایع غیر نظامی فراوان دیده میشه.

یادمون بیاد اون زمانی رو که لامپ های خلا چه بیچارگی هایی رو به کاربران محصولات الکترونیک تحمیل میکردن ولی بعدش با پیشرفت علم مواد نیمه هادی و ساخت ترانزیستورها همه اون مسائل به تاریخ پیوست.

الان هم ، ما از پیشرفت هایی که در دنیای صنایع  به خصوص نظامی ، هر روزه دارن اتفاق میفتن ، شاید فقط نوک کوه یخ رو داریم میبینیم و بقیه این کوه ، زیر اقیانوسی از طبقه بندی ها پنهان شده.

[crazy-doctor 7,023]

تشکر از تاپیک خوبتون 

دوستان شتابی که راکت ها در فاز لانچ تحمل میکنند اصلا قابل مقایسه با شتاب های فوق العاده بالا در گلوله های توپ و خمپاره نیست ( بیش از 10 هزار g) مثلا زمان سوزش موتور را در بالا 20 ثانیه ذکر کردید که زمان بالایی هست و  احتمالا نیازی به هزینه بالا برای الکترونیک مقاوم برای این پروژه نبوده ( با توجه به هدف اصلی طرح ). البته صنایع نظامی همیشه استاندارد های بسیار بالاتری را برای محصولات در مقایسه با صنایع غیر نظامی اعمال می کنند 

[naserr 7,221]

تشکر از تاپیک خوبتون 

دوستان شتابی که راکت ها در فاز لانچ تحمل میکنند اصلا قابل مقایسه با شتاب های فوق العاده بالا در گلوله های توپ و خمپاره نیست ( بیش از 10 هزار g) مثلا زمان سوزش موتور را در بالا 20 ثانیه ذکر کردید که زمان بالایی هست و  احتمالا نیازی به هزینه بالا برای الکترونیک مقاوم برای این پروژه نبوده ( با توجه به هدف اصلی طرح ). البته صنایع نظامی همیشه استاندارد های بسیار بالاتری را برای محصولات در مقایسه با صنایع غیر نظامی اعمال می کنند 

خواهش میکنم شما لطف دارید. کاملا درسته استانداردهای نظامی در دنیا معمولا OVER در نظر گرفته میشن که منطقی و عقلانی هم هست . به دلیل شرایط غیر قابل پیش بینی که میتونن در سرنوشت عملکرد نقش حیاتی و حساسی داشته باشند.

چند وقت پیش یکی از دوستان یک سلسله جداول و آمارهایی رو به من نشون داد ( که خودش میگفت یه زمانی کمی تا قسمتی طبقه بندی داشته و نسخه پرینت بود و ازش فایل یا تصویر ندارم ، وگرنه حتما میذاشتم ) که استاندارد ها و شاخص های مقاومت مواد و ضریب تحمل خمش و تنش و کرنش و از همه مهمتر فتیگ یا همون خستگی رو توی سازه های هوا-فضایی ، در کشورهای مختلف جهان با همدیگه مقایسه کرده بود.

 

باورتون نمیشه ، استانداردهای مربوط به آمریکا به شکل غیر قابل درکی ، خیلی بالا تر و سخت گیرانه تر از حد اپتیمم بودن. توی اروپا معقول بود و مال روسیه و چین از اون ور پشت بام افتاده بود . که من با خودم گفتم بابا اینا عجب شانسی دارن که راکت ها و فضاپیماهاشون مثل بچه آدم دارن کارشون رو انجام میدن.

 

حالا تو این مورد یعنی بمب SDB هم ، این مساله میتونه اتفاق افتاده باشه. ولی خداییش توی همون چند میلی ثانیه آغاز پرتاب که راکت داره از دهانه لانچر خارج میشه ، سرعت سرسام آوره و نیروی شتاب به نظر خیلی زیاد میاد. ولی مسلما به پای گلوله توپ نمیرسه.

[Lord-Soldier 2,200]

تشکر از تاپیک خوبتون 

دوستان شتابی که راکت ها در فاز لانچ تحمل میکنند اصلا قابل مقایسه با شتاب های فوق العاده بالا در گلوله های توپ و خمپاره نیست ( بیش از 10 هزار g) مثلا زمان سوزش موتور را در بالا 20 ثانیه ذکر کردید که زمان بالایی هست و  احتمالا نیازی به هزینه بالا برای الکترونیک مقاوم برای این پروژه نبوده ( با توجه به هدف اصلی طرح ). البته صنایع نظامی همیشه استاندارد های بسیار بالاتری را برای محصولات در مقایسه با صنایع غیر نظامی اعمال می کنند 

 

بله حق با شماست.

کتاب The Rocket Artillery Reference Book میگه :

the payload does not have to be as rugged and robust as that of gun artillery projectiles because the acceleration of a rocket may typically be just a percent of that experienced in gun artillery

 

و جای دیگه ای تصریح میکنه :

 

While a gun artillery fuze may be subject to an acceleration exceeding 20000 G, the acceleration for a rocket may typically be around 200 G. The latter is a level of acceleration that can be experienced during handling of the munition Thus the design of a rocket fuze may be more challenging than a gun fuze. However the need to make the fuze rugged and robust can be somewhat relaxed for rocket artillery

 

ولی باز هم تحمل 200 جی برای یک بمب هواسر زیاد است.

 

این هم یک نمودار جالب از تراست راکتها و دمای هوا :

 

 

و این هم یک محاسبه به عنوان مثال برای راکت M26

 

پ.ن. البته نمی دونم اعتبار این کتاب چقدر است؟

این هم مقاله جالی است :

TRAJECTORY MODELING OF GRAD ROCKET WITH LOW-COSTTERMINAL GUIDANCE UPGRADE COUPLED TO RANGE INCREASE THROUGH STEP-LIKE THRUST-CURVES

لینک

ویرایش شده در اردیبهشت 94 توسط Lord-Soldier

[naserr 7,221]

ولی باز هم تحمل 200 جی برای یک بمب هواسر زیاد است.

خیلی ممنونم از توضیحات علمی و بسیار مفید شما. به روشن شدن و درک بهتر قضیه خیلی کمک کرد.

[hosm 5,921]

با تشکر فراوان

 

یک ایده،

 

اگر مهمات هوشمند بصیر رو توسعه بدیم تا به جای تعقیب لیزر، با اطلاعات GPS یا INS خودش رو هدایت کنه، جایگزین ارزانتری برای همین قضیه نخواهیم داشت؟ در نظر داشته باشیم که مشخصاتی مانند قدرت حمله به سمت عقب، در جنگ واقعی چندان به درد نخواهند خورد

[naserr 7,221]

با تشکر فراوان

 

یک ایده،

 

اگر مهمات هوشمند بصیر رو توسعه بدیم تا به جای تعقیب لیزر، با اطلاعات GPS یا INS خودش رو هدایت کنه، جایگزین ارزانتری برای همین قضیه نخواهیم داشت؟ در نظر داشته باشیم که مشخصاتی مانند قدرت حمله به سمت عقب، در جنگ واقعی چندان به درد نخواهند خورد

ممنون از توجه شما به این موضوع. ببین برادر ، همه مزایا و محاسن طرح GLSDB اینه که تونسته یک راکت ارزان قیمت با برد 32 کیلومتر رو به یک سلاح هوشمند با برد 150 کیلومتر تبدیل کنه. 

همون طور که قبلا هم گفتم رمز موفقیت طراحی یک بمب هواسر قابل اطمینان هست. تا اونجایی که بنده میدونم بصیر بمب هواسر نیست . البته با بالک هاش میتونه مقداری گلاید کنه و برد رو افزایش بده . البته نمیدونم ضریب پسای اون چقدره و نرخ گلایدش نسبت به ارتفاع در بازه مسافت چه تغییراتی میکنه ولی بازم حتما جای کار داره.

 

یه مساله دیگه توجیهات اقتصادی و کاربردی و نگهداری هست که برای هر طرح نظامی فوق العاده اهمیت داره. الان ما اول باید بیایم راکت مناسب برای پرتاب بصیر رو انتخاب کنیم. اگر در موجودی ما بود که بهتر اگر راکتی با مشخصات مورد نظر ( یعنی تطبیق با بصیر ) وجود نداشت باید طراحی و ساخته بشه.

 

بعدش بیایم بشینیم حساب کنیم که خوب حالا اصلا چه تعداد از بصیر رو میتونیم تولید کنیم که حالا بیایم یه درصدی از اون رو توی این طرح استفاده کنیم. بعدش نیازها و تهدیداتمون رو بررسی کنیم که آیا اصلا این کار به صرفه هست یا نه. 

به عنوان مثال ( فقط مثال ) ما میایم میبینیم که برای نابود کردن فلان هدف در محدوده برد این پروژه ( بصیر با راکت ) هزار تا زلزال و چند جور دیگه راکت داریم. چه توجیهی داره که بیایم پول رو خرج طراحی و تولید این سلاح جدید بکنبم که ریسکش بالاست.

 

یه نکته مهم اینه که ، ما در صنایع نظامی آمریکا با تولیدات در مقیاس به معناز واقعی کلمه " عظیم " سر و کار داریم. یعنی نرخ تولید با اعداد و ارقام نجومی. توی انبارهای اونا اینقدر موجودی هست که بیان تخیل خودشون رو به کار بندازن و ببینن با همین هایی که دارن چه جوری میتونن یه کانسپت جدید و یک دنیای جدید رو خلق کنند.

 

و در چنین شرایطی شما انعطاف و آزادی عمل بسیار زیادی دارید. به اضافه اینکه اونجا دید درامد زایی و فروش به طرح های نظامی خیلی قوی دنبال میشه. یعنی اولش یه دو دوتا چار تا میکنن که با پولی که خرج میکنن ، چقدر گیرشون میاد. و سابقه نشون داده ،صنایع نظامی اونا به مدد بهره گیری از نیروی انسانی متخصص به میزان فراوان ، به حدی طرح و کانسپت و ایده های درخشان دریافت میکنند که از میان همه اونا ، فقط طرح های بسیار پول ساز رو انتخاب میکنند. مگر در مواردی که امنیت ملی نسبت به پول ساز بودن طرح ارجحیت و اولویت معناداری داشته باشه.

 

حالا ما هم باید برای طرح مورد اشاره شما همه این ملاحظات رو در نظر بگیریم.

[hosm 5,921]

ممنون از توجه شما به این موضوع. ببین برادر ، همه مزایا و محاسن طرح GLSDB اینه که تونسته یک راکت ارزان قیمت با برد 32 کیلومتر رو به یک سلاح هوشمند با برد 150 کیلومتر تبدیل کنه. 

همون طور که قبلا هم گفتم رمز موفقیت طراحی یک بمب هواسر قابل اطمینان هست. تا اونجایی که بنده میدونم بصیر بمب هواسر نیست . البته با بالک هاش میتونه مقداری گلاید کنه و برد رو افزایش بده . البته نمیدونم ضریب پسای اون چقدره و نرخ گلایدش نسبت به ارتفاع در بازه مسافت چه تغییراتی میکنه ولی بازم حتما جای کار داره.

 

یه مساله دیگه توجیهات اقتصادی و کاربردی و نگهداری هست که برای هر طرح نظامی فوق العاده اهمیت داره. الان ما اول باید بیایم راکت مناسب برای پرتاب بصیر رو انتخاب کنیم. اگر در موجودی ما بود که بهتر اگر راکتی با مشخصات مورد نظر ( یعنی تطبیق با بصیر ) وجود نداشت باید طراحی و ساخته بشه.

 

بعدش بیایم بشینیم حساب کنیم که خوب حالا اصلا چه تعداد از بصیر رو میتونیم تولید کنیم که حالا بیایم یه درصدی از اون رو توی این طرح استفاده کنیم. بعدش نیازها و تهدیداتمون رو بررسی کنیم که آیا اصلا این کار به صرفه هست یا نه. 

به عنوان مثال ( فقط مثال ) ما میایم میبینیم که برای نابود کردن فلان هدف در محدوده برد این پروژه ( بصیر با راکت ) هزار تا زلزال و چند جور دیگه راکت داریم. چه توجیهی داره که بیایم پول رو خرج طراحی و تولید این سلاح جدید بکنبم که ریسکش بالاست.

 

یه نکته مهم اینه که ، ما در صنایع نظامی آمریکا با تولیدات در مقیاس به معناز واقعی کلمه " عظیم " سر و کار داریم. یعنی نرخ تولید با اعداد و ارقام نجومی. توی انبارهای اونا اینقدر موجودی هست که بیان تخیل خودشون رو به کار بندازن و ببینن با همین هایی که دارن چه جوری میتونن یه کانسپت جدید و یک دنیای جدید رو خلق کنند.

 

و در چنین شرایطی شما انعطاف و آزادی عمل بسیار زیادی دارید. به اضافه اینکه اونجا دید درامد زایی و فروش به طرح های نظامی خیلی قوی دنبال میشه. یعنی اولش یه دو دوتا چار تا میکنن که با پولی که خرج میکنن ، چقدر گیرشون میاد. و سابقه نشون داده ،صنایع نظامی اونا به مدد بهره گیری از نیروی انسانی متخصص به میزان فراوان ، به حدی طرح و کانسپت و ایده های درخشان دریافت میکنند که از میان همه اونا ، فقط طرح های بسیار پول ساز رو انتخاب میکنند. مگر در مواردی که امنیت ملی نسبت به پول ساز بودن طرح ارجحیت و اولویت معناداری داشته باشه.

 

حالا ما هم باید برای طرح مورد اشاره شما همه این ملاحظات رو در نظر بگیریم.

 

با تشکر فراوان از شما

 

البته منظور بنده این نیست که بصیر رو به راکتی ببندیم. نیازی نیست. با توپ دوربرد پرتابش می‌کنیم. (از چند کیلومتر تا ۵۰ کیلومتر)

[naserr 7,221]

خواهش میکنم. یه قسمت کوچیک دیگه از بحث باقی مونده که ان شا الله تا آخر امروز ارسال میکنم.