بالگردهای ترکیبی (ویژگیها، تاریخچه و اصول پروازی) بالگردهای ترکیبی (ویژگیها، تاریخچه و اصول پروازی)

[MILAD110 7,152]

به نام خدا

بالگردهای ترکیبی سرعت بالا

پروژه X-49

بالگردها در کنار تمامی مزایا و برتریهایی که در اجرای برخی ماموریتهای محوله نسبت به هواپیماها دارند، یک ایراد اساسی دارند و آن هم پایین بودن حداکثر سرعت پیمایشی میباشد که باعث افزایش خطر پذیری این وسیله پرنده در برابر خطراتی مثل دوش پرتابها و تسلیحات کالیبر دشمن که به وفور حتی در اختیار گروههای شبه نظامی میباشند، میشود.

در سال 2000 نیروی دریایی آمریکا مناقصه ای را بمنظور طراحی و ساخت بالگردهای ترکیبی با سرعت بالا برگزار کرد.

شرکت هواپیمایی پیازکی آمریکا Piasecki Aircraft Corporation Or PiAC با ارئه طرح بالگرد VTDP: Vectored Thrust Ducted Propeller یا همان بالگرد ترکیبی که بجای ملخ دمی دارای سیستم پروانه داخل یک مجرا و دارای بردار رانش میباشد، موفق شد تا در این مناقصه پیروز شود. این شرکت در زمینه طراحی وسایل پرنده فعالیت دارد. این شرکت دارای 50 نفر کارمند میباشد که 20 نفر از آنهای مهندسین در رشته های مختلف هستند. این شرکت از سال 1960 فعالیت خود را آغاز کرده است.

برای ساخت این بالگرد ترکیبی، قرار بر این بود تا با ایجاد اصلاح در بالگرد سیکورسکی مدل UH-60 یا همان بالگرد بلک هاوک این پروژه به تولید برسد. سرمایه گزار اصلی این پروژه موسسه تحقیقاتی نیروی دریایی آمریکا بود و سناریوی پیش بینی شده برای این پروژه تولید محصول اثباتگر تکنولوژی در زمینه بهبود سرعت، برد، بقاپذیری و کاهش هزینه های پروازی بالگرد با استفاده از تکنولوژی VTDP بود.
این بالگرد ترکیبی توانست به تمام اهداف در نظر گرفته شده برای پروژه دست پیدا کند. تغییرات کلی اجرا شده در پروژه عبارت بودند از: اضافه کردن بالهای جانبی به بالگرد و هچنین نصب کانال پروانه دار در انتهای دم بالگرد بود.
این تغییرات باعث بهبود عملکرد و کاهش هزینه ها نسبت به خرید بالگرد نوساز میشد.

بنا به گفته مسیولین این پروژه، این بالگرد دارای سرعت پیمایشی بالاتر، برد عملیاتی بیشتر، قدرت مانور بالاتر و قیمت کمتر میباشد. در این طراحی نیروی وارد شده به بالگرد هنگام حرکت از ملخهای اصلی به بالهای جانبی منتقل شده و باعث بالارفتن قدرت حمل بار توسط بالگرد میشود. همچنین وظیف حفظ پایداری بالگرد نیز به بالهای جانبی منتقل شده و این عامل در کنار نیروی محرکه کمک ناشی از سوار شدن کانال پروانه دار دارای بردار رانش (VTDP) یه انتهای دم بالگرد باعث دستیابی به سرعتهای بالا در این بالگرد شده است. به سیستم VTDP، حلقه دمی (Ring Tail) نیز گفته میشود.

نتیجه ترکیب VTDP به همراه بالهای جانبی، موجب دستیابی به سرعتهای بالای 370 کیلومتر بر ساعت در کنار قدرت مانور بالاتر و کاهش لرزشهای وراده به بدنه بالگرد و در نتیجه کاهش استهلاک و فرسودگی بالگرد بود.
چند ارتقای اساسی در این بالگرد به وقوع پیوسته است، یکی از مهمترین این ارتقاها کاهش هزینه های مربوط به عملیاتی نگهداشتن بالگرد میباشد، که این مهم از طریق کاهش لرزشهای وارده بر بدنه بالگرد و در نتیجه کاهش فرسودگی و استهلاک بالگرد میسر شده است. همچنین این تکنولوژی امکان دستیابی به سرعتهای بالای 400 کیلومتر بر ساعت را نیز امکان پذیر کرده است.
بنا به گفته مسئولین این پروژه، سپاه تفنگداران دریایی آمریکا یکی از اصلی ترین نیروهای بکارگیرنده بالگردهای ترکیبی خواهند بود. گرچه این نیروها از تیلت روتور وی-22 به عنوان پلتفرم اصلی عملیات هوایی استفاده میکنند ولی این نیروها همچنان به بالگردهای دارای طراحی متداول مثل کبرا وهیوی اعتماد بیشتری دارند.
پروژه بالگرد ترکیبی میتواند باعث بهبود عملکرد بالگردهای قدیمی تر شده و نقاط ضعف عملکردی آنها را در مقایسه با تیلت روتورها اصلاح کند.
پروژه بالگرد ترکیبی VTDP توسط نیروی دریایی تحت پروژه اثباتگر تکنولوژی FY00 انتخاب شد. هدف این برنامه انتخاب، تست و توسعه پروژه ای با ریسک بالا بود که درصورت موفقیت احتیاجات مورد نیاز این نیرو برای جنگ افزارهای آینده را تعیین کند.
بودجه در نظر گرفته شده برا تحقیق و توسعه این پروژه و تستهای زمینی آن 16.1 میلیون دلار بود.
بنا به گفته جان پیازکی مدیرعامل شرکت مجری این پروژه، نتایج تستهای زمینی از پیش بینی ها بهتر صورت پذیرفت . همه مشکلات گلوگاهی برای ورود به تستهای پروازی حل شده و شرایط آماده ورود به فاز تستهای پروازی بود. تستهای پروازی این پروژه در سال 2003 با همکاری گردان تست نیروی دریایی انجام پذیرفت.
پروژه بالگرد ترکیبی VTDP از سوی دپارتمان دفاعی به عنوان الگوی نشان دهنده موارد مورد نیاز برای ارتقاء و عمردهی به بالگردهای دارای یک ملخ اصلی که در ناوگان هوایی موجود هستند، مطرح شده است.
دپارتمان دفاعی آمریکا قصد دارد مبلغ 41 میلیارد دلار را برای ارتقاء و عمردهی به ناوگان بالگردهای کبرا AH-1W، آپاچی و سیکورسکی مدل H-60 تا پیش از جایگزینی با بالگرد مشترک در سال 2025 اختصاص دهد.
نیروی هوایی پلتفرم بالگرد ترکیبی H-60/VTDP را به عنوان جایگزین و یا بسته ارتقایی برای ناوگان قدیمی بالگردهای پشتیبانی سیکورسکی H-60G انتخاب کرد.
ارتش آمریکا همچنین قراردادی را بمنظور ارتقای بالگردهای سوپرکبرا AH-1W و آپاچی AH-64 به الگوی VTDP در نظر گرفته است. اهداف در نظر گرفته شده برای این پروژه برای هر دو بالگرد، دستیابی به سرعت بالای 370 کیلومتر بر ساعت، بهبود پنجاه درصدی ویژگیهای صعود بالگرد و همچنین بهبود ویژگیهای هدایتی بالگرد میباشد.
گفته میشود میتوان بالگردهای CH-53E استالیون را نیز میتوان بصورت بالگردهای ترکیبی ارتقا داد ولی در این ارتقا دو رینگ به ناحیه دمی بالگرد باید افزوده شود.
شبیه سازیهای صورت گرفته تایید کننده برتری بالگرد ترکیبی نسبت به نمونه استاندارد بالگردهای آپاچی و سوپرکبرا بود. نیروی دریایی پروژه بالگرد ترکیبی بالگرد AH-1W که دارای ملخ چهارپره است را در دستور کار قرار داد. این پروژه به اختصار 4BW/VTDP نامیده میشود.

مدل گرافیکی بالگرد تهاجمی 4BW/VTDP

مدل گرافیکی بالگرد آپاچی VTDP

طرح گرافیکی از بالگرد استالیون VTDP

گرچه این پروژه درصورت موفقیت بطور چشمگیری باعث ارتقا در زمینه های سرعت، برد عملیاتی و هدایت پذیری بالگردهای موجود میشد ولی نیاز به تهیه دستورالعملها و استانداردهای پروازی جدید باعث شده بود تا پروژه در خطر کنار گذاشته شدن قرار بگیرد.
درصورتی که تصمیم بر این گرفته میشد که پروژه به گونه ای طراحی شود تا تغییرات صورت گرفته نیازمند بازطراحی دستورالعملهای پروازی جدید نباشند، این احتمال وجود داشت تا هزینه های لازم برای اجرای پروژه بالاتر رفته و در نتیجه پروژه با بودجه در نظر گرفته شده به شکست میانجامید.
نمونه پایه بالگرد ترکیبی که با ارتقای بالگرد SH-60 تولید شد مربوط میشود دو پروژه 16H-1 و 16H-1A در دهه 1960 توانستند با پرواز تا سرعت 360 کیلومتر بر ساعت توانایی خود را در زمینه ارتقاء چشمگیر در سرعت پروازی اثبات کرده بود و منتظر تستهای بعدی بود.
به گفته مدیرعامل شرکت پیازکی، ارتقاء بالگردهای موجود در ناوگان هوایی به نوع بالگرد ترکیبی علاوه بر افزیش سرعت این بالگردها ، باعث ارتقاء عملکردی این بالگردها نیز خواهد شد.
بدلیل اینکه بالهای جانبی در بالگردهای ترکیبی مانع از تحت فشار قرار گرفتن ملخ اصلی میشود مشکل واماندگی ملخ اصلی که در بالگردهای با طراحی متداول در سرعتهای بالای 277 کیلومتر بر ساعت رخ میدهد، در بالگردهای ترکیبی تا سرعت 444 افزایش یافته است.
عامل دوم برای افزایش سرعت در بالگردهای ترکیبیی، Ring Tail یا حلقه دمی میباشد. نمونه اولیه حلقه دمی که در سال 1960 مورد استفاده قرار گرفته بود شامل یک پروانه رو به عقب بود که در داخل یک محور قرار گرفته بود و وظیفه تامین نیروی تراست بر عهده داشت به علاوه یک سیستم تعبیه شده از هواکش هایی عمودی و افقی که بمنظور هدایت نیروی تولید شده توسط پروانه کاربرد داشت. کنترل حرکت yaw یا همان حرکت به سمت طرفین توسط مجموعه ای از پوسته های تو در تو است که به صورت یک نیم کره در قسمتهای انتهایی دم قرار دارند.
بنا به گفته مدیرعامل شرکت پیازکی، این مکانیسم باعث کاهش نیروی مورد نیاز باگرد برای قرارگیری در حالت ایستا را خواهد داشت.
برای مقایسه میزان ارتقای سرعت بالگردهای ترکیبی مدیر این پروژه اعلام کرد که بالگرد سیکورسکی H-60 در سرعتهای بالای 270 کیلومتر بر ساعت در حرکت رو به جلو با محدودیت روبرو میشود در حالیکه همین بالگرد در حالت استفاده از الگوی بالگرد ترکیبی در نسخه دریایی در سرعت بالای 383 کیلومتر بر ساعت و درنسخه مربوط به نیروی هوایی در سرعتهای بالای 405 کیلومتر بر ساعت با محدودیت حرکت رو به جلو روبرو میشود.
بمنظور ارزیابی مزایای افزایش سرعت و چابکی بالگرد، ارتش و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا در اواسط دهه 1990 در آزمایشگاه شبیه سازی پرواز متعلق به شرکت بوئینگ، واقع در ایالت فیلادلفیا، مقایسه ای را بین بالگرد آپاچی اصلاح شده و بالگرد کبرای فعلی انجام دادند. طبق نتایج بدست آمده از این مقایسه، بالگرد اصلاح شده در سرعت پروازی، بقاپذیری در میدان نبرد و کنترل پذیری نتایج چشمگیری را به خود اختصاص داد.


طبق نتایج منتشر شده از این مقایسه، بالگرد اصلاح شده قابلیت پرواز در سرعتهای 25% بالاتر وهمچنین پرواز به میزان 17% پایین تر از بالگردهای غیرترکیبی را کسب کرد.
پس از این مقایسه، یکی از خلبان های نیروی دریایی آمریکا گفته بود که بالگرد کبرای اصلاح شده باید بتواند در عملیاتهای هوا به هوا هم عملکرد بهتری را از خود نشان دهد چون سرعت، پایداری و کنترل پذیری برتری را به خود اختصاص خواهد داد. طبق این اظهارات بالگرد کبرا هنگام حرکات گردشی عملکرد خوبی دارد ولی در حیت حرکت دچار کاهش سرعت و ارتفاع میشود در حالیکه در بالگرد اصلاح شده میتوان از حالت هاور و همچنین هنگامی که دماغه بالگرد 21 درجه به سمت بالا و یا 10 درجه به سمت پایین هست، نیز چنین حرکتی را انجام داد که این حالت برای تیراندازی درحالت هاور بسیار مناسب خواهد بود.
افزایش سرعت در بالگردهای ترکیبی علاوه بر ارتقای توان رزمی نقشی حیاتی در بالگردهای گروهای امدادی و بالگردهای نجات در حوادث غیرمترقبه ایفا خواهد کرد.
اطلاعات منتشر شده از سوی واحدهای رسکیوی نیروی هوایی نشان میدهد، احتمال انجام عملیات نجات موفق چنانچه این عمایات در بازه زمانی یک ساعته پس از وقوع حادثه انجام شود، تا 45% افزیش پیدا میکند. این احتمال با گدشت زمان به شدت کاهش پیدا خواهد کرد.
یکی دیگر از ویژگیهای بالگردهای ترکیبی این است که با رتحمل شده توسط ملخ اصلی هنگام لیفت به میزان 50% به بالهای جانبی بالگرد منتقل میشود، که در نتیجه باعث افزایش حداکثر وزن هنگام برخاستن از سطح زمین خواهد شد.
این افزایش حداکثر وزن پروازی تا چند هزار پوند هم میرسد که میتوان این وزن اضافی را صرف حمل نیرو، تجهیزات و سوخت اضافی کرد که در صورت حمل سوخت اضافی، شعاع عملیاتی بالگرد نیز افزایش خواهد یافت.
به عنوان مثال یکی ار نمونه های تولید شده از بالگرد سیکورسکی H-60 اصلاح شده، توانست 1412 کیلومتر را بدون سوختگیری مجدد بپیماید و شعاع عملیاتی نیز به بیش از 700 کیلومتر ارتقا پیدا کرد.
در صورت استفاده از تکنولوژی بالگرد ترکیبی میزان لرزشهای بالگرد و در نتیجه میزان فرسودگی تا 50% کاهش پیدا خواهد کرد که ان عامل مستقیما باعث افزایش ایمنی و همچنین کاهش هزینه های لازم برای تعمیر و نگهداری ناوگان بالگردی خواهد شد. نکته بعدی در زمینه افزایش ایمنی این بالگردها این است که درصورت آسیب دیدن رینگ تیل بالگرد، کنترل بالگرد اماکن پذیر خواهد بود و شانس نجات بالگرد بیشتر میباشد.

گرچه استفاده از الگوی بالگرد ترکیبی باعث افزایش میزان حداکثر وزن پروازی خواهد شد، در عوض یکی ار معایب این بالگردها این است که افزودن رینگ تیل و بالهای جانبی به بالگرد خود باعث افزایش وزن خالی بالگرد میشود که در صرت طراحی بالگرد جدید این دو را میتوان مدنظر قرار داد.برای حل این مشکل پیشنهاد شد تا یک پیشران کمکی به طرح افزوده شود تا در مواقع مورد نیاز نیروی اضافی را به مجموع پیشران بالگرد اضافه کند.
در سال 1992 شرکت مجری این پروژه، یک رینگ تیل نسل دوم به قطر 1.6 متر را در تونل بادی متعلق به شرکت بوئینگ واقع در ایالت فیلادلفیا، در سرعتهای بالای 350 کیلومتر بر ساعت مورد تست و ارزیابی قرار داد و این تستها پایه ای شد برای توسعه قوانین کنترل پرواز این سیستم.
همچنین این شرکت در اواخر سال 2000 تستهاس مشابهی را برای رینگ نسل دومی دیگری با قطر 2.4 متر انجام داد. این تستها بر نحوه کنترل و بهبود عملکرد پروازی متمرکز شده بودند و نتایج آن مورد استفاده نیروی دریایی قرار گرفته تا تشخیص داده شود که این پروژه وارد مرحله تولید نمونه پروازی اثباتگر تکنولوژی بشود یا خیر؟!
این شرکت در حال حاضر کار ساخت نمونه رینگ تیل با قطر 2.4 متر را به اتمام رسانده است که شامل نمونه اثباتگر تکنولوژی رینگ تیل به علاوه پروانه دارای 5 پره میباشد. تستهای استاتیک بدون رینگ تیل هم توسط شرکت پیازکی و شرکن کامان در ایالت کانکتیکوت در حال توسعه میباشند.
بنا به گفته مجری پروژه یکی از فاکتورهایی که ادامه این پروژه را با خطر روبرو میکند عامل قیمت میبشاد چون پرواز در سرعتهای بالا نیازمند موتور قویتر و در نتیجه قیمت بالاتر خواهد بود.
پروژه اصلاح و به روز رسانی نمونه اثباتگر تکنولوژیی بالگرد SH-60 شامل موارد زیر میباشد: افزودن بالهای پروازی بوده که این بالها از یک جت تجاری تهیه شده است، افزودن رینگ تیل و اصلاح پیشران بمنظور همگام سازی با تکنولوژی VTDP.
بمنظور کاهش بار کاری خلبان ابزار کنترلی و کاکپیت بالگرد نیز نیازمند تغییر میباشد. یکی از بارزترین تغییرات ایجاد شده در کاکپیت، افزودن ابزار کنترلی جدید روی کالکتیو بمنظور کنترل رینگ تیل میباشد.
بنا به گفته مدیر این پروژه، وزن افزوده شده به نمونه اثباتگر تکنولوژی حدود 750 کیلوگرم میباشد ولی در صورت همگام سازی سیستمها و بخشهای مختلف بالگرد میتوان وزن بالگرد را تا حدود زیادی کاهش داد.
مجریان این پروژه امیدوار هستند که دپارتمان دفاعی آمریکا این مدل بالگرد را در برنامه هواگردهای بالگردان ترکیبی مورد توجه قرار دهد. مدافعان این پروژه میگویند، هم اکنون بهترین زمان برای بازتعریف این تکنولوژی به عنوان یک محصول ارزان قیمت در قیاس با خرید بالگردهای جدید بوده و بهترین راه حل برای ارتقای توان رزمی ناوگان بالگردی میبشاد.
بالگرد ترکیبی اصلاح یک بالگرد با طراحی متداول میباشد که یک سیستم رانش کمکی به منظور ایجاد تراست اضافی در حرکت رو به جلو با هدف کاهش بار وارد شده برم ملخهای اصلی که در حالت عادی وظیفه ایجاد تراست را بر عهده دارند و همچنین افزایش سرعت حرکت رو به جلوی بالگرد میباشد.
تنها مدل از بالگردهای ترکیبی که توسط دپارتمان دفاعی آمریکا در حال پیگیری است همین پروژه VTDP میباشد که از طریق اصلاح یک بالگرد سیکورسکی مدل H-60 به تولید رسیده است. نمونه اثابتگر تکنولوژی این محصول توسط مرکز تحقیقات دریایی در حال پیگیری میباشد. شرکت پیازکی برای اجرای پروژه VTDP روی این بالگرد در اکتبر 2000 مبلغ 26.1 میلیون دلار را دریافت کرد.
پروژه VTDP دارای بالهای ثاب و یک مجرای پروانه که روی دم بالگرد سوار شده است میباشد که توسط شرکت پیازکی طراحی و ساخته شده است. بنا به گفته یکی از مدیران این شرکت این پروژه یک قدم تکاملی در تاریخ توسعه بالگرد خواهد بود.
مجرای پروانه دار سوار شده بر روی دم بالگرد که رینگ تیل نامیده میشود باعث ایجاد تراست افقی شده و همچنین در کنترل پرواز بالگرد در حرکت رو به جلو نقش ایفا میکند. در بالگردهای با طراحی متداول ملخ دمی فاقد قابلیت ایجاد تراست افقی میباشد ولی دربالگردهای ترکیبی بدلیل ایجاد تراست افقی توسط رینگ تیل میزان بار وارده بر ملخ اصلی به مقدار قابل توجهی کاهش پیدا میکند.
عامل دوم در جهت کاهش بار وارد شده بر ملخ اصلی در بالگردهای ترکیبی VTDP، داشتن بالهای جانبی در این بالگردها میباشد که هماهنگ با رینگ تیل بار وراد شده بر ملخ اصلی را در هنگام لیفت کاهش میدهد. این دو عامل در کنار هم باعث جلوگیری از واماندگی ملخ اصلی در سرعتهای بالا میشوند. بالهای بالگرد قابلیت تا شدن و حذف شدن بسته به شرایط مورد نیاز را دارند.
بیشینه طرح بالگرد ترکیبی به سال 1960 برمیگردد، هنگامیکه شرکت لاکهید بالگرد AH-56A معروف به Cheyenne را تولید کرد. Cheyenne نام گروهی از سرخپوستان در آمریکا بود.
این بالگرد مورد توجه دپارتمان دفاعی آمریکا قرار گرفت و در سال 1966 توانست در یک رقابت که توسط ارتش آمریکا که برای دستیابی به یک محصول با قابلیت پشتیبانی آتش هوایی طراحی شده بود، پیروز شود. 10 فروند از این بالگرد ساخته شد و انتظار میرفت تا ارتش 375 فروند دیگر از این بالگرد را سفارش دهد، اما ارتش تصمیم گرفت تا بالگرد کبرا جایگزین این پروژه کند و این پروژه در سال 1969 ملغی شد.
بنا به گفته مجریان پروژه VTDP، اداره تحقیقات دریایی، در نظر دارد از این پلتفرم محصولی با قابلیت شکار مین های دریایی، توسعه دهد. گرچه برخی مقامات نیروی دریایی هنوز متقاعد به استفاده از بالگردهای ترکیبی برای عملیات مین روبی نیستند و اعتقاد دارند که بالگردهای فعلی MH-60S برای انجام ماموریت خورد عملکرد خوبی دارند. گرچه برای کاربردهای دیگر نیازمند استفاده از تکنولوژی بالگرد ترکیبی هستند.
بنا به گفته مقامات ارتش، توانایی بالگردهای ترکیبی VTDP در پیمایش مسافتهای طولانی با سرعتهای بالای 400 کیلومتر بر ساعت، گزینه مناسبی در جهت ارتقای بالگرهای بلک هاوک موجود در ناوگان بالگردی ارتش میتواند باشد.
مقامات OSD یا همان مرکز تجهیزات دفاعی سری تاکید دارند، از آنجایی که پروژه بالگردهای ترکیبی چند دهه قبل رها شده است، بازگشت دوباره به این طرح را اقدامی اشتباه دانستند و دلیل این ادعا را عدم امکان تبدیل بالگردهای قدیمی به طرح VTDP و نیاز به جایگزینی بالگردهای جدید به جای ارتقای ناوگان فعلی و در نتیجه بالابودن هزینه این طرح دانستند.
"جو هورن" یکی از کارشناسان در زمینه بالگرد از دانشگاه پنسیلوانیا، طرح بالگرد ترکیبی VTDP را گزینه ارزان قیمت و مناسبی برای جایگزینی با ناوگان تیلت روتور فعلی میداند. بنا به گفته او، وزن اضافه شده در بالگرد ترکیبی باعث بروز مشکلاتی در پرواز ایستا و پرواز با سرعت کم برای این بالگردها خواهد شد در حالیکه در پرواز با سرعت بالا پنین مشکلی وجود نخواهد داشت.
مقامات NAVAIR یا همان مرکز تجهیزات دریایی هواپایه، معتقدند که بالگردهای ترکیبی VTDP ارتقای قابل توجهی در سرعت و شعاع عملیاتی برای ناوگان فعلی فراهم میکنند. گرچه بحث قیمت، وزن و پیچیدگی را از معایب این طرح میتوان به شمار آورد.
مجریان این پروژه امیدوار هستند که نیروهای ویژه ارتش طرح بالگرد ترکیبی را برای ارتقای بالگردهای بلک هاوک مورد توجه قرار دهند. همچنین این شرکت طرحی را به نیروی هوایی به منظور ارتقای بالگردهای سیکورسکی H-60 پیشنهاد داده است. گرچه احتمال این که بالگردها طبق جدول زمانی مورد نظر نیروی هوایی CSAR یا همان تحقیقات مربوط به تجهیزات تهاجمی و پشتیبانی و نجات، آماده نشوند وجود دارد.


ادامه دارد...

[7mmt 12,645]

با تشکر از زحمات شما . ترجمه ی بسیار خوب و روانی بود .

با توجه به جمیع موارد مطرح شده به عنوان یک بسته ی ارتقاع و افزایش عمر موثر عملیاتی خوبه که بررسی در مورد انجام چنین اپ گریدی  روی کبرا های ما هم در هوانیروز صورت بپذیره

[MILAD110 7,152]

تاریخچه بالگردهای ترکیبی

1- بالگرد تهاجمی Cheyenne AH-56A:

این بالگرد ساخت شرکت لاکهید در سال 1960 بمنظور رفع نیاز ارتش آمریکا به یک بالگرد با کاربرد پشتیبانی آتش هوایی (AAFSS = Advance Aerial Fire Support System) طراحی و ساخته شده بود. این بالگرد در واقع نمونه توسعه داده شده پروژه XH-51 میباشد که با افزودن یک پروانه افقی رو به عقب در انتهای دم آن، وظیفه ایجاد نیروی جلوبرنده اضافه شده و در کنار این عامل دارا بودن بالهای جانبی که باعث کاهش فشاروارده بر روی ملخ اصلی میشود و در نتیجه باعث افزایش سرعت بالگرد تا سرعتهای حدود 400 کیلومتر بر ساعت میشود. ماموریتهای در نظر گرفته شده برای این بالگرد که عبارت بودند از یک بالگرد تهاجمی- پشتیبانی سنگین با قابلیت پشتیبانی آتش، اسکورت و عملیاتهای ضدزرهی در روز و شب و در شرایط آب و هوایی مختلف، سرانجام پایه ای برای ساخت بالگرد آپاچی از سوی شرکت بوئینگ شد. پروژه AAFSS در سال 1960 با یک رقابت بین محصولات مختلف کلید زده شد و بالگرد AH-56A پیروز این رقابت بود. شرکت بل در این رقابت نمونه مقیاس کوچک بالگرد OH-58 وریور را به رقابت آورد و شرکت سیکورسکی نیز بالگرد S-66 را برای این رقابت ارایه داد که شباهت زیادی به طرح AH-56A داشت با این تفاوت که که ملخ دمی این بالگرد قابلیت تغییر زاویه تا 90 درجه در محور افقی را داشته و به همین دلیل هم به عنوان ملخ ضد گشتار و هم به عنوان یک جلوبرنده کاربرد داشته است و در واقع بالگرد S-66 را در حالت پرواز رو به جلو میتوان در زمره بالگردهای ترکیبی طبقه بندی کرد.

بالگرد AH-56A دارای ملخ ثابت، دو سرنشین (که بصورت پشت سر هم در کابین قرار میگیرند و خلبان در کابین عقب و افسر تسلیحات در کابین جلو قرار میگیرد و دارای دید 360 درجه ای میباشد)، جایگاه تیراندازی XM112 که به دماغه دارای قابلیت چرخش لینک شده است و داراس یک سیستم کنترل آتش لیزری میباشد. این بالگرد دارای مسلسل 30 میلیمتری اتوماتیک XM-52 در قسمت شکمی دماغه و قابلیت تجهیز به نارنجک انداز 40 میلیمتری XM-51 و یا مسلسل گتلینگ XM-53 در ناحیه شانه دماغه میباشد. موشکهای تاو راکت انداز 2.75 اینچی XM-200 از دیگر تسلیحات در نظر گرفته شده برای این بالگرد میباشند که در 6 جایگاه تسلیحات که زیر بالهای جانبی بالگرد قرار گرفته، نصب میشوند. در هریک از این جایگاه ها میتوان به میزان 900 کیلوگرم تسلیحات و تجهیزات مورد نیاز را نصب کرد. طول دهانه بالهای جانبی در این بالگرد 8 متر میباشدو این بالگرد دارای یک سایت تسلیحاتی پیشرفته که شامل یک سیستم دید در شب به علاوه کلاه هلمت مجهز به گان سایت میباشد. این بالگرد دارای ارابه های فرود جمع شونده در قسمت جلویی بالگرد و یک چرخ ثابت در انتهای دمی بالگرد میباشد.

اویونیک پبچیده این بالگرد که شامل رادار جستجوی عوارض زمین، رادار داپلر، سامانه ناوبری داخلی و یک سامانه اتوماتیک کنترل پرواز موجب میشدند که این بالگرد قادر به انجام عملیات در روز و شب و طیف گسترده ای از شرایط آب و هوایی باشد. یکی از قابلیت های جالب این بالگرد این بود که با بهره گیری از اویونیک پیشرفته خود قادر بود در ارتفاع بسیار پایین 15 پایی یا همان معادل 4.5 متر از سطح زمین در مسافتهای طولانی و با سرعت بالا پرواز کند.
بالگرد AH-56A دارای یک ملخ اصلی با 4 پره و یک ملخ دمی ضدگشتاور به علاوه یک ملخ دمی جلوبرنده دارای 3 پره میباشد. در هنگام پرواز عمودی و پرواز ایستا، تمامی نیروی تولید شده توسط موتور به ملخ اصلی و ملخ دم ضدگشتاور منتقل میشود ولی در هنگام پرواز رو به جلو از 3435 اسب بخار تولید شده، 700 اسب بخار به ملخ دمی جلوبرنده منتقل میشود و بقیه توان تولید به نسبت مناسب بین ملخ اصلی و ملخ دمی ضد گشتاورتوزیع میشود. یکی از ویژگیهای این بالگرد این است که در ناحیه انتهای دم به جای اینکه Fin رو به بالا باشد رو به پایین است و چرخ مربوط بخ ارابه فرود ثابت به آن متصل شده است.
پیشران این بالگرد توربوشفت T64-GE-16 ساخت شرکت جنرال الکتریک با قدرت 3435 اسب بخارمیباشد. این بالگرد دارای سرعت حداکثری 390، سرعت پیمایشی بیش از 350 کیلومتر بر ساعت، ارتفاع پروازی 26000 پا، برد حداکثری 980 کیلومتر، و سرعت اوجگیری 3420 پا در دقیقه میباشد.
بالگرد AH-56A یک طراحی انقلابی در زمینه طراحی و ساخت بالگردهای انقلابی میباشد که دارای ملخ اصلی چهار پره ثابت، ملخ دمی ضد گشتاور چهارپره و ملخ دمی جلوبرنده سه پره میباشد. این بالگرد همچنین دارای دو بال کوچک در طرفین بالگرد میباشد که بار وارده بر ملخ اصلی را در هنگام حرکت رو به جلو کاهش میدهند و در نتیجه باعث جلوگیری از واماندگی ملخ اصلی در حرکت رو به جلو با سرعتهای بالا میشود.
شرکت لاکهید نخستین پروتوتایپ این بالگرد را 1967 معرفی کرد و نخستین پرواز آزمایشی این بالگرد در اکتبر همان سال انجام شد. در سال 1968 ده فروند از نمونه اولیه این بالگرد را با شماره سریالهای 68826-66 تا 8835-66، برای انجام تستهای پیش از تولید انبوه تحویل داده شد و برنامه ریزی برای ساخت 375 فروند از این بالگرد در نظر گرفته شد. به دلیل تکنولوژیهای پیشرفته به کاررفته در این بالگرد، این پروژه با موانعی مانند تاخیر در پروژه و همچنین هزینه های بالای ساخت مواجه شد، به همین دلیل کنگره آمریکا بطور سختگیرانه پیگیر این پروژه شد. گرچه مدافعان این پروژه، بالگرد AH-56A را محصول موفقی میدانستند اما سالها زمان نیاز بود تا بتوان این بالگرد را به طور موثر برای پشتیبانی از نیروی زمینی وارد عمل کرد. بدلیل تاخیرهای اشاره شده و همچنین بالارفتن هزینه های تولید هر فروند به میزان 500 هزار دلار، ساخت این بالگرد و همچنین وجود رقبایی مثل شرکت بل و سیکورسکی ، محصول نهایی این پروژه در سال 1972 تکیمل شد.
ارتش آمریکا اعلام کرد که نیاز به یک بالگرد تهاجمی پیشرفته که کوچک تر، چابکتر بوده و دارای سیستم کنترل پرواز و ناوبری با پیچیدگی کمتر باشد، دارد که باعث کنار گذاشته شدن این پروژه شده و سرانجام در 1969 ارتش اعلام کرد که بالگرد AH-1G که طرحی جسورانه از شرکت بل بود را جایگزین بالگرد AH-65A کرد.
گرچه این بالگرد از فناروریهای پیچیده ای بهره میبرد، اما در جریان تستهای پروازی پیش از تولید انبوه دچار مشکلاتی در سیستم پیشران شد. این بالگرد در جریان تستهای پروازی دچار سه سانحه شد که دلیل آن را ناپایداری بالگرد در سرعتهای بالای 320 کیلومتر بر ساعت میدانند. پس از سومین سانحه که منجربه مرگ شد و به دلیل برخورد ملخ اصلی به بدنه بالگرد اتفاق افتاد این پروژه به حالت تعلیق درآمد و طرح مربوطه برای انجام اصلاحات اساسی از دستور کار خارج شد. این اصلاحات تا سال 1972 ادامه داشت و مشکلات پروژه حل شد ولی بدلیل اینکه ارتش آمریکا طرح بالگرد کبرا را انتخاب کرده بود و بودجه کافی برایادامه پروژه وجود نداشت، سرانجام در آگوست 1972 این پروژه ملغی اعلام شد. شکست این پروژه جاه طلبانه برای شرکت لاکهید بسیارمایوس کننده تلقی شد.

یکی از نکات جالب توجه در زمینه بالگردهای ترکیبی وجود یک طرح در آلمان نازی برای ساخت بالگردی با ساختار ترکیبی بود که به احتمال زیاد همانند بسیاری از طرحهای دیگر پس از شکست آلمان در جنگ جهانی دوم سرانجام به وقوع پیوست. این طرح از لحاظ ساختار کلی شباهاتهای بسیاری با پروژه AH-56A دارد با این تفاوت که ملخ دمی ضدگشتاور آن از نوع ملخهای دمی داکت فن میباشد. پس به نوعی میتوان نازیها را اولین ایده پردازان در زمینه تولید بالگردهای ترکیبی به شمار آورد.

2- بالگرد سیکورسکی S-66 و S-67

همانگونه که گفته شده بالگرد سیکورسکی S-66 یکی از رقبای بالگرد AH-56A بود که به نوعی میتوان آن را در زمره بالگردهای ترکیبی به حساب آورد. شرکت سیکورسکی یکی ازبزرگترین شرکتهای فعال در زمینه طراحی و ساخت بالگرد میباشد که در تمامی رقبتهای برگزار شده توسط ارتش آمریکا محصولی را برای رقابت با سایر رقبا ارایه داده است.
این شرکت در سال 1964 بالگرد سیکورسکی S-66 را بمنظور رقابت در پروژه AASFF که از سوی ارتش آمریکا برگزار شده بود بود ارایه داد. از ویژگیهای این بالگرد قابلیت پرواز با سرعت 418 کیلومتر بر ساعت و پرواز ایستا به مدت چند ده دقیقه بود. بالگرد S-66 شباهتهای زیادی با بالگرد AH-56A داشت، تفاوت عمده این بالگرد با پروژه AH-56A این بود که این بالگرد در ناحیه دمی بجای دارای بودن یک ملخ دمی ضدگشتاور به علاوه یک ملخ دمی جلوبرنده، فقط دارای یک ملخ دمی با قابلیت تغییر زاویه به میزان 90 درجه درراستای افقی بود که در حالت پرواز عمودی و پرواز ایستا این ملخ عمود بر محور بالگرد قرار گرفته و نقش ملخ دمی ضد گشتاور را ایفا میکرد و در هنگام حرکت رو به جلو بسته به شرایط پروازی این زاویه نسبت به بدنه بالگرد کمتر شده و نقش ملخ دمی جلوبرنده نیز به وظایف آن اضافه میگشت. پس این بالگرد در هنگام پرواز رو به جلو یک بالگرد ترکیبی به حساب میآید.این بالگرد در رقابت با بالگرد AH-56A شکست خورد.

پس از اینکه پروژه AH-56A هم کنسل شد، شرکت سیکورسکی فضا را برای بازگشت دوباره به عرصه رقابت مناسب دید و در ابتدا نمونه مسلح شده بالگرد S-61 را به ارتش پیشنهاد داد، سپس بر مبنای بالگرد S-61 بالگرد دیگری را تحت عنوان S-67 که متناسب با ویژگیهای مورد نظر در طرح درخواستی ارتش آمریکا موسوم به AASFF باشد را طراحی کرد. نمونه اصلی بالگرد تهاجمی S-67 تهاجمی با نام بلک هاوک در سال 1970 تولید شد.
توجه* بالگرد تهاجمی سیکورسکی بلک هاوک متفاوت و قدیمی تر از بالگرد ترابری سیکورسکی UH-60 معروف به بلک هاوک است که در حال حاضر در اختیار ارتش آمریکاست.
بالگرد تهاجمی بلک هاوک دارای طراحی ملخ متداول بوده. و دارای دو بال جانبی با طول دهانه بال 8.33 متر میباشد. اربه فرود جلو جمع شونده و ارابه فرود دمی ثابت میباشد. یکی از ویژگیهای جاب توجه این بالگرد وجود دو بادشکن در انتهای بالها بوده که علاوه بر ایفای نقش به عنوان بادشکن قابلیت بالا بردن قدرت مانور بالگرد را نیز دارند. یکی دیگر از ویژگیهای این بالگرد این است که ملخ اصلی این بالگرد نیز ارتقا یافته و بگونه ای طراحی شده که دارای زاویه 20 درجه ای بوده وباعث کاهش لرزشهای وارده بر بدنه و همچنین کاهش احتمال واماندگی ملخ در سرعتهای بالا میشود. این بالگرد در طول سالهای 1970 تا 1974 مورد تستهای بسیاری قرار گرفت و در نهایت اعلام شد که نتایج حاصل از این تستها رضایت بخش نمیباشد. این بالگرد در 14 دسامبر 1970 توانست رکورد سرعت را با رسیدن به سرعت 348 کیلومتر بر ساعت به نام خود ثبت کند.

بالگرد S-67 مسلح به موشک سایدوایندر

بالگرد S-67 در آخرین مراحل تولید خود به یک سیستم دید در شب، مسلسل 30 میلیمتری در دماغه، یک کابین مجزا که در برابر صدای اطراف نفوذپذیری کمی داشت مجهز شد. همچنین این بالگرد توانایی حمل 16 موشک ضدتانک تاو، یا راکت های 70 میلیمتری هایدرا و یا موشک های حرارتی هوا به هوای سایدوایندر را بدست آورده بود. این بالگرد که در نهایت به عنوان یک اثباتگر تکنولوژی مورد استفاده قرار گرفت دارای چند ویژگی های اصلی بود که عبارت بودند از: سرعت بالا، قابلیت بالا در حمل تسلیحات و تطبیق پذیری با ماموریتهای مختلف.
در مراحل آخر تستهای این بالگرد در سال 1974، ارتش آمریکا مطالبات جدید خود را در چند ویژگی اعلام کرد که شامل مواردی مثل ملخ دمی داکت فن، سرعت بالای 370 کیلومتر بر ساعت بود که در نتیجه این پروژه هم کنار گذاشته شد. در مجموع یک فروند از این بالگرد تولید شد.

3- بالگرد16H-1C  و16H-1A   و   و Piasecki 16H1:

 

این بالگردها ساخت شرکت پیازکی میباشند که در سه مدل ساخته شد و معروف به Pathfinder 1&2&3 میباشند. این بالگردها در واقع اولین تلاش شرکت پیازکی در راه تولید بالگردهای ترکیبی درای رینگ تیل میباشند.

Pathfinder-2 مدل دوم از این بالگردها میباشد که در سال 1960 توانست به سرعت بالای 360 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. این بالگردها محصولی بودند که در دهه 60 توسط شرکت پیازکی پیگیری شدند و مورد توجه ارتش و نیروی دریایی آمریکا نیز قرار گرفته بودند. این بالگردها دارای طراحی ترکیبی بوده، ملخ اصلی آن طراحی استاندارد دارد که بواسطه داشتن دو بال جانبی ثابت، میزان بار واره بر ملخ اصلی کاهش پیدا میکند و در نتیجه بالگرد مستعد پرواز افقی با سرعت بالا به دلیل کاهش احتمال واماندگی ملخ میشود. این بالگرد دارای ملخ اصلی 3 پره بوده که روی پایه مقاومی سوار شده و دارای پیشران جت میباشد. بالهای جانبی این بالگرد دارای فلاپ هستند. برای محافظت از ناحیه رینگ تیل در این بالگرد، 4 عدد تیغه بصورت صلیبی شکل داخل ناحیه دایره ای شکل رینگ تیل را محافظت میکنند. این تیغه ها علاوه بر محافظت از ناحیه رینگ تیل دارای خاصیت ضدگشتاوری و همچنین ایفای نقش در کنترل پرواز بالگرد نیز میباشند.این بالگرد دارای ارابه فرود جلویی جمع شونده و همچنین ارابه فرود دمی ثابت متصل به ناحیه رینگ تیل میباشد.

این بالگرد در هنگام برخاستن از زمین عملکردی مشابه با بالگردهای استاندارد دارد. پس از برخاستن از سطح زمین و رسیدن به ارتفاع پروازی مناسب با ارسال فرامین حرکت رو به جلو، بخش از نیروی تولید شده توسط پیشران از ملخ اصلی به سمت پروانه موجود در رینگ تیل منتقل شده وحرکت رو به جلو آغاز میشود. بالهای ثابت جانبی هم سهم ویژه را در لیفت بالگرد بر عهده دارند. نکته قابل توجه درباره این بالگرد این بود که میتوان از بالگرد در حالت STOL یا همان پرواز و فرود غیرعمودی مشابه با هواپیما که البته نیاز به باند فرود و برخاست با طول کم دارد، نیز استفاده کرد که در این حالت میزان بار قابل حمل توسط بالگرد به میزان چشمگیری افزایش پیدا میکند چون برای این حالت پروازی دیگر نیازی به پرواز و فرود عمودی و در نتیجه وارد آمدن فشار زیاد به بالگرد نمیباشد. در این حالت پروانه رینگ تیل قابلیت عملکرد معکوس و درنتیجه توقف سریع پس از فرود را دارد.

مدل اولیه این بالگرد که 16H-1 یا Pathfinder-1 نام دارد در 1962 نخستین پرواز خود را انجام داد و مدل ثانویه این بالگرد با نام16H-1A یا Pathfinder-2  در سال 1965 تکمیل شد. مدل ارتقایافته  16H-1A با نام 16H-1C  یا Pathfinder-3 نیز تولید شد و مدل چهارم این بالگرد با نام 16H-3J که قرار بود توانایی حمل 9 سرنشین را داشته باشد به مرحله تولید نرسید.

 

 

بالگرد 16H-1 دارای طول بدنه 7.62 متر، وزنی در حدود 5 تن و طول دهانه بال 6 متر میباشد. این بالگرد توانایی حمل 5 سرنشین بوده و پیشران این بالگرد از نوع توربوشفت PT-6B ساخت شرکت پرات اند ویتنی با توان 550 اسب بخار میباشد. نیروی تولید شده توسط موتور به ملخ اصلی که از نوع 3 پره تمام مفصلی با طول 12.5 متر میباشد و همچنین پروانه موجود در رینگ تیل که دارای طول 1.6 متر هست منتقل شده تا صرف ایجاد نیروی جلوبرنده و نیروی ضدگشتاور بشود. این بالگرد نخستین پرواز آزمایشی خود را در 21 فوریه 1962 انجام داد. این بالگرد از لحاظ کنترل پرواز مشابه با بالگردهای استاندارد بوده با این تفاوت که پروانه موجود در رینگ تیل به همراه بالهای جانبی باعث امکان پرواز در سرعتهای بالاتر تا 267 کیلومتر برساعت میشود. این بالگرد 148 پرواز را تا قبل از سال 1964 و تصمیم شرکت پیازکی مبنی بر تولید نمونه جدیدتر با سرعت بیشتر، انجام داد.

این بالگرد جدید 16H-1A یا همان Pathfinder 2 میباشد. این بالگرد جدید به موتور توربوشفت T58 با قدرت 1250 اسب بخار، سیستم کنترل پرواز و رینگ تیل جدید مجهز شده بود. طول ملخ به 13.4 متر افزایش طول داده و طول بدنه برای حمل 8 سرنشین همگام سازی شده بود.

نخستین تست پروازی این بالگرد در 15 نوامبر 1965 انجام شد و تا می 1966 بیش از 40 ساعت پرواز را در کارنامه خود ثبت کرد و توانست به سرعتهای بالای 360 کیلومتر بر ساعت رسید. از ویژگیهای دیگر این بالگرد توانایی پرواز رو به عقب و پرواز جانبی با سرعت 55 کیلومتر بر ساعت میتوان ذکر کرد.

ارتقای بعدی این بالگرد منجر به تولید محصول 16H-1C شد که درای موتور قویتر T58-GE-5 با قدرت 1500 اسب بخار بود.

ورژن 1A این بالگرد نسبت به نمونه 16-H1 دارای طول بدنه بیشتر و ملخهای طویل تر با طول 13.4 متر بوده و حداکثر سرعت آن 360 کیلومتر بر ساعت میباشد که در مقایسه با نمونه 16-H1 که 278 کیلومتر بر ساعت بود، ارتقای چشمگیری پیدا کرده است. وزن پروازی ورژن 1A به میزان 1037 کیلوگرم بیشتر از مدل پایه میباشد و موتور به کار رفته در این مدل هم متفاوت هست.

 

این بالگردها بصورت انبوه وارد خدمت نشدند ولی تجربیات این پروژه ها در پروژه های فعلی در زمینه بالگردهای ترکیبی که توسط شرکت پیازکی در حال ساخت است ببه کار گرفته میشود.

4- بالگرد XV-1:

در جربان جنگ جهانی به دستور رییس جمهور آمریکا (روزولت)، نیروی دریایی آمریکا دستور دستیابی به صد شناور کوچک با قابلیت حمل هواگرد را که اغلب حاصل تغییر کاربری روی شناورهای تجاری بود صادر کرد. این شناورها موظف شدند تا در ماموریتهای خود بالگردهایی که دارای تسلیحات ضدزیردریایی هستند را بمنظورمقابله با شناورهای U آلمانی و زیردریاییهای ژاپنی به همراه داشته باشند.
یکی از گزینه های که بصورت آزمایش به تولید رسید بالگرد XV-1 ساخت شرکت مک دانل داگلاس بود که پروژه آن بطور مشترک بین نیروی دریایی و ارتش آمریکا پیگیری میشد. این بالگرد در سال 1954 نخستین پرواز خود را انجام دادو این بالگرد توانست به سرعت 322 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند که در آن هنگام رکورد سرعت را بطور موقت به نام خود ثبت کرد. دو فروند از این بالگرد ساخته شد. این بالگرد قابلیت حمل دو سرنشین را داشته و طولش 15.37 متر بوده و طول دهانه بال آن 7.92 مترمیباشد. وزن خالی آن 1940 کیلوگرم و وزن پروازی آن 2497 کیلوگرم میباشد. نوع موتور آن پیستونی با قدرت 525 اسب بخار و حداکثر سرعت آن 327 و سرعت پیمایشی آن 222 کیلومتر بر ساعت میباشد. برد عملیاتی آن 954 کیلومتر و ارتفاع پروازی آن 19800 پا میباشد.
سرانجام بررسی های حاصل از تستهای این بالگرد، این نتیجه را حاصل کرد که میزان هزینه ها و پیچیدگی های این پروژه نسبت به بهبود عملکرد بالگرد چندان رضایت بخش نیست و پروژه کنسل شد.

"پایان"


منابع:
http://www.combatreform.org/TACTICALSTUDIESGROUP/piaseckivtdp.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Piasecki_X-49
http://www.combatreform.org/nextchinook.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Lockheed_AH-56_Cheyenne
https://en.wikipedia.org/wiki/Sikorsky_S-67_Blackhawk
https://en.wikipedia.org/wiki/Piasecki_16H_Pathfinder
https://en.wikipedia.org/wiki/McDonnell_XV-1


فقط برای میلیتاری

مترجم : MILAD110

استفاده از مطالب تنها با ذکر نام مترجم، آدرس سایت و لینک ارجاع به این صفحه مجاز است.


با تشکر ویژه از دوست عزیزم جناب 7mmt بابت پیشنهاد این موضوع.

[Mohammadali1374 21]

واقعا خدا خيرت بده بنده بخاطر اين مطلب عضو سايت شدم كه تشكر كنم واقعيت چند سال پيش با مطلبي در باره ي اين بالگرد خوانده بودم اما سال ها بود اسمش رو فراموش كرده بودم و واقعا مدت ها در جست و جوش بودم اما نتيجه اي نداشت كه به اين مطلب بر خوردم بازم ممنون
منظورم ah-56 بود

[7mmt 12,645]

http://www.aparat.com/v/EvoeF

 

http://www.aparat.com/v/bVecm

[naserr 7,221]

با تشکر فراوان از برادر میلاد و 7mmt به خاطر زحمتی که برای این موضوع ناب کشیدن .

 

تازه ترین تلاش ها برای ساخت و به کارگیری بالگردی در این کلاس ، مربوط میشه به برنامه کمپانی سیکورسکی به نام S-97 RAIDER ( رِیدِر ) . این پرنده که به گفته مقامات سیکورسکی ، قراره انقلابی در زمینه هواگردها به پا بکنه ، یک نمونه در مقیاس کوچک و به منظور اثبات فناوری و چارچوب کلی طراحی ، ساخته شده که حدود 2 ماه و نیم پیش اولین پرواز آزمایشی خودش رو انجام داد.

 

ماجرا اینه که نیروی زمینی آمریکا چند سالی هست که داره برنامه بلند مدتی رو پیگیری میکنه به نام " برخاست عمودی آینده " یا FVL که بر اساس اون ، قراره همه بالگردهای بلک هاک ، آپاچی ، شینوک و کیوا بازنشسته بشن و بالگرد جدید که مجموعه کاملی از همه توانایی های اینا رو داره ، جایگزین بشه. این پرنده باید همه کاره و همه فن حریف باشه ( یعنی چیزی شبیه به لایتنینگ در هواپیماها ) و سال 2017 هم زمان ضرب العجل معرفی بالگردهای سازندگان اعلام شده که میخوان در این رقابت و مناقصه شرکت بکنند.

http://www.army.mil/article/153006/Developments_enhance_future_vertical_lift_aircraft/

 

در ابتدا کمپانی های زیادی از جمله ایرباس با مدل X3 ، در رقابت با هم بودن ولی نیروی زمینی در نهایت 2 طرح رو برای رقابت نهایی برگزید .

 

اولیش همین S-97 ریدر هست که از همکاری مشترک سیکورسکی و بوئینگ حاصل شده. توجه داشته باشید که بوئینگ ، پیش از این در همکاری بسیار موفق با بِل ، اُسپری رو تولید کرد.

http://raider.sikorsky.com/raider-first-flight.asp

 

دومی هم از شرکت BELL و با همکاری لاکهیدمارتین هست که کانسپت " V-280 VALOR وَلر " رو معرفی کرده .در این برنامه صنایع توانمندی همکاری میکنند . از جمله  EATON ، IAI ، MOOG ، SPIRIT، TEXTRON ، GE .

http://bellv280.com/

 

 

اطلاعات مختصری از هر دوی این طرح ها توی سایت موجود هست  ولی تاپیک جامع رو من نتونستم پیدا کنم.

ویرایش شده در مرداد 94 توسط naserr

[Juicer 1,034]

باید منتظر اضافه شدن این به تسلیحات اعراب هم باشیم ...

-------------------------------------------------

به نظر میاد طرح سیکورسکی ، عملیاتی تر هست و هزینه ی تولیدش پائین تر ... طرح بل همون وی 20 با ابعاد کمتره ....

------------------

 

http://gruntsandco.com/wp-content/uploads/2013/10/V280-L-Front.jpg

 

البته اگه این طرح بِل باشه ، می تونند با اضافه کردن تسلیحات زیر بالش ، چیز مخوفی از لحاظ رزمی بسازند ....

ویرایش شده در مرداد 94 توسط Juicer

[7mmt 12,645]

http://gruntsandco.com/wp-content/uploads/2013/10/V280-L-Front.jpg

 

این بالگرد در 2 کلاس متوسط و سنگین طرح ریزی شده که نمونه ی موجود در تصویر  در کلاس متوسط هست . که در مورد تفاوت عمده ی عملکردش در نشست و برخاست در مقایسه با اسپری قبلا یه توضیح مختصری دادم :

 

http://www.military.ir/forums/topic/29261-concept/?p=456520

 

البته موضوع مطروحه در تاپیک قابلیت پیاده سازی روی ناوگان فعلی رو داره  و به طبع برای کاربرانی که  در بخش نظامی بنیه ی مالی هم طراز امریکا ندارند گزینه ی مرقوم به صرفه تری خواهد بود