ایده پردازی ایده: سجیل ضد آواکس، تانکر و بمب افکن سنگین/ سجیل ضد ناو

[MOHAMMAD 6,333]

 

 

با سلام خدمت کاربران و مدیران گرامی سایت میلیتاری

همانطور که همه دوستان مستحضرند، کشور ما با تهدید جدی بیگانه مواجه هست و این تهدید هم چیز جدیدی نیست. دشمن هم از هر راه و روشی برای ضربه زده به ما استفاده می­ کند که یکی از راهها تهدید نظامی است. یکی از آن چیزهایی که تهدید نظامی را از بین برده یا لااقل آن را کمرنگ و کم ­توان می­ نماید، توان بازدارندگی نظامی است که خود از مولفه هایی تشکیل می ­شود که الان قصد نداریم به آنها بپردازیم؛ اجمالا، یکی از چیزهایی که مانع از بروز یک جنگ یا تهاجم علیه کشوری می شود این است که شما بر روی کاغذ امکان وقوع جنگ را از بین ببرید؛ یعنی دشمن را به نتیجه ای برسانید که در صورت وقوع جنگ با شما به هر روی او پیروز نبرد نخواهد بود. این روش عالی و کم هزینه در طول تاریخ بارها و بارها استفاده شده و کارایی خود را اثبات نموده است. همین روش، پس از پایان جنگ تحمیلی در راهبرد مقابله با آمریکا، به نوعی در دستور کار ایران دیده می ­شد (و می­ شود).

 

در راستای یکی از راهبردهای اجرای این استراتژی، شما باید تک تک عوامل قدرت سخت طرف مقابل را شناسایی کرده و برای مقابله با هر یک راهکار، راهکنش، یا راهبردی ارائه نمایید که منجر به ضعف کلی یا عدم کارایی آن عامل/عوامل گردد.

پس از این شرح مختصر، کم کم می توانم مبحث را برای شما باز نمایم؛ همانطور که می دانید، آواکسها، تانکرها و بمب افکنهای سنگین دوربرد در هوا و ناوهای هواپیمابر بر روی دریا، از عوامل اصلی قدرت سخت آمریکا هستند، به طوری که نیروی هوایی آنها بدون آواکس و تانکر و بمب افکن سنگین و نیروی دریایی آنها بدون ناوهواپیمابر هیچ نوع قدرت نمایی کلان و استراتژیکی نخواهد داشت و بیشتر به نیروی هوایی و دریایی بلژیک یا هلند( صرفنظر از تعداد) شبیه خواهد بود.

از جمله تهدیدات سخت استراتژیک در حوزه منافع دفاعی ایران، همین 4 قلم جنگ افزار نام برده شده(آواکس، تانکر، بمب­ افکن سنگین و ناوهواپیمابر) هستند که در واقع اصلی ترین عوامل تهدید ما-چه در بعد جمع آوری اطلاعات، چه در بعد تدارکات سوختی به جنگنده های دشمن و چه در بعد حمله مستقیم و یا فراهم نمودن پایگهای سیار بر روی دریا برای تهاجم به ما- به شمار می روند. خب طبیعی است که ما در مورد زمان صلح صحبت نمی کنیم، در زمان یک جنگ احتمالی، و با توجه به برنامه بکارگیری تجهیزات دورایستا در سازمان رزم دشمن –که برد برخی نمونه های آنها حتی به 1000 کیلومتر می­ رسد- و یا موشکهای کروزی که از مثلا بی 52 ها و بی-1 ها امکان شلیک دارند و برد آنها به 1600 کیلومتر (وحتی بیشتر)بالغ می­ شود و پروژه های پیچیده و پیشرفته ­ای نظیر LRASM و OASuW ؛ اگر چنانچه روزی کشور در معرض خطر جنگی قرار بگیرد؛ با توجه به اینکه در نبرد با ما به نوعی دشمن تمامی پتانسیل خود را پای کار خواهد آورد و از تهاجمی همه جانبه و با بهره گیری انبوه از تجهیزات و تسلیحات استفاده خواهد کرد، لذا دفع خطر استراتژیک در اولویت اول و مهم کشور است که باید به آن توجه شود.

 

شاید در اینجا این سوال برای خواننده مطرح شود که زمانی که چند بی 52 ، ده ها موشک کلکم را به سمت مراکز استراتژیک ما شلیک کنند، دیگر چه کاری می توان انجام داد؟ چرا که به هر حال با بهترین سیستمهای پدافندی نیز تعدادی از آنها به اهداف خود دست خواهند یافت و تکرار این روند در روزهای بعد، کم کم باعث از بین رفتن زیر ساختهای استراتژیک و نظامی و اقتصادی کشور شده و نتیجه را به نفع دشمن رقم خواهد زد.

 

پاسخ این است که از اساس باید جلوی شلیک آن موشکها گرفته شود، به حال همیشه زدن هواپیمای حامل تسلیحات از زدن تک تک تسلیحات آن مطلوبتر و بهتر است؛ ولی چگونه؟

زمانی که بمب افکنهای دشمن بتوانند از فاصله 1600 کیلومتری مرز ما، صنایع و تجهیزات مرزی ما را تهدید کنند؛ یا از همین فاصله بر علیه نطنز و اصفهان و اراک و تهران شلیک و فرار داشته باشند؛ یا آواکسهای آنها تا فاصله 700 کیلومتری –ودر حالی که در عمق فضای کشورهای همسایه در امنیت خاطر هستند- تمامی تحرکات له یا علیه هوایی را رصد کنند؛ یا تانکرهای آنها بدون دغدغه در فاصله مثلا 500 یا 300 کیلومتری مرز انتظار جنگنده هایی را بکشند که برای بمباران اعماق خاک ایران رفته و تشنه سوخت هستند؛ یا ناو هواپیمابر آنها -بدون دغدغه موشکهای ضد کشتی معمول ایران- در 500 کیلومتری مرز آبی ما لنگر انداخته باشد؛ امنیت ما کامل نیست و از نظر استراتژیک امکان خطر و حمله وجود دارد.

حال اگر بتوان –حداقل بر روی کاغذ- این 4 وسیله مهم نظامی دشمن را از کار انداخت یا از کاربرد خارج و بی اثر نمود؛ آنگاه می توان از شدت تهدیدات استراتژیک علیه کشور نیز کم کرد و خطر جنگ را برای مدتی دیگر از سر کشور دور نمود.

 

 

 

برای این منظور، ایده ­ای که چندان چیز خاصی هم نیست به ذهنم رسید که با توجه به برد 2000 کیلومتری (برد اعلام شده) موشک سجیل، اگر بتوان نمونه ضد ناو یا نمونه ضد پرنده های کم سرعت  (که مثالهایی از آنها رفت) آن را طراحی و تولید نمود -با توجه به تجربه موفق خلیج فارس- آنگاه فاصله تهدید نظامی علیه ایران از حدود 250 تا 300 کیلومتر فعلی (هوایی و دریایی) از مرز، به حدود 1800 تا 2000 کیلومتر افزایش می­ یابد؛ مضافا اینکه اگر هم در این حالت امکان تهدیدی باقی بماند بیشتر در حد اهداف مرزی خواهد بود و اهداف عمقی از امنیت بسیار بالاتری برخوردار خواهند بود.

 

این طرح یک پیش مقدمه مهم دیگر هم دارد؛ رادارهای او تی اچ، که در واقع با کمک سیستمهایی مانند ایی اس ام و سیگینت و الینت تکمیل کننده حلقه اطلاعات پیش اخطاری ای هستند که منجر به واکنش سریع در برابر حملات پیش دستانه دشمن و دفع آنها خواهد شد.

 

در واقع شاید 10 و یا 5 سال قبل اصلا چنین طرحی قابل ارائه نبود ولی امروزه با توجه به پیشرفتهای صورت گرفته در حوزه رادارهای او تی اچ و سیستمهای شناسایی الکترونیک می ­توان برای موشک سجیل چنین نقشی را تعریف نمود.

سنسور شناسایی هدف موشک می تواند از نوع راداری یا تصویر ساز مادون قرمز باشد که در فاز ابتدایی و میانی به جهت پرهیز از آسیب دیدن آن با روکشی ضد حرارت پوشیده می شود.

 

در فاز ترمینال و در حالی که موشک حدود دو سوم یا یک دوم فاصله 800 کیلومتری آپوگی (نقطه اوج ارتفاع دستیابی موشک) خود را طی نموده و به فاصله 400 تا 200 کیلومتری زمین رسیده، سنسور هدفیابی موشک فعال شده و به جستجوی هدفی می پردازد که منطقه حدودی آن از سوی رادار او تی اچ شناسایی و اعلام شده است؛ پس از پیدا کردن هدف و انجام قفل راداری/تصویری، موشک مسیر خود را به سوی هدف اصلاح و رهسپار آن می شود. موشک (یا سرجنگی جدا شده آن) در این زمان با سرعتی بین 3 تا 5 ماخ راهی هدف خود می شود.

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/Sejil_20a.jpg][/url]

 

این موشک بدلیل اینکه از زاویه ای حمله می کند که زاویه ای معمول در حملات ضد هواپیما و ضد کشتی نیست، توان انجام حملات مخفیانه را بخوبی داراست، ضمن اینکه بدلیل اینکه موتور موشک روشن نیست بازتاب فعال مادون قرمز نیز ندارد.

 

از دیگر مزایای این روش توان انجام حملات از اقصی نقاط خاک کشور و حتی حملات کانتینری توسط کشتی های کانتنر بر می باشد.

 

به عنوان مثال، بی 52 هایی که از دیگو گارسیا راهی شلیک موشک به بندر عباس شده اند، قبل از اینکه به فاصله 1600 کیلومتری بندرعباس برسند -با هشدار رادار OTH که از 3000 کیلومتری ایران آنها را زیر نظر دارد- از فاصله 2000 کیلومتری در خطر حمله سجیل خواهند بود.

 

یا مثلا تانکرهای سوخت رسان دشمن در یک جنگ، تا فاصله 2000 کیلومتری مرز امکان حضور و گشت زنی دائم را ندارند چرا که در معرض این خطر هستند و یا آواکسهای دشمن نه تنها توان کسب اطلاعات از اعماق خاک ایران، که حتی توان کسب اطلاعات از مرزهای هوایی و زمینی ایران و خلیج فارس و دریای مکران را نیز از دست خواهند داد (با توجه به برد 700 کیلومتری رادار آنها و برد 2000 کیلومتری سجیل)، همچنین ناوهای هواپیمابر که اکنون در زمان جنگ احتمالی برای احتراز از خطر موشکها خلیج فارس باید در 300 کیلومتری مرز مستقر شوند آنگاه اجبارا به 2000 کیلومتری کوچ خواهند نمود آن هم در حالی که این فاصله در رفت و برگشت برای هواپیماهای مهاجم به 4000 کیلومتر بالغ می شود که آن را باید گذاشت در کنار دشواری حضور سوخترسانها در این فاصله (به دلیل ذکر شده).

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10133/Sejjil-2.jpg][/url]

 

حالا این شمایی کلی از ایده بود و مطمئنا نظرات موافق و مخالفی درباره آن شکل خواهد گرفت، خوشحال می شود که دوستان نظرات خود را بیان نمایند و با هم مباحثه شیرینی در این باب داشته باشیم.

یا علی اردتمند-MOHAMMAD

 

مقادیری عکس در ویرایش اضافه گردید.

[arminheidari 24,416]

زمانی که بمب افکنهای دشمن بتوانند از فاصله 1600 کیلومتری مرز ما، صنایع و تجهیزات مرزی ما را تهدید کنند؛ یا از همین فاصله بر علیه نطنز و اصفهان و اراک و تهران شلیک و فرار داشته باشند؛ یا آواکسهای آنها تا فاصله 700 کیلومتری –ودر حالی که در عمق فضای کشورهای همسایه در امنیت خاطر هستند- تمامی تحرکات له یا علیه هوایی را رصد کنند؛ یا تانکرهای آنها بدون دغدغه در فاصله مثلا 500 یا 300 کیلومتری مرز انتظار جنگنده هایی را بکشند که برای بمباران اعماق خاک ایران رفته و تشنه سوخت هستند؛ یا ناو هواپیمابر آنها -بدون دغدغه موشکهای ضد کشتی معمول ایران- در 500 کیلومتری مرز آبی ما لنگر انداخته باشد؛ امنیت ما کامل نیست و از نظر استراتژیک امکان خطر و حمله وجود دارد.

 

 

1600 کیلومتری مرز ما ، آیا ما توان تهدید آنها را داریم؟

برد نهایی موشک های هوایی ما مگر چقدر است؟

ویرایش شده در مرداد 94 توسط 7mmt

[worior 25,867]

اولین مسئله کشف آواکس هست ، بعد رهگیری ، سپس قفل موشک ، بدین ترتیب هر چقدر که برد بیشتر میشه امکان چنین کارهایی کم میشه و قوت جنگ الکترونیک دشمن بیشتر ....

 

ما باید سنسور های دشمن رو از کاربندازیم ابتدا به امر ؛

چشم در برابر چشم ؛

اخلالگر در برابر آواکس

 

 The Krasukha-4 has the range for effectively disrupting low Earth orbit (LEO) satellites and can cause permanent damage to targeted radio-electronic devices.

 

 

 

یک ایده خوبی که برای سجیل یا شهاب هست ، نظارت عمقی بر دریاست ، البته این کار با موشک های سبکتر هم قابل اجراست ؛

 

 

https://en.wikipedia.org/wiki/KH-7_Gambit

 

 

 

من هنوز نتونستم حرف نجار رو در مورد ارتفاع پروازی 800 کیلومتری برای سجیل درک کنم  ،..

 

 

این هم گزینه ای هست که در برابر GPS بخصوص نسل سوم باید بهش فکر کنیم ؛

 

[era_923 9,921]

سجیل ضد ناو تنها در صورتی کاربرد داره که الان واقعا دقت سجیل زیر 50 متر باشه. حتی اگر زیر 50 متر هم باشه، با یک کلاهک تکی خوب طبیعیه به احتمال بالای 95% موشک خطا میره و در دریا میوفته. پس باید از کلاهک بارانی مثلا با 500 بمب 2 کیلویی استفاده کرد (معادل با جرم فعلی کلاهک سجیل) و چون ناو هواپیما بر هیچ گونه دفاعی در مقابل این نوع کلاهک نمیتونه بکنه و اینکه هواپیماهای روی عرشه هم هیچ گونه محافظتی ندارن، احتمال برخورد موثر رو تا حد خوبی بالا میبره. حالا محاسبات و احتمالات اینکه چند تا از اون 500 بمب شانس برخورد به عرشه ناو رو دارن، همه و همه برمیگرده به دقت کلی موشک سجیل و فاصله ای که کلاهک بارانی جدا و در آسمان پخش میشه.

 

-------------------------------

 

به عنوان یک سوال جانبی، دوستان آیا ما توانایی تولید EMP رو داریم؟ طبیعتا از طریق بمب اتم که نمیتونیم بسازیم. آیا راهکار دیگری هست و ما ظرفیت تولیدش رو در مقیاس بزرگ داریم؟

[MOHAMMAD 6,333]

1600 کیلومتری مرز ما ، آیا ما توان تهدید آنها را داریم؟

برد نهایی موشک های هوایی ما مگر چقدر است؟

 

دوست عزیز مقاله ربطی به موشکهای هوایی نداره.

[Stuka 8,826]

 

سجیل ضد ناو تنها در صورتی کاربرد داره که الان واقعا دقت سجیل زیر 50 متر باشه. حتی اگر زیر 50 متر هم باشه،

 

دقت سجیل زمین به زمین مهم نیست چون این موشک به سایر موشک های بالستیک بعد از اتمام سوخت و در پایان مرحله بوست

دیگه تا برخورد به هدف هیچ هدایتی نداره. منتها برای زدن ناو یا آواکس کلاهک میبایست مجهز به سیستم هدایت باشه و دیگه دقت

اصلی موشک مهم نیست حتی اگه ۱ کیلومتر خطا هم داشته باشه موشک زمانی که در چند ده کیلومتری بالاهی هدف هست مسیر خودش رو اصلاح میکنه.

 

 

خود را طی نموده و به فاصله 400 تا 200 کیلومتری زمین رسیده، سنسور هدفیابی موشک فعال شده و به جستجوی هدفی می پردازد که منطقه حدودی آن از سوی رادار او تی اچ شناسایی و اعلام شده است؛ پس از پیدا کردن هدف و انجام قفل راداری/تصویری، موشک مسیر خود را به سوی هدف اصلاح و رهسپار آن می شود

 

 

 

برای این کار کلاهک میبایست به موتورهای پالسی مجهز باشه که فکر نکنم فناوریش رو ما داشته باشیم.

[arminheidari 24,416]

دوست عزیز مقاله ربطی به موشکهای هوایی نداره.

 شرمنده فکر کردم موشک سجیل هوا به هوا را می گویید 

 

طرح جالبی است 

جدا از بحث شناسایی اولیه هدف که کمی سخت است ولی شدنی است 

به شرط اینکه بار موشک را کم کرده و به سیستم های ردیاب چه راداری و چه ضد راداری مجهز شود 

البته این به توان ما در ساخت سیستم هایی با مقاوم به جمینگ بستگی دارد

[mihandost 411]

با سلام
سجیل درپایه که بر علیه اهداف دریایی هست تست شده موشک قدر هم هست که قبلا خبر از تستشان در دریا عمان داده شده و همچنین از کلاهک که قابلیت نصب روی چندین موشک مختلف مانند قدر و قیام را دارد خبر بود .

[generalx 212]

همه میگن ای ام پی خسته شدیم بابا اصلا کسی بلده یه نمونه اماتور درست کنه نگین دیدیم درست کردین یا نه

[hosm 5,921]

ایده خوبیه برادر محمد دست شما درد نکنه

 

مسایلی که به نظر بنده میرسه عبارتند از:

۱ - سجیل برای ضد ناو عالیه حتی در فاصله چندهزار کیلومتری ولی برای هواپیمایی که حداقل ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت سرعت داره، خیلی بعیده کارایی داشته باشه مگر اینکه موشکهای کوچی درون سر جنگی جاسازی کرد و با رسیدن به فضای هدف، انبوه موشکها رو رها کرد.

 

۲ - اون آواکس که میخواد در عمق خاک همسایه همکار دشمن پرواز کنه، راه ساده تری داره. با اون سجیل می‌زنید و دودمان پایگاهی رو که ازش پرواز میکنه بر باد میدید.

 

۳ - تانکر رو هم با موشکهای زمین به هوا یا هوا به هوای برد بلند (۲۵۰ تا ۴۰۰ کیلومتر)، اونقدر عقب می‌زنید که کارایی اش از دست بره

همه میگن ای ام پی خسته شدیم بابا اصلا کسی بلده یه نمونه اماتور درست کنه نگین دیدیم درست کردین یا نه

http://www.wikihow.com/Build-an-EMP-Generator

[arminheidari 24,416]

الان چند نکته به نظرم آمد 

 

ایده خوبیه برادر محمد دست شما درد نکنه

 

مسایلی که به نظر بنده میرسه عبارتند از:

۱ - سجیل برای ضد ناو عالیه حتی در فاصله چندهزار کیلومتری ولی برای هواپیمایی که حداقل ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت سرعت داره، خیلی بعیده کارایی داشته باشه مگر اینکه موشکهای کوچی درون سر جنگی جاسازی کرد و با رسیدن به فضای هدف، انبوه موشکها رو رها کرد.

 

 

- استفاده از چند موشک مجزا در یک کلاهک تا امکان پوشش بیشتر فراهم شود (کلاهک بارانی) 

 

- استفاده از 2 موشک متفاوت 

اولی بصورت رادار فعال کار کند 

دومی ضد رادار باشد

احتمال ردیابی هدف زیاد است و شکست جمینگ دشمن راحت تر می شود

 

- استفاده از حرارت یاب های دقیق تا اهداف را از بالا ردگیری کند 

 

- ردیابی هدف با کمک ارتباطشان با ماهواره 

[Thunderblot 18]

سجیل در نقش ضدهوایی بعد ب هزینش می ارزه با توجه ب اینکه صد در صد خیلی موشک ها هم خطا میزن؟

خود موشک تو این حالت هدف راحتی برای اسکوزتی ها نیس؟

[arminheidari 24,416]

سجیل در نقش ضدهوایی بعد ب هزینش می ارزه با توجه ب اینکه صد در صد خیلی موشک ها هم خطا میزن؟

خود موشک تو این حالت هدف راحتی برای اسکوزتی ها نیس؟

 

در صورت استفاده از کلاهک های بارشی و ضد جمینگ احتمال خطایش کم می شود 

در بحث هزینه اگر شلیک درست شود جلوی خیلی از هزینه های بعدی را می گیرد و کار دشمن را سخت می کند 

 

چون از بالا حمله می کند شانس زدن توسط اسکورتی ها کم می شود

[deserthawk 5,518]

وزن کلاهک سجیل برای هدف قرار دادن اهداف هوایی کم سرعت بیش از اندازه زیاد نیست؟ بهتر نیست با کم کردن مقداری از وزن سر جنگی سجیل اون رو با ساچمه پر کرد تا احتمالا خطای هدف گیری را تا 100 متر قابل قبول کرد؟

[AT1 92]

امکانش صفره ما از ورود يه ناو جنگي نميتونيم جلوگيري کنيم

سجیل ضد ناو تنها در صورتی کاربرد داره که الان واقعا دقت سجیل زیر 50 متر باشه. حتی اگر زیر 50 متر هم باشه، با یک کلاهک تکی خوب طبیعیه به احتمال بالای 95% موشک خطا میره و در دریا میوفته. پس باید از کلاهک بارانی مثلا با 500 بمب 2 کیلویی استفاده کرد (معادل با جرم فعلی کلاهک سجیل) و چون ناو هواپیما بر هیچ گونه دفاعی در مقابل این نوع کلاهک نمیتونه بکنه و اینکه هواپیماهای روی عرشه هم هیچ گونه محافظتی ندارن، احتمال برخورد موثر رو تا حد خوبی بالا میبره. حالا محاسبات و احتمالات اینکه چند تا از اون 500 بمب شانس برخورد به عرشه ناو رو دارن، همه و همه برمیگرده به دقت کلی موشک سجیل و فاصله ای که کلاهک بارانی جدا و در آسمان پخش میشه.
 
-------------------------------
 
به عنوان یک سوال جانبی، دوستان آیا ما توانایی تولید EMP رو داریم؟ طبیعتا از طریق بمب اتم که نمیتونیم بسازیم. آیا راهکار دیگری هست و ما ظرفیت تولیدش رو در مقیاس بزرگ داریم؟

از ناو هواپيمابر يه ناو جنگي محافظت ميکنه اگه به فيليماي ناو هواپيمابر روزولت در يوتيوب نگاه بندازيد ميبينيد قبلا ناو سوخت رسان هم بود که با وجود سوخت اتمي کاراي شو از دست داد
اگه ناو هواپيمابر رو بزنيم يه ميليارد بار شخممون ميکنن