سپتامبر سیاه و فرجام ترور

[mostafa_by 5,726]

عرض سلام و خسته نباشید خدمت تمامی دوستان عزیز و گرامی.

 

مقاله ای که تقدیم حضورتان می گردد، درخصوص گروه سپتامبر سیاه و اثری بود که مهمترین عملیات این گروه در جهان و حتی در صفوف مجاهدین، پدید آورد.

امری که نتیجه ی آن برای نخستین بار، مفهومی را پدید آورد به تروریسم دولتی.

هرچند از بدو بشریت، ترور یکی از ابزارهای حذف مخالفین توسط حکومت ها بوده اند، اما هیچ گاه دولت ها بصورت رسمی از این امر حمایت نمی کردند و این ارتباط نیز پنهانی شکل می گرفت.

اما در پاسخ به عملیات مونیخ، دولت اسرائیل تصمیم گرفت رسماً جوخه های تروری ار شکل داده و سازماندهی کرده و پاسخ تروریسم را با تروریسم (به معنی واقعی کلمه) بدهند.

پاسخی که شاید بار دیگر، بر ناکامی «کاربرد تروریسم برای رسیدن اهداف»، مهر صحت نهاد.

 

مقاله در دو قسمت حضورتان ارسال می گردد.

بخش اول، از پیدایش بلک سپتامبر (سپتامبر سیاه) تا عملیات این گروه در دهکده المپیک در مونیخ بوده و عملکرد گروه فلسطینی را تشریح می کند.

بخش دوم، به واکنش اسرائیل نسبت به این ماجرا می پردازد و عواقب آن را مورد بررسی قرار می دهد.

 

اصل مقاله در سال 2006 نوشته شده است و اگر امروز قرار بود آن را می نوشتم، شاید به گونه ای دیگر متن به تحریر و ویرایش درمی آمد.

پس پیشاپیش از بابت هرگونه نقیصه و ضعف، از خوانندگان محترم عذرخواهی می کنم و امیدوارم که با عنوان کردن این اشتباهات (چه جمله بندی و چه اطلاعات مندرج در متن)، در اصلاح این مقاله حقیر را یاری فرمایید.

 

================================================================

 

چگونه‌ فاجعه‌ي سپتامبر سياه رخ داد؟

 

از زماني كه اسرائيل، قسمت عمده‌اي از فلسطين را در اختيار گرفت، ساير كشورهاي منطقه، خواسته یا ناخواسته پذيراي مهاجرين و آوارگان فلسطيني شدند. البته اكثر اين كشورها از اين قضيه ناراضي بودند اما وقتي كه آريل شارون كه در آن زمان فرمانده يكي از گردان‌هاي نظامي اسرائيل بود، كشتاري 5.000 نفري را در مصر برجاي گذاشت و مخالفين اين امر را ساكت نمود و زهر چشمي از ساير مخالفين گرفت، موقتاً اين نارضايتي‌ها خاموش شد.

پس از جنگ سوم اعراب و اسرائیل (موسوم به جنگ شش روزه‌) در سال 1967، تعداد آوارگان فلسطيني در اردن و لبنان زيادتر شد و بخش قابل توجهی از خاك اردن به اشغال اسرائيل نیز درآمد. حال اردن و اسرائيل با يك پل به نام «آلبني» از هم جدا بودند. ملك حسين، پادشاه اردن، با هزاران فلسطيني بي‌خانمان روبرو شد و قدرت فلسطيني‌ها روز به روز زيادتر مي‌شد. سازمان آزاديبخش فلسطين و رزمندگان فلسطيني جبهه‌ي آزاديبخش، جرج حبش و احمد جبريل برخلاف كشورهاي عربي دست از مبارزه براي كسب حقوق خود برنداشتند، بلكه پيكار به شكل نبردهای چریکی درآمد. فلسطيني‌ها با هواپيما ربايي و حمله‌ي چریکي به مواضع اسرائيلي‌ها، آن‌ها را به ستوه آورده بودند. قدرت پناهندگان فلسطيني مقيم اردن بيشتر از ساير فلسطيني‌هاي مقيم ساير كشورهاي عربي بود. در پی افزایش تنش های سیاسی و نظامی و مهمتر از آن تضادهای قدرت در اردن، ملك حسين براي تحكيم پايه‌هاي سلطنت خويش (و يا به گفته‌ي برخي محافل سياسي، زير فشار دولت اسرائيل!) از ابتداي ژوئن 1970، حمله به فدائيان فلسطيني را شروع كرد و در 28 سپتامبر، نبرد بين ارتش اردن كه بيشتر نفرات آن از بدوئن‌ها (Bedouin) بودند و فلسطينيان آواره كه سلاح سنگيني در اختيار نداشتند به اوج رسيد.

 

حسين بن طلال بن عبدالله بن حسين الهاشمي معروف به ملک حسین - پادشاه وقت اردن

 

ارتش اردن، اردوگاه‌هاي فلسطيني را محاصره كرد و تانك‌ها روي مردم آتش گشودند. طي دو روز بيش از 5.000 فلسطيني كشته و 11.000 نفر نيز مجروح شدند. ياسر عرفات كه در آن زمان رهبري سازمان آزاديبخش فلسطين را عهده‌دار بود، اين عمل ارتش اردن را «نژادكشي» ناميد و از جمال عبدالناصر (رئيس‌جمهور فقيد مصر) خواست كه از ملك حسين بخواهد به كشتار فلسطيني‌ها پايان دهد.
عبدالناصر، ملك حسين را به قاهره فراخواند و طي مذاكرات مفصلي كه رهبر مصر با ياسر عرفات و ملك حسين كرد، موافقت هر دو را در پايان‌دادن به اين برادركشي به دست آورد. تا مدت‌ها ياسر عرفات از تماس با ملك‌ حسين خودداري مي‌كرد. سرانجام با وساطت برخي از رهبران جهان عرب، هر دو با هم آشتي كردند و ياسر عرفات به اردن سفر كرد.

 

 

پس از سپتامبر سياه، عرفات اعضاي سازمان آزاديبخش فلسطين را به لبنان منتقل كرد و گروه الفتح در آنجا تشكيل گرديد. اما فلسطيني‌‌ها هرگز اين روز (كه به نام «سپتامبر سياه» مشهور شد) را فراموش نكردند. در آن روزها، ميليون‌ها فلسطيني آواره، عزادار شدند و در اردوگاه‌هاي فلسطيني‌ها در كشورهاي عربي، پرچم سياه افراشته شد. از همين فلسطينيان داغدار، يك گروه مبارز جديد تشكيل شد و نامي كه اين گروه براي خود انتخاب كرد، «سپتامبر سياه» بود تا اولاً اين روز فراموش نشود و ثانياً جهانيان بدانند كه جنايت سپتامبر سياه چه تبعاتي خواهد داشت. در ظاهر نیز این گروه، خود را وفادار به فتح اعلام می داشت. ولی در عمل، تندروی های آن بسیار بیشتر از گروه فتح بود. ياسر عرفات نيز از اين گروه حمايت كرد. اما وقتي كه مشاهده كرد سپتامبر سياه در حال رشد سريع و يافتن قدرتي بسيار بيشتر از فتح است، سعي در تضعيف اين گروه كرد و تقريباً آن را متلاشي نمود. از اعضاي مهم اين گروه، مي‌توان به ابو داود، محمد داعود، علي حسن سلامه و ابو يوسف اشاره نمود. اكثر اعضاي مهم و اوليه اين گروه توسط تیم های ترور و تروریسم دولتی اسرائيل به شهادت رسيدند.

 

عمليات سپتامبر سياه در المپيك مونيخ

 

در روز پنجم سپتامبر سال 1972 و در ساعت پنج صبح، هشت مبارز فلسطيني عضو گروه سپتامبر سياه، با نام‌هاي «لطيف عفيف (عيسي)، يوسف انزال‌ (توني)، عفيف احمد حميد (پائولو)، خالد جواد (صالح)، احمد جيك‌ثا (ابو هلا)، محمد صفادي (بدران)، ادنان الغشي (دناوي) و جمال الغشي (سمير)» به كمپ ورزشكاران اسرائيلي در دهكده‌ي المپيك مونيخ رفته و آن‌جا را اشغال مي‌كنند. در اين عمليات، يازده نفر از ورزشكاران اسرائيلي با نام‌هاي «يوسف گاتفراند (داور 40 ساله‌ي وزنه‌برداري)، موشه وينبرگ (مربي 33 ساله‌ي كشتي)، يوسف رومانو (وزنه‌بردار سنگین وزن 32 ساله)، ديويد برگر (وزنه‌بردار 28 ساله‌ي آمريكايي‌الاصل)، الياس هالفين (کشتی گیر 24 ساله)، آميتزور شاپيرا (مربي 40 ساله‌ي دو ميداني)، كهات شوور (مربي تيراندازي 53 ساله)، مارك اسليوين (كشتي‌گير 18 ساله)، آندره اسپيترز (مربي 27 ساله‌ي شمشيربازي)، زئير فريدمن (وزنه بردار سبک وزن 28 ساله) و ياكوب اشپرينگر (داور 51 ساله‌ي وزنه‌برداري)» به دست مبارزان گرفتار شده كه دو نفر از آن‌ها (وينبرگ و رومانو) پس از حمله به گروگان‌گيرها و مصدوم‌كردن بعضي از آن‌ها، كشته مي‌شوند. پليس آلمان كه به هيچ‌وجه آمادگي وقوع چنين حادثه‌اي را نداشت، يگان‌هايي از پليس را به آنجا گسيل داشت. مأمورين عمليات كه مبدل به لباس‌هاي گرمكن ورزشي (مانند ساير ورزشكاران دهكده) بودند، در حال پي‌ريزي يك حمله‌ي غافلگيرانه بودند كه تلويزيون، اين صحنه را مستقيماً پخش كرد. همين امر باعث شد كه گروگان‌گيران نيز متوجه قضيه شده و تهديد به قتل دو گروگان كنند. بنابراين عمليات متوقف شد.

 

کماندوهای آلمانی با لباس ورزشکاران المپیک در ساختمان های مجاور

 

فلسطينيان تنها يك درخواست داشتند : «234 زنداني فلسطيني و عرب در بند رژيم اشغالگر، از طرف دولتمردان اسرائيلي آزاد گردد تا گروگان‌ها صدمه‌اي نبينند». اما گلدا ماير، نخست‌وزير وقت اسرائيل بدون كوچكترين ترديدي و با قاطعيت ابراز داشت : «هيچ معامله‌اي صورت نخواهد گرفت!!!» و به اين ترتيب، عملاً سند قتل اين ورزشكاران را امضاء نمود.

اكنون دولت آلمان با يك بحران مواجه بود و ممكن بود اين واقعه به بهم خوردن المپيك منجر شود. بنابراين تصميم به مذاكره با فلسطينيان گرفت. ابتدا رئيس پليس مونيخ و رئيس تيم المپيك مصر با گروگان‌گيران وارد مذاكره شدند و به آن‌ها پيشنهاد مقدار نامحدودي پول و جايگزيني برخي مقام‌هاي بلندپايه‌ي آلماني با ورزشكاران اسرائيلي را مطرح كردند كه مورد قبول واقع نشد. پس از آن‌ها، سفراي تونس و ليبي نيز به مذاكره با گروگان‌گيران پرداختند كه از آن نيز حاصلي به دست نيامد.

 

اتاق محل نگهداری گروگان ها. آثار درگیری و حتی گلوله بر روی دیوار مشهود است.

 

پس از گذشت نيمي از روز، فلسطيني‌ها كه از تحقق‌ خواسته‌هايشان (با توجه به پافشاري بي‌مورد گلدا ماير) نااميد شده بودند، درخواست انتقال گروگان‌ها را به مصر نمودند. پليس آلمان هم كه علاقه داشت اين مسئله در كشور ديگري ختم گردد، با اين پيشنهاد موافقت نمود و دو هلي‌كوپتر در اختيارشان قرار داد و قرار شد كه اين دو هلي‌كوپتر در فرودگاه بين‌المللي Rein پياده كرده و از آن‌جا با يك فروند هواپيماي بوئينگ 727، آلمان را ترك كنند. از طرف دیگر و تحت فشار مقامات اسرائیلی، طرح يك حمله‌ي غافلگيرانه ريخته شد. عده‌اي تك‌تيرانداز در بالاي برج موضع گرفته و در انتظار گروگان‌گيران نشستند. عده‌اي ديگر نيز در لباس خدمه‌ي هواپيما آماده‌ي عمليات شدند. ولي در آخرين دقايق پيش از فرود هلي‌كوپترها، خدمه از هواپيما خارج شدند. چرا كه بيم آن مي‌رفت كه تعداد گروگان‌ها افزايش پيدا كرده و اوضاع بسيار سخت‌تر گردد.

سرانجام هلي‌كوپترها در ساعت 10:30 شب فرود آمده و دو نفر به حراست از خلبان‌هاي هلي‌كوپتر گماشته شده و دو نفر ديگر نيز به سراغ بوئينگ رفتند. اما در عين ناباوري ديدند كه خبري از خلبان‌ها نيست. آن‌ها فهميدند كه اين يك تله بوده. ولي ديگر خيلي دير شده بود. بلافاصله پروژكتورهاي فرودگاه روشن شده و تك‌تيراندازها آتش گشودند. در ابتداي امر مراقبين خلبانان هلی کوپترها كشته شده و خلبان‌ها گريختند. پس از آن مبارزين فلسطيني به سمت تك‌تيراندازها آتش گشودند كه يك نفر از آن‌ها در اين تيراندازي‌ها كشته شد. مبارزين با مشاهده ی اوضاع، تصميم به كشتار گروگان‌ها گرفتند. به اين ترتيب لطيف به سراغ هلي‌كوپتر اول رفت و با خالي‌كردن يك خشاب بر روي آن‌ها، «اسپرينگر، هالفين و فريدمن» را كشت و برگر نيز از ناحيه‌ي زانو زخمي شد. سپس يك نارنجك به درون هلي‌كوپتر انداخت و هلي‌كوپتر با صداي مهيبي منفجر شد. از آن طرف هم ادنان الغشي، به سراغ پنج گروگان ديگر رفته و هر پنج نفر را كشت. پس از آن گروگان‌گيران گريختند و يك درگيري پراكنده بين آن‌ها و پليس بوجود آمد كه در نهايت تنها سه نفر از آن‌ها، زنده به دست پليس آلمان دستگير شده و سايرين كشته شدند.

 

 

تصویر سمت راست : هلی کوپترهای منتقل کننده ی گروگان ها و گروگان گیران. هلی کوپتر اول منهدم گردید.  تصویر سمت چپ : فرودگاه راین و مکان درگیری ها.

تک تیراندازها روی پشت بام ساختمان در تصویر موضع گرفته بودند و اشراف کاملی بر صحنه ی حادثه داشتند.

 

اجساد اسرائيلي‌ها به كشورشان و اجساد مبارزين فلسطيني (عفيف، نزال، ثا، حميد و جواد) نيز به ليبي تحويل داده شد. پس از آن، اسرائيل دست به تهاجم وسيعي به كمپ‌هاي فلسطينيان زد و آموزشگاه‌هاي فلسطينيان را بمباران كرد كه در اين حملات دويست نفر به شهادت رسيدند.

 

قربانیان واقعه المپیک مونیخ. فرد درون مستطیل آبی، آنتون فیلگرباور، پلیس آلمانی است که در جریان درگیری ها در فرودگاه کشته می شود.

 

در بيست و نهم اكتبر، يك فروند هواپيماي مسافربري لوفت‌هانزا توسط سپتامبر سياه ربوده شد و از دولت آلمان، درخواست آزادي سه مبارز دستگير شده را داشتند. اين‌بار دولت آلمان بلافاصله پذيرفت و اين معاوضه را انجام داد و بدين ترتيب صفادي و الغشي‌ها (جمال و ادنان) نيز آزاد گشتند و به ليبي رفتند. گلدا ماير به شدت به دولت آلمان اعتراض كرد، اما آلمان اعلام كرد تمايلي ندارد كه كشورش محلي براي تسويه‌حساب گروه‌ها با يكديگر باشد. بدين ترتيب، پرونده‌ي اين واقعه از سوي دولت‌ها بسته شد؛ همه‌ي دولت‌ها به جز اسرائيل!
 

 

پایان قسمت اول

[psaresetare 32]

خدا لعنت کنه ملک حسین ملعون رو. کثافت از حامی های اصلی و اولیه و همه جوره همراه صدام تو جنگ با ایران بود. نفرتش از ایرانی ها مثال زدنی هستش بی شرف ...

[senaps 12,003]

فیلم مونیخ که در همین خصوص ساخته شده هم بسیار محکم هستش و تصاویر و حوادث رو دردناک نشون میده به ملت...

 

به نظرم گروگانگیری و رهایی گروگان، جزو سخت ترین عملیات ها هستن، مخصوصا اگر گروگانگیر خارجی و گروگان هم خارجی ولی مهم باشه....

 

SAS رو من هنوز تو کفشم که چطوری سفارت ما رو ازاد کرد!!( با فرض  عدم همکاریشون با تروریست ها!)...

 

فکر نمی‌کنم همین امروز هم کشورهای زیادی باشن که بتونن عملیات رهایی گروگان به این شکل رو به خوبی اجرا کنن.....

 

کاملا منتظر قسمت دوم مطلب هستیم مصطفی جان!

[maverick100 1,188]

با تشکر از مصطفی عزیز بخاطر این تاپیک و موضوع زیبا

 

فلسطينيان تنها يك درخواست داشتند : «234 زنداني فلسطيني و عرب در بند رژيم اشغالگر، از طرف دولتمردان اسرائيلي آزاد گردد تا گروگان‌ها صدمه‌اي نبينند».

 

 

البته جزو اون لیست منتشر شده تعدادی خارجی از جمله اولریکه ماینهوف و آندریاس بادر آلمانی ، رهبران گروه بادر - ماینهوف هم بودن که در زندان اشتمهایم در اشتوتگارت نگهداری میشدن

 

:rose: :rose: :rose:

ویرایش شده در مهر 94 توسط maverick100

[jalilnoori 360]

درک رابطه بین تروریسم و نا امیدی بنظر من مستقیم هست 

ولی بنظر میاد ترور تخلیه یک احساس جمع شده توسط کسانی هست که بنا بهر دلیلی قادر به پاسخگوئی برابر نیستن شخصا توسب یه این روش رو غریزی می دونم 

نمونه جالب اون در درگیری بین شیرها و کفتارها خیلی نمود داره شیرها وقتی کفتارها در قلمرو درگیری پیدا می کنن بطور دقیق سردسته گفتارها رو می کشن که منجر به اشفتگی کامل کفتارها میشه 

در دنیای وحش این رفتار در دیگر گونه ها هم دیده میشه ولی اینکه شما یکسری ورزشکار رو اونم در المپیک که نماد صلح هست هدف قرار بدی اساسا جزء خشم کور نیست فکر کنم فلسطینی ها بیشتر از این 

نمی توستن به ارمانهاشون آسیب بزنن 

[mostafa_by 5,726]

عرض سلام خدمت تمامی دوستان بزرگوار.

قبل از هرچیز باید عرض کنم که بعلت اینکه عملیات خشم خدا، از پیچیدگی و اهمیت بسیاری برخوردار بود و اساساً در این مقاله امکان پرداختن به جزئیات آن نبود، بهتر دیدم که درخصوص این عملیات روی تاپیکی جداگانه کار کنم که ان شاءالله به زودی تقدیم حضور دوستان خواهد گردید.

نکته ی دیگر اینکه هنگام مطالعه ی متن، رجوعی به ویکی پدیای انگلیسی کردم و بسیار حسرت خوردم.
زمانی که این مقاله نوشته شد (سپتامبر 2006)، ویکی پدیا حداکثر 4 الی 5 خط درمورد این عملیات نوشته بود و ایضاً درمورد واقعه ی المپیک مونیخ. به همین دلیل برای جمع آوری اطلاعاتی که در قسمت قبل و فعلی ملاحظه می فرمایید، تلاش بسیاری صورت پذیرفت تا اطلاعات مناسبی در متن آورده شود. فلذا اگر غلطی در اطلاعات متن می بینید، به بزرگی خود ببخشید و با یادآور شدن آن، به حقیر کمک فرمایید تا متن را تصحیح و تکمیل نمایم.


==============================================================

عمليات خشم خدا، پاسخي به واقعه‌ي مونيخ

پس از اين وقايع، گلدا ماير تصميم گرفت كه انتقامي سخت از فلسطينيان بگيرد. او فرماندهان ارشد ارتش و موساد را گرد هم آورد و پس از استماع شنيدن نظرات ايشان، تصميم گرفت كه به مسئوليت خويش، عمليات انتقامي را اجراء كنند. اين عمليات، عمليات خشم خدا (Wrath of God) نام گرفت.

 

گلدا میر - نخست وزیر وقت اسرائیل

 

در اين عمليات، نام يازده نفر از اعضاي بلندپايه‌ي سپتامبر سياه قرار داشت و تصميم بر اين بود كه هر يازده نفر كشته شوند. گروهي پانزده نفره از بهترين و زبده‌ترين مأمورين موساد تشكيل و در قالب تیم هایی كه با يكديگر در ارتباط نبوده و هركدام تنها با يك نام مستعار (كه يك حرف عبری بود)، شناخته مي‌شدند. حتي مأمورين موساد نيز از وجود اين افراد آگاهي نداشتند و تنها مسئولين بلندپايه‌ي موساد و ارتش و شخص نخست‌وزير از هويت حقيقي اين افراد باخبر بودند. منبع اطلاعاتي ايشان نيز يك عمدتاً گروه های زیرزمینی یا رابط های سرویس های جاسوسی کشورهای میزبان بودند که البته بصورت غیرمستقیم، اطلاعات جمع آوری شده از موساد را به ایشان منتقل می‌کردند (و خود تیم های عملیات نیز این را نمی دانستند.).
بدين ترتيب، عمليات خشم خدا، شش هفته پس از واقعه‌ي مونيخ آغاز شد. اولين هدف كه «وائل زعيتر»، شاعر و نويسنده‌ي تواناي فلسطيني بود شهر رم (ايتاليا) شناسايي و با شلیک دوازده گلوله از ميان برداشته شد.

 

جسد غرق به خون وائل زعیتر - شاعر توانای فلسطینی

 

هدف دوم، دكتر «محمد الهمشاري» بود كه بسياري، وي را مغز متفكر سپتامبر سياه مي‌دانستند. وي نيز در دفتر كارش (كه محل زندگي‌اش نيز بود) در شهر پاريس (فرانسه) به شهادت رسيد. پس از اين ترور بود كه سپتامبر سياه، دست به تلافي زده و بمبي را توسط نامه به سفارت اسرائيل در لندن فرستاده و «دكتر امير شهوري» در اين ماجرا كشته شد. اين پاسخي بود به ترور همشاري و زعيتل و از اين پس بود كه جنگ خونين سپتامبر سياه و تروريست‌هاي موساد آغاز شد. پس از اين نيز هر ترور از طرف اسرائيلي‌ها، با يك ترور از سوي سپتامبر سياه پاسخ داده شد و اين قضيه به اثبات كرد كه پاسخ خون، خون است و اين چرخه، پاياني ندارد.

 

پس از آن، «حسین البشير» را (كه وي را رابط K.G.B مي‌دانستند) با بمب‌گذاري در هتلي در قبرس نابود مي‌سازند. هدف بعدی پروفسور باسیل الخبیسی بود که در دانشگاه امریکایی های بیروت، حقوق تدریس می‌نمود. وی نیز هدف 12 گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.

 

اما مهمترين عملياتي كه انجام گرفت، عمليات چشمه‌ي جوانان (Spring of Youth) بود كه منجر به ترور سه تن از فرماندهان ارشد سپتامبر سياه و پی ال او (ساف) با نام‌هاي «كمال عدوان، كمال ناصر و محمود یوسف النجار ملقب به ابو يوسف (سومين فرد مهم فلسطيني، پس از ياسر عرفات و محمود عباس)» شد. اين افراد در بيروت شناسايي شدند. ولي از آن‌جا كه ارتش قرار بود اين عمليات را انجام دهد و از طرفي، تروريست‌هاي موساد نيز علاقه داشتند كه اين (به اصطلاح) افتخار!! را به نام خويش رقم بزنند، مشكلي بين تروريست‌ها و موساد پيش آمد و باعث ناخرسندي رؤساي موساد گرديد. ولي نهايتاً‌ بر اين توافق شد كه اين عمليات مشتركاً انجام گيرد. رهبري كماندوهاي ارتش با ايهود باراك (نخست‌وزير پيشين اسرائيل) بود و اين گروه به همراه تروريست‌هاي موساد، موفق به از میان برداشتن هر سه هدف خويش شدند. در اين عمليات، عده‌اي از افراد (منجمله ايهود باراك) با پوشيدن لباس زنانه، هرگونه شك فلسطينيان و لبناني‌ها را از بين بردند و باعث شد كه عمليات بدون كوچكترين مشكلي انجام گيرد و نارضايتي رؤساي موساد نيز برطرف گردد! البته با درگیر شدن مجاهدین، عملاً کشتاری فراتر از ترور سه نفر صورت پذیرفت و طبق منابع مختلف بین 12 الی 100 نفر!! کشته از مجاهدین فلسطینی مخابره گردید و اسرائیلی ها نیز 2 نفر تلفات دادند (ولی هدف اصلی که ترور سه نفر فرمانده بود با موفقیت انجام پذیرفت.).

 

سه ماه پس از اين ترور، «علي حسن سلامه»، فرمانده‌ي ارشد سپتامبر سياه و يكي از اصلي‌ترين طراحان عمليات مونيخ در نروژ شناسايي شد. ولي به اشتباه يك گارسون مراكشي به همراه همسر باردارش كشته شد و سلامه از اين واقعه، جان سالم به در برد. پس از اين واقعه، شش نفر از تيم ترور اسرائيلي توسط پليس نروژ در هنگام خروج از كشور بازداشت و زنداني مي‌شوند.

 

علی حسن سلامه - از رهبران سپتامبر سیاه و طراح اصلی عملیات المپیک مونیخ

 

پس از آن، يك عمليات خودسرانه توسط اين جوخه انجام مي‌گيرد. هدف، زئيد موچاسي (رابط K.G.B پس از حسين الشير) بود كه در شهر آتن (يونان) شناسايي شد. انجام اين عمليات از نظر موساد يك حماقت كامل بود. چرا كه در اين عمليات، يكي از محافظين روسي موچاسي نيز كشته شد و همين باعث شد كه K.G.B نيز در اين قضيه وارد شده و به دنبال تروريست‌هاي اسرائيلي بگردد و انتقام مأمور خويش را بگيرد. انتقامي كه البته با دريافت اطلاعات از خود موساد صورت گرفت!
یکی دیگر از اهداف، محمد بودیا بود که در فرانسه شناسایی و توسط بمبی که در زیر صندلی خودروی وی کار گذاشته شده بود، به شهادت رسید.

يكبار ديگر، تیم ترور شانس نابودي سلامه را پيدا كرد. وي در لندن شناسايي شد. ولي اينبار نيز به كمك مأمورين C.I.A از خطر ترور نجات پيدا كرد و باز هم در كشتن وي نا اميد شدند. بار ديگر، سلامه در تريفا (از سواحل اسپانيا) شناسايي شد كه اينبار نيز اين عمليات بي‌فرجام باقي ماند.

 

اما سرانجام اين گروه موفق با شكار سلامه در نروژ شدند. آن‌ها طي يك عمليات سري و بسيار سخت و پيچيده، يك زن به نام «اريكا چمبرز» را به درون سازمان‌هاي پناهندگان فلسطيني در لبنان فرستادند. اريكا در آنجا با سلامه آشنا شد كم‌كم اعتماد وي به خود را جلب نمود و بدين ترتيب به وي نزديك‌تر شد. همين اعتماد سلامه بود كه باعث شد وي از نقشه‌ي موساد غافل شده و اطلاعات مسير عبور و مرورش را لو بدهد. اريكا فوراً با گروه تروريست ارتباط برقرار كرده و مهياي عمليات مي‌شود و سرانجام با بمب‌گذاري در ماشين خود و در مسير علي حسن سلامه، وي و هشت نفر ديگر را به شهادت رساند.

 

 

    

تصویر سمت چپ : خودروی منهدم شده علی حسن سلامه   -   تصویر سمت راست : اریکا چمبرز؛ کسی که با ارائه ی اطلاعات مسیر عبور سلامه، باعث ترور وی توسط تروریست های موساد گردید.

 

این، تنها بخشی از افراد ترور شده (و البته مهم سپتامبر سیاه و PLO) بود. اما همانطور که پیش بینی می‌شد، این عملیات واکنش های اروپایی ها را در پی داشت.
ديگر صبر دولت‌هاي اروپايي لبريز شده بود. از همان ابتدا، دولت‌هاي اروپايي نسبت به اين ترورها واكنش نشان دادند. زيرا اين ترورها در اروپا، امري غيرعادي به شمار مي‌رفت و حساسيت‌هاي زيادي را نيز برمي‌انگيخت (و درست علت اصلي انتخاب و ترور اين اهداف، بخصوص به وسيله‌ي بمب‌گذاري از سوي موساد نيز همين بود!!). منبع و منشاء اين ترورها نيز كاملاً مشخص بود. به همين دليل از ابتدا ناخرسندي‌هاي بسياري بوجود آمده بود و از همان ابتدا و پس از هر ترور، سفراي اسرائيل در كشورهاي ميزبان اين عمليات‌ها، فرا خوانده شده و نارضايتي دولت‌ها از اين طريق به اسرائيل ابلاغ مي‌شد. اما پس از كشته‌شدن يكي از شهروندان هلند و هشت شهروند نروژي، اروپا فشار بسيار زيادي به اسرائيل وارد كرد و اسرائيل هم به ناچار، دستور به توقف اين عمليات خونبار داد و بدين ترتيب عمليات خشم خدا پس از هشت سال (1972-1979) و با كشته‌شدن بيش از ده عضو مهم فلسطيني سپتامبر سياه (كه 9 نفر آن از اعضاي از پيش نشان‌شده‌ي گلدا ماير و موساد بودند)، به پايان رسيد و پس از آن، ترورهاي دولتي اسرائيل، متمركز در كشورهاي عربي، بخصوص لبنان و فلسطين گرديد و تا به امروز نيز اين ترورها ادامه داشته كه مهمترين آن‌ها، ترور «شيخ احمد ياسين»، «عبدالعزيز رنتيسي» و «خالد مشعل» بود. اين حركت اسرائيل، بابي را باز كرد كه تروريسم دولتي را پرورش داد و باعث شد كه بعدها دولت آمريكا نيز مخالفين و افرادي كه به زعم خويش خطرناك هستند را در كشورهاي مختلف ربوده و يا ترور نمايد.

 

نتيجه‌گيري

مبارزات حق عليه باطل، از اولين دوران زندگي آدمي تا به امروز وجود داشته و تا آخرين روزهاي حيات بشر نيز ادامه خواهد داشت. اما امري كه اين وسط تعيين كننده است، روش مبارزه و انتخاب صحيح راه مبارزه براساس شرايط است.
همواره مردم براي مبارزان آزادي، ارزش و احترام زيادي قائل بودند. چرا كه مردانه مي‌جنگيدند، هدف مقدسي داشتند، شجاعت داشتند و تنها به دشمن خويش حمله مي‌كردند و كاري به مردم عادي نداشتند. به همين دليل هم بسياري از مبارزات براي آزادي، به سرانجام رسيد و اگر هم سركوب شد، نام آن‌ها در تاريخ ماندگار شد. اين مبارزات در هر كشوري انجام گرفت. از اسكاتلند و ايرلند گرفته تا حتي ژاپن و چين كره و البته ايران عزيز. مبارزاتي كه مشهور به مبارزات چريكي يا نامنظم بوده و در آن، شجاعت و درايت حرف اول را مي‌زند.

اما پس از جنگ‌هاي جهاني، كم‌كم اين مبارزات به انحراف كشيده شد. پارتيزان‌ها و چريك‌ها كم‌كم شجاعت خويش را از دست داده بودند. مبارزين ايرلندي، ديگر به جاي اينكه مستقيماً بجنگند، رو به روش‌هاي ناجوانمردانه آورده بودند؛ بمب‌گذاري!

پديده‌ي شوم بمب‌گذاري بسيار سريع همچون غده‌اي سرطاني، جهان را در بر گرفت. اين روش به ظاهر بسيار مطمئن‌تر و بي‌خطرتر از مبارزات چريكي بود. اما يك ايراد عمده داشت. علاوه بر وحشيانه‌بودن اين روش، كشته‌شدن گناهكاران و بي‌گناهان حاصل اين روش شوم بود. روشي كه شايد بيشتر از آنكه براي پيشبرد مبارزات در نظر گرفته مي‌شد، براي ايجاد ترس  و رعب و وحشت به كار برده مي‌شد و در اين ميان خون بيگناهان بسياري ريخته مي‌شد و اين تنها به بدنام كردن گروهك‌هاي مبارز منجر گرديد.

ديگر مردم دل خوشي از مبارزان نداشتند. چرا كه آن‌ها را تروريست‌هايي مي‌ديدند كه جان مردم بيگناه برايشان كمترين ارزشي نداشته و تنها به مقصد و مقصود خويش فكر كرده و مي‌نگرند و امري كه همواره مبارزين رعايت مي‌كرده و آن حفظ جان بي‌گناهان بود، كاملاً به ورطه‌ي فراموشي سپرده شد.

 

مبارزات مردم فلسطين هم از دو بخش تشكيل مي‌شد. بخش اول، مبارزات چريكي فلسطينيان بود كه تا آن زمان، بسياري از اعراب از آن حمايت مي‌كردند و كشورهاي مختلف، به هر طريقي به مبارزين فلسطيني كمك مي‌كردند. اما پس از تشكيل گروه سپتامبر سياه، اين مبارزات نيز به سوي تروريسم گرايش پيدا كرد. يعني به جاي مبارزه‌ي مستقيم و چريكي، به بمب‌گذاري در جاهاي مختلف و انجام عمليات‌هاي تروريستي روي آوردند. آن‌ها در مكان‌هاي عمومي بمب‌گذاري مي‌كردند و بسياري از انسان‌هاي بي‌گناه را به همراه ارتشيان و نظاميان صهيونيست، به كام مرگ كشاندند. امري كه به مذاق بسياري، خوش نيامد و باعث ايجاد تفرقه در مبارزين فلسطيني شد و حتي كار را به جايي كشاند كه مبارزي مثل ياسر عرفات، به اين نتيجه برسد كه اين ترورها، جز پاسخ ترور وار اسرائيل، به هيچ نتيجه‌اي نمي‌رسد. به همين دليل بهتر است كه سمت و سوي مبارزه را تغيير داد و كار را از مبارزه به مذاكره كشاند.

 

كشورهاي عربي هم كم‌كم دست از حمايت از مبارزين فلسطيني برداشتند و عملاً گروه‌هايي چون سپتامبر سياه، در انزوا قرار گرفتند و اين درست چيزي بود كه اسرائيل انتظارش را مي‌كشيد. البته بسياري از فلسطينيان از اين حركت سپتامبر سياه حمايت مي‌كردند. ولي هيچ‌گاه به تبعات آن دقت نكردند. كمترين حاصل اين عمليات‌هاي تروريستي، ايجاد تروريسم دولتي اسرائيل بود. همانطور كه عنوان شد، حادثه‌ي مونيخ دليل بسيار موجهي براي دولت اسرائيل بود كه مخالفين خويش را به روشي كه خودشان به كار گرفته‌اند، نابود سازد. حال اينكه اسرائيل پيش از غصب فلسطین، همين ترورها را نيز انجام مي‌داد. ولي فلسطيني‌ها درست همان اشتباهي را كردند كه همه‌ي رهبران از آن بيم داشتند. تغيير مسير از مبارزه به تروريسم.

 

متأسفانه اين مبارزات تروريستي، تا به امروز ادامه داشته و دارد. البته شايد عنوان شود كه چون هدف فلسطينيان مقدس است، پس نمي‌توان نام ترور را بر اين عمل قرار داد. اما بهتر است بدانيم كه كسي كه ترور مي‌كند، هميشه براي خود هدفي دارد و اين هدف، مسلماً برايش مقدس است. خواه هدف، دين باشد و يا سرزمين و يا خانه و ناموس. هريك از اين‌ها اهداف مقدسي است. اما انتخاب راه نادرست، اين اهداف را نيز بي‌ارزش مي‌سازد. همانطور كه حزب‌الله لبنان تا قبل از مبارزات صحيح چريكي، يك گروهك تروريستی شناخته مي‌شد (بعلت عملیات های استشهادی، بمب گذاری ها و ...)، ولي امروز همه از آن به نيكي ياد كرده و مبارزات مردانه‌ي آن را به ياد مي‌آورند. ديگر كسي به ياد ندارد كه همين حزب‌الله هم سابقاً با بمب‌گذاري در ماشين‌ها و يا بستن بمب به افراد و انفجار آن در محل مورد نظر، درست اعمال تروريست‌ها را انجام مي‌داد (البته این مقاله مربوط به سال 2006 بود. زمانی که دید مثبتی نسبت به حزب الله لبنان بین اعراب و حتی اروپایی ها وجود داشت. دید مثبتی که با دخالت نظامی حزب الله لبنان در سوریه، عملاً از بین رفت.). امروزه وقتي چنين مبارزات چريكي و مسلحانه‌اي را جهانيان مشاهده مي‌كنند، لب به تحسين آن گشوده و حتي از آن حمايت نيز مي‌كنند. حال اينكه 58 سال (در حال حاضر 66 سال) از غصب فلسطين مي‌گذرد و هنوز مي‌بينيم كه جهانيان در برابر اين قضيه سكوت اختيار كرده‌اند. چرا كه راهي كه فلسطينيان برگزيدند، راه غلطي بود و چاره‌اي جز سكوت نبوده و نيست. ولي مسلماً اگر همين فلسطين، از سبك مبارزات حزب الله لبنان، درس گرفته و سمت و سوي مبارزاتش را تصحيح نمايد، مسلما‌ً هم نام تروريست از مسلمانان گرفته خواهد شد و هم نام مقدس جهاد و مجاهد، دوباره احياء خواهد شد و جهانيان معني حقيقي جهاد در راه خدا را به خوبي درك خواهند كرد. همانطور كه همه، بخصوص اسرائيلي‌ها اين معني را در برابر شيعيان لبناني درك كرده و فهميدند كه مسلمان واقعي اگر اقدام به جهاد نمايد، از هيچ قدرتي هراسان نخواهد بود. اما اين امر زماني تحقق مي‌يابد كه حقيقتاً اهميت اين موضوع را درك كرده باشند و متوجه شده باشند كه نتيجه‌ي اين اشتباهشان چه بوده است. اگر از همان ابتدا به اين امر توجه مي‌شد، گروهك‌هايي چون القاعده و طالبان، هيچ‌گاه جرأت نمي‌كردند كه به نام اسلام و با عنوان جهاد، اعمال تروريستي انجام دهند و جهانيان نيز مسلمانان را تروريست بشناسند.

 

اميدوارم كه مسلمانان از اشتباهاتشان درس بگيرند و با انتخاب صحيح مسير حركت خويش، راه سعادت را براي خود و ساير هم‌كيشان و هموطنانشان برگزينند و با انتخاب مسيرهاي ناصحيح و انحرافي، فرصتي را پيش نياورند كه دولت‌هاي غربي، از همين حربه بر‌عليه ايشان استفاده‌كرده و مبارزات مقدس مسلمين را در پس پرده‌ي شوم ترور بپوشانند.

----------------------------------------------------------------

پ.ن : متأسفانه شاهد هستیم که رفتارهای خشونت آمیز و تروریستی روز به روز شیوع بیشتری در مناطق اشغالی پیدا می‌کند. دیگر ترورها هم بدل به ترور کور شده است. حمله به چاقو به سربازان اسرائیلی یا حتی مردم عادی، حمله به کنیسه ها، زیر گرفتن مردم عادی در خیابان، حمله با بولدوزر به خودروها و بسیاری اعمال دیگر که کمترین نفعی برای جبهه‌ی مقاومت ندارد. از طرف دیگر رشد روزافزون گروه های جهادی سلفی در منطقه و تمایل اعراب به انجام اعمال تروریستی و ایضاً ظهور گروه هایی نظیر دولت اسلامی که خشونت عریان را به نمایش می‌گذارند، موجب شده است که عملاً مبارزات فلسطینیان نیز تحت الشعاع این رفتارها قرار گیرد.

 

حال اینکه تمامی این مدل تحرکات، به نفع رژیم غاصب صهیونیستی تمام شده و حقانیت این رژیم در سرکوب غیرانسانی فلسطینیان را بیشتر موجه می‌سازد. فلذا امید است عقلای مبارزان فلسطینی روزی با بررسی نتایج این تغییر مدل مبارزات، به مضر بودن این امر رسیده و برای تغییر مسیر مبارزات به سمت و سوی مناسب، گام بردارند.
 

[sadra91 325]

باسلام

ضمن تشکر از مقاله شما٬ جایی می خوندم نشریات اروپایی در اون زمان به درگیری سرویس اطلاعاتی اسرائیل و چریکهای فلسطینی در اروپا عنوان (جنگ سایه ها ) داده بودن ٬من جمله ترور مسئول ارشد موساد در اروپا در رستورانی در مادرید توسط گروههای فلسطینی رو جزئی از پاسخ چریکهای فلسطینی می دونست.
ترور ابو جهاد از رهبران ساف در سال ۱۹۸۸ در تونس دنباله ای بر این ماجرا بوده؟

[Stuka 8,826]

واژه شهادت فکر نمیکنم برای کسانی اصلا مذهبی نبودند و گرایشات چپی هم داشتند و از همه مهمتر دستشون به خون غیرنظامیان الوده بود مناسب نیست مخصوصا برای فرد زنباره ای مثل السلامه

[mostafa_by 5,726]

باسلام

ضمن تشکر از مقاله شما٬ جایی می خوندم نشریات اروپایی در اون زمان به درگیری سرویس اطلاعاتی اسرائیل و چریکهای فلسطینی در اروپا عنوان (جنگ سایه ها ) داده بودن ٬من جمله ترور مسئول ارشد موساد در اروپا در رستورانی در مادرید توسط گروههای فلسطینی رو جزئی از پاسخ چریکهای فلسطینی می دونست.
ترور ابو جهاد از رهبران ساف در سال ۱۹۸۸ در تونس دنباله ای بر این ماجرا بوده؟

 

بله دوست گرامی.

همانطور که در متن نیز اشاره گردید، پس از ترور دکتر همشاری، ترورهای متقابل سپتامبر سیاه نیز آغاز شد و عملاً یکی موساد می زد و یکی سپتامبر سیاه.

در این خصوص ان شاءالله بطور مفصل در تاپیک مربوط به عملیات «خشم خدا»، توضیح خواهم داد.

 

درخصوص بخش دوم فرمایشات شما نیز باید عرض شود همانگونه که در متن نیز آمد، پس از سال 1979 ترورها تنها از سطح اروپا جمع شد و در سایر کشورهای عربی منطقه ادامه یافت.

ترور ابوجهاد نیز یکی از همین سلسله ترورهای دولتی و برنامه ریزی شده بود.

 

 

واژه شهادت فکر نمیکنم برای کسانی اصلا مذهبی نبودند و گرایشات چپی هم داشتند و از همه مهمتر دستشون به خون غیرنظامیان الوده بود مناسب نیست مخصوصا برای فرد زنباره ای مثل السلامه

 

کاوه عزیز.

من در اینجا مفهوم «شهادت» را بطور عام مورد استفاده قرار دادم. از نظر من هر کس که برای دفاع از میهن و سرزمین خود می جنگد و در راه آن جان می بازد، شهید محسوب می شود.

کما اینکه در متون ادبی، کشته های جنگ شوروی در برابر نازی ها را هم شهید می خوانند. حال آنکه کمونیست ها اعتقاد چندانی به خدا نداشتند.

 

درست است که سپتامبر سیاه دست به اقداماتی زد که شاید از نظر ما قابل قبول نباشد. ولی چیزی که مسلم است این است که وی برای فلسطین جنگید و در راه آرمان فلسطین نیز جان خود را از دست داد.

 

همچنین اگر تفسیر برخی حضرات مبنی بر «نظامی بودن تمامی ساکنان سرزمین اسرائیل» را مدنظر قرار دهیم، شاید حتی بشود حملات به غیرنظامیان اسرائیل را نیز توجیه پذیر دانست.

البته من به شخصه قائل به این امر نیستم.

[13312622 18]

 

 

سه ماه پس از اين ترور، «علي حسن سلامه»، فرمانده‌ي ارشد سپتامبر سياه و يكي از اصلي‌ترين طراحان عمليات مونيخ در نروژ شناسايي شد. ولي به اشتباه يك گارسون مراكشي به همراه همسر باردارش كشته شد و سلامه از اين واقعه، جان سالم به در برد. پس از اين واقعه، شش نفر از تيم ترور اسرائيلي توسط پليس نروژ در هنگام خروج از كشور بازداشت و زنداني مي‌شوند.

 

 

 

http://www.nytimes.com/1996/01/28/world/world-news-briefs-israelis-to-compensate-family-of-slain-waiter.html

[SaSa7 274]

گروه های مسلح هرچقدر هم که قدرت داشته باشند به اندازه دولتها قدرتمند نیستند, پس زمانی که از ابزار ترور استفاده میکنند, دست دولتها رو برای اقدام متقابل باز میکنند, به همین دلیل دولتهای سرکوبگر از استفاده گروه های مخالف از ابزار خشونت و ترور نه تنها ناراحت میشوند, بلکه بسیار خوشحال میشوند, چون دستشون رو برای اقدام متقابل باز میکند, و توجیه گر رفتار خشونت امیزشان میشود.
در زمان حاضر فکر نمیکنم دولت اسراعیل به هیچ وجه از رفتارهای خشونت امیز حماس و گروه های مشابه ناراحت باشد, چون در مقابل ان میتواند به رفتار های خشونت امیزتر دست بزند, و از روشها و ابزارهایی استفاده کند, که در مقابل گروه های معتدل نمیتوانست استفاده کند, و در عین حال مظلوم نمایی کند و خودش رو قربانی تروریست نشان دهد و کمکهای بی دریغ دریافت کند, و از پروسه صلح شانه خالی کند, و به توسعه غیر قانونی خودش ادامه بده.

[deserthawk 5,518]

 

در زمان حاضر فکر نمیکنم دولت اسراعیل به هیچ وجه از رفتارهای خشونت امیز حماس و گروه های مشابه ناراحت باشد, چون در مقابل ان میتواند به رفتار های خشونت امیزتر دست بزند, و از روشها و ابزارهایی استفاده کند, که در مقابل گروه های معتدل نمیتوانست استفاده کند, و در عین حال مظلوم نمایی کند و خودش رو قربانی تروریست نشان دهد و کمکهای بی دریغ دریافت کند, و از پروسه صلح شانه خالی کند, و به توسعه غیر قانونی خودش ادامه بده.

 

حقیقت این است که جامعه جهانی برای رژیم تروریست اسرائیل با پشتوانه عظیم غرب از آن هیچ اهمیتی برای او ندارد و هدف قرار دادن غیر نظامیان برای ایجاد ترس و قدرت روانی بر مردم و ترور هدفمند آنها صورت می گیرد. تروریسم آنها البته با ابزارهای پیشرفته تری از بمب های چسبنده به خودرو و قرص های رادیواکتیو تا هواپیماهای فانتوم و فالکون و هرمس صورت می گیرد.

[warjo 3,008]

سلام 

به نظر شما برای به فرجام رسیدن  مبارزه، چه راهی را باید در پیش گرفت؟  ایا کلا خشونت را نفی می کنید؟ 

[RAHRO313 376]

سلام 

به نظر شما برای به فرجام رسیدن  مبارزه، چه راهی را باید در پیش گرفت؟  ایا کلا خشونت را نفی می کنید؟ 

بنام خدا

سلام به همه دوستان

وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ ﴿۶۹﴾

و كسانى كه در راه ما كوشيده‏ اند به يقين راه‏هاى خود را بر آنان می ‏نماييم و در حقيقت‏ خدا با نيكوكاران است (۶۹)

سوره ۲۹: العنكبوت - جزء ۲۱

دوستان راه پیروزی واقعی را خداوند متعال فقط بر روی دوستان خود می گشاید و دوستان خدا نیکوکارانند.

در ضمن در دین اسلام خشونت جایی ندارد. آنچه در ادیان الهی به نهایت درجه وجود دارد صلابت است.

ویرایش شده در آبان 94 توسط RAHRO313

[mostafa_by 5,726]

سلام 

به نظر شما برای به فرجام رسیدن  مبارزه، چه راهی را باید در پیش گرفت؟  ایا کلا خشونت را نفی می کنید؟ 

 

سلام دوست گرامی.

هنگامی که ما درمورد «فرجام مبارزه» صحبت می کنیم، یعنی داریم بر این اساس صحبت می کنیم که در پس مبارزه، پیروزی نهایی حاصل گردد.

پس اگر قائل به این امر باشیم، هر امری که ما را از این مسیر دور کند، نامطلوب به نظر می رسد؛ هرچند که نتایج لحظه ای داشته و یا از آن لذت ببریم.

 

ترور جزو عواملی است که لذت لحظه ای را به دنبال دارد. ولی تجربه ی تاریخی نشان داده است که در پس هر ترور، همواره بدتر شدن اوضاع پدید آمده است و نتیجه ی حداقلی نیز حاصل نگردیده است.

ساده ترین مثال آن، ترور کسی چون حسنعلی منصور بود که اگرچه در لحظه، لذتی را بوجود آورد، اما در واقع باعث سخت گیرتر شدن حکومت شاه نسبت به جریان های اسلامی در کشور گردید و خشونت و پلیسی شدن فضا عملاً به ضرر جریان اسلامی تمام شد و شاید بتوان گفت حتی انقلاب را یک دهه به تعویق انداخت و تا زمانی که این فضای پلیسی و خشونت ها کاهش نیافت (براثر اتخاذ سیاست های «مثلاً!» حقوق بشری شاه؛ برگرفته از سیاست های دولت کارتر و ایجاد فضای باز سیاسی و آزادی زندانیان سیاسی)، عملاً چرخ های انقلاب به گردش درنیامد.

برعکس، هنگامی که انقلاب ماحصل حرکت عمومی مردم شد، حکومتی که جزیره ی ثبات در منطقه نام گرفته بود، به یکباره فرو ریخت و هیچ کس را یارای نگاه داشتن آن نبود.

 

من در این خصوص نظر تروتسکی (که قبلاً در این تاپیک آورده ام) را می پسندم که در مقاله ای نوشته بود :

 

 

 

اینکه آیا یک تلاش تروریستی، حتی اگر "موفق" باشد، آیا خواهد توانست طبقه حاکمه را گیج کند یا نه، به شرایط خاص حاکم بر جامعه در آن لحظه ی خاص بستگی خواهد داشت. در هر صورت، گیجی طبقه ی حاکمه دیری نخواهد پایید؛ دولت سرمایه داری حیات خود را بر مبنای حیات وزرای حکومت اش بنیان نمی گذارد و همراه با آنان از میان نخواهد رفت. طبقاتی که دولت خادمشان است افراد جدیدی را جایگزین خواهند کرد؛ مکانیسم عملکرد آن نظام دست نخورده باقی می ماند و به حیات خود ادامه می دهد.

اما آشتگی ای که اقدام به ترور در میان صفوف زحمتکشان ایجاد می کند به مراتب عمیق تر از این هاست. اگر بتوان صرفاً با تسلیح خود با یک تپانچه به اهداف موردنظر دست یافت، دیگر چرا باید برای پیشبرد مبارزه طبقاتی تلاش کرد؟ اگر ذره ای باروت و چند تکه سرب برای شلیک به گردن دشمن کافی است، دیگر چه نیازی به سازماندهی طبقه وجود خواهد داشت؟ اگر عقل حکم می کند که می توان با غرض انفجار باعث وحشت و سراسیمگی عالی منصبان شد، پس چه نیازی به وجود حزب هست؟ اگر بتوان از جایگاه بازدیدکنندگان در پارلمان به نیمکت وزیران شلیک کرد، چه نیازی به گردهمایی ها و تهییج توده ها هست، انتخابات به چه درد می خورد؟

 

ترور فردی از دیدگاه ما قابل قبول نیست، دقیقاً بدین خاطر که نقش توده ها را در ذهن خودشان کوچک می کند، آنان را با فقدان قدرتشان آشتی می دهد، و چشمان آنان و امیدهایشان را به سوی ناجی و تقاص گیرنده ای معطوف می سازد که روزی از راه خواهد رسید و رسالتش را انجام خواهد داد.

بگذار آنارشیست ها که پیامبران «آوازه گری عمل» هستند، درباره ی آثار ارتقاء دهنده و تحریک کننده ی ترور بر توده های مردم هرچه می خواهند داد سخن دهند. اما، بررسی های نظری و تجارب سیاسی خلاف آن را ثابت می کنند. هرچه اعمال تروریستی «موثرتر» باشند، هرچه اثرشان عظیم تر باشد، توجه توده های مردم هرچه بیشتر به سویشان جلب شود، به همان میزان آن ها باعث می شوند که علاقه ی توده ها به خود سازماندهی و خودآموزی کاهش بیابد.

سرانجام دود ناشی از انفجار پراکنده می شود، ترس و وحشت رخت برمی بندد، جانشین وزیری که ترور شده است، ظاهر می شود، زندگی همان روال سابق را آغاز می کند، چرخ های استثمار سرمایه داری کماکان می چرخند؛ تنها اتفاقی که می افتد این است که پلیس وحشیانه تر و بی چشم و روتر از گذشته به ایجاد خفقان می پردازد. در نتیجه، آرزوهای شعله ور شده و هیجانی که به طور مصنوعی ایجاد شده بود جای خود را به یأس و دلسردی می دهد.

تلاش های ارتجاع برای خاتمه دادن به اعتصابات و جنبش توده ای کارگران به طور کلی همواره در همه جا به شکست انجامیده است. جامعه ی سرمایه داری به یک پرولتاریای فعال، سیار و هوشمند نیاز دارد؛ بنابراین نمی تواند برای مدت مدیدی پای پرولتاریا را در بند کند. از طرف دیگر، کاربرد «آوازه گری عمل» آنارشیست ها هر بار نشان داده است که دولت به مراتب از نظر داشتن ابزار تخریب و سرکوب مکانیکی به مراتب قدرتمندتر از گروه های تروریست است.

 

من معتقدم اگر خشونتی قرار است شکل بگیرد، اولاً می بایست منسجم و حساب شده و ثانیاً در راستای رسیدن به هدف شکل بگیرد و تداوم داشته باشد. به سان مبارزات مسلحانه و هدفمند.

بدیهی است ترورهای کور یا حتی حساب شده، ولی مقطعی، هیچ گاه نتوانسته است هیچ حکومتی (حتی حکومت نوپای جمهوری اسلامی ایران) را نابود سازد. بالعکس مجوزی شده است در دستان حکومت های استبدادی و ظلم تا مخالفان خود را سرکوب نماید و در این راه، از هر ابزاری (ولو غیرانسانی) استفاده نمایند. چه برسد به رژیم نژاد پرست صهیونیستی که انتظار انسانی رفتار کردن از آن هیچ وقت نمی رود.

 

عملاً هم دیدیم که ترورهای کوری که سپتامبر سیاه انجام داد، نه تنها خللی در حکومت اسرائیل بوجود نیاورد، که مجوزی شد برای محو و نابودی این گروه و واردن آوردن ضربات کاری و اساسی به PLO و دیگر گروه های چریکی فلسطین. ضرباتی که هیچ گاه ترمیم نشد.

 

سرانجام دود ناشی از انفجار پراکنده می شود، ترس و وحشت رخت برمی بندد، جانشین وزیری که ترور شده است، ظاهر می شود، زندگی همان روال سابق را آغاز می کند، چرخ های استثمار سرمایه داری کماکان می چرخند؛ تنها اتفاقی که می افتد این است که پلیس وحشیانه تر و بی چشم و روتر از گذشته به ایجاد خفقان می پردازد. در نتیجه، آرزوهای شعله ور شده و هیجانی که به طور مصنوعی ایجاد شده بود جای خود را به یأس و دلسردی می دهد.