ابابیل 100/الفتح/الصمود/الصمود 2

[Goebbels 38,203]

به نام خدا

 

با سلام

 

 

یکی از مهمترین بخش های توسعه صنایع نظامی عراق در زمان حکومت بعثی شامل پروژه های مرتبط با سیستم های موشکی و راکت انداز بود. به عنوان نمونه میتوان از ساخت مدل های توسعه یافته Luna-M (FROG-7A) با افزایش برد از 70000 الی 90000 متر نام برد. از دهه هشتاد تا زمان تهاجم نیروهای ائتلاف به عراق و اشغال این کشور در سال 2003 ، صنایع نظامی عراق چندین پروژه در زمینه ساخت و ارتقای راکت ها و سیستم های راکت انداز را تجربه کرد که حاصل آن شامل شش تا هشت نمونه راکت یا راکت انداز مختلف میشود.

 

بخشی از این پروژه ها با استفاده از ترکیب سیستم ها و اجزای ساخت عراق با تکنولوژی هایی بود که این کشور از نقاط مختلف دنیا جهت ساخت و تولید انبوه تسلیحات موشکی و راکتی گرد آورده بود. ابابیل 50 نمونه قابل توجهی از تلاش های عراق برای ساخت یک راکت انداز مدرن در دهه هشتاد است که در همکاری با یوگسلاوی صورت گرفت.

 

این پروژه همچنین موجبات الگو برداری عراقی ها از طرح راکت سوخت جامد ، ساخت راکت انداز ابابیل 100 و در ادامه توسعه سیستم های موشکی سوخت جامد توسط عراق شد.چنانچه پروژه های ساخت راکت و سیستم های راکت انداز عراق را همچون یک تاج بدانیم ، سیستمی همچون ابابیل 100 جواهر میان تاج است. ساخت این سیستم در ابتدا براساس راکت انداز ابابیل 50 و به عنوان نمونه ای توسعه یافته از آن دنبال شد اما در نهایت با اعمال تغییرات و ایضا تغییر نام به الفتح در قالب یک پروژه موشکی ادامه یافت.

 

فراگ عراقی

 

 

پروژه ابابیل 100 در طول دهه نود و در ابتدا جهت ارائه یک راکت انداز کالیبر بالا که قابلیت دستیابی به برد 100 کیلومتر را داشته باشد ، کلید خورد.در نهایت این پروژه تا سال 2002 ادامه یافت و چندین سامانه موشکی از آن حاصل گردید. راکت انداز 400 میلیمتری ابابیل 100 دارای یک پرتابگر چهارگانه بود.

 

هر کدام از راکت های این سامانه از امکان حمل و رها سازی حدود 300 عدد ریزمهمات ضد تانک  برخوردار بودند و در حدود 100 کیلومتر برد داشتند. البته بنا بر گزارشات سازمان ملل متحد که حاصل بازرسی های برنامه موشکی عراق بود ، از طراحی ابابیل 100 برای دستیابی به برد 130 الی 140 کیلومتر صحبت به میان آمده است که البته با انچه که عراقی ها به آن دست یافتند (برد حدود 100 کیلومتر) به میزانی متفاوت است. علاوه بر این بنا بر گفته یکی از بازرسان سابق سازمان ملل ، ابابیل 100 به عنوان یک راکت انداز به مرحله آزمایش پروازی نرسیده و در نهایت نمونه موشکی آن بوده که مورد آزمایش واقع شده و نسخه راکت انداز صرفا مراحل تست و آزمایش زمینی را پشت سر گذاشته است.

 

ابابیل 100

 

 

 

در حدود ماه اوت سال 1991 ، عراق یک پروژه سری جهت ساخت موشکی سطح به سطح با نام J-1 را آغاز کرد. این پروژه در ابتدا بدون اطلاع کمیسیون ویژه سازمان ملل متحد بود ، کمیسیونی که بر طبق قطعنامه شورای امنیت میبایست از پروژه های موشکی عراق مطلع می شد. مابین پروژه J-1 و پروژه موشک فهد که پیش از قطعنامه 687 شورای امنیت در سال 1991 در عراق در حال توسعه بود ، شباهت های مهمی وجود داشت به صورتی که بعد ها پس از آشکار شدن برنامه J-1 تصور بر این بود که این برنامه در حقیقت ادامه پروژه موشک فهد است.

 

ساخت و توسعه موشک J-1 برپایه موشک زمین به هوای سام 2 صورت پذیرفت و در این راه تغییرات زیادی اعمال شد که شامل پیشرانه و سیستم هدایت و کنترل موشک بود. در زمانی که عراق پروژه توسعه این موشک را دنبال میکرد ، انچه که در نهایت به بازرسان سازمان ملل از سوی عراقی ها گفته شد این بود که این کشور به دنبال توسعه موشکی با برد محدود براساس راکت انداز ابابیل 100 است موشکی که شامل محدودیت های سازمان ملل نمیشود.

 

عراق پروژه دو سیستم موشکی بالستیک برد کوتاه (SRBM) با بردی کمتر از 150 کیلومتر را که شامل ممنوعیت سازمان ملل نمیشد کلید زد ، که یکی سوخت جامد با نام ابابیل 100 (بعد ها به الفتح تغییر نام یافت) و دیگری سوخت مایع با نام الصمود بود. متخصصینی که پیشتر در پروژه موشک  Condor II/بدر 2000 کار میکردند در پروژه ابابیل 100 به کار گرفته شدند. تاسیسات و زیرساخت های اساسی تولید موشک بدر 2000 در جریان نبرد با نیروهای ائتلاف مورد هجوم قرار گرفته و شدیدا آسیب دیده بودند در کنار انکه پروژه این موشک بعد از جنگ در محدودیت تعیین شده از سوی سازمان ملل قرار گرفته بود ، بدین جهت عراق از متخصصین این پروژه در پروژه های دیگر خود بهره گرفت.

 

عراق با بهبود شرایط اقتصادی و تحریمی این امکان را داشت که پروژه ابابیل 100 و موشک 150 کیلومتری خود را در ابعاد گسترده تر و با بردی به مراتب بیشتر دنبال کند چرا که با بهوبد وضعیت از سطح تمرکز و حساسیت سازمان ملل و بازرسی های آن نیز کاسته میشد. در 25 اوت سال 2000 سخنگوی آژانس اطلاعات فدرال (BND)- سازمان اطلاعاتی خارجی آلمان- ادعا کرد که در حدود 250 متخصص عراقی در حال حاضر در پروژه ابابیل 100 در صنایع المامون (واقع در جنوب غربی بغداد) مشغول به کار هستند.

 

پنهانکاری ابتدایی عراق در پروژه J-1 و ابابیل در حالی بود که پس از مدتی اطلاع و تمرکز سازمان های اطلاعاتی غرب بر این فعالیت ها قرار گرفت ، صحبت های سخنگوی سازمان اطلاعات آلمان خود گویای این مسئله است. در اواخر دهه 90 میلادی شماری از سیستم های راکتی موجود در زرادخانه عراق از جمله راکت های FROG-7 (LUNA)  به پایان عمر عملیاتی خود رسیده بودند در کنار انکه عراقی ها توسعه برخی سیستم های موجود از جمله راکت انداز ابابیل 50 را مد نظر داشتند با توجه به اینکه عراق تحت تحریم ، امکان جایگزینی این سامانه ها و ایضا دریافت کمک برای به روزرسانی و توسعه آن ها را نداشت ، تکیه بر توان داخلی را در دستور کار قرار داد.

 

در سال 2000 الی 2001 ، عراق یک پروژه بازیابی برای راکت های FROG-7 به اجرا درآورد که شامل جایگزینی پیشران سوخت جامد دو پایه با پیشران سوخت جامد مرکب بود. این تغییر ، راکت انداز ابابیل 50 را نیز شامل میشد البته با این تفاوت که ابابیل 50 به جهت تعداد اندک تاثیر عملیاتی خاصی نداشت و تغییر رانشگر آن صرفا یک پروژه توسعه محسوب میگردید در حالی که عراق تعداد قابل توجهی راکت FROG-7 در اختیار داشت که تغییر در رانشگر و بازیابی عملیاتی آن ها برای عراق موثر و سودمند بود. با انجام این پروژه راکت انداز ابابیل 50 با نام گذاری جدید النداء نامیده شد و راکت FROG-7 نیز الرعد نام گرفت. بد نیست بدانید که پیشران‌ها یا سوخت‌های جامد به دو دسته اصلی پیشران‌های "دوپایه - Double Base"  و "مرکب -Composite" تقسیم می‌شوند.

 

پیشران‌های دوپایه از دو ماده پرانرژی و کم‌انرژی که هردو به‌ تنهایی قابلیت انجام واکنش را دارند تشکیل شده‌اند. اما در پیشران‌های مرکب، سوخت و اکسیدکننده (که هیچ یک به تنهایی قابلیت واکنش ندارند) به صورت بلورها یا دانه‌های مجزا در یک شبکه (ماتریس) در کنار هم قرار گرفته‌اند و در آغاز زنجیره واکنشی شروع به ترکیب شدن می‌کند. امروزه در اغلب موشک‌ها، راکت‌های پرتابگر فضایی و موتورهای فضایی از پیشران‌های جامد مرکب استفاده می‌شود که کارایی و ایمنی بالاتری نسبت به پیشران‌های دوپایه دارند. پروژه عمردهی به راکت های فراگ و توسعه راکت های ابابیل 50 موجبات رشد صنایع مرتبط با تولید سوخت جامد و ایضا افزایش تجربه عراق در این زمینه شد.

 

در مورد کلاهک قابل استفاده ابابیل 100 در اسناد سازمان ملل صرفا به کلاهک های حامل ریز مهمات (به طور کلی خوشه ای) اشاره شده است حال انکه در پرونده تسلیحات کشتار جمعی عراق که در سال 2002 توسط بریتانیا منتشر شد ، نظر مقامات بریتانیای در این مورد بر توانایی عراق بر توسعه انواع کلاهک های متعارف و ایضا غیر متعارف شیمیایی و بیولوژیک برای ابابیل 100 بود. هر چند که به طور قطع مشخص نبود عراق در پروژه ابابیل ، بخش یا بخش هایی برای توسعه کلاهکهای نامتعارف در نظر گرفته بود یا خیر. قضاوت مقامات بریتانیایی در این مورد براساس پروژه های دیگر عراق و تجربیات این کشور در زمینه سلاح های شیمیایی وبیولوژیکی صورت گرفت.

 

یکی از موارد مورد بحث و شک پیرامون پروژه ابابیل ، توانایی عراق در تولید سوخت جامد و احتمال افزایش برد ابابیل یا ساخت موشکی جدید با برد به مراتب بیشتر بود. البته تولید سوخت جامد برای پروژه ابابیل در زمانی صورت گرفت که این پروژه در قالب ساخت راکت غیر هدایت پذیر مطرح بود و به فاز موشکی ورودی نداشت. با این حال بنا بر برخی گزارشات عراق به دنبال برنامه افزایش برد راکت ابابیل به میزانی در حدود 200 کیلومتر بوده است که حداقل بحث توسعه ابابیل در بخش برد را تایید میکند.

 

الفتح

با وجود محدودیت های اعمالی از سوی سازمان ملل و تحریم های بین المللی تسلیحاتی در کنار مشکلات شدید اقتصادی ، عراق از قابلیت تولید و توسعه داخلی موشک های سوخت جامد ترکیبی الفتح برخوردار بود. هدف اصلی از پروژه الفتح که در ماه ژوئن سال 1997 آغاز شد ، ساخت و توسعه سامانه موشکی سوخت جامد با قابلیت حمل کلاهکی 300 کیلومتری در برد 150 کیلومتر و با دایره خطای احتمالی (CEP) در حدود 150 متر بود. البته این میزان خطا برای نمونه هدایت شونده الفتح تعریف شده بود و خطای مد نظر برای نمونه غیر هدایت شونده (که در حقیقت نسخه ای از راکت ابابیل 100 بود) در حدود 750 متر تعیین گردیده بود.

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/al-fathdiagram_isg2004~0.jpg][/url]

 

هر چند پروژه الفتح در سال 1997 کلید خورد اما اساس آن را میبایست در پروژه  ابابیل 100 در اواسط دهه نود جستجو کرد.در سال 1994 پروژه ابابیل 100 به دو بخش سوخت مایع و سوخت جامد تقسیم شد. بخش سوخت جامد در ابتدا با نام ابابیل 100 دنبال شد و بعد ها به الفتح تغییر نام یافت.بنا بر گزارش گروه بازرسی عراق (ISG) ، برای این موشک دو کلاهک یکپارچه شدیدالانفجار و خوشه ای (یا حامل ریز مهمات) در نظر گرفته شده بود ، ضمن انکه مدرکی در اثبات توسعه کلاهک غیر متعارف (شیمیایی و ....) نیز برای حمل توسط آن یافت نشد. لازم به ذکر است که گروه بازرسی عراق هیأتی حقیقت‌ یاب بود که توسط نیروهای چندملیتی پس از اشغال این کشور در سال 2003 برای یافتن تسلیحات کشتار جمعی به عراق اعزام شد.

 

 

الفتح یک موشک کوتاه برد سوخت جامد با وزنی در حدود 1200 کیلوگرم بود. بدنه این موشک در کل 6.7 متر طول داشت و قطر آن در بخش میانی در حدود 0.5 متر و در بخش عقبی (با در نظر گرفتن بالک های تثبیت کننده) در حدود 1.4 متر بود. بخش اصلی بدنه الفتح (شامل بخش میانی و محفظه سوخت پیشران) از صفحات فولادی آلیاژ 30CrMoV9 با قطر 4 میلیمتر ساخته شده بود.با توجه به اینکه این آلیاژ فولادی از شکل پذیری پایینی برخوردار است ، عراقی ها در نبود فولاد مارایجینگ مجبور به استفاده از آلیاژ آلومینیوم در ساخت کلاهک و بخش انتهایی (شامل بالک های تثبیت کننده) موشک شدند.

 

 

لازم به ذکر است که فولاد مارایجینگ از آلیاژهای آهنی می‌باشد که بدلیل دارا بودن استحکام بالا بدون از دست دادن قابلیت شکل پذیری و چکش‌خواری ، معروف است. مجموعه حامل پرتابگر موشک الفتح ، براساس سامانه پرتابگر موشک زمین به هوای سام 2 ساخت شد که شامل یک بخش جعبه شکل (محفظه اجزا و سیستم های پرتابگر) و یک ریل پرتاب بود.  در بخش پیشران ، موشک الفتح از رانشگر سوخت جامد با وزنی مابین 770 الی 856 کیلوگرم بهره میگرفت. تفاوت در وزن مجموعه پیشران از نظر گروه بازرسی عراق ، در عدم تثبیت طرح نهایی موشک الفتح و امکان توسعه برد آن با افزایش سوخت بود ، در حالی که دلیل اصلی چالش ها و مشکلاتی بودند که عراق در زمینه تولید موشک الفتح با آن ها مواجه بود.

 

یکی از این مشکلات در عدم دسترسی یا ناتوانی در تامین میزان مورد نیاز از آلیاژهای مناسب  و مطلوب برای ساخت بدنه و محفظه سوخت موشک بود. عراق در نبود فولاد مارایجینگ از الیاژ فولادی 30CrMoV9 برای ساخت بخش میانی بدنه و محفظه سوخت موشک الفتح استفاده میکرد. به دلیل شکل پذیری پایین این آلیاژ در مقایسه با فولاد مارایجینگ ، عراقی ها در شکل دهی و ساخت محفظه سوخت و بدنه سیلندر شکل موشک از این آلیاژ دچار مشکل بودند و در نهایت نمونه های ساخته شده به میزانی از نظر قطر تفاوت داشتند در نتیجه میزان سوخت قابل ذخیره سازی در آن ها نیز متفاوت بود.

 

 

این مسئله توسط یکی از مقامات ارشد برنامه موشکی عراق نیز تایید گردیده است. مشکل بعدی عراقی ها در تهیه سوخت بود. عراق فاقد ظرفیت و تجهیزات لازم جهت تهیه مخلوط سوخت موشک بود ، در اواخر دهه هشتاد به منظور تحقق پروژه موشک بدر 2000 عراق به مخلوط کن های سوخت جامد موشک دست یافت اما این تجهیزات پس از تهاجم به کویت و نتایج آن (از جمله محدودیت های اعمال شده بر روی عراق) دیگر در دسترس نبود در نتیجه عراقی ها مجبور به استفاده از مخلوط کن های بومی با چهار یا پنج کاسه کوچک 30 گالونی بودند که در نهایت با یکپارچه سازی مخلوط تولیدی ، سوخت مورد نیاز صرفا یک موشک را تامین میکرد.

 

 

تامین سوخت پیشران موشک ها به این روش ، موجب تفاوت در مقدار و کیفیت سوخت ریخته گری شده برای هر موشک و در نتیجه  تفاوت در وزن سوخت موشک ها بود. ضمن انکه از کیفیت کار نیز میکاست. بنا بر گفته یکی از مقامات ارشد برنامه موشکی عراق ، تولید سوخت جامد به این روش با وجود اثربخشی ، باعث انفجار یک پیشران از هر ده پیشران تولیدی در زمان شلیک موشک ها میشد. کمبود و ضعف در بخش تجهیزات تولید سوخت ، علاوه بر کاهش کیفیت و تفاوت در مقدار و وزن سوخت موشک ها ، موجبات بروز محدودیت برای عراقی ها در ریخته گری سوخت چندین موشک به صورت همزمان بود ، در نتیجه تولید پیشران موشک الفتح به کندی پیش میرفت.

 

 

در پروژه الفتح ، ساخت دو نوع موشک با قابلیت هدایت و فاقد قابلیت هدایت برنامه ریزی شده بود. نمونه فاقد قابلیت هدایت صرفا دارای بالک های تثبیت کننده بود در حالی که نسخه هدایت پذیر از یک سیستم کنترلی نسبتا پیچیده از ترکیب کانارد ، سیستم هدایت اینرسیایی همراه با کامپیوتر پرواز توسعه یافته به صورت بومی و ژیروسکوپ و شتاب سنج های وارداتی بود. دقت سیستم اینرسیایی مورد استفاده عراقی ها در حدود 1 درجه در هر ساعت رانش تخمین زده میشود. به جز سیستم هدایتی اینرسیایی و داخلی ، متخصصین عراقی در فکر استفاده از سیستم موقعیت یابی جهانی یا جی پی اس نیز بودند که البته این مورد به نتیجه مشخصی ختم نشد.

 

گروه بازرسی عراق ،  خطای موشک های الفتح با سیستم هدایتی مورد اشاره (کانارد ، سیستم اینرسیایی و ....) را در حدود 150 متر در برد 150 کیلومتر تخمین زد.به منظور تامین سیستم هدایت و کنترل مورد نیاز برای موشک های الفتح ، عراقی ها علاوه بر تکیه بر توان داخلی به دنبال خرید از منابع خارجی نیز بودند. بنا بر برخی گزارشات ، عراق یک سیستم هدایت اینرسیایی ساده از یوگسلاوی خریداری کرد که این سیستم به جهت تکنولوژی و کارایی پایین ، تامین کننده نیاز عراقی ها نبود. گزارشات دیگری نیز از خرید حدود 50 سامانه هدایت و کنترل از بلاروس وجود دارد که عراق این سامانه ها را پیش از تهاجم ائتلاف و اشغال کشور به دست آورده است.

 

به طور کلی میتوان گفت که با وجود تمامی مشکلات و تاخیرهای ایجاد شده در مسیر ساخت موشک الفتح ، تامین یا ساخت سامانه هدایت و کنترل آن پیش از حمله نیروهای ائتلاف به خوبی در جریان بوده و به نتایجی رسیده بود. این مسئله را میتوان از دو آزمایش پروازی موشک الفتح در سال 2002 دریافت ، آزمایشاتی که بنا بر گزارشات موجود در حقیقت به منظور بررسی عملکرد سیستم هدایت موشک ها صورت گرفتند. بنا بر گفته یکی از مسئولین ارشد پروژه های موشکی عراق ، این کشور در زمان حمله نیروهای ائتلاف در سال 2003 تا ساخت یک سیستم هدایتی پیشرفته (سیستم اینرسیایی و کانارد) تنها چند هفته فاصله داشته.

 

در گزارش گروه بازرسی عراق ، عدم حصول عراقی ها به سامانه هدایتی تکامل یافته ، دستور سازمان ملل برای توقف آزمایشات موشکی عراق در سال 2002 و عدم انجام آزمایشات تکمیلی سیستم هدایتی جدید توسط این کشور عنوان شده. مسئله ای که تا زمان حمله ائتلاف و اشغال عراق ادامه یافت و در نهایت عراقی ها را در دستیابی به هدف ناکام گذاشت. برای موشک الفتح دو نمونه سر جنگی در نظر گرفته شده بود که سر جنگی یکپارچه شدیدالانفجار و سرجنگی حامل ریزمهمات (یا سر جنگی خوشه ای) را شامل میشد.

 

 

کلاهک مورد استفاده در نسخه سوخت مایع (موشک الصمود) نمونه ای کوچک شده از کلاهک موشک اسکاد بود .این کلاهک که برای نمونه سوخت جامد (الفتح) نیز قابل استفاده بود در حدود 260 الی 300 کیلوگرم وزن داشت که از این میزان 160 الی 170 کیلوگرم ماده منفجره شدیدالانفجار بود. سرجنگی خوشه ای به نسبت سر جنگی شدیدالانفجار یک پارچه ، از محدوده تخریب بالاتری برخوردار بود و در نتیجه نیاز به دقت موشک را به میزان قابل توجهی کاهش میداد. عراق به منظور دستیابی به یک ترکیب مناسب در طراحی سرجنگی خوشه ای موشک الفتح ، تحقیقات و آزمایاشت مختلفی را به انجام رساند و در نهایت به طرحی دست یافت که شامل یک کلاهک خوشه ای با حدود 850 الی 900 عدد ریزمهمات بود.

 

 

ریزمهمات مورد استفاده در حقیقت نمونه ای از ریزمهمات KB-1 ساخت یوگسلاوی بودند که در سرجنگی راکت های ابابیل 50 نیز به کار رفته بودند. آزمایشاتی که عراقی ها در ماه اوریل تا اوت سال 2002 انجام دادند ، مشخص ساخت که تعداد 850 عدد از ریزمهمات در صورت رها سازی صحیح ، امکان پوشش محدوده ای به شعاع 600 متر را دارند. ریزمهمات KB-1 از دسته ریزمهمات دو منظوره ضد نفر/ضد زره هستند که از یک ساختار استوانه ای شکل برخوردارند. ترکش زایی و قابلیت ضد نفر این مهمات از طریق پوسته آن ها و قابلیت ضد زره نیز از طریق ریز خرج گودی است که در داخل آن ها قرار داده شده.هر کدام از این ریزمهمات دارای 30 گرم ماده منفجره و یک ریز خرج گود از جنس مس است.

 

 

ارتفاع مناسب رها سازی این ریزمهمات توسط موشک الفتح با توجه به آزمایشات عراقی ها در حدود 1500 الی 2500 متر در نظر گرفته شده بود. در مطالعات و تحقیقاتی که توسط گروه بازرسی عراق پس از اشغال این کشور صورت گرفت ، مشخص شد که هیچ یک از دو نمونه کلاهک خوشه ای و یکپارچه موشک الفتح برای حمل مواد بیولوژیک و شیمیایی مد نظر عراقی ها نبوده اند ، خصوصا که ریزمهمات KB-1 از محفظه کوچکی برای جاسازی عناصر شیمیایی برخوردارند در کنار آنکه خرج انفجاری ریزمهمات و دمای تولیدی از آن نیز تهدیدی برای عناصر شیمیایی و بیولوژیک خواهد بود. البته این مسئله را میبایست در نظر داشت که سرجنگی موشک الفتح و نسخه سوخت مایع آن الصمود برگرفته از سرجنگی موشک اسکاد بودند و عراق نیز برای حمل مواد شیمیایی در کلاهک موشک اسکاد  (یا موشک الحسین) برنامه هایی را در دست اجرا داشت.

 

 

میتوان گفت که عراق در صورت در اختیار داشتن میزان کافی از عناصر شیمیایی و ایضا متخصصین مورد نیاز ، از امکان ساخت کلاهک غیر متعارف برای موشک الفتح در مدتی در حدود چند هفته برخوردار بود. برنامه آزمایش موشک الفتح مابین سال های 2000 الی 2002 با حدود 50 آزمایش از جمله 17 تست استاتیک و 33 یا 34 تست پروازی دنبال شد. این برنامه جهت تایید عملکرد پیشرانه ، قابلیت های پروازی ، دقت و قابلیت اطمینان موشک الفتح صورت پذیرفت. از اواسط سال 2001 تا اواخر سال 2002 چندین آزمایش پروازی جهت سنجش برد موشک و ایضا کارایی سرجنگی آن با نصب سرهای جنگی خوشه ای و شدیدالانفجار انجام شد.

 

دو آزمایش پروازی پایانی موشک الفتح ، با استفاده از نمونه غیر هدایت پذیر صورت گرفت که البته ناموفق بوده و به خطای 750 متر نیز دست نیافت. نمونه غیر هدایت شونده موشک الفتح نرخ تقریبا بالایی از عدم موفقیت را در آزمایشات به ثبت رساند که عمده آن در فاز پایانی پرواز و اصابت به محدوده هدف (در حدود 30 درصد) و بخشی از آن مرتبط با انفجار پیشرانه در زمان شلیک بود (تقریبا 10 درصد). عراق در طی آزمایشات موشک الفتح به برد 161 کیلومتر نیز دست یافت و احتمالا در استفاده عملیاتی از این موشک (بر علیه نیروهای ائتلاف) برد موشک های شلیک شده حتی بیش از این میزان نیز بوده است.

 

در زمینه تامین مواد و تجهیزات ساخت موشک ، گروه بازرسی عراق بر این عقیده است که ساخت موشک الفتح توسط عراق به توانایی این کشور در تولید پیشران آن ها وابسته بوده است. البته مسئله دیگری نیز در مورد تولید موشک الفتح وجود دارد و آن تعداد پایین کلاهک های تولیدی است که این مسئله به عدم نیاز به کلاهک های جنگی در جریان مراحل آزمایشات پروازی مرتبط است. تخمین گروه بازرسی عراق از تعداد موشک های الفتح عراق در حدود 50 الی 60 موشک تا پیش از حمله نیروهای ائتلاف و اشغال این کشور است.

 

 

در طول جنگ عراق در حدود 12 الی 16 موشک الفتح به سمت مواضع نیروهای ائتلاف شلیک کرد علاوه بر این در حدود 4 الی 13 موشک نیز در جریان جنگ مورد هدف قرار گرفته یا آسیب دیدند. تعداد 10 موشک نیز توسط نیروهای ائتلاف کشف و مصادره گردید. در اینجا نزدیک به 30 الی 34 موشک وضعیت نامشخصی دارند. عدم اطلاع دقیق از تعداد موشک های الفتح عراق میتواند به دلیل اشتباه در شناسایی این موشک توسط گروه های کشف و نابودسازی تسلحیات ائتلاف و شناسایی اشتباه و نابودی راکت های فراگ 7 یا آستروس به جای موشک الفتح باشد.

 

 

 

ادامه دارد.............

 

مترجمین : سینا نوریخانی و سورنا نوشاد

 

هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

[Aspahbod 2,776]

چیزی که جالبه دقت بالای نمونه های غیر هدایت شونده این موشک هاست. 750 متر دقت برای 150 کیلومتر برد؟ دقیقا چه چیزی باعث چنین دقتی شده؟

 

بذارین یه شکل دیگه مسئله رو مطرح کنم. اگر فاتح 110 بردش 150 کیلومتر بود دقتش می شد 450 متر. زلزال 2 با برد مشابه این موشک دقت 7500 متری داره.

[RElectron 553]

عراق هم پروژه هایی زیادی برای خودش توسعه داده بود.
جالبه که این پروژه ها در عرصه زرهی و توپخانه تاثیر ملموسی روی روند جنگ های 1991 و 2003 نداشت و حتی نتونست از نیروهای مهاجم تلفات چندانی بگیره.
کمی نگران کننده است چون حالا که نگاه میکنم، وضعیت عراق زمان صدام شباهت نسبتا زیادی به وضعیت کنونی ما داره، پروژه های متعدد با اهداف بلندپروازانه که حساب زیادی روی اونها باز میشد.
در عمل ولی ارتش عراق بعثی کاری از پیش نبرد.

البته نظر من ممکنه درست یا غلط باشه. دوستان مرا به راه راست هدایت کنید.

[hosm 5,921]

چیزی که جالبه دقت بالای نمونه های غیر هدایت شونده این موشک هاست. 750 متر دقت برای 150 کیلومتر برد؟ دقیقا چه چیزی باعث چنین دقتی شده؟

 

بذارین یه شکل دیگه مسئله رو مطرح کنم. اگر فاتح 110 بردش 150 کیلومتر بود دقتش می شد 450 متر. زلزال 2 با برد مشابه این موشک دقت 7500 متری داره.

جسارتا دقت ۷۵۰۰ متری برای زلزال ۲ صحیح و منطقی نیست چون کل ارزش نظامی اش از بین میره

[Zapad 405]

جسارتا دقت ۷۵۰۰ متری برای زلزال ۲ صحیح و منطقی نیست چون کل ارزش نظامی اش از بین میره

به صورت مقایسه ای و تناسبی تبدیل انجام دادن دقت در برابر برد ، دقت اعلام شده برای نمونه عراقی تو این برد یعنی زیادی بالا هست و ما بر حسب بردهای اعلام شده تولید خودمون و برابری برد با نمونه عراقی البته تناسبی  به همچین دقتی میرسیدیم برا همین یه مقدار عجیب به نظر میرسه.

[Goebbels 38,203]

750 متر دقت برای 150 کیلومتر برد؟

 

 

این دقتی بود که به دنبال دستیابی بهش بودن و صد البته در متن هم گفته شد که نرسیدن

 

چیزی که عراقی ها میخواستن با چیزی که بهش رسیدن به مراتب متفاوت بوده

 

عراق هم پروژه هایی زیادی برای خودش توسعه داده بود.
جالبه که این پروژه ها در عرصه زرهی و توپخانه تاثیر ملموسی روی روند جنگ های 1991 و 2003 نداشت و حتی نتونست از نیروهای مهاجم تلفات چندانی بگیره.
کمی نگران کننده است چون حالا که نگاه میکنم، وضعیت عراق زمان صدام شباهت نسبتا زیادی به وضعیت کنونی ما داره، پروژه های متعدد با اهداف بلندپروازانه که حساب زیادی روی اونها باز میشد.
در عمل ولی ارتش عراق بعثی کاری از پیش نبرد.

البته نظر من ممکنه درست یا غلط باشه. دوستان مرا به راه راست هدایت کنید.

 

 

عراق با ما قابل قیاس نیست از این جهت

 

عراق سلاح میساخت ولی مدیریت ، فرماندهی و آموزش استفاده اش رو اغلب چندان جدی نمیگرفت

 

و صد البته خیلی از پروژه های عراق بی سرانجام بودن که خصوصا در مبحث موشکی این مسئله برای ما صدق نمیکنه

 

مسائل زیادی هست که باعث میشه ما نتونیم ایران رو با عراق مقایسه کنیم در موردی که فرمودید

[Aspahbod 2,776]

جسارتا دقت ۷۵۰۰ متری برای زلزال ۲ صحیح و منطقی نیست چون کل ارزش نظامی اش از بین میره

 

این دقت توسط خود سایت مدلکس اعلام شده بود. به طور دقیق تر 5 درصد برد موشک!

[Goebbels 38,203]

این دقت توسط خود سایت مدلکس اعلام شده بود. به طور دقیق تر 5 درصد برد موشک!

 

برای مابقی هم همین میزان ذکر شده :

 

http://www.mindexcenter.ir/product/zelzal-3-b-surface-surface-rocket

 

http://www.mindexcenter.ir/product/zelzal-3-surfact-surfact-rocket

[hosm 5,921]

این دقت توسط خود سایت مدلکس اعلام شده بود. به طور دقیق تر 5 درصد برد موشک!

  

به صورت مقایسه ای و تناسبی تبدیل انجام دادن دقت در برابر برد ، دقت اعلام شده برای نمونه عراقی تو این برد یعنی زیادی بالا هست و ما بر حسب بردهای اعلام شده تولید خودمون و برابری برد با نمونه عراقی البته تناسبی  به همچین دقتی میرسیدیم برا همین یه مقدار عجیب به نظر میرسه.

بحث بنده اینه که اگر دقت ۷۵۰۰ متری واقعی باشه، با سر جنگی زلزال هیچ ارزش نظامی به دست نمیاد چون حتی در حد یک پادگان هم دقت نخواهد داشت. بنابراین اعداد واقعی باید بسیار کمتر باشند وگرنه مسئولین نظامی بیکار نیستند که موشکی را بدون هیچ ارزش نظامی بسازند

[Aspahbod 2,776]

  
بحث بنده اینه که اگر دقت ۷۵۰۰ متری واقعی باشه، با سر جنگی زلزال هیچ ارزش نظامی به دست نمیاد چون حتی در حد یک پادگان هم دقت نخواهد داشت. بنابراین اعداد واقعی باید بسیار کمتر باشند وگرنه مسئولین نظامی بیکار نیستند که موشکی را بدون هیچ ارزش نظامی بسازند

 

این جور راکت ها بیشتر به درد حمله به شهرهای بزرگ می خورن. چه زلزال، چه این، چه راکت فراگ که پدر معنوی اینا محسوب میشه. اصولا پروژه راکت زلزال در جریان جنگ شهر ها تو دفاع مقدس کلید خورد و بعد ها بود که تازه به فکر هدایت پذیر کردنش افتادن.

[psaresetare 32]

الان چی به سر این طرح ها و دانشمندان و طراحانش اومده؟ 0 یعنی بعد از سقوط چی شدن کلا نابود شدن یا فقط فراموش شدن)جالبه بخش زیادی از طرح های عراق با همکاری یوگوسلاوی بود که اونم پوکیده. بسیاری از این طرح ها مخصوصا مال یوگوسلاوی مثل اون جنگنده شبیه رافائلشون خوراک توسعه و تحقیق هست واسه کشوری مثل ما که دنبال خودکفایی هستیم. اگه میشد به دستمون برسه عالی میشد

[Goebbels 38,203]

الان چی به سر این طرح ها و دانشمندان و طراحانش اومده؟

 

 

طرح ها که اغلب یا از بین رفته یا اون چیزی که باقی مانده در اختیار غربی هاست

 

دانشمندان و طراحانش رو هم اکثرا خدایشان رحمت کند ، مقاله  عریض و طویلی هست به نام پرونده ای بر حذف فیزیکی دانشمندان عراق ، در این مقاله توضیح داده شده که سر این دانشمندان چه آمده ، چطور و کجا و چه زمانی ترور شدن البته شماری از این ها هم جذب کشورهای مختلف شدن

[Goebbels 38,203]

الصمود

 

 

 

عراق در چارچوب محدودیت های وضع شده از سوی سازمان ملل برای موشک های بالستیک با برد حداکثر 150 کیلومتر، دو موشک طراحی کرد: الصمود سوخت مایع و ابابیل-100 سوخت جامد.موشک الصمود - به معنای مقاومت یا پایداری - که در واقع نمونه کوچک شده ای از اسکاد بود به عراقی ها این اجازه را می داد تا با کسب و آزمایش فناوری های مختلف در آینده از آن در موشک هایی با برد بیشتر استفاده کنند.با این وجود بنا بر گفته سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (CIA) ، این موشک محدودیت های سازمان ملل را نقض کرده بود و حدود 180 کیلومتر برد عملیاتی داشت.الصمود در ابتدا برای حمل یک کلاهک شدیدالانفجار که نمونه ای کوچک شده از کلاهک اسکاد بود ساخته شده بود اما مدتی بعد و در تابستان 1994، کلاهک حامل ریز مهمات نیز آماده شده و علاوه بر المثود بر روی موشک الفتح نیز نصب شد.

 

کلاهک این موشک دارای 2 متر طول ، 500 میلی متر قطر و 300 کیلوگرم وزن بود و فیوزی مشابه موشک اسکاد داشت.کلاهک اصلی دارای یک تقویت کننده انفجار در جلو و دو تقویت کننده انفجار در عقب و در مرکز بود که علاوه بر تضمین انفجار یکپارچه کلاهک ، قابلیت خود انهدامی هم به موشک می داد ؛ بدین منظور که به دلیل بی اعتمادی عراقی ها به سیستم هدایتی و دقت الصمود بود ، پس از انحراف موشک از مسیر از پیش تعیین شده ، تقویت کننده ها به صورت خودکار فعال شده و موشک را منهدم می کند.یک فیوز تماسی نیز در دماغه گرافیتی کلاهک نصب شده است.

بنابر گفته یکی از مسئولین پروژه ، تمایل عراق برای آن که هر چه سریعتر به برد 150 کیلومتری دست پیدا کند باعث شد تا وزن کلاهک از به 200 تا 250 کیلوگرم کاهش پیدا کند که از این وزن 100 تا 120 کیلوگرم خرج شدیدالانفجار (HE) بود.در سال 2001 ، نمونه ای از موشک با کلاهک مخروطی اصلاح شده ای به وزن 240 کیلوگرم تست شد که 151 کیلومتر برد داشت.در اوت 1994 و همزمان با فعال شدن کمیته نظارت بر موشک های بالستیک عراق از سوی سازمان ملل ، فعالیت های عراق به سمت تولید انبوه پیش می رفت.عراق به صورت مستقیم و همینطور با واسطه شرکت های ساختگی و دلال ها به دنبال وارد کردن تکنولوژی ، مواد و تجهیزات لازم برای توسعه موشک های بالستیک بود اما همواره ادعا می کرد که این فعالیت ها در راستای پروژه ابابیل-100 و ساخت موشک هایی بومی با برد 100 تا 150 کیلومتر است.

 

در اوت 1991 ، عراق در یک پروژه سری و بدون اطلاع کمیسیون ویژه سازمان ملل - که طبق قطعنامه الزامی بود - شروع به ساخت موشکی به نام J-1 کرد که شباهت زیادی با موشک فهد که پیش از وقوع جنگ اول خلیج فارس در دست توسعه بود داشت.این موشک در واقع همان موشک SA-2 ولگا با تغییراتی در موتور و سیستم هدایتی بود که آن را به یک موشک زمین به زمین تبدیل می کرد.پس از اوت 1995 ، دولت عراق پذیرفت که پس از تصویب قطعنامه 687 (در سال 1991) پروژه ای برای تبدیل موشک ضد هوایی سام-2 به یک موشک زمین به زمین با برد بیش از 100 کیلومتر در دست اجرا داشته است.

 

اما قضیه از آن قرار بود که در آغاز برنامه نظارت در سال 1993 ، کمیسیون تصمیم داشت برای جلوگیری از عملیاتی شدن همچین پروژه ای در مکان های استقرار این موشک ها دوربین نصب کند اما با انتشار اطلاعاتی در خصوص تست گرم این موشک ، در ژانویه 1996 ، بر روی همه موشک های SA-2 برچسب زده شد.اما نگرانی کارشناسان غربی آن بود که عراقی ها از تجربیات و اجزای موشک های سام-2 در توسعه یک موشک بالستیک استفاده کنند.عراق در این مدت فقط پروژه ابابیل-100 را به کمیته ویژه اعلام کرده بود.

 

به دلیل آن که سیستم نظارت بر موشک های عراق در سال 1993 تاسیس شد، عراقی ها توانستند در پروژه صمود به یک موشک سوخت مایع با برد 150 کیلومتر دست پیدا کنند.در سال 1997 و پس از چندبار تست موتور، عراق برای اولین بار شلیک موشک صمود را اعلام کرد.تا ژوئن 2000، هشت شلیک انجام شد.در سپتامبر 2002 ، پرونده ای برای بررسی سلاح های کشتار جمعی عراق از سوی بریتانیا منتشر شد که در آن به عدم اطلاع از توسعه کلاهک های شیمیایی و میکروبی در عین اذعان به توانایی فنی عراقی ها در این زمینه اشاره شده بود.

 

طبق این اطلاعات حداقل 50 موشک الصمود ساخته و به یگان های ارتش تحویل داده شده بودند و برنامه ای نیز برای افزایش برد موشک به 200 کیلومتر در حال پیگیری بود.

 

 

 

 

ادامه دارد

 

هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است

[warjo 3,008]

سلام
عرض تشکر بخاطر زحماتی که می کشید
یه دستی به سر و روی مقاله بکش یه جا یه عدد 300 جا افتاده، جدول انتهایی هم باید جای ستونها با هم عوض بشه،

[Goebbels 38,203]

الصمود 2

 

برنامه موشک الصمود 2 در سال 2001 و در ادامه پروژه الصمود و پیش از آن الفتح آغاز شد و هدف آن جایگزینی با نمونه اولیه موشک الصمود بود. این پروژه همچون برخی از پروژه های موشکی عراق از جمله الصمود ، براساس توسعه موشک زمین به هوای سام 2 و تبدیل آن به یک موشک بالستیک زمین به زمین پیگیری شد. این موشک نه تنها از جهت برد بلکه از نظر جذب کمک های خارجی برای برنامه موشکی نیز نقض قطعنامه های شورای امنیت و مصوبات سازمان ملل متحد محسوب میشد. البته در گزارشی که توسط گروه بازرسی عراق از پروژه موشکی الصمود 2 تهیه گردید ، عدم حرکت عراق جهت توسعه کلاهک های غیر متعارف شیمیایی و میکروبی برای این موشک مورد تایید قرار گرفت و مشخص شد عراق از این جهت تعهدات خود را نقض نکرده و صرفا به دنبال توسعه کلاهک های انفجاری بوده است.

 

ابعاد این موشک نسبت به موشک الصمود 1 تغییر یافته و قطر آن به 760 میلیمتر در مقایسه با قطر 500 میلیمتری موشک الصمود 1 رسیده بود. ساخت موشک الصمود 2 از جمله مواردی بود که با دستور مستقیم عبدالتواب ملا حویش وزیر وقت صنایع نظامی عراق صورت گرفت. براساس دستور وزیر صنایع نظامی عراق ، متخصصین و صنایع نظامی این کشور میبایست کار بر روی ساخت و توسعه موشک الصمود 2 را آغاز میکردند حتی اگر نقض کامل مصوبات شورای امنیت و سازمان ملل متحد (از نظر محدودیت برد و ابعاد موشک و وزن کلاهک آن) باشد. یک بخش از ممنوعیت موشکی اعمال شده از سوی سازمان ملل ، شامل حفظ قطر موشک به میزان 600 میلیمتر و کمتر از آن بود در نتیجه الصمود 2 با قطری بیش از 700 میلیمتر نقض کامل این ممنوعیت محسوب میشد.

 

پس از اشغال عراق و دستگیری عبدالتواب ملا حویش ، وی ادعا کرد که نقض ممنوعیت موشکی سازمان ملل در پروژه الصمود ، صرفا جهت بهبود نسبت طول به قطر موشک و بهبود قابلیت های پروازی آن صورت گرفته است ، مسئله ای که وی به عنوان یکی از مهمترین مشکلات موشک الصمود 1 و از دلایل عدم موفقیت کامل آن عنوان میکرد. به گفته وی ، عراقی ها در حقیقت برای رفع این نقص که به ادعای او در موشک الصمود 1 وجود داشت ، نسبت به افزایش قطر موشک الصمود 2 به بیش از 700 میلیمتر اقدام کرده بودند. البته این مسئله از نگاه گروه بازرسی عراق و بعضا متخصصین نظامی غرب ، نیرنگ عراق برای افزایش حجم محفظه داخلی موشک و امکان افزایش سوخت و برد آن بود.

 

 

پروژه موشک الصمود 2 پس از شروع ، در مدت زمان کوتاهی به نتایج قابل توجهی رسید و پس از چند آزمایش پروازی که اولین آن در ماه اوت سال 2001 صورت گرفت ، عراق کارهای مقدماتی برای تولید آن را در ماه سپتامبر همان سال اغاز کرد. به گفته برخی منابع ، عراق برای بهبود و تسریع پروژه موشکی الصمود 2، عمده منابع ، تجهیزات و زیرساخت های دیگر پروژه های موشکی عراق را بر روی آن متمرکز کرده بود تا در کمترین زمان به نتیجه دلخواه دست یابد. سیستم کنترل آتش مورد استفاده در موشک الصمود 2 ، ترکیبی از اجزای بومی با سیستم های برگرفته از دیگر موشک ها همچون ژیروسکوپ سیستم هدایتی موشک چینی C601  و C611 بود.

 

 

این سیستم فرامین هدایتی را به چهار تیغه هدایت پس سوز (Jet Vanes) منتقل کرده و از این طریق حرکت موشک را در سه محور کنترل و تصحیح میکرد. البته این موشک همچون موشک اسکاد ، صرفا تا زمان فعالیت پیشران امکان هدایت داشت و بخش پایانی مسیر حرکت خود را به صورت غیر هدایت شونده طی میکرد ، مسئله ای که از دقت آن به میزان قابل توجهی می کاست. بنا بر اطلاعاتی که از منبعی در صنایع الکرامه (از جمله صنایع دخیل در پروژه موشکی عراق) در اختیار گروه بازرسی عراق گذاشته شد ، مشخص گردید که عراقی ها به دنبال تعبیه سیستم هدایت آیرودینامیکی برای موشک الصمود 2 بوده اند. این کار از طریق متحرک سازی بالک های تثبیت کننده موشک با نصب یک مخزن گاز فشرده برای تامین نیروی حرکت محرک های پنوماتیکی متصل شده با بالک ها صورت میگرفت و امکان هدایت موشک در فاز پایانی و پس از خاموش شدن پیشران را نیز فراهم می آورد.

 

 

آزمایش نمونه مجهز به این سیستم مدت ها پس از آزمایش نمونه های اولیه موشک الصمود 2 و در حدود سال 2003 صورت پذیرفت و در نهایت نیز با حمله نیروهای ائتلاف به عراق ، این کشور فرصت تولید نمونه جدید با هدایت ارتقا یافته را پیدا نکرد. موشک الصمود 2 جهت حمل کلاهکی به وزن 300 کیلوگرم طراحی شد ، با توجه به این مسئله کلاهک این موشک در محدوده پایین تری از ممنوعیت سازمان ملل قرار میگرفت. با این حال قطر کلاهک موشک  به 760 میلیمتر افزایش یافته بود که نقض محدودیت سازمان ملل در مورد محدودیت ابعاد موشک بود. کلاهک این موشک در عمل در حدود 280 کیلوگرم وزن داشت که نیمی از آن از ماده منفجره پر میشد. طراحی کلاهک نیز مشابه طرح کلاهک موشک الصمود 1 و در حقیقت نسخه ای کوچک شده از کلاهک موشک اسکاد بود.

 

تا پیش از حصول اطمینان از عملکرد موشک ، عراقی ها یک فیوز ایمنی نیز برای سرجنگی آن در نظر گرفته بودند که در صورت بروز نقص در سیستم هدایت و انحراف موشک از مسیر صحیح وارد عمل شده و موشک را منفجر میکرد. فرآیند ریخته گری مواد منفجره در داخل پوسته کلاهک موشک الصمود 2 به صورت دستی انجام میشد حال انکه در مطالعات صورت گرفته مشخص گردید که استفاده از فرآیند نیمه خودکار و ریخته گری سوخت تحت فشار هیدرولیکی موجبات افزایش ایمنی و ایضا یک دستی و بهبود کیفیت و عملکرد ماده منفجره ریخته گری شده در کلاهک میشود. مشخصات کلاهک موشک الصمود 2 به شرح زیر است :

 

وزن : 280 کیلوگرم

وزن ماده منفجره : 140 کیلوگرم

وزن پوسته کلاهک و سیستم های داخلی آن : 140 کیلوگرم

ترکیب مواد انفجاری : 60% RDX= 84 kg, 30% TNT= 42 kg & 10% AL= 14 kg.

 

 

عراق به منظور تسهیل پروژه تولید موشک الصمود 2 ، نسبت به تامین کمک های خارجی اقدام کرد که خرید 280 پیشران موشک SA-2 از طریق یک شرکت لهستانی با نام EVAX از روسیه از جمله آن بود. در حدود 100 پیشران دیگر نیز توسط صنایع عراقی به تولید رسید. با وجود خرید پیشران از منابع خارجی ، عراق همچنان برای تامین برخی قطعات موشک از جمله بخش های هدایتی دچار کمبود و مشکل بود. به گفته یکی از مقامات ارشد پروژه موشکی عراق ، این کشور تولید موشک الصمود 2 را از ماه دسامبر سال 2001 و با هدف تولید 10 موشک در ماه آغاز کرد. با این حال انچه که گروه بازرسی عراق تخمین میزند آن است که عراق به تعداد تعیین شده برای تولید در ماه دست نیافته و تولید موشک الصمود 2 بسته به میزان تامین قطعات مختلف در هر ماه متفاوت بوده (کمتر یا بیشتر). هر چند برد موشک الصمود 2 در ابتدا 150 کیلومتر اعلام شده بود اما در آزمایشات پروازی این موشک که توسط عراقی ها صورت گرفت ، برد موشک فراتر از 150 کیلومتر بود.

 

 

با افشا شدن پروژه موشک الصمود 2 ، سازمان ملل هیئتی از کارشناسان موشکی را برای بررسی این موشک و پروژه آن به عراق فرستاد. بازرسان سازمان ملل دو مدل از موشک الصمود-2 را با 4 مدل کامپیوتری مختلف تست کردند. نتایج تست ها نشان از آن داشت که نسخه سبک از موشک الصمود 2 دارای 193 کیلومتر و نسخه سنگین تر دارای 162 کیلومتر برد است . در نهایت با حصول به این نتیجه که ساخت موشک الصمود 2 (با قابلیت دست یابی به برد بالای 150 کیلومتر) نقض مصوبات سازمان ملل متحد در مورد محدودیت برد موشکی عراق است سازمان ملل ، این کشور را به توقف کامل پروژه موشک الصمود 2 و انهدام موشک های تولیدی ملزم ساخت. از آغاز مراحل انهدام موشک ها که تحت نظارت بازرسان سازمان ملل صورت گرفت ، در حدود 72 فروند موشک به همراه سه پرتابگر آن نابود شدند.

 

 

برنامه انهدام موشک های الصمود 2 با خروج بازرسان از عراق در ماه مارس سال 2003 که پیش از تهاجم نیروهای ائتلاف به این کشور بود ، ناتمام ماند در نتیجه عراق همچنان تعدادی موشک الصمود 2 برای شلیک به مواضع ائتلاف در اختیار داشت. این کشور به احتمال زیاد پس از خروج بازرسان سازمان ملل و تا پیش از حمله ائتلاف نیز امکان ساخت موشک های الصمود 2 به صورت محدود را داشته است. عراقی ها بخشی از قطعات مورد نیاز برای موشک الصمود 2 را جهت ایمن ماندن از تهاجم هوایی احتمالی ، به جای انبار در داخل کامیون نگهداری میکردند و احتمالا با قطعات موجود امکان ساخت 4 الی 5 موشک  دیگر را داشته اند. در جریان حمله ائتلاف به عراق ، ۵ موشک الصمود 2 به سمت پایگاه ها و مواضع این نیروها شلیک شد که یا توسط سامانه پاتریوت رهگیری و منهدم شدند و یا در نقطه ای خارج از محدوده هدف در صحرا اصابت کردند. آسیب ناشی از این موشک تنها در یک نمونه گزارش شد که آن هم به اعلام امریکایی ها ، اصابت بقایای موشک رهگیری شده به پایگاه موسوم به کمپ دوحه و خسارت تجهیزات موجود در این پایگاه بوده است. پس از اشغال عراق توسط نیروهای ائتلاف در حدود 12 فروند موشک الصمود 2 در جنوب ناحیه بیجی کشف و به غنیمت درآمد.

 

 

 

 

پایان :rose:

 

هرگونه برداشت از این مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری مجاز است