ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و روسیه ارتباطات و قراردادهای دفاعی ایران و روسیه ( خبرها ، حواشی ، تحلیل ها ، احتمالات ! و .... )

[HRA 3,841]

1 hour قبل , arjemandi گفت:

 

شک نکنید که به ایران اینها رو نمیده وببینید هنوز یکی دو سال از قرارداداس۴۰۰با ترکیه نگذشته که زمان بندی تحویلش رو اعلام کردند  همینطور راکت انداز توس رو به عربستان به طرفه العینی دادند به نظر من حاوی پیامی برای ایران هست روسیه کاملا جبهه خودش رو مشخص کرده اون هم تو سوریه که هر حالی که اسراییل خواسته بهش داده دیگه چه جوری به ما حالی کنه با هر کی که هست قطعا با ما نیست نمی دونم بعضیها مثل ولایتی دلشون به چی خوشه

 

سلام

لطف می کنید دلایلتان را درباره اینکه به چه دلیل روسیه به ما تسلیحات نمی دهد و چرا با ما نیست را بیان بفرمایید .

با تشکر

[scorpion57 4,174]

من دلیلش رو نمی دونم روسها می دونن ولی فکر کنم به خاطر اینه که ما با بقیه دنیا خیلی فرق داریم البته خودمون انتخاب کردیم که فرق داشته باشیم

[HRA 3,841]

1 hour قبل , arjemandi گفت:

من دلیلش رو نمی دونم روسها می دونن ولی فکر کنم به خاطر اینه که ما با بقیه دنیا خیلی فرق داریم البته خودمون انتخاب کردیم که فرق داشته باشیم

 

ممنون فقط می خواستم دلایل شک نکردنم را متوجه بشم . حالا پس لطف کنید این فرق ها را لااقل بگویید .

[00Amin 2,389]

سفارشات نظامی لیست ایران به روسیه

اسپوتنیک- در روسیه و ایران 500- مین سالگرد برقراری روابط روسیه و ایران را برگزار کردند.

این مطلب در باره جنبه نظامی همکاری های دو کشوراست.

 

ولادیمیر ساژین، ایران شناس روس و صاحبنظر در امور خاور میانه در این خصوص می نویسد: در طول قرن ها، روابط دو کشور متفاوت بوده است: از جنگ تا حسن همجواری. با این حال، عنصر نظامی همیشه جای مهمی در روابط دوجانبه داشته است که بر سیاست و ساخت نیروهای مسلح تاثیر می گذاشت. نخستین نمونه های همکاری نظامی و فنی بین روسیه و ایران در قرن 17 میلادی آغاز می شود، زمانی که تزار الکسی میخایلوویچ تصمیم گرفت جهت حفاظت از مسیر تجاری ولگا — دریای خزر ناوگان نظامی بسازد. جالب اینجا است که تجار ایرانی به چشم انداز این طرح علاقمند شده و ساخت اولین کشتی جنگی روسی "عقاب" را تامین مالی کردند. از این رویداد در سال 1667 میلادی همکاری نظامی و فنی بین روسیه و ایران آغاز شد

 

در قرن هجدهم، دولت روسیه، که به یک متحد در خاور احتیاج داشت، به خصوص در عملیات علیه امپراتوری عثمانی، ایران را به عنوان متحدنظامی خوبی تلقی کرد. درست است که از آغاز قرن نوزدهم، یک بازی نظامی- دیپلماتیک فعال بین بریتانیا، فرانسه و روسیه برای جلب ایران به حوزه نفوذ شان آغاز شد

 

دو جنگ روسیه و ایران (1813-1804 و 1826-1828) با وجود برخوردهای چند معنا به آنها در مسکو و تهران، امروز هم نشان دهنده همکوششی نظامی بین دو کشور است که البته از این رویدادهای سنگین، از نظر استراتژی و تاکتیک نظامی برای نیروهای مسلح خود، عبرت می‌گرفتند

قرن نوزدهم برای ایران دشوار بود. نفوذ روسیه به ایران در نیمه دوم قرن نوزدهم تشدید شد. و این جریان با ایجاد قوای قزاق (کازاک) ایران توسط روسیه که بعدها به بریگاد قزاق ایرانی تبدیل شد، مربوط بود. فعالیت های بریگاد قزاق بر وضعیت سیاسی نظامی در ایران در اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم تاثیر عظیم گذاشت

 

در طول جنگ جهانی اول، این تیپ تا لشگر گسترش داده شد. در فوریه سال 1921، سرهنگ رضا خان فرمانده تیپ قزاق شد، و بر پایه آن ارتش منظم سراسر کشور را ایجاد کرد. به زودی رضا خان وزیر جنگ شد و در 12 دسامبر سال 1925 او را به عنوان پادشاه و حاکم موروثی ایران اعلام کردند

 

روابط سیاسی بین ایران و روسیه شوروی با امضا پیمان شوروی و ایران در سال 1921 در مسکو آغاز شد. این سند شامل مسائل همکاری نظامی بود. در بند ششم این معاهده امکان ورود یگان های روسیه به خاک ایران برای تامین دفاع از ایران در صورت لزوم در نظر گرفته شده است. دیرتر در سال های 20 و 30 قرن بیستم میلادی دولت رضا شاه که نسبت اتحاد شوروی موضع خصمانه اشغال کرد همه گونه روابط نظامی با کشور ما را قطع کرد.

از این گذشته، دولت ایران در آغاز جنگ جهانی دوم، به آلمان نازی علاقمندی نشان داده و این احساسات در نهایت یکی از دلایلی بود که در 25 اوت 1941 اتحاد شوروی و بریتانیا نیروهای خود را به ایران وارد کردند. رضا شاه به ناچار از سلطنت به نفع پسرش — محمد رضا پهلوی کنار رفت.

در 29 ژانویه سال 1942، پیمان اتحاد بین اتحاد جماهیر شوروی، بریتانیا و ایران امضا شد. همپیمانان به "احترام گذاشتن به تمامیت ارضی، حاکمیت و استقلال سیاسی ایران" متعهد شدند. در همان زمان، اتحاد شوروی و انگلستان حق داشتن نیروی زمینی، دریایی و هوایی در قلمرو ایران را، به اندازه‌ای که لازم می دانستند، دریافت کردند.

 

این پیمان به عنوان بخشی از برنامه مربوط به قانون وام و اجاره آمریکا — مبنای ایجاد راهروی ایرانی برای تحویل تجهیزات نظامی به اتحاد شوروی از متفقین بود. در طول جنگ، روابط نظامی بین ایران و اتحاد شوروی به طور عمده محدود به حمل و نقل تجهیزات نظامی و تجهیزاتی بود که نیروهای متفقین به اتحاد شوروی تحویل می دادند.

 

در طول جنگ جهانی دوم، آمریکا موضع خود را در ایران تقویت کرد. بین دو کشور، چند موافقتنامه در زمینه نظامی به امضا رسید
پس از پایان جنگ جهانی دوم و آغاز جنگ سرد، دولت شاه باز هم موضع خصمانه ای نسبت به اتحاد جماهیر شوروی گرفت. ایران به وابسته آمریکا تبدیل شد. مسکو تلاش کرد تا شاه محمدرضا پهلوی را از آمریکا جدا کند. ولی موفق نشد. نزدیک شدن ایران و آمریکا همراه با این خطر بود که آمریکا موشکهای خود را در نزدیکی مرزهای شوروی مستقر کند. نیکیتا خروشچف رهبر شوروی، عصبانی شد و امکان اجرای ماده 4 معاهده 1921 روسیه و ایران را مطرح کرد. به احتمال زیاد، این امر بر محمد رضا پهلوی تاثیر گذاشت.

 

در 15 سپتامبر 1962، بین دولت های اتحاد شوروی و ایران، یادداشت ها در باره عدم واگزاری حق استقرار پایگاه های موشکی دیگر کشورها در خاک ایران مبادله شد. این امر به توسعه روابط شوروی و ایران در بسیاری از رشته ها، از جمله نظامی- فنی، منجر شد

 

اتحاد شوروی به تحویل تجهیزات برای نیروهای زمینی ایران پرداخت. در دوره شاه به ایران تانک های انواع مختلف، نفربرهای زرهپوش، وسایل نقلیه زرهی، توپ و هویتزرها ، سیستم های پدافند هوایی، سامانه های ضد تانک، تجهیزات مهندسی و تجهیزات ارتباطات رادیویی به ایران تحویل داده شد.

کارشناسان شوروی برای تعمیر و نگهداری این تکنیک ها در سال 1973-1973، مجتمع کارخانه بابک در نزدیکی تهران را ساختند که تا امروز پایگاه اصلی تعمیر نیروی زمینی ایران است.

در طول 15 سال قبل از انقلاب اسلامی صدها نفر از کارشناسان نظامی شوروی به ایران در رشته نظامی مساعدت کردند. حدود 500 کارشناس ایرانی در شوروی آموزش دیده بودند. در عین حال، با وجود مقیاس قابل توجهی از همکاری نظامی و فنی شوروی و ایران، آمریکایی ها نقش مهمی در ارتش شاه ایفا کردند

پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران و سرنگونی شاه وضعیت تغییر کرد. رهبری اسلامی پس از به قدرت رسیدن، کار مشاوران و متخصصان نظامی آمریکا در ایران را متوقف کرد و قراردادهای تحویل اسلحه از آمریکا به ایران لغو گردید.

 

جنگ ایران و عراق (1980-1988) تاثیر زیادی بر روی ساخت و ساز نظامی در ایران داشت. اتحاد شوروی تحویل تسلیحات به عراق را قطع کرد و تحویل سلاح ها و کمکرسانی به ایران را پیشنهاد نمود. اما تمام سعی و کوشش مسکو جهت برقراری همکاری با تهران در آن زمان به ثمر نرسید.
با این حال، نیاز مبرم ارتش ایران به سلاح های جدید لازم برای ادامه جنگ، به ویژه در زمینه تحریم تهران توسط کشورهای غربی، تهران را به پذیرفتن پیشنهاد مسکو برای تحویل تجهیزات نظامی به ایران و همچنین دعوت از متخصصان نظامی شوروی وادار کرد. در جریان جنگ ایران و عراق، اتحاد شوروی انواع مختلف سلاح های را به ایران تحویل داد.

 

سال‌های 1988تا 1989 از لحاظ رویدادهای مهم متمایز بود. این دوره توأم با پایان جنگ ایران و عراق، خروج نیروهای مسلح شوروی از افغانستان، وقوع تغییرات در سیاست خارجی و داخلی شوروی موسوم به "پرسترویکا" یعنی دگرگون سازی، مرگ رهبر ایران آیت الله خمینی، دستیابی رهبری عملیگرا تر به قدرت در این کشور بود و راه را برای از سرگیری همکاری نظامی و فنی بین اتحاد شوروی و ایران گشود.

بعلاوه تهران پس از جنگ ویرانگر با عراق، در موقعیت دشواری نه تنها در اقتصاد بلکه در تامین تجهیزات نظامی به نیروهای مسلح قرار گرفت. تحریم های آمریکا و سایر کشورهای غربی علیه ایران که از فروش اسلحه به ایران خودداری کردند اعمال و اجرایی شدند. ایران به طور کامل از دسترسی به سلاح های معاصر محروم شد.

 

لیکن، همه چیز تغییر می کند. در سال 1989 در جریان بازدید علی اکبر رفسنجانی، سیاستمدار برجسته ایرانی، از مسکو توافقنامه "همکاری با طرف ایرانی در تقویت بینه دفاعی آن" حاصل شد. در نتیجه، در 1989-1991 بین اتحاد شوروی و ایران، چهار موافقتنامه بین دولتی در زمینه همکاری نظامی- فنی به مبلغ 5.1 میلیارد دلار منعقد شد که به برکت اجرایی آن‌ها ایران در سال های بعدی به یکی از مهمترین خریداران جنگ افزارهای روسی تبدیل شد.

 

سلاح هایی مانند سامانه پدافند هوایی S-200VE (چند مجموعه)، جنگنده های MiG-29، بمب افکن های Su-24، بالگردهای Mi-17، سه زیردریایی جدید دیزلی کلاس کیلو " وارشاویانکا" ، نفربرهای زرهپوش و همچنین تانک ها و غیره به ایران ارسال شد. بر اثر توافقات گور- چرنومیردین (سال 1995) این تحویل ها بصورت کامل انجام نشد و اما در 2000 مسکو این توافقات را فسخ کرد و همکاری نظامی — فنی طرفین از سر گرفته شد.

 

در سال های صفر قرن 21، روسیه بالگردهای نظامی حمل و نقل Mi-17 وهواپیمای جنگنده Su-25، سیستم دفاع هوایی Tor-M1 را به ایران تحویل کرد که هدف آن پوشش هوایی مهمترین واحد های دولتی و نظامی، بخصوص نیروگاه هسته ای بوشهر و مراکز هسته ای تهران، اصفهان و نطنز بود.

 

مطابق نتایج سالهای 2000-2007 روسیه به تحویل دهنده اصلی سلاح به ایران تبدیل شد (حدود 85 درصد کل واردات نظامی کشور). حجم کل این تحویلات به حدود 2 میلیارد دلار رسید.
در سال 2007، قرارداد برای فروش سیستم های پدافند هوایی S-300 به امضا رسید. اجرای این قرارداد با مشکلات روبرو شد. در سال 2016، اجرای این قرارداد 1 میلیارد دلاری توسط مسکو به پایان رسید.

2012 تا 2015 دوره دشوار در تاریخ ایران بود که تحت تحریم های شدید اتحادیه اروپا، آمریکا و دیگر کشورها به علت برنامه هسته ای آن قرار گرفت. در زمینه همکاری نظامی و فنی، ممنوعیت ها مطابق با قطعنامه 1929 شورای امنیت سازمان ملل پذیرفته شده در سال 2010 وجود داشت.

 

برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) که در ژوئیه 2015 به تصویب رسید، تحریم ها علیه ایران را لغو کرد که توسط قطعنامه 2231 شورای امنیت در روز 20 ژوئیه تایید گدید. در عین حال، این سند بین المللی اجازه نمی دهد که ایران بدون اجازه قبلی شورای امنیت سازمان ملل، سلاح های سنگین (تانک ها، وسایل نقلیه زرهی، هواپیماهای جنگی و بالگردها، توپخانه کالیبر 100 میلی متری و بالاتر و غیره) را خریداری کند. در حقیقت امر، این قطعنامه ممنوعیت خرید سلاح های سنگین تا 18 اکتبر سال 2020 و موشک ها تا سال 2023 را اعمال کرده است.

 

در حال حاضر ایران ضمن برآورده کردن خواست های برجام و قطعنامه 2231، هنوز برای ایجاد شرایط جهت واردات اسلحه و تجهیزات نظامی پس از لغو ممنوعیت ها تلاش می کند. برای مثال، در سال 2016، حسین دهقان وزیر دفاع ایران از مسکو دیدن کرد و در باره ازسرگیری همکاری نظامی- فنی در مقیاس گسترده مذاکره نمود. ایران می خواست تجهیزات نظامی روسی به مبلغ حداقل 8 میلیارد دلار خریداری کند.

 

لیست نیازهای ایران عبارت است از: هواپیماهای جنگنده Su-30SM، سو-35، هواپیماهای جنگی یاک — 130، بالگردهای جنگی Mi-8 و Mi-17، تانک های T-90، سامانه ضد کشتی ساحل پرتاب باستیون Bastion مجهز به موشک های مافوق صوت "یاخونت "، کشتی های سطحی کلاس ناوچه، زیردریایی های دیزل الکتریکی و تعدادی از انواع دیگر تجهیزات نظامی.

 

در تابستان 2018 وضع در ایران و حول آن عوض شد. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا خروج واشنگتن از برجام را اعلام کرد. این جریان اگر نه به فروپاشی معامله هسته ای (که بیشتر احتمال دارد)منجر می‌شود ولی در هر حال، تنظیم مقررات مربوط به توافقنامه بین شرکت کنندگان آن حتمی می شود. از این رو است که سیاست تهران نیز تغییر خواهد کرد (همچنین امکان خروج آن از برجام وجود دارد و اولویت های آن عوض خواهد شد و ایران به جستجو ی منابع جدید برای خرید اسلحه و تجهیزات نظامی خواهد پرداخت.

 

در چنین شرایطی، روسیه تقریبا تنها شریکی است که قادر به توسعه همکاری نظامی — فنی با ایران است.

با این حال، آینده همکاری نظامی — فنی روسیه و ایران به اوضاع در جهان، منطقه و، در درجه اول، سیاست تهران در داخل و خارج از کشور وابسته خواهد بود. در این رابطه، موضع روسیه در مورد بسیاری از مسایل دنیای امروزی و نقش و جایگاه روسیه در آن اهمیت دارد.

 

[MA5 1,403]

18 minutes قبل , HRA گفت:

 

ممنون فقط می خواستم دلایل شک نکردنم را متوجه بشم . حالا پس لطف کنید این فرق ها را لااقل بگویید .

من دلایل رو میگم بهتون ؛  شرق آسیا زیر سلطه چین و آمریکا هست ، اروپا غیر قابل نفوذ هست آمریکا و کشور های آمریکای جنوبی تحت کنترل آمریکا هستند و خط قرمز ایالات متحده ، آفریقا مملو از انرژی هست اما مملو از افراطیون نیز هست.

 

تنها منطقه جهان که باقی میمونه خاورمیانه هست، خب طرف های درگیر هرکدام خواهان حکمرانی بر این منطقه هستند .

ایران ، روسیه ، ترکیه ،آمریکا ؛ 

ترکیه بخاطر نداشتن ذخایر انرژی و موقعیتش نمیتونه حکمران خوبی باشه اما ، ایران و آمریکا هر دو شرایط کافی رو دارند لذا  روسیه کمک کرد که ایران امریکا رو از لحاظ سیاسی در خاورمیانه شکست بده اما خودش قصد این رو داره که حکمران بشه.

 

پس از شکست امریکا حالا ایران و روسیه باقی موندن و الان روسیه برای کنترل نفوذ خودش و حکمرانی بر بازار نفت جهانی باید ایران رو هم تضعیف کنه.

 

پس با اسرائیل همدست میشه تا  اصلی ترین پایگاه ایران یعنی سوریه رو ازش بگیره.

 

دلیل دشمنی روس ها اینه برای قد علم کردن باید خاورمیانه رو بگیرن و ایران مانع این کار هست، اون ها نمیخوان تصمیماتشون رو با دادن باج به ایران در خاورمیانه اعمال کنند، اونا میخوان خودشون مستقیم تصمیم بگیرند و اعمال کنند.

 

حالا چرا تجهیزات بهمون نمیدن؟ چون هرچقدر ایران قوی تر باشه بلند پروازی ایران بیشتر میشه.

ویرایش شده در فروردین 98 توسط MA5

[HRA 3,841]

1 hour قبل , MA5 گفت:

من دلایل رو میگم بهتون ؛  شرق آسیا زیر سلطه چین و آمریکا هست ، اروپا غیر قابل نفوذ هست آمریکا و کشور های آمریکای جنوبی تحت کنترل آمریکا هستند و خط قرمز ایالات متحده ، آفریقا مملو از انرژی هست اما مملو از افراطیون نیز هست.

 

...

 

سلام

از پاسختان بسیار سپاسگذار هستم .  صحبت بنده هم دقیقا همین می باشد که دوستان به جای نتیجه گیری صرف بیایند و علت هایی که بنظرشان می رسد را بیان کنند تا بحث ها از جنبه جدال های کم عمق به سمت بحث های عمیق برود . بخش هایی از چندین پست گذشته خودم را قرار می دهم تا شما هم نظر بنده را دانسته و اگر خواستید بحث را گسترش دهیم .

 

 

بر 10 اردیبهشت 1397 در 12:48 , HRA گفت:

اصولا وجود ایران برای روسیه هم فرصت است و هم تهدید . نکته مهم اینه که روسیه به سوریه ای نیمه نا امن احتیاج داره برای اهداف خودش ! اگر  سوریه به سمت ثبات کامل بره روسیه پای خودش را عقب خواهد کشید و بر عکس اگر به سمت ناامنی کامل بره به میدان خواهد آمد . 

در واقع اتفاقاتی که در خاورمیانه در حال وقوع است را باید به صورت مجموعه ای از عوامل مختلف تحلیل کرد تا به نتیجه درست رسید و نه تنها از بعد امنیتی و نظامی .

 

 

 

بر 18 اردیبهشت 1397 در 10:28 , HRA گفت:

واقعیت این است که آمریکا ما را گاوی می بیند که می توان شیرش را دوشید ، گوشتش را خورد ، پوستش را دباغی کرد و کله و پاچه اش را بار گذاشت .

این مشکل را ما با چین و روسیه و .... هم خواهیم داشت . آنها الان واحدی را می بینند که بخشی از توان آمریکا را مشغول خود کرده است اما اگر این کشور ها ببینند که ما در حال شکل دهی یک جنین تمدنی کامل و رفتن به سمت زایش آن هستیم دست به کار خواهند شد تا آن را سقط کرده و یا حداقل دچار نقصش کنند البته بالعکس این امر هم  صادق است یعنی اگر دیدند ما بیش از حد ضعیف شده ایم تا حدی که برایشان امکان دارد کمکان خواهند کرد و اگر نظام حکومتی ما به دست آمریکا ساقط شود کفتار صفت شده و به دنبال غنیمت خواهند بود .

 

 

 

بر 28 شهریور 1397 در 15:40 , HRA گفت:

روسیه و ترکیه و دیگر کشورها گاها در سوریه با ما تضاد منافع دارند و در موارد هم منافعی هم راستا با ما (به عنوان یک بخش از روابط). از این دید این ما هستیم که با توجه به شرایط و عوامل مختلف باید توازنی بین اشتراکات و منازعات فیمابین مان ایجاد کنیم و همچنین بر تصمیمات دیگران اثر بگذاریم . واقعیت امراین است که در عرصه رایج سیاست ، جایی برای تعارفات و رودربایستی های معمول زندگی های فردی ما وجود ندارد و هر چه که اتفاق می افتد باید بر اساس طرح های کوتاه مدت و بلند مدت مبتنی بر مولفه های مختلفی که ارکان قدرت ملی و فراسرزمینی کشورها  را می سازند ایجاد شده باشند . واقعا یک نگاه خام انگارانه این است که فکر کنیم با هر اتفاقی باید روابط مابین کشورها از بیخ و بن دچار تغییر گشته و اتفاقات خرد ، توانایی ایجاد تاثیرات کلان را داشته باشند (یکی از این روابط رابطه بین روسیه و اسرائیل می باشد). در واقع شاید بتوان گفت یکی از دلایل حضور روسیه در سوریه مقابله با خود ما هستش!!!

 

 

با تشکر از نظر مفید و سازنده شما

موفق باشید

 

پی نوشت - بنده در بحث های علمی تا آنجا که امکان دارد سعی می کنم که فارق از اختلافات عقیدتی و جناحی و با تمرکز بر مبانی فکری بحث کنم ، پس اگر با دوستی در جایی اصطکاکی صورت گرفت مطمئنا تنها یک برخورد تفکری هستش و نه از روی بغض کینه .

 

 

ویرایش شده در فروردین 98 توسط HRA

[MA5 1,403]

22 minutes قبل , HRA گفت:

 

سلام

از پاسختان بسیار سپاسگذار هستم .  صحبت بنده هم دقیقا همین می باشد که دوستان به جای نتیجه گیری صرف بیایند و علت هایی که بنظرشان می رسد را بیان کنند تا بحث ها از جنبه جدال های کم عمق به سمت بحث های عمیق برود . 

 

با بیشتر افکارتون موافق هستم.

مخصوصا رفتار چین و روسیه در قبال بازگشت ایران به شکوه سابقش، دقیقا به گونه ای هست که میخان ایران یک نیروی نیابتی باشه در برابر غرب ، در عین حال این نیرو نباید قدرتی فراتر از توان دفاع از خود داشته باشه تا مبادا براشون مشکل ساز بشه.

 

عقیده من اینه اتحاد با آمریکا بسیار بسیار بهتر است تا اتحاد با بلوک شرق، به عقیده من سران بلوک شرق اکثرا خیانت کار هستند .

 

هرچند غربی ها  هم تفاوت فاحشی ندارند.

درکل مردم باید بدونند هیچ گربه ای محض رضای خدا موش نمیگیره و بدون شک هر کشوری که رابزه ای با ما داره منفعت هایی رو میخاد از این رابطه به دست بیاره .

 

ظاهرا به رسانه ها دستور دادند حملات اسرائیل به سوریه رو بایکوت خبری کنند ، دیشب یک حمله توسط اسرائیل صورت گرفته.

[aminf14 4,192]

جدا از دوستی لاجرم کنونی روسیه و ایران، ایران رقیب بالقوه روسیه هم هست پس سعی نمیکنه که این رقیب بالقوه رو تبدیل به رقیبی تمام عیار کنه. البته روسیه فعلا ریسک نمی کنه و معامله با ایران اینقدری براش منفعت نداره که حاضر باشه دشمنی با ایران رو به جون بخره. ولی در صورت پایان تحریم های تسلیحاتی میشه روی ورود سوخو 30 به ایران حساب باز کرد و خودش گامی بزرگ برای بهبود ناوگان هوایی ایرانه.

[scorpion57 4,174]

نگاه صرف به شرق یا غرب اشتباه هست چه بسا در دوران شاه با اون حجم روابط با آمریکا روابط محترمانه و پرسودی با روسها داشتیم  و تکنولوژی رو که غرب نمیداد رو از روسها گرفتیم و از هر کدوم از این روابط در مقاطعی به عنوان عامل فشار به طرف مقابل  استفاده کردیم(مثل الان ترکها) از روسها ذوب آهن گرفتیم رژیم حقوقی نصف نصف دریای خزر رو باهاشون بستیم و...و موقعی که به این سمت میرفتیم از اون ور قرارداد ساخت جنگنده وبالگرد رو تو ایران گرفتیم اون هم  تو ۵۰سال پیش که تو مخیله هیچ کدوم از همسایگانمون حتی ساخت نارنجک هم نبود(البته بجز پاکستان)... همش هم برمیگرده به ضعف دیپلماسی و تعدد نهادهای موازی تصمیم گیرنده تو این بخش که باعث پراکندگی و از هم گسیختگی زیادی الخصوص تو سیاست خارجی و همینطور سیاست داخلی ما شده انصافا نسب به رژیم قبلی سیاست خارجی ما نمره اش صفره 

[worior 25,868]

7 hours قبل , 00Amin گفت:

لیست نیازهای ایران عبارت است از: هواپیماهای جنگنده Su-30SM، سو-35، هواپیماهای جنگی یاک — 130، بالگردهای جنگی Mi-8 و Mi-17، تانک های T-90، سامانه ضد کشتی ساحل پرتاب باستیون Bastion مجهز به موشک های مافوق صوت "یاخونت "، کشتی های سطحی کلاس ناوچه، زیردریایی های دیزل الکتریکی و تعدادی از انواع دیگر تجهیزات نظامی.

 

 

ایران با وجود هزاران پروژه نیمه کاره داخلی هیچ وقت چنین خرید هایی نخواهد داشت، این لیست ها خواهش های روسیه است که هر از چند وقت به کشورهای مختلف پیشنهاد میده.

 

آخه کی الان میل 8 میخره؟! حتی میل 17 هم از رده خارج هست.

با وجود این همه کشتی و صنایع کشتی سازی داخلی چه نیازی به ناوچه های معمولی روسیه هست؟! یا حتی زیردریایی.

 

جنگنده هم با وجود این شرایط اقتصادی سرپا نگهداشتنش برای ما دشوار هست و درست در زمان درگیری روسها هیچ خدماتی نخواهند داد. اما خرید محدود قطعات و یا تولید مشترک دور از انتظار نیست همچنین برای تی 90،...

 

در مورد باستیون خلاء وجود ندارد اما انتقال تکنولوژی ارزشمند هست.

[aminf14 4,192]

ایران به سمت سوخو 30 و با احتمال کمتر سوخو 35 و یا میگ 35 خواهد رفت چون تنها نیاز ضروری ایرانه. اونم برای خریدن زمان و بالا بردن امنیت آسمان ایران. بقیه موارد در کشور مشابهش در حال توسعه و آزمون و خطاست و فکر نکنم از روسیه خریداری بشه.

[MA5 1,403]

ما چه اقلامی نیاز داریم؟

 

عرض میکنم؛ نمیگم میخوان بخرن میگم بنظرم نیاز داریم؛

 

 

1_ نیروی هوایی :

 

ما میدونیم که بزرگترین نقطه ضعف ما نیروی هوایی هست و همه آگاهیم به چه دلایل خاصی بعد از انقلاب نیروی هوایی تضعیف شد .

اما خرید های هنگفت و بی برنامه تنها باعث میشه ما یک وابسته مثل عربستان باشیم.

 

با توجه به ظرفیت های داخلی  اولویت ما باید خرید خط تولید و انتقال تکنولوژی باشه بخصوص در گلوگاه مهمی به نام پیشران.

 

در درجه اول به عقیده من بهترین کار خرید تکنولوژی 0 تا 100 سوخو 30 هست ، سو 35 شاید اختلاف تکنولوژی زیادی با امکانات ما داره و بهتره در اولین قدم سوخو 30 نسخه اس ام خریداری و انتقال تکنولوژی و خط تولید صورت گیرد.

با تجربه تکنولوژی سوخو 30 ما میتونیم به یک نسخه بومی برسیم و رفته رفته ارتقا بدیم .

 

خرید سوخو 35  هم برای برتری های هوایی مفید هست اما بنظرم بهترین کار این هست که یک تیم مشترک بعد رفع تحریم ها بر روی تامکت ها کار کنند ، اگر بتونیم یک جان دوباره به طرح تامکت بدیم میتونیم یک ابر رهگیر و یک اژدها رو بیدار کنیم و با یک طرح ابداعی صاحب یک جنگنده رهگیر بشیم که شاید خیلی ها در آرزوی داشتنش باشند.

 

پس میشه با کمک روس ها بلایی که سر تایگر ها اوردیم سر تامکت بیاریم.

 

اصولا ما نیازی به پکفا نداریم چون : 1_ عمده قوای تهاجم ما موشک هست  2_ حتی درصورت خرید هزینه بالایی دارند و تعداد محدود و از جهتی شاید چند سو 35 با کمک تامکت ها بتونند رهگیر های بهتری باشند 3_ بهتر است نسل پنج را خود ایران طراحی کند و بسازد.

 

نیروی زمینی :

 

شاید تی 90 یک تانک خوب باشد اما آیا شانسی در برابر مرکاوا و آبرامز دارد؟ خیر . پس قمار بر روی یک بازنده آن هم برای 2 دهه آینده کار خیلی اشتباهی هست چون با این خرید قید خرید تانک را تا دو دهه باید زد و در نهایت ما با یک تانک که همین الان جزو پنج تانک برتر هم نیست باید بیست سال مقاومت کنیم.

پیشنهاد من در درجه اول خرید آرماتا و گفتگو راجب همکاری مشترک هست اما روس ها بدون شک تن به انتقال فناوری نمیدهند ، در نتیجه ما باید در کنار خرید آرماتا و تولید کرار یک تانک بومی بدون کپی طراحی کنیم و در گلوگاه های حساس تکنولوژی مورد نیاز را از روس ها چینی ها و حتی ترک ها خریداری کنیم

 

همچنین در بحث یک خودرو انتقال نفرات و تاکتیکی ما با استاندارد ها فاصله داریم هرچند جدیدا طوفان معرفی شده و باید دید چه عملکردی دارد.

 

در بحث سلاح های انفرادی هم بهتره تحولی صورت بگیرد ، AK های روسی سبک و مقاوم هستند اما  گاهی باید متناسب با شرایط سلاح های دیگر را هم تست کرد.

 

 

بخش دریایی: 

عمق کم خلیج فارس نشان می دهد نیاز چندانی به زیر دریایی های سنگین برای خرید نداریم از جهتی خرید زیر دریایی هایی که توان شلیک موشک بالستیک دارند برای ما بدون داشتن کلاهک اتمی بی معناست لذا بهترین کار تسریع در روند ساخت زیر دریایی های داخلی هست.

 

برخلاف باور دوستان ما واقعا نیازمند خرید ناو های مختلف در کلاس های مختلف هستیم چون اصولا صنایع دریایی ما تعریف درستی از ناو و سلاح های تهاجمی آن و دفاع از خود ناو را ندارد و فقط با هزینه هنگفت در حال ارائه طرح های بی کیفیت هست.

ناو کلاس مسکوا میتواند تجربه خوبی برای پدافند دریاپایه باشد.

 

درضمن نه نیازی به ناو هواپیما بر هست نه بالگرد بر.چون اولا ما در خلیج فاری جزایر زیادی داریم که مانند بک ناو هوااپیما بر هستند ثانیا دشمنان ما از مرز هامون دور نیستند  .اسرائیل و عربستان و امارات و آمریکا همین بغل مغلان.

 

پدافند هوایی و دریایی:  موشک های یاخونت بدون شک بازدارندگی بالایی دارند و باعث ترس هر ناوی خواهند شد لذا خرید به حجم بالا توصیه می شود .

 

سامانه ای مانند باور باید حتما بدون دخالت روس ها ساخته شود چون به روس ها هیچ اعتباری نیست .

 

با توجه به اس 300 تنها و تنها باید تمام هزینه ها در جهت ساخت نسخه های بومی شود و پدافند نیازی به خارج ندارد.

 

 

 

[Ghalam 3,284]

تنها خریدهای قابل توجیه و به صرفه از روس ها نسخه ی به روز میگ 29 ( میگ 35 ) برای ایجاد دفاع هوایی در سطح کشور هست ....( بنا به دلایلی روس ها تمایلی به فروش سوخو 30 و 35 به همراه انتقال تکنولوژی به ایران ندارند ، یکی از این دلایل برد بالا و توان تهاجمی بالای این جنگنده هاست )

 

 اگه نظر من رو می خواهید در حوزه ی زمینی هم این موارد قابل اعتنا هستند که باید به همراه انتقال دانش فنی باشند  :

 

1- ترمیناتور

2- brt-90 یا معادل به روزش  ( به خاطر سیل اخیر ، نقش مثبت نفربرهای دو زیست رو دیدیم )

3- BMP-3

 

در حوزه ی پدافندی :

1- پانتسیر

 

اگه بودجه باشه تا همین موارد محدود در تعداد مناسب و به همراه انتقال تکنولوژی خریده بشوند  ، باید کلاهمون رو بندازیم هوا  ... ( البته شک دارم روس ها حاضر بشوند تکنولوژی راداری و انجین جنگنده رو به ما بدهند )

 

 

ویرایش شده در فروردین 98 توسط Ghalam

[Brave_Heart 1,963]

ما در زمینه رهگیر و جنگنده برتری هوایی مشکل و کمبود داریم و‌نه هواپیمای تهاجمی/ضربتی. اکثر هواپیماهای ما مانند فانتوم، تایگر،‌ میراژ،‌سوخو‌ ‌و حتی ایرگارد توانایی پشتیبانی از قوای زمینی در نبردهای نزدیک مرزها را دارا هستند به شرط اینکه برتری هوایی در اختیار ما باشد. همین کوثر - اگر  بازهم حرف و ادعای مفت نباشد - در صورت مجهز شدن به موشکهای ماوریک و بمب‌های لیزری و سامانه های جنگال/چف/فلیر برای پشتیبانی از قوای زمینی در نزدیکی مرزها کافی است. برای نبردهای دور‌دست هم که علی برکت الله موشک هایی با دقت قابل قبول (ولی‌ با قابلیت اعتماد پذیری کم) در اختیار داریم. ولی همین پایگاههای موشکی هم زمانی می‌توانند وظایف خود را به درستی انجام دهند که بصورت مداوم تحت تهاجم هوایی دشمن نباشند. یعنی بازهم حفظ برتری هوایی! باید شمار زیادی میگ ۳۵ برای دفاع نقطه ای در اقصی نقاط کشور خریداری شود بعلاوه چندین فروند آواکس که‌بدون آن هیچ نبرد هوایی در ۳۰ سال گذشته موفقیت امیز نبوده‌ است. بر خلاف نظر دوستان هیچ نیازی به سوخوی‌۳۰ با آن هزینه های کمر شکن تعمیر و نگهداری (گزارشات نیروی هوایی هند) نداریم. 

همزمان با خرید میگ‌ ۳۵ باید با همکاری چین یا روسیه مدل بال ثابت تامکت را در داخل توسعه دهیم. اگر در این زمینه برنامه ای نداشته باشیم می بایست بین ۲۴ تا ۳۶ فروند سوخوی ۳۵ برای گشت پیوسته هوایی در مواقع لزوم خریداری شود.

 

خرید تانک و زره پوش هم‌ واقعا” توهین به مهندسان و کارشناسان داخلی است آنهم برای کشوری که بیش از نیم قرن پیش کارخانجات تعمیر و بازسازی تانک و ادوات زرهی را از هر دو قدرت برتر جهان در این زمینه یعنی شوروی و ایالات متحده در اختیار دارد.

[Ghalam 3,284]

22 minutes قبل , Brave_Heart گفت:

ما در زمینه رهگیر و جنگنده برتری هوایی مشکل و کمبود داریم و‌نه هواپیمای تهاجمی/ضربتی. اکثر هواپیماهای ما مانند فانتوم، تایگر،‌ میراژ،‌سوخو‌ ‌و حتی ایرگارد توانایی پشتیبانی از قوای زمینی در نبردهای نزدیک مرزها را دارا هستند به شرط اینکه برتری هوایی در اختیار ما باشد. همین کوثر - اگر  بازهم حرف و ادعای مفت نباشد - در صورت مجهز شدن به موشکهای ماوریک و بمب‌های لیزری و سامانه های جنگال/چف/فلیر برای پشتیبانی از قوای زمینی در نزدیکی مرزها کافی است. برای نبردهای دور‌دست هم که علی برکت الله موشک هایی با دقت قابل قبول (ولی‌ با قابلیت اعتماد پذیری کم) در اختیار داریم. ولی همین پایگاههای موشکی هم زمانی می‌توانند وظایف خود را به درستی انجام دهند که بصورت مداوم تحت تهاجم هوایی دشمن نباشند. یعنی بازهم حفظ برتری هوایی! باید شمار زیادی میگ ۳۵ برای دفاع نقطه ای در اقصی نقاط کشور خریداری شود بعلاوه چندین فروند آواکس که‌بدون آن هیچ نبرد هوایی در ۳۰ سال گذشته موفقیت امیز نبوده‌ است. بر خلاف نظر دوستان هیچ نیازی به سوخوی‌۳۰ با آن هزینه های کمر شکن تعمیر و نگهداری (گزارشات نیروی هوایی هند) نداریم. 

همزمان با خرید میگ‌ ۳۵ باید با همکاری چین یا روسیه مدل بال ثابت تامکت را در داخل توسعه دهیم. اگر در این زمینه برنامه ای نداشته باشیم می بایست بین ۲۴ تا ۳۶ فروند سوخوی ۳۵ برای گشت پیوسته هوایی در مواقع لزوم خریداری شود.

 

خرید تانک و زره پوش هم‌ واقعا” توهین به مهندسان و کارشناسان داخلی است آنهم برای کشوری که بیش از نیم قرن پیش کارخانجات تعمیر و بازسازی تانک و ادوات زرهی را از هر دو قدرت برتر جهان در این زمینه یعنی شوروی و ایالات متحده در اختیار دارد.

 

این روزها ، رادار ، سنسور و موشک ها ، مشخص می کنند که جنگنده آیا یک رهگیر هست یا نه ....

میگ 35 با رادار جدید ، سنسور مناسب ، برد زیادی که داره و همچنین تجهیز به موشک های برد بلند روسی ، امکان  تامین امنیت آسمان ما تا شعال 500 کیلومتری از مرزهامون رو به خوبی داره ...

فقط تنها مشکلی که وجود داره ، کیفیت ساخت میگ 35 هست که می شه با سخت گیری این مشکل رو بطرف کرد که البته اگه قرار بر تولید مشترک باشه ، احتمالا  دیگه مشکلی وجود نخواهد داشت  چون با به دست آوردن توان شکل دهی به تیاتنیوم ، دیگه مشکلی برای ساخت کامل بدنه ی جنگنده های نسل 4++ نداریم ....

 

موضوع اینه که کارخانه ی میگ رو به تعطیلی هست و حساسیت ها هم سر جنگنده ی میگ 29 و میگ 35 بسیار کمتره ، بنابراین احتمال اینکه روسها حاضر بشوند درخواست ایران برای خرید و ساخت تحت لیسانس میگ 35 رو قبول کنند ، بسیار بیشتر از جنگنده ی سوخو 30 و سوخو 35 هست ... قیمت میگ 35 از سوخو 30 و سوخو 35 کمتره ، پس ما تعداد بیشتری می تونیم سفارش بدهیم ....  خوب یا بد هم ما تجربه ی نه چندان خوشایندی با میگ 29 داریم و اونها رو اورهال کردیم ، پس راحت تر و سریع تر می تونیم میگ 35 رو به نیروی هوایی خودمون اضافه کنیم ...

 

 

یگ نکته ی مخفی وجود داره ، با مجهز شدن کشورهای همسایه به جنگنده های نسل 5 در دهه ی آینده ، دیگه بین میگ 35 و سوخو 30 یا 35 در یک نبرد هوایی علیه جنگنده های نسل 5 فرقی وجود نداره ... مگر اینکه روسها رادار باند L خودشون رو در جلوی بال های یکی از جنگنده های مورد نظر ، قرار بدهند ...

 

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در فروردین 98 توسط Ghalam