بدون سرنشین ام.کیو-25 استینگری بدون سرنشین ام.کیو-25 استینگری (MQ-25 Stingray)

[MR9 113,894]

 

 

 

 

 

نیروی دریایی ایالات متحده در نظردارد تا ایده رّد شده پهپادهای پنهانکار با قابلیت سوخت گیری هوایی را براساس پلتفرم MQ-25 توسعه دهد . این ایده که در گذشته با عنوان "پهپادهای شناسایی و نظارت هوابرد قابل استفاده بر روی ناوهای هواپیمابر" (UCLASS) شناخته می شد ، با آغاز سال 2015 میلادی ، ذیل برنامه " بررسی  طرح های راهبردی " توسط پنتاگون مورد توجه قرارگرفت .

 

با این وجود ،تغییرات پیشنهادی عموماً بر اجرای ماموریتهای نظارت و شناسایی دوربرد تاکید می نمود که بعنوان یک راه حل جهت جایگزینی جتهای سرنشین دار F/A-18 سوپرهورنت که یکی از ماموریتهای آن  ، ایفای  نقش سوخت رسان هوایی تاکتیکی بود ، تاکید می نمود  . علاوه بر آن ، پنتاگون تمایل داشت تا نسخه RAQ-25 را بعنوان طرح پیشنهادی به نیروی دریایی ارائه کند که براساس اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ، چندان به پذیرش آن تمایلی نداشتند .

 

مقامات ارشد نیروی دریایی ، در کنفرانس خبری این نیرو در واشنگتن به تاریخ 10 مارس 2016 ، براین نکته تاکید می ورزیدند که پهپاد MQ-25 بر خلاف تصورات پیشین ، از توانایی پنهانکاری کمتری برخوردار است  ، در نتیجه براساس  آنچه  فرآیند پیشنهادات برای تقاضا(RFP)  در حوزه تجهیزات هوایی نامیده می شود ، بازه زمانی تکمیل این پروژه طبق زمانبندی های انجام شده ، در سال 2017 صورت خواهد گرفت .

 

براساس جدیدترین طرح های پیشنهادی  ، نیروی دریایی درسال 2017 ردیف مالی لازم را در بودجه مصوب شده برای انعقاد قرار داد با پیمانکار اصلی این برنامه در سه ماهه دوم 2018 در اختیار خواهد داشت و نمونه  نخست نیز در سال 2021 تحویل این نیرو می گردد .طبق اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی ایالات متحده در تلاش است تا در سال مالی 2021 ، مبلغی در حدود 2160000000 دلار را برای برنامه  MQ-25 از کنگره درخواست نماید که ظاهراً نخستین مرحله آن در سال مالی 2016 به مبلغ 350 میلیون دلار برای این برنامه پرداخت خواهد شد .

 

 

 

دریاسالار جوزف مالووی  ، جانشین معاونت  عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع

 

 

اگر چه برنامه موسوم به UCLASS براساس شواهد ، کاملاً از دستور خارج شده است ،اما پولی که کنگره برای این کار تخصیص داده بود ، هنوز قابل استفاده بشمار می رود . دریاسالار جوزف مالووی  ، جانشین معاونت  عملیات نیروی دریایی ایالات متحده در حوزه یکپارچه سازی قابلیتها و منابع ،  براین اعتقاد است که " نیروی دریایی هماهنگی های لازم را با سنا  و کنگره  انجام داده است.

با این وجود ، کنگره ایالات متحده  برای تصویب بودجه این طرح ، نیازمند اطلاعات طبقه بندی شده  از این پرنده بدون سرنشین (با قابلیت سوخت گیری و سوخت رسانی )  که علاوه بر ایفای نقش اصلی ، قادر به انجام طیف متنوعی از ماموریتهای رزمی است ، می باشد ، بویژه اینکه اخبار مربوط به  آزمایشات موفقیت آمیز محصول نورثروپ /گرومن X-47B ، بعنوان جدی ترین رقیب این پروژه ، نظرات را بخود جلب نموده است .

 

 

 

 

علیرغم وجود حواشی زیاد ، قانونگذاران مجلس  ایالات متحده  ، نیروی دریایی را برای افزودن قابلیتهای طیف گسترده ای از ماموریتهای رزمی در شرایط همه گونه آب و هوایی ، در کنار وجود قابلیت سوخت رسانی  MQ-25 تحت فشار گذاشته است ،اما دریا سالار مالووی معتقد است که  نکته مثبت ماجرا اینجاست که اعضای کنگره به این طرح علاقه مند شده اند .

 

دریاسالار مالووی  براین نظر است که با کاهش نیاز به وجود قابلیتهای " کم – پیدایی " ، رقبای طرح UCLASS ، نظیر نورثروپ/گرومن ، لاکهید/مارتین ، بویینگ و جنرال اتمیکز ، فرصت پیدا خواهند کرد تا در این رقابت سخت و نفس گیر شرکت نمایند .

 

 

 

 

 

مالووی براین نکته تاکید می کند که پهپاد جدید نیروی دریایی ، قادر است ، طیف متنوعی از مهمات  استاندارد هدایت شونده و غیر هدایت شونده  و همچنین مخازن سوخت  نیروی دریایی را حمل و پرتاب نماید ، با این وجود ، ماموریت اصلی این پهپاد ، جمع آوری اطلاعات و انهدام اهداف نخواهد بود .

 

 

 

 

 

 

 

مقامات ارشد نیروی دریایی ایالات متحده  ، هنوز درحال بررسی  برای رسیدن به یک چهارچوب نهایی برای اعلام نیازمندی های خود ، پیش از آغاز مذاکرات تعیین پیمانکار در آوریل 2016 هستند . این بررسی ها ، عمدتاً توسط  کارگروهی از کارشناسان برای تدوین  آنچه که RFP (فرآیند پیشنهادات برای تقاضا) نامیده می شود ، صورت خواهد گرفت .

 

 

 

 

 

 

به گفته دریاسالار مالووی ، چهار رقیب اصلی  پروژه UCLASS ، بشدت در حال فعالیت برای در دست گرفتن این برنامه هستند ، با این وصف ، سرنوشت نهایی این برنامه درتابستان 2016 ، تعیین وضعیت خواهد شد ، چرا که  برای تامین نیازهای نیروی دریایی ، با هیچ شرکتی ، تعارف وجود نخواهد داشت . اما نیروی دریایی برای این طرح ، شرایط ویژه ای تعیین نموده ، چنانکه ممکن است قابلیتهای سوخت رسانی این پهپاد ، افزایش یابد .

 

 

 

 

 

 

به احتمال زیاد ، نورثروپ ، پیشنهاد خود را براساس پلتفرم X-47B ، لاکهید مارتین براساس ترکیب  پلتفرم RQ-170 و فناوری F-35C تنظیم خواهند  نمود . علاوه بر آن ، بویینگ با یک طرح محرمانه ناشناس  و در نهایت ، جنرال اتمیکز با پروژه موسوم به Sea Avenger که برپایه پلاتفرم  Predator-C توسعه پیدا نموده در این مناقصه شرکت خواهد نمود .

 

منبع : https://www.flightglobal.com/news/articles/us-navy-descoping-stealth-requirement-for-stingray-t-423039/

[arminheidari 24,407]

الان برای من درمورد جنگنده نسل شش و هفت مشکل پیش امده است 

تا جایی که فکر می کردم نسل شش  موید جنگنده های هوشمند و بی سرنشین است و جنگنده نسل هفت موید رسیدن به سرعت های فراصوت است 

ولی در این بین جنگنده های سرنشین دار فرا صوتی عملا این فرض را با چالش مواجه کرده است 

از این رو به نظر می آید نسل شش و هفتم عملا موازی با هم رشد خواهند کرد 

[1236547 41]

سلام و درود.چند سال پیش یکی از عزیزان یک فیلمی در سایت قرار داده بود که در اون اسکلت انسانهای غول پیکر و جنگنده بمب افکن های با 4 موتور و نازل خروجی اگزوز 4تایی و3تایی نشون میداد و قسمتی هم از تحقیقات سری المان نازی.اگر دوستان لطفی کنن اون فیلمو دوباره بذارن یا ادرسشو بذارن ممنون میشم.با تشکر فراوان

[gholam22 5,344]

انشار نخستین تصویر از تانکر سوخت رسان بی سرنشین MQ-25 Stingray

 

بوئینگ دیروز  19 دسامبر 2017 عکسی از نمونه اولیه پروژه ی MQ-25 Stingray خود که یک هواپیمای بدون سرنشین سوخت رسان است را منتشر کرد. نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال یک تانکر بدون سرنشین است که بتواند با سیستم catapult و سیستم های بازیابی موجود کار کند.

MQ-25 ماموریت هایی را برای گسترش دامنه پرواز F / A-18 Super Hornets، EA-18G Growlers و  F-35C Lightning II بر عهده خواهد داشت.

علاوه بر پیشنهاد بویینگ، انتظار می رود که لاکهید مارتین پیشنهاد خود را برای قرارداد MQ-25 ارائه دهد. General Atomics که MQ-1 Predator و MDP-9 Reaper را برای هواپیماهای بدون سرنشین تولید می کند، پیشنهاداتی را نیز ارائه خواهد داد.

نمونه اولیه بوئینگ MQ-25، آزمایشات خود را در اوایل سال آینده در یک ناو هواپیمابر انجام خواهد داد.

[alrkhs 4,589]

به نام خدا

Boeing MQ-25 Stingray

هواپیمای تانکر بدون سرنشین مبتنی بر حامل (2025)

 

 

"MQ-25 "Stingray یکی از برنامه های جاری نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت هواپیما های بدون سرنشین تانکر سوخترسان برای خدمت در ناوگان بزرگ کشتی های هواپیمابر خود است. الزامات این برنامه شامل حداقل حجم سوخت 6350 کیلوگرم و برد پروازی 804 کیلومتر از کشتی میزبان می باشد. بوئینگ، نورثروپ گرومن، جنرال اتمیکس و لاکهید مارتین در برنامه Stingray رقابت کردند. نورثروپ گرومن در سال 2017 از رقابت کنار کشید. گرومن با پهپاد X-47B  نسخه ناو هواپیمابر نشین شرکت کرده بود. نیروی دریایی امیدوار است Stingray تا میانه های این دهه (حدود سال 2025) به سطح عملیاتی برسد. در آگوست سال 2018، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده این رقابت اعلام کرد و قراردادی 805 میلیون دلاری برای توسعه 4 هواپیمای MQ-25 تا آگوست 2024 با این شرکت بست. در دوم آپریل سال 2020، 3 فروند MQ-25 آزمایشی دیگر سفارش داده شد تا مجموع سفارش ها به 7 فروند برسد. این برنامه ممکن است تا 13 میلیارد دلار و 72 فروند پهپاد افزایش یابد.

سال های 2000 شاهد انفجاری در سامانه های بدون سرنشین هوایی در حوزه نظامی بود و تعجبی ندارد که نیروی دریایی ایالات متحده از آن زمان به دنبال تانکر های هوایی بدون سرنشین برای پرواز از عرشه ناو های هواپیمابر خود باشد. پروژه ای که در ابتدا قرار بود برنامه "پهپاد نظارت و حمله هوایی برخاست از هواپیمابر" (UCLAS) باشد به "سامانه سوخت رسانی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر" (CBARS) تبدیل شد. در سال 2016 برای این محصول نام "MQ-25 "Stingray انتخاب شد.

 

 

طرح بوئینگ، از شاخه سری "Phantomworks"  بود که تحت تاثیر کار های قبلی بوئینگ برای برنامه پهپاد رزمی UCLASS قرار گرفته است. این پهپاد جدید اولین بار در نوزدهم دسامبر سال 2017 در مراسمی با حضور خبرنگاران رونمایی شد. طراحی این پهپاد بال پرنده خمیده با لا های رو به عقب است. بال های دمی از 2 جفت سطح رو به بیرون تشکیل می شود. بخش زیرین بدنه از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند، هر بال اصلی یک چرخ تکی را حمل می کند اما بازوی دماغه با چرخ های دوتایی تقویت شده است. بدنه کاملا صاف است و برای حمل سامانه های اویونیک، موتور (ها) و ذخیره سوخت طراحی شده است. بال های جمع شونده در طراحی آن در نظر گرفته شده است زیرا کشتی ها فضای محدودی دارند.. برای عملیات های روی حامل MQ-25 نیاز است تا از میان عرشه شلوغ هواپیمابر حرکت کند، و از بالابر تا منجنیق برای پرتاب و از عرشه تا بالابر پس از بازگشت را طی کند. این کار نیاز به برنامه نویسی پیشرفته ای دارد. همچنین، برای خدمت در نیروی دریایی، این پهپاد بیشتر عمر خدماتی خود را در حال ماموریت روی آب خواهد بود که چالشی برای مهندسان است. فراتر از آن، کیفیت بخش هوایی نیروی دریایی، به پهپاد سازه و زیرسازه ای تقویت شده برای تحمل فشار ها، پوشش های ویژه برای مقابله با محیط های شور دریایی، توانایی عملیات در شب و روز و قلابی نگه دارند برای فرود روی عرشه ناو داده است. به تمام این ویژگی ها توانایی عملیات خودکار و انتقال سوخت هنگام کار کنار هواپیما های سرنشین را هم باید اضافه کرد.

 

  

 

Stingray قادر به سوخت رسانی به تمام انواع هواپیما های نیروی دریایی ایالات متحده. توانایی سوخت گیری سریع و بهینه هواپیما ها توسط پهپاد های خودکار، گام مهمی برای هوانوردی نیروی دریایی است. این پهپاد ها به هواپیما هایی مثل F/A-18 مدل E و F اجازه می دهد تا برگرداندن تغییرات ذخیره سوخت خود، به فرم رزمی سابق برگردند. MQ-25 علاوه بر توانایی سوخت رسانی، نقش ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) هم دارد و می تواند با حمل رادار به ناوگان اصلی کمک کند.

 

 

 

با روی کار آمدن Stingray، برنامه نیروی دریایی برای حفظ F/A-18 و F-35 در نقش هجومی دیگر نیازی به تانکر های سرنشین دار که بر روی چاچوب هواپیما های رزمی فعلی ساخته شده، ندارد.

در سال 2017 بوئینگ اعلام کرد MQ-25 در فاز های نهایی آزمایش موتور است. زمان پایان شرکت در برنامه تا روز سوم ژامویه سال 2018 بود. بوئینگ در نظر دارد تا حدود 72 فروند پهپاد MQ-2 را تا آن زمان تولید کند. نمونه اولیه شرکت بوئینگ در دسامبر سال 2017 رونمایی شد. اگرچه که این طرح از سال 2011 روی کاغد آمده و از نوامبر سال 2014 وجود داشته است.تصاویر منتشر شده در ژانویه 2018 و تصاویر رسمی در مارچ سال 2018 منتشر شدند. نمونه اولیه بوئینگ MQ-25 (به نام T1) تا سال 2018 در حال انجام آزمایش های سازگاری با ناو هواپیمابر بود.

در آپریل سال 2018، اعلام شد که بوئینگ، موتور توربوفن AE3007 رولزرویس را برای نمونه اولیه پهپاد سوخترسان MQ-25 انتخاب کرده است.

در فوریه سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 41.8 میلیون دلاری را برای ساخت آشیانه MQ-25 Stingray در Patuxent River (مریلند) با B.L. Halbert International منعقد کرد.

در می سال 2019، اعلام شد که اولین دور پرواز های آزمایشی MQ-25 T-1 در ماه ژوئن یا جولای سال همین سال آغاز خواهد شد. در ماه ژوئن اولین پرواز آن برای میانه های سال برنامه ریزی شد.

 

 

 

در سپتامبر سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده کار برروی یک نمونه توسعه ای MQ-25A را اغاز کرد. اولین پرواز آن در نوزدهم همان ماه انجام شد که 2 ساعت به طول انجامید. ورود به خدمت آن برای سال 2022 سا 2023 برنامه ریزی شد. در ماه اکتبر، آزانس اطلاعات ملی فضایی، بوئینگ را مسئول تحقیق درباره ی احتمال یکپارچه سازی پاد های چند کاربره (MMP) بوئینگ با سازه فعلی پهپاد MQ-25 کرد تا در نقش گشت دریایی در کنار هواپیمای گشتی بوئینگ P-8A پوسایدن خدمت کند.

در مارس سال 2020، بررسی طراحی سامانه (SDR) پهپاد MQ-25 به پایان رسید. در ماه آپریل، سفارش خرید 3 فروند MQ-25 اضافه تر را به ارزش 84.7 میلیون دلار به بوئینگ ارائه کرد. در ماه می، بوئینگ ساخت 4 فروند از MQ-25 را برای آزمایش مهندسی شروع کرد. در ماه نوامبر، نیروی دریایی ایالات متحده، تمرینات پروازی مجازی برای پهپاد MQ-25A را آغاز کرد.

در ژوئن سال 2021، یک فروند نسخه اولیه پهپاد MQ-25 با موفقیت عملیات سوخترسانی هوا به هوا را با یک هواپیما ی بوئینگ F/A-18F سوپر هورنت پشت سر گذاشت. این عملیات در چهارم ژوئن در ارتفاع 3 کیلومتری در پایگاه هوافضای میسوری انجام شد و اولین در نوع خودش بود. انتظار می رود تا سال 2025، این پهاپد عملیاتی شود.

 

  

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2025

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: Boeing Phantomworks (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (برنامه ریزی شده)

- نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)،  X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 16 متر

- طول بال ها: 23 متردر حالت بال باز، 9.5 متر در حالت بال تا شده

- ارتفاع: 3.4 متر در حالت بال باز، 4.8 متر در حالت بال تا شده

- وزن: 6400 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 20000 کیلوگرم (13800 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوفن AE 3007N رولزرویس با 44 نیوتن رانش

حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 12000 متر

- برد: 930 کیلومتر هنگام حمل 6803 کیلوگرم سوخت

- تسلیحات: ندارد. ماموریت آن فقط محدود به حمل سوخت است

- نسخه ها: MQ-25 "Stringray" (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی پیشنهادی)، T1 (نمونه اولیه شرکت بوئینگ)، MQ-25 MPA (مدل پیشنهادی برای هواپیمای گشت دریایی، شامل پاد چند کاربره (MMP) شرکت بوئینگ)

 

 

منبع

[alrkhs 4,589]

به نام خدا

پهپاد MQ-25 بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye سوخت رسانی کرد

 

پهپاد MQ-25 در حال سوخترسانی هوایی به هواپیمای تاکتیکی هشدار زودهنگام هوایی E-2D Hawkeye

هواپیمای بدون سرنشین MQ-25 Stingray بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye فرماندهی و کنترل نیروی دریایی ایالات متحده سوخت رسانی کرد و دومین ماموریت سوخت گیری بدون سرنشین هواپیماهای ناونشین خود را به انجام رسانید.

در حین پرواز آزمایشی از فرودگاه MidAmerica St. Louis در هجدهم آگوست، خلبانان اسکادران آزمایش و ارزیابی هوایی نیروی دریایی VX-20 یک ارزیابی موفقیت آمیز پشت MQ-25 T1 انجام دادند تا از عملکرد و ثبات قبل از برقراری تماس با سوختگیری سوخت هوایی T1، اظمینان حاصل کنند. E-2D در طول پرواز از ذخیره سوختگیری هوایی T1 سوخت دریافت کرد.

سروان Chad Reed، مدیر برنامه هوانوردی بدون سرنشین نیروی دریایی گفت: "پس از عملیاتی شد، MQ-25 به هر پلتفرم قابل سوخت گیری، از جمله E-2 سوخت رسانی می کند.این پرواز ما را در مسیر رساندن هرچه سریع تر Stingray به ناوگان نگه می دارد، جایی که قابلیت سوخت گیری آن برد و انعطاف پذیری عملیاتی شاخه هوایی ناو حامل و گروه هجومی را تا حد زیادی افزایش می دهد."

MQ-25 Stingray به اسکادران هشدار اولیه هوابرد در شاخه هوایی حامل ملحق خواهد شد، که در حال حاضر از هواپیمای E-2 C/D (که به دلیل نقش آن در مدیریت نبرد مشترک و فرماندهی و کنترل  با نام مدافع یک چهارم دیجیتالی ناوگان شناخته  می شود) استفاده می کند.

Dave Bujold، مدیر برنامه MQ-25 بوئینگ گفت: "این پرواز های سوختگیری تاریخی مقدار قابل توجهی داده در اختیار ما می گذارد که ما آن ها را وارد مدل دیجیتالی MQ-25 می کنیم تا مطمئن شویم محصول در حال ساخت ما یک تغییر دهنده بازی برای شاخه هوایی حامل نیروی دریایی باشد."

این دومین ماموریت سوخت گیری هوایی است که تیم MQ-25 تابستان امسال انجام داده است. در چهارم ژوئن، دارایی آزمایشی MQ-25 T1 اولین هواپیمای بدون سرنشین بود که به هواپیمای دیگر، یعنی سوپر هورنت نیروی دریایی ایالات متحده، سوخت رسانی کرد. هر دو پرواز در سرعت ها و ارتفاعات مرتبط با عملیات انجام شد و E-2D و F/A-18 مانورهایی را در مجاورت T1 انجام دادند.

در حال حاضر بوئینگ 2 هواپیمای اولیه از هفت هواپیمای آزمایشی MQ-25 و دو مقاله آزمایش زمینی را که در حال حاضر تحت قرارداد هستند، تولید می کند. دارایی آزمایشی MQ-25 T1 متعلق به بوئینگ پیش‌تر از این هواپیماها است. MQ-25 از پیشرفت های مهندسی و طراحی دیجیتال مبتنی بر مدل استفاده می کند و پروازهای در حال انجام برای آزمایش طراحی و عملکرد هواپیما بسیار زودتر از برنامه های سنتی در نظر گرفته شده است.

 

 

منبع

[aalipoor 495]

جون میده برای تغییر کاربری و بارگذاری 13 تن مهمات درون اون لاکش

[alrkhs 4,589]

به نام خدا

General Atomics MQ-25 Stingray

طرح پیشنهادی هوای بدون سرنشین تانکر هوایی (2017)

 

 

3 بازیگر اصلی در برنامه تانکر های هوایی بدون سرنشین نیروی دریایی ایالات متحده (USN) حضور داشتند: بوئینگ، لاکهید مارتین و جنرال اتمیکس (با پشتیبانی بوئینگ). وقتی نیروی دریایی جهت برنامه را از حمله و پشتیبانی هوایی پرتاب شده از ناو هواپیمابر بدون سرنشین (UCLASS) به طراحی پهپاد تانکر و شناسایی MQ-25 استینگری تغییر داد، نورثروپ گرومن کنار کشید. شرکت General Atomics Aeronautical Systems، بازیگر اثبات شده در بازار پهپاد ها و سازنده سری معروف پریدیتور، همانند بوئینگ و لاکهید مارتین به جایزه این برنامه چشم داشت، جایزه ای که در حوزه تدارکات احتمالا میلیارد ها دلار می ارزید و تعهد پشتیبانی سالانه.

USN بزرگترین نیروی جنگنده دریایی و بیشترین تعداد ناوهای هواپیمابر را در اختیار دارد.

 

 

پهپاد رزمی Avenger شرکت جنرال اتمیکس پایه طرح پیشنهادی Stingray بود. به همین دلیل طراحی آن ها شباهت های خارجی زیادی دارد، مثل ورودی هوای نصب شده در بالای بدنه که تک موتور آن را تغذیه می کند، آرایش باله های دمی V شکل رو به بیرون و بخش زیرین با چرخ های سه تایی جمع شونده. بدنه کاملا صاف است و تجهیزات پشتیبانی مرتبط مانند اویونیک و سوخت را در خود جای می دهد. موتور همانند سایر پهپاد های نظامی سایز متوسط تا بزرگ در عقب نصب شده است. در طرح پیشنهادی Stingray برخلاف طراحی شبه بال-بدنه ترکیبی Avenger، بال های اصلی در بالای 2 طرف بدنه قرار دارند و انتهای هر بال به یک بالچه ختم می شود تا پایداری و بهره وری سوخت افزایش یابد. در بخش چانه بدنه یک برجستگی مربوط به حسگر ها دیده می شود که به پهپاد اجازه می دهد تا نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) پایه (بخشی از الزامات USN) را ایفا کند. برای رعایت بخش الزام حمل سوخت USN، در زیر هر بال یک مخزن سوخت قرار دارد. این هواپیما ویژگی های پنهان کار دارد، یک قلاب گیرنده برای فرود روی ناو هواپیمابر روی آن تعبیه شده و بال های جمع شونده به آن اجازه حمل روی ناو  هواپیمابر را می دهد. این ویژگی ها جدا از الزامات معمول هواپیما های نیروی دریایی مثل محافظت در برابر اسپری نمک خورنده و بخش زیرین تقویت شده عملیات های سنگین روی ناو هستند.

MQ-25A کاملا خودکار است و سامانه آن فعالانه دستورها و مسیرها را از مدیر پرواز روی عرشه دریافت می کند.

 

 

جنرال اتمیکس در حال آزمایش موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW815 برای Stingray است که حدود 71 کیلونیوتن رانش تولید می کند. شرکت انتظار دارد تمام الزامات فنی نیروی دریایی مثل برد عملیاتی را پاس کند که هواپیما را ملزم می کند تا در فاصله نسبتا دور از کشتی حامل خود و در اقیانوس نا آرام عملیات کند. موتور PW815 تائیدیه نظامی ندارد که ممکن است خلاف طرح پیشنهادی GA-ASI باشد.

انتظار می رود Stingray به طور معمول از سوپر حامل های Nimitz و کلاس Ford ناوگان نیروی دریایی عملیات کند. هر طرح باید حدود 6300 کیلوگرم سوخت را با پاد های سوخت گیری لنگری استاندارد به هواپیما های رزمی سرنشین دار تحویل دهد که اپراتور زمینی نیر بخشی از عملیات سوختگیری خواهد بود (با استفاده از لینک های ویدئویی و ارتباطی بی وقفه). نیروی دریایی امید دارد که ناوگان F/A-18 سوپر هورنت خود را که برای حمل سوخت تغییر یافته اند آزاد کند تا این پلتفرم ها بتوانند به فرم رزمی سابق خود برگردند. MQ-25 سوخت رسان اصلی به لاکهید F-35 لایتنینگ 2 خواهد بود.

 

 

در آگوست سال 2018، MQ-25 Stingray بوئینگ به عنوان برنده پروژه پهپاد سوخترسان نیروی دریایی ایالات متحده معرفی شد. فرداد اولیه به ارزش 805 میلیون دلار برای 4 پهپاد آزمایشی تا آگوست سال 2024 است. USN انتظار دارد که اولین نسخه قابل پرواز در سال 2020 آماده شود. با اضافه شدن سفارش 3 فروند آزمایشی دیگر در سال 2020، تعداد کل سفارش ها به 7 فروند رسید. احتمال دارد این برنامه از 13 میلیون دلار فراتر رود و از 72 فروند هواپیما تشکیل شود.

در سال 2019، اولین نسخه آزمایشی MQ-25 به فرودگاه MidAmerica St. Louis که نزدیگ پایگاه Scott نیروی هوایی قرار دارد، منتقل شد. با ادامه یافتن آزمایش های تاکسی، اداره فدرال هوانوردی به این هواپیما تائیدیه داد و مجوز آزمایش های پروازی آن را صادر کرد. MQ-25 اولین پرواز خود را در نوزدهم سپتامبر سال 2019 انجام داد.

در دسامبر سال 2020، شرکت بوئینگ ویدئویی از اولین پرواز MQ-25 با مخزن های سوختگیری خارجی Cobham را منتشر کرد.

در ژوئن سال 2021، اولین آزمایش سوختگیری انجام شد که در آن MQ-25 به یک F/A-18 سوپر هورنت سوخترسانی کرد. این ماموریت حدود 4.5 ساعت به طول انجامید که در آن 2 هواپیما چندین بار اتصال خشک و تر را به مدت بیش از 10 دقیقه انجام دادند و در مجموع 147 کیلوگرم سوخت منتقل شد.

نیروی دریایی ایالات متحده برنامه دارد تا اسکادران بدون سرنشین ناو پرتاب چند منظوره 10 (VUQ-10) را تا اکتبر سال 2021 با 4 نمونه مهندسی و ساخت MQ-25A تشکیل دهد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2017

- وضعیت: در حال توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده)

- نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)،  X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 16 متر

- طول بال ها: 23 متر

- ارتفاع: 1.8 متر

– قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Rolls-Royce AE 3007N با رانش بیش از 44 کیلونیوتن

- برد: 930 کیلومتر با حمل 6800 کیلوگرم سوخت

- تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی سامل 2 مخزن سوخت لنگری زیر بال ها و سامانه های ISR پایه

- نسخه ها: "MQ-25 "Stingray (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی)

 

 

منبع

 

ویرایش شده در شهریور 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,589]

تاخیر در برنامه MQ-25 Stingray سوخترسان، مخاطراتی که مشخص می شوند

 

در حالی که بوئینگ میلیون ها دلار بودجه جدید برای توسعه این طرح دریافت می کند یک گزارش جدید در مورد مخاطرات برنامه ریزی تهاجمی نیروی دریایی برای MQ-25 هشدار می دهد.

 

در گزارشی جدید، یکی از ناظران ارشد پنتاگون این نگرانی را مطرح کرده است که نیروی دریایی ایالات متحده در حال پیشبرد برنامه های خود برای پهپاد سوخت رسان MQ-25 Stingray با سرعت بیش از حد است و خطرات جدیدی را برای انجام این کار مطرح می کند. به طور جداگانه، ارتش ایالات متحده اعلام کرده است که به بوئینگ، 36 میلیون دلار اضافی برای حمایت از توسعه مستمر MQ-25 و به طور خاص برای کمک به "کاهش فرسودگی قطعات" در شش زیرسیستم به عنوان بخشی از بازنگری طراحی اولیه داده شده است.

دفتر بازرس کل وزارت دفاع، یا DODIG، دیروز یک حسابرسی نیمه ویرایش شده از مدیریت نیروی دریایی روی برنامه MQ-25 منتشر کرد.

 

نمونه T1، که برای توسعه MQ-25 استفاده می شود، در حال سوخترسانی به جنگنده F-35C نیروی دریایی ایالات متحده در جریان یک آزمایش

 

خلاصه اجرایی بازنگری می ‌گوید: «مقامات نیروی دریایی، با هماهنگی دفتر برنامه، تصمیم دارند قبل از انجام آزمایش ‌ها و ارزیابی ‌ها توسط دفتر برای تائید برآورده شدن الزامات توانایی های عملیاتی این برنامه، تصمیمات تولیدی حیاتی را برای برنامه MQ-25  اتخاذ کنند». اتخاذ تصمیمات حیاتی تولید بدون انجام DT&E [تست و ارزیابی توسعه] و IOT&E [آزمایش و ارزیابی اولیه عملیاتی]، خطر عدم برآورده شدن الزامات قابلیت های عملیاتی برنامه MQ-25 را افزایش می دهد، استقرار MQ-25A روی CVN ها را به تاخیر می اندازد، و هزینه های برنامه را افزایش می دهد."

نیروی دریایی طرح بوئینگ را به عنوان برنده مسابقه سامانه سوخت ‌گیری هوایی ناونشین (CBARS) در سال 2018 انتخاب کرد و برنامه فعلی، خرید 76 فروند MQ-25A است. به گفته DODIG، این مجموعه شامل 7 نمونه تولیدی-نمایشی، 12 مدل تولید اولیه با نرخ پایین (LRIP) و 57 مدل دیگر به صورت تولید انبوه است.

ناو های هواپیمابر کلاس نیمیتز و فورد نیز قرار است یک ایستگاه کنترل زمینی دریافت کنند که در آن اپراتور های انسانی قادر خواهند بود به عنوان بخشی از برنامه کامل، بر پرواز های MQ-25 نظارت کنند. ایستگاه های کنترل زمینی اضافی در جا های دیگر برای آزمایش، آموزش و اهداف دیگر نصب خواهند شد.

 

اجزای ایستگاه کنترل زمینی MQ-25

 

بر اساس گزارش DODIG ، «برنامه MQ-25 یک برنامه اکتسابی رده 1B با هزینه 16.5 میلیارد دلار است که شامل 3.1 میلیارد دلار برای تحقیق، توسعه، آزمایش و ارزیابی، 12.6 میلیارد دلار برای تدارکات و 747.5 میلیون دلار برای ساخت نظامی است». اسناد بودجه نیروی دریایی تخمین می زند که میانگین هزینه واحد برای هر MQ-25، بدون احتساب موارد جانبی مختلف، مقداری کمتر از 150 میلیون دلار خواهد بود.

گزارش DODIG می افزاید: «معاونت وزارت دفاع، برنامه MQ-25 را به عنوان یک برنامه آزمایشی کاهش پارامترهای عملکرد کلیدی تعیین کرد، که به نیروی دریایی اجازه می دهد تا بر روی قابلیت های عملیاتی الزامی اولیه کمتری نسبت به شش قابلیت مورد نیاز در تعیین برنامه تمرکز کند.

نیروی دریایی (حداقل به صورت آشکار) تنها 2 الزام عملیاتی اعلام شده برای MQ-25 را دارد، یکی از آنها این است که بتواند از هر دو ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز و فورد عملیات کند. مورد دوم به طور خاص در گزارش جدید DODIG ویرایش شده است.

گزارش کسب منتخب جداگانه در مورد برنامه MQ-25 در پایان سال مالی 2022، که پنتاگون در اوایل سال جاری منتشر کرد، شامل جزئیات ویرایش نشده در مورد نیاز دوم است. استینگری باید بتواند حداقل 14000 پوند و امیدوارانه تا 16000 پوند سوخت را تا 500 مایل دریایی دورتر از حامل خود تخلیه کند.

طبق گفته نیروی دریایی، هدف اصلی اعلام شده برای MQ-25A کمک به گسترش برد موثر شاخه هوایی ناو ها و رفع نیاز به برخی از  F/A-18E/F Super Hornet ها در شاخه هوایی ناو های موجود برای انجام وظایف سوخترسانی است. اولین عنصر در اینجا دامنه نفوذ ناو را افزایش می دهد و به دور نگه داشتن آن از پدافند دشمن کمک می کند، که هر دوی آنها به ویژه در درگیری سطح بالای آینده در اقیانوس آرام علیه چین بسیار مهم هستند. رهایی سوپر هورنت ها از وظیفه سوخترسانی به طور جداگانه به کاهش بار مسئولیت روی این هواپیما ها کمک می کند، که این سرویس امیدوار است به صرفه جویی در هزینه ها و افزایش آمادگی در ناوگان سوپر هورنت ها منجر شود.

 

جنگنده سوپر هورنت در حال سوختیگری هوایی از MQ-25

 

نیروی دریایی یک ماموریت ثانویه اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی برای MQ-25 نیز شناسایی کرده است.

در گزارش DODIG آمده است: «علاوه بر این، MQ-25A به عنوان اولین هواپیمای بدون سرنشین مبتنی بر CVN، گامی مهم در دستیابی نیروی دریایی به هدف خود برای بدون سرنشین کردن 60 درصد شاخه هوایی CVN تا سال 2040 است. بنابراین، رئیس عملیات دریایی اعلام کرد که استقرار MQ-25A در سریعترین زمان ممکن بر روی CVN ها بسیار مهم است.

CVN مخفف ای است که نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی دریایی بسیار از کشور های جهان برای اشاره به ناوهای هواپیمابر هسته‌ای مانند کلاس‌های نیمیتز و فورد به کار می برند.

بسیاری از تاریخ‌ ها و جدول ‌های زمانی خاص که مورد نگرانی DODIG هستند در گزارش جدید ویرایش شده‌اند. با این حال، واضح است که ناظر پنتاگون نگران است که برنامه‌ ریزی نیروی دریایی ممکن است به طور خطرناکی کوتاه و ناقص شود.

«در نتیجه ی انجام ندادن DT&E توسط مقامات نیروی دریایی قبل از تصمیم MS-C [تولید نقطه هدف C] و IOT&E قبل از تصمیم IOC [توانایی عملیاتی اولیه]، احتمال بیشتری وجود دارد که برنامه MQ-25 به توانایی عملیاتی الزامی خود نرسد. این گزارش به صراحت می گوید. «علاوه بر این، این خطر وجود دارد که وقتی DT&E و IOT&E اتفاق می ‌افتد، به ترتیب پس از شروع تولید و پس از اعلام IOC توسط نیروی دریایی، این برنامه مسائلی را شناسایی کند که پرهزینه هستند و استقرار MQ-25A روی CVN‌ ها را به تاخیر می ‌اندازند. "

اگرچه به صراحت گفته نشده است، اما این نکته آخر به فرآیندی اشاره دارد که معمولا «concurrency» (همزمانی) نامیده می ‌شود (ورود یک محصول به مرحله تولید پیش از اتمام یا حتی شروع آزمایش ها)، که مشکلات جدی برای تعدادی از برنامه ‌های نظامی اصلی ایالات متحده ایجاد کرده است. برنامه کشتی رزمی ساحلی نیروی دریایی (LCS) به طور مشخص با مشکلات مربوط به همزمانی مواجه شده است و این سرویس همچنین باید به خوبی از مشکلات احتمالی ناشی از تجربیات بخشی از برنامه جنگنده حمله مشترک F-35 آگاه باشد.

همزمانی همچنین عاملی برای ابر ناو USS Gerald R. Ford بوده است. این کشتی قرار است از بسیاری جهات کلیدی، از جمله در پیکربندی رادار آن، از ناوهای کلاس فورد بعدی که اکنون در دست ساخت هستند، متمایز باشد.

 

USS Gerald R. Ford

 

بر اساس بررسی جدید DODIG، نیروی دریایی ادعا می کند که برای کاهش بسیاری از این خطرات اقداماتی را انجام داده است. این اقدامات شامل آزمایش گسترده با استفاده از یک اثبات گر واقعی پروازی، به نام T1، و همچنین مدل ‌سازی و شبیه ‌سازی دیجیتالی گسترده است.

در اینجا شایان ذکر است که در سال‌های اخیر، ابزارهای مهندسی دیجیتال در داخل ارتش ایالات متحده و در میان صنایع خصوصی به ‌عنوان تحولی در فرآیند توسعه سامانه های پیچیده، از جمله هواپیما، به کار گرفته شده ‌اند. با این وجود، در حالی که مهندسی دیجیتال ثابت کرده که بسیار مفید است، اکنون شک و تردید در مورد میزان واقعی مزایایی که ارائه می دهد وجود دارد. هواپیمای آموزشی جت T-7A Red Hawk که بوئینگ در حال توسعه برای نیروی هوایی است، اغلب به عنوان یک نمونه برای مهندسی دیجیتال معرفی می ‌شود، اما اکنون به نمونه‌ ای کلیدی تبدیل شده است که منتقدان به عنوان نمونه ای از عدم توانایی این ابزار ها به اندازه ای که تبلیغ شده، از آن یاد می کنند.

 

جت T-7A

 

DODIG می ‌گوید که نیروی دریایی ارزیابی‌ های خطر و برنامه ریزی به ‌روز شده را به آن ارائه کرده است، اما معتقد است که این سرویس باید برنامه‌ های خود را بیشتر بازبینی کند.

در گزارشی که دیروز منتشر شد، آمده است: ما از نیروی دریایی می ‌خواهیم تأیید کند که دفتر برنامه، اسناد مدیریت ریسک به ‌روز رسانی ‌شده را در مورد تأخیر های MQ-25A ارائه خواهد کرد که شامل شناسایی تمام خطرات مرتبط با تجربه تاخیر های بیشتر در دریافت MQ-25A و خطر نرسیدن برنامه MQ-25 به زمان استقرار است.

آنچه که مسلما جای بحث ندارد این است که برنامه MQ-25، به دلایل مختلف، از جمله تأثیرات ناشی از همه گیری COVID-19، قبلا به طور قابل توجهی به تعویق افتاده و هزینه ها افزایش یافته است. زمانی که بوئینگ در رقابت CBARS در سال 2018 برنده شد، انتظار می رفت که نیروی دریایی با MQ-25 در سال 2024 به IOC برسد. این برنامه ریزی ابتدا تا سال 2025 به عقب افتاد و امسال دوباره به سال 2026 منتقل شد. گزارش DODIG نشان می دهد که این مورد تأخیر جدید، محصول جانبی تلاش های نیروی دریایی برای رفع نگرانی های خود در آغاز سال 2023 بود.

حسابرسی DODIG می گوید: «ما دلگرم هستیم که نیروی دریایی استراتژی خرید سنتی تری را اتخاذ کرده است، تصمیم MS-C و قرارداد LRIP را به تأخیر انداخته است، و به طور مستمر در حال ارزیابی و اطلاع رسانی خطرات برنامه ای است».

در گذشته این امید وجود داشت که دسته اولیه Stingray های پیش تولیدی تا پایان سال 2022 تحویل داده شود. بوئینگ در سپتامبر امسال اعلام کرد که اولین MQ-25A برای نیروی دریایی از خط تولید خارج شده و به آزمایش استاتیک زمینی رسیده است.

 

اولین MQ-25 در حال انتقال از خط تولید به تاسیسات آزمایش های استاتیک

 

علاوه بر این، دیروز، پنتاگون اعلام کرد که نیروی دریایی تغییراتی در یک قرارداد MQ-25 داده که 36 میلیون دلار به ارزش آن افزوده است.

در اطلاعیه روزانه قرارداد های پنتاگون توضیح داده شده است: «این اصلاح، زمینه را برای ارائه مهندسی غیر تکراری برای بازنگری طراحی اولیه شش زیر سیستم برای کاهش فرسودگی قطعات در حمایت از تولید اولیه با نرخ پایین MQ-25 Stingray برای نیروی دریایی فراهم می کند». ما نمی دانیم که زیر سیستم های مورد بحث چه هستند و منسوخ شدن اجزا می تواند به دلایل مختلف به سرعت رخ دهد، از جمله سرعت کلی پیشرفت های جدید، به ویژه هنگامی که صحبت از کامپیوتر و سایر لوازم الکترونیکی می شود. در عین حال، تاخیر های برنامه MQ-25 تا به امروز تنها می تواند خطر منسوخ شدن عناصر طراحی Stingray حتی قبل از تکمیل توسعه را تشدید کند.

در مجموع، اینکه آیا نیروی دریایی قادر به جلوگیری از تأخیر بیشتر در برنامه MQ-25 خواهد بود یا نه، و اینکه هزینه کل آن چقدر ممکن است افزایش یابد، هنوز مشخص نیست. با این حال، این سرویس تمایل خود را برای اعزام Stingray پنهان نکرده است، که انتظار می رود به سرعت مزایای عملیاتی و بودجه ای خود را نشان دهد و یک پله مهم در جاه طلبی های گسترده‌تر حمل و نقل هوایی بدون سرنشین در سریع ترین زمان ممکن باشد.

نگرانی DODIG این است که مخاطرات (حداقل تا جایی که امروزه مشخص شده) MQ-25 بر فواید آن برتری داشته باشد.

 

 

منبع