تحولات اتحادیه اروپا تحلیل و پیگیری تحولات اتحادیه اروپا ( تروریستی ، تظاهرات ، حوادث و .. )

[shirazz 1,347]

انگلیس پس از 47 سال عضویت ، از اتحادیه اروپا خارج شد

 

تعدادی از افراد هم تجمع کرده و این رخداد رو جشن گرفتن 

[mhstq 771]

مطالب زيادي در مورد همکاري‌هاي ناتو و اتحاديه اروپا نوشته شده و ذهنيت بسياري بر اين قرار گرفته که اين دو سازمان، همکاراني نزديک هستند. نشست‌هاي مشترک و تبادل ديدگاه‌ها موجب کاهش اختلافات نظري و همکاري‌هاي عملي بين اين دو سازمان شده است. اين دو سازمان در حال حاضر 21 کشور عضو مشترک دارند. با وجود اين، اتحاديه اروپا يک قدرت غير نظامي با قابليت‌هاي اقتصادي - اجتماعي و امنيت نرم است و قابليت‌هاي نظامي آن در قالب سياست دفاعي و امنيتي اروپا از تبلور کم‌تري برخوردار است، اما ناتو در اولين برداشت به عنوان يک پيمان نظامي و امنيتي تحت نفوذ گسترده آمريکا شناخته مي‌شود. همين مسأله کليدي مي‌تواند منبع چالش‌هايي بين دو سازمان باشد.
 

به علاوه در درون اتحاديه، ديدگاه‌هاي متفاوتي در مورد چگونگي همکاري با ناتو وجود دارد: يک گروه در درون اتحاديه به رهبري بريتانيا براي موضوعات امنيتي و دفاعي به ناتو متعهد هستند. اين گروه از همکاري نزديک‌تر اتحاديه و ناتو استقبال مي کنند و تمايل دارند که سياست دفاعي و امنيتي مشترک در سطح حداقلي باقي بماند و بين وظايف دو سازمان، تمايز آشکاري وجود داشته باشد. در حالي که گروه ديگري به رهبري فرانسه در آرزوي تقويت سياست دفاعي و امنيتي مشترک و توسعه توانمندي‌هاي نظامي اروپايي هستند. گروه فرانسه به خاطر ترس از غلبه ناتو بر سياست نابالغ امنيتي و دفاعي مشترک اروپا، تمايل به حداقل همکاري اتحاديه با ناتو دارند.
 

نگارنده در اين مقاله، چالش‌ها و فاصله‌ها بين اين دو سازمان را مورد توجه قرار مي‌دهد تا مشخص شود که در پس همکاري‌هاي نزديک فراآتلانتيکي، چه اختلافاتي نهفته است. اين چالش‌ها را مي‌توان در موارد زير بر شمرد:
 

 1)  تمايل به حفظ برتري ناتو از سوي آمريکا
 

        در حالي که اتحاديه به عنوان محفل اروپاييان نگريسته مي­شود، اما ناتو تا حد زيادي متأثر از سياست­هاي آمريکا است. آمريکا نه تنها بزرگ‌ترين عضو ناتو است، بلکه دارنده عالي‌ترين پست‌هاي فرماندهي در اين سازمان است.در نتيجه بررسي ديدگاه آمريکا در قبال گسترش قابليت دفاعي اتحاديه حايز اهميت است.
 

 براي رهبران آمريکايي، اروپا در درجه اول بخشي از ناتو است، بعد به رهبران ملي توجه دارند، و در مرحله آخر اتحاديه اروپا را مد نظر دارند. در ذهنيت آمريکايي، اتحاديه اروپا، گستره اقتصادي ناتو است. آمريکا تلاش دارد که نفوذ خود در اروپا را که بر اساس ناتو پي‌ريزي شده و تاکنون نيز ادامه داشته از دست ندهد. شکل گيري دفاع مستقل اروپايي از اين منظر، منجر به تضعيف ناتو و کاهش نفوذ راهبردي آمريکا در اروپا مي‌شود.سياست­مداران آمريکا از اين هراس دارند که اين سلول کوچک طي زمان بزرگ شود و به رقابت با ساختارهاي ناتو بپردازد و در نهايت اروپا با احساس استقلال در مسايل دفاعي و امنيتي، جدايي ناپذيري ضمانت­هاي امنيتي فرا آتلانتيک را به هم بزند. در نتيجه آمريکا از طريق ابزارهاي متعدد خود، از جمله اعمال نفوذ در تصميم­هاي اتحاديه از طريق متحدان اروپايي­اش سعي کرده است از پيش­برد مباحث دفاعي و امنيتي پان­اروپايي به گونه­اي که باعث رقابت با ناتو شود، جلوگيري نمايد.
 

 اما توسعه قابليت‌هاي دفاعي اتحاديه، يک جنبه مثبت هم براي آمريکا دارد: تقويت سياست دفاعي و امنيتي اروپا مي­تواند باعث تقويت قابليت­هاي دفاعي و هماهنگي عملياتي بين دولت­هاي عضو اتحاديه و در نتيجه قبول درجه بيش­تري از مسؤوليت­هاي امنيتي توسط متحدان اروپايي آمريکا در ناتو شود. با چنين نگاهي، هم زمان با توسعه سياست دفاعي و امنيتي مشترک اتحاديه در دهه 1990، سازمان پيمان آتلانتيک شمالي نيز نياز به توسعه «هويت دفاعي و امنيتي اروپا» را در چارچوب سازمان درک کرد. در اجلاس آوريل 1999 ناتو در واشنگتن، اين سازمان تمايل اتحاديه براي تصميم­گيري مستقل در زمينه اقدامات نظامي، در مواقعي که ناتو به عنوان يک مجموعه وارد موضوع نمي­شد را پذيرفت. اعمال اين شرط موجب شد ناتو ظرفيت دفاعي اتحاديه را به عنوان يک مکمل ضعيف بپذيرد.
 

2)  حمايت از حفظ برتري ناتو در اروپا
 

 اعضاي آتلانتيک­گرا در درون اتحاديه اروپا به ‌صورت خاص بريتانيا و لهستان، هر گونه عملي که به کاهش تعهدات نظامي آمريکا در اروپا بيانجامد را خطرناک مي­پندارند و معتقدند دفاع اروپا بايد بر ناتو استوار باشد. از اين رو اين دولت‌ها خواهان ناتويي قوي و يک هويت دفاعي اروپايي معتدل هستند.
 

بريتانيا بعد از جنگ سرد هم چنان روابط نزديک خود را با آمريکا حفظ نمود. در فضاي احساسي، رواني و امنيتي ايجاد شده بعد از حوادث 11 سپتامبر 2001، بريتانيا تلاش کرد زمينه نزديکي هر چه بيش‌تر کشورهاي اروپايي با آمريکا را فراهم نمايد. نگرش بريتانيا به مسايل سياست خارجي و امنيتي اين ديدگاه را متصور مي‌سازد که اين کشور در صدد است تا با حرکت کردن در مسير اهداف آمريکا، از قدرت چانه زني بيش‌تري نسبت به همتايان اروپايي خود برخوردار گردد.
 

برخي کشورهاي کوچک اتحاديه نيز از سلطه قدرت‌هاي بزرگ مثل آلمان و فرانسه نگران بودند و حضور آمريکا را دريچه‌اي براي آرامش و امنيت بيش‌تر خود مي‌دانند. کشورهاي جدا شده از بلوک شرق هم که نگران احياي سلطه روسيه بوده‌اند، پيوستگي بيش‌تر به ناتو و آمريکا را تضميني براي آينده خويش تلقي مي کنند.
 

با وجود پيشرفت‌هايي كه در زمينه دفاع مستقل اروپايي به دست آمده است، كماكان گرايش اصلي اين کشورها مبتني بر اين نظر است كه همكاري­هاي دفاعي اروپايي بايد در مسيرهايي سازماندهي گردد که اعضا سهم خود از بار سنگين وظايف ناتو را تقبل نمايند و چهارچوبي که مشابه آن در دسترس باشد، ايجاد نشود. اين گروه از کشورها مايل هستند که اتحاديه و ناتو، همکاري نزديک در مورد موضوعات زيادي، از جمله افغانستان، قفقاز، و مقابله با تروريسم را مورد بحث قرار دهند.
 

3)  تمايل به دفاع مستقل اروپايي

ميل به رقابت قابليت‌هاي دفاعي اتحاديه با ناتو در ميان برخي اعضاي اتحاديه وجود داشته است. اعضاي اروپاگرا و به‌ صورت خاص فرانسه، به صورت سنتي تمايل به يک ارتش دفاعي مستقل اروپايي داشته­اند و سياست دفاعي و امنيتي اروپا را ابزاري براي تقويت توانمندي سياسي اتحاديه و موازنه در برابر آمريکا دانسته­اند. اين کشورها به دنبال ايجاد يک ساختار مستقل نظامي و هم‌گرايي بيش‌تر امنيتي در اروپا و محدود کردن نقش ناتو در اروپا هستند. فرانسه براي پيش برد طرح هاي خود در زمينه دفاع مستقل اروپايي، هم چون ديگر طرح هاي مهم در سطح اتحاديه، به خصوص به همکاري با آلمان توجه داشته است و در مواردي اين دو کشور تلاش داشته‌اند تا هسته‌هاي اوليه طرح‌هاي نظامي اروپايي را شکل بدهند.
 

اين گروه از کشورها بر اين باورند که سفراي اتحاديه نبايد برخي موضوعات را در جلسات مشترک اتحاديه با ناتو بررسي کنند. به خصوص فرانسه متمايل نيست ناتو را به عنوان محفلي براي بررسي مسايل امنيتي جهاني ببيند و از اين رو بحث در مورد چنين مسايلي در اجلاس هاي مشترک اتحاديه – ناتو را نامتناسب تلقي مي‌کند. به نظر مي‌رسد که فرانسه نگران آن باشد که سياست مشترک دفاعي اتحاديه به مثابه گُلي ظريف در آغوش غول نظامي چون ناتو گرفتار شود. مقامات فرانسوي گه‌گاه مي‌گويند همکاري نزديک اتحاديه اروپا - ناتو مي‌تواند منجر به نفوذ گسترده آمريکا بر سياست دفاعي و خارجي اتحاديه شود و آمريکا مي‌تواند از مأموريت‌هاي ناتو به عنوان ابزاري براي به‌کار‌گيري نيروهاي اروپايي در خدمت منافع راهبردي آمريکا بهره ببرد. افغانستان، نمونه‌اي بر اين مدعا است، جايي که دولت‌هاي اروپايي بخش زيادي از نيروهاي حافظ صلح ناتو را تأمين کرده‌اند، اما آشکارا نفوذ بسيار کمي بر سياست آمريکا در اين کشور دارند.
 

چنين ديدگاهي در دوران سارکوزي در ابتدا تحولي را نشان داد. او به ديپلمات‌هايش دستور داد مانع تراشي در کار ناتو را متوقف کنند و پيشنهاد داد که فرانسه به ساختارهاي نظامي ناتو باز گردد. با اين حال، ديپلمات‌هاي بريتانيايي مي گويند فرانسه در دوران شيراک، دوستانه‌تر و همکاري جويانه‌تر در ناتو عمل مي‌کرد. اين نشان مي‌دهد که علي‌رغم برخي تغييرات ظاهري، سنت فرانسه به راه خود ادامه مي‌دهد. در همين دوران سارکوزي، فرانسه پيشنهاد ايجاد مرکز دايمي برنامه‌ريزي و فرماندهي عمليات‌هاي نظامي را بار ديگر در سطح اتحاديه اروپا ارايه داد. پيشنهادي که طبق انتظار، با مخالفت بريتانيا مواجه شد و چنين استدلال کرد که ناتو داراي مراکز فرماندهي خوبي است که براي اتحاديه اروپا نيز در دسترس است. لذا از ديد بريتانيا، ساخت مرکز فرماندهي و برنامه‌ريزي دايمي نظامي براي اتحاديه اروپا، اتلاف پول است.

       
به نظر مي‌رسد سارکوزي با تلاش براي ايجاد موازنه بين آتلانتيک‌گرايي و اروپا‌گرايي، حمايت آمريکا را شرط ضروري براي توسعه سياست دفاعي و امنيتي اروپا تلقي مي‌کند. بر همين مبنا، سارکوزي در سخنراني‌اش در کنفرانس امنيتي مونيخ در فوريه 2009، افزايش توان دفاع اروپايي را در راستاي منافع آمريكا معرفي كرد و گفت: «قوي‌تر بودن اروپا به نفع آمريكا هم هست. ما هم به اروپاي دفاعي و هم به ناتو نياز داريم و بايد هر دو را قوي كنيم.» وي دفاع اروپايي را يك اولويت دانست و با اشاره به تدابير مشترك فرانسه و آلمان در اين زمينه، دفاع اروپايي را براي همه اروپاييان به عنوان يك آزمون معرفي كرد. او خطاب به اروپاييان گفت: «اگر صلح مي‌خواهيد، بايد به خودتان ابزارهايي براي موجود بودن به عنوان يك قدرت اقتصادي، مالي، سياسي و نظامي را اعطا كنيد.» ساركوزي گفت متقاعد شده است كه فرانسه به عنوان يك متحد مستقل و يك شريك آزاد با آمريكا، مي‌تواند روابطش با ناتو را ارتقا دهد.

4)  توانايي‌هاي نظامي اروپا

ميزان قابليت‌ها و توان نظامي اتحاديه اروپا و ناتو، منعکس کننده اولويت‌هاي متفاوت اين دو سازمان و چالش‌هاي آن‌ها است. سال‌ها است که تلاش‌هاي زيادي از سوي آمريکا و ناتو براي مشارکت بيش‌تر کشورهاي اروپايي در مأموريت‌هاي ناتو انجام مي‌شود. اما محدوديت منابع، تأمين نيرو براي کشورهاي اتحاديه اروپا به منظور شرکت در مأموريت‌هاي ناتو را دشوار مي‌کند.

بسياري از متحدان اروپايي ناتو فاقد نيروهاي متحرک آماده براي حضور بلندمدت در خارج از اروپا هستند و دولت­هاي اروپايي درباره استفاده از نيروهاي مسلح در شرايط خاص و ميزان پاي‌بندي به سازمان‌هاي دفاعي و امنيتي نظرات متفاوتي دارند.

       
در آغاز دهه 1990، وضعيت سياسي و امنيتي اروپا دچار تحول شد. بلوک شرق فرو پاشيد و تمايل به  اروپا تقويت شد. هم‌چنين موفقيت اتحاديه در دست­يابي به اهداف اقتصادي موجب شد تمايل به هم­گرايي اعضا در ابعاد سياسي و امنيتي نيز تقويت شود. اين تمايل در معاهده ماستريخت، معاهده آمستردام و معاهدات بعدي منعکس شد. به علاوه نمايش ضعيف اتحاديه براي حل بحران کاملاً اروپايي بالکان در اين دهه موجب شد حساسيت­ها براي جبران اين ضعف افزايش يابد. هيچ ‌يک از کشورهاي عضو اتحاديه اروپا توانايي­هاي نظامي لازم براي مديريت اين بحران‌ها را نداشتند و در نهايت ناتو با مشارکت فعال آمريکا توانست در اين بحران‌ اروپايي نقش‌ اصلي را ايفا كند.
 

کمبودهاي اروپايي‌ها در داشتن جنگنده‌هاي هوايي راهبردي، مهمات هدايت شونده دقيق، سامانه‌هاي فرماندهي و کنترل، اطلاعات، سوخت‌گيري هوايي، و سرکوب دفاع هوايي دشمن، آشکار بود. از اين زمان به بعد، اتحاديه اروپا نيروي بيش‌تري براي توسعه هماهنگي قابليت‌هاي دفاعي و توسعه سياست دفاعي و امنيتي مشترک به کار گرفت.

در چنين شرايطي، تمايل توني بلر، نخست وزير وقت بريتانيا براي ايفاي نقش رهبري اروپا باعث شد مخالفت معمول اين کشور با تشکيل ارتش دفاعي اتحاديه تغيير يابد. در اجلاس سران فرانسه - بريتانيا در دسامبر 1998، اين دو دولت توافق کردند که اتحاديه اروپا ظرفيت اقدامات مستقل با حمايت نيروهاي نظامي معتبر و ابزارهاي تصميم­گيري براي استفاده از آن، و آمادگي واکنش به بحران­هاي بين­المللي را به دست آورد. مجموعه چنين تحولاتي موجب شد اتحاديه براي تقويت قابليت­هاي دفاعي­اش تعهد بيش­تري بپذيرد.

در سال هاي 2000 و 2001، اتحاديه اروپا دو کنفرانس براي افزايش تعهد در قبال تقويت قابليت نظامي، تعريف سهم هر يک از اعضا در نيروي واکنش سريع و بررسي کمبودها برگزار کرد. دولت‌هاي عضو نيز متعهد شدند که 60 هزار نيروي بيش‌تر از نيروهاي ملي، 400 هواپيماي جنگنده، و 100 کشتي نيروي دريايي را در اختيار قرار دهند. در مي 2003، اتحاديه اروپا اعلام کرد که نيروهاي واکنش سريع با در اختيار داشتن قابليت‌هاي عملياتي، آماده انجام مأموريت هستند، ولي در عين حال اعتراف کرد که اين نيروها هنوز محدود و دچار کمبود در برخي قابليت‌هاي دفاعي مشخص هستند.
 

اين ضعف‌ها با اعتراض مقامات ناتو مواجه شد. در اکتبر 2003، دبير کل وقت ناتو، «جرج رابرتسون» گفت: «18 متحد غير آمريکايي، تنها 55 هزار سرباز در عمليات‌هاي چند جانبه مستقر کرده‌اند ... اگر قرار است عمليات‌هايي چون ايساف در افغانستان موفق شوند، ما بايد سربازهاي قابل استفاده بيش‌تري را در اختيار قرار دهيم و اراده سياسي براي استقرار تعداد بيش‌تري از آن‌ها در عمليات‌هاي چند جانبه را داشته باشيم.» «ژنرال جيمز جونز»، فرمانده عالي وقت متحدان ناتو در اروپا نيز در مارس 2004 اعلام نمود که تنها 3 تا 4 درصد نيروهاي اروپايي براي قشون کشي قابل استقرار هستند.
 

از اين رو راه حل جبران اين کمبود، اغلب اعزام نيروهاي بيش‌تر آمريکايي و اعمال فشار به کشورهاي اروپايي براي افزايش نيروها بوده است. اين اعمال فشارها در موارد متعددي موجب تنش‌هاي ديپلماتيک بين سياست‌مداران آمريکايي و اروپايي شده است.

       
با وجود پيشرفت‌هاي انجام شده، اتحاديه هنوز هم توان توسعه سياست دفاعي و امنيتي مشترک مستقل و قدرت­مند را ندارد، و مجموعه کشورهاي اروپايي به قابليت­هاي ناتو يا به عبارت بهتر آمريکا نيازمند هستند. در چنين شرايطي اتحاديه توان رقابت با ناتو را ندارد و تنها مي­تواند نقش شريکي ضعيف را بر عهده گيرد. بر همين مبنا، اتحاديه اروپا در توسعه توانايي­هاي دفاعي و همکاري‌هاي امنيتي­اش تلاش داشته تا حساسيتي را براي ناتو و اعضاي اروپايي متعهد به حفظ اقتدار بيش­تر ناتو ايجاد نکند.

       
بحث در مورد عمليات نظامي ‌در ليبي، بار ديگر ضعف اتحاديه در سياست دفاعي و امنيتي مشترک را نشان داد. در اين قضيه نيز برخي اعضاي اروپايي براي مشارکت نظامي مخالفت کردند و برخي ديگر، توان چنداني براي مشارکت قابل توجه ارايه ندادند.

5)  بي­ميلي اروپا به صرف بودجه‌هاي نظامي
 

آمريکايي‌ها از آغاز ائتلاف آتلانتيک شمالي نگران اين مسأله بوده‌اند که اروپاييان سهم کافي از مسؤوليت امنيتي را ايفا نمي‌کنند. از اين منظر، يکي از دلايل حضور پررنگ آمريکا در ناتو ناشي از رفتار اعضاي اروپايي است.

تمايل سياسي بسياري از رهبران و سياست­مداران اروپايي در جهت مشارکت نظامي ‌در خارج از مرزهاي اروپا ضعيف است. با توجه به فاصله گرفتن از تصورات حاکم در دوران جنگ سرد و تهديد شوروي، اراده سياسي ضعيفي در کشورهاي عضو اتحاديه براي اختصاص سهم قابل توجهي از بودجه عمومي براي مسايل نظامي وجود دارد. در اين ميان، بريتانيا و فرانسه که هر يک بيش از 2 درصد از توليد ناخالص داخلي خود را صرف امور دفاعي مي‌کنند، استثنا هستند.

طبق ارزيابي‌هاي «مؤسسه تحقيقات صلح بين المللي استکهلم»، در سال 2009، بريتانيا با بودجه نظامي 48 ميليارد يورو (69 ميليارد دلار) و فرانسه با بودجه نظامي 47 ميليارد يورو (31/67 ميليارد دلار)، در کنار يک ديگر 45 درصد بودجه نظامي، 50 درصد ظرفيت نظامي، و 70 درصد هزينه تحقيق و توسعه نظامي اتحاديه اروپا را در اختيار داشتند. کشورهاي اسپانيا، و آلمان نيز معمولاً در رتبه‌هاي بعدي بودجه دفاعي اروپا قرار دارند.
 

بسياري از کشورهاي اروپايي بودجه چنداني صرف امور نظامي نمي­کنند و در اين زمينه بيش­تر مايل هستند از حمايت آمريکا بهره­مند شوند. به عنوان مثال، در سال 2008، بودجه دفاعي همه 27 عضو اتحاديه به 2/200 ميليارد يورو رسيد که اين رقم 63/1 بودجه ناخالص داخلي اتحاديه را به خود اختصاص داد. بيش از 45 درصد همين بودجه متعلق به دو کشور بريتانيا و فرانسه بود. در همين سال، بودجه دفاعي آمريکا به تنهايي 4/477 ميليارد يورو بوده است.

ضمن اين که برخي کشورهاي اروپايي، نظرات متفاوتي درباره استفاده از نيروهاي مسلح در شرايط خاص و ميزان پاي‌بندي به سازمان‌هاي دفاعي و امنيتي دارند. دولت‌هاي اتريش، سوئد، ايرلند و فنلاند و اعضاي جديدي چون قبرس و مالت عضو ناتو نيستند و تمايل چنداني به درگير شدن در مسايل نظامي ندارند و ترجيح مي‌دهند سياست بي‌طرفي را دنبال نمايند.

       
حتي در مواردي که اراده‌اي براي مداخله با نيروي نظامي وجود دارد، هم چون عمليات افغانستان که در آن بيش از 35 هزار نيروي اروپايي مستقر هستند، محدوديت‌هاي شديدي در سر راه وجود دارد. برخي دولت‌ها از جمله آلمان به صورت تاريخي مشارکتشان در عمليات‌هاي نبرد را محدود کرده‌اند، و از اين مهم‌تر، پذيرش فرهنگي تلفات در بسياري از ملت‌هاي اروپايي در حال رنگ باختن است. به علاوه، افکار عمومي اروپا نسبت به عمليات‌هاي نظامي ناتو يا پايگاه‌هاي ناتو در خاک اروپا حساس هستند. به خصوص، چپ گرايان اروپا با مخالفت با نظامي‌گري و هزينه‌هاي تسليحاتي، بر اين باورند که در دنياي دموکراتيک و عادلانه، ناتو جايگاهي ندارد.

       
در چنين شرايطي، اکثر تحليل‌گران نظامي بر اين باورند که مجموع بودجه دفاعي اروپا براي سرمايه‌گذاري در نيازمندي‌هاي سياست دفاعي و امنيتي مشترک، ناکافي است. رهبران اروپا اغلب به خاطر اولويت‌هاي داخلي رقيب و بودجه محدود، مايل نيستند که از قانون‌گذاران و مردم، پول بيش‌تري براي هزينه‌هاي دفاعي درخواست نمايند. با توجه به چنين چشم انداز ضعيفي براي افزايش هزينه‌هاي نظامي ‌در آينده نزديک، مقامات اتحاديه اروپا تأکيد دارند که نيازي به رقابت با قابليت‌هاي دفاعي آمريکا نمي‌بينند، چرا که چنين رقابتي را غير ممکن مي‌دانند.
 

اما بي‌ميلي کشورهاي اروپايي به صرف بودجه‌هاي نظامي، گه‌گاه موجب اختلاف آمريکا و اروپا، يا نارضايتي ناتو از متحدان اروپايي و در نتيجه اظهارات جدايي طلبانه شده است. به عنوان مثال «جرج رابرتسون»، دهمين دبير کل ناتو در همين ارتباط عنوان نمود «مگر کشورهاي اروپايي شروع به سرمايه‌گذاري در توانمندي‌هايي کنند که به آن‌ها اجازه همکاري با آمريکا را بدهد، در غير اين صورت آمريکا به تنهايي و بدون مشورت با متحدانش عمل خواهد کرد.»

در زمان طرح موضوع شکل‌گيري ارتش اروپايي، نيز يکي از بحث‌هاي مهم در آمريکا اين بود که اروپايي که بودجه نظامي کافي براي مشارکت در برنامه‌هاي نظامي ناتو صرف نمي‌کند، چگونه مي‌خواهد منابع مالي را صرف تشکيل ارتشي مستقل نمايد. چنين گلايه‌اي در زمان طرح ديگر ابتکارها براي تقويت دفاع مستقل اروپايي از سوي آمريکا و بريتانيا نيز مطرح مي‌شود.
 

در نتيجه به دليل مشکلات سازماندهي نيروها در خدمت سياست دفاعي و امنيتي اتحاديه و چگونگي صرف بودجه مشترک براي پيشبرد اين سياست، بسياري از اظهارات و متون در خصوص سياست دفاعي مشترک اتحاديه در حد حرف و نوشته باقي مانده است.

6)  پاسخ­هاي متفاوت به تهديدهاي مشترک
 

 ناتو و اتحاديه در حوزه همکاري­هاي دفاعي و امنيتي اهداف نسبتاً مشابهي را دنبال مي­نمايند. در نتيجه همکاري بين اين دو سازمان در برخي حوزه­ها به خصوص در زمينه مبارزه با تروريسم، پيش­گيري و حل منازعات مسلحانه در اروپا و فراتر از آن توسعه پيدا کرده است. به علاوه همکاري نزديک بين ناتو و اتحاديه عنصر مهمي در توسعه رهيافت فراگير بين­المللي مديريت بحران شده است. اين دو سازمان اطلاعاتشان را در زمينه حمايت از گروه­هاي غير نظامي‌ در برابر حملات شيميايي، بيولوژيکي و هسته‌اي تبادل مي­کنند و براي برنامه­ريزي مواقع اضطراري غير نظامي به تبادل ابتکار و اقدام مي­پردازند.

اما علي‌رغم توافق آتلانتيکي در خصوص تهديدهاي مشترک جديد، تفاوت‌هاي قابل ملاحظه‌اي بين آمريکا و متحدان اروپايي‌اش در خصوص واکنش متناسب به اين تهديدها وجود دارد. اکثر اين متحدان معتقدند که آمريکا به خصوص در دوره جمهوري خواهان تأکيد زيادي بر ابزارهاي نظامي به جاي ابزارهاي سياسي براي مقابله با اين تهديدها داشته و اين در حالي است که کشورهاي اروپايي تمايل چنداني به استفاده از گزينه‌هاي نظامي ندارند. مخالفت‌هاي کشورهاي اروپايي با دکترين «حمله پيش دستانه» در دوران «جرج دبليو بوش»، نمونه‌اي از اين تفاوت ديدگاه‌ها بوده است. در حالي که راهبرد امنيت ملي آمريکا در آن سال‌ها بر حق اقدام نظامي به منظور پيش‌گيري از اقدامات خصمانه تأکيد داشت، اکثر متحدان اروپايي بر اين باور بودند که قايل شدن به چنين حقي، به منزله يک جانبه‌گرايي و نظامي‌گري در سياست‌هاي آمريکا است.
 

کشورهاي اروپايي تأکيد دارند که اقدام نظامي صرفاً در چارچوب‌هاي چند جانبه دنبال شود. تأکيد متحدان اروپايي بر نهادهاي بين‌المللي براي مشروعيت دادن به منازعات، ريشه در پيامدهاي دو جنگ جهاني قرن بيست دارد. اروپاييان نگران بحث‌هاي توجيه کننده براي فرا رفتن از مرزها و توسل به اقدام نظامي هستند. بر همين مبنا، زماني که موضوع حمله به عراق به بهانه مقابله با تسليحات کشتار جمعي رژيم صدام توسط آمريکا مطرح شد، برخي کشورهاي اروپايي به خصوص فرانسه، آلمان و بلژيک مخالفت‌هايي را مطرح کردند و صدور قطعنامه سازمان ملل را يک گام ضروري براي اقدام نظامي ناتو در زمان ممکن معرفي کردند. ناتواني دولت بوش براي يافتن تسليحات کشتار جمعي در عراق منجر به تأکيد مجدد متحدان اروپايي بر اين موضوع بود که مخالفت‌هايشان صحيح بوده و توافق سازمان ملل براي اقدام نظامي ناتو بايد اخذ شود.
 

در آن ساليان دولت بوش، براي رها شدن از دشواري کسب اجماع در بين متحدان اروپايي ناتو، اين ايده را مطرح کرد که اقدامات نظامي ناتو بايد توسط ائتلاف اراده‌ها به پيش برده شود. در اين ديدگاه، دولت‌هاي عضو ناتو که در مورد يک تهديد توافق دارند و ابزار مقابله با آن را دارند بايد در همکاري با يک ديگر اقدام نمايند. اما اکثر متحدان اروپايي بر اين باور بودند که ائتلاف اراده‌ها، هم‌بستگي و اصل تصميم‌گيري بر مبناي اجماع در درون ناتو را تضعيف مي کند

در چنين فضاي اختلاف‌انگيزي، آمريکا و برخي متحدان نزديکش در اروپا بر اين باور بودند که چنين ديدگاه‌هايي، در مسير عملکرد ناتو مانع ايجاد مي‌کند. تصميم ناتو براي جنگ عليه صربستان در سال 1999، زماني که روسيه از صدور قطعنامه شوراي امنيت سازمان ملل مخالفت مي‌کرد، نمونه‌اي از تلاش موفق اين ديدگاه براي متقاعد کردن ديگر شرکاي اروپايي بود.
 

مشکل ديگر بين اکثر کشورهاي اروپايي و آمريکا، وظايفي است که نيروهاي اروپايي در عمليات‌هاي مشترک بر عهده مي‌گيرند. نيروهاي اکثر متحدان اروپايي ناتو حاضر نيستند در مناطق پر خطر مستقر و در جنگ هاي نظامي واقعي درگير شوند. به عنوان مثال، در مارس 2004، زماني که آلباني تبارها در کوزوو عليه صرب ها شورش کردند، نيروهاي آلماني از پيوستن به ديگر عناصر «نيروي ناتو در کوزوو» خودداري کردند و تنها 6 هزار از 18 هزار نيروي ناتو در کوزوو قابليت استفاده از زور عليه جمعيت شورش‌گر را داشتند. مثال ديگر در اين زمينه، نحوه حضور نيروهاي نظامي کشورهاي اروپايي در عمليات افغانستان است که اغلب مايل هستند در فعاليت‌هاي آموزشي و بازسازي در مناطق امن‌تر مشارکت داشته باشند و درگير چالش‌هاي اصلي نظامي در مناطق پرخطر نشوند.
 

- جمع­بندي

با وجود اختلافات و چالش‌هايي که در روابط اتحاديه و ناتو ديده مي‌شود، اما از ديد منتقدان، يک مشارکت راهبردي بين اين سازمان ها به عنوان دو شريک برابر، مي‌تواند رويارويي‌هاي نهادي موجود را رفع نمايد.
 

از اين رو، علي‌رغم پيشرفت‌هايي كه در زمينه دفاع مستقل اروپايي به دست آمده است، كماكان گرايش اصلي مبتني بر اين نظر است كه همكاري­هاي دفاعي اروپايي بايد در مسيرهايي سازماندهي گردد که اعضا سهم خود از بار سنگين وظايف ناتو را تقبل نمايند و چهارچوب مشابه آن ايجاد نشود. سنت حفظ جايگاه ناتو در معادلات امنيتي اتحاديه، از جمله در معاهده اخير ليسبون نيز مورد توجه قرار گرفت. چرا که استمرار مأموريت ناتو مورد تأکيد اغلب دولت­هاي قدرتمند و کليدي اروپايي است.

در هر همکاري، در کنار نيروهايي که به دنبال هم­گرايي بيش­تر هستند، موانعي هم براي واگرايي ديده مي­شوند. اروپاي قرن بيست و يکم با اروپاي بعد از جنگ جهاني دوم تفاوت­هايي دارد. اروپايي که فضاي امن­تري را در سايه رفع تهديدهاي پيشين احساس مي­کند و در سايه همکاري در چارچوب اتحاديه اروپا، خود را قوي­تر و همگن­تر از گذشته مي­پندارد. اروپاي قرن بيست و يکم مايل است خود را شريکي برابر در کنار آمريکا ببيند. چنين گرايش­هايي و درک آمريکا از واقعيت­هاي جديد، تعيين کننده ميزان همکاري يا چالش بين ناتو و اتحاديه اروپا در آينده خواهد بود.

منتشر شده در:  کتاب اروپا 11: ویژه مسایل استراتژیک اتحادیه اروپا، تهران: انتشارات ابرار معاصر تهران، 1391، صص. 219-240
نویسنده: دکتر حمید زنگنه

 

[worior 25,819]

46 minutes قبل , mhstq گفت:

در سال هاي 2000 و 2001، اتحاديه اروپا دو کنفرانس براي افزايش تعهد در قبال تقويت قابليت نظامي، تعريف سهم هر يک از اعضا در نيروي واکنش سريع و بررسي کمبودها برگزار کرد. دولت‌هاي عضو نيز متعهد شدند که 60 هزار نيروي بيش‌تر از نيروهاي ملي، 400 هواپيماي جنگنده، و 100 کشتي نيروي دريايي را در اختيار قرار دهند. در مي 2003، اتحاديه اروپا اعلام کرد که نيروهاي واکنش سريع با در اختيار داشتن قابليت‌هاي عملياتي، آماده انجام مأموريت هستند، ولي در عين حال اعتراف کرد که اين نيروها هنوز محدود و دچار کمبود در برخي قابليت‌هاي دفاعي مشخص هستند.

 

نگارنده نمیتونه فرق راهبردهای نظامی ملی، راهبردهای امنیتی دست جمعی، منافع امریکا و حوزه ترانس اتلانتیک رو بخوبی تفکیک کنه. یا نکرده.

 

- یک ارتش ملی در چهارچوب اقتصاد نظامی سرمایه داری تعریف میشه، در اقتصاد ملی این کشور و هزینه ای که براش میشه به دنبال تامین منافع ملی اون هست، اما وقتی امنیت به یک نهاد دست جمعی بین المللی سپرده میشه طوری ک تهدیدات رو رفع کنه، کل این چهارچوب عوض میشه. به این شکل که داری برای دیگران هزینه میکنی! و...

- راهبرد های امنیت دست جمعی هم مسیر خودش رو میره، مثلا اگر ناتو در بخشی از اروپا اقدام به تقابل کنه یا به جایی توسعه پیدا لزوما نفعی برای انگلستان یا فرانسه و المان نخواهد داشت، اما هزینه چرا. و اگر این توسعه رو نداشته باشه مفهوم وجودی خودش رو از دست میده. مگر اینکه ناتو و ارتشش بتونند واحد اقتصادی و سیاسی مستقلی برای ارائه خدمات متقابل مبتنی بر سهم هر یک از اعضا داشته باشند که قطعا اینگونه نیست و نخواهد بود.

در عوض حوزه ترانس آتلانتیک بسیار متفاوت هست. 

- ابتکار ترانس آتلانتیکی اتحادیه در اختیار هلند و کشورهای مرکزی و سپس حوزه های استقلال یافته از شوروی هست که اتفاقا آمریکا در اونجا منافع بسیار بسیار وسیعی مالی از نظر توسعه نظامی، ایجاد تهدید، اقتصاد نظامی و نفوذ سیاسی داره.

 

 

 

 

[mhstq 771]

6 hours قبل , mhstq گفت:

مطالب زيادي در مورد همکاري‌هاي ناتو و اتحاديه اروپا نوشته شده و ذهنيت بسياري بر اين قرار گرفته که اين دو سازمان، همکاراني نزديک هستند. نشست‌هاي مشترک و تبادل ديدگاه‌ها موجب کاهش اختلافات نظري و همکاري‌هاي عملي بين اين دو سازمان شده است. اين دو سازمان در حال حاضر 21 کشور عضو مشترک دارند. با وجود اين، اتحاديه اروپا يک قدرت غير نظامي با قابليت‌هاي اقتصادي - اجتماعي و امنيت نرم است و قابليت‌هاي نظامي آن در قالب سياست دفاعي و امنيتي اروپا از تبلور کم‌تري برخوردار است، اما ناتو در اولين برداشت به عنوان يک پيمان نظامي و امنيتي تحت نفوذ گسترده آمريکا شناخته مي‌شود. همين مسأله کليدي مي‌تواند منبع چالش‌هايي بين دو سازمان باشد.

سیر تاریخی پیمان های دفاعی امنیتی اروپا بعد از جنگ جهانی دوم
.
تقریبا دو سال بعد از جنگ جهانی دوم، پیمان دانکرک در سال 1947 بین انگلستان و فرانسه در مقابل تهدید آلمان امضا شد
.
به جهت تقابل با شوروی در سال 1949 ناتو بدون عضویت آلمان شکل گرفت
.
در سال 1954 جامعه دفاعی اروپا شکل گرفت که از طرف مجلس فرانسه رد شد
.
سال بعدش 1955 "اتحادیه اروپای غربی" شکل گرفت بعد این قرارداد راه برای ورود آلمان به ناتو باز شد
.
در سال 1963 فرانسه و آلمان قرارداد الیزه را امضا کردند
.
درکنار همه این موارد کنفرانس های امنیتی اروپا شکل گرفت که شاید یکی از مهمترین اجلاس هایش در سال 1973 در هلسینکی بود که اعضای ورشو حضور داشتند
.
در نهایت اتحادیه اروپا (1991-پیمان ماستریخت) شکل گرفت که در مواد 11 و 12 به سیاست خارجی و امنیتی مشترک تاکید دارد

[mhstq 771]

قطعا یکی از مهمترین گفتگوهای سیاسی دفاعی چند سال اخیر، متعلق به امانوئل مکرون فرانسوی می باشد
مرور این گفتگو خالی از لطف نیست

6 hours قبل , mhstq گفت:

به علاوه در درون اتحاديه، ديدگاه‌هاي متفاوتي در مورد چگونگي همکاري با ناتو وجود دارد: يک گروه در درون اتحاديه به رهبري بريتانيا براي موضوعات امنيتي و دفاعي به ناتو متعهد هستند. اين گروه از همکاري نزديک‌تر اتحاديه و ناتو استقبال مي کنند و تمايل دارند که سياست دفاعي و امنيتي مشترک در سطح حداقلي باقي بماند و بين وظايف دو سازمان، تمايز آشکاري وجود داشته باشد. در حالي که گروه ديگري به رهبري فرانسه در آرزوي تقويت سياست دفاعي و امنيتي مشترک و توسعه توانمندي‌هاي نظامي اروپايي هستند. گروه فرانسه به خاطر ترس از غلبه ناتو بر سياست نابالغ امنيتي و دفاعي مشترک اروپا، تمايل به حداقل همکاري اتحاديه با ناتو دارند.

مجله اکونومیست بنابر روال گذشته، این هفته نیز سرمقاله‌ای را تحت عنوان «هشدار امانوئل مکرون: ناتو درحال مرگ مغزی است» منتشر کرد. با این حال سرمقاله مذکور تنها به بررسی اجمالی مصاحبه تفصیلی خبرنگاران اکونومیست با مکرون می‌پردازد که پیش‌تر در کاخ الیزه انجام گرفته است. در این مطلب اکونومیست با نگارش خلاصه‌ای بسیار کوتاه از این مصاحبه می‌نویسد: مکرون از پشت میزش در کاخ الیزه به خبرنگاران اکونومیست از مرگ مغزی ناتو می‌گوید و ایجاد نیروی دفاعی مستقل برای اروپا را ضروری می‌داند. او می‌گوید باید با حقایق و تحولات جهانی روبه‌رو شد و از همین رو اروپا خود باید روابطش را با روسیه بهبود دهد. رئیس‌جمهور جوان با اشاره به خیزش پوپولیسم، حمایت‌گرایی و حکومت‌های اقتدار‌طلب معتقد است اروپا باید از روند کنونی دست کشیده و سیاست‌های خود را با جهان نوین تطبیق دهد.
.

آقای مکرون! شما به‌‌تازگی از احتمال ناپدید شدن اروپا سخن گفته‌اید. آیا این جنس از جملات مبالغه نسبت به شرایط کنونی نیست؟ چرا دید شما نسبت به آینده اروپا تا این حد تاریک است؟

من قصد اغراق در شرایط را ندارم و می‌خواهم صریح سخن بگویم. تنها کافی است تحولات اخیر جهان را مورد توجه قرار داد؛ تغییراتی که همین پنج سال پیش غیرقابل تصور بودند. چالش برگزیت، دشواری پیشبرد برنامه‌ها در اتحادیه‌ اروپا، آمریکا که درحوزه‌های استراتژیک به شرکای اروپایی خود پشت کرد. معتقدم که اروپا یک معجزه است؛ این سرزمین از منظر ژئوپلیتیک میزبان بسیاری از فرهنگ‌ها و زبان‌ها است و همین امر هم موجب درگیری جنگ‌های خونین شد. با این حال طی ۷۰ سال گذشته اروپا به کمترین میزان از معجزات ژئوپلیتیک، تاریخی و تمدنی دست یافته است؛ یک معادله برابری سیاسی آزاد از هرگونه هژمونی که صلح را به ارمغان می‌آورد.

اروپا بر این اساس شکل گرفت. سپس جامعه‌ای شکل گرفت که ابتدا در قالب همکاری اقتصادی بود، اما در سال‌های بعد به یک پروژه سیاسی بدل شد. با این حال یکسری از رویدادها اروپا را در لبه پرتگاه قرار داده است. اروپا فراموش کرده که یک جامعه است و به‌طور فزاینده‌ای خود را یک بازار می‌داند و توسعه آن را هدف غایی خود تعریف کرده است. این یک خطای بنیادین است، چراکه قلمرو سیاسی این پروژه محدود خواهد شد. بازار یک جامعه نیست؛ جامعه مدلی قوی‌تر است. جامعه دارای حس همبستگی، همگرایی و تفکر سیاسی است که ما آن را گم کرده‌ایم.

به‌علاوه اروپا تشکیل شد تا شریک جدیدی برای ایالات‌متحده باشد و این همان هدفی است که از ابتدا دنبال شد. این امر دست در دست با ایالات‌متحده‌ای پیش رفت که برای حفظ صلح جهانی و توازن ارزش‌ها در سیستم بین‌المللی نوین با حسن نیت تلاش کرد. بهایی برای این موضوع باید پرداخته می‌شد که همان «ناتو» و حمایت از اروپا بود. اما مواضع آنها (آمریکایی‌ها) طی ۱۰ سال گذشته تغییر کرده است و این تغییر تنها مختص به دولت ترامپ نیست. این ایده ابتدا توسط باراک اوباما مطرح شد. او گفت: «من رئیس‌جمهور پاسیفیکی هستم.»

این رویکرد زمانی خود را نشان داد که در سال ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ بلوک غرب نتوانست پاسخ درستی به استفاده از تسلیحات شیمیایی در سوریه بدهد. از همین نقطه، قدرت‌های منطقه‌ای به خود گفتند که غرب ضعیف است.

  همین امر روابط ایالات‌متحده و اتحادیه‌اروپا را تغییر داده است؟

ما برای نخستین‌بار رئیس‌جمهوری از آمریکا را پیش‌روی خود داریم که ایده پروژه اروپایی را مهم نمی‌داند و سیاست آمریکا درحال دور شدن از این پروژه است. دیگر خبری از چتر امنیتی آمریکا که اروپا را قدرتمند کرده بود، نیست. از همین رو من از بدو ورود به الیزه تاکید کرده‌ام که اروپا باید حاکمیت نظامی و فناوری را مورد بازاندیشی قرار دهد.

بنابراین سه نکته بی‌توجهی اروپا به تاریخ خود، تغییر سیاست‌های آمریکا و ظهور چین به‌عنوان یک ابرقدرت طی ۱۵ سال اخیر وجود دارد که این امر می‌تواند به ایجاد یک دوقطبی جدید منجر شود و به‌طور طبیعی اروپا را به حاشیه می‌راند. روندی که می‌تواند گروه دو را ایجاد کند و اروپا را به‌طرز چشمگیری تضعیف کند. اگر اروپا را به‌عنوان قدرت جهانی بدانیم همه این چالش‌ها این‌قدرت را از بین می‌برند. علاوه بر تمامی این موارد، ما شاهد رویش بحران سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و اقتصادی در کشورهای اروپایی هستیم. اروپا در دهه‌های اخیر وارد جنگ داخلی نشده، اما شاهد افزایش احساسات ناسیونالیستی رادیکال بوده است. شمال و جنوب این اتحادیه را اختلاف اقتصادی در برگرفته است و غرب و شرق آن بر سر موضوع مهاجرت اختلاف دارند. این عوامل زمینه‌ساز بازگشت پوپولیسم در سراسر اروپا شده است. این دو بحران (اقتصادی و مهاجرت) طبقه متوسط را به‌دلیل افزایش نرخ مالیات و اصلاحات بودجه به‌شدت مورد صدمه قرار داده است و من این اقدامات را اشتباهات تاریخی می‌دانم. این همان عامل اصلی است که احتمالا پشت پرده خیزش رادیکالیسم در اروپا بوده است. اکنون در اروپا بسیاری از دولت‌ها شکننده‌اند و توسط ائتلاف‌ها اداره می‌شوند. آلمان، ایتالیا، اسپانیا، بلژیک و بریتانیا همین اوضاع را دارند. بنابراین فکر نمی‌کنم که بدبینانه به شرایط نگاه می‌کنم.

  رفع این چالش‌ها و موانع در عمل و ساخت حاکمیت اروپایی چگونه ممکن می‌شود؟

اول از همه باید درک کنیم که جهان درحال تغییر است. در دهه ۹۰ تفکر اروپا براساس ایده «پایان تاریخ» مبنی بر توسعه بی‌حد و حصر دموکراسی شکل گرفت و اینکه نظم غربی در جهان پیروز خواهد بود. در آن زمان این ایده حقیقت داشت البته در دهه ۲۰۰۰ پس از روبه‌رو شدن با چند شوک دیگر کارآمدی خود را از دست داد. از این‌رو فکر می‌کنم نخستین گام باید بازسازی حاکمیت نظامی اروپا باشد. از سوی دیگر بی‌ثباتی سیاسی شریک آمریکایی در ناتو وجود دارد. از نظر من چیزی که درحال‌حاضر آن را تجربه می‌کنیم مرگ مغزی ناتو است. باید در این باره شفاف باشیم. هیچ هماهنگی در روند تصمیم‌گیری و استراتژی این ائتلاف دیده نمی‌شود. ترکیه، دیگر شریک ناتو اقدامات تهاجمی در مناطقی انجام می‌دهد که منافع ما در خطر هستند. باید بدانیم که ناتو از منظر سیاسی و استراتژیک دچار مشکل است. توانایی اروپا برای تصمیم‌گیری نظامی در زمینه‌های استراتژیک و ظرفیت باید مستقل باشد و دوم باید خود گفت‌و‌گو را با روسیه آغاز کنیم. تجربه نشان می‌دهد که ما خود باید با همسایگان توافق کنیم و به طرف سومی امیدوار نباشیم که منافع مشترکی با ما در این زمینه ندارد.

  بنابراین شما برای جایگزینی یک سیستم امنیتی اروپایی به‌جای ناتویی که اکنون دیگر کارآمد نیست، چه برنامه‌ای دارید و چگونه می‌توان این خلأ را پر کرد؟

ما باید به این پرسش پاسخ بدهیم که واقعیت ناتو در بحث عضویت ایالات‌متحده چیست. دوم اینکه باید بگویم اروپا دارای ظرفیت لازم برای دفاع از خود است. کشورهای اروپایی نظیر فرانسه دارای ارتش‌های قدرتمندی هستند. فرانسه می‌داند چگونه از خود دفاع کند و پس از برگزیت، فرانسه آخرین قدرت هسته‌ای عضو در اتحادیه‌اروپا خواهد بود. ناتو در پاسخ به پیمان امنیتی ورشو ایجاد شد و زمانی که در سال ۱۹۹۰ با پایان جنگ سرد این دشمن ناپدید شد، ما باید اهداف ژئوپلیتیک خود را مورد بازبینی قرار می‌دادیم. زمانی که ترامپ می‌گوید تروریست‌ها اروپایی هستند و به ما ربطی ندارند یا زمانی که هشدار می‌دهد هزینه‌ای بابت ناتو نمی‌پردازد، به آن معنا است که ما باید در سیاست‌های خود تغییر ایجاد کنیم یا حداقل آنها را بررسی کنیم. پرسشی که مطرح می‌شود این است که اگر مرز‌های اروپا مورد حمله واقع شوند، ترامپ احساس همبستگی می‌کند؟

  وقتی در ژوئیه ۲۰۱۷ با شما مصاحبه کردیم، از سرعت آهسته اروپا به‌ویژه روابط آلمان- فرانسه و توانایی آلمان برای همراهی با فرانسه نگران بودید. اگر آلمان نشد، روابط‌تان را با کدام متحد دیگر اروپایی سرعت می‌بخشید؟

همیشه گفته‌ام که باید آلمان را در کنار خود داشته باشیم و بریتانیا هم باید شریکی برای دفاع از اروپا باشد. ما معاهدات دوجانبه‌ای را که در سندهرست منعقد کردیم، حفظ خواهیم کرد. باور دارم که بریتانیا نقشی خاص برای ایفا کردن دارد. در حقیقت، بریتانیا هم با همین سوال مواجه خواهد شد زیرا در صورت تغییر در سرشت ناتو، این کشور بیش از ما متاثر خواهد شد. بنابراین از نقطه‌نظر نظامی، من روابط دوجانبه را اساسی می‌بینم. آنچه درست است این که بریتانیا – حتی پیش از برگزیت- استراتژی تهاجمی‌تری را برگزیده بود. از نقطه‌نظر تکنولوژیک و بسیاری دیگر از نقطه‌نظرها، من معتقدم، آنها تصمیم گرفتند که حاکمیت و استقلال را در ازای مدل سنگاپوری ترک کنند. به لحاظ شخصی، خیلی مطمئن نیستم که این امر پایدار باشد. من با «ترزا می» صحبت کردم و با بوریس جانسون هم صحبت کردم زیرا تصور می‌کنم که این طبقه متوسط بود که واکنش نشان داد و به برگزیت رای داد. فکر می‌کنم نخبگان از مدل سنگاپوری نفع می‌برند. اما باور ندارم که طبقه متوسط چنین نفعی ببرد. تصور می‌کنم که طبقه متوسط بریتانیا به یک مدل اروپایی کارآمدتر نیاز دارد که در آن مدل از آنها بهتر حفاظت شود.

  آلمانی‌ها با نگرش استراتژیک شما اشتراکی ندارند.

در جایگاهی نیستم که آلمان‌ها را نصیحت کنم. آنها چرخش هزاره را خیلی بهتر از ما مدیریت کردند. چرا چنین مساله‌ای با آلمان وجود دارد؟ آلمان در همان مرحله چرخه اقتصادی و سیاسی که ما هستیم قرار ندارد. بنابراین، باید مرحله‌بندی کنیم. اول، آنها دهه اول قرن حاضر را به شکلی بسیار موفقیت‌آمیز مدیریت کردند. اصلاحات را در زمانی درست معرفی کردند. آنها در بازگشایی فضای اقتصادی و یک اقتصاد بسیار رقابتی موفق عمل کردند. آنها بزرگ‌ترین برنده منطقه یورو – از جمله بزرگ‌ترین برنده ناکارآمدی‌هایش- هستند. امروز، نظام آلمان باید بپذیرد که این وضعیت پایدار نیست. اما همان‌طور که گفتم: ترغیب آنها، تشویق‌شان به حرکت در آن مسیر تنها ابزارهایی هستند که باید به‌واسطه آن، آنها را به موضع خود نزدیک کنم. من اصلاحاتم را انجام می‌دهم، من خواستار حمایت هیچ‌کس یا چیزی نیستم. اما به آنها- حتی به شما- می‌گویم که این نظام پایدار نیست. بنابراین در مواقعی، آنها مجبور به سازگاری دوباره هستند. تجربه نشان داده است که گاهی اینها زمان زیادی به طول می‌انجامد اما وقتی تصمیم‌شان را گرفتند، از خیلی‌ها سازمان‌یافته‌تر عمل می‌کنند.

  آنها تاکنون نشانه‌ای از چنین تلاشی را نشان نداده‌اند. منظورم این است که ممکن است شما را به عقب برانند.

این حرف خیلی درست نیست. در بحث‌های دفاعی، آنها با ما هستند که یک تابو بود. به لحاظ استراتژیک با ما هستند از جمله در زمینه پروژه‌های بلندپروازانه، صادرات تسلیحات و این یک دارایی ارزشمند است. آنها همچنین حامی سازوکارهایی برای ادغام منطقه یورو هستند. اکنون با مساله مقیاس مواجه هستیم و درست است که تابو همان مساله محرک‌های بودجه‌ای است. این برای کل اروپا درست است. ما سهم‌مان را در محیطی تعیین می‌کنیم که از نظر نرخ و نقدینگی محیطی بسیار متفاوت‌تر بود. می‌خواهم تمرکزمان را وسیع‌تر کنیم. ما در یک وضعیت ژئوپلیتیک هستیم که هیچ‌کس نمی‌تواند واقعا وضع بودجه چین را برآورد کند. تصور ما این است که این بودجه بالاست و چینی‌ها سرمایه‌گذاری‌های عظیمی هم انجام داده‌اند. ایالات‌متحده کسری خود را در راستای سرمایه‌گذاری در مسائل استراتژیک و محدودیت برای طبقه متوسط افزایش داده است. ظاهرا اروپا در تحکیم وضعیت خود تنهاست اما وضعیت اروپای امروز چگونه است؟ من این را با رهبران دیگر اغلب به شکلی عریان‌تر مطرح کرده‌ام اما این یک حقیقت اقتصاد کلان و یک حقیقت مالی است. اروپا یکی از قاره‌ها با بالاترین سطح پس‌انداز است. حجم زیادی از این پس‌اندازها صرف خرید اوراق قرضه آمریکا می‌شود. بنابراین، با پس‌اندازهایمان، ما پول آینده آمریکا را می‌دهیم و مهم‌تر اینکه، خود را در معرض آسیب‌پذیری قرار داده‌ایم. این خوب نیست. با توجه به این وضعیت، ما باید معامله اقتصاد کلان‌مان را مورد بازنگری قرار دهیم. ما نیاز به سرمایه و انبساط بیشتر داریم. اروپا نمی‌تواند تنها منطقه‌ای باشد که چنین کاری انجام نمی‌دهد. فکر می‌کنم به همین دلیل است که بحث درباره ۳ درصد بودجه ملی و یک درصد بودجه اروپایی به قرن گذشته تعلق دارد. این نوع بحث‌ها به ما در توسعه این سیاست کمکی نمی‌کند. این جور بحث‌ها به ما کمکی برای آماده شدن برای آینده نمی‌کند. وقتی به سطح سرمایه‌گذاری‌مان در هوش مصنوعی نگاه می‌کنم و آن را با چین یا آمریکا می‌سنجم، ما در وضعیتی برابر نیستیم.

  به فعالیت دیپلماتیک شما بازگردیم. شاهد فعالیت‌تان در پرونده هسته‌ای ایران و اوکراین بودیم. شما ایده فرانسه به‌عنوان قدرت متوازن‌کننده را مطرح کردید. با همه یک گفت‌وگو برقرار کردید. آیا عنصری از تضاد میان این رویکرد و رویکرد خلق یک اروپای قدرتمند نظامی وجود دارد؟

من باوری به کوچک‌شماری‌ها ندارم بلکه برعکس، اروپا در هر صورت باید به خود به‌عنوان قدرتی متوازن‌کننده بیندیشد. اما من معتقدم که این نقش فرانسه – به‌عنوان عضو دائم شورای امنیت، یک قدرت هسته‌‌ای، پایه گذار اتحادیه اروپا و کشوری که در آنسوی آب‌ها و در هر گوشه‌ای از این جهان پهناور حضور دارد- است که مهم است و همه‌جا حضور دارد و این نیست مگر به‌خاطر جهان فرانسوی‌زبان. ما دسترسی‌های گسترده‌ای داریم. اساسا، فقط بریتانیا از طریق کشورهای مشترک‌المنافع است که می‌تواند چنین ادعایی داشته باشد هرچند، این کشور هم باید مسیر متفاوتی را دنبال کند. اما سنت‌ها و تاریخ دیپلماسی ما بسیار متفاوت است: ما درهم تنیدگی اندکی با دیپلماسی آمریکایی داریم که همین امر فضای بیشتری برای مانور به ما می‌دهد. وقتی می‌گویم قدرت متوازن‌کننده، یعنی مساله اتحادهایمان هم مطرح می‌شود. به تعبیر دیگر، ما حق داریم که دشمنان قاطع دشمنان دوستانمان نباشیم. به تعبیری کودکانه‌تر، همین است که هست. اینکه می‌توانیم با مردم سخن بگوییم و بنابراین، برای مشتعل شدن کل جهان دست به توازن‌سازی بزنیم. فکر نمی‌کنم که این چیز بدی باشد زیرا اول از همه ما را قادر می‌سازد که کارآمد باشیم و در همسایگان اروپایی‌مان ابزار نفوذ داشته باشیم. همچنین همان چیزی است که به ما اجازه می‌دهد تا این حقیقت را به اجرا درآوریم که – به نظر من- مرحله قدرت نظامی ضرورتا به این معنا نیست که از آن استفاده کنیم. از این‌قدرت برای مبارزه با تروریسم در آفریقا و به‌عنوان شریکی در ائتلاف بین‌المللی استفاده می‌شود. با این حال، این‌قدرت به‌کار دیپلماسی‌مان می‌آید. به نظرم مهم است که هر دو ابزار نفوذ را حفظ کنیم و به دنبال ایفای نقش قدرت توازن‌بخش و حفظ اعتبار نظامی‌مان باشیم. این روزها، اگر اعتبار نظامی نداشته باشید، در جهانی که قدرت‌های اقتدارگرا در حال فزونی هستند، کارکردتان را از دست می‌دهید و درست به همین دلیل است که آنچه در سوریه می‌گذرد بس تاسف‌انگیز است. ما عقب‌نشینی نظامی را تصویب کردیم. این بر خلاف آن چیزی است که از آمریکایی‌ها در ۱۳ آوریل ۲۰۱۸ دیدیم، طی حمله به برنامه شیمیایی سوریه که اعتبار ما را در منطقه از جمله از ‌نظر دیپلماتیک بالا برد. با «عملیات همیلتون»، ما حملات جراحی‌گونه به پایگاه‌های شیمیایی سوریه انجام دادیم. ما نشان دادیم که خط قرمز اجرا می‌شود. این خط قرمز البته در سال ۲۰۱۴- ۲۰۱۳ اجرایی نشد. بنابراین، این ترکیبی از هر دو است و مکمل هم هستند [قدرت نظامی و دیپلماتیک].

  در مورد رژیم‌های اقتدارگرا، خواستار بهبود روابط با روسیه شده‌اید، چیزی شبیه به سیاست «ریست» اوباما، که در نهایت موفقیت بزرگی نبود. چه دلیلی دارید که فکر کنید این بار وضع متفاوت است؟

من به روسیه نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم چه گزینه‌های استراتژیکی دارد. ما در مورد کشوری صحبت می‌کنیم که به اندازه قاره اروپاست با سرزمین‌هایی وسیع. البته با جمعیت رو به افول و رو به پیری. کشوری که GDPاش به اندازه اسپانیاست. کشوری که درحال تسلیح دوباره خود است با سرعتی دو برابر هر کشور اروپایی دیگر. کشوری که به شکل مشروعی بر سر اوکراین مورد تحریم قرار گرفت. روسیه درگیر اقدامات نظامی و ستیزهای چندجانبه است اما مسائل داخلی خاص خود را هم دارد: جمعیت، اقتصاد و ... . اهمیت استراتژیک آن چیست؟ یک گزینه این است که به تنهایی خود را به ابرقدرت تبدیل سازد. این اقدامی بسیار دشوار است حتی اگر اشتباهات ما اهرم‌هایی به‌دست این کشور داده باشد. ما نشان دادیم که در سال‌های ۲۰۱۴- ۲۰۱۳ در قضایای اوکراین ضعیف عمل کردیم. امروز روسیه در سوریه فعال شده آن هم به‌دلیل اشتباهات ما. ما به این کشور فضای تنفس دادیم. بنابراین، می‌تواند در چنین فضایی بازی هم بکند. اما همه اینها به دلایلی که ذکر کردم، همراه با یک الگوی سیاسی و ایدئولوژیک مبتنی بر محافظه‌کاری مبتنی بر هویت بسیار سخت است که مانع از داشتن سیاست مهاجرت از سوی روسیه می‌شود. زیرا جمعیت روسیه متشکل از جمعیت مسلمان هم هست که این کشور را در محاصره خود گرفته‌اند و این کشور نگرانی زیادی در این زمینه دارد. با توجه به اندازه سرزمین، می‌تواند یک اهرم رشد فوق‌العاده یعنی یک سیاست مهاجرتی داشته باشد. اما نه، این یک پروژه سیاسی محافظه‌کارانه ارتدوکس است. بنابراین به نتیجه‌ای نخواهد رسید. من خیلی به این گزینه مستقل اعتقاد ندارم.

راه دوم این است که روسیه مدل اوراسیایی را در پیش بگیرد. این مدل یک گزینه مسلط دارد یعنی چین و فکر نمی‌کنم این مدل قابلیت توازن‌سازی داشته باشد. این را در سال‌های اخیر دیده‌ایم. در پروژه «یک کمربند، یک جاده» شاهد بودم که روسیه آن دور دورها نشسته بود؛ دور از چشمان شی جین پینگ. پوتین می‌توانست ببیند که اوضاع در حال تغییر است و من مطمئن نیستم که او این تغییر را دوست داشته باشد. اما پوتین فرزند سن‌پترزبورگ است. برادر بزرگ او در همان‌جا دفن است. بنابراین، چین هم نمی‌تواند الگوی او باشد. بنابراین، گزینه‌ای که باقی می‌ماند سیاست توازن با اروپاست. در قاموس پوتین، «اروپا رعیت آمریکاست. اتحادیه اروپا اسب تروا ناتو است و ناتو هم به‌دنبال گسترش تا مرزهای روسیه است». برای پوتین، معامله ۱۹۹۰ محترم شمرده نشد. هیچ «منطقه امنی» باقی نماند. روس‌ها سعی کردند اوکراین را بازدارند و از طرق مختلف مانع پیوستن اوکراینی‌ها شوند. رویکرد محافظه‌کارانه پوتین باعث توسعه پروژه ضد‌اروپایی‌اش شد.

  سوال آخر؛ به نظر می‌رسد که در نگاه شما، ترکیه عضوی از ناتو نباشد. درست است؟

نمی‌توانم این را بگویم. به نفع ما نیست که عضوی را بیرون کنیم اما شاید در ساختار ناتو بازنگری کنیم. من این را به شورای اروپا و روسیه هم گفتم. من در همین رابطه مورد انتقاد قرار گرفتم اما معتقدم این پیامی رسا خواهد بود زیرا شورای اروپا تکالیفی دارد. حفظ روسیه در شورای اروپا یعنی دادن حفاظت بیشتر به شهروندان روسیه. در هر صورت، به نظرم سوالی که باید پرسیده شود این است: «تعلق داشتن به ناتو یعنی چه؟» فکر می‌کنم در شرایط فعلی به نفع ماست که ترکیه را در چارچوب فعلی ناتو نگه داریم اما این به آن معناست که با توجه به نحوه عملکرد امروز ناتو، تضمین نهایی ناتو در مورد ترکیه باید واضح باشد. امروز، چه چیزی باعث این اصطکاک و شکاف شده است؟ آنچه می‌بینیم و من آن را «مرگ مغزی» می‌نامم این است که ناتو به‌عنوان یک سیستم نظارتی بر رفتار اعضای خود ندارد. بنابراین، تا زمانی که عضوی داشته باشید که احساس کند حق دارد متمردانه به پییش برود و این حق از سوی آمریکا به آنها داده شده است، چنین خواهند کرد. این چیزی است که رخ داده است.

[mhstq 771]

ماموریت های اتحادیه اروپا در 2020
.

[alala 28,592]

 

 

بدون شرح!!!

 

ریشی سوناک نخست وزیر انگلستان: با رییس پلیس جلسه داشتم برای اینکه روشن کنم پلیس از حمایت کامل من برای ممنوعیت تظاهرات غیرقانونی! برخورداره.

مردم؟ به اندازه کافی از این قانون شکنان کشیدن! و اونایی که قانون را زیر پا میزارند با تمام توان باهاشون برخورد میشه!

 

نماینده محافظه کار: بریتانیا میتونه از ارتش برای آرام سازی اوضاع استفاده کنه.

 

 

 

 

[Hoshang20 150]

1 ساعت پیش, alala گفت:

 

 

بدون شرح!!!

 

ریشی سوناک نخست وزیر انگلستان: با رییس پلیس جلسه داشتم برای اینکه روشن کنم پلیس از حمایت کامل من برای ممنوعیت تظاهرات غیرقانونی! برخورداره.

مردم؟ به اندازه کافی از این قانون شکنان کشیدن! و اونایی که قانون را زیر پا میزارند با تمام توان باهاشون برخورد میشه!

 

نماینده محافظه کار: بریتانیا میتونه از ارتش برای آرام سازی اوضاع استفاده کنه.

 

 

 

 

چی شده مگه؟ اونجا هم تظاهرات شده؟

[alala 28,592]

36 minutes قبل , Hoshang20 گفت:

چی شده مگه؟ اونجا هم تظاهرات شده؟

 

هنوز اونچنان در دور جدید نه، فقط زمزمه های تظاهرات مسالمت آمیز هست و اینطور پیش دستانه شمشیر را از رو بستند و حتی با ارتش تهدید میکنند و میگند که زندگی مردم توسط یک اقلیت؟ خودخواه نباید مختل بشه.

 

[alala 28,592]

نقل قول

"باربارا اسلوویک"، رئیس پلیس برلین از اجبار فیزیکی افسران پلیس علیه فعالان آب و هوا که جاده ها را محاصره می کنند دفاع کرد.

اسلوویک در رابطه با ادعاهای خشونت پلیس به «برلینر مورگن پست» (یکشنبه) گفت: اگر شخصی به درخواست‌های ما برای ترک خیابان عمل نکند، از اقدامات اجباری مستقیم علیه او استفاده می‌کنیم. این یک مبنای قانونی دارد که بر اساس آن پلیس که انحصار استفاده از زور در این ایالت را دارد، می تواند از زور استفاده کند.

دلیل این اظهارات وی فیلم‌های ضبط ‌شده‌ای است که در آن یک افسر پلیس به مرد معترضی که در خیابان نشسته است، اعلام می‌کند که اگر خط را خالی نکند، با او کاری می کند که درد بکشد. سپس پلیس تظاهرکننده را گرفته و با خود می برد. مرد فریاد می زند.

رئیس پلیس برلین گفت: بسیاری از مردم از اینکه پلیس مجاز است چه کاری انجام دهد، اطلاعی ندارند. در نتیجه، اقدامات مشروع اجبار مستقیم، که مسلماً زیبا به نظر نمی‌رسند، به‌عنوان خشونت پلیس به معنای نامشروع تعبیر می‌شود.

 

در تمام این نقل قول ها خلط مبحثی که رخ میده اینه مقامات اروپایی در مورد آدم های عادی صحبت میکنند که با صدها محدودیت و نگرانی قطعی ( همکاری قضایی مشترک اکثر کشورهایی که اینها میتونند اونجا زندگی کنند اگر فرضا روزی تصمیم به فرار از مجازات گرفتند ) جز زندگی در کشور خودشون نه چاره ای دارند و نه اصلا میپذیرند چون زندگی جدید بعد ارتکاب جرم نه با پناهندگی در کشوری اروپایی و حمایت های میلیون دلاری و رسانه ای و شهرت و ... که با بدختی تام و تمام براشون همراه هست اونم اگر جایی پیدا کنند.

 

پس مقامات اروپایی از خشونت و زور در مقابل ادم هایی صحبت میکنند که نهایت نهایت اقداماتشون بعد از خشونت پلیس اتش زدن یکی دو جا یا قبلمه به دست گرفتن هست.

 

در مقابل عنوان میشه در ایران وضعیت خشونت بارتر هست. بله! به یک دلیل ساده. در ایران در اکثر تجمعات خاص ( طبیعتا روشن شده منظور از تجمعات خاص چیه والا در کشور سالانه هزاران تجمع برگزار میشه که کوچک و بزرگ طبیعی طی میشند هرچند بسیاری از اونها هم با تحریکات خاص خارجی است) که همراه با خشونت میشه گروهک های تروریستی حاضر هستند، در اکثر تجمعات هدایت خارجی و سازماندهی غیرعادی دخیل هست. در اکثر تجمعات افرادی به قصد کشتن و یا حمله به مراکز خاص حضور دارند. در اکثر تجمعات حتما افرادی حضور دارند که براشون اقدام مجرمانه اصلا مهم نیست چون همیشه گوشه چشمی به فرار و پناهندگی و پشت گرم به حمایت های بی نظیر! هستند. و در اکثر تجمعات افراد با القای رسانه ای و تحریک خارجی گمان میکنند کشتن و تخریب وسیع اموال دولتی و شبه جنگ داخلی راه انداختن جزء حقوقشون هست. برای همین افرادی که به مرکزی نظامی تعرض و حمله میکنند انتظار دارند با دسته گل ازشون پذیرایی بشه نه گلوله. ( توجه بشه در تجمعات داخلی حضور اسلحه سرد و گرم در بین تعرض کنندگان که قابل تفکیک هم نیستند امری طبیعی است در حالیکه در غرب کافی است تیری یا ساچمه ای از بین معترضین اون هم در حمله به یک مرکز نظامی شلیک بشه تا خاک محل زندگی و زیست معترضین هم به بهانه تروریسم به توبره کشیده بشه خودشون بماند)

[mehdipersian 23,447]

68 هزار نفر در اروپا به خاطر قیمت های بالای انرژی در زمستان کشته شدند

 

طبق گزارش اکونومیست انرژی گران قیمت ممکن است در زمستان گذشته بیشتر از کووید-19 اروپایی ها را کشته باشد. 

مدل سازی این سایت تخمین می زند که قیمت های بالای انرژی جان 68000 نفر را گرفته است. 

 

ادامه :

 

https://www.economist.com/graphic-detail/2023/05/10/expensive-energy-may-have-killed-more-europeans-than-covid-19-last-winter

 

ویرایش شده در اردیبهشت 2 توسط mehdipersian

[alala 28,592]

نقل قول

وزیر آموزش فرانسه روز یکشنبه اعلام کرد که پوشیدن عبای اسلامی برای دختران محجبه در مدارس این کشور ممنوع است. وی که این سخنان را در جریان مصاحبه با شبکه TF1 مطرح می‌کرد، مدعی شد که عبای اسلامی قوانین سکولار فرانسه در آموزش را نقض می‌کند. 

 

در دوره ای خودشون و رسانه های فارسی زبان برای حذف برقع اعلام کردند که به دلایل امنیتی است و دلیل دیگه ای نداره و بیم تهدید و خطر میره چون طرف را نمیبینیم. بعدش که قدم به قدم جلو اومدند و به حجاب رسیدند و حالا هم به عبا که یک لباس بلند هست فقط حالا علنا میگند چون با ارزش های اعتقادی ما در تضاد هست و ایدئولوژی! سکولار ما تحملش را نداره و برای ما ایدئولوژیمون مقدم بر احترام به آزادی و راحتی و احترام به افکار فرد هست. به همین راحتی ارزش های به اصطلاح مقدسشون ( برای خودشون البته) مثل ازادی و احترام به فردیت و تصمیم و ... را وقتی در تعارض با ایدئولوژیشون میبینند را قربانی میکنند.

 

جالبه البته بحث "قانون" را هم مطرح میکنه.

 

 

ویرایش شده در شهریور 2 توسط alala

[951 13,884]

تصاویر توقیف اموال امام جماعت مرکز اسلامی هامبورگ و برگزاری دعای کمیل!

 

نیروهای ویژه اموال مرکز اسلامی هامبورگ و امام جماعت این مسجد را روز جمعه 5 مرداد توقیف و از این مرکز بردند. همزمان در این روز، دعای کمیل در مقابل ساختمان مرکز اسلامی هامبورگ که اخیرا توسط دولت آلمان تعطیل شده، برگزار شد. هر دو اتفاق را در ادامه می‌بینید.

 

لینک ویدئو :

منبع