بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن

[Goebbels 38,206]

بسم الله الرحمن الرحیم و لاحول ولا قوة الا بالله

 

 

 

بخش نخست

 

چکیده

ایالات متحده آمریکا و متحدان آن از زمان پایان جنگ سرد بر توانایی سرکوب سریع شبکه پدافندی طرف متخاصم و سپس اعمال قدرت آتش دقیق از طریق هوا به عنوان یک گزینه  شاخص و برگزیده به منظور حل مناقشات فی مابین با دیگر دولت ها متکی بوده اند.  واقعیت تکامل تکنولوژی سیستم های پدافندی یکپارچه در کنار گسترش جهانی این سیستم ها ، عمده ناوگان هواگرد های نیروی هوایی آمریکا و ناوگان هواگرد های نیروی دریایی آمریکا را جهت مقابله با این سیستم ها دچار ناتوانی ساخته ، سیستم هایی که تکنولوژی آن ها هم اکنون از طریق روسیه در دسترس بوده و توسط چین به صورت فزاینده ای در حال توسعه و ارائه میباشند.چنانچه نفوذ ، سرکوب یا نابودی شبکه های پدافندی یکپارچه نوین توسط جنگنده های معمول نظیر اف 15 یا نمونه های در حال تولیدی (در زمان نگارش مقاله) نظیر F/A-18E/F مد نظر باشد ، هدفی است که جز با تحمیل تلفات سنگین محقق نخواهد شد.

 

توسعه تکنولوژی های مرتبط با عرصه سامانه های پدافندی یکپارچه مقوله ایست که در حال حاضر توسط چین ، ایران ، ونزوئلا و دیگر کشورهایی که با غرب روابط ضعیفی دارند ، دنبال میشود و این مسئله تهدیدی رو به گسترش در انجام عملیات نظامی هوایی توسط کشورهای بلوک غرب است. تا زمانی که نیروی هوایی ایالات متحده پروژه بمب افکن نسل آینده خود را تا حدود سال 2020 محقق کند ، تنها هواگرد هایی که در ناوگان هواگرد های رزمی امریکا از قابلیت نفود ، سرکوب و نابودی موثر سیستم های پدافندی یکپارچه برخوردارند ، بمب افکن B-2A Spirit و جنگنده F-22A هستند.تنها 20 فروند از بمب افکن B-2A موجود است و تجهیزدوباره و نوسازی آن ها به منظور ساخت نمونه جدیدتر B-2C نیز یک رویکرد پر هزینه محسوب میشود که این مسئله ساخت بمب افکن نسل جدید به منظور پاسخگویی بهتر به نیازهای آینده را به یک الزام مبدل میکند.

 

 

تنها هواپیمای رزمی ایالات متحده که جهت تولید پیش از سال 2020 در نظر گرفته شده و قابلیت نفوذ و بقا در مقابله با شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن را دارد ، جنگنده اف 22 است. تصویر فوق این جنگنده در حال رها سازی یک بمب هدایت شونده GBU-32 JDAM نشان میدهد.

 

 

ناوگان بمب افکن های B-2 در پایگاه Whiteman

 

 

با توجه به تعداد محدود بمب افکن های B-2 تنها انتخاب استراتژیک باقی مانده برای ایالات متحده ، تولید تعداد کافی و مناسب از جنگنده F-22A به منظور ارائه قابلیت های قابل اتکا جهت انجام یک عملیات هوایی اساسی با استفاده از ترکیب این جنگنده با بمب افکن B-2 است. با این حال تولید جنگنده F-22 نیز به میزانی که پیشتر انتظار میرفت صورت نگرفته و به جهت مسائل مالی تولید این جنگنده به تعدادی کمتر از 200 فروند محدود گردید. با وجود موارد مطرح شده انتظار این است که ایالات متحده از طریق بهره گیری از تعداد محدود و ناوگان کوچکی موسوم به گلوله طلایی (golden bullet) از هواگرد های رادارگریز امکان رخنه به شبکه های پدافندی یکپارچه را یافته تا از این طریق توانایی انجام حملات هوایی موثر برای دیگر هواگرد های غیر رادارگریز ناوگان را نیز فراهم آورد. البته با وجود توانایی های رادارگریزی و تهاجمی زوج رزمی رادارگریز F-22 و B-2 ، همچنان رخنه و سرکوب در شبکه های پدافندی و سامانه های پدافندی یکپارچه امر آسانی نیست.

 

 

 

جنگنده رادارگریز F-22 در کنار بمب افکن راهبردی B-2
 

 

مشکلات در موقعیت یابی و مقابله با نسل جدید سامانه های پدافندی متحرک با بقاپذیری بالا از جمله مسائل مطرح میباشد. این مسئله خصوصا پس از تهاجم هوایی به یوگسلاوی در دهه نود شکل تازه ای به خود گرفته است. در طول این جنگ ، سامانه های پدافندی با قابلیت های کشندگی بالا نه به صورت ثابت بلکه با موقعیت های استقرار نامشخص و متغیر اقدام به ایجاد کمین در مسیرهای پروازی هواپیماهای آمریکایی میکردند. این مسئله که شامل پرهیز از استقرار در مواضع ثابت و مشخص بود ، خصوصا به منظور مقابله با عملیات سرکوب یا انهدام  پدافند هوایی (اختصارا عملیات SEAD/DEAD) توسط طرف مقابل صورت پذیرفت. در یک نبرد هوایی همه جانبه ، جنگنده F-22 ملزم به انجام طیف کاملی از ماموریت های رزمی در ابتدا شامل مقابله با هواگرد های دشمن و در ادامه شامل نفود به شبکه پدافندی و انجام عملیات سرکوب پدافند و انجام حملات دقیق علیه اهداف استراتژیک و تاکتیکی خواهد بود.ناوگان بمب افکن های B-2 در میدان نبرد ذکر شده نقش تقویت کننده ایفا کرده و حملات به اهداف خصوصا استراتژیک را بر عهده میگیرند البته با توجه به تعداد محدود بمب افکن های B-2 در دسترس به ناچار نحوه استفاده از آن ها علیه اهداف به صورتی شدیدا گزینشی خواهد بود.

 

 

اگر فرض را بر این قرار دهیم که هواگردی با پیکربندی منعکس کننده جنگنده اف 22 بلاک 40 در عملیاتی مشابه طوفان صحرا در سال 1991 حضور یابد ، تعداد مورد نیاز از این جنگنده جهت پوشش کامل طیفی از عملیات نفوذ به محدوده هوایی دشمن چیزی در حدود 500 تا 600 فروند خواهد بود در حالی که تعداد موجود از جنگنده اف 22 به مراتب کمتر از این عدد و در حدود 180 فروند میباشد. چنانچه ایالات متحده به دنبال حفظ موقعیت امنیتی استراتژیک خود در محدوده زمانی 2010 تا 2020 باشد هیچ انتخاب حقیقی دیگری جز تامین هواگرد های کافی (خصوصا با ویژگی رادارگریزی) به منظور انجام عملیات های هوایی در میادین نوین امروزی در پیش رو ندارد. هر گونه مدل ساختاری دیگری جهت پوشش این ضعف (که صرفا بر افزایش سطح تکنولوژی بدون در نظر گرفتن کمیت متناسب با شرایط میدان نبرد تاکید کند) موجبات به خطر افتادن پتانسیل های استراتژیک و ایجاد خطرات استراتژیک در حدی فراتر از توان پاسخگویی ایالات متحده و متحدان آن خواهد شد.

 

 

"ما باید قابلیت های قدرت هوایی بی نظیر خود را به منظور بازداشتن و شکست هرگونه رقیب معمول حفظ کنیم ، به بحران های جهانی به سرعت پاسخ داده و نیروهای زمینی خود را پشتیبانی کنیم"

 

بخشی از بیانیه سیاست دفاعی در دستور کار دولت آمریکا (سال 2009)

 

موفقیت چشمگیر به دست امده توسط ایالات متحده در مقام رهبری عملیات هوایی از سال 1991 بیش از هر چیز مرهون تکنولوژی ها و قابلیت های عملیاتی امریکا در نفوذ و سرکوب به شبکه پدافندی طرف متخاصم است. تکامل مداوم فناوری های مرتبط با قابلیت سیستم های پدافندی یکپارچه از سال 1991 به بعد و عدم موفقیت امریکا در تکامل و عملیاتی سازی سریعتر و بهتر توانمندی ها و تکنولوژی های خود در مقایسه با تکنولوژی های پدافندی ، در حال حاضر چشم انداز عدم توانایی آمریکا در دستیابی به برتری قاطع در طی یک نبرد هوایی به صورت سریع و یا با کمترین میزان خسارت به هواگردها و خدمه پروازی را مشخص ساخته است.

 

 

جنگنده های F-16A و  F-15C ، F-15E در حال پرواز بر فراز مناطق جنگی در طی عملیات طوفان صحرا

 

 

 

پرواز سه فروندی جنگنده های F-14A از اسکادران 32 ام شکاری در طی عملیات طوفان صحرا

 

 

در نقطه ای که ایالات متحده در حال حاضر ایستاده است ، این کشور تنها 183 فروند جنگنده F-22A و ناوگانی عملیاتی متشکل از 20 فروند بمب افکن B-2A را در اختیار دارد و این مسئله در حالی است که تنها هواگرد هایی که از قابلیت بقاپذیری بالایی درنفوذ و مقابله با سیستم های پدافندی یکپارچه  در سطح جهانی برخوردارند ، دو مورد ذکر شده هستند. جهت انکه به بهترین درک از چرایی و چگونگی تغییر استراتژیک رخ داده در نبرد های هوایی و مقابله با شبکه های پدافندی دست یابیم ، لازم است به بررسی استراتژی های نفوذ در خطوط دفاعی ، تکنولوژی های رو به تکامل سیستم های پدافندی ارائه شده از سوی چین و روسیه و اینکه این تکنولوژی ها چگونه در طراحی ویژه اجزای سامانه های پدافندی نمود یافته، بپردازیم.

 

 

ادامه دارد ...............

 

مترجم : سینا نوریخانی

 

هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

[ak2 682]

واقعا لذت بردم.امیدوارم با انرژی بیشتری ادامه پیدا کنه

[Goebbels 38,206]

بخش دوم

 

تکامل سیستم های پدافند هوایی یکپارچه

تا زمان ارائه هواگرد تهاجمی رادارگریز F-117A در اواسط دهه هشتاد که بخش عمده ماموریت فلج سازی پست های فرماندهی کلیدی شبکه های پدافندی دشمن را بر عهده گرفت ، استراتژی نفوذ در دفاع و سرکوب شبکه پدافندی غرب به صورت کلی یک تحول پیچیده اما خطی از تکنیک ها و استراتژی های پیشرو در زمان نبرد های جنگ جهانی دوم (دهه 40 میلادی) و بمباران تهاجمی ترکیبی بر فراز آلمان نازی بود. در طی ان دوره نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و نیروی هوایی ایالات متحده برای اولین بار از هواگرد های اخلالگر همراه (اسکورت) در کنار بمب افکن ها و استراتژی هایی نظیر پرواز ارتفاع پست جهت مخفی ماندن از پوشش رادارها (که در آن دوران عناصری جدید و رو به توسعه در الکترونیک نظامی بودند) استفاده کردند. نیروی هوایی بریتانیا به عنوان پیشرو در عملیات سرکوب و نابودی پدافند ، نمونه ای از جنگنده - بمب افکن Hawker Typhoon را که به راکت های هواپرتاب و تیربار مجهز بود جهت نابودی رادارهای جستجو و کشف آلمانی به کار گرفتند.البته در نقطه مقابل آلمان نیز در زمینه ساخت سامانه های موشکی زمین به هوا پیشرو عصر خود بوده و طرح سامانه هایی نظیر Wasserfall  و  Rheintochter را نیز ارائه دادند ، طرح هایی که بعد ها اساسی برای توسعه سامانه های پدافندی شوروی ، بریتانیا و امریکا در دوره پس از جنگ جهانی بودند.

 

 

تصویری از ناوگان F-117A

 

 

F-117 در حال پرتاب بمب GBU-28

 

 

Hawker Typhoon

 

 

راکت Wasserfall

 

 

موشک پدافندی Rheintochter

 

جنگ طولانی مدت ویتنام دومین مرحله مهم از تحول سامانه های پدافندی یکپارچه بود ، که با استقرار موشک های زمین به هوای S-75/SA-2 ساخت شوروی توسط ویتنام شمالی و توسعه و استفاده هواگرد های اختصاصی جنگ الکترونیک از جمله EB-66 ،  EA-6A/B و EKA-3B و ایضا هواپیماهای با قابلیت شلیک موشک های ضد تشعش (anti-radiation) نظیر EF-100F ، A-6B ،F-105G  و  EF-4C توسط ایالات متحده همراه بود. ضمن آنکه ایالات متحده در طول جنگ ویتنام F-111A را نیز توسعه داد که با برخورداری از سیستم تعقیب خودکار زمین ، امکان پرواز در ارتفاع پست و خارج از پوشش رادارها و جستجو و کشف مجموعه های راداری نظارتی و کنترل اتش متعلق به سامانه های پدافندی را داشت.  با وجود اینکه نظرات و ارزیابی های گسترده متفاوتی از موفقیت یا عدم موفقیت عملیات سرکوب و نابودی پدافند هوایی ویتنام شمالی توسط ایالات متحده وجود دارد ، انچه که کاملا روشن است اثر بخشی اخلال و حملات کوبنده بر علیه اتشبارهای پدافندی و رادارهای پشتیبان آن ها  در ایجاد نرخ قابل تحمل و پایداری از تلفات در بمب افکن های نفوذ کننده به خطوط دفاعی است. در اینجا اخلال الکترونیکی و حملات کوبنده در مقابل شبکه پدافندی به پیروزی دست یافته اند چرا که هدف شبکه پدافندی در ایجاد نرخ غیر قابل تحمل تلفات در بمب افکن ها محقق نشد.  در برابر ده ها هزار سورتی پرواز ، عملکرد شبکه پدافندی ویتنام در مقابله با آن ها به آن میزان خوب نبود که موجبات بازدارندگی و توقف حملات هوایی از سوی بمب افکن های نیروی هوایی ایالات متحده باشد.

 

 

تصویر هوایی از یک سایت پدافندی SA-2 ویتنام شمالی

 

 

لحظاتی پیش از اصابت موشک سام 2 به جنگنده F-105D آمریکایی

 

 

انفجار  موشک سام 2 ویتنام شمالی در مجاورت جنگنده RF-4C آمریکایی

 

 

EF-4C

 

 

F-111A

 

 

بمب افکن B-52 امریکایی در حال بمباران مواضع نیروهای ویتنام شمالی

 

 

EA-6B

 

یکی دیگر از سوابق مقابله توان هوایی با توان پدافندی جنگ سال 1973 اسرائیل با اعراب موسوم به جنگ یوم کیپور است که در زمینه سرکوب پدافند نتایج در هم امیخته ای به دنبال داشت. در طی این نبرد سامانه های با تحرک بالای SA-6 Gainful و سامانه ایستای SA-3 Goa که توسط شوروی به اعراب ارائه شده بود نرخ قابل توجهی از تلفات را بر نیروی هوایی اسرائیل تحمیل کرد با این وجود با تغییر استراتژی از جمله پروازهای ارتفاع پست و استفاده موثر از نیروهای زمینی برای ضربه زدن به سایت های پدافندی در نهایت نتیجه نبرد به سود اسرائیل رقم خورد.  در اواخر دهه هفتاد ایالات متحده آمریکا نسبت به بازبینی و توسعه تکنولوژی های موجود خود در زمینه سرکوب پدافند هوایی اقدام کرد که حاصل آن توسعه جنگنده های توانمندی نظیر F-4G Wild Weasel IV و EF-111A Raven در زمینه مقابله با پدافند هوایی و ایضا جایگزینی موشک ضد تشعشع AGM-45 Shrike با موشک دیجیتال AGM-88 HARM بود. در آن سوی میدان پاسخ شوروی با کسب تجربه از پدافند هوایی و نقاط ضعف و قوت آن در ویتنام ، جنگ یوم کیپور و پس از آن افتضاح پدافندی سوریه در سال 1982 ، توسعه نسل جدیدی از سامانه های موشکی زمین به هوا و رادارهایی با برد بیشتر ، مقاومت بالاتر نسبت به جنگ الکترونیک و مهمتر از همه با تحرک هر چه بهتر و بیشتر بود.  بدین منظور سامانه هایی نظیر S-300P که یک سامانه پدافندی استراتژیک نیمه متحرک بود ارائه گردید و پس از آن نیز سامانه هایی همچون S-300V در زمینه دفاع موشکی تاکتیکی توسط شوروی به تولید رسیده و به خدمت گرفته شدند.

 

 

 

سامانه SA-6 مصری

 

 

نمونه ای مشابه از پیکربندی سایت های سامانه SA-3 مصری

 

 

پرواز ارتفاع پست فانتوم های اسرائیلی در جریان جنگ 1973

 

 

موشک AGM-45 Shrike

 

 

موشک AGM-88 HARM

 

 

F-4G

 

 

نمونه اولیه و کششی از رادار 5N63 Flap Lid A متعلق به نسل ابتدایی سامانه S-300P

 

 

تصویری از سامانه S-300V

 

تا اوایل دهه هشتاد میلادی نیروی پدافند هوایی شوروی (موسوم به Soviet Voyska PVO) سامانه خودکششی S-300PS / SA-10B را دریافت کرد و مدتی پس از آن سامانه دیجیتالی S-300PM / SA-10C را نیز به خدمت گرفت که نمونه ای به واقع مشابه (از جهات تکنولوژیکی) سامانه پاتریوت امریکا بود با این تفاوت که آتشبار آن تحرک بالاتری داشت. به صورت همزمان سامانه های میان برد SA-6 واحد های پدافندی شوروی نیز با سامانه SA-11  جایگزین گردید که از توانایی های به مراتب بهتری برخوردار بود. ویژگی متمایز سیستم های پدافندی توسعه یافته در اواخر جنگ سرد ، تحرک بسیار بالای این سیستم ها بود به صورتی که سامانه هایی نظیر SA-11 یا نمونه های توسعه یافته از S-300 از قابلیت شلیک اولین موشک به سمت هدف در مدت زمان پنج دقیقه پس از قرارگیری در موقعیت پدافندی و ترک محل استقرار 5 دقیقه بس از انجام عملیات مقابله با هدف برخوردار بودند.

 

سامانه هایی نظیر S-300PS/PM و S-300V از رادارهای پر توانی بهره میبرند که به نسبت رادارهای کنترل اتش زمان خود ، نمونه هایی با برد فوق بلند محسوب میشدند ضمن انکه از تکنولوژی آرایه فازی برخوردار بودند که اخلال الکترونیکی بر روی آن ها از اخلال بر روی رادارهای کنترل آتش سامانه های پدافندی نظیر SA-2 ،  SA-3 و SA-6 مورد استفاده در دهه شصت و هفتاد میلادی به مراتب دشوارتر بود. علاوه بر این مقابله با این رادارها توسط موشک های ضد رادار به نسبت دیگر رادارها امری به مراتب سخت تر بود. نکته مهم در مورد سامانه هایی نظیر SA-10 ، SA-11  و  SA-12، برخورداری این سامانه ها از سیستم پیوند داده رادیویی بود که انعطاف پذیری قابل توجهی در زمینه چگونگی استقرار و گسترش اجزای سامانه در موقعیت پدافندی فراهم میکرد. از طریق این سیستم کاربر میتوانست اجزای سامانه را با فواصل قابل توجه از هم قرار دهد تا بدین صورت از تمرکز سامانه کاسته شده و خطر نابودی یکپارچه و همزمان اجزای سامانه بر طرف شود.

 

 

تصویری از رادار تمام متحرک خودکششی 5N63S متعلق به سامان S-300PS

 

 

تصویری از رادار  30N6  متعلق به سامانه S-300PM

 

 

 

واحد پرتابگر/رادار سامانه SA-11

 

 

ادامه دارد ...............

 

هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

[Goebbels 38,206]

بخش سوم

 

هنگامی که عراق تحت حاکمیت صدام به کشور کویت حمله کرد ، ایالات متحده از قابلیت های معمول سرکوب و نابودی پدافند (SEAD/DEAD) به صورتی نیرومند برخوردار بود که جنگنده هایی با قابلیت شلیک موشک HARM از جمله F-4G Wild Weasel  و  F/A-18 Hornet و توانایی بالای اخلال توسط ناوگانی از ترکیب EF-111A Raven و EA-6B Prowler را شامل میشد. در آن زمان علاوه بر قابلیت های معمول ، نیروی هوایی آمریکا از قابلیت های ویژه و غیر معمول نیز برخوردار بود که توسط گروه پروازی 37 ام شکاری تاکتیکی مجهز به حدود 60 فروند جنگنده پنهانکار F-117A تامین میشد. در هم شکستن بخش عمده سامانه های زمین به هوای روسی و فرانسوی شبکه پدافندی عراق در جنگ سال 1991 نتیجه یک تلاش متمرکز ، هماهنگ و مداوم با استفاده از فریب دهنده های هوایی (aerial decoys) ، به کارگیری سیستم های جنگ الکترونیک بر علیه رادار سیستم های پدافندی ، استفاده از هواگرد های پنهانکار F-117A برای نابودی پست های فرماندهی کلیدی و مستحکم عراق و بهره گیری از دیگر تجهیزات لازم در عملیات سرکوب پدافندی بود.

 

 

 

 

تصاویری از هواگرد تهاجمی رادارگریز F-117A

 

 

جنگنده اف 18 مسلح به چهار تیر موشک ضد رادار AGM88

 

 

EF-111A Raven 

 

در عملیات سرکوب پدافند هوایی عراق چند مورد کلیدی مشاهده میشود.نخست آنکه مقابله با پدافند عراق مقیاس و نمونه ای از سناریوی مقابله ناتو با پیمان ورشو بود. در حالی که شوروی تعداد مناسبی از سامانه های پدافندی نظیر SA-10 ، SA-11  و SA-12 را جهت حفاظت عمده مراکز استراتژیک در محدوده خاک خود مستقر ساخته بود ، سایر بخش های پیمان ورشو از جمله مناطق اروپای مرکزی توسط هم پیمانان شوروی که عمدتا از اتشبارهای پدافندی نظیر SA-2 ،  SA-3 ،  SA-4 ،  SA-5  و  SA-6 برخوردار بودند ، محفاظت میشد. هر چند که این سیستم ها توسط کشورهای عضو ورشو در شرایطی به مراتب بهتر از عراق نگهداری و کاربری میشد اما در نهایت با حجم بالاتری از تهاجم طرف مقابل رو به رو میشدند چرا که ایالات متحده و ناتو در نبرد با پیمان ورشو و شوروی  با تمام توان وارد عرصه میشدند ، نیرویی بیشتر از انچه که نیروهای ائتلاف ضد عراق در طول عملیات سپر صحرا (Desert Shield) و پس از آن طوفان صحرا اعمال کردند.

 

 

 

سامانه SA-6 عراقی

 

 

 

سامانه رولند عراقی که از طریق فرانسه تهیه شد

 

مشاهده دوم یک نتیجه فرعی از مشاهده نخست است و اینکه عراق فاقد سامانه هایی نظیر SA-10 ، SA-11  و SA-12  بود و در عین حال در دکترین پدافندی عراق به مقوله تحرک توجه اندکی لحاظ شده بود ، به صورتی که عمده سامانه ها به صورت ایستا و ساکن در یک نقطه مشخص مورد استفاده قرار میگرفتند و این مسئله در مورد سامانه های پر تحرکی همچون سام 6 نیز صدق میکرد. به منظور دستیابی به سطح اثر بخشی مورد نظر در برابر پدافند عراق ، ایالات متحده از صدها پرنده بدون سرنشین و در حدود 2000 موشک ضد رادار AGM-88 استفاده کرد که به این میزان میبایست موجودی رزمی محدودتر اما کاملی از موشک های ضد تشعشع ALARM بریتانیایی را نیز افزود. عملیات طوفان صحرا و پیش درآمد آن عملیات سپر صحرا یک معیار کلیدی تاریخی به جای گذاشته است که متاسفانه انتظارات کاملا غیر واقعی و نا به جایی از انچه که ایالات متحده در دراز مدت قادر به انجام و دستیابی به آن است ایجاد کرده. پس از نبرد با عراق مهمترین تقابل هوایی شکل گرفته در نبرد سال 1999 و مقابله نیروهای ائتلاف با صربستان بود. هر چند عملیات هوایی در جریان این نبرد به جهت نرخ پایین تلفات موفقیت آمیز بود اما عملیات سرکوب و انهدام پدافند در آن نتیجه کمتر قانع کننده ای به دنبال داشت. در حالی که نیروهای ائتلاف با موفقیت ، عمده آتشبارهای ثابت SA-2 و SA-3 را نابود ساختند اما در نهایت تنها موفق به نابودی 3 آتشبار متحرک سام 6 از مجموع 25 آتشبار موجود شدند که در مجموع انهدام 12 درصد از کل سامانه های سام 6 صرب ها را تشکیل میداد.

 

 

موشک ALARM

 

مدافعان صرب با استفاده منظم و مداوم از تاکتیک "زدن و جستن" (در اصطلاح shoot and scoot) ضمن حفظ اتشبارها از انهدام نسبت به کمین گذاری برای هواگرد های نیروهای ائتلاف اقدام میکردند مسئله ای که بسیاری از هواگرد های رزمی حاضر در میدان نبرد از جمله F-16CJ ، EA-6Bs  و  Tornado ECR را به جستجو و تعقیب مداوم سامانه های پدافندی مجبور ساخت مسئله ای که تا میزان زیادی بی فایده بود. صرب ها با اجرای یک کمین موفق، یک شکار ویژه کسب کردند که شامل اسقاط یک فروند جنگنده رادارگریز F-117A توسط سامانه SA-3 بود.  پس از عملیات طوفان صحرا ائتلاف غربی در مدت زمانی بیش از یک دهه عملیات خاص و قابل توجهی در زمینه سرکوب هوایی تجربه نکرد تا انکه در سال 2003 دومین نبرد نیروهای ائتلاف با عراق صورت پذیرفت که در طول این جنگ پدافند عراق در وضعیت نا به سامان و به مراتب تضعیف شده ای نسبت به قبل قرار داشت در نتیجه مقاومت چندانی از سوی آن صورت نگرفت و باقی مانده تجهیزات پدافندی عراق (که از نبرد اولیه با نیروهای ائتلاف در عملیات طوفان صحرا جان سالم به در برده بودند) نیز به سرعت نابود شدند.

 

 

 

Tornado ECR

 

 

 

تصاویری از لاشه F-117 ساقط شده توسط سام 3 صرب ها

 

نمونه جدیدتر از سرکوب پدافند هوایی ، عملیات طلوع اودیسه به منظور ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی است که با انهدام تاسیسات و سامانه های پدافندی این کشور با به کار بردن استراژی های معمول در زمینه سرکوب پدافند و استفاده از تسلیحات هواپایه و دریاپایه (موشک های کروز شلیک شده از ناوهای امریکایی) صورت پذیرفت. تنها نتیجه ادعایی برای پدافند لیبی در طی این عملیات به زیر کشیدن یک فروند اف 15 امریکایی (در برخی منابع توسط سام 5 (!) در برخی منابع توسط سام 2) است که البته این مسئله نیز چندان قابل تایید نیست خصوصا که سایت های ثابت سام لیبی جزو اولین اهداف موشک های کروز آمریکایی  و به طور کلی تهاجم هوایی ائتلاف غربی بوده اند در کنار اینکه در اعلام رسمی ، دلیل سقوط هواپیما نقص فنی عنوان شده است که با اسقاط توسط پدافند لیبی تناقض مشخصی دارد (ضمن اینکه عمده منابع بر سقوط به دلیل نقص فنی تاکید دارند). در مجموع دستاورد عملیات طوفان صحرا و دیگر عملیات های نیروهای ائتلاف غرب ، فراهم کردن نوعی تمرکز و الزام برای رشد تکاملی در توانایی ها ، دکترین و استراتژی توسعه تکنولوژی شبکه یکپارچه دفاع هوایی بود.

 

 

سامانه SA-8 منهدم شده لیبی

 

 

تصویری از لاشه اف 15 آمریکایی که در جریان حمله به لیبی سقوط کرد (یا ساقط شد)

 

در دهه سپری شده پس از عملیات نیروهای ائتلاف در یوگسلاوی ، شاهد توسعه سراسیمه استراتژیک و تجاری فعالیت ها در بخش صنایع دفاعی در چین و روسیه بودیم که در نتیجه درس های گرفته شده از نبرد های دهه نود میلادی بود. البته توسعه فعالیت های صنایع دفاعی چین و روسیه با بهره برداری از بازار جهانی برای تکنولوژی های پیشرفته خصوصا تکنولوژی های کامپیوتری از جمله تراشه های ریزپردازنده با کارایی بالا و تراشه های مایکروویو آرسنید گالیوم همراه بوده. انچه که شبکه اینترنت جهانی و اطلاعات موجود در آن در مورد این مسئله فراهم می آورد ، یک تصویر به مراتب واضح تر از تکامل تکنولوژیکی در روسیه و به صورت محدود تر در چین به نسبت سال های پایانی جنگ سرد و دهه نود میلادی برای ناظران غربی است. هم اکنون با شناخت حاصل شده از گرایش های کلیدی در توسعه سیستم های پدافندی میتوان ویژگی های کلیدی  سامانه های پدافندی که در آینده نزدیک ساخته میشوند را به خوبی مشخص ساخت. تکنولوژی چنین سامانه هایی توسط روسیه ، چین یا اقمار شوروی سابق به بازارهای جهانی ارائه خواهد شد.

 

ادامه دارد ...............

 

هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

[ERFAN140 21]

بخش سوم

 

 

 

خسته نباشيد مطالبتون عاليه من نميدونستم غرب تو سركوب پدافند اين همه قدرتمنده

ببخشبيد   آيا  تو يه جنگ احتمالي   ميتونن اس300هاي مارو هم سركوب كنند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

[meno 6]

خسته نباشيد مطالبتون عاليه من نميدونستم غرب تو سركوب پدافند اين همه قدرتمنده
ببخشبيد   آيا  تو يه جنگ احتمالي   ميتونن اس300هاي مارو هم سركوب كنند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

متاسفانه توان بالای آمریکا در سرکوب پدافند هوایی غیرقابل انکار است و بدون داشتن نیروی هوایی پر قدرت حداقل در آسمان آنها دست بالا را خواهند داشت.
در کل نیروی تهاجمی و جنگ الکترونیک همیشه جلوتر از پدافند بوده و هست.

[patak 5,430]

شبکه پدافندی ما قابل قیاس با عراق یا لیبی و صربستان نیست.اینهمه تاکید ما روی تحرک سامانه های پدافندی به همین دلیله و از طرفی تنوع تجهیزات پدافندی ما یک برگ برنده است.
به اینها اضافه کنید انواع موشک های پدافندی راداری و اپتیکی رو که حداقل در مورد سامانه های اپتیکی توان اختلال ندارن دشمن.
در سال های اخیر بعد از توان موشکی بیشترین سرمایه گذاری رو پدافند بوده که به نظر من پدافند از قدرت موشکی هم مهمتره.ما اگر آسمان رو به دشمن بدیم دیگه موشک هامون هم بی مصرف میشن.

[ERFAN140 21]

شبکه پدافندی ما قابل قیاس با عراق یا لیبی و صربستان نیست.اینهمه تاکید ما روی تحرک سامانه های پدافندی به همین دلیله و از طرفی تنوع تجهیزات پدافندی ما یک برگ برنده است.
به اینها اضافه کنید انواع موشک های پدافندی راداری و اپتیکی رو که حداقل در مورد سامانه های اپتیکی توان اختلال ندارن دشمن.
در سال های اخیر بعد از توان موشکی بیشترین سرمایه گذاری رو پدافند بوده که به نظر من پدافند از قدرت موشکی هم مهمتره.ما اگر آسمان رو به دشمن بدیم دیگه موشک هامون هم بی مصرف میشن.

 

كاملا با شما موافقم اما در رابطه با  بي مصرف شدن موشك ها در صورت سركوب پدافند كمي با مشكل اختلاف نظر دارم

چون تمامي موشك هاي سپاه در ده ها شهر زير زميني در دل كوه ها و عمق500متر قرار داره و اين توانايي رو داره كه همه ي موشك هايش را بدون اينكه از آنجا خارج كند

از دل زمين دشمن را به موشك باران ببندد و همه ي اين امر با رعايت كامل اصول پدافند غيرعامل به ويژه استتار و مخفي كاري

انجام شده و غير قابل شناسايي و يا آسيب پذيري هستند حتي در صورت شناسايي هم هيچ يك از بمب هاي آمريكايي توان نفوذ را ندارند

جز بمب هاي اتمي كه در اينصورت بايد صدها بمب اتمي استفاده كند چون شهر هاي موشكي يكي دو تا نيس

و فك نكنم بتونه چنين كاري كنه چون تا بخواد يه پايگاه و شناسايي كنه نفوذ كنه از پدافند بگزره از سيستم هاي اخلال گر بگزره رو هدف قفل كنه و بمب اتمي و پرتاب كنه

حالا اونم نفوذ كنه نكنه ماتمامي پايگاه هاي آمريكارو تو برد5000كيلومتر زديم رفتن هوا

[Goebbels 38,206]

خسته نباشيد مطالبتون عاليه من نميدونستم غرب تو سركوب پدافند اين همه قدرتمنده

ببخشبيد   آيا  تو يه جنگ احتمالي   ميتونن اس300هاي مارو هم سركوب كنند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

 

سلامت باشید

 

اس 300 های ما هم قابل سرکوب هست منتهی چالش هایی داره سرکوب این سامانه که در ادامه مطلب بیشتر باهاش اشنا میشید

 

این سامانه کار رو سخت میکنه ولی غیر ممکن نمیکنه

 

متاسفانه توان بالای آمریکا در سرکوب پدافند هوایی غیرقابل انکار است و بدون داشتن نیروی هوایی پر قدرت حداقل در آسمان آنها دست بالا را خواهند داشت.
در کل نیروی تهاجمی و جنگ الکترونیک همیشه جلوتر از پدافند بوده و هست.

 

 

 این توان که شما میفرمایید به جهت توسعه تکنولوژی های پدافندی به چالش کشیده شده و صحبت این مطلب هم در واقع همین هست

 

 چالش های پدافندی در پیش روی نیروی هوایی آمریکا هیچ زمانی به این اندازه نبوده که امروزه هست

 

صد البته پدافند دو بعد زمین پایه و هواپایه داره و پدافند زمین پایه صرف هر چند که امکان ضربه زنی به توان هوایی طرف مقابل رو داره ولی در نهایت نتیجه بخش نخواهد بود

 

به همین دلیل بوده و هست که غول پدافندی مثل شوروی ضمن تشکیل واحد های پدافندی زمین پایه ، یگان های پدافندی هواپایه رو هم تاسیس کرد و رهگیرهایی مثل میگ 31 و ........... رو به تولید رساند

 

اولین واحد های پدافندی که در شوروی اقدام به مقابله با تهدید میکردن واحد های پدافند هواپایه و در حقیقت جنگنده های رهگیر بودن و بعد از اون چنانچه این واحد ها به هر دلیل به موفقیت نمیرسیدن یگان های زمین پایه وارد عمل میشدن

 

این مسئله میتونه هشداری برای ما باشه که روی پدافند زمین پایه تاکید داریم در حالی که در بعد هوایی وضعیت خرابه

 

شبکه پدافندی ما قابل قیاس با عراق یا لیبی و صربستان نیست.اینهمه تاکید ما روی تحرک سامانه های پدافندی به همین دلیله و از طرفی تنوع تجهیزات پدافندی ما یک برگ برنده است.

 

 

به جهت توانایی های مدیریتی و کاربری پدافند صرب ها چیزی از ما کم نداشتن که هیچ جلوتر هم بودن شاید زمان خودشان

 

به اینها اضافه کنید انواع موشک های پدافندی راداری و اپتیکی رو که حداقل در مورد سامانه های اپتیکی توان اختلال ندارن دشمن.

 

 

سامانه های هدایت اپتیکی در ضمن وجود مزایا محدودیت های خودشون رو دارن

[NIX 1,019]

سلام

 

وقت بخیر

 

مطلب بسیار مهم و پیچیده ای هست که باید توسط مسئولین امر! بهش توجه بشه

 به جز ضعف ذاتی سامانه های پدافند زمین پایه (انحنای زمین و توپوگرافی) که نقطه ضعف دائم و غیر قابل جبران برای پدافند زمین پایه ایجاد میکنه ، هرچقدر هم که پدافند زمین پایه پر قدرت باشه در مقابل نیروی هوایی برتر محکوم به شکست خواهد بود ، امروز حتی اگر انواع بالاترین سامانه های پدافندی هم در اختیار داشته باشیم ، روشهای بسیار متنوع تری برای ضربه زنی و فلج کردن این سامانه ها وحود داره ، در حقیقت میشه اینطور گفت که پدافند متحرک در نبود سیادت هوایی فقط میتونه هزینه رو برای دشمن افزایش بده و زمان نابودی رو به تعویق بندازه که با اصل دفاع موثر و نابودی دشمن تفاوت داره

 

روشهای متنوعی برای سکوب پدافند زمینی هست از ساده ترین ابزار سکوب پدافند زمینی مثل موشک های HARM  ، کروز های ارزان قیمت LCCM (Low Cost Cruise Missile)

سرکوب و اخلال الکترونی با پرنده های پیش اخطار و کنترل (آواکس و ریوت جوینت) که میتونه پرنده های غیر پنهانکار رو هم بصورت امن وارد محدوده مکانی مناسب شلیک به سامانه های پدافندی بکنه

 

یک روش بسیار کم هزینه که توسط رژیم غاصب ارائه شده پهپاد هاروپ هست که با عمر پروازی 6 ساعته میتونه در منطقه گشت زنی بکنه و به محض شناسایی اقدام به عمل متناسب بکنه

 

هیچ چیز جای نیروی هوایی رو نمیتونه بگیره

[hosm 5,923]

با تشکر از برادر سینا

 

جایی خوندم که پدافند عراق بیشتر قربانی دو مساله شد (سال ۱۹۹۰)

۱ - نفوذ اطلاعاتی اروپاییها در آن و فروش اطلاعات ریز فنی به آمریکا قبل از حمله از طریق دو افسر اطلاعاتی

۲ - تاکتیک بد که در حمله نمایشی بی سرنشینها همه رادارها روشن شدند و فکر کردند از دشمن زهر چشم می‌گیرند

[ERFAN140 21]

با تشکر از برادر سینا

 

جایی خوندم که پدافند عراق بیشتر قربانی دو مساله شد (سال ۱۹۹۰)

۱ - نفوذ اطلاعاتی اروپاییها در آن و فروش اطلاعات ریز فنی به آمریکا قبل از حمله از طریق دو افسر اطلاعاتی

۲- تاکتیک بد که در حمله نمایشی بی سرنشینها همه رادارها روشن شدند و فکر کردند از دشمن زهر چشم می‌گیرند

 

همچنين آمريكا و غرب قبل از حمله طي يك توافق  آمريكا به بهانه وجود سلاحهاي نامتعارف

تمامي تجهيزات و تاسيسات حتي دفتر خود صدام را مورد بازرسي و جاسوسي قرار داده

بود كه يعني اونا قبل از حمله ميدونستند كجا وكدوم و چه تعداد سامانه در عراق وجود داره

و با بازرسي ها به تمام نقاط ضعف آنها دسترسي يافته بودند كه باعث شد پدافند عراق نتونه بيشاز چند روز

يا هفته دوام بياره

[AM4 1,318]

همچنين آمريكا و غرب قبل از حمله طي يك توافق  آمريكا به بهانه وجود سلاحهاي نامتعارف
تمامي تجهيزات و تاسيسات حتي دفتر خود صدام را مورد بازرسي و جاسوسي قرار داده
بود كه يعني اونا قبل از حمله ميدونستند كجا وكدوم و چه تعداد سامانه در عراق وجود داره
و با بازرسي ها به تمام نقاط ضعف آنها دسترسي يافته بودند كه باعث شد پدافند عراق نتونه بيشاز چند روز
يا هفته دوام بياره

يكى ديگر از نقاط ضعف پدافند عراق از نظر بنده فرماندهى بسيار ناكارآمد، و چينش بد سيستم هاى پدافند بود

[ERFAN140 21]

يكى ديگر از نقاط ضعف پدافند عراق از نظر بنده فرماندهى بسيار ناكارآمد، و چينش بد سيستم هاى پدافند بود

 

صد البته

چون بسياري از خريد هاي نظامي صدام كه در زمان جنگ داده شده بود بعد از جنگ تحويل داده شد و سياستهاي غلط صدام و

ديگر اينكه غرب نيازي به صدام نداشت باعث شد نيروها و فرماندهان عراقي به خوبي و كيفت نياز آموزش نبينند

كه موجب ضعف نيروهاي عراقي در جنگ شد به طوري كه ارتش عراق در عرض يك هفته توسط ارتش

آمريكا و متحدانش نابود شد

[patak 5,430]

سلامت باشید

اس 300 های ما هم قابل سرکوب هست منتهی چالش هایی داره سرکوب این سامانه که در ادامه مطلب بیشتر باهاش اشنا میشید

این سامانه کار رو سخت میکنه ولی غیر ممکن نمیکنه


این توان که شما میفرمایید به جهت توسعه تکنولوژی های پدافندی به چالش کشیده شده و صحبت این مطلب هم در واقع همین هست

چالش های پدافندی در پیش روی نیروی هوایی آمریکا هیچ زمانی به این اندازه نبوده که امروزه هست

صد البته پدافند دو بعد زمین پایه و هواپایه داره و پدافند زمین پایه صرف هر چند که امکان ضربه زنی به توان هوایی طرف مقابل رو داره ولی در نهایت نتیجه بخش نخواهد بود

به همین دلیل بوده و هست که غول پدافندی مثل شوروی ضمن تشکیل واحد های پدافندی زمین پایه ، یگان های پدافندی هواپایه رو هم تاسیس کرد و رهگیرهایی مثل میگ 31 و ........... رو به تولید رساند

اولین واحد های پدافندی که در شوروی اقدام به مقابله با تهدید میکردن واحد های پدافند هواپایه و در حقیقت جنگنده های رهگیر بودن و بعد از اون چنانچه این واحد ها به هر دلیل به موفقیت نمیرسیدن یگان های زمین پایه وارد عمل میشدن

این مسئله میتونه هشداری برای ما باشه که روی پدافند زمین پایه تاکید داریم در حالی که در بعد هوایی وضعیت خرابه


به جهت توانایی های مدیریتی و کاربری پدافند صرب ها چیزی از ما کم نداشتن که هیچ جلوتر هم بودن شاید زمان خودشان


سامانه های هدایت اپتیکی در ضمن وجود مزایا محدودیت های خودشون رو دارن

فرمایش شما صحیحه اما ما هم زمان جنگ خودمون قبل از صرب ها تجربه تحرک بخشی سامانه هایی مثل هاوک و یا استفاده از رادار مجزا برای شلیک رو توسط شهید ستاری تجربه کردیم.
صرب ها واقعا مدیریت خوبی داشتن اما ابزارش رو نه.سام 6های صرب تونستن تحرک بالایی داشته باشن اما سایر سامانه های پدافندیشون نابود شد.
خدارو شکر با تمام انتقاداتی که به نیروهای مسلح هست شبکه پدافندی در سالهای اخیر فوق العاده بوده کارش.رادار های قدیمی صرب و موشک های ایستا تبدیل شده به رادارهای آرایه فازی یکپارچه و سیستم های چابک.و البته کلی دیده بان زمینی که با تجهیزات اپتیکی حتی میتونن حرکت جنگنده های دشمن رو رصد و گزارش کنن.
با این حال به نظرم دشمن ریسک حمله هوایی مستقیم رو نمیکنه و بزرگترین چالش شبکه پدافندی ما صدها و شاید هزاران موشک کروزه که شلیک میشه.این مرحله به خیر بگذره میشه به بقای پدافند ما امیدوار بود.