" ضربه به آرواره های اژدها : عملیات ماه کارولینا "

[MR9 113,717]

 

 

 

 

 

مقدمه  :

شاید از یک نگاه ، جنگ ویتنام ، عرصه آزمون سختی برای نیروی هوایی ارتش ایالات متحده که دو موفقیت غیر قابل باور را در جنگ  دوم جهانی و جنگ کره بدست آورده بود ، بشمار می آمد .

علیرغم خوشبینی های نخستین وبرتری هوایی این نیرو ، با ورود سامانه های توپخانه ای و موشکی کمونیست ها به عرصه رزم هوایی ، شرایط استراتژیک جنگ تا حد زیادی تغییر نمود و این مساله ، فرماندهان نیروی هوایی ارتش آمریکا را وادار کرد تا با دقت بیشتری از توان هوایی خود استفاده  نمایند . 

 

 

 

 

 

 

شکستن سخت ترین گردو :

 با این وصف ، یکی از سخت ترین اهداف برای این طراحان عملیات رزمی نیروی هوایی ایالات متحده  ، مجموعه پل تان هوا در بخش شمالی ویتنام بشمار می آمد که بر روی رودخانه سونگ مای قرار داشت . این پل عظیم از یک اسکلت بتونی بسیار بزرگ که توسط شبکه قدرتمندی از خرپاهای فولادی  تقویت می شد ، ساخته شده بود و عبور یک خط ریلی استراتژیک و دو جاده عریض از آن که دو مرکز اصلی ویتنام شمالی ( هانوی و بندر هایفونگ )  را به هم مرتبط می نمود، موجب می شد تا براهمیت آن افزوده گردد .  

در دو سوی  این پل که در یکی از باریکترین بخشهای رودخانه سونگ مای احداث شده بود ، دو تپه کم ارتفاع از جنس سنگ آهک وجود داشت که در نزد خدمه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، به هام رونگ (ham rong) یا آرواره های اژدها ( dragon jaw) شهرت داشت .

 

 

پل تان هوا و دو سنگ اژدهای محافظ این پل 

 

 

 

علت این نامگذاری ، ماهیت راهبردی این پل بشمار می رفت ، چرا که این موقعیت استقرار این پل عظیم الجثه ،  درست در امتداد خط DMZ که در آن ، کمونیستهای ویتنام  شمالی در حال جنگ با ارتش ویتنام جنوبی بودند  ، قرار می گرفت و در نتیجه به یک هدف معنی دار برای حریف تبدیل می شد . علاوه برآن ، بدلیل فوق الذکر ، مجموعه این پل ، یکی از متراکم ترین شبکه های پدافند هوایی را در خارج از هانوی و هایفونگ در اختیار داشت و همین مساله ، حمله به آن را به یکی از سخت ترین حملات هوا به زمین برای نیروی هوایی  تقریباً غیر قابل مقاومت ارتش آمریکا تبدیل نموده بود .

 

 

 

نمای شماتیک شبکه پدافند هوایی ویتنام شمالی در بخش شمالی خط DMZ

 

با این وصف ، علیرغم حملات متعددی که توسط اسکادرانهای جنگنده/ بمب افکن های اف-105 تاندرچیف از مبداء تایلند برعلیه این پل صورت می گرفت ، اما همچنان این موقعیت  به شکل فعال حفظ می شد  واین مساله بدان معنا بود که ، تلفات نیروی هوایی بدلیل تراکم بیش از حد شبکه پدافندی ، رشدی غیر طبیعی را می بایست تجربه نماید  ، این فرآیند به شکلی سیر فزاینده بخود گرفت   که تا سال 1966 ، 79 فروند پرنده رزمی بدلیل آتش شدید ضد هوایی از موجودی دارایی های نیروی هوایی کسر گردید . 

 

 

اختراع ، زاییده احتیاج است :

برای متوقف نمودن این سیر ناخوشایند ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ، در اواخر سال 1965 ، یک پروژه محرمانه را برای اجرای یک تهاجم غافلگیرانه به پل تان هوا در ویتنام شمالی ،در دستور کارقرار داد. هدف اصلی این پروژه ،  انهدام مسیر ریلی  موجود در این پل بود تا ارتباط پشتیبانی ویتنام شمالی دچار اختلال جدی گردد.

 

 بدین ترتیب  ، باآغاز سپتامبر 1965 ، آزمایشگاه تسلیحات نیروی هوایی (AFATL) مستقر در پایگاه هوایی اگلین  ، توسعه یک مین شناور (در  قالب یک سلاح با حجم کم و  قدرت انفجاری بالا که فناوری آن بطور معمول در تسلیحات ضد زره مورد استفاده قرار می گرفت )  با قابلیت حمل  توسط پرنده های ترابری  را در دستور کار خود قرار داد. این مین دریک فاصله مشخص  تا پل با چتر رها می شد و پس از رسیدن به موقعیت مورد نظر  و تماس با آن ، عمل انهدام پایه های پل را اجرا می نمود .

 

این پروژه که در دهه 60 میلادی ، به عنوان بخشی از یک طرح محرمانه با عنوان پروژه 1959  ثبت گردید ، در میان پرسنل نظامی درگیر ،  با شناسه " ماه کارولینا" شناخته می شد و درنهایت  منجر به تولید یک مین به قطر 6 پا و وزن تقریبی 4000 پاوند گردید  که نیمی از آنرا ، کلاهک انفجاری تشکیل می داد .

 

 

 

نمای شماتیک مین شناور پروژه ماه کارولینا

 

از سویی دیگر ، به محض اینکه فرماندهان ستاد نیروی هوایی مستقر در اقیانوس آرام از این تحقیقات مطلع شدند ، به استفاده از آن برای تخریب تان هوا علاقه پیدا کردند ،اما بزودی دریافتندکه این سلاح جدید ، صرفاً توسط پرنده های ترابری و با توجه به شرایط رزمی منطقه نبرد ، فقط توسط پرنده C-130 هرکولس قابل استفاده است .

 

از آنجا که دفاع ضد هوایی تان هوا بسیار متراکم و شدید  ارزیابی می شد ، قرار براین شد که محموله مورد نظر ، در بخش بالایی رودخانه با چتر رها شود و توسط جریان آب به نزدیکی پل رفته و در زمان مقرر ، پل رامنهدم نماید .

این سلاح توسط  پرنده های ترابری C-123 و یا C-130 توسط یک چتر نجات از ارتفاع 64 فوتی رها می شد تا به آرامی بر روی سطح آب فرود آید . این مین انفجاری ، از دو فیوز مسلح کننده بهره می برد . یکی از این فیوزها ، گونه اصلاح شده  فیوز مورد استفاده در موشک سطح به هوای CIM-10 بومارک (  با پوشش 70 درجه ای ) و دیگری یک فیوز مادون قرمز ( با محدوده پوشش 3 درجه ای )  بود.

 

 

 

 

پرنده ترابری تاکتیکی C-123

 

 

 

 

پرنده ترابری تاکتیکی C-130E

 

 

کار بر روی گونه نهایی شده این سلاح ، در اکتبر 1965 آغاز شد. بدنه  این مین شناور ازجنس تمام فولاد بود که در آزمایشگاه کمیسیون انرژی اتمی ساخته شد . در کنار آن ، بخش طراحی AFATL ، مسولیت بازطراحی فیوز اپتیکی را باکمک یک پیمانکار محلی بر عهده گرفت و نهایتاً 30 عدد فیوز موشک بومارک نیز از انبار ارتش تحویل گرفته شد .

 با  پایان یافتن  برنامه ، 20 عدد مین آماده به کار و 10 عددمین آموزشی بعلاوه دستمزد پرسنل  با هزینه 600 هزار دلار تولید گشت . در طراحی نهایی ، وزن هر مین به 3750 پاوند رسید و برای حمل و پرتاب آسان تر ، ابعاد آن به عرض 96 اینچ و ارتفاع 31.5 اینچ کاهش یافت . 

 

 

ادامه دارد ...............................

 

پی نوشت :

 

منابع در انتهای مجموعه معرفی خواهد شد . 

 

 

 

 

این مجموعه با صرف زمان ترجمه  شده است ،

بنابراین ، هر گونه برداشت با ذکر منبع (MILITARY.IR) خواهد بود . 

در غیر اینصورت ، برداشت کننده  ، عرفاً و شرعاً ، مسئول خواهد بود .

 

:rose: مترجم : MR9      :rose: 

 

[MrArhz 906]

به نام خدا

با سلام و تشکر از مطلب بسیار خوبتون.

 

این حرف شاید زیاد ربطی به تاپیک نداره ولی با خوندن تاپیک این فکر به ذهنم رسید و البته این سوال که آیا میش مین های دریایی رو با هواپیما پرتاب کرد و عملیات مین ریزی رو انجام داد؟!

به نظرم چیز چندان دور از دسترسی نیست و با این روش میشه در کوتاه ترین زمان این کار رو کرد مثلا میشه جلوی راه ناوگان دشمنی که داره نزدیک میشه در تنگه ها و آبراهه های باریک به سرعت این کار رو انجام داد و حرکت ناوگان دشمن رو متوقف کرد.

[MR9 113,717]

با سلام 

این حرف شاید زیاد ربطی به تاپیک نداره ولی با خوندن تاپیک این فکر به ذهنم رسید و البته این سوال که آیا میش مین های دریایی رو با هواپیما پرتاب کرد و عملیات مین ریزی رو انجام داد؟!

 

 

البته  این مساله سالهاست که دارد انجام می شود ، بعنوان مثال ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ،  در تابستان سال 1972 و در جریان عملیات  رزمی با شناسه  " جیب پول " ، محیط اطراف بندر هایفونگ را که در آن زمان تنها راه دریایی ویتنام شمالی بشمار می رفت و عموماً با شناسه " گذرگاه هنریتا" شناخته می شد در طول 8 ماه  ، با استفاده از 108 عدد مین مارک -52 و 11000 عدد مین مارک -36  مین گذاری کرد و چنان فشاری به این کشور وارد آورد که دولت این کشور مجبور شد تا  عملیات آفندی خودش را متوقف کند .

 

 

 

 

 

استراتوفورترس کهنه کار در حال مین ریزی هوایی ( احتمالاً مین های مارک 36 )

 

 

 

مین مارک -36

 

 

مین مارک -52

 

و یا حتی  قدیمی تر از جنگ ویتنام ، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا در جریان جنگ دوم  بیشتر از 20000 مین را در اتلانتیک فروریخت که منجر به غرق بیشتر از 638 فروند شناور گردید . 

[MR9 113,717]

بخش دوم : 

 

 

 

ماموریت بارریزی در ارتفاع کم ، مهمترین ویژگی هرکولسها بعنوان یک پرنده ترابری تاکتیکی است 

 

با فرارسیدن نوامبر 1965 ، نخستین نمونه های این جنگ افزار جدید ، برای تست اولیه به پایگاه هوایی اگلین ارسال شد  . براساس اسناد منتشر شده ، آزمونهای نیروی هوایی روی این سلاح جدید ، 4 هدف عمده را تحت پوشش قرار می داد :

 

1-   چگونگی پرتاب محموله و مسیر بالستیکی خروج مین از پرنده های سی -123 یا سی-130 ،

2-    ارزیابی عملکرد فیوزهای دوگانه نصب شده ،

3-   تعیین قابلیت اطمینان هر کدام از زیرسیستم های موجود

4-    ارزیابی عملکرد سیستم های امنیتی و مسلح سازی و بدست آوردن اطلاعات لازم در خصوص عملکرد محموله در مرحله نهایی پرتاب .

 

 

در حقیقت آزمایشات صورت گرفته بر روی این مین جدید ، یک تلاش مشترک میان مرکز توسعه تسلیحات (DAD) ، مرکز رزم هوایی تاکتیکی (TAWC) ، مرکز رزم هوایی ویژه ( SAWC) و فرماندهی  مهمات هوا به زمین نیروی هوایی (APGC) بشمار می آمد و در نهایت ، جزییات تکنیکی مربوط به رها سازی محموله با چتر نجات ، توسط فرماندهی تاکتیکی نیروی هوایی (TAC) فراهم گشت .

 

 

 

 

در جریان 75 پرتاب شبیه سازی شده به داخل آب در پایگاه هوایی اگلین ، یک روش بسیار جدید برای رها سازی این محموله به داخل یک رودخانه با شدت جریان آب بالا ، توسعه پیدا نمود ، بدین گونه که حسگرهای موجود بر روی مین با شناسایی مانع در رسیدن امواج  نوری ، فعال شده و عمل مسلح سازی را بسرعت انجام می دادند. علاوه برآن ، حسگرهای این مین جدید به شکل جداگانه روی مین های غیر واقعی (مشقی ) بر روی یک پل واقعی و یک جرثقیل شناور به مورد آزمایش گذاشته شد ، با این وصف ، بدلیل عدم وجود امکانات و شرایط لازم ، هیچ تستی با مهمات واقعی در اگلین صورت نپذیرفت ولی براساس داده های بدست آمده ، این مین به شکل تئوری ، با ایجاد یک انفجار یک کیلوتنی می توانست یک سازه مسلح را در یک فاصله 20 تا 30 فوتی بالاتر از خود ، بطور کامل منهدم نماید .

 

 

پس از اتمام آزمایشات مربوط به سلاح ، طرح اولیه عملیات تهاجمی به پل در 28 فوریه 1966 ریخته شد .  مرکز رزم هوایی تاکتیکی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده براساس داده های بدست آمده نتیجه گرفت که  شانس موفقیت این طرح بسیار اندک خواهد بود ، چرا که پرنده ترابری برای دورماندن از برد موثر آتش جنگ افزارهای پدافند هوایی ویتنام شمالی ، می بایست در فاصله دورتری از هدف ، محموله خود را به دورن رودخانه پرتاب نماید .

 

البته پیشنهادهای جایگزینی هم ارائه داده شد ولی براساس اطلاعات منتشر شده ، شانس آنها کمتر از طرح اولیه برآورد گردید . علیرغم تمام تردیدهای بوجود آمده ، در چهارم آوریل 1966 ، طرح مرکز رزم هوایی تاکتیکی نیروی هوایی با شناسه پروژه 1959 " ماه کارولینا" ، تصویب و براساس آن ، دوسری خدمه به همراه دو فروند پرنده ترابری تاکتیکی C-130E از فرماندهی ترابری تاکتیکی نیروی هوایی برای اجرای عملیات برگزیده  شدند .

 

 

نشان اسکادران شصت و یکم ترابری 

 

این واحد از 1942 تا کنون ، ماموریتهای مهمی را به انجام رسانده است . 

 

 

گروه نخست توسط سرگرد  ریچارد رمرز و گروه دوم توسط سرگرد توماس کیس ، که هردو جمعی اسکادران  شصت و یکم ترابری بودند ، رهبری می گردید . به منظور اجرای دقیق این عملیات محرمانه ، هر دو هرکولس به رادار AN/APN-161 ( بعنوان یک رادار مجهز به نقشه با رزولوشن بالا که به شکل ویژه برای هرکولس تولید شده بود ) مجهز شدند .

 

این پرنده ها به کد سکان عمودی (513-64  و 511-64)  از طریق سلسله مراتب فرماندهی  گروه نهم نیروی هوایی ، لشکر 839 هوایی مستقر در پاسیفیک ( وینگ 314 جمعی پایگاه ترابری تنسی )   به این عملیات اختصاص یافتند و تجهیزات لازم از جمله سخت افزار ناوبری شبانه  و پرواز در شب بدانها افزوده شد .

 

 

آموزش :

 

 

میان 11 تا 12 آوریل سال 1966 ، دو سری خدمه منتخب ، در پایگاه هوایی اگلین ، آموزشهای ویژه ای را برای تخلیه محموله ویژه خود در ارتفاع پست پشت سر گذاشتند . این آموزشها ، شامل 3 ساعت جهت یابی شبانه ، 40 ساعت آموزشهای فشرده آشنایی با سلاح جدید ، 20ساعت مطالعه هدف ، 20 ساعت مرور برنامه ریزی برای حمله ، 25 ساعت پرواز روزانه ، و در نهایت 50ساعت پرواز شبانه می گردید و پس از اتمام این آموزشها ، دو سری خدمه که کاملاً آماده شده بودند ، در مجموع 14 بار عملیات پرتاب محموله در  شرایط واقعی را در شب تمرین نمودند .

 

پس از اتمام آموزشها ، خدمه به همراه دو فروند هرکولس مجهز شده ، در 19 ماه مه 1966 ، تحت شدیدترین شرایط امنیتی وارد پایگاه هوایی دانانگ شده و پس از ورود ، اطلاعات تکمیلی از هدف ، در اختیار آنان قرار گرفت . با آماده سازی های نهایی ، سرانجام در 20 ماه مه  1966 ، فرماندهی کل نیروهای ارتش ایالات متحده در اقیانوس آرام ، دستور اجرای عملیات " ماه کارولینا" را صادر نمود .

 

بر اساس این دستور ، فرماندهی ستاد نیروی هوایی هفتم مستقر در اقیانوس آرام ، 26 تا 28  ماه مه 1966 را برای انجام عملیات انتخاب  نمود .با این وصف ، علیرغم وجود شرایط مطلوب، اولین ماموریت نخست در 29 ماه برنامه ریزی گردید و هر دو پرنده بطور کامل برای اجرای تهاجم آماده شدند ، با این تبصره که هواپیمای دوم بعنوان ذخیره  پرنده نخست ، در نظر گرفته شد  تا درصورت هرگونه پیش آمد ناگهانی، توقفی در حمله صورت نگیرد .

 

براساس طرح پرواز ی ، به محض اینکه پرنده نخست به دهانه رودخانه سونگ مای می رسید ، پرنده دوم فراخوانده می شد تا ضریب موفقیت به شکل چشمگیری افزایش یابد.

 

هرکولس شماره یک ، پس از تیک آف ، در ارتفاع 100 فوتی بسمت  هدف حرکت می نمود تا به فاصله 12000 فوتی دهانه پل تان هوا برسد  و بسرعت محموله مورد نظر را تخلیه نماید .

 

طبق برنامه ریزی های صورت گرفته ، در صورتی که  عکس العمل خدمه پدافند هوایی ویتنام شمالی ، مطلوب ارزیابی می شد ، خلبان اجازه داشت تا 5000 فوت دیگر به هدف نزدیک شود و حداکثر در فاصله 7000 فوتی هدف ، محموله را تخلیه کند . با رسیدن به فاصله ایمن ، خلبان 400 پا ارتفاع می گرفت و سی ثانیه فرصت پیدا می کرد تا 5 عدد مین را تخلیه کرده  و با گرفتن ارتفاع ، منطقه را بسرعت ترک نماید .

 

 

ادامه دارد ...............

[MR9 113,717]

بخش سوم و پایانی :

 

 

 

 

پایگاه هوایی دانانگ ، ویتنام جنوبی 

یکی از مهمترین مراکز استقرار نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در ویتنام 

 

اجرای حمله :

 

در نیمه شب  29 ماه  مه 1966 ، گروه نخست به فرماندهی سرگرد رمر ، با استفاده از یکفروند C-130E از مبداء پایگاه هوایی دانانگ در سکوت رادیویی کامل ، به هوا برخاستند . این گروه 8 نفری ، با پرواز در ارتفاع 100 فوتی بر فراز دریای چین جنوبی ، بسمت منطقه هدف حرکت نمودند .

 

روی نقشه سرگرد رمر ، دو نقطه نشانی برای رها سازی محموله انفجاری بسوی پل تان هوا وجود داشت . نخستین نقطه ، 2 مایلی بخش بالایی رودخانه بود و در صورت عدم موفقیت در رها سازی ، این محموله می بایست در یک مایلی هدف رها می شد . پس از رسیدن به موقعیت نخست و عدم روبرو شدن به مقاومت پدافند هوایی ، وی فرمان رها کردن محموله را صادر نمود . علیرغم همه  تلاش ها برای اجرای عملیات به شکل غافلگیرانه  ، پدافند هوایی ویتنام  شمالی بسرعت هوشیار گردید و بخش بزرگی از منطقه بدلیل اجرای آتش روشن شد ، با این حال ، 5 محموله عملیات ماه کارولینا -1 با موفقیت بر روی رودخانه پرتاب گردید و هرکولس حامل نیز بسرعت دور زده و در ارتفاع 100 فوتی به پایگاه مبداء بازگشت .

 

 

 

مسیر حرکت تقریبی اولین حمله به تان هوا توسط هرکولس های نیروی هوایی 

 

 

اگر چه پدافند ویتنام شمالی آتش پرحجمی را در این عملیات اجرا نمود اما بدلیل تاکتیک ویژه نیروی هوایی برای انحراف توجه  خدمه آتشبارهای ضد هوایی ( اعزام  4 فروند جنگنده/ بمب افکن F-4C برای اجرای یک حمله ایذایی به یک هدف فرعی در فاصله 15 مایلی از پل ) توجه کمتری به هرکولس سرگرد رمر شد و در نتیجه وی بسلامت از منطقه خارج گردید  . با همه این تمهیدات ، خدمه هرکولسها و فانتوم ها ، بشدت از آتش سنگین و متراکم پدافند هوایی ویتنام شمالی شگفت زده شده و آن را مرتب به مرکز کنترل خود گوشزد می نمودند .

 

 

 

نمای شماتیک از صورتبندی یک حمله هوایی در ویتنام ( در اینجا تان هوا )  

 

از یک لحاظ ، نمونه کلاسیک قدرت هوایی در شرق آسیا 

 

 

عدم موفقیت حمله نخست ، اجرای دومین تهاجم :

 

در این شرایط ، نگرانی برنامه ریزان نیروی هوایی در خصوص جریان رودخانه که ممکن بود موفقیت  کل عملیات را دچار خطر جدی نماید ، تایید گردید و بر خلاف  امیدهای فراوان به موفقیت این طرح ، تصاویر گرفته شده توسط پرنده های شناسایی نشان می داد که پل هنوز سالم است و به فعالیت خود ادامه می دهد . در نتیجه به فاصله 24 ساعت ،  ماموریت دوم در 30ماه مه 1966 برای انهدام پل برنامه ریزی گردید، با این تفاوت که در حمله دوم ، مسیر ورودی به پل تغییر نمود ،اما مرحله نهایی حمله به پل که موجب بروز فاجعه گردید ، همچنان به مانند تهاجم نخست ، بدون تغییر باقی ماند .

 

 

 

 

مسیر حرکت تقریبی دومین  حمله به تان هوا توسط هرکولس های نیروی هوایی 

 

 

طبق روال ،  سرگرد رمر برای دومین بار محموله انفجاری ویژه را تحویل گرفت و درساعت یک بعد از نیمه شب ، از پایگاه هوایی دانانگ به هوابرخاست . برنامه ریزان  نیروی هوایی  ،  برای انحراف پدافند هوایی ویتنام شمالی ،مجدداً یک حمله هوایی ایذایی را توسط جنگنده/ بمب افکن های اف-4 در همان منطقه ترتیب دادند  تا از تمرکز عناصر پدافندی دشمن ، بر ماموریت اصلی جلوگیری بعمل آورند   ، اما یکی از خلبانان فانتوم نیروی هوایی در حین اجرای ماموریت بمباران ،گزارش داد که دو دقیقه قبل از رسیدن هرکولس به منطقه پرتاب محموله ، در کنار آتش شدید پدافند هوایی  ، انفجار بزرگی را روی زمین و در نزدیکی پل مشاهده نموده است .

 

 

 

 

جنگنده / بمب افکن های F-4C نیروی هوایی ، تقریباً پای ثابت بخش بزرگی از حملات به تان هوا بشمار می آمدند .

 

طبق اسناد ارتش  ، در ساعت 8:50 دقیقه سی ام ماه مه 1966  و براساس گزارش ستاد نیروی هوایی هفتم ، یکفروند جنگنده F-4C در جنوب پل تان هوا ساقط شد که مسلماً یکی از پرنده های درگیر در عملیات ایذایی  " ماه کارولینا" بشمار می رفت .  سه ساعت بعد ، این خبر در ستاد نیروی هوایی پیچید که یکی از هرکولسهای این عملیات ، به شکل ناگهانی از صفحه رادار محو شده است .

 

صورتجلسات موجود نشان می دهد که یکی از پرنده های اف-4 سی نیروی هوایی که ماموریت اجرای حمله ایذایی را بر عهده داشتند ، ( فانتوم با کد شناسایی رادیویی  "نئون") ابتدا آتش پدافند هوایی سنگین ویتنام شمالی  را در حوالی پل و بلافاصله  ، یک انفجار زمینی بسیار بزرگ در همان حوالی را گزارش نمود ، شدت این انفجار به اندازه ای بود که  تقریباً همه توجهات را بخود جلب نمود.

 پس از این گزارش ، هیچ علائمی از هرکولس اعزامی دریافت نگردید و براساس گزارش غیر رسمی نیروی هوایی ، هرکولس بدشانس در منطقه هدف ، مورد اصابت آتش پدافند قرار گرفته و ساقط شده بود . به شکل رسمی ، زمان گم شدن هرکولس ، نیمه شب 30 مه 1966 ثبت گردید و نیروی هوایی هفتم ، با این سقوط ، بدین نتیجه رسید که هزینه از دست دادن خدمه هرکولس به مراتب سنگین تر از انهدام پل با این تاکتیک خواهد بود ، بنابراین ، در یکم ژوئن 1966 ،  پرونده عملیات " ماه کارولینا" بسته شد .

 

با این وجود ، درجریان بازجویی از خدمه یک اژدرافکن ویتنام شمالی که در آن زمان ، در این موقعیت  خدمت می نمود ، نشان می داد که  ویتنامی ها ، درجریان ماموریت نخست ، بطور کامل جریان پرتاب محموله های حجیمی را  از هرکولس نیروی هوایی مشاهده نموده و 4 عدد از 5 مین پرتاب شده را شناسایی و منهدم نموده اند .

 

سرگرد کیس ، فرمانده خدمه گروه دوم ، هرگز دستوری برای اجرای ماموریت دریافت ننمود . سرنوشت هرکولس سرگرد رمر نیز پس از پایان جنگ و تا حال حاضر ، علیرغم جستجوهای وسیع در منطقه سقوط هرگز مشخص نگردید  .

 

بعدها و پس از آزمایشات فراوان مشخص شد که مهمات ویژه مورد استفاده در این عملیات ، فاقد توان کافی برای فروریختن دهانه پل تان هوا است . با این وجود ، درجریان عملیات لاین بیکر-2 ، جنگنده / بمب افکن های اف-4 با استفاده از مهمات جدید هدایت لیزری  (LGB) سرانجام آرواره های اژدها را درسال 1972 از کار انداختند. ( حمله به تان هوا )

 

 

منابع :

 

1-  http://www.globalsecurity.org/military/ops/carolina-moon.htm

 

2- http://www.avgeekery.com/2015113operation-carolina-moon-bridge-busting-with-the-c-130-hercules/

 

 

پی نوشت :

 

نقشه های ارائه شده در وب وجود ندارد و براساس مطالعه منابع  مختلف ، به تصویر کشیده شده است .

[MR9 113,717]

با سلام 

 

سرنوشت دو هرکولس مورد استفاده در عملیات " ماه کارولینا"

 

 

 

 

علی الظاهر هرکولس  ساقط شده سرگرد رمر ، رجیستر 511-64 بوده و بنا بر اطلاعات رسمی منتشر شده ، در حالی که 5000 پاوند مواد انفجاری را با خودش حمل می کرد ساقط شد و هر هشت خدمه هم کشته شدند . تا امروز هم از چگونگی این حادثه ، اطلاعاتی بدست نیامده است . 

 

 

 

دومین هرکولس به رجیستر 513-64 نیز به آمارک منتقل و سپس درسال 1995 اوراق گردید . 

[iron_man63 5,700]

خیلی شبیه فیلم سد شکنان هستش اگه دوستان یادشون باشه فیلمی سیاه و سفید

فیلم سد شکنان (ریچارد تاد و مایکل ردگراو1955 The Dam Busters

در اون نحوه ساخت بمبی شرح داده میشد که میتونست روی اب جهش کنه

 

 

و موضوع کاملا واقعی هستش

 

 

 

عکس از اسکادران عمل کننده

 

 

منبع http://www.centralclubs.com/topic-t118945.html

ویرایش شده در خرداد 95 توسط iron_man63

[arminheidari 24,405]

خیلی شبیه فیلم سد شکنان هستش اگه دوستان یادشون باشه فیلمی سیاه و سفید

فیلم سد شکنان (ریچارد تاد و مایکل ردگراو1955 The Dam Busters

در اون نحوه ساخت بمبی شرح داده میشد که میتونست روی اب جهش کنه

 

 

و موضوع کاملا واقعی هستش

 

 

 

 

 

فیلم خیلی قشنگی بود 

یادم هست از هواپیماهایی که رفتند انگار یکی شان را تو رفت زدند و یکی در برگشت مسیر را گم کرد که البته وقت به مقصد رسید بهش گفتن بقیه هواپیما ها نرسیده اند

[MR9 113,717]

با سلام 

 

خیلی شبیه فیلم سد شکنان هستش اگه دوستان یادشون باشه فیلمی سیاه و سفید

 

مشخصاً شباهت جالبی است و تا حال حاضر به این شباهت نسبی زیاد توجه نکرده بودم ، با این حال ، ماجرای حمله به سدهای آلمانی ، در جای خودش موضوع خوبی برای پرداختن هست . نکته جالب اینجاست که علاوه بر فیلمی که در سال 1955 ساخته شد ( یک فیلم سیاه و سفید ) دهها عنوان کتاب و ویژه نامه برای معرفی کامل هواپیماها و خدمه هوایی این عملیات به چاپ رسیده است 

 

 

گای گیبسون 

 

رهبر عملیات 

 

 

خدمه بمب افکن های لانکاستر قبل از حمله 

 

 

پی نوشت :

 

برای چنین عملیاتی که شاید تاثیر نسبی بر روند جنگ داشت ، چنین تبلیغات گسترده ای صورت می گیرد ، حالا سئوال اینجاست ، برای نبردهوایی که 8 سال طول کشید ، چقدر کار شده ؟؟؟ 

[iron_man63 5,700]

حمله توسط سه اسکادران 9-5-5 تایی صورت گرفت که در نهایت 8 هواپیما نابود شد گای گیبسون فر مانده اسکادران عمل کننده موفق به کسب نشان ملکه ویکتوریا گردید

مطلبی هرچندناقص در سایت سنترال گذاشتم اما چون زمان نداشتم ناقصه اکه امکان داشته باشه کاملش میکنم انشالله

[iron_man63 5,700]

اصل مطلب رو برای سنترال تهیه کردم اما چون تصاوبر برای بازدیدکننده مهمان در سنترال نمیاد سعی کردم مطلب رو اینجا هم قرار بدم

 

 

این تصاویر مربوط به نحوه ساخت و پرتاب بمبی در جنک جهانی دوم می باشد که توانست از راه دور  سد های آلمان نازی رانابود کند بمب همچون سنگ برروی اب جهش نموده و در نهایت موجب نابودی سد میگردد
عملیاتی متحورانه گه فیلمی از آن ساخته شد

ابتدا هواپیماهای اسپید فایر وظیفه عکاسی و شناسایی محل رو به عهده گرفتندو سپس وظیفه بمباران سد ها به هواپیما های لنکستر سپرده شد بمب افکن های سنگین دی هاویلند از اسکادران های 617 عهده دار این امر شدند
پرواز در ارتفاع پایین وظیفه اسکادران عمل کننده جهت شلیک دقیق بمب ها شد




سد شکسته شده چهار ساعت بعد از حمله




در آن زمان بمبی که بتواند چنین کاری انجام دهد وجود نداشت





نحوه جهش روی آّب و دستکاه های هدف گیری
برای هدف گیری دقیق دستگاهی  اختراع شد که با قرار دادن دو پایه سد در دوطرف و گونیا کردن محل تلاقی بمب را دقیقا در راستای مرکز سد رها می کرد








در این حمله 92 کارخانه اسیب دید و  12 کارخانه به طور کلی نابود شد همچنین 8 پل اسیب  دیدو 12 پل به طور کامل نابود شد 133 نیرو در این عملیات شرکت داشتند که 53 تفر کشته شدند
بمب های جهنده
با توجه به وجود تور های ضد اژدر در اطراف سد ها و همچنین پدافند بسیار قوی بمب های جهنده اختراع شد  بمب هایی که همچون توپ می پرید




عکس از اسکادران عمل کنندهRoyal Air Force, 617 Squadron  







نحوه پرتاب بمب از هواپیما






نقشه حمله





هواپیمای عمل کننده  Lancaster NX611


حمله توسط سه اسکادران 9-5-5 تایی صورت گرفت که در نهایت 8 هواپیما نابود شد گای گیبسون فر مانده اسکادران عمل کننده موفق به کسب نشان ملکه ویکتوریا گردید

ویرایش شده در خرداد 95 توسط iron_man63

[farhad1124 651]

البته به تلفات عملیات کشته شدن بیش از 1000 نفر غیر نظامی آلمانی اضافه کنید