زیردریایی حامل پدافند هوایی، نیازی برای آینده نزدیک

[deserthawk 5,518]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مقدمه:

تسلط بر آسمان نبرد یکی از بنیان های استراتژی ایالات متحده و نیروهای ناتو در هرگونه نبرد احتمالی با نیروهای رقیب به ویژه ج.ا.ا و همچنین کشورهایی مانند چین و روسیه است. با تسلط بر آسمان نبرد نیروهای مدافع باید خود را برای حملات مداوم و پرشمار نیروهای مهاجم آماده کنند. برای این منظور پدافند زمین پایه و هواپایه و تاحدی واحدهای پدافندی مستقر بر کشتی های نیروی دریایی اصول اولیه دفاع نیروهای تحت حمله برای از دست ندادن آسمان نبرد به دشمن است. اما واحد پدافندی که به جز مواردی ناچیز تاکنون مورد توجه نیروهای مدافع احتمالی قرار نگرفته است پدافند هوایی با استفاده از زیردریایی های مستقر در دریا می باشد. 

 

ضرورت و مزایای استفاده از پدافند هوایی در زیردریایی ها:

یکی از پایه های اساسی برای در اختیار گرفتن آسمان نبرد، استفاده از هواپیماهای پشتیبانی کننده از نیروهای هواگردی اصلی مانند هواپیماهای سوخت رسان، شنود الکترونیکی، آواکس، بمب افکن های سنگین، هواپیماهای گشت دریایی و غیره است که این هواپیماها در وهله اول با قرار گرفتن در فاصله ای ایمن از برد واحدهای پدافندی نیروهای مدافع  به ایجاد حمایت از هواگردهای اصلی حمله کننده می پردازند. مقابله با این هواپیماها به این علت که در خارج از برد واحدهای پدآفندی قرار دارند دشوار است. بسیاری از این هواپیماها در آسمان کشورهای همسایه متحد نیروی مهاجم نیز پرواز می کنند ولی بخش عمده ای از کار تهاجم به علل مختلف از سمت دریا صورت می پذیرد. همچنین کریدورهای رفت و آمد به پایگاه های دورتر و خاک اصلی به احتمال بالایی از اقیانوس خواهد گذشت. همچنین تعداد زیادی از هواگردهای نیروهای مهاجم احتمالی در ناوهای هواپیمابر و پایگاه های جزیره ای قرار خواهند داشت.

 

موقعیت جزیره و پایگاه هوایی دیگو گارسیا در اقیانوس هند

 

 

پیش بینی می شود برای نبرد احتمالی با ج.ا.ا و ارتش خلق چین، پایگاه های جزیره ای مانند دیگو گارسیا در اقیانوس هند و گوام در اقیانوس آرام نقش عمده ای برای نشست و برخاست هواگردهای دشمن ایجاد کنند. مختل کردن دائمی نشست و برخاست هواگردها از این پایگاه ها به روش های متعارف دشوار می باشد. اینجاست که نقش ایجاد واحد های پدافند در عمق لایه های دفاعی دشمن برای نیروهای مدافع بسیار با اهمیت می نماید. زیردریایی ها توان عبور از بسیاری از لایه های پدافندی را در حالت مخفی دارند. آنها می توانند بدون آنکه تا حد زیادی شناسایی شوند خود را به نزدیکی های سواحل این پایگاه ها و یا در کریدور پروازی هواگردهای آن برسانند. اگر این قاتلان اقیانوس به واحدهای شناسایی و رصد هوایی و موشک های ضد هوایی مناسب مجهز شوند می توانند به راحتی تعداد نسبتا زیادی از هواپیماها و بالگردهای نیروهای مهاجم را در فاصله ای بسیار دورتر از برد پدافند موشکی  زمین پایه و حتی هواپایه نابود کنند و یا حداقل با نا امن کردن آسمان در نقاط حساس مانع از پایدار ماندن برتری هوایی مطلق در آسمان خودی و در اختیار گرفتن آن توسط دشمن شوند. برای نابودی این زیردریایی ها دشمن باید نیروی زیادی را به کار بگیرد که شناسایی هوایی برای یافتن آنها خود ریسک نابودی توسط موشک های آنها را در پی دارد. از طرفی این زیردریایی ها نیز با داشتن تجهیزات معمول یک زیردریایی دفاعی همانند اسلاف خود قادر به دفاع از خود در مقابل زیردریایی و کشتی های دشمن با استفاده از اژدر و موشک های ضد کشتی خواهند بود. 

تصور می شود در آینده تقریبا نزدیک از زیردریایی ها به منظور تخصصی پدافند هوایی و شکار واحدهای هوایی کم تحرک تر و با بازتابش راداری بیشتر دشمن در فاصله زیاد از خاک اصلی استفاده شود که همین امر ضرورت پرداختن به این موضوع برای دفاع موثرتر از کیان جمهوری اسلامی ایران را در چند دهه آینده دوچندان می کند. هدف اصلی این طرح علاوه بر دفاع از خود زیردریایی مادر، شکار هواگردهای دشمن و بلافاصه خروج از منطقه خطر است.

 

تاریخچه استفاده از زیردریایی ها در نقش پدافند هوایی:

تا اواخر جنگ جهانی دوم فقط بخشی از زیردریایی ها برای دفاع هوایی از خود مجهز به توپ و مسلسل های سنگین روی عرشه بودند که البته تاثیر زیادی حتی روی هواپیماهای آن دوران نیز نداشت ولی با پایان این جنگ به علت ورود به عصر جت و سرعت زیاد هواپیماها حتی همین مقدار استفاده از این ادوات نیز به کنار گذاشته شد.

 

یو بوت آلمانی مجهز به مسلسل های پدافندی برای محافظت در برابر هواپیماها

 

 

در سال 1972 زیر دریایی HMS Aeneas (P427) متعلق به نیروی دریایی بریتانیا توسط کمپانی ویکرز به اجاره در آمد تا ایده استفاده از موشک های ضد هوایی برای هماهنگ شدن با آن به مرحله اجرا در بیاید. این سیستم که به طور اختصاری SLAM نامیده می شد با موفقیت بر روی این زیردیایی گنجانده شد و موشک های کوتاه برد بلوپایپ (Blowpipe) این سامانه که به صورت خوشه ای بر روی دکل قرار داشتند وظیفه دفاع هوایی و هدف قرار دادن هواگردهای مهاجم در ارتفاع و برد دسترسی را بر عهده گرفتند. این امر با قرار گرفتن زیردریایی در عمق پریسکوپ امکان پذیر می شد. سیستم SLAM شامل شش سیلندر ضد آب می شد که با موشک های بلوپایپ پر شده بودند با فرورفتن در اعماق محفظه به صورت هیدرولیکی به داخل دکل زیردریایی انتقال داده می شد و موشک با حداکثر فشار 7,000 kg/m ² به بیرون پرتاب می شد. هدف به وسیله پریسکوپ انتخاب می شد و با دسته تنظیم موشک به سمت هدف هدایت می شد. در نوامبر 1972 آزمایش این سیستم با موفقیت انجام شد ولی بنابر دلایلی با استفاده از آن در نیروی دریایی سلطنتی موافقت نشد و در سال 1974 زیردریایی حامل این سیستم اوراق شد. با آنکه این سیستم به صورت عملی با موفقیت تست شده بود ولی ظاهرا تنها استفاده کننده احتمالی این سیستم نیروی دریایی رژیم صهیونیستی بود که آن را بر روی سه زیردیایی فرانسوی کلاس گال به کار بست.

 

 

سامانه SLAM در زیردریایی HMS Aeneas

 

 

ایده استفاده از موشک های ضد هوایی در زیردریایی ها در شوروی هم تاحدی اجرایی شد. زیردریایی های کلاس اسکار و اخیرا زیردریایی های کلاس کیلو به موشک های کوتاه برد ایگلا مجهز شدند تا بتوانند در برابر هواپیماهای کم سرعت و هلیکوپترها از خود محافظت کنند.

 

 

نمایی از سامانه ایگلا در زیردریایی کلاس اسکار اتحاد شوروی

 

 

یکی از جدیدترین نمونه های این سیستم ها سامانه موشکی IDAS است که بر روی زیردریایی های تایپ 212 و بالاتر قابلیت نصب دارد. این سامانه برای اولین بار در سال 2006 رونمایی شد و توجهات زیادی را به سوی خود جلب کرد. موشک کوتاه برد این سامانه از خانوده موشک های IRIST است که به عنوان یک موشک کوتاه برد هوا به هوای فرو سرخ عمل می کند و با سیستم هدایت اپتیکی با فیبر نوری هدایت می شود. برای این سیستم دو نوع سامانه پرتاب موشک در نظر گرفته شده است که یکی از آنها استفاده از سیستم تریپل ام (Triple M) موجود در زیردریایی های تایپ 212 برای پرتاب هواپیماهای بدون سرنشین (UAV) از زیردریایی است که با بالا آمدن لوله حامل آن از روی دکل در حالی که هنوز زیردریایی در آب غوطه ور است انجام می شود. نوع دیگر نیز امکان پرتاب موشک از محفظه خروج اژدر در جلوی دماغه زیردریایی است که این امر برای زیردریایی های تایپ 216 که در حال توسعه است امکان پذیر شده است.

اطلاعات بیشتر در این مورد در تاپیک ارزشمند جناب gader در اینجا

 

 

سامانه IDAS و اجزای آن

 

 

جدیدترین نمونه از این تسلیحات و سامانه ها سیستم A3SM ساخت کمپانی های فرانسوی MBDA و  DCNSمی باشد که دارای دو مکانیزم و موشک برای هدف قرار دادن هواگردها می باشد. یکی از این مکانیزم ها که با شلیک موشک های میسترال -2 با جستجوگرهای فروسرخ از عمق پریسکوپ اتفاق می افتد Mast نام دارد و دیگری سیستم پرتاب موشک از عمق آب است که با استفاده از موشک های VL MICA (Vessel Launch) قرار گرفته در محفظه کپسول مانندی به بیرون از آب و سپس به سمت هدف پرتاب می شود. مشابه این سیستم برای مدت طولانی برای پرتاب موشک های اگزوست از زیردریایی های فرانسوی استفاده شده بود. دو نوع جستجوگر تصویری فرو سرخ (IR) و راداری (RF) برای موشک های میکای این سامانه در نظر گرفته شده است.

اطلاعات بیشتر در این مورد در تاپیک ارزشمند جناب amirarsalankhan در اینجا

 

 

سامانه A3SM و اجزای آن

 

 

سطوح مختلف پدافند برای طرح مورد نیاز:

جمهوری اسلامی ایران برای تاثیرگذاری بر نیروهای دشمن به این روش باید بتواند در بسیاری از موارد اهداف بسیار دورتر از ساحل را در ارتفاع بالاتر و اهداف در فاصله کمتر از ساحل را در ارتفاع کمتر هدف قرار دهد. برای تحقق این اهداف باید به سه سطح مختلف از برد برای دفاع هوایی در زیردریایی ها دست یافته شود. 

سطح اول موشک و سامانه های کوتاه برد تصویر ساز فروسرخ تا برد 20 کیلومتر همانند سامانه های میسترال در نمونه فرانسوی و موشک کوتاه برد سامانه IDAS می باشد. برای این منظور زیردریایی باید بتواند در عمق پرسکوپ اقدام شناسایی و پرتاب موشک کند. چنین طرحی در ابعاد کوچک می تواند برای زیردریایی های کلاس غدیر نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران به علت تعداد بالاتر و اولویت نابودی هواگردهای دشمن در نزدیکی خاک خودی هرچه سریعتر اجرایی شود.

سطح دوم موشک پرتاب شونده از عمق آب و از دریچه پرتاب اژدر می باشد که دارای بردی در حدود 50 کیلومتر است و نمونه راداری موشک میکا از جمله آن است. پیشنهاد اینجانب حمل ابزار و تجهیزات شناسایی و هدایت موشک به سطح آب از طریق وصل کردن آن به بالشتک های هوا و اتصال آن با کابل به زیردریایی است. بدین ترتیب زیردریایی در اعماق آب مخفی باقی خواهد ماند و موشک خود را نیز شلیک خواهد کرد. بدیهی است چنین طرحی اگر با ابزارهای حجیم و سنگین همراه باشد هم عملکرد مطلوبی نخواهد داشت و هم شناسایی آن از سوی دشمن ساده تر خواهد بود.

 

نمونه ای از بالشتک های هوا برای بالا آوردن اجسام از آب های اقیانوس

 

 

در سطح سوم نیز می توان از نمونه بهبود یافته موشکی مانند استاندارد در بردی بیش از 100 کیلومتر استفاده کرد. برای این کار زیردریایی باید دوباره بتواند به عمق پریسکوپ بازگشته و با خارج کردن محفظه استوانه ای شکل حاوی تجهیزات شناسایی و رادار های با برد بیشتر اقدام به شناسایی و کشف هدف و هدایت موشک با مسیریابی فعال یا نیمه فعال راداری کند. این تجهیزات از نمونه های موجود در سطح دوم بزرگتر و حجیم تر هستند و امکان فرستادن آنها به سطح آب به روش قبلی وجود ندارد. هدایت موشک در این مرحله نیز پرتاب موشک با استفاده از لوله های خارج شونده از دکل زیردریایی و هم از طریق دریچه خروج اژدر امکانپذیر است.

 

نمایی شماتیک از سامانه Triple M که می تواند به عنوان الگویی برای ساخت سطوح اول و سوم پدافندی در زیردریایی ها عمل کند

 

تجهیزات راداری و شناسایی در همه سطوح و به خصوص سطح سوم باید تا حد امکان غیرفعال عمل کنند تا از شناسایی زیردریایی به وسیله دشمن مخصوصا پیش از شلیک اول زیردریایی خودی جلوگیری شود. همچنین باید با استفاده از یک لینک داده رمز شده اطلاعات دریافتی از رادارهای مادر در سرزمین اصلی (در صورت وجود و امکان) بررسی شده و محدوده اطراف به شدت هرچه تمام تر پایش شود تا هم بتوان طعمه های در دسترس را پیدا نمود و هم از وجود واحد های دشمن به سرعت آگاه گشت.

 

الزامات مورد نیاز طراحی و عملیات این زیردریایی ها:

برای اجرای این طرح ها باید در ابتدا بتوان زیردریایی حامل برای این نوع از سیستم ها را ساخت یا به هر نحوی تهیه نمود. سطح پدافند هر نمونه بستگی زیادی به تناژ آن زیردریایی دارد و برای سطح سوم باید بتوان نوعی از زیردریایی را تهیه نمود که بتواند یک رادار نسبتا دوربرد و سایر ابزارهای شناسایی را در محفظه دکل خود جای دهد. موشک آن نیز باید بتواند از دکل یا محفظه اژدر شلیک شود. برای این منظور همچنین باید به تکنولوژی پرتاب موشک از محفظه خروجی اژدر و همچنین پرتاب سرد موشک از لوله واقع در دکل زیردریایی دست یافت. تجهیزات راداری و شناسایی نیز باید بتوانند در شرایط محیطی سخت کارآمدی خود را نشان دهند. همچنین باید بتوان تاحد امکان از دیواره های جاذب امواج صوتی و سیستم های پیشرانه ای مستقل از هوا برای مخفی ماندن بیشتر زیردریایی استفاده نمود. نمونه های بزرگتر باید ضمن کسب سطوح بالاتر پدافندی سطوح پیشین را نیز به عنوان مکمل داشته باشند چراکه سطوح بالاتر نیاز به بقیه بردهای پدافندی را از بین نمی برد.

توصیه می شود که نمونه نهایی به همراه یک زیردریایی دیگر برای انجام ماموریت اعزام شود تا زیردریایی همراه وظیفه دفاع از هم گروه خود را در برابر زیردریایی های دشمن انجام دهد. به علت کندی ذاتی زیردریایی ها، زیردریایی خودی بعد از شکار هواگرد دشمن باید بلافاصله با فرار از منطقه از محیط خطر دور شود.

 

منابع:

 

تحلیل شخصی نویسنده

 

http://www.globaldefence.net/technologie/seesysteme/allgemein-moderne-technologien-in-der-unterwasserkriegfuehrung/7/

http://www.whq-forum.de/cms/39.0.html

http://www.navyrecognition.com/index.php/news/defence-news/2016/june-2016-navy-naval-forces-defense-industry-technology-maritime-security-global-news/4055-sub-launched-missile-idas-ejected-for-the-first-time-from-norwegian-submerged-submarine.html

http://defense-update.com/20120214_idas-submarine-launched-surface-to-air-missile-system.html

https://en.wikipedia.org/wiki/HMS_Aeneas_(P427)

http://www.navyrecognition.com/index.php/focus-analysis/naval-technology/1100-a3sm-a-true-game-changer-for-submarines-self-defence-against-threats-from-the-sky.html

http://fr.dcnsgroup.com/news/dcns-presente-ses-systemes-de-defense-anti-aerienne-a3sm-pour-sous-marins/

 

تقدیم به همه شهیدان اسلام

تمامی حقوق متعلق به نویسنده و وبسایت میلیتاری می باشد

[MrArhz 907]

به نام خدا

با سلام

تشکر می کنم از شما بابت مطرح کردن این موضوع بسیار جالب. بنده هم بار ها در این زمینه فکر هایی کرده ام و پیشنهاداتی دارم که به شرح زیر:

 

بنده لایه های این پدافند رو به چهار لایه تقسیم می کنم که به شرح زیر:

1- برد کوتاه تا 25 km: در این برد موشک باید بتونه تا یه حداقل عمقی مثلا 50 متر از پرتابگر هایی که به صورت عمودی در برج قرار داره پرتاب بشه و در عمق های بیشتر هم با کپسول محافظ. شناسایی هم به وسیله ی جستوجو گر کوچکی که دارای جستجوگر های اپتیکی و راداری است صورت میگیره. البته امکان شلیک از سطح هم وجود داره.

2- برد متوسط تا 70 km: در این برد و بردهای فرا تر زیردریایی به وسیله ی پرتابگر های عمودی که امکان لود مجدد و شلیک انواع موشک های کروز رو هم دارن از عمق با کپسول محافظ و از سطح میتونه اقدام به شلیک کنه.

نکته ی مهم اینه که زیردریایی به محفظه ای مجهزه که رادار درش قرار داره و محفظه امکان جداشدن از زیردریایی و رفتن به سطح برای شلیک موشک ز عمق رو داره. در تمام مراحل بعدی هم وضع به همین منوال هست و رادار هم  یکی است که برای شناسایی و کنترل آتش استفاده میشه.

3- برد بلند تا 200 km: ضرورت وجود این برد اینه که در این برد هواگرد های گشت دریایی امکان و مقابله با زیردریایی رو ندارند و به این صورت زیردریایی قبل از نزدیک شدن هواگرد توان نابودی آن را دارد.

4- برد بسیار بلند تا 600 km: در این برد موشک ها عمدتا برای مقابله با موشک های بالستیک و هواگرد های کند بکار گرفته میشن.

 

[Lord-Soldier 2,200]

یک مسئله بسیار مهم نحوه شناسایی و بعد کنترل موشک است.

 

حتی اگر کنترل را با موشکهای راداری فعال حل کنیم، مسئله شناسایی هدف باقی می ماند.

 

به سطح فرستادن تجهیزات راداری مشکلات زیادی دارد این رادارها تجهیزات بسیار گران قیمت و حساسی هستند. در ضمن امکان کشف زیردریایی را هم زیاد می کنند و در طول استفاده زیردریایی را به یک هدف ثابت تبدیل می کنند.

 

به نظرم یک راه حل خوب هم استفاده از پهپادهای خودمختار با موشکهای اپتیکی و حرارتی در نزدیک پایگاه ها یا نقاط پرترافیک تردد دشمن است. پهپاد می تواند گشت بزند و تا مدتها ترافیک هوایی دشمن را مختل کند، که در مواردی حتی مهمتر از تلفات گرفتن از دشمن است.

[MrArhz 907]

یک مسئله بسیار مهم نحوه شناسایی و بعد کنترل موشک است.

 

حتی اگر کنترل را با موشکهای راداری فعال حل کنیم، مسئله شناسایی هدف باقی می ماند.

 

به سطح فرستادن تجهیزات راداری مشکلات زیادی دارد این رادارها تجهیزات بسیار گران قیمت و حساسی هستند. در ضمن امکان کشف زیردریایی را هم زیاد می کنند و در طول استفاده زیردریایی را به یک هدف ثابت تبدیل می کنند.

 

به نظرم یک راه حل خوب هم استفاده از پهپادهای خودمختار با موشکهای اپتیکی و حرارتی در نزدیک پایگاه ها یا نقاط پرترافیک تردد دشمن است. پهپاد می تواند گشت بزند و تا مدتها ترافیک هوایی دشمن را مختل کند، که در مواردی حتی مهمتر از تلفات گرفتن از دشمن است.

به نام خدا

با سلام

تجهیزات راداری که بنده گفتم در واقع بخشی از بدنه است که مسلما با ضفحات جاذب پوشانده شده. ضمنا هواگرد های گشت دریایی برای شناسایی و رهگیری زیردریایی باسد از دو لایه ی پدافند عبور کنن که البنه این هواگرد ها هم هواگرد های کند و کم تحرکی اند بنابراین در لایه ی اول هم امکان ششکارشون وجود داره.

اما بر خلاف نظر دوستان مبنی بر استفاده از زیردریایی ها برای مختل کردن خطوط هوایی دشمن بنده معتقدم که بهتر از این استفاده از این روش برای ایجاد سپر دفاع بالستیک در نزدیکی خاک دشمنه.

مثلا شما همین طرح بنده رو فرض کنید که در نزدیکی سواحل اسرائیل موضع گرفته و میتونه به این صورت موشک های جریکوی شلیک شده به سمت ایران رو در آسمان فسطین اشغالی هدف قرار بده. در همین حال زیردریایی دیگری میتونه در خلیج فارس خط اول پدافند رو در برابر هجوم جنگنده های دشمن بر عهده بگیره و زیردریایی دیگری در دریای سرخ پایگاه های هوایی دور سعودی ها رو که به سبب زیر آتش بودن پایگاه های نزدیک به ایران تبدیل به پایگاه های اصلی شدن ناامن کنه. جالبی این نکته اینه که روش های سرکوب پدافند هم روش هیچ اثری نداره.

[Lord-Soldier 2,200]

 

به نام خدا

با سلام

تجهیزات راداری که بنده گفتم در واقع بخشی از بدنه است که مسلما با ضفحات جاذب پوشانده شده. ضمنا هواگرد های گشت دریایی برای شناسایی و رهگیری زیردریایی باسد از دو لایه ی پدافند عبور کنن که البنه این هواگرد ها هم هواگرد های کند و کم تحرکی اند بنابراین در لایه ی اول هم امکان ششکارشون وجود داره.

اما بر خلاف نظر دوستان مبنی بر استفاده از زیردریایی ها برای مختل کردن خطوط هوایی دشمن بنده معتقدم که بهتر از این استفاده از این روش برای ایجاد سپر دفاع بالستیک در نزدیکی خاک دشمنه.

مثلا شما همین طرح بنده رو فرض کنید که در نزدیکی سواحل اسرائیل موضع گرفته و میتونه به این صورت موشک های جریکوی شلیک شده به سمت ایران رو در آسمان فسطین اشغالی هدف قرار بده. در همین حال زیردریایی دیگری میتونه در خلیج فارس خط اول پدافند رو در برابر هجوم جنگنده های دشمن بر عهده بگیره و زیردریایی دیگری در دریای سرخ پایگاه های هوایی دور سعودی ها رو که به سبب زیر آتش بودن پایگاه های نزدیک به ایران تبدیل به پایگاه های اصلی شدن ناامن کنه. جالبی این نکته اینه که روش های سرکوب پدافند هم روش هیچ اثری نداره.

 

 

سلام و عید شما و همگی مبارک

 

در صورتی که تجهیزات راداری جزو بدنه باشند، زیردریایی برای استفاده از آنها باید به سطح بیاید و از زیر آب امکان استفاده از تجهیزات راداری نیست. ( مگر رادارهای نصب شده روی پریسکوپ که آن هم محدودیت حجم دارد.) البته در زیردریایی های بسیار بزرگ شاید امکان ایجاد یک پریسکوپ مختص رادار وجود داشته باشد، که البته بالا فرستادن یک رادار بزرگ و چند صد کیلویی پیجیدگی فنی زیادی دارد ولی ممکن است حل شدنی باشد.

 

در ضمن روشهای سرکوب پدافند به نظر میاید که روی این روش هم موثر باشند. یک جزء مهم سرکوب پدافند شناسایی محل ارسال امواج راداری و نابود کردن رادار است که اینجا رادارهای زیردریایی هم مثل رادارهای زمینی امواج ارسال می کند و به همان روشها قابل شناسایی و هدفگیری با موشکهای راداری است. خصوصا اگر زیردریایی به سطح آمده باشد که امکان غرق و نابودی آن با تسلیحات ضد رادار معمولی هم وجود دارد.

 

بله البته پایگاه دفاع هوایی دوربرد کارکردی بسیار وسوسه انگیز و مفید است ، به شرطی که امکان ایفای این کارکرد برای زیردریایی وجود داشته باشد، خصوصا با موارد ذکر شده در بالا.

[MrArhz 907]

سلام و عید شما و همگی مبارک

 

در صورتی که تجهیزات راداری جزو بدنه باشند، زیردریایی برای استفاده از آنها باید به سطح بیاید و از زیر آب امکان استفاده از تجهیزات راداری نیست. ( مگر رادارهای نصب شده روی پریسکوپ که آن هم محدودیت حجم دارد.) البته در زیردریایی های بسیار بزرگ شاید امکان ایجاد یک پریسکوپ مختص رادار وجود داشته باشد، که البته بالا فرستادن یک رادار بزرگ و چند صد کیلویی پیجیدگی فنی زیادی دارد ولی ممکن است حل شدنی باشد.

 

در ضمن روشهای سرکوب پدافند به نظر میاید که روی این روش هم موثر باشند. یک جزء مهم سرکوب پدافند شناسایی محل ارسال امواج راداری و نابود کردن رادار است که اینجا رادارهای زیردریایی هم مثل رادارهای زمینی امواج ارسال می کند و به همان روشها قابل شناسایی و هدفگیری با موشکهای راداری است. خصوصا اگر زیردریایی به سطح آمده باشد که امکان غرق و نابودی آن با تسلیحات ضد رادار معمولی هم وجود دارد.

 

بله البته پایگاه دفاع هوایی دوربرد کارکردی بسیار وسوسه انگیز و مفید است ، به شرطی که امکان ایفای این کارکرد برای زیردریایی وجود داشته باشد، خصوصا با موارد ذکر شده در بالا.

 

به نام خدا

با سلام، عید شما هم مبارک باشه

 

تشکر می کنم از نقد خوبتون.

تجهیزاتی که بنده گفتم در واقع تجهیزاتی است که با بدنه چفت شده و در صورتی که نیاز باشه این تجهیزات جدا شده و همچنان با چند کابل به زیر دریایی متصل هست. در مواقع خطر به محض اینکه رادار اهداف رو شناسایی کرد به زیر آب کشیده میشه و موشک ها به آخرین مختصات هدف شلیک میشن و به وسیله ی هدایت فعال هدایت خواهند شد.

موشک های سرکوب پدافند هم توان هدف قرار دادن اهداف در زیر آب رو که ندارن، رادار هم مدت زیادی روی آب نیست. اینه که بزرگترین تهدید علیه این زیردریایی از جانب زیردریایی های دشمنه. البته برای اونم ایده ی جالبی دارم که استفاده از  اژدر علیه اژدره.

[majid363 3,583]

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

در حال حاضر نیروی هوایی ایالات متحده از هواپیماهای گشتی به عنوان اصلی ترین ابزار برای مقابله با زیر دریایی های دشمنان خود استفاده می کند. عمده هواپیماهایی که به این منظور استفاده میشن P-3 و P-8A هستند.

هواپمای گشت دریایی P-8A انواع تجهیزات جستجو را حمل می کند که برای جستجو و شناسایی اهداف زیر آب طراحی شده اند. برای انهدام این اهداف این هواپیما به اژدرهای MK54 مجهز هستند. محفظه داخلی این هواپیما 5 جایگاه و بر روی بالهای هم 6 جایگاه برای حمل این اژدرها وجود دارد.

 

 

اژدر MK54 مجهز به سیستم چتر جهت کاهش سرعت است و ورود ایمن به آب را تضمین می کند با این حال حداکثر ارتفاع رها سازی محدود است و اگر از ان بیشتر شود سرعت برخورد بیش از حد افزایش می یابد و  اژدر در لحظه ورود به آب آسیب می بیند.  برای همین پوسایدون در لحظه رها سازی اژدر باید کاهش ارتفاع داشته باشد . به دلیل کاهش ارتفاع ممکن است حتی برای لحظاتی هدف از دید هواپیما خارج شود و صعود مجدد به ارتفاع هم زمان بر است.

اگر جسمی از ارتفاع بالا با آب برخود کنه ، ضربه ناشی از این برخود می تواند برای جسم مخرب باشد. در این راستا معمولا اژدرها را در ارتفاعی در حدود 30 متری و یا کمتر از آن انداخته می شوند. اما دو مسئله برای هواگردی که اژدر را رها می کند به وجود می آید. 1- زیر دریایی ها به موشک هوای پدافندی کوتاه برد مجهز هستند و می توانند هواگرد را مورد اصابت قرار دهند. 2- هواپیمایی P-8A که به عنوان هواپیمای گشت دریایی انتخاب شده برای پرواز در ارتفاع های بالا طراحی شده و در ارتفاع پایین عملکرد ان به خوبی نیست

 

 

یکی از گزینه ها برای رفع ایرادات استفاده از چتر برای پرتاب اژدر است . هر چند در این روش تا حدودی بحث ارتفاع رفع شده اما برد کم اژدر MK45همچنان یک مشکل در این روش است.

برای رفع این ایرادات شرکت لاکهید مارتین سیستم تخلیه اژدر در ارتفاع بالا یا HAAWC را گسترش داده است. اساس این سیستم استفاده از بال ها برای افزایش برد اژدر MK45 است . در این حالت هواپیماهای P-8A و P-3 می توانند در ارتفاع بالا و فاصله زیاد از هدف اژدر های خود را رها کنند . همچنین در این طرح قرار است اژدرهای دارای سیستم HAAWC از پرتاب گرهای استاندارد نیروی دریایی هم پرتاب شوند

 کیت استانداری که به این منظور شرکت Raytheon توسعه داد LongShot نام دارد. به کمک کیت LongShot می توان اژدرهای 354 میلی متری ارتش ایالات متحده را از ارتفاع بین 250 تا 15000 متری رها کرد در این حالت برد آنها حتی به 90 کیلومتر هم می رسد.

 

 

به کمک این سیستم اژدرها قادر خواهند بود در فاصله دور از سیستم پدافند هوایی به سمت هدف رها شوند که این مسئله باعث افزایش شانس بقای هوایپما در درگیری های احتمالی می شود.

این کیت ارزان هست . دارای سیستم هدایت ترکیبی اینرسی و GPS است به راحتی بر روی اژدر نصب می شود. بعلاوه در طول مسیر هم ارتباط این سیستم با هواپیما برقرار هست و می توان برای اصلاح مسیر از این لینک استفاده کرد.

 

 

برای پرتاب اژدر به کمک  سیستم HAAWC هواپیماهای P-8A و P-3 نیازی به تغییر مشخصات پرواز خود( ارتفاع و سرعت ) ندارند تنش های موجود بر روی بدنه آنها کاهش می یابد و نیاز به تعمیر در آنها کمتر می شود. در نتیجه هزینه استفاده از آنها کاهش می یابد.

این طرح هنوز آزمایش های خود را به اتمام نرسانده

 

منبع1

High Altitude Anti-Submarine Warfare Weapon Capability (HAAWC)

کیتLongShot توسط ریتون ساخته شده و کار آماده سازی پوسایدون برای استفاده از آن بر عهده بوئینگ هست 

ویرایش شده در دی 1 توسط majid363