هواگرد گشت دریایی و ضد زیردریایی ایلوشین-38 مِی هواگرد گشت دریایی و ضد زیردریایی ایلوشین-38 مِی ( Ilyushin Il-38/May)

[seyed_212 742]

به نام خالق آسمان ها

 

 

این تاپیک ترجمه نه چندان کامل مقاله چاپ شده به قلم Piotr Butowski در مورد هواپیمای گشت دریایی Ilyushin il-38 در مجله Air International  سپتامبر 2014 است

 

 

هواپیمای گشت دریایی il-38

 

به روز رسانی های انجام شده بر روی هواپیمای il-38 may منجر به ارائه استاندارد جدیدی از ان تحت عنوان هواپیمای گشت دریایی il-38N Novella  شده است. این پروژه محصول به  نتیجه رسیدن تلاشی بیش از 20 ساله است که نخستین نمونه ان در اوریل 2001 پرواز کرد. این برنامه برای سالهای زیادی رها شده بود تا اینکه هند تصمیم به خرید نمونه il-38SD Sea Dragon گرفت. این کار منجر به فراهم شدن انگیزه و تامین مالی برای به سرانجام رساندن برنامه il-38N شد. این هواپیما برای بکارگیری در وظایف پیشرفت تر و بیشتر نسبت به  Sea Dragon توسعه داده شد. در 6 سال بعد تمام il-38 های نیروی دریایی بروز رسانی میشوند. این کار منجر به  تمدید حضور عملیاتی این هواپیما ها با عمر عملیاتی 46 ساله میشود.

 

ماهی تن

 

در 18 ژوئن سال 1960 که اتحاد جماهیر شوروی پروژه Tunyets ماهی تن را برای توسعه هواپیمایی با قابلیت پرواز سه ساعته و 2200 کیلومتری دور از منطقه عملیاتی و گشت زنی برای سه ساعت و بازگشت به پایگاه شروع کرد . نتیجه ان هواپیمای il-38 بود. این هواپیما بسیاری از خصوصیات هواپیمای مسافربری il-18 شامل بال ها ، دم ، موتور ها ، ارابه فرود و کابین را نگه داشته بود . کابین دو نفره و بدنه دارای دو جایگاه درونی حمل سلاح و محلی برای قرارگیری اپراتورهای سیستم های مختلف هواپیماست. درون قسمت کروی شکل  زیر دماغه یک رادار Berkut نصب شده است. سیستم ردیابی مغناطیسی magnetic anomaly detector MAD  در قسمت نیش مانند انتهای دم هواپیما نصب شده است. با مقایسه بال های il-18  و il-38 در میابیم که در il-38 بال بیشتر به جلو رفته است که به دلیل جایگاه های نصب بمب منجربه تغییر مرکز ثقل هواپیما شده است. اولین نمونه il-38 نخستین پرواز خود را در 28 سپتامبر 1961 انجام داد. بعد از ان در 23 دسامبر 1967 کارخانه Znamya Truda در نزدیکی مسکو نخستین هواپیما از این مدل را در مجموعه خود ساخت و در اخر 65 امین نمونه ان در 22 فوریه 1972 ساخته شد.

 

تصویری از il-38 may اتحاد جماهبر شوروی در حال پرتاب sonobuoy و تصویری از پرواز intercepter جنگنده F-14A نیروی دریایی امریکا در کنار il-38 may در سال 1987

 

سیستم عملیات     Berkut

 

Nll-131  در پایگاهی در لنینگراد بنیان نهاده شد که اکنون به نام موسسه Scientific and Research institute of systems technology  در سن پترزبورگ واقع شده است . این سیستم به منظور عملیات ضد زیر دریایی برای il-38  و توسط Berkut  توسعه داده شده است. سیستم جستجو و هدف گیری Berkut شامل رادار، Radio sonobuoys ، و ناوبری و زیر سیستم های بارگذاری اطلاعات میشود. اطلاعات به طور خودکار از سیستم های ناوبری و خلبان خودکار بارگذاری میشود. تمام این فعالیت ها توسط کامپیوتر TsVM-264 Plamya کنترل میشود. سیستم Berkut  دارای دو حالت نیمه اتوماتیک و تمام اتوماتیک است که امکان پرواز کروز خودکار، گشت زنی در منطقه عملیاتی، رادار جستجو برای اهداف سطحی، ردیابی سیگنال های sonobuoys و پردازش اطلاعات برای حمله را میدهد. درسال های اولیه حضور عملیاتی il-38 سیستم در حالت تمام اتوماتیک قابل اعتماد نبود و اپراتورها اغلب خود سیستم را کنترل میکردند.

 

جستجو

 

3 نوع sonobuoys رادیویی که اطلاعات را به هواپیما ارسال میکنند، برای il-38 توسعه داده شده اند: مدل کوچک RGB-1A ، مدل متوسط RGB-2 و مدل بزرگ RGB-3 . RGB-1 15 کیلو وزن دارد و به صورت یک گیرنده پسیو در تمام جهت ها عمل میکند. انها میکروفون خود را به عمق 35 یا 70 متری سطح اب میفرستند و میتوانند به صدای یک زیر دریایی تا فاصله 2000 متری گوش دهند. این شناور ها صدا های اشکار شده را توسط رله رادیویی به هواپیما تا فاصله 40 کیلو متری ارسال میکنند. اپراتور میتواند برروی صفحه نمایش خود در هواپیما ببیند که sonobuoys صدای یک زیر دریایی را شنیده است و تصمیم بگیرد که پس از ان از RGB-2 استفاده کند برای شناسایی دقیق بکار می رود. RGB-2 47 کیلو گرم وزن دارد و همچنین به صورت پسیو عمل میکند اما جهتی را که زیر دریایی در ان است را مشخص میکند. Sonobouys خیلی بزرگ RGB-3 با وزن 190 کیلو گرم هم به صورت پسیو و هم به صورت فعال عمل میکند وبه خدمه امکان مشخص کردن جهت و هم چنین فاصله زیر دریایی را میدهد. انها بسیار پیچیده ، گران و غیر قابل اعتماد بودند و به سرعت کنار گذاشته شدند. RGB-1 و RGB-2 هنوز در il-38 مورد استفاده قرار میگیرند.

 

سه نوع پرتابه جدید sonobuoy توسعه داده شده توسط Leninets به ترتیب از بالا به پایین عبارتند از :  RBM-81 magnetometric buoy ، نمونه پسیو جهت دار RGB-48 ، ژنراتور صوت GB-58

نیش MAD

 

سنسور دیگری که بر روی il-38  قرار دارد APM-60 MAD است که در یک قسمت نیش مانند در انتهای بدنه قرار دارد. در اوایل که magnetometer در سیستم Berkut ترکیب شد اطلاعات ارائه شده در حالت خودکار بسیار مبهم و غیر دقیق بودند. هیچ ارتباطی بین MAD وسیستم Berkut و magnetometer  حتی در یک فاصله چند صد متری وجود ندارد. از ان تنها برای اشکار کردن دقیق زیر دریایی قبل از حمله استفاده میشود. تجهیزات il-38 تغییراتی کوچک بسیاری در این سال ها داشته اند. Magnetometer اصلی APM-60 Orsha با  APM-73S BOR-1S جایگزین شده است.در 1990  برخی از هواپیما ها به MMS-114 Ladoga مجهز شدند. در همان محدوده زمانی حدود ده فروند به گونه جدید و سبک وزن RGB-16-1  مجهز شدند، که یک گیرنده پسیو در تمام جهت ها و با بردی حدود سه برابر بیشتر از RGB-1 است و همچنین RTB-91 Nerchinsk auxilary telemetric bouy که اندازه گیری ها و رله سرعت صوت را انجام میدهد. ارتقا ها به سنسور ها محدود نمیشود در زمانی که خط تولید il-38 فعال بود، موتور اصلی ان یعنی Al-20K با نمونه قوی تر Al-20Ms جایگزین شد که حداکثر وزن برخاست هواپیما را از 63500 کیلوگرم یه 66000 کیلوگرم افزایش داد. در خلال سال های 1974-1975 به سیستم ناوبری هواپیما دستگاه ANP-3V افزوده شد که منجر به بهبود دقت پرتاب sonobouys شد.

 

حمله

 

یک اژدر AT-2 با کالیبر 533 میلی متر به طور ویژه برای il-38  توسعه داده شده است که وزن ان 1030 کیلوگرم و با نیروی محرکه الکتریکی است که با سر جستجو گر دو حالته پسیو/ فعال بردی در حدود 600 الی 1000 متر دارد. در سال 1971 il-38 نخستین اژدر اتحاد جماهیر شوروی با پیشرانه راکتی که APR-1 Kondor نام داشت و دارای موتوری با سوخت جامد بود را دریافت کرد. این اژدر 5.3 متر طول، 650 الی 670 کیلوگرم وزن و بردی در حدود 500 الی 700 متر داشت که در سال 1981 با اژدر APR-2 Yastreb-M با پیشرانه راکتی جایگزین شد. این اژدر جدید کوچکتر بود ( طول ان 3.7 متر و وزنی معادل 575 کیلوگرم داشت) ولی دارای سر جستجوگر حساس تری بود و برد ان به 1500 متر رسیده بود و میتوانست با زیر دریایی های با سرعت کروز 80 کیلومتر در ساعت و در عمق 600 متری درگیر شود. در سال 1981 اژدر الکتریکی UMGT-1 Orlan یا َ AT-3 با وزن 720 کیلو گرم وارد چرخه تولید شد. این اژدر بردی در حدود 1500 متر و امکان درگیری در عمق 500 متری را داشت. اژدر های APR-2  و UMGT-1 به عنوان سلاح اصلی il-38  برای درگیری با زیردریایی ها باقی مانده اند. در سال 1990  بمب زیر ابی KAB-250-120-PL Zagon و مدل های دیگری از اژدرهای با پیشران راکتی نظیر APR-3 Oryol-M  برای بکارگیری توسط هواگردها توسعه داده شد. اژدر APR-3 از APR-2 کمی کوچکتر است. این اژدر توانایی درگیری با زیر دریایی ها در فاصله 2000 متری و عمق 800 متری را دارد. البته هیچ اطلاعی از استفاده عملیاتی از این اژدر در IL-38 وجود ندارد. هواپیمای il-38  توانایی حمل 8400 کیلوگرم تسلیحات در 2 محفظه تعببیه شده در درون بدنه خود را دارد ( یکی در جلوی محل اتصال بال به بدنه و دیگری در پشت ان) اگرچه میزان تعریف شده و استاندارد ان 5430 کیلوگرم است. ارایش تسلیحاتی این هواپیما غالبا به این صورت است : 144 عدد RGB-1A و یا RGB-16-1 ، 10 عدد RGB-2 و 2 عدد APR-2 یا UMGT-1 ، یا 10 عدد بمب زیر ابی PLAB-250-120 یا یک بمب زیر ابی اتمی Ryu-2. در نمونه اصلی  il-38 برای مین ریزی 8 مین AMD-2-500M یا 4 مین UDM را حمل میکند.

 

 

نمایی اژدرهای AT-1، AT-3 و تصویری برای توضیح نحوه بکارگیری اژدر AT-3

 

 

تصویری از هواپیمای il-38 may با دریچه های محفظه مهمات باز و در حال رهاسازی بسته امدادی هواپرتاب KAS-150 و نمایی از این بسته

 

تغییر نقش

 

زمانی که IL-38 در حال توسعه بود پیش بینی شده بود این هواپیما قادر به شناسایی و درگیری با زیر دریایی های مسلح امریکایی با توانایی پرتاب موشک بالستیک را دارند خواهد بود. شعاع عملیاتی il-38 باید در محدوده برد موشک های Polaris A-1  باشد. نمونه های بعدی Polaris و دیگر زیر دریایی های دارای توان پرتاب موشک بالستیک ، نظیر Poseiden و Trident قادر به پرتاب موشک تقریبا بدون هیچ محدودیت در فاصله دریانوردی از پایگاه هایشان بودند. یعنی هواپیما های شکارچی زیردریایی باید بدون دفاع در نزدیکی پایگاه های دشمن پرواز کنند. این تغییر منجر به واگذاری وظیفه مبارزه با زیر دریایی های با قابلیت پرتاب موشک بالستیک به زیر دریایی های چند منظوره دیگر شد. به il-38  ها وظیفه دیگری داده شد و ان این بود که زیر دریایی های با قابلیت پرتاب موشک بالستیک را از پایگاه هایشان پوشش بدهند و چک کنند که انها توسط زیر دریایی های دشمن تعقیب نشوند. خدمه il-38 ها در مرکز امادگی عملیاتی و تبدیل خدمه 33 CBPiPLS در Mykolaiv اموزش دیده بودند که در حال حاضر جزو اکراین است. تحویل نخستین واحد عملیاتی il-38 ها متعلق به هنگ هوایی دوربرد ضد زیر دریایی 24 OPLAP DD ( Otdelnyi Protivolodochnyi Aviatsionnyi Polk Dalniego Deystviya) در پایگاه هوایی Severomorsk-1 ناوگان شمال در مارس 1968 انجام شد. دومین واحد 77 OPLAP DD از ناوگان اقیانوس ارام ایجاد شده در Nikolayevka در  نزدیکی Vladivostok بود و سومین واحد 145 OPLAE  از ناوگان بالتیک واقع در Skulte در نزدیکی Riga در سال 1973 بود. پایگاه il-38 ها در Skulte بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به Yelizovo  در شرق دور روسیه منتقل شد . هواپیماهای il-38 تنها در کشور مبدا خود عملیاتی نبودند بلکه در خلال سال های 1970 الی 1972 برخی از گشت های دریایی بر فراز دریای مدیترانه از Marsa Matruh در مصر و همین طور در 1976 از Hargeisa  و Daafeed  در سومالی انجام داده بودند. در خلال سال های 1978 الی 1979 در عدن (یمن ) و در سال 1980 در Asmara کشور اتیوپی فعال بوده اند. انها از 1982 برای گشت زنی بر فراز مدیترانه از پایگاه هایی در لیبی ، سوریه و موزامبیک استفاده میکردند و همچینین در ان سال اغلب در ویتنام مستقر شده بودند. در سال های 1990 برای نخستین بار و با هدفی صلح امیز il-38 به غرب پرواز کرد. در 1995 یک فروند il-38 با شماره 71 متعلق به Leninets Holding Company  در ارتباط با یک قرار داد ناشناخته با Texas Instruments از پایگاه نیروی هوایی Elmendorf  در الاسکا و فرودگاه Sherman Grayson تگزاس بازدید کرد. در 20 الی 21 جولای 1996 یک فروند در نمایشگاه هوایی Royal International Air Tattoo at RAF Fairford شرکت کرد. در حال حاضر نیروی دریایی روسیه 3 واحد عملیاتی از il-38  دارد: واحد 7050 AVB (Aviatsionnaya Baza, Air Base) مستقر در Severomorsk-1  به عنوان بخشی از ناوگان شمال ، واحد 7060 AVB  درYelizovo ، واحد 7062 در Nykolayevka  به عنوان بخشی از ناوگان اقیانوس ارام . برخی از هواپیماها در مرکز جدید هوانوردی دریایی 859 CBPiPLS واقع در ساحل دریای Azov مستقر هستند. بر طبق محاسبات وب سایت روسی russianplanes.net حدود 22 il-38 در نیروی دریایی روسیه پرواز میکنند و حدود 20 نمونه غیر پروازی دیگر در فرودگاه ها پارک شده اند که ممکن است برخی از انها برای اورهال شدن مناسب باشند و دوباره عملیاتی شوند.

 

 

تصویری از حضور این هواپیما در مصر ونمایی گرافیکی از ساختار درونی این هواپیما

 

Novella

 

در سال 1992 که NIIS بخشی از Leninets بود کار توسعه یک سیستم ماموریت جدید به نام Novella شروع شد. این سیستم در ابتدا برای هواپیماهای A-40 Beriev  و هواپیمای گشتی Tu-204P در نظر گرفته شده بود. طراحی اولیه این سیستم در سال 1995 مورد تایید قرار گرفت و چند سال بعد ازمایشات ان بر روی هواپیمای Il-38 انجام شد. در مقابل Berkut ، سیستم Novella به نوعی غیر متمرکز است. هرکدام از اجزای کامپیوترش جدای از دیگر بخش ها و کامپیوتر مرکزی Orbita است.  در زیر سیستم هایی که به درگاه انتقال داده متصل شده اند ابتدا از استاندارد بومی و سپس از MILSTD-1553B استفاده شد. همه سنسورهایی که در هواپیما نصب شده بودند جایگزین شدند و تجهیزات ناوبری جدید نصب شدند که شامل: سیستم ناوبری داخلی L-21-5 ، سیستم دریافت کننده ناوبری ماهواره ای A-737 ، سیستم داده های هوایی SVS-2TsU ، سیستم ارتفاع سنج رادیویی RV-21 و سیستم های مخابراتی UHF R-862 و HF R-865NZh بودند. این هواپیما بروز رسانی شد و نام il-38N را به خود گرفت که نخستین نمونه ان دارای شماره سریال 107-06 و شماره دم قرمز رنگ 19 بود و نخستین پروازش را در 4 اوریل 2001 از فرودگاه Pushkin در نزدیکی سن پترزبورگ انجام داد. در ابتدا در این هواپیما هیچ تجهیزات خاصی نصب نشده بود و تنها نمونه ماک اپ تجهیزات برای ازمایش های این هواپیما نصب شده بودند. ازمایش ها با سیستم های واقعی از نوامبر 2002 شروع شد.

 

 

خروج اولین نمونه ارتقا یافته هواپیمای il-38 از اشیانه کمپانی ilyushin

 

سرمایه گذاری هند

 

در سال های 1990 و اوایل 2000 دولت روسیه و شرکت های هوافضای ان پول کمی برای هزینه کردن برای توسعه و بروز رسانی تسلیحات و هواپیماهای جدید در اختیار داشتند و به دنبال یافتن مشتری خارجی برای سرمایه گذاری در ان پروژه ها بودند. هواپیمای il-38N با سیستم جدید Novella این امکان را بوجود اورد که دولت هند برای 5 فروند il-38 خود واقع در Goa این بروز رسانی را سفارش دهد. هند 5 فروند il-38 در سال 1977 خریداری کرده بود در حالیکه این هواپیما با تمام تجهیزات خود به فروش نرسیده بودند و تنها مسلح به اژدر AT-1E بودند. در سپتامبر 2001 دولت هند برای ارتقا 5 فروند il-38 خود قرار دادی به ارزش 205 میلیون دلار با Rosoboronexport امضا کرد که این هواپیما ها نام اژدهای دریا Sea Dragon (SD) را به خود گرفتند. نخستین هواپیمای هندی در 29 مارس 2002 وارد روسیه شد و تا پایان سال 2004 تمام 5 فروند هواپیمای هند می بایست بروز رسانی می شدند. اما هواپیمای شماره 305 هند در تاریخ 3 جولای 2005 بعد از بروز رسانی در تاسیسات شرکت ایلوشین مسکو نخستین پرواز خود را انجام داد. ازمایشات این هواپیما در نوامبر 2005 کامل و این هواپیما در ژانویه 2006 همراه نمونه دوم با شماره 303 به هند بازگشت.

 

 

تصویری از هواپیمای il-38SD ارتقا یافته هندوستان

 

تاخیر در توسعه

 

بروز رسانی هواپیماهای دیگر هند به کندی انجام میشد. در ماه می 2007 سازمان حسابرسی عمومی هند به پارلمان ان کشور گزارش داد که هواپیمای il-38SD به قابلیت های عملیاتی ضروری خود دست نیافته است. این سازمان گفته بود که سازمان توسعه و تحقیقات دفاعی هند در مورد هماهنگی این هواپیما با اویونیک و مهمات  بومی بیش از حد خوش بینانه قضاوت کرده است. Viktor Livanov از مسئولان کمپانی ایلوشین اعتراف کرد که : ما در مورد بروز رسانی il-38SD با مشکلات جدی مواجه شده ایم. در این شرایط هند موقتا بروز رسانی هواپیما های il-38SD بعدی را تعلیق کرد. سومین هواپیما با شماره 301 که در ژوئن 2005 وارد روسیه شده بود در اواخر آگوست 2008 به هند بازگشت. دو فروند باقی مانده با شماره های 306 و 307 به ترتیب در دسامبر 2009 و فوریه 2010 وارد هندوستان شدند.

 

موشک های ضد کشتی

 

هند برای هواپیماهای il-38SD خود قابلیت بکارگیری موشک ضد کشتی Kh-35E را سفارش داده بود. تست پرتاپ موشک Kh-35E با موفقیت در 14 نوامبر 2005 انجام شد و هند این موشک ها را در حوالی سال 2013 برای هواپیماهایش سفارش داد که البته قبل از این نیز برای جنگنده های mig-29K خریداری شده بود. در نمایشگاه های متعددی هند اقدام به نمایش یک نمونه از il-38 مسلح به موشک BrahMos کرده است ولی کار هماهنگی این سلاح با هواپیما هنوز در مرحله طراحی اولیه قرار دارد. جنگنده های Su-30MKI نیروی هوایی هندوستان در ابتدا موشک BrahMos را دریافت کرده بودند و این امکان وجود دارد که بعد از انها هواپیماهای il-38SD نیز به ان مجهز شوند.

 

 

تصویری از پرتاب ازمایشی موشک KH-35E از هواپیمای il-38SD هند

Novella جدید

 

در حالیکه کار برروی هواپیماهای il-38SD هند در حال انجام بود، همزمان روسیه کار برروی بهینه سازی دیگری برای il-38 را پیگیری میکرد. قطعات الکترونیکی با نمونه های جدیدتر و با کارایی بیشتر جایگزین شدند. در ابتدا برای این کار il-38  با سریال 107-06 مورد استفاده قرار گرفت ولی مدتی بعد با هواپیمای با سریال 104-07 و شماره دم زرد رنگ 15 جایگزین شد. در نیمه دوم سال 2008 این هواپیما به نسخه نهایی سیستم ماموریت Novella مجهز شد در خلال سال های 2009 و 2010 مورد ارزیابی قرار گرفت. از نوامبر 2011 برای دوسال این هواپیما در پایگاه نیروی دریایی Severomorsk-3 پارک شده بود و به دلایل ناشناخته ای تا نوامبر 2013 پرواز نکرد. در 25 ماه می 2012 وزارت دفاع روسیه قراردادی را با کمپانی ایلوشین برای ارتقا پنچ فروند هواپیمای il-38 به استاندارد N  در طی سه سال امضا کرد. ارزش این قرارداد حدود 20 میلیون دلار برای هر هواپیماست. زمانی که Viktor Livanov مدیر عامل ایلوشین بود اعلام کرد که تا سال 2020 در مجموع 28 فروند il-38 به استاندارد N ارتقا میابند. 2 فروند از 5 فروند Il-38N سفارش داده شده میبایست تا نوامبر 2013 عملیاتی میشدند اما این گونه نشد. ایلوشین اعلام کرد که این تاخیر به علت مشکلات بوجود امده در ساخت سیستم sonobuoy رادیویی است. نخستین هواپیمای ارتقا یافته با سریال 107-06 بعد از اورهال در اوریل 2014 پرواز کرد. در ماه جولای این هواپیما به رنگ خاکستری تیره درامد و سریال RF-75335 و شماره دم 19 را به خود گرفت. این هواپیما به مرکز 859 ام اموزش هوانوردی دریایی در Yeysk منتقل شد. هواپیماهای بعدی برای ارتقا یافتن شماره 27 از Nikolayevka و شماره 24 از Yelizovo بودند که در سال 2013 برای اورهال وارد pushkin شدند.

 

 

مشخصات هواپیمای il-38N

 

سیستم ها

 

Leninets 3 نسخه از سیستم عملیات گشت دریایی را برای نمونه های صادراتی و 4 نسخه را برای نمونه های مورد استفاده در نیروی دریایی روسیه ارائه کرده است. سه نسخه صادراتی عبارتند از : 2SD که ویژگی های بروز رسانی انجام شده بر روی Il-38Sd هند را دارد، نسخه 3SD برای هواپیماهای کوچکتر و بالگردها و نسخه 4SD  برای هواپیماهای سبک و پهپادها. 4 نسخه ارائه شده برای نیروی دریایی روسیه عبارتند از : 2NV ،3NV  ، 4NV که به ترتیب معادل روسی نمونه های شرح داده شده قبل هستند و نسخه 1NV که به نام Novella p-38 شناخته میشود که پیشرفته ترین نسخه و همان il-38N است. هسته سیستم های دو نسخه 1NV  و 2SD مجموعه سیستم عملیاتی 1NV4  یا 2SD4 است که دارای دو جایگاه برای کاربر است. هر جایگاه دارای 2 نمایشگر 15 اینچی و پنل کنترل است. جایگاه سومی هم وجود دارد که برای فرمانده سیستم است که فقط یک نمایشگر بزرگ و پنل کنترل دارد. مشخصات سیستم ها و سنسورهای انها شامل موارد زیر است :

1NV1(2SD1)  دارای رادار با امکان تشخیص اهداف سطحی و هوایی که توان کشف پریسکوپ زیر دریایی از فاصله 30 الی 35 کیلومتری را دارد.

1NV2(2SD2) دارای سیستم Sonobuoy  با استفاده از پرتابه های جدید

NV3(SD3) دارای سیستم ردیابی مغناطیسی (MAD)  با برد 900 متر

NV5(SD5) سیستم الکترواپتیکی نصب شده در زیر دماغه با فاصله یاب لیزری و ردیابی هدف به طور خودکار، با امکان مشاهده هدف مشخص شده توسط رادار

NV9(SD9) سیستم اقدام الکترونیک با سنسورهای نصب شده بر روی بدنه

این رادار 1NV1 در دو باند C با طول موج 300 ال 600 میلی متر و باند i با طول موج 30 الی 37.5 میلی متر عمل میکند در حالیکه نمونه صادراتی ان 2SD1 تنها در باند i عمل میکند. Leninets از این رادار به عنوان رادار پایه برای بمب افکن های سنگین استفاده کرده است ، به عنوان مثال : رادار NV45 در TU-22M3M ، رادار NV021 در TU-95MSM و رادار NV70 برای TU-160M . همچنین Leninets سیستم Sonobuoy رادیویی جدید را برای نمونه صادراتی و روسی il-38 توسعه داده که شامل این موارد است: نمونه پسیو تمام جهته RGB-41 و نمونه پسیو جهت دار RGB-48 است. در نسخه روسی احتمالا از RGB-41 استفاده نمیشود اما امکان حمل نمونه RMB-81  magnetometer buoy وجود دارد. ژنراتورهای صوتی GB-58 و پرتابه های RTB-93 hydrologic برای اندازه گیری سرعت صوت دراب هماهنگ با هم عمل میکنند. با بروز رسانی های انجام شده بر روی il-38N/SD این هواپیما ها از یک هواپیمای ویژه درگیری با زیردریایی به یک هواپیمای گشت دریایی با ارتقا توانمندی از درگیری با زیردریایی ها به گشت زنی در مناطق ساحلی، حمل محموله های الکترونیک و دریافت سیگنال، تشخیص و مبارزه با اهداف سطحی و نیز جستجو و نجات دریایی تبدیل شده است.

 

 

تصاویری از انتن های رادار جستجو ارایه ای و سیستم اقدام الکترونیک و نمایی از سیستم الکترواپتیکی و کنسول اپراتور هواپیمای il-38SD

 

لینک دانلود منبع اصلی

 

http://www.mediafire.com/download/fcr0zbc9ezfb3p9/AIRInternational201409.pdf