Convair NX2 : جهنم جنون در سرمای جنگ

[7mmt 12,645]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ارزوی دیرینه ی ما ، بمب افکنی با پیشران اتمی - Convair  NX2 – سر انجام بر روی برد طراحی در مقابل ما   ، و اجزا و قعات مختلف ان در مراحل مختلف ساخت و آزمایش قرار گرفت .

پس از 14 سال تحقیقات و اختصاص نزدیک به 1 میلیارد دلار بودجه ! ، راکتور اتمی این پرنده در بوته ی ازمایش قرار گرفت ، و 2 نوع موتور متفاوت که هر دو برای مراحل اغازین پرواز های ازمایشی مورد نیاز بودند طبق برنامه در حال پیشرفت و توسعه بودند .

خفن ترین بمب افکن امریکا تا به ان زمان ،که به بزرگی بی52 بود، بال هایی با زاویه ی عقب رفتگی و بدون دم و سطوح کنترلی دمی قرار بود باشد . گر چه هنوز اطلاعات مهم NX2 هنوز طبقه بندی شده باقی مانده است ، ساخت این پرنده ی پهن پیکر به زودی در  تاسیسات فورت سورث کانویر واقع در تگزاس آغاز خواهد شد ، طول ان 54 متر و وینگ اسپن ان 45 متر خواهد بود . بر روی بال های ان 2 موتور توربو جت کمکی که تنها برای برخاست کار برد دارد نصب خواهد شد و پیشران های مخوف اتمی ان در قسمت انتهای بدنه قرار خواهند گرفت . به جهت بالانس کردن وزن پیشران های بسیار سنگین انتهای بدنه و نیز جهت محافظت در برابر پرتو های مرگ بار ، این اژدها بال هایی نازک تر و وسیع تر  B-52 داراست . سطوح کنترلی پایدار ساز عمودی و افقی ان نسبت به سایر پرنده های هم اندازه اش دارای ابعاد کوچکتری ست ، این امر بدین سبب است که مرکز وزن ان همانند پرنده های معمولی که با مصرف سوخت مرکز ثقلشان جابجا می شود ، تغییری نمی کند . به لطف پیشران های اتمی تنها حدود 1 پوند سوخت می تواند NX2 را به مسافت بیش از 14 هزار مایل ! به پرواز دراورد که 24 ساعت یا بیشتر به طول خواهد انجامید !

قلب ان اژدها را یک راکتور به تپش درخواهد اورد ، یک راکتور اتمی کروی محافظت شده که سوخت مصرفی ان شامل اورانیوم 235 یا  پلوتونیوم 239 خواهد بود ، که هر دو موادی به راحتی شکافت پذیر هستند . این راکتور که این احتمال وجود دارد 2 عدد از ان بکار گرفته شود به عنوان منبع حرارتی جریان هوایی داغ خروجی که تامین کننده ی تراست است ، عمل می کند .

1 گرم از سوخت راکتور پس از شکست حدود 1 میلیون وات ! انرژی تولید می کند و دمای راکتور را به راحتی به بیش از 1200 درجه ی فارنهایت می رساند . کاپیتان Thomas L. Jackson ، یک متخصص فناوری اتمی در نیروی هوایی ، تخمین زده برای اینکه یک بمب افکن اتمی را در ارتفاع 35 هزار پایی با سرعتی نزدیک به مرز سرعت صوت بتوان به پرواز دراورد ، راکتور نرخ مصرف سوختی در حدود 300 میلیگرم خواهد داشت .در حالی که با چنین نرخ مصرفی راکتور 0.65 پوند در هر روز سوخت مصرف خواهد کرد ، گفته می شود راکتور  "سریع" اصلی که برای این پرنده در حال توسعه است بسیار عملکرد بهینه تری خواهد داشت . یک کوتوله نسبت به راکتور های معمولی ، با این وجود نیروی بیشتری را از هر گرم سوخت حاصل می کرد . یک تفاوت راکتور های سریع با انواع بزرگتر در این بود که سبک تر بودند چرا که فاقد میله های کنترلی یا تعدیل کننده بودند .

در عدم وجود میله های کنترلی ، از حرکت دادن اجزای سوخت یا بازتاب دهنده ها در قلب راکتور به جهت افزایش یا کاهش تعداد نوترون ها ، که تعیین کننده ی نرخ شکافت هستند ، برای تنظیم واکنش شکافت استفاده می شود . یکی از تکنسین های فناوری اتمی بر این عقیده بود که راکتور های سریع NX2 به واسطه ی یک طبل قابل چرخش کنترل می شوند ، که یک سمت ان وسیله ی بروم عایق شده است ، عنصری که نوترون ها را به دام می اندازد . این استوانه ی طبل شکل که از کابین هواپیما کنترل می شود ، دارای سمتی بروم اندود است که می تواند سدی در برابر نوتورون ها ایجاد کند و در نتیجه فرایند شکافت را کند یا متوقف سازد .

2 نوع سیستم تامین قدرت برای  بکار گیری در این پرنده پیش بینی شده است . در زمانی که راکتور NX2 در تاسیسات ملی آزمایش راکتور AEC واقع در ایداهو در حال تست هستند ، 2 سامانه ی موتور جت در حال طی کردن فرایند توسعه شان می باشند . موتور سیکل مستقیم جنرال الکتریک که جریان هوا را مستقیما از هسته ی راکتور می مکد و جریان بسیار داغ و پر حرارت هوا را با فشار زیاد از خروجی خارج می کند که در اثر ان نیروی پیشرانس این بمب افکن پهن پیکر تامین می شود . موتور ساخت پرت اند ویتنی با سیکل غیر مستقیم حرارت را با واسطه ی یک مدار بسته ی فلز مایع که با هسته ی راکتور تبادل حرارتی انجام می دهد ، کسب می کند  و در موتور این هوای داغ و فشرده تبدیل به نیروی رانش می شود .

 

 

 

طرفداران سیستم سیکل مستقیم ادعا می کردند که این متد ساده تر ، بسیار قابل اتکاتر و با تعمییر و نگه داری اسان تر است . در برابر اینان مهندسین اتمی دیگری چندان نسبت به این مزایا متقاعد نشده بودند .

"محدودیت های ذاتی سیستم سیکل مستقیم ان را محکوم می کند که همواره عملکردی پایین تر از محدوده ی سرعت سوپرسونیک داشته باشد." یکی از کارشناسان ضمن بیان این مورد اضافه کرد : این محدودیت ها ریشه در این حقیقت دارند که هوا یک رسانای حرارتی بسیار ضعیف است ، و به ندرت می تواند از حداکثر پتانسیل راکتور بهره ببرد . و اگر بخوایم که بتواند از تمام پتانسیل بهره ببرد ، راکتور باید بسیار بزرگ باشد که بتواند سطح تبادل حرارتی  مورد نیاز با جریان هوا را تامین کند. همچنین موتور جت از طریق تماس پیدا کردن با سوخت اتمی راکتور در معرض ریسک الودگی اتمی قرار می گیرد . در برابر سیستم سیکل غیر مستقیم چندین برتری دارد ، فلز مایع برترین تبادل گر حرارتی شناخته شده است و می تواند تمام حرارت تولید شده توسط کوچکترین و فشرده ترین راکتور ها را منتقل کند . بر خلاف سیستم مستقیم در سیکل غیر مستقیم راکتور و اجزای سوخت ان می توانند در برابر اکسیداسیون ایزوله شوند . و ضمنا الودگی اتمی در این سیستم اساسا غیر ممکن است .

اما چند مورد ضعف نیز گربیان گیر موتور های سیکل غیر مستقیم است . این سامانه ها درگیر سیستم پیچیده ای از لوله ها و پمپ ها هستند ، از جمله سیستم پمپ مدار فلز مایع ، که برای تامین تراست بسیار حیاتی ست. این لوله ها مستعد نشت کردن اند که در این صورت راکتور خنک نمی شود و در معرض خطر انفجار قرار می گیرد . در این سامانه نیاز به لوله های محافظت شده است که در سیستم سیکل مستقیم وجود ندارند .

گرچه هر یک از دو سیستم مشکلاتی داشتند که سنگ هایی را بر سر راه طراحان راکتور می انداختند که یکی از انها یافتن موادی بود که بتوانند در محدوده ی دمای 3 هزار درجه ی فارنهایت تاب اوری داشته باشند . در نهایت راه حل در مخلوطی از سرامیک مقاوم به حرارت و فلزی که با نام  cermets شناخته می شد یافت شد . در این میان به غیر از سرمت که برای راکتور سریع توسعه یافته بود استفاده از مواد دیگری همچون بلریم اکسید، کاربید بلریم و ترکیبات گرافیت نیز مورد نظر بود .

از جمله مشکلات دیگر ساخت چنین غول پرنده ای بحث شلدینگ (سپر حفاظتی ) بود . 2 برنامه ی مشترک AEC و ANP "Aircraft Nuclear Propulsion" که در نیروی هوایی پیگیری می شد و در هر دو تیم های تحقیقاتی نظامی و غیر نظامی مشغول بررسی و مطالعه جهت رفع موانع بودند ، هر دو با یک مشکل واحد دست به گریبان بودند ، به پرواز دراوردن یک هواپیمای به شدت داغ !

محققین پروژه ی ANP ، که از ساحل سرقی تا غربی در یک دوجین از مراکز استراتژیک تحقیقات اتمی مستقر بودند ، همزمان مشغول تلاش برای حل این مشکلات بودند :

-          چگونه سپر های حفاظتی سبک وزنی بسازیم که در برابر تابش های گاما کاملا مقاوم باشند ، مرگ بار ترین اشعه ای که از راکتور ساتع می شد . یک راه حل ساخت لایه هایی بود که به طور جداگانه در برابر تابش گاملا و نوتورون ها مقاوم باشند ، لایه ی اولیه ی سدی در برابر تابش اشعه ی گاما باشد و لایه ی بعدی که از "بورات مایع " ساخته شده نوترون ها را متوقف سازد .

-          چگونه برای جلو گیری از ذوب شدن راکتور  NX2  و قطعات هواپیما در مجاورت ان ، با اسیب های تشعشع مقابله کنیم . تحت بمباران "نوترون های کند"  ، بسیاری از اجزای فلزی به کلی فرم و ماهیت خود را از دست می دهند !  المینیوم به سیلیکون ، و مس به نیکل و روی تبدیل می شود !  ساختن سپر حفاظتی برای اجزای در نزدیکی راکتور با مواد مقاوم در برابر تشعشعات مانند بلریم می تواند یکی از راه حل ها باشد.

-          چگونه طول عمر سایر موادی که در ساخت بخش های دیگر هواپیما به کار می روند را طولانی تر کنیم ؟

 تحت تابش رادیواکتیو  فلزات بسیار مقاوم شکننده و فرسوده می شوند ، قسمت های لاستیکی قابلیت ارتجاعی خود را از دست می دهند ، روان کننده ها بخار یا چسبنده می شوند . برای حل این مشکل هم اینک صد ها مورد مواد مقاوم در برابر تابش در حال توسعه می باشد .

 

همچنین معضلاتی در زمینه ی حفاظت از خدمه وجود داشت ؛ با وجود اینکه انها می بایست در کنار یکدیگر برای دوره ای زمانی تا 5 روز !  کار کنند ، غذا بخورند و استراحت کنند ، هر فوت مکعب از کابین نیازمند 50 تا 500 پوند سپر حفاظتی ست . در نتیجه هرچه فضای کابین بیشتر شود نیاز به حفاظ های بیشتری ست که مشکل وزن را به همراه دارد ، در نتیجه طراحان چاره ای جز مینیمالیزه کردن فضا نداشتند .

Andrew Kalitinsky رئیس دپارتمان اتمی کانویر :

"البته که کابین یک پرنده ی اتمی می بایست در برابر نشت اتمی و تشعشعات ایمن باشد ، اما برای ایزوله کردن کامل یک راکتور شما نیازمند تعداد زیادی سپر حفاظتی بسیار سنگین و طبعا هواپیمایی بسیار سنگین تر هستید ، در حالی که موتور و تراست در اختیار شما کماکان بدون تغییر باقی می ماند. در نتیجه بدیهی ست که عملکرد چنان هواپیمایی قطعا خوب نخواهد بود . "

بنابر این طراحان راه حل را در استفاده از حفاظ های جداگانه دیدند (شکل 8) . قسمتی از سپر های حفاظتی کابین را احاطه کرده اند ، و حفاظ های جداگانه ی دیگری برای بخش های حساس هواپیما مانند سیم کشی های برق ، لوله های روغن و ابزار های اسیب پذیر تعبیه شد . در نتیجه تنها فضای کابین به طور کامل در برابر تشعشعات ایزوله شد .

یکی از جاهایی که تفاوت یک غول پرنده ی اتمی با سایر هواپیماها مشخص می شود پس از فرود است ، پس از نشست بر روی زمین پرنده همچنان دارای نرخ بسیار بالایی از تشعشعات است . این اینجا نیاز به یک ابزار  بی سرنشین کنترل از راه دور یا یک وسیله ی سرنشین کاملا حفاظت شده است تا در شرایط ایمن راکتور را از هواپیما جدا و به محل مناسبی منتقل کند . سایر اجزای هواپیما که در حال انتشار امواج رادیو اکتیو هستند جدا و به همراه راکتور به جهت خنک سازی در اب غوطه ور می شوند تا انتشار امواج مرگ بار گاما و بتای انها کاهش یابد .  تنها در این زمان است که یک وسیله ی کاملا حفاظت شده می تواند خود را به کابین هواپیما متصل کند ، مجرایی کاملا ایزوله با کابین بر قرار کند ، تا خدمه بتوانند از طریق یک مسیر امن از کالبد این اژدهای ترسناک خارج شوند .

 

 

ریسک های رادیواکتیوی :

اگر چه همیشه احتمال نشت مقداری رادیواکتیو از قسمت های کمتر محافظت شده وجود دارد ،متخصصین فاش نساختند منظور از این مقداری دقیقا چقدر است ، مردم روی زمین هنگامی که هواپیما با سرعتی بین 400 تا 600 مایل بر ساعت بالای سرشان پرواز می کند در معرض مقادیر ناچیزی از تشعشع رادیواکتیو خواهند بود .

در داخل هواپیما خدمه لباسی که مجهز به اندازه گیری میزان تشعشع است بر تن خواند کرد. هنگامی که دوزمتر نصب شده روی لباس یکی از خدمه جمع تشعشع دریافت شده توسط او را برابر 30 رونتگن نشان دهد ، او از پرواز با هواپیما منع خواهد شد . از این روی دوره ی اموزش خلبانان نباید بیش از فراتر رفتن از حداکثر دریافت تشعشع طولانی تر شود . مهندسین اتمی چندین نقص فنی خطرناک را پیش بینی کردند و میزان نشت رادیو اکتیو احتمالی ناشی از انها را محاسبه کردند  . 2 مورد از این شرایط خطرناک ویژه ی شرایط وخیم اب و هوایی بود . در یک روز افتابی شادی بخش ، محصولات ناشی از شکافت اتمی به سرعت پراکنده خواهند شد ، اما در اب و هوای بد ، هنگامی که نرخ پراکنده شدن پایین است ، الودگی بر روی مساحت بزرگتری متمرکز می شود .

دو وضعیت بحرانی دیگر مربوط به نقص فنی در راکتور بود . بحران زمانی رخ می دهد که نقص فنی یا صدمه فیزیکی منجر به از کار افتادن سیستم خنک سازی و در نتیجه ذوب هسته ی راکتور شود . البته این وضعیت تا هنگامی که سپر های حفاظتی سالم باقی بمانند فاجعه امیز نمی شود ، اما اگر این وضعیت مهار نشود و ادامه پیدا کند باعث بخار شدن هسته ی راکتور می شود و این وضعیتی بسیار خطرناک می تواند باشد چرا که در وضعیت بخار شدگی محصولات شکافت بیشتری نسبت به وضعیت ذوب هسته تولید می شود .

پس از بررسی انواع بحران های احتمالی –وضعیت بد جوی یا نقص فنی راکتور- متخصصین یک براورد و ارزیابی از ریسک های مربوط به نشت اتمی ارائه دادند :

در صورت بروز نقص در ارتفاع مابین 2 هزار تا 3 هزار پا هیچ خطر جدی ای ایجاد نخواهد شد .

در صورت سقوط ، در فاصله ی پس از 1 مایلی محل حادثه میزان انتشار به حدی نخواهد بود که حتی موجب بیماری های سبک و موقتی شود .

تحت نا مطلوب ترین شرایط ، مانند قرار گیری راکتور در بدترین شرایط اب و هوایی ، افرادی که در یک کمربند باریک تا شعاع حداکثر 35 مایلی در معرض جریان باد الوده هستند ممکن است "حداکثر سطح مجاز تشعشع" را دریافت کنند ، سطحی که هیچ اسیب جسمانی وارد نمی کند ، اما قرار گرفتن در معرض ان قابل ارزیابی ست .

 

طراحی استراتژیک

 

بمب افکن NX2 طراحی شده بود تا در سرعت زیر صوت در محدوده ی 500 تا 600 مایل در ساعت و در ح اکثر ارتفاع 40 هزار پا پرواز کند . ویژگی مهم ان بسیار فراتر از ظاهر خاص و عجیب ان است (حتی برای امروز هنوز فیوچرستیک محسوب میشه – نظر شخصی ، مترجم) ، ماموریت راهبردی ان به عنوان یک بمب افکن CAMAL (هواپیمایی با قابلیت استقرار طولانی در اسمان جهت هشدار هواپایه حملات موشکی و با توان پرواز های نفوذی در ارتفاع پست ) . یکی از طراحان پروژه : "موشک ها در سرعت و ارتفاع از هواپیماها پیشی گرفته اند."  بنابر این برای بمب افکن های راهبردی طراحی مفهومی جدیدی ابداع شد : بمب افکنی با برد نا محدود و با توان نفوذ به حریم رادار های دفاع هوایی به وسیله ی پرواز در ارتفاع پست .

CAMAL : پرنده ای که بتواند برای مدت خیلی طولانی در وضعیت هشدار پرواز کند . در زمان لازم بلافاصله وارد عملیات شود و در ارتفاع 500 تا 1000 پا به سمت هدف روانه شود بدون اینکه هیچ یک از مشکلاتی که به طور عمومی گریبان گیر هواپیماهای جتی که در ارتفاع پست پرواز می کنند ، خللی در پرواز او ایجاد کند .

و یک بمب افکنی اتمی ، چیزی بود که با تمام مفاد کانسپت CAMAL تمام و کمال هماهنگی داشت ؛ انها به جهت نیاز به سوخت گیری هوایی مثل هواپیماهای عادی هیچ ضعف و اسیب پذیری ای ندارند و در عین حال می توانند تقریبا به صورت نامحدود در اسمان باقی بمانند .

یک هواپیمای اتمی بردی تقریبا نامحدود دارد . عامل محدود کننده ی مدت پرواز ان را شاید تنها بتوان مدت زمان توانایی خدمه ی پرواز به ادامه ی ماموریت در یک کابین تنگ و کوچک دانست (شکل 7) بدون اینکه دچار صدمات روحی یا جسمی شوند .

موتور های جت-اتمی ، به جای مواد قابل اشتعال و اکسیژن (بسته به ترکیب شیمیایی سوخت) تنها از هوای بسیار داغ تغذیه می شوند و عملکرد و راندمان انها در ارتفاع پست تقریبا مشابه انچه که در ارتفاع بلند می باشد هست. همچنین در یک هواپیمای اتمی برد با وزن محموله محدود نمی شود . با اضافه کردن 1 پوند به وزن محموله ی هواپیماهای با موتورهای معمول جت ، شما وزن ناخالص هواپیما را (عمدتا به خاطر نیاز به سوخت بیشتر) معدل 3 تا 10 پوند ! افزایش داده اید . اضافه کردن وزن مشابه در یک هواپیمای اتمی وزن ناخالص را تنها به میزان 1.5 تا 4 پوند افزایش می دهد . که اغلب ان به دلیل مستحکمتر کردن بدنه و ارابه ی فرود و اندکی افزایش سایز راکتور است .

ولی در نهایت به دلیل انواع مشکلات فنی و غیر فنی کشتی ارزوها به گل نشست و این اژدها هیچ گاه رنگ اسمان به خود ندید .

 

 

 

 

 

پست مرتبط : http://www.military.ir/forums/topic/29730-دانشنامه-نیروی-هوایی/?p=491048

 

تاپیک مرتبط : http://www.military.ir/forums/topic/29686-slam-%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D9%86%D9%85/

 

/////////////////////////////////////////////////////////

سایر تصاویر :

 

     

 

    

 

///////////////////////////////////////////////////////////

 

شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات

عید همگی مبارک

 

منبع

کلیه ی حقوق محفوظ است

 

با تشکر از دوست گرامی Stuka

[hosm 5,923]

با تشکر فراوان

 

آمریکاییها یک پروژه هم برای نصب راکتور هسته‌ای روی B-36 داشتند به اسم NB-36H و روسها هم روی TU-95

در کل فکر می‌کنم ایده چندان عملیاتی نباشه مگر اینکه علم در آینده راکتورهایی با دمای پایین و محافظت کم و مقاوم در برابر حرکتهای شدید بتونه بسازه

[7mmt 12,645]

با تشکر فراوان

 

آمریکاییها یک پروژه هم برای نصب راکتور هسته‌ای روی B-36 داشتند به اسم NB-36H و روسها هم روی TU-95

در کل فکر می‌کنم ایده چندان عملیاتی نباشه مگر اینکه علم در آینده راکتورهایی با دمای پایین و محافظت کم و مقاوم در برابر حرکتهای شدید بتونه بسازه

در مورد  NB-36H  قبلا به عرض رسیده بود ، در انتهای تاپیک هم اشاره شده :

 

پست مرتبط : http://www.military.ir/forums/topic/29730-دانشنامه-نیروی-هوایی/?p=491048

 

 

در مورد چرایی عملیاتی نشدن این پرنده و امثال اون 3 دلیل وجود داره که یکی از اون ها نقش اساسی رو داره و بحث عملیاتی کردن صرف مطرح نبوده ! کاملا توان فناورانه و صنعتی لازم فراهم بوده

 

مهمترین  اون ها پدیدار شدن و نمایش عملکرد های مناسب الترناتیو های این پروژه بود که ICBM ها بودند که نه تنها بمب افکن های اتمی که بمب افکن هایی چون XB-70 :

 

http://www.military.ir/forums/topic/28705-xb-70-valkyrie-%D8%A7%DA%98%D8%AF%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%86%D8%A7%DA%A9%D8%A7%D9%85/

 

و حتی موشک های کروز قاره پیما مانند ناواهو در امریکا :

 

http://www.military.ir/forums/topic/28734-%DA%A9%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D9%82%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%DB%8C-navaho-%D8%B4%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%86-%D8%AC%DB%8C%D8%BA-%DA%A9%D8%B4/

 

و بوریا در شوروی :

 

http://www.military.ir/forums/topic/28768-burya-%D8%AA%D9%86%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%B1%D8%AE/

 

را از دور خارج کردند .

 

دلیل دوم ریسک های مربوط به چنین پرنده هایی ست که در متن تاپیک نیز اشاره شده ، واقعیت گریز ناپذیر اینه که حتی پیشرفته ترین و گران قیمت ترین بمب افکن ها (و در کل هواپیما ها) نیز دچار نقص می شوند و احتمال سقوط دارند ! 

اما در مورد پرنده های اتمی سقوط فقط به انفجار مخازن سوخت ختم نمیشه !  اگر این سقوط در نزدیکی یک منظقه ی مسکونی یا حتی وسط یک پایگاه کاملا نظامی (مشابه انچه برای اسپریت روی داد) اتفاق بیافتد مطابق انچه ادعای کارشناسان طرح بوده منطقه ای به قطر 2 مایل دچار الودگی شدید اتمی می شود ! 

 

و سوم اینکه مساله ی مهم دیگر به خصوص در اوج بحران های جنگ سرد که هر جرقه ای مستعد بود کل دنیا را به اتش بکشد پایین نگه داشتن سطح تهدید بود ! هم رهبران امریکا و هم شوروی به خوبی می دانستند که در صورت عملیاتی شدن چنین جنگ افزاری جای ان در زرادخانه ی حریف خالی نخواهند موند ! کما اینکه هر دو پروژه هایی دراین باره داشند 

[bidar 343]

سلام

 

چرا  با سرعت زیر صوت حرکت میکنه؟

[7mmt 12,645]

این مستند درباره  ی همین پروژه رو چند روزه دارم سعی می کنم از طریق اپارات مستقیم کنم ولی به نتیجه نرسیدم ! نمی دونم چه مرگشه ، وسط فرایند انتقال گیر می کنه

 

دیگه مجبور شدم به همین صورت ارائه کنم : 

https://www.youtube.com/watch?v=S86zRMehs-A

https://www.youtube.com/watch?v=m614VDfJ9oU

https://www.youtube.com/watch?v=rsCw0s0BJKY

https://www.youtube.com/watch?v=SZ-kkogj9Ro

https://www.youtube.com/watch?v=_cnFtYuqXX8

[7mmt 12,645]

The Atomic Bomber p.1-5

 

[aparat]nDoNk[/aparat]

 

The Atomic Bomber p.2-5

 

[aparat]RGkc7[/aparat]

 

The Atomic Bomber p.3-5

[aparat]Rvf2L[/aparat]

 

The Atomic Bomber p.4-5

[aparat]4Cl91[/aparat]

 

The Atomic Bomber p.5-5

 

[aparat]pyTkK[/aparat]