جنگ کارگیل جدال بر فراز قله ها

[deserthawk 5,518]

بسم الله الرحمن الرحیم 

 

ناحیه لاداخ و کارگیل بخشی از شمال منطقه کشمیر می باشد که از نظر مذهبی و نژادی دارای تنوع زیادی است. این منطقه متشکل از جمعیت شیعیان دوازده امامی در شهر کارگیل و بعضی از نواحی روستایی و همچنین قسمتی از جمعیت بودایی در شهر له (Leh) می باشد که ادیان و نژادهای مختلف دیگری نیز در این بین قرار دارند. زمین این قسمت از کوه های بلند و به هم فشرده ای تشکیل شده است. دمای هوا در زمستان های این منطقه تا منفی 48 درجه نیز می رسد. شهر کارگیل در 205 کیلومتری شهر سرینگر مرکز ایالت جامو و کشمیر هند قرار دارد و تنها به وسیله ی یک راه ارتباطی به نام بزرگراه ملی شماره یک (NH1) با سرینگر (مرکز ایالت جامو و کشمیر) در ارتباط است. این راه ارتباطی که در نهایت به له می رود در زمستان اغلب به علت برف سنگین و سرمای شدید هوا قطع می شود.

 

شهر کارگیل و کوه های اطراف آن

 

در سال 1999 دو کشور هند و پاکستان بر سر منطقه کارگیل و نواحی اطراف آن به جنگ پرداختند. این جنگ که شروع کننده آن پاکستان بود از 3 فاز اصلی تشکیل می شد. در مرحله اول نفوذ نیروهای پاکستانی به قسمت هایی از مناطق تحت کنترل هند در کشمیر و اشغال آنها از سوی پاکستانی ها و استقرار در مواضع حساس آن اتفاق افتاد که این امر منجر به تسلط دید و آتش بر روی قسمتی از بزرگراه NH1 شد. در مرحله بعد هندی ها متوجه نفوذ نیروهای پاکستانی شدند و نیروهایی را برای مقابله با آنها تشکیل دادند. در مرحله پایانی نبردهای سنگینی بین هندی ها و پاکستانی ها روی داد که منجر به تصرف دوباره بیشتر قلمرو از دست رفته شد. در مرحله آخر پاکستانی ها تحت فشارهای بین المللی مجبور به عقب نشینی از مناطق باقیمانده شدند.

 

نقشه منطقه کشمیر و شهر کارگیل و جاده ارتباطی

 

بعد از نبرد 1971 بین هند و پاکستان تا مدت ها به جز تبادل آتش های مرزی که بین این دو کشور اتفاق می افتاد هیچ حادثه جدی در بین نبود. در همین مدت جدایی خواهان کشمیری با پشتیبانی پاکستان در قسمت های تحت کنترل هند فعالیت داشتند. با دست یابی هند به سلاح هسته ای در سال 1974 پاکستان تمام تلاش خود را برای مجهز شدن به این سلاح و عقب نماندن از رقیب به کار بست. سرانجام در سال 1998 پاکستان نیز اقدام به آزمایش سلاح هسته ای کرد و هر دو کشور به سلاح هسته ای مجهز شدند. این اقدامات به شدت تنش ها را در سراسر شبهه قاره هند افزایش داد. در تلاش برای کاهش تنش ها، دو کشور با  امضای اعلامیه لاهور در فوریه 1999 قول اتخاذ یک راه حل مسالمت آمیز را برای بحران کشمیر دادند.

 

مواضع نیروهای هندی در ارتفاعات کشمیر در سرمای منجمد کننده

 

در طول زمستان همین سال بعضی از عناصر مسلح پاکستانی به صورت مخفیانه به همراه گروه های شبه نظامی کشمیری معروف به مجاهدین به قسمت تحت کنترل هند نفوذ کردند. این نفوذ و تهاجم بعدی آن با نام عملیات بدر شناخته شد. هدف این نفوذ قطع ارتباط بین منطقه کشمیر و لاداخ بود که با این کار نیروهای هندی مجبور به خروج از منطقه سیاچن می شدند. بدین وسیله هندی ها مجبور می شدند برای حل و فصل منطقه مرزی کشمیر به گفتگو بپردازند. پاکستانی ها نیز اعتقاد داشتند که هرگونه تنش در این ناحیه باعث می شود مسئله کشمیر به عنوان یک مناقشه بین المللی عنوان شود و این موضوع به ایجاد یک راه حل سریعتر در این منطقه کمک کند. این موضوع همچنین به ایجاد روحیه، در بین جدایی خواهان این منطقه کمک می کرد.

در طول فصل زمستان به علت سرمای شدید و کوه های پوشیده از برف کشمیر، نیروهای هندی و پاکستانی بر اساس رویه معمول از بعضی از پست های منطقه مرزی و نواحی بد آب و هوا در سمت خودشان تخلیه می شدند که همین کار راه را برای نفوذ نیروهای مهاجم از کوره راه ها باز می کرد. با بهتر شدن وضعیت هوا پست های خط مقدم بار دیگر به کار می افتادند و گشت زنی های مرزی دوباره برقرار می شدند.

 

نقشه منطقه و شرح حوادث روی داده تا شروع درگیری های اصلی

 

با رسیدن فوریه 1999 ارتش پاکستان پست های خود را در منطقه مرزی دوباره به خدمت گرفت و همچنین اقدام به ارسال نیرو به منطقه تحت کنترل هند کرد. نیروهایی به استعداد 4 تا هفت گردان از نیروهای کماندویی پیاده نظام منطقه شمالی پاکستان اقدام به نفوذ در منطقه هندی کردند. طبق برخی گزارش ها این نیروهای توسط شبه نظامیان کشمیری و همچنین افغانی های متحد پاکستان حمایت می شدند. این نیروها به سرعت در نواحی مختلف منطقه و در مواضع استراتژیک مستقر شدند و نفوذ خود در منطقه را گسترش دادند.

در ابتدا بنابر دلایلی این حمله از نظر هندی ها دور ماند: گشتی های هندی ها در این منطقه برقرار نشده بودند و تبادل اتش بین هندی ها و پاکستانی ها در این منطقه نیز باعث پوشش نفوذی ها شد. ولی در هفته دوم ماه می در پی یک کمین بر سر راه گشتی هندی که توسط یک چوپان به آنها اطلاع داده شد، هندی ها متوجه نفوذ در منطقه خود شدند. در ابتدا آنها تصور می کردند که نفوذی ها تنها استقلال طلبان کشمیر هستند و ادعا کردند که به سرعت و تنها در چند روز آنها را نابود خواهند کرد ولی در پی مستندات بعدی و تفاوت  تاکتیک نفوذی ها با کشمیری های استقلال طلب باعث شد که هندی ها متوجه شوند طرح حمله بسیار وسیع تر از آنچه بوده است که انها در ابتدا تصور می کردند. مساحت کلی اشغال شده توسط پاکستانی ها در حدود 130 تا 200 کیلومتر مربع تخمین زده می شد.

 

جاده ارتباطی هندی ها از دید پاکستانی ها

 

دولت هند با بسیج 200 هزار سرباز هندی تحت عملیات ویجی به این اقدام پاسخ داد. با این حال به علت ماهیت زمین نبرد واحدهایی در استعداد لشکر و سپاه نمی توانستند در این منطقه تشکیل شوند و تنها واحدهایی به استعداد هنگ یا گردان توان عملیات در این منطقه را داشتند. در نهایت دو لشکر از ارتش هند به تعداد 20 هزار نفر  به همراه چندین هزار نفر از شبه نظامیان هندی همراه با نیروی هوایی در منطقه نبرد متمرکز شدند. استعداد کلی نیروهای هندی که برای نبرد کارگیل اعزام می شدند به 30 هزار نفر می رسید. در طرف مقابل استعداد نیروهای نفوذ کننده به همراه واحد های لجستیکی و پشتیبانی در حداکثر مقدار خود به 5000 نفر می رسید. این نیروها توسط نیروهای مستقر در کشمیر پاکستان به وسیله آتش توپخانه پشتیبانی می شدند. نیروی هوایی هند همزمان با نیروی زمینی عملیات سیفد ساگار را در پشتیبانی از بسیج نیروهای هندی و تهاجم آنها انجام داد ولی به علت شرایط آب و هوایی و ارتفاعات زیاد منطقه تاثیر حملات هوایی محدود شده بود.

 

نیروهای پاکستانی و مجاهدین کشمیری در حال تصرف و نفوذ به مواضع هندی ها

 

در همین اثنا نیروی دریایی هند نیز در حال آماده شدن برای بستن و بلوکه کردن بنادر پاکستان و به خصوص بندر کراچی به منظور قطع ارتباط لجستیک پاکستان با خارج می شد. ناوگان های دریایی غربی و شرقی هندوستان با پیوستن به هم در شمال دریای عرب شروع به پیشروی به سمت بنادر پاکستانی و تهدید به قطع خطوط تجاری آنها کردند. این امر به شدت خطوط انتقال نفت و تجارت پاکستانی ها تهدید می کرد. بعدها نواز شریف اعتراف نمود که در آن زمان اگر درگیری همه جانبه ای بین دو کشور در می گرفت پاکستان تنها برای شش روز ذخیره استراتژیک نفت در اختیار داشت.

 

بزرگراه ملی شماره 1 هند

 

زمین منطقه کشمیر پوشیده از کوه های با ارتفاع بالا بود و به همین علت، حتی بهترین راه ها مانند بزرگراه ملی شماره 1 (NH1D) که از له به سرینگر کشیده شده بود نیز تنها یک باند رفت و یک باند برگشت داشت. زمین خشن منطقه و جاده های باریک باعث ترافیک شدید شده بود و ارتفاع زیاد بر قابلیت حمل بار هوایی تاثیر گذاشته بود. به همین دلیل کنترل بزرگراه NH1D که قسمت هایی از آن زیر آتش پاکستانی ها قرار داشت یک اولویت فوری برای هندی ها بود. نیروهای پاکستانی از پست های دیدبانی شان، یک دید واضح نسبت به بزرگراه داشتند و بدین وسیله آتش غیر مستقیم توپخانه بر روی بزرگراه تلفات و خسارات زیادی بر هندی ها وارد آورد. این یک مشکل بزرگ برای ارتش هند به شمار می آمد چراکه  این راه مهمترین راه تدارکاتی و لجستیکی برای آنها بود. گلوله باران این راه شریانی، خطوط ارتباطی شهر له را تهدید می کرد ولی با این حال یک راه جایگزین طولانی تر و دشوارتر به له وجود داشت که از هیماچال پرادش می گذشت.

 

کاروان های تدارکاتی هندی در حال عبور از منطقه صعب العبور زیر آتش دشمن

 

نیروهای نفوذی پاکستانی ضمن مجهز بودن به سلاح های سبک و نارنجک اندازها همچنین به خمپاره انداز، توپخانه و سلاح های ضد هوایی نیز مجهز بودند. پست های زیادی نیز مین گذاری شده بودند به طوری که بعد ها هندی ها بیش از هشت هزار مین ضد نفر را در منطقه پیدا کردند. شناسایی منطقه توسط پاکستانی ها به وسیله پرنده های بدون سرنشین و رادارهای جستجوی آتش AN/TPQ-36 که به وسیله آمریکایی ها برای ارتش پاکستان فراهم شده بود انجام می شد. حملات اولیه هندی ها بر بلندی های مشرف بر بزرگراه به خصوص در اطراف شهر کارگیل متمرکز شده بود. بیشتر پست های پاکستانی ها در مجاور بزرگراه قرار داشتند و به همین دلیل با پاکسازی هر پست علاوه تصرف سرزمین بیشتر امنیت بزرگراه نیز بیشتر تامین می شد. تصرف پست ها و پاکسازی و حفظ امنیت بزرگراه در تمام طول جنگ ادامه داشت.

 

توپخانه پاکستانی ها در حال گلوله باران مواضع و بزرگراه مواصلاتی هندی ها

 

ارتش هند در ابتدا اقدام به تصرف مواضعی نمود که در محدوده نزدیک بزرگراه قرار داشتند. به موجب این تصمیم، ارتفاعات تایگرهیل و استحکامات تولودینگ در دراس (Dras) که بر روی راه سرینگر به له اشراف دید داشتند هدف حمله قرار گرفتند. همچنین به بخش باتالیک توتوک که به منطقه سیاچن دسترسی داشت نیز حمله شد. بعضی از ارتفاعات که از نظر استراتژیک برای پاکستانی ها اهمیت زیادی داشتند شامل نقطه 4590 و 5353 بودند که اولی نزدیک ترین نقطه ای بود که به بزرگراه دید داشت و دومی بلندترین ارتفاع منطقه دراس بود که به پاکستانی ها اجازه می داد بر روی بزرگراه به راحتی اشراف داشته باشند. بازپس گیری ارتفاع 4590 توسط نیروهای هندی در 14 ژوئن موفقیت قابل توجهی برای آنها بود ولی آنها برای تصرف این نقطه بهای سنگینی پرداختند و بیشترین تلفات کل جنگ را در این منطقه دادند. با اینکه بیشتر پست های پاکستانی ها در اطراف بزرگراه تا اواسط ژوئن پاکسازی شده بود ولی بعضی از قسمت های بزرگراه تا پایان جنگ در دید و تیررس توپخانه قرار داشت.

 

توپخانه هندی ها در حال گلوله باران مواضع پاکستانی ها

 

به محض اینکه نیروهای هندی کنترل بلندی های مشرف بر بزرگراه را به دست می گرفتند با تغییر مسیر خود نیروهای مهاجم را به پشت خطوط مرزی عقب می راندند. در میان همه نبردها، نبرد در تولولینگ به آهستگی به سمت مطلوب طرف هندی پیش می رفت. نیروهای پاکستانی در تولولینگ توسط مبارزان کشمیری تقویت شده بودند. در بعضی از پست ها نیز مقاومت شدیدی توسط پاکستانی ها صورت پذیرفت به طوری که در ارتقاع تایگرهیل (نقطه 5140) درگیری های خونینی بین دو طرف درگرفت و تلفات سنگینی به دو طرف وارد شد. در آخرین مرحله درگیری در این بلندی با کشته شدن 10 نیروی پاکستانی در مقابل 5 سرباز هندی این بلندی به تصرف نیروهای هندی درآمد. آخرین نبردها در نوک قله این بلندی به درگیری تن به تن نیز رسیده بود.

 

نیروهای هندی در حال بازپس گیری ارتفاعات

 

همینطور که عملیات پاکسازی پست ها در حال انجام بود در حدود 250 قبضه از توپ های مستقیم و منحنی زن نیز در اختیار نیروهای هندی قرار گرفت. در این میان هویتزر میدانی بوفورس FH-77B نقش حیاتی و موثری را بازی می کرد و تیراندازان هندی حداکثر استفاده را از آن به عمل آوردند. 

در حالی که به علت شرایط زمین حملات هوایی با راکت و بمب های غیر هدایت شونده با تاثیر گذاری کم در حال انجام بود به تدریج نیروی هوایی هند از هوایپماهای فرانسوی میراژ 2000 خود به همراه بمب های هدایت لیزری برای هدف قرار دادن پناهگاه های مستحکم پاکستانی ها استفاده کرد. در طی این بمباران ها نیروی هوایی هند یک فروند میگ 27 را به علت از دست رفتن موتور و یک فروند میگ 21 را به دلیل آتش ضد هوایی پاکستانی ها از دست داد. همچنین یک فروند هلیکوپتر Mi-8 هندی به همراه 4 خدمه بر اثر آتش استینگرهای پاکستانی سرنگون شد. 

 

نیروی هوایی هند در نبرد کارگیل

 

بقایای یک میگ 21 هندی که توسط پاکستانی ها سرنگون شد

 

در بسیاری از نقاط حساس نه آتش توپخانه و نه بمباران هوایی نمی توانست برای تسخیر پست هایی که پاکستانی ها در آنها موضع داشتند مفید واقع شود. ارتش هند تعدادی از تک تهاجمی مستقیم را به سمت مواضع پاکستانی ها انجام داد که بسیار آهسته پیش می رفت. این نبردها گاهی در بلندی هایی به ارتفاع 5500 متر اتفاق می افتاد و به علت دید عالی پاکستانی ها، پیشروی هندی ها باید در طول شب اتفاق می افتاد که سرمای هوای تا منفی 15 درجه زیر صفر نیز می رسید و احتمال انجماد افراد وجود داشت. بر اساس تاکتیک های نظامی هندی ها می بایست اقدام به محاصره نیروهای پاکستانی مستقر در کوهها می کردند که این خود مستلزم آن بود که نیرهای هندی با عبور از خط مرزی در آن سوی مرز با قطع خطوط لجستیک پاکستانی ها اقدام به محاصره آنها نمایند. اما این کار چندان خوشایند هندی ها نبود و آنها از گسترش دامنه جنگ وحشت داشتند.

دو ماه بعد از شروع نبردها نیروهای هندی به آهستگی بیشتر مکان های استقرار نفوذی ها را بازپس گرفتند. تا این زمان در حدود 75 تا 80 درصد از منطقه توسط هندی ها پاکسازی شده بود.

به دنبال این اتفاقات، پاکستان برای فروکش کردن درگیری به طور تدریجی از آمریکا به منظوز میانجی گری درخواست کمک کرد. در آن زمان به علت تجهیز پاکستان (همانند هند) به سلاح اتمی هر دو طرف از گسترش درگیری و همه جانبه شدن آن واهمه داشتند. در نهایت پس از موافقت پاکستان با بیرون کشیدن نیروهای خود به سمت منطقه تحت کنترلش، آمریکا موافقت کرد تا به عنوان واسطه بین دو کشور عمل کند. نواز شریف به طور رسمی در تاریخ 4 جولای 1999 موافقت خود را با خروج نیروهای پاکستانی اعلام نمود. با وجود خروج بیشتر نیروهای پاکستانی هنوز تعدادی از نیرهای ارتش و مبارزان کشمیری در بعضی از ارتفاعات مقاومت می کردند. در نهایت ارتش هند در آخرین هفته جولای حمله نهایی خود را انجام داد و منطقه را پاکسازی کرد وآخرین نیروهای پاکستانی نیز از منطقه خارج شدند و نبرد در 26 جولای پایان یافت.

سرلشکر شاهد عزیز که بعدها به عنوان رئیس ISI نیز انتخاب شد در سال 2013 عنوان کرد که در واقع مجاهدین در این نفوذ نقش اساسی نداشتند و بیشتر سربازان پاکستانی در این پوشش به جنگ کارگیل رفتند.

به عقیده یکی از فرماندهان اصلی میدانی ارتش هند به نام ژنرال ود پراکاش مالک و تعدادی از محققان نظامی، ایجاد خطوط تدارکات و لجستیک برای این جنگ از مدت ها پیشتر اغاز شده بود. حتی گمان می رود که این نقشه از زمان نخست وزیران پیشین پاکستان نیز اتخاذ شده بود ولی به دلیل ترس از ایجاد یک جنگ همگانی با هند هیچگاه اجرا نشد. با این حال نواز شریف نخست وزیر وقت پاکستان بعدها ادعا کرد که وی نیز از نقشه حمله آگاه نبوده است و تنها بعد از تماس تلفنی اتال بیهاری واجپایی نخست وزیر هند با وی، او از وضعیت آگاهی بافته است. او ادعا کرد پرویز مشرف فرماندهی وقت ارتش پاکستان که از سال 1998 به این سمت منصوب شده بود به همراه تعدادی از ژنرال های ارتش نقشه این عملیات را طرح کرده بودند. با این حال مشرف نیز اظهار داشت که نواز شریف تنها 15 روز بعد از سفر واجپایی به لاهور برای مذاکرات صلح از طرح حمله اگاه شده است.

بر طبق برخی گزارش ها در طی این درگیری رژیم اسرائیل با رساندن تجهیزات توپخانه ای و مهمات و بمب های هدایت لیزی، هواپیماهای بدون سرنشین و در نهایت تصاویر ماهواره ای در کنار هند و در برابر پاکستان قرار داشت.

پاکستانی ها در این نبرد در حدود 400 نفر کشته و 660 نفر زخمی و 8 اسیر داشتند که در مقابل آنها هندی ها حدودا 500 کشته، 1360 مجروح و یک اسیر داشتند و دو هواپیما و یک بالگرد آنها نیز سقوط کرد. در پایان جنگ هردو طرف درگیر به قهرمانانشان مدال های افتخار اهدا کردند.

 

ارتشبد پرویز مشرف فرمانده وقت ارتش پاکستان به همراه نواز شریف نخست وزیر این کشور

 

علت های زیادی برای شروع جنگی که هیچ یک از مقامات پاکستانی مسئولیت آغاز و دادن فرمان حمله آن را بر عهده نگرفته اند بیان می شود. اگرچه پاکستان از شروع کردن آتش جنگ هیچ دستاورد سیاسی بدست نیاورد و نتوانست قسمتی از منطقه مورد تهاجم را در اشغال خود نگه داشته باشد ولی در درگیری  نظامی توانست خسارت و تلفات نسبتا بیشتری بر هندی ها وارد سازد و در نهایت نیز به آسانی نیز مناطق اشغالی را به هندی ها بازپس نداد. یک سال بعد از آن حادثه ارتشبد پرویز مشرف فرمانده ارتش پاکستان با کودتای نظامی حکومت نواز شریف را ساقط نمود و خود عهده دار این پست شد.

منابع:

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Kargil_War

http://carnegieendowment.org/2012/09/20/airpower-at-18-000-indian-air-force-in-kargil-war-pub-49421

http://www.pakistanarmy.biz.tc/kargilwar.html

https://zuhayer.wordpress.com/2010/02/13/kargil-war-1999

 

با تشکر از جناب Mehran55 بابت پیشنهاد این موضوع

تقدیم به شهدای گمنام اسلام

تمامی حقوق متعلق به نویسنده و مترجم و وبسایت میلیتاری می باشد

 

 

[Aariaboy 275]

یه سوالی که برای من پیش اومده

تقریبا نه ،تمام تاپیک هایی که خوندم در نهایت پاکستان بوده که شکست خورده ، یا در حد شکست به خاری افتاده

ارتشش نسبت ب هند ضعیفتره؟

این که تو تمام نبرد ها شکست میخوره ، چرا بازهم دست ب حمله میزنه؟ اصلا تو جنگی پیروز شده؟

[saeghe_1 1,531]

نکاتی که برای خودم مورد توجه هست رو با شما هم در میون میزارم

 

رزمایشهای هندی هارو  که نگاه کردم چه مشترک با چین و چه به تنهایی آمادگی جسمانی پایینی دارن اثلا شل ول تشرف دارن 

شاید این ضعف رو با نفرات زیاد پوشش میدن شاید هم برداشت من اشتباه هست 

 

در مورد اینجور جنگها  و علت شروعش  بماند  از نظر من تمام این آقایون که نام برده شد حقوق بگیر سرویس اطلاعاتی آمریکا و اینگلیس هستن 

بازیچه ای بیش نیستن

 

 

 

تایپیک بسیار خوبی بود و جا ی تحلیل زیاد داره

:rose:  :rose:

 

تشکر

ویرایش شده در آذر 95 توسط saeghe_1

[deserthawk 5,518]

یه سوالی که برای من پیش اومده

تقریبا نه ،تمام تاپیک هایی که خوندم در نهایت پاکستان بوده که شکست خورده ، یا در حد شکست به خاری افتاده

ارتشش نسبت ب هند ضعیفتره؟

این که تو تمام نبرد ها شکست میخوره ، چرا بازهم دست ب حمله میزنه؟ اصلا تو جنگی پیروز شده؟

 

البته اینطور نیست که در بعد نظامی ارتش پاکستان هیچ پیروزی در طی چندین مرحله نبرد با هند بدست نیاورده باشه ولی مشکل در اینجاست که در کل و در بعد سیاسی هدف از شروع هر مرحله از جنگ ها در سال های مختلف برای پاکستان مشخص نبوده و استراتژی قوی برای پیروزی، تثبیت زمین و تعیین حداکثر مقدار استفاده از قدرت و در نهایت دامنه جنگ بسیار ضعیف بود. بهترین استراتژی نبرد در میان پاکستانی ها هم اتفاقا در همین جنگ بود ولی به علت های مختلف پیروزی سیاسی حاصل نشد. از جمله این نکته که در مقطع زمانی جنگ کارگیل اختلافات داخلی در پاکستان به حداکثر مقدار خود رسیده بود و بین نخست وزیر و ارتش و ISI اختلافات شدیدی وجود داشت.

در حالی که ارتش خود را درگیر در کارگیل کرده بود و با موفقیت هم اهداف ابتدایی را محقق کرده بود، قوای سیاسی از دامنه دار شدن جنگ ترسید و حاضر نشد با تمام قوا از این اقدام دفاع کنه همچنان که نیروی هوایی پاکستان با داشتن هواپیماهای F-16 می تونست نقش موثری در این درگیری ها ایفا کنه ولی این امر صورت نپذیرفت. در بقیه جنگ ها هم اینطور هست و باید به صورت موردی و در زمان خاص خودش بررسی بشه.

 

نکاتی که برای خودم مورد توجه هست رو با شما هم در میون میزارم

 

رزمایشهای هندی هارو  که نگاه کردم چه مشترک با چین و چه به تنهایی آمادگی جسمانی پایینی دارن اثلا شل ول تشرف دارن 

شاید این ضعف رو با نفرات زیاد پوشش میدن شاید هم برداشت من اشتباه هست 

 

در مورد اینجور جنگها  و علت شروعش  بماند  از نظر من تمام این آقایون که نام برده شد حقوق بگیر سرویس اطلاعاتی آمریکا و اینگلیس هستن 

بازیچه ای بیش نیستن

 

 

 

تایپیک بسیار خوبی بود و جا ی تحلیل زیاد داره

:rose:  :rose:

 

تشکر

 

ضمن تشکر از شما در مورد ضعف نیروهای هندی دقیقا نمیشه این مسئله رو به طور کامل تصدیق کرد. البته در این مورد خاص نیروهای هندی به جز تعدادی از بودائیان منطقه تقریبا حامی خاصی بین نیروهای محلی نداشتند و تقریبا بیشتر جمعیت مسلمان نشین این منطقه همانطور که الان هم مشخص هست با طرف هندی مخالف هستند وحتی بسیاری از اونها در کنار پاکستانی ها جنگیدند که این  توانایی طبیعی اونها در زندگی و جنگیدن در محیط با اکسیژن پایین کوهستان  برتری قابل توجهی به نیروهای پاکستانی می داد. ولی شما باید به تعداد بالای نیروهای هندی در مقابل پاکستانی ها (30 هزار در مقابل 5 هزار) و پشتیبانی نیروی هوایی و هلیکوپترهای هندی از نیروهاشون هم توجه کنید که با وجود مقاومت پاکستانی ها ولی در نهایت این سنگرها تصرف می شد.

به طور کلی استراتژی هندی ها در محاصره دریایی پاکستان بسیار در این جنگ با اهمیت بود و یکی از دلایل قبول عقب نشینی پاکستانی ها همین تهدید به قطع خطوط دریایی و واردات نفت بود.

[Aariaboy 275]

البته اینطور نیست که در بعد نظامی ارتش پاکستان هیچ پیروزی در طی چندین مرحله نبرد با هند بدست نیاورده باشه ولی مشکل در اینجاست که در کل و در بعد سیاسی هدف از شروع هر مرحله از جنگ ها در سال های مختلف برای پاکستان مشخص نبوده و استراتژی قوی برای پیروزی، تثبیت زمین و تعیین حداکثر مقدار استفاده از قدرت و در نهایت دامنه جنگ بسیار ضعیف بود. بهترین استراتژی نبرد در میان پاکستانی ها هم اتفاقا در همین جنگ بود ولی به علت های مختلف پیروزی سیاسی حاصل نشد. از جمله این نکته که در مقطع زمانی جنگ کارگیل اختلافات داخلی در پاکستان به حداکثر مقدار خود رسیده بود و بین نخست وزیر و ارتش و ISI اختلافات شدیدی وجود داشت.

در حالی که ارتش خود را درگیر در کارگیل کرده بود و با موفقیت هم اهداف ابتدایی را محقق کرده بود، قوای سیاسی از دامنه دار شدن جنگ ترسید و حاضر نشد با تمام قوا از این اقدام دفاع کنه همچنان که نیروی هوایی پاکستان با داشتن هواپیماهای F-16 می تونست نقش موثری در این درگیری ها ایفا کنه ولی این امر صورت نپذیرفت. در بقیه جنگ ها هم اینطور هست و باید به صورت موردی و در زمان خاص خودش بررسی بشه.

 

 

ضمن تشکر از شما در مورد ضعف نیروهای هندی دقیقا نمیشه این مسئله رو به طور کامل تصدیق کرد. البته در این مورد خاص نیروهای هندی به جز تعدادی از بودائیان منطقه تقریبا حامی خاصی بین نیروهای محلی نداشتند و تقریبا بیشتر جمعیت مسلمان نشین این منطقه همانطور که الان هم مشخص هست با طرف هندی مخالف هستند وحتی بسیاری از اونها در کنار پاکستانی ها جنگیدند که این  توانایی طبیعی اونها در زندگی و جنگیدن در محیط با اکسیژن پایین کوهستان  برتری قابل توجهی به نیروهای پاکستانی می داد. ولی شما باید به تعداد بالای نیروهای هندی در مقابل پاکستانی ها (30 هزار در مقابل 5 هزار) و پشتیبانی نیروی هوایی و هلیکوپترهای هندی از نیروهاشون هم توجه کنید که با وجود مقاومت پاکستانی ها ولی در نهایت این سنگرها تصرف می شد.

به طور کلی استراتژی هندی ها در محاصره دریایی پاکستان بسیار در این جنگ با اهمیت بود و یکی از دلایل قبول عقب نشینی پاکستانی ها همین تهدید به قطع خطوط دریایی و واردات نفت بود.

برداشت من از پاکستان اینه

یه کشور بی دروپیکر بدون قدرت مرکزی، نیروی نظامی با قدرت متوسط وه عدم اطلاعت کامل از قدرت مروزی تو تمام نیروها (خب ی سری نیروهای خاص رو باید کنار گذاشت ،فرق دارن ) ،نیروهای بشدت افراطی ،ضعف شدید تو ساختار قدرت سیاسی در قسمت مربوط ب جنگ ، نیروهای افراطی جنگی(تنها قدرتش همین وهابیت اماده جهادن ) ،فرماندهان نچندان لایق تو سطح میانی(برای جنگی که با تانک و بدون پشتیبانی هوایی زدن تودل دشمن و تانکاشون گیرکرد تو شن و شدن سیبل ثابت ،یا درگیری های زیادی که خوندم ،همش پاکستان ترکیده اسمش یادم نمیاد متاسفانه  ،کلا تو بحث اسم و عدد ضعیفم شرمنده لبخند)و مجهز ب بمب اتمی(تنها دلیل امنیت خارجیش)

در قبالش،من قبلا هند رو کشور ضعیفی میدونستم ،الان با توضیحات دوگانه شما ،الان نمیدونم هند در چ وضعیه ،ارتش قوی ای داره؟روی کاغذ منظورم نیست ،در حقیقته 

چون توی کاغذ نیروهوایی امارات  و عربستان تنهایی کل نیروهای مارو حریفن ، در واقعیت منظورم بود

باتشکر

[armagdon 3,964]

برداشت من از پاکستان اینه

یه کشور بی دروپیکر بدون قدرت مرکزی، نیروی نظامی با قدرت متوسط وه عدم اطلاعت کامل از قدرت مروزی تو تمام نیروها (خب ی سری نیروهای خاص رو باید کنار گذاشت ،فرق دارن ) ،نیروهای بشدت افراطی ،ضعف شدید تو ساختار قدرت سیاسی در قسمت مربوط ب جنگ ، نیروهای افراطی جنگی(تنها قدرتش همین وهابیت اماده جهادن ) ،فرماندهان نچندان لایق تو سطح میانی(برای جنگی که با تانک و بدون پشتیبانی هوایی زدن تودل دشمن و تانکاشون گیرکرد تو شن و شدن سیبل ثابت ،یا درگیری های زیادی که خوندم ،همش پاکستان ترکیده اسمش یادم نمیاد متاسفانه  ،کلا تو بحث اسم و عدد ضعیفم شرمنده لبخند)و مجهز ب بمب اتمی(تنها دلیل امنیت خارجیش)

در قبالش،من قبلا هند رو کشور ضعیفی میدونستم ،الان با توضیحات دوگانه شما ،الان نمیدونم هند در چ وضعیه ،ارتش قوی ای داره؟روی کاغذ منظورم نیست ،در حقیقته 

چون توی کاغذ نیروهوایی امارات  و عربستان تنهایی کل نیروهای مارو حریفن ، در واقعیت منظورم بود

باتشکر

بعد از امریکا و روسیه هند در رده ی چین  قوی ترین ارتش جهان رو داره تکنولوژیشان نیز بهترین تکنولوژی های روز اسرائیل و فرانسه و امریکا و روسیه رو استفاده میکنه از نظر فضایی هم یک ناسای کوچک هست 

ویرایش شده در آذر 95 توسط armagdon

[sezar 910]

هند اصلا کشور ضعیفی نیست بینهایت قوی هست هم از بعد نظامی هم از بعد اقتصادی که باعث میشه بتونه جنگ رو مدیریت کنه در مقابل کشور پاکستان فقط بمب اتم داره و با توجه به جمود ذهنیشون هیچ کشوری دوست  نداره که جنگ همه جانبه با پاکستان داشته باشه البته وضع نیروی نظامی پاکستان معمولی هست (در مواردی از ایران قوی تر هست )بجز پیاده که تقریبا خوب ارزیابی میشه در این مورد دوستان رو ارجاع میدم به تاپیک  مقایسه نیروی نظامی هند و پاکستان 

[Aariaboy 275]

ممنون از همه دوستان کل باورهام در مورد هند بهم ریخت

ببخشید دیگه ی مثبت خشکو خالی پاسخگوی شما و نویسنده این قسمت نبود

[MR9 114,552]

سلام علیکم و رحمت ا... 

 

ضمن تشکر از برادر عزیز جناب deserthawk

 

بدون شک ، در یک مقایسه کلی ، مقایسه  دو ارتش هند و پاکستان ، صرف نظر از وجود تسلیحات هسته ای ، مقداری غیر قابل باور به نظر برسد . از یک نگاه ، ارتش هند ، بعنوان میراث دار ارتش استعماری بریتانیا در این شبه قاره ، استخوان بندی کاملاً انگلیسی دارد ( چه بلحاظ  علائم و درجات ، یونیفرم ها ، تسلیحات / تا جایی که پلیس هند هنوز از جنگ افزارهای انفیلد بریتانیایی با طرح جنگ دوم جهانی استفاده می کند ) , ولی پس از استقلال این کشور در پایان جنگ دوم ، ارتباطات گسترده ای با اتحاد شوروی برقرار شد و این کشور در سالهای جنگ سرد ، به یکی از مشتریان اصلی تسلیحات روسی درآمد تا جایی که مجوز تولید/ مونتاژ  جنگنده/ بمب افکن های روسی نیز بدان داده شد . پس از پایان جنگ سرد و بخصوص پس از 11 سپتامبر 2001 ، ارتباطات تسلیحاتی با ایالات متحده و فرانسه ( بخصوص در حوزه هوایی ) بیشتر گردید و این مساله در نبرد کارگیل خود را به وضوح نشان داد . 

 

 

در حقیقت ، ارتش هند ، ترکیبی از چهار دکترین متفاوت رزمی ( روسیه / شوروی ، ایالات متحده ، بریتانیا و فرانسه ) را در کنار تولید تسلیحات داخلی ( نظیر جنگنده ماروت و تجاس) بکار گرفته و این در نوع خود تقریباً منحصر بفرد بشمار می رود . 

 

 

 

در آنسو ، پاکستان ، با دنبال نمودن یک روند سینوسی ، پس از برقراری ارتباطات ویژه در قالب پیمان سنتو ، در یک مقطع بسمت ایالات متحده گرایش پیدا نمود و پس از ماجرای تولید بمب اتمی ، از رقابت شدید میان چین و هند برسر مناطق مرزی مشترک استفاده کرده و به شکل جالب توجهی بسمت چین گرایش پیدا نمود تا در حداقل شرایط ، بتواند توازن نظامی را برقرار نماید که ظاهراً این مساله بدون سلاح هسته ای تقریباً موفق نبوده که این از یک جهت به شکل فیزیکی این کشور نیز مرتبط خواهد بود 

 

با این حال ، دقت در این جنگ ، در کنار رزم زمینی ، توجهات جالبی را باید بسمت نبرد هوایی صورت گرفته بر فراز کارگیل و نقش نیروی هوایی ارتش هند در این جنگ  معطوف نمود که انشا... در پست بعدی بدان خواهیم پرداخت .

 

وضعیت قرار گیری کشور پاکستان در آسیای جنوبی 

 

نبرد غولها و نیمچه غولها ، راند نخست 

 

نبرد غولها و نیمچه غو.لها ، راند دوم 

 

 

پی نوشت :

 

اصرار بر توجه به قدرت هوایی ، بدین دلیل است که پس از ظهور هواپیما در جنگ نخست ، بدون شک ، هیچ جنگی خارج از تاثیر این قدرت نوظهور نبوده و هیچ فرمانده ای ، در تمام سالهای سپری شده از 1915 تا آینده نامعلوم ، نه قادر است و نه اجازه این را دارد که از این قدرت صرف نظر نماید .

[rozbeh 1,059]

با سلام ، از عزیزانی که حول این موضوع مطالعاتی داشتند از جمله صاحب محترم تاپیک و جناب MR9 تقاضا دارم چند سطری از مواضع حقیقی ایران در دوران نبرد کارگیل قلم بزنند ، با توجه به اینکه گفته شد اسراییل از هند پشتیبای کرده.

[sezar 910]

دوست عزیز ایران تا چند وقت پیش همیشه سعی میکرد متجاوز رو محکوم کنه چه زمانی که شوروی به افغانستان حمله کرد و چه زمانی که ...فقط در مورد اکراین سکوت کردیم .هنوز حرف های سفیرشون رو به یاد دارم که گلایه میکرد چرا شما موضع گیری نمیکنید و اصلا از ایران همچین انتظاری نداشتیم و .... البته شرایط منطقه ایجاب میکرد این کارو ولی ما در این جور مسایل همیشه طرف حق رو میگرفتیم