کاهش قابلیت اطمینان تسلیحات در اثر نفوذ تراشه های جعلی و دستکاری شده

[EMP 6,863]

 

 

مقدمه : 

 

قابلیت اطمینان (Reliability) به خاصیتی از سیستم اشاره دارد که زمان دادن سرویس مناسب را تضمین می کند. دسترس پذیری (Availability) قابلیت دیگری است که نشان می دهد در صورت بروز فالت سامانه بعد از چه زمانی خود را بازیابی کرده و قادر به دادن سرویس مناسب می شود. availability در واقع خاصیتی است در دل Reliability. بدون محاسبه قابلیت اطمینان، عملا تولید سخت افزار و نرم افزار برای صنایع بی معنی است. (یکی از موارد بازی که ما معمولا با وجود دانش کافی بلد نیستیم و باعث زمین خوردن محصولات هست). در ساخت سخت افزار این قابلیت اطمینان با روشهایی مانند Worst case circuit Analysis به صورت ریاضی بر اساس داده های موجود در اسناد معتبر قطعات محاسبه می گردد و در نرم افزار با استفاده از روشهای خیلی پیچیده تر که لبه تکنولوژی هستند مثلا از روی فواصل فالتهای کشف شده و یک سری روشهای ریاضی نشان می دهند  که باگ بعدی در چه زمانی رخ خواهد داد و این فاصله زمانی باید قبل از عرضه نرم افزار یک تصاعد حسابی یا هندسی داشته باشد تا اینکه بشود فاصله مناسبی را برای قابلیت اطمینان سیستم تضمین کرد. به عبارتی فاصله بین باگ جدید و باگ قدیم در یک نرم افزار تولید شده با معیار های مهندسی همواره طولانی تر می شود و اگر خلاف این باشد در اصطلاح گفته می شود که نرم افزار واگرا شده و باید دوباره از ابتدا ساخته بشود. امروزه قابلیت اطمینان مهمترین چالش صنایعی مانند خودرو سازی، هوا-فضا، نظامی، مهندسی پزشکی، راه آهن و نیروگاهی است. (م)

 

متن زیر خلاصه ای از گزارش 112 صفحه ای سال 2012 کمیته خدمات نیروهای مسلح سنای آمریکا است که ممکن است برای اعضای سایت و خوانندگان عبوری ولی مرتبط جالب باشد. اصل گزارش را هم می توانید از آدرسی که در انتهای این متن ارائه شده است دانلود بفرمایید.

 

پاتریک اورایلی در 8 نوامبر 2011 گفت: ما نمی خواهیم که قابلیت اطمینان یک موشک 12 میلیون دلاری رهگیر(اشاره به موشک سامانه تاد) با یک تراشه دو دلاری جعلی به خطر بیافتد. او فقط یک ژنرال ساده ایرلندی تبار نیست. اورایلی مدیر آژانسدفاع موشکی یا همان MDA است.

در نبردهای نوین جان پرسنل و موفقیت عملیات آنها در گرو تراشه های بسیار کوچک و نسبتا ارزان قیمت است. تحقیق ماه مارس سال 2011 سنا در مورد نفوذ تراشه های جعلی به تسلیحات DoD نشان داد که سیل بنیان کن این قطعات آنچنان نیرومند بوده که روشهای جلوگیری از آن نتوانسته مانع نفوذ این تراشه ها که اکثرا در چین ساخته می شوند به سامانه های دفاعی در یک اقتصاد سود محور بشود.

تنها در یک بازه دو ساله بین 2009 الی 2010 بیش از 1800 مورد صادرات قطعات مشکوک شامل بیش از یک میلیون قطعه ردیابی شد که بیش از 70 درصد آنها از منابع چینی صادر شده بودند. ده ها مورد از این صادرات به هدف نصب در سامانه های نظامی آمریکا بوده از جمله سایت های حرارتی تحویلی به ارتش، کامپیوترهای پرواز و عملیات موشک دفاع هوایی "تاد" و هواگرد های نظامی از جمله SH-60B، AH-64، CH-46، C17، C-130J، C-27J و P-8 پوزئیدون. بقیه موارد صادرات قطعات جعلی به ترتیب ازانگلستان و کانادا بوده که به ادعای سنا تحقیقات بعدی نشان داده که این کشورها هم باز به نحوی واسطه فروش قطعات جعلی ساخت چین قرار گرفته بوده اند.

همه راه ها به چین ختم می شود! (م.)

 

 

قطعه جعلی در بالگرد SH-60B:

این بالگرد نیروی دریایی دارای قابلیت ضد سطحی و زیر سطحی و نجات دارای سامانه مادون قرمز نگاه به جلو Forward Looking InfraRed یا FLIR برای دید شب است. این سامانه دارای یک هدف گذار لیزری برای هدایت موشکهای هلفایر است. در 8 سپتامبر 2011، شرکت ریتیون به فرماندهی آماد نیروی دریایی هشدار داد که ترانزیستورهای جعلی در 3 فیلتر اکتیو حفاظت سامانه FLIR از تداخل الکترومغناطیس (که می تواند ناشی از رادار های زمینی و دریایی و یا رادیوها و دیگر تولید کنندگان RF باشد) نصب شده اند. با اینکه این نقص از طرف ریتیون نقص ایمنی محسوب نشد اما نیروی دریایی معتقد بود که چنین نقصی مستقیم روی ناوبری و درگیری بالگرد موثر است به ویژه در ماموریت های شبانه و ریتیون مطابق قرار داد باید فورا کارفرما را مطلع می کرده است. با اینکه این فیلترها را ریتیون از یک پیمانکار در تکزاس (Texas-Spectrum) خریده بود اما پیگیری ها نشان داد که انتهای یک شبکه پیچیده توزیع و تامین قطعات به شرکت Huajie در شنزن چین می رسد.

 

 

قطعه جعلی در C-27J و C-130J:

این هواگرد های ترابری سنگین بهینه سازی شده از صفخات نمایشگر مشابهی استفاده می کردند که توسط شرکت L-3 DisplaySystems ساخته شده بود که انشعابی از شرکت L-3 Communication هست. دو شرکت لاکهید (پیمانکار C-130J) و Alenia (پیمان کار اصلی C-27J) صفحات نمایش را از شرکت L-3 DisplaySystems گرفته بودند که این شرکت در نوامبر 2010 متوجه جعلی بودن تراشه حافظه در بیش از 500 مورد نصب صفحات نمایشگرش شد. اما نه پیمانکار اصلی و نه سازنده نمایشگرها، تا 19 سپتامبر 2011 نیروی هوایی را از این موضوع مطلع نکردند! این تراشه ها از یک توزیع کننده در کالیفرنیا خریداری شده بود که خودش از شرکت چینی Hong-Dark-Electronic-Trade خرید نموده بود. بررسی ها نشان داد تنها از همین کمپانی 84000 تراشه خریداری شده و در هواگرد های نیروی هوایی نصب شده است! این تراشه خراب باعث نمایش غلط داده ها و گاها قطع تصویر می شده است. البته هواگردهای دیگری نظیر EA-6B نیز از این صفحات نمایش با تراشه جعلی شرکت L-3 بی نصیب نماندند.

 

 

 

نفوذ تراشه های جعلی به L-3 به این صورت بوده که ابتدا شرکت توزیع کننده در آمریکا 18 نمونه از تراشه را برای اینها فرستاده و اینها تست و تایید کرده اند و بعد از تایید بیش از 10000 قطعه فرستاده شده که دیگر توسط شرکت تست های کاملی روی آنها صورت نگرفته است. بعدها معلوم شد که قطعات جعلی شرکت Hong-Darkدر سامانه TCAS (جلوگیری کننده از برخورد هواگردهای هم ارتفاع) شرکت L3 نیز نفوذ کرده و روی C-5AMP، C-12 و Global-Hawk هم نصب شده است و معلوم نیست که این شرکت به چند پیمان کار دیگر قطعه فروخته باشد.

 

 

قطعه جعلی در P-8 Poseidon:

این هواگرد در اصل یک بوئینگ 737 هست که دارای توانایی ضد زیردریایی و ضد سطحی است.در سال 2011 نیروی دریایی 117 فروند از این نوع را سپارش داد. در 17 آگوست 2011 بوئینگ یک پیام با مهر Critical برای نیروی دریایی فرستاد و اعلام کرد که در ماجول تشخیص یخزدگی بدنه بیرونی این هواپیما یک قطعه مستعمل کشف شده که باید فوری جایگزین گردد. سامانه تشخیص یخزدگی حیاتی هست (Safety-Critical) و نشانگر آن در Deck نصب شده. این سامانه از دو کارت مشابه با افزونگی سرد مجهز به تراشه FPGA نظامی (سری مخصوص نظامی و هوا فضا) ساخته شده که ساخت شرکت Xilinx بوده است. نخستین بار بوئینگ در سال 2009 متوجه کارکرد بد سیستم تشخیص یخ شد و بعد از عیب یابی معلوم شد که قطعه مفروض از مدار چاپی جدا شده و کف جعبه افتاده است !!! استعلام بوئینگ از شرکت انگلیسی  BAE-systems و تحقیقات BAE در 2010 نشان داد که قطعه یک قطعه مستعمل بوده که ظاهرش را به صورت قطعه نو باز سازی کرده بودند. اما برای بوئینگ یک سال طول کشید تا نیروی دریای را با خبر بکند.

در سال 2003 Xilinx اعلام کرد که دیگر تراشه های FPGA استفاده شده در سیستم تشخیص یخ زدگی بوئینگ 737 را تولید نمی کند. در نوامبر سال 2008 شرکت BAE شروع به جستجو برای قطعات از رده خارج نمود تا از قرار داد جدید بوئینگ برای ساخت 737 و تبدیل آنها به P-8 برای نیروی دریایی پشتیبانی بکند. اینگونه بود که شرکت انگلیسی این قطعه را از شرکت Tandex-Test-Lab در کالیفرنیا خریداری کرد. شرکت Tandex-test-Lab مسئولیت تامین قطعه و تست آنها را به عهده داشت. این شرکت هم از یک توزیع کننده به نام Abacus در فلوریدا (که تصور می شد یک شرکت المانی است خریدهایش را انجام داد که آن کمپانی هم تراشه ها را از A-Access-Electronics شعبه ژاپن خریداری کرده بود و ... ) و در انتهای خط تامین دفتر اصلی شرکت A-Access-Electronics در شنزن چین قرار داشت.

به جای اینکه طراحی مجدد صورت بگیرد سعی کردند با خرید قطعات از رده خارج سیستم قدیمی را دوباره تولید بکنند.(م)

 

داستان از این قرار بود که در نوامبر 2009 تکنسین های بوئینگ متوجه یک صدای اضافی از سمت سامانه تشخیص یخ شدند و وقتی که آن را از هواپیما جدا کردند متوجه شدند که تراشه FPGA از برد جدا شده است . بررسی های BAE نشان داد که زیر میکروسکوپ قطعات دارای سایز مشابه نیستند، دارای  رنگهای متفاوت هستند ، فونت نوشته های روی تراشه ها متفاوت است و در مواردی در وسط تراشه نگارش نشده اند، دارای خراشهای ناشی از دستگاههای ساینده هستند، پایه های مشابه ندارند، تراشه های نصب شده از یک محموله خرید دارای تاریخ تولید های متفاوت هستند و ..... که نشانه کلاسیک تراشه های باز سازی شده اند. در نهایت Tandex اعتراف کرد که تمام تراشه ها را به جز 50 تای اول بطور کامل تست نکرده است زیرا تصور می شده که مطابق قرار داد این وظیفه BAE-systems است!

تراشه FPGA دیگری باز هم از شرکت Xilinx در سامانه اندازه گیری فاصله DME یا Distance-Measurement-Equipment نصب شده بود که اینبار توسط Honeywell به بوئینگ فروخته شده بود که جعلی از آب درآمد. مصیبت های P-8A برای بوئینگ به همین جا ختم نشد شرکت Rockwell-Collins هم قطعاتی به بوئینگ فروخته بود که جعلی از آب درآمدند!!!!

 

سامانه DME در P-8A وظیفه اندازه گیری پیوسته فاصله از نقطه زمینی مشخص شده را به عهده دارد. در سال 2008 Honeywell هزاران تراشه Xilinx را برای تولید این سامانه به بوئینگ فروخت که از دو توزیع کننده مختلف تهیه کرده بود.(شرکت Security-electronic و شرکت Zelcon) بعدها Honeywell دریافت که آثاری از لایه برداری، باز شدن پکیج تراشه و تعویض آن  و بازنویسی شماره و .... روی تراشه ها دیده می شود که کیفیت آنها را مشکوک می کند. این تراشه ها در C-17A نصب شده بودند و در دسامبر 2010 زمانی که تقاضای صرف نظر کردن نیروی هوایی از نصب تراشه جعلی روی C-17 ها را داشتند متوجه شدند که این تراشه ها روی  سامانه های DMA هواپیماهای P-8A هم نصب شده است.

در 7 ژولای 2010 شرکت Rockwell-Callins بوئینگ را آگاه کرد که از دو توزیع کننده به نامهای Labra-electronics و MVP-Micro خریداری شده اند نیز جعلی هستند. که در 27 ژولای بوئینگ به نوبه خود نیروی دریایی را آگاه کرد.

در چهارم آوریل 2012 هم بوئینگ به نیروی دریایی خبر داد که سامانه ضبط دیجیتال تصاویر که ساخت شرکت L-3-Communication هست دچار تراشه های جعلی Xilinx شده است!!! اما به دلیل اینکه خطر ایمنی فوری ندارند مهلت 90 روزه تعویض را برایش صادر کردند. اما این 2 سال بعد از زمانی بود که بوئینگ متوجه ایراد شده بود. کندی ارتباط بین بخشی بوئینگ باعث این تاخیر بود در حالی که نیروی دریایی با بوئینگ قرار داد داشت نه با بخش های داخلی او و این تاخیرات به کارفرما مربوط نمی شد.

 

 

قطعه جعلی در سامانه THAAD:

در سپتامبر 2010  آژانس دفاع موشکی متوجه قطعه جعلی حافظه در کامپیوتر ماموریت موشکهای سامانه تاد شد که کارکرد غلط این حافظه می توانست کارکرد موشک را مختل بکند. قطعه مفروض توسط Honeywell از یک توزیع کننده مستقل خریداری شده بود و بعد از نصب آنها در "کامپیوتر ماموریت" به شرکت لاکهید-مارتین فروخته شده بود و لاکهید-مارتین هم به MDA فروخته بود. اگرچه این دو شرکت MDA را از این مسئله مطلع کردند اما هزینه یافتن این مشکل برای آنها 2.7 میلیون دلار بود و پاداش حسن انجام کار پرداختی به آنها هم 2.1 میلیون دلار کاهش یافت. (در ایران این حسن انجام کار به صورت پاداش نیست و 7 درصد قرار داد یا بیشتر به عنوان حسن انجام کار قفل می شود تا اینکه اگر کارفرمای دولتی دوست داشت پرداخت بکند) البته این جریمه ها و هزینه ها باعث کاهش انگیزه شرکتها در گزارش موارد یافتن قطعات جعلی دیگر هم شده است و تنها برخی از شرکتها داوطلبانه گزارش این قطعات را می دهند.

جزئیات داستان از این قرار بود که در سپتامبر 2006شرکت Honeywell هزار و هفتصد عدد تراشه حافظه Flash ساخت شرکت اینتل را از یک توزیع کننده در فلوریدا به نام Hyper-Technology خریداری کرده بود. این تراشه ها دیگر در خط تولید نبوده و از کمپانی سازنده قابل دریافت نبودند. هر کارت کامپیوتر ماموریت دارای دو پردازنده و 16 تراشه Flash (یک طراحی خیلی قدیمی (م)) بودند که نگاهدارنده نرم افزار اصلی کامپیوتر ماموریت بودند. بدیهی است که هر گونه خرابی این تراشه ها یا کندی بیش از حد آنها هنگام خواندن از آنها منجر به مشکل Data-Integrity شده و کل کارکرد موشک را مختل می کند (م.)

بررسی ها نشان داد که کد تاریخ روی قطعات با آنچه درون آنها نوشته شده است تطبیق نمی کند و در نهایت نتیجه تست یک آزمایشگاه تخصصی در سال 2010 نشان داد که این تراشه ها مستعمل هستند. در نهایت شرکت لاکهید-مارتین را مطلع کردند و آنها هم به اطلاع MDA رساندند اما 50 موشک تولید و به مشتری داده شده بود و یکی از آنها حتی پرتاب هم شده بود. در نتیجه 49 موشک باقیمانده را پس گرفته و با هزینه ای برابر 1.94 میلیون دلار برای Honeywell و 675000 دلار برای لاکهید-مارتین تراشه ها تعویض گردید.

 

اما قطعات جعلی چگونه ساخته می شوند؟

تحقیقات نشان داده که این قطعات معمولا از روی زباله های الکترونیک جدا شده، شسته شده و خشک می گردند و سپس مرتب شده و به واحدهای بسته بندی و نوسازی داده می شوند که آنها هم به نوبه خود چهره قطعه را با ماشینهای پیشرفته باز سازی و با بسته بندی های شکیل عرضه می کنند. در جایی که یک لمس ساده یک کارت خودرو در خط تولید منجر به این می شود که رئیس خط کارت را دور بیاندازد، تصور کنید که چنین حجم عظیمی از دست کاری آن هم روی تراشه کهنه چه بلایی بر سر کیفیت و قابلیت اطمینان آن می آورد و چگونه می شود قابلیت اطمینان سیستمی را که با این قطعه جعلی ساخته شده بدست آورد؟

در این زنجیره تامین که معمولا در چین قرار دارد بیش از 10000 نفر مشغول به کار هستند که دولت چین نتوانسته مانع کار آنها بشود. 5 بازار از 15 بازار فیزیکی قطعات جعلی نیز در چین قرار دارد.

 

روش دیگر بوجود آمدن این قطعات باز تولید آنها از طریق نقض حق مالکیت معنوی سازندگان اصلی است. در این بازار نیز چین نقش 80 درصدی دارد و در رده دوم ترکیه با نقش 5 درصدی و در رده سوم هند با نقش 3 درصدی در تولید همراه با نقض مالکیت معنوی قرار دارند. درست مانند اسکناس های جعلی پیشرفت تکنولوژی باعث شده که تشخیص قطعات جعلی روز به روی مشکل تر بشود بویژه برای تولید کننده انبوه.

 

روش دیگر تغییر شماره قطعات اصلی و افزودن شماره های جدید به آنها است برای مثال شرکت آنالوگ دیوایس یک مبدل آنالوگ به دیجیتال دارد با شماره AD536AJD اما پسوند /883B که به معنی رعایت استاندارد Mil_STD_883B هست برای تراشه اصلی اساسا وجود ندارد و هر تراشه ای با این پسوند قطعا جعلی است.

 

چگونگی نفوذ قطعات جعلی:

در دهه 70 میلادی اکثر قطعات دارای منابع اصلی بودند اما برای سامانه هایی مانند F-15 که در این دههه به خدمت گرفته شد و سپس عمر افزایی شد تا فراسوی 2015 این مشکل پیش آمد که بسیاری از قطعه سازان دیگر وجود نداشتند و با توجه به نبردهای سنگین عراق و افغانستان و نیاز به تعویض قطعات و به روز رسانی که بسیار بیشتر از تحمل انبارهای آماد نیروی هوایی بود، لاجرم نیروی هوایی ایالات متحده رو به قطعه سازان نوین آورد که اینها به اندازه قطعه سازان اصلی قابل اعتماد نبوده و از کاربران تراشه های وارد شده از چین بودند. همچنین برای تعمیر برخی قطعات قدیمی نیاز به تراشه هایی داشتند که دیگر اساسا تولید نمی شدند در نتیجه تنها منبع این قطعات در چین بود !

 

ارتش آمریکا قطعات جعلی را به سه دسته تقسیم می کند.

دسته اول قطعات با شماره اصلی اما از رده خارج هستند که تنها منبع تامین آنها بعد از انبارهای ارتش، چین است. این قطعات در شکاری F-15، بمب افکن B-52، بالگرد CH-46،  C-130 Hercules، Global Hawk، جنگنده A-10، موشک ماوریک AGM-65A ، هواگرد E-C2 Hawkeye، هواگرد Osprey V-22، راکتور های اتمی و زیر دریایی های اتمی کلاس لس انجلس SSN-688 و ... استفاده شده اند. یکی از این قطعات تراشه حافظه ای هست که در 41 محصول دفاعی مورد استفاده DoD نصب شده است. گفته شده که حداقل 176 محصول دفاعی دچار نفوذ تراشه های جعلی هستند.

این قطعات مناسب خطوط تولید جدید (Lead Free process) به دلیل حرارت زیاد فرایند نبوده و افزون بر آن به دلیل عبور از عمر انبار داری هم حتی برای نصب با روش های قدیمی SN-PB خط تولید خودکار هم مناسب نیستند.(م)

 

دسته دوم شامل قطعاتی است که شماره آنها اصلی است اما تاریخ تولید آنها دست کاری شده است.

 

دسته سوم شامل قطعاتی است که شماره روی آنها نیز جعلی است. چیز دیگری است و شماره دیگری دارد .

 

دسته چهارمی هم هست که در دسته بندی ارتش آمریکا نیامده به دلایلی. وقتی در دانشگاه و مقالات علمی به جلوگیری از Counterfeiting اشاره می شود منظور آنها همانا قرار دادن تروجان های سخت افزاری در تراشه های اصلی توسط سازندگان متفرقه ای در مالزی و تایوان و چین و .... است که با کمپانی های اصلی قرار داد دارند و یا توسط خود کمپانی ها  (مثل time-out-counter شرکت Xilinx که این تروجان یک سخت افزار اضافی و موازی است که اگر فعال بشود کل خروجی های تراشه غیر فعال می گردد (high-Z می شود) و Xilinx رسما وجود آن را اعلام کرده است).  برخی از تروجان هایی هم که کمپانی ها می گذارند وجودشان اعلام نمی شود تا مقاصد خاصشان را بتوانند تامین بکنند (م.)

 

استاندارد جلوگیری از نفوذ تراشه های جعلی به محصولات:

استاندارد AeroSpace5553 که در سال 2016 به AS5553B تکمیل شده است به سیاست های جلوگیری و تشخیص و تعریف قطعات جعلی می پردازد که برای صنایع خودرو سازی، هوا فضا و دیگر صنایع با ایمنی بالا ذیل قرار داد با پیمان کاران به امضاء می رسد تا رعایت گردد. این استاندارد اولین بار در سال 2009 ارائه شد.

 

با سپاس فراوان از جناب MR9 که ویرایش زیبایی انجام دادند و عکسهای مرتبط را هم افزودند.

بن مایه: Inquiry into counterfeit electronic parts in the Department of Defense supply chain

https://archive.org/details/800449-counterfeit-electronic-parts-report

http://standards.sae.org/as5553/

http://spectrum.ieee.org/semiconductors/processors/the-hidden-dangers-of-chopshop-electronics

[seyedmohammad 10,523]

با تشکر از ترجمه ی زیبا و  انتخاب بجای مطلب برادرمون  emp. 

 

 (در ایران این حسن انجام کار به صورت پاداش نیست و 7 درصد قرار داد یا بیشتر به عنوان حسن انجام کار قفل می شود تا اینکه اگر کارفرمای دولتی دوست داشت پرداخت بکند)

 

 

در ایران  ضمانت حسن انجام کار هست  . البته  یه ضمانت انجام تعهدات هم هست که جزو بندهای قرار داده و هردوی این ها توسط کارفرمای بخش خص.صی هم اعمال میشه و ربطی به  دولتی بودن کارفرما نداره . پاداش حسن انجام کار موضوع دیگری هست که در موارد نادری  توسط بخش خصوصی  اعمال میشه .

[sohrabirani 706]

عالی بود
فقط خدا میدونه چینی ها سر ایران چه بلاهایی که نیاوردن

[sezar 910]

جالبیش اینجاس که تو کدنویسی بعضی محصولات که در حتی در اختیار مصرف کننده هم نیستند بعضی حفره های امنیتی میزارن که با در صورت مثلا قرار گرفتن هواگرد اسرائیل توسط اس 300 میاد عملکرد یه تراشه رو قطع میکنه تا موشک خطا بره  بخاطر همین هست که تولید داخل خیلی خوب هست هرچند که منشا تولیدات ما هم اکثرا چین و روسیه هست و با توجه به حفاظت اطلاعات ضعیف ما این مدخل ها تحت نظر هستند و میشه از طریقش خراب کاری کرد ولی چون کد نویسیش مال خودمون هست توی تستها خیلی راحت این قطعات پیدا میشن ایشالا به باور ملی برسیم که هر چیزی ایرانیش بهتر هست لااقل در محصولات دفاعی

[Brave_Heart 1,963]

 منشا تولیدات ما هم اکثرا چین و روسیه هست و با توجه به حفاظت اطلاعات ضعیف ما این مدخل ها تحت نظر هستند

 

جالب است که سردار حاجی زاده به وضوح به وجود اشکالات عمدی در قطعات الکترونیکی وارداتی برای موشکهای ایران اشاره کردند ولی کسی به آن توجه کافی نداشت !

ویرایش شده در اسفند 95 توسط Brave_Heart

[hightech 1,597]

جالب است که سردار حاجی زاده به وضوح به وجود اشکالات عمدی در قطعات الکترونیکی وارداتی برای موشکهای ایران اشاره کردند ولی کسی به آن توجه کافی نداشت !

مگر ما خودکفا نیستیم؟!؟

[warjo 3,008]

جالب است که سردار حاجی زاده به وضوح به وجود اشکالات عمدی در قطعات الکترونیکی وارداتی برای موشکهای ایران اشاره کردند ولی کسی به آن توجه کافی نداشت !

سردار حاجی زاده چه زمانی این حرف را زدند؟
اگر می تونید لینک منبع را اعلام کنید؟ یا رسانه ای که این خبر را به نقل از سردار ذکر کردند عنوان کنید؟

[pyaghoubi 531]

مگر ما خودکفا نیستیم؟!؟

تراشه رو که قطعا خودمون تولید نمیکنیم!

اگرچه که باید تولید بتوانیم کنیم! حداقل در مقاصد نظامی حساس!

این مطالب بحدی جالب بود و تشکر میکنم، بابتشون، البته شما یک بخش رو نادیده گرفتین برای صنایع با ایمنی بالا، اونم بحث دستگاههای پزشکی و سلامت هست!

مورد چهارم، که برخیش اعلام هم شده، آدم رو بفکر فرو میبره! یکی از مقاصد FPGA های چینی کلا ایران هست! و ارزونم میدن...

با اجازه این مطلب رو برای جانشینم تو شرکت فرستادم! در تلگرام بدون ذکر منبع! چون میدونم لینک رو میدادم اینجا رو میشناخت، میاد کلا اینجا درگیر میشه! بعد تمرکزش روی کارها بهم میخوره، بهرحال راضی باشید. چون تاکید زیادی داره روی خیلی مسائل!

در حالیکه شخصا، ترجیحم از منبع اصلی تامین تراشه ها بوده همیشه...

 

با تشکر.

ویرایش شده در اسفند 95 توسط pyaghoubi

[Brave_Heart 1,963]

سردار حاجی زاده چه زمانی این حرف را زدند؟
اگر می تونید لینک منبع را اعلام کنید؟ یا رسانه ای که این خبر را به نقل از سردار ذکر کردند عنوان کنید؟

 

گفتگوی سردار حاجی زاده  با برنامه تیتر امشب:

https://www.youtube.com/watch?v=Bb1LcihtB0I

از دقیقه 18:19 به بعد را گوش کنید.  اگر ترجمه زیبای دوستان از طریق بزرگان سایت به مقامات صنایع دفاعی و نیروهای مسلح برسد بسیار مفید خواهد بود چون این بنده های خدا فکر می کنند خرابکاری از سوی آمریکایی ها بوده است و این در حالی است که خود آمریکایی ها هم بر اساس مقاله دوستان دچار این مشکل هستند.

[EMP 6,863]

تراشه رو که قطعا خودمون تولید نمیکنیم!

اگرچه که باید تولید بتوانیم کنیم! حداقل در مقاصد نظامی حساس!

این مطالب بحدی جالب بود و تشکر میکنم، بابتشون، البته شما یک بخش رو نادیده گرفتین برای صنایع با ایمنی بالا، اونم بحث دستگاههای پزشکی و سلامت هست!

مورد چهارم، که برخیش اعلام هم شده، آدم رو بفکر فرو میبره! یکی از مقاصد FPGA های چینی کلا ایران هست! و ارزونم میدن...

با اجازه این مطلب رو برای جانشینم تو شرکت فرستادم! در تلگرام بدون ذکر منبع! چون میدونم لینک رو میدادم اینجا رو میشناخت، میاد کلا اینجا درگیر میشه! بعد تمرکزش روی کارها بهم میخوره، بهرحال راضی باشید. چون تاکید زیادی داره روی خیلی مسائل!

در حالیکه شخصا، ترجیحم از منبع اصلی تامین تراشه ها بوده همیشه...

 

با تشکر.

درود به دوست گرامی

اتفاقا در مقدمه به مهندسی پزشکی هم اشاره شده است. از نظر سهم بازار در آینده نزدیک تعداد تجهیزات مهندسی پزشکی که نیازمند قابلیت اطمینان بالا هستند ممکن است از صنایع خودرو سازی هم بالاتر برود. برای اینکه مشکلات این جور صنایع بهتر درک بشود باید بگویم که یک بالا بر ساده شیشه در یک خودرو دارای آن چنان مشکلاتی ایمنی-صنعتی است که شما می توانید فقط در این زمینه دکترای برق بگیرید و چندین مقاله هم در IEEE مرتبط با این موضوع وجود دارد.

 

شوربختانه به دلیل برخی از سیاستها بخش خصوصی نتوانسته است به تولید تراشه در ایران بپردازد. البته طراحی های فراوانی شده تراشه های زیادی هم ساخته شده اما وقتی شما به یک کشوری مثل اندونزی و مالزی و تایوان می سپاری که تراشه طراحی شده شما را بسازند چون خودتان تجهیزات ساخت ندارید باز دچار درج تروجان سخت افزاری می شوید. بلایی که سر FPGA های PROASIC شرکت Actel آمد سر شما هم می آید البته خیلی شدید تر. من یک شرکت بزرگ خصوصی داخلی را می شناسم که با وجود غیر اقتصادی بودن صرفا به دلیل علاقه علمی یکی از سهامدارانش مشغول طراحی چند تراشه خاص برای محصولات خودش است که فعلا در خارج قرار هست ساخته بشوند ولی اگر مزاحمت نکنند و اینها را روانی و فراری نکنند تجهیزات ساخت تراشه را هم وارد و نصب خواهد کرد و توان مالی و مدیریتی این کار را هم کاملا دارد.

 

شوربختی دیگر این هست که ازپایان نامه هایی که درزمینه تشخیص تراشه های مشکوک به ویژه از نوع چهارم است به هیچ وجه حمایتی نمی شود و اساتیدی که خودشان را بسیجی هم می نامند به دانشجویانی که در زمینه تشخیص تروجان ها تحقیقات دکترای خود را انجام داده اند صرفا به دلیل اینکه مقالات آنها توسط غربی ها رد می شود دستور به انصراف از تحصیل می دهند و حتی اجازه تعرف Proposal را هم نمی دهند آن هم در یک دانشگاه دولتی مثل شریف. این خیلی طبیعی است که مقاله یک ایرانی مقیم ایران در زمینه های استراتژیکی مثل EMP و HTH توسط آنطرف آبها رد بشود اما خوب وزارت علوم و سیستم گزینش او رفتارشان طوری است که باید بگوییم مارادونا را رها کنید استاد اسدی را بگیرید.

گفتگوی سردار حاجی زاده  با برنامه تیتر امشب:

https://www.youtube.com/watch?v=Bb1LcihtB0I

از دقیقه 18:19 به بعد را گوش کنید.  اگر ترجمه زیبای دوستان از طریق بزرگان سایت به مقامات صنایع دفاعی و نیروهای مسلح برسد بسیار مفید خواهد بود چون این بنده های خدا فکر می کنند خرابکاری از سوی آمریکایی ها بوده است و این در حالی است که خود آمریکایی ها هم بر اساس مقاله دوستان دچار این مشکل هستند.

از قدیم گفته اند چاه نکن بهر کسی اول خودت دوم کسی.

اینها از سال 2008 به بعد خودشان به مشکل جدی خوردند اما از خیلی خیلی قبل تر از آن مشغول مزاحمت برای دیگرانی که خریدار تراشه هستند بوده اند.

البته یاد آوری برخی از مسائل همیشه خوب است اما بعید می دانم که سردار حاجی زاده این موارد را نداند. در سیستم نظارتی نظامی ما مسئولیت این تیپ موارد را به گردن پدافند غیرعامل می اندازند که معمولا معاونت IT آن سازمان مسئول مستقیم هست.

 

موردی که در مقاله بالا برای من تازگی داشت این بود که در یک محصول نظامی از فیلتر EMI اکتیو استفاده شده که معمولا از پسیو استفاده می گردد و این موردی است که فکر من را مشغول کرده که چرا و چطور اینها از فیلتر اکتیو استفاده کرده اند.

مورد بعدی این بود که شرکتی با بلوغ سازمانی درجه 5 در معیار CMMI مانند بوئینگ چطور این قدر کند می گردد که کارفرما را این قدر دیر خبر می کند از وجود عیب.

مورد بعدی هم تهدیدات ناشی از برون سپاری کارها است که این روزها در ایران مد شده است و باید منتظر ناکارآمدی های ناشی از برون سپاری ها باشیم.

 

 

یکی از تجربه های شخصی من با تراشه جعلی:

در یک شرکت خصوصی داشتیم یک سامانه نظارت 8 کاناله روی تصاویر ارسالی به ایر می ساختیم که تراشه اصلی یک Virtex-5 بود. صاحب شرکت با خوشحالی تعداد محدودی از این تراشه را با قیمت دانه ای 300 دلار خریده بود در حالیکه قیمت این تراشه اگربیش از 100 تا می خریدی دانه ای 800 دلار بود در Digikey.

تراشه رفتار غیر عادی داشت و پایدار نبود. به ما اعلام کرده بودند که این تراشه دارای stepping با کد ES هست. این یعنی Engineering Sample که معمولا مجانی به شرکتها داده می شود و اینها توانسته اند که از این مسیر آن را ارزان دریافت بکنند. اما وقتی Stepping را روی 2 می گذاشتیم تراشه رفتار درستی می کرد. (stepping ها ویرایش های با تغییر جزئی یک تراشه را مشخص می کنند و در صورت تنظیم اشتباه در ابزار سنتز و ... کارکرد تراشه مظابق با طراحی و شبیه سازی شما نخواهد بود.)

تا اخر پروژه نفهمیدیم که بالاخره باید چه عددی را روی ان تنظیم بکنیم که رفتار مطمئنی داشته باشد زیرا روی 2 هم باز کاملا مطمئن کار نمی کرد.

معلوم نبود از روی کدام برد این تراشه ها را برداشته بودند و تراشه چه تنشهایی را که تحمل نکرده بود.

[pyaghoubi 531]

درود به دوست گرامی

 

شوربختی دیگر این هست که ازپایان نامه هایی که درزمینه تشخیص تراشه های مشکوک به ویژه از نوع چهارم است به هیچ وجه حمایتی نمی شود و اساتیدی که خودشان را بسیجی هم می نامند به دانشجویانی که در زمینه تشخیص تروجان ها تحقیقات دکترای خود را انجام داده اند صرفا به دلیل اینکه مقالات آنها توسط غربی ها رد می شود دستور به انصراف از تحصیل می دهند و حتی اجازه تعرف Proposal را هم نمی دهند آن هم در یک دانشگاه دولتی مثل شریف. این خیلی طبیعی است که مقاله یک ایرانی مقیم ایران در زمینه های استراتژیکی مثل EMP و HTH توسط آنطرف آبها رد بشود اما خوب وزارت علوم و سیستم گزینش او رفتارشان طوری است که باید بگوییم مارادونا را رها کنید استاد اسدی را بگیرید.

مشخصا، شما کار کردین، پست های قبلی شما رو هم مطالعه کردم، و علم عملی و تئوری رو باهم جمع کردید، که استفاده میکنیم.

 

اما در این بخش موافق صحبت های شما نیستم، دلیلش این هست که یا ژورنالی مختص یا برای چاپ این کارها وجود داره یا خیر، ضمن اینکه آیا اینکار novelty دارد یا خیر، یا صرفا کاری صنعتی هست... بعبارتی کار آکادمیک هست یا خیر!

این تفاوت در همه جای دنیا وجود داره، بطور مثال اینجا در کانادا، بخشی از هزینه تحقیقات رو یک شرکت صنعتی میده، و شما بخاطرش دکتری میگیرید،  بنابراین کار شما به دو بخش معمولا تقسیم میشه، کار صنعتی! و کار آکادمیک.... همزمان دو کار

صنعتی که معمولا روتین هست و مقاله ای هم ازش بیرون نمیاد، بیاد هم مجاز به این نیستید دقیقا همون رو چاپ کنید، میتونید بطور مثال الگوریتم رو در کاربرد دیگه بکار ببرید یا علمی که بدست آوردید، ولی همون رو نمیتونید ولی در اغلب موارد اصولا کار اینقدر روتین هست که قابل چاپ نیست! بعبارتی چیز جدیدی برای ارائه نداره! اگر هم چیزی جدید بشه پتنیت میشه با همکاری شما و بنام دانشگاه حداکثر! (بعبارتی حق استفاده برای دانشگاه هست)

در کنارش آکادمیک هست که شما بایست 4 5 مقاله معتبر، بطور مثال در سطح IEEE trans داشته باشید برای دفاع تا زیاد بمشکلی برنخورید! در درسها آسون میگیرن نسبتا، در تحقیقات، حتی شکل ارائه هم بشدت سختگیرن! حتی اگه محتوی فنی رو تایید کنن....

 

---

در ایران متاسفانه کلا خلط مبحث میشه، و همین مطلب توسط عده ای دانسته یا ندانسته توزیع میشه، و افرادی مثل شخصی که ازش یاد کردید، سرشون به این علت زیر آب میره!

بعبارتی کلا اگر شخصی بتونه چیزی فراتر استعدادهای دانشگاههای ایران ارائه کنه! راه انحرافی زیاد جلو پاش گذاشته میشه بصورت سیستماتیک یا در اثر حسادتها و غیره، که در اونصورت خدا باید کمک کنه!!

 

--------

در نهایت یادی کنیم از بنده خدا ارائه دهنده فیلتر کالمن! که مقاله اش از trans control رد شد! فکر کنم از MIT هم اخراج شد! کلا تعداد قابل توجهی آدمهای بزرگ صنعتی، یا علمی و صنعتی دقیق بشی، همه یه سابقه اخراج! یا انصراف شده بصورت مقطعی در کارنامه اشون هست....

در بیشتر دنیا صنعت چند پله از مسائل آکادمیک عقبتر هست و شرکتهای بزرگ بخصوص دست بعصا جلو میرن (تجاری منظورم هست)، و البته سرمایه گذاری میکنند روی علم جدید و البته کارهاشونم موازی پیش میبرن (تحقیقات روتین که عرض شد!)

برعکس در مسائل نظامی! و برعکس در مسائل نظامی! و لبه تکنولوژی که بعضی مسائل! اصولا بسختی در کتابها وجود داره! چه برسه در دانشگاه، در این کتابها هم خیلی گوشه و حاشیه ای مطرح شدن! بطوری که توجهی رو بر نمیانگیزه، و گاها تلخیص شده....

اما بهرحال راه از دانشگاه میگذره، باید تعاریف رو مشخص کرد، دانشگاه برای دادن مدرک حتی خارج و اصولا خارج (به کار آکادمیک شما، novelty و غیره نگاه میکنه نه بمیزان صنعتی سازی و غیره و صد البته ژورنال هم همینه اگرچه نیم نگاهی به مسائل دیگه داره)

ضمنا از یکجا رد شد! باید نظرات داوران رو دید، فرستادش جای دیگه، بخصوص اگر نفهمیدن، در نهایت رد شدن مقاله حتی به کرات! اگر شما از کارت مطمئنی! کلا بخشی از پروسه پذیرش هست.....

 

اما در همین دانشگاههای خارج! بخاطر بخش صنعتی کار، بشما پول میدن، برای آکادمیک مدرک! پس تعاریف مشخص هست، و نباید خلط مبحث کرد.....

خودم تجربه این چنین مسائلی رو دارم، اما مشخصا تونستن تاثیرش رو بر شما بگذارند، همیشه در هر کپی هرچقدر دقیق مقداری اطلاعات از دست میره! هیچی مثل بررسی نمونه اورجینال نیست، پس بهتره از اول تعریف کنیم دانشگاه چی هست، و در جایی که ازشون وارد کردیم چجوری کار میکنه! ما هم کپی آمریکای شمالی هستیم (نه کپی اروپایی، اگرچه در همونم میدونم مقاله از الزاماته که بمعنی novlety هست، ولی تعداد کمتر)

ویرایش شده در اسفند 95 توسط pyaghoubi

[EMP 6,863]

اما در این بخش موافق صحبت های شما نیستم، دلیلش این هست که یا ژورنالی مختص یا برای چاپ این کارها وجود داره یا خیر، ضمن اینکه آیا اینکار novelty دارد یا خیر، یا صرفا کاری صنعتی هست... بعبارتی کار آکادمیک هست یا خیر!

.........خودم تجربه این چنین مسائلی رو دارم، اما مشخصا تونستن تاثیرش رو بر شما بگذارند، همیشه در هر کپی هرچقدر دقیق مقداری اطلاعات از دست میره! هیچی مثل بررسی نمونه اورجینال نیست، پس بهتره از اول تعریف کنیم دانشگاه چی هست، و در جایی که ازشون وارد کردیم چجوری کار میکنه! ما هم کپی آمریکای شمالی هستیم (نه کپی اروپایی، اگرچه در همونم میدونم مقاله از الزاماته که بمعنی novlety هست، ولی تعداد کمتر)

درود به دوست گرامی

کار کرد ژورنال ها و مقالات علمی در واقع برای تایید مدارک نیست. مدرک شما را آن دسته از افرادی باید تایید کنند که PhD شما را امضاء می کنند و اعتبار شما در واقع به اعتبار آنها بستگی دارد. ژورنال و کنفرانس (در مهندسی کامپیوتر به دلیل سرعت تغییرات برخی از کنفرانس های خاص اعتبار بالاتری از ژورنال دارند) برای این هست که شما دانش خود را با دیگران به اشتراک بگذارید و آن را گسترش بدهید.

در دانشگاه های فتوکپی شده ما الان برای پروپوزال هم شما باید مقاله تایید شده داشته باشی. اگر یک مقاله از نظر علمی درست است و کپی برداری نیست و تکراری نیست کل عالم هم آن را رد بکند دلیلی ندارد که من به عنوان استاد بیایم بگویم که چون دیگران رد کرده اند پس درست نیست. دلیل رد کردن باید منطقی باشد نه اینکه یک خط بنویسند با اینکه ایده Novel هست اما practical نیست و رد بکنند.

 

اگر استادی تاییدش بند دیگران است نشان دهنده این هست که در زمینه مورد نظر صاحب نظر نیست و اساسا حق هدایت این دانشجو را نداشته است.

شوربختانه دانشگاه های ما به دلیل نداشتن اعتبار، خودشان را بند یک سری ژورنالهایی کرده اند که شما وقتی می خواهی در آنها مقاله چاپ بکنی باید همه حقوق معنوی کار خود را به آنها منتقل بکنی. کار درست این بود که به جای دادن ژورنال ابتدا ثبت پتنت رخ می داد و سپس ژورنال داده می شد تا پتنت تبلیغ شده و خریدار پیدا بکند.

اما در ایران اوضاع کاملا معکوس است.

 

به هر روی این سیستم آموزش عالی منحرف ما فقط تولید کننده ایده مجانی برای غربی ها است و بس.

 

پروفسور آلمانی که روزگاری با او کار می کردم و در رشته خودش قطب علمی حساب می شد نیز از دادن مقاله دانشجویان جلوگیری می کرد و خیلی از دانشجویانش حتی یک پوستر هم نداشتند اما تایید او روی رساله دکترای یک نفر یعنی داشتن یک مدرک سطح بالا و معمولا هر چند سال یک مقاله بیرون می دهد که البته بلافاصله هم در بهترین مجلات علمی جهان چاپ می شود.

[MOHAMMAD 6,333]

 

مورد بعدی هم تهدیدات ناشی از برون سپاری کارها است که این روزها در ایران مد شده است و باید منتظر ناکارآمدی های ناشی از برون سپاری ها باشیم.

 

با تشکر از زحمات شما، دقیقا در زمانی که داشتم مطلب شما را می خواندم به همین مطلب فکر میکردم، سالها آرزوی خیلی از ما این بود که بشویم مثل آمریکا و بتوانیم خیلی از نیازمندیهایمان را از بخش خصوصی تأمین کنیم. برخی چیزها مبانی فکری آدم را بطور بنیادی تغییر می دهد!

[rroozisia 79]

چند سال پیش تو یه سازمان علمی حضور داشتم که بحث جالبی پیش اومد.یکی از مسئولین میگفت ما مدار طراحی میکنیم و میدیم تو مالزی و تایوان برامون بسازن ولی اونا تو تراشه ها ویروس سخت افزاری جا میدن.تراشه بعد یه مدت از کار می افته یا اطلاعات غلط تحویل میده.قرار بود تو مقطع دکترا یه شاخه ای برای تشخسص این مشکلات به وجود بیاد که دیگه خبری ازش ندارم.

در مورد ساخت قطعه هم همین بگم که خیلی سخت تر پیشرفته تر و حساس تر از اون چیزی هست که فکرشو میکنید(های تک های تک).تو کشورهایی مثل مالزی سنگاپور و ... که قطعات الکترونیکی تولید میشه مسئولین قسمت های حساس همه از کشور مادر هست و فقط کارگرهاشون مال اون کشورند و فقط برای کاهش هزینه ساخت میرن تو کشوری مثل مالزی و ... کارخونه و خط تولید احداث میکنند.