برنامه بروزرسانی اف-14 ارتقاء گربه های پارسی ، گذشته ، حال ، آینده

[Skyhawk 16,545]

بر 11 شهریور 1397 در 11:51 , EMP گفت:

در شهریور 95 حسین دهقان و در 31 مرداد 95 سورنا ستاری در مورد ساخت موتور توربوجت بیان کرده اند که ظرف 2 سال و حداکثر در کمتر از 3 سال موتور توربوجت با قدرت بیش از 20000 پوند (یعنی چیزی نزدیک به قدرت موتور توربوفن TF30با پس سوز (20900 پوند) و به نظرم حتی قویتر از موتور توربوجت J-79) در یکی از شرکتهای دارای تجربه زیاد در ساخت توربین تولید خواهد شد و گام بعدی تهیه موتورهای توربوفن خواهد بود که مدل سابسونیک آن برای هواگردهای مسافربری قاعدتا زودتر قابل دستیابی است تا مدل خیلی مشکلتر سوپرسونیک.

عرض سلام و ادب

 

تنها پیشران توربوجت موجود در ایرانی که تراستش بیش از ۲۰۰۰۰ پونده موتور AL-21 هست و بعیده مهندسی معکوس بشه.

حتی J-79 هم که تراستش کمتر از اینه مهندسی معکوسش خیلی توجیه نداره و دلیلش هم اینه که زیادی بزرگ و سنگینه و تراستش هم به همون نسبت بالا نیست.

 

اما یک توربوجت دیگر داریم که برای مهندسی معکوس مناسبه.

ظاهرا RD-33 های میگ ۲۹ های ما از نوع توربوجت هستند! در تعدادی از وب سایتهای خارجی و حتی منابع روسی دیده بودم که RD-33 رو توربوجت معرفی کرده بودند به همین خاطر از یکی از دوستان در این رابطه سوال کردم که در ادامه جواب ایشون رو قرار میدم.

 

نقل قول

 

نه خیر تو مدل ام کی توربوفن شده ... تو مدل پایه توربوجته 

 

وی با اشاره به موتور رونمایی شده در وزارت دفاع گفت: این موتور با توان 5 هزار پوند ساخته شده است و موتور جدید با قدرت بیش از 20 هزار پوند برای استفاده در جنگنده های سنگین و صنایع دیگر در حال ساخت در شرکت دانش بنیان مپناست.

http://www.iribnews.ir/fa/news/1261696/موتورهای-جت-با-چهار-برابر-قدرت-کنونی-دردست-ساخت-است

 

 

بنابراین میشه احتمال داد که RD-33 در حال مهندسی معکوسه و چند وقت پیش مورد بهینه سازی هم قرار گرفته بود و در نمایشگاه توانمندی های دفاعی هم در غرفه پیشران های هوایی(تولیدی)قرار داشت. تراست RD-33 در مدل Mk بیست هزار پوند هست.

موتور اوج هم پیش از رونمایی در حاشیه نمایشگاه صنعت دفاعی سالهای گذشته دیده شده بود.

[Skyhawk 16,545]

در ادامه پست قبل

RD-33

 

 

پیشران مدرن EJ200 جنگنده تایفون

 

به امتداد یافتگی کنار گذر تا نزدیکی های نازل بیرونی دقت کنید.

این تکنیک  در جهت خنک سازی محفظه پس سوز و ساندویچ کردن گازهای خروجی استفاده میشه.

[EMP 6,864]

درود به دوستان گرامی

عکس و فیلم منتشر شده از پرواز اسکرامبل مجهز به موشکهای اسپارو، سایندوایندر و سجیل عملیاتی در آبان ماه 1396

https://www.tasnimnews.com/fa/news/1396/08/01/1552909/فیلم-پرواز-شبانه-جنگنده-اف-14

با دقت در فیلم-عکس بالا می بینیم که برای تیکاف از پس سوز استفاده شده درحالیکه تامکتهای مجهز به موتورهای F110-GE-400  که حتی تراست خشک کمتری از AL31 داشتند برای چنین پروازی نیاز به استفاده از پس سوز ندارند و این موتورهای قدیمی TF30 هستند که چنین نیازی دارند. به عبارت دیگر تا آبان 96 که موتورهای با قدرت مناسب (مثلا AL31) برای تامکتها حداقل روی جنگنده آلرت نصب نبوده است.

مطابق آنچه در کتاب زیر آمده

http://libgen.io/book/index.php?md5=48AEA04BC3E18BD0631A5956A1FE8CFD

استالهای موتور TF30  در سرعت های کم باعث چرخش هواپیما می شده است و معمولا شکاری از دست می رفته و این موتور مقصر در 30 درصد سقوطها بوده که برای آمریکا 1.5 میلیارد دلار هزینه ایجاد کرده است. موتور TF30 از 16 طبقه کمپرسور شامل 3 bypass-fan و شش طبقه کمپرسور فشار پایین و هفت طبقه کمپرسور فشار بالا بهره می برد. توربین فشار بالای تک مرحله ای این موتور از آلیاژ پایه کبالت ساخته شده است که توانایی تحمل 1000 درجه سانتیگراد را دارد.

موتور RD-33 اولیه هم تراست بدون پس سوز کافی برای برخاستن تامکت 22 تنی ندارد مگر نمونه های بهبود داده شده. برای مثال موتور 117C سوخوی 35 که اگر اشتباه نکنم باید گونه ای از سری AL باشد تراست خشک 14500 پوند دارد و با پس سوز توانش به 22800 می رسد. بنابراین اینکه گفته شده که تراست موتور توربوجتی که مپنا قرار بوده تا به الان بسازد و نهایت تا سال دیگر تحویل بدهد، با پس سوز 4 برابر موتور توربوجت اوج است، اطلاع مفیدی نیست. باید دید که تراست خشک و بدون پس سوز آن چقدر است و آیا از سامانه کنترل دیجیتال بهره می برد یا اینکه به موتورهای قرن گذشته تعلق دارد.

با اینکه در صنعت هوانوردی داخلی موتورهای روسی معمولا موتورهایی با عمر کم در نظر گرفته می شوند و اقبال کمی به آنها وجود دارد اما استدلال جناب skyHawk می تواند بسیار به واقعیت نزدیکتر باشد. زیرا که این راهی است که دیگران رفته اند و بسیار محتمل است که ایران هم ریسک نکرده و راه آنها را ادامه داده باشد.

این هم یک سند تقدیم به جناب MR9 و بقیه دوست داران گربه.

https://www.forecastinternational.com/archive/disp_pdf.cfm?DACH_RECNO=194 در این سند آمده که تا 2010 قرار است که تامکت ها از خدمت خارج بشوند ولی خیلی زودتر در 2006 از خدمت خارج شدند پس مورد قطعا فقط فنی نبوده است.

اما برای در خدمت نگاه داشتن مفید تامکتها ارتقاء دیگری که در مورد گربه در دسترس است استفاده از رادارهای باند L آرایه فازی فعال روی تامکت هایی است که به عنوان آواکس از آنها استفاده می کنیم.

در سال 2009 در نمایشگاه MASK نمونه ای از این رادار نمایش داده شده بوده است http://www.ausairpower.net/APA-2009-06.html

با توجه به wing-intake خاص تامکت و استفاده روسها از این نوع رادار از سال 2009 در سوخوی 27 و 35 و حتی پکفا با هدف کشف اهداف پنهان کار که ابعاد آنها برای طول موج باند X خاصیت پنهان کاری مفیدی دارد نه همه طول موجها در همه باندها، می توان فرض کرد که نصب آن روی تامکت که بدنه آن الهام بخش روسها در ساخت سوخوی های 27 به بعد بوده هم امکان پذیر باشد.

http://uupload.ir/files/j4dl_haynes-h6100-page-5.jpg

نکته جالب اینجا است که همزمان با کمپانی بزرگی مثل آسلسان ترکیه کمپانی های بسیار کوچک دانش بنیانی هم در ایران وجود دارند که ماجولهای کارآمد فرستنده/گیرنده یا همان TR را برای باند X که باند مشکلتری هم هست در تیراژ کافی ساخته اند و دست کم قیمت تمام شده نمونه ایرانی با حفظ کیفیت قابل قبول بسیار ناچیز است. بنابراین برای چنین شرکتهایی ساخت TR برای باند L باید کار بسیار ساده تری باشد. ضمن اینکه ترانزیستورهای گالیوم نیترید در این باند به راحتی از بازار داخلی قابل خرید هستند که مشخصه آنها داشتن موبیلیتی خوب در دمای بالا است که برای کاربردهای هواپایه آنها را ایده آل می کند و شرکتهای داخلی قادر به طراحی تراشه های حاوی ماجولهای TR بر پایه تکنولوژی گالیوم نیترید و یا ساخت ماژولها با نیمه هادی ها به صورت دیسکریت هستند و این باند نیازمند حجم پردازش کمتری نسبت به باند X است.

البته باند L  مشکلات خاص خودش را هم دارد که از جمله طول موج حدود 30 سانتی متر آن است که باعث می شود که Resolution-Cell که در آن هدف کشف می شود ابعاد وسیعی داشته باشد که دقت کافی برای هدف قرار دادن هدف را به دست نمی دهد.

http://uupload.ir/files/dido_resolutioncell.png

راه حل این مشکل با داشتن تعداد خوبی تامکت در آسمان و شبکه کردن داده ها بین آنها و یا بین یک تامکت و ایستگاه های زمینی رادارهای باند L می تواند دقت کافی را برای ما تامین بکند. راه حل دیگر هم می تواند یک رهگیری ترکیبی از باند L و باند X باشد.

مشکل دیگر این هست که روشن شدن این رادار همان و کشف موقعیت شکاری حامل و در معرض خطر موشکهای آشیانه یاب قرارگرفتن هم همان. که البته برای تامکت با RCS معادل نیمی از یک B52 غول پیکر، خیلی تفاوتی نمی کند. برای این منظور انواع تاکتیک ها قابل استفاده است که یک نمونه از آن در شکل زیر نشان داده شده است.

http://uupload.ir/files/g08w_practical_lpi.png

می توان PRF رادار را هم به صورت Jittered پیاده کرد و از انواع روشهای LPI و روشهای ابتکاری استفاده کرد تا قدرت تشعشع نشتی کاهش بیاید و یا اینکه موشکهای آشیانه یاب سردرگم بشوند.

 

[sasasasa 3,147]

بر 23 شهریور 1397 در 23:27 , Skyhawk گفت:

به امتداد یافتگی کنار گذر تا نزدیکی های نازل بیرونی دقت کنید.

این تکنیک  در جهت خنک سازی محفظه پس سوز و ساندویچ کردن گازهای خروجی استفاده میشه.

 

من اخباری مبنی بر تلاش برای مهندسی معکوس rd33 شنیده بودم. اولا اولین سوال اینجاست که اگر این موتور تولید شود کاربرد ان چه خواهد بود. یک کاربرد استفاده از ان در میگ 29 های موجود است. ولی این استفاده برای توجیه تولید ان در کشور کافی نیست. یک دلیل دیگر میتواند استفاده از ان در اف 14 باشد که به نظر من این موتور برای اف 14 ضعیف محسوب میشود. کلا میگ 29 هواپیمای بسیار سبکتری از اف 14 است. توجیه سوم میتواند ساخت کوثر تک موتوره با rd33 باشد که در این حالت rd33 برای کوثر بسیار بزرگ است. اینکار باعث افزایش قابل توجه سرعت کوثر میشود که احتمالا سازه ان مقاومت این سرعت را ندارد. علاوه بر این تطبیق این موتو با این سایز روی کوثر مشکل است و بعید است قابل اجرا باشد

نکته بعدی اینکه ظاهرا هنوز عده ای امیدوارند که روسیه تکنولوژی سوخو 30  , al31  را به ما بدهد. تولید موتور هزینه بسیار بالایی دارد. بعید است کشور هم زمان روی 2 موتور سرمایه گذاری کند.

[mhstq 776]

هم اکنون, sasasasa گفت:

توجیه سوم میتواند ساخت کوثر تک موتوره با rd33 باشد که در این حالت rd33 برای کوثر بسیار بزرگ است. اینکار باعث افزایش قابل توجه سرعت کوثر میشود که احتمالا سازه ان مقاومت این سرعت را ندارد. علاوه بر این تطبیق این موتو با این سایز روی کوثر مشکل است و بعید است قابل اجرا باشد

نکته بعدی اینکه ظاهرا هنوز عده ای امیدوارند که روسیه تکنولوژی سوخو 30  , al31  را به ما بدهد. تولید موتور هزینه بسیار بالایی دارد. بعید است کشور هم زمان روی 2 موتور سرمایه گذاری کند.

سلام
درباره موتور AL31 واقعا صحبت هایی با روس ها شده
ظاهرا هر دو کشور پروژه تک موتوره روی کاغذ مانده ای هم دارند
پروژه FB44 ایران و S54 روسیه
.
این تصویر
.
http://uupload.ir/files/8odq_1.jpg
.

 

کمااینکه پوسترهای صاعقه در نمایشگاه تبریز هم تک موتوره بود
.
از طرفی ایران به غیر از روسیه از طریق چین هم می تواند این فناوری را بگیرد و مشابه پرنده های جی15 و جی 11 پرنده های بومی خودش را طراحی کند
صحبت های فرمانده سابق ارتش برای رسیدن به توان ساخت هورنت جای تامل دارد با ارتقاء پلتفورم صاعقه می شود به این منظور رسید
مثل این تصویر
.

http://uupload.ir/files/29j0_4.jpg

.
اما درباره موتور RD33 هم روی پروژه شفق کارایی دارد و هم روی پلتفورم آینده و ارتقاء یافته قاهر
اگر فرض بگیریم قاهر مثل جی31 در حال ارتقاء هست با توجه به پلتفورم خاصی که دارد و استفاده از کانارد ، نزدیک ترین پرنده دو موتوره نیمه سنگین نسل پنجم به قاهر شاید پروژه KF-X باشد
به این تصاویر دقت کنید
.
قاهر و جی 31
.

http://uupload.ir/files/wqwu_11.jpg
.
پروژه KF-X
.
http://uupload.ir/files/cdrz_1b4a69620b158c258782c31dc68bc13a.jpg
.
در واقع فکر میکنم نسل بعدی جنگنده های ساخت وطن همین مسیر را طی کند که رسیدن به پیشران های AL31 , RD33 نیاز هست
شاید هم من اشتباه کنم
خاک پای همه دوستان و اساتید به ویژه استاد خودم آقا رضا که ذره پروری میکنند و همیشه سئوالات را جواب می دهند هم هستم
یاحق

 

 

[sezar 910]

10 hours قبل , EMP گفت:

البته باند L  مشکلات خاص خودش را هم دارد که از جمله طول موج حدود 30 سانتی متر آن است که باعث می شود که Resolution-Cell که در آن هدف کشف می شود ابعاد وسیعی داشته باشد که دقت کافی برای هدف قرار دادن هدف را به دست نمی دهد.

البته به این شوری هم که جناب عالی میفرمایین نیست وگرنه اینقدر اصرار به ساخت رادار باند ال بی معنی میشد . چند وقت پیش با یکی از اساتید صحبت میکردم همین سوال رو ازشون پرسیدم جوابشون این بود که با الگو گیری از رادارهایی مثل گرین پاین ( EL/M2090 در فرکانس L-Band کار می‏کند) و جستجوگر الکترونیکی پیشرفته(ابر پردازش ) و استفاده از الگوریتمهای ابداعی متخصین ایرانی و همینطور بهره گیری از کامپیوترهای با قدرت پردازش بسیار بالا ( در حد نیمچه ابرکامپیوتر ) و  ... این رادارها میتونن هم نقش پیش اختار و هم نقش رادار کنترل آتش رو بازی کنن و ... ( من رشتم قدرت هست خیلی متوجه نشدم چی میگفت ولی کلیت حرفش همین بود )

[Skyhawk 16,545]

بر 25 شهریور 1397 در 19:14 , sasasasa گفت:

من اخباری مبنی بر تلاش برای مهندسی معکوس rd33 شنیده بودم. اولا اولین سوال اینجاست که اگر این موتور تولید شود کاربرد ان چه خواهد بود. یک کاربرد استفاده از ان در میگ 29 های موجود است. ولی این استفاده برای توجیه تولید ان در کشور کافی نیست. یک دلیل دیگر میتواند استفاده از ان در اف 14 باشد که به نظر من این موتور برای اف 14 ضعیف محسوب میشود. کلا میگ 29 هواپیمای بسیار سبکتری از اف 14 است. توجیه سوم میتواند ساخت کوثر تک موتوره با rd33 باشد که در این حالت rd33 برای کوثر بسیار بزرگ است. اینکار باعث افزایش قابل توجه سرعت کوثر میشود که احتمالا سازه ان مقاومت این سرعت را ندارد. علاوه بر این تطبیق این موتو با این سایز روی کوثر مشکل است و بعید است قابل اجرا باشد

نکته بعدی اینکه ظاهرا هنوز عده ای امیدوارند که روسیه تکنولوژی سوخو 30  , al31  را به ما بدهد. تولید موتور هزینه بسیار بالایی دارد. بعید است کشور هم زمان روی 2 موتور سرمایه گذاری کند.

احتمالا در فاز اول RD-33 توربوجت مهندسی معکوس میشه و در فاز بعدی این پیشران همچون نسل های جدید RD-33 به توربوفن تبدیل میشه.

به دلیل داشتن کنار گذر تبدیلش به توربوفن بدون افزایش قطر موتور از تبدیل جی ۸۵ به توربوفن نسبتا راحت تره.

 

این پیشران حتی در نوع توربوجت خیلی از نیازهای ما رو تامین میکنه.

میتونه در شفق آموزشی/رزمی و کوثر بکار گرفته بشه و همچنین امکان ساخت جنگنده ای در کلاس میگ ۳۵ و  سوپر هورنت رو میسر میکنه.

در کل سطح صنایع هواپیماسازی ایران و توانمندی هاش رو از ساخت جنگنده های سبک به توان ساخت جنگنده های نیمه سنگین ارتقاء میده و پس از مدتی پیشران های اصلاح شده و حتی جدیدتر ارائه میشن که میشه اونها رو جایگزین توربوجتها کرد، مشابه ارتقای تامکت های نیروی دریایی آمریکا و تغییر پیشرانهاشون از TF-30 به F-110.

همچنین تنها یک دستگاه از پیشران RD-33 توانمندی های جدیدی به قاهر ارائه میکنه و میشه نمونه مافوق صوت و چند منظوره این جنگنده رو هم تولید کرد.

 

پ.ن:

البته بکارگیری RD-33 بدون تغییرات سازه ای در تایگر و کوثر ممکن نیست و اگر قرار باشه این پیشران در کوثر استفاده بشه قطعا سازه هم تغییر میکنه.

F-20:

[EMP 6,864]

درود به دوستان گرامی

وبگاه میلیتاری واچ اعتقاد داشت که در صورتی که تامکت ها با فناوری جدید در ایران ارتقاء یافته و آماده عملیات باشند برای حفظ تعادل نظامی در منطقه باید از شکاری هایی مانند F-35 استفاده کرد. چندی بعد تعدادی F-35 در یکی از مستعمرات آمریکا در نزدیکی تنگه هرمز مستقر شدند. به این بهانه متن زیر تهیه شده است باشد که برای دوست داران گربه و صنعت هوایی و نظامیان آموزنده باشد.

میراث رابرت مک نامارا

رابرت مک نامارا وزیر دفاع آمریکا و از دید خیلی از آمریکایی ها مسئول افتضاح ویتنام آرزو داشت که نیروی دریایی و نیروی هوایی به جای استفاده از ده ها نوع هواپیمای مختلف از چند نوع هواپیمای مشترک استفاده کرده و به اینگونه هزینه های لجستیکی ارتش عظیم ایالات متحده آمریکا کاهش بیابد. F-111B برای نیروی دریایی و F-111A برای نیروی هوایی در نظر گرفته شد.

طرح اف-111 بسیار بزرگتر و سنگین تر از آن بود که روی ناوها به راحتی مورد استفاده قرار بگیرد به همین دلیل نیروی دریایی به دنبال جنگنده ای رفت که سبکتر و کوچکتر باشد اما همان توانایی ها را داشته باشد.

عکس1

عکس2

عکس3

نیروی هوایی هم بیکار ننشسته بود و از درون الزامات پروژه FX طرح f-15 را بیرون کشید. این بار مک نامارا دوباره از هر دو نیروی دریایی و هوایی خواست که سازش کرده و گونه دریایی f-15 با بال تا شونده و ارابه فرود مستحکمتر برای نیروی دریایی توسعه داده بشود که تلاش های سه نفر با نامهای کوچک تام باعث شد که F-15N عملی نشود.

 اقدامات دریاسالار توماس کانلی و دریابان توماس مورر و حمایت مک نامارا منجر به تولید جنگنده ای شد که بعدها به دلیل اینکه جنگنده های نیروی دریایی Bearcat, Hellcat, Cougar, Panther, Tiger و ... همگی یک جورایی نام گربه داشتند و دو ژنرال و یک غیر نظامی ارشد مدافع آن همگی نام "تام" داشتند، تامکت نامیده شد. گرومن شرکتی بود با تجربه دریایی آشنا به نیازهای نیروی دریایی و خوشنام برای آن نیرو. گرومن طرحی مشابه F-111 را ارائه داد. سکان عمودی این جنگنده برای جا شدن در هنگرها کاهش ارتفاع داده شد و برای حفظ کارایی آن از یک سکان به دو سکان تبدیل شد و 9 درجه هم زاویه یافت که بازهم کوتاه ترش کرد. موتور این جنگنده به صورت موقت همان موتور اف-111 یعنی TF30 انتخاب شد که اولین موتور توربوفنی بود که در جنگنده ها بکار رفته بود و مصرف سوخت کمتری نسبت به نمونه های توربوجت داشت. بعدها این موتور به F110-GE-400 ارتقاء یافت. اگر چه قرار بود وزن این هواپیما حداکثر 55000 پوند و خیلی سبکتر از f-111 هشتاد و دو هزار پوندی باشد اما دست آخر وزنی بین 65000 تا 75000 پوند یافت بسته به نوع محموله.

عکس4

عکس5

برای اینکه موتور F110 در داکت طویل موتور تامکت جاداده شود و بالانس وزنی هم صورت بگیرد یک قسمت اضافی به طبقه پس سوز موتور F110 اضافه شد که پسوند GE400 مربوط به همین مورد است.

بعد از نصب موتور قدرتمند تر بود که تامکت به شکاری که برای آن طراحی شده بود نزدیک شد و حین پرواز با پس سوز مشاهده پدیده shock diamonds (شوک الماسها) روی این هواپیما معمول شد.

تصویر پدیده شوک الماسها

شوک الماسها یک پدیده ایروداینامیک هست که در سرعتهای بالا هنگام استفاده از پس سوز هوای داغ خروجی در برخورد با هوای سرد بیرون موتور به درون تیوپ فرضی پس زده می شود و با جریان گاز خروجی برخورد می کند و حلقه ای روشن تولید می کند و دوباره این پدیده اینقدر تکرار می شود که دمای گاز خروجی به میزانی کاهش یابد که برای ایجاد پدیده مناسب نباشد.

تصویر دیگری از پدیده شوک الماسها

با وجود تقویت موتور کمتر دیده شد که تامکتها با مهمات کامل لود بشوند زیرا که این جنگنده مانند همه جنگنده های دیگر و حتی هواپیما های مسافر بری برای فرود ایمن محدودیت وزنی برای بازگردادن مهمات و سوخت داشت (به همین دلیل است که مسافر بر ها به هنگام فرود اضطراری سوخت خود را تخلیه می کنند تا هم آتش نگیرد و هم به وزن مجاز برای فرود زود هنگام برسند.) و نباید بیشتر از چهار موشک فینیکس را برای بازگشت به پایگاه با خود حمل می کرد در غیر این صورت ضربه فرود از عمر شکاری می کاست و ایمنی فرود را کاهش می داد.

علاوه بر 6500 کیلوگرم مهماتی که تامکت قادر به حمل بود توپ زیر دماغه تامکتها به 672 تیر کالیبر 20 میلیمیتر مجهز بود که نواخت تیر 6000 در دقیقه داشت.

دست آخر تامکتها را به دلیل اینکه زمان خدمتی آنها به بیش از 32 سال رسید و قطعات آن از دسترس ایران خارج بشود کنار گذاشتند و به boneyard یا گورستان شکاری ها فرستادند.

برخی قسمتهای تامکت از آنچنان آلیاژ محکمی از تیتانیوم ساخته شده بود که تخریب آن با ماشین آلات سنگین هم به سختی ممکن بود.

تامکت نه فقط یک جهش تکنولوژی بود بلکه در برخی سوانح مانند این انفجار تامکت حین شکستن دیوار صوتی در ارتفاع پایین (که اخیرا در سایت yjc.ir هم بازتاب داده شده بود) با رجیستری 161146 جمعی اسکادران شیرهای سیاه VF-213 که در اقیانوس آرام و 800 مایلی غرب گوام رخ داد هر دو خلبان به سلامت ایجکت کردند و توسط کشتی پاول جونز از آب گرفته و به ناوهواپیمابر ابراهام لینکلن تحویل داده شدند.

فیلم شکستن دیوار صوتی در ارتفاع پایین و سپس انفجار خود تامکت

در بین خلبانان معروف بود که این پرنده با وجود دیدن صدمه شدید مطابق رسم جنگنده های دریایی موفق در جنگ دوم جهانی همواره شانس نجات بالایی برای پرسنلش دارد و آنها را به خانه باز میگرداند. در29 ژوئن 1991 دو فروند جنگنده جمعی یگان شیرهای سیاه VF-213 مستقر در ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن در یک پرواز ارتفاع متوسط با یکدیگر تصادم کردند که خدمه یکی به سلامت ایجکت کردند و دیگری که بالش صدمه دیده بود توانست در سنگاپور به زمین بنشیند.

در سانحه دیگری یک فروند F-14A در 13 نوامبر 1993 با رجیستری 161433 جمعی اسکادران شبه سواران VF-142 مامور به ناو آیزنهاور در خلیج فارس رادوم خود را از دست می دهد بطوری که برخورد رادوم با کانوپی آن را تخریب کرده و خلبان را مجروح می کند اما خلبان با مهارت به ناو باز می گردد.

در نبرد مرصاد هم که یک فروند تامکت با دسته چندین فروندی پشتیبانی هوایی عراقی ها بر روی منطقه غرب درگیر شد، یکی از ده ها موشکی که به سمت تامکت پرتاب شد بدون اینکه عمل بکند از نوز تامکت عبور کرد اما خلبان بقیه هواپیما را به پایگاه سالم بازگرداند.

در این تصویر هم شما تامکت جمعی اسکادران کیش و مات VF-211 مامور به ناو اینترپرایز را می بینید که به دلیل سانحه یکی از سکانهایش را از دست داده ولی موفق شده است که به سلامت به ناو بازگردد. در ثانیه 21 این فیلم هم نبود یکی از استبیلایزرها دیده می شود.

لیست برخی سوانح تامکت.

هزینه های نگهداری تامکت زیاد بود و قرار بود که با نمونه دریایی اف-22 تعویض گردد اما (به دلیل عدم توانایی آمریکا در تراشیدن دشمنی که مردم را به اندازه کافی به وحشت بیاندازد تا بودجه کافی پنتاگون تصویب شود و قطع بودجه های نیروی دریایی. م.) به ساخت نمونه دریایی جنگنده سبک و کم خرج تر اف-18 موقتا رضایت دادند تا جنگنده جدید و بودجه آن و بقیه مقدمات آماده بشود.

اینگونه بود که F-35 به عنوان گران ترین برنامه تسلیحاتی تاریخ در گونه های هوایی(F-35A)، تفنگداران دریایی (F-35B)و ناو نشین (F-35C) به تولید نمونه مهندسی رسید.

(ژاپنی ها یک روشی دارند به نام Design-Review-Based_on_Failure-Mode در این روش که برخاسته از مدیریت کایزن است شما هرگز نباید در تولید محصول جدید تغییرات بزرگی نسبت به محصول قبلی داشته باشید و تغییر را منبع بروز خطا می دانند. در این روش هر کاری که در شرکت انجام می دهید باید فقط در راستای دادن ارزش افزوده به مشتری باشد. البته این روش برای کشورهای توسعه یافته می تواند در مواردی خوب باشد اما همین مدیریت باعث شد که حداقل در محصولاتی مثل گوشی همراه  ژاپنی ها از رقبایی مانند کره حتی عقب هم بیافتند. روشی که آمریکایی ها در برنامه F-35 در پیش گرفتند نقطه مقابل DRBFM بود و طبیعتا بدون ریسک نبود.م.)

آخرین گزارش رسمی (به قلم مایکل گیلمور مدیر بازنشسته اداره ارزیابی و تست عملیاتی(DOT&E)) در مورد برنامه های مالی وزارت دفاع آمریکا در سال 2016 که قسمتی از آن به این هواپیما اختصاص دارد به نحوی است که منتقدین برنامه F-35 آن را یک فاجعه ملی 1400 میلیارد دلاری می دانند. هر چند طرفداران این هواپیما دلایلی می آورند اما ملاک این گزارش حال حاضر این هواپیما است نه 10 سال دیگر اگر بودجه های کافی برای رفع عیوب آن تامین بشود و رفع عیبها به نحوی باشد که عیبهای جدید بروز نکند. (خواندن این گزارش و تفاسیر آن از آنجایی که ما هم برنامه ی مشابهی داریم (قاهر و جنگنده سنگین و نیمه سنگین) برای تکرار نکردن تجربه آمریکایی ها مناسب است و یک درس چند هزار میلیارد دلاری است. م.)

گزارش رسمی از لینک زیر قابل دانلود است و به جناب MR9 و بقیه دوستان تقدیم می شود.

https://github.com/mwookawa/misc/blob/master/2016f35jsf.pdf

این هم لینک برخط آن هست

https://www.documentcloud.org/documents/3262653-FY-2017-DOT-amp-E-JSF-Report.html#document/p26/a338061

دن گرازیر در مقاله ای طولانی با استناد به گزارش بالا به نقد شدید F-35 پرداخته است و معتقد است که در کوتاه مدت باید تعدادی جنگنده از boneyard بازیابی بشوند تا امنیت ملی صدمه نبیند.

ریشه نقد دن گرازیر علاوه بر نقدهایی که به همه رادار گریزها وارد است (بدنه و موتور و قدرت مانور ضعیف و برد عملیاتی کم و ...)، بر می گردد به این نقص ساختاری صنعت هوانوردی نظامی آمریکا که قبل از اینکه مهمات مناسبی تولید بشود، پلتفرم جدید تولید می گردد که مجبور است از مهمات قدیمی با مشکلات بسیار زیاد استفاده بکند و کارایی چندانی هم نداشته باشد برای مدتها هر چند هزینه بسیار بیشتری نسبت به پلتفرم قبلی دارد. این حقیقت که جنگنده های موجود که با آمدن F-35 باید به boneyard بروند برتری های فراوانی نسبت به جنگنده جدید دارند نیز مزید بر علت شده است. قسمت زیادی از نقدها باز می گردد به سامانه ALIS که رژیم ساخته بانکدارهای آلمانی یهودی تنها کشوری است که از نصب آن معاف شده است و در واقع F-35 اسرائیلی فقط موتور و بدنه و رادار و توپش آمریکایی است و بقیه توسط خود این رژیم نصب شده است.

در F-35 از الکترونیک به عنوان کاهش دهنده هزینه ها استفاده شده نه برای افزایش توانایی ها. این هواپیما حجم عظیمی از داده ها را توسط سنسورهایش تولید می کند اما به جایی که مزیت باشد کامپیوتر مرکزی آن گاها دوچار دوبینی و چند بینی است و یک هدف را بیشتر از یکی اعلام می کند. سامانه الکترواپتیکال آن هم ضعیف تر از هواپیماهایی است که قرار است جانشین آن بشود! به نحوی که مطابق گزارش گیلمور اف-35 ابتدا باید به هدف بسیار نزدیک شده آن را تشخیص دهد و سپس از آن دور بشود تا بتواند از مهمات دور ایستای خود استفاده بکند که به این ترتیب شانس غافلگیری ناشی از رادار گریزی را از دست می دهد.
سامانه Distributed Aperture System (DAS) نصب شده بر روی هلمنت چند صد هزار دلاری این شکاری نیز حکایتی است. این سامانه تصاویر 360 درجه از یک کره به مرکز شکاری را به خلبان می دهد و علاوه بر آن همه اطلاعات مورد نیاز برای ناوبری و هدف گیری و ... . اما نمایش تصاویر پرش دار به ویژه در سرعتهای نزدیک به صوت و اهداف غیر واقعی ناشی از دو بینی کامپیوتر مرکزی و تعداد بیشمار علائم دیگر روی این هلمنت در فضایی نسبتا کوچک آنچنان فشاری به خلبان وارد می کند که معمولا خلبانها بیشتر امکانات آن را از کار می اندازند تا بتوانند پرواز بکنند بدون اینکه روان پریش بشوند.

در یک تست هدف گیری با استفاده از AIM-9X خلبانها گزارش دادند که آنقدر نشانه های مختلف روی نمایشگر نشان داده می شد که دیگر قادر به دیدن هدف نبودند و هنگام رهگیری اهداف نشانه ها ناپایدار هستند. این پدیده خیلی بدتر می شود وقتی که تعداد زیادی F-35 در حال پرواز باشند و اهداف را از طریق شبکه ویژه اشان (Multifunction Advanced Data Link (MADL)) به اشتراک گذاشته باشند که از برتری های F-35 نسبت به جنگنده های قدیمی است.(در واقع پدیده سنسور فیوژن و اصول ارگونومی طراحی صنعتی در این طرح رعایت نشده است. این همان باگی است که در ناو وینسنس به دلیل استفاده از تنها دو مانیتور کوچک برای نمایش داده های عظیم تولید شده توسط رادار و ابرکامپیوتر آن باعث مخلوط شدن نشانه تامکت روی باند بندرعباس با نشانه پرواز 655 ایران ایر عبوری از روی جزیره سیری در کانال هوایی A54 شد و ترکیب این پدیده با تجاوز این ناو به آبهای ایران در جزیره سیری و بی کفایتی و وحشت و توحش پرسنل ناو فاجعه ای آفرید که امروزه تحت نام باگ واسط کاربر در دانشگاه هایشان تدریس می شود. م.)

ناکارامد بودن به عنوان شکاری برتری هوایی

در یک نبرد هوایی در سال 2015، F-35 مغلوب یک فروند F-16 شد که با افزودن بار اضافی و مخزن اکسترنال سوخت و موارد دیگر قابلیت مانور آن اف-16 را عامدا به شدت کاهش داده بودند. گزارش گیلمور کماکان بر وجود این ضعف تاکید دارد. هر چند طرفداران اف-35 داگفایت را مربوط به دوران گذشته می دانند اما در بسیاری از موارد از جمله خطا رفتن موشکها اجتناب ناپذیر است و اگر به این صورت داگفایت دیگر معنا نداشت  نیروی هوایی بر نصب توپ زیر دماغه روی F-35A اصرار نمی کرد.

(یک ماموریت گشت هوایی یا اسکرامبل را تصور کنید. مطابق پروتکل در زمان صلح F-35 باید به هواگرد هدف نزدیک شده و به آن دستور دهد که مسیرش را تغییر دهد و اگر نداد با یک چرخش مهماتش را نشان بدهد تا بفهمند که مسلح است و .... اگر جنگنده مفروض یک سوخوی 27 باشد اف-35 مجبور است که در صورت عدم تمکین وارد داگفایت با آن بشود که خوب اینجا دیگر رادار گریزی معنا ندارد و نتیجه برای F-35 فاجعه بار خواهد بود. پس این هواپیما یا اف-22 نمی تواند جانشین یک اف-16 یا اف-15 گشت هوایی بشود.  اف-16 می تواند در هر ثانیه 360 درجه حول محور خود چرخش بکند و این چرخش برای تامکت 90 درجه است در هر ثانیه م.)

اکثر نبردهای هوایی در سرعتهای نزدیک به سرعت صوت (سرعت صوت برابر است با 667 نات) مثلا 640 نات رخ می دهد که در این سرعتها پدیده های گذرای ایرودینامیک روی بدنه هواپیما آثار مخربی در کیفیت کار و عمر آن و سنسورهایش دارند. چرخش های سریع در این سرعت می تواند باعث پدیده wing-drop در F-35 و نتیجتا پدیده اسپین و سقوط گردد. پیمان کار سازنده به جای اینکه ایراد ایرودینامیک در قابلیت مانور را رفع بکند اقدام به ایجاد پیچیدگی بیشتر در نرم افزار کنترل کرده که همین باعث وجود یک لختی در پاسخ به فرامین خلبان توسط هواپیما شده است. ظرفیت نبرد هوایی این جنگنده چندان زیاد نیست زیرا در حال حاضر حداکثر از دو تیر آمرام می تواند استفاده بکند و در آینده حداکثر قادر خواهد بود که از 4 تیر آمرام استفاده کند. به این ترتیب هر نبرد هوایی که این جنگنده قرار است در آن درگیر بشود بهتر است که بسیار کوتاه باشد افزون بر این موشکهای آمرام برای نبرد نزدیک چندان بهینه نیستند. توپ زیر دماغه این جنگنده هم چندان قابل استفاده نیست زیرا افزون بر اینکه نرم افزار آن هنوز تکمیل نشده است، هنگام شلیک دریچه توپ (در F-35A به دلیل رادار گریزی توپ پشت دریچه مخفی شده است.م.) باز شده و فشار هوای ناشی از ایرودینامیک به ویژه در پرواز نزدیک به صوت هواپیما را دچار تغییر جهت می کند که نتیجه آن خطا رفتن گلوله های با ارزش است. بدتر اینکه این هواپیما تنها حدود 4 برست قادر به شلیک است قبل از اینکه مهماتش تمام بشود. مهندسان در حال تغییرات نرم افزاری برای اصلاح خطای توپ زیر دماغه هستند. در گونه های B و C از توپ زیر دماغه استفاده نشده و از توپ در پاد بیرونی استفاده شده است که عدم دقت احتمالا غیر قابل تصحیح خاص خودش را دارد.

ناکارآمد به عنوان بمب افکن!

دلایل فراوانی وجود دارد که F-35 را نمی توان به عنوان بمب افکن با یک F-16 مقایسه کرد. به دلیل نقص نرم افزاری و نبود مهمات مناسب تا 2021 فعلا این هواپیما از یک نوع بمب هدایت شونده 500 پوندی استفاده می کند که سنگر شکن هم نیست و دارای موتور و پیشرانه هم نیست. در نتیجه F-35 باید به هدف بسیار نزدیک بشود. طراحی پنهان کار باعث شده که برد عملیاتی این هواپیما از F-16 بسیار کمتر باشد پس چگونه می تواند به اهدافی درعمق روسیه یا چین نزدیک بشود؟

کشورهای اروپایی، روسیه، چین و حتی ایران انواع سامانه های پسیو و اکتیو ارزان قیمت را توسعه داده اند که همه انواع پنهان کارها را می توانند ردیابی بکنند. در جنگ با یوگوسلاوی با استفاده از سامانه های قدیمی از رده خارج سام-3 و رادارهای موج بلند (باند L) و spotter ها  یک فروند F-117 سرنگون شد و یک فروند دیگر طوری صدمه دید که از عملیات خارج گردید. به ویژه سامانه های الینت و Passive-Detection-System قادرند هر گونه استفاده از دیتا لینک (که مزیت این جنگنده است) را تعیین موقعیت بکنند.

f-35 برای رفتن به عملیات نیازمند یک فایل Mission-data-load (MDL) است که کلیه جزئیات هدف و مسیر، بازتابهای راداری و آثار مادون قرمز اهداف و ... را درون خود دارد. بدون این فایل سامانه های کامپیوتری این هواپیما قادر به انجام سنسور فیوژن نیستند و عملا اجرای عملیات غیر ممکن است! تهیه این فایل در یک آزمایشگاه مرکزی انجام می شود و ماه ها به طول می انجامد تا برای عملیات F-35 در یک منطقه خاص آماده بشود. بدیهی است که تغییرات دوره ای و غیر منتظره در آرایش پدافندی دشمن می تواند به روز بودن این فایل را به شدت به خطر اندازد. گزارش گیلمور صراحت دارد که تا قبل از 2020، MDL های ساخته شده برای F-35 ها تکمیل و تست نخواهند شد.

ناکارآمد در پشتیبانی نزدیک

به دلیل ضعف در پشتیبانی نزدیک بازنشست شدن A-10 ها تا سال 2021 به تعویق افتاد.

به دلیل دقتی که توپ زیر دماغه A-10 داشت (شعاع کمتر از 6 متر) و اهمیت توپ در هدف قرار ندادن نیروی خودی در پشتیبانی نزدیک، شکاری که توپ آن دقت نداشته باشد برای این کاربرد مفید نیست. هر چند طرفداران F-35 مدعی هستند که روش قدیمی پشتیبانی نزدیک به تاریخ پیوسته و F-35 از ارتفاع بالا بمبلت های مینیاتوری را با دقت سانتی متر بر روی دشمن فرو خواهد ریخت اما چنین مهماتی هنوز ساخته نشده و معلوم هم نیست که کی ساخته بشود و با سامانه نرم افزاری F-35 تطبیق داده بشود. همچنین فرماندهان زمینی همواره استفاده از توپ را بر بمبهای نقطه زن ترجیح می دهند به دلیل تلفات کمتری که به نیروی خودی وارد می کند.

در حالیکه A-10 حامل 1100 گلوله ضد زره 30 میلیمتری بود و می توانست 10 تا 20 حمله را صورت بدهد F-35A دارای 182 گلوله و نمونه های Bو C دارای 220 گلوله 25 میلیمتری هستند که تنها 2 تا 4 حمله را می توانند انجام بدهند.

صرف نظر از خطای ناشی از مشکلات ایرودینامیک توپها در تست ها نشان داده شد که سامانه هدفگیری نصب شده روی کلاه خلبان مشکل جدی با توپ دارد و خطای تیر اندازی وحشتناکی تولید می کند که تصحیح این نرم افزار دست کم 3 سال وقت نیاز دارد. کانوپی F-35 از مواد اکریلیک ضخیم همراه با پوشش نانو ذرات طلا ساخته شده تا بازتاب راداری کلاه خلبان را ناچیز بکند اما همین کانوپی ضخیم و پوشش آن دید بیرونی خلبان را محدود و همراه با خطا کرده و خلبان مجبور به استفاده از سامانه DAS است که هنوز مشکلات فراوانی دارد.

مشکل دیگر F-35 در پشتیبانی نزدیک این هست که نمی تواند با سرعت کم در ارتفاع کم پرواز بکند و بدنه آن تحمل برخورد گلوله های کالیبر سبک نیروهای زمینی را ندارد. به عبارت دیگر به دلیل ایرودینامیک و بالهای کوچکی که فشار زیادی را باید تحمل بکنند حداقل سرعتی که این هواپیما می تواند با ایمنی پرواز بکند بالا است که برای پشتیبانی نزدیک و تشخیص دقیق اهداف در ارتفاع پایین مناسب نیست. مطابق جداول تخمین منطقه خطر برای مهمات 500 پوندی شعاعی به اندازه 250 متر است. که به این معنی است که دشمن می تواند در این فاصله از نیروی خودی با خیال راحت مانور انجام بدهد. البته بمبهای قطر کم 250 پوندی در حال تولید آزمایشی نرخ پایین هستند که برای F-15E در نظر گرفته شده اند که حتی اینها هم برای پشتیبانی نزدیک خیلی بزرگ هستند. پشتیبانی نزدیک فقط بمباران نیروی زمینی دشمن نیست و نیازمند ارتباط نزدیک با نفرات روی زمین است. (در جنگ با عراق خلبانها به همراه پرسنل مخابرات نیروی هوایی به خط مقدم فرستاده می شدند برای این کار. م.) چنین ارتباطی نیازمند سامانه های مخابراتی دقیق و ایمن است اما در مورد این هواپیما مواردی از ارسال و دریافت داده با فرمت اشتباه و پیغام های جا افتاده مشاهده شده که در این سطح از فناوری مایه شرمندگی است.

از طرفی مدافعین F-35 تقویت پدافند پرتابل در خطوط تماس با دشمن را علت نیاز به F-35 در پشتیبانی نزدیک می دانند اما سرهنگ مایک پیتروچا نظر خودش را دارد. 

F-35C برای عملیات روی ناو مناسب نیست!

پرواز عمودی این هواپیما ضمن مصرف سوخت زیاد و اشغال فضای داخلی زیاد در نمونه ای که این قابلیت را دارد، دمای زیادی را به باند پروازی اعمال می کند که کل ناو را به خطر می اندازد و پرواز افقی آن به کمک فلاخنها هم تلاطم ناجوری به جنگنده می دهد که باعث صدمه دیدن گردن خلبانهایی که وزن کمتر از 136 پوند دارند می شود که مشهور به مشکل چرخ ارابه است gearing problem است. در این پرتاب با فلاخنها شکاری در ظرف 2 ثانیه در طولی کمتر از 100 متر از سرعت صفر به 280 کیلومتر در ساعت می رسد که شتابهای منفی و مثبت نا متعارفی که به بدن خلبان در حین استفاده از فلاخن می آید باعث می شود که یکی از موارد برتری F-35 یعنی هلمنت 5.1 پوندی، به گردن خلبانها صدمه بزند. افزون بر آن ضرباتی که ماسک اکسیژن به دهان خلبان می زند و خارج شدن هلمنت از تراز باعث می شود که تمرکز خلبان در حساس ترین لحظات پرواز از داده های پروازی و تصاویر نمایش داده شده درون هلمنت دور بشود که ریسک بالایی دارد.

لینک مرتبط1

لینک مرتبط2

به این ترتیب تلاشهایی شروع شده که وزن این هلمنت را از 5.1 پوند به کمتر از 4.8 کاهش بدهند. خلبانها برای رهایی از این مشکل کمربند های ایمنی خود را خیلی محکم می بندند و خودشان را به صندلی می چسبانند اما این خودش مشکل دیگری را ایجاد می کند که در صورت بروز سانحه حین تیکاف دسترسی آنها به دستگیره ها برای انجام ایجکشن و پریدن بیرون از هواپیما خیلی سخت می شود و البته جریان خون را هم در بدن آنها خیلی غیر طبیعی تر از قبل می کند.

سرتیپ کریستوفر بوگدان مدیر پروژه F-35 مدعی است که این مشکل را با سرعت رفع خواهد کرد اما در واقع تعویض کل سامانه چرخ جلو دست کم تا آخر سال 2019 بطول خواهد انجامید اگر بودجه ای وجود داشته باشد.

F-35 در فرود بر روی ناوها هم مشکل دارد. فرود یک جنگنده بر روی ناو در واقع یک سقوط کنترل شده است. بالهای کوچک این هواپیما سرعت فرود را افزایش داده و شدت ضربه برخورد را هم همچنین که عمر بدنه هواپیما را کاهش می دهد. نقطه اتصال هوک به شکاری بعد از هر 5 بار فرود بقدری فرسوده می شود که کلا باید تعویض گردد در صورتی که این در طراحی الزامات 15 بار دیده شده بوده است بنابراین باید به کل با موادی جدید یا سازه ای جدید دوباره طراحی بشود.

ایجاد بال تاشو برای نمونه ناو نشین f-35 منجر به کاهش استحکام بال در مانورهای سنگین و فرود روی ناو شد بطوریکه ژنرال کریستوفر بوگدان مجبور به در خواست طراحی دوباره بال برای نمونه دریایی گردید.

برای نیروی دریایی بر خاستن و نشستن شکاری یک حرف هست و نگهداری آن در ماموریت دراز مدت دریایی یک حرف دیگر. معمولا مانوری انجام می دهند به نام R&I که در این مانور موتور هواپیما را در هنگر ناو هواپیمابر، باز و دوباره می بندند. در مانوری که برای F-35 انجام شد، در حالی که کل هنگر به یک فروند F-35 اختصاص داشت، 55 ساعت به طول کشید. این درحالی است که این زمان برای F-18 بین شش تا هشت ساعت در جایی تنگ است. مشکل تعویض موتورF-35 فقط زمان نیست. باید قسمتهای زیادی از بدنه با دقت باز بشود بطوریکه صدمه به آنها وارد نشود و این نیازمند فضای زیادی است که در یک ناو در حال ماموریت معمولا به اندازه کافی وجود ندارد.

مشکل دیگر پهنای باند محدود و گاها قطع اتصال ناو هواپیمابر به شبکه جهانی به دلیل ماموریتهایی همراه با سکوت رادیویی است. F-35 نیازمند انتقال حجیم داده هایی که سنسورهایش تولید می کنند به آزمایشگاه مرکزی است. این داده ها در سامانه محلی و جهانی ALIS که مخفف Automatic-Logistic-Information-System است برای عیب یابی، طراحی عملیات تهاجمی، سفارش خودکار قطعات، زمان بندی فعالیتهای تعمیرات و نگهداری و ... کاربرد دارد. عملیات اسکادرانهای F-35 نیازمند حجم عظیمی از انتقال داده ها بین ناو و آزمایشگاه مرکزی است که با محدودیتهای ارتباطی یک ناوگروه همخوانی ندارد به طوری که در مانوری که برای تست ALIS انجام شد انتقال 200 مگابایت در این سامانه 2 روز به طول انجامید!!!

در حالیکه تفنگداران دریایی قصد خرید 340 فروند F-35B و 80 فروند F35C دارند، نیروی دریایی قصد خرید 260 فروند F-35C و نیروی هوایی قصد جایگزینی ایگلها (بیش از 2700 فروند) با 1763 فروند F-35A بدون قابلیت عمود پروازی را دارند. برخی رهبران پنتاگون گونه دریایی را تنها مشکل می دانند و جیمز ماتیس دستور بازنگری برنامه نمونه دریایی و مقایسه مجدد آن با F-18 سوپر هورنت را داده است. این نشان می دهد که پنتاگون ممکن است به دنبال برنامه قابل اعتمادتری نسبت به F-35C باشد.

تنها موردی که در F-35 واقعا استیلث است قیمت تمام شده واقعی آن است.

قیمت تمام شده هر فروند تاکنون رقمی بین 150 تا 350 میلیون دلار اعلام شده و قرار دادهایی که در مورد این شکاری بسته شده است با قوانین لازم الاجرای کنترات های دولتی آمریکا در تضاد است.

پیش بینی ها در صورتی که هزینه ها بالاتر از این که هست نرود این است که برای تعمیر و نگهداری در یک دوره 30 ساله خدمت

F-35 ها هزینه ای برابر با هزار میلیارد دلار خواهند داشت و برای خرید جنگنده مورد نیاز هم دست کم باید 1400 میلیارد دلار پرداخت بشود. هزینه 258 ساعت پرواز یک F-16 در سال 2016 ساعتی 20398 دلار بود همین هزینه برای 358 ساعت پرواز A-10 برابر با ساعتی 17227 دلار بوده است و در مقابل F-35 به دلیل پیچیدگی فراوان در ازای تنها 163 ساعت پرواز هزینه ساعتی 44026 دلار داشته است. به عبارت دیگر نگهداری این جنگنده دو برابر گرانتر از جنگنده هایی است که قرار است آنها را به گورستان بفرستد.

آمادگی رزمی خلبانها کافی نیست!

به دلیل اینکه زمان گراند بودن F-35 ها به نسبت طولانی است و availability یا قابلیت در دسترس بودن به صورت جنگنده کاملا عملیاتی پایینی دارند، خلبانها نمی توانند حداقل 30 ساعت پرواز را در ماه با این جنگنده پر بکنند و در نتیجه آمادگی آنها در شرایط رزمی به اندازه دیگر اسکادرانها نخواهد بود کار به جایی رسیده که در برخی اسکادرانها برای حفظ آمادگی پروازی خلبانها شاید بهتر باشد با جنگنده های دیگری پرواز بکنند.

قابلیت بودن در زمان مناسب در جای مناسب در این جنگنده زیر سئوال است

بهره برداران شکاری معتقد هستند که سامانه ALIS به قدری دست و پا گیر است که هنگامی که می خواهند عملیاتی با بیش از یک فروند F-35 داشته باشند زمان تهیه طرح پرواز به قدری طولانی می شود که ممکن است انجام عملیات دیگر مفید نباشد.

در هر مکانی که اسکادران F-35 مستقر بشود باید شبکه نسبتا سنگین محلی کامپیوتری ALIS و اتصال آن به شبکه جهانی ALIS برقرار بشود تا این شکاری بتواند عملیاتش را انجام بدهد. پیچیدگی این کار به نحوی است که برای رفع برخی مشکلات در مناطق عملیاتی سطوح ایمنی دسترسی را کاهش دادند تا خدمه تعمیر و نگهداری بتوانند وظایفشان را انجام بدهند موردی که بر خلاف الزامات طراحی بود و نتایج خاص خودش را دارد. به هر روی لختی ناشی از زمان زیاد مورد نیاز برای بارگذاری فایلها به درون F-35 ها باعث می شود که آنها روی زمین باشند هنگامی که نیاز هست در آسمان باشند و شکاری روی زمین دارایی نیست بلکه هدف است.

هنگامی که یک هواپیمای جدید به اسکادران پروازی اضافه می شود دست کم 24 ساعت زمان لازم است که با سامانه محلی ALIS تطبیق داده بشود و این زمان برای کل اسکادران حدود 2 هفته است.

مشکلات ناشی از قابلیت اطمینان F-35

یک اسکادران کلاسیک نسل 4 و 4++ در صورتیکه از پشتیبانی فنی و یدکی مناسبی برخوردار باشد دارای ضریب دسترس پذیری 80 درصد است که در جنگ 1991 شکاری های آمریکایی نیز دسترس پذیری در این حد داشتند اما در مورد اسکادران های F-35 این عدد همواره زیر 60% بوده است. اثر این میزان دسترس پذیری آنگونه بود که در سال 2016 هر F-35 تنها هفته ای دو پرواز می توانست انجام بدهد درحالیکه هر اف-16 هفته ای 3 پرواز و هر A-10 هفته ای 4 پرواز می توانست انجام بدهد.

(البته همه این عدم آمادگی مربوط به پیچیدگی F-35 و تجربه کم نگاهداری پرسنل و خلبانان آن نیست بلکه سیستمهای تشخیص عیب این هواپیما بسیاری از عیوب را که در شکاری های دیگر قابل رویت نیست آشکار می کند و طبیعتا شکاری تا رفع عیب گراند می شود در حالیکه شکاری های نسل 3 و 4 با عیبهای فراوان پرواز می کردند و خیلی وقت ها هم با خوش اقبالی سالم به پایگاه باز می گشتند. م.)

زنجیره پشتیبانی از F-35 هم رضایت بخش نبوده است در حالیکه الزامات قرار داد قطعه برداری از جنگنده های گراند شده را یک بار در ازای هر 100 سورتی پرواز اعلام کرده برای F-35 موجود این یک بار برای هر 10 سورتی پرواز است و زمان باز آمد جنگنده های قطعه برداری شده در ازای هر قطعه برداری مقدار فراوانی افزایش می یابد.

تعمیر بدنه های رادار گریز نیز یک مورد زمان گیر است بطوریکه برخی از چسبهایی که مورد استفاده قرار می گیرد دست کم 168 ساعت نیاز دارند تا کامل خشک بشوند و خاصیت رادار گریزی برای باند ایکس حفظ گردد.

از بین 276 عیب بحرانی کشف شده در F-35 هفتاد و دو عیب مستقیما با عملیات این جنگنده در ارتباط هستند و اولویت یکم برای رفع شدن را دارند. برای مثال در 2010 معلوم شد بوشینگی که برای اتصال سکان عمودی به شکاری استفاده شده استحکام کافی ندارد. در بین 2010 تا 2016 تغییراتی در طراحی این قسمت از بدنه انجام گرفت که در گزارش ارزیابها در 2016 کماکان نشان می دهد که اتصال ضعیف است و بعد از 250 ساعت تست سکان عمودی از دست رفته است در حالیکه این بوشینگ باید مطابق قرار داد 8000 ساعت دوام می آورده است.(نفوذ خدمات و قطعات و پیمان کاران ارزان چینی در چنین پروژه هایی.م.)

(اینجا باید دید که کشورهایی مانند ترکیه و ایتالیا و اسپانیا که بنیه مالی خیلی قدرتمندی ندارند چگونه می خواهند از چنین شکاری پر خرج و کم بازده ای بهره برداری بکنند. جایی که بهره برداری از 3 اسکادران 12 فروندی F-35  برای آنها دست کم 250 میلیارد دلار هزینه دارد و سامانه ALIS می تواند شکاری ها را فقط در صورتی قابل پرواز بکند که آمریکایی ها با پرواز آنها موافق باشند.

اعتقاد من این است که جنگنده های رادار گریز نباید جایگزین جنگنده های دیگر بشوند. اگر جنگنده ها را به شمشیر زنها تشبیه بکنیم، اف-18 سوپر هورنت یک سامورایی است اما اف-35 یک نینجا. نینجا ها جایزه بگیرانی نامرئی هستند که فقط زمانی موفق هستند که عملیات نا منظم در بین باشد و برای نبرد کلاسیک و منظم مفید نیستند. بنابراین وجود جنگنده های رادار گریز الزامی است اما نه با این تصور که جای آنهایی که رادار گریز نیستند را بخواهند بگیرند و این تصمیم آمریکا یک اشتباه راهبردی دیگر است که دست کم باعث نصف شدن تعداد جنگنده های آنها و همچنین کاهش قدرت آتش چشمگیرهر کدام از آنها به دو سوم خواهد شد در حالیکه میزان دسترس پذیری آنها هم دست کم دو سوم جنگنده های نسل قبل است و در نهایت آمریکا به سطح قدرت پایین تری حدودا یک سوم نسبت به قبل نزول خواهد کرد که البته کماکان قدرت بسیار بزرگی است. م.)

[worior 25,970]

12 hours قبل , EMP گفت:

وبگاه میلیتاری واچ اعتقاد داشت که در صورتی که تامکت ها با فناوری جدید در ایران ارتقاء یافته و آماده عملیات باشند برای حفظ تعادل نظامی در منطقه باید از شکاری هایی مانند F-35 استفاده کرد. چندی بعد تعدادی F-35 در یکی از مستعمرات آمریکا در نزدیکی تنگه هرمز مستقر شدند. به این بهانه متن زیر تهیه شده است باشد که برای دوست داران گربه و صنعت هوایی و نظامیان آموزنده باشد.

پیش از استقرار اف35 اف 22 در منطقه مستقر بوده، عملیات هایی رو هم بصورت روتین در افغانستان و خلیج فارس انجام میده، این جنگنده رو در حالت مانور و تمرین در آسمان افغانستان با دیگر جنگنده های ائتلاف شناسایی و حتی رهگیری کرده ایم. مواجهات و اخطارهایی هم در خلیج فارس نه فقط به اف 22 که به انواع پرنده های رادارگریز آمریکا داده شده. منتهی در شرایط عملیاتی اوضاع متفاوت هست. 

- نخست اینکه ایرادات هزینه ای اف 35 اصلا اهمیتی برای این کشور ندارد، اصلا مشکل مالی و بودجه ندارند. هر چقدر هزینه ها بیشتر باید به طبع اشتغال بیشتر و جریان نقدی بیشتر هم در صنعت گردش پیدا کنه. که خیلی هم براشون خوب هست!

- دوم اینکه، علت نگارش مقاله فوق، تقاضاهای بسیار اعراب برای در اختیار گرفتن آخرین تکنولوژی های غربی ست. بنابراین مشکلات بیشتر، قیمت های نامعلوم، آخ و ناله های تعمیر و نگهداری رو با هدف توجیح هزینه بیشتر در نظر باید گرفت.

- در مورد قیمت جنگنده این نکته رو باید اضافه کرد، که قیمت بر اساس صرفه جویی به مقیاس بصورت شناور تعیین میشه. تجهیزات نظامی هیچ گاه نرخ ثابت و دقیقی نخواهند داشت.

- اما  ضریب دسترسی و ایمنی خلبان؛

* این مسائل تا زمانی که عمده کشورهای رقیب به تکنولوژی های مشابه بصورت بالفعل دست پیدا نکرده اند اهمیتی ندارد. چراکه فرصت های برتری که این جنگنده ها تولید میکنند بقدری موثر هست که در تعداد پرواز بسیار کمتر، دستیابی به هدف بیستر با دقت بالاتر رو تضمین میکنند. مثلا با یک تهاجم گسترده 200 فروندی از نوع رادارگریز، کل پدافند و نیروی هوایی هر کشوری زمینگیر خواهد شد تا زمینه برای وارد شدن ب 52 و فرش کردن پادگان ها و تجهیزات آن کشور فراهم شود. 

* اما در زمانی که کشورهای رقیب بتوانند  به چنین فناوری و اقدام مشابه دسترسی داشته باشند، در آن زمان کیفیت، دوام و حل پیچیدگی های ثانویه معنا خواهد داشت. که البته خود را در قالب یک تحول تکنولوژیک دیگر نشان خواهد داد. مثلا گذر به نسل 6 و 7 که تمام اهداف بواسطه A.I. تامین خواهند شد.

[HRA 3,841]

به نام خدا

سلام

استاد گرامی جناب EMP مطلبی در سطح تکنولوژی بیان فرمودند با اجازه دوستان بنده هم یک تحلیل سطح بالاتر ارائه می دهم :

می گویند یکی از دلایل فروپاشی شوروی وارد شدن به مسابقه تسلیحاتی با آمریکا می باشد . صرف نظر از مقدار تاثیر این موضوع در به وجود آمدن آن اتفاق ، به نظر می رسد که کشور آمریکا در دهه های پیشرو با مشکلی مشابه البته از نوع وارونش مواجه خواهد بود .

در حدود 25 سال گذشته تغییرات گسترده ای در شرایط جهانی به وجود آمده که به طبع آن  رویکردها ، دکترین ها و استراتژی های نوینی پا به عرصه وجود گذارده اند . در زمان کنونی پیشرفت صرف تکنولوژیک جای خود را به تقابل های هوشمندانه تری می دهند و المان های رایج جنگ (MOSSCOMES) با مفاهیم جدید و بلکه متفاوت تری در حال پیدایش و تکوین هستند . این امر باعث شده که وجود صنایع گسترده نظامی به تدریج جای خود را به صنایع کوچک تر اما چابک تر و بهینه تر بدهند و اینجا دقیقا جایی است که اقتصاد نظامی گری آمریکا در حال وارد شدن به چالش های نوینی می باشد . همانگونه که می دانید بخش قابل توجهی از تولید ثروت و همچنین علوم مختلف در آمریکا وابسته به صنایع به شدت گسترده نظامی آن است و این امر تاثیرات اجتماعی کلانی هم بر روی جامعه آمریکا گذاشته است .

حال سوال این است که اگر آمریکایی ها مجبور شوند که این ساختار را محدود تر کنند چگونه تاثیرات اجتماعی ، اقتصادی و ... آن را مدیریت خواهند کرد ؟ وقتی این سوال ، در کنار تغییرات موازنه در بخش های مختلفی از نظام بین الملل گذاشته می شود به نظر می رسد که رویای آمریکایی با بزرگترین چالش اش مواجه خواهد شد .

البته درستی تحلیلی که ارائه کردم با گذر زمان مشخص می شود ، اما توجه به این نکته داشته باشید که اگر بخش هایی از این تحلیل درست باشد آمریکایی ها برای خریدن زمان و اصلاح روند های خودشان بیش از گذشته نیازمند بحران آفرینی در جهان خواهند بود و این آینده گان هستند که جواب معماهای عصر ما را به درستی پاسخ خواهند داد و همچنین آنان که بتوانند آینده را به درستی پیش بینی نمایند برندگان این بازی هستند .

 

پی نوشت 1 – در اینجا جناب EMP درباره هزینه های F35 مطلب گذاشته اند اما با مطالعه در بقیه صنایع نظامی آمریکا متوجه می شویم که تمام این صنایع با گذر زمان دچار ایجاد سر ریز های غیر ضرور بیشتری شده اند که البته اصلاح این روند بر خلاف تصورعده ای سهل نمی باشد .

پی نوشت 2 – در یکی از مطالبی که چند ماه پیش درباره اقتصاد نظامی گری آمریکا قرار دادم گفتم که اگر با آن هوشمندانه برخورد نشود باعث تقویت آن خواهد شد . این هوشمندی در کشور های مختلف در حال شکل گیری می باشد .

پی نوشت 3 – جدول عملیات های تاثیر محوری که گاها جناب MR9 قرار می دهند و توجه به نقاط ثقل دشمن در کنار آن ، نکاتی کلیدی در تقابل های پیش رو هستند .

 

موفق و سربلند باشید

[HAJJ_ABBAS 457]

13 hours قبل , EMP گفت:

درود به دوستان گرامی

وبگاه میلیتاری واچ اعتقاد داشت که در صورتی که تامکت ها با فناوری جدید در ایران ارتقاء یافته و آماده عملیات باشند برای حفظ تعادل نظامی در منطقه باید از شکاری هایی مانند F-35 استفاده کرد. چندی بعد تعدادی F-35 در یکی از مستعمرات آمریکا در نزدیکی تنگه هرمز مستقر شدند. به این بهانه متن زیر تهیه شده است باشد که برای دوست داران گربه و صنعت هوایی و نظامیان آموزنده باشد.

 

با تشکر از جناب EMP

به نظر من مهمترین فایده ای که پروژه اف 35 برای آمریکا دارد، کسب تجربه به کار بردن تکنولوژی های مختلف به صورت یکجا در یک پرنده، و همین طور دستیابی به تکنولوژی های جدیدتر در حین ساخت چنین پرنده ای است.این موضوع باعث میشود صرف نظر از هزینه هایی که چنین پروژه ای دارد، از نظر قابلیت رزمی در این حوزه، آمریکا از بقیه کشورها برای چند سال ( بسته به تلاش طرف های مقابل شاید بشود 2 سال شاید،شاید بشود 20 سال) جلورتر باشد.

البته بحث هزینه در مقابل بهره وری خیلی مهم است و حتی در خود آمریکا هم پروژه های فراوانی بوده اند که از نظر تکنولوژیک دستاورد بسیار بزرگی داشته اند، اما به دلیل عدم بازدهی کافی در مقابل هزینه کنسل شده اند. اما پروژه اف 35 به هر نحوی که بوده، از این موضوع جان سالم به در برده و الان دیگر حتی اگر کلا تولید اف 35 را متوقف کنند و اصلا اف 35 های موجود را هم به انبار بفرستند، آمریکا دستاورد تکنولوژیک این پروژه را در اختیار دارد و در صورت لزوم میتواند آن را در زمینه های لازم اعمال کند.

از طرف دیگر در عرصه نظامی و کلا در همه عرصه ها، چیزی که اهمیت دارد نتیجه است.تنها چیزی که در این میان برای کشور ایران و نیروی هوایی و تامکت های ما اهمیت دارد این است که توانایی مقابله با اف 35 و از آن بدتر اف 22 به طور موثر وجود ندارد.اف 14 ها در حال حاضر یکی از دوربرد ترین موشک های هوا به هوا را در دنیا در اختیار دارند.اما نکته اینجاست که این دوربرد بودن در مقابل جنگنده های غیر پنهان کار است.اگر دشمن فقط اف 15 و اف 18 در اختیار داشت، آن موقع میتوانستیم بگوییم در نبرد هوایی میتوانیم امیدوار باشیم (فعلا تعداد جنگنده خودی و دشمن را در نظر نگیریم).اما مسئله اینجاست که زمانی که اف 35 و اف 22 را وارد معادله میکنیم، در مقابل این جنگنده ها، تامکت ها به دوربردترین موشک مجهز نیستند و در عمل، برد موشک دشمن بیشتر است و میتواند زودتر شلیک کند.این موضوعی است که باید فکری به حال آن کرد.

برای هر مشکلی هم راه حل های مختلفی وجود دارد.شاید بگوییم باید ما هم جنگنده پنهان کار بسازیم.شاید بتوان تسلیحاتی برای تامکت ساخت که بتواند واقعا از فاصله دور با پرنده های پنهانکار درگیر شود (که در این حالت دیگر به آنها نمیتوان گفت پنهانکار) و شاید راه حل کلا در زمینه دیگری باشد ولی چیزی که مشخص است این است که باید راه حلی پیدا کرد.

[EMP 6,864]

درود به دوستان گرامی

واضح است که غرب از ایران به عنوان وسیله ای برای تداوم تامین بودجه های افسانه ای که در جنگ سرد داشتند استفاده می کند و اهداف fund-riding دارد. اما در این امر کامل موفق نبوده زیرا در دوره اوباما بودجه ها به قدری به فنا رفت که ترامپ با بودجه بالای 700 میلیاردی که تصویب کرد حداقل یک سال زمان نیاز دارد تا ارتش خود را بازیابی بکند هر چند همین میزان باقیمانده قدرت آن هم کم نیست.

با تبلیغات فراوان اعلام می کنند که با کمک چین (!!!) تامکت های ایران ارتقاء یافته اند و .... و باید F-35 ها را بفرستیم که از متحدین ما حفاظت بکنند و قبلا هم F-22 را در امارات مستقر کرده بودند. اما آنچه رسما دولت ایران رونمایی کرده تنها یک نمونه تامکت احتمالا به شدت صدمه دیده بوده که بازیابی شده و رنگ آمیزی متفاوتی شده است (F-14AM). این درست است که تامکت پلتفرمی جا دار و در صورت ارتقاء ایده آل برای ماموریت های برتری هوایی است اما اینکه اراده ای (==بودجه) اصولا وجود داشته باشد که نیروی هوایی ارتش ایران از حالت یک نیروی زمینی خارج بشود و یا نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مطابق تعریفش به جنگنده های با قابلیت پرواز در ارتفاع بالای 80 هزار پا و مهمات خاص این ارتفاع تجهیز شوند برای من اثبات نشده است و فقط طی 30 سال بعد از جنگ حرفش زده شده است. حتی اگر امروز روسیه به ما 200 فروند سوخوی 35 را مجانی هدیه بدهد معلوم نیست که به اندازه کافی برایشان امکانات زمینی داشته باشیم. ساخت شیلتر و تونلهای ارتباطی زیر زمینی و انبارهای حفاظت شده و هنگر و پارکینگ که دیگر تکنولوژی خاصی نمی خواست که در کشور من نباشد. عینا برای هوانوردی تجاری هم همین است. همه نقشه های فرودگاه امام (آریامهر سابق که قرار بود کپی فرودگاه عظیم جان اف کندی باشد) از 45 سال پیش آماده و موجود است اما فرودگاه تکمیل نشد تا ما از یک درآمد 20 میلیارد دلاری محروم شویم و جاده ابریشم هوایی از امارات عبور بکند بطوری که اگر 400 فروند هواپیمای برجامی به ایران می رسید قادر به پارک کردن آنها در فضای باز هم نبودیم و بدطوری آبرو ریزی می شد. همین الان سر جای پارک دعوا است و چندین مورد تصادف روی زمین بین هواپیما ها رخ داده است. 40 سال است که توسعه زیر ساخت هوانوردی کلا متوقف و منحصر به ساخت فرودگاه های کوچک بدون مشتری در نقاط مناسب برای فرود تکاور و نه مسافر شد. اول انقلاب می گفتند که اینها بلند پروازی طاغوت است و تجمل و امروز هم ....

همانطوری که در گزارش گیلمور دیدید خلبان F-35 دچار مشکل انفجار اطلاعات است و اگر مثل تامکت یک افسر RIO به این هواپیما افزوده می شد بسیاری از مشکلات اینچنین کاهش می یافت.

از نظر علمی سرعت تغییر و بهبود تکنولوژی های ضد رادار گریزی بسیار بیشتر از سرعت تغییر و بهبود در پلتفرم های رادار گریز هست و بنابراین حتی برای کشوری مثل ایران (با بودجه تحقیقات صفر یا کمتر از 0) امروز تکنولوژی سیستم مخابراتی کوانتومی در فاصله 100 متری موجود است و دور نیست که در زمان خدمتی این رادار گریز ها به رادارهای کوانتیک هم دست پیدا بکند. هر چند که همین الان هم لیدارها و رادارهای باند L و ... می توانند این جنگنده های رادار گریز را ردیابی بکنند.

در مورد اینکه دوستان فرموده بودند که تامکت و موشک فکور آن قادر به رهگیری F-35 از فاصله مناسب نیستند باید به عرض برسانم که در پست قبلی در همین تاپیک به امکان استفاده از رادارهای باند L در تامکت اشاره کرده بودم تصویرش را هم گذاشته بودم. باید بگویم این رادار ها بر روی موشک فکور هم قابل پیاده سازی است و تنها فرقش این هست که از رادار باند ایکس ارزانتر هستند. با یک کارت پردازشی خوب درون موشک و یکی هم درون هواپیما امکان رهگیری وجود دارد. اگر اراده ای برای ارتقاء وجود داشته باشد. درون بدنه تامکت جای کافی برای نصب چند رادار باند L که از هزینه و تکنولوژی به مراتب ساده تری نسبت به باند X موجود برخوردارند وجود دارد و اگر علاقه ای به دستکاری درون تامکت به دلیل اینرسی کاربران وجود ندارد، می توان به سادگی دو پاد باند L ارزان قیمت و دو تیر فکور را به تامکت لود کرد. رادارهای باند موج بلند درون پادها می توانند جنگنده پنهان کار برای باند موج کوتاه دشمن (مثلا F-22) را در یک Resolution-Cell خوب رهگیری کنند و با استفاده از دیتالینک موشک فکور را به نزدیکی هدف ارسال کنند. اینجا است که خود موشک می تواند از انواع سیکر جدید استفاده بکند تا با دقت مناسبی به هدف برسد. موشک فکور به کل ساخت داخل است و خیلی راحت می شود یک سیکر اپتیکی مبتنی بر پردازش تصویر و یا رادار ساده ارزان باند L را به آن افزود تا فکور خود را به نزدیکی پنهانکار رسانده و ... . بر خلاف پلتفرمهای بر پایه اسپارو مثل آمرام روی پوسته بدنه و بالکهای فکور می شود آنتنهای مناسبی پیاده کرد تا بهترین گین را برای باند موج بلند داشته باشند. تنها فرقش با فکور اصلی این هست که ارزانتر خواهد بود. البته حامل فکورها می تواند هواپیمای دیگری باشد مثلا یک فطرس تا مداومت پروازی تامکت بیشتر گردد.

حتی اگر قرار باشد که نبرد هوایی هم نداشته باشیم یا موشک فکور اینقدر گران باشد که نیروی هوایی نتواند با صرفه جویی در بودجه محدود خود آن را بخرد. وجود یک پاد رادار باند L می تواند فاصله F-35 تا تامکت را به خوبی مشخص بکند و دست کم از هدف قرار گرفتن تامکت به صورت غافلگیری توسط F-35 ها جلوگیری کرده و با اقدامات تاکتیکی کاری کرد که پنهان کارها یا به اهداف خود نرسند یا به پایگاه خود.

 

[MR9 114,521]

بامبکت پارسی

تسلیح  گربه های ایرانی به مهمات 3 تُنی

نیروی هوایی ارتش ایران ( IIAF) در دهه هفتاد میلادی ، هفتاد و نه فروند  جنگنده برتری هوایی اف-14 تامکت را از ایالات متحده دریافت نمود که در واقع ، سری نخست جتهای رزمی نسل چهارم محسوب میشد که بعنوان یک پیکربندی فوق پیشرفته در زمان خود ، برای تامین نیازمندی های ارتش ایران جهت مقابله با جتهای سریع و پرتعداد همسایگان متخاصم خود ( اتحاد شوروی و جمهوری سوسیالیستی عراق ) وارد خدمت شد و درجریان نبردهای فرسایشی هوایی مابین سالهای 1988-1980 ارزش رزمی انکار ناپذیر خود را به نمایش گذاشت .

از یک نظر ، می توان چنین تحلیل نمود که ناوگان تامکت عملیاتی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)   آنچنان از خود نمایش هیجان انگیزی به نمایش گذاشت  که نیروی هوایی ارتش عراق بالاجبار ، هزینه های هنگفتی را برای به چالش کشیدن این برتری غیر قابل تصور صرف نمود . این وضعیت بخصوص در شرایطی بوقوع پیوست که نیروی هوایی ارتش بدلیل فقدان پشتیبانی مستقیم شرکت سازنده که نتیجه تحریم های غیر قابل اندازه گیری بلوک غرب پس از سرنگونی دودمان پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1979 بود ، عملا" با یک چالش بزرگ برای استفاده از این جت رزمی پیشرفته مواجه گردید .

علیرغم این شرایط ناگوار ، نیروی هوایی عراق تا قبل از آغاز سال 1982 ( ورود میراژ های فرانسوی ) به جتهای رزمی درجه 2 و3 روسی  مجهز بود و بدلیل ساختار فرماندهی  نامناسب ، عملا" حرفی برای گفتن در برابر تامکتهای عملیاتی ایرانی نداشت .

بدین سان ، در حالی که فقط ده سال یا بیشتر از ورود تامکت به سازمان رزم نیروی هوایی می گذشت ، و جنگ نیز همچنان باشدت درجریان داشت ، دفاتر ثبت تلفات رزمی در نیروی هوایی ایران ، رقم 160 فروند شکار موفق و تایید شده را برای ناوگان اف-14 تایید می کدند ، درحالی که تا آن زمان ، فقط 3 فروند تلفات برای تامکتهای نیروی هوایی ( که ظاهرا" دو فقره بدلیل نقص فنی ساقط شدند ) به ثبت رسیده بود .

میگ -25  آر.بی نیروی هوایی ارتش بعث عراق

گرچه  ناوگان محدود تامکتهای ایرانی در نقش ایجاد برتری هوایی ، موفقیت قابل توجهی را کسب نمودند ، اما توان هوایی طرفهای درگیر در این جنگ ، روی حملات هوا به زمین متمرکز بود و بیشتر نقشی شبیه به صحنه های جنگ اول جهانی در بمباران خطوط دفاعی یا عقبه  واحدهای رزمی را بر عهده داشت . در این حوزه ، یکی از دارایی های ارزشمند ارتش عراق ، موشک های بالستیک زمین به  زمین SCUB B در کنار ناوگان جت مشهور میگ-25  فاکس بت بود که این دومی اگر چه بصورت یک پیکربندی رزمی هوا به هوا معرفی شده بود ، اما در نیروی هوایی عراق بیشتر در نقش  جت بمب افکن / شناسایی برد بلند مورد استفاده قرار می گرفت .

در جریان تبدیل گربه های رهگیر نیروی هوایی به گونه بامکت ، جهاد خودکفایی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، با استفاده از  قطعات از رده خارج موشک پدافند هوایی MIM-23B و مهمات هوا به زمین M-117 نوعی موشک هوا به زمین غیر هدایت شونده را در اختیار گردانهای تامکت   قرار  داد ( راکت یاسر ) تا توسط بامکتهای ایرانی  جهت اجرای ماموریتهای هوا به زمین استفاده گردد . با این وصف ، اطلاعات چندانی از این پروژه در دست نیست .

این جت رزمی که هنوزدر ردیف سریعترین جنگنده عملیاتی جهان قرار دارد ، در صورتی که در بالاترین سقف پروازی خود وارد عمل می شد ، تقریبا" شکست ناپذیر می نمود و این مساله بویژه در نبردهای خاورمیانه از شبه جزیره سینا تا جنوب آسیا به اثبات رسیده بود . جنگ ایران  و عراق نیز یکی از صحنه های عملیاتی فاکس بت محسوب میشد و تامکتها  ، تنها دارایی موثر ایران در برای رهگیریاین جتهای بلند پرواز محسوب می گردید . اما عراقی ها با تغییر دستورالعمل های رزمی و کمک مستشاران نظامی روسی ، گونه های جدید تر فاکس بت شامل مدل های RB را به آسمان ایران اعزام می کردند و این جتها در حالی که از ارتفاع 21 کیلومتری وارد فضای هوایی ایران میشدند ، اقدام به اجرای بمباران می نمودند که اثرروانی قابل توجهی را برجای می گذاشت .

بامبکت نیروی دریایی ایالات متحده ، به فضای میان دوپیشرانه تامکت دقت کنید

با ادامه جنگ فرسایشی و پیش بینی تسلیح بیشتر عراق ، ایران نیز تقویت سازمان رزم خود را که از ابتدای انقلاب بدلیل قطع کامل روابط با غرب  ، بطور کامل متوقف شده بود را در دستور کار خود قرار داد و این کشور بشدت برای خرید سخت افزارهای تهاجمی  از شرق بویژه کره شمالی سرمایه گذاری نمود ، چنانکه در این دوره  ، جنگ افزارهای سنگین توپخانه ای نظیر توپهای کالیبر 170 م.م کوکسان و موشکهای هواسونگ-5 به سازمان رزم نیروهای ایرانی افزوده گشت ، در حالی به شکل همزمان ، نیروی هوایی ایران بتدریج ، بخشی از ناوگان تامکت خود را برای ایفای نقش هوا به زمین اصلاح می نمود .

بامبکتهای نیروی دریایی ارتش ایالات متحده

اما این مساله در شرایطی صورت می گرفت که اگر چه  تامکتها فاقدبرخی قابلیتهای تخصصی اف-4 بودند ، اما بدلیل سرعت بیشتر و قابلیت حمل مهمات افزون تر ، گزینه مناسبی برای تقویت توان رزمی نیروی هوایی بشمارمی آمدند .

غلافهای حمل مهمات هوا به زمین BRU-34 و BRU-42

مهمتراز قابلیتهای رزمی ،ترس نهادینه شده نیروی هوایی عراق از تامکتها ، که صرفا" حضور آنها در منطقه درگیری ، موجب توقف عملیات های رزمی از سوی عراق می گردید ، به پیشبرد سریعتر این برنامه کمک می نمود . مضاف براین ، فانتوم های نیروی هوایی که ستون فقرات حملات هوا به زمین ایرانی ها بشمارمی آمدند ، در آن زمان ، فاقد مهمات پیشرفته هدایت لیزری و یا رایانه های پیشرفته کنترل آتش بوده که این امر ، دقت مورد نیاز نیروی هوایی را برای حملات اینچنینی ، برآورده نمی نمود ، اما رایانه ای مورداستفاده در تامکتهای نیروی هوایی ، با انعطاف پذیری بیشتری می توانستند خود را با الگوریتم پرتاب مهمات هوا به زمین تطبیق دهند .

علاوه براین ، پیکربندی تامکت، بخصوص فضای زیرین بخش مرکزی بدنه  ، محل مناسبی برای کاهش اثرات پسا حاصله از حمل مهمات حجیم محسوب می شد . نتیجتا"در حالی که بمب افکنهای  MIG-25RB به شکل دائم با خطر سرنگونی مواجه بودند ، تامکتها با یک سری اصلاحات مختصر ، می توانستند بخوبی نقش یک بمب افکن را ایفا نمایند .

صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

پی نوشت  :

ادامه دارد ..............................................................

 

 

[MR9 114,521]

بامبکتهای پارسی

بخش دوم

شاید یکی از مهمترین بروزرسانی های ناوگان فانتوم که مقدمه ارتقاء تامکتها نیز شد ،  ایجاد امکان حمل راکتهای آزاد پرتاب شاهین -333 بر روی آنها بود که در مجموع توان رزمی نیروی هوایی را برای اجرای حملات هوا به زمین ( هر چند غیر دقیق ) خارج از برد پدافند کوتاه و میانبرد ارتش عراق فراهم می نمود

=============

در خصوص روند تبدیل و یا بعبارت بهتر ، ورود نیروی هوایی ایران به مرحله ارتقاء تامکتهای عملیاتی برای ایفای نقش حملات ضربتی ، حداقل دو رویکرد متفاوت تا کنون وجود دارد . در حالی که  منابع داخلی ایرانی براین ادعا هستند که  این پروژه یک ایده بومی موفق برای افزایش توان تهاجمی  ناوگان تامکت است ، اما تحلیلگران غربی معتقدند که ایرانی ها با زرنگی هر چه تمام تر ، در جریان رسوایی  ایران- کنترا ، موفق شده بودند که در ازای مذاکره برای آزادی گروگانهای آمریکایی در لبنان و تحویل سالم آنها به کشور متبوعشان ، جریان منظمی از قطعات یدکی را از خاک ایالات متحده برای بازیابی توان هوایی موجود خود ایجاد کنند .

 

   

راک های  BRU-32 و BRU-42

 

در صورتی که فرضا" سندیت تحلیل کارشناسان نظامی غربی را بعنوان مبناء  در نظر بگیریم ، ایرانی با موفقیت هر چه تمام تر ، اینک سیل قطعات یدکی و تجهیزات حیاتی مورد نیاز خود را دریافت می کردند که در این میان ، بخش مهمی از این معامله  ، به تجهیزات ناوگان گرانقیمت و ارزشمند تامکت اختصاص داشت . شاید یکی از مهمترین استنادات ، این بود که  غلافهای مورد استفاده در تامکتهای ایرانی برای حمل مهمات سقوط آزاد شباهت بسیار زیادی به  نمونه های آمریکایی ( راک های  BRU-34 و BRU-42 ) داشت که نیروی دریایی ارتش ایالات متحده از اواسط دهه هشتاد میلادی ، انها را وارد خدمت کرده و به شکل نیمه گسترده برروی تامکتهای مستقر در ناوهای هواپیمابر استفاده می نمود . اما این احتمال نیز وجود دارد که ایرانی موف شده بودند تا این راکهای حمل بمب را از بازار سیاه جنگ افزار تهیه نمایند ، چرا پس از تیره شدن روابط با غرب پس از انقلاب سال 1979 ، بازار غیررسمی تسلیحات ، به کلیدی ترین منبع برای تامین نیازمندی های تهران تبدیل شده بود .

F-15 E

حال ، چه خوشایند باشد و چه نباشد ، ایرانی ها موفق شده بودند که این تجهیزات رابه موجودی خود اضافه کنند و پس از مطالعات مقدماتی و بهبود سیم کشی تامکتهای موجود برای حمل بمب ، اینک نیروی هوایی ایران می توانست  ادعا کند  که پیش از کشور سازنده اصلی ، تامکتهای خود را به مهمات هوا به  زمین مسلح نموده است . به اعتقاد این تحلیلگران نظامی ، تغییراتی که  بخش فنی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بر روی تامکتهای موجود خود اعمال نموده بود را می توان با برنامه ارتقاء نسخه  برتری هوایی سنگین F-15  به نسخه تهاجمی F-15E مقایسه نمود .

براساس اطلاعات منتشر شده از سوی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، اولین ماموریت ضربتی هوا به زمین تامکتها ، توسط امیر سرتیپ شهرام رستمی ( افسری که  موفق شده بود در سال 1985 حداقل یکفروند فاکس بت مهاجم عراقی را با چنگال قدرتمند AIM-54 فونیکس به زیر کشد ) صورت پذیرفت  . طبق اسناد منتشر شده ، این ماموریت هوا به زمین ، ازمبداء پایگاه پنجم شکاری صورت گرفت و هدف ، مقر سرفرماندهی لشکر های نیروی زمینی عراق بود که در عقبه واحدهای مهاجم قرار داشت . در حالی که این جت ، بدون تهدید جدی رهگیرهای عراقی به محل مورد نظر رسید ، خدمه بدلیل بی تجربگی در اجرای حملات هوا به زمین موفق نشدند مهمات سنگین محمول خود را  روی هدف خالی کنند و بالطبع ماموریت ناکام ماند . بااین حال ، ناکامی فوق الذکر باعث نشد تا فرآیند بهبود و ارتقاء تامکتها متوقف گردد .

اسکادران VF-2

سی و یکم ماه مه 2003 ، بیشتر از 100 ماموریت رزمی که شامل 49 ماموریت رزمی با استفاده از مهمات هدایت نیز می گردید

 

با توجه به فشار جنگ و تقویت نیروی هوایی عراق ، بخصوص با ورود میراژهای مسلح به مهمات هدایت دقیق لیزری ، نیروی هوایی ایران تصمیم گرفت تا مهمات سنگین تری را برای تامکتهای خود تهیه کند ، چرا که در آن زمان فرماندهان مسئول براین نظربودند که کاربرد این جنگ افزار ، می تواند تاثیر مخربی بر روحیه رزمی ارتش عراق داشته باشد ، به همین دلیل ،  بخش اردنانس نیروی هوایی پس از مطالعات اولیه ، موفق شد تا یک مهمات هوا به زمین سقوط آزاد به وزن 3200 کیلوگرم را به فهرست موجودی خود اضافه کند که پس از چند تست ، این مهمات در خط تولید قرار گرفت و به شکل انبوه وارد سازمان رزم نیروی هوایی شد .

به اعتقاد کارشناسان نظامی ، پتانسیل تخریب این جنگ افزار جدید ، بیشتر از کلاهک جنگی 3 تیر موشک اسکاد- بی بود  و نیروی هوایی ایران قصد داشت تا از این سلاح جدید برای تغییر جریان بازی و برعلیه خطوط مواصلاتی ارتش عراق که پدافند نسبتا" ضعیفی را بخود می دید ، استفاده کند واین به شکل مستقیم روحیه رزمی نیروی زمینی ارتش عراق را هدف قرار میداد .

مهمات 1000 پاوندی هدایت دقیق GBU-16 که براساس مهمات سقوط آزاد مارک-83 توسعه پیدا نمود

( عکس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده )

به همین دلیل ، سرهنگ ( سرلشکر شهید ) عباس بابایی برای مشاهده مستقیم تاثیر این مهمات جدید ، به میدان نبرد اعزام شد . با اجرای تست در شرایط واقعی ، ابتدا تصور براین بود که بمب منفجر نشده ولی انفجار سرجنگی این مهمات در فاصله دوری از هدف صورت گرفت .

مهمات هدایت دقیق 500 پاوندی JDAM 

( سال 2005 ، ناو هواپیمابر تئودرو روزولت )

 

پی نوشت :

1- وقتی یک برنامه طبق استاندارد به جلو برود ، قطعا" شاهد هدر رفت منابع محدود نخواهیم بود

2-  سطرسطر این پاراگرافها ، شاهد مستندی است بر اهمیت قدرت هوایی و یگانه بودن در نبردهای قرن بیستم و بیست و یکم

3- ادامه دارد ....................................

صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

 

[MR9 114,521]

بامبکتهای پارسی

بخش سوم و پایانی

اکنون این پرسش بوجود می آید که آیا نیروی هوایی ایران می تواند این مهمات جدید را به شکل موثرتری مورد استفاده قرار دهد ؟ پاسخ این سئوال پس از سه دهه هنوز در پرده ای از ابهام قرار دارد ،اما گفته می شود که کاربرد این سلاح و حجم انفجار آن تاثیر مخربی بر نیروهای عراقی برجای گذاشت .

سمت راست تصویر / قسمت فوقانی

شلیک یک تیر مهمات هدایت دقیق GBU-28 بر علیه  اهداف آزمایشی ( در اینجا زره پوش های ام-48 پاتون )

مهمات هدایت دقیق GBU-16  که براساس داده های بدست آمده از غلاف لانتیرن تامکتهای اسکادران VF-103 دقیقا" هدف مورد نظر را منهدم می کنند

علیرغم این تجربه ، با  رشد توانایی های ایران در مهندسی معکوس و تولید موشکهای بالستیک کره ای هواسانگ-5 و بویژه لانچرهای این سلاح ، و با توجه به کارایی تجربه محدود بکارگیری تامکت بعنوان یک جت ضربتی هوا به زمین ، در اواخر جنگ ، بامبکتهای ایرانی مجددا" به نقش اولیه خود برای ایجاد برتری هوایی و دفاع از آسمان ایران بازگشتند .

اما این نکته را نیزنباید از نظر دور داشت که کاهش تامکتهای عملیاتی بدلیل کمبود شدید قطعات ولوازم یدکی و بازسازی غیر قابل نیروی هوایی عراق در اواخر جنگ با ایران ، در این تغییر رویه نقش موثری را ایفا نموده است . این درحالی بود که گزارشهای محرمانه ای در اختیار ایران قرار می گرفت که نیروی هوایی عراق درحال دریافت جتهای جدید میگ-29 بوده واین مساله محافظه کاری شدید فرماندهان نیروی هوایی را در پی داشت ، هر چند فالکروم های عراقی ، در جنگ با ایران ، هرگزبطور کامل عملیاتی نشدند .

افغانستان ، سال 2001

تانک های تی-62 ام طالبان ، هدف آتش دقیق تامکتهای اسکادران VF-123 نیروی دریایی قرار می گیرند .

دو تصویر ، مراحل قبل و بعدی انهدام اهداف زرهی به نمایش می گذارد .

 

در مجموع ، دانش فنی بخش فنی نیروی هوایی ایران و تلاش این مجموعه برای اصلاح و ارتقاء جتهای اف-14 برای ایفای ماموریتهای ضربتی هوا به زمین ، بسیار ارزشمند به نظر می رسد ، تا جایی که گزارشهایی در دست است که  خدمه تامکتهای ایرانی از پایان جنگ تا کنون ، آموزشهای تخصصی اجرای حملات هوا به زمین را نیزدر برنامه های پروازی خود پشت سر می گذراند ، چنانکه  درسالهای اخیر ، اخبار غیررسمی از اضافه شدن مهمات محمول هدایت دقیق به فهرست تامکتهای نیروی هوایی نیز منتشر شده است .

تامکت نیروی دریایی به رجیستر 161424 ، نزدیک به 21 پرانه (سورتی ) برعلیه اهداف متخاصم با استفاده از مهمات هدایت دقیق 2000 پاوندی JDAM و همچنین مهمات هدایت دقیق GBU-12.16.31 را در جنگ 2003 به ثبت رساند

با توجه به تعداد تامکتهای  موجود در سازمان رزم نیروی هوایی ایران ، تحلیلگران معتقدند که روز به روز بر تعداد جتهای عملیاتی این نیرو افزوده می شود  چرا که ایرانی ها موفق شده اند با استفاده از فناوری جدید ، بخش مهمی از قطعات اف-14را مهندسی معکوس نموده  و این احتمال را که تامکتها در یک درگیری احتمالی ، نقش ضربتی را ایفا نمایند ، افزایش دهد .

تامکت اسکادران VF-24 ، مسلح به  فینیکس ، اسپارو ، سایدویندر و در نهایت مهمات 1000 پاوندی مارک-83

به اعتقاد  ناظران نظامی ، اصلاح  و ارتقاء تامکتهای ایرانی ، میراث قابل  توجهی برای این جنگنده افسانه ای دربر دارد ، چرا که نیروی دریایی ارتش ایالات متحده  پس از پایان جنگ سرد و تنها پس از بازنشستگی جتهای مادون صوت  A-6 ، دست به ارتقاء تامکتهای خود زد . مضاف براینکه بامبکتهای آمریکایی ، یک پیکر بندی بسیار پیچیده  رزمی در زمان خود محسوب میشد و با مجهز شدن به حسگرها و غلاف های پیشرفته ، به یک جت رزمی پشتیبانی نزدیک تبدیل شده  بودند که می توانست با دقت مضاعفی ، مهمات محمول خود را از فاصله چند ده کیلومتری به درون محدوده یک هدف در ابعاد یک "پنجره " شلیک کند .

با این وصف ، در حال حاضر ( 2018 میلادی ) تمامی بامبکتهای آمریکایی بازنشسته شده اند و نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، تنها کاربراین جت افسانه ای بشمارمی آید و این پیکربندی رزمی حتی در حال حاضر نیز با مسلح شدن به مهمات هدایت دقیق بومی ، می تواند به یک تهدید بسیار جدی بر علیه " ناوگروه های هواپیمابر "  نیروی دریایی ایالات متحده مستقر در خلیج پارس تبدیل گردد .

منابع  :

https://militarywatchmagazine.com/article/bombcats-how-iran-modified-its-elite-f-14-into-a-highly-potent-strike-fighter-and-armed-it-with-massive-3000kg-ordnance-part-one

https://militarywatchmagazine.com/article/bombcats-how-iran-modified-its-elite-f-14-into-a-highly-potent-strike-fighter-and-armed-it-with-massive-3000kg-ordnance-part-two

صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9