سامانه دفاع هوایی سیم-10- بومارک سامانه دفاع هوایی سیم-10 بومارک (CIM-10 Bomarc)

[warjo 3,008]

Bomarc

 

موشک Boeing CIM-10 Bomarc ( که پیش از سپتامبر 1962 با نام IM-99 Weapon System خوانده می شد )، یک موشک سوپر سونیک برد بلند زمین به هوا بود که در جریان جنگ سرد برای دفاع هوایی آمریکای شمالی بکار گرفته می شد .  علاوه بر آنکه این موشک نخستین موشک عملیاتی برد بلند زمین به هوا بود ، همچنین تنها موشک پدافندی بود که توسط نیروی هوایی ایلات متحده آمریکا بکار گرفته شد .

 

این موشک بصورت افقی در پناهگاههایی با سقف متحرک نگهداری می شد و پس از قرار گرفتن به حالت عمودی شلیک میشد تا به کمک پیشران های راکتی به ارتفاعات بالا برسد . پس از این مرحله مسیر حرکت آن به حالت افقی تغییر می کرد تا با استفاده از موتور های رمجت خود و با سرعت 2.5 ماخ پرواز کروز خود را آغاز نماید . این مسیر حرکت خاص ، به موشک اجازه می داد تا تا به بردی بیش از 400 کیلومتر برسد . کنترل زمینی موشک ، هدایت اکثر مسیر پروازی آن را به عهده داشت ، پس از رسیدن موشک به منطقه مورد نظر ،  دستور شیرجه به سمت هدف به آن داده می شد و جستجوگر راداری آن برای فاز نهایی ( ترمینال ) فعال می گشت . یک فیوز راداری مجاورتی سرجنگی هسته ای W40 یا نمونه ی بزرگ متعارف آن را منفجر می نمود .

 

 

نیروی هوایی ایالات متحده در طرح ریزیهای اولیه تصمیم به ساخت و بکارگیری 52 سایت موشکی برای پوشش شهرها و تأسیسات مهم آمریکا را داشت اما در همان زمان ، ارتش ایلات متحده به عنوان یک رقیب ، توسعه و بکارگیری سیستم مورد نظر خود را دنبال می نمود و این دو سرویس نظامی در مطبوعات و دوایر سیاسی مبارزه ی سخت و جدی را با یکدیگر دنبال می نمودند. توسعه این سیستم بطول انجامید اما زمانی که  در اواخر دهه 1950 این سیستم آماده استقرار شده بود ، تهدیدات هسته ای از بمب افکن های سرنشین دار به موشک های قاره پیما تغییر سو داد . در این زمان ارتش با موفقیت سیستم نایک هرکولس را بکار گرفت که قادر بود تمامی نیازهای دهه 60 میلادی را پاسخگو باشد.

 

همچنان که آزمایشها ادامه داشت ، نیروی هوایی طرح خود را به 16 سایت موشکی تقلیل داد و پس از آن نیز دوباره به 8 سایت موشکی بعلاوه دو سایت جداگانه در کانادا کاهش داد . در سال 1959 اولین سایت در ایلات متحده فعالیت خود را شروع کرد منتهی از نظر عملیاتی تنها یک موشک در این سایت آماده استفاده بود. ورود به خدمت تمامی موشک ها ، سالها به طول می انجامید و تا آن زمان کارایی سیستم از بین می رفت . فرآیند کنارگذاری سیستم از سال 1969 شروع شد و سرانجام در سال 1972 تمامی سایتهای Bomarc عیر فعال شدند . بعضی از موشکها به عنوان پرنده های هدف بکار گرفته شدند و امروزه تعداد انگشت شماری از آنها باقیمانده است .

 

طراحی و توسعه

 

در سال 1946 شرکت بوئینگ در اجرای پروژه MX-606 نیروی هوایی ارتش ایلات متحده آمریکا مطالعات خود در خصوص موشکهای هدایت شونده زمین به هوا را آغاز نمود . این شرکت تا سال 1950 بیش از 100 موشک با پیکربندی های مختلف را آزمایش کرد که تمام این موشکها با نماد XSAM-A-1 GAPA شناخته می شدند. از آنجا که این تست ها بسیار امید بخش بودند ، در سال 1949 نیروی هوایی تحت پروژه MX-1599 و برای طراحی و توسعه یک موشک رهگیر بدون خلبان قراردادی با شرکت بوئینگ منعقد کرد. ( در آن زمان نیروی هوایی آمریکا از اصطلاح {موشک} رهگیر بدون خلبان برای موشکهای هدایت شونده ی پدافندی استفاده می نمود. ) موشک MX-1599 می بایست یک موشک زمین به هوای برد بلند ، با موتور رمجت و مسلح به کلاهک هسته ای می بود تا بتواند از آمریکای شمالی در برابر بمب افکن های ارتفاع بالا دفاع نماید . مدت کمی پس از انعقاد قرارداد ، مرکز تحقیق و توسعه ی علوم فضایی میشیگان ( Michigan Aerospace Research Center (MARC) ) به پروژه ملحق شد و به همین دلیل موشک با نام جدید Bomarc ( Boeing and MARC )  نامگذاری گردید .در سال 1951 نیروی هوایی برای تأکید بر نوع نگاه خود مبنی بر اینکه موشک چیزی جز یک هواپیمای بدون سرنشین نیست ، تصمیم گرفت تا نمادهای هواپیما ها را به پروزه های موشکی خود اطلاق نماید و به همین دلیل به نام موشک های پدافندی حرف F ( ابتدای کلمه ی Fighter ) افزوده شد وبه همین خاطر نام موشک از  Bomarc به  F-99 تغییر یافت .

 

 

از سپتامبر 1952 پروازهای آزمایشی حامل موشک XF-99 آغاز شد و تا سال 1955 ادامه یافت . این تستها تنها شامل بوستر سوخت مایع موشک بود تا شتاب لازم جهت رسیدن به سرعت اشتعال موتورهای رمجت تأمین شود . در فبریه 1955 آزمایشات حامل رانش موشک XF-99A آغاز شد . در این آزمایشات عملکرد موتور رمجت مورد بررسی قرار گرفت اما همچنان هیچ خبری از سیستم هدایت و سر جنگی نبود. نماد YF-99A برای تست حاملهای  عملیاتی رزرو شده بود. در آگوست 1955 نیروی هوایی رویه ی اطلاق نمادهای هواپیماها به موشکها را کنار گذاشت و به همین دلیل نامهای XF-99A و YF-99A به XIM-99A و YIM-99A تغییر یافت . در اصل نیروی هوایی نماد IM-69 را برای موشک در نظر داشت اما ( احتمالا به درخواست بوئینگ جهت اختصاص عدد 99 ) این نماد در اکتبر 1955 به IM-99 تغییر یافت . سر انجام در اکتبر 1957 اولین نمونه ی پیش ساخته ی ارائه کننده ی محصول YIM-99A با استفاده از کامل از سیستم هدایت به پرواز درآمد و موفق شد در پرواز خود به موقیعت ( مکانی ) نابودی هدف برسد . در اواخر 1957 بوئینگ قرارداد تولید موشک رهگیر IM-99A Bomarc A را بدست آورد و نهایتا در سپتامبر 1959 اولین اسکادران IM-99A آماده ی فعالیت شد .

 

موشک IM-99A برد عملیاتی 320 کیلومتری داشت و برای پرواز کروز با سرعت 2.5 تا 2.8 ماخ در ارتفاع 18000 متری طراحی شده بود . این موشک 14.2 متر درازا و 7 تن وزن داشت. این موشک می توانست به یک سرجنگی متعارف 450 کلیوگرمی ( 1000 پوند ) یا سرجنگی هسته ای W40 با قدرت 7 تا 10 کیلوتن مسلح شود . پیشران راکتی سوخت مایع آن ، موشک را به سرعت 2 ماخ می رساند و در این زمان موتورهای رمجت RJ43-MA-3 که با گازوئیل 80 اکتان تغذیه می شدند بکار می افتادند و نیروی لازم برای پیمایش  بقیه ی مسیر موشک را فراهم می کردند . این موتور رمجت در پهپادهای لاکهید X-7 ، لاکهید AQM-60 Kingfisher و D-21 بکار گرفته شده بود.

 

 

موشکهای عملیاتی IM-99A بصورت افقی و در پناهگاههایی نیمه سخت با نام کافین نگهداری می شدند . پس از دریافت فرمان پرتاب ، سقف پناهگاه به طرفین باز می شد و موشک به حالت عمودی قرار می گرفت .پس از آنکه موشک با سوخت مایع مورد نیاز جهت پیشران پر می شد ، پرواز موشک با شروع به کار پیشران Aerojet General LR59-AJ-13 اغاز می گردید . پس از رسیدن به سرعت لازم موتورهای رمجت فعال شده و در ارتفاع 20000 متری موشک را به سرعت کروز 2.8 ماخ می رساندند .

 

هنگامی که موشک به 16 کیلومتری هدف می رسید ، رادار Westinghouse AN/DPN-34 موشک ، آنرا تا رسیدن به هدف هدایت و کنترل می نمود . حداکثر برد موشک 400 کیلومتر بود و با یک سرجنگی شدیدالانفجار متعارف یا یک سرجنگی هسته ای W-40 با قدرت 10 کیلوتن مسلح بود .

 

 

هدایت موشک Bomarc با استفاده از سیستم یکپارچه SAGE ( Semi-Automatic Ground Environment ) صورت می پذیرفت .SAGE یک سیستم خودکار شناسایی ، رهگیری و انهادام هواپیماهای بمب افکن دشمن بود. با استفاده از این سیستم توانایی پرتاب از راه دور موشک های Bomarc که در پایگاههای ثابت و در پناهگاهها آماده ی پرتاب مستقر بودند برای NORAD فراهم می شد. در بهترین وضعیت پروژه 14 سایت در ایلات متحده و 2 سایت در کانادا آماده ی انجام وظیفه بودند .

 

پیشران سوخت مایع Bomarc A راه حل خوب و مناسبی نبود. پیش از پرتاب ، 2 دقیقه زمان لازم بود تا این پیشران سوختگیری کند و این مدت زمان برای یک رهگیر پر سرعت زمان درازی بود . همپنین بکارگیری و استفاده از سوخت هایپرگلیک ( ترکیب هیدرازین و اسید نیتریک) بسیار خطرناک و پر دردسر بود و چندین سانحه جدی نشت بوجود آمد .

 

زمانی که در نیمه های دهه ی 50 میلادی راکتهای پر قدرت سوخت جامد پا به عرصه ی ظهور گذاشتند ، نیروی هوایی کار تحقیق و توسعه ی گونه ی جدید Bomarc با استفده از سوخت جامد و با نام IM-99B یا Bomarc B را آغاز نمود. این موشک از پیشران Thiokol XM51 و نمونه ی بهبود یافته ی موتور رمجت با نام RJ43-MA-7 استفاده می کرد.  بعدها موتور رمجت به نمونه ی RJ43-MA-11 ارتقا یافت . اولین موشک IM-99B در می 1959 به پرواز در آمد اما مشکلات سیستم رانش جدید نخستین پرواز کاملا موفق موشک را به تأخیر انداخت.

 

 

در جولای 1960 موشک توانست یک پهپاد سوپرسونیک KD2U-1/MQM-15A Regulus II را موفقیت هدف قرار دهد. از آنجا که پیشران جدید جای کمتری می گرفت و امکان حمل سوخت بیشتری برای موتورهای رمجت فراهم می شد ، برد موشک به 700 کیلومتر افزایش یافت . همچنین سیستم هدایت آشیانه ی فاز تریمنال موشک نیز با استفاده  از نخستین رادار پالس داپلر دنیا یعنی Westinghouse AN/DPN-53 ارتقا یافت . تمامی موشک های IM-99B با سرجنگی هسته ای W-40 مسلح شدند . در ژوئن 1961  نخستین اسکادران IM-99B عملیاتی شد و Bomarc B بسرعت جایگزین موشکهای Bomarc A شد.  در تاریخ 23 مارس 1961 یک موشک Bomarc B توانست در ارتفاع 30000 متری با موفقیت موشک کروز Regulus II را منهدم کند و عنوان بالاترین ارتفاع انهدام هدف در دنیا تا آن تاریخ را از آن خود کند .

 

بین سالهای 1957 تا 1964 ، شرکت بوئینگ 269 موشک CIM-10A  و 301 موشک CIM-10B تولید کرد .

( بهترین برآورد از قیمتی که پیدا کردم نشان می داد هر موشک با سر جنگی هسته ای W-40 حدود 10.5 میلیون دلار آب می خورد  )

 

 

ویدئو ها :

 

https://www.aparat.com/v/w59l0
2:failure
https://www.aparat.com/v/Kc5E9
3:bomarc b
https://www.aparat.com/v/wVuZz
4:دقت
https://www.aparat.com/v/3Mr0S

 

 

با تشکر ویژه از جناب remo برای آپلود ویدئو ها در آپارات

 

(نمی دونم چرا افزونه ویدئو درست کار نکرد ، مجبور شدم لینک بگذارم !)

 

[MR9 115,254]

سلام علیکم 

 

ضمن تشکر ، لطفا" منبع نگاری دقیق را مرحمت بفرمایید . متشکرم 

[worior 26,130]

هنوز هم کاربردی هست، البته اگر بازنگری بشه.

 

موشک با موتور رمجت و برد بالا این فایده رو داره که بشه آواکس ها، تانکرها و دسته های پروازی رو مورد هدف قرارداد یا تهدید کرد.

به نظر میاد بصورت ترکیبی(جت و رمجت) بشود تا برد 700 یا 1000 کیلومتر هم رسید.

[warjo 3,008]

1 hour قبل , MR9 گفت:

سلام علیکم 

 

ضمن تشکر ، لطفا" منبع نگاری دقیق را مرحمت بفرمایید . متشکرم 

علیکم سلام و رحمة الله 

 

منبع اصلی

 

نقل قول

 

هنوز هم کاربردی هست، البته اگر بازنگری بشه.

 

موشک با موتور رمجت و برد بالا این فایده رو داره که بشه آواکس ها، تانکرها و دسته های پروازی رو مورد هدف قرارداد یا تهدید کرد.

به نظر میاد بصورت ترکیبی(جت و رمجت) بشود تا برد 700 یا 1000 کیلومتر هم رسید.

 

یکی از دلایلی که من را مشتاق به تهیه تاپیک کرد همین مسئله است ، خصوصا که اون موتور رمجت در D-21 هم بکار رفته بود .

 

 

 

[MOHAMMAD 6,333]

نقل قول

هنوز هم کاربردی هست، البته اگر بازنگری بشه.

 

موشک با موتور رمجت و برد بالا این فایده رو داره که بشه آواکس ها، تانکرها و دسته های پروازی رو مورد هدف قرارداد یا تهدید کرد.

 

دقیقا، فرض کنید موشک صیاد 4 دارای نسخه ای رمجت شود -که به طور طبیعی بدلیل تامین اکسیداتور از اکسیژن هوا تمامی ظرفیت داخلی حمل سوخت به سوخت خالص تخصیص می یابد- و توسط یک پهپاد با ماموریت هوایی مثلا دو تیر از آن قابل حمل و بکارگیری باشد.

 

موشک صیاد 4 در نسخه سوخت جامد فعلی دارای برد زمین به هوای 200 کیلومتر هست، در حالت هوا به هوا و در صورت شلیک از ارتفاعات بالا این عدد به حدود دو برابر افزایش پیدا میکنه و در صورت تجهیز به موتور رمجت دستیابی به اعداد 600 و حتی 800 کیلومتر دور از دسترس نیست.

 

در این صورت هیچ تانکر، بمبر استراتژیک و آواکسی از گزند این موشک دور نیست؛ و حتی دسته های جنگنده ها.

 

برای تقریب به ذهن که 800 کیلومتر یعنی چه، برد رادار آواکسهای سری E-3 حدود 770 کیلومتر هست.

ویرایش شده در خرداد 98 توسط MOHAMMAD

[Lord-Soldier 2,200]

برای این بردهای فوق بلند ، گرچه موتور و سوخت و ... مهم است، اما مسئله های مهمتری از میزان سوخت و موتور وجود دارد. مسئله هدایت و نحوه کشف و رهگیری هدف و مقاومت در برابر جنگ الکترونیک.

برای برد800 کیلومتر، اگر سرعت موشک را 6 ماخ هم فرض کنیم یعنی حدود 2000 کیلومتر بر ساعت، نزدیک به 24 دقیقه طول می کشد که به حداکثر برد خود برسد. در عرض این 24 دقیقه، هدف صدها کیلومتر جابجا شده است.

تنها گزینه که به ذهن می رسد وجود دیتالینک برای هدایت در میانه مسیر است، که این امر هم آسیب پذیری در برابر اقدامات الکترونیک و جنگ سایبری دشمن را بالا می برد، خصوصا که این موشک باید قاعدتا روی مناطق تحت کنترل دشمن پرواز کند.

[karmania20152015 3,184]

3 hours قبل , Lord-Soldier گفت:

برای این بردهای فوق بلند ، گرچه موتور و سوخت و ... مهم است، اما مسئله های مهمتری از میزان سوخت و موتور وجود دارد. مسئله هدایت و نحوه کشف و رهگیری هدف و مقاومت در برابر جنگ الکترونیک.

برای برد800 کیلومتر، اگر سرعت موشک را 6 ماخ هم فرض کنیم یعنی حدود 2000 کیلومتر بر ساعت، نزدیک به 24 دقیقه طول می کشد که به حداکثر برد خود برسد. در عرض این 24 دقیقه، هدف صدها کیلومتر جابجا شده است.

تنها گزینه که به ذهن می رسد وجود دیتالینک برای هدایت در میانه مسیر است، که این امر هم آسیب پذیری در برابر اقدامات الکترونیک و جنگ سایبری دشمن را بالا می برد، خصوصا که این موشک باید قاعدتا روی مناطق تحت کنترل دشمن پرواز کند.

دوست عزیز سرعت 6 ماخ تقریبا 7408.8 کیلومتر بر ساعت هست

[excahlibur 73]

2 hours قبل , karmania20152015 گفت:

دوست عزیز سرعت 6 ماخ تقریبا 7408.8 کیلومتر بر ساعت هست

احتمالا منظور دوستمون 2000 متر بر ثانیه باید باشه

[MrArhz 907]

با سلام

 

مهم ترین مسئله در اینچنین طرحی همونطور  که دوستمون هم اشاره کرد بحث کشف و هدایت موشک هست. موضوع هدایت موشک رو میشه حل کرد مثلا موشک میتونه مثل موشک های بالستیک تا فاز نهایی با هدایت اینرسی پیش بره و بعد در محدوده ای هدف با ترکیبی از سیستم های فعال و غیر فعال راداری و شاید حتی اپتیک ها دست به کشف بزنه. بعلاوه موشک میتونه از سوخت جامد استفاده کنه که لااقل به معنی سرعت بیشتر هست و بنظرم بهتره که موشک یه موشک کوچک باشه که با یه بوستر بزرگ تقویت میشه تا موشکی در ابعاد صیاد 4.

 

چیزی شبیه به این طرح.

 

4 hours قبل , Lord-Soldier گفت:

 

برای برد800 کیلومتر، اگر سرعت موشک را 6 ماخ هم فرض کنیم یعنی حدود 2000 کیلومتر بر ساعت، نزدیک به 24 دقیقه طول می کشد که به حداکثر برد خود برسد. در عرض این 24 دقیقه، هدف صدها کیلومتر جابجا شده است.

 البته اشتباهی در محاسباتتون رخ داده چرا که موشکی با سرعت 6 ماخ در هر ثانیه 2000 متر حرکت میکنه که یعنی در عرض 6.5 دقیقه میتونه به 800 کیلومتری برسه. منتها به فرض که هدف ما با سرعت 300 متر بر ثانیه در حال حرکت باشه یعنی زیر صوت در عرض 6.5 دقیقه 120 کیلومتر جابه جا شده. خب این مشکل حلش آسون نیست.

حالا اگه هدف در آسمان دشمن حرکت کنه حه قطعا سیستم های ضد بالستیک هم مستقر هستن میتونن موشک رو رهگیری کنن یا به هدف اطلاع بدن تا به سرعت از منطقه دور باشه و حتی ممکنه موشک توسط خود هدف شناسایی بشه.

 

اما مسئله ی کشف همچنان معضلیه بخصوص که هدف چیزی شبیه به b-1 لنسر باشه و با پرواز در ارتفاع پایین دست به شلیک موشک های کروز دور برد بزنه. اینجاس که جای خالی آواکس ها به شدت احساس میشه.

[worior 26,130]

اینگونه نیست که موشک بلند برد شلیک بشه و مثلا زمانی که میرسه به هدف، پرنده مذکور دور شده باشه یا ...

 

معمولا سامانه هدایت زمینی، سیر پروازی مهاجم رو بررسی میکنه و موشک رو به منطقه ای شلیک میکنه که قبلا محاسبه کرده پرنده در اون منطقه خواهد بود، بعبارتی در یک زمان مشخص یک پرنده با سرعت و خط سیر مشخص، تنها در یک محدوده مشخص میتونه تغییر مسیر بده،  با فرض اینکه هدف یه تانکر باشه، اگر چنین موشکی شلیک بشه هواپیما رو مجبور کنه 100 کیلومتر از مسیرش دور بشه، کل نقشه مهاجم به هم میریزه، و اگر آواکس باشه، 100 کیلومتر از امکان کشف دور میشه، حتی اگر منهدم نشود،...

 

میتونیم از راکت دزفول استفاده کنیم و بجای سرجنگی چند موشک کوچکتر در اندازه میثاق بدون بوستر! اطراف هدف رها کنیم. اگر نتونه یک جنگنده یا هواپیما رو بزنه، دسته پروازی رو کاملا پراکنده خواهد کرد، تا 6 میثاق در سر جنگی دزفول قابل جا دهی هست،.

 

دزفول گرچه مانورپذیر نیست، اما این امکان رو دارد که اگر هدف در یک دایره به قطر 150 کیلومتر قابلیت جابجایی داشته باشد، در فاصله 700 کیلومتر به هر نقطه قابل پیش بینی در این دایره برسد،..

 

اضافه کنم:

 

در مورد هدفیابی در برد بلند قاعده اینگونه است، که با هر لحظه نزدیک تر شدن موشک به هدف، میزانی که هدف قابلیت مانور دارد کمتر میشود، مثلا وقتی موشک در 600 کیلومتری باشد هدف میتواند 100 کیلومتر جابجا شود، اما وقتی در 300 کیلومتر باشد، مقدار نصف خواهد شد(50کیلومتر)، و همینطور تا نزدیکی هدف. بنابراین در طول مسیر میزان تغییر مسیری که موشک رهگیر انجام میدهد تا به نزدیکی هدف برسد بسیار کمتر از هواپیمای مهاجم هست، و اگر موشک در ارتفاع بالا باشد، جاذبه و سرعت به نفع موشک خواهد بود تا هواپیما. 

[MOHAMMAD 6,333]

16 hours قبل , Lord-Soldier گفت:

برای این بردهای فوق بلند ، گرچه موتور و سوخت و ... مهم است، اما مسئله های مهمتری از میزان سوخت و موتور وجود دارد. مسئله هدایت و نحوه کشف و رهگیری هدف و مقاومت در برابر جنگ الکترونیک.

 

خب این موضوع چندین بار قبلا در تاپیکهای مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفته و پاسخش هم داده شده، مع هذا مجدداً بیان می کنیم، برای هدایت یک موشک از فاصله 800 کیلومتری به سمت یک آواکس که مثلا در ارتفاع 40 هزار پایی در حال دور دور کردن هست نیازی به هدایت راداری نیمه فعال نیست.

 

خود آواکس منبع انتشار امواج قدرتمندی هست که توسط سامانه های پسیو از چند هزار کیلومتر دورتر کشف شده و با استفاده از سوابق انتشارات قبلی + قوانین مثلثات، موقعیت دقیق آواکس (و بالتبع فاصله اش تا موقعیت پرواز پهپاد) به اضافه پروفایل گردشی اون کشف میشه(که معمولا دایره ای یا بیضوی هست). موشک شلیک شده با استفاده از همین اطلاعات توسط سامانه های زمینی/هوایی پسیو، به سمت موقعیت احتمالی هدف در لحظه برخورد هدف هدایت میشه¹. در فاز ترمینال حمله، موشک می تونه با استفاده از رادار فعال داخلی یا جستجوگر تصویر ساز حرارتی یا یابنده منبع انتشار امواج راداری (مانند آن چیزی که روی موشکهای هرمز نصب هست) خودش رو تا برخورد دقیق به هدف هدایت کنه.

 

اما موشک چگونه خودش رو به موقعیت هدف در فواصل دور میرسونه، شکل شماتیک زیر می تونه به درک این مفهوم کمک کنه:

 

(موشک خود را به ارتفاع بیش از 120 هزار پا می رساند و سپس از آنجا به سمت هدف شیرجه می زند)

 

 

 

نقل قول

البته اشتباهی در محاسباتتون رخ داده چرا که موشکی با سرعت 6 ماخ در هر ثانیه 2000 متر حرکت میکنه که یعنی در عرض 6.5 دقیقه میتونه به 800 کیلومتری برسه. منتها به فرض که هدف ما با سرعت 300 متر بر ثانیه در حال حرکت باشه یعنی زیر صوت در عرض 6.5 دقیقه 120 کیلومتر جابه جا شده. خب این مشکل حلش آسون نیست.

 

ضمن تشکر از اصلاحی که روی نوشته دوستمون انجام دادید، حل این مشکل آسون هست، حداکثر سرعت E-3 برابر 854 کیلومتر بر ساعت هست و از اونجا که معمولا با حداکثر سرعت کروز انجام نمیشه اگر سرعت کروز رو 800 کیلومتر بر ساعت در نظر بگیریم آواکس در هر دقیقه 13.3 کیلومتر طی میکنه که در 6.5 دقیقه میشه 86 کیلومتر. ضمن اینکه آواکس در طی مسیرش حرکت کاتوره ای نداره و برعکس از یک پروفایل حرکتی منظم پیروی میکنه لذا تخمین زدن نقطه وجودش بعد از 6.5 دقیقه کار سختی نیست. حتی اگر آواکس متوجه موشک بشه و بخواد مسیرش رو هم تغییر بده باز هم موشک برای رسیدن به هدف می تونه از ردیابی امواج رادار یا ردیابی امواج جمینگ استفاده کنه و یا اینکه از جستجوگرهای فعال راداری یا تصویرساز حرارتی کمک بگیره.

 

 

نقل قول

حالا اگه هدف در آسمان دشمن حرکت کنه حه قطعا سیستم های ضد بالستیک هم مستقر هستن میتونن موشک رو رهگیری کنن یا به هدف اطلاع بدن تا به سرعت از منطقه دور باشه

 

سرعت زیادی نمی تونه بگیره، حداکثر سرعت آواکس در برابر سرعت موشک قابل اثر نیست، موشک حتی در حالت گلاید هم حداقل 3 ماخ سرعت خواهد داشت که در برابر 0/7 ماخ حداکثر سرعت آواکس کاملا برتر هست.

 

نقل قول

و حتی ممکنه موشک توسط خود هدف شناسایی بشه.

 

با توجه به اینکه موشک از بالا و با زاویه تندی به سمت هدف میره ممکنه رادار آواکس نتونه اصلا اونو ببینه (البته بستگی به توان پوشش زاویه ای رو به بالای رادار آواکس داره).

 

نقل قول

تنها گزینه که به ذهن می رسد وجود دیتالینک برای هدایت در میانه مسیر است، که این امر هم آسیب پذیری در برابر اقدامات الکترونیک و جنگ سایبری دشمن را بالا می برد، خصوصا که این موشک باید قاعدتا روی مناطق تحت کنترل دشمن پرواز کند.

 

اولا نیازی به ارتباطات دائمی در تمام لحظات حرکت موشک نیست، ثانیا لینکهای ارتباطی امن در حد میلی ثانیه (جهت انتقال موقعیت لحظه ای هدف) همواره وجود داشته و خواهند داشت.

 

 

 

نقل قول

میتونیم از راکت دزفول استفاده کنیم 

 

خدا شاهده که سحری تو همین فکر بودم! دزفول با سرجنگی کاهش یافته به 200 کیلوگرم میتونه حدود 1200 کیلومتر برد پیدا کنه و با همون سیر پروازی بالستیک یا کوآسی بالستیک به سمت هدف هدایت بشه، برای جستجوگر هم میشه از جستجوگر هرمز 1 یا 2 و یا رادار فعال یا تصویرساز حرارتی استفاده کرد.

 

نقل قول

بجای سرجنگی چند موشک کوچکتر در اندازه میثاق بدون بوستر! اطراف هدف رها کنیم. اگر نتونه یک جنگنده یا هواپیما رو بزنه، دسته پروازی رو کاملا پراکنده خواهد کرد، تا 6 میثاق در سر جنگی دزفول قابل جا دهی هست،.

 

اینم پیشنهاد قابل تأملی هست.

 

نقل قول

در مورد هدفیابی در برد بلند قاعده اینگونه است، که با هر لحظه نزدیک تر شدن موشک به هدف، میزانی که هدف قابلیت مانور دارد کمتر میشود، مثلا وقتی موشک در 600 کیلومتری باشد هدف میتواند 100 کیلومتر جابجا شود، اما وقتی در 300 کیلومتر باشد، مقدار نصف خواهد شد(50کیلومتر)، و همینطور تا نزدیکی هدف. بنابراین در طول مسیر میزان تغییر مسیری که موشک رهگیر انجام میدهد تا به نزدیکی هدف برسد بسیار کمتر از هواپیمای مهاجم هست، و اگر موشک در ارتفاع بالا باشد، جاذبه و سرعت به نفع موشک خواهد بود تا هواپیما. 

 

2000 تا لایک.

 

 

-----------------------------------

پی نویس:

1- دقیقاً موشک فینیکس هم از همین تکنیک برای برخورد با هدف در موقعیت پیش بینی شده استفاده می کنه.

[Lord-Soldier 2,200]

ممنون از اصلاحات دوستان، دیگه محاسبات آخر ماه رمضونیه دیگه!

 

اگر واقعا این امکان رو داریم که آواکس رو از هزار کیلومتری ( عمق داخل خاک خودمون) شناسایی کنیم، و با همین الگوریتم یک راکت مشقی هم به سمت مسیر حرکتش بفرستیم باعث میشه مأموریتش کنسل بشه یا حداقل 100 کیلومتر جابجا بشه و این برنامه های تهاجم رو به هم میریزه؛ اصلا نیازی به ارسال موشکش هم نیست! چون اونها که نمی دونند موشکه یا نه! ارزون تر هم درمیاد خصوصا برای تانکر این حال میده.

 

نهایتا اگر هم بخواهیم واقعا نابودش کنیم، میتونیم با موشک بالستیک اول به ارتفاع بالا برسیم بعد با سرهای جنگی هدایت شونده دارای سوخت، از بالا شیرجه بزنیم روشون. اینجوری موشکهای قدیمیتر و شهاب 1 و 2 ها مون هم مصرف میشه و به یه دردی میخوره! چون برای ما بیشترین سرعت رسیدن به یک نقطه رو ، فعلا همین موشکهای بالستیک ( و ترجیحا کواسی بالستیک) با حرکت در خارج از جو داره.

 

ولی تانکر رو چیکار کنیم؟ مگر اینکه رادارهای فرافق نگر OTH و فرکانس بلند ما بتونند موقعیت حدودی تانکر رو کشف کنند، با ده کیلومتر خطا هم باشه قابل استفاده است.

 

 

[AM4 1,318]

6 hours قبل , Lord-Soldier گفت:

ممنون از اصلاحات دوستان، دیگه محاسبات آخر ماه رمضونیه دیگه!

 

اگر واقعا این امکان رو داریم که آواکس رو از هزار کیلومتری ( عمق داخل خاک خودمون) شناسایی کنیم، و با همین الگوریتم یک راکت مشقی هم به سمت مسیر حرکتش بفرستیم باعث میشه مأموریتش کنسل بشه یا حداقل 100 کیلومتر جابجا بشه و این برنامه های تهاجم رو به هم میریزه؛ اصلا نیازی به ارسال موشکش هم نیست! چون اونها که نمی دونند موشکه یا نه! ارزون تر هم درمیاد خصوصا برای تانکر این حال میده.

  

نهایتا اگر هم بخواهیم واقعا نابودش کنیم، میتونیم با موشک بالستیک اول به ارتفاع بالا برسیم بعد با سرهای جنگی هدایت شونده دارای سوخت، از بالا شیرجه بزنیم روشون. اینجوری موشکهای قدیمیتر و شهاب 1 و 2 ها مون هم مصرف میشه و به یه دردی میخوره! چون برای ما بیشترین سرعت رسیدن به یک نقطه رو ، فعلا همین موشکهای بالستیک ( و ترجیحا کواسی بالستیک) با حرکت در خارج از جو داره.

  

ولی تانکر رو چیکار کنیم؟ مگر اینکه رادارهای فرافق نگر OTH و فرکانس بلند ما بتونند موقعیت حدودی تانکر رو کشف کنند، با ده کیلومتر خطا هم باشه قابل استفاده است.

 

 

سلام برادر از هزاز کیلومتری شناسایی کنیم ؟! تقریبا در بندر عباس مستقر بکنیم کل قطر بحرین و عمان و کویت و ریاض را تحت پوشش قرار میده شما برای فیلترو رهگیری همه هواپیما های  سایر اشیای پرنده به ابر کامپیوتر احتیاج پیدا میکنی ! دوما چه کاریه یک ماهواره در جو مستقر کنیم با تعدادی مهمات هدایت شونده البته پیمان هایی زیادی رو نقض میکنه ولی کاربردی هست  ! یا اینکه از یک تعداد توپ ریلی برای شلیک مهمات هدایت شونده تا برد 200 کیلومتری و سرعت 7 ماخ استفاده بکنیم اگر سرمایه گذاری بشه غیر ممکن نیست تعدادی از کشور های هم چندین ساله در حال پژوهش در این امر هستن ! البته کاربردی تر به نظر من نباید بزاریم کار به حمله در جای اول بکشه !

با تشکر

ویرایش شده در خرداد 98 توسط amirhosaingh

[alala 28,784]

دو مرحله ای بودن موشکی چون دزفول یا حتی ذوالفقار با برد کمتر بحث شده؟ مثلا موشک به مختصات حدودی شلیک بشه و بلافاصله پس از کشف هدف توسط رادار موشک (تعبیه شده در امتداد سرجنگی) مرحله جدایش! انجام بشه و موتور دوم با سر جنگی از اینجای کار وظیفه هدایت این موشک حالا هوا به هوا را بر عهده داشته باشه.

از لحاظ طراحی هم میتونه یک شکل غیرعادی باشه، مثلا فرضا به صورت شماتیک اتصال یک موشک هوا به هوای کم قطر به موشک ذوالفقار. یعنی موشک بالستیک وظیفه هواگرد را برای این موشک هوا به هوا بر عهده داشته باشه ( در مورد اواکسها و تانکرها و لااقل به قول دوستان برای لغو موقت ماموریت - نکته ای که شاید عنوان شده قبلا، وابستگی دشمن مقابل به اجرای دقیق برنامه ریزیهای صورت گرفته و تمرین شده هست ( چند روز پیش در چت اشاره شده بود که کوچکترین اختلالی در ابزارآلات جنگی پیشرفته دشمن پرسنل را وادار میکنه لغو عملیات اعلام کنند چون وابستگی به ابزارآۀات دقیق و فوق پیشرفته تبدیل به یک عادت شده)

[MrArhz 907]

با سلام

ممنون از نظرات دوستان.

البته در بیشتر فرضیات مطرح شده به آواکس و تانکر اشاره شد که اهداف ساده تر هستن اما بامبر ها رو با مهمات دور ایستا و سرعت های بیشتر در پرواز ارتفاع پایین چه میشه کرد. آیا اصلا به صرفه هس که یه سیستم فقط در جهت مقابله با آواکس ساخته بشه؟ البته تانکر ها هم که رادار ندارن و فقط باید به شکل هدایت فعال شناسایی بشن در عملیات جنگی هم فک نمیکنم که در ارتفاع بالا پرواز کنن. مشکل لانچ میثاق روی پلتفرم فاتح هم خوده میثاقه فک میکنم چون زیادی کوچک و غیر قابل اطمینانه و نمیتونه از سنسور های مخلتفی برای شناسایی استفاده کنه با این ابعاد. ضمنن فک نمی کنم پلتفرمش برای پرواز در سرعت های بالای 7 ماخ مناسب باشه.

اگه باز همون 86 کیلومتر رو هم در نظر بگیریم باز مسئله ی که هس این برد برای سنسور های موشک جهت رهگیری هدف یکم زیاد نیس؟

موافقم که باید چندموشک لااقل بزرگتر از میثاق در مسیر هدف شلیک بشه تا هر کدوم بخشی از دایره ی خطا رو پوشش بدن. بعد اینکه فکر نمی کنم که منطقی باشه که هدف گذاری ما لغو ماموریت و نه زدن هدف باشه.

دست آخر اینکه تا پلتفرم هواپایه ای برای شناسایی نباشه در صد موفقیت چنین پروژه ای پایینه. بنظرم با همین امکانات پیش رو هم میشه با استفاده از پهپاد ها پاد های شناسایی کوچی ساخت که بخشی از خلع نبود آواکس ها رو پوشش بده. این پاد ها میتونن از رادار هایی در باند مثلا L که کوچکتر هم هست استفاده کنه و یا از روش های کشف غیرفعال و حتی شنود رادیویی.

ویرایش شده در خرداد 98 توسط MrArhz