جنگ هیبریدی قوانین جنگ های هیبریدی

[oldmagina 9,234]

قسمتی از یک مقاله :

 

مقاله اصلی : Iran’s Gray Zone Strategy: Cornerstone of its Asymmetric Way of War

 

نویسنده : Michael Eisenstadt     تاریخ : March 19, 2021

 

قسمت دوم : 

 

درس هایی از رویارویی های گذشته ایران و آمریکا

 

 

رویکرد ایران در منطقه خاکستری به همراه درگیری گاه به گاه در اقدامات آشکار نظامی ، جلوه ای از دوره های گذشته تنش و رویارویی بین ایالات متحده و ایران را به نمایش می گذارد . این موارد شامل عملیات تغییر پرچم ایالات متحده در خلیج فارس در طول جنگ ایران و عراق ، کمک های مرگبار ایران به گروه های شبه نظامی شیعه که در برابر اشغال عراق پس از سال 2003 توسط آمریکا "مقاومت می کردند " و کارزارهای فشار/ رفع فشاری که قبل از توافق هسته ای 2015 با ایران (برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام) بود و بعد از آن با خروج ایالات متحده از برجام در سال 2018 ادامه یافت .

 

عملیات تغییر پرچم در خلیج فارس (1987-1988) :

 

در پاسخ به حملات قایق‌های کوچک ایران به کشتی‌های بی‌طرف در مراحل آخر جنگ ایران و عراق ، ایالات متحده عملیات اراده جدی  ( Earnest Will )  را در ژوئیه 1987 برای اسکورت نفت‌کش‌های کویتی با پرچم تغییر یافته در خلیج فارس آغاز کرد . با شروع عملیات، دولت ریگان نسبت به حمله به کاروان های عبوری از تنگه هرمز با موشک های کرم ابریشم ، به ایران هشدار داد . دولت ریگان تصور می‌کرد که حضور ناوگروه جنگی هواپیمابر یو‌اس‌اس  کیتی هاوک ( USS Kitty Hawk ) در منطثه از اقدامات متقابل ایران جلوگیری می‌کند.

 

با این که راه اندازی عملیات اسکورت کاروانها ،  باعث شد تهران به طور چشمگیری حملات قایق های کوچک خود را کاهش دهد ، ولی در مقابل به سرعت و به طور غیرمستقیم ایالات متحده به چالش کشیده شد : در عملیات اسکورت اولین کاروان ، نفتکش بریجتون ( Bridgeton ) به یک مین مخفی برخورد کرد و آسیب دید . به دلیل خسارات محدود ، کمبود تلفات و تمایل به اجتناب از تشدید تنش ، ایالات متحده پاسخی نداد .

 

در ادامه ، طی چند ماه یعد ، تهران هم حملات قایق‌های کوچک و هم عملیات مین گذاری خود را افزایش داد . در سپتامبر 1987، نیروهای آمریکایی یک کشتی ایرانی به نام  ایران اجر را در حال مین گذاری در آب های بین المللی توقیف کردند.  آنها کشتی را غرق کردند و خدمه آن را بازداشت کردند . ماه بعد، نیروهای ایرانی دو موشک کرم ابریشم  ( Silkworm missiles ) را به سمت یک نفتکش با پرچم تغییر یافته  در آب های کویت شلیک کردند . اقدام به حمله دور از تنگه هرمز ، عبور از  خط قرمز آمریکا محسوب می شد . به احتمال زیاد مهاجمان برای پنهان کردن نقش خود ، موشکهای به غنیمت گرفته شده کرم‌ ابریشم عراقی را از شبه جزیره فاو که در آن موقع در اشغال ایران بود ، شلیک کرده بودند . در مقابل ایالات متحده با انهدام دو سکوی نفتی ایران که از آنها برای پشتیبانی حملات استفاده می شد، پاسخ داد . ایران با حمله دوباره توسط موشک کرم ابریشم به پایانه های نفتی کویت تلافی کرد، که البته موشک شلیک شده به اشتباه به یک لنج طعمه گذاشته شده در بندر برخورد کرد .

 

زمانی که تهران عملیات مین گذاری دیگری را در فوریه 1988 آغاز کرد ، واشنگتن قوانین و تاکتیک‌های تهاجمی‌تری را اتخاذ کرد . دو ماه بعد ، ناوشکن ساموئل رابرتز  ( USS Samuel B. Roberts ) با مین برخورد کرد و این اتفاق باعث شد تا نیروی دریایی آمریکا دو سکوی نفتی دیگر ایران را که برای پشتیبانی از عملیات استفاده می‌شد ، نابود کند . در پاسخ ، نیروهای دریایی ایران با چندین کشتی جنگی آمریکا درگیر شد که منجر به اتفاق افتادن عملیات آخوندک ( Praying Mantis )  توسط ارتش آمریکا شد . در جریان این اقدام نیروی دریایی آمریکا ، یک قایق موشک انداز ، یک ناوچه ناوچه و یک قایق کوچک ایرانی را غرق کرد . همچنین به یک ناوچه و چندین قایق کوچک دیگر ایران هم که علی رغم احتمال بعید موفقیت ، همچنان به درگیری ادامه می دادند ، آسیب زد . این حادثه پایان عملیات مین گذاری ایران بود و با برگشت وضعیت جنگ زمینی به ضرر ایران ، حملات به کشتیرانی در طی ادامه جنگ به شدت کاهش یافت .

 

در ژوئیه 1988، طی یکی از عملیات های دریایی که کاملا نادر بودند ، ناو یو اس اس وینسنس ( USS Vincennes ) به طور تصادفی ( ؟ ) یک هواپیمای مسافربری ایرباس ایرانی را به علت شناسایی اشتباه ( ؟ ) به عنوان جت جنگنده ، هدف قرار داد و سرنگون کرد . همه 290 سرنشین هواپیما کشته شدند . البته ایران معتقد بود که این یک اقدام عمدی بوده است. این تصور که ایالات متحده از طرف عراق وارد جنگ شده است ، باعث شد تهران به جنگ پایان دهد .

 

در مجموع ، ایران با مداخله ایالات متحده منصرف نشد و با خویشتن داری آمریکا ، جسورتر شد . تهران با استفاده از ابزارهای غیرمستقیم (میادین مین دریایی ) ایالات متحده را به چالش کشید ، خطوط قرمز ایالات متحده را با پرتاب موشک به کشتی‌های تعویض پرچم شده ئر جایی که تحت اسکورت نبودند ، دور زد و حملات به کشتی‌های بدون اسکورت را که بخشی از عملیات تعویض پرچم‌ نبودند ، افزایش داد . تهران تا پس از عملیات آخوندک که هزینه‌های گزافی را در آن متحمل شد ، عقب نشینی نکرد . با این حال ، مداخله ایالات متحده از حملات مستقیم به کاروان‌ها جلوگیری کرد ، ایران را مجبور کرد به تاکتیک‌های کمتر مؤثری تکیه کند و به نتیجه رسیدن یک راه‌حل دیپلماتیک برای جنگ ایران و عراق کمک کرد ( البته این کار با همزمانی یک سری پیروزی‌های ویرانگر عراق در روی زمین امکان‌پذیر شد ) .

 

جنگ نیابتی علیه نیروهای آمریکایی در عراق (2003-2011) :

 

در طول اشغال عراق توسط آمریکا، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ، شبه‌نظامیان عراقی و گروه‌های شورشی را آموزش داد ، مسلح کرد و تأمین مالی کرد . این گروهها بیش از 600 سرباز آمریکایی را در عراق کشتند . تهران ظاهرا امیدوار بود که نیروهای آمریکایی را محدود کند ، اشتهای آمریکا را برای ماجراجویی‌های نظامی بیشتر منطقه‌ای کاهش دهد و به نیروهای نیابتی‌اش کمک کند تا در نهایت ایالات متحده را از عراق بیرون برانند . از آنجایی که نیروهای آمریکایی در همسایگی ایران مستقر شده بودند و خطربسیار بالا بود ، ایران مایل بود ریسک قابل توجهی را متحمل شود .

 

 

 در مقابل ، واشنگتن هم به دنبال ایجاد اختلال در تلاش های تهران همزمان با اجتناب از تشدید تنش بود ، بنابراین عموماً با خویشتن داری عمل می کرد . ارتش آمریکا به طور مرتب از جابجایی و تحویل محموله‌های تسلیحاتی ایران جلوگیری  می‌کرد و پس از ارسال یک یادداشت اخطار که مورد توجه قرار نگرفت ، مجموعه‌ای از عملیات‌ها را برای بازداشت عوامل ارشد نیروی قدس آغاز کرد : دو نفر در بغداد (دسامبر 2006) ، پنج نفر در اربیل (ژانویه 2007) و یک نفر دیگر در سلیمانیه (سپتامبر 2007) . یک عامل حزب الله که برای ایران کار می کرد نیز بازداشت شد (ژوئیه 2007). این بازداشت‌ها باعث شد که ایران به دنبال مذاکره مستقیم با نمایندگان آمریکا در بغداد باشد که ظاهرا بی‌نتیجه بود و باعث شد که نیروی قدس به‌طور چشمگیری فعالیت خود در عراق را کاهش دهد ، البته فعالیت‌ها در آنجا را متوقف نکرد . ایالات متحده همچنین در چندین نوبت با ارسال پیام خصوصی تهدید کرد که به حملات گروه های طرفدار ایران، از جمله حملات موشکی به سفارت آمریکا در بغداد در آوریل 2008 و علیه چندین پایگاه نظامی آمریکا در عراق در ژوئن 2011 (که منجر به کشته شدن 15 سرباز آمریکایی شد) ، پاسخ نظامی خواهد داد . در هر دو مورد ، حملات پس از هشدارهای شدید ایالات متحده متوقف شد .

 

در مجموع ، تلاش های واشنگتن برای محدود کردن حمایت ایران از نیروهای نیابتی اش درعراق تنها نتایج اندکی به بار آورد . بازداشت عوامل نیروی قدس ، تهران را وادار کرد تا شیوه کار خود را تغییر دهد و در این میان کمی هم انگیزه برای تجدید دیپلماسی ایجاد شد . تهدیدهای بی سر و صدا به پاسخ نظامی در دو مورد باعث شد که ایران از ادامه درگیری خودداری کند ولی اقدامات ایالات متحده در نهایت نتوانست حمایت تهران از حملات به نیروهای آمریکایی را متوقف کند یا محدودیتی برای رشد نفوذ ایران در عراق به وجود یباورد . علاوه بر این ، تهران هیچ تلاشی برای پنهان کردن نقش خود نکرد : به عنوان مثال در تسلیحاتی که توسط ایران برای گروه‌های شیعه شبه‌نظامی ارسال می شد ، اغلب آرم‌ها و پلاک‌های اطلاعات سازنده حفظ می‌شد . بلاتکلیفی ایجاد شده توسط اقدامات نیابتی ظاهراً برای ایران مهم‌تر از انکار بود ، سیستم به درستی محاسبه کرده بود که حتی زمانی که حمایت ایران مشهود باشد ، ایالات متحده به عملیات‌های نیابتی پاسخ نظامی نخواهد داد .

 

کارزارهای فشار ناهمگون  (2010–2012) :

 

با توجه به ادامه فعالیت‌های هسته‌ای ایران و سرپیچی از 12 قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل که بین سال‌های 2006 و 2010 به تصویب رسیده بود ، ایالات متحده ، اسرائیل و اتحادیه اروپا فشارها را برای توقف این فعالیت‌ها از طریق اجبار و دیپلماسی آغاز کردند و ایالات متحده و اسرائیل که از سال 2007 کارزار مشترک حملات سایبری علیه برنامه هسته ای ایران را آغاز کرده بودند ، فعالیت های خود را تا سال 2010  افزایش دادند . در ادامه اسرائیل بین سال های 2010 تا 2012 نیم دوجین از دانشمندان هسته ای ایران را ترور کرد و در عین حال تهدید به حمله پیشدستانه برعلیه زیرساخت های هسته ای ایران  را هم انجام داد . ایالات متحده حضور نظامی خود را در خلیج فارس تقویت کرد ( حضور تقریباً ثابت دو ناو گروه هواپیمابر تهاجمی در منطقه بین سال‌های 2010 تا 2012 ) و برای مقابله با پیامدهای احتمالی حمله اسرائیل ،عملیات پهپادهای خود را بر فراز ایران تشدید کرد . همزمان با آن و شاید مهم‌تر از همه ، واشنگتن و اتحادیه اروپا تحریم‌های شدیدی را علیه بانک مرکزی و بخش نفت ایران در سال‌های 2011 و 2012 اعمال کردند.

 

ایران به همان شکل پاسخ داد و در عین حال از اقداماتی که می‌توانست آتش درگیری گسترده‌تری را ایجاد کند ، خودداری کرد . حملات سایبری به موسسات مالی ایالات متحده (2012-2013)  و غول نفتی عربستان سعودی آرامکو (2012) ، برنامه ریزی حملاتی علیه دیپلمات های اسرائیلی در تلافی قتل دانشمندان ایرانی (2012)، تلاش برای سرنگونی پهپادهای آمریکایی در خلیج فارس (2012– 2013) و در کنار آن برنامه هسته ای خود را با افزایش تعداد سانتریفیوژهای فعال و ذخایر اورانیوم غنی شده خود تسریع بخشید .

 

این کارزارهای فشار یک یه یک انجام شده با دیگر کارزارهای مخفی ، جنگ‌های در سایه ، و درگیری‌های آشکاری که در بسیاری از موارد پیش از بحران هسته‌ای بود ، در هم آمیخت ، مواردی مثل درگیری اسرائیل و حزب‌الله ، رقابت ژئوپلیتیکی بین عربستان سعودی و ایران و جنگ داخلی سوریه . درگیر شدن بسیاری از بازیگرانی که به طور مستقل یا در هماهنگی با هم فعالیت می کردند ، باعث شد پتانسیل گذر ناخواسته از خطوط و تشدید ناخواسته افزایش پیدا کند . البته تنش ها در نهایت کاهش یافت چون آغاز تحریم های ایالات متحده و اتحادیه اروپا باعث شد مذاکرات هسته ای شتاب بیشتری بگیرد . در مقابل  اقدامات مخفیانه و کارزارهای فشار نظامی بر علیه برنامه هسته‌ای ایران کاهش یافت ، این تحریم‌ها بود که در نهایت ایران را به پای میز مذاکره کشاند و منجر به انعقاد برجام در جولای 2015 شد. با این حال مشکلات موجود در این قرارداد به ترامپ کمک کرد تا تصمیم به خروج از آن را بگیرد و دوباره مسیر برای یک کارزار  فشار/ضدفشار دیگر هموار شد .

 

 

ادامه دارد ...

 

 

 

قسمت اول مقاله : استراتژی منطقه خاکستری ایران

 

 

 

 

ویرایش شده در آذر 2 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,234]

قسمتی از یک مقاله :

 

مقاله اصلی : Iran’s Gray Zone Strategy: Cornerstone of its Asymmetric Way of War

 

نویسنده : Michael Eisenstadt     تاریخ : March 19, 2021

 

قسمت سوم : 

 

درس هایی از رویارویی های گذشته ایران و آمریکا ( ادامه )

 

 

مقابله با فشار حداکثری ایالات متحده (2019–2021) :

 

در ماه مه 2018 ، ترامپ اعلام کرد که ایالات متحده از توافق هسته ای سال 2015 با ایران خارج می شود و در عوض سیاست " فشار حداکثری " ( maximum pressure ) را دنبال می کند . سیاست جدید به دنبال تحمیل هزینه های اقتصادی غیرقابل تحمل بر ایران از طریق تحریم ها و در عین حال جلوگیری از حملات مرگبار به کارکنان و منافع ایالات متحده بود . هدف مورد انتظار سیاست جدید این بود که تهران را وادار کند تا فعالیت های زیانبار خود را کنار بگذارد و در مورد توافق جدیدی مذاکره کند که طیفی از مسائل هسته ای ، منطقه ای و نظامی که در برجام به آنها پرداخته نشده است، در آن قرار بگیرد .

 

تهران ابتدا با خویشتنداری پاسخ داد چون امیدوار بود اتحادیه اروپا تحریم های آمریکا را نادیده بگیرد ولی وقتی مشخص شد که این اتفاق نخواهد افتاد و پس از اینکه واشنگتن گام‌های بیشتری برای تشدید تحریم‌ها و فروپاشی اقتصاد ایران برداشت ، تهران در ماه می 2019 کارزار ضدفشاری را برای وادار کردن ایالات متحده به کاهش یا لغو این تحریم‌ها و تشویق بقیه کشورهای دنیا به ندیده گرفتن آنها آغاز کرد .

 

این کمپین ضدفشار شامل فعالیت‌های منطقه خاکستری بود که در حوزه‌های مختلف ، در امتداد خطوط عملیاتی متعدد و در عرصه‌های جغرافیایی متنوع صورت می گرفت . از جمله آنها حملات ناشناس به نفت‌کش‌ها در خلیج فارس ،  زیرساخت‌های پتروشیمی در عربستان سعودی ،  عملیات سایبری ، حملات نیابتی به نیروها و تاسیسات ایالات متحده در عراق  و نقض فزاینده محدودیت های برجام در مورد برنامه هسته ای ایران بود .

 

تهران به تدریج حملاتش علیه منافع آمریکا و متحدانش در منطقه را ، از ساده به پیچیده و از حملات غیر کشنده به مرگبار تبدیل کرد . حملات اولیه این کشور به انتقال و زیرساخت‌های نفتی ، از جمله حملات با مین های چسبان  به نفت‌کش‌ها در ماه مه و ژوئن 2019 و حمله با پهپاد و موشک کروز به زیرساخت‌های نفتی عربستان در سپتامبر همان سال ، باعث نشد که ایالات متحده تحریم‌ها را کاهش بدهد یا اقدام به پاسخ نظامی بکند . البته ایالات متحده به همراه چند کشور دیگر متحد خود ، حضور نظامی خود در منطقه را تقویت کرد . فقط در یک مورد  گزارش شده است که ایالات متحده به سرنگونی یکی از پهپادهای خود در ژوئن با یک حمله سایبری پاسخ داد .  با توجه به این که حملات ایران باعث مقابله بسیاری از کشورهایی شد که وابسته به نفت خلیج فارس بودند ، ولی  این مقابله ها به سرعت متوقف شد چون نیروهای دریایی ایران تعدادی تانکر نفتی خارجی را در خلیج فارس ، به عنوان بخشی از کارزار ضدفشار خود توقیف کرد . البته این کار تاثیر بسیار کمی در مقابل سیاست فشار حداکثری داشت ( ؟ ) .

 

بعد از توقف حملات به نفت درخلیج فارس ، در نوامبر و دسامبر 2019  ، ایران حملات راکتی توسط نیروهای نیابتی خود در عراق را افزایش داد . این امر منجر به کشته شدن یک پیمانکار آمریکایی شد و در مقابل ایالات متحده حملات نظامی علیه تأسیسات کتائب حزب الله در عراق و سوریه انجام داد . در این حملات 25 شبه نظامی کشته شدند . این اتفاق منجر به برگزاری تظاهرات خشونت آمیز توسط نگروههای طرفدار ایران در مقابل سفارت آمریکا در بغداد شد . واکنش آمریکا به این اتفاق منجر به حمله پهپادی آمریکا در 3 ژانویه شد که ( سردار ) قاسم سلیمانی از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و ابومهدی المهندس فرمانده کتائب حزب الله ( ؟ ) را به شهادت رساند . ایران 5 روز بعد با شلیک 16 موشک به پایگاه هوایی الاسد در عراق پاسخ داد که تلفات جانی نداشت ولی بیش از صد نظامی آمریکایی دچار ضربه خفیف مغزی ( concussion ) شدند . اطلاعات مناسب و هشدار از پیش فرستاده شده ایران به عراق مبنی بر اینکه حمله در حال انجام است ، پرسنل آمریکایی را قادر ساخت که قبل از حمله بهپناهگاه بروند .  پس از آن بود که  ایالات متحده و ایران تمایل خود را به کاهش تنش را هم به صورت علنی و هم از طریق کانال های پشتیبان ، نشان دادند .

 

 

با اینکه تهران به طور مستقیم ادامه نداد ولی نیروهای نیابتی اش در عراق ، حملات موشکی آزار دهنده را برای هفته های متعددی پس از آن افزایش دادند . مسوولیت برخی از این حملات توسط گروه‌های جدید ناشناخته ای به گردن گرفته می شد تا درجه بیشتری از ایجاد بلاتکلیفی و قابلیت انکار ، برای ایران و گروه‌های نیابتی اش فراهم شود . در یک افزایش دیگر در حملات راکتی انجام شده توسط گروههای نیابتی در ماه مارس ، سه سرباز ائتلاف (دو آمریکایی و یک انگلیسی) کشته شدند و دور دیگری از حملات ایالات متحده به تأسیسات کتائب حزب الله در عراق انجام شد . نیروهای نیابتی ایران دوباره حملات با راکتی و بمب‌های کنار جاده ای را علیه کاروان‌های  آمریکا در ژوئیه تا سپتامبر 2020 افزایش دادند . این حملات در اکتبر کاهش چشمگیری پیدا کرد . به نظر می رسید علت احتمالی این کاهش ، جلوگیری از ایجاد بهانه ای برای ترامپ بود تا نتواند برای ضربه زدن به ایران ، درست قبل از انتخابات آمریکا در نوامبر ، اقدام کند . وجود درگیری بین آمریکا و ایران ممکن بود باعث ایجاد برتری برای ترامپ در پای صندوق های رای شود .  تعداد کم دیگری از حملات موشکی بین اکتبر 2020 و پایان موثر سیاست " فشار حداکثری" ایالات متحده ، با انتقال قدرت به دولت جو بایدن، در ژانویه 2021 رخ داد .

 

تهران به عنوان بخشی از کارزار ضدفشار خود ، فعالیت‌های جاسوسی سایبری و نفوذ شبکه‌ای را تشدید کرد ، این کار شاید برای هموار کردن راه برای حملات آینده و نشان دادن توانایی اش برای پاسخ به حمله ایالات متحده در حوزه سایبری یا فیزیکی بود . ایران همچنان به عملیات مداوم نفوذ سایبری ادامه داد تا بتواند سیاستهای ایالات متحده را بی اعتبار کند . همچنین عملیاتی را برای تضعیف اعتبار انتخابات ریاست جمهوری 2020 ایالات متحده آغاز کرد . در ادامه ایران در دفعات متعدد محدودیت‌های مختلف برجام را در مورد برنامه هسته‌ای خود زیر پا گذاشت و به خودش اجازه داد تا مقادیر اورانیوم با غنای پایین کافی برای ساخت دو بمب ( در زمان نگارش مقاله )  – البته در صورت غنی‌سازی بالاتر و تولید سلاح - انباشته کند.

 

اگرچه  تهران نتوانست واشنگتن را وادار به کاهش یا لغو تحریم ها یا تمام نیروهایش را ازعراق و خاورمیانه خارج کند ولی عدم پاسخ ایالات متحده به تعدادی از اقدامات ایران در خلیج فارس و عراق ، وجهه آمریکا را به عنوان یک شریک مصمم  و قابل اعتماد تضعیف کرد ، همزمان با این که ترور ( سردار ) قاسم سلیمانی تصویر اطمینان بخشی از اراده را برای برخی از متحدان و تصویری دلهره آوری از ناپایداری برای دیگران به نمایش گذاشت.

 

باید اضافه کرد که در این مدت ، ایران همچنان به حمایت از متحدان حوثی خود در یمن برای جنگ با ائتلاف تحت رهبری عربستان سعودی و همچنین تلاش هایش برای تبدیل سوریه به سکوی پرشی برای اقدام نظامی علیه اسرائیل ادامه داد . این خطوط موازی عملیاتی هرکدام دارای سرعت عملیاتی و منطق متمایز خود بودند ، اگرچه تهران گاهی از حوثی‌ها برای تهدید رقبای عرب خود استفاده کرده است ، ولی اسرائیل به طور فزاینده‌ای نگران این احتمال است که ایران حوثی‌ها را برای حمله به آنجا تشویق کند. 

 

 علاوه بر این موارد ، خرابکاری آشکار اسرائیل در تأسیسات مونتاژ سانتریفیوژ در نطنز در ژوئیه 2020  و ترور  محسن فخری زاده ، دانشمند ارشد تسلیحات هسته ای ایران در نوامبر، این سوال را مطرح کرد که ایران نه تنها بر علیه اسرائیل ، بلکه احتمالاً بر علیه ایالات متحده نیز تلافی خواهد کرد . لبریز شدن این پتانسیل ، نگرانی‌ها را در مورد توانایی واشنگتن برای جدا نگه داشتن تحولات در این عرصه‌های عمدتاً متمایز از درگیری ایران و ایالات متحده ، به اوج رسانده است . در گذشته ، تهران اینها را به‌ عنوان مسیرهای جداگانه در نظر می گرفت  و به دنبال اجتناب از تشدید تنش همزمان با "شیطان کوچک" و "شیطان بزرگ" بود . بنابراین ترور دانشمندان هسته‌ای خود در سال‌های 2010 تا 2012 را تنها با هدف قرار دادن اهداف اسرائیلی تلافی کرد . البته احتمالا تا زمانی که ( آیت الله ) خامنه ای همیشه محتاط ، همچنان رهبر معظم انقلاب باقی بماند ، این کار ادامه خواهد داشت.

 

 

از رخدادهای گذشته چندین نتیجه می توان گرفت :

 

تعریف موفقیت در منطقه خاکستری :  

 

بازدارندگی متعارف در منطقه خاکستری چالش برانگیز است. ایران با جدیت تلاش می کند خطوط قرمز ایالات متحده را از بین ببرد یا آنها را دور بزند و از عدم تقارن در انگیزه  طرفهای مقابل برای پیشبرد برنامه خود برضد وضعیت موجود استفاده کند . به همین دلیل ایالات متحده نمی تواند از همه فعالیت های زیانبار ایران جلوگیری کند . موفقیت عبارت است از بازداشتن ایران در استفاده از قوی ترین قابلیت هایش تا در نتیجه مجبور به استفاده از ابزارهای کمتر موثر شود .

 

 

ایران ثبات استراتژیک و انعطاف‌پذیری تاکتیکی نشان می‌دهد :

 

تهران نزدیک به 40 سال است که بر همان روش قدیمی تکیه کرده است . تهران به صورت پی در پی خطوط قرمز آمریکا را آزمایش می‌کند یا تلاش می‌کند تا خطوط قرمز آمریکا را دور بزند ، اگر چه ممکن است در مواجهه با پاسخ قاطعانه ، رویکرد خاصی را کنار بگذارد ولی به زودی به دنبال ابزارهای جایگزین برای دستیابی به اهداف خود می‌رود . اگر این اهداف بسیار پرهزینه شوند ، ممکن است از آن اهداف چشم پوشی کند ولی چنین تصمیمی به ارزیابی اش از انگیزه واشنگتن ، تحمل ریسک و تمایل به تحمل هزینه ها توسط خودش بستگی دارد . البته گاهی اوقات برای حفظ خطوط قرمز خود از زور استفاده می کند .

 

ایران اقدام غیرمستقیم و ابهام را ترجیح می‌دهد ولی در صورت لزوم آشکارا عمل می‌کند :

 

 اگرچه تهران معمولا اقدام غیرمستقیم و ابهام را ترجیح می‌دهد ولی واکنشش به ترور هدفمند قاسم سلیمانی نشان می‌دهد که حاضر است منطقه خاکستری را ترک کند و در صورت عبور از خطوط قرمز خودش ، به شکل  آشکار عمل کند . البته  این انحراف از سیاست نیست ، برای چندین دهه، تهران تاکید کرد که برای مثال در پاسخ به حمله به زیرساخت‌های هسته‌ای‌اش ، زرادخانه موشکی‌اش «پاسخی کوبنده» علیه دشمنانش ارائه خواهد کرد . اقدام آشکار همواره بخشی از کارنامه نظامی ایران بوده است .  پذیرش استراتژی منطقه خاکستری مانع از فعالیت های آشکار و نسبت داده شده ، زمانی که در خدمت منافع ایران باشد ، نیست.

 

 

ایالات متحده باید به طور مداوم پاسخ دهد و تعادل بهتری بین خویشتن داری و جسارت ایجاد کند : 

 

خویشتن داری ایالات متحده و عدم ثبات در پاسخ به آزمایش و سنجش های صورت گرفته ، اغلب اعتبار ایالات متحده را تضعیف کرده و ایران را به سوی چالش های بیشتری کشانده است که نتیجه آن بسیاری از نتایجی  است که سیاستگذاران امیدوار به اجتناب از آنها هستند . ترس اغراق آمیز از تشدید تنش ها اغلب مقامات آمریکایی را از واکنش موثر به اقدامات تهران باز می دارد با این حال ، مواقعی وجود داشته است که جسارت نتیجه داده است : عملیات آخوندک باعث شد که در اواخر جنگ ایران و عراق ،  ایران به طور چشمگیری حملاتش را به کشتی های بی طرف در خلیج فارس کاهش دهد ، در مقابل ترور ( سردار ) قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس باعث شد ایران و نیروهای نیابتی اش در عراق ، دو نفر از اپراتورهای با استعداد و شاید غیرقابل جایگزینی را حذف کنند ، البته این کارباعث شد کسانی که در عراق مخالف ایران و نفوذ آن بودند،  جسورتر شوند . از سوی دیگر، گاهی احتیاط هم لازم است : خویشتن داری آمریکا در پی انتقام‌جویی ایران در ترور( سردار )  قاسم سلیمانی به کاهش تنش کمک کرد.

 

 

همچنان ادامه دارد ...

 

 

 

ویرایش شده در آذر 2 توسط oldmagina

[MF44 5,971]

11 hours قبل , oldmagina گفت:

واکنش آمریکا به این اتفاق منجر به حمله پهپادی آمریکا در 3 ژانویه شد که ( سردار ) قاسم سلیمانی از فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و ابومهدی المهندس فرمانده کتائب حزب الله ( ؟ ) را به شهادت رساند . ایران 5 روز بعد با شلیک 16 موشک به پایگاه هوایی الاسد در عراق پاسخ داد که تلفات جانی نداشت ولی بیش از صد نظامی آمریکایی دچار ضربه خفیف مغزی ( concussion ) شدند . اطلاعات مناسب و هشدار از پیش فرستاده شده ایران به عراق مبنی بر اینکه حمله در حال انجام است ، پرسنل آمریکایی را قادر ساخت که قبل از حمله بهپناهگاه بروند .  پس از آن بود که  ایالات متحده و ایران تمایل خود را به کاهش تنش را هم به صورت علنی و هم از طریق کانال های پشتیبان ، نشان دادند .

سقوط E-11A نیروی هوایی آمریکا ژانویه ۲۰۲۰ هم توسط اشباح سرگردان انجام شد 

[oldmagina 9,234]

قسمتی از یک مقاله :

 

مقاله اصلی : Iran’s Gray Zone Strategy: Cornerstone of its Asymmetric Way of War

 

نویسنده : Michael Eisenstadt     تاریخ : March 19, 2021

 

قسمت چهارم و آخر : 

 

به سوی استراتژی منطقه خاکستری ایالات متحده 

 

 

ایالات متحده به خاطر این که از رویکردهای نظامی متعارف و آشکار استفاده می کند ، سابقه موفقیت نابرابری در مقابل تهران داشته است . بنابراین استفاده از استراتژی منطقه خاکستری توسط ایالات متحده ممکن است راه موثرتری برای مقابله با راهبرد منطقه خاکستری ایران باشد . چنین راهبردی می تواند در مقابله با بسیاری از معضلاتی که استراتژی منطقه خاکستری ایران در 40 سال گذشته برای واشنگتن ایجاد کرده است ، راهبرد منطقه خاکستری ایران را در مقابل خودش قرار بدهد . راهبرد منطقه خاکستری ایالات متحده باید متکی بر فعالیت های پنهان و قابل تکذیب باشد تا در پاسخ به چالش های ایجاد شده توسط ایران ابهام درست بکند . برای این کار می توان از مزیت‌های تجمعی برای جلوگیری از تشدید و پیام‌های محتاطانه برای ارتباط توسط خطوط قرمز و در صورت لزوم برای روشن کردن مقاصد استفاده کرد . چنین رویکردی می‌تواند آزادی عمل تهران را محدود کند ، از تشدید تنشهای بزرگ جلوگیری کند، و به طور مؤثرتر با تلاش‌های ایران برای تغییر وضعیت موجود در منطقه مقابله کند ؛ درعین حال فضا برای دیپلماسی در کاهش تنش‌ها را ایجاد کند . انجام این کار می‌تواند شرایط تعامل با تهران را از طریق افزایش هزینه‌ها برای سیاست فعلی‌اش تغییر دهد و ایران را مجبور کند تا اهداف خود را با ابزارهای کمتر مؤثر دنبال کند .

 

 

راهبرد منطقه خاکستری همچنین از نظر سیاسی و نظامی پایدارتر از سایر رویکردهای نظامی اخیر ایالات متحده در منطقه خواهد بود ، زیرا این کار با تعدادی از الزامات سیاست آمریکا سازگارتر است . این الزامات شامل این موارد هستند :

• تمایل واشنگتن برای از سرگیری مذاکرات با تهران : فعالیت‌های مخفیانه یا قابل تکذیب کمتر از اقدامات آشکار و خودنمایانه ، تلاش‌های حساس دیپلماتیک را مختل می‌کند .
• یک تمایل قوی در هر دو حزب برای اجتناب از تشدید تنش بیشتر با ایران و "جنگ‌های همیشگی" بیشتر در خاورمیانه : هدف کلی راهبرد منطقه خاکستری ، پیشبرد منافع ملی و در عین حال اجتناب از تشدید تنش و جنگ است.
• نیاز به عمل به شکلی که با محیط عملیاتی مناسب ترباشد: . یک استراتژی منطقه خاکستری بیشتر با نیازهای سیاسی شرکای منطقه ای مثل عراق ، عربستان سعودی و امارات متحده عربی هماهنگ است و با پیش نیازهای موفقیت در درگیری های طولانی که به جای " ضربه های خارج کننده از رقابت " به کار می رود ، سازگارتر است .
• نیاز به تسهیل انتقال تمرکز سیاسی و توان نظامی به منطقه هند و اقیانوس آرام : ( سیاستی که توسط دولت‌های دموکرات و جمهوری‌خواه دنبال می‌شود) ، راهبرد منطقه خاکستری در خاورمیانه می‌تواند با جاگیری نیروی نسبتاً سبکی انجام شود .
• نیاز به کسب شایستگی در انجام فعالیت‌های منطقه خاکستری : در دوره جدیدی از ژئوپلیتیک که احتمالاً وضعیت به طور فزاینده‌ای "خاکستری" خواهد بود .

 

راهبرد‌های منطقه خاکستری می‌توانند از اهداف سیاستی بسیار متفاوتی حمایت کنند . سیاست‌های دفاعی برای بازدارندگی و مهار ایران یا سیاست‌های پیشگیرانه‌ای که متکی بر فعالیت‌های آغاز شده برای تحمیل هزینه‌ها بر ایران و عقب‌نشینی از نفوذ منطقه‌ای اش است . راهبرد‌های منطقه خاکستری همچنین می‌تواند برای پیگیری اهداف سیاست ترکیبی هم مورد استفاده قرار گیرد : بازدارندگی و مهار ایران در مناطق جغرافیایی خاص و حوزه‌های رقابت نظامی و در عین حال عقب راندن آن از فعالیت‌های انجام شده اش و همچنین کاستن از نفوذش در عرصه‌ها و حوزه‌های دیگر .

 

برای موفقیت در منطقه خاکستری، سیاست گذاران و برنامه ریزان ایالات متحده نیاز خواهند داشت تا روش فکر کردن ، سازماندهی و عمل خود را تغییر دهند . آنها باید این تصور را که هر درگیری محلی می تواند به راحتی به یک جنگ متعارف بزرگ تبدیل شود ، کنار بگذارند ( تهران مدام در صدد تقویت این تصور است )  . کل منطق استراتژی منطقه خاکستری تهران مدیریت ریسک ، اجتناب از تشدید تنش و جلوگیری از جنگ است. اگر سیاستگذاران ایالات متحده این را درک کنند ، به سرعت مهمترین مزیت تهران حذف می شود.  در واقع عملیات های مخفی اسرائیل در ایران و فعالیت‌های آن از سال 2017 علیه نیروهای ایرانی در سوریه نشان داده است که می‌توان یک کارزار موثر منطقه خاکستری علیه ایران و نیروهای نیابتی اش را بدون تحریک جنگ به راه انداخت .

 

 

این کار به معنای کنار گذاشتن مجموعه واژگانی و مدل‌های ذهنی ناشی از تجربه جنگ‌های متعارف آمریکا و اتخاذ مفاهیم جایگزین مناسبتر برای فعالیت‌های زیر آستانه جنگ است . با این که این کار آسان ننیست ولی اگر آمریکا بخواهد در برابر ایران در خاورمیانه و در برابر دیگر بازیگران منطقه خاکستری مانند روسیه و چین موفق شود ، ضروری خواهد بود .  این کار همچنین به معنای کنار گذاشتن برخی از عادات ریشه‌دار فکری و عملی است که در روش  جنگ آمریکا نقش اساسی دارند ولی در موفقیت در منطقه خاکستری ناسازگار هستند مانند ترجیح نیروی " تعیین کننده " و تکیه بر "مرگبار" بودن . در واقع کارزار در حال انجام ضد فشار ایران ، نشان می‌دهد که حتی فعالیت‌های منطقه خاکستری غیرکشنده هم می‌تواند اثرات چشمگیری داشته باشد . در درگیری های منطقه خاکستری ، حتی مرگباری کم هم ممکن است گاهی اوقات زیاد باشد . بر همین اساس ، ایالات متحده باید مجموعه ابزار سیاست خود را به گونه ای تنوع بخشد که شامل سیستم های غیر کشنده بیشتری در حوزه ضد نفر و ضد زره باشد . البته پتانسیل تشدید عمودی باید همچنان بخشی از مجموعه ابزار منطقه خاکستری ایالات متحده باقی بماند . تسلط بر تنش - که با توانمندی های بی نظیر آمریکا در نمایش قدرت و حملات دقیق تجسم می یابد - یکی از قوی ترین مزیت های نامتقارن آن در برابر رقیبانی مانند ایران را تشکیل می دهد و

تشدید تنش به منظور کاهش تنش گاهی اوقات ممکن است ضروری باشد.

 

هماهنگ بودن بیشتر در پاسخ به آزمایش‌ و تحریک ایرانی ها و غیرقابل پیش‌بینی بودن بیشتر در نحوه واکنش ایالات متحده نیز برای موفقیت بسیار مهم است . سیاست گذاران و برنامه ریزان تمایل دارند روی ترکیبی از قابلیت های قابل پیاده سازی در خط مقدم  که برای ایجاد یک تهدید معتبر برای دشمن مورد نیاز هستند ،  تمرکز کنند ولی باور پذیری که تهران برای نیروهای مستقر در خط مقدم در نظر می گیرد ، ریشه در ارزیابی اش از تمایل آمریکا در استفاده از آنها دارد . بدون داشتن این باورپذیری ، استقرارهمه ناو گروه‌های تهاجمی هواپیمابر در جهان نیز ایران را منصرف نخواهند کرد . این همان اتفاقی است که در موارد متعددی در گذشته دیده شده است .  با داشتن باورپذیری ، ایالات متحده می تواند توان نظامی کمتری را در خاورمیانه مستقرکند .

در صورت بروز یک بحران نیروهای بیشتر را می توان وارد منطقه کرد ولی نمی توان باورپذیری  را در آن زمان ایجاد کرد .

 

غیرقابل پیش بینی بودن بیشتر در پاسخ به چالش ها ، با اجتناب از پاسخ های کلیشه ای و هدف قرار دادن دارایی هایی که تهران واقعاً برای آنها ارزش قائل است ، انجام محاسبات ریسک توسط ایران را پیچیده تر می کند و احتمالاً باعث القای احتیاط بیشتری در رفتار آنها می شود . هر زمان که سیاستگذاران تصور ‌کنند غیر قابل پیش‌بینی بودن خطرات غیرقابل قبولی ایجاد خواهد کرد ، می‌توان از کانال‌های مخفی و پیام‌های عمومی برای اطمینان بخشی ، شفاف‌سازی مقاصد و تنش‌زدایی استفاده کرد .

 

سیاست گذاران و برنامه ریزان آمریکایی همچنین باید شیوه و فاصله مناسب فعالیت های منطقه خاکستری را در نظر بگیرند تا احتمال اشتباه محاسباتی و تشدید را کاهش دهند . ضرب المثل قدیمی " عجله کشنده است " به طور خاص مناسب این موقعیت است . چیزهایی که معمولا در عملیاتهای متعارف ویژگی مثبت به حساب می آید ، در منطقه خاکستری ویژگی منفی است . آمریکایی های کم تحمل باید یاد بگیرند که از شیوه و فاصله گذاری حساب شده فعالیت های منطقه خاکستری استقبال کنند و بدانند که بخش عمده ای از " هنر" راهبردی وعملیاتی در منطقه خاکستری در نحوه ترکیب این دو عنصر نهفته است .

 

برای کسانی که می ترسند هوش مصنوعی منجر به نبردهایی با سرعت بالا شود یا جنگ هایی رخ دهد که خارج از کنترل ژنرال ها و سیاست گذاران باشد ، آموزه های خاصی وجود دارد . برنامه ریزان و استراتژیست ها با محدود کردن هر چه بیشتر فعالیت های نظامی به عملیات های منطقه خاکستری که دارای سرعت و فواصل مناسب هستند ، می توانند اطمینان حاصل کنند که در آینده ای که در آن انقلاب هوش مصنوعی صورت گرفته است ، فناوری و تاکتیک ها در خدمت  راهبرد و سیاست باقی خواهند ماند و همچنان انسان ها وقایع را کنترل خواهند کرد . منطقه خاکستری ممکن است راه‌حلی برای ترس‌های آخرالزمانی در مورد از دست دادن کنترل انسانها بر وقایع ، به دلیل جنگ بیش از حد مبتنی بر هوش مصنوعی باشد .

 

دولت ایالات متحده همچنین باید چارچوب های مفهومی و سازمانی را به شکلی توسعه دهد که بتواند کارزارهای بازدارندگی چند دامنه ای ( multi-domain ) در منطقه خاکستری را به شکل هدایت چند سازمانی ( interagency-led ) ، طراحی و اجرا کند وبتواند در آن فضا راهبرد منطقه خاکستری خود را آزمایش کند ، مشاهده کند ، بیاموزد و تنظیم کند تا مشخص شود که چه چیزی " بهتر کار می کند " . برای این کار نیاز به توسعه یک راهبرد منطقه خاکستری با "ویژگی های آمریکایی " است که ایالات متحده را قادر می سازد بی سر و صدا ، صبورانه و به طور مداوم در زیر آستانه جنگ ، برای بازدارندگی رقبا ، تحمیل هزینه بر دشمنان و پیشبرد منافع خود ، عمل کند .

 

نیازی به گفتن نیست که این راهبرد منطقه خاکستری ایالات متحده باید ارزش های آمریکایی را منعکس کند و بر توانمندی های موجود ایالات متحده بنا شود . بنابراین ، ایالات متحده چون بر خلاف ایران فاقد نیروهای نیابتی پایدار است ، به طور کلی بر فعالیت های یک طرفه مخفی یا غیر قابل انتساب تکیه می کند . به طور معمول نباید از شرکت های نظامی خصوصی برای ایفای چنین نقش های حساسی استفاده شود . علاوه بر این فعالیت های منطقه خاکستری ایالات متحده ، باید به روشی انجام شود که با قانون درگیری مسلحانه و قوانین بین المللی سازگار باشد . این کلیدی برای ایجاد و حفظ ائتلاف های بین المللی گسترده علیه بازیگرانی مانند ایران است که مخالفت بسیاری از بین جامعه بین المللی بر علیه آنها وجود دارد زیرا آنها به طور منظم قوانین و هنجارهای بین المللی را نقض می کنند .

 

 

قابلیتهایی که عمدتاً در جامعه عملیات ویژه ارتش و نیروهای شبه‌نظامی سیا وجود دارد ( بخش‌هایی از دولت ایالات متحده که به راحتی در مورد منطقه خاکستری فکرمی‌کنند و در آن عمل می‌کنند ) باید پرورش یافته و رشد کنند . همزمان تمایل سیاستمداران و مقامات به درز دادن اطلاعات به مطبوعات و بدست آوردن اعتبار از طریق دستاوردهای نظامی ، که در نتیجه آنها شرکت در اقدامات پنهان وناشناخته پیچیده می‌شود ، باید مهار شود.

 

ناکامی آمریکا در انطباق و عملکرد مؤثر در منطقه خاکستری در برابر یک قدرت درجه سوم مانند ایران که اغلب در حال مبارزه است و البته مبتکر و با انگیزه هم هست ، سؤالاتی را در مورد توانایی کشور برای مقابله با بازیگران منطقه خاکستری بسیار قدرتمندتر مانند روسیه و چین ایجاد می کند و احتمالاً بازدارندگی ایالات متحده را نه تنها در خاورمیانه ، بلکه در هر جای دیگری که در برابر دشمنان منطقه خاکستری قرار می گیرد ، تضعیف خواهد کرد . بنابراین همزمان با این که ایالات متحده باید به آمادگی اش برای جنگ‌های متعارف بزرگ ادامه دهد ، باید در برخورد با وضعیت های  مبهمی که احتمالاً درگیری‌های آینده در زیر آستانه جنگ را مشخص می‌کند ، ماهر شود تا بتواند در رقابتهای آینده موفق شود .

 

 

بالاخره تمام شد .

 

 

ویرایش شده در آذر 2 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,234]

داستان گویی و راهبرد

 

چگونه "روایت" ، بخش مرکزی جنگ منطقه خاکستری است 

 

 

عنوان اصلی : STORY TELLING AND STRATEGY: HOW NARRATIVE IS CENTRAL TO GRAY ZONE WARFARE

نویسنده : David Knoll 

منبع :  Modern War Institute At West Point   تاریخ انتشار :  24 آگوست 2021

 

 

جنگ منطقه خاکستری می تواند در حد چیزی به اندازه ساخت چند زیرساخت بدون حادثه باشد . از سال 2015 ، چین سه روستای جدید در منطقه ای که ادعا می کند در تبت است ، ایجاد کرده ، ولی این محل در واقع در کشور بوتان قرار گرفته است . البته دولت چین جاده ها ، پاسگاه های پلیس و حتی زیرساخت های نظامی  مربوط به این منطقه را هم در همان محل و در واقع در شمال بوتان ساخته است . جمهوری خلق چین از دهه 1980 ادعای مالکیت بخشی از این سرزمین را داشته است ، اما به تازگی ساخت و ساز را در این محل آغاز کرده است.  به نظر می رسد هدف نهایی چینی ها این است که زمین های تصرف شده در شمال بوتان را با یک قطعه سرزمینی راهبردی تر که می خواهند در امتداد مرز شمالی هند به دست آورند ، مبادله کنند .  توجه به این واقعیت که بخشی از منطقه اشغالی بیول خنپاجونگ ( Beyul Khenpajong ) ، یکی از مقدس ترین مکان های بوتان است ، باعث می شود که این بازی چین تقویت شود  .

 

در نگاه اول، به نظر می‌رسد که داستان بوتان نمونه‌ای کلاسیک از عملکرد چین است که در آن اتفاقاتی را به‌ طورغیرقانونی در میدان اجرا می‌کند تا دستاوردهای راهبردی اش را تضمین کند.  با این حال، این رخداد در بوتان ، نمونه ای از این هم هست که چگونه " روایت "  ( Narrative ) ،  نقش اصلی را در جنگ منطقه خاکستری بازی می کند . کلید استراتژی پکن در بوتان این است که روایتی مبنی بر اینکه این قلمرو بخشی از چین است یا حداقل این استدلال که هر یک از طرفین شایستگی داشتن آن را دارد ، ایجاد کند . هرچه این روایت قوی تر شود ، احتمال این که حمایت بین المللی از خواسته بوتان انجام شود ، کمتر می شود . سال گذشته یکی از مقامات محلی حزب کمونیست چین از یکی از این  روستاها بازدید کرد تا سکونت در این منطقه را جشن بگیرد ، این یک رویداد کاملا پیش پا افتاده.به نظر می رسد ولی نتیجه این کارها این است که برای جامعه بین المللی ، این اتفاق دیگر یک چشم انداز یک تصرف سرزمینی را ندارد بلکه یک اختلاف حقوقی مبهم است که بهتر است حل آن به دو طرف ذینفع واگذار شود.

 

روایت هم به عنوان هدف و هم به عنوان ابزار در جنگ منطقه خاکستری عمل می کند. اقدامات منطقه خاکستری یک روایت کلی را در حمایت از اهداف راهبردی شکل می دهد و همزمان ، کنش‌های منطقه خاکستری هم با روایت تقویت می‌شوند . اگر روایت انجام شده نتواند کشش مورد نظر را پیدا کند، کنش‌ها شانس موفقیت کمتری خواهند داشت .  جنگ منطقه خاکستری اغلب بر انکار کردن ، باقی ماندن در زیر آستانه پاسخ دشمن و دستیابی به یک اثر تجمعی از طریق اقدامات به ظاهر جزئی متکی است . روایت موفق ، تفسیر دشمن از رویدادها را مورد تردید قرار می‌دهد ، بر ماهیت روزمره فعالیت منطقه خاکستری تأکید می‌کند و در نهایت تبدیل به یک توضیح پذیرفته‌شده یا مدعی درستی ، می‌شود.     

 

موقعیت روستاهای ایجاد شده چین در داخل مرز بوتان 

 

 

چهار عنصر خاکستری

 

انکار غیر قابل قبول :

 

فعالیت‌های منطقه خاکستری به روش‌های مبهم انجام می‌شود ، به طوری که خود کنشگر یا قصدی که دارد ، پوشانده شود حتی اگر این پوشش خیلی جزئی باشد . به عنوان مثال، در سال 2014 هنگامی که روسیه منطقه کریمه را ضمیمه خود کرد، نیروهای مسلح ناشناس ( همان  مردان سبز کوچک ) را برای انجام عملیات فرستاد و اینکه آنها سربازان روسی هستند را انکار کرد . به عنوان یک مثال دیگر ، دولت چین در جریان ساخت جزایر خود در دریای چین جنوبی ، مدعی شد که در حال ساخت پایگاه هایی برای جستجو و نجات و تحقیقات زیست محیطی است . با ایجاد پوشش نازکی از انکار ، یک دولت تجدیدنظرطلب می تواند جامعه بین المللی را از ایجاد یک روایت مشترک از فعالیت های مخرب در حال انجام باز دارد . با این که این انکار کردن برای اکثر ناظران غیرقابل قبول است ولی به برخی از حالات یا عناصر درون آنها بهانه ای برای عدم اقدام فراهم می کند .  این امر اهمیت مبارزه با روایت دشمن و نه فقط مقابله با اقدامات تاکتیکی اش را افزایش می دهد. بدون پوششی از انکار اقدامات تاکتیکی، قصد راهبردی واضح‌تر خواهد شد ( مثلاً این که الان روسیه از نیروهای مسلح خود برای ضمیمه کردن بخشی از اوکراین استفاده می‌کند ) و این کار می تواند به بقیه جامعه بین‌الملل فرصت یا حتی مأموریتی برای سازماندهی یک واکنش مؤثر بدهد .

 

دختر موطلایی مسابقات :

 

فعالیت‌های منطقه خاکستری نه خیلی داغ هستند و نه خیلی سرد و همواره در سطحی کمتر از جنگ متعارف باقی می مانند ، البته آنها شامل رقابتهایی شدیدتر از روابط روزمره بین‌المللی می‌شوند . معمولا دشمنان فعالیت‌های منطقه خاکستری را به عنوان رفتار عادی طرف مقابل در نظر می‌گیرند در حالی که در واقع اینها تلاش‌هایی تجدیدنظرطلبانه برای تغییر وضعیت موجود هستند . برای مثال در دریای چین جنوبی ، کشور چین از شبه‌نظامیان دریایی خود با حمایت گارد ساحلی پرقدرت خود استفاده می‌کند تا ناوگان ماهیگیری اش در محدوده کشورهای همسایه را قوی‌تر کند و بتواند ادعاهای سرزمینی مورد مناقشه خود را مطرح کند . مقامات چینی این فعالیت ها را پیش پا افتاده نشان می دهند ولی در واقع، این روایت ، کارزاری برای عادی سازی جاه طلبی های سرزمینی چین است. عنصر اصلی این کارزار ، چارچوب‌بندی اقدامات زورگویانه به عنوان یک عمل ساده در یک مرز کاملا مشخص است . این روایت کاملا بر خلاف این حقیقت است که پکن از زور برای بیرون راندن دیگر مدعیان از قلمرو خودشان استفاده می کند.

 

اقدامات زیر آستانه تحریک :

 

فعالیت‌های منطقه خاکستری در سطحی از شدت یا دامنه انجام می‌شوند که بعید است موجب پاسخ نظامی متعارف شود . روایت ساخته شده  به ایجاد این درک کمک می کند که اقدامات آنقدر در مقیاس محدود هستند که در نتیجه آن یک پاسخ متعارف غیر معقول به نظر برسد . به عنوان مثال، نیروهای چینی تعدادی از اقدامات را در دریای چین جنوبی صورت داده‌اند که در آنها تأسیسات نظامی قابل توجهی ساخته شده است . این تاسیسات شامل باندهای فرودگاهی 10 هزار فوتی ، رادارهای فرکانس بالا و پناهگاه‌های پنهان می‌شود . پس از مشخص شدن این واقعیت، این اقدامات تهدیدی آشکار برای دیگر بازیگران منطقه‌ای به نظر می رسد که ممکن است پاسخی مسلحانه را در مقابل آن انجام بدهند . البته چین پایگاه‌های نظامی در جزایر مورد مناقشه ساخت ولی در طول ساخت و ساز آنها ، ابعاد محدود کار ، توسعه مرحله‌ای و انکار چینی‌ها باعث ‌شد که یک پاسخ متعارف نامتناسب به نظر برسد .

 

اثر تجمعی :

 

هر کدام از اقدامات منطقه خاکستری به تنهایی تأثیر کمی دارند ، اما در مجموع می توانند اثرات راهبردی ایجاد کنند . به عنوان مثال، چین هواپیماهای نظامی خود را به منطقه شناسایی هوایی تایوان می‌فرستد که به نظر می‌رسد تلاشی باشد برای پایان دادن به آمادگی ارتش بسیار کوچکتر تایوان و تقویت ادعاهای جمهوری خلق چین مبنی بر اینکه استقلال تایوان قابل بحث است . هر بار که این هواپیماها به جزیره نزدیک می شوند، تایوان آماده باش می دهد و جت های خود را بلند می کند . از اواسط سپتامبر تا اواسط دسامبر 2020، هواپیماهای نظامی چینی بیش از صد مورد از این نوع ماموریت ها را انجام دادند . در آوریل 2021، سورتی پروازهای چینی به بالاترین سطح ماهانه خود رسید . هدف از این فعالیت‌ها این است که به ایالات متحده نشان دهد که تایوان هیچ ادعای قانونی - یا واقع بینانه - برای استقلال ندارد. در واقع، بسیاری از بزرگترین مجموعه پروازها پس از تعاملات رهبران ارشد ایالات متحده و تایوان یا اظهارات رهبران ارشد ایالات متحده در مورد تایوان صورت گرفته است.

 

پرواز 52 هواپیمای جنگی چینی در منطقه شناسایی هوایی تایوان در اکتبر 2.21

 

 

پیامدهای سیاست ایالات متحده :

 

محوریت روایت در جنگ منطقه خاکستری نشان می دهد که چگونه دولت ایالات متحده می تواند با تلاش های دشمن مقابله کند . در سطح ملی، ایالات متحده باید تلاش های خود را برای تضعیف انکار غیرقابل قبول ، روشن کردن ماهیت واقعی رقابتهای ظاهرا صحیح و نشان دادن تأثیر بالقوه راهبردی اقدامات تجمعی دشمن متمرکز کند . اگر ایالات متحده بتواند قبل از تجمع اتفاقات زیاد در میدان بازی ، شواهد روشنی را ارائه دهد ، ممکن است فرصتی برای جمع کردن جامعه بین المللی در جهت واکنش مورد نظر را داشته باشد. با این حال، پیام‌های متقابل ذاتاً چالش برانگیز است ، این محوریت روایت به نیاز دولت ایالات متحده برای ایجاد و پیشبرد روایت مورد نظر خود اشاره می‌کند . این روایت مثبت توسط  ایالات متحده که بر حمایت از حاکمیت قانون موجود و وجود یک نظام بین‌المللی متمرکز شده است که موجب دهه‌ها رفاه مشترک بوده است، می تواند در رقابت راهبردی به هدف خود عمل ‌کند . عنوان کردن این روایت همچنین تضاد آشکاری با فعالیت های بدخواهانه ای که دولت های خواستار تغییر در وضعیت موجود انجام می دهند ، ایجاد می کند . همچنین وجود تفاوت‌های روشن بین این دو روایت باعث می شود فضای کمتری را برای شرکا و متحدانی که می‌خواهند از تصمیم‌گیری‌های سخت در مورد چین و روسیه اجتناب کنند، باقی بماند .

 

با حرکت به سطح نظامی ، پیامدهایی به وجود می آید که تصمیم گیرندگان وزارت دفاع باید هنگام برنامه ریزی فعالیت های نظامی ، آنها را در نظر بگیرند :

• اول این که ارتش می تواند از تلاش کلی دولت ایالات متحده برای تضعیف انکار غیرقابل قبول فعالیت منطقه خاکستری دشمن حمایت کند.  یک تصویر یا ویدیو  به اندازه هزار کلمه ارزش دارد و می‌تواند به شکلی بسیار مؤثرتر از فقط انتشارات مطبوعاتی ،  به جذب افکار بین‌المللی کمک کند. ارتش در موقعیت خوبی برای جمع آوری شواهدی از اقدامات دشمن قرار دارد  و می تواند آنها را با کشورهای شریک و خبرگزاری ها به اشتراک بگذارد . ارتش در حال حاضر هم منابعی را در این فضا هزینه می کند . برای مثال، وزارت دفاع خبرنگاران را با هواپیماهای شناسایی نظامی به پرواز درآورده است تا ماهیت نظامی ساخت جزایر چینی در دریای چین جنوبی را برجسته کند. با توجه به ماهیت راهبردی کارزارهای منطقه خاکستری دشمن، رهبران وزارت دفاع باید این تلاش ها را در اولویت قرار دهند.

• دوم، ارتش ایالات متحده زمان زیادی را صرف تعامل با شرکا و متحدان و هشدار دادن به دشمنان می کند . این فعالیت‌ها شامل نمایش همکاری امنیتی ، تمرین‌ها، تضمین دریانوردی آزاد و تعامل با رهبران کلیدی است. هنگام انتخاب هر کدام از این فعالیت‌ها و برای تامین مالی آنها باید از دریچه تقویت روایت ایالات متحده - حمایت از حاکمیت قانون، مقابله با فعالیت‌های غیرقانونی، حمایت از شرکا و متحدان - و روایت‌های تحقیرآمیز بر علیه دشمن ، نگریسته شود . بخش مهمی از این تلاش ، کار با شرکایی است که روایت مثبت ایالات متحده را با محوریت حاکمیت قانون تقویت می کند، بنابراین هوشیاری بیشتری در مورد رعایت استانداردهای کشندگی کمتر ( Leahy Law ) مورد نیاز است.
• سوم، هر اقدامی که روایات ایالات متحده را تضعیف کند باید به عنوان یک خطر تلقی شود . هنگامی که یک عملیات پیشنهادی ، روایت ایالات متحده، مانند حمایت از حاکمیت قانون را تضعیف می کند ، رهبران نظامی باید آن اقدام را خطری برای یک هدف در سطح راهبردی ببینند. در برخی موارد، مانند حمله به بن لادن ، ریسک انجام چنین خطری قابل قبول  است ولی در موارد دیگری مانند حملات هواپیماهای بدون سرنشین علیه نیروهای نظامی سطح پایین در مکان‌هایی مانند سومالی، یمن و افغانستان ، ممکن است چنین نباشد.

 

دولت های تجدید نظر طلب از روایت هم به عنوان هدف و هم به عنوان ابزار رقابت در منطقه خاکستری استفاده می کنند. آماده سازی شرایط عملیاتی برای رسیدگی به فعالیت های منطقه خاکستری کافی نیست .  میدان جنگ در سطح روایت شروع می شود و در همان سطح هم به پایان می رسد. استراتژی مدرن روسیه و چین به طور فزاینده ای به جنگ اطلاعاتی اولویت می دهد ، در حالی که دولت ایالات متحده در ایجاد سازگاری کند بوده است . این رقبا از جنگ منطقه خاکستری در مکان هایی مانند دریای چین جنوبی، دریای آزوف و اکنون بوتان استفاده کرده اند. برای معکوس کردن این روند، ایالات متحده باید به دنبال تضعیف قابلیت انکار رقبا، همکاری نزدیک با شرکا برای تقویت پیام‌رسانی و درک کامل آسیب‌پذیری‌ها و خطرات روایتها باشد.

 

 

 

ویرایش شده در دی 2 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,234]

جنگ سرد، مناطق خاکستری و رقابت استراتژیک

 

به کارگیری تئوری های جنگ در استراتژی در قرن بیست و یکم

 

 

نویسنده : سرهنگ دوم پیتر ال. هیکمن افسر تسلیحات نیروی هوایی ، کارشناسی ارشد در استراتژی نظامی ، کارشناسی ارشد در نظریه سیاسی و دکترا در روابط بین الملل .

 

منبع :  ( Military Strategy Magazine ( Volume 8, Issue 4، Spring 2023

 

قسمت اول : 

 

برنارد باروخ  ( Bernard Baruch ) در سال 1947 به ایالات متحده هشدار داد که فریب " صلح " پس از جنگ جهانی دوم را نخورند . او رقابت در حال ظهور بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی را به عنوان یک " جنگ سرد " ( Cold War ) توصیف کرد که کاملاً جنگ نبود اما کاملاً صلح نیز نبود . بازتاب این مفهوم از جنگ سرد امروزه در عبارت تا حدی مبهم " رقابت استراتژیک " ( Strategic Competition )  که دولت بایدن برای توصیف روابط بین ایالات متحده و چین استفاده می کند به وضوح دیده می شود . اگرچه رقابت استراتژیک یک حالت جنگی نیست ولی رقابت بین ایالات متحده و چین نوعی صلح مخاطره آمیز است که در آن هر دو طرف همزمان برای احتمال تشدید نظامی قابل توجه در آینده ، جنگ بزرگ یا حتی مقابله هسته ای در حال آماده شدن هستند.

 

از زمان هشدار باروخ در سال 1947 قرار گرفتن سیاست خارجی ایالات متحده در منطقه خاکستری بین جنگ و صلح دیگر یک اتفاق استثنایی نبوده است و تبدیل به یک هنجار شده است . کنگره ایالات متحده یازده بار بین سال های 1812 و 1942 اعلام جنگ کرد ، در مقابل کنگره در هشتاد سال گذشته اعلام جنگ رسمی نکرده است . در این سالها نزدیک به 100000 نفر از نیروهای نظامی در نبردهای ایالات متحده کشته شده اند . با این که درگیری‌های رخ داده در کره ، ویتنام ، عراق و افغانستان اغلب به عنوان " جنگ " نامیده می‌شوند ، اما هیچ‌یک از آنها از کنگره اعلان جنگ رسمی دریافت نکردند . همه این موارد به طور جداگانه به عنوان نمونه هایی از جنگ هایی گسترده تر تعریف می شوند :  جنگ سرد و جنگ علیه تروریسم .  امروزه جنگ‌ از نظر  اجتماعی ، یک تعریف مفهومی ظریف را به‌عنوان " عمل با زور برای وادار کردن دشمن به انجام اراده‌ ما " ، به مفهوم یک خواسته با مرزهای غیر دقیق برای تغییر وضعیت اجتماعی یا سیاسی موجود ، در بر می‌گیرد .

 

علاقه امروزی به درگیری در " منطقه خاکستری " ( Gray Zone ) نشان می‌دهد که حتی در سیاست خارجی ، مفاهیم جنگ و صلح برای توصیف واقعیت سیاسی اهمیت خود را از دست داده‌اند و به احتمال زیاد فقط در محیط‌های آکادمیک به‌طور جدی با آن مواجه می‌شویم و در اجرای استراتژی های کلان معمولا کنار رفته است  . عادی بودن " عملیات نظامی به غیر از جنگ " از دهه 1950 حتی برخی از رهبران نظامی ایالات متحده را بر آن داشته است تا مدام به نیروهای آمریکایی یادآوری کنند که جنگ در مقیاس جنگ جهانی دوم همچنان به عنوان یک احتمال در آینده مطرح است و فقط موضوعی مربوط به گذشته نیست .

 

با این حال ، ناکارآمدی آشکار مفاهیم نظری جنگ و صلح در واقعیت سیاسی کنونی یک نمود شمرده می شود و نه نقص نظریه . به قول کلاوزویتز ( Clausewitz ) ، " هدف تئوری روشن کردن مفاهیم و ایده‌هایی است که به‌طور گیج کننده ای درهم‌تنیده شده‌اند " . در همین زمینه ، هارولد وینتون ( Harold Winton ) می نویسد " اولین وظیفه تئوری تعریف رشته مورد مطالعه است " . این اقدامات در زمینه شفاف سازی و تعریف کردن شامل یک تضاد آشتی ناپذیر در زمینه تبدیل واقعیت به یک تعداد متناهی از مدل های مفید است ، این کار همزمان با پیچیدگی بی پایان رویدادهایی است که در واقعیت تجربه می شوند . حتی در اوایل قرن نوزدهم ، زمانی که کلاوزویتز " در جنگ " ( On War )  را نوشت ، خاطر نشان کرد که جنگ در عمل " تقریباً در همه جهات منشعب می شود و محدودیت مشخصی ندارد" .

 

با در نظر گرفتن این موارد ، در این مقاله بررسی خواهیم کرد که وقتی صحبت از مسائل جنگ و صلح می شود، چگونه نظریه پردازان بین تفکر روشن انتزاعی در مورد جنگ و صلح با توصیف دقیق پیچیدگی بی پایان آن در واقعیت ، ارتباط ایجاد می کنند. این کار اغلب شامل انتخاب مفهوم انتزاعی جنگ به عنوان یک پدیده متمایز با ویژگی های پایدار و اساسی است که می تواند در طول زمان شناسایی و مدل شود.  این گونه انتزاع و شفاف سازی مفاهیم با این که مقداری از دقت توصیفی را قربانی می کند ولی در مقابل ابزار قدرتمندی برای درک درهم تنیدگی جنگ و صلح را فراهم می کند. این ابزارهای نظری امروز برای درک " رقابت استراتژیک " به همان اندازه که دو قرن پیش برای درک " استراتژی بزرگ " در جنگ های ناپلئونی مفید بودند، کاربردی هستند.

 

 

 

استفاده از تئوری ، وضوح مفهومی را به بهای قربانی کردن دقت توصیفی ، ارائه می کند :

 

کلاوزویتز رویکرد نظری خود را با مفهوم " جنگ مطلق " ( absolute war ) ، یک شکل انتزاعی از جنگ ، که نقطه‌ای نهایی از نظر مرجعیت نظری برای دانشجویان در تئوری جنگ فراهم می‌کند ، پایه‌گذاری می‌کند . او نمی گوید که این مفهوم با جنگ هایی که در واقعیت تجربه می شوند مطابقت دارد در عوض،  " کسی که می‌خواهد از تئوری بیاموزد، عادت می‌کند که این دیدگاه را دائماً در زمینه فکری اش داشته باشد، تمام امیدها و ترس‌هایش را با آن بسنجد، و زمانی که می‌تواند یا لازم می داند بر اساس آن اقدام کند" . در اوایل قرن نوزدهم ، زمانی که کلاوزویتز این مطالب را می نوشت، در عمل جنگ یک حداکثر " تقریبی " از مفهوم نظری جنگ مطلق بود . با این وجود، این شکل نظری ارزش داشت زیرا " راهنمای هر کسی که می‌خواهد درباره جنگ از کتاب بیاموزد را ارائه می‌کند. راه او را روشن می کند، پیشرفتش را آسان می کند، قضاوت او را آموزش می دهد و به او کمک می کند از دام های نبرد دوری کند " .

 

چندین نظریه‌پرداز مهم دیگر هم که از نظرعملی هم با جنگ آشنا بوده اند ، مفاهیم انتزاعی و ظریف دیگر از جنگ را توسعه داده اند . " هنر جنگ " ( art of war )  اثر جومینی ( Jomini ) متشکل از اصول و قواعد پایداری است که در میان " شعر و متافیزیک جنگ " به " وسیله‌ای برای موفقیت تقریباً حتمی " تبدیل می‌شود . با این وجود، او اذعان دارد که نمی‌تواند تمام عواملی را که بر هدایت جنگ تأثیر می‌گذارند، بدون " انحراف از قصد اولیه " و " بزرگ‌کردن بیش از حد محدودیت‌های این کار " ، به‌طور کامل در نظر بگیرد . آلفرد ماهان ( Alfred Mahan ) اصول خود را از درس‌های " مستمر " و " دائمی " تاریخ با محدود کردن دامنه نظری خود به " تأثیر تعیین‌کننده عظیم " نیروی دریایی بر تاریخ جهان هم در زمان صلح و هم در زمان جنگ ، استخراج می‌کند. به همین ترتیب، جولیان کوربت ( Julian Corbett ) به دنبال " مفاهیم روشن و بیان روابط ذاتی اشیا " است تا کنش جمعی مؤثر را ممکن سازد. با این حال، " مفهوم روشن " او به قدری انتزاعی عمل می کند که نمی تواند در میدان نبرد فرد را همراهی کند .

 

پس از فاجعه جنگ جهانی اول ، جولیو دوهه ( Giulio Douhet ) جنگ را به‌عنوان مقابله ای صنعتی از " رودررویی جمعیت‌ها در برابر جمعیت‌ها، رودررویی ملت‌ها در برابر ملت‌ها  و ... " تعریف کرد که با هم گلاویز می شوند و گلوی همدیگر را می‌درند . دیدگاه دوهه از جنگ صنعتی از نظر تئوریک با هر سطح دیگری از تعامل سیاسی متمایز بود ، زیرا در نظر او کشورهای در حال جنگ همه نگرانی‌هایشان را کنار می‌گذارند و به جز مبارزه مصمم برای رسیدن به هدغشان در زنده ماندن یا مرگ نمی اندیشند .

 

توسعه تئوری های ظریف ، دقیق و غیر پیچیده جنگ ، قدرت توضیح را برای نظریه پردازان علاقمند به جنگ به صورت انتزاعی فراهم می کند .  در بیشتر موارد ، نظریه پردازان خاطر نشان می کنند که جمع بندی نظری همیشه مقداری از قدرت توصیفی را از واقعیت کار انجام شده را از بین می برد .  به عنوان مثال، کوربت می نویسد که تمرکز او بر قدرت دریا ، کاوش در مورد مسائل و شرایط سیاسی " اولیه " را " بی حاصل " می کند. به همین ترتیب ، جومینی می نویسد که عملیات نظامی اغلب در معرض " نقاط عینی سیاسی " مهمی قرار دارند که در چارچوب یک دیدگاه نظری متمرکز بر ملاحظات نظامی " بسیار غیرمنطقی " به نظر می رسند..در نهایت ، جی اف سی فولر ( J.F.C. Fuller ) به دنبال ایجاد " یک مدل کارآمد از ماشین ذهنی است که هنرآموز جنگ را قادر می‌سازد تا ارزش‌های نظامی را مرتب کند" ،  اما اذعان می‌کند که " هرچه قطعات یک ماشین کمتر باشد ، ساده‌تر کار می‌کند " .  نتیجه این است که  او ابزار نظری ساده و البته دارای محدودیتی را توسعه می‌دهد که می‌تواند توسط سیاست‌گذاران برای تصمیم‌گیری در مورد انجام یا عدم انجام اولین حمله به کار گرفته شود و همزمان  ابزار اضافی را که ممکن است روشن کننده چگونگی جنگ و صلح در واقعیت باشند و از نظر مفهومی کمتر مستقل هستند را کنار می گذارد .

 

 

ادامه دارد ... . 

 

 

 

ویرایش شده در دی 2 توسط oldmagina
اضافه کردن تصویر

[oldmagina 9,234]

جنگ سرد، مناطق خاکستری و رقابت استراتژیک

 

به کارگیری تئوری های جنگ در استراتژی در قرن بیست و یکم

 

 

نویسنده : سرهنگ دوم پیتر ال. هیکمن افسر تسلیحات نیروی هوایی ، کارشناسی ارشد در استراتژی نظامی ، کارشناسی ارشد در نظریه سیاسی و دکترا در روابط بین الملل .

 

منبع :  ( Military Strategy Magazine ( Volume 8, Issue 4، Spring 2023

 

قسمت دوم : 

 

بررسی درهم تنیدگی جنگ و صلح در سطح استراتژی :

 

نظریه پردازانی که در موردشان گفتیم ، خاطرنشان می کنند که باید در هر موردی ، بین قدرت توضیحی در طول زمان و دقت توصیفی آن توازن ایجاد کرد . تئوری های جنگی که مورد بحث قرار گرفت ، با توسعه مفاهیم ظریف ، انتزاعی و از لحاظ نظری مفید ، با قربانی کردن دقت توصیفی ، امکان تفکر واضح در مورد جنگ را فراهم می کند . البته این مفاهیم نظری ظریف در مورد جنگ ، نظریه پردازان را قادر می سازد تا " درهم تنیدگی " جنگ و صلح را در عمل بررسی کنند و مفاهیمی مانند رقابت استراتژیک ( strategic competition ) ، که خارج از مرزهای تئوریک صلب و سخت جنگ و صلح رخ می دهد، را بهتر درک کنند .

 

کلاوزویتز ( Clausewitz ) ایده نظری خود در مورد " جنگ مطلق " ( absolute war ) را برای نشان دادن درهم تنیدگی عملی مفاهیم جنگ و صلح در واقعیت استفاده کرد . کلاوزویتز نشان داد که پیروزی نهایی در جنگ فقط در قالب مفهوم مجرد جنگ مطلق معنی دار می شود . در یک نگاه دقیق ، فتح مسکو و نیمی از روسیه توسط ناپلئون ( Napoleon ) در سال 1812 یک پیروزی بزرگ بود . بعد از آن مرحله ، شکست او در نابودی ارتش روسیه و بدست آوردن صلح به شکل مورد نظر خودش ، گستره کلی جنگ را به یک فاجعه تبدیل کرد . این گسترده کردن دامنه دید نشان می‌دهد که چگونه هر درگیری‌ به تنهایی و هر جنگی در کلیت آن ، " فقط به اندازه ارتباطشان با کل موضوع ارزش دارند " . اگر هر عملیات خاص با توجه به ارتباطش با کل جنگ ارزش پیدا می کند ، پس جنگ‌ها هم فقط با توجه به ارتیاطشان با " تعاملات سیاسی " ( political intercourse ) در حال انجام ، ارزش گذاری می شوند و در نهایت این تعاملات نه با پیروزی در جنگ ، بلکه از طریق رسیدن نهایی به صلح مطلوب ، " تاج‌گذاری " می‌شوند . باا این حال، از نظر کلاوزویتز ، تاج صلح همیشه آرزو تلقی می شود زیرا " حتی نتیجه یک جنگ هم همیشه نباید نهایی در نظر گرفته شود . دولت شکست خورده اغلب نتیجه را فقط به عنوان یک شر گذرا در نظر می گیرد که ممکن است بتواند در آینده و در شرایط سیاسی بعدی چاره ای برای آن پیدا کند " .

 

14 سپتامبر 1812  - ورود ناپلئون به مسکو

 

اگرچه فولر ( Fuller ) یک " ماشین ساده " برای درک جنگ ایجاد کرد ، به طور همزمان بر درهم تنیدگی اساسی جنگ و صلح با ایجاد نظریه‌ای درباره جنگ تأکید می‌کند که عملاً هیچ بخش از صلح در دوگانه جنگ و صلح در آن وجود ندارد. او به نقل از ویلیام جیمز ( William James ) می‌نویسد: " هر فرهنگ لغت به‌ روز ، باید بگوید که صلح و جنگ به یک معنا هستند ، جنگ در موقعیت ( war in posse ) ، جنگ در عمل ( war in actu ) .  آماده‌سازی برای جنگ توسط هر ملت ، جنگی واقعی ، دائمی و بی‌وقفه است و این که نبردها فقط نوعی تأیید عمومی از تسلط به دست آمده در فواصل صلح است " .  تمرکز فولر پس از جنگ جهانی اول بر " اقتصاد قدرت " ( economy of force ) محدود به جنگ رخ داده نبود ، بلکه همیشه تا حدی به جنگ بعدی تعلق داشت . فولر استدلال می کند که جنگ باید بر اساس محاسبات آینده نگرانه از قدرت به دست آمده پس از جنگ انجام شود و نه پیروزی که الان به دست آمده است . بنابراین برای استفاده از ابزار جنگ برای پیروزی امروز باید همیشه مقدمات فردا را هم در نظر گرفت ، دولت‌ها باید ویرانی را به حداقل برسانند، زیرا 

" کشتن ، زخمی کردن و غارت کردن در واقع نابود کردن یا تضعیف خریدار آینده است " .

 

 

اخیراً ، کالین اس. گری ( Colin S. Gray ) درهم تنیدگی جنگ و صلح نظری را با نوشتن این جمله بیان کرده است که " جنگ و صلح در یک منطقه به شکل فازی با هم همپوشانی دارند که دنیایی از هر دو است نه یک مرز مشخص از تفاوتهای واضح بین آنها " .  از نظر  گری ، " هر نظریه جنگ باید یک نظریه صلح نیز باشد ، با توجه به این موضوع ، نیاز به توسعه ابزارهای تحلیلی مناسب برای مقابله با شرایطی است که نه جنگ آشکار است و نه صلح آشکار ، بلکه همزمان هر دو است " . با در نظر گرفتن این مفهوم " جنگ به تنهایی معنی ندارد " بلکه همیشه زیرمجموعه سیاست بزرگتر جنگ و صلح در طول زمان است . جنگ و صلح به موارد دیگری ارجاع پیدا می کنند که باعث می شود به شکل بی‌پایان درهم تنیده شوند ، مانند مواردی دولت‌هایی که از طریق آنها در تلاش برای کسب مزیت بی‌پایان برای خودشان هستند .

 

 

هنر استراتژی در موقعیت :

 

همانطور که در بالا بحث شد، تئوری هایی که بر درهم تنیدگی جنگ و صلح تاکید می کنند، بینشی در مورد رقابت استراتژیک ( strategic competition ) ارائه می دهند. با این حال، برای درک بهتر ماهیت رقابت استراتژیک ، درک شکل‌گیری استراتژی در دوره‌های مکرر جنگ و صلح ، به ویژه ترس غالب از به دام افتادن آینده، ضروری است.

 

 

اورت دولمن ( Everett Dolman ) استدلال می کند که وقتی یک محدوده نظری گسترده در نظر گرفته شود ، محیط استراتژیک بین المللی شبیه مساله تکراری معمای زندانی ( prisoner’s dilemma ) ( یکی از مسایلی که بر پایه نظریه بازیها بیان می شود )  است . این یک بازی استراتژیک و با پایان باز است . دولمن استراتژی را به عنوان "برنامه ای برای دستیابی به مزیت مستمر" توصیف می کند زیرا " استراتژیست هرگز نمی تواند کار استراتژی را به پایان برساند و درک می کند که هیچ ماندگاری در پیروزی یا شکست وجود ندارد . " با این که در طول زمان پیروزی نهایی ( final victory ) اهمیت مفهومی خود را از دست می دهد ولی شکست در قالب تحمیل اراده سیاسی دیگران ، تغییر رژیم یا حتی نابودی هسته ای برجستگی خود را به عنوان یک خطر هشدار دهنده حفظ می کند . علاوه بر این، نگرانی از ناامنی آینده و پیگیری استراتژیک برای مزیت در آینده ، محرک اساسی مسابقات تسلیحاتی ، جنگ سرد و رقابت استراتژیک برای قرن بیست و یکم است.

 

نگرانی در مورد چنین خطراتی از گذشته ای به قدمت زمان یونان باستان هم وجود داشته است . به گفته توسیدید ( Thucydides ) ، جنگ پلوپونز ( Peloponnesian ) به این دلیل آغاز شد که اسپارت ( Sparta ) از ظهور قدرت آتن ( Athen ) می ترسید و تصمیم گرفت که جنگ به خاطر رشد مداوم قدرت آتن ترجیح دارد . در مقابل آتن هم به نوبه خود ، از پذیرفتن خواسته های نسبتاً ساده و کوتاه مدت اسپارت امتناع کرد زیرا به گفته پریکلس ( Pericles ) ، برآورده کردن آنها در طول زمان به " بردگی " ( slavery ) می انجامید . آتن همچنین به سیسیل ( Sicily ) هم حمله کرد ، علت آن به خاطر احساس تهدید فوری از طرف آنها نبود بلکه به دلیل رشد احتمالی آینده سیراکوز ( Syracuse ) و خطری که پیوستن آینده آنها به اسپارت ها بر علیه آتن می توانست ایجاد کند ، بود .

 

این سه مثال از توسیدید نشانگر نگرانی های بزرگی در مورد دشمن در آبنده است که ممکن است از نقطه‌ای از کنترل بگذرد که فراتر از آن هیچ گزینه قابل قبولی برای مخالفت با تحمیل اراده بر آنها وجود نداشته باشد . این نگرانی شبیه مفهوم " محاصره شدن " ( being surrounded ) سون تزو ( Sun Tzu ) و توصیف کلاوزویتز ( Clausewitz ) از موقعیتی است که در آن هر تغییر احتمالی " تغییر به سمت بدتر " ( a change for the worse ) است . شاید به طور خلاصه ، لیدل هارت ( B. H. Liddell Hart ) آن را به عنوان یک " به هم ریختگی روانی " ( psychological dislocation ) توصیف می کند که از احساس " به دام افتادن " ( trapped ) ناشی می شود . اساساً، هنگامی که یک فرد ، ارتش یا دولت به دام افتاده باشد ، دیگر هیچ وسیله ای برای فرار از تحمیل اراده دشمن ندارد . بنابراین ، استفاده پریکلس از " بردگی " نه تنها اغراق آمیز به نظر نمی رسدبلکه کاملا مناسب است . 

 

توسیدید تاریخ نگار یونانی و نویسنده کتاب جنگ پلوپنزی

 

اگر دغدغه اصلی کشورها در طول زمان اجتناب از گرفتار شدن استراتژیک و در نتیجه آن عدم درماندگی در برابر اراده دشمن باشد، پیامدهای استراتژی نسبتاً ساده است . یک استراتژی نظامی باید گزینه های در دسترس دولتمردان را برای دستیابی به اهداف سیاسی به حداکثر برساند .  "هدف آنها نشان دادن خشونت نیست، بلکه آمادگی برای انجام این کار، یا به عبارتی کاملتر، توانایی انجام این کار است ." از نظر کلاوزویتز این به معنای ایجاد شرایطی است که در آن " رقیب یا به آن دادگاه عالی - قدرت ( force ) - شکایت نخواهد کرد و یا در صورت اعتراض ، حکم را از دست خواهد داد ".  از نظر دولمن  "هر اقدام یک استاد استراتژیست باید برای افزایش گزینه هایش باشد، نه حذف آنها . زیرا همیشه جایگزین دیگری در انتظار یافته شدن وجود دارد . "

به طور خلاصه ، نقش کلان استراتژی ( grand strategy ) اجتناب از هرگونه به دام افتادن در آینده و به دست آوردن صلح است ،

" حتی اگر فقط از دیدگاه شما باشد " .

 

امروزه رقابت استراتژیک بین ایالات متحده ( U.S ) و چین ( China ) دقیقاً این نوع مانور در زمان صلح برای جلوگیری از ناامنی آینده و خطر به دام افتادن است . ایالات متحده و چین باید طیف کاملی از بازآرایی های آینده روابط استراتژیک فعلی را در نظر بگیرند . برخی از بازآراییهای ممکن شاید منجر به یک دام برای یک طرف یا حتی ایجاد یک " تله توسیدید " ( Thucydides Trap ) برای هر دو طرف شود . تهدید اتفاق افتادن جنگ بین قدرت‌های بزرگ و حتی استفاده از سلاح‌های هسته‌ای از احتمالات آینده نزدیک است. در حال حاضر  تاثیرگذارترین تصمیمات استراتژیک  در دسترس هستند . هر دو کشور به دنبال اجتناب از مراجعه به " دادگاه عالی قدرت " ( supreme tribunal of force ) هستند ، همزمان تلاش می کنند که گزینه‌هایشان را به حداکثر برسانند و اگر روز تصمیم‌گیری از طریق قدرت فرا برسد، برای خودشان برتری ایجاد کنند . اگرچه در حال حاضر ایالات متحده و چین در حال جنگ نیستند ، " صلح " کنونی هم خودش نوعی جنگ است و هر دو کشور تلاش می کنند تا در حالی که برای بدترین شرایط آماده می شوند، همزمان وضعیت فعلی را حفظ کنند .

 

چین و آمریکا

 

همانطور که بحث شد، تئوری های جنگ و صلح که بر درهم تنیدگی مفاهیم تاکید دارند ، ابزار قدرتمندی برای کاوش در زمینه مفهوم کلان استراتژی برای " رقابت استراتژیک " ( strategic competition ) فراهم می کنند . با این حال ، شایان ذکر است که این قدرت توضیحی افزایش یافته به قیمت شفافیت فکری که کلاوزویتز برای آموزش استراتژیست ها ارزشمند می دانست ، در دسترس قرار می گیرد . یک استراتژیست از ارتفاعات رفیع این مفهوم کلان استراتژی ، با نگاه کردن به تکرارهای آینده جنگ و صلح ، به جای ناوگان دشمن یا فرماندهی هوایی پیروز، بر اقتصاد نیرو و مزیت مستمر در طول زمان تمرکز می کند . اگر " جنگ در موقعیت " ( war in posse ) به " جنگ در عمل " ( war in actu ) تبدیل شود، چنین حرکت نظری بزرگی به قیمت شفافیت مورد نیاز انجام می‌شود و اطمینان کلاوزویتز مبنی بر اینکه " شکست هرگز نهایی نیست "جای خود را به امواج بمب‌افکن های دوهه ( Douhet ) با محموله‌های گاز سمی می‌دهد . به هر حال ، تمرکز بر اقتصاد قدرت و مزیت مستمر احتمالاً درست قبل از این که ناپلئون " بی‌رحمانه تمام نقشه‌های استراتژیک دشمنانش را در جستجوی نبرد قطع کرد "،  در ذهن شاهزادگان اروپایی قرن هجدهم بود . با نگاهی به گذشته ، آن شاهزادگان ممکن است به جای پیچیدگی درهم تنیده دولمان یا گری آرزوی وضوح ساده نظریه پردازانی مانند جومینی ، ماهان یا دوهه را داشته باشند .

 

نتیجه :

 

اگرچه اصطلاح رقابت استراتژیک ممکن است نشان دهد که دوگانۀ جنگ/صلح اکنون برای درک طیف کامل تعامل استراتژیک ناکافی است ولی مهم است که به یاد داشته باشیم وضوح و انتزاع ویژگی‌های این نظریه ها هستند و نه نقص نظریه‌های جنگ . طبیعی است که همه تئوری ها در ازای به دست آوردن قدرت خاص توضیحی  ، چیزهایی ازدست بدهند . در حالی که برخی از مفاهیم ظریف دوگانه جنگ و صلح استفاده می کنند، برخی دیگر درهم تنیدگی چنین مفاهیمی را بررسی می کنند . اگرچه دومی درک بهتری از پدیده‌هایی مانند رقابت استراتژیک در زمان صلح را امکان‌پذیر می‌کند ولی مهم است که به خاطر داشته باشیم که

اگر رقابت به جنگ تبدیل شود، چنین انتخاب‌های نظری ممکن است منجر به اشکالاتی بشود .

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در اردیبهشت 3 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,234]

ایران : جنگ تمام عیار بعید است

، اما «درگیری ترکیبی» شدت می گیرد .

 

نویسنده : تریک سولماز  ،  تحلیلگر دفاعی در معاونت نظم و امنیت عمومی ترکیه 

 

منبع : The Defense Horizon Journal    March 28, 2024

 

(( توضیح : به نظر می رسد نویسنده مقاله ، اصطلاح جنگ ترکیبی ( hybrid war ) را در مفهوم جنگ در فضای خاکستری ( gray zone war ) به کار برده است . ))

 

شبح جنگ : 

 

این روزها شبح جنگ بین  ایالات متحده و ایران جهان را فراگرفته است . رویدادهای اخیر نگرانی های گسترده ای را برانگیخته است که جنگ ترکیبی ( hybrid war ) جاری ، نوعی درگیری که جایی بین جنگ و صلح قرار می گیرد ، ممکن است به یک جنگ تمام عیار ( full-fledged war ) بین دو کشور تبدیل شود . با این که هم واشنگتن و هم تهران می گویند که خواهان جنگ نیستند ولی با هر واکنش و حمله تلافی جویانه از دو طرف ، درگیری به لبه پرتگاه نزدیکتر می شود ، جایی که شبح یک جنگ تمام عیار هر چه بیشتر ملموس می شود .

 

توماس شانون ( Thomas Shannon ) ، معاون سابق وزیر امور خارجه آمریکا در امور سیاسی ، در فوریه 2024 گفت که " ایالات متحده در خطر آهسته قدم گذاشتن خود در جنگ با ایران است " . به نظر می رسد که وزیر امور خارجه آمریکا آنتونی بلینکن ( Antony Blinken ) هم با این نظر موافق است چون گفته است : « ما وضعیتی به خطرناکی وضعیتی را که اکنون در سرتاسر منطقه با آن روبرو هستیم ، حداقل از سال 1973 و احتمالاً حتی قبل از آن ندیده‌ایم ». 

 

در واقع، درگیری‌های ترکیبی این پتانسیل را دارند که به یک رویارویی نظامی آشکار تبدیل شوند ، همانطور که در جنگ روسیه و اوکراین چنین بوده است . بنابراین هیچ کس نمی تواند این خطر را نادیده بگیرد که جنگ ترکیبی بین ایالات متحده و ایران می تواند منجر به یک جنگ همه جانبه شود . با این حال ، احتمال وقوع یک جنگ تمام عیار ایالات متحده و ایران هنوز کمتر از آن چیزی است که بسیاری تصور می کنند .

 

تهران به نوبه خود می داند که فاقد توانایی‌های نظامی و منابع مالی برای تحمل یک رویارویی مستقیم نظامی با ایالات متحده است ، در کنار این موضوع ، رهبری ایران همیشه حفظ موجودیت حکومت ایران را در اولویت قرار می‌دهد و با درک تلفات اقتصادی و انسانی عظیمی که چنین جنگی ایجاد می کند ، از چشم انداز درگیر شدن در یک جنگ پرهزینه با ایالات متحده دوری می گزیند . در عوض ، حکومت ایران به دلایل مختلفی از جمله اجتناب از هزینه‌های جنگ علنی ، حفظ قابلیت انکار قابل قبول ، استفاده از تجربه جنگجویان نیابتی محلی  ، و جبران کمبودهای نظامی و اقتصادی خود ، درگیر عملیات‌های جنگ نیابتی ( proxy wars ) علیه ایالات متحده در سراسر خاورمیانه می‌شود. نگرانی های عمده در رابطه با جنگ با ایران حول این واقعیت است که برخی از اقدامات جنگجویان نیابتی ایران در عراق ، سوریه ، لبنان و یمن ممکن است خطر تشدید تنش را با وجود تمایل تهران برای اجتناب از جنگ افزایش دهد . با این حال، تهران در حال حاضر نفوذ قابل توجهی بر گروه های نیابتی خود مانند حزب الله در لبنان ، حوثی ها در یمن ، و حشدالشعبی در عراق دارد و این نفوذ را از طریق حفظ کنترل بر زرادخانه ، تامین مالی ، و تقویت روابط سیاسی قابل توجه با رهبران ارشد آنها اعمال می کند ؛ در نتیجه در صورت لزوم امکان تعدیل رفتار آنها را برای خودش فراهم می کند.

 

در مقابل درگیر شدن در یک جنگ تمام عیار با ایران برای ایالات متحده نیز فاجعه بار خواهد بود . در چند سال گذشته ، تجدید رقابت با قدرت‌های بزرگ مثل روسیه و جمهوری خلق چین به هسته اصلی دستور کار امنیتی ایالات متحده تبدیل شده است . بدون شک ایران هم یکی دیگر از نگرانی های امنیتی مهم واشنگتن در محیط پیچیده امنیتی امروز است . در گزارش سرویس تحقیقات کنگره ( Congressional Research Service ) ( CRS ) آمده است: « سه دسته اصلی چالش ها  ، قدرت های تجدیدنظرطلب ( revisionist ) چین و روسیه ، کشورهای سرکش (  rogue ) ایران و کره شمالی و سازمان های تهدید کننده فراملی ( transnational threat organizations ) ، به ویژه گروه های تروریستی جهادی ، هستند که فعالانه با ایالات متحده رقابت می کنند. » با این تعریف به نظر می رسد که ایران در فهرست ایالات متحده به عنوان اولویت درجه دو طبقه بندی شده است . در زمانی که نیاز به تمرکز بر رقابت با روسیه و جمهوری خلق چین وجود دارد ، جنگ مستقیم با ایران ظرفیت واشنگتن را برای مقابله با رفتارهای سیاست خارجی تهاجمی دولت های تجدیدنظرطلب کاهش می دهد . به‌طور دقیق‌تر اگر ایالات متحده در عملیات‌های رزمی در مقیاس بزرگ علیه ایران شرکت کند، ممکن است نتواند حمایت کافی از اوکراین تحت اشغال روسیه داشته باشد و چین را از حمله به تایوان باز دارد.

 

 

 

 

جنگ های بی پایان :

 

علاوه بر این، ایالات متحده از «جنگ های بی پایان» در خاورمیانه خسته شده است . از نظر اقتصادی ایالات متحده تریلیون ها دلار را در جنگ های پس از 11 سپتامبر هدر داد . جنگ های طولانی مدت در افغانستان و عراق به شدت به وجهه آمریکا در خارج آسیب زده است . تلفات انسانی این چنگ ها هم  نیز زیاد بود . بنابراین واشنگتن برای درگیر شدن در جنگ پرهزینه دیگری در خاورمیانه تردید دارد .

 

مهمتر از همه این است که اگرچه واشنگتن مدتهاست به دنبال تضعیف یا حتی نابودی حکومت ایران است اما در حال حاضر تهدیدی موجودیتی ( existential threat ) از سوی ایران احساس نمی کند . از دید آمریکاییها ، با این که منافع در خطر قرار گرفته مهم هستند اما چون تهدید موجودیتی برای آمریکا ندارند ، شکست دادن دشمن از طریق عملیاتهای رزمی در مقیاس بزرگ ( large-scale combat operations ) ضروری نیست . البته اگر ایران به جای استفاده از جنگجویان نیابتی خود ، به طور مستقیم به اسرائیل حمله کند یا مستقیم ایالات متحده را هدف قرار دهد ، تصور تهدید واشنگتن در مورد رژیم ایران بدون شک تشدید خواهد شد، ولی فعلا در مورد دولت ایران اینطور نیست .

 

علاوه بر این، تهاجم به ایران به دلیل مشکلات عملیاتی ( operational disadvantages ) مشابه آنچه آمریکا در افغانستان با آن مواجه شد ، چالش های نظامی قابل توجهی را به همراه خواهد داشت . بیشتر مناطق ایران با کوه‌های ناهموار و بیابان‌های بایر وسیع پوشیده شده است که مانع از عملیات نظامی در مقیاس بزرگ می‌شود و احتمال موفقیت در تهاجم نظامی را کاهش می‌دهد ؛ بنابراین بزرگترین دفاع ایران در جغرافیای آن نهفته است . علاوه بر این، تهران می‌تواند یک مبارزات طولانی مدت چریکی را علیه نیروهای آمریکایی آغاز کند که شبیه تجربیات گذشته آمریکا در افغانستان و عراق است . ایران دارای گروه های شبه نظامی ماهر مانند نیروهای تحت پوشش نیروی قدس سپاه پاسداران است و از شبکه گسترده ای از گروه های مسلح در سراسر خاورمیانه سود می برد . ایران همچنین ممکن است نیروهای نظامی منظم خود را به شکل‌های نامنظم سازماندهی کند، مشابه اقدامات فداییان عراق در سال 2003. علاوه بر این، حملات آبی خاکی که یکی از پیچیده ترین عملیات نظامی هستند ، می تواند به دلیل توانایی ایران در راه اندازی جنگ چریکی در دریا به خطر بیفتد .

 

به این ترتیب از دید هر دو طرف فعالیت‌های جنگ هیبریدی همچنان در محاسبات هزینه و فایده هر دو طرف مناسب‌تر است . جنگ هیبریدی ایالات متحده و ایران در واقع یک پدیده جدید نیست . برای چندین دهه واشنگتن و تهران یک جنگ ترکیبی را در سراسر خاورمیانه به راه انداخته اند . تهران سابقه طولانی در به کارگیری تاکتیک های جنگ ترکیبی علیه ایالات متحده دارد که از زمان تأسیس جمهوری اسلامی در انقلاب 1979 شروع شده است . این تاکتیک‌ها از جمله جنگ نیابتی ( proxy warfare ) ، عملیات شبه‌نظامی مخفی ( covert paramilitary operations ) ، تبلیغات ( propaganda ) و حملات سایبری ( cyber-attacks ) به عنوان بخشی از تلاش‌های راهبردی ایران برای تحکیم انقلاب خود و اعمال نفوذ در مناطقی که آن را متعلق به حوزه نفوذ ایران/شیعه می‌داند و مقابله با منافع آمریکا به کار گرفته شده است . در پاسخ به این اقدامات ، ایالات متحده هم مجموعه ای از اقدامات، از جمله فشار دیپلماتیک ( diplomatic pressure ) ، استقرار پایگاه نظامی ( military posturing ) ، ترورهای هدفمند ( targeted assassinations ) ، و تحریم های اقتصادی ( economic sanctions )  را با هدف محدود کردن فعالیت های ایران و حفاظت از منافع خود در خاورمیانه به کار گرفته است.

 

نکته اصلی این است که این روزها درگیری هیبریدی آمریکا و ایران بسیار شدیدتر از گذشته شده است . حمله مرگبار حماس در 7 اکتبر 2023 و پاسخ سخت اسرائیل مهمترین نقطه عطف این درگیری طولانی مدت بوده است . از 18 اکتبر 2023 و در واکنش به حمایت قاطع واشنگتن از اسرائیل در عملیات نظامی خود در غزه ، تا این تاریخ ، گروه های شبه نظامی همسو با ایران مجموعه ای از بیش از 160 حمله را به تاسیسات نظامی ایالات متحده در سوریه ، عراق و اردن انجام دادند . 

 

در پاسخ، نیروهای آمریکایی حملات هوایی را علیه ده‌ها هدف مرتبط با سپاه پاسداران ایران در سوریه و عراق انجام داده‌اند .حمله هواپیمای بدون سرنشین آمریکا که منجر به کشته شدن ابوباقر السعدی ، یکی از رهبران کتائب حزب الله مورد حمایت ایران در 7 فوریه 2024 شد ، آخرین اقدام در جنگ هیبریدی بین تهران و واشنگتن است که با درجات شدت مختلفی برای بیش از چهار دهه در جریان بوده است .

 

هیچ کس نمی داند که جنگ هیبریدی آمریکا و ایران چقدر طول خواهد کشید اما می توان انتظار داشت که همچنان تشدید یابد . از آنجایی که تنش‌ها ادامه می‌یابد و هر دو طرف ممکن است درگیر بازیهای خطرناکی در حاشیه های به وجود آمده شوند ، به طرز شومی در افق آینده احتمال تشدید بیشتر در فعالیت‌های این جنگ ترکیبی پیش بینی می‌شود. در این چشم‌ انداز استراتژیک ناپایدار ، مسیر تنش‌زدایی خارج از دسترس به نظر می‌رسد زیرا خصومت‌های ریشه‌دار و منافع امنیتی متضاد همچنان چرخه‌ای از خشونت و انتقام را تداوم می‌بخشد .

 

ابهام استراتژیک : 

 

ادامه تاکتیک‌های جنگ ترکیبی به دقت با محاسبات هزینه-فایده ( cost-benefit ) هر دو طرف هماهنگ می‌شوند و احتمال درگیری تمام‌مقیاس ایالات متحده و ایران را کاهش می‌دهند . در حالی که این امر جنبه مثبتی را از نظر به حداقل رساندن ویرانی کلی برای هر دو کشور و جامعه جهانی در مقایسه با جنگ علنی نشان می‌دهدولی به دلیل حملات و درگیری‌های مداوم همچنان بی‌ثباتی را در خاورمیانه تشدید می‌کند .

 

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در شهریور 3 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,234]

آیا ما به سمت جنگ جهانی سوم می رویم؟

 

منبع : The Week 

 

دونالد ترامپ  ( Donald Trump ) در کارزار انتخاباتی اش ، در حالی که دموکرات ها را به دلیل ناتوانی در مقابله با تهدید فزاینده چین ، روسیه و ایران نکوهش کرده است ، هشدار داده است که ایالات متحده ظرف چند ماه ممکن است درگیر یک جنگ جهانی شود .

 

ماه گذشته کمیسیون استراتژی دفاع ملی آمریکا که از هر دو حزب تشکیل شده است ، به این شکل اظهار نظر کرد : ایالات متحده برای مقابله با تهدید فزاینده ناشی از "محور مستبد شر جدید "  ( New autocratic axis of evil  ) ، باید هزینه های دفاعی خود را تا سطح جنگ سرد افزایش دهد . 

 

وال استریت ژورنال نوشته است خصومت چین با تایوان ، جاه‌طلبی‌های هسته‌ای ایران و حمله روسیه به اوکراین حکایت از داستان غم‌انگیز و وحشتناکی از شکست جهانی از سوی ایالات متحده و متحدانش دارد .

 

فاکس نیوز گفته است تهدید جنگ بزرگ در خاورمیانه ، فقط بین شبه‌ نظامیان سرکش یا گروه‌های تروریستی نیست ، بلکه بین دولت‌ ملت ها ( nation states ) وجود دارد و احتمال درگیری گسترده در منطقه اقیانوس هند و آرام ( Indo-Pacific )  ، همچنان یک نگرانی جدی است .

 

 

 

 

خاورمیانه : 

 

با گذشت یکسال از حمله اسرائیل به غزه ، خاورمیانه بیش از هر زمان دیگری در یک سال گذشته بی ثبات به نظر می رسد .

 

اسرائیل هنوز به حمله موشکی بی‌سابقه ایران به خاک خود پاسخی نداده است ؛ این حمله ایران هم انتقامی برای هدف قرار دادن شخصیت‌های ارشد حزب‌الله لبنان در هفته‌های اخیر بود .  دیلی میرور اظهار می کند که این موضوع یک " تقابل نظامی آشکار بین اسرائیل و ایران " است و  احتمالاً غرب ظرف چند روز آینده به دام خواهد افتاد .

 

ایندیپندنت می‌گوید به دلیل شبکه پیچیده اتحادها و رقابت‌ها ( alliances and rivalries ) در سراسر خاورمیانه، هرگونه درگیری مستقیم بین ایران و اسرائیل می‌تواند مستقیماً آمریکا را وارد جنگ کند .

 

بلومبرگ گزارش می دهد ایالات متحده و بریتانیا نگرانی در حال افزایشی دارند از اینکه که روسیه اطلاعات و فناوری محرمانه اش را با ایران به اشتراک می گذارد . این اتفاق می تواند این کشور را به توانایی ساخت تسلیحات هسته ای نزدیک کند ، در ازای این کار تهران برای جنگ در اوکراین موشک های بالستیک به مسکو ارائه می دهد . 

 

میرور می‌گوید متحدان سست ( loose allies ) ایران که شامل روسیه ، کره شمالی و چین هستند با توجه به درگیری در اوکراین ، فعلا فقط نظاره گر رویدادهای خاورمیانه هستند ولی همچنان احتمال جنگ جهانی سوم وجود دارد . 

 

برخی دیگر معتقدند که جنگ جهانی سوم از قبل شروع شده است ؛ البته به شکل کاملا متفاوتی که تحلیلگران مدرن آن را " جنگ هیبریدی " ( hybrid warfare ) می نامند، که نه تنها در سنگرها بلکه در پشت صحنه ، با عملیات نظامی مخفی ، مأموریت های بی ثبات کننده ، کارزار اطلاعات نادرست ، مداخله در انتخابات و هک انجام می شود .

 

روسیه :

 

دیلی میل می گوید حمله روسیه به اوکراین در فوریه 2022 باعث بدترین بحران در روابط روسیه با غرب از زمان بحران موشکی کوبا در سال 1962 شد . حتی صحبت از رویارویی روسیه و ناتو ، همان کابوس جنگ سرد برای رهبران و جوامع ، نشان دهنده خطرات تشدید تنش است زیرا غرب با روسیه احیا شده در 32 سال پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991 ، دست و پنجه نرم می کند.

 

ولادیمیر زلنسکی ( Volodymyr Zelensky ) ، رئیس‌جمهور اوکراین هشدار می دهد که عدم مقابله با تجاوز روسیه می‌تواند به رویارویی با ناتو منجر شود . او گفته است این قطعاً به معنای جنگ جهانی سوم است .

 

علیرغم تهاجم اخیر اوکراین به منطقه کورسک در روسیه و تعهد مجدد از سوی متحدان غربی برای پشتیبانی از آنها ، نیروهای روسی همچنان به دستاوردهای آهسته اما پیوسته ، در شرق اوکراین ادامه می دهند . واشنگتن پست هشدار داده است  که اوکراین در خطر از دست رفتن است. این کشور " سربازان کافی برای جنگیدن در یک جنگ فرسایشی نامحدود " ندارد و باید به اندازه ای ارتقا یابدکه به اندازه کافی قوی شود و بتواند حداقل به یک توافق مناسب دست یابد .

 

اوکراین در تلاش است تا اجازه استفاده از تسلیحات غربی برای حمله به خاک اصلی روسیه را داشته باشد، اقدامی که خطر رویارویی مستقیم روسیه و ناتو را در پی دارد . به گفته پوتین در اوایل سال جاری ، " فقط یک قدم با جنگ جهانی سوم فاصله داریم ".

 

هفته گذشته، پیتر زیجارتو ( Peter Szijjarto ) ، وزیر امور خارجه مجارستان هشدار داد که عضویت اوکراین در ناتو باعث جنگ جهانی سوم خواهد شد . پوتین گسترش ناتو به سمت شرق را یکی از عوامل جنگی می داند که او آن را " عملیات نظامی ویژه " ( special military operation ) در اوکراین نامیده است ، همچنین تاکید کرده است که کیف باید از تلاش برای عضویت خود در ناتو دست بکشد و چهار منطقه سرزمینی خود را به عنوان پیش‌نیاز برای هرگونه گفتگوی صلح یا آتش‌بس ، به روسیه واگذار کند .

 

دومینیک واگهورن ( Dominic Waghorn ) سردبیر امور بین‌الملل اسکای نیوز می گوید : اگر در نهایت ، پوتین در اوکراین پیروز شود ، بعد از آن مطمئناً شانس خود را در بالتیک امتحان خواهد کرد زیرا او تصور می‌کند که اتحاد به حدی ضعیف است که نمی تواند  او را متوقف کند . اگر دونالد ترامپ به تهدیدهای خود مبنی بر خروج آمریکا از ناتو در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر عمل کند، احتمالاً این دیدگاه روسها بیشتر تقویت خواهد شد.

 

دکتر ساموئل رامانی ( Dr Samuel Ramani ) در تلگراف گفت: به طور مشخصی تهدیدهای متعارف و ترکیبی مسکو علیه متحدان ایالات متحده در اروپا روز به روز تشدید می شود و خطر " درگیری تصادفی " ( accidental conflict ) در آستانه انتخابات ایالات متحده یا اتفاقات پس از آن وجود داردکه به بدترین سناریوی ممکن ختم می شود :  " جنگ جهانی جدید  ".

 

چین :

 

مدت‌ها تصور می‌شد که در سال‌های اخیر بزرگ‌ترین تهدید برای ثبات ژئوپلیتیکی در دنیا ، تنش در حال افزایش بین چین و ایالات متحده ، به ویژه بر سر تایوان و مسئله حاکمیت آن است .

 

پکن این کشور جزیره ای را بخشی جدایی ناپذیر از یک قلمرو متحد چین می داند . این کشور در سال‌های اخیر ، موضع تهاجمی در حال افزایشی در قبال جزیره و حزب پیشرو دموکراتیک ( Democratic Progressive Party ) ( DPP ) که در آن حاکم است ،  اتخاذ کرده است . چین آنها را به عنوان جدایی‌طلبان خطرناک متهم می کند ؛ همان حزبی که در اوایل سال جاری برای سومین دوره ریاست‌جمهوری ، موفقیت بی‌سابقه‌ای را به دست آوردند . همزمان ایالات متحده حمایت خود را از لحاظ مالی ، نظامی و شفاهی از ادامه استقلال تایوان افزایش داده است .

 

پکن روز دوشنبه قبل مانورهای نظامی جدیدی را در نزدیکی این جزیره آغاز کرد که آن را مجازاتی برای سخنرانی ویلیام لای ( William Lai ) ، رئیس‌جمهور تایوان عنوان کرد .  او قول داد در مقابل الحاق یا  تجاوز به حاکمیت تایوان مقاومت کند . به گفته اسکای نیوز ، اقدام به این مانور که چین آن را نشان دهنده " هشدار جدی به اقدامات جدایی طلبانه نیروهای جدایی طلب تایوان " خوانده است ، تنش را در آسیا افزایش می دهد و می تواند یک گسترش خطرناک باشد .

 

در اوایل سال جاری فرمانده ارشد نظامی ایالات متحده در اقیانوس هند و اقیانوس آرام گفت که پکن به هدف خود برای حمله به تایوان تا سال 2027 ادامه می دهد . دریاسالار جان آکیلینو ( Admiral John Aquilino ) به کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا گفت که چین می خواهد ارتش آزادیبخش خلق خود ( PLA ) را طوری گسترش دهد که از بعد جنگ جهانی دوم دیده نشده است .

 

رابرت فاکس ( Robert Fox ) در لندن ایونینگ استاندارد گفته است که سال 2027 به عنوان یک سال " جادویی " در نظر گرفته می شود زیرا صدمین سالگرد به وجود آمدن PLA است .  همچنین دیفنس نیوز عنوان کرده است این ایده که این سالگرد می تواند با یک عملیات نظامی جدی توسط پکن همزمان شود ، در واشنگتن به عنوان یک فرضیه جدی تثبیت شده است . این امر بر بحث در مورد سیاست چین و تغییر  آن از تمرکز بر منافع بلندمدت به کوتاه مدت ، تاثیر گذاشته و در عین حال به هدایت میلیاردها دلار به سمت سرمایه گذاری روی نیروهای آمریکایی در اقیانوس آرام کمک کرده است .

 

فارین پالیسی عنوان کرده است  که در طی زمان پکن و واشنگتن نسبت به خطری که این شرایط ایجاد می کند ، حساسیت خود را از دست داده اند ، همچنین سیاست خارجی خود را در برابر هم نظامی سازی کرده اند . هر دو طرف ظاهرا در درک اهمیت کامل این نظامی سازی ناموفق بوده اند چون دو اتفاق " یک حادثه تصادفی " و " یک تصمیم بد " می توانند به عنوان مکمل این موضوع به یک " جنگ فاجعه بار " منجر بشوند .

 

در ماه آوریل گذشته روزنامه تایمز عنوان کرده بودکه هرگونه تهاجم چین به تایوان یکی از خطرناک ترین و پر پیامدترین رویدادهای قرن بیست و یکم خواهد بود . در مقایسه با این اتفاق حمله روسیه به اوکراین یک مساله کوچک جلوه خواهد کرد .

 

لری الیوت ( Larry Elliott ) ، سردبیر اقتصاد گاردین گفته است جدا از هزینه های انسانی ، درگیری نظامی بین دو اقتصاد بزرگ جهان منجر به قطع زنجیره تامین جهانی ، ضربه به اعتماد جهانی و سقوط قیمت دارایی ها خواهد شد . این امر عواقب اقتصادی فاجعه باری از جمله رکود بزرگ دوم خواهد داشت .

 

کره شمالی :

 

اسکای نیوز می نویسد : از زمانی که مذاکرات با ترامپ در سال 2019 بر سر اختلافات در مورد تحریم های بین المللی علیه پیونگ یانگ شکست خورد ، کیم جونگ اون بر مدرن سازی زرادخانه های هسته ای و موشکی خود تمرکز کرده است . 

آسوشیتدپرس اعلام کرد که وی در سخنرانی سال نو خود هشدار داده است که اقدامات ایالات متحده و متحدانش شبه جزیره کره را به آستانه جنگ هسته ای رسانده است . و این کشور منزوی هدف بنیادی آشتی با کره جنوبی را کنار گذاشته است .

 

به گزارش ایندیپندنت در حالی که از آن زمان تاکنون هیچ اقدام نظامی مستقیمی از شمال به جنوب آغاز نشده است ولی نشانه هایی وجود دارد که تنش ها در حال افزایش است . در اوایل سال جاری دو طرف درگیر جنگ بالون‌ها بودند که در طی آن کره شمالی 200 بالون پر از زباله را در ماه ژوئن به آسمان کره جنوبی فرستاد .  این کار در پاسخ به برخی ازفعالان سیاسی در کره جنوبی بود که بالون هایی را که حامل مطالب تبلیغاتی در مورد جامعه دموکراتیک کره جنوبی و تجهیزات ذخیره با محتوای فیلم و موسیقی کی پاپ ، به شمال می‌فرستادند .

 

این روزنامه افزوده است که جنوب از همان زمان " پیمان عدم خصومت 2018 " با هدف کاهش تنش‌های نظامی را لغو کرده است . این نشان می‌دهد جنگ روانی مورد نظر به یک تنش واقعی تبدیل شده است .این خصومت در حال افزایش باعث شده است که ایالات متحده هم بیشتر درگیر شود . در ماه ژوئن برای اولین بار در 7 سال گذشته در امتداد شبه جزیره کره ، ایالات متحده یک مانور دقیق هدایت شده با همکاری سئول را به عنوان " هشدار علیه کره شمالی " انجام داد .

 

اسکای نیوز نوشته است ، مقامات سئول در ماه اکتبر گفتند که نیروهای کره شمالی در حال آماده شدن برای منفجر کردن جاده هایی هستند که از مرزهای به شدت محافظت شده بین دو کشور عبور می کنند . تخریب جاده ها در راستای تلاش کیم جونگ اون برای قطع روابط با کره جنوبی و تثبیت رسمی آنها به عنوان دشمن اصلی کره شمالی است.

 

 

 

ویرایش شده در مهر 3 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی