سلاح لیزری قسمت ۱

[inge 3]

اقتباس از نشریه دانش و دانشمند، فیزیک راه حل و پیچ و خمها
نابود کردن دشمن از راه دور ، با جریانی از ماده‌ای مرگبار ، مدتها موضوع داستانهای علمی - تخیلی بوده است. آیا می‌توان آن را به واقعیت درآورد؟ فیزیک نیرنگ باز است، اما سرمایه گذاریهای ارتش ایلات متحده حاکی از آن است که آنها تصمیم گرفته‌اند سلاحهای تشعشعی را بوسیله کلیفوردبیل به واقعیت در آورند. در دهه 70 میلادی ، زمانی که کاپیتان کرک ستاره تلویزیون بود، فن آوران معتقد بودند که تا سال 1997 تخیلات علمی به آن واقعیاتی علمی تبدیل می‌شوند و سلاحهای دستی لیزری ، تولید خواهند شد. مشکل عمده سلاحهای لیزری ، فن آوری آنهاست. در حال حاضر این سلاحها به اندازه یک اتوبوس هستند و در ضمن لیزرهای پر قدرت به توان الکتریکی و شیمیایی بالایی نیازمندند. انرژی الکتریکی ، گازهای شیمیایی را تحریک می‌کند و بدین ترتنیب اتمهای گاز برانگیخته شده ، میزان انرژی بالاتری پیدا می‌کنند و شعاع لیزری ساطع می‌شود .
کاربرد نظامی لیزر
از زمان اختراع لیزر در سال 1960، کاربردهای نظامی انرژریهای هدایت شده ، طراحان دفاعی را به دلیل ویژگیهایی همچون نامحدود بودن مهمات و توانایی تخریب فراوان و کنترل از راه دور ، هیجان زده ساخت. همراه با روند تکامل لیزرها ، مجموعه‌ای از کاربردها از چاقوهای جراحی لیزری گرفته تا دستگاههای خودکار پخش موسیقی با دیسکهای فشرده ، ساخته شدند. در طی دهه 70 و 80 میلادی ، وزارت دفاع ایالات متحده با انجام آزمایشهای گوناگونی ، سلاحهایی با انرژی هدایت شده را مورد بررسی قرار داد. این امر با این کار مشهور دفاع استراتژیک ریگان به اوج رسید، اما با فروکش کردن جنگ سرد ، بودجه سلاحهای لیزری نیز کاهش یافت و بدین لحاظ تا کنون تنها نمونه‌های کاربردی اندکی از آنها ساخته شده است.

ولی در هر حال ، این نمونه‌ها توان تخریبی انرژیهای هدایت شده را به اثبات رساندند. در سال 1976 ارتش ایالات متحده یک لیزر دی اکسید کربن را بر قایقی نصب کرد و با استفاده از آن هدفی را که با سرعتی یکنواخت و در فاصله چند صد متری حرکت می‌کرد نابود ساخت. در دهه 80 نیروی دریایی ایالات متحده ، قدرت لیزر شیمیایی میان - فروسرخ خود را در انهدام موشکها از فاصله دور به نمایش گذاشت. در حال حاضر لیزرهای کلاس مگاوات فلوراید دوتریم ، میراکل بسیار مورد توجه مجریان برنامه مشترک آمریکا و اسرائیل در ساخت نوعی سیستم دفاع هوایی برای محافظت شمال فلسطین از حملات موشکی فلسطیی ها است.
لیزر ضد اسکاد
لیزرهای ضد اسکاد نیروی هوایی ایالات متحده اشعه‌ای به ضخامت یک تیر تلگراف دارد. به نظر میلز هولومن رئیس علوم تسلیحاتی فرماندهی موشکی ارتش آمریکا ، لیزرهای شیمیایی آنقدرها هم کارآمد نیستند. قدرت اشعه آنها یک دهم انرژی مورد نیاز برای پمپ سلاح است و همین امر موجب بزرگی دستگاهها می‌شود. اشعه لیزر ، بعد از طی چند کیلومتر متلاشی و تجزیه می‌شود و این امر در مسافتهای طولانی مشکلاتی را بوجود می‌آورد. با این حال برنامه‌هایی در حال اجراست تا لیزرها را به کاربردهای نظامی وارد سازند. اولین هواپیمایی که به سلاحهای تشعشعی مجهز می‌شود چیزی جز جنگنده استیلت خواهد بود و برای این منظور هواپیمای بولینگ 747 ترجیح داده می‌شود.
نیروی هوایی آمریکا با تیمی مرکب از بوئینگ ، لاکهید - مارتین و TRW قراردادی به منظور ساخت نمونه‌ای کاربردی از سیستم هوابرد لیزری ABL برای رهگیری و انهدام موشکهای بالستیکی در حال پرواز امضا کرد. سیستم ضداسکاد ABL ، شامل یک لیزر شیمیایی یدید اکسیژن (COIL) است که در برجی گردنده در دماغه بوئینگ 747-400F جاسازی شده است. هنگام گشتهای هوایی در ارتفاع بالا و در فاصله 250 کیلومتری پایگاههای موشکی دشمن ، ABL با استفاده از دوربینی فرو سرخ و از پس ابرها به دنبال شعله دنباله‌ای اسکادهای پرتاب شده می‌گردد. سپس خدمه به نشانه گیر لیزری سوئیچ می‌کنند تا موشک در حال پرواز رهگیری شده ، قسمت سوختش هدفگیری شود. با قفل شدن روی بدنه موشک ، سیستم ، اشعه لیزر را که ضخامتی برابر با قطر تیرهای تلگراف دارد، شلیک می‌کند، بدین ترتیب با بوجود آمدن سوراخی در مخزن سوخت ، موشک ظرف چند ثانیه منفجر و منهدم می‌شود.
، بوئینگ 747 400اف - Airborne Laser (ABL) weapons system
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/17/YAL-1A_Airborne_Laser_unstowed.jpg
منبع wikipedia
مطلب ادامه دارد

[sina12152000 59]

مطلب جالبي بود. يكي از مشكلاتي كه اين سيستم ها دارند اصطلاحا شارژ مجدد سيستم و آماده سازي آن براي شليك دوباره است كه زمان زيادي مي برد ضمن اينكه هنوز گران هستند و امكان توليد انبوه آن وجود ندارد. :|

[FLANKER 171]

در فاصله 250 کیلومتری پایگاههای موشکی دشمن ، ABL با استفاده از دوربینی فرو سرخ و از پس ابرها به دنبال شعله دنباله‌ای اسکادهای پرتاب شده می‌گردد. سپس خدمه به نشانه گیر لیزری سوئیچ می‌کنند تا موشک در حال پرواز رهگیری شده ، قسمت سوختش هدفگیری شود. با قفل شدن روی بدنه موشک ، سیستم ، اشعه لیزر را که ضخامتی برابر با قطر تیرهای تلگراف دارد، شلیک می‌کند، بدین ترتیب با بوجود آمدن سوراخی در مخزن سوخت ، موشک ظرف چند ثانیه منفجر و منهدم می‌شود.
، بوئینگ 747 400اف - Airborne Laser (ABL) weapons system

گفتنش راحته
بويينگ با اون اندازه كه نميتونه از رادار مخفي بشه
تازه اگر در ان واحد 100 تا اسكاد با هم لانچ بشن چي؟

[inge 3]

در فاصله 250 کیلومتری پایگاههای موشکی دشمن ، ABL با استفاده از دوربینی فرو سرخ و از پس ابرها به دنبال شعله دنباله‌ای اسکادهای پرتاب شده می‌گردد. سپس خدمه به نشانه گیر لیزری سوئیچ می‌کنند تا موشک در حال پرواز رهگیری شده ، قسمت سوختش هدفگیری شود. با قفل شدن روی بدنه موشک ، سیستم ، اشعه لیزر را که ضخامتی برابر با قطر تیرهای تلگراف دارد، شلیک می‌کند، بدین ترتیب با بوجود آمدن سوراخی در مخزن سوخت ، موشک ظرف چند ثانیه منفجر و منهدم می‌شود.
، بوئینگ 747 400اف - Airborne Laser (ABL) weapons system

گفتنش راحته
بويينگ با اون اندازه كه نميتونه از رادار مخفي بشه
تازه اگر در ان واحد 100 تا اسكاد با هم لانچ بشن چي؟

باید ببینم که جوابی برا سئوال شما میشه پیدا کرد یا با کمک دوستا ن آشنا با این موضوع.

[sina12152000 59]

فكر مي كنم زدن اسكاد با ليزر زميني در آخرين فاز حركتي خود راحت تر از زدن آن با نمونه هوايي آن است اين وسيله براي موشك هاي بالستيك قاره پيما بهتر مي تواند بكار رود البته همه اين صحبت ها در حد حدس و گمان است و اين تجهيزات هنوز در مراحل آزمايشي هستند.

[PEYMAN 334]

فکر کنم اگه سپر دفاع ضد موشکی لیزری اگه در اطاف امکان حساس و استراتژیک گذاشته بشه خوب بتونه دفاع کنه......... البته اگه روزگاری این تسلیحات بیان :|

[inge 3]

این هواپیما بنا به محاسبات قدرت زدن ۲۰ عدد موشک بالستیک را خواهد داشت بعد از آن بایستی برا شارژ لیزر به پایگاه برگردد. هواپیما باید مدت طولانی و بالای فضای دشمن مشغول عملیات و چرخش باشد . سرعت عملیاتی از موقع تشخیص تا زدن هدف مین 8 تا ۱۲ ثانیه تخمین زده میشود. مسیر حرکتی عملیاتی بشکل عدد ۸ انگلیسی ست 8، برای کمک به پیدا کردن سریع و زدن موثر هدف. از این سیستم میتوان برای زدن ماهواره های مدار پایین و بمبافکنهای در ارتفاع بالا نیز استفاده کرد. چون این برنامه در مراحل آزمایشی است اطلاعات دقیق و جزیی از نحوه کار در دسترس نمیباشد.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f5/Airbornelaserturret.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/USAF_Airborne_laser.jpg
ویکی پیدیا

[inge 3]

هیچ جت جنگنده‌ای امکان حمل سوخت لیزری و نیروی مورد نیاز (برای سلاح لیزری) را ندارد. البته بوئینگ 747-400F فقط به دلیل حجم بزرگش (مخازن ذخیره آن ، ظرفیت مورد نیاز 50 پرتابه لیزری را دارد) برای این برنامه انتخاب نشده است بلکه توانایی پرواز این هواپیما در بالاترین ارتفاع به مدت 8 ساعت نیز مد نظر بوده است. دقت عمل لازم برای انهدام اسکادها از راه دور معادل به گودال انداختن یک توپ گلف از فاصله 65 کیلومتری است. علی‌رغم اینکه پرواز در ارتفاع 40000 پایی انجام می‌شود و هوا در این ارتفاع رقیق است، اما ABL نیز مواجه با مشکلات مربوط به انتقال اشعه ، مشابه همان مسائلی که موجب به تعویق افتادن تکامل لیزرها در میدان نبرد زمینی شده است، می‌باشد. چند متر پس از خروج لیزر ، اشعه بر اثر آشفتگی جوی (گردبادهایی با تراکمهای مختلف) متلاشی و تجزیه می‌شود، اما سیستم کنترل اشعه در عرض چند صدم ثانیه با اندازه گیری این آشفتگیها اشعه را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که از تلاشی آن جلوگیری می‌شود. این کار را تعدادی آینه تنظیم شونده ، که خروجی لیزر را احاطه می‌کنند، تحت تأثیر سیگنالهای ورودی به سیستم و قبل از ورود اشعه به اتمسفر انجام می‌دهند. آزمایشگاه فیلیپس نیروی هوایی ، در آزمایشی، موشکهایی را از فاصله 48 کیلومتری رهگیری و منهدم ساخت. در سال 1983، نیروی هوایی ، قدرت خود را در انهدام موشکهایی ساید و این بار در بکار گیری لیزر موجود در هواپیمای تغییر یافته NKC135A از فاصله 10 کیلومتری به نمایش گذارد. سیستم ABL اولین آزمایش خود را در سال 2002 میلادی به انجام رساند و سپس در سال 2004 میلادی تولید 7 فروند یوئینگ مجهز به این سیستم با هزینه‌ای معادل 5 میلیارد دلار آغاز شد. در سال 2006 و درست همزمان با به کار گیری نسل جدید موشکهای اسکاد توسط کره شمالی ، این تجهیزات بکار گرفته می‌شوند. اما همه اینها اساسا متفاوت با آن سلاحهای تشعشعی علمی- تخیلی هستند که ارتش ایالات متحده از به کار گیری آنها در میادین نبرد منصرف شد.

[inge 3]

در اواخر دهه 80 میلادی ، ارتش آمریکا به مطالعه لیزرهای پوتوتیپ میان انرژی و کم انرژی پرداخت. این لیزرها برای نابود ساختن سیستم اپتیکی تانکهای دشمن و خیره کردن چشمان خلبانان و تک تیراندازانی که با استفاده از دوربین سلاحهای خود در حال هدف گیری هستند بکار می‌رود. ارتش آمریکا حتی در زمان جنگ خلیج فارس یک لیزر میان انرژی به نام استینج ری را بر خودروی پیاده نظام برادلی سوار کرده بود. این سلاح عدسی سیستمهای اپتیکی تانکها و خودروهای دشمن را با ایجاد شکافی هرمی نابود می‌ساخت. البته این سلاح هرگز مورد استفاده قرار نگرفت. به عقیده جان الکساندر ، پژوهشگر سابق آزمایشگاه ملی لس آلاموس "پنتاگون چون نگران عکس العمل منفی مردم بود از استینج ری استفاده نکرد." علت چیست؟ شاید اینکه استینج ری نه تنها لنز پریسکوپها را نابود می‌کند بلکه موجب کور شدن فردی که از آن پریسکوپ استفاده می‌کند نیز می‌شود.
چشم انداز بحث
هم اکنون اخلاق ، در برابر لیزرهای میدان نبرد ، به عنوان یک مبارز طلبی فنی سد بزرگی را بوجود آورده است. در اکتبر سال 1995، چهارمین پروتکل به کنواسیون ژنو الحاق گردید و به موجب آن بکار گیری لیزرهای کور کننده در جنگ ممنوع اعلام شد. چند هفته قبل از آن ، پنتاگون سفارشی را که برای ساخت نوعی لیزر کور کننده به نام دیزر داده بود پس گرفت. این سلاح (سیستم اقدامات مقابله ای لیزری) بر روی لوله تفنگ ام 16 نصب می شد و به پیاده نظام این امکان را می داد که سیستم های کنترل آتش دشمن را از فاصله بیش از 2 کیلومتری نابود کرده ، سربازان دشمن را کور کنند.

بسیاری از کشورها ، پروتکل مزبور را محترم شمردند. چینیها آشکارا از بکار گیری سیستمی مشابه خودداری کردند. به گفته الکساندر "در هنگام جنگ ، شما می‌توانید دشمن را با استفاده از گلوله و یا انفجار بکشید و نیز می‌توانید قانون وی را با استفاده از لیزر خاکستر کنید، اما حق کور کردنش را ندارید، چشم موضوعی احساسی است." بجز مسائل اخلاقی ، ارتش در عملی بودن استفاده نظامی از لیزر دچار تردید است. طول تفنگهای لیزری قابل حمل در حال حاضر زیاد است وحتی اگر مخازن شیمیایی و باتریهای مربوطه جمع و جور ساخته شوند، نیروی موجود فقط کفاف تعداد محدودی شلیک را می‌دهد. الکساندر اضافه می‌کند "هیچ نیازی به این قبیل سلاحها وجود ندارد. ارتش ایالات متحده نمی‌خواهد به جای سلاحی قابل اطمینان ، از سیستمی سری و با منفعت محدود استفاده نماید. شما نمی‌توانید هم لیزر را حمل کنید و هم یک سلاح متعارف را."

آیا مهندسان می‌توانند مشکلات مربوط به نیروی مورد نیاز لیزرها را حل کنند و به این هدف نظامی دست یابند که سلاحی قابل حمل و با مهمات نامحدود بسازند. هولومن می‌گوید: "من جدا تردید دارم که بتوانیم سیستمی قابل حمل توسط انسان بسازیم."
SOR یا نشانه گیر نوری با رنج متنوع که وظیفهاش ردگیری و زدن ماهوارهای جاسوسی و بمبافکنهای برد بالا است. برای این کار از یکی از بزرگترین تلسکوپ جهان است استفاده میشود. با لینز سازوار پذیر یا انطباقی که آثار آشفتگی در اتمسفر را از بین میبرد.

[zero0 0]

سلام آيا محققان نظامي يا تحقيقاتي دانشگاهي ما تو اين مبحث حركتي كردن ؟!!!

[zero0 0]

وضعيت فعلي كشور ما در فناوري نظامي ليزر كجاست ؟!!!


نابود نمودن دشمن از راه دور ، با جریانی از ماده‌ای مرگبار ، مدتها موضوع داستانهای علمی - تخیلی بوده است. آیا می‌توان آن را به واقعیت درآورد؟ فیزیک نیرنگ باز است، اما سرمایه گذاریهای ارتش ایلات متحده حاکی از آن است که آنها تصمیم گرفته‌اند سلاحهای تشعشعی را بوسیله کلیفوردبیل به واقعیت در آورند. در دهه 70 میلادی ، زمانی که کاپیتان کرک ستاره تلویزیون بود، فن آوران معتقد بودند که تا سال 1997 تخیلات علمی به آن واقعیاتی علمی تبدیل می‌شوند و سلاحهای دستی لیزری ، تولید خواهند شد.
مشکلات عمده
مشکل عمده سلاحهای لیزری ، فن آوری آنهاست. در حال حاضر این سلاحها به اندازه یک اتوبوس هستند و در ضمن لیزرهای پر قدرت به توان الکتریکی و شیمیایی بالایی نیازمندند. انرژی الکتریکی ، گازهای شیمیایی را تحریک می‌کند و بدین ترتنیب اتمهای گاز برانگیخته شده ، میزان انرژی بالاتری پیدا می‌کنند و شعاع لیزری ساطع می‌شود (لیزر منبعی است از گرما و نور به شکل امواج همسان ممتد یا متناوب).

کاربرد نظامی لیزر
از زمان اختراع لیزر در سال 1960، کاربردهای نظامی انرژریهای هدایت شده ، طراحان دفاعی را به دلیل ویژگیهایی همچون نامحدود بودن مهمات و توانایی تخریب فراوان و کنترل از راه دور ، هیجان زده ساخت. همراه با روند تکامل لیزرها ، مجموعه‌ای از کاربردها از چاقوهای جراحی لیزری گرفته تا دستگاههای خودکار پخش موسیقی با دیسکهای فشرده ، ساخته شدند. البته هنوز هم سلاحهای تشعشعی که بتوانند تانکها را ذوب کنند، صورت واقعیت به خود نگرفته‌اند و هم اکنون استفاده نظامی از لیزرها ، محدود به هدف گیری و اندازه گیری مسافت به منظور افزودن بر دقت گلوله‌های تفنگ و توپ و نیز بمبهاست. در طی دهه 70 و 80 میلادی ، وزارت دفاع ایالات متحده با انجام آزمایشهای گوناگونی ، سلاحهایی با انرژی هدایت شده را مورد بررسی قرار داد. این امر با این کار مشهور دفاع استراتژیک ریگان به اوج رسید، اما با فروکش کردن جنگ سرد ، بودجه سلاحهای لیزری نیز کاهش یافت و بدین لحاظ تا کنون تنها نمونه‌های کاربردی اندکی از آنها ساخته شده است.

ولی در هر حال ، این نمونه‌ها توان تخریبی انرژیهای هدایت شده را به اثبات رساندند. در سال 1976 ارتش ایالات متحده یک لیزر دی اکسید کربن را بر قایقی نصب کرد و با استفاده از آن هدفی را که با سرعتی یکنواخت و در فاصله چند صد متری حرکت می‌کرد نابود ساخت. در دهه 80 نیروی دریایی ایالات متحده ، قدرت لیزر MIRACL (مخفف لیزر شیمیایی میان - فروسرخ) خود را در انهدام موشکها از فاصله دور به نمایش گذاشت. در حال حاضر لیزرهای کلاس مگاوات فلوراید دوتریم ، میراکل بسیار مورد توجه مجریان برنامه مشترک آمریکا و رژیم صهیونیستی در ساخت نوعی سیستم دفاع هوایی برای محافظت شمال فلسطین اشغالی از حملات موشکی مبارزان است.
لیزرهای ضد اسکاد
لیزرهای ضد اسکاد نیروی هوایی ایالات متحده اشعه‌ای به ضخامت یک تیر تلگراف دارد. به نظر میلز هولومن رئیس علوم تسلیحاتی فرماندهی موشکی ارتش آمریکا ، لیزرهای شیمیایی آنقدرها هم کارآمد نیستند. قدرت اشعه آنها یک دهم انرژی مورد نیاز برای پمپ سلاح است و همین امر موجب بزرگی دستگاهها می‌شود. اشعه لیزر ، بعد از طی چند کیلومتر متلاشی و تجزیه می‌شود و این امر در مسافتهای طولانی مشکلاتی را بوجود می‌آورد. با این حال برنامه‌هایی در حال اجراست تا لیزرها را به کاربردهای نظامی وارد سازند. اولین هواپیمایی که به سلاحهای تشعشعی مجهز می‌شود چیزی جز جنگنده استیلت خواهد بود و برای این منظور هواپیمای بولینگ 747 ترجیح داده می‌شود.

نیروی هوایی آمریکا با تیمی مرکب از بوئینگ ، لاکهید - مارتین و TRW قراردادی به منظور ساخت نمونه‌ای کاربردی از سیستم هوابرد لیزری ABL برای رهگیری و انهدام موشکهای بالستیکی در حال پرواز امضا کرد. سیستم ضداسکاد ABL ، شامل یک لیزر شیمیایی یدید اکسیژن (COIL) است که در برجی گردنده در دماغه بوئینگ 747-400F جاسازی شده است. هنگام گشتهای هوایی در ارتفاع بالا و در فاصله 250 کیلومتری پایگاههای موشکی دشمن ، ABL با استفاده از دوربینی فرو سرخ و از پس ابرها به دنبال شعله دنباله‌ای اسکادهای پرتاب شده می‌گردد. سپس خدمه به نشانه گیر لیزری سوئیچ می‌کنند تا موشک در حال پرواز رهگیری شده ، قسمت سوختش هدفگیری شود. با قفل شدن روی بدنه موشک ، سیستم ، اشعه لیزر را که ضخامتی برابر با قطر تیرهای تلگراف دارد، شلیک می‌کند، بدین ترتیب با بوجود آمدن سوراخی در مخزن سوخت ، موشک ظرف چند ثانیه منفجر و منهدم می‌شود.

البته نیروی مورد نیاز این سیستم بسیار زیاد است. سیستم مولد و مخازن شیمیایی یک لیزر سه مگاواتی حجمی بسیار (بیش از حجم یک جت) را اشغال می‌کند. هیچ جت جنگنده‌ای امکان حمل سوخت لیزری و نیروی مورد نیاز (برای سلاح لیزری) را ندارد. البته بوئینگ 747-400F فقط به دلیل حجم بزرگش (مخازن ذخیره آن ، ظرفیت مورد نیاز 50 پرتابه لیزری را دارد) برای این برنامه انتخاب نشده است بلکه توانایی پرواز این هواپیما در بالاترین ارتفاع به مدت 8 ساعت نیز مد نظر بوده است. دقت عمل لازم برای انهدام اسکادها از راه دور معادل به گودال انداختن یک توپ گلف از فاصله 65 کیلومتری است. علی‌رغم اینکه پرواز در ارتفاع 40000 پایی انجام می‌شود و هوا در این ارتفاع رقیق است، اما ABL نیز مواجه با مشکلات مربوط به انتقال اشعه ، مشابه همان مسائلی که موجب به تعویق افتادن تکامل لیزرها در میدان نبرد زمینی شده است، می‌باشد.

چند متر پس از خروج لیزر ، اشعه بر اثر آشفتگی جوی (گردبادهایی با تراکمهای مختلف) متلاشی و تجزیه می‌شود، اما سیستم کنترل اشعه در عرض چند صدم ثانیه با اندازه گیری این آشفتگیها اشعه را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که از تلاشی آن جلوگیری می‌شود. این کار را تعدادی آینه تنظیم شونده ، که خروجی لیزر را احاطه می‌کنند، تحت تأثیر سیگنالهای ورودی به سیستم و قبل از ورود اشعه به اتمسفر انجام می‌دهند. آزمایشگاه فیلیپس نیروی هوایی ، در آزمایشی، موشکهایی را از فاصله 48 کیلومتری رهگیری و منهدم ساخت.

در سال 1983، نیروی هوایی ، قدرت خود را در انهدام موشکهایی ساید و این بار در بکار گیری لیزر موجود در هواپیمای تغییر یافته NKC135A از فاصله 10 کیلومتری به نمایش گذارد. سیستم ABL اولین آزمایش خود را در سال 2002 میلادی به انجام رساند و سپس در سال 2004 میلادی تولید 7 فروند یوئینگ مجهز به این سیستم با هزینه‌ای معادل 5 میلیارد دلار آغاز شد. در سال 2006 و درست همزمان با به کار گیری نسل جدید موشکهای اسکاد توسط کره شمالی ، این تجهیزات بکار گرفته می‌شوند. اما همه اینها اساسا متفاوت با آن سلاحهای تشعشعی علمی- تخیلی هستند که ارتش ایالات متحده از به کار گیری آنها در میادین نبرد منصرف شد.

کاربردهای عملی دیگر
در اواخر دهه 80 میلادی ، ارتش آمریکا به مطالعه لیزرهای پوتوتیپ میان انرژی و کم انرژی پرداخت. این لیزرها برای نابود ساختن سیستم اپتیکی تانکهای دشمن و خیره کردن چشمان خلبانان و تک تیراندازانی که با استفاده از دوربین سلاحهای خود در حال هدف گیری هستند بکار می‌رود. ارتش آمریکا حتی در زمان جنگ خلیج فارس یک لیزر میان انرژی به نام استینج ری را بر خودروی پیاده نظام برادلی سوار کرده بود. این سلاح عدسی سیستمهای اپتیکی تانکها و خودروهای دشمن را با ایجاد شکافی هرمی نابود می‌ساخت. البته این سلاح هرگز مورد استفاده قرار نگرفت. به عقیده جان الکساندر ، پژوهشگر سابق آزمایشگاه ملی لس آلاموس "پنتاگون چون نگران عکس العمل منفی مردم بود از استینج ری استفاده نکرد." علت چیست؟ شاید اینکه استینج ری نه تنها لنز پریسکوپها را نابود می‌کند بلکه موجب کور شدن فردی که از آن پریسکوپ استفاده می‌کند نیز می‌شود.
چشم انداز بحث
هم اکنون اخلاق ، در برابر لیزرهای میدان نبرد ، به عنوان یک مبارز طلبی فنی سد بزرگی را بوجود آورده است. در اکتبر سال 1995، چهارمین پروتکل به کنواسیون ژنو الحاق گردید و به موجب آن بکار گیری لیزرهای کور کننده در جنگ ممنوع اعلام شد. چند هفته قبل از آن ، پنتاگون سفارشی را که برای ساخت نوعی لیزر کور کننده به نام دیزر داده بود پس گرفت. این سلاح (سیستم اقدامات مقابله ای لیزری) بر روی لوله تفنگ ام 16 نصب می شد و به پیاده نظام این امکان را می داد که سیستم های کنترل آتش دشمن را از فاصله بیش از 2 کیلومتری نابود کرده ، سربازان دشمن را کور کنند.

بسیاری از کشورها ، پروتکل مزبور را محترم شمردند. چینیها آشکارا از بکار گیری سیستمی مشابه خودداری کردند. به گفته الکساندر "در هنگام جنگ ، شما می‌توانید دشمن را با استفاده از گلوله و یا انفجار بکشید و نیز می‌توانید قانون وی را با استفاده از لیزر خاکستر کنید، اما حق کور کردنش را ندارید، چشم موضوعی احساسی است." بجز مسائل اخلاقی ، ارتش در عملی بودن استفاده نظامی از لیزر دچار تردید است. طول تفنگهای لیزری قابل حمل در حال حاضر زیاد است وحتی اگر مخازن شیمیایی و باتریهای مربوطه جمع و جور ساخته شوند، نیروی موجود فقط کفاف تعداد محدودی شلیک را می‌دهد. الکساندر اضافه می‌کند "هیچ نیازی به این قبیل سلاحها وجود ندارد. ارتش ایالات متحده نمی‌خواهد به جای سلاحی قابل اطمینان ، از سیستمی سری و با منفعت محدود استفاده نماید. شما نمی‌توانید هم لیزر را حمل کنید و هم یک سلاح متعارف را."

آیا مهندسان می‌توانند مشکلات مربوط به نیروی مورد نیاز لیزرها را حل کنند و به این هدف نظامی دست یابند که سلاحی قابل حمل و با مهمات نامحدود بسازند. هولومن می‌گوید: "من جدا تردید دارم که بتوانیم سیستمی قابل حمل توسط انسان بسازیم."
کاربرد لیزر در مصارف نظامی
کاربردهای نظامی لیزر همیشه عمده ترین کاربردهای آن بوده است . فعلا مهمتریم کاربردهای نظامی لیزر عبارت اند از:

:الف) فاصله یا بهای لیزری
:ب) علامت گذارهای لیزری
:ج) سلاح های هدایت انرژی

فاصله یاب لیزری مبتنی بر همان اصولی است که در رادارهای معمولی از آن ها استفاده می شود. یک تپ کوتاه لیزری ( معمولا با زمان 10 تا 20 نانوثانیه) به سمت هدف نشانه گیری می شود و تپ پراکنده برگشتی بوسیله یک دریافت کننده مناسب نوری که شامل آشکارساز نوری است ثبت می شود. فاصله مورد نظر با اندازه گیری زمان پرواز این تپ لیزری به دست می اید. مزایای اصلی فاصله یاب لیزری را می توان به صورت زیر خلاصه کرد :

:الف) وزن - قیمت و پیچیدگی آن به مراتب کمتر از رادارهای معمولی است.
:ب) توانایی اندازه گیری فاصله حتی برای هنگامی که هدف در حال پرواز در ارتفاع بسیار کمی از سطح زمین و یا دریا باشد.

اشکال عمده این نوع رادار در این است که باریکه لیزر در شرایط نامناسب رویت به شدت در جو تضعیف می شود. فعلا چند نوع از فاصله یابهای لیزری با بردهای تا حدود 15 کیلومتر مورد استفاده اند :

:الف) فاصله یاب های دستی برای استفاده سرباز پیاده ( یکی از آخرین مدل های آن در آمریکا ساخته شده که در جیب جا می گیرد و وزن آن با باتری حدود 500 گرم است.
:ب) سیستم های فاصله یاب برای استفاده در تانکها
:ج) سیستم های فاصله یاب مناسب برای دفاع ضد هوایی

اولین لیزرهای که در فاصله یابی از آن ها استفاده شد لیزرهای یاقوتی با سوئیچ Q بودند. امروزه فاصله یابهای لیزری اغلب بر اساس لیزرهای نئودمیم با سوئیچ Q طراحی شده اند. گرچه لیزرهای CO2 نوع TEA در بعضی موارد ( مثل فاصله یاب تانک ها ) جایگزین جالبی برای لیزرهای نئودمیم است.

دومین کاربرد نظامی لیزر در علامت گذاری است. اساس کار علامت گذاری لیزری خیلی ساده است : لیزری که در یک مکان سوق الجیشی قرار گرفته است هدف را روشن می سازد به خاطر روشنایی شدید نور هنگامی که هدف به وسیله یک صافی نوری با نوار باریک مشاهده شود به صورت یک نقطه روشن به نظر خواهد رسید. سلاح که ممکن است بمب - موشک - و یا اسلحه منفجر شونده دیگری باشد بوسیله یک سیستم احساسگر مناسب مجهز شده است. در ساده ترین شکل این احساسگر می تواند یک عدسی باشد که تصویر هدف را به یک آشکارساز نوری ربع دایره ای که سیستم فرمان حرکت سلاح را کنترل می کند انتقال می دهد و بنابراین می تواند آن را به سمت هدف هدایت کند. به این ترتیب هدف گیری با دقت بسیار زیاد امکان پذیر است. ( دقت هدف گیری حدود 1 متر از یک فاصله 10 کیلومتری ممکن به نظر می رسد.) معمولا لیزر از نوع Nd: YAG است. در حالی که لیزرهای CO2 به خاطر پیچیدگی آشکارسازهای نوری ( که مستلزم استفاده در دماهای سرمازایی است) نامناسب اند. علامت گذاری ممکن است از هواپیما - هلیکوپتر و یا از زمین انجام شود. ( مثلا با استفاده از یک علامت گذار دستی ).

اکنون کوشش قابل ملاحظه ای هم در آمریکا و هم در روسیه برای ساخت لیزرهایی که به عنوان سلاحههای هدایت انرژی به کار می روند اختصاص یافته است. در مورد سیستم های قوی لیزری مورد نظر با توان احتمالا در حدود مگا وات ( حداقل برای چند ده ثانیه ) یک سیستم نوری باریکه لیزر را به هدف ( هواپیما - ماهواره یا موشک ) هدایت می کند تا خسارت غیر قابل جبرانی به وسایل احساسگر آن وارد کند و یا اینکه چنان آسیبی به سطح آن وارد کند که نهایتا در اثر تنش های پروازی دچار صدمه شود سیستم های لیزر مستقر در زمین به خاطر اثر معروف به شکوفایی گرمایی که در جو اتفاق می افتد فعلا چندان عملی به نظر نمی رسند. جو زمین توسط باریکه لیزر گرم می شود و این باعث می شود که جو مانند یک عدسی منفی باریکه را واگرا سازد با قرار دادن لیزر در هواپیمای در حال پرواز در ارتفاع بالا و یا در یک سفینه فضایی می توان از این مساله اجتناب ورزید. اطلاعات موجود در این زمینه ها به علت سری بودن آن ها اغلب ناقص و پراکنده اند. اما به نظر می رسد که این سیستم ها کلا شامل باریکه هایی پیوسته با توان 5 تا 10 مگا وات (برای چند ثانیه ) با یک وسیله هدایت اپتیکی به قطر 5 تا 10 متر باشند مناسب ترین لیزرها برای اینگونه کاربرد ها احتمالا لیزرهای شیمیایی اند ( DF یا HF) . لیزرهای شیمیایی به ویژه برای سیستم های مستقر در فضا جالب اند زیرا توسط آن ها می توان انرژی لازم را به صورت انرژی ذخیره فشرده به شکل انرژی شیمیایی ترکیب های مناسب تامین کرد.
مباحث مرتبط با عنوان


:|

[zero0 0]

[align=left][align=left]SECRETARY OF DEFENSE APPROVES LASER EXPERIMENT TO IMPROVE SATELLITE PROTECTION Secretary of Defense William S. Cohen today has approved an experiment that will be used to reduce the vulnerability of U.S. satellite systems. The purpose of the experiment is to collect data that will help improve computer models used for planning protection measures for U.S. satellites. The experiment is being conducted by the U.S. Army's Mid-Infra-Red Advanced Chemical Laser (MIRACL) located at White Sands Missile Range, NM. The satellite that will be used for the test, the U.S. Air Force Miniature Sensor Technology Integration program's third satellite (MSTI-3), has exceeded its useful lifetime. The experiment will have two parts: (1) very brief laser illuminations of less than one second, and (2) an illumination of less than 10 seconds. Mid-Infrared Advanced Chemical Laser (MIRACL) The High Energy Laser Systems Test Facility (HELSTF) is located at White Sands Missile Range, New Mexico. HELSTF became operational on September 6, 1985 when the Air Force conducted the first Lethality and Target Hardening (LTH-l) program test for the Strategic Defense Initiative Organization (SDIO). HELSTF has been managed by the U.S. Army Space and Strategic Defense Command (USASSDC) since October 1990. Prior to that, the facility was under the command of Commander, White Sands Missile Range. Primary support for operation and maintenance of the SDC-managed facility is currently provided by Lockheed Engineering and Science Company (LESC). The Navy is responsible for the operation and maintenance of the MIRACL and the SEALITE Beam Director through its contractors, TRW and Hughes Aircraft. HELSTF is designated as the Department of Defense (DoD) National Test Facility for high energy laser test and evaluation. HELSTF is the home of the Mid Infrared Advanced Chemical Laser (MIRACL), the United States' most powerful laser, which is a CW, megawatt class deuterium-fluoride laser operating in a band from 3.6 to 4.2 microns. In the more than ten years since operations began, HELSTF has supported a broad range of both laser and non-laser related test activities. High energy laser tests have included damage and vulnerability testing for all three uniformed services as well as materials and chemical research for industry and academia. HELSTF represents an approximate $800 million investment, with about $80 million of that in military construction funds. The Mid-Infrared Advanced Chemical Laser (MIRACL) was the first megawatt-class, continuous wave, chemical laser built in the free world. It is a deuterium fluoride (DF) chemical laser with energy spectra distributed among about 10 lasing lines between 3.6 and 4.2 microns wavelength. Since it first lased in 1980, it has accumulated well over 3000 seconds of total lasing time. It remains the highest average power laser in the US. MIRACL operation is similar to a rocket engine in which a fuel (ethylene, C2H4) is burned with an oxidizer (nitrogen trifluoride, NF3). Free, excited fluorine atoms are one of the combustion products. Just downstream from the combustor, deuterium and helium are injected into the exhaust. Deuterium combines with the excited fluorine to give excited deuterium fluoride (DF) molecules, while the helium stabilizes the reaction and controls the temperature. The laser's resonator mirrors are wrapped around the excited exhaust gas and optical energy is extracted. The cavity is actively cooled and can be run until the fuel supply is exhausted. The laser's output power can be varied over a wide range by altering the fuel flow rates and mixture. The laser beam in the resonator is approximately 21 cm high and 3 cm wide. Beam shaping optics are used to produce a 14 cm square beam shape which is propagated through the rest of the beam train. Diagnostics for evaluating the beam shape, absolute power and intensity profile are used on each firing of the laser. The beam can be directed to a number of different test areas or to the SLBD. Capabilities Megawatt-class variable power, with good beam quality Continuous-wave mid-infrared (3.8 microns) Reliable operation demonstrated in more than 150 lasing tests and over 3000 seconds of lase time during the last decade. 70 seconds maximum lase duration. Programs Supported Static Target Vulnerability Tests Materials and Coatings Aircraft and Missile Components Effectiveness of Laser Hardening Techniques Flying Target Vulnerability Tests Subsonic and Supersonic Missile Engagements Propagation Phenomenology Effects of turbulence and thermal blooming on HEL beam propagation Tracking in Presence of High-Power Beam Effect of Obscurants Laser Technology R&D High-Power Adaptive Optics Material Windows Gratings and Coatings HELLO Commercialization Tests Advanced Coatings Cloud Boring Chemical Processing Congress canceled the Navy SEALITE program, a self-defense lethality demonstration using the Mid-Infrared Advanced Chemical Laser (MIRACL), in the fall of 1983 and directed the MIRACL be installed at HELSTF to support a variety of tests for DoD. The SEALITE Beam Director (SLBD) is mounted on top of Test Cell 1. It consists of a large aperture (1.8 meter) gimbaled telescope and optics to point the MIRACL or other laser beam onto a target. The high power clear aperture is 1.5 meters. The remaining 0.3 meters is normally reserved for a tracker using the outer annulus of the primary mirror. The system is extremely agile and capable of high rotation and acceleration rates. The SLBD weighs 28,000 pounds, of which 18,000 are on the movable portion. The SLBD can also be used as a sensor platform. The telescope is capable of focusing from a minimum range of 400 meters to infinity. A suite of infrared and visible sensors on the top of the gimbal (off axis from the HEL aperture) is used to acquire and track the target. These sensors look through a 40 cm telescope that can focus over the same range as the SLBD telescope and also correct for parallax between the two lines of sight. Boresight between the SLBD telescope and the sensor is maintained by an automatic laser alignment system. In addition, an aperture sharing element in the high power beam path makes it possible to track a target through the full 1.5 meter telescope aperture even when the high power beam is propagating. These elements have been combined into an integrated system that can acquire and track targets at extended ranges, accept a very high energy beam, focus and aim the beam on a moving target, and keep this beam at the same position as long as necessary to destroy or disable the target. The SLBD has successfully engaged five BQM-34 drones as well as a supersonic Vandal missile, all at tactically significant ranges. In addition to directing the high energy laser beam, the HELSTF SLBD has been used very successfully to passively track and image missiles in flight. The inherently precise pointing of the device and its ability to track very high speed targets make it an ideal platform for capturing in-flight imagery. The SLBD has been used as a sensor platform for tracking and imaging a number of Theater Missile Defense (TMD) launches and intercepts, including LANCE, ERINT, and LEAP. A 1000 frame-per-second, digital, infrared camera has been used to collect two-dimensional intercept measurements from targets and interceptors at over Mach 6 closure rates. Calibrated infrared sensors placed in the SLBD's optical train have been used to collect IR imagery for plume and hardbody thermal characterization. Capabilities High line-of-site rates and accelerations Primary mirror diameter: 1.8m Focus range: 400m to infinity Primary track sensor: 8 to 12 micron FLIR FLIR track sensor field of view: 4 X 5 micro radians Shared aperture visible track sensor field of view: 0.3 X 0.3 micro radians SLBD Passive Imaging Sensor Characteristics SENSOR WAVE- FIELD OF ARRAY SIZE FRAME RATE APERTURE BAND VIEW LWIR 8-12 m 700 rad 128 x 128 up to 1000 1.5 m fps MWIR 3-5 m 700 rad 128 x 128 up to 1000 1.5 m fps FLIR 8-12 m 4 x 5 scanned 60 Hz/264 40 cm mrad lines NFOV TV visible 5 x 6.5 510 x 492 60 Hz/264 40 cm mrad lines Wide FOV visible 6.6 x 8.8 510 x 492 30 Hz 90 mm mrad Wide FOV AMBER 3-5 m 12 mrad 128 x 128 up to 109 50 mm Hz MIT High Frame visible 100 rad 64 x 64 2000 Hz 1.5 m Rate to 1 mrad The experiment is fully consistent with U.S. policy and U.S. and international law. It will not destroy the craft, result in any orbital debris, nor pose any risk to other satellites. The experiment is expected to be conducted in the next few days, weather conditions permitting.[/align][/align] :|

[zero0 0]

[align=left][align=left]

A laser developed for military use is a few steps away from hitting a power threshold thought necessary to turn it into a battlefield weapon.



The Solid State Heat Capacity Laser (SSHCL) has achieved 67 kilowatts (kW) of average power in the laboratory.
It could take only a further six to eight months to break the "magic" 100kW mark required for the battlefield, the project's chief scientist told the BBC.
Potentially, lasers could destroy rockets, mortars or roadside bombs.
For many years, solid state, electrically powered lasers like SSHCL were only able to operate at a fraction of the 100kW mark.

The US military has been researching laser weaponry since the 1960s. But the technology has struggled to live up to high hopes; directed energy weapons projects have failed to enter the battlefield, for a variety of reasons.
Chemically powered lasers have been able to achieve megawatts (one megawatt=one million watts) of power. But they are large and heavy, and require a constant supply of chemical fuel.
Solid state lasers may lack this power potential, but they tend to be more compact and lightweight, holding promise for the eventual development of a mobile, vehicle-mounted weapon.
"We have a lot of power coming out considering this is a very small system," said Dr Yamamoto.
"In our 25kW configuration and our 2.5 sq cm spot size on a one-inch thick steel target, we blow a hole through it in seven seconds."
SSHCL uses an array of many diodes - not dissimilar to the LEDs used in bicycle lights and remote controls - to generate a beam.
Chilled water is piped through the diode array and other components of the laser to cool it down during operation.
SSHCL generates a pulsed beam which fires 200 times a second at a wavelength of one micron. However, other experts place more stock in a continuous wave (CW), or "always-on", beam format



Aerial targets
Dr Yamamoto said the power required of directed energy weapons depended very much on the task: "If you have an improvised explosive device (IED), exposed by the roadside in Baghdad, detonating that device in five seconds or 15 seconds is not such an issue," he said.
"You could have - for example - a 25kW laser and have it dwell a little longer on the target.

THEL has shot down an arsenal of aerial targets in live tests (Image: Northrop Grumman)
"Conversely, if you have a katyusha rocket that you are trying to engage three or four kilometres away, having more power is a useful thing. Maybe 100kW in that application is exactly what you want.
He added: "More power on one level equates to a quicker response on the target you are trying to destroy."
On a good day, said Dr Yamamoto, a 100kW solid state laser with reasonable beam quality could have a range of several kilometres.
The team believes that a 100kW mobile version of the laser could be contained in a 9m- (30ft-) long trailer.
The effectiveness of directed energy systems is affected by many variables. These can include atmospheric conditions, turbulence (changes in air density as the result of heating and cooling), humidity, clouds, the time of day, and, of course, the nature of the target.

The US military sees many applications for high power lasers
Perhaps the most successful of the US military's laser projects has been the Tactical High Energy Laser (THEL), which has shot down a small arsenal of mortars and rockets in live tests.
THEL, built by defence giant Northrop Grumman, uses a highly focused, high-power laser beam to engage and destroy aerial targets.
Another high-profile system currently under development is the US Air Force's Airborne Laser (ABL), which is designed to destroy enemy missiles shortly after they have been launched.
The megawatt class chemical laser is to be carried aboard a modified Boeing 747 freighter aircraft.
One of the biggest hurdles to surmount for solid state lasers is achieving a sufficient beam quality. This is a measure of how tightly a laser beam can be focused under certain conditions.
Dr Yamamoto said improving the beam quality was one of the current goals for his team. The Livermore group is one of a number working on solid state lasers and is looking for further funding.
In 2005, Massachusetts-based Textron Systems and Northrop Grumman became the only two firms so far selected by the US to develop solid-state lasers for the military. The programme's goal is to develop a 100kW solid state laser by 2010.







1 - Laser beam director
2 - Operator control station
3 - Chiller/cooling system
4 - Diode arrays, rotating slab exchange, adaptive optics enclosed in a vacuum-tight box
5 - Lithium-ion batteries and recharging system
6 - Pulse forming network system, used in power management of the laser[/align]

[FLANKER 171]

1 - گذاشتن مطلب بدون منبع خلاف قوانين سايت است 2- گذاشتن متن انگليسي خلاف قوانين سايت است 3- ارسال چند پست متوالي خلاف قوانين سايت است 4 - مطلب خوبي بود :|

[SAEID 2,832]

zero0, دوست من به سایت خوش اومدید و بابت مطلب خوبی که ارسال کردید تشکر اما لطفا قوانین سایت را خوانده و رعایت کنید.