پهپادها فرشتگان مرگ نبردهای آینده پهپادها فرشتگان مرگ نبردهای آینده

[GHIAM 2,294]

پهپادها فرشتگان مرگ نبردهای آینده

 

 

مقدمه

 

پهپادها به عنوانی سلاحی ارزان قیمت و قابل دسترس به یک پلتفرم مورد علاقه برای بازیگران دولتی و غیر دولتی تبدیل شده اند. با توجه به وجود انواع پهپادهای تجاری و فراوانی و در دسترس بودن قطعات تجاری در بازاراهای جهانی برای ساخت پهپادها ، بسیاری از نیرو های شبه نظامی و کشورهای فاقد نیروی هوایی و یا دارای نیروی هوایی محدود، به سمت این جنگ افزار تمایل پیدا کرده اند.

در این سلسه مقالات سعی کرده ام خطرات پهپادها، میزان تاثیرگذاری آنها بر روند جنگ، و راه های مقابله با این جنگ افزار را مورد بررسی قرار دهم.

 

گرچه از حداقل دو دهه گذشته خطر پهپادها به طور آشکار نمایان شده است اما این تسلیحات تا میانه جنگ یمن، به طور بسیار گسترده مورد استقاده قرار نگرفته بودند و همیشه نقش فرعی را در جنگها ایفا می‌کردند. نیروهای انصارالله یمن با کمک ایران اقدام به تهیه پهپادهای انتحاری کردند و توانستند صدها فروند از این پهپادها را به عنوان یک سلاح محوری علیه مواضع ائتلاف عربی در داخل خاک یمن و خارج از آن به کار گیردند. اما اوج نقش آفرینی هواگردهای بدون سرنشین در جنگ قره باغ اتفاق افتاد. 

 

جنگ قره باغ

بخش اول

 

حضور خوردوی پرتابگر پهپاد هاروپ مجهز به 9 فروند هاروپ  در رژه باکو

 

 

پیش زمینه

 

آذربایجان  در تاریخ 27 سپتامبر 2020 برای بازپس‌گیری مناطقی که در جنگ 1994 از دست داده بود جنگ شدیدی را بر ضد ارمنستان راه اندازی کرد. اما برای درک علل اصلی این درگیری باید ریشه خصومت‌ها و نقش سایر قدرتهای منطقه‌ای را مورد بررسی قرار داد.

اتحاد جماهیر شوروی در سال 1920 منطقه کوهستانی قره باغ واقع در مرزهای آذربایجان را به عنوان منطقه‌ای خود مختار تاسیس کرد. گرچه این سرزمین جزو اراضی آذربایجان بود، تقریبا 95 درصد جمعیت آن را ارامنه تشکیل می‌دادند. این منطقه تا زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروری نسبتا پایدار باقی‌ ماند و همین امر دریچه‌ای برای اعلام استقلال ساکنان در محاصره این منطقه باز کرد و باعث آغاز جنگ بین آذربایجان و ارمنستان شد. در ابتدای امر روسیه نقش تامین سلاح و مزدور را برای دو طرف جنگ داشت اما روسها سرانجام در سال 1994 برای کاهش بی ثباتی منطقه، آتش‌ بس را به اجرا گذاشتند. علی رغم قرارگیری این منطقه کوهستانی در داخل مرزهای آذربایجان، این آتش بس موجب شد قره باغ  به استقلال نظامی و سیاسی دست پیدا کند.

اما پس از دو دهه تعلل در ایجاد صلح، آذربایجان و ارمنستان یکبار دیگر بر سر منطقه با یکدیگر وارد جنگ شدند که در نتیجه‌ی آن، بیش از 20000 نفر کشته  و میلیون‌ها نفر آواره شدند.  

با وجود توافق آتش بس در سال 1994 اما این آتش بس 7000 بار مورد نقض قرار گرفت. جنگ 4 روزه آوریل 2016 که در امتداد خطوط تماس صورت گرفت یکی از مرگبارترین درگیری‌ها بود. پس از چند دهه رکود، جنگ 4 روزه به آذربایجان نشان داد که می‌تواند با اعمال قدرت، به اهداف راهبردی خود دست یابد. این درس در کنار استفاده از یک متحد نظامی قدرمند، موجب فراهم آوردن شرایط در سپتامبر 2020 شد.

جنگ اخیر 44 روز طول کشید و آذربایجان توانست کنترل تقربیا یک سوم منطقه قره باغ را به دست گیرد. جنگ 2020 برخلاف درگیری‌های قبلی، شامل ویژگی‌های پست مدرن و عملیات‌های نظامی مرکب بود. تنها 6 روز پس از درگیری، آذربایجان مدعی شد 250 دستگاه خودروی زرهی، چندین عراده توپ و 39 سامانه پدافند هوایی از جمله یک سامانه پدافندی بردبلند اس 300 را منهدم کرده است. ارتش ارمنستان با تهدید مداوم پهپادها روبرو شد که می‌تواند توانایی پدافند مرسوم را  کاهش داده و قابلیت‌های دفاعی را به حداقل برساند. 

 

  

 

دو سامانه پدافندی کوتاه برد osa متعلق به ارتش ارمنستان از دید پهپاد آذربایجانی قبل از انهدام

 

یک اختلاف ارضی طولانی مدت و پنهان، شرایط حمله 27 سپتامبر را فراهم کرد، اما سرانجام نقش آفرینی بسیار بزرگ ترکیه بود که در نهایت جنگ قره باغ را به پیش می‌برد. اشتراکات فرهنگی، اتحادهای نظامی و یا منافع اقتصادی می‌تواند پیوند مستحکمی بین کشورها ایجاد کند اما در مورد ترکیه و آذربایجان این دو کشور از هر سه نقاط اشتراک برخودارند و این یکی از استراتژیک‌ترین همکاری‌های منطقه است.

با توجه به زبان و فرهنگ مشترک جمعیت آذری و ترکی، این حس را در بین آنها ایجاد می‌کند که آنها یک ملت در دوکشور هستند. سیاست خارجی آذربایجان در طی سالهای آغازین استقلال این کشور از اتحاد جماهیر شوری، یک دستورالعمل پان ترکسیم را دنبال می‌کرد. این رویکرد ایدئولوژیک باعث تقویت ارتباط بین دو کشور شد و آغاز مرحله جدیدی در آینده سیاسی، اقتصادی و نظامی آذربایجان بود.

آذربایجان در اوایل استقلال خود، احساس کرد نیازمند داشتن متحدان منطقه‌ای است از این رو دو کار بسیار مهم را انجام داد. ابتدا در سال 1992 یک توافقنامه با ترکیه امضا کرد که کمک‌های نظامی، آموزش و شرکت در تمرینات مشترک را شامل می‌شد و سپس در سال 1999 این دو کشور اتحاد آنکارا و باکو را با هدف توسعه اهداف اقتصادی مشترک، تقویت بیشتری کردند. ترکیه، آذربایجان و گرجستان به طور مشترک خط لوله انتقال نفت باکو-تفلیس-جیحان را ایجاد کردند که دریای خزر را به دریای مدیترانه متصل می‌کرد. این اتحاد اقتصادی، مزیت اقتصادی بیشتری برای آذربایجان نسبت به سایر همسایگان خود ایجاد کرد، زیرا درآمد سرانه آن در سال 2011 به بالاترین رقم یعنی 7190 دلار رسید در حالی که ارمنستان 3526 دلار و گرجستان 4022 دلار، سرانه‌ی درآمد داشتند. درآمدهای جدید، آذربایجان را قادر ساخت تا سرمایه گذاری را در ارتش خود افزایش دهد. آذربایجان بین سال‌های 2006 تا 2019 تقریبا 29 میلیارد دلار در ارتش خود سرمایه‌گذاری کرد در حالی که ارمنستان در همان مدت زمان تنها 6 میلیارد دلار سرمایه را به ارتش خود اختصاص داده بود. این موضوع نتیجه اتحاد آذربایجان و ترکیه و رشد 15 ساله اقتصادی آن در پی تاسیس خط لوله نفتی مشترک بود که موجب رشد و بهبود سریع آموزش، آمادگی و قابلیت‌های نظامی آذربایجان نسبت به ارمنستان شد.

 

 

سیستم های بدون سرنشین

 

آذربایجان با استفاده از درآمدهای نفتی، پهپادهای مختلفی را در جنگ استفاده کرد. موثرترین و مرگبارترین آنها پهپاد بیرقدار ترکی بود که می‌توانست 4 فروند موشک مینیاتوری هدایت لیرزی ))مام)) را حمل کند. آذریها زرادخانه پهپادی خود را با خرید پهپادهای انتحاری هاروپ و اسکای استیکر اسرائیلی توسعه دادند. همچنین آنها نسخه هایی از پهپاد انتحاری "orbiter 1k" اسرائیل را  که در آذربایجان به تولید رسیده بود به خدمت گرفتند و علاوه بر آن هواگردهای قدیمی AN-2 روسی را به سامانه های بدون سرنشین جمع آوری اطلاعات و یا انتحاری تبدیل کردند. در مقابل، ناوگان پهپادی ارمنستان متشکل از سیستم های بومی کوچکتر بود که متمرکز بر مأموریت های شناسایی بودند و به طور کلی نسبت به ناوگان متنوع پهپادهای خارجی آذربایجان توانایی کمتری داشتند.

 

 

پهپاد orbiter 1k آذربایجان بر فراز هدف منهدم شده ارمنستانی از دید پهپاد بیرقدار

 

درگیری نظامی بین آذربایجان و ارمنستان و استفاده مداوم از پهپادها دو چیز را نشان داد: اثربخشی این تجهیزات در نبردهای با شدت کم و در نتیجه تبدیل ارتش‌های کوچکتر با بودجه کم به سازمان‌های جنگی مرگبار. آذربایجان طیف وسیعی از عملیات‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی را با استفاده از پهپادها انجام داد و همچنین عملیات‌های رزمی پهپادها را با استفاده از انواع سکوها و مهمات مختلف اجرا کرد. موفقیت چشمگیر پهپادها در جنگ قره باغ همان چیزی است که بسیاری آن را نقطه عطفی در جنگ مدرن می‌دانند. برای اولین بار در درگیری‌های نظامی، تقریبا تمام خسارت‌های میدان نبرد توسط هواپیماهای بدون سرنشین صورت گرفته است. انهدام نیروها و تجهیزات توسط پهپادهای آذری منجر به یک پیروزی قاطع برای این کشور شد.

آذربایجان در آغاز درگیری‌ها برای فریب و افشای مکان پدافند هوایی ارمنستان از دو هواپیمای AN-2 بهره جست. گرچه این هواگردها چندین دهه عمر دارند و اصالتا سرنشین‌دار هستند اما تبدیل آنها به هواپیماهای بدون سرنشینِ در نقش طعمه، باعث شد تا آذربایجان در محیط بسیار پر خطر و خصوصا منطقه تحت پوشش پدافند هوایی ارمنستان بتواند پروازهای ارتفاع پایین را انجام دهد. استفاده از از این هواگردها به عنوان طعمه و ارسال آنها به خط مقدم درگیری، پدافند هوایی ارمنستان را مجبور کرد مکان خود را افشا کند که در نتیجه توسط پهپادهای بیرقدار مورد هدف قرار بگیرد. زمانی که پدافند ارمنستان اقدام به هدفگیری، رهگیری و انهدم تهدیدات کشف شده کرد، به طور ناخواسته مواضع خود را برای پهپادهای آذری که در ارتفاعات بالاتری پرواز می‌کردند فاش ساخت و این امکان را برای هواگردهای بدون سرنشین بیرقدار و پهپادهای انتحاری فراهم آورد تا اهداف با ارزش تری همچون سامانه‌های پدافند هوایی ارمنستان را نابود کند.

این تاکتیک‌ها یادرآور مفاهیم Wild Weasel یا Hunter- killer در دوران جنگ ویتنام است. نیروی هوایی آمریکا برای سرکوب پدافند ویتنام تیمهای هوایی با نام Hunter- killer را تشکیل داده بود این تیم ها شامل یک فروند جنگنده F-4G Wild Weasel به عنوان پیشقراول مجهز به موشک‌های ضد رادار بود و یک یا چند فروند جنگنده F-4E Phantoms در پشت سر آن با فاصله مناسبی پرواز میکردند. Wild Weasel  با استفاده از موشک ضد راردار خود اقدام به از بین بردن رادارهای پدافندی دشمن می‌کرد و اینگونه راه را برای سایر فانتوم ها باز می نمود تا بتوانند سامانه های موشکی شناسایی شده را منهدم کنند

 

 

 

 

   

 

ارمنستان با وجود ضعف شدید پدافندی توانست چند پهپاد هاروپ، بیرقدار و اوربیتر را منهدم کند

 

 

 

 با استفاده‌ی پهپادها از این تاکتیک‌ها و تکنیکها، آذربایجان توانست بخش اعظم تجهیزات پدافند هوایی و موشکی ارمنستان را از بین ببرد و با حداقل خطر ممکن برای نیروها و ماموریت‌ها، برتری هوایی تاکتیکی را ایجاد کند. قابل توجه است که از دارایی‌های سرنشین دار در طی این حملات استفاده نشده است. تراکم بالای سامانه‌های دفاع هوایی در سراسر میدان نبرد، خطر بسیار بالایی برای دارایی های هوایی با سرنشین بود.

مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی (CSIS) تحلیل مفصلی از چگونگی و عدم موفقیت پدافند هوایی ارمنستان در مقابله با پهپادهای آذری ارائه داده است:

 

بخش اعظم پدافند هوایی ارمنستان از سامانه‌های منسوخ ساخت اتحاد جماهیر شوروی تشکیل شده بود مانند: سامانه های

"2 کا 11 کروگ"، اوسا، سام6 و استرلا 10. ارتفاع پرواز بیرقدار بالاتر از آن بود که این سامانه‌ها بتوانند آن را هدف قرار دهند

البته اگر قادر به شناسایی این نوع هواگردهای کوچک می‌بودند. ارمنستان با استفاده از سامانه‌های جنگ الکترونیکPolye21  

روسی توانست عملیات‌های پهپادهای آذربایجانی را فقط 4 روز مختل کند. به احتمال زیاد سامانه‌های بوک و "تور ام2 کا ام" ارمنستان

توانستند چند پهپاد را منهدم کنند اما این سامانه‌ها در اواخر جنگ وارد عمل شدند و تعداد آن‌ها محدود بود و همچنین در دفاع

از خود آسیب‌پذیر بودند. همچنین ارمنستان از سامانه‌ی دوربرد اس 300 استفاده کرد که البته برای مقابله با پهپادها طراحی نشده است

و در همان اوایل درگیری توسط پهپادهای انتحاری هدف قرار گرفت.

 

علاوه بر کمبود و نقص آشکار قابلیت‌های ضد پهپادی ارمنستان، این حملات به وضوح آسیب پذیری سامانه‌های پدافندی پیشرفته تر را در مواجهه با تهدید منکوب کننده حملات پهپادی نشان می‌دهد.

 

ادامه دارد ....

 

ویرایش شده در تیر 0 توسط GHIAM

[GHIAM 2,294]

 

جنگ قره باغ 

بخش دوم

 

 

طبق برخی گزارش‌ها تیم‌های عملیات ویژه آذربایجانی چند روز قبل از شروع درگیری با نفوذ به ارمنستان در بعضی از خانه‌های خالی مستقر شده بودند. ساکنین ارمنی این مناطق، رفت و آمد افرادی با چهره‌های مشکوک را گزارش کرده‌اند. حملات ابتدایی پهپادهای آذری توانست مواضع دفاعی ارمنستان را از بین ببرد و شکافی را در خطوط دفاعی نیروهای ارمنی ایجاد کند و تیم‌های کوچک آذری قادر شدند کنترل مناطق کلیدی را با حداقل مقاومت از طرف نیروهای ارمنی به دست گیرند. همچنین تیم‌های عملیات ویژه توانستند با استفاده از پهپادها اجرای آتش کنند و موشکهای دقیق، توپخانه و موشک‌های هوا به زمین را به سمت اهداف از پیش تعیین شده هدایت کنند. البته مشخص نیست که آیا این نیروها از هر نوع پلتفرم  بدون سرنشین یا سرنشین‌دار برای دریافت تصاویر زنده، شناسایی اهداف یا ارزیابی خسارات جنگی استفاده کرده‌اند یا خیر؟  این تاکتیک‌ها شباهت زیادی به عملیات ناتو در افغانستان دارد که در آن نیروی‌های عملیات ویژه ایالات متحده پرنده‌های بدون سرنشین و تجهیزات مسافت یاب لیزری و هدفگذار لیزری را برای هدایت مهمات هدایت لیزری دقیق یا کمک به هدایت مهمات غیرهدایت شونده به سمت اهداف به کار می‌گرفتند.

 

تجمع نیروهای ارمنستانی در فضای باز و بدون رعایت پدافند غیر عامل

 

 

حرکت نیروی پیاده نظام در کوههای متراکم قره باغ به کندی صورت می‌گیرد، همچنین محدودیت‌های زیادی برای فعالیت تانک‌ها وجود دارد. در چنین شرایطی پهپادها ضعف قدرت را جبران می کنند و مزیت‌هایی را که توسط زمین‌های مرتفع، پوشش گیاهی و اختفا برای دشمن ایجاد شده است از بین می‌برند. پایگاه‌ها و مواضع جنگی در مناطق کوهستانی توسط پهپادهای مجهز به حسگرها و تسلیحات مدرن قابل شناسایی و تخریب است. استفاده از پهپادها به ویژه بر علیه مواضع جنگی که پدافند غیرعامل نامناسبی دارد قابل اجراست. چنانچه پهپاد، حامل تسلیحات نباشد یا پهپادی دیگر توانایی پشتیبانی از راه دور برای درگیری نداشته باشد، پهپاد شناسایی می‌تواند مختصات دقیق هدف را به توپخانه یا سامانه‌های راکتی هدایت شونده‌ای که قابلیت اجرای آتش فوری را دارند، ارسال کند تا آتش موثری را با دقت کمتر از 10 متر بر ضد هدف شناسایی شده تدارک ببینند.

تصاویر ویدئویی نشان می‌دهد نیروهای طرفین فاقد آموزش و مهارت لازم در استفاده از تکنیک‌های پدافند غیرعامل هستند. مشاهده می‌شود نیروها به طور پیوسته در فضای باز فعالیت می‌کنند، توقف می‌کنند یا به آرامی حرکت می‌کنند. این نیروها از استتار کمی برخوردار هستند  و به صورت گروهی تجمع می‌کنند.

 

حرکت ستون‌های زرهی ارمنستان بدون پوشش پدافندی یکی از عوامل بسیار تاثیرگذار در تلفات بالای ارمنیها بود

 

 

رابرت بیتمن نویسنده Foreign Policy می‌گوید:

 

گرچه پهپادها ابزاری در جهت افزایش قدرت هستند اما بسیاری از شکست‌هایی که در طول جنگ مشاهده شده است میتواند نشانی از آموزش ضعیف باشد.

هیچ یک از طرفین به این درک نرسیده است که اگر شما یک نیروی جنگی آموزش دیده و بانظم در داخل این تجهیزات نداشته باشید حتی پیشرفته ترین

تانک‌ها و سایر خوردوهای زرهی بی فایده هستند.

 

عدم آموزش نیروهای ارمنی و یا نبود نظم تاکتیکی و شکیبایی لازم نیروها، هزینه زیادی را برای ارمنستان به بار آورد. همچنین ویدئوهای منتشر شده از جنگ نشان می‌دهد پهپادهای آذری ابتدا چندین هدف با ارزش بالا را رصد می‌کنند و بلافاصله پس از نابودی این اهدافِ با اولویت بالا، اهداف با اولویت کمتر مانند نیروهای حاضر در فضای باز و داخل خوردوهای غیرزرهی را مورد حمله قرار می‌دهند. در فضایی که کمبود مهمات وجود دارد تجهیزات هوایی مشغول حمله به گروه‌های کوچک یا تجهیزات با اولویت پایین هستند که نشان می‌دهد نیروهای آذری زرادخانه بزرگی از موشک‌های هوا به زمین ترکی و پهپادهای انتحاری اسرائیلی را در اختیار دارند.

 

حمله پهپادها به نیروهای پیاده نظام نشان دهنده حجم زیاد تسلیحات هواپرتاب زرادخانه آذربایجان است

 

 

نقش ترکیه

 

تمام نشانه‌ها حاکی از آن است که آذربایجان بخش عمده‌ای از پهپادهای بیرقدار خود را درست قبل از جنگ خریداری کرده است. بنابر گزارش‌ها فقط در ابتدای سال 2020 ترکیه بیش از 120 میلیون دلار تجهیزات نظامی به آذربایجان فروخته است. با توجه به جمع آوری سریع تجهیزات، متخصصان موضوع، ابراز تردید کرده اند که نیروهای آذری بتوانند سطح مناسبی از آموزش به موقع و مهارت کافی در رابطه با تجهیزات جدید  برای انجام  چنین حملات مهلکی دیده باشند. یک نتیجه گیری منطقی این است که ترکیه احتمالاً نقش گسترده تری در حملات به نیروها و تجهیزات ارمنستان داشته است. مارک اپیسکوپوس ، گزارشگر National Interest ، نقش بالقوه  ترکیه در جنگ را قابل توجه می‌داند:

مجموعه‌ای از شواهد نشان می‌دهد برنامه ریزی و هماهنگی اقدامات نظامی آذربایجان توسط ترکیه صورت گرفته و تا حد زیادی اجرای آن نیز بر عهده ترکیه بوده است. کمک های نظامی آنکارا شامل هواپیماهای بدون سرنشین بیرقدار، تکاوران نیروهای ویژه و مزدوران سوری وابسته به ترکیه بود. کنترل ترکیه بر نیروهای مسلح آذربایجان چنان عمیق است که طبق گزارش ها، تعدای از افسران آذربایجانی که از انتقاد به میزان درگیری ترکیه در نبرد قره باغ انتقاد کرده بودند، به دستور آنکارا از ارتش آذربایجان اخراج شده‌اند. شرکت رجب اردوغان رئیس جمهور ترکیه در رژه پیروزی در باکو، صحنه‌ای قابل توجه را پدید آورد: دو رهبر در کنار هم ایستاده‌اند و پشت سر آنها به صورت مساوی یکی در میان پرچم ترکیه و آذربایجان قرار داشت. در واقع پرچم ترکیه به همان اندازه که در خیابان‌های باکو دیده می‌شود در سایر مناطق آذربایجان هم حضور دارد.

مفاهیم منطقه‌ای درگیری ترکیه در قفقاز جنوبی بسیار فراتر از حمایت آشکار آن از حاکمیت آذربایجان است برخی اعتقاد دارند کنترل حاکمیت آذربایجان در دست ترکیه است. با تلاش‌های مسالمت‌آمیز روسیه، حداقل تا پنج سال آینده مشخص نیست واقعا چه کسی قره باغ را کنترل خواهد کرد و نفوذ کدام کشور بر منطقه‌ی بزرگتر قفقاز جنوبی مسلط خواهد شد.

 

ادامه دارد ...

 

 

ویرایش شده در تیر 0 توسط GHIAM

[oldmagina 9,236]

سلام

جای خاصی برای این موضوع پیدا نکردم و سعی کردم در نزدیکترین عنوان تاپیک قرار بدهم

 

در بین سیستم های جنگی هدایت پذیر از دور ، فعلا پهپادها به علت سهولت دسترسی ارتباطی ، نمونه بارز آنها هستند و به تدریج نسخه های زمینی و دریایی ( سطحی و زیر سطحی ) آنها هم وارد میدان می شوند . حتی با انجام پیشرفت های مختلف و قدرتمند شدن در خیلی از موارد ، این سیستمها یک حلقه ضعیف اساسی در سیستم خود دارند که همان نیاز به ارتباط آنها با اپراتور مبدا است .

 

این نیاز به ارتباط با اپراتور مبدا نقطه ضعفی است که این روزها بیشتر سلاحهای ضد پهپاد ، مخصوصا در مورد پهپادهای کوچک ، بر روی آن تمرکز کرده اند . با قطع ارتباط با اپراتور معمولا پهپاد با از دست دادن فرامین پروازی ، از دست می رود . این روش ساده ترین روش نرم افزاری برخورد با پهپادها است که البته روشهای پیچیده تر دیگری هم برای استفاده از این نقطه ضعف وجود دارند ، روشهایی مانند به دست گرفتن کنترل پهپاد از طریق نفوذ به سیستم هدایت آن .

 

نمونه مشهور این ضعف داستان RQ170 بود که باعث شد در اختیار ما قرار بگیرد.

 

 

 

پس طبیعی است باید به این موضوع پرداخت که آیا می توان از این اتفاق جلوگیری کرد و اگر جواب مثبت است ، با چه روشهایی می شود این کار را صورت داد .

 

جواب این سوال در دومرحله امکان پذیر است . مرحله اول این که به روشهای مختلفی بتوان امنیت این ارتباط را بالا برد و قسمتی از ضعفهای ذاتی آن را پوشش داد و از اتفاق افتادن آن جلوگیری کرد ، مرحله دوم این که بتوان در صورت بروز مشکل در ارتباط کاری انجام داد . ما سعی می کنیم بیشتر به این موضوع بپردازیم ، در واقع یک سیستم "ایمنی آسیب" ( fail-safe ) که در این گونه موارد می تواند کمک کننده باشد .

 

سیستم ایمنی آسیب در واقع می تواند مفهومهای مختلفی داشته باشد . در پهپادهای تجاری این ایمنی آسیب می تواند به اتخاذ مکانیسمهایی برای آسیب کمتر به پرنده یا محیطی که در آن سقوط می کند ، محدود شود ولی در پرنده هایی که برای منظور نظامی طراحی و ساخته می شوند ، طیفی گسترده از اعمالی مانند تخریب سازه پهپاد در یک پرنده سبک و ارزان قیمت نظامی تا استفاده از هوش مصنوعی برای برگشت به خانه یا حتی ادامه عملیات برنامه ریزی شده قبلی به صورت خودمختار را می توان در نظر داشت .

 

طبیعی است که سیستم ایمنی آسیب را می توان برای تمام عملکردهای یک وسیله تعریف کرد ، به عنوان مثال اگر در یک پهپاد شناسایی دوربین مشکلی پیدا کرد ، چه اتفاقی باید بیفتد و یا اگر سیستم موقعیت یاب یا جهت یاب از دست رفت چه کاری باید کرد و ... اما مساله اصلی در این است که اگر ارتباط برقرار باشد ، حتی اگر هیچ سیستم ایمنی آسیبی پیش بینی نشده باشد ، این اپراتور است که می تواند به عنوان تصمیم گیر ایمنی آسیب عمل کند و راه حل ممکن را انجام دهد ولی هنگاهی که ایمنی آسیب ارتباط با اپراتور تعریف نشده باشد و این ارتباط از دست برود ، وسیله از دست خواهد رفت .

 

موضوعی که می خواهیم کمی بیشتر به آن بپردازیم همین سیستم ایمنی آسیب برای ارتباط با اپراتور است و انواع راه حل هایی که می توان برای آن در نظر گرفت ، راه حل هایی که بسته به نوع وسیله باید در مورد وزن آنها ، نیاز انرژی آنها ، سیستم عملکرد آنها و تجهیزات مورد نیاز آنها فکر کرد و همچنین بسته به نوع ماموریت وسیله هم به انواع آنها فکر کرد.

 

البته خوشحال می شوم که دوستان هم اگر نظری دارند ، در تاپیک بغرمایند .

ویرایش شده در خرداد 1 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی