موشك كروز اس.اس.ام-8/9 رگولوس1/2 موشك كروز اس.اس.ام-8/9 رگولوس1/2 (SSM-N-8/9 RegulusI/II)

[morteza69hb 495]

بسم رب الشهدا

 

بررسی موشک های کروز Regulus I و Regulus II

بخش اول

 

 

مقدمه

موشک SSM-N-8A Regulus یا Regulus I یک موشک کروز نسل دوم نیروی دریایی ایالات متحده بود که می توانست از کشتی و زیر دریایی پرتاب شود ، توربوجت و با قابلیت حمل سر جنگی هسته ای ، از 1955 تا 1964 در خدمت بود. توسعه آن برآمده از آزمایشات نیروی دریایی بر روی موشک V-1 آلمان در پایگاه هوایی نیروی دریایی Point Mugu در کالیفرنیا بود. بدنه استوانه ای آن شبیه به طرح های متعدد هواپیماهای جنگنده آن دوران بود ، اما بدون کابین خلبان. نسخه های آزمایشی Regulus مجهز به تجهیزات فرود بودند و می توانستند مانند هواپیما بلند و فرود بیایند. هنگامی که موشک ها وارد خدمت شدند ، آنها از یک پرتابگر ریلی پرتاب می شدند و مجهز به یک جفت مخزن Aerojet JATO ( همان پرتابگرهای کمکی راکتی ) در انتهای عقب بدنه بودند

 

 

پایگاهی هوایی نیروی دریایی Point Mugu

 

تاریخچه

در اکتبر 1943 ، شرکت هواپیمایی Chance Vought قرارداد مطالعه موشکی با برد 300 مایل (480 کیلومتر) را برای حمل سر جنگی 4000 پوندی (1800 کیلوگرم) امضا کرد. اما این پروژه به مدت چهار سال راکد ماند ،  تا اینکه در می 1947 ، زمانی که نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده قرارداد یک موشک توربوجت زیر صوت ، ماتادور ( Martin MGM-1 Matador )، را با شرکت هواپیمایی مارتین منعقد کرد. نیروی دریایی ماتادور را تهدیدی برای نقش خود در رابطه با موشک های هدایت شونده می دانست و ظرف چند روز برنامه توسعه نیروی موشکی دریاپایه را آغاز کرد که می توانست از زیر دریایی پرتاب شود و از موتور J33 مشابه ماتادور استفاده می کرد.

 

 

موشک توربوجت زیر صوت  ماتادور ( Martin MGM-1 Matador )

 

 

موتور آلیسون J33

 

در آگوست 1947 ، مشخصات پروژه ، که اکنون Regulus I نامیده می شود ، اعلام کردید: حمل کلاهک 3000 پوندی (1400 کیلوگرمی) ، با برد 500 مایل دریایی (930 کیلومتر) ، با سرعت 0.85 ماخ ، با  خطای دایره ای احتمالی (CEP) ) 0/5 درصد. موشک در برد بسیار زیاد خود باید در 2.5 مایل دریایی (4.6 کیلومتری) هدف خود، 50 درصد مواقع برخورد می کرد.

 توسعه Regulus در ادامه آزمایشاتی قرار داشت در نیروی دریایی با موشک JB-2 Loon ،یک گونه برگرفته شده از بمب پرنده V-1 آلمان ، در آخرین سالهای جنگ جهانی دوم آغاز شده بود. آزمایشات با استفاده از زیردریایی از سال 1947 تا 1953 در تاسیسات نیروی دریایی در پایگاه هوایی پوین موگو نیروی دریایی انجام شد و زیردریایی های USS Cusk و USS Carbonero به عنوان سکوی آزمایش تغییر یافتند که در ابتدا موشک را بدون پوشش خارجی حمل می کردند ، بنابراین تا بعد از پرتاب قادر به رفتن زیر آب نبودند.

 

 

موشک JB-2 Loon

 

Regulus به طول 30 فوت (9.1 متر) ، طول 10 فوت (3.0 متر) پهنای بال ، قطر 4 فوت (1.2 متر) و وزن بین 10.000 تا 12.000 پوند (4500 تا 5400 کیلوگرم) طراحی شده بود. این موشک شبیه یک هواپیمای جنگنده F-84 بود ، اما بدون کابین خلبان ، و نسخه های آزمایشی نیز مجهز به تجهیزات فرود بودند تا بتوان آنها را بازیابی و دوباره استفاده کرد. پس از پرتاب ، Regulus توسط ایستگاه های کنترل ، معمولاً توسط زیردریایی ها یا کشتی های  مجهز به تجهیزات هدایت ، به سمت هدف خود هدایت می شد. همچنین می توانست از راه دور با کمک هواپیماهای شکاری پرواز کند. ( در ادامه ، با استفاده از سیستم "Trounce" (تجهیزات تاکتیکی کنترل ناوبری راداری زیرسطحی همه جانبه) ، یک زیردریایی نیز می توانست آن را هدایت کند). رقابت بین نیروی زمینی و نیروی دریایی باعث پیچیده شدن وضعیت توسعه ماتادور و Regulus شد. موشک ها شبیه به هم بودند و از یک موتور استفاده می کردند. آنها تقریباً عملکرد ، برنامه و هزینه های مشابهی داشتند. تحت فشار برای کاهش هزینه های دفاعی ، وزارت دفاع ایالات متحده به نیروی دریایی دستور داد تا تعیین کند که آیا ماتادور می تواند برای استفاده آنها مناسب باشد یا خیر. نیروی دریایی به این نتیجه رسید که  Regulus نیروی دریایی می تواند ماموریت نیروی دریایی را بهتر انجام دهد.

موشک Regulus I در مراحل توسعه و آزمایش

 

 

جنگنده بمب افکن F-84

 

Regulus مزایایی نسبت به Matador داشت. فقط دو ایستگاه هدایت نیاز داشت در حالی که ماتادور نیازمند سه ایستگاه بود.همچنین می توانست سریعتر پرتاب شود ، زیرا بوسترهای ماتادور باید در حالی که موشک روی پرتاب کننده قرار داشت نصب می شدند در حالی که برای Regulus بوسترهای آن از قبل متصل شده بود. سرانجام ، Chance Vought یک نسخه قابل بازیابی از این موشک را با نام KDU-1 ساخت که همچنین به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین هدف نیز مورد استفاده قرار گرفت ، بنابراین اگرچه ساخت یک نسخه آزمایشی Regulus گرانتر یود ، اما Regulus بری یک سری آزمایش ارزانتر تمام می شد. بنابراین برنامه نیروی دریایی ادامه یافت و اولین Regulus در مارس 1951 پرواز کرد.

 

 

گونه KDU-1 به عنوان پهپاد هدف

 

با توجه به مقررات مربوط به به اندازه بارهای بزرگ در بزرگراه ها ، Chance Vought با شرکتی که در حمل و نقل بارهای خاص تخصص داشت همکاری کرد تا یک ترکیب مخصوص تریلر تراکتور را بسازد که می توانست موشک Regulus I را جابجا کند.

 

کشتی ها و زیردریایی های تجهیز شده با Regulus I :

اولین پرتاب از یک زیردریایی در ژوئیه 1953 از عرشه USS Tunny ، یک شناور از ناوگان جنگ جهانی دوم که برای حمل Regulus تغییر یافته بود ، انجام شد. تونی و خواهرش کشتی USS Barbero اولین زیردریایی های گشتی بازدارنده هسته ای ایالات متحده بودند. در سال 1958 دو زیردریایی ساخته شده به منظور حملRegulus ، USS Grayback  و USS Growler ، و در ادامه زیر دریایی اتمی USS Halibut به آنها پیوستند.  Halibut ، با آشیانه داخلی بسیار بزرگ خود می توانست پنج موشک حمل کند و قرار بود اولین نمونه از کلاس جدیدی از زیر دریایی های کروز پرتاب SSG-N باشد.

 

 

زیردریایی USS Tunny به هنگام شلیک Regulus I در سال 1956

 

 

زیر دریایی گراولر با پرتابگر موشک Regulus I

 

 

زیردریایی اتمی USS Halibut (SSGN-587)

 

استراتژی نیروی دریایی مستلزم این بود که چهار موشک Regulus در هر زمان در دریا باشند. بنابراین ، باربرو و تونی ، که هر کدام دو موشک Regulus را حمل می کردند ، به طور همزمان گشت زنی کردند. گرولر و گری بک ، با چهار موشک یا هالیبوت ، با پنج موشک ، می توانستند به تنهایی گشت زنی کنند. پنج زیردریایی Regulus که در پرل هاربر ، هاوایی مشغول به خدمت بودند ، 40 گشت بازدارنده هسته ای در اقیانوس آرام شمالی بین اکتبر 1959 و ژوئیه 1964 انجام دادند ، از جمله در بحران موشکی کوبا در سال 1962. طبق مستند "Regulus: The First Nuclear Missile Zombies" توسط نیک تی اسپارک ، وظیفه اصلی آنها در صورت درگیری هسته ای ، از بین بردن پایگاه دریایی شوروی در پتروپاولوفسک-کامچاتسکی بود. این گشت های بازدارنده اولین مورد در تاریخ نیروی دریایی زیردریایی بود و قبل از آن توسط زیردریایی های پرتاب کننده موشک پولاریس انجام می شد.

 

 

پایگاه دریایی شوروی در پتروپاولوفسک-کامچاتسکی

 

 

موشک بالستیک زیردریایی پرتاب  UGM-27 Polaris

 

زیردریایی های پرتاب کننده Regulus توسط زیردریایی های کلاس جورج واشنگتن حامل سیستم موشکی Polaris از خدمت خارج شدند. البته باربرو نقش متمایز ی برای راه اندازی تنها برنامه نامه رسانی راکتی به دست آورد. بقیه زیردریایی ها از جمله USS Cusk و USS Carbonero مجهز به سیستم های کنترلی بودند که به آنها اجازه می داد کنترل Regulus را در پرواز به دست بگیرند ، بنابراین برد آن را در موقعیت تاکتیکی افزایش می داد.

 

 

زیردریایی  کلاس جورج واشنگتن

 

 Regulus Iهمچنین توسط نیروی دریایی ایالات متحده در سال 1955 در اقیانوس آرام در  رزمناو USS Los Angeles (CA-135) مستقر شد. در سال 1956 ، سه مورد دیگر نیز انجام گرفت: USS Macon ، USS Toledo و USS Helena. این چهار رزمناو کلاس بالتیمور هر کدام سه موشک Regulus را در گشت های عملیاتی در غرب اقیانوس آرام حمل می کردند. آخرین گشت مکون در سال 1958 ، تولدو در 1959 ، هلنا در 1960 و لس آنجلس در 1961 انجام گرفت.

 

 

رزمناو لوس آنجلس در حال شلیک Regulus I در سال 1957

 

 

رزمناو کلاس بالتیمور

 

ده ناو هواپیمابر برای استفاده از موشک های Regulus در نظر گرفته شده بودند (هرچند که فقط 6 مورد از آنها موشکی را شلیک کردند). USS Princeton به این موشک مجهز نشد اما اولین پرتاب Regulus را از یک کشتی جنگی انجام داد. USS Saratoga نیز مجهز نشد اما در دو پرتاب آزمایشی شرکت کرد. USS Franklin D. Roosevelt و USS Lexington هر یک یک شلیک آزمایشی انجام دادند. USS Randolph با حمل سه موشک Regulus به مدیترانه اعزام شد. USS Hancock یک بار در سال 1955 با چهار موشک به غرب اقیانوس آرام اعزام شد. Lexington ، Hancock ،  ShangriLa USS و USS Ticonderoga در توسعه مفهوم ماموریت تهاجمی Regulus  ( RAM ) نقش داشتند. RAM موشک های کروز Regulus را به یک هواپیمای بدون سرنشین (UAV) تبدیل کرد: موشک های Regulus از رزمناو یا زیردریایی پرتاب می شدند و یک بار به هنگام پرواز توسط خلبانان حامل تجهیزات کنترل از راه دور به سمت اهداف خود هدایت می شدند.

 

 

ناو هواپیمابر پرینستون که اولین شلیک Regulus I از یک کشتی جنگی از آن انجام گرفت

 

علیرغم اینکه اولین قابلیت اتمی زیر سطحی نیروی دریایی ایالات متحده بود ، سیستم موشکی Regulus دارای اشکالات عملیاتی قابل توجهی بود. برای پرتاب ، زیردریایی باید موشک را در هر شرایط دریایی که قرار داشت ، روی سطح قرار داده و مونتاژ می کرد. از آنجا که به هدایت راداری فعال نیاز داشت ، که برد آن تنها 225 مایل دریایی (259 مایل ؛ 417 کیلومتر) بود ،کشتی ناچار بود در سطح آب برای هدایت آن به سمت هدف هدایت کند در حالی که به طور فزاینده ای  موقعیت مکانی خود را آشکار می کرد. این روش هدایت مستعد اخلال بود و از آنجا که موشک زیر صوت بود ، سکوی پرتاب در طول مدت پرواز خود در معرض خطر و آسیب پذیر بود و از بین بردن کشتی، موشک را در پرواز غیر فعال می کرد

تولید Regulus در ژانویه 1959 با تحویل موشک 514 متوقف شد. در سال 1962 ،تحت عنوان RGM-6 باز طراحی شد.  این موشک نیز در آگوست 1964 از خدمت خارج شد. برخی از موشک های منسوخ به عنوان اهداف هوایی در پایگاه هوایی اگلین ، فلوریدا مورد استفاده قرار گرفتند. Regulus نه تنها اولین نیروی بازدارنده استراتژیک هسته ای را برای نیروی دریایی ایالات متحده در اولین سالهای جنگ سرد و به ویژه در بحران موشکی کوبا ، پیش از موشکهای Polaris ، موشکهای Poseidon و موشکهای Trident ارائه کرد ، بلکه پیشگامی برای طراحی موشک کروز توماهاوک نیز بود. پس از بازنشستگی ، تعدادی از موشکهای Regulas I برای استفاده به عنوان پهپاد هدف تحت عنوان BQM-6C تبدیل شدند

 

 

پایان بخش اول

ادامه دارد ...

 

 

منابع : 

https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-8_Regulus

https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-9_Regulus_II

برخی از تصاویر از منابع اصلی نبوده و از اینترنت گردآوری شده است

 

 

پی نوشت:

مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین

[morteza69hb 495]

بسم رب الشهدا

 

بررسی موشک های کروز Regulus I و Regulus II



 بخش دوم و نهایی

 

 

 

موشک کروز SSM-N-9 Regulus II یک موشک هدایت شونده مافوق صوت مسلح به کلاهک هسته ای است که برای پرتاب از شناورهای سطحی و زیردریایی های نیروی دریایی ایالات متحده (USN) در نظر گرفته شده بود

 

تاریخچه

محدودیت های Regulus I در زمان ورود به خدمت در سال 1955 به خوبی شناخته شده بود ، بنابراین نیروی دریایی مشخصات موشک کروز مافوق صوت زمینی ، مجهز به حمل کلاهک هسته ای را اعلام نمود که برد ، دقت و مقاومت بیشتری در برابر اقدامات متقابل داشت.

توسعه Regulus II به خوبی در حال انجام بود تا اینکه برنامه به نفع سیستم  Polaris SLBM UGM-28 (موشک بالستیک زیردریایی پرتاب) لغو شد، این موشک دقت بی سابقه ای را ارائه می داد و همچنین به زیردریایی پرتاب کننده اجازه می داد یه زیر آب رفته و پنهان بماند. نمونه اولیه و موشک های اولیه بعدی به پهپادهای هدف مافوق صوت  KD2U-1 برای نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی ایالات متحده تبدیل شد ، که   KD2U-1 در هنگام آزمایش موشک سطح به هوای بوئینگ IM-99/CIM-10 Bomarc مورد استفاده قرار گرفت.

 

پهپاد هدف KD2U-1

 

موشک سطح به هوای بوئینگ IM-99/CIM-10 Bomarc

 

SSM-N-9a Regulus II تقریبا پنج سال پس از پایان برنامه موشکی در ژوئن 1963 تحت عنوان RGM-15A دوباره طراحی شد. در این هنگام ، پهپاد های هدف KD2U-1 نیز مجدداً به عنوان MQM-15A  باز طراحی شد. برخی از اهداف پرنده مجهز به تجهیزات فرود مجدداً به عنوان GQM-15A  باز طراحی شدند.

 

RGM-15a

 

طراحی و توسعه

اشکال اصلی Regulus اولیه استفاده از دستورالعمل های رادیویی بود ، و مستلزم ارتباط ثابت رادیویی با کشتی یا زیردریایی پرتاب کننده بود که تداخل در آن نسبتاً آسان بود. موشک اولیه از محدودیت برد نیز رنج می برد و مستلزم آن بود که کشتی پرتاب کننده، موشک را نزدیک به هدف شلیک کند و تا زمان برخورد موشک به هدف در معرض دید قرار بگیرد. برای کاهش این معایب ، Regulus II با یک سیستم ناوبری اینرسی طراحی شد ، که نیازی به دریافت داده از کشتی یا شناور پس از پرتاب نداشت ، و برد بیشتری از طریق بهبود آیرودینامیک ،افزایش ظرفیت سوخت و کاهش مصرف سوخت ویژه موتور جت آن حاصل شد.

یک سیستم ناوبری اینرسی طراحی شده در دانشگاه MIT در سال 1950

 

موشک های اولیه با نام XRSSM-N-9 Regulus II، با تجهیزات فرود جمع شونده برای پرتاب های متعدد ، و موتورهای Wright J65-W-6 و بوسترهای Aerojet General ساخته شدند ، که آنها را به پروازهای زیر صوتی محدود کرد. اولین پرواز XRSSM-N-9 در ماه می 1956 انجام شد. از سال 1958 ، آزمایش با XRSSM-N-9a مجهز به موتور توربوجت جنرال الکتریک  J79-GE-3 و یک بوستر راکتی سوخت جامد Rocketdyne تقویت  انجام شد که اجازه می داد تا به برد پروازی کامل دست یابد. موشکهای آزمایشی و آموزشی با چرخ های فرود جمع شونده به ترتیب با نام های YTSSM-N-9a و TSSM-N-9a تولید شدند.

 

موتور Wright J65-W-6

 

موتور جنرال الکتریک J79

 

پس از آزمایش زمینی ، آزمایشاتی شامل شلیک آزمایشی موشک بر روی کشتی  USS King County (LST-857)انجام شد که به یک سیستم پرتاب وآشیانه مشابه زیردریایی ها تجهیز شده بود.

کشتی  USS King County (LST-857)که در سال 1957 برای آزمایش به یک سیستم پرتاب وآشیانه مشابه زیردریایی تجهیز شده

 

موشک SSM-N-9 Regulus II قرار بود از عرشه زیردریایی های کروز پرتاب ( SSG ) پرتاب شود و موشک به احتمال زیاد بر روی زیردریایی های کلاس  Grayback-class و USS Halibut (SSGN-587) نیزمستقر شد که برای این موشک طراحی شده بودند ، و در نهایت احتمال استقرار بر روی چهار رزمناو سنگین که به Regulus I تجهیز شده بودند و 23 زیردریایی دیگر که پتاسنیل لازم جهت ایجاد اصلاحات برای حمل موشک را داشتند، وجود داشت. جهت حمل دو موشک Regulus II در یک آشیانه روی بدنه (بیشتر در شناورهای سطحی) ، زیردریایی ها و شناور های مسلح به Regulus II  به SINS (سیستم ناوبری اینرسی کشتی) مجهز شده بودند ، که به سیستم های کنترل موشک ها امکان می دادتا قبل از شلیک به صورت دقیق تنظیم شوند.

 

زیر دریایی Grayback در حال آماده سازی برای شلیک Regulus II در سال 1960

 

زیر دریایی USS Halibut (SSGN-587) در حال شلیک Regulus I در سال 1960 در کنار ناو هماپیمابر   Lexington

 

چهل و هشت پرواز آزمایشی نمونه اولیه Regulus II انجام شد که 30 مورد از آنها موفقیت آمیز ، 14 پرواز تا حدی موفق و تنها چهار مورد شکست خورد. یک قرارداد تولید در ژانویه 1958 امضا شد و تنها پرتاب از زیردریایی از USS Grayback در سپتامبر 1958 انجام شد.

به دلیل هزینه بالای موشک ها (تقریباً یک میلیون دلار) ، فشار بودجه ای و ظهور SLBM ، برنامه موشکی Regulus در 19 نوامبر 1958 متوقف شد. حمایت از این برنامه سرانجام در 18 دسامبر 1958  ، هنگامی که توماس اس. گیتس ، وزیر نیروی دریایی این پروژه را لغو کرد، متوقف شد. در زمان لغو ، شرکت Vought تونسته بود 20 موشک را تکمیل کرده و27 موشک دیگر نسز در خط تولید قرار داشت.

 

توماس اس. گیتس ، وزیر نیروی دریایی  وقت ایالات متحده

 

تشریح

ساخت بدنه با در نظر گرفتن کاهش وزن ناشی از استفاده از مواد پیشرفته و عمر کوتاه موشک در هوا ، از تکنیک های معاصر ساخت هواپیما پیروی می کرد. بدنه موشک اساساً استوانه ای بود و تا حدی در جلوی موشک باریک می شد که تجهیزات ناوبری ، کلاهک و تجهیزات سیستم را در خود جای داده بود. موتور از طریق یک ورودی گوه ای مشخص در زیر بدنه مرکزی با هوا تغذیه می شد. بالهای زاویه دار آن در موقعیت میانی و تقریباً در طول موشک به بدنه آن متصل شده بود و یک بال زاویه دار بزرگ به قسمت بالای بدنه در عقب متصل شده است که گاهی توسط یک باله شکمی بزرگ در قسمت انتهایی بدنه تقویت می شد.

کنترل اولیه Regulus II از طریق استفاده از دم بالابر نصب شده در نیمه بیرونی لبه های عقب بال انجام می شد ، زیرا موشک مجهز به باله افقی دم نبود و سکان بر لبه عقب باله نصب شده بود. فلپ ها برای استفاده در هنگام برخاستن در نیمه داخلی لبه عقب نصب شده اند. ثبات و کنترل اضافی در زمین توسط پیش بال های ذوزنقه ای در نزدیکی بدنه فراهم می شد.

 

موشک کروز Regulus II

برای پرتاب موشک ، شناور ناو حامل باید روی سطح آب قرار گرفته، موشک و سیستم شلیک که شامل یک پرتابگر با طول صفر بود ، را مستقر می کرد. پس از استقرار ، موشک باید به زیردریایی یا سیستم ناوبری کشتی متصل می شد تا سیستم ناوبری اینرسی و مختصات ورودی هدف را ثبت کند. با آماده شدن سیستم ناوبری و مجوز شلیک ، موتور موشک با روشن شدن بوستر سوخت جامد بزرگ آن و پس سوز خود موشک، به قدرت کامل می رسید ، بلافاصله موشک پرتابگر طول صفر را ترک کردهو به طور خودکار به سمت هدف پیش می رفت.

 

شلیک آزمایشی موشک Regulus II

 

پهپاد هدف Regulus

موشک های مناسب به دست آمده از برنامه توسعه و خط تولید به پهپادهای هدف مافوق صوت با نام KD2U-1 تبدیل شدند که بعداً به عنوان MQM-15A و GQM-15A باز طراحی شدند. این اهداف برای آموزش خدمه موشکی زمین به هوای BOMARC که از جزیره سانتا رزا در فلوریدا شلیک می شدند، و توسط بخش دفاع هوایی مونتگومری در پایگاه هوایی گونتر ، مونتگومری ، آلاباما کنترل می شد، مورد استفاده قرار گرفت. اهداف KD2U-1 از پایگاه آزمایشی خلیج Eglin در نزدیکی ساحل والتون ، فلوریدا پرتاب می شد پروازهای بدون سرنشین در Eglin در 3 سپتامبر 1959 آغاز شد و 46 پرواز با 13 موشک انجام داد. پس از آزمایش BOMARC ، موشک های باقی مانده تا 30 سپتامبر 1961 به ایستگاه دریایی Roosevelt Roads پورتوریکو منتقل شدند ، جایی که پروازها برای آزمایش موشک های زمین به هوا تارتار ، تریر و تالوس آغاز شد. پس از اتمام آزمایش در پورتوریکو در سال 1963 ، هواپیماهای بدون سرنشین Regulus II به NAS Point Mugu ، کالیفرنیا منتقل شدند و تا دسامبر 1965 مورد استفاده قرار گرفتند.

 

 General Dynamics RIM-24 Tartar

 

 Convair RIM-2 Terrier

 

Bendix RIM-8 Talos

 

گونه های مختلف:

 

SSM-N-9 Regulus II

نام اصلی موشک ، قبل از 1964.

 

SSM-N-9a Regulus II

باز طراحی موشک های تولیدی ، قبل از 1964.

 

XRSSM-N-9 Regulus II

نمونه اولیه این موشک دارای تجهیزات فرود جمع شونده برای پروازهای توسعه زمینی است که از موتورهای توربوجت Wright J65 و بوسترهای راکتی Aerojet General استفاده می کند.

 

XRSSM-N-9a

نمونه اولیه موشک ها مجهز به تجهیزات فرود جمع شونده برای پروازهای توسعه زمینی هستند که از موتورهای توربوجت جنرال الکتریک J79 و بوسترهای راکتی Rocketdyne استفاده می کنند.

 

YTSSM-N-9a

موشک های آموزشی توسعه با ارابه فرود جمع شونده.

 

TSSM-N-9a

تولید موشک های آموزشی با تجهیزات فرود جمع شونده.

 

KD2U-1

نامگذاری نسخه پیش از 1962 هواپیمای بدون سرنشین Regulus II قبل از 1962

 

RQM-15A

پهپاد هدف KD2U-1Regulus II در آوریل 1963 باز طراحی شده.

 

MQM-15A

پهپاد هدف  KD2U-1 برای تحقیقات و به عنوان اهداف IM-99 Bomarc استفاده می شد.

 

GQM-15A

هواپیماهای بدون سرنشین KD2U-1 مجهز بهجعبه دنده  باز طراحی شده

 

پوستر Regulus II سال 1958

 

 

 

پایان

 

 

منابع : 

https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-8_Regulus

https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-9_Regulus_II

برخی از تصاویر از منابع اصلی نبوده و از اینترنت گردآوری شده است

 

 

پی نوشت:

مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین