تانک سبک ام-10 بوکر تانک سبک ام-10 بوکر ( M10 Booker )

[Crash 18,582]

 

 

 

 

مقدمه

 

در سال 2016، منابع خبری دفاعی گزارش دادند که نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا علاقه مند به توسعه یک خودرو رزمی سبک وزن زمینی برای همراهی تیم رزمی تیپ پیاده نظام (IBCT)  و مرتبط نگه داشتن آنها در عملیات های رزمی در مقیاس بزرگ در برابر تهدید رقیبان نزدیک به سطح آمریکا است. در ابتدا به عنوان یک تانک سبک نامیده می شد، مقامات نیروی زمینی مفهوم جدید را Power Protected Mobile (MPF) (قدرت آتش محافظت شده متحرک ) نامیدند. این رویکرد به منظور منصرف کردن نیروهای نظامی از تصور کردن این خودرو به عنوان یک خودروی رزمی همانند تانک بود. که منجر میشود بعدا به اشتباه مانند تانک اصلی نبرد M1 (MBT)  آبرامز در میدان نبرد از آن استفاده کنند. توسعه MPF فرصتی برای پر کردن شکاف ‌در قابلیت های است که با بازنشستگی خودروی تهاجمی هوابرد/ شناسایی زرهی M551 شریدان ایجاد شد. شریدان M551 به خاطر قابلیت‌های عملیاتی مؤثر- و ضعیف شمرده شدن به خاطر کاستی‌های فنی‌اش، مورد توجه بود. همانطور که MPF به نقاط عطف آزمایشات می رسد و برای ادغام با IBCT ها آماده می شود، فرماندهان در سطح تیپ و پایین تر باید دانش لازم برای به کارگیری صحیح این پلتفرم را کسب نمایند، در غیر این صورت با روند یادگیری کند و دشوار در مقابل دشمنان به قیمت جان سربازان تمام می شود.  پتانسیل تاکتیکی و راهبردی MPF می تواند IBCT را قادر سازد تا مجموعه ماموریت خود را بهتر انجام دهد ودر عین حال که MPF توانایی خود را برای شکست طیف وسیع تری از قابلیت های دشمن افزایش می دهد. هدف این مقاله بررسی، تاریخچه مرتبط، سودمندی و آینده MPF برای بهبود چشم انداز و استفاده مناسب از آن است.

 

چرا نیروی زمینی ارتش آمریکا به MPF نیاز دارد؟

 هدف MPF این است که بر اهدافی که می توانند اثربخشی IBCT را به خطر بیندازند غلبه کند. این قابلیت برای غلبه کردن بر مواضع آماده شده دشمن، انهدام خودروهای زرهی دشمن، درگیر شدن و نابود کردن نیروهای دشمن و تضمین آزادی مانور و عمل پیاده نظام ضروری است. این برنامه برای MPF ها، با استفاده از حفاظت ذاتی و قدرت آتش، برای افزایش توانایی IBCT برای انجام عملیاتهای رزم ترکیبی با فناوری های رو به رشد همراه خواهد بود.  MPF، با بسته‌های حفاظتی مقیاس‌پذیر ( افزایش یا کاهش سطح حفاظتی )، پاسخی انعطاف‌پذیر و قابل تنظیم در مکان‌های مختلف و مورد مناقشه را برای IBCT فراهم می‌کند تا توانایی دشمن برای بهره‌برداری از شکاف ‌در قابلیت های فعلی در IBCT را کاهش دهد. با افزودن یک نیروی زرهی سبک وزن، IBCT ها در سه مورد عامل برنامه ریزی بهبود خواهند یافت. اول، توانایی IBCT  در ارائه راهبرد های قابل اطمینان در مواجهه با تهدیدات همسان و نزدیک موتوری یا مکانیزه افزایش می یابد. دوم، آنها قادر خواهند بود با قدرت شلیک اختصاصی به تهدیدات در حال گسترش پاسخ دهند. در نهایت، کشندگی IBCT ها از طریق کسب عناصر موثر در عملیات رزم ترکیبی بهبود می یابد، توانایی که قابل مقایسه با گروه های رزمی تیپ  استرایکر (SBCT) و گروه های رزمی تیپ زرهی (ABCT) خواهد بود.

 

نمونه ای از تهدیدات همسان و نزدیک موتوری و مکانیزه رقیبان نیروی زمینی ارتش آمریکا

 

MPF یک قابلیت منحصر بفرد را فراهم می کند تا IBCT بتواند به عنوان یک تیم رزم ترکیبی استراتژیک بجنگند. IBCTها در حال حاظر از خودروهای هاموی برای تحرک و حفاظت استفاده می کنند که معمولاً یا مسلسل کالیبر .50 ،نارنجک انداز خودکار مارک 19 یا موشک های هدایت شونده تاو مسلح شده اند. در حالی که خودروهای هاموی در طول چندین دهه خدمت ثابت کرده است که ارزشمند هستند، به شکل  فزاینده ای از ایفای مؤثر نقش در درگیری بزرگ بعدی ناتوان خواهند بود. خودروهای رزمی رقیبان نزدیک به ‌سطح ایالات متحده امریکا با قابلیت هوابرد و سیستم های کنترل آتش بهبودیافته با قابلیت شلیک در حال حرکت  نسبت خودروهای هاموی حتی با وجود جایگاه تسلیحاتی کنترل از راه دور مشترک (CROWS) و سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS)  برتری دارند.  این نوع از خودروهای رزمی رقیبان نزدیک به ‌سطح ایالات متحده امریکا کشنده، محافظت شده و تحرک پذیر هستند آنها می توانند مانور راهبردی IBCT را به میزان قابل توجهی کاهش دهند.

 

خودروهای هاموی مجهز به لانچر موشک ضد زره تاو و نارنجک انداز اتوماتیک

 

قبل از سال 2018 سپاه 18 ام هوابرد در خواست های مکرری را برای ادغام تیم های گروهان زرهی اعلام میکرد. تیم های گروهان زرهی شامل پیاده نظام مکانیزه و تانک ها است که IBCT را در مرکز آموزش آمادگی مشترک (JRTC) همراهی میکند. حتی گروهان های احتیاط مستقل پس از بازنشستگی شریدان از لشکر 82 هوابرد بدون هیچ نیروی زرهی برای همراهی در ماموریت های اضطراری هماهنگ شده بودند.  فرماندهی یکپارچه رزمی هنوز توانایی ایجاد تیم های گروهان زرهی را از تیپ های پیشرو دارند، مانند استقرار خودروهای رزمی برادلی در سوریه برای پشتیبانی از عملیات متحدین یا استقرار گروه ضربت گردان یکم ، هنگ 63 ام زرهی در طول عملیات آزادی عراق . این گروه ضربت در سال 2003 به همراه تیپ 173 ام هوابرد در شمال عراق مستقر شد تا عملیات شناسایی را با قدرت انجام دهد و عزم ائتلاف را نشان دهد. با توجه به اینکه یگان 173 و گروه ضربت (که در آن زمان در آلمان مستقر بود) با هم آموزش دیده بودند، فرماندهان و برنامه ریزان توانستند هماهنگ شده و به طور مؤثری نیروهای دشمن را از تصرف میادین نفتی کرکوک باز دارند. مفهوم و اثربخشی گروهان های احتیاط مستقل با یک گروهان  MPF که در داخل یک لشکر قرار دارند مقایسه شود و می توانند مکرراً با هم آموزش ببینند تا از ادغام موفقیت آمیز اطمینان حاصل کنند.

 

محدودیت های سیستم های تسلیحاتی فعلی

 

خودروهای MPF از نظر راهبردی در عملیات‌های رزمی در مقیاس بزرگ با فراهم کردن قابلیت مغلوب کردن تهدیدها و تضمین آزادی عمل و انجام مانور موجب حفظ گروه های رزمی تیپ پیاده نظام (IBCT)خواهند شد. یک دسته پیاده نظام می‌تواند از سیستم‌های تسلیحات ضد تانک انفرادی یا با کمک گروهان تسلیحات گردان مجهز به خودروهای ضد زره داری موشک تاو برای مقابله با تهدیدات میدان نبرد در مقایس بزرگ تکیه کند. اول اینکه این سیستم ها فاقد سیستم کنترل آتش با قابلیت مانورپذیری هستند. موشک های تاو با سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS)، موشک های جاولین با واحد فرمان پرتاب (CLU) و راکت ضد زره AT-4 همگی سیستم های تسلیحاتی توانمندی هستند که برای عملیات به یک تیم اختصاصی نیاز دارند.  استفاده از آنها در هنگامی که واحدها زیر آتش مستقیم یا غیرمستقیم  دشمن هستند دشوارتر می شود. برای موشک‌های تاو، توپچی نیاز دارد تا موشک را بدون مزاحمت برای ثانیه‌های کامل بر روی هدف خود هدایت کند. زمانی که به جای آن میتوانست صرف شلیک به هدف بعدی شود. موشک های جاولین نیز برای شلیک به شکل حمله از بالا (top attack) به موقعیت شلیک مناسب نیاز دارند. راکت ضد زره AT-4  هیچ سیستم هدایتی ندارد.

 

دوم اینکه این سیستم های تسلیحاتی حداقل حفاظت را دارند. قابلیت حمل آنها پیاده نظام را قادر می سازد تا در زمین های محدودکننده مانور داده و برای نیروهای دشمن کمین بگذارند. اگر نیروهای دشمن بتوانند پیاده نظام را شناسایی و با آنها درگیر بشوند این مزایا به سرعت تبدیل به یک بار سنگین می شوند و در مانور پذیری آنها اختلال ایجاد میکند. در حالی که این سیستم های تسلیحاتی جزء جدایی ناپذیر دسته های پیاده نظام هستند، اما آنها گزینه ی حفاظتی ارائه نمیدهد درصورتی کهMPF  میتواند در درگیری با اهداف زرهی یا نقاط قوت دفاعی دشمن، حفاظت ارائه دهد. خودروMPF شکاف ‌در قابلیت ها موجود را با ارائه یک پلتفرم بقاپذیر با توانایی انهدام خودروها و سنگرها پر میکند.

 

موشک تاو با سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS) 

موشک  جاولین با واحد فرمان پرتاب (CLU)

راکت ضد زره AT-4

 

توپ اصلی 105 م.م کاملاً تثبیت شده با انواع مهمات ، توانایی بالاتری در مقابل تهدیداتی مانند سنگرها و نیروهای زرهی سبک دشمن که ممکن است IBCT در جبهه درگیری با آنها روبرو شود را دارد. علاوه بر این، MPF با ایفای مستقیم این نقش دارایی های موجود ضد تانک پیاده نظام را حفظ می کند. این امر فرماندهان را قادر می‌سازد تا دارایی‌های خود را بهتر برای موقعیت مناسب ذخیره کرده و واحدهای خود را به طور مؤثرتری در طول میدان نبرد حرکت بدهند.  خودرو MPF فرماندهان را قادر می سازد تا پاسخ های خود را در درگیری های مسلحانه به طور مناسب مقیاس پذیر کنند. در پیکربندی‌های فعلی گروه های رزمی تیپ (BCT)، تنها گزینه‌های فعلی و مشابه MPF تانک اصلی نبرد M1 آبرامز یا سیستم توپ متحرک M1128 (MGS) هستند.  MGS، در حالی که در استفاده اولیه خود در جنگ جهانی علیه ترور مناسب بود، کاربرد خود را در تیم رزمی تیپ استرایکر (SBCT) از دست داده است. استرایکر دراگون با توپ 30 م.م و استرایکرها مجهز به جایگاه سلاح کنترل از راه دور دارای موشک های جاولین به SBCT های این امکان را می دهد که قابلیت های بیشتری شبیه خودروهای رزمی داشته باشند و ظرفیت محدودی برای از بین بردن خودروهای زرهی دشمن در صورت توقف خودرو داشته باشند. اگرچه نسخه های جدید استرایکر SBCT را قدرتمندتر می کند اما همچنان فاقد قدرت آتش و سیستم کنترل آتش است که MPF می تواند در طول نبرد به ارمغان بیاورد. استرایکر M1134 (خودرو حامل موشک هدایت شونده ضد زره) همراه با استرایکر M-SHORAD (متحرک پدافند هوایی کوتاه برد) با نقش دوگانه ضد تانک و ضد هوایی تا حدی شکاف ‌در قابلیت های SBCT را که ناشی از تصمیم نیروی زمینی برای واگذاری استریکر MGS است را کاهش می دهد. گزینه دیگر مانند MPF تانک اصلی میدان نبرد M1 Abrams است. تانک M1 یک پلتفرم اثبات شده است که قادر به نابودی انواع اهداف می باشد. با این حال، افزایش وزن و نیازهای لجستیک تانک های ابرامز موجب می شود برای استقرار راهبردی آنها نیاز به منابع قابل توجه ای باشد. تا زمانی که نیروی زمینی ارتش آمریکا نتواند خودروی رزمی نسل بعدی را به میدان بیاورد و برخی از این مشکلات را با طراحی و فناوری فعلی کاهش دهد، باید منابع قابل توجهی را صرف جابجایی تانک ها و ادوات زرهی تیم های رزمی تیپ زرهی (ABCT) مستقر در خط مقدم برای واکنش به درگیری ها در مناطق مختلف و مناطق عملیاتی کند.

 

   

از راست به چپ: سیستم توپ متحرک M1128 (MGS) - استرایکر دراگون- استرایکر مجهز به موشک جاولین- استرایکر M1134 -استرایکر M-SHORAD

 

با توجه به این ملاحظات، نیروی زمینی توانایی محدودی برای نمایش قدرت رزمی زرهی در صحنه‌های نبرد بالقوه دارد. حتی اگر امکانات حمل و نقل راهبردی برای استقرار سریع تانک ها پشتیبانی شود. جنگل‌های متراکم و جزایر مختلف جبهه اقیانوس آرام یا فقدان پل‌های سنگین در آفریقا می‌تواند مانع از عملکرد مناسب تانک های M1 شود. وزن سبک تر MPF به آن اجازه می دهد تا در چنین محیط هایی حمل و نقل و قدرت مانور بیشتری داشته باشد. بنابراین، فرماندهان و برنامه‌ریزان  نظامی می‌توانند پاسخ‌های خود را در دستورات رزمی را برای پاسخگویی مؤثرتر به انواع درگیری‌ها مقیاس پذیر کنند. در عملیات چند دامنه ، MPF یک عامل اساسی خواهد بود برای اطمینان از اینکه واحدهای IBCT آزادی مانور خود را حفظ می کنند و قادر به شرکت در عملیات مشترک انتقال سریع السیر هستند. MPF واحدهای تابعه IBCT را قادر می سازد تا مانورهای رزم ترکیبی موثری را انجام دهند. در حال حاظر IBCTها در مقایسه با SBCTها و ABCTها توانایی محدودی برای انجام مانور رزم ترکیبی در برابر تهدیدات موجود در عملیات های رزمی در مقیاس بزرگ دارند.

 

یکی از مزایای اصلی MPF توانایی مانور دادن با  IBCT در زمین های محدود کننده است. وزن پایین آن موجب میشود این خودرو رزمی بتواند با پیاده نظام مانور دهد و مستقیماً از آن پشتیبانی کند تا فرماندهان فوراً از قابلیت های لازم برخوردار شوند. قدرت مانور بهبود یافته IBCT دشمن را با یک معضل تاکتیکی پیچیده روبرو خواهد کرد. در حالی که هنوز استفاده از خودروهای رزمی یک موقعیت چالش برانگیر است توانایی MPF در قادر ساختن نیروهای خودی برای شکست دادن واحدهای زرهی و نقطه قوت دفاعی دشمن ارزش ریسک را دارد. هاموی ها اغلب این نقش را ایفا می کنند، اما آنها قادر به شلیک موثر در حال حرکت نیستند و بقاپذیری قابل توجه کمتری دارند که باعث می شود در مانورهای ترکیبی از MPF کمتر قابل اتکا باشند. در نتیجه گردان های مانور، کشندگی و توانایی آنها برای پیروزی در درگیری های علیه دشمن بهبود می بخشد.

 

بررسی تاریخی زرهی سبک وزن در تشکیلات پیاده نظام

 

تانک های هوابرد M551 شریدان که برای اولین بار در طول جنگ ویتنام به میدان رفتند جایگزین خودروی تهاجمی سواره نظام زرهی   M113A1(نفربر زرهی M113 با سه مسلسل همراه حفاظ) و تانک های M48 پاتون در اسکادران سواره نظام شدند. با وزن کمتر و توپ 152 میلی متری، انتظار می رفت که به عنوان عضو تیم سواره نظام زرهی عملکرد بهتری داشته باشد. اما عملکرد M551 نتوانست اعتماد کامل را کسب کند.  در حالی که مانور پذیری آسان‌تر بود ولی خدمه با نقص‌های طراحی برخورد کردند که منجر به تلفات شد. زره آلومینیومی شریدان، آن را به همان اندازه که M113A1 در برابر مین آسیب پذیر بود و نسبت به M48 آسیب پذیرتر می کرد.  در برخی موارد که شریدان ها مورد اصابت مین قرار و گاهی اوقات تسلیحات ضد زره قرار می گرفتند سوخت مخزنهای داخلی خودرو به فضای داخلی خودرو نشست میکرد و خدمه را ترغیب می کند تا از تانک شریدان خارج بشوند و خود را نجات بدهند. وسایل الکترونیکی داخلی باعث ایجاد مشکلات بیشتر در جبهه ها شد. خدمه دریافتند که سیستم‌ها در شرایطی که در محیط‌ی با رطوبت بالا قرار دارند عملکرد درستی ندارند. در حقیقت دکترین با کاربری شریدان مطابقت نداشت. مسلماً شریدان به اندازه تیم سواره نظام مشتکل از M113A1 و تانک های پاتون در موقعیت های کمین دشمن مناسب نبود.

خودروی تهاجمی سواره نظام زرهی   M113A1 و تانک M48 پاتون در ویتنام

 

شریدان در ویتنام

نمونه از انهدام شریدان در جنگ ویتنام

 

پس از ویتنام، شریدان توانست کاربرد زره سبک وزن را در طول عملیات " هدف مشروع " ( Just Cause)  ثابت کند.  در آن زمان شریدان ها فقط در یک گردان از  لشکر 82 هوابرد (تیپ 73 زرهی، گردان سوم) عملیاتی بودند. چتربازان همراه با M551 به پاناما اعزام شدند. آنها به عنوان یک تیم رزم ترکیبی علیه نیروی دشمن که غافلگیر شده بود عمل کردند. در طول عملیات فقط یک دستگاه شریدان از دست رفت آن هم به دلیل سقوط حین عملیات بارریزی بود. بقیه شریدان ها بدون زحمت، موانع  را از بین برد تا پیاده نظام بتواند به حرکت و انجام عملیات بپردازد. تک تیراندازها، تیم‌های مجهز به مسلسل و کمین‌های دشمن نتوانستند قاطعانه با چتربازان آمریکایی مقابله کنند. زیرا شریدان با سیستم‌های کنترل آتش بهبودیافته و گلوله‌های 152 میلی‌متری شدیدالانفجار، شدید الانفجار ضد زره و مهمات ساچمه زن( مهمات M625 ) به سرعت آنها را از بین می‌بردند. استقرار راهبردی تیم های رزم ترکیبی مشتکل از قدرت آتش، پیاده نظام و تجهیزات زرهی، پایان سریع عملیات Just Cause را ممکن ساخت.

 

شریدان در پاناما در طول عملیات  هدف مشروع

 

در طول عملیات طوفان صحرا و سپر صحرا تیپ 73 زرهی، گردان سوم توانست قابلیت های قدرت آتش محافظت شده متحرک شریدان را نشان دهد. پس از ورود هوایی عظیم کل گردان به همراه لشکر 82 هوابرد، M551 ها به راحتی نقاط دفاعی مستحکم دشمن را نابود کردند و بنادر را برای ورود لشکر 24 ام پیاده نظام و تفنگداران دریایی ایالات متحده ایمن کردند. شریدان ها دارای سیستم دید حرارتی بودند و می توانستند در شب به طور دقیق بجنگند و فشار دشمن بر روی پیاده نظام را کاهش دهند. موقعیت های مسلسل های مدافعان فقط برای مدت کوتاهی حرکت رزمی نیروهای خودی را محدود میکرد زیرا گلوله‌های 152 میلی‌متری و به دنبال آن شلیک مسلسل‌های سنگین موقعیت های دفاعی دشمن را ویران کردند. درصورت نبود قابلیت های مانند MPF در طول این عملیات ها نقاط افندی دشمن قدرت رزمی نیروهای خودی را کاهش میداد  و پشتیبانی لجستیکی از نیروهای دوست را با مشکل مواجه میکرد.

شریدان در طول عملیات طوفان صحرا و سپر صحرا

 

در حالی که نیروی زمینی می‌دانست که نیاز به جایگزینی شریدان برای پر کردن شکاف ‌در قابلیت های خود دارد، در نتیجه  قصد داشت قابلیت‌های مثبتی را که شریدان ارائه کرده بود را حفظ کند. در دهه 1980 تا جنگ خلیج فارس گام های مهمی در رابطه با این تلاش برداشت شد که شروع آن با سیستم توپ زرهی XM8 (AGS) شروع شد. پروژه  AGS هوابرد می‌توانست توانایی‌های مشابه M551 را ارائه دهد، اما می‌توانست این کار را با اطمینان بیشتری انجام دهد، زیرا به توپ 105 میلی‌متری تثبیت شده مجهز بود. اما بودجه نتوانست از تولید آن در سال 1996 حمایت کند و این برنامه لغو شد. در طول جنگ جهانی علیه تروریسم، نیروی زمینی قابلیت حیاتی استرایکر MGS را به عنوان جایگزینی برای قابلیت های مانندMPF  در IBCT ها را آزمایش کرد. اما در نهایت هرگز منجر به ادغام استرایکر MGSدر IBCT  نشد. ( استرایکر MGS در SBCT عملیاتی بودند) . نیروی زمینی این خطر را با عدم جایگزینی M551 پذیرفت، زیرا جنگ جهانی علیه تروریسم اولویت راهبردی برای سال های آینده باقی مانده بود. شکافی در قابلیت ها که زمانی قابل قبول بود به یکی از نقاط تمرکز برای  نوسازی نیروی زمینی تبدیل شده است. زیرا ارتش عملیات چند دامنه  و عملیات در مقایس بزرگ را در اولویت قرارداده است.

 

فواید MPF  

 

منتقدین در مورد  MPF ممکن است تعجب کنند که آیا  IBCTها واقعاً در تشکیلات خود به MPF نیاز دارند یا خیر. در حالی که روندهای تاریخی نشان می دهد که دکترین مناسب و استفاده از واحدهای زرهی برای موفقیت بسیار مهم است، رهبران ارشد به طور مداوم تاکید می کنند که MPF یک تانک سبک نیست. در نتیجه، فرماندهان فوراً از MPFها در نبردهای خط مقدم با سایر در مقابل نیروهای زرهی دشمن استفاده نمی‌کنند.MPF  زمانی بهینه عمل می کند که استفاده از آن با شرح ماموریت شاخه زرهی نیروی زمینی جهت نزدیک شدن و از بین بردن دشمن با قدرت آتش، مانور پذیری و حملات ناگهانی همسو باشد.

 

تحرک MPF می تواند پیاده نظام سبک را قادر به انجام مانور مؤثرتری کند. این پلتفرم نسبت به نسل های قبلی برای مانورهای تسلیحات ترکیبی سازگارتر است و می تواند به پیاده نظام گرفتار در درگیری های قاطع در زمین های محدود کننده کمک کند. نسبت اسب بخار به وزن به خودرو اجازه می دهد تا در زمین های محدود کننده مختلفی که ممکن است مانع حرکت ابرامز M1 یا استرایکر MGS بشود به پیش برود. اخرین نسخه فعلی ابرامز M1A2 SEPv3  به وزن‌های بالاتری نزدیک می‌شود که هم تحرک آن در ترابری نیروی هوایی و هم توانایی آن را برای عبور از زیرساخت‌هایی مانند پل‌های موجود در اروپا و یا پل های متحرک، خودرو زرهی پلگذار  M60 فعلی محدود می‌کند. تحرک MPF ها همچنین به آن اجازه می دهد تا به سرعت جابجا شوند تا از سایر گروهان تسلیحات گردان  حمایت کند و همچنین نسبت به تهدیدات خطوط لجستیکی بهتر از هاموی ها یا امرپ های همچون M-ATV واکنش نشان می دهد.  MPF احتمالاً از هاموی ها وامرپ های M-ATV به عنوان یک خودرو شنی دار قابلیت تحرک پذیری رزمی بیشتر دارد و قطعاً با توانایی شلیک در حرکت کشنده تر هستند. سایر وسایل نقلیه در IBCT با چنین سیستم های کنترل آتش پیچیده طراحی نشده اند اما اثربخشی آنها در بهترین حالت محدود است. خدمه MPF و فرماندهان  میدانی محدودیت‌های خودروهای رزمی خود را یاد خواهند گرفت و می‌توانند قابلیت‌های واقعی را به فرماندهان  ارشد ارائه دهند تا برنامه‌ریزان بتوانند بهتر تعیین کنند که MPF باید کجا باشد تا عملیات موفقیت‌آمیز باشد.

 

منتقدین ممکن است بیان کنند که نیازمندی های لجستیکی برای MPF می‌تواند تحرک IBCT را محدود کند.  در این موارد، تعمیر و نگهداری  و تامین مجدد MPF به یک وظیفه مکرر برای فرماندهان  MPF و واحدهای کنترل عملیاتی برای مدیریت میدان نبرد تبدیل میشود. اما نیاز به پشتیبانی لجستیک و برنامه ریزی بیشتر نباید مانعی برای ادغام این پلتفرم در IBCT ها باشد. فرماندهان ABCT و SBCT می توانند از تجربیات خود برای کمک به برنامه ریزی بهتردر IBCT  برای ادغام MPF  همراه با دکترین مناسب، رویه های عملیاتی استاندارد و ملاحظات خاص ماموریت ها استفاده کنند.  استفاده از جداول پایه سازمان و تجهیزات ( (TOE مشابه برای موفقیت یکپارچه سازی و مدیریت مرکزی MPF ها بسیار مهم است. مدیریت مرکزی، باعث میشود خدمه  MPF قبل از پیوستن به IBCT  بهترین شیوه ها را در تاکتیک ها، لجستیک و فرماندهی بیاموزند. سپس گروهان های  MPF می‌توانند با برخی از پشتیبانی لجستیک ذاتی خود مستقر شوند و بدانند که چه چیزی باید درخواست کنند و با چه مقدار فراوانی قادر به پشتیبانی صحیح از عملیات خود هستند.  بنابراین، نیازمندهای لجستیک MPF ها نباید به عنوان یک عامل محدود کننده فرض شود، بلکه باید یک عامل قابل برنامه ریزی برای فرماندهان در نظر گرفته شود تا هم رویه های عملیاتی استاندارد مناسب و هم تاکتیک ها، تکنیک ها و طرز عمل (TTP) را برای اطمینان از موفقیت در نظر بگیرند و توسعه دهند.

 

 

 

چارت سازمانی سه نوع IBCT در سال 2028 از راست به چپ  IBCT یورش هوایی ( هلی برن)  ، IBCT هوابرد ، IBCT  سبک

 

MPF قدرت آتش لازم را برای مبارزات IBCT ها به ارمغان می آورد. توپ 105 میلی‌متری، مسلسل هم محور 7.62 میلی‌متری و مسلسل 12/7 میلی متری که در روی برجک نصب شده است، تسلیحات اصلی MPF هستند. واحدهایIBCT  می تواند از قدرت شلیک دقیقی که سیستم کنترل آتش است MPF  در مبارزات به همراه دارد بهره مند شوند. توپ اصلی احتمالاً از گلوله‌های متعارف 105 م.م استفاده می‌کند: گلوله‌های شدیدالانفجار برای مقابله با خودروهای رزمی سبک، گلوله‌های انرژی جنیشی برای مقابله با خودروهای رزمی محافظت شده، شدید الانفجار با سر له شونده قوی برای مقابله با موانع و مهمات سامچه زن برای مقابله با واحدهای متراکم پیاده نظام . این شکل از قدرت آتش می‌تواند به فرماندهان این توانایی را بدهد که به تهدیدات مختلفی پاسخ دهند که می توانست به جای آن یک تیم ضد زره پیاده نظام یا یک هاموی مجهز به موشک ضد زره تاو باشد.MPF  توانایی منحصر بفردی برای در درگیری نسبت به سایر تیم ها دارد. تیم های ضد زره و هاموی ها در کمین به خوبی عمل می کنند، اما در هنگام پاسخ به یک تهدید زرهی تهاجمی، احتمال نابودی دشمن به شدت کمتر است. هنگامی که این تیم ها تحت فشار باشند رسیدن به هدف برای آنها  دشوار است. راکت‌های کارل گوستاو یا AT4 ممکن است نابودی فوری را تضمین نکنند، به این معنی که خودرو زرهی دشمن به طور بالقوه می‌تواند با نیروهای خودی درگیر شود و قدرت رزمی نیروهای خودی را کاهش دهد. موشک های جاولین و تاو احتمال بیشتری برای نابودی دارند، اما همچنان اپراتور ها یا خدمه در برابر آتش مستقیم و غیرمستقیم آسیب پذیر هستند. MPF  می تواند در حال حرکت بهتر بجنگد و به این تیم ها اجازه می دهد تا تحت فشار بسیار کمتری برای از بین بردن تهدیدات زرهی عمل کنند.

 

MPF  حفاظت بهتری نسبت به سایر وسایل نقلیه در IBCT دارد اما توجه به این نکته مهم است که نمی تواند همان سطح حفاظتی را که ممکن است یک تانک اصلی میدان نبرد داشته باشد، ارائه دهد. با توجه به اینکه MPF  از بسته‌های زرهی مقیاس‌پذیر برای افزایش بقای خود استفاده می‌کند، فرماندهان باید بدانند که قدرت آتش محافظت شده متحرک عمداً نامگذاری شده است تا تصور یک تانک اصلی میدان نبرد را ایجاد نکند. بسته‌های حفاظتی MPF، شبیه به‌روزرسانی‌های است که تانک های آبرامز در طول جنگ جهانی علیه تروریسم در مناطق شهری دریافت کردند ( مانند بسته های ارتقا TUSK - بسته های بقای شهری تانک) موجب میشود MPF ها بتوانند در کنار واحدهای IBCT در شهرها بجنگد. برخلاف برخی تصورات، تانک ها و خودروهای زرهی در شهرها جنگیده اند وجنگ های آینده شهری نیز حضور خواهند داشت. به جای دور شدن از این واقعیت، نیروی زمینی باید این مفهوم را بپذیرد و به اصلاح خودروهای زرهی در شهرها و کلان شهرها ادامه دهد. اما پلتفرم‌های شبیه MPF نبرد مؤثر و کارآمدتری را در شهرها ممکن کرده‌اند.

 

سه خودرو نظامی که برای IBCTها به خدمت گرفته خواهد شد(راست به چپ) :

خودرو شناسایی سبک (LRV) : از خودرو JLTV استفاده خواهد شد

MPF : فعلا در حال گذراندن آزمایشات میدانی

خودرو جوخه پیاده نظام (ISV) : از خودرو نسخه GM Defense استفاده خواهد شد

 

MPF به احتمال زیاد قادر نخواهد بود در مقابل شلیک متعدد راکت های ار پی جی مقاومت کند یا از گلوله‌های تانک جان سالم به در ببرد. در عوض، می‌تواند حفاظت کافی برای زنده ماندن در برابر خودروهای رزمی سبک دشمن ارائه دهد تا بقای نیروهای پیاده نظام را افزایش دهد. افزودن سیستم‌های دفاع فعال، مانند سیستم تروفی، به بهبود قابلیت بقای آنها در برابر موشک‌های هدایت شونده ضد زره و حتی در برابر راکتی های ضد زره کمک می‌کند. در نتیجه MPF قادر خواهد بود همراه با پیاده نظام عملیات سوار-زرهی در مناطق باز را ادامه دهد. در حالی که خدمه (نسبتا) از شلیک سلاح های کوچک و گلوله های با کالیبر بالاتر ایمن هستند، MPF توانایی هماهنگ شدن با تیم رزم ترکیبی را خواهد داشت و آنها را قادر می‌سازد تا در زمان‌ها و مکان‌های مناسب برای شکست حملات و مواضع دفاعی دشمن، اثرات جمعی بهتری داشته باشند. MPF میتواند به جای یک نبرد تصادفی و بدون برنامه با حمایت از فرماندهان پیاده نظام گزینه های بیشتر برای واکنش به نیروهای دشمن ارائه دهد.

 

MPF نسخه جنرال دینامیکس که تست های لازم را در نیروی زمینی ارتش آمریکا میگذراند

 

 حملات ناگهانی عنصری است که MPF را واقعاً برای فرماندهان در هر رده ای ارزشمند می کند. توانایی ارائه شلیک مستقیم دقیق زمینی که قبلاً برای مانور واحدهای زرهی بسیار محدودکننده تصور می‌شد، با ورود  MPF  به خدمت و دریافت ارتقاء به طور مداوم در حال کم رنگ شدن است. نقاط دفاعی مستحکم دشمن که واحدهای پیاده نظام را گیر می انداختند، تحلیل خواهند رفت. این دقیقا همان راهی است که اولین تانک های تاریخ در جنگ جهانی اول با بازکردن بن بست های پیش گرفتند. نسل بعدی خودروهای رزمی دشمن و پلتفرم های ارتقا یافته قدیمی تر  دشمنان به تهدیدهای کمتر مخرب برای پیاده نظام تبدیل خواهند شد زیرا MPF  و پیاده نظام پشتیبانی شده یا تیم های خودروهای ضد تانک می توانند به طور مؤثر با این اهداف درگیر شوند و آنها را نابود کنند. چالش های تاکتیکی متعددی که توسط این تیم‌های رزم ترکیبی ارائه می‌شود، دشمن را مجبور به اتخاذ تصمیمات سختی می‌کند که به IBCTها اجازه می‌دهد تا از نظر راهبردی در برابر تشکل‌های دشمن بیشتر دوام بیاورند. همانطور که نیروی زمینی روش اصلی را برای استقرار MPF در جبهه های نبرد را تدوین می کند، استقرار آنها به همراه IBCT ها برای برنامه ریزی آسان تر می شود و حملات ناگهانی با آنها برای کند کردن سرعت دشمن و انجام درگیری موفقیت آمیز تر خواهد شد.

 

نتیجه گیری

 

از پایان جنگ جهانی دوم  به بعد، نیروی زمینی ارتش آمریکا به طور مداوم تلاش کرده است تا قابلیت های  مانند MPF را حفظ کند. حتی با وجود کاهش این قابلیت ها در طول جنگ جهانی علیه تروریسم نیاز به  قابلیت های همچون MPF  در بین  فرماندهان IBCT امروز بازتاب دارد. MPF قابلیتی است که باید حفظ شود تا IBCTها در زمان انتقال نیرو زمینی به عملیات چند دامنه و عملیات در مقیاس بزرگ بسیار قدرتمند باقی بمانند. پس از تاخیر پیش آمده در افزایش توانمندی های نیروی زمینی در جنگ جهانی علیه تروریسم، به نظر می رسد که نیروی زمینی در تلاش است تا شکاف در قابلیت های خود را کاهش دهد. با توجه به آنچه در مورد کاربرد MPF مورد بحث قرار گرفت، ارزش آن را دارد که  نیروی زمینی‌ آمریکا در مورد افزایش قابلیت های MPF در آینده فکر کند. ارتش برای حفظ و ارتقای در قدرت آتش، تحرک پذیری، حفاظت و حملات ناگهانی چه خواهد کرد؟  

یک ارتقاء احتمالی برای افزایش تواناییها میتواند ادغام بیشتر وسایل نقلیه زمینی بدون سرنشین، وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین و شبکه های هوش مصنوعی در نیروها باشد. روبات‌های که می‌توانند به‌طور خودکار به سمت ایستگاه‌های سوخت‌گیری حرکت کنند، سوخت‌گیری نمایند و  به سمت خدمه بازگردند.  بدون شک خطر کمتری برای سربازانی که تامین تدارکات و  لجستیک را انجام می‌دهند در نظر گرفته می شود و هدف کمتری برای نیروهای دشمن می باشند. خودروهای بدون سرنشین و هواگردهای بدون سرنشین نیز می توانند با کاهش نیاز به نیروهای شناسایی با MPF یا تیم های رزم ترکیبی استفاده شوند. هوش مصنوعی پهپادها می‌تواند برای ارتباط و انتقال رادیویی در طول درگیری ها کمک کنده باشد و یا به خدمه کمک کند تا خطرناک‌ترین اهداف را از بین ببرند. این سناریوها تنها یکی از صدها فرصتی است که می‌تواند یکپارچگی بین نیروی انسانی و ماشین‌ها را به ارمغان آورد.

 

توسعه دکترین MPFها به اندازه به خدمت گرفته شدن آن مهم است.  احتمالاً به دلیل شکل ظاهری آن مانند آبرامز استفاده می شود که می تواند برای ادغام آن در تیم رزم ترکیبی مضر و خطرناک باشد. همانند  فرماندهان نظامی آمریکایی در جنگ جهانی دوم که گروهان زره کوب ها را دریافت کرده و از آن‌ها همانند  تانک‌های شرمن استفاده میکردند. دکترین، تکنیک ها و روش ها باید با ماموریت و هدف تعیین شده برای MPF  مطابقت داشته باشد، در غیر این صورت استفاده نادرست از آن می‌تواند باعث شود در اینده سرمایه گذاری جدیدی برای ساختن پلتفرم مناسب تر برای پشتیبانی از عملیات IBCT صورت نگیرد. واحدهایIBCT  بدون شک می تواند بدون پلتفرم MPF برای پشتیبانی از ماموریت های خود به مبارزه ادامه دهد. با این حال، MPF میتواند خطرات را کاهش دهد. دلیلی وجود دارد که مفهوم شبیه MPF یعنی یک پلت فرم زرهی سبک که می تواند شلیک های دقیق را انجام دهد در گذشته چندین بار تکرار شده است ( تانک های سبک M3  استوارت،  M24چفی،  M41 بولداگ و M551شریدان(. توانایی میدان دادن به تیم های رزم ترکیبی برای  برتری داشتن در مقابل رقیبان نزدیک هم‌سطح آمریکا و در پاسخ به تهدیدات مختلف مهم است. این پلت فرم IBCT را قادر می سازد تا از نظر تاکتیکی قدرتمند و از نظر راهبردی متحرک باقی بماند و در عین حال تلفاتی را که در صورت عدم پشتیبانی مستقیم نیروها برای مقابله با تهدیدات تقویت شده و تهدیدات زرهی رخ می دهد، کاهش دهد.

 

تحول از عملیات های ضد شورش به عملیات در مقیاس بزرگ فرصت مناسبی برای سرمایه گذاری بر روی ایجاد  تیم رزم ترکیبی بهتر در IBCT ها است که میتواند تلفات را از طریق قدرت آتش، افرایش قدرت مانور پذری و اثر حملات ناگهانی در درگیری مسلحانه بعدی کاهش دهد.

 

 

اصطلاحات :

BCT   : تشکیل‌های اولیه رزم ترکیبی نیروی زمینی ارتش آمریکا هستند. آنها نیروهای تاکتیکی دائمی، مستقل، خودکفا و استانداردی هستند که از 3900 تا 4100 سرباز تشکیل شده اند. یک تیم رزمی تیپ شامل واحدهای پشتیبانی رزمی و لجستیک رزمی است که برای تداوم عملیات ضروری است.  همچنین BCTها دارای آموزش و پشتیبانی توپخانه ذاتی نیز هستند. در حقیقت هدف از این تشکیل  BCTها این است که بتوانند به تنهایی عمل کنند، مانند یک لشکر درابعاد کوچک. سه نوع تیم رزمی تیپ وجود دارد: پیاده نظام(IBCT)، استرایکر (SBCT)و زرهی(ABCT). تیم رزمی تیپ پیاده نظام نیز سه نوع است- IBCT سبک، IBCT هوابرد ، IBCT یورش هوایی ( هلی برن)

 

واحد فرمان پرتاب (CLU) :  واحد CLU موشک جاولین دارای یک دید یکپارچه روز/شب است و قابلیت درگیری هدف را در شرایط آب و هوایی نامساعد را فراهم می‌کند.  واحد CLU همچنین ممکن است در حالت مستقل برای نظارت میدان نبرد و شناسایی هدف مورد استفاده قرار گیرد.

 

جدول سازمان و تجهیزات  (TOE):  در این جداول بخش ها، کارکنان و تجهیزات واحدها در آن مشخص شده است. همچنین اطلاعاتی در مورد ماموریت و قابلیت های یک واحد و همچنین وضعیت فعلی واحد ارائه می دهد.

 

سیستم اکتساب هدف بهبودیافته (ITAS):  یک سیستم تسلیحاتی چند منظوره است که به عنوان شناسایی، نظارت و سنسور اکتساب هدف استفاده می شود. ITAS قابلیت شلیک ضد زره/دقیق دوربرد را برای پیاده نظام ارتش فراهم می کند.

 

گروهان تسلیحات گردان : یک واحد نظامی به اندازه  گروهان که با یک گردان پیاده برای پشتیبانی رزمی ادغادم میشود. این گروهان مجهز برای پشتیبانی دارای یک جوخه مسلسل سنگین (HMG)، یک جوخه خمپاره انداز 81 میلی متری و یک جوخه ضد زره است.

 

  درگیری های قاطع : در جنگ زمینی ویا دریایی،  به درگیری گفته میشود  که در آن یک واحد کاملاً مشغول در نظر گرفته می شود و نمی تواند مانور دهد یا خود را بیرون بکشد و در غیاب کمک های بیرونی، عمل کند تا مبارزه را پایان دهد و یا با نیروهای موجود برنده یا شکست بخورد.

 

زمین محدودکننده : این نوع زمین مانع حرکت یا کند شدن حرکت واحدهای رزمی می شود. به عنوان مثال زمین های شهری، جنگل های انبوه و...

 

گردان مانور : متشکل از سه یا چند واحد به اندازه گروهان و یک گروهان ستادی است. هدف اصلی پشتیبانی از تیم‌های رزمی تیپ ( BCT) پس از استقرار، انجام وظایف سطح تاکتیکی و پشتیبانی است.

 

 

منبع

نقل با ذکر نام میلیتاری بلامانع است

[Crash 18,582]

خصوصیات فنی MPF

 

در  پست قبلی در مورد اهمیت و لزوم به کارگیری MPF در نیروی زمینی ارتش آمریکا صحبت شد. در ادامه جنبه های فنی MPF صحبت خواهد شد.

 

ارتش آمریکا برای به خدمت گرفتن MPF رقابتی را در سال 2018 برگزار کرده بود. در این رقابت دو شرکت دفاعی جنرال داینامیکس  و بی‌ای‌ئی سیستمز شرکت داشتند. اما این رقابت با حاشیه های همراه بوده است. بی‌ای‌ئی سیستمز به خاطر مشکلات از جمله درگیر بودن برای تامین سفارشات ارتش آمریکا برای پروژه های همانند AMPV و ACV در کنار شیوع بیماری کووید-19 یک سال و نیم دیرتر از زمان پیش بینی شده نمونه اولیه محصول خود را به ارتش آمریکا تحویل داد. در سال 2022 خبرگزاری های دفاعی اعلام کردند شرکت بی‌ای‌ئی سیستمز  به دلیل مشکلات عدم انطباق، از رقابت محروم شده است. این تصمیم باعث می‌شود که جنرال داینامیکس  تنها رقیب باقی مانده باشد.  این در حالی است که  چند ماه تا برنامه ارتش برای انتخاب برنده باقی مانده است. با این حال مقامات ارتش صحت خبر حذف بی‌ای‌ئی سیستمز را تایید نکرده اند. افسر اجرایی برنامه MPF برای سیستم های رزم زمینی سرتیپ گلن دین  گفت که مرحله انتخاب در این رقابت ادامه دارد و برنامه در مورد تولید ابتدایی در سه ماهه سوم سال مالی 2022  حدود ژوئن برنامه ریزی شده است. برنامه تجهیز اولین واحد به MPF تا سه ماهه چهارم سال مالی 25 است. همچنین در بودجه تصویب شده سالی مالی 23 ارتش امریکا ساخت و تحویل 28 دستگاه MPF آورده شده است. با توجه به تامین بودجه و رضایت ضمنی نیروی زمینی ارتش امریکا از  رقابت MPF  به نظر میرسد باوجود حذف یکی از رقیبها پروژه ادامه خواهد داشت.

 

با توجه به شایعات حذف بی‌ای‌ئی سیستمز از رقابت در ادامه فقط نمونه اولیه MPF  ساخت شده جنرال داینامیکس بررسی میشود. (در صورت تغییر در برنامه MPF و ارائه نمونه جدیدتر در ادامه تاپیک معرفی خواهد شد.)

 

برجک MPF  جنرال دینامیکس از آلیاژ آلومینیوم جوش کاری شده در کنار زره های اضافه شونده و فاصله دار ساخته شده است . سلاح اصلی توپ 105م.م خاندار مدل M35 و سلاح های ثانویه شامل مسلسل هم محور 7.62 م.م و مسلسل 12.7 م.م بر روی برجک است. محل ذخیره مهمات توپ 105 م.م اصلی در بخش پشت برجک و در محفظه امن مهمات ذخیره میکند. پیشرانه در جلوی خودرو و سیستم اگزوز در عقب قرار دارد. احتمالاً MPF  مجهز به گیربکس ساخت آلیسون و موتور دیزل آمریکایی باشد. سیستم تعلیق از نوع هیدروپنوماتیک ساخت شرکت Horstman است و در هر طرف از شاسی شش چرخ جاده ای نصب شده است. این سیستم تعلیق به خودروهای رزمی قابلیت تنظیم ارتفاع میدهد.  همچنین این سیستم تعلیق موجب می شود سرعت خودروهای رزمی در خارج از جاده افزایش یابد و میزان ارتعاشات کاهش یابد. این سیستم تعلیق وزن کمتری در مقایسه با سیستم های تعلیق میله پیچشی متدوال دارد.

 

خدمه چهار نفره شامل فرمانده، توپچی، راننده و لودر است. دید اولیه توپچی ساخت شرکت ریتیان در جلوی دهلیز فرمانده قرار دارد. فرمانده مجهز به دید مستقل پانوراما نسخه PASEO  ساخت شرکت Safran است. در بخش پشت برجک MPF  جنرال دینامیکس مجهز به سیستم صوتی کشف محل آتش Metravib Pilar V قرار دارد. این سیستم می تواند خدمه را در زمان وقوع تهدیدات راهنمایی کند و در افزایش اگاهی موقعیت خدمه نقش بسزایی خواهد داشت. 

 

محل ذخیره سازی مهمات در بخش پشت برجک است

 

 

سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک MPF ساخت شرکت  Horstman

 

دید مستقل پانوراما نسخه PASEO برای فرمانده خودرو MPF 

 

سیستم صوتی کشف محل آتش Metravib Pilar V

در بحث مهمات ارتش آمریکا در نظر دارد همانند تانک های ابرامز که مهمات 120 م.م M1147 AMP ( مهمات چند منظوره پیشرفته ) را سفارش داده بود برای خودروهای MPF نسخه 105 م.م مهمات AMP  را سفارش بدهد. نمونه 105 م.م  همانند نمونه 120 م.م دارای فیوز قابل برنامه ریزی است و این مهمات را میتوان در سه حالت منفجرشونده در هوا ( انفجار در بالای هدف مثلا بالای سنگر خاکی)، انفجار نقطه ای (انفجار رو به روی هدف ) و یا تأخیری (انفجار در داخل یک هدف مثلا بعد از عبور از دیوار و یا سنگرها)  استفاده کرد.  نسخه 105 م.م مهمات AMP با سه گلوله قدیمی 105 میلی متری M456 شدیدالانفجار ضد زره، M393  شدید الانفجار با سر له شونده  و  M1040 ساچمه زن جایگزین میشود. مهمات 105 م.م AMP موجب کاهش بار لجستیکی و راحتر تر شدن کار خدمه برای بارگذار مهمات مناسب به خاطر کاهش تنوع مهمات خواهد شد. همچنین بهکارگیری این نوع مهمات موجب افزایش انعطاف پذیری خودروهای MPF در برابر تهدیدات مختلف می شود. نورتروپ گرومن قراردادی برای ساخت مهمات 105 م.م AMP در سال 2020 دریافت کرده است. انتظار می رود که تولید کامل آن در سال مالی 2028 آغاز شود.

سه گلوله M456 شدیدالانفجار ضد زره، M393  شدید الانفجار با سر له شونده و M1040 ساچمه زن که با ورود مهمات 105 م.م AMP  به طور کامل کنار گذاشته خواهند شد.

 

[MR9 114,505]

 

 

مقدمه :

درطول دویست سال گذشته ، از انقلاب آمریکا تا میدان های نبرد عراق و افغانستان ، پیاده نظام ارتش ایالات متحده  همواره تلاش می نمود تا از عامل تحرک ، به منظور دست زدن به مانورهای پیچیده جهت کسب برتری در برابر دشمن خود ، استفاده کند . با این حال ، یگانهای پیاده نظام سبک ، گرچه استخوان بندی اصلی نیروی زمینی را تشکیل می دهد ولی با محدودیت های بسیاری در حوزه های اساسی نظیر قدرت آتش و حفاظت روبرو هستند که این مشکل دهه هاست که  پابرجا بوده و ارتش نیز همواره برای پُر کردن شکاف مزبور ، تلاش کرده است . علاوه براین ، اجرای عملیات رزمی ، در یک محیط رزم چندبُعدی ، باعث شده تا وجود قابلیت نفوذ سریع به مناطقی که دشمن از آن بخوبی دفاع می کند ، برای پیاده نظام به یک مولفه بسیار حیاتی تبدیل گردد ، به همین دلیل برخی معتقدند که  جنگ افزار جدید ارتش ، که اکنون با شناسه  ام-10 بوکر شناخته می شود ، ابزاری است که به شکل صعودی ، میزان مرگ آوری عناصر پیاده نظام سبک اسلحه را افزایش خواهد داد . بدین ترتیب ، با معرفی ام-10بوکر ، عناصر پیاده نیروی زمینی اکنون می توانند ضمن دراختیار گرفتن یک سامانه رزمی با قدرت آتش مناسب ، آزادی عمل بیشتری را برای اجرای مانورهای آفندی بدست آورند  . به زبان ساده ، ام-10 به پیاده نظام سبک اسلحه نیروی زمینی این فرصت را میدهد تا به یگانهای رزمی 2040 تبدیل شوند . این سامانه جدید زرهی که  پیش از این با شناسه سامانه متحرک با قدرت آتش بالا (MPF) شناخته می شد ، پس از تکمیل برنامه و رونمایی ، به اسامی دوتن از سربازان ارتش مزین گردید.

 

 

 

تحرک و حفاظت از پیاده نظام پس از ابداع پیشرانه های احتراق داخلی به اولویت شماره یک ارتش ها تبدیل شد 

 

 

قدرت آتش و صورتبندی های پیاده نظام سبک اسلحه

نیروی زمینی ارتش ایالات متحده در سالهای پایانی دهه شصت میلادی ( 1967 ) با سرمایه گذاری بر روی تانک سبک ام-551 شریدان ، گام های اولیه خود را برای افزایش قدرت آتش یگانهای پیاده برداشت که بیشتر ناشی از درسهای آموخته شده از میدان جنگ ویتنام بشمار می رفت  به همین دلیل ، با آغاز عملیات طوفان صحرا ( 1991) ، شریدان به بخش جدایی ناپذیر از واحدهای پیاده ارتش تبدیل گشت ، تا جایی که در زمان پیشروی لشکر هشتاد و دوم هوابرد به درون خاک کویت ، شریدان به عنوان یک سکوی آتش به نسبت مطلوب برای عناصر پیاده این واحد محسوب می گردید ، اما این پیکربندی زرهی ، محدودیتهای به نسبت تاثیرگذاری را در حوزه هایی نظیر حفاظت و همچنین اطمینان پذیری رزمی به نمایش می گذاشت ، به همین دلیل ، ارتش تدریجا" این سامانه را بازنشست نموده و بسوی یک پیکربندی جدید با شناسه ام-8 ( Armored Gun System) حرکت نمود که بدلایل مختلف از جمله هزینه های مربوط به توسعه فناوری آن ، هرگز وارد خدمت نشد .

 

 

 

تانک سبک ام-551 شریدان برای مدتهای طولانی نقشی را ایفا نمود که اکنون ام-10 بوکر باید آن را برعهده گیرد 

ولی بدلایل مختلف چندان مورد پسند نیروی زمینی قرار نگرفت و درنهایت از رده خدمتی کنار گذاشته شد 

 

 

با این اتفاق و بازنشست شدن تمامی شریدان های عملیاتی نیروی زمینی ، اکنون عناصر پیاده ارتش به شکل ذاتی از آتش پشتیبانی دوربرد مستقیم بی بهره شدند که این مساله به مدت دودهه ادامه پیدا نمود . با این وصف ، با معرفی ام-10 بوکر ، اکنون نیروی زمینی می تواند ادعا کند که  به شکل همزمان قابلیت نفود به درون استحکامات دفاعی دشمن و همچنین حفظ آزادی عمل کامل در اجرای مانور را در اختیار دارد و به شکل طبیعی ، پس از ورود این سامانه زرهی در سال مالی 2025 به خدمت عملیاتی ، ارتش گامی کلیدی را برای تبدیل شدن به سازمان رزمی 2040 برخواهد داشت .

 

 

با ورود ام-10 به پادگان فورت لیبرتی در انتهای سال 2025 ، لشکر 82 هوابرد به اولین یگانی تبدیل می شود که به این سامانه جدید مجهز خواهد شد که درابتدا یک گردان با سه گروهان ام-10 بوجود آمده  و سپس این فرماندهان هستند که معین می کنند کدام یک از تیپ های رزمی پیاده باید توسط این گردان پشتیبانی شوند . حتی این امکان وجود دارد که خودروهای تازه تحویل شده ، به شکل مساوی میان این تیپ های رزمی تقسیم شده  و یا از سه گروهان موجود ، دو گروهان به یک تیپ ملحق گردیده و تک گروهان باقی مانده نیز بصورت احتیاط نگهداری شوند . پس از انتقال این لشکر به صحنه رزم ، فرمانده واحد فوق تصمیم می گیرد که چگونه باید از آن استفاده کند . با توجه به این موارد ، ارتش احتمالا 504 دستگاه خودروی زرهی موصوف را سفارش می دهد تا در اختیار لشکرهای نیروی زمینی و گارد ملی قرار داده شود .

 

 

برنامه ام-10 بوکر با این فرض بوجود آمد که قابلیت های جابه جایی هوایی

به منظور ارسال سریع آن به هر نقطه از دنیا توسط هواگردهای سی-17 فراهم آید 

 

پیش زمینه تاریخی :

نیاز به یک سلاح سنگین متحرک ، حفاظت شده و با توان آتش دقیق ، همواره یکی از نیازمندی های نیروی زمینی در صحنه های مختلف رزم بوده و این مساله بخصوص در جنگ دوم جهانی ، بخوبی مورد توجه قرار گرفت . درواقع ، پیشروی جوخه های پیاده نظام در مناطق شهری که مستمرا" در معرض تهدید تک تیراندازها یا سامانه های ضد زره وی قرار دارند و می توانند برای مدتها یک نیروی بزرگتر از خود را متوقف نمایند ، مهمترین برگ برنده نیروی تکور ، یعنی تحرک را از آنها می ستانند و این برای برنامه ریزان نیروی مهاجم به هیچ عنوان خبر خوبی بشمار نمی رود . در چنین حالتی ، دو سناریو بیشترین احتمال وقوع را خواهد داشت ، که یکی از میان رفتن مانع مورد نظر و ادامه پیشروی است و یا اینکه یگان پیاده مورد نظر متوقف و توپخانه یا نیروی هوایی را برای پشتیبانی فراخواند .

درهردو سناریو، پیاده نظام مجبور است تا متوقف شده  ( ازدست دادن مزیت تحرک ) و این روند هراندازه بیشتر بطول انجامد ، تلفات افزون تری را برای واحدها مهاجم پدید می آورد . درنتیجه انتظار کشیدن برای استفاده از آتش پشتیبانی برای واحد پیاده بطور قطع ناراحت کننده و پرهزینه است . علاوه براین ،  هراندازه منطقه نبرد ، پیچیدگی بیشتری بلحاظ حضور سامانه های مختلف دفاع هوایی یا ضدآتشبار داشته باشد ، به همان اندازه کاربرد توپخانه یا نیروی هوایی ممکن است چالش برانگیز باشد و این بدان معناست که استفاده از این نوع پشتیبانی ، سریعا" صورت نمی گیرد . مضاف بر تمامی این موارد ، در برابر یک نیروی رزمی همتا ، وجود برتری هوایی دیگر یک مزیت عمده بشمار نمی رود و این برای صورتبندی های پیاده ، یک خطر عمده محسوب می گردد.

 

 

 

راست : جاولین 

چپ : ام-72

 

https://www.aparat.com/v/E6YXU

 

بر روی زمین ، در حال حاضر ، گروه های پیاده نیروی زمینی از سامانه های ضد زره سبک ام-72 یا جاولین استفاده می کنند که به شکلی واضح ، حفاظتی را برای آنها بوجود نمی آورند و در کنار ، با وجود اینکه سامانه هایی مثل جاولین ، یک جنگ افزار ضد زره با کارایی بالا محسوب می شود ولی استفاده از این سیستم های گرانقیمت برای انهدام مواضع پیاده نظام یا تیربار دشمن چندان به صرفه ، به نظرنمی رسد . اما اگر پیاده نظام سبک اسلحه به جای جاولین ، به یک سامانه جنگ افزاری با قدرت آتش بالاتر و حفاظت افزون تر مسلح شود ، چه اتفاقی رخ خواهد داد ؟ این همان مساله ای است که ام-10 برای پاسخ به آن طراحی و احتمالا تولید می شود .

 

 

 

 

 

بدین ترتیب ،  ام-10 با عنوان اولیه سامانه متحرک با قدرت آتش بالا که به یک جنگ افزار 105 م.م مسلح شده و می تواند با سرعت حدود 40 مایل ( 64 کیلومتر درساعت ) از پیاده نظام ، پشتیبانی کند . درواقع ، ام-10 به گونه ای طراحی شده  که عناصر پیاده در سطح تاکتیکی با دشمن درگیر می شوند با این تفاوت که پس از عملیاتی شدن این سامانه ، امکان شلیک های دقیق و دوربرد برای چنین یگانهایی فراهم شده است . این خودروی زرهی جدید ، با اجرای آتش دقیق و دوربرد خود ، دشمن را مجبور می کند تا قبل از اینکه برد سلاح هایش به نیروهای درحال پیشروی برسد ، از صحنه خارج شود و این بطور طبیعی ، به پیاده نظام خودی کمک می کند تا با آزادی عمل بیشتری ، از مزیت های تاکتیکی خود استفاده کند . علاوه براین ، ام-10 بدلیل نوع خاص طراحی خود براحتی قابلیت جابه جایی داشته ، بطوریکه هر فروند سی-17 میتواند 2 دستگاه ام-10 را به نزدیکترین نقطه منتهی به صحنه درگیری برساند .

 

 

اطمینان پذیری رزمی و فراتر از آن :

پس ازآغاز عملیات اورلرد و تهاجم متفقین به نرماندی ، ارتش سوم ژنرال پاتون با قرار گرفتن در راس پیکان عملیات تهاجمی ، وظیفه نفوذ به درون خطوط دفاعی ورماخت را برعهده داشت ، اما به محض اتمام سوخت ، این پیشروی  سریع ، به همان سرعتی که آغاز شده بود ، خاتمه پیدا کرد که به گواه تمامی مورخین نظامی ، علت آن را باید در شکست زنجیره تامین تدارکات و بخصوص سوخت جستجو نمود . در همین رابطه ، پاتون طی نامه ای به آیزنهاور ، چنین گفت که سربازان من می توانند ، کمربندهای خود را بجوند ولی تانکهای من باید بنزین داشته باشند .

 

 

 

توقف ارتش سوم ژنرال پاتون که گفته می شود در نتیجه عدم توانایی شبکه لجستیک ارتش در تامین سوخت واحدهای زرهی یگان نامبرده بوجود آمد 

زیان چندانی را در سطح استراتژیک به عناصر مهاجم وارد ننمود ولی هیچ کس اطلاع ندارد که اگر این اتفاق در صحنه نبرد قرن 21 رخ دهد ، چه پیامدهایی را از خود برجای می گذارد 

 

بدین ترتیب ، ستون های زرهی پاتون به مدت 5 شبانه روز متوقف شدند و اگرچه ، ورماخت موفق نشد تا ازاین توقف بهره ای ببرد ولی عدم تحویل 400 هزار گالن سوخت به ارتش سوم ، باعث گردید تا روند پیشروی سریع این ارتش ، برای مدتی ، تبدیل به یک سکون ناراحت کننده شود . نکته ای که این واقعه تاریخی می تواند برای ارتش های آینده تبدیل به یک درس عبرت گردد ، این است که  اگر این توقف 5 شبانه روزی ، در یک درگیری قرن بیست و یکمی رخ دهد ، چه تبعاتی را برای سازمان مسلح مزبور خواهد داشت ؟

 

نمایش تانک سبک BAEسیستمز در مجمع سالانه زرهی ارتش ایالات متحده - 2016

 

https://www.aparat.com/v/7DXnJ

 

چنین مشکلی ، برای واحدهای زرهی نیروی زمینی و بخصوص یگانهای مجهز به ام-10 یک چالش قابل توجه به نظر می رسد . درواقع ، سوخت و مهمات ، دو مولفه بسیار با اهمیت در ادامه کار یگانهای زرهی یا سوار-زرهی است و بطور طبیعی ، عناصر پیاده نظام سبک اسلحه ، قابلیت حمل مقادیر زیادی سوخت و مهمات را با خود ندارند . با این حال ، گرچه می توان تصور کرد  که  سوخت به صورت بالقوه از منابع محلی نیز قابل تهیه است ولی مهمات کالیبر بزرگ ، به شکل اختصاصی باید از انبارهای مهمات ارتش تامین گردد . هردوی این موارد برای نگهداری و حمل ، فضای قابل توجهی را نیاز دارند  ، بعنوان مثال ، یک بسته کامل مهمات برای ام-10 چیزی در حدود 330 پاوند ( حدود 150 کیلوگرم ) وزن دارد که بسیار اشتعال زا و ذاتا" خطرناک هستند که این خود نیازمند تعریف سطح جدیدی از زنجیره پشتیبانی از نیروهای پیاده است .

در نتیجه برای اجتناب از رخدادهایی نظیر آنچه که برای پاتون در جنگ دوم جهانی رخ داد ، فرماندهان یگانهای مجهز به ام-10 نیاز به ایجاد یک حوزه مفهومی جدید از لجستیک رزمی دارند که به اطمینان پذیری ام-10 در صحنه نبرد کمک می کند . در همین رابطه ، ام-10 به مانند خودروی رزمی پیاده نظام ام-2 برادلی ، می تواند قبل از سوختگیری مجدد ، به مدت سه شبانه روز در صحنه عملیات به شکل فعال باقی بماند .

 

پی نوشت :

1-  استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند.

2- ادامه دارد .... 

 

[MR9 114,505]

بخش دوم :

 

 

 

 

 

برنامه سامانه متحرک با قدرت آتش بالا (MPF)

از یک نظر ، برنامه ای که اکنون ام-10 بوکر شناخته می شود ، بخشی ازیک طرح بزرگتر با شناسه نسل بعدی خودروهای رزمی (NGCV) بشمار می آید که قرار است قابلیتهای رزمی جدیدی را دراختیار نیروهای زمینی  قرار داده و بطور کامل جایگزین پیکربندی های در حال خروج از خدمت فعلی گردد . اگر این مساله مبنایی برای تحلیل برنامه MPF قرارگیرد ، باید توضیح داد که پروژه NGCV از 5 زیر مجموعه بشرح ذیل تشکیل می گردید :

 

   

 

 

 

 

الف : خودروی رزمی سرنشین دار انتخابی (OMF) بعنوان جایگزینی برای خودروی رزمی برادلی

ب: خودروی چند منظوره زرهی (AMPV) برای جایگزینی نفربرهای زرهی ام-113

ج: سامانه متحرک با قدرت آتش بالا (MPF) برای افزایش قدرت آتش واحدهای پیاده نظام سبک اسلحه

د: خودروی رزمی رباتیک (RCV) که در قالب سه خودروی سبک ، نیمه سنگین و سنگین طراحی مفهومی عرضه شد.

ه: پیکربندی مرگبارقاطع (DLP) بعنوان جایگزین تانک اصلی میدان نبرد آبرامز

 

 

روند توسعه ایده پشتیبانی آتش (هاموی مجهز به  تیربار ام-2/ ضدزره تاو و نارنجک انداز مارک-19  تا ایده MPF) 

 برای یگان های پیاده سبک اسلحه ارتش ایالات متحده 

 

در میان برنامه های پیش گفته ، طرح موسوم به MPF بر روی طراحی و تولید یک پیکربندی بسیار متحرک و بشدت مسلح متمرکز بود که همه کارشناسان معتقد بودند که ارتش بدنبال یک تانک سبک جدید برای خود است ولی این مساله از سوی پنتاگون بشدت رد شد. با این حال ، پس از بررسی طرح های مختلف ، دو طرح از دپارتمان سامانه های زمینی جنرال داینامیکز موسوم به گریفین-2 (GDLS) و همچنین طرح ام-8 ای جی اس شرکت BAE سیستمز به مرحله نهایی راه پیدا کردند .

 

 

ابعاد تانک سبک ام-8 به گونه ای در نظر گرفته شده بود که امکان حمل آن توسط هواگردهای ترابری وجود داشت 

 

نامزد اول : ام-8

خودروی زرهی ای جی اس ام-8 محصول شرکت  BAE سیستمز ، به نوعی نمونه بازطراحی شده پروژه قدیمی این شرکت برای جایگزینی تانک سبک ام-551 شریدان است که با شناسه Ridgeway شناخته می شود. این خودرو ، از ابتدای دهه هشتاد میلادی ، بصورت مشترک توسط اف ام سی کورپورشین و یونایتد دیفنس توسعه داده شد که نهایتا" درسال 1995 مورد پذیرش ارتش قرار گرفت ولی بدلیل کاهش بودجه کل برنامه درسال 1997 متوقف گردید و اکنون تنها شش دستگاه از این نمونه وجود دارد ، در حالی که هم زمان اولویت ارتش بر روی خودروی چرخدار ام-1128 استرایکر گذاشته شد .

 

 

 

مقایسه حفاظت زرهی سطح 2 و3 تانک سبک ام-8 

 

ام-8 بعنوان یک طرح نوآورانه ،ترکیبی از تحرک ، حفاظت و قدرت آتش را به نمایش می گذاشت و مهم تراز همه بدلیل استفاده گسترده از آلیاژ آلومینیوم 5083 بسیار سبک وزن بود که نیروی زمینی بشدت بدان توجه داشت . اما با توجه به ماموریتهای محوله به آن ، سه بخش یا سه سطح زره مدولار را بخود می دید که شامل :

 

حفاظت زرهی سطح یک تانک سبک ام-8

 

بسته زرهی سطح یک :  که مجموعه ای از کاشی های سرامیکی را دربر می گرفت از خودروی مورد بحث دربرابر آتش تسلیحات کالیبرکوچک و ترکش های توپخانه محافظت می نمود و بدلیل سبک بودن قابل توجهی که داشت ( حدود 18 تن )  امکان پرتاب آن با هواگردهای سی-130 وجود داشت 

 

 

حفاظت زرهی سطح دو تانک سبک ام-8

 

بسته زرهی سطح دو : این بسته شامل صفحات زرهی فلزی از جنس تیتانیوم ، وزن خودرو رابه حدود 20 تن می رساند و امکان محافظت از خدمه دربرابر سلاح های ضدزره سبک را فراهم می کرد . این خودرو هنوز با سی -130 قابل حمل بود ولی امکان پرتاب آن از هواپیما وجود نداشت .

 

 

 

حفاظت زرهی سطح سه تانک سبک ام-8

 

بسته زرهی سطح سه :  آخرین سطح حفاظت زرهی خودروی ام-8 از یکسری جعبه های پیچ و مهره شده به بدنه تشکیل می گردید که  برای ورود اضطراری برای صحنه نبرد پیشنهاد می گردید ولی به دلیل وزن بالا ( حدود 24 تن ) دیگر امکان جابه جایی با سی-130 برای آن وجود نداشت .

 

 

 

راست: مکانیزم بارگذار خودکار تانک سبک ام-8

چپ: نمای بُرش خورده فوقانی تانک سبک ام-8 ، جایگاه استقرار مهمات و خدمه 

 

این تانک سبک با مجهز شدن به یک پیشرانه 550 اسب بخاری دیزل 6V92TA میتوانست با سرعت حدود 45 کیلومتر درساعت ، در یک برد 480 کیلومتری بحرکت درآید . سلاح اصلی این تانک سبک ، یک قبضه توپ 105 م.م ام-45 ، یک قبضه تیربار 7.62م.م ام-240 و یک قبضه تیربار12.7 م.م ام-2 بود ، در حالی که امکان نصب نارنجک انداز مارک-19 نیز روی آن وجود داشت. بارگذاری مهمات این خودرو بواسطه استفاده از یک سامانه جدید ، بصورت خودکار صورت می گرفت و برای بحرکت درآوردن آن ، 3 خدمه بکارگرفته می شدند . اگر چه سفارش نیروی زمینی ارتش آمریکا به 237 دستگاه رسید ولی کل طرح به یکباره متوقف گردید.

 

 

گریفین 3

نامزد دوم : گریفین

دومین پیشنهادی که برای برنامه MPF ارائه گردید ، محصول جنرال داینامیکز بشمار می آمد که پیش از این ، طرح خود را در رویداد سالانه زرهی ارتش به سال 2016 رونمایی کرده بود . شاسی این محصول ، از برنامه بریتانیایی آژاکس (اسکات اس وی ) به امانت گرفته شد که برجک جوشکاری شده آن ، به یک قبضه توپ 120 م.م ایکس ام-360 مسلح می گردید که پیش از در برنامه سامانه های رزمی آینده (FCS) وجود می داشت . براساس داده های موجود ، تا کنون سه نمونه از گریفین معرفی شده است که شامل :

 

  

 

گریفین -1

 

1- گریفین -1 : نمونه مسلح شده به یک قبضه توپ 120م.م با وزنی درحدود 28-27 تن

2- گریفین -2 : خودروی پشتیبانی آتش مسلح به یک قبضه توپ 105 م.م با وزنی درحدود 38 تن

 

  

 

گریفین -3

3- گریفین -3 : خودروی رزمی پیاده نظام مسلح به یک قبضه توپ کالیبر 50م.م برای جایگزینی برادلی با وزنی درحدود 50-38 تن

 

 

سیر تحویل برنامه MPF  از 2016 تا 2020

 

روند تصمیم گیری برای نمونه نهایی :

ارتش ایالات متحده در نوامبر سال 2017 درخواست رسمی خود را برای آنچه که  سامانه متحرک با قدرت آتش بالا (MPF) نامیده می شود ، به پیمانکاران دفاعی این کشور ارائه داد تا پس از بررسی نیازمندی ها ، طرح برنده کار خود را برای تولید پیش نمونه از سالی مالی 2019 آغاز نماید . در همین زمینه ، ژنرال دیوید باست ، افسراجرایی برنامه سامانه های زمینی ارتش دراکتبر 2017 مدعی شد که این نیرو تلاش می کند تا اولین نمونه را ظرف 15 ماه  پس از انعقاد قرارداد ، تحویل گیرد و سپس ظرف شش ماه ، آزمایش های میدانی جهت ارزیابی رقبا انجام و درنهایت نمونه مطلوب معرفی گردد . درواقع امر ، برنامه MPF پس از شکستهای سریالی نیروی زمینی برای نوسازی ناوگان خودروهای زرهی خود که درقالب برنامه های GCV ( خودروی رزمی زمینی آینده ) و سامانه های رزمی آینده ( FCS) صورت گرفته بود ،  به نقطه امیدواری فرماندهی این نیرو تبدیل گردید .

 

 

حفاظت زرهی جانبی گریفین -2

 

درواقع امر ، نقطه بنیادین در فلسفه برنامه MPF ، قابلیت جابه جایی و تحرک این سامانه به نقاط مختلف جهان از طریق هوا بود  ، چرا که ارتش اعتقاد داشت عناصر پیاده وی ، قدرت آتش کافی را برای مواجهه با نیروی دشمن دراختیار ندارند . این بدان معنا بود که نیروی زمینی پس از یک دهه رویارویی در صحنه های رزم کم شدت علیه شبه نظامیان ، اکنون بصورت فزاینده ای نگران شده بود که ممکن است قابلیت ورود به عملیات متعارف در برابریک نیروی همتا را ندارد .

این نگرانی ، پس از کنترل کامل روسها برشبه جزیره کریمه در سال 2014 و آغاز بحران نظامی در اوکراین ، بیش از گذشته ، آشکارتر گردید و ارتش متوجه شد که باید بسرعت توان آتش پیاده نظام خود را افزایش دهد . بدین ترتیب ، برنامه MPF در کنار سایر طرح های پیشنهادی ، باید نیازهای ارتش را درصحنه نبرد اروپایی تامین می نمود . در این رابطه پیشنهادهای مختلفی نظیر نصب یک قبضه توپ 30 م.م برروی خودروی زرهی استرایکر یا برجک مجهز به تیربار کالیبر12.7 و سامانه های نارنجک انداز 40 م.م مارک-19 یا سامانه های ضد زره جاولین ارائه گردید . برخی ازناظران نظامی معتقدند که  نیروی زمینی تمامی تلاش خود را براین مساله متمرکز نموده که تا حد امکان ، نیازمندی های پیشنهادی ، شرکتهای دفاعی را محدود نکند ولی در مجموع ، بنیاد این طرح ، بر نابودی استحکامات دشمن در زمین های باز یا ساختمان های تقویت شده برای جنگ شهری در مناطق مسکونی و همچنین طیف متنوعی از خودروهای زرهی او را ازمیان بردارد .

 

تانک سبک ام-551 شریدان و عملیات پرتاب از سی-5 گالاکسی

 

https://www.aparat.com/v/KicVT

 

علاوه براین ، طرح پیشنهادی باید به اندازه ای سبک می بود ( در محدود 30-25 تن ) که امکان حمل آن توسط هواگردهای ترابری تاکتیکی نظیر سی-17 و یا حتی سی-130 صورت پذیرد . اما ازآنجایی که هر سی-17 نیروی هوایی می تواند یک دستگاه آبرامز  را با خود حمل کند ، برنامه MPF  می بایست در محدوده وزنی مشخصی تولید می شد تا حمل دو دستگاه ازآنها توسط این هواگرد میسر گردد. مضاف برآن ، خودروی موصوف باید در برابر آسیب های ناشی از برخورد ترکش های توپخانه ، تسلیحات کالیبرکوچک یا مهمات سبک هواپایه و پس از نصب کیت های زرهی اضافی در برابر مهمات ضد زره ، بقاءپذیری بالایی را به نمایش گذارد . در مقابل ، ارتش اصراری بر اینکه خودروی مزبور باید چرخدار یا شنی دار باشد نداشت ، ضمن اینکه برنصب یک سلاح خاص بعنوان جنگ افزار اصلی نیز تاکید نمی نمود ولی بعنوان یک قاعده غیر رسمی ،  نیروی زمینی معتقد بود که  خودروی بدون شنی ، چندان از توان لازم برای حرکت درتمامی محیط های رزمی برخوردارنیست و طبیعتا" نمی توان آن را در قالب تانک سبک تعریف نمود ، یا اینکه در شکل افراطی تری ، ارتش خودروی زرهی بدون شنی را اصولا تانک خطاب نمی نمود .

 

آزمایش میدانی تانک سبک ام-8

 

https://www.aparat.com/v/buycD

 

در همین زمینه ، دیوید داپ ، سرپرست برنامه MPF نیروی زمینی در ژوئن سال 2017 در اظهارنظری ، بیان نمود که هنوز قصدی برای نامیدن این برنامه بعنوان یک تانک سبک وجود ندارد ولی درواقع ، این برنامه یک تانک سبک بشمار می رود که به شکل خاص برای پشتیبانی آتش مستقیم پیاده نظام طراحی شده  و به این واحدها کمک می کند تا برموانعی که ممکن است بر سر راه پیشروی آنها قرار داشته باشد ، غلبه نمایند . بدین ترتیب ، برخی تحلیلگران نظامی معتقدند که  بهتر است به جای اصلاح تانک سبک ، این برنامه در قالب " توپ تهاجمی " توسعه پیدا کند ، چرا که این طرح الزاما" برای رویارویی با زرهی دشمن طراحی نشده است . با وجود تمامی این مسائل ، در همین بازه زمانی ، سه رقیب اصلی ،طرح های خود را ارائه داده بودند که برای یک ناظر عادی ، یک تانک محسوب می شدند ، یعنی یک خودروی شنی دار با برجک مجهز به یک سامانه تسلیحاتی اصلی با کالیبر متوسط که امکان چرخش 360 درجه را دارد .

 

تانک سبک ام-551 شریدان و پرتاب در ارتفاع پائین از پرنده ترابری سی-130

 

https://www.aparat.com/v/aPeMs

 

پس از گذشت مهلت 15 ماهه ارتش به شرکتهای تولید کننده ، جنرال داینامیکز در سال 2016 ، خودرویی را تحت عنوان گریفین بعنوان طرح پیشنهادی خود برای برنامه MPF معرفی کرد . این خودرو ، به میزان قابل توجهی ، مشابه پیکربندی انگلیسی آژاکس بشمارمی آمد که به یک برجک مشابه نمونه ای که بر روی تانک آبرامز قرار داشت ، مسلح شده بود و توپی با کالیبر 120 م.م که به برنامه FCS  تعلق داشت نیز ، سلاح اصلی آن بشمارمی رفت . بخش داخلی برجک خودروی گریفین نیز مشابهت های فراوانی را با برجک آبرامز به نمایش می گذاشت که در مجموع ، خودرویی به وزن 28 تن را عرضه می کرد .

 

 

 

خودروی زرهی 8×8  ترکس-2

 

دومین طرح پیشنهادی برای برنامه MPF  ، نمونه ای بود که بصورت مشترک توسط دو پیمانکار دفاعی کوچکتر ارائه گردید که پیکربندی اصلی آن ، بر روی خودروی زرهی 8×8  ترکس-2 ( Terrex-2 ) قرار داشت و پیش از این نیز 16 دستگاه ازآن برای نیروی دریایی ارتش ایالات متحده تولید شده بود . این نمونه تازه وارد ، به یک برجک مسلح به توپ 105 م.م مجهز می گردید ، هر چند وزن رزمی آن نامشخص می بود . سومین و آخرین طرح پیشنهادی برای برنامه MPF  ، از سوی شرکت BAE سیستمز به نمایش گذاشته شد که بر روی پیکربندی ام-8 قرار داشت . این خودروی شنی دار با وزن کمتر از 20 تن ، به یک قبضه توپ 105 م.م مجهز می گردید . در حالی که گفته می شد شرکت مزبور ، حتی تا مرحله بارریزی این خودرو از ارتفاع پائین را نیز انجام داده ولی انطباق پذیری آن را برنامه نیروی زمینی ارتش ایالات متحده مشخص نبود . با این وجود ، ژنرال باست در اوایل اکتبر 2017 رسما اعلام نمود که نیروی زمینی چندان به قابلیت پرتاب این خودرو از هواگردهای ترابری تمایلی ندارد و برعکس ، مولفه های حفاظت و مرگ آوری آن دردرجه نخست قرار گرفته است .

 

پی نوشت :

1-  استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند.

2- ادامه دارد ....

 

 

[MR9 114,505]

بخش سوم و پایانی 

 

  

 

خودروی رزمی K-21 مجهز به برجک  Cockerill3105

 

پس از ارائه این طرح ها ، به ناگاه در میانه های اکتبر سال 2017 ، در جریان کنفرانس سالانه زرهی ارتش ، شرکت کره ای هاناوا ، نمونه ای از خودروی رزمی K-21 مجهز به برجک  Cockerill3105  را در معرض دید عموم قرار داد که باعث تعجب همگان شد.بر روی کاغذ ، تحویل محصول نهایی برنامه MPF می تواند قابلیتهای رزمی و انعطاف پذیری تاکتیکی یگانهای دریافت کننده چنین سامانه ای را به شکل قابل توجهی ، فراتر از توان آتش خودروهای چند منظوره هاوی مسلح به تیربار ام-2 ، نارنجک انداز مارک-19 و یا موشک ضد زره تاو ، افزایش دهد ، هر چند ارتش در یک برنامه جداگانه تلاش می کند تا خودروهای 4×4 خود را به یک قبضه توپ 30 م.م مسلح نماید ولی این توپ امکان برآورده سازی انتظار نیروی زمینی برای هدف قراردادن مواضع مستحکم شده دشمن را نداشته و طبیعتا برنامه موصوف باید به مسیر خود ادامه دهد .

 

 

مقایسه قابلیت حمل بار میان دو نمونه سی-130 جی و نسخه کشیده تر سی-130جی-30 

 

  

 

تانک سبک ام-8 زمانی طراحی و رونمایی گردید که ارتش ایالات متحده  قابلیت بارریزی هوایی را بعنوان یکی از اصلی ترین مولفه های 

طراحی درنظر داشت . قابلیتی که به این ارتش اجازه می داد تا تحرک خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.

 

رونمایی از تانک سبک گریفین - سال 2016 - مجمع سالانه زرهی ارتش

 

https://www.aparat.com/v/41xHZ

 

شیوه حمل و نقل تانک سبک ام-8 توسط پرنده کی سی-33 ( 747 سری اف ) 

 

 

این برنامه با دراختیار قرار دادن یک خودروی زرهی بزرگتر ، پوشش آتش سنگین تری را برای پیاده نظام فراهم نمایند و حتی بافناوری در حال توسعه ، امکان انهدام اهداف متفاوت تنها با یک نوع مهمات نیز به نظر قابل دسترس خواهد بود . علاوه براین ، ابعاد فشرده تر پروژه MPF امکان ورود به مکانهایی را برای پیاده نظام بوجود می آورد که پیش از این تانکهای آبرامز امکان دسترسی به آن را نداشتند و این برای محیط رزمی اروپا یک قابلیت مهم محسوب می گردد. بعنوان مثال ، موسسه رند در گزارش مهمی که به سال 2016 منتشر گردید ، پیش  بینی نمود که ستون های زرهی ارتش روسیه ، بلافاصله پس از دریافت دستور ، به کمتراز یک هفته برای درهم کوبیدن نیروهای زمینی ارتش امریکا در کشورهای حوزه بالتیک نیاز دارند که این امر بدلیل فقدان سامانه های ضد زره مناسب یا خودروهای زرهی کارآمد که دربرابر آتش توپخانه مهاجمان ، بقاءپذیری بیشتری را به نمایش گذارند ، رخ خواهد داد . این گزارش درست یکسال بعد ،زمانی مورد توجه قرار گرفت که ارتش روسیه ، با برگزاری رزمایش زاپاد ، این نگرانی را پیش  روی طراحان ناتو قرار داد که این تمرین به نوعی تهدیدی برای غرب بشمار میرود .

 

 

سی-5 گالاکسی و اکنون سی-17 گلوب مستر ستون فقرات تحرک استراتژیک ارتش ایالات متحده محسوب می شوند 

پروژه ام پی اف به گونه ای طراحی شده که امکان حمل دودستگاه ازآنها توسط سی-17 امکان پذیر باشد 

 

در میان سه طرح ارائه شده برای برنامه MPF ، نمونه شرکت BAE سیستمز ، به دلایل مختلف از جمله جلو بودن برنامه از زمان بندی اولیه پروژه  MPF و همچنین ساده بودن انطباق آن با ایده نیروی زمینی ، بیشتر مورد توجه قرارگرفت . درواقع ، الزامات اولیه MPF شباهت بسیارزیادی به طرح های بررسی شده قبلی که منجر به توسعه فناوری خودروی ام-8 گردید ، داشت و شرکت فوق الذکر نیز درسال 2005 ، دفترطراح اصلی آن را به خود اضافه نموده بود. با وجود همه مزیتهایی که برنامه AGS داشت ، اما نیروی زمینی معتقد بود که ام-8 پیکربندی بسیار ضعیفی دارد و برعکس ، آنچنان سنگین و بزرگ است که امکان جابه جایی آن با سی-130 ، بخصوص زمانی که به کیت های زرهی اضافی مجهز می گردید ، وجود نداشت.

 

تانک سبک نسل بعدی نیروی زمینی ارتش سنگاپور

 

https://www.aparat.com/v/XU6TM

 

برنامه ام-8 نیز پس از تصویب احتمالی می بایست جایگزین تانکهای سبک ام-551 شریدان می گردید که از ابتدای طراحی یک خودروی زرهی با قابلیتهای جاه طلبانه بشمار می رفت  و نه تنها باید امکان حمل آن توسط سی-130 وجود می داشت ، بلکه با وزنی درحدود 15 تن ، قابلیتهای بیشتری نظیر شناوری و عبور از رودخانه را نیز ارائه مینمود ،در حالی که جنگ افزار اصلی آن نیز باید به شکل همزمان توانایی مهمات متعارف و موشکهای ضدزره را نیز دراختیار کاربر خود می نهاد . به همین دلیل ، در نهایت ، شریدان بلحاظ حفاظت زرهی ، چندان برای خدمه خوشایند نبود و به سختی دربرابر نیروی حاصل از شلیک ، پایداری مناسبی را نشان می داد . در عرصه عمل ، نیروی هوایی 10 دستگاه از این خودروها را به سال 1989 و پس از مداخله ارتش در پاناما از راه هوا پرتاب نمود که دودستگاه بدلیل عمل نکردن درست مکانیزم پرتاب ، با برخورد به زمین ازمیان رفتند . در جریان عملیات طوفان صحرا نیز گزارشی مبنی برشکار تانکهای عراقی توسط این خودرو ، هرگز منتشر نگردید . بدین سبب ، برنامه ام-8 کلید زده شد تا نواقص ام-551 اصلاح شود .

با پیشرفت برنامه AGS  ، نیازمندی های جدیدی مطرح گردید که امکان وارد کردن آن به این برنامه وجود نداشت ، در نتیجه ، پروزه جدیدی با شناسه FCS و سپس GCV مطرح گردید  که وزن دومی تا 84 تن افزایش یافت که بیشتر از تانک آبرامز می شد و همین امر نیز به خاتمه آن منجرگردید . این درحالی بود که طرح ام-8 نیز به برنامه MGS یا سامانه متحرک آتشین مبتنی بر خودروی زرهی استرایکر مبدل شد که بدلیل عدم پایداری شاسی در برابر عقب نشینی های حاصل ازشلیک توپ 105 م.م ، مورد انتقادات بسیاری قرار گرفت و از دستور بیرون رفت . بدین ترتیب ، برنامه MPF بدلیل خطرات ناشی از گسترش بیش از حد سامانه های ضدزره هدایت شونده و پهپادهای انتحاری ، دائم توسعه پیدا می نمود در حالی که طراحان موظف بودند تا افزایش وزن آن را با دقت بیشتری محدود نمایند .

 

 

سرجوخه ستاد استیون.ای .بوکر و سرجوخه رابرت .دی.بوکر

 

انتخاب نهایی

بدین ترتیب و پس از فرازو نشیب های چند ساله ، ارتش ایالات متحده ، قرار است برای اولین بار پس از جنگ سرد ، تانک سبک جدیدی را وارد سازمان رزمی خود کند . با علام رسمی این خبر ، دپارتمان سامانه های زمینی جنرال داینامیکز برنده قراردادی به ارزش حدود 1.1 میلیارد دلار برای تامین این سامانه زرهی برای نیروی زمینی ارتش آمریکا شد . با توجه به اعلام برنده مناقصه ، اینک جنرال داینامیکز وظیفه دارد تا سفارش اولیه ارتش را که شامل 96 دستگاه خودروی مورد نظر می شود را به کاربر آن تحویل دهد که طبق مفاد قرارداد ، تعداد 26 دستگاه تا دسامبر 2023 و بقیه تا سال 2025 تولید می گردد . پنتاگون پیش از این اعلام نموده که به 504 دستگاه تانک سبک نیاز دارد . این اسمانه جدید زرهی نیروی زمینی ، برخلاف تصورات اولیه ، به یک توپ 105 م.م مسلح میشود و سامانه کنترل آتش آن نیز نمونه ای است که پیش از این بر روی تانک اصلی میدان نبرد M1A2 نصب شده است . به گفته تحلیلگران نظامی ، کالبد اصلی طرح جنرال داینامیکز ، برروی خودروی گریفین-2 قرار دارد که خود از روی طرح آسکود ارتیشی- اسپانیایی مشتق شده و شباهت آشکاری را با نمونه آژاکس بریتانیایی دارد .

 

 

 

 

طبق داده های فعلی ، 96 دستگاه اول این سامانه جدید زرهی در 4 گردان سازماندهی می شوند  که پس از عملیاتی شدن کامل ، قدرت آتش بیشتری را در اختیار واحدهای پیاده اسلحه قرار می دهند که پیش از این به خودروهای مسلح شده هاموی یا نمونه های جدیدتر JLTV مجهز شده بودند . به نظر می رسد که سبک بودن این طرح جدید برای نیروی زمینی یک موهبت بشمار می رود و با وزنی در حدود 38 تن ، تنها 20 تن از خودروی رزمی پیاده نظام M2A4 سبکترولی حدود 20 تن از شریدان سنگین تر است ، هر چند در مقایسه با آخرین نمونه های آبرامز بسیار سبک تر به نظر می رسد .

مشخصات :

 

 

 

توپ 105 م.م ام-35 و قابلیتهای شلیک با مهمات و در بردهای مختلف 

 

 

1- تسلیحات : ام-10 بوکر بعنوان طرح نهایی برنامه MPF به یک توپ با کالیبر 105 م.م مجهز است که براساس توپ ام-35 آمریکایی بازطراحی شده در حالی که یک قبضه تیربار کالیبر 7.62 م.م هم محور نیز در کنار آن وجود دارد . این توپ می تواند مهمات ضد زره APDS  را در یک برد حداکثری 1.5 کیلومتری و مهمات سوختار شدید ( HE) را از حدود 4 کیلومتری بسوی هدف شلیک کند . مکانیزم بارگذاری این توپ ، بصورت دستی است ، در حالی که یک قبضه تیربار کالیبر12.7 م.م نیز در بخش فوقانی برجک نصب و دو مجموعه چهارتایی نارنجک انداز نیز درطرفین آن قرار دارد .

2- طراحی : این تانک سبک جدید آمریکایی با آرایش راننده و پیشرانه در بخش جلو و قرار گیری برجنگ در بخش انتهایی شاسی ، از سه خدمه ( شامل فرمانده ، تیرانداز و بارگذار ) استفاده می کند . سامانه کنترل آتش بوکر نیز مشابهت های فراوانی را با نمونه نصب شده بر روی تانک اصلی میدان نبرد آبرامز ام یک.آ.2 داشته  و بخشی از اجزای آن از خودروی شنی دار آسکود گرفته شده  و با توجه به صحنه ای که چنین خودروهایی باید درآن وارد عمل شوند ، صفحات اضافی زرهی و همچنین بخش های مقابله با مهمات کنار جاده ای (IED) در قسمت تحتانی آن نصب گردیده است .

 

 

 

 

3- تحرک : پیشرانه این تانک سبک ، یک موتور دیزلی  ام تی یو به قدرت 800 اسب بخار است که از جعبه دنده محصول شرکت آلیسون 3040 ام ایکس استفاده می کند که در مجموع ، خدمه را قادر می سازد تا  با سرعت حدود 65 کیلومتر درساعت بر روی مسیرهای جاده ای در یک برد 305 کیلومتر ( 190 مایل ) حرکت کند . علاوه براین ، سامانه هیدرو-پنوماتیکی شرکت هورتسمان بخش تعلیق شش چرخ جاده ای را پشتیبانی می نماید .

 

 

 

 

 

 

 

 

4- سامانه های هدفگیری :  ام-10 بوکر برای اجرای آتش دقیق در برد سلاح اصلی خود ،  به یک مجموعه سامانه هدفگیری پانورامیک موسوم به CITV ( دید تاکتیکی مستقل فرماندهی )  مجهز است که به فرمانده تانک امکان می دهد در حالت ایستا یا در زمان حرکت ، کاملا نسبت به محیط اطراف خود آگاهی داشته باشد .

 

حملات زرهی سبک ارتش روسیه

شاید یکی از مهمترین دلایلی که باعث شد ارتش ایالات متحده بدنبال نسل جدیدی از زره پوش های سبک ( تانک سبک ) باشد ،

عملکرد نمونه های شرقی و بخصوص روسی در جنگ اوکراین بود 

https://aparat.com/v/QxVGe

 

نتیجه گیری :

هنگامی که یک خودروی زرهی وارد صحنه نبرد می شود ، تاثیر روانی قابل توجهی را از خود برجای می گذارد ، که در نتیجه میزان نرخ آتشباری و همچنین دقت این آن است که این مساله ، چالش مهمی را در پیش روی فرماندهان یگانهای پیاده نظام قرار می دهد که مهم ترین آن ، حداکثر سازی این تاثیر است . ام-10 با وزنی در حدود نیمی از یک دستگاه تانک آبرامز ، و ابعاد کوچکتری از آن ، می تواند در سطح تاکتیکی ، وارد صحنه هایی شود که تانکهای اصلی  میدان نبرد ، توانایی ورود به آن را ندارند . در این میان اگر چه هنوز به سئوال حداکثرسازی قابلیتهای ام-10 پاسخی داده نشده ولی طبق داده های اولیه ای که وجود دارد ، ام-10را می توان بسرعت و از طریق هوایی و در تعداد بالا به هرنقطه از صحنه نبرد منتقل نمود و از قدرت آتش بالا و دقیق آن بهره برد . 

 

پی نوشت : 

منبع1

منبع2

منبع3

منبع4

منبع5

6-  استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند.