بدون سرنشین اینتراستیت تی‌دی‌آر بدون سرنشین اینتراستیت تی‌دی‌آر ( Interstate TDR)

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Interstate Aircraft TDR

پهپاد هجومی [1942]

 

 

یکی از اولین تلاش های ارتش ایالات متحده در حوزه هواپیما های بدون سرنشین هجومی، پهپاد "TDR" شرکت مهندسی و هواپیمایی Interstate مروبط به دوران جنگ جهانی دوم (1939-1945) است. قاعده کلی پیش برنده توسعه آن، نیروی دریایی ایالات متحده (USN) در جنگ وحشیانه خود با امپراتوری قدرتمند ژاپن بود. اولین پرواز این هواپیما در سال 1942 و درست زمانی که مداخله آمریکا در جنگ افزایش یافت، به ثبت رسید. اگرچه معرفی رسمی انبوه تا سال 1944 صورت نگرفت. از آن موقع به طور فعالانه علیه ژاپن در نبرد های اقیانوس آرام استفاده می شد اما مشکلات تکنولوژیکی و وجود راهکار های مرسوم و اثبات شده، در نهایت این پروژه بدیع و آینده نگرانه را محکوم به فنا کرد. آخرین روز های پرواز آن در اکتبر سال 1944 به ثبت رسید.

جدای از توسعه توسط USN، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (USAAF) به اندازه کافی به پروژه TDR امید داشت تا چندین نام گذاری را برای آن رزرو کند؛ با این حال این نیرو فقط چند نمونه اولیه را به خود دید.

طرح مفهومی هواپیمای هجومی کنترلی توسط دریابان D.S. Fahrney مطرح شد و پیشرفت فناوری در سایه جنگ جهانی امکان پیشرفت آن را فراهم کرد. در آپریل سال 1942، در حالی که ایالات متحده درگیر جنگ در آفریقا، اروپا، و اقیانوس آرام بود، اولین حمله آزمایشی به وسیله پهپاد توسط USN به ثبت رسید.

قراردادی به Interstate Aircraft، یک شرکت هوانوردی که در دوران قبل جنگ در سال 1937 تاسیس شد، اعطا شد تا کار را ادامه دهد. تا سال 1942، این شرکت تنها هواپیمای تک بال "S-1 “Cadet با کارایی آسان و سبک را تولید می کرد (که 574 فروند از این نوع برای ذخیره USAAF تولید شده بود). سرمایه ای به شرکت اعطا شد تا 2 نمونه اولیه و 100 فروند محصول عملیاتی بعدی را پوشش دهد (با نام TDR).

 

S-1 Cadet

 

نمونه های اولیه آزمایشی، "XTDR-1" نامگذاری شدند. کار روی این هواپیما ها منجر به محصول نهایی "TDR-1" شد و 189 فروند از این مدل از نمونه اولیه XTDR-1 تولید گشت.

در TDR، هواپیما توسط بمب افکن "Grumman TBF "Avenger نیروی دریایی مجهز به تلویزیون مخصوص و با اتکا به فناوری های جدید مانند ارتفاع سنج راداری و شکل اولیه دوربین و ارتباطات از راه دور کنترل می شد. در شکل ظاهری با بدنه باریک، تک بال های نصب شده در زیر و یک واحد دم تک بالی، هواپیما ظاهری متعارف داشت. چرخ های سه‌گانه قابل جدا شدن به هدایت هواپیما روی زمین کمک می کرد. در داخل، یک سازه فولادی بدنه را حمایت می کرد و یک پوسته با چوب قالب گیری شده کل چیدمان را پوشش می داد.

 

Grumman TBF Avenger

 

    

 

پس از پایان کار، طول بال های TDR به 14.6 متر رسید و وزن ناخالص آن 2676 کیلوگرم بود. آرایش 2 موتوره از 2 موتور پیستونی در جهت مخالف Lycoming O-435-2 نیرو می گرفت که هر کدام 220 اسب بخار قدرت را به پیشران های 2 ملخی منتقل می کردند. موتور ها درون محفظه ای در لبه جلویی بال ها قرار دارند.

 

 

برای کنترل مستقیم امکان نشستن یک خدمه درون کابین وجود دارد، که در ابتدا برای آزمایش ها استفاده می شد اما از این جایگاه برای سورتی های بی سرنشین در سطح عملیاتی استفاده می شد.

هواپیما 3 جایگاه سخت شکمی برای حمل انواع بمب های پرتابی با اندازه مرسوم یا یک تورپدو دارد. یک جایگاه سخت در خط وسط بدنه و یک جفت در زیر و پشت هر محفظه موتور.

 

    

 

با اثبات شدن ارزش این برنامه، مقامات USN جفت انبوهی از نیروی هواپیمایی سرنشین دار/بی سرنشین را تصور می کردند که گروه اول، دومی را در برابر اهداف دشمن در برد دور با کمترین ریسک برای خلبانان، هدایت می کردند. با این حال، با افروخته‌تر شدن شعله جنگ و نیاز به توجه، منابع و بودجه در جا های دیگر، این برنامه کم اهمیت تلقی می شد. در نتیجه این برنامه پیچیده از 1000 پهپاد اولیه به 300 فروند کاهش یافت که همین مقدار هم محقق نشد.

سرانجام در سال 1944 برنامه TDR به حرکت افتاد و اولین سورتی ها در 27 ام سپتامبر انجام شدند. پهپاد ها با وجود چالش های فناوری در کامل کردن سامانه ها در حین فعالیت، در کل موفق بودند. با این حال، پرواز های برنامه در 27 ام اکتبر همان سال متوقف شد. نتایج میدانی نشان دهنده از دست ندادن هیچ اپراتور یا هواپیمای مادر و 31 حمله موفق توسط پهپاد ها بود.

مدل های بعدی با موتور های مختلف با نام "XTD2R-1" که از یک جفت موتور Franklin O-805-2 بهره می جست، و "XTD3R-1" که از یک جفت موتور پیستونی هوا خنک Wright R-975 استفاده می کرد، ساخته شدند. با اینکه 2 نمونه اولیه از XTD2R-1 سفارش داده شده بود اما با چرخش توجهات به سمت XTD3R-1  هیچ کدام از آن ها نور روز را به خود ندیدند، اما همین مدل هم فقط به 3 نمونه اولیه محدود شد. قرار بود TD3R-1 تولید انبوه شود اما در نهایت تمام 40 سازه سفارش داده شده لغو شدند.

 

    

       موتور Franklin O-805-2                                                                              موتور Wright R-975

 

XTD3R-2 ادامه پروژه XTD3R-1 بود اما بیشتر از یک نمونه اولیه پیشرفت نکرد.

علاقه ارتش ایالات متحده منجر به تبدیل شدن TDR-1 به هواپیمای آزمایشی XBQ-4 شد. اگرچه فقط یک هواپیما از TDR-1 تبدیل شد. نسل های بعدی XBQ-5 و XBQ-6 (براساس XTD2R-1 و XTD3R) به جایی ختم نشدند. BQ-6A قرار بود جای TD3R-1 را در ارتش بگیرد اما 1 فروند از آن هم ساخته نشد.

نمونه TDR-1 تحت مراقبت USN در موزه ملی هوانوردی دریایی در Pensacola فلوریدا قرار دارد.

 

    

TD3R

    

 XBQ-4                                                                                                                    XTD3R-1  

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1942

- وضعیت: بازنشسته

- تعداد فروند ساخته شده: 195

- سازنده: شرکت مهندسی و هواپیمایی Interstate

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: حملات زمینی (اجرای بمباران هوایی علیه اهداف زمینی توسط تیر بمب، موشک، راکت و ...)، پشتیبانی نزدیک هوایی (توسعه داده شده برای عملیات در مجاورت عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، ماموریت ویژه: ضد رادار (تجهیز شده برای جستجو، رهگیری و درگیری با عناصر سطحی دشمن توسط دستیابی بصری، پشتیبانی رادار و تسلیحات نصب شده)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر دریایی سطحی هم پیمان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ توسعه داده شده برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 15 متر

- وزن: 2675 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 3600 کیلوگرم (925 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 2 موتور Lycoming O-435-2 با پیستون های خلاف جهت هرکدام با قدرت 220 اسب بخار که یک واحد پیشرانه 2 ملخه را به حرکت در می آورند

- حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت

- سرعت کروز: 230 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 1830 متر

- برد: 685 کیلومتر

- تسلیحات: 1 بمب پرتابی 900 کیلوگرمی مرسوم یا تورپدو هوایی در سطح شکمی خط وسط بدنه. بمب های پرتابی کوچک‌تر در زیر ریشه بال ها (در مجموع 3 نقطه سخت)

- نسخه ها: TDR (سری پایه)، XTDR-1 (نام نمونه اولیه؛ 2 فروند ساخته شد)، XTD2R-1 (نمونه اولیه پیشنهادی با 2 موتور Franklin O-805-2؛ 2 نمونه سفارش داده شد ولی به تولید نرسید)، XTD3R-1 (نمونه اولیه با 2 موتور پیستونی رادیال هوا خنک Wright R-975؛ 3 سازه تکمیل شد)، XTD3R-2 (سویه ای از XTD3R-1؛ یک نمونه تکمیل شد)، XBQ-4 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای TDR-1؛ یک نمونه تغییر داده شد)، XBQ-5 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای XTD2R-1 ؛ ساخته نشد)، XBQ-6 (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای XTD3R ؛ ساخته نشد)، TDR-1 (نسخه تولیدی اولیه؛ 189 سازه تکمیل شد)، TD3R-1 (مدل تولیدی XTD3R-1؛ ساخته نشد. سفارش 40 سازه لغو شد)، BQ-6A (نامگذاری ارتش ایالات متحده برای TD3R-1 ؛ ساخته نشد)

 

 

 

منبع