تاپیک جامع تهاجم به جمهوری اسلامی ایران

[aminf14 4,184]

بر 14 آبان 1403 در 10:16 , RezaKiani گفت:

 

سلام مجدد.. تقریبا تمام چیزهایی که شما گفتید و بقیه دوستان هم اشاره کردند درسته. من فقط اضافه می کنم ما یه عنصر اساسی رو اصلا نداریم و ظاهرا هم هیچ کس به فکرش نیست که باید اول این عنصر رو به دست بیاوریم و بعد بریم سراغ بقیه موارد: استراتژی

سلام وقت شما بخیر و شادی.

فرمایشات شما  تماما درست بود و در تکمیل این موارد و فرمایشات دوستمون اولد توالایت و بقیه عزیزان چند نکته رو اضافه کنم (که البته تقریبا همون فرمایش شماست با عبارات کمی متفاوت):

1) یکی از اساسی ترین مشکلات اینه ما رویکرد یکسانی و یکدست و متوازنی نداریم. در رویکردهای کلی ما گاها ایده آلیستیم و گاها بشدت واقع گرا و روند افراطی اون یعنی واکنشی بودن نسبت به محیط. این مورد دست مارو بسته. با توجه به روند رویکرد و واکنش ما تغییر میکنه و گاهی سیاست کلی ما مشخص نیست. مثلا هدف کلی ما اینه رژیم آپارتاید صهیونیستی در نقشه 30 سال آینده خاورمیانه نباشه ولی آیا ما استراتژی و تاکتیکی متناسب با این  هدف  و... داریم به نظرم خیر. حتی ارگان و قسمت های مختلف نظام یا دولت ما به ایده آل گرا و واقع گرا تقسیم شدن و به نمودی به جای هم افزایی همدیگه رو خنثی میکنن مخصوصا در 20 سال گذشته.

2) وقتی ما از اهداف بلند مدت و اهداف کوتاه مدت یا همون اهداف آبجکتیو و عینی یا aim  حرف می زنیم باید استراتژی کلی، تاکتیک های مختلف و متناسب با زمان و مکان و شرایط و یه برنامه عملیاتی متوازن، جامع و منعطف رو داشته باشیم. به نظرم این فاکتور رو نداریم. دلیل اول اینکه ما در علم اپیدمیولوژی یه واژه داریم به نام تایید تشخیص یعنی ما اول باید به این برسیم که مشکلمون دقیقا چیه. به نظرم خاطرات نوستالژیک زمان دفاع مقدس و ضعف ارتش زمان محمدرضا شاه در جنبه موشکی باعث شد ما به طور افراطی بقیه ابزارهای نبرد رو فراموش کنیم و خیلی روی صنعت موشکی فوکوس کنیم و این خودشون عدم توازن کلی در ابزارهای دفاعی و تهاجمی رو برای ما به بار آورد. واقعا وجود تنها یک ابزار تهاجمی (هرچند در حال حاضر موفق در ضربه زدن) و نبود ابزارهای در همون حد ریسک بالایی داره. ما از زمان جنگ 33 روزه فقط داریم با تاکتیک های استفاده از موشک و راکت و جنگ نامتوازن می جنگیم ولی فکر اینو نکردیم دشمن این روند 16 ساله رو تحلیل میکنه و از ایستا بودن روند حرکتی ما بهره می گیره. واقعا جای این سوال هست که نیروی دریایی ما در چه سطح از آمادگیه؟ نیروی هوایی ما چقدر متناسب با شرایط جنگیه؟ چقدر از ابزارهای مورد نیاز بهره می بره. ما در نیروی هوایی هم قاعده ایجاد رقابت در فروشندگان رو رعایت نکردیم و بجز اون گزینه های اول مثل سوخو 30 یا سوخو 35 به طرف گزینه های دیگه مثل جی 10 یا جی اف 17 نرفتیم. با 2 میلیارد دلار میشد 80 فروند جی اف 17 بلاک 3 داشت و این خودش حداقل برای حفظ برتری هوایی در آسمان ایران حداقل نکته اتکایی بود. از ظرفیت داخلی و طرح های رویایی مثل قاهر 313 یا طرح های معمولی تری مثل هواپیمای کوثر نگم که واقعا رها شدند. همین هواپیمای کوثر اگر روند منطقی ارتقا و گسترش رو طی می کرد باید الان چیزی در حد حداقل جی اف 17 بلاک 3 می بود که نیست. ما زمان شاه قدرت موشکی نداشتیم و هواپیماهای مولتی رول که اون موقع باب نبود و اف 111 که ازمون دریغ شد ولی الان چی؟ واقعا در زمینه های دیگه در نیازهای اولیه لنگ میزنیم در داشتن نیروی هوایی که بتونه ماهیت وجودی رژیم صهیونیستی رو به خطر بندازه که دیگه پیشکش...

3) در طراحی برنامه های عملیاتی نظامی به نظرم ما سه دسته افراد رو نیاز داریم: تئوریسین ها، مشاورها و افراد دارای قدرت اجرایی و عملیاتی و اتوریته بالا

 به نظرم ویژگی دو دسته اول انعطاف و منطق و به روز بودن و آگاهی از علوم جدید باید باشه

ویژگی دسته سوم قدرت انتخاب و قاطعیت و شجاعت در پیاده کردن ایده ها

ما در انتخاب نیروی انسانی مون به نظرم این موارد رو در نظر نداریم و دو فاکتور  اشتباه خودی بودن افراطی و توانایی در بیان احساسی رو اضافه کردیم. به نظرم ما با دسته سیاستگذارانی در صنعت نظامی مون همراه هستیم که در سخنرانی های احساسی و هیجانی و نه لزوما حتی درست خلاصه میشن و به نوعی همون اشتباه بالارو دارن یعنی ترکیبی از ایده آل گرایی از بیان و واقع گرایی در عمل اند. جلوی این رژیم شیطانی صهیونیستی بدترین کار اینه شعار حداکثری بدیم و رویکرد حداقلی داشته باشیم. از محو رژیم صهیونیستی بگیم و در عمل اینقدر اخلاق گرا باشیم که حاضر به کشتن یکی از اتباع رژیم صهیونیستی نباشیم یا نهایت زورمون رو در یک تقابل متعارف ( نه نامتعارف و  دیوانه وار ) نزاریم. دشمن نخست وزیر حماس رو در خاک ما ترور کنه و سید حسن نصراله که در میان رهبران کشورهای عرب زبان وزنه ای بود برای خودشو شهید کرد.واکنش ما چی بود؟ آیا کافی بود؟ آیا متناسب و حتی بهنگام بود. به نظرم خیر و به نظرم این جنگ اخیر برخلاف جنگ های 16 سال پیش یه نبرد محدود که ما با توان موشکی و نامتعارف ضربه ای بزنیم داره تبدیل به یک توتال وار میشه و باید اون سیاست قبلی رو کنار بزاریم و حتی اگه نمیخواهیم غیر نظامی ها کشته بشنف اگر نمیخواهیم نبرد به سمت جنگ شهری یا تاسیسات حیاتی بره حداقل در وعده صادق 3 باید قوی تر ضربه بزنیم چون هرچی که ما مماشات و تعارف کنیم دشمن تا دندان مسلح سنگر به سنگر پیش میاد.

4) به جز جنبه نظامی به نظرم حالا نه در حد افراط رژیم صهیونیستی که یه جوری خود مردمشو در پمپاژ استرس مداوم توی شیشه کرد، ولی در سطح متعادل باید مردم و کشورمونو آماده این نبردی که دیگه داره آخرالزمانی میشه بکنیم، یه نمونه ساده رو بگم، اگر در مدرسه ای یهویی کل شیشه های مدرسه بشکنه ما این تمرین رو نداشتیم که از جیغ و سراسیمه بودن دانش اموزان و حتی کادر اجرایی جلوگیری کنیم و گاهی مثل آب خوردن در این زمینه ممکنه خدای نکرده تلفات و اسیب ببینیم. دیگه اگه شرایط جنگی باشه بدتر. فراموش نکردیم که ما با مدارس با تهدید گاز و مسمومیت و... روبرو بودیم و جالب اینکه حتی علت بروز این موارد و حتی صحت اون کامل مشخص نشد. این یه نمونه ساده است دیگه میتونیم به کل شرایط بسطش بدیم. مثلا در شهری که بنده هستم یه گره های هایی در گذرگاه ها و جاده های شهری هست که حتی رفع اشکالش هزینه زیادی نمیخواد ولی باقی موندن اون گره که منجر به ترافیک و بالا رفتن غیر ضروری تراکم زیاد جمعیت  در اون نقاط میشه به خصوص در این شرایط کنونی که دشمن خباثت بالا در استفاده از ضعف ما داریم، خطرناک هست. ما باید این موارد ساده رو لحاظ کنیم و کم کم این پدافند غیر عامل رو به کل روند حرکتی کشور و جامعه اضافه کنیم تا بدون ایجاد استرس و اضطراب بیش از حد جامعه ما آماده واکنش متناسب با شرایط باشه.

5) یادی کنم از یکی از رب النوع های یونانی یا رومی. این طفلک رب النوع پیشگویی بود و به بقیه خدایان یا مردم میگفت در آینده چی میشه و از چه طریقی شکست میخورن. بعد از شکست خوردن مردم به جای گوش دادن به حرف اون رب النوع برای پیش آمد بعدی، حوادث قبلی رو از چشم اون رب النوع مفلوک میدیدن و بجای عبرت پذیری و کمک گرفتن ازش همه کاسه کوزه ها رو سر اون می شکستن و مقصر میدونستن اون رو و نفرین و ناسزا حواله اش میکردن. این سرگذشت فشرده گروه منتقدین و مشاورین در مملکت ماست. مشاورین و منتقدینی که در بهترین حالت شهید بزرگوار رجایی براشون عزت قائل شد و بهشون گروه نق زن می گفت. دیگه ببینید وقتی بهترین دید رو شهید بزرگوار و خودساخته به این قشر داشته،  در کل ارگان های تصمیم گیر به مشاور یا منتقد چه نظری دارن.حتی گاهی اینقدر افراط در میل به خوش بینی و یکدست سازی تحلیل وجود داره که کل موارد رو به پای اونها می نویسن با هشتگ مثلا خود تحقیرپندار و غرب گرا و فلان گرا و... در صورتی خیلی از این افراد میل دارن به جای جملات حماسی و احساسی و بعدش گریه و ناراحتی در زمان وارد شدن لطمه به ما، در زمانی که هنوز زمان و فرصت هست عرق بریزن و با قدم گذاشتن در راه انتقاد و چاره اندیشی که  از نظر شخصی بجز دردسر و زحمت و قدر ندیدن هیچ مزیت و فایده ای هم  براشون در راه پیروزی قدم بزارن و در این طریق عرق بریزن! در هر شکست یا عدم الفتحی  یا بررسی ضعف های گذشته نکاتی هست که میشه با بررسی پل پیروزی ما بشه و تحلیل این موارد برای این هست که ما در نبرد سرنوشت ساز کنونی مون پیروز و برنده میدان باشیم و دلیلی بر ناامیدی و حسرت و بودن در گذشته نیست.

 

 

ویرایش شده در آبان 3 توسط aminf14

[RezaKiani 1,919]

7 hours قبل , aminf14 گفت:

ما در انتخاب نیروی انسانی مون به نظرم این موارد رو در نظر نداریم و دو فاکتور  اشتباه خودی بودن افراطی و توانایی در بیان احساسی رو اضافه کردیم. به نظرم ما با دسته سیاستگذارانی در صنعت نظامی مون همراه هستیم که در سخنرانی های احساسی و هیجانی و نه لزوما حتی درست خلاصه میشن و به نوعی همون اشتباه بالارو دارن یعنی ترکیبی از ایده آل گرایی از بیان و واقع گرایی در عمل اند.

 

سلام مجدد. به مورادی که شما اضافه کردید و همچنین این مورد بالا که خیلی مهمه باید چند نقطه ضعف اساسی دیگر رو اضافه کرد:

 

اول اقتصاد: ببینید اقتصاد ما انقدر ضعیفه که الان اگر شیخ دوبی یه سکته بکنه تا چند روز نواسانات دلاری خواهیم داشت و همین نواسانات کلی از فعالیتهای اقتصادی ما رو که وابسته به ارزهای خارجی هست فلج می کنه. الان نرخ برابری شکل اسرائیل به دلار رو چک کردم در حدود 0.2666 هستش. در سال گذشته که اسرائیل درگیر یک جنگ سراسری در جنوب و یک جنگ نصفه نیمه در شمال بوده این نرخ برابری چقدر تغییر کرده؟ از حداقل 0/25 تا حداکثر 0.28 . با این فاکتور به تنهایی نمیشه اقتصاد اسرائیل رو قضاوت کرد اما همین نمودار رو در برابر نرخ برابری دلار و ریال ترسیم کنیم واقعا چه نتیجه ای می گیریم؟

 

یکی دیگر از مشکلات ایران غیر از اینکه ما ستاد مشترک نداریم (البته اسما داریم ولی در عمل نداریم) این هست که دو تا ارگان نظامی موازی داریم که واقعا معلوم نیست کی به کی هست. در طول تاریخ هیچ کشوری نبوده که با دو تا ارگان نظامی مستقل از هم وارد جنگ بشه و در انتها از اون جنگ پیروز خارج شده باشه. الان از این دو ارگان نظامی یکی ش وظیفه دفاع هوایی از کشور رو بر عهده داشت. اسرائیل اومد و زد و رفت ولی دریغ از یک آژیر حمله هوایی.  دست کم باید به مردم اطلاع داده میشد که میرفتند داخل پناهگاه. ولی حتی یک نفر در این دو هفته گذشته بازخواست نشده که چرا آژیر حمله هوایی زده نشد؟ این دیگه واقعا نوبر هست. ارگان دوم هم بر اساس سیاسیتهای داخلی خودش دو تا هندونه رو با هم برداشته : هم قرار کار امنیتی بکنه و هم کار نظامی. در حوزه امنیتی کارنامه ش کاملا مشهود است و در حوزه نظامی هم به هکذا. خلاصه اینکه یه فکر اساسی باید در این حوزه کرد.

 

بازهم در تایید فرمایشات شما که ما 40 ساله داریم شعار میدیم باید اسرائیل رو از نقشه حذف کنیم اضافه می کنم حذف کردن یک کشور عضو سازمان ملل جز با جنگ و نیروی نظامی حاصل نمیشه. حالا اینکه من مخالف هستم یا موافق بحث ش اینجا نیست. ولی وقتی قراره با کشوری سرشاخ بشویم که دست کم 200 تا کلاهک هسته ای داره نباید در هر شهر بزرگی دست کم هزار تا پناهگاه درست و حسابی ساخته بشه؟  واقعا اگر یه ژنرال اسرائیلی الان خل بشه و دستور بده ایران بمباران هسته ای بشه نیروی هوایی و نیروی پدافند هوایی که کاری ازشون بر نمیاد(اگر بر می اومد دو هفته پیش انجام می دادند) دست کم بتونیم جون چند نفر رو نجات بدیم.

ویرایش شده در آبان 3 توسط RezaKiani

[OldTwilight 275]

خب ، حالا که ترامپ اومد ، جمهوری اسلامی یک پاسخ نمادین می ده به سبک عین الاسد .

وگرنه اگه قرار بر پاسخ کوبنده بود ، برایش زمان و شرط تعیین نمی کردند .

این تاپیک رو هم تا حمله مجدد غرب به ما ، ببندید .

[mehdipersian 23,478]

1 ساعت پیش, OldTwilight گفت:

خب ، حالا که ترامپ اومد ، جمهوری اسلامی یک پاسخ نمادین می ده به سبک عین الاسد .

وگرنه اگه قرار بر پاسخ کوبنده بود ، برایش زمان و شرط تعیین نمی کردند .

این تاپیک رو هم تا حمله مجدد غرب به ما ، ببندید .

سخت در اشتباهی

[OldTwilight 275]

1 minute قبل , mehdipersian گفت:

سخت در اشتباهی

انشاالله ما در اشتباه باشیم ، ولی نیازی نیست زیاد صبر کنیم

[habdollahi83 765]

شاید ایران بخواهد تا مراسم تحلیف رئیس جمهور آمریکا به اسراییل پاسخ بده چون تا آن زمان قدرت دست دموکرات هاست و شاید بایدن بخواهد تا حدی پشت نتانیاهوی قدرنشناس را برای حمایت خالی کند. تنها حرفی که بایدن دروغ نگفت این بود " هیچ رئیس جمهوری در تاریخ آمریکا به اندازه من به اسرائیل خدمت نکرد ".

[RezaKiani 1,919]

6 hours قبل , OldTwilight گفت:

خب ، حالا که ترامپ اومد ، جمهوری اسلامی یک پاسخ نمادین می ده به سبک عین الاسد .

وگرنه اگه قرار بر پاسخ کوبنده بود ، برایش زمان و شرط تعیین نمی کردند .

این تاپیک رو هم تا حمله مجدد غرب به ما ، ببندید .

 

زمان بندی نتانیاهو عالی بود. سرفرصت کار حماس رو ساخت. بعد در یک موقعیت مناسب رفت سراغ حزب الله. ترور سیدحسن رو زمانی انجام داد که بتونه سر فرصت جواب ایران رو بده. بعدش این جواب رو انقدر به تاخیر انداخت که بخوره به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا. انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هم که همیشه برای سیاست خارجی ایران یه دکمه پاز چند ماهه به همراه داره. حالا اگر ایران جواب نده نتانیاهو زبونش دراز میشه که ترسیدیم. اگر جواب بدیم باید با گوساله ای مثل ترامپ سرشاخ بشیم. واقعا دمش گرم.

 

از طرف دیگه زمان بندی مسئولین ما هم به همون نسبت افتضاح بود. دقیقا زمانی که حماس وارد خاک اسرائیل شد باید با تمام قوایی که داشتیم حمله می کردیم یا کلا خودمون رو کنار می کشیدیم. اما همه ش دست دست کردیم. دو تا موشک از یمن سه تا پهپاد از عراق چارتا کاتیوشا از جنوب لبنان. آخرش چی؟ هیچی که هیچی.

 

با این استراتژی بخواهیم به جنگ اسرائیل بریم احتمالا هزار سال دیگه هم اسرائیل رو نمی تونیم از نقشه جهان حذف بکنیم

[OldTwilight 275]

1 hour قبل , RezaKiani گفت:

 

زمان بندی نتانیاهو عالی بود. سرفرصت کار حماس رو ساخت. بعد در یک موقعیت مناسب رفت سراغ حزب الله. ترور سیدحسن رو زمانی انجام داد که بتونه سر فرصت جواب ایران رو بده. بعدش این جواب رو انقدر به تاخیر انداخت که بخوره به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا. انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هم که همیشه برای سیاست خارجی ایران یه دکمه پاز چند ماهه به همراه داره. حالا اگر ایران جواب نده نتانیاهو زبونش دراز میشه که ترسیدیم. اگر جواب بدیم باید با گوساله ای مثل ترامپ سرشاخ بشیم. واقعا دمش گرم.

 

از طرف دیگه زمان بندی مسئولین ما هم به همون نسبت افتضاح بود. دقیقا زمانی که حماس وارد خاک اسرائیل شد باید با تمام قوایی که داشتیم حمله می کردیم یا کلا خودمون رو کنار می کشیدیم. اما همه ش دست دست کردیم. دو تا موشک از یمن سه تا پهپاد از عراق چارتا کاتیوشا از جنوب لبنان. آخرش چی؟ هیچی که هیچی.

 

با این استراتژی بخواهیم به جنگ اسرائیل بریم احتمالا هزار سال دیگه هم اسرائیل رو نمی تونیم از نقشه جهان حذف بکنیم

 

هدف ، « حفظ نظام » هست . بقیه حاشیه هست.

 

[aminf14 4,184]

علی لاریجانی تازگیا یه متلک جالب به نتانیاهو پرونده بود و لب مطلب رو در مورد روابط اسرائیل با ایالات متحده و غرب گفت. غرب در چند زمینه تماما حامی اسرائیله:

1) جنبه مالی

2) جنبه نظامی

3) جنبه فناوری ها و تکنولوژی های روز

4) جنبه رسانه و بمباران تبلیغاتی

5) جنبه حقوقی و ابزار قراردادن سازمان ملل و نهادحقوقی جهت پیشبرد اهداف اسرائیل

همون طور که قبلا با دوستمون در مورد تهدیدات خارجی و داخلی حرف زدیم، در مورد سوریه و کل خاورمیانه این مورد صادقه.

وقتی کشورت درگیر یه بحران خارجی و جنگ طولانی مدته ، اون مسئله ای که خیلی در جنگهای چند دهه اخیر خاورمیانه مهم بوده به نظرم مسئله تاب آوری مردمان یه کشور در اون شرایطه.

در کنار مبارزه با دشمن پیدا و پنهان خارجی، حفظ انسجام و روحیه مثبت داخلی میتونه باید یکدست بودن قوا و قوی بودن واکنش به دشمن باشه. من در اکثر کشورهای درگیر با اسرائیل این عنصر رو ندیدم.

اسرائیل یک رژیم مبتنی بر آپارتایده ولی به نظرم همین رژیم تونسته در تعامل با مردمان تروریستش الگوی خوبی از دموکراسی، سخت کوشی، رفاه ، شفافیت و مسئولیت پذیری به نسبت بیشتر کشورهای عربی زبان باشه. حالا برگردیم به ماهیت کشورهای عربی زبان. وقتی این بهار عربی/ بیداری اسلامی آغاز شد چرا کشورهای عربستان سعودی، امارات یا قطر رو چندان درگیر خودش نکرد؟ ایا بخاطر دموکراسی بود این پاسخش که خیر هستش و از نظر بنده حکومت این سه کشور از بعد دموکراسی تفاوت چندانی با عشایر بدوی عربی در قرن ها پیش نداره ولی این سه کشور با کمک اقتصاد قوی و ثبات در توسعه و پیشرفت تونستن از خیزش و انقلاب های به تعبیر بنده مصنوعی جلوگیری کنند. در سوریه یا لیبی میشد و راهکار وجود داشت که کار به این جنگ داخلی و شورش و چنددستگی و در نتیجه هرج و مرج نرسه. معمر که منبع مالی خوبی در دستش بود. در مورد بشار اسد در یه مقاله در همین تاپیک به مقایسه سید حسن نصرالله و بشار اسد پرداختم و رئوسشو بازگو میکنم:

1) به نظرم سیدحسن نصرالله برخلاف بشار اسد دچار کیش شخصیت نبود. همین مقایسه رو میشه در مورد امام خمینی با حافظ اسد داشت. کیش شخصیت به نظرم نمادی از خودمحوری و خود الگو پنداریه ولی امام خمینی علی رغم سن و سال زیادش هم بیشتر اهل مشورت و تعقل بود و هم بشدت خاکی. همین الگو رو سید حسن نصرالله داشت که واقعا در خیلی شرایط بحرانی و سخت ذهنی تکثرگرا و وحدت طلب داشت و این مورد تا لحظه شهادتش حفظ میکرد. ایشون فشار رو تحمل می کرد تا به لبنان آسیبی نرسه. حتی مخالفان منصف سیدحسن نصرالله بر صداقت، وحدت طلبی، متانت و مناعت طبع ایشون اعتراف داشتند.

2) سوریه قبل از این خیزش که تبدیل به شورش و جنگ داخلی و عملا هر و مرج شد دوران خشکسالی بی سابقه ای رو گذروند. عملا در شرایط بد اقتصادی تحمل و اون بردباری عمومی کاهش پیدا میکنه و این تدبیر حکومته که میتونه کشور رو از این گذرگاه سخت عبور کنه. بشار اسد همچین تدبیری در آستین نداشت بلکه برعکسش کلا اون جذبه و نقش پدرگونه رهبر و حتی اون تعادل و یکدست بودن در رفتار رو نداشت. بشار اسد شخصیت محکمی داره ولی فاقد کاریزمای یه رهبر مردمی و با تدبیره.

3) افراط تفریط میاره. حقیقتش این حکومت های خیلی از کشورهای عربی زبان دیگه دوره و کارکردش گذشته ، این سلطه بشار اسد و حزب بعث بر سوریه مثل سلطه حزب بعث بر عراق بود. کی از رفتن صدام و حزب بعث ناراحت شد. عراق بدون صدام داره روزگار آرومی و بی حاشیه ای میگذرونه. در شرایط سخت اقتصادی بشار اسد میشد بیشتر با مردمش همراهی کنه تا به عصیان نرسن یا تحت تاثیر پمپاژ و بمباران تبلیغاتی رسانه های غیر قرار نگیرن. من یادمه این مردمان کردستان سوریه حتی بهشون شناسنامه هم داده نمیشد و جز جمعیت حساب نمیشدن. شرایط از اون افراط به این تفریط رسیده که شاید نزدیک به 30 درصد سوریه دست ائتلاف های افراطی ، آنارشیست و اکثرا چریک در کردستان سوریه هست که دولت مرکزی سوریه نه توانی برای سرکوبشون داره و نه جذبشون. دیگه اون دو منطقه نحوس موقتا جدا شده توسط ترکیه و ایالات متحده بماند که در کوتاه مدت بعیده شرایط طوری بشه اسد بتونه ادعای بازگشتشونو داشته باشه مگر اینکه حکومت های ترکیه و ایالات متحده از اون ناحیه برن که البته بعیده.

4) این افراط در رفتار بشار اسد رو در رابطه اش با ایران دیدم. علی رغم جوانمردی حافظ اسد در دفاع مقدس و رهاکردن صدام و حمایت از ایران، ولی اسد به نظرم چندان با اهداف ما و رویه مقاومت ما همسو نبود. هم از نظر نظامی از توان ما استفاده ای نکرد و تماما متکی به روسیه بود و هم نتونست با کمک ایران و بعضی کشورهای دیگه ائتلاف و حرکت های اقتصادی ثمربخشی رو شکل بده. یه زمانی یادمه بشار اسد به رئیس جمهور وقت ایران زمین سیدمحمدخاتمی گفت عزت در مقاومته. خب الان که ایران بهای زیادی در نگه داشتن دولت سوریه و جلوگیری از فروپاشی اش داشت چرا بیشتر و بهتر از ظرفیت ایران استفاده نمیکنه و به نوعی با روسیه همراه تره؟ بشار اسد عزت رو در مقاومت میدونست چرا الان که مقاومت به رهبری ایران به تقابل تمام قد و سرنوشت ساز با اسرائیل رسیده عملا سکوت کرده. من از هرج و مرج داخلی، اقتصاد از هم فروپاشیده شده و ویرانی سرزمینی کشور و قوای نظامی مخصوصا نیروی هوایی سوریه آگاهم ولی نه در این حد که جلوی چشمات سید حسن نصرالله، اسماعیل هنیه و خیلی رهبران مقاومت شهید بشن و یه خمپاره یا گلوله هم از سمت سوریه به طرف سرزمین های اشغالی پرتاب نشه. بله جناب بشار اسد راه حل و عزت در مقاومت است.

چه بهتر که در اداره کشور باتدبیر تر باشی و همه جریانات رو در اداره اون سهیم کنی، دوباره شرایط سوریه رو به سمت شکوفایی ببری و  ابزار شورش داخلی رو از دست دشمن گرفته و در نهایت هنوزم خودتو جزئی از مقاومت بدونی و گامی در جهت تحت فشار قرار دادن اسرائیل بزاری.

ویرایش شده در یکشنبه در 18:44 توسط aminf14