نبردی برای دستاورد نبردی برای دستاورد(بازخوانی راهبرد رژیم صهیونیستی در جنگ لبنان)

[worior 25,947]

بسمه تعالی

 

پیشنویس:

تعیین برنده بعد از پایان جنگ موضوع جالبی برای مطالعه است. شاید بزرگترین قسمت از پروپگاندای جنگ که به وسیله مردم تکمیل خواهد شد و همه در آن شرکت میکنند. اینجا قضاوت افراد دیگر خارج این جنگ حتی مهمتر از قضاوت ها نظرات طرفین درگیری ست.! متن ذیل رو پیش از ترور رهبر حزب الله لبنان نوشتم و بعد از عزل یوآو گالانت وزیردفاع اسراییل به زبان انگلیسی منتشر کردم و حالا نسخه فارسی در خدمت مخاطبان عزیز میلیتاری:

 

مقدمه

در موضوع انتخاب پیروز جنگ آنچه عیان است، تعیین برنده بر اساس اهداف از پیش اعلام شده، بر اساس گفته های رهبران، بر اساس تلفات طرفین و یا قوی و ضعیف و در آخرین شاخصه بر اساس دستاوردهای نظامی هست. اما در تمامی این ایده ها اهداف اصلی جوامع درگیر غایب است. آثار این مسئله را با نگاهی به وضعیت فکری حاکم بر اسراییل از دید نگارنده این متن بررسی میکنیم:

 

 

 

76 سال است که جامعه امنیتی-نظامی اسراییل نتوانسته است ردای جنگ را کنار بگذارد. زخم های کهنه و مرتب سرباز میکنند، و عفونت برتری طللبی نظامی این زخم ها را عمیقتر و غیر قابل درمان میکنند.

بدیهی است جامعه ای که تنگ نظرانه بر پایه برتری قومیتی با تحقیر وتحکم بر دیگران بنا شود راهی به جز سلطه بر دیگران با جنگهای بی پایان نمی یابد. چنین جامعه ای در نهایت در اوج ضعف یا اوج قدرت در صدد یک جنگ نهایی برای کشتار یا برتری بر همگان خواهد بود راه دیگر مداراست که رادیکالیسم سیاسی-مذهبی اسراییل به آن تن نخواهد داد.

برای پیروان صهیونیسم، جنگ بی پایان فقط با یک جنگ بزرگ تمام میشود. و انتهای چنین راهی از دو نتیجه معین فارق نیست، یا بر همه پیروز میشوند یا شکست سختی خواهند خورد. پیروز این جنگ منجی تلقی میشود و اگر جنگ را ببازند، پیروان متعصب نبرد نهایی به دنبال یک منجی تا آرماگدونی دیگر صبر خواهند کرد. چنین پایانی آنقدر آشکار است که نیاز به مطالعه اسرائیلیات ویا یافتن پیشگویی در کتب مذهبی ندارد.

هر چقدر متعصبانه تر این پیروان خود برتربینی به دنبال تحقق اهداف خویش باشند، شوک هایی سخت تر و کوبنده تری از جهان پیرامون دریافت خواهند کرد و پیوسته بین آنها و آرزوهایشان فاصله خواهد افتاد. هر بار نامیدی های بیشتری نصیبشان میگردد، و بازگشت امید نیازمند یک منجی جدید است. این فرد به تازگی انتخاب شده به شکل به ظاهر دمکراتیک! راهی جز تحرک جامعه با دستاورد های کوتاه و موقتی برای بازسازی امید به  نبرد ندارد. چرا که "صبر" جامعه ای که بر بنیاد پیروزی نهایی بر همگان بنا شده است را بسرعت میفرساید. آنهم در شرایطی که هنوز اسراییل راه بسیار درازی در پیش دارد!. منسجم و جنگجو نگاه داشتن چنین جامعه ای  فقط با دستاورد های نظامی-امنیتی مکرر مهیا گردیده، آنهم در برابر ملت هایی  که از نظر اقتصادی و تکنولوژی بسیار محروم تر از اسراییل هستن، به بیانی دیگر "مستضعف" که این عبارت در فرهنگ برخی ملت های کهن خاورمیانه مانند ایران مفهومی ویژه دارد به نحوی که آنرا در قانون اساسی خود وارد کرده اند. با این حال امیدی که با کشتار مستضعفین ایجاد شود، در صورت شکست از آنان ولو محدود ناامیدی بزرگی ایجاد خواهد کرد.

آخرین شکست در 7 اکتبر، زخمی بس عمیق بود که بسادگی درمانی برای آن پیدا نخواهد شد. و این بار هر چه از جادو تکنیک است باید رو شود تا این زخم کاری عمیق تر نشود. که این برای اسراییل آغازگر نبردی شد برای بازگرداندن امید، که ما آنرا "نبرد دستاورد ها"ی نتانیاهو نامیده ایم.

 

نبرد دستاوردها و تله پیروزی

آنگاه که پیروزی کوچکی بدست آید، رهبران سرمست میشوند، جامعه مغرورگشته و فریب احتمال تکرارآن پیروزی را میخورند تا دراین عالم مستی زمینه شکست مجدد فراهم شود، دوباره غرور خدشه دار شده و ایمان به پیروزی سست شود. پس هر بار یک دستاورد جدید لازم است، و این چرخه بی پایان رفتارهای واکنشی به خرابکاری های خود ساخته صهیونیست ها، به معنای وجود یک راهبرد نامعین برای دستیابی به هدفی دستنیافتنی ست. جامعه ای که اراده ای ندارد، بخش تندرو و مذهبی آن به هیچ وجه علاقه ای پوشیدن لباس نظامی ندارد و میخواهد دیگرانی چون آمریکا و یا مزدوران و رشوه گیران و یا نیروی هوایی و در آینده لشکری از رباتها از راه دور! برایشان پیروزی به ارمغان آورد.

پس از 7 اکتبر، هر بارکه جامعه اسراییل از نظر روانی تحلیل میرود و نمیتوان آنرا به تشدید نظامی دیگری برد، نتانیاهو با نمایش یک ترور از رهبران مقاومت و یا کشتارجدید و یا بمباران و منفجر کردن خانه های غیرنظامیان و در آخرین نمونه ها نمایشگاه موشک های ضدتانک به ظاهر غصب شده از حزب الله لبنان، از جامعه خود تمنی دارد که سست نشوند و امید را حفظ کنند. همچنان که این روند صهیونیسم را تبدیل به یک جانی بدون حد و مرز و اخلاقیات کرده و گفتمان حق دفاع از خود را به حق جنایت علیه دیگران بدل میکند، بدون آنکه متوجه باشند خوی انتقام جویی قومیتی و مذهبی که پیشتر زمینه ساز شکل گیری مقاومت منطقه در برابر آمریکا بوده است را تقویت کرده و به نسل های بعد منتقل میکنند.

 

ایران و راهبرد مقاومت

صهیونیست ها برای نظامی نگاه داشتن فضای فکری جامعه خود و کنترل امنیتی بر دارایی ها و منابع شهرک نشینان، هر از گاهی که دستاوردی برای اخذ شدن نمیابند، به سراغ ساختن دشمنانی از خود بزرگتر میروند، و گاهی بسیار بزرگتر. آخرین خبط آنها در حمله به کنسولگری ایران در سوریه مجبورشان کرده است که در یک جبهه با خطوط بسیار بزرگ به عملیات هوایی پرهزینه و کم نتیجه با آثاری هنگفت برعلیه امنیت ملی خود دست بزنند. این جنون برای دستاورد سازی آنقدر حماقت آمیز بوده است که موجبات شلیک بیش از 280 موشک و صده ها پهپاد و هزینه مقابله با آنان را برایشان به ارمغان آورده است.

 

 

مقاومت اسلامی در خاورمیانه که همسو با ایران است از فضا نیامده است، همگی مردم باستانی خاورمیانه اند. رفتار نظامی فعلی که از آنان سرمیزند، حاصل جنایات آمریکا، اسراییل و سپس داعش است، پیشتر نفوذ شوروی به ایجاد مقاومت افغانستان و مجاهدین منجر شده بود، حال ایالات متحده و عوامل آن. فعالیت های جمهوری اسلامی ایران در حمایت از آنان به موجب  اصل 154مندرج درقانون اساسی ایران است که ایرانیان حکومت خود را ملزم کرده اند بدون هیچ حد و مرزی از مستضعفان جهان در حد توانایی حمایت کند. آنچه که امروز به عنوان پروکسی های ایران یاد میشود، در واقع مردمان خاورمیانه اند که در برابر آمریکا، اسراییل، داعش و ... راهی جز کمک گرفتن از ایران نیافته اند. ایران تاکنون خود به شکل مستقیم وارد درگیری با اسراییل نشده بود، قوانین داخلی و همچنین فرماندهی کل قوا که فتوای جهاد به عهده ان است، اجازه چنین درگیری به ایران نداده بودند، حتی پس از 7 اکتبر نیز فتوایی برای جنگ با اسراییل با دفاع از غزه و لبنان از سوی مراجع شیعه صادر نشده است. اما حماقت بزرگ اسراییل برای ترورهنیه در تهران، باعث شد که ایران نیز خود پا به عرصه مقابله نظامی با اسراییل بپردازد.

این اقدام صهیونیست ها، کمک شایانی به راهبرد مقاومت است که به دنبال ایستادگی طولانی تا فرسوده سازی جامعه اسراییل و بنیاد روانی آن در صحرای نبردهای بی نتیجه و بی پایان است. اسراییل نتانیاهو میرود که اکثریت یا شاید همه این نبردها را پیروز شده اما بازنده نهایی جنگ باشد، جنگی که گفتمان اصلی آن یعنی صهیونیسم هدف اصلی مقاومت اسلامی منطقه است نه صرفا آزاد سازی  سرزمین های  اشغال شده. مادامی که جنون دستاورد آنهم برعلیه گروه های مقاومت از ملزومات ابقای صهیونیسم گردد، پادتزی خواهد بود که ماهیت کارکردی آن ایجاد گروه های مقاومت در خاورمیانه و دوام ایده های آنان است، در حالی که صهیونیسم خود را مصروف جنگ های انحرافی با دستاوردهای موقت کرده و عملا به یک دولت شکست خورده تبدیل میگردد.

 

worior@military.ir

 For ENG:   t.me/M_S_A_institute   

[00Amin 2,396]

سلام و عرض ادب خدمت همکار قدیمی ...

نکته‌ ای که درباره پیروزی‌ های کوچک و تأثیرات آن‌ ها در روحیه جامعه اسرائیل مطرح کردید، خیلی بجا و قابل تامل بود! بنظر میرسه که هر پیروزی کوچکی که اسرائیل بدست میاورد، باعث میشه که جامعه احساس کنه به پیروزی‌ های بزرگتر نزدیکتر شده، اما همین پیروزی‌ های کوچک در حقیقت یک چرخه بی پایان رو بوجود میارن که به نوعی اسرائیل رو در موقعیت ضعف قرار میده. چون هر بار که یک پیروزی کوچک بدست میاد انتظارات بیشتر میشه و در نهایت هیچ وقت رضایت کامل حاصل نمیشه این مسأله نه‌ تنها اسرائیل رو از درون ضعیف میکنه بلکه باعث میشه که اعتماد به نفس و امید عمومی در جامعه همیشه تحت تهدید باشه و به دلیل عدم تحقق اهداف نهایی و درازمدت بیشتر به شکاف‌ های عمیق‌ تر و احساس ناکامی در درازمدت در مردم می انجامد. این احساس ناامیدی ممکنه در نهایت به یک بحران اجتماعی بزرگتر تبدیل بشه که اساسا اسرائیل رو در شرایطی قرار میده که باید دائما برای حفظ وحدت ملی خود از دستاوردهای کوتاه‌ مدت استفاده کند.
 

یکی از مهمترین نکات این مقاله این بود که اقدامات تحریک‌ آمیز اسرائیل، مثل ترور های اخیر یا حملات به مراکز مرتبط با ایران، عملا به تقویت جریان مقاومت منجر شده. ایران نه تنها از نظر قانونی بلکه به دلیل نگرش‌ های فرهنگی و مذهبی خود رو موظف به حمایت از مردمان مظلوم در منطقه میدونه و این امر باعث شده که ایران تبدیل به یک قدرت مقاومت در برابر سیاست‌ های اسرائیل کند از طرف دیگه به نظر میرسه که اسرائیل بجای اینکه از جنگ‌ ها چیزی بدست بیاره، بیشتر در حال از دست دادن فرصت ها و بطور غیرمستقیم در حال تقویت گروه‌ های مقاومت هست که این یک روند خطرناک برای اسرائیل خواهد بود، چون هر بار که به جنگ ادامه میده، نه تنها قدرت خودش رو از دست میده بلکه باعث میشه که گروهای مقاومت قویتر و سازمان‌ یافته‌ تر بشن.

موضوع دیگه ای که باید به آن اشاره کرد، نقش قدرت‌ های جهانی و تحلیل‌ های ژئوپلیتیک هست
 تأثیر اقدامات کشورهای غربی، به‌ ویژه ایالات متحده، بر استراتژی‌ های اسرائیل هست. حمایت‌ های مالی و نظامی آمریکا از اسرائیل همواره یکی از دلایل اصلی ادامه دار بودن جنگ‌ ها و ناامنی در خاورمیانه بوده. هرگونه تحرک نظامی اسرائیل ممکنه با حمایت‌ های جدید یا به‌ ویژه سیاست‌ های دوگانه آمریکا مواجه شود. آمریکا به‌ رغم اعلام حمایت‌ های قوی از اسرائیل در مواقع حساس و به‌ ویژه در مواجهه با فشارهای بین‌ المللی ممکن هست تصمیمات متناقضی هم اتخاذ کند که بر موقعیت اسرائیل تأثیر منفی خواهد گذاشت. اسرائیل با توجه به وضعیت اقتصادی فعلی خود، در درازمدت قادر نخواهد بود که منابع لازم برای حفظ این جنگ‌ ها به‌ طور مداوم تامین کند این موضوع میتونه به‌ ویژه در صورت تشدید بحران‌ ها و افزایش نارضایتی‌ های داخلی تهدیدی جدی برای ثبات اقتصادی اسرائیل باشد.

[bds110 11,785]

با توجه به همکاری ترکیه اسراییل و دالان تروریستی طالبان در اسیای میانه  حملات موشکی و پهپادی و جنگنده های ارتش ازاد سوریه به کمک اکراین به زاهدان  چابهار مشهد عسلویه  بندر عباس  همراه با هجوم خورویی طالبان جیش العدل با پیشتیبانی جمیز متیس رییس اسبق سنت کام  و وزرات دفاع امریکا و  مشاور نظامی کنونی  بن زاید کاملا محتمل است جای غافلگیری ندارد  !؟

سناریو بیشترین منفعت و کمترین ضرر برای اسراییل وغرب دارد و ایران با مشکلات عدیده مواجهه می کند نزدیکی سایت های نظامی  حساس تهران  و مشهد به مراکز جمعیتی افغان مقیم ایران راه برای فتح ان باز می کند

 

[worior 25,947]

بر 14 آذر 1403 در 14:49 , 00Amin گفت:

سلام و عرض ادب خدمت همکار قدیمی ...

 

به به مدیر گرانمایه میلیتاری، چه عجب یادی از سایتت کردی؟

...

 

 

 

 

در مورد سوریه یه بحثی مطرح میکنم که ناظر به گذشته است و نه اتفاقات آینده، اینکه چه شد که این شد:

 

بهار عربی یه سری تظاهرات صلح آمیز ولی سیل آسا به راه انداخت که اکثر کشورهای عربی حتی ترکیه رو هم درگیر کرده بود. مصر سقوط کرد، لیبی سقوط کرد، ترکیه و سوریه درگیر شدند. اما محرک اصلی وضعیت بحرین بود که همه دیکتاتوری های عرب منطقه دچار وحشت شدند و با نیروی نظامی سرکوب شد. اینا اومدن با کمک آمریکا و القاعده داعش رو سازماندهی کردند، پول و نیرو بهش تزریق کردند تا بیاد و ماجرای بهار عربی رو به اسلام خواهی(ترجمه کنید خلیفه گری) و خشونت بکشه. چون به هر حال خلافت خواهی برای کسی که خودش الان خلیفه است به از دمکراسی با دولت های 4 یا 8 ساله است!. این خشونت و کشتار کمک میکرد که هم تظاهرات صلح آمیز جمع بشه و هم کشورها بصورت امنیتی و نظامی اداره بشن و جلوی سرایت تظاهرات گرفته بشه.

زمین شروع ماجرا رو هم بعد از سقوط لیبی و مصر کشورهای شیعه نشین انتخاب کردند که با یک تیر چند نشان بزنن، اول از دست نفوذ ایران خلاص بشن، دوم از تظاهرات صلح آمیزی که فقط میتونستند در برابرش تسلیم بشن و به خواست مردم تمکین کنند، و سوم کاری کنند ملت های منطقه بگن ... خوردیم اگر بخواهیم تغییر کنیم، مگر همین حکومت چه مشکلی داره اصلا نمیصرفه!.

آنچنان در لیبی و عراق و سوریه کشتار راه انداختن و جوامع رو به تباهی کشوندند که این ملت ها آرزوی برگشتن صدام و قذافی رو داشتند و به باقی موندن همین بشار اسد رضایت دادند. این اتفاقات یه فرصتی ایجاد کرد، که حکام عرب شروع کنند به اصلاحات سیاسی و اجتماعی، پول خرج کردن روی مردم و دادن آزادی هایی که جلوی عقده ای شدن جوانان رو بگیره، از طرفی فاسدشون کنه که در دام گروه های تندرو نیفتند! مثل اصلاحاتی که بن سلمان داره انجام میده و بزودی از اون ور بوم میفته.

 

همه دیکتاتورها برای جمع کردن تظاهرات طولانی پیرو یک مکتب هستند، بخشونت کشیدن تظاهرات با استفاده از تروریسم و سپس سرکوبش با ابزار پلیسی و نظامی و ما ایرانی ها هم مجبور بودیم تا کمر در خاورمیانه پیشروی کنیم تا با این تروریسم صادراتی کشورهای عربی در همونجایی که شکل گرفته مقابله کنیم،...

 

برای آینده

حالا اون تهدید جمع شده و میدان دار قضیه ترکهای عثمانی شدند. از اینجا به بعد دیگه بهار عربی و سرکوب تظاهرات صلح آمیز معنی نداره، داستان در قالبی دیگر پیش خواهد رفت و روش "جنگ های نامتعارف" خواهند بود.

 

در تعریف جنگ نامتعارف از منابع غربی مثل استاندارد ناتو و یا دکترین جنگ نامتعارف ایالات متحده و ... آورده اند که:
" جنگی که به وسیله حمایت از گروه های شورشی، جدایی طلب و شبه نظامیان و یا مثل اینها برای بر اندازی و یا درگیر کردن یک دولت حاکم براه انداخته شود"،.. البته در ایران عبارت جنگ نامتعارف رو بیشتر معادل استفاده از تسلیحات شیمیایی و هسته ای میدانند و جنگ ترکیبی (هیبریدی) مصطلح تر هست.