تفنگ نیمه خودکار ام- یک گاراند تفنگ نیمه خودکار ام- یک گاراند ( M1-Garand semi-automatic rifle )

[MR9 115,815]

 

 

 

گارد احترام ارتش جمهوری اسلامی ایران ، مسلح به تفنگ نیمه خودکار ام- یک گاراند 

 

 

به لطف خداوند ، نُه هزارمین پست در انجمن میلیتاری در بازه زمانی 26 دی 1392 تا 26 دی 1403 ارسال شد 

با این حال ، متن پیش رو  به تقریب نخستین تلاش برای ارائه یک مطلب در حوزه سلاح های سبک است 

و این امکان وجود دارد که برخی اصطلاحات بخوبی برگردان نشده باشد . 

مقدمه :

دنیای تولید جنگ افزار برای نخستین بار در اواخر دهه 1800 میلادی با فناوری مسلسل و  بارگذاری خودکار مهمات آشنا شد ، با این وصف ، فناوری مذکور ابتدا در سلاح های کوچک کمری به کاررفت چرا که تطبیق آن با سلاح های بزرگتر درآن زمان ، یک چالش بزرگ محسوب می شد . اما جنگ نخست جهانی ارزش و اهمیت قدرت آتش پیاده نظام را به  سازمان های نظامی نشان داد تا سرمایه گذاری بر روی طراحی و تولید سلاح های نیمه خودکار افزایش پیدا کند .

 

 

تلاش ها  برای طراحی و تولید سلاح های نیمه خودکار در ایالات متحده

ارتش ایالات متحده بلحاظ تاریخی ، نخستین سلاح نیمه خودکار خود را در میانه جنگ دوم جهانی وارد خدمت نمود که اکنون با شناسه ام-یک گاراند ، کالیبر 06-0.30 اینچ شناخته می شود .مخترع این سلاح ، ژان سی گاراند متولد شهر سنت رِمی ایالت کبک ( کانادا) محسوب می شد که درسال 1912 به آمریکا مهاجرت نمود تا کسب و کار کوچکی را برای خود فراهم کند. گاراند پس از دوسال (1914) نام خود را به "جان" تغییر دادکه این درست مقارن با شروع جنگ نخست جهانی بشمار می رفت . بنابراین با رونق گرفتن تولید سلاح به منظور تامین نیازهای جبهه ، گاراند فعالیت خود را در حوزه طراحی سلاح های گرم و بویژه نمونه های خودکار آغاز نمود که یکی از ایده های وی به  سال 1916 توسط ارتش ایالات متحده مورد توجه قرار گرفت . این طرح گرچه در گام نخست پذیرفته نشد ،  ولی پیشنهاد ارزشمند کار در دفترطراحی شرکت اسپرینگفیلد به سال 1919 به او ارائه گردید ، جایی که برای سالها در آن ماند و تا سمت مدیریت طراحی مهمات پیش رفت  و در سال 1953 بازنشسته شد ( گاراند درسال 1974 از دنیا رفت ) ولی بزرگترین دستاورد او در این دوره زمانی ، معرفی سلاح نیمه خودکار ام-یک بود که در تعداد انبوه تولید و به کشورهای مختلفی نیز صادر گردید.

 

 

راست : جان .سی . گاراند 

چپ :  جان. دی پترسن 

دو رقیب سرسخت برای طراحی سلاح استاندارد ارتش ایالات متحده در دهه سی میلادی 

 

همزمان با تلاش های گاراند برای طراحی یک سلاح نیمه خودکار ، جان .دی. پترسن با ایده خود درخصوص تغییر کالیبر سلاح سازمانی ارتش ، یعنی اسپرینگفیلد مدل 1903 و استفاده از مهمات کالیبر 0.28 اینچی از یک خشاب چهل عددی دایره ای به ارتش آمریکا مراجعه نمود . ایده پترسن آنچنان برای فرماندهان نیروی زمینی ایالات متحده جالب به نظرآمد که تصمیم گرفته شد تا تولید انبوه آن برای تحویل به واحدهای آمریکایی مستقر در فرانسه بسرعت آغاز شود تا برای حمله سرتاسری برنامه ریزی شده درسال 1919 آماده شود. به همین دلیل یک سفارش پانصد هزار قبضه ای به شرکت سازنده ارائه گردید ، اما با رسیدن تعداد تولیدی به عدد شصت وپنج هزار قبضه ، جنگ پایان یافت .

 

جان گاراند در حال آزمایش نسخه اولیه ام-یک در اواخر دهه بیست میلادی 

شرکت اسلحه سازی دولتی اسپرینگفیلد 

 

با وجود اینکه صدای توپها پس از چندسال درگیری خشونت بار اکنون شنیده نمی شد ولی ایده مسلح کردن نیروی زمینی به یک سلاح خودکار همچنان ذهن برنامه ریزان ارتش آمریکا را بخود مشغول کرده بود . پترسن نیز با مشاهده علاقه ارتش به این طرح ، ایده جدید خود را مقامات نظامی درمیان گذاشت و ادعا کرد که یک سلاح با کالیبر 0.27 اینچ برای صحنه نبردی که انتظار می رفت ایالات متحده در آینده باید وارد آن شود مناسب است . به اعتقاد وی ، کالیبر 0.30 اینچ برای یک سلاح خودکار بیش از حد نیاز بوده ، در حالی که مهمات 0.27 اینچ می توانست با دما و لگد کمتری عمل کرده ، پرتابه آن  مسیر مستقیم تری را طی نماید ، هدف گیری آسان تری داشته و مهم تر از همه ، تولید آن ارزان تر در می آمد و هر سرباز می توانست مهمات بیشتری را با خود حمل کند.

 

 

تجهیزات استاندارد انفرادی کمک تیرانداز یک رسد خمپاره انداز ارتش ایالات متحده /جمعی هنگ 503 چترباز از لشکر یازدهم هوابرد

تفنگ نیمه خودکار ام- یک و سرنیزه ام-1905 به وضوح قابل مشاهده است 

 

اما مهمات مورد نظر پترسن یک مشکل عمده داشت ، بدین معنی که میزان کُشندگی آن کمتر از مقدار محاسبه شده بود و میزان تخریب مهمات نافذ آن  بشدت سطح پائینی را به نمایش می گذاشت. این چالش درست زمانی پدید آمد که ارتش ایالات متحده تقریباً قانع شده بود که تک شلیک پیاده نظام باید هدف خود را در 600 یاردی ( حدود 548 متری ) و با حداکثر میزان کُشندگی ، مورد اصابت قرار دهد . بدین ترتیب ، علیرغم اینکه پرتابه طراحی شده توسط پترسن ، در مرحله نهایی پرواز خود بسوی هدف تاثیرگذاری بیشتری داشت ولی تیراندازان نخبه ارتش بیشتر با مهمات طراحی شده 06-30  طراحی شده توسط گاراند سازگاری بیشتری نشان می دادند. این مساله باعث گردید تا گاراند بسرعت از پله های ترقی شرکت اسلحه سازی اسپرینگفیلد بالا رود ، در حالی که  تنها یک اتاق به  پترسن در معاونت تحقیقات تجربی این شرکت داده شد تا به بررسی های خود ادامه دهد .

 

 

جان.سی .گاراند ،نشسته و درحالت تیراندازی با نخستین نمونه تولید شده ام-یک توسط شرکت وینچستر ( 10 ژانویه 1941)

نظامیان ایستاده از چپ به راست : ژنرال چارلز وسن ( رئیس اداره تسلیحات ) ،

ژنرال جرج.ای.لینچ ( فرمانده وقت نیروی زمینی ) ، ژنرال جان.ک. هِر ( فرمانده وقت سواره نظام ) 

ژنرال گیلبرت استیوارت ( افسر ناظر در شرکت اسپرینگفیلد ) و ژنرال چارلز.تی. هریس ( رئیس وقت معاونت صنایع نظامی ) 

 

بدین سان ، رقابتی میان این دوطراح برای تولید یک سلاح خودکار/نیمه خودکار بوجود آمد تا نیازمندی ارتش ایالات متحده برای سالهای پیش رو را تامین کرده و بازار صادراتی مناسبی را بوجود آورد . برهمین اساس ، در ابتدا به نظر می رسید که طرح پترسن برنده باشد ، چرا که  سازوکار تأخیری / برگشت ضربه‌ای ( فناوری که منجر به کاهش نیروی عقب‌نشینی و بهبود کنترل سلاح به کار می‌رود که درآن انرژی تولید شده در اثر سوختن باروت ، به تدریج بازگشت داده می شود، که تیرانداز کنترل بیشتری را روی سلاح بدست آورد ) درسال 1925 تقریباً آماده بود و وزن سلاح نیز در حدود 8 پاوند و 2 اونس ( حدود ۳٫۷ کیلوگرم)  ثابت نگه داشته شد. علاوه براین ، شبهاتی که درمورد مهمات استاندارد این سلاح بوجود آمده بود نیز پس از آزمایشات متعددی که نتایج تحسین برانگیزی را به نمایش گذاشت ، تا حدودی برطرف گردید . اما همچنان چالش مهمات طراحی پترسن از میان نرفته بود و نیاز بود تا برخی اجزای سلاح مجدد طراحی شده و ساخته شود.

 

 

جدیدترین نمونه های تولید شده ام-یک گاراند از کارخانه سازنده خارج می شود 

ژوئن 1942

 

درمقابل ، طرح گاراند سریع تر پیش می رفت و باید تنها تغییرات جزیی براساس نیاز ارتش را بخود می دید بطوریکه پیکربندی مهمات و مجموعه چاشنی و ترکیب باروت مورد استفاده آن بازطراحی شد ، اما چالش از جایی آغاز شد که  تغییرات مذکور مکانیزم شلیک سلاح گاراند قابلیت تطبیق نداشت. در چنین شرایطی ، بسیاری از مهندسین ، ایده اصلی خود را رها کرده و به سراغ طراح های جدید می رفتند ولی گاراند تقریباً متقاعد شده بود که می تواند یک سلاح نیمه خودکار جدید ، برای شلیک مهمات جدید خود بسازد . بدین سبب ، طرح قدیمی 1924 خود را تا حدودی کنار گذاشت و تلاش کرد تا یک سلاح جدیدی را به ارتش پیشنهاد کند . طرح جدید او ، سلاحی با مکانیزم برگشت گاز باروت بود که می توانست فشنگ های جدید کالیبر0.30 اینچ را شلیک کند در حالی که بطور  همزمان ، پترسن همچنان براین باور قرار داشت که کالیبر 0.27 اینچ وی عملکرد بهتری دارد.

 

 

سرهنگ پاول بکوف جمعی گردان 177 عملیات ویژه ارتش شوروی در افغانستان 

با یک قبضه ام-یک گاراند غنیمتی عکس می گیرد ( سال 1986 ) 

 

چالشی که گاراند هنگام طرحی سلاح جدید خود باید با آن روبرو می گردید ، نه تنها  قدرت افزون تر فشنگ های دوباره پیکربندی شده بلکه بازخوردهای به نسبت مثبت تر سلاح طراحی شده توسط پترسن در ارتش ایالات متحده بشمارمی رفت . در همین رابطه ، کمیته انتخاب سلاح برای پیاده نظام نیروی زمینی ارتش ایالات متحده درسال 1928 گزارشی را منتشر نمود که درآن آمده بود سلاح پترسن برای جایگزینی سلاح استاندارد خودکار براونینگ کاملا آماده است . این گزارش  ، نتیجه مستقیم آزمایش های سخت گیرانه ارتش بر روی سلاح پترسن محسوب می گردید و همین امر وزارت جنگ  را وادار ساخت تا آزمایشات بیشتری را بر روی سلاح هایی با این کالیبر صورت دهد. اما همزمان با ثبت نتایج تحسین برانگیز طرح پترسن ، گاراند طرح خود را کامل و به ارتش تحویل داد تا یک رقابت آشکارمیان دوطرف آغاز شود. با ورود سلاح گاراند به رقابت برای انتخاب سلاح نیروی زمینی ، اکنون تفنگ نیمه خودکار کالیبر 0.30 اینچ درصدر توجهات کارشناسان قرار گرفت و بتدریج گوی سبقت را از رقیب خود می ربود ، اما به شکل ناگهانی ، کالیبر 0.27 اینچ پترسن مورد پسند ارتش قرار گرفت که مایه تعجب بخش قابل ملاحضه ای از ارتش این کشورشد.

 

 

روندی که شرح آن رفت ، بتدریج به یک بن بست و بلاتکلیفی برای همه تمامی ذی نفعان تبدیل گردید ولی نوبت آن بود که فرقه تیراندازان در ایالات متحده وارد عمل شوند تا سلاح جدیدی برای ارتش انتخاب گردد. در آن زمان ، بخش قابل توجهی از تیراندازان در آمریکا ، سلاح در دستان واحدهای پیاده نظام را بعنوان ابزاری برای حمله به دشمن دریک فاصله 600 یاردی ( حدود 500 متری ) تصور می کردند و براین تصور قرار نداشتند که دشمن بیش از این فاصله نزدیک شده و جنگ تن به تن میان طرفین صورت گیرد . استدلال طرفداران چنین ایده ای ، این بود که با یک شلیک می توان سرباز دشمن را از چرخه درگیری خارج کرد و این شلیک هراندازه درفاصله دورتری صورت گیرد ، تعداد سربازان بیشتری از دشمن را می توان از کار انداخت. علاوه براین ، چنین روشی منجر به صرفه جویی قابل توجهی در مصرف مهمات می گردید ولی  کارشناسان مهمات سازی ارتش به شکل معکوسی ، براین باور قرار داشتند که نرخ تیراندازی باید آهسته و درفاصله نزدیک صورت گیرد.

 

 

تولید بدنه اصلی ام-یک گاراند در شرکت اسپرینگفیلد 

1943

 

این نوسان درتصمیم گیری باید در یک نقطه به پایان می رسید و تنها مسیر منتهی به آن ، انتخاب کالیبر مناسب برای سلاح بعدی ارتش آمریکا بود . به همین دلیل در نوامبر 1929 ، کمیته آزمایش سلاح های نیمه خودکار ارتش در فورت بنینگ ایالت جورجیا ، یک رقابت غیررسمی را میان سلاح های پیشنهادی برگزار نمود که طرح های گاراند و پترسن با فاصله زیادی از رقبای خود به پیش می رفتند. در گزارشی که پس از اتمام این آزمایش ها منتشر شد ، چنین آمد که  سلاح طراحی شده توسط گاراند بهترین سلاح نیمه خودکاری است که تا به امروز آزمایش شده و اکنون می توان به صراحت بیان کرد که کالیبر 0.30 اینچ ( یابعبارت مصلح تر کالیبر 51×7.62 م.م ) می تواند سلاح آینده پیاده نظام ارتش ایالات متحده باشد. از سویی دیگر ، به منظور اطمینان از یافته های آزمایش های پیشین ، درسال 1931 رقابت دیگری برنامه ریزی شد و این بار نیز سلاح گاراند ازآن برنده بیرون آمد ولی گزارش نهایی این مسابقه که یکسال بعد ( 1932 ) منتشر گردید ، نشان می داد که ابعاد این سلاح بسیار بزرگ بوده و هنگام شلیک ، کاربر را بشدت خسته می کند. براساس داده های گزارش مذکور ، سلاح گاراند بلحاظ سرعت شلیک ، نرخ آتش و مرگ آوری به ازای هر پاوند مهمات شلیک شده ، کاملا دست برتر را دارد ولی میزان عقب نشینی سلاح پترسن با کالیبر 0.27 اینچ ( حدود 51×7 م.م )  آنچنان غیرمحسوس است که مانند سلاح گاراند ، خط دید تیرانداز را مختل نمی کند و این به معنای کمتر خسته شدن سرباز پیاده نظام خواهد بود.

 

 

 

از سویی دیگر، سلاح گاراند در مقیاسه با طرح پترسن با 99 قطعه و اسپرینگفیلد با 93 قطعه ، قطعات کمتری را بخود می دید بطوریکه  پیاده نظام ارتش در گزارشی با محوریت مشکلات مربوط به روغن کاری مهمات سلاح پترسن ، مدعی گردید که این مساله نه تنها مشکلات زیادی را برای پیاده نظام درصحنه نبرد ایجاد می کند ، بلکه قابلیت تعویض اجزاء فرسوده شده نیز به یک مساله غامض تبدیل خواهد شد. علاوه براین ، پس از شلیک آخرین فشنگ از خشاب ، مکانیزم مربوط در حالت باز قرار می گرفت که بدلیل وجود گردو خاک و شن ، موقعیت نامناسبی را برای سربازان بوجود می آورد.

 

 

در سوی مقابل ، طرح گاراند با وجود برخی مشکلات ، بسیار مورد تحسین قرار گرفت  ولی جریان گازناشی از سوختن باروت که در بخش تحتانی لوله جریان پیدا می کردند و همچنین سازو کار پیستون برگشت گاز آن تردید هایی را در انتخاب  سلاح مذکور بوجود می آورد  ولی به اندازه ای که بر عملکرد سلاح تاثیرگذار باشد ، جدی تشخیص داده نشد. نظراتی در خصوص خشاب هشت فشنگی گاراند نیز مطرح شد که بارگذاری آن به جای بارگذاری تکی مهمات مورد تمجید قرار گرفت ، هر چند فرآیند آموزش به سربازان پیاده نظام بخصوص برای  واحدهایی که پیشتر از نمونه اسپرینگفیلد استفاده می کردند ، محل اعتراض  جدید را بوجود آورد ،هر چند تمامی سربازانی که در آزمایش ها شرکت داشتند به این نکته اذعان می کردند که فرآیند خشاب گذاری ، زمان مورد نیاز برای هدفگیری و فشار دادن درست ماشه را دراختیار آنها قرار می دهد .

 

پی نوشت :

1- ادامه دارد ....  

2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. 

[MR9 115,815]

بسم ا...

 

بخش دوم ...

 

 

 

دوره زمانی که شرح آن رفت ، بلحاظ تاریخی با اوایل دهه سی میلادی تطابق داشت ، جایی که ژنرال داگلاس مک آرتور برای انتخاب سلاح جدید وارد صحنه شد. وی که در دوره موصوف، رئیس ستاد ارتش ایالات متحده بشمار می رفت و باید با شرایط نامطلوب کمبود بودجه ارتش  ، مجموعه تحت امر خود را مدیریت می نمود ، دریافت که انبارهای ارتش مملوء از مهمات کالیبر 0.30 اینچ بوده و با توجه به اینکه در آن زمان عقیده رایج  برعدم دخالت واشنگتن دریک جنگ اروپایی تاکید داشت و اصرار براین نکته که  ارتش باید یک کالیبر استاندارد برای سلاح های خود اعم از جنگ افزارهای انفرادی و جمعی ( تیربار ) داشته باشد ، انتخاب همزمان دو کالیبر 0.27 اینچ و 0.30 اینج غیر ممکن به نظر می رسید ، در نتیجه کالیبر 0.27 اینچ از دور رقابت خارج و نهایتاً در سال 1936 تفنگ گاراند ام- یک بعنوان سلاح سازمانی جدید ارتش برگزیده شد.

 

 

 

ژنرال داگلاس مک آرتور در مراسم معرفی ام-یک گاراند

 

این انتخاب البته یک بازخورد جهانی را بخود می دید چرا که ارتش ایالات متحده به نخستین سازمانی تبدیل گردید که یک سلاح نیمه خودکار را بخدمت گرفته بود ، هر چند گزینه انتخابی ، مشکلاتی نیز داشت ، بطوریکه تیرانداز برای تعویض خشاب باید تمامی هشت تیر خود را شلیک می کرد و تاقبل از تمام شدن آن ، فرآیند تعویض خشاب ، تا حدودی مشکل بوجود می آورد. علاوه براین ، تجربه نشان می داد که سربازان دشمن در صحنه نبرد ، منتظرمی ماندند تا صدای آشنای بیرون پریدن خشاب خالی شنیده شده و تلاش می کردند تا پیش از پُر شدن مجدد سلاح ، به وی حمله کنند .

 

 

یک رسد تیربار سپاه تفنگداران ارتش ایالات متحده 

اوکیناوا / سال 1945 مسلح به نمونه های ام- یک گارند و نمونه کارابین ام- یک

 

با این وصف ، تولید انبوه ام-یک و تحویل آن به واحدهای نیروی زمینی ارتش آمریکا بخوبی کارایی این سلاح نیمه خودکار را ثابت نمود بطوریکه که گفته می شد در همه نوع آب و هوایی برای رضایت کاربرانش  استفاده می گردید واین ویژگی نبود که برای تمامی جنگ افزارهای خودکار/نیمه خودکار آن زمان بتوان آن را بکار برد . وجود این واقعیت که  سلاح مذکور تنها پس از شلیک هشت فشنگ نیاز به بارگذاری مجدد داشت ، به کاربر اطمینان می داد که می تواند بطور کامل بر روی فرآیند نشانه روی ، شلیک و از میان بردن دشمن متمرکز شود تا جای که آن را نمونه کامل یک سلاح پیاده نظام (the infantryman’s perfect weapon) لقب داده بودند.

 

  

 

راست : مهمات کالیبر 0.30 اینچ تفنگ تهاجمی ام- یک گاراند 

چپ : اسکرین شات از فیلم نجات سرباز رایان 

 

از سویی دیگر ، تاثیر طراحی ام- یک و مهمات کالیبر 0.30 اینچ آن آنچنان قابل توجه بود که وقتی کشورهایی اروپایی در ابتدای دهه پنجاه میلادی ، تصمیم گرفتند تا براساس تجربیات جنگ دوم جهانی ، بخصوص سلاح های نیمه خودکار آمریکایی ، آلمانی و روسی  ، طرح جدیدی را ارائه کنند ، گونه های ئی ام-2 بریتانیایی و فال بلژیکی به ناگاه غوغایی عجیبی بوجود آورد بطوریکه نمونه بریتانیایی و بلژیکی علیرغم اینکه در ابتدا با کالیبر 0.28 اینچ وارد آزمایش ها شد ولی بتدریج کالیبر استاندارد 0.30 اینچ را پذیرفتند. پس از اتمام آزمایشات این دو سلاح ، گزارشی میان کارشناسان درگیر در این برنامه ها منتشر شد که هدف از اجرای چنین مقایسه ای را استانداردسازی مشترک میان ارتش ها در زمینه سلاح های سبک و مهمات ذکر کرده بود . این هدف شاید یکی از چند برنامه ستودنی در ارتش های برآمده از جنگ دوم جهانی بشمار می رفت ، چرا که  استفاده از یک کالیبر مشترک زمانی که ارتش های بریتانیا و ایالت متحده در کنارهم می جنگیدند ، منافع طرفین را بخوبی تامین می کرد .

 

 

تفنگ تهاجمی پیش ماشه ( بولپاپ ) بریتانیایی ئی ام-2 

 

برای نیل به چنین هدفی ، آزمایشات جدیدی از سوم ماه می 1950 در مرکز تست سلاح فورت بنینگ آغاز شد تا دو مهمات 0.30 اینچ آمریکایی و 0.28 اینچ بریتانیایی در مولفه هایی نظیر مسیر بالستیکی ، نفوذ به درون هدف و توانایی مهمات آتش زا و نافذ آنها مورد ارزیابی قرارگیرد . اما برخلاف تصور اولیه ، این رقابت اثبات نمود که مهمات 0.28 اینچ بریتانیایی در بسیاری از شاخص ها و با وجود مخالفت های طراحان آمریکایی ، طراحی بهتری را به نمایش می گذارد . بررسی های صورت گرفته حاکی ازآن بود که مهمات بریتانیایی استانداردی فراتر از اعداد مشخص شده را کسب نموده و البته بدلیل وزن کمتر ، تعداد بیشتری ازآن توسط پیاده نظام قابل حمل است . علاوه براین ، تمامی سلاح های مورد آزمایش ، پس از شلیک حدود 1280 عدد فشنگ ، بیش از حد داغ می شدند که البته محصول بلژیکی برتری محسوسی را نسبت به نمونه های آمریکایی و انگلیسی به نمایش می گذاشت.

 

 

 

بدین ترتیب ، درست در زمانی که به نظر می رسید ، ضرورت استاندارد سازی سلاح های سبک و مهمات می تواند بر ملی گرایی اروپایی – آمریکایی غلبه کند ، اولین و ناامید کننده ترین شکست تاریخ در این حوزه رقم خورد . ارتش آمریکا مدعی بود که هزینه های مربوط به  تغییر کالیبر از 0.30 اینچ به 0.28 اینچ بسیار زیاد بوده و علاوه براین ، با وجود ثبت برتری مهمات انگلیسی بر نمونه آمریکایی ، پنتاگون آن را با قاطعیت رد نمود و درنهایت با این استدلال که کنگره چنین مساله ای را تایید نخواهد کرد ( که بعدها مشخص شد ، کمیته جنگ افزار کنگره از اساس ،  داده های مرتبط  به  این موضوع را دریافت نکرده بود ) چنین مساله ای محقق نگردید. شکاف ایجاد شده میان کارشناسان انگلیسی و آمریکایی به حدی رسید که موضوع تغییر کالیبر به نشست مشترک نخست وزیر وقت بریتانیا ، وینستون چرچیل و رئیس جمهوری وقت ایالات متحده ، هری ترومن نیز کشیده شد. با این حال ، یک سال بعد ، یعنی درسال 1953 ، توافق مشترکی میان ارتش های بریتانیا ، فرانسه و ایالات متحده منعقد شد که مهمات استاندارد باید فشنگ های کالیبر 51×7.62 م.م باشد و این خود به طراحی و تولید ام-14 منجر گردید .

 

 

نشان شرکت اسلحه سازی اسپرینگفیلد 

 

ام- یک گاراند ، یک تاریخ بازنگری شده ...

جان کانتیوس گاراند به تاریخ یکم ژانویه 1888 در سن رمی کبک به دنیا آمد . سن رمی در استان کبک ، مکان کوچکی بود که تنها درسال 1975 بعنوان یک شهر به ثبت رسید که اکنون در لبه جنوبی کبک و درست در لبه شمالی نیویورک قرارداد و مردم آن به شکل انحصاری به فرانسوی صحبت می کنند. خانواده وی ، یکسال بعد یعنی درسال 1889 به کانکنیکات نقل مکان کرده و جان گاراند پس از رسیدن به یازده سالگی  دریک کارخانه نساجی و با سمت نظافتچی شروع به کار کرد ولی کار با ماشین ابزارها را به شکل تجربی از همکارانش در این مجموعه یاد گرفت . با این حال علاقه  بیش از حد به حوزه ابزارسازی و سرگرمی روزانه وی در تیراندازی باعث شد بتدریج وارد حوزه طراحی سلاح شده و نهایتاً به طراحی و تولید جنگ افزاری منجر شود که یکی از چند سلاح موفق یگانهای پیاده نظام ارتش ایالات متحده درطول تاریخ بشمار می آید . وی پس از چند سال کار بعنوان کارگر ساده ، به سمت ماشین کار در این کارخانه مشغول به کار شد و طی مدت خدمت خود در این مجموعه یک جک تلسکوپی و یک دستگاه سیم پیچ خودکار بوبین را اختراع و به ثبت رساند. با افزایش تجربه ، گاراند در شرکت ابزارسازی براون و شارپ در پراویدنس رودآیلند استخدام  و همین جا بود که سرگرمی همیشگی وی در تیراندازی با تخصص در ماشین کاری ترکیب و به طراحی سلاح منتج  و درطول سالهای بعد ، چیزی که تنها یک سرگرمی بشمار می رفت ، به یک کار حرفه ای مبدل شد که وی را به شهرت رساند.

 

 

 

 

مندارگون ام-1908

 

 

آر.اس.سی ام-1917

 

 

ام- یک گاراند 

 

 

کارابین ام- یک گاراند

 

ژ-43

 

 

پیش از آغاز نیمه دوم دهه دوم قرن بیستم  ، جنگ جهانی اول دراوت 1914 آغاز و ایالات متحده نیزسه سال بعد ( 1917)  به طرفداری از کشورهای متفق دست به اعزام نیرو زد  و با توجه به اینکه پیشرفتهای زیادی در حوزه ماشین های کشتار نظیر تانک ، تسلیحات شیمیای و تیربار بوجود آمده بود ، ارتش ایالات متحده مناقصه ای را برای طراحی و تولید انبوه یک مسلسل جدید اعلام نمود که مورد توجه گاراند قرار گرفت. او که اکنون در نیویورک ساکن بود با همکاری یک طراح سلاح به نام جان کیویش و پرداخت هفته ای پنجاه  دلار به وی ، توسعه طرح اولیه خود را آغاز نمود و در ژوئن سال 1918 اولین نمونه ساخته شده  ایده وی در معرض دید هادسون ماکسیم ( برادر هیرام ماکسیم ) طراح برجسته سلاح قرار گرفت . ماکسیم که ویژگی های جدیدی را در طراحی گاراند دیده بود به او توصیه کرد تا طرح خود را به هیئت مشاوران نظامی نیروی دریایی عرضه کند و این مجموعه نیز به نوبه خود ، طرح وی را به دانشکده جنگ ارجاع  داد که البته توسط معاونت اسلحه و مهمات ارتش رد گردید . اما گاراند ناامید نشد و طرح خود را مجدداً به هیئت مشاوران نیروی دریایی ارائه کرد . همزمان با این تحولات ، گارند تلاش کرد  طرح خود را در مجموعه فنی شخصی خود توسعه دهد که تا اوت 1918 ( سه ماه قبل از پایان جنگ ) به طول انجامید .

 

 

گیره هشت فشنگی ام- یک گاراند

 

نخستین نمونه کامل شده طرح گاراند درسال 1919 ، یعنی نزدیک به یکسال پس از اتمام جنگ ، کامل گردید و پس از ارائه آن به وزارت جنگ ، وی در نوامبر 1919 بعنوان مهندس مشاور در شرکت تسلیحاتی اسپرینگفیلد ماساچوست منصوب و با دریافت امتیاز شهروند ایالات متحده ، مهندس ارشد شرکت مذکور لقب گرفت .

 

https://www.aparat.com/v/ftqcoyu

 

شرکت اسلحه سازی اسپرینگفیلد به معنای واقعی کلمه ، خانه اصلی طراحی سلاح برای ارتش ایالات متحده و محل تولید سلاح های سبک بشمارمی رفت . مجموعه فوق برای اولین بار درسال 1777 با عنوان  تسلیحات اسپرینگفیلد جهت تولید و ذخیره جنگ افزار و با هدف پشتیبانی از نیروهای انقلابی که علیه بریتانیا می جنگیدند تاسیس و بدلیل موقعیت دفاعی خوب و همچنین قرارداشتن در مسیر اصلی لجستیک ارتش ، (جنوب غربی ماساچوست ) نقش بسیار مهمی را در پیروی انقلابیون برعهده داشت. علاوه براین ، وجود رودخانه کانکتیکات که هم مسیر انتقال سلاح ها و هم نیروی لازم برای تولید را فراهم می نمود یکی از دلایل استقرار مجموعه فوق در این مکان بشمار می رفت .

 

 

 

شات های بارگذاری گیره های هشت فشنگی ام -یک گاراند

 

با این حال درسال 1794 دولت ایالات متحده در اقدامی تازه تصمیم گرفت تا انحصار تولید سلاح را به تملک خود درآورده  تا وابستگی به خرید تسلیحات از خارج بطور کامل ازمیان برود . برهمین اساس ، جرج واشنگتن که درآن زمان ، فرمانده کل ارتش فدرال نیز محسوب می شد ، دو شرکت شامل اسپرینگفیلد در ماساچوست و هارپرز-فری در ویرجینیا  را برای نیل به چنین هدفی انتخاب کرد و به شکل خاص ، اسپرینگفیلد از سال 1795 ماموریت ساخت سلاح های سنگ چخماقی با تیراژ 220 قبضه را برعهده گرفت. اما با شروع جنگ داخلی ، مجموعه اسلحه سازی هارپرز-فری نابود شد و اکنون شرکت اسپرینگفیلد تنها مرکز تولید تسلیحات سبک برای ارتش ایالات متحده بحساب می آمد که وظیفه داشت نیاز نیروهای مسلح را تامین کند.

 

 

پیاده نظام حین نبرد در تک فرصتهای بوجود آمده نخستین وظیفه ای که دارد ، تنظیف سلاح انفرادی است .

این عکس پیاده نظام لشکر 32 تفنگداران دریایی ایالات متحده در ژانویه 1943 هنگام نبرد برای اشغال گینه جدید را به نمایش گذاشته 

تفنگ خودکار  برونینگ ام-1918 ، ام -یک گاراند و حداقل یک قبضه کُلت 45 در تصویر دیده می شود 

 

بدین ترتیب ، تا زمان ورود ارتش ایالات متحده به صحنه جنگ اول جهانی ، کمی بیشتر از 843 هزار قبضه تفنگ اسپرینگفیلد مدل 1903 ( 1903 Springfield) تولید شده بود و پس از آنکه  واشنگتن تصمیم به جنگ گرفت ، شرکت فوق 265620 قبضه دیگر از این سلاح را به کاربران  عرضه کرد . همزمان با این روند ، شرکت وینچستر نیز قراردادی را با دولت فدرال به منظور تحویل تفنگ انفیلد 1917 منعقد و ارتش نیز براساس نیاز روبه گسترش خود با احداث یک خط تولید در جزیره راک ، 47251 قبضه دیگر از سلاح فوق را در انبارهای خود بصورت ذخیره نگهداری می نمود.

 

پی نوشت :

1- ادامه دارد ....  

2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. 

 

[MR9 115,815]

بسم ا..

 

بخش سوم 

 

 

 

 

جنگ دوم جهانی

گاراند و همکارانش هنگام بررسی طرح های موجود برای سلاح آینده نیروی زمینی ایالات متحده در شرکت اسپرینگفیلد ماموریت پیدا نمود تا سلاحی را طراحی کند که جایگزین نمونه ام-1903 شود . این سلاح ،  طراحی منسوخی داشت و بدلیل وزن بیش از حد و سرعت شلیک پائین ناشی از مکانیزم گلنگدنی با صحنه های نبرد جدید قابل انطباق نبود . گاراند پس از بررسی چالش های موجود دریافت که  موثرترین فناوری که می تواند سرعت شلیک سلاح را افزایش دهد ، بهره گیری از انرژی ناشی از سوختن گاز باروت و استفاده ازآن جهت بکارانداختن مکانیزم درون سلاح ، بیرون انداختن پوکه و قراردادن یک فشنگ جدید در جان لوله است. به همین دلیل گاراند یک ساختار پیستونی جدید را طراحی نمود که درآن ،  یک خروجی در جلوی سلاح ، گاز حاصله از سوختن باروت را مجدداً به درون سلاح بازمی گرداند  تا پیستون موجود درآن به عقب حرکت کند . این پیستون به یک میله متحرک متصل می گردید و همانطور که به عقب رانده می شد ، ساختاری را به حرکت درمی آورد تا فشنگ جدیدی را وارد جان لوله کند. علاوه براین ، سلاح طراحی شده توسط گاراند از یک گیره/شانه  ( خشاب ) فشنگ هشت عددی بهره می برد که پس از شلیک آخرین گلوله  ، به بیرون از سلاح پرتاب می گردید که صدای ناشی از خروج آن ، به یکی از اصوات مشهور جنگ دوم جهانی مبدل شد.

 

 

گاراند در شرق آسیا

یک عضو سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده در حال شلیک با ام- یک گاراند

 

بدین ترتیب، طرح موسوم به تی1ئی2 جان گاراند که نمونه اصلاح شده از گونه آزمایشی سال 1926 بود ، درسوم اوت سال 1933 بعنوان سلاح نیمه خودکار سازمانی ارتش ایالات متحده و با شناسه ام-یک انتخاب گردید . این سلاح جایگزین نمونه  اسپرینگفیلد ام -1903 بعنوان سلاح انفرادی استاندارد شد ، هر چند گونه ام-1903 آ-4 ، تا سال 1944 همچنان به عنوان سلاح تک تیرانداز درسازمان رزمی یگانهای مسلح ارتش آمریکا مورد استفاده قرار می گرفت . برهمین اساس ، پس از برنامه ریزی های اولیه ، کمی بیشتر از 4 میلیون قبضه تفنگ ام-یک توسط سه شرکت اسپرینگفیلد ، هارینگتون-ریچاردسون و هاروستر تولید گردید .

 

 

 

به تقریب همه بررسی های صورت گرفته روی سلاح نیمه خودکار گاراند نشان می دهد که با وجود مزیت های غیرقابل انکار 

درازای این سلاح یکی از چالش های پیاده نظام برای استفاده ازآن در میدان نبرد بود 

 

 

مزیت نیمه خودکار بودن ام-یک ، قدرت آتش قابل توجهی را برای ارتش ایالات متحده بوجود آورد، چرا که تمامی ارتش های متحدین ( آلمان ، ژاپن و ایتالیا ) تنها به تفنگ گلنگدنی ( bolt-action rifles) مسلح بودند که شلیک سریع با آن  نیاز به مهارتهایی داشت که بخش قابل توجهی از سربازان ، فاقد آن بودند. این مساله ، یعنی افزایش قدرت آتش واحدهای پیاده نظام کوچک ارتش آمریکا باعث شد تا روند تجهیز تمامی ارتش های درگیر به سلاح های نیمه خودکار و حتی خودکار شدت بیشتری پیدا کند . اهمیت این مساله به جایی رسید که ژنرال مک آرتور پس از اتمامی درگیری دریکی از جزایر اقیانوس آرام در جایی ادعا نمود که تفنگ ام-یک به شیوه ای عالی عمل می کند و براساس تجربیات بدست آمده در شرایط جنگی و بدون تنظیف مجدد می تواند تا هفت روز متوالی عملکرد دلخواه ارتش را از خود به نمایش گذارد . علاوه براین ، ژنرال پاتون در ژانویه 1945 در پاسخ به سئوالی در این خصوص مدعی شد که تفنگ ام-یک ، بهترین سلاحی است که تا کنون ابداع شده است.

 

 

با تمامی این اوصاف ، تیراژ تولید ام-یک در آغاز بسیار آهسته بود بطوریکه  ارتش آمریکا نخستین ام-یک خود را در اواخر سال 1937 دریافت کرد و تا پیش از ورود واشنگتن به جنگ درسال 1941 روزانه تنها 600 قبضه از این سلاح ساخته می شد ولی به محض اینکه ارتش ژاپن به پرل هاربر حمله کرد و ایالات متحده نیز وارد جنگ گردید ، به شکل طبیعی ، سفارش ها بیشتر و بدنبال آن ، تعداد تحویلی افزایش یافت بطوریکه اوج عملکرد خط تولید شرکت اسپرینگفیلد ،  4000 قبضه در روز بود.

 

 

 

از معدود تصاویر ام- یک های به غنمیت درآمده توسط واحدهای چترباز ورماخت - جنگ دوم جهانی 

 

در میانه تولید این سلاح ، به ناگاه شایعه ای مطرح شد که صدای مشهور بیرون پریدن گیره خالی فشنگ از درون سلاح ام- یک به بیرون ، باعث می شد تا سربازان دشمن متوجه شوند  فشنگ سرباز آمریکایی تمام شده و در آسیب پذیرترین حالت ممکن ( یعنی هنگام بارگذاری گیره جدید حامل فشنگ ) به وی حمله کنند ، به همین دلیل گاراند و شرکت اسپرینگفیلد تصمیم گرفتند تا به جای مواد فلزی از ترکیبات متفاوتی برای تولید این قطعه استفاده کنند ولی بررسی های صورت گرفته نشان می داد که واقعاً چنین چیزی صحت ندارد و برای شنیدن صدای پینگ خروج شانه  خالی باید به فاصله نزدیکی از آن قرار داشت.

 

 

یک عضو ارتش کره جنوبی مسلح به ام- یک گاراند 

 

ابتدای دهه پنجاه میلادی تا انتهای جنگ کره

از روز پایان جنگ دوم جهانی درسال 1945 تا بسته شدن خط تولید در خاک ایالات متحده به سال 1957 ، چیزی در حدود 1.5 میلیون قبضه سلاح ام-یک به ارتش تحویل گردید و همزمان با آن ،  بسیاری از سلاح های استفاده شده در جریان جنگ دوم جهانی پس از بازسازی در انبارهای ارتش ذخیره شدند . در این بین نیروی زمینی ارتش آمریکا نیزبه سال 1951 نسخه ام-یک سی را بعنوان سلاح تک تیرانداز خود پذیرفت و یکسال بعد نیز مجموعه دوربین و شعله پوش جدیدی را بدان اضافه و سپس وارد خدمت نمود. اما بسیاری از تفنگ های ام-یک استاندارد ارتش پس ازارسال به جنگ کره و تحویل به نیروهای سازمان ملل ، به نمونه استاندارد دی که ویژه تک تیراندازی بود ارتقاء پیدا کردند ولی همچنان ام-یک سی سلاح اصلی نیروهای آمریکایی و بخصوص واحدهای سپاه تفنگداران بشمار می رفت . این سلاح ها به شکل گسترده ای در جنگ کره بکار رفت و با اتمام جنگ به متحدان ایالات متحده  و درنهایت ارتش های دشمن سابق نظیر آلمان ، ژاپن و ایتالیا نیز تحویل گردید .

 

 

یک عضو ارتش کره جنوبی در حال شلیک با نارنجک تفنگی تفنگ نیمه خودکار ام- یک گاراند 

 

شلیک با تفنگ نیمه خودکار ام- یک گاراند - اسفند 1403

به ابعاد سلاح ، بارگذاری مهمات و از همه مهم تر ، شارژ مهمات هنگام برخورد به اهداف دقت کنید ...

 

https://www.aparat.com/v/trkaj31

 

جان گاراند به پاس تلاش های خود برای تولید سلاح دو مدال دولتی شامل مدال خدمات شایسته درسال 1941 و مدال لیاقت درسال 1944 را دریافت کرد ،اما  هیچ حق امتیازی برای طرح به وی تعلق نگرفت چرا که تمامی ابداعات به نام دولت ایالات متحده ثبت شده بود و گاراند صرفاً بعنوان یک مهندس برای شرکت اسلحه سازی اسپرینگفیلد حقوق دریافت می نمود در دوره 34 ساله همکاری با معاونت اسلحه سازی ارتش آمریکا هرگز بیشتر از 12 هزار دلار درسال نشد . با این حال تلاش هایی صورت گرفت تا به منظور قدردانی از تلاش هایش ، یک چک صد هزاردلاری به او اعطاء شود ولی لایحه آن در کنگره رد گردید.بدین ترتیب ، گاراند درسمت خود بعنوان مهندس ارشد اسپرینگفیلد باقی ماند تا اینکه درسال 1953 بازنشست و بیست سال بعد به سال 1974 درگذشت در حالی که هنوز در اسپرینگفیلد ماساچوست زندگی می کرد. اما این پایان کار تفنگ ام-یک نبود.

 

 

نسخه پایه ام-14

 

 

نسخه ئی بی آر  ام -14

 

 

ام- یک پس از سال 1957

درسالهای انتهایی دهه پنجاه میلادی ، ارتش ایالات متحده احساس کرد که مزیت نیمه خودکار بودن تفنگ ام-یک بتدریج در حال  رنگ باختن است به همین دلیل تولید طرح جدیدی با شناسه ام-14 را بعنوان سلاح سازمانی نیروی زمینی دردستور کار خود قرارداد که بدلیل استفاده ازیک خشاب خارجی بیست فشنگی به جای شانه هشت فشنگی و کالیبر قدرتمندتر 51×7.62 م.م استاندارد ناتو که با عنوان وینچستر 0.308 نیزشناخته می شد ، قابلیتهای بهتری را به نمایش می گذاشت . اما همانطور که ام-یک بصورت ناگهانی  از خدمت خارج نشد ، ام-14 امروزه نیز بعنوان یک سلاح تک تیرانداز در خدمت ارتش ایالات متحده قرار دارد .

 

 

نمای بُرش خورده گاراند 

 

جایگزینی آهسته ام -یک گاراند ( 1970-1957 )

تا میانه دهه شصت میلادی ، گونه ام-یک دی بعنوان سلاح تک تیرانداز از خدمت خارج و به جای آن سلاح ام-21 با کالیبر 7.62 م.م جایگزین آن گردید تا بعنوان سلاح اصلی تک تیراندازی ارتش آمریکا خدمت کند . علاوه براین ، از ابتدای دهه شصت میلادی تا میانه های دهه مذکور ، ام-یک خدمات خود را در ویتنام ارائه داد و تا سال 1965 میلادی، ام-14 بصورت محدود وارد صحنه نبرد در این کشوری آسیایی گردید در حالی که  نیروهای ذخیره ، گارد ملی و نیروی دریایی ارتش ایالات متحده تا ابتدای دهه هفتاد میلادی همچنان از ام-یک بعنوان سلاح اصلی خود استفاده می کردند. اما دلیل این امر چه بود ؟ بررسی های صورت گرفته بر روی تاریخچه طراحی تولید ام-یک و سپس ام-14 نشان می دهد که درست به مانند تبدیل طرح تی1ئی2  به ام-یک ، گونه تی-44 نیز درسال 1957 به ام-14 مبدل شده بود ولی شرکت اسلحه سازی اسپرینگفیلد برای تولید این سلاح جدید مجبور شد تا یک تجدید نظر کلی در خط تولید خود صورت دهد و همین امر نیز باعث گردید تا روند اصلی ، یکسال بعد  یعنی در سال 1958 آغاز و نخستین سلاح های عملیاتی نیز صرفاً در ابتدای سال 1959 به یگانهای رزمی تحویل گردد. علاوه براین ، نرخ تولید نیز بسیار آهسته بود و لشکر 101 هوابرد ارتش ، نخستین یگانی بشمار می آمد که بطور کامل ام-یک های خود را از رده خارج و ام-14 های جدید را دریافت و نهایتاً تا انتهای سال 1961 کاملا به این جنگ افزار مسلح گردید .

 

 

پایان کار شرکت اسپرینگفیلد

درسال 1968 ، رابرت مک نامارا  وزیر وقت دفاع ایالات متحده ، براساس یک تصمیم شخصی و البته بحث برانگیز سیاسی  شرکت دولتی اسپرینگفیلد را منحل نمود و این مکان ، اکنون بعنوان یک مجموعه تاریخی توسط پارک ملی آمریکا اداره می شود.

ورود به سازمان رزم ارتش های خارجی

دوره خدمت ام- یک گاراند به سازمان رزمی ارتش ایالات متحده محدود نشد و با آغاز بازسازی ارتش های هم پیمان و حتی کشورهای دشمن که اینک به متحدین آمریکا تبدیل شده بودند روند ارسال سلاح مذکور به منظور تجهیز آنان ، شروع شد تا جایی که ارتش یونان تا اواخر دهه هفتاد میلادی همچنان از ام-یک بعنوان تفنگ استاندارد ارتش خود بهره می برد و حتی پس از خارج شدن این سلاح از خدمت عملیاتی دردهه نود میلادی ، همچنان بعنوان سلاح استاندارد برای برگزاری دوره های آموزشی مورد استفاده قرار می گرفت . آخرین ارتشی نیزکه ام-یک را بصورت گسترده در اختیار داشت ، ارتش هائیتی بود که البته  سازمان مذکور درسال 1994 بطور کامل منحل گردید .

 

 

 

یگان تشریفات ارتش کره جنوبی مسلح به ام- یک گاراند

 

کاربرد بعنوان سلاح یگانهای تشریفات

ارتش آمریکا از سلاح ام -یک بعنوان جنگ افزار اصلی برای واحدهای آموزشی ، تشریفات و گاردهای احترام بصورت محدود استفاده می کند و ارتش های اروپایی نظیرگارد سلطنتی نروژ نیز کاربر اصلی سلاح مذکور در این نقش است. با وجود تمامی مزیت هایی که ام-یک درزمان خود به ارتش های دارنده آن ، ارائه می داد ولی این سلاح قطعاً بدون ایراد نیز نبود. ام-یک گاراند با وزن حدود 10 پاوند ( حدود 4 کیلوگرم ) به سربازانی برای حمل نیاز داشت که قدرت جسمانی بالایی را دراختیار داشته باشند .

 

پی نوشت :

1- ادامه دارد ....  

2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. 

 

[MF44 6,193]

14 hours قبل , MR9 گفت:

 

از معدود تصاویر ام- یک های به غنمیت درآمده توسط واحدهای چترباز ورماخت - جنگ دوم جهانی

نفر سمت راست دو قبضه مسلسل تامسن هم غنیمت گرفته است از دو مدل مختلف یکی لوله تمام غلاف چوبی و یکی لوله مجهزبه دستگیره یا بچه قنداق چوبی ! 

 https://warfarehistorynetwork.com/thompson-guns-curious-history-from-world-war-i-to-world-war-ii/