مطلب مختصر و مفید نظامی

[saman_777 66]

اسلحه مواد منفجره مواد منفجره کلاً به دو نوع تقسیم می شوند : - مواد منفجرۀ شدید : در این مواد به تمام ملکول های مادۀ منفجره به یکباره تبدیل به گاز می گردند. - مواد منفجرۀ عادی : در این مواد آتش به صورت سرایتی، و نه یکباره توصعه می یابد. "راجر بیکن" را می توان اوّلین کسی نامید که در زمینۀ مواد منفجره تحقیقات علمی انجام داد و باروت سیاه نیز اوّلین مادۀ منفجرۀ حقیقی است که توسّط او اختراع شد. بعدها باروت سیاه تحت فرمول "نیترو سلولز" به باروت بی دود تبدیل شد. در تهیۀ مواد منفجره غیر اتمی، نیتروژن نقش اساسی دارد. به عنوان مثال اگر ترکیب "ید" و "نیتروژن" تحت کمترین فشار، مانند راه رفتن مگس، قرار گیرند منفجر می شوند. یکی دیگر از مواد منفجرۀ مشهور TNT ( تی ان تی ) یا "نیتروتولوئن" که ترکیب نیتروژن و تولوئن است می باشد. همچنین نیتروژن و گلیسیرین، مادۀ نیتروگلیسیرین را که بسیار خطرناک است تولید می کنند. جنگ افزارهای موجود را می توان به دو گروه اساسی اتمی و معمولی تقسیم بندی کرد که کلاً ماهیت و کاربرد هر دو سیستم یکسان است. در جنگ افزارهای زمینی می توان گروه های زیر را مورد بررسی قرار داد : نارنجک اندازها و موشک های دستی این وسایل با وجود تعلّق به گروه پیاده نظام و یا سلاح های انفرادی، کاربرد اساسی در انهدام استحکامات و وسایل زرهی دارند. برای کاربرد راحت تر سلاح مانند یک لوله ساخته می شود که دو سر آن باز است؛ از یک طرف "مرمی" و از طرف دیگر گاز حاصل از پرتاب آن خارج می شود تا لگد را به حداقل برساند. از این گروه می توان به "آر-پی-جی" و "بازوکا" اشاره کرد. خمپاره خمپاره ها سبک ترین سلاح توپخانه-انفرادی هستند، این سلاح انواع مختلفی دارد مانند از سر مسلّح شونده، پرتاب شده و ... که در اندازه های بسیار متنوّعی ساخته شده اند. از خمپاره می توان برای هدف های موضعی و به عنوان یک وسیلۀ ضربتی-ممانعتی و نه یک سلاح تعیین کننده استفاده نمود. توپ ها توپ ها به دو گروه "توپ" و "هویتندر" تقسیم می شوند. هویتندرها دارای لولۀ کوتاه تر و امکان آتش سنگین تری هستند، امّا به نسبت توپ ها دقّت کمتری دارند و در کل این دو دسته در مأموریت های ضربتی و غیر پدافندی موثر می باشند. راکت راکت ها کلّاً از جهات مختلف دارای اهمیّت نظامی هستند؛ از جمله راکت های معمول در لوله می توان "کاتیوشا" و غیر معمول انواع موشک های زمین به زمین مانند "فراک-7" و "اسکاد-بی" و "اس اس -12" را نام برد. این جنگ افزارها در جنگ عراق بر علیه ایران به عنوان سلاح های ضد شهری استفاده شدند که مشخصات زیر شدۀ آن ها را اینجا برای شما توضیح می دهیم : فراک-7 این راکت در سال 1967 به خدمت ازتش روسیه در آمد و متعاقب آن در سال 1973 از سوی مصر و سوریه و بعداً عراق به خدمت گرفته شد. خودروی حامل این سلاح "زیل-1335" و مشخصّات عمومی آن به شرح زیر است : طول : 9 متر قطر : 60 سانتیمتر وزن : 2500 کیلوگرم برد : 55 تا 85 کیلومتر کلاهک : 45 کیلوگرم در انواع معمولی، اتمی، میکروبی، شیمیایی اسکاد – بی نام دیگرش "اس اس –1" است قابلیت های بیشتری نسبت به "فراک" دارا است : طول : 11.2 متر قطر : 85 سانتیمتر وزن : 6300 کیلوگرم برد : 300 کیلوگرم جنگ افزارهایی که روی هواپیما حمل می شوند بمب ها بمب ها انواع و مشخصات گوناگونی دارند؛ هم از نظر کاربرد و هم هدایت. این گروه را می توان به دو دستۀ هدایت شونده و غیر هدایت شونده تقسیم کرد. دستۀ اوّل شامل بمب های معمولی، آتش زا (ناپالم) و خوشه ای می شوند. بمب های معمولی دارای ماده منفجره از نوع سوختار شدید و از نظر قوانین بین المللی بدون محدودیت در کاربرد هستند. بمب های آتش زا به محض انفجار به وسیلۀ مادۀ ژلاتینی خود به همه جا چسبیده و حتّی آجر را می سوزانند و هوا را از درون ریۀ انسان بیرون می کشند، این بمب ها اصولاً نباید بر علیه شهر ها استفاده شوند؛ بمب های خوشه ای به دو دستۀ ضد نفر و ضد استحکامات تقسیم می شوند، روش عمل در بمب های خوشه ای به این ترتیب است که قبل از رسیدن به زمین باز می شوند و گلوله های کوچکی که در نوع ضد نفر، حاوی ساچمه هستند در محوطۀ گسترده ای پخش می شوند. این گلوله ها حتّی پس از رسیدن به زمین در اثر تکان اگر منفجر نشده باشند، قابل انفجار خواهند بود و این بمب ها نیز در قوانین بین المللی نباید بر علیه مناطق مسکونی به کار روند. راکت سلاح غیر هدایت شونده ای است که در یک لایۀ استوانه ای لانۀ زنبوری جاسازی شده و نیازمند نشانه گیری چشمی است. همچنین وزن و قدرت تخریب آن محدود است. موشک موشک های هوا به زمین، به دلیل دقت در هدف زنی و گرانی آن ها به دلیل سیستم های هدایت شونده روی آن، معمولاً بر علیه مواضع مهم مانند پل ها، کارخانجات و مراکز فرماندهی نظامی و... به کار می روند. سلاح های میکروبی، شیمیایی و رادیواکتیو پس از جنگ جهانی دوم طی یک عهدنامۀ بین المللی به کارگیری، ساخت، نگهداری و تحقیق در مورد سلاح های فوق به دلیل عملکرد غیر انسانی این گونه سلاح ها در میدان نبرد ممنوع گشت. امّا برخی از کشورها در خفا دست به یک سری آزمایشات در این زمینه زدند. بررسی زیر تاریخچه و سپس شرح انواع موجود این سلاح ها را در بر می گیرد. تاریخچه برای اوّلین بار از گازهای سمّی در میدان نبرد، به عنوان یک جنگ افزار در سال 1914 و در خلال جنگ جهانی اوّل استفاده شد؛ طی چهار سال جنگ تا سال 1918 حداقل 125 هزار تن مواد شیمیایی سمّی به کار برده شد. در طی جنگ قریب به 130 هزار نفر تحت تأثیر عوامل شیمیایی قرار گرفتند و 100 هزار نفر از آن ها به هلاکت رسیدند. انواع سلاح های شیمیایی به طور کلّی عوامل شیمیایی که به عنوان سلاح مورد استفاده قرار می گیرند دارای خصوصیات متفاوتی هستند. پاره ای از آن ها بی رنگ، پاره ای بی بو، برخی قابل رویت و برخی دیگر با پایداری متفاوت برای چند روز و یا چند ماه دوام دارند. لازم به ذکر است که عوامل شیمیایی هم به صورت مایع و هم به صورت گاز وجود دارند بر اثر تنفّس و یا تماس با پوست به بدن نفوذ می کنند و البته تمام آن ها منجر به مرگ نمی شوند، بلکه ممکن است برای مدّتی بیهوشی و یا عوارض موقت دیگری را پدید آورند و... به عنوان مثال می توان از عامل زیر نام برد : - عامل (B.Z) که سبب هذیان گویی تا 80 ساعت می شود، این عامل جامد است و به صورت پودر در بمب و نارنجک ذخیره می شود. پس از برخورد بمب یا نارنجک به هدف، عامل شیمیایی مذکور از طریق هوا و گرد و غبار منتشر می شود - "امگا کلراسه توفه نن" با علامت اختصاری C.N - "ارتو کلرو بنزیلیدن امالونونی تریل" یا C.S - "آدم زیت" یا "D.M" که مانند گاز اشک آور با اثرات شدیدتر و رنگ زرد مایل به سبز، در طی یک دقیقه مجاری تنفسی و چشم ها را تحریک نموده و باعث سرفه و سر درد شدید می گردد و سر انجام طی درد شدید در قفسۀ سینه حالت تهوّع عرض شده و همراه با استفراغ است. این عامل 5 دقیقه در هوا پایداری دارد. البته عوامل غیر کشنده، بیشتر در عملیات های ضد شورش به کار می رود تا میادین رزم. عوامل سمّی و کشنده عوامل عصبی به این عوامل که گازهای اعصاب نیز گفته می شود معمولاً از نامطبوع ترین گازهای شیمیایی هستند؛ آن ها آنزیم های "کلین استریز" که معمولاً در انتهای رشته های عصبی به هنگام حمل پیغام معمولی به مغز "استیل کولین" ایجاد می شود و "کولین استریز" ماده ای که باعث می شود ترکیب "استیل کولین" از بین برود، در غیر این صورت مقادیر زیادی "استیل کولین" تولید می گردد که بسیار خطرناک خواهد بود. گازهای اعصاب با از بین بردن آنزیم های "کولین استریز" باعث می شوند که این ماده نتواند "استیل کولین" تولید شده را خنثی نموده و در نتیجه مقدار زیادی از آن را به مغز برسانند. بنابراین اعمال بدن تشنّجی شده و خود اعصاب بالاخره با جلوگیری از پیام های حیاتی سبب مرگ انسان می شوند. نمونه های گازهای اعصاب عبارتند از : - تابون : مایعی است به رنگ قهوه ای روشن که تا حدودی پایا است و بخ طور کلّی وقتی که خالص باشد، فاقد بو است. با تنفّس این گاز حالت تهوّع و اسهال به انسان دست می دهد؛ عضلات بدن منقبض شده و به سرعت حالت تشنّج اتفاق می افتد. بلافاصله "دئیدراتاسیون" تولید می شود و سیستم عصبی منهدم می گردد؛ مقدار خیلی کم این گاز مردمک چشم را منقبض نموده و سبب ضعف بینایی می گردد. - "سارین" یا "G.B" مانند "تابون" است و فقط پایداری کمتری دارد - "سومن" یکی از مهلک ترین گازهای اعصاب با بویی همانند میوه؛ مانند "سارین" عمل می کند ولی با اثر بسیار شدیدتر، به صورتی که پس از دو بار تنفّس در محیط آلوده کار خود را می کند. این گاز در سال 1944 توسّط نازی ها ساخته شد. - "وی اکس" گازی مانند "سومن" با 20% کشندگی بیشتر بمب اتمی تصوّر کنید ملّت کوچکی با مهارتهای تکنولوژی محدود می خواهد بمب اتمی بسازد؛ آیا در این کار موفق خواهد بود؟ اغلب کارشناسان اتمی فکر می کنند که پاسخ مثبت خواهد بود و این خصوصاً در مورد کشورهایی است که در هنگام تصمیم، دارای رآکتور اتمی نیز بوده اند و طرز کار با آن را بدانند. یکی از مواردی که ما را به از دوران اتمی به فکر فرو می برد، استفاده از رآکتورهای اتمی به نفع صلح است. برای مثال برای تولید برق. ساخت یک رآکتور اتمی برای یک کشور جهان سوّمی تقریباً غیر ممکن است ولی خرید آن مسئله ای است که زیاد مشکل به نظر نمی رسد و این در حالی است که هم اکنون 15 کشور در دنیا تکنولوژی اتمی عرضه می کنند. مشکل اساسی این است که مردم در سرتاسر دنیا طرز ساختن بمب را می دانند و حتّی دانشجویان دانشکده های کشورهای مختلف دوره های تز خود را به طرح های مقدّماتی برای ساخت بمب های اتم ارائه می دهند. آن ها مقالات زیادی در این باره نوشته اند. مادۀ اوّلیۀ رآکتورها و بمب های اتمی یکسان است و هر دو از یک ماده که قابل شکافتن است، مانند اورانیوم و یا پلوتونیوم استفاده می کنند. اتم های اورانیوم و مواد نظیر آن آمادگی شکافته شدن را دارند و همزمانربا این عمل، اجزاء ریز پراکنده که با سرعتی مافوق تصوّر حرکت می کنند و به نیتروژن مشهورند به اطراف پراکنده می کنند که در مجاورت، با اتمهای دیگر برخورد می کنند. نوترون را به اجزای ریز تجزیه کرده و ... بمب اتمی امکان دارد از پلوتونیوم که یک محصول فرعی در شیمی مدرن است به دست آید. حتّی رآکتورهای نسبتاً کوچک می توانند در ماه، چندین پوند از پلوتونیوم را تولید کنند که در ساخت بمب ها از آن استفاده می شود. به همان نسبت دانستن این نکته مهم است که پلوتونیوم بی شباهت به ایزوتوپ های همانند اورانیوم و یک عنصر با خصوصیات مستقل می باشد و برای همین جدا کردن آن از سایر مواد رادیواکتیو نسبتاً آسان است. یک رآکتور اتمی بعد از یک سال فعّالیت می تواند 35 پوند پلوتونیوم تولید کند که برای ساختن دو یا سه بمب اتمی که نیروی آن برابر با بمب "ناکازاکی" باشد کافی است. پلوتونیوم اصولاً از یک موکلول توخالی که محتوی منابع کمی نوترون است و محتمل، از رادیوم و برلیوم ساخته شده باشد درست شده است و خود پلوتونیوم از یک جدار درونی صیقلی از برلیوم یا اورانیوم پوشیده شده است که کمکی به فعل و انفعالات نیترونی بوده و واکنش های زنجیره ای اتمی را طولانی تر می کند، این جدار بعداً با لایه از "خرج" TNT پوشانده می شود که مهمترین قسمت و مرحله است، زیرا تی.ان.تی باید به گونه ای گذاشته شود که هنگام انفجار قسمت اعظم نیروی آن به سمت داخل متوجه شده باشد و پلوتونیوم داخل آن را بشکافد و در این حالت پلوتونیوم به مرحلۀ خاصّی می رسد که بمب سازان آن را درجۀ نهایی بحران یا سوپر کریتیکال می نامند وقتی واکنش های زنجیره ای اتمی از کنترل خارج شد، انفجار صورت می گیرد. بمب ناکازاکی که برابر با نیروی ده هزار تن مادۀ تی.ان.تی قدرت داشت مانند اسباب بازی در دست قدرت های امروز دنیا است. کلاهک های جدید با قابلیت هدایت مستقل و هدفگیری بسیار دقیق آمریکا در آستانۀ ورود به عصر جدیدی از تکنولوژی موشک می باشد که بر اساس آن، کلاهک های اتمی از قدرت مانور، تغییر و اصلاح مسیر و هدفگیری بسیار دقیق در مسیر پرواز خواهند بود. قرار بوده که اوّلین سری از این کلاهک ها روی موشک های میان برد "پرشینگ 2" نصب گردد و چنانچه به همان خوبی که طراحان انتظار داشتند کار کند، آنگاه این موشک ها تبدیل به دقیقترین موشک های میان برد در دنیا خواهند شد. بعد از آن نیز کلاهک های مشابهی برای موشک های قارّه پیما طرّاحی شد. دامنۀ فعّالیت این نوع کلاهک ها می تواند بسیار گسترده باشد و دقّت فوق العادۀ آن ها، موشک را قادر می سازد تا حتّی بر روی هدف های بسیار مستحکمی مانند مراکز فرماندهی کشورها و سیلو های پرتاب موشک، موثر واقع شود. و در عمل کلاهک های نصب شده روی موشک های دوربرد، می تواند ضدّ هدف های متحرّکی مانند کشتی ها، هواپیماها و یا موشک اندازهای سیّار به کار رود. بعلاوه می تواند با قابلیت مانوری که دارد، از چنگ سیستم های دفاع ضد موشکی کشورها نیز فرار کند. سلاح جدید که به اصطلاح "مارو" نامیده می شود، چندین سال پیش توسّط دست اندرکاران به عنوان یک پیشرفت فوق العاده و اساسی که در واقع انقلاب را در تکنولوژی تولید جنگ افزار به وجود آورده است کنترل سلاح را بیش از پیش دشوار می نماید. صاحبنظران علوم نظامی و تسلیحاتی نگرانی خود را راجع به این سلاح ها پنهان نداشته اند و اظهار می دارند : دقت خارق العادۀ آن در هدف گیری این ترس را دامن می زند که ممکن است یک ابرقدرت تشویق و یا ترغیب شود تا به یک حملۀ غافلگیر کننده برای از بین بردن سلاح ها و قدرت اتمی طرف مقابل استفاده نماید. ظاهراً "مارو" سوّمین و در حال حاظر آخرین مرحلۀ پیشرفت تکنولوژی تولید کلاهک موشکی می باشد. در نخستین مرحله موشکهای ساخته شده در حقیقت مانند یک گلولۀ توپ، منتهی با برد بیشتر و طولانی تر عمل می کردند و مسیر ساده ای را از مرحلۀ پرتاب تا اصابت به هدف طی می نمودند. امّا از آنجایی که هدفگیری آن ها به هیچ وجه دقیق نبود، تولید نسل دوّم از این موشک ها اجتناب ناپزیر شد. در مرحلۀ دوّم موشکها به چند کلاهک اتمی مجهز شدند تا بلکه به این وسیله امکان اصابت حداقل یکی از آن ها به هدف بیشتر شود. لیکن این وضع هم نتوانست دقّت لازم را به موشک بدهد. زیرا عوامل مختلف و اوضاع جوّی، مسیر موشک را تغییر داده و در نتیجه کلاهک ها با فواصل خنده داری از هدف، به زمین می خورد. قرار دادن ماهواره هایی به منظورهدایت و تغییرات لازم جهت هدفگیری دقیق بتواند به طور مستقل در هنگام ورود مجدد به جو، اعمال نماید. تجهیز موشک ها با کلاهک های هدایت شونده در واقع مرحلۀ سوّم و فعلاً نهایی تولید موشک های اتمی می باشد که آمریکا حدود 30 سال روی آن کار کرده است. چگونگی کارکرد آن ها بدین قرار است که پس از پرتاب موشک، راکت ها موشک را از جو زمین خارج می کنند و هر کدام بعد از این که سوختشان تمام می شود از موشک جدا می شوند تا فقط کپسول حاوی کلاهک باقی بماند؛ تا اینجا طرز کار کاملاً شبیه به سایر موشک ها است. امّا از این به بعد کپسول مانند یک شاتل عمل می کند و تنها تفاوت در این است که به جای انسان، کامپیوتر وظیفۀ هدایت آن را به عهده دارد. کپسول با شتاب اوّلیه ای که از قبل برنامه ریزی شده برای برخورد با هدف یا اهداف وارد جوّ زمین می شود؛ جاذبه موجب می شود تا کپسول با شتاب بیشتری وارد جوّ زمین شود. کامپیوتر با استفاده از اطلاعات موجود در حافظه اش و بهره گیری از امواج رادار به اصطلاح مسیر کپسول، با تغیر زاویه بالچه های مخصوص هدایت می پردازد و پس از شناسایی هدفی که از قبل مشخصاتش را ذخیره کرده است، به آن می خورد. بمب نوترونی نخستین بمب نوترونی در بهار 1963 در "نوادا" منفجر شد. انفجار این نوع بمب جریانی از نوترون های دارای جهش تند و با انرژی فوق العاده را ایجاد کرده و به سرعت چهل هزار کیلومتر در ثانیه به حرکت در می آورد و هنگام عبور از بدن انسان یا هر چیز دیگر، با هستۀ اتمی برخورد کرده و همۀ نسوج و بافت های بدن را در سطح ملکولی تجزیه می کند و از بین می برد. در نتیجۀ یک انفجار نوترونی، موجودات زنده و هر چیزی دیگر در شعاع 700 متری بمب به هیچ تبدیل می شوند. در فاصلۀ 1500 متری اثرات تشعشع تا یک ساعت بعد از انفجار تاثیر روی موجودات زنده خواهد گذاشت و بعد از یک هفته همگی آنها خواهند مرد. حداقل 10% از کسانی که در فاصلۀ 1700 متری از بمب در زمان انفجار قرار گرفته اند خواهند مرد و بقیه تا آخر عمر انواع بیماری های لاعلاج سرطانی را به دوش می کشند. نتایج این انفجار در زنجیرۀ ژنتیکی انسان و موجودات نیز اثر می گذارد و نسل های بعدی ناقص الخلقه به دنیا خواهند آمد. مین در ژوئن 1864 در حین جنگ های انفصال آمریکا سربازان هنگ 84 پیاده نظام پنسلوانیا به فرماندهی سرهنگ دوّم "هانری پلی زنت" در جنگ "پیترزبورگ" تونلی زیر آتشبارهای توپخانۀ "الیوت سالینت" حفر کردند. سربازان این هنگ از افرادی تشکیل شده بود که قبل از ورود به کسوت سربازی، کارگر معدن بودند، این سربازان با توجّه به سوابقی که در کار حفر معدن داشتند، بعد از 34 روز تلاش، دالانی به طول 511 و ارتفع 5 فوت در زیر استحکامات دشمن حفر کردند؛ سپس آن را با 8 هزار پوند مواد منفجره پر نمودند. این انفجار که به صورت موفقیت آمیزی انجام شد، یکی از اوّلین تجربیات مین گذاری در جنگ محسوب می شود. کندن دالان های طولانی در زیر مواضع دشمن و پر کردن آن با مواد منفجره سابقه ای طولانی دارد، به طوری که عدّه ای معتقدند که احتمالاٌ اوّلین بار چینی ها حدود 100 سال قبل از میلاد مسیح از این روش استفاده کرده اند

[karkas 835]

مطلب جالبی بود خسته نباشی . خودت نوشتی ؟ skull اگر خودت نوشتی . ایوالله applause