ناو هواپيمابر شارل دوگل

[hamed_713 242]

بسمه تعالی

ناو هواپيمابر "شارل دو گل" تنها ناو هواپيمابر نبروي دريائي فرانسه ميباشد. اين ناو مجهز و مدرن ، اولين ناو اتمي فرانسه و اولين ناو هواپيمابر اتمي است كه در خارج از ايالات متحده ساخته شده.

 

اين ناو يادبود افتخار آميز فرانسويها براي ژنرال دوگل است . به همراه داشتن :: رافائل-ام / E-2C Hawkeye / سيستمهاي الكترونيكي بسيار پيشرفته و موشكهاي آستر قدرت تهاجمي فوق العاده اي به شارل دو گل بخشيده كه تاكنون در نيروي دريائي فرانسه مشاهده نشده.

رافائل بر فراز ناو هواپيمابر USS John C. Stennis



رافائل (شماره 9) روي ناو هواپيمابر شارل دوگل

شارل دو گل دومين ناو هواپيمابر بزرگ (خارج از آمريكا) بعد از آدميرال كوزنتسف روسي ، و قويترين در اروپا حداقل تا زمان ساخته شدن نسل جديد ناوهاي هواپيمابر محصول مشترك فرانسه و انگليس است.
شارل دوگل از همان سيستم كاتاپولتي كه در ناوهواپيمابر " Nimitz class " نصب شده استفاده ميكند. :CATOBAR مخفف Catapult Assisted Take Off But Arrested Recovery.فقط سه كشور از سيستم CATOBAR استفاده ميكنند كه عبارتند از: آمريكا در كلاس نيميتز/ USS INTERPRISE/ USS KITTY HAWK- فرانسه در شارل دو گل و برزيل در NAeL São Paulo.

F-14D در USS John C. Stennis
 

شارل دوگل در سال 2001 جانشين ناوهواپيمابر قديمي فرانسه "فوشه" شد. ناوهاي هواپيمابر فوشه و كلمانسو به ترتيب در سالهاي 1961 و 1963 ساخته شدند و نيار به جانشيني براي آنها در اواسط دهه 70 احساس شد. ليست كامل ناوهاي هواپيمابر فرانسه:
1- Béarn: از سال 1927 تا 1948
2- كلمانسو: از سال 1961 تا 1997
3- فوشه: از سال 1963 تا 2000
4- شارل دو گل: 2001-(اتمي)

شارل دو گل به همراه USS ENTERPRISE
 

بخشي از مهمترين مشخصات ناو 40.600 تني شارل دوگل و مقايسه ان با ناو هواپيمابر 102.000تنيNimitz (داخل پرانتز):
طول: 261.5 متر (317 متر)
پهنا: 64.36 متر (40.8 متر)
ابخور: 9.43 متر (11.9 متر)
نيروي محركه: K15 Pressurised Water Reactor × 2
PWR 150 MW هركدام
4 × Diesel-electric
2 × shafts
سرعت: 27 نات (30نات)
برد: نامحدود
حداكثر ماندگاري در دريا(غذا): 45 روز
ظرفيت: 800 كوماندو و 800تن مهمات
سيستمهاي الكترونيكي: ردياب ARBR 21 // سيستم جنگ الكتونيك ARBG2// ARBG2//
4 × Sagaie decoys launcher
SLAT (Système de lutte anti-torpille) torpedo countermeasures
رادار جستجوي هوائي سه بعدي DRBJ 11 B tridimensional
رادار جستجوي هوائي DRBV 26D
رادار جستجوي هوائي ارتفاع پائين DRBV 15C

تسليحات:
8×4 واحد لانچرهاي سيلور حامل موشكهاي سطح به هواي MBDA Aster 15
6×2 واحد لانچرهاي سادرال حامل موشكهاي بردكوتاه Mistral
8 × Giat 20F2 20 mm cannons

مجموعه هاي پروازي 40 فروند شامل: (نيميتز 90 فروند)
-- رافائل
-- اتاندارد
-- E-2C Hawkeye
--هليكوپترهاي SA365


اتاندارد در آشيانه شارل دوگل


E2C به همراه رافائل


SA365


پل فرماندهي


20 mm modèle F2 gun


لانچرهاي سيلور


موشكهاي برد كوتاه ضد هواپيما و ضد موشك آستر


موشكهاي بردكوتاه ميسترال

[hosseingmn 72]

مرسي جالب و مفيد بود.

[FLANKER 171]

جالب بود ممنون

[F35 10]

همين فرانسوي ها درسال 1353بانزديك شدن ناوهاي ما به ناوه هواپيمابرمتجاوزشون مجبوربه فرارشدن وباعث خنده آمريكاييهاشدن

[RezaKiani 1,916]

با اجازه آقا حامد این مطلب رو اینجا می گذارم شاید به درد دوستان بخوره. یه مقداری مطالب آقا حامد رو کامل تر می کنه.


شارل دوگل تنها ناوهواپیمابر عملیاتی نیروی دریایی فرانسه و ناو سرفرماندهی این نیرو می باشد. شارل دوگل دهمین ناوهواپیمابر فرانسه، اولین شناور سطحی اتمی فرانسه و همچنین اولین ناوهواپیمابر اتمی غیر آمریکایی جهان است. گروه پروازی، ابزارجنگ الکترونیک و موشکهای شارل دوگل به این ناو چنان قدرت تهاجمی بخشیده اند که تا کنون در نیروی دریایی فرانسه سابقه نداشته است.

طراحی و ساخت

ناوهای هواپیمابر "فوش" و "کلمانسو" در سالهای 61 و 63 کامل شدند و در میانه دهه 70 نیاز به جایگزینی برای آنها احساس می شد. ساخت شارل دوگل -به عنوان یک طرح جدید داخلی- در سال 1989 آغازشد و بدنه آن در ماه می سال 1994 به پایان رسید. شارل دوگل بزرگترین کشتی نظامی ساخته شده در اروپای غربی پس از سال 1951می باشد. رئیس جمهور وقت فرانسه -فرانسوا میتران- این ناو را ریشیولیو نامید. بنابر سنت نیروی دریایی فرانسه ناوهای سرفرماندهی این نیروی به نام کاردینال ریشیلو نامیده می شدند اما در 7 فوریه 1987 ژاک شیراک نام این ناو را به شارل دوگل تغییرداد. شیراک یکی از طرفداران متعصب مارشال دوگل بوده و هست.
شارل دوگل دومین ناوبزرگ اروپایی پس از "دریاسالار کوزنتسوف" روسی است و تا ساخت ناوهواپیمابر مشترک فرانسه و بریتانیا، بزرگترین و قوی ترین ناوهواپیمابر اروپا باقی خواهد ماند. شارل دوگل یک هواپیمابر سنتی است که دارای عرشه زاویه دار است. زاویه عرشه دوم شارل دوگل با عرشه اصلی ناو 8.5 درجه است و طول باند اصلی آن به 195 متر بالغ می شود.

شارل دوگل از 2 منجنیق آمریکایی -مانند منجنیقهای ناوهواپیمابر نیمیتز- استفاده می کند. این نوع منجنیق می تواند در هر 1 دقیقه 1 فروند هواپیما را به پرواز درآورد. شارل دوگل تنها هواپیمابر اروپایی است که به منجنیق مجهز شده است. اگرچه استفاده از منجنیق -از نظرمالی، نگهداری و فنی- مشکلاتی دربردارد اما نصب منجنیق به ناوهای هواپیمابر اجازه می دهد تا هواپیماهای بزرگتر و سنگینتری را -نسبت به هواپیمابرهای کوچکتر- حمل کنند. در هواپیمابرهای کوچک -مانند اینونسیبل انگلیسی یا گالیباردی ایتالیایی- تنها از هواپیماهای عمود پرواز استفاده می شود. نشست و برخاست به صورت عمودی ظرفیت کمی برای حمل سوخت و مهمات این هواپیماها باقی می گذارد.

جزیره این ناو جلوتر از هواپیمابرهای پیشین قرارگرفته است و در پشت آن 2 دستگاه آسانسور قراردارد. از قرار دادن آسانسور مرکزی در عرشه شارل دوگل صرف نظر شده است تا از تمام فضای آشیانه زیر عرشه استفاده شود. برخلاف ناوهای هواپیمابر اروپایی که در زمان جنگ سرد ساخته می شدند، شارل دوگل یک ناوهواپیمابر ضدزیردریایی نیست. محول کردن نقش ضدزیردریایی به هلیکوپترها و بکارگیری رادارهای پرنده "هاوک آی " نشان دهنده تغییر استراتژی نیروی دریایی فرانسه از جنگ ضدزیردریایی به نفع جنگهای هوایی است.

شارل دوگل به 2 راکتور هسته ای به قدرت 61 مگاوات مجهز شده است و می تواند تا به عملیاتهای طولانی مدت اعزام شود. نیروی حاصل از شکافت هسته ای باعث گرم کردن بخار آب می شود و این بخار آب توربینهای 61 مگاواتی بخار ساخت آلستوم را به حرکت درمی آوردند. شارل دوگل هر 5 سال یکبار سوختگیری می کند.

اشکالات فنی

در سال 1999 شارل دوگل به یک گشت دریایی آزمایشی فرستاده شده تا اشکالات موجود در آن بررسی ورفع شوند. در این سفر معلوم شد که شارل دوگل برای نشست و برخواست هواپیماهای آواکس "هاوک آی" نیاز به عرشه ای عریض تر دارد. در نتیجه، به عرض عرشه ناو 4.4 متر افزوده شد. رفع این اشکال 5 میلیون فرانک هزینه برای مالیات پردازان فرانسوی به همراه داشت.

در روز 28 فوریه 2000، قسمتی از تاسیسات راکتور هسته ای شارل دوگل آتش گرفت و ناو را به حوضچه تعمیر بازگرداند. اما مصیبت اصلی در گشت دریایی ماه نوامبر سال 2000 بر سر شارل دوگل نازل شد. پروانه سمت چپ ناو در ضمن حرکت در اقیانوس اطلس شمالی شکست و شارل دوگل به تولون بازگردانده شد. با بررسی های بیشتر مشخص شده که پروانه سمت راست و تمام پروانه های یدکی که برای این ناوتهیه شده بودند دچار همان اشکال بوده و باید به کارخانه سازنده بازگردانده شوند. اما آتش سوزی که در مدارک فنی و نقشه های موجود در کارخانه تولید کننده پروانه ها روی داد بدبیاری را برای شارل دوگل کامل کرد. مجبور شدند از پروانه های ناوهای بازنشسته فوش و کلمانسو -که در انبار بودند- به جای پروانه های طراحی شده برای شارل دوگل استفاده کنند. این امر به وضوح سرعت ناوهواپیمابر را کاهش می داد. در 5 مارس 2000 و در طی یک آزمون شارل دوگل توانست به سرعت 25.2 نات دست یابد. سرعت درنظرگرفته شده برای ناو 27 گره دریایی بود.

شارل دوگل ماه های جولای تا اکتبر همان سال را به دلیل سروصدای زیاد در تعمیرگاه گذارند. سروصدای موتورخانه در قسمت عقب کشتی به 100 دسیبل رسیده بود و در آرامش خدمه ناو اختلال ایجاد می کرد.

درنهایت، شارل دوگل در 18 می 2001 و پس از 5 سال از مدت زمان برنامه ریزی شده پروژه به خدمت نیروی دریایی فرانسه درآمد. اما مشکلات دست از سر آن برنمی داشتند. در روز 8 نوامبر 2001 نشت گاز سمی از یک لوله سبب آسیب دیدن دو تن از پرسنل ناو شد. در روز 16 سپتامبر در روزنامه های فرانسه گزارشی از آلودگی بالای رادیواکتیو در ناو منتشر شد. اشکالات فنی کار را به جایی رساند که رئیس جمهور سابق فرانسه -والری ژیسکاردسن- شارل دوگل را یک "ناوهواپیمابر نصفه و نیمه" نامید.

لینک 16

در روز 11 اکتبر سال 2001، شارل دوگل به همراه 4 فروند هواپیمای آواکس و ناوچه "کاسارد" درگیر مانور "لینک16" شدند. در این مانور یک شبکه اطلاعاتی با پهنای باند زیاد تمام تجهیزات نظامی صحنه نبرد را به هم متصل می نمود. این شبکه وظیفه دیده بانی هم زمان حریم هوایی فرانسه از جنوب بریتانیا در دریای مدیترانه را برعهده داشت. اطلاعات جمع آوری شده از آواکسها و شناورها می توانستند از طریق خطوط ارتباطی قدیمی "لینک11" به ناوچه "جین بارت" نیز ارسال شوند.

پیش به سوی افغانستان؛ عمیات هرکولس

در 21 نوامبر 2001 دولت فرانسه تصمیم گرفت برای کمک به آمریکا در عملیات آزادسازی افغانستان، شارل دوگل را راهی اقیانوس هند کند. نیروی رزمی 473 به فرماندهی آدمیرال "کلوزل" در روز اول دسامبر فرانسه را ترک کرد. این ناوگان شامل ناوهای شارل دوگل، ناوچه های "لاموته-پیکو"، "ژان دووین"، "جین بارت"، زیردریایی هجومی "روبیس" و تانکر "موزه" بود. 2900 نفر، خدمه نیروی رزمی 473 را تشکیل می دهند.

گروه پروازی این ناوگان عبارت بود از 16 فروند هواپیمای "سوپراتاندارد"، 2 فروند هواپیما جنگنده "رافائل ام " و چند فروند هلیکوپتر. در روز 19 دسامبر اولین پرواز سوپراتاندارها بر فراز افغانستان و به منظور پوشش 3000 کیلومتر از مربع حریم هوایی آن کشور وعملیات شناسایی و بمباران انجام شد. سوپراتانداردها در طی 14 سورتی پرواز توانستند از چنگ 5 فروند موشک استینگر -که طالبان شلیک کرده بودند- بگریزند. آنها در روز دوم فوریه 2002 به همراه نیروهای آمریکا و بریتانیا در عملیات آناکوندا شرکت کردند. هواپیماهای رافائل در این جنگ در هیچ عملیات رزمی شرکت نداشتند.

پس از چندی، به هواپیماهای محمول شارل دوگل تعداد 6 فروند "میراژ2000دی"، 3 فروند رافائل و 2 فروند "هاوک آی" افزوده شد. از ماه فوریه به بعد در چند نوبت هواپیماهای ناوهواپیمابر یواس اس جان استنیس و شارل دوگل در طی همکاری های نظامی دو کشور بر روی عرشه یکدیگر فرودآمدند.

در روز دوم می، شارل دوگل برای تجدید ذخایر و تسلیحات به سنگاپور بازگشت و پس از 16 روز مجددا راهی دریای عمان شد. هلیکوپترهای شارل دوگل در روز 19 اکتبر توانستند در طی یک عملیات نجات 3 نفر سرنشین یک بالین آسیب دیده را از مرگ نجات دهند.

در روز 2 می 2006 شارل دوگل برای شرکت در یک مانور مشترک با نیروی دریایی هند با نام "وارونا" به شرق آسیا بازگشت.

سیستمها و تجهیزات الکترونیکی

شارل دوگل به یک سیستم مدیریت اطلاعات رزمی مجهز شده است که می تواند 2000 هدف را به صورت همزمان رهگیری کند. در سال 2004 یک سیستم جدید هدایت و کنترل ساخت شرکت تالس بر روی آن نصب شد. یک رادار سه بعدی آرابل نیز فضای اطراف ناو تا فاصله 70 کیلومتر را پوشش می دهد.

بر روی شارل دوگل یک سیستم پرتاب کننده فریبنده 10 لوله ساخت ساجم وجود دارد که می تواند برای منحرف کردن موشکهای شلیک شده به سمت ناو بکاررود. این سیستم می تواند فریبنده های رادار را تا فاصله 8 کیلومتری و فریبنده های مادون قرمز را تا 3 کیلومتری پرتاب کند.این فریبنده ها در کنار 3 سیستم اخلال در رادارهای دشمن از شرکت تالس وظیفه حفاظت از ناو را برعهده دارند.

علاوه بر همه اینها شارل دوگل یک رادار جستجوی بردبلند سه بعدی، یک راداری جستجوی برد متوسط-بلند، یک رادار سی تایگر برای جستجوی سطح و هوا و 2 رادار ناوبری دارد.

برای کمک به فرود هواپیماها در شب و یا شرایط دید کور از سیستم لیزری دالاس استفاده شده است. یک سیستم پایدار کننده حرکت کامپیوتری درشارل دوگل نصب شده است که همیشه ناو را در وضعیت افقی نگه می دارد. با استفاده از این سیستم حتی اگر امواج دریا به 4 متر هم برسند هواپیماها می توانند به صورت عادی بر روی
عرشه نشست و برخاست کنند. برای مقابله با تاثیر بادهای شدید بر روی بدنه ناو نیز از یک سیستم کامپیوتری استفاده شده است.

تسلیحات

شارل دوگل برای دفاع از خود به 4 پرتاب کننده 8 سلولی موشک آستر مجهز شده است. این موشک سطح به هوا دارای یک کلاهک 13 کیلوگرمی بوده و می تواند اهداف خود را تا فاصله 30 کیلومتر هدف قراردهد. 2 پرتاب کننده 6 سلولی موشک ضدهوایی میسترال و 8 قبضه توپ ضدهوایی جیات نیز از تسلیحات موجود در شارل دوگل می
باشند. توپ 20 میلیمتری 20اف2 کارخانه جیات دارای نرخ آتش 720 گلوله در دقیقه است. رادار کنترل آتش آربال اطلاعات مورد نیاز آتشبارها و موشکها را تغذیه می کند.

هواپیماهای محمول

ظرفیت هواپیمای شارل دوگل حداکثر 40 فروند می باشد. این تعداد تقریبا نصف هواپیماهای ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز می باشد. هواپیماهای شارل دوگل عبارتند از هواپیماهای بمب افکن تاکتیکی سوپراتاندارد، هواپیماهای جنگنده رافائل ام و هواپیماهای آواکس هاوک آی. علاوه بر هواپیماها، شارل دوگل می تواند هلیکوپترهای دلفین و ان اچ 90 را نیز حمل کند.

سوپر اتاندارد: سوپراتاندارد بر اساس تجربیات حاصله از شرکت هواپیماهای اتاندارد در جنگ کره ساخته شد. نقش اصلی سوپراتاندارد بمباران تاکتیکی و کسب برتری هوایی بود. اولین پرواز آزمایشی سوپراتاندارد در سال 1974 انجام شد و این هواپیما در سال 1978 به نیروی هوایی فرانسه پیوست. 60 فروند از آنها در نیروی دریایی فرانسه به خدمت گرفته شدند و 14 فروند نیز به آرژانتین نیز صادر شد. هواپیماهای سوپراتاندارد در جنگ فالکلند عملکرد خوبی از خود نشان دادند. موشکهای اگزوست نصب شده بر روی آنها صدمات زیادی به ناوگان بریتانیا وارد کرد. ناوشکن شفیلد و کشتی باری آتلانتیک کانوی توسط موشکهای اگزوست پرتاب شده از سوپراتاندارد و ناوشکن گلامورگان به وسیله موشک اگزوستی که از پشت یک کامیون شلیک شد غرق شدند.

این هواپیما را می توان به انواع بمبها -از جمله بمب هسته ای- مسلح کرد. در دهه 90 بهسازی هایی بر روی سوپراتانداردهای موجود انجام شد تا بتوانند موشکهای لیزری را حمل و شلیک کنند. آنها در درگیری های کوزوو در سال 1999 شرکت کردند و در طی 400 سورتی پرواز عملیاتی 73درصد شلیک موفقیت آمیز داشتند. این رکورد بهترین رکورد هواپیماهای ناتو در کوزوو بود. آنها در افغانستان به ماموریتهای شناسایی نیز اعزام شدند. سوپراتاندارد مهره اصلی تهاجمی نیروی دریایی فرانسه در انتهای قرن بیستم بوده است و قرار است که هواپیماهای رافائل به زودی جایگزین آنها گردند.

رافائل ام: جنگنده چندمنظوره رافائل وظیفه حراست فضای اطراف ناو و رهگیری هواپیماهای مهاجم را برعهده دارد. رافائل -با قیمت 48 میلیون یورو- گران ترین جنگنده ساخت فرانسه و مدرنترین آنها است. قرار است که نیروی دریایی و نیروی هوایی فرانسه به این جنگنده مجهز شوند.

در دهه هفتاد قرارشد برای جایگزینی هواپیماهای جاگوار و اف 8 هواپیمای جدیدی طراحی شود. هواپیمای جدید رافائل نام گرفت و اولین پرواز آزمایشی خود را در جولای سال 1986 انجام داد. چون موتورهای فرانسوی اسنکما ام 88 هنوز آماده نبود از موتورهای جت اف404 ساخت جنرال الکتریک بر روی رافائل نصب شد. این موتورها، پیشرانه جنگنده-بمب افکنهای اف18 بودند. رافائل ام نمونه ناونشین این هواپیما است که پرواز آزمایشی خود را در سال 1992 انجام داد. چون فرانسه دارای تجهیزات منجنیق بر روی زمین نبود یک فروند از آنها به آمریکا برده شد و اولین پرواز آزمایشی به وسیله منجنیق در پایگاه هایی در نیوجرسی و مریلند آمریکا انجام شد. در چهارم دسامبر 2000 اولین رافائل به صورت رسمی به نیروی دریایی فرانسه تحویل داده شد.

این جت دوموتوره از بالهایی به شکل مثلث بهره گرفته است. رافائل ام از نمونه رافائل سی در حدود 500 کیلوگرم سنگین تر است. رافائل ام ارابه های فرود محکمتری دارد، به وسایل قلابهای مخصوص نشست و برخاست در هواپیمابر مجهز شده ویک سیستم فرود کور لیزری دارد.
رافائل اولین هواپیما جهان است که به سیستم بقای یکپارچه اسپکترا مجهز شده است. این سیستم بر اساس تکنولوژی استیلث ساخته شده است. مهمترین عضو این سیستم سنسورهای غیرفعال اسکن کننده امواج رادار ساخت شرکت تالس هستند. این سیستم کشف شدن جنگنده را توسط رادارهای دشمن تشخیص می دهد و نتیجه را بر روی یک نقشه 3 بعدی چندمنظوره نمایش می دهد. یک سیستم یکپارچه آلات دقیق پروازی، مدیریت پرواز و هدایت آتش اطلاعات مورد نیاز خلبان را تامین می کند. رافائل می تواند به صورت همزمان با دیگر هواپیماها و مراکز کنترل به تبادل اطلاعات بپردازد و وارد یک نبرد شبکه محور شود.
رافائل ام در اصل برای ماموریتهای رهگیری و کسب برتری هوایی طراحی شد اما با به پایان رسیدن عمر سوپراتانداردها این هواپیما نقش بمب افکن تاکتیکی را نیز برعهده گرفت. اولین بمباران زمینی رافائل در مارس سال 2007 و برای حفاظت سربازان هلند در جنوب افغانستان انجام شد. در این ماموریت از بمبهای لیزری جی بی یو 12 استفاده شد. قرار است تا سال 2010 توان پرتاب بمبهای هسته ای نیز به امکانات رافائل ام اضافه شود. در نیروی هوایی فرانسه رافائل جانشین هواپیماهای جاگوار، میراژ اف1 و میراژ2000 خواهدشد.

حداکثر سرعت رافائل 1.8 ماخ است و این جنگنده می تواند تا 1800 کیلومتر پرواز کند. حداکثر وزن پروازی رافائل در حدود 25 تن است که 9.5 تن آن به مهمات آن اختصاص دارد. تسلیحات رافائل عبارتند از یک فروند توپ 30 میلیمتری جیات -به همراه 125 گلوله- وانواع موشکهای هوا به هوا یا هوا به زمین. موشکهای هوابه هوای سایدویندر، آسرام، آمرام، متئور و مژیک2 را می توان بر روی رافائل نصب کرد. به علاوه، بمبهای لیزری و موشکهایی مانند موشک اگزوست، آپاچی، اسکالپ، آآاس ام نیز بر روی رافائل ام قابل نصب هستند.

ئی 2 سی هاوک آی:

هواپیماهای آواکس ئی2سی هاوک آی تنها هواپیمای آواکسی است که اختصاصا برای ناوهای هواپیمابر ساخته شده است و تنها به تعداد محدودی از کشورهای دوست آمریکا فروخته شده است. هاوک آی اولین پرواز خود را در سال 1973 انجام داد و تا کنون بارها بهسازی شده است.

این هواپیما می تواند عملیات مختلفی چون جستجوی سطحی، هدایت رهگیرها و بمب افکنها، رله رادیویی و کمک به عملیات امداد را انجام دهد.

آنتن چرخان نصب شده بر روی هاوک آی 7.3 متر قطر دارد. هاوک آی می تواند به صورت همزمان 2000 هدف را تا فاصله 650 کیلومتری کشف کند و 40 تا 100 فروند هواپیما را به سوی آنها هدایت کند.

به سوی آینده

طبق استراتژی نیروی دریایی فرانسه این نیرو باید همواره 2 فروند ناوهواپیمابر در اختیار داشته باشد تا در هنگام تعمیر یکی از آنها بتوان از دیگری استفاده کرد. در حال حاضر این نیروی تنها دارای یک فروند ناوهواپیمابر است اما در برنامه ریزی برای توسعه ناوگان این کشور قرار است که یک فروند ناوهواپیمابر به صورت مشترک با بریتانیا ساخته شود. در ساخت این ناوهواپیمابر آینده از طرح شرکتهای بریتانیایی و تجربیات فرانسه در ساخت شارل دوگل استفاده خواهدشد. ناو بعدی احتمالا در سال 2014 ساخته خواهدشد و برخلاف شارل دوگل از پیشرانه معمولی استفاده خواهد کرد.



کاریکاتوری از شارل دوگل که در مطبوعات فرانسه چاپ شد. بر روی پلاکارد نوشته است :
"آهسته برانید! کارگران مشغول کارند."

[mhm 650]

ممنون، مطلب جامعی بود

[borna 17]

دست اقا حامد و رضا خان درد نكنه مطالب بسيار خوب مفيدي بود ببخشيد من يه سوال داشتم اين هليكوپتر ها چجوري به زير دريايي اسيب مي رسونند مثلا مي گن هليكوپتر ضد زيردريايي خوب اين چي كار مي كنه؟ ميره بمب مي ندازه تو سر زير دريايي؟ يا با تبر بار دخلشو مياره؟

[hamed_713 242]

اول با رادارهاي سونار زير دريايي رو كشف مي كنن و بعد با استفاده از بمب هايي شبيه به فوگاز (كه از خرج هاي برنده استفاده مي كنند)دخلشو ميارن.

[RezaKiani 1,916]

برناخان! اولش باید محل زیردریایی رو با استفاده از سونار هایی که توسط هلیکوپتر یدک کشیده می شه پیداکرد. بعدش با استفاده از کشف مسیر زیردریایی و عمق حرکت اون می شه با بمب های زیرآبی ترتیب اون رو داد. ممکنه بعضی از این هلیکوپترها رو به موشک هم مجهز کرد. تا اونجا که من یادمه آمریکا برای ناوهای هواپیمابرشون از هواپیمای ضدزیردریایی اس-3 استفاده می کردند نمی دونم هنوز هم در خدمت هستش یا خیر ولی اصول کار فکر کنم یکی باشه.

[borna 17]

ممنون از حامد خان و اقا رضا اين هميشه براي من سوال بود ممنونم كه روشن كرديد منو.

[hans 162]

حامد جان ممنون. همین طور شما رضا جان.

[Electro_officer 13,797]

دستتون درد نكنه. آقا آگاه‌تر ميشويم!!!!

[MR9 113,695]

شارل دوگل ، از هشداردهنده های زود هنگام هوابرد تا پیشرانش هسته ای

ارزیابی توان رزمی ناوهواپیمابر نیروی دریایی ارتش فرانسه

شارل دوگل ، تاج سلطنتی نیروی دریایی ارتش فرانسه

از گذشته های دور تا کنون ، کشورهای اروپایی از نیروی دریایی بعنوان یک ابزار قدرت برای اعمال سیادت بر بیش از دو سوم  محیط کره زمین استفاده و در این میان  ، دو کشور بریتانیا و پس از آن فرانسه ، پرچمدار استفاده از نیروی دریایی در این حوزه جغرافیایی بشمار می آمدند. بااین وصف ، از اواخر دهه هفتاد میلادی و کاهش نسبی تنش ها میان دو بلوک شرق و غرب ، نیروی دریایی سلطنتی با خارج کردن  حامل های شناور هواپیمابر کلاس Audacious ( در محدوده وزنی 50000 تُن ) از خدمت و همچنین لغو زودهنگام برنامه حامل های شناور هواپیمابر کلاس Queen Elizabeth در این سالها ، نیروی دریایی فرانسه ،تبدیل به یک نیروی بی رقیب دراین حوزه جغرافیایی گردید ، چرا که تنها دارنده شناورهای هواپیمابر در مقیاس استاندارد بود .

اچ.ام.اس ایگل از کلاس Audacious

اما نیروی دریایی فرانسه از اواخر سال 1994 و پس از مدتها کش و قوس ، موفق شد تا جدیدترین شناورهواپیمابر خود با شناسه  "شارل دوگل" را که میتوانست جتهای رزمی بال ثابت سنگین تری را به دریا ببرد ، وارد خدمت رزمی نمود . این شناور جدید که یک ابرحامل رزمی در کلاس نیمیتز (Nimitz Class) قابل طبقه بندی بود ، در حدود 40000 تُن وزن داشت که در مقایسه با همتای آمریکایی اش ، سبک تر به نظر می رسید و بالتبع قابلیتهای محدود تری را ارائه می نمود . علیرغم این وضعیت ، این ناوهواپیمابر،  تنها شناوررزمی عملیاتی مجهز به سامانه  پرتاب هواگردهای رزمی (catapult) ( مشابه  آنچه که در شناورهای کلاس نیمیتز برای کوتاه نمودن فاصله متعارف جت برخاست از روی باند، مورد استفاده قرار می گرفت)   خارج از سازمان رزم نیروی دریایی ایالات متحده بشمار میرفت که  بدان توانایی  پرتاب جتهای بال ثابت سنگین را میداد .

 در مقایسه ، اگر سامانه پرتاب الکترومغناطیسی جدیدترین ترین ناوهواپیما بر نیروی دریایی آمریکا( یو اس اس جرالد فورد-USS Gerald Ford-  که بلحاظ  حجم سامانه های مورد نیاز و تولید انرژی بیشتر برای پرتاب هواگردها ، فناوری بهینه ای به نظر میرسد )  بعنوان مبناء در نظر گرفته شود ، سیستم پرتاب بخار حامل شناور شارل دوگل ، مزیتهای قابل توجهی را نسبت به عرشه پرتاب زاویه دار حامل های هندی  (INS Vikramaditya) و روسی  (Admiral Kuznetsov) که محدودیتهای وزنی ( حداکثر وزن رزمی برای برخاست از روی عرشه  )  قابل توجهی را برای جتهای رزمی بال ثابت به همراه دارد ، ارائه می دهد .

 

سمت راست ( آدمیرال کوزنتسف )  و سمت چپ ( یو اس اس جرالد فورد)

 بدین ترتیب ، با لغو برنامه  ابرحامل شناورهواپیمابر کلاس Ulyanovsk برای نیروی دریایی روسیه به سال 1992 که قرار بود به یک سامانه پرتاب مشابه آمریکایی مجهز شود ، ناوهواپیمابر شارل دوگل جایگاه ویژه ای را درمیان شناورهای غیر آمریکایی این کلاس بدست آورد ، هر چند این جایگاه ویژه  با انتشار خبر مربوط به سرمایه گذاری نیروی دریایی ارتش ایالات متحده و نیروی دریایی ارتش چین برای توسعه فناوری EMALS ، می توان گفت که شناور فرانسوی ، در آینده ، سخت افزاری از رده خارج محسوب خواهد شد .

از  سویی دیگر ، درصورتی که جنبه مثبت وضعیت مورد توجه قرار داشته باشد ، سامانه منجنیق شارل دوگل ، نه تنها قادر است تا جتهای رزمی را با صورتبندی تسلیحاتی سنگین تر (شامل مهمات و مخازن سوخت خارجی برای افزایش برد و مرگ آوری ) به پرواز در آورد ، بلکه  این سامانه ، می تواند هواگردهای پشتیبانی سنگین و تخصصی تر ، نظیر سیــستم پیش اخطارهوابرد E-2 Hawkeye را نیز بدون نیاز به تغییرات آنچنانی ، به هوا پرتاب نماید .  

در باب اهمیت سیستم های پیش اخطار هوابرد نیز این مساله قابل یاد آوری است که علاوه بر نیروی دریایی ایالات متحده بعنوان کاربر اصلی و نیروی دریایی فرانسه ، نیروی دریایی چین نیز درصدد است تا هواگردهای KJ-600 را برای ناوهواپیمابر خود ، بهینه سازی نماید . این درحالی است که قدرت های درجه دوم دریایی ، نظیر بریتانیا ، روسیه ، هند نیز از این سامانه ها بشکل محدودتر ( در قالب بالگردهای حامل سیستم های هشداردهنده هوابرد ) استفاده می نمایند و کشورهایی نظیر ژاپن و ایتالیا نیز بدلیل محدودیت های وزنی حامل های شناور خود ، عملا" فاقد این تجهیزات هستند . با این حال ، اهمیت هواگردهایی نظیر Hawkeye فراتر از تصورات موجود است ، چرا که  نه تنها به شناور رزمی خودی اجازه می دهد تا  قبل از رسیدن مهاجمان به برد شلیک مهمات محمول خود ، ازسمت و ارتفاع و جهت پرواز آنها مطلع شوند ، بلکه می توانند با کسب اطلاعات و پایش صحنه نبرد ، کارائی هواگردهای رزمی خودی را به حداکثر خود برسانند .

بدین سان ، رادار قدرتمند نصب شده روی هواگرد Hawkeye با توجه به قابلیت کشف 40-100 هدف هوایی و سطحی بصورت همزمان ، مزیتهای قابل توجهی را در اختیار کاربرانش قراردهد . میزان رضایت نیروی دریایی فرانسه ازز این هواگرد به اندازه ای است که  گونه پیشرفته تر آن ، (E-2D) را سفارش داده که  تا اواسط 2020 به این نیرو تحویل داده خواهد شد .

اما بر خلاف تصورات ، در حالی که سامانه فلاخن این ناوهواپیمابر ، یک مزیت عمده برای به حداکثر رساندن  توانایی رزمی  محسوب میشود ، اما تسلیحات قابل حمل توسط هواگردهای فرانسوی به مرور زمان ، تبدیل به چالش اساسی برای نیروی دریایی فرانسه می گردد . بعنوان مثال ، در حالی که جتهای رزمی آمریکایی (AIM-120C )  روسی ، چینی و هندی  (R-77،  R-27ER و  PL-12 ) ،  از مهمات هوا به هوای پیشرفته دوربرد ( بردی فراتر از 100 کیلومتر ) فوق الذکر بصورت عملیاتی استفاده می کنند ، جتهای رزمی محمول ناوهواپیمابر شارل دوگل صرفا" می بایست بر موشکهای هوابه هوای با برد کوتاه تری نظیر MICA اتکاء داشته باشند . مضاف براینکه  شناور فرانسوی ، با مشکلات بسیاری در حوزه تجهیزات پیشرانش روبرو است و با توجه به خروجی بسیار پایین راکتور هسته ای این ناو ، گمانه زنی هایی برای پایان دادن زودهنگام به خدمت عملیاتی این شناور شنیده میشود .

در حوزه رزم هوایی ، فقدان هواگردهای رزمی با قابلیت های مشخص پنهانکاری نظیر F-35C یا J-15 ، موجب خواهد شد تا در آینده ، از میزان اثر گذاری این شناور در میادین نبرد دریایی کاسته شود ، ضمن اینکه با توجه به هزینه های سرسام آور توسعه جتهای پنهانکار ، درصورت تصمیم دولت فرانسه  جهت اضافه نمودن این فناوری به سازمان رزم ارتش ، به احتمال زیاد ، تنها گزینه دردسترس ، خرید خارجی خواهد بود ، هرچند تحلیل ها نشان می دهد که پاریس تمایل چندانی برای این کار ندارد .

علیرم تمامی محدودیتهای موجود ، ناو هواپیمابر شارل دوگل ، هم اکنون نماد نیروی دریایی فرانسه محسوب میشود و از یک نظر ، عملیاتی نگاه داشتن آن ، نشاندهنده جایگاه فرانسه بعنوان یک قدرت جهانی و دست بلند این کشور برای اجرای عملیات رزمی در سراسر کره خاکی است . بنابراین ، با توجه به  پایین بودن احتمال بروز یک جنگ در برابر یک کشور با قدرت نظامی مشابه ، فرانسه به مانند سایر کشورهایی اروپایی ، همچنان در پوشش  دفاعی ایالات متحده قرار خواهند داشت و این قدرت دریایی ارتش ایالات متحده است که  سیادت دریایی را برای کشورهای غربی به ارمغان می آورد . در درازمدت نیز ، نیروی دریایی فرانسه  برای افزایش قدرت دریایی خود ،احتمالا" برنامه های منطقی تری نظیر بررسی خرید یا طراحی  شناورهایی در کلاس Queen Elizabeth را برای جایگزینی شارل دوگل ،در دستور کار خود قرار خواهد داد .

بن پایه

صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9