جنگنده برتری هوایی اف-14 تامکت جنگنده برتری هوایی اف-14 تامکت (F-14/ Tomcat)

[EBRAHIM 153]

[align=center][b][color=darkblue][size=24]F-14 TOMCAT[/size][/color][/b][/align]
[color=brown][align=center][b][size=24]__________________________________________________[/size][/b][/align][/color]

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_F-14_Tomcat.jpg[/img][/align]

[b][size=18][color=red]تاریخچه و پيدايش[/color][/size][/b]

بر همگان آشکار است که دوران پس از جنگ جهاني دوم، دوران رقابت دو بلوک شرق و غرب و به سخن ديگر، ايالات متحده آمريکا و اتحاد جماهير شوروي سابق بوده است. در آن زمان که از آن با نام «جنگ سرد» ياد مي شود، تمرکز رقابت دو کشور آشکارا بر سر نيروي هوايي و صنعت هواپيمايي بود. در دهه شصت ميلادي، ايالات متحده با طراحي و توليد جنگنده قرن، يعني اف-4 فانتوم، گوي سبقت را از شوروي سابق ربود. فانتوم به جرات يکي از پرآوازه ترين هواپيماهاي نظامي بوده که در طول تاريخ هوانوردي نظامي به توليد رسيده است. اين هواپيما، براي نيل به هدف هاي نيروي هوايي ايالات متحده و همچنين حفاظت از ناوهاي هواپيمابر آن کشور طراحي شده بود و در دوران جنگ ويتنام، شمار بسياري از ميگ هاي شوروي سابق را نابود کرد. اسرائيل با بهره گيري از همين هواپيما، حدود 400 فروند از هواپيماهاي اعراب را در همان دو روز نخست جنگ ساقط نمود. اف-4، به دليل ويژگي هاي منحصر به فردش، از کشورهاي هم پيمان آمريکا نيز طرفداران بسياري داشت و همچنان که مي دانيم به کشورهاي نسبتاً زيادي نيز فروخته شد. اما آرام آرام، با گسترش و پيشرفت هواپيماهاي ساخت شوروي، به تدريج ضعف نسبي فانتوم در برابر تهديد هواپيماهايي چون ميگ 25 شوروي بيش از پيش آشکار گرديد. در نتيجه، در اواخر دهه 60 ميلادي، وزارت دفاع ايالات متحده، پروژه T.F.X را براي ساخت يک جنگنده ناونشين نوين به مناقصه گذاشت. از ميان حدود 6.000 طرح پيشنهادي، طرح هواپيماي اف-14 تامکت از سوي شرکت گرومن برگزيده شد و بدين گونه بود که دوران طلايي جنگنده تامکت، آغازيدن گرفت.

طرح توليد اف-14 هنگامي مطرح شد که برنامه توليد اف-111 بي به علت پاره‌اي مشکلات با شکست مواجه شد. لذا طراحي اين هواپيما به دست گرومن آغاز شد. آنچه که مورد نياز نيروي دريايي ايالات متحده بود، داشتن هواپيماي جنگي چابکي بود که که بتواند بمب‌افکن‌هاي شوروي را قبل از اينکه ناوهاي جنگي ايالات متحده را مورد هدف موشکي قراردهد، رهگيري کند. همچنين نيروي دريايي هواپيمايي مي خواست که داراي خصوصيات برتري منحصر به فرد باشد. نيروي دريايي به شدت مخالف جنگنده تاکتيکي آزمايشي (تي‌اف‌ايکس) بود؛ چون باعث به وجود آمدن هواپيماي جنگنده سطح پائيني مي‌شد و نيروي دريايي مي‌ترسيد که تن دادن به چنين طرحي باعث ناتواني طرح جنگنده شود. اما نيروي دريايي تن به طرحي داد که وزير دفاع ايالات متحده رابرت مک نامارا آن را راه حل مشترکي براي داشتن هواپيماي سازماني نظامي با هزينه کمتر ناميد. در آن زمان مدل هاي اوليه هواپيماي اف-4 فانتوم 2، در نيروي دريايي و سپاه دريايي و بعدا هم در نيروي هوايي ايالات متحده استفاده مي‌شد. در اين هنگام فرمانده نيروي دريايي توماس کانلي طرح ساخت مدل متفاوتي از هواپيماي اف-111 اي را براي پرواز به عهده گرفت؛ و دريافت که اين هواپيما مشکل در پرواز در سرعت مافوق صوت دارد و توانايي به زمين نشستن آن ضعيف است. او بعدا در درگنگره تصريح کرد که با اين وضع نگران وضعيت نيروي دريايي است. در مه سال ???? گنگره هزينه گذاري بر روي اف-111 بي را قطع کرد تا اينکه نيروي دريايي چاره‌اي به وضعيت موجود پيدا کند.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_fighter_f-14_tomcat.jpg[/img][/align]

اما در طرح شرکت گرومن، هواپيماي اف-14 تامکت هواپيمايي نسبتاً در اندازه هاي بزرگ، دو سرنشينه، دو موتوره و بال متغير بود. اين هواپيما، مي بايست داراي سرعت برخاست و فرود کمي براي انجام عمليات از روي ناوهاي هواپيمابر بوده و قادر باشد به اطمينان هرچه تمام تر، ايمني ناوهاي هواپيمابر را تامين نمايد. در حقيقت، طراحي هواپيماي اف-14 از طرح هواپيماي اف-111 که يک بمب افکن سبک نيروي هوايي بود مشتق شد. اما ويژگي هاي جديدي چون وزن به مراتب کمتر، موتورهاي تازه طراحي شده و قدرتمند تر، سيستم تسليحاتي و کابين مدرن تر، همه و همه عواملي بود که تامکت را به طور کلي از اف-111 متمايز مي ساخت. اف-14 تامکت با دارابودن طولي حدود 20 متر، جنگنده اي در کلاس جنگنده هاي بزرگ از نظر ابعاد به شمار مي آمد. فاصله دو سر بالهاي آن، در حالت بسته به 10 متر و در حالت کاملاً باز به حدود 19 متر مي رسيد. به واسطه به کار بردن سيستم هاي شناسايي و راداري پيشرفته، وجود دو خلبان براي تکميل عمليات امري بود کاملاً اجتناب ناپذير. موتورهاي نمونه هاي اوليه اين هواپيما، موتورهاي TF-30-P414A ساخت شرکت پرات اند ويتني بودند که اصلاً يک نمونه ارتقاء يافته از موتورهاي هواپيماي اف-111 بود. اما در مدل هاي بعدي اين هواپيما، به دليل برخي معايب اين موتور، مدل F110 جنرال الکتريک جايگزين اين نوع موتور شد. از نظر طرح کلي بدنه و سازه، هواپيما ابتداً از يک قسمت دماغه ي متشابه با ديگر هواپيما ها براي جا دادن خلبانان تشکيل مي شد. اما علي رغم طراحي هاي مرسوم با بدنه باريک و موتورها نزديک به هم، اين هواپيما داراي بدنه اي عريض و پهن اما باريک بود و موتورها با فاصله اي غير معمول، دور از هم و در دو طرف بدنه به طور موازي و در يک ساختار مرکزي شکل گرفته بودند. ترمزهاي هوايي اف-14، شامل دو صفحه به شکل بال هاي پروانه بود که در قسمت انتهايي هواپيما و از بين دو موتور، يکي در سطح بالايي بدنه و يکي در سطح زيرين به ترتيب به سمت بالا و پايين باز مي شدند که براي کاهش سرعت اضطراري، بسيار کارا و مفيد عمل مي کردند. هواپيماي تامکت براي نخستين بار، طرح دو سکان عمودي را براي کنترل هر چه بهتر هواپيما در سرعت هاي بالا، و همچنين در شرايطي که يکي از موتورها از کار باز مي ايستاد، به کار گفت. اين طرح، بعد ها در اکثر جنگنده هاي بعدي ساخت ايالات متحده به جز اف-16 معمول شده و سپس به وسيله خانواده سوخو 27 روسي، تقليد شد.

اين هواپيما در سال 1987 وارد مرحله جديدتري شد و مسوولان شرکت مکدانل داگلاس آمريکا که سازنده اين هواپيما بودند به درخواست ارتش توانايي اون رو بالا برده و نمونه تکميلي اين هواپيما رو که مدلD از اين هواپيما بوذ رو با تغييرات گسترده اي در قسمتهاي مختلفش اعم از رادار و سلاح،به خدمت دراوردند.نمونه قبلي اين هواپيما مدلB بود.چيزي نزديک به 338 فروند از اين هواپيما در 3پايگاه بزرگ هوايي ايلات متحده مشغول به خدمت بود.اما شرکت مکدانلداگلاس آمريکا که سازنده هواپيماهاي نظامي است مدل تکميلي اين هواپيما رو در غالب هواپيماي جنگده F/A-18E/F ساخت و تحويل سيستم نظامي امريکا داد.گربه نر تا سال 2006 مشغول به خدمت در ارتش بود تا در 22سپتامبر 2006 پدافند هوايي رسما اعلام کرد که اين هواپيما بازنشسته شده است.

[size=18][color=red]توانایی ها و قابلیت های رزمی [/color][/size]

کابین خلبان اف-۱۴ تامکت دو جایگاه سرنشین در طول هم دارد. خلبان و افسر مسئول رادار رهگیری (آر‌آی‌او) روی صندلی پرتاب به بیرون مارتین-بیکر جی‌آر‌یو-۷ای که با راکت حرکت می‌کند و از سطح زمین و با سرعت صفر ۴۵۰ گره به بالا پرتاب می‌شود، می‌نشینند. آنها در کاناپی هواپیما مجهز به ۴ آینه، دید ۳۶۰ درجه به بیرون دارند که یکی از این کاناپی ها برای افسر مسئول رادار رهگیری و دیگری برای خلبان است. کاناپی اف-۱۴ کاناپی سنتی است که دارای سه قسمت است. اما ساختار کلی آن بزرگ است و دید خوبی را از آن می‌توان داشت. خدمه هواپیما از کنترلگرها و دستگاه قدیمی و کلاسیک این هواپیما که ساختار چند گونه آنالوگ و دیجیتالی دارند، استفاده می‌کنند. کنترل هواپیما فقط به عهده خلبان است. تاکنون هیچ گونه سامانه کنترل دو نفری برای اف-۱۴ ساخته نشده است. کنترل‌گرهای اصلی اف-۱۴ یک نمایشگر سربالا است که توسط شرکت کایزر ساخته شده است و دو نمایشگر وی‌اس‌آی و اچ‌اس‌آی هستند که اطلاعات مربوط به سرعت، جستجو ، و سایر اطلاعات را می‌دهند. اف-۱۴ای و اف-۱۴بی مثل هواپیماهای اف-۱۶ و اف-۱۸ نمایشگر چندکاره ندارند.

اف-۱۴ تامکت دماغه بزرگی دارد و این به خاطر آن است که هواپیما نه تنها دو سرنشین دارد، بلکه تعداد زیادی از سامانه‌های هوانوردی را هم دارد. ای‌سی‌ام (ECM) و قسمت جستجوگر خیلی فراگیر و بزرگ هستند. قسمت اصلی رادار هاگز ای‌دابلو‌جی-۹ ایکس-باند است که در مدل‌های ابتدایی سامانه دیجیتالی ۵۴۰۰ بایتی سبکی با حافظه دسترسی تصادفی ۳۲ کیلوبایتی را به همراه داشت. دیش آنتن، دیش عریض ۹۱ سانتیمتری مسطح است که ۱۰ کیلووات برق مصرف می‌کند و آنتن‌های پیچیده آی‌اف‌اف (IFF) دارد. چندین دستگاه جستجوگر و ردگیری دیگر نظیر ردگیری به هنگام جستجو، حرکت دادن به هنگام جستجو، تعقیب تک هدف پالس دوپلر (PDSTT)، و دستگاه تعقیب (JAT) نیز وجود دارند. این هواپیما قادر است ۲۴ هدف هوایی را به طور هم‌زمان رهگیری نموده و در آن واحد به سمت ۶ هدف در حالت ردگیری به هنگام جستجو تا حدود ۱۰۰ کیلومتر موشک شلیک کند. در حالت فقط-پالس (STT) برد حدود ۱۵۰ کیلومتر است. حداکثر برد جستجوگری فراتر از ۱۹۰ کیلومتر است، که حتی روی جنگنده‌ای دیگر در ۱۲۰ الی ۱۴۰ کیلومتری هم می‌توان قفل راداری انجام داد. موشک‌های کروز هم می‌توانند هدف این هواپیما با رادار ای‌دابلیو‌جی-۹ قرار بگیرند. چون این رادار در حالت دوپلر-پالس روی اهداف کوچک در ارتفاعات پائین هم قفل می‌کند و آنها را تعقیب می‌کند. دیش آنتن رادار در دماغه هواپیما قرار گرفته است و بیشتر سامانه‌های هوانوردی رادار درست در قسمت پشت دماغه نزدیک جایگاه خلبان جاسازی شده‌اند. سامانه‌های هوانوردی دیگر نیز (نظیر آی‌اف‌اف، رادیوهای برقراری ارتباط، ابزارهای جهت یاب و غیره) در نزدیکی جایگاه افسر رادار رهگیری قرار گرفته‌اند و بیشتر باسامانه‌های نمایشگر رادار ای‌ان‌دابلیوجی-۹ ترکیب شده‌اند.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_F14SideView.jpg[/img][/align]

هواپیماهای تام‌کت همچنین سامانه سیگنال‌های الکترونیکی مقابله، سامانه‌های اخطارگر رادار(RWR)، پخش کننده‌های خاشه/شعله در قسمت دم هواپیما، هماهنگ کننده آمار بین جنگنده‌ها، و سامانه دقیق ناوبری اینرسی نیز دارند. هماهنگی‌های اولیه در کامپیوتر ناوبری برنامه ریزی می‌شود و یک گردش نما در سیستم تمام حرکات هواپیما را زیر نظر دارد. این حرکات هواپیما به کامپیوتر ناوبری فرستاده می‌شود، و فاصله و جهت جت از اولین جای حرکتش محاسبه می‌گردد.

این قابلیت در کنار موشک بسیار قوی و دقیق ایم-۵۴ فینیکس، اف-۱۴ ای را به نوعی منحصر به فرد نموده‌است به طوری که در آمریکا به نام Top Gun یا سلاح برتر شناخته می‌شود.

[size=18][color=red]بال های متغیر [/color][/size]

همانطور که قبلاً گفته شد، لازم بود اف-14 تامکت هواپیمایی باشد با قابلیت برخاست و فرود در سرعت های بسیار پایین؛ و این ویژگی برای تسهیل عملیات از روی ناوهای هواپیمابر مورد نظر بود. نتایج تحقیقات شرکت گرومن، به جایی رسید که معلوم شد هواپیمای تامکت، باید هواپیمایی با بال های متغیر باشد تا بتواند به خوبی با سرعت های نسبتاً کم تیک آف نموده و سپس بتواند با همین پیکربندی، در سرعت های بالا نیز کروز کرده و مشکلی برای پرواز مافوق صوت هم نداشته باشد. بال های متغیر هواپیمای اف-14، با نهایت دقت و ظرافت طراحی شده و نتیجتاً، آزمایش ها بر روی این بال ها، حکایت از کارایی فوق العاده و بی نقص این نوع بال ها داشت. بال های تامکت، با قابلیت تغییر زاویه از 20 درجه در حالت کاملاً باز تا 68 درجه تا حالت کاملاً بسته طراحی شد. کارشناسان شرکت گرومن، اهرمی را در کابین خلبان تعبیه کردند که بدان وسیله، خلبان می توانست بال های هواپیمایش را تا 75 درجه برای جاگیری کمتر روی عرشه ناوهای هواپیمابر ببندد. در سرعت های پایین، بال ها تماماً گسترده شده و با کمک فلپ ها، بیشترین نیروی برا را برای برخاست فراهم می کردند. به تدریج با افزایش سرعت، بال ها برای افزایش عدد ماخ بحرانی، به سمت عقب مایل شده و از تولید نیروی پسای اضافی جلوگیری می نمایند. تمام عملیات تغییر زاویه بال ها بدون دخالت خلبان و تنها به وسیله یک کامپیوتر درونی ویژه کنترل می شود. ناگفته نماند، سیستم بال های متغیر به دلیل طراحی ویژه سامانه ی بسیار گران قیمتی است که به همین دلیل، در هواپیماهای جنگنده ی بعدی ایالات متحده، به کار گرفته نشد.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/f14a5.jpg[/img][/align]

[size=18][color=red]سیستم موشکی فینیکس [/color][/size]
تمامی جنگنده های نسل سوم به بعد ایالات متحده، از موشک های تقریباً یکسانی بهره می برند: سایدوایندر، اسپارو، و یا آمرام. حتی جنگنده ای چون اف-15 ایگل که بسیار شناخته شده است، از موشک های نسبتاً معمولی و مشابهی بهره می برد. اما این قضیه در مورد تامکت صدق نمی کند. هواپیمای اف-14، برای استفاده از سیستم موشکی جدیدی به نام فینیکس یا Phoenix ساخته شده بود و ترکیب تامکت-فینیکس، یک ترکیب جدا نشدنی است. موشک دوربرد فینیکس با کد AIM-54، موشکی هوا به هواست با قابلیت هدف قراردادن اهدافی در فاصله ی بیش از 160 کیلومتر بر ساعت، در هر ارتفاع، هر ساعت از شبانه روز و هر نوع شرایط آب و هوایی. هواپیمای تامکت قادر به حمل 6 فروند موشک فینیکس در هر پرواز است که تعدادی واقعاً چشمگیر است. رادار فوق العاده پیشرفته پالس دوپلر AWG-9 یک رادار چند حالته است که قادر به شناسایی بیست و چهار هدف به طور همزمان و شلیک مستقیم به شش عدد از آنان می باشد. البته این سیستم که در دهه 1960 طراحی شده است، یکی از قدیمی ترین سیستم های رادار هوا به هوا می- باشد اما، هنوز هم بسیار پرقدرت می نماید و با استفاده از نرم افزار های کنترلی جدید توانایی های آن برای تبدیل به یک سیستم برای قرن بیست و یکم افزایش یافته است. موشک یک میلیون دلاری فینیکس، موشکی با قابلیت «شلیک کن و فراموش کن» است. این ویژگی بدین معنیست که خلبان پس از شلیک موشک، نیازی به قفل ماندن رادار هواپیما بر روی هدف ندارد و می تواند آزادانه به نبرد با جنگنده های دیگر دشمن بپردازد. همچنین شاید هدف مورد نظر، بسیار دور باشد که در این صورت، قفل ماندن رادار به مدت زمان طولانی بر روی هدف، کار عاقلانه ای به نظر نمی آید. بدین صورت است که هنگامی که موشک فینیکس هدف خود منهدم می سازد، هواپیمای تامکت شلیک کننده آن، می تواند به فرودگاه خود رسیده و حتی خاموش و در آشیانه پارک هم شده باشد. این مورد حتی در مورد شش هدف هم زمان نیز صادق است. سیستم موشکی فینیکس یکی از عوامل بالقوه ایست قدرت مافوق تصوری به تامکت بخشیده است.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_aim-54a001.jpg[/img][/align]

[color=red][size=18]کاکپیت[/size][/color]
یک سیستم حفاظتی مناسب برای شرایط ذیذ خلبان و دید راداری در این هواپیما برای انجام عملیاتهای شبانه که جهت شناسایی هست تعبیه شده.این سیستم BAE نام دارد.از سال 1996 به بعد این سیستم روی این هواپیما نصب شد.در کاکپیت جلو یک نمایشگر پرواز و 2نمایشگر جند منظوره برای کنترل وضعیت هواپیما تجهیز شده است.

کاکپیت عقب که عمل کنترل پرواز رو هم انجام میدهد محهز به رادار و نمایشگر AN/APG-71 و دیگر گیرنده های مختص یک هواپیمای نظامی.هواپیمایF-14 که همیشه در حال پیشرفت بوده،این بار مجهز به سیستم قویتری شد که ماموریت پرواز رو به طور کامل برای خلبان به نمایش میگذاره!در واقع این نمایشگر در جهت تقویت هواپیما برای انجام عملیات شبانه بود.این سیستم که به شاهین خانگی FV3000 معروف است عملیات در شب رو برای خلبان به راحتی کار در صبح دراورده!هردو صندلی این هواپیما قابلیت Egection در مواقع اضطراری رو دارند و ار سیستم NACES صفر/صفر تبعیت میکنند.
[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/0811907.jpg[/img][/align]
[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/F-14%2520%28007%29.jpg[/img][/align]

[color=red][size=18]سيستم راداري AN/AWG-9[/size][/color]
سامانهء AWG-9 در اواخر دههء 1960 جهت نصب بر روي شكاري F-111B طراحي و ساخته گرديد، اما با لغو پرژوهء ساخت F-111B توسط نيروي دريايي، اين سامانه به جنگندهء F-14A منتقل گرديد. اين سيستم رادار، به يك فرستندهء بسيار پرقدرت مجهز است تا تاكنون در هيچ جنگنده‏اي نصب نشده است، و بدين جهت تامكت قادر مي‎شود به راحتي اهداف پرنده را فاصلهء 100 مايلي (160 كيلومتري) تشخيص دهد. پردازشگر آنالوگ بسيار پيشرفتهء AWG-9، تأثيرات داپلر منعكس شده را تحليل كرده تا بتواند شتاب و جهت حركت هدف مورد نظر را به طور دقيق تشخيص دهد. اين قابليت فوق‏العاده، به تامكت امكان مي‏دهد تا اهداف ثابت روي زمين يا اهداف نزديك سطح دريا كه به واسطهء نزديك بودن به سطح دريا، شناسايي آنها با اغتشاش همراه است، و همچنين اهداف بسيار كوچك يا اهداف پرندهء بسيار كم‏ارتفاع را به طور دقيق شناسايي نمايد.


[size=18][color=Red]سيستم راداري AN/APG-71[/color][/size]

سامانهء APG-71، نمونه‏اي بهسازي شده از رادار AWG-9 در دههء 1980 مي‏باشد كه جهت نصب بر روي جنگنده‎هاي F-14D طراحي و ساخته شده است. اين رادار، از تكنولوژي و برخي از قطعات عمومي طراحي شده جهت رادار APG-70 كه در جنگندهء F-15E به كار گرفته شده است، بهره مي‎برد. اين رادار، به واسطهء بهره‏گيري از تكنولوژي ديجيتال، داراي سرعت پردازش بسيار بهتري مي‏باشد، تغيير حالت كاري راداري بسيار انعطاف‏پذير است، پارازيت و اغتشاش را به خوبي رد مي‏كند، و برد كشف بيشتر نيز دارد.
سيستم رادار APG-71 داراي ويژگي حداقل پرتوافكني جانبي مي‎باشد. كاهش پرتوهاي ساطع شدهء جانبي به وسيلهء يك كانال محفاظتي تعبيه شده و همچنين سيستم جستجوي زاويه‎‏اي تك‏پالس، همگي باعث شده‏اند رادار در برابر پخش پارازيت و اغتشاشات الكترونيكي دشمن بسيار مقاوم باشد.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_f14_01.jpg[/img][/align]

سيستم رادار APG-71 داراي بردي فوق‏العاده برابر 460 مايل (740 كيلومتر) مي‏باشد، اما با توجه به محدوديت ساخت اندازهء آنتن، اين برد تنها به 230 مايل (370 كيلومتر) محدود گشته است. استفاده از داده‏هاي شبكه‏‎اي (datalinked data) اجازه مي‏دهد دو يا چند جنگندهء F-14D از حداكثر برد كشف و شناسايي خود بهره بگيرند.
سيستم TWS رهگيري به هنگام جستجو (Track While Scan)
قابليت رهگيري به هنگام جستجوي تعبيه شده در AWG-9، به وسيلهء پردازشگر 8 بيتي Intel 8080 فراهم مي‏‎گردد. اين پردازشگر، به نحوي طراحي شده است تا كدهاي برنامه‏ريزي شدهء اسمبلي 8 بيتي را اجرا نمايد.
به طور معمول، يك جنگندهء شكاري، اهداف خود را به هنگام كاركرد رادار در حالت پالس (Pulse mode) پيدا مي‎كند و يك نمود گرافيكي از هدف يافت شده را بر روي صفحهء رادار آشكار مي‎سازد. سپس خلبان جنگنده، كليد وضعيت كاركرد رادار را به حالت كنترل آتش رادار (fire-control radar)، تغيير وضعيت مي‏‎دهد كه اساس كار آن بر پايهء پيوستگي امواج دريافتي توسط رادار مي‎باشد. (continuous-wave radar) اين امر به رادار امكان شليك موشكهاي نيمه‏فعال راداري نظير اسپارو را مي‏دهد. نقص عمدهء اين روش آن است كه جنگندهء شليك كنندهء موشك، هم‏زمان تنها به يك هدف مي‏تواند شليك نمايد؛ ضمن اينكه جنگندهء مقابل كه در مسير موشك قفل شده قرار گرفته است، از طريق سيستم گيرندهء اخطار راداري (radar warning receiver) از خطر آگاه مي‎شود.
روش رهگيري به هنگام جستجو (TWS) از يك ريزپردازنده (Intel 8080) جهت محاسبهء اطلاعات كسب شده به هنگام جستجوي هدف در حال پالس بهره مي‏برد. موشك AIM-54 از اين اطلاعات پردازش شده استفاده مي‏كند و به هنگامي كه هدف مورد نظر، در محدودهء هدف‏يابي فعال رادار دروني موشك فونيكس قرار مي‏گيرد، موشك از سيستم ردگيري رادار دروني خود بهره‎مند مي‎شود؛ در ضمن اينكه اين اتفاقات رخ مي‎دهند، رادار AWG-9 به عمل جستجوي ساير اهداف ادامه مي‎دهد. هنگامي كه خلبان هواپيماي هدف، از خطر حمله آگاه مي‎شود، از حضور و موقعيت مكاني جنگندهء شليك كننده كه اف14 مي‏‎باشد، هيچگاه آگاه نمي‏‎شود.
پيش از بازنشستگي جنگنده‏‎هاي اف-14، كمپاني هيوز تعداد كافي از رادار APG-71 را به همراه قطعات يدكي آن جهت نگهداري تعداد 55 فروند جنگندهء F-14D تحويل نيروي دريايي ايالات متحده داده بود. جنگندهء اف-14 تامكت، علارغم دارا بودن قوي‏ترين رادار تاريخ جنگنده‏هاي جهان، به تاريخ 22 سپتامبر 2006 از خدمت در نيروي دريايي ايالات متحده خارج شد.

[size=18][color=red]نواقص F-14 تامکت[/color][/size]

- قدرت مانور پذیری کمی دارد بخصوص در نوع A و همچنین ضعف ساختاری پیشرانه در این مدل
- در دایگ فایت های نزدیک از شانس زیادی برخوردار نیست
- هزینه نگهداری آن بسیار بالاست(توجیه اصلی نیروی دریایی امریکا جهت کنارگذاشتن آن)
- قدیمی بودن تکنولوژی این هواپیما نسبت به زمان حاضر علی رغم توانایی های آن.

[color=red][size=18]تسليحات و ملزومات F-14[/size] [/color]

- يك دستگاه مسلسل M61 Vulcan با حدود 700 تير فشنگ

- موشک های هوا به هوا مانند:
موشک پیشرفته دوربرد AIM-54 Phoenix تا حداکثر شش قبضه / موشک هدایت راداری AIM-7 Sparrow به تعداد حداکثر 6 فروند و موشک حرارتی AIM-9 Sidewinder به تعداد حداکثر 4 قبضه.

ترکیب بارگذاری:
- 2× AIM-9 + 6× AIM-54
- 2× AIM-9 + 2× AIM-54 + 3× AIM-7
- 2× AIM-9 + 4× AIM-54 + 2× AIM-7 (روش معمول)
- 2× AIM-9 + 6× AIM-7
- 4× AIM-9 + 4× AIM-54
- 4× AIM-9 + 4× AIM-7

مهمات هوا به زمین:
- بمب های سقوط آزاد سری Mk80
- بمب های نقطه زن هدایت ماهواره ای JDAM
- تسلیحات هدایت لیزری سری پیووی
- بمب های خوشه ای سری CBU

سایر: پاد هدف‌گیری لانتیرن و دو عدد تانک سوخت قابل رهاسازی ۲۶۷ گالونی

[color=red][size=18]سوابق تامكت در نبردها[/size][/color]

[b]1975-1974، جنگ ويتنام: [/b]اگر چه تامكت بسيار ديرتر از آنچه كه مي بايست به جنگ ويتنام رسيد، اما اين جنگنده در اسكادران هاي VF-1 و VF-2 به تدريج پروازهاي پاترول يا گشت هوايي خود را از سپتامبر 1974 آغاز كرد و اين گشت ها تا مي 1975 ادامه داشت. اين گشت هاي هوايي به عنوان بخشي از عمليات Frequent Wind انجام مي شد، با وجود موفقيت هاي عمده فانتوم در مقابل جنگنده هاي ويتنامي، در طي اين عمليات تامكت ها موفق به شكار هواپيماهاي ميگ نشدند، يعني همان شكارهاي آماده اي كه در ماموريتهاي تن به تن با فانتوم به راحتي از مزرعه آسمان درو مي شدند.

[b]1974 تا به حال، اسكورت بمب افكن هاي شوروي: [/b]يكي از بازي هاي مورد علاقه تامكت (!) اسكورت بمب افكن هاي شوروي بود كه در حال عبور بر فراز ناوهاي هواپيمابر آمريكا شناسايي مي شدند. از آن جا كه يكي از ماموريت هاي اصلي تامكت حفاظت از ناوهاي هواپيمابر بود، ماموريت هاي موسوم به «Catch that bomber» از ماموريت ها و كارهاي تقريباً روزانه خدمه تامكت به شمار مي رفتند. هر گاه كه جنگنده يا بمب افكن هاي دوربرد و استراتژيك شوروي مسلح به موشك هاي كروز ضد كشتي به محدوده خطر ناوهاي آمريكايي مي رسيدند، اف-14 هاي نيروي دريايي به منطقه خطر اعزام مي شدند تا به اصطلاح به آن ها «خوش آمد» بگويند. اين ماموريت ها در حقيقت براي سرنگون ساختن جنگنده ها يا بمبرهاي دشمن انجام نمي شد، بلكه صرفاً هدف از انجام ان ها اسكورت بمب افكن تا منطقه دور از خطر و البته در صورت امكان نگاهي انداختن به تسليحات محمول اين هواپيما ها بود.

[b]1988-1980، جنگ تحميلي ايران-عراق: [/b]مي دانيم كه ايران تنها كشور بعد از آمريكا بود كه به جنگنده افسانه اي تامكت مجهز بود. در 22 سپتامبر سال 1980 مقارن با سي و يكم شهريور ماه 1359 شمسي، رژيم بعثي عراق با هدف اشغال منطقه موسوم به شط العرب و جزاير استراتژيك خليج فارس كه داراي چاه هاي نفتي بسيار غني بودند، با حمله به چندين پايگاه هوايي ايران به منظور فلج ساختن قواي هوايي ايران، آتش جنگ تحميلي هشت ساله را بر افروخت. تامكت هاي ايران با 270 موشك فوق پيشرفته فينيكس در آن زمان و تعداد نا معلومي موشك هاي اسپارو و سايدوايندر به جنگ هواپيماهاي عمدتاً روسي عراق رفتند. هيچ يك از طرف هاي درگير در جنگ آمار صحيح و درستي از شكارهاي خود در نبرد هاي هوايي به جامعه جهاني ارائه ندادند، اگرچه وقايع مشهود دال بر ساقط شدن بيش از هشتاد فروند هواگرد عراقي به وسيله اف-14 هاي ايراني است. عمده اين هواگردها شامل هواپيماهاي ميگ 21، ميگ 23، ميگ 25، سوخو 20، سوخو 22، جنگنده هاي ميراژ اف-1 و تعدادي هليكوپتر هاي ميل مي باشد كه از شوروي سابق خريداري شده بودند.

[b]1981، ساقط شدن دو فروند سوخو 22 ليبيايي توسط تامكت هاي USN:[/b] در اوايل دهه هشتاد ميلادي، كشور ليبي مشكلاتي را در زمينه مرزهاي آبي بين المللي ايجاد كرده بود. بنا بر قوانين بين المللي، كشورهاي ساحلي حق دارند تا دو مايل حاشيه دريا را جزو مرزهاي خود به شمار آورند در حالي كه كشور ليبي اين قانون را قبول نداشته و تا 12 مايل آن طرف تر از مرزهاي خشكي خود، دريا را جزو مرز هاي كشورش مي دانست. نيروي دريايي آمريكا در نقش نيروي پليس بين المللي روزانه گشت هايي را بر فراز حريم هوايي بين المللي كه از آن سو ليبي جزو مرزهاي خود مي دانست انجام مي داد كه اكثر اين پرواز به درگيري هاي مانوري بين جنگنده هاي روسي ليبي و جنگنده هاي آمريكايي مي انجاميد. صبح نوزدهم آگوست سال 1981 بود. دو فروند F-14A از ناو هواپيمابر نيميتز برخاسته و به قصد انجام ماموريت گشت هوايي يا CAP در حال پرواز بودند كه هواپيماي پيش اخطار آواكس E-2 آن ها را از وجود دو فروند سوخو 22 فيتر در منطقه آگاه كرد كه مستقيماً به سمت تامكت ها در حال حركت بودند. با نزديك شدن سوخوها به هواپيماهاي تامكت، آتشي از زير بال هواپيماي سوخو 22 ليدر پيدا شد كه بعد ها معلوم شد كه اين آتش مربوط به روشن شدن موشك AA-2 آتول بوده كه به سمت اولين تامكت شليك شده بود. اين موشك به تامكت ها برخورد نكرد و با اين اتفاق، چون به سمت تامكت ها شليك شده بود خلبان ها مي توانستند به سوخو 22 هاي ليبي شليك نمايند. پس خلبان ليدر تامكت مسير خود را به سمت سوخو 22 وينگ من تغيير داد و با رها شدن از اشعه مستقيم آفتاب صبحگاهي كه چشم فرمانده تامكت را آزار مي داد، يك فروند موشك سايدوايندر از بال تامكت جدا شده و مستقيماً به درون اگزوز موتور سوخو 22 رفت و از قسمت كابين به بعد سوخو به طور كلي منهدم شد اما خلبان با موفقيت از هواپيماي نيمه سوخته خود اجكت كرد. دومين فروند سوخو 22 هم با شليكي عالي به سرنوشت سوخو 22 ديگر دچار شد و بدين ترتيب بار ديگر برتري تامكت اثبات گرديد.

[b]1983، نبرد بر فراز لبنان و درگيري با ميگ ها و موشك هاي SAM: [/b]در اواخر سال 1983، نيروهاي حافظ صلح آمريكا در منطقه لبنان، كشوري كه درگير جنگ هاي داخلي است، مورد تهديد حملات نيروهاي گروه هاي نظامي لبنان و نيروهاي سوريه قرار گرفتند. در نتيجه اين حملات، اسكادران هاي VF-11 و VF-31 از روي ناو هواپيمابر جان اف كندي به انجام عمليات پرداختند. در طي اين عمليات، هواپيماهاي تامكت به شدت مورد تهاجم موشك هاي زمين به هواي SAM و موشك هاي AAA قرار گرفتند، هر چند كه هيچ از آن ها به تامكت ها برخورد نكرد. يكي از خلبانان اسكادران VF-11 مي گويد: «در يكي از پروازهاي خود بر فراز لبنان كه در اصل ماموريت شناسايي به وسيله سيستم TARPS بود، به طور همزمان رادار تامكت من بر روي هشت هواپيماي ميگ قفل نمود، اما ميگ ها با انجام مانورهاي سپليت اس مانع از قفل صحيح و شليك مي شدند، هر چند كه نهايتاً هواپيماهاي دشمن به سمت سوريه عقب نشيني كردند.» در اين عمليات هيچ هواپيماي تامكتي ساقط نشده و حتي آسيبي به آن ها نرسيد، در حالي كه در حملات بعدي دو هواپيماي A-6 و A-7 سرنگون شدند.

[b]1985، نجات هواپيماي مسافربري از بند ربايندگان توسط تامكت ها:[/b] در سال 1985، هواپيماي مسافربري متعلق به خطوط هوايي مصر در پرواز مصر به ليبي توسط هواپيما ربايان سازمان آزادي بخش فلسطين براي در فشار گذاشتن دولت اسرائيل به منظور آزادي زندانيان سياسي ربوده شد. به منظور آزادي هواپيماي مسافربري از بند ربايندگان، هفت هواپيماي اف-14 تامكت مامور رهگيري هواپيماي بوئينگ 737 شدند كه سه فروند از اين هواپيما ها براي دفع خطر احتمالي تهاجم هواپيماهاي ليبيايي در نظر گرفته شدند. يك هواپيماي پيش اخطار E-2 از قبل موقعيت دقيق هواپيماي قرباني را مشخص كرده و تامكت ها را بدان سمت هدايت نمود. هواپيماهاي تامكت در شرايط سخت پرواز شبانه و سكوت كامل راديويي و همچنين در حالتي كه تمام چراغ هاي بيروني هواپيماها خاموش شده بود، به بوئينگ 737 قرباني نزديك شدند. هواپيماهاي F-14 به گونه اي جالب در جلو، عقب و طرفين هواپيماي بوئينگ 737 قرار گرفتند و پس از ثبات موقعيت، تامكت ها تمام چراغ هاي خود را روشن كرده و ارتباط راديويي خود را با خلبان بوئينگ 737 برقرار نمودند. هواپيماي تروريست ها به شيوه اي بسيار غافلگير كننده رهگيري شده و تا فرودگاهي در ايتاليا اسكورت شد. پس از فرود، گروه هاي پليس هواپيما را احاطه كرده و تروريست ها را با موفقيت دستگير نمودند.

[b]1989، ساقط شدن دو فروند ميگ 23 ليبيايي توسط تامكت هاي USN:[/b] روز چهارم ژانويه سال 1989، بار ديگر نيروي هوايي ليبي مغلوب نيروي دريايي آمريكا شد. دو فروند F-14 تامكت كه از ناو هواپيمابر جان اف كندي برخاسته بودند، بار ديگر در حريم بين المللي هواپيماهاي ليبيايي را مشاهده كردند. يك روال كاملاً معمولي اين بود كه همانند اكثر اوقات رادار قدرتمند AN/AWG-9 هواپيماهاي تامكت روي هواپيماي دشمن قفل مي شد تا هواپيماهاي دشمن از وجود قفل راداري آگاه شده و امكان بازگشت بدون درگيري براي آن ها به وجود مي آمد. معمولاً همين اقدام براي دور كردن هواپيماهاي دشمن كافي بود، چرا كه صداي قفل رادار مسلح AWG-9 به اندازه كافي ترسناك است كه هواپيماهاي نسل سوم روسي را بترساند. اما انگار اين بار خلبانان ليبيايي شجاع تر از اين حرف ها بودند چرا كه به نزديك تر شدن به تامكت هاي آمريكايي ادامه دادند. پس از هشت دقيقه مانورهاي دو طرف براي يافتن موقعيت خوب شليك، سرانجام دستور درگيري از سوي مركز فرماندهي ناو صادر شد. نخستين تامكت روي هدف قفل كرده و موشك اسپاروي خود را شليك كرد، اما موشك به هدف برخورد نكرد. اين در حالي بود كه موشك دوم شليك شده از همين هواپيما هدف خود را پيدا كرده و با موفقيت به آن اصابت نمود. تامكت دوم نيز به دليل فاصله نزديك استفاده از موشك سايدوايندر خود را ترجيح داده و موشك را شليك كرد. اين موشك نيز به هدف اصابت نموده و به داخل اگزوز موتور هواپيماي دشمن رفت.

[b]1991، جنگ خليج و آزادسازي كويت: [/b]در سال 1991، شش ماه بعد حمله نيروهاي عراق بعث به كويت به منظور اشغال چاه هاي نفت آن كشور، نيروهاي متحد حملات گسترده اي را عليه عراق صورت دادند. نيروي هوايي كشورهاي متحد كاملاً بر نيروي هوايي عراق پيروز بود و اين مسئله از تعدد هواپيماهاي نيروهاي متحد و همچنين عدم پشتيباني غرب از عراق و فرسوده بودن جنگنده هاي عمدتاً روسي عراقي ناشي مي شد. تعداد فراواني از جنگنده عراقي براي جلوگيري از نابودي و انهدام به ايران پناه آوردند، به طوري كه حتي در حال حاضر جنگنده هايي چون سوخو 24، ميگ 21، سوخو 22 و A-50 هاي عراقي در ايران مشغول به خدمت اند. در اين جنگ حادثه كلاسيك «شكار ميگ» رخ نداد و اين بدان دليل بود كه اكثر جنگنده هاي عراقي با مشاهده جنگنده هاي نيروهاي متحد در فواصل نزديك اقدام به عقب نشيني و حتي فرار مي كردند. اف-14 هاي نيروي دريايي عمليات مختلفي را در اسكورت ناوهاي هواپيمابر و هواپيماهاي آواكس در اين جنگ انجام دادند. شايعه ها دال بر آن بود كه خلبانان عراقي كاري مشابه آن چه در مقابل اف-14 هاي ايران در جنگ تحميلي انجام دادند را صورت مي دادند، بدين ترتيب كه به محض آگاهي از قفل شدن رادار تامكت روي هواپيمايشان، مسير كاملاً مخالف را پيش رو گرفته و تقريباً از منطقه خطر تنها مي گريختند. تنها شكار تامكت در اين جنگ سرنگوني يك فروند هليكوپتر ميل-8 هيپ با موشك سايدوايندر بود كه از فاصله نزديك صورت گرفت. در ششم فوريه 1991، يك فروند F-14B از اسكادران VF-103 از بين رفت كه در طي اين حادثه، يكي از خلبانان نجات يافت و ديگري به اسارت گرفته شده و در پايان جنگ آزاد گرديد.

[b]2000-1999، جنگ يوگسلاوي سابق:[/b] در طي جنگ يوگسلاوي، شايد F-14 بزرگترين و موثر ترين نقش هاي عمر خدمتي خود را ايفا كرد. در اين نبرد هواپيماهاي تامكت از اسكادران هاي مختلف براي پرواز در ماموريت هايي چون پشتيباني نزديك، بمباران دقيق با بمب هاي ليزري و ماموريت هاي شناسايي به كمك سيستم پيشرفته TARPS شركت داشتند. از ناو هواپيما بر يو اس اس تئودور روزولت كه به جنگ يوگسلاوي و خصوصاً نبرد كوزوو فرستاده شده بود، در بين ماه هاي آورين و ژوئن همان سال تعداد 4270 سورتي پرواز انجام شد كه از اين تعداد 3055 عدد آن ها پروازهايي عملياتي بودند كه در آن ها هواپيماهاي تامكت از اسكادران VF-14 و F/A-18 نقش موثري داشتند. در اين عمليات تعداد 477 هدف تاكتيكي و حدود 80 هدف ثابت نابود گرديد در حالي كه آمار سقوط يا سرنگوني هواپيماهاي خودي هنوز صفر بود.

[b]2001، عمليات عليه تروريسم پس از حادثه يازدهم سپتامبر:[/b] در يازدهم سپتامبر سال 2001 ميلادي، تروريست هاي گروه هاي وابسته با ربودن هواپيماهاي مسافربري در بين راه و هدايت آن ها به سمت شهر نيويورك و برخورد كردن آن ها با دو ساختمان تجارت جهاني، موجب كشته شدن هزاران انسان بيگناه شدند. در اين حادثه دو ساختمان برج هاي دوقلوي تجارت جهاني به شدت آسيب ديدند، به همين دليل تعمير آن ها مقرون به صرفه تشخيص داده نشده و هر دو ساختمان براي هميشه از آن منطقه حذف شدند. بلافاصله در دوازدهم سپتامبر، ناتو بيانيه ي جديدي صادر كرد كه به موجب آن حمله يك كشور عضو اين سازمان، حمله به تمام كشورهاي عضو آن بود و همه مي بايست در دفع تهاجم شركت كرده و كشور م***** را به عقب نشيني وادار كنند. به زودي تروريست ها شناسايي شدند. اين تروريست ها تحت فرماندهي شخصي به نام اسامه بن لادن كه در افغانستان زندگي مي كرد و مورد حمايت رژيم طالبان بود به فعاليت مي پرداختند. چند هفته پس از تهاجم به ساختمان هاي تجارت جهاني، نيروهاي آمريكايي و انگليسي عمليات گسترده اي را عليه شبكه تروريست ها و نيروهاي آن ها در افغانستان آغاز كردند. در اين عمليات هواپيماهاي F-14 كاملاً مسلح به همراه هواپيماهاي F/A-18 از روي ناوهاي هواپيمابر به انجام عمليات پرداختند و هدف هاي زيادي چون پايگاه ها، تسليحات، كمپ هاي تمرين نبرد و همچنين واحد هاي نيروي رژيم طالبان را نابود كردند. در نهم اكتبر 2002، هواپيماي F-14 متعلق به اسكادران VF-14 مسير 1700 مايلي خليج فارس تا مزار شريف را براي عمليات بمباران دقيق طي كرد كه در اين عمليات، هواپيماهاي رژيم طالبان به كلي منهدم شدند.


[color=red][size=18]تامکت در نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران[/size][/color]

در همان سال های آغازین تولید هواپیمای تامکت، جت فوق پیشرفته ای که به دلیل پیچیدگی آن به «کامپیوتر پرنده» مشهور شده بود، کشورهای زیادی از جمله اسرائیل، یعنی هم پیمان نزدیک آمریکا خواستار دریافت این عقاب تیز پرواز حتی در برابر پرداخت بهای گزاف شدند، اما ایالات متحده این هواپیما را به هیچ یک از کشورهای خواهان در آن زمان نفروخت. در آن سال ها، در طی سفر ریچارد نیکسون رییس جمهور وقت آمریکا به ایران، حکومت آن زمان ایران در خواست خرید هواپیمای پیشرفته ای را برای دفع خطر های احتمالی از سوی میگ های 25 شوروی که آزادانه بر فراز ایران پرواز می کردند، به وی تقدیم کرد. نیکسون، هواپیماهای اف-15 ایگل و اف-14 تامکت را پیشنهاد داد، که نهایتاً تامکت به عنوان هواپیمای خریداری شده انتخاب گردید. گفته می شود که در آن زمان، به دلیل پیچیدگی و هزینه زیاد طرح تامکت، شرکت گرومن با تولید هفت پیش نمونه تامکت برای نیروی دریایی ایالات متحده، در شرف ورشکستگی قرار گرفته بود. اما وام چند میلیون دلاری حکومت آن زمان ایران به این شرکت برای تولید 10 فروند تامکت برای نیروی هوایی ایران، گرومن را از ورطه نابودی اقتصادی بیرون کشانید. جالب است بدانید که هم زمان با سفارش ایران، کشور عربستان هم درخواست کرده بود به جای هواپیمای اف-15، هواپیماهای اف-14 در مقابل بهای بیشتر به آنان تحویل داده شود، اما ایالات متحده اظهار داشته بود که : [b]«اف-14 تامکت هنوز برای خلبانان عرب زود است.»[/b] این گفته، نشان دهنده مهارت، تجربه و سابقه زیاد خلبانان ایرانی داشت که برای پرواز با پرنده 40 میلیون دلاری انتخاب شده بودند.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_25010.jpg[/img][/align]

از هشتاد فروند هواپیمای سفارشی اف-14 تامکت A، تا زمان وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی، به دلیل قطع روابط سیاسی با آمریکا، تعداد 79 فروند آن ها به همراه 245 فروند موشک فینیکس تحویل ایران شد که نخستین فروند آن ها با رنگ آمیزی خاص بدنه، در تاریخ بیستم بهمن ماه سال 1354 در فرودگاه مهرآباد به زمین نشسته و طی مراسمی، تحویل ناوگان نیروی هوایی ایران شد. در طی سال های جنگ تحمیلی، هواپیماهای فوق پیشرفته تامکت به همراه فانتوم های ایران، خسارات جبران ناپذیری را به نیروی هوایی عراق وارد آوردند که اگر تقویت بعدی عراق بعثی توسط غرب صورت نمی گرفت، نیروی هوایی عراق در ابتدا به طور کلی نابود و تقریباً فلج گشته بود. در زمان جنگ، تبلیغات گسترده ای در مورد اینکه تامکت های ایرانی به دلیل کمبود قطعات یدکی قادر به پرواز نیستند و حتی اگر بتوانند پرواز هم بکنند، هیچ گاه قادر نیستند که جنگنده های عراق را نابود سازند. اما در جنگ خلیج فارس، خلبانان اف-14 نیروی دریایی آمریکا اظهار داشتند که زمانی که هواپیمای آنان در صحنه نبرد پدیدار می شد، هواپیماهای عراقی بدون هیچ درگیری بعدی به سرعت آسمان را ترک می گفتند. گویا از تامکت های ایرانی در زمان جنگ تحمیلی، خاطره چندان خوشی برای خلبانان مبتدی عرب باقی نمانده بود، به طوری که حتی گفته می شد که فرمانده نیروی هوایی عراق به خلبانان فرمان داده است که در صورت مشاهده تامکت های ایرانی، به سرعت عقب نشینی کرده و درصدد مقابله با آن بر نیایند؛ چرا که پیروز نبرد از ابتدا معلوم بود.

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_1459443.jpg[/img][/align]

در حال حاضر این جنگنده تنها در ایران درحال سرویس دهی می‌باشد. از مشکلات اف-۱۴ تامکت این است که سرویس دهی و عملیاتی کردن آن بسیار مشکل است بطوری که گاهی اوقات نیروی دریایی آمریکا از نگهداری آن عاجز بود. جنگنده اف-۱۴ هنوز در نیروی هوایی ایران به‌کار می‌رود و جزء جنگنده‌هایی است که در طول جنگ ایران و عراق بسیار توسط ایران استفاده می‌شد. «واحد مهندسی نیروی هوایی ایران» با بهسازی قطعات آن توانسته این هواپیما را تا حدودی به روز نگه دارد. تامکت های ایران از نوع اولیه است و با تامکت های آمریکایی تفاوتهايي دارد.امروزه تامکتهای ايرانی همچنان در خدمت فعال ميباشند وآنها ستون فقرات نيروی هوائی ايران در امر دفاع و تفوق هوائی را تشکيل ميدهند . بر طبق گزارشات گوناگون حداقل ۴۴ فروند هواپيمای اف ـ ۱۴ در طی 5 سال گذشته آماده پرواز گرديده اند . اين هواپيماها به تسليحات مناسب تجهيز و تعميرات و تغييرات اساسی بر روی آنها صورت گرفته است . امروزه طرحی از طرف ايران جهت جايگزينی تامکتها وجود ندارد و مقامات ايرانی در جواب گزارشات متعددی که در نشريات غربی دال بر سفارش هواپيماهای جديد روسی از جمله سوخوی ۲۷ و سوخوی ۳۰ وميگ ۳۱ تنها اظهار بی اطلاعی ميکنند و آنها را شايعاتی بيش نمی پندارند . آنچه امروز مسلم است اينست که گربه های ايرانی حداقل تا چند سال آينده به خدمت فعال خود در ايران ادامه خواهند داد .

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_1594297.jpg[/img][/align]

گردآوری: ابراهیم چنعانی
در ادامه با ويژگي هاي هورنت جوان آشنا خواهيم شد...

[worior 25,870]

باز هم یک مسئله باقی میمونه ! که بحث هزینه رو مطرح میکنه ! فینیکس ! که با تامکت منقضی شد ! چرا ؟

[SHERVIN 18]

[quote]توان درگیری نزدیک کم و هزینه نگهداری و پرواز به نسبت بیشتر و اینکه[b] دیگر به موشکهای دوربرد نیازی نیست! [/b][/quote]

اون بخش که پر رنگ کردم رو بیشتر توضیح میدی سعید جان ؟

منظورت اینه که در درگیری های نزدیک به موشک دوربرد نیازی نیست یا کلا گفتی که نیازی نیست ؟

[00Amin 2,389]

ممنون ازRaptor عزیز
تایپیک بسیار جالبی هست منتظر نظرات دیگر دوستان هستیم.

[Blaze 90]

با سلام خدمت دوستان

به نظرم دو سرنشينه بودن تامكت هم بي اثر نبوده.
ميدونيد 60 70 نفر از پرسنل كم بشه چقدر هزينه ها پايين مياد؟!!

[00Amin 2,389]

این رهگیر بی همتا رو چرا باید کنار بزارن
1- به خاطر هزینه نگه داری زیاد؟
2- به خاطر مافیا....؟
3- خطوط تولید هواپیمایی آمریکا به راه می افتاد تا ضمن دریافت پول به سوددهی بینجامد> به غیر از f14 هواپیمایی دیگر نبود؟
4- برای جلوگیری از فروش قطعات یدکی به ایران ؟
5[color=blue]- به دلیل دسترسی روسیه به کدها و رمزهای سیستمی این پرنده؟؟[/color]

[worior 25,870]

امین جان همه موارد میتونند باشند اما به روش دیگری هم میتونند اصلاح بشن ! خصوصا آخری ! چون تغییر کد خیلی راحتتر از از رده خارج کردنه ...



ولی کسی سوال منو جواب نداد !

[b]موشک فونیکس با اون همه قابلیت منجمله در گیری در برد بلند و ضد موشکهای کروز چرا از رده خارج شد !؟[/b]

[00Amin 2,389]

سلام خدمت وریور عزیز
شاید بدلیل هزینه بر و اندازه بزرگ بودنش باشه .
شاید جایگزین براش گذاشتن و اعلام نکردن.

[worior 25,870]

سلامت باشی امین جان ...
هیچ جایگزین اعلام شده ای نیست ! فقط آمرام 120 سی 7 برای اف 22 که اون برد و ... رویایی به نظر میرسه ! چرا که بردی معادل همین فونیکس براش اعلام کردن ! اما هیکلی در ابعاد امرام 120 بی معمولی ! چطور ممکنه ؟!


به نظر من بدون مانور بردش به 100 هم نخواهد رسید چه برسه 180 کیلومتر ! ... قابلیت در گیری با کروز هم براش ننوشتن ! ...



و یه سوال دیگه : موشک سایدویندر یا آر 60 73 توان انهدام موشکهای کروز دریایی مثل هارپون رو دارند ؟! .

[MOHAMMAD 6,333]

[quote]موشک فونیکس با اون همه قابلیت منجمله در گیری در برد بلند و ضد موشکهای کروز چرا از رده خارج شد !؟[/quote]

درود بر وریور


چون این موشک فقط با رادارهای ای دبلیو جی 9 و ای پی جی 71 هماهنگ شده و با هیچ رادار دیگه ای در دنیا هماهنگ نیست.
ضمن اینکه اگر مثل اف 14 در محفظه های نیمه مخفی حمل نشه پسار بسیار زیادی ایجاد می کنه و برد رزمی رو بشدت کاهش میده و همینطور توان مانور هواپیمای حاملش رو.
برای همینه که کلا شما اف 14 با 6 تا فینیکس کم میدید( به خاطر اون 2 تا موشک زیر بال ) مگر ماموریت های میگ کپ خیلی خفن که احتمال درگیری خیلی بالا بود و در جنگ خودمون هم به ندرت پیش اومد.


[quote]موشک سایدویندر یا آر 60 73 توان انهدام موشکهای کروز دریایی مثل هارپون رو دارند ؟! .[/quote]

کدوم مدل ساید ویندر؟ ال و پی و ام یا ایکس؟
آر 60 قطعا نمیتونه چون توان ایمیجینگ نداره.
برای آر 73 و آر 73 ایی ندیدم جایی اما امکان اون بصورت تئوری وجود داره.


[quote] چه برسه 180 کیلومتر ![/quote]

البته در حالت پرواز مستقیم که غیر ممکنه مگر همون کلکی رو بزنه که فینیکس برای رسیدن به برد 200 کیلومتر انجام میده.

[EBRAHIM 153]

[color=darkblue]سلام
دوستان قرار شد مقایسه فنی بین هورنت و تامکت انجام بدیم،تا ببینیم قیاس فنی با هورنت چقدر در بازنشسته کردن تامکت نسبت به ملاحظات سیاسی نقش داشته.

[quote]به فرض هزینه هر ساعت پرواز و نگهداری زمینی اف14 10 هزار دلار باشد (حداقل دو برابر یک هواپیمای جنگی مشابه) و در سال 180 ساعت که استاندارد پرواز جنگنده در نیروی هوایی این کشور است پرواز داشته باشد. این یعنی 1.8 میلیون دلار در سال و با فرض اورهال اساسی در هر پنج سال و هزینه هر بار 1 میلیون دلار این پرنده در طول 30 الی 40 سال عمر خدمتی یک جنگنده هزینه اش به حد هزینه خریداری اف18ئی/اف نمی رسد! اما اگر بخواهیم از دید توجیهی به قضیه نگاه کنیم باید گفت اف14 هواپیمای سنگینی است با سطح مقطع راداری زیاد و توان درگیری نزدیک کم و هزینه نگهداری و پرواز به نسبت بیشتر و اینکه دیگر به موشکهای دوربرد نیازی نیست! و در مقابل اف18 زمان عملیاتی شدن کمتر و هزینه نگهداری و پرواز کمتری داشته و از ویژگیهای یک جنگنده روز مانند پنهانکاری و قدرت مانور زیاد برخوردار است.
اما دلیل دوم برمیگردد به اصل نظام سرمایه داری آمریکا و تشکیل مجتمع های صنعتی نظامی در این کشور که زیربنای اقتصادی آنرا تشکیل میدهند و برای به چرخش درآوردن چرخهای اقتصادی باید اهرمها را چرخاند و این امر جز با صرف هزینه ممکن نیست. اف14 بازنشست شد چون باید خطوط تولید هواپیمایی آمریکا به راه می افتاد تا ضمن دریافت پول به سوددهی بینجامد.[/quote]
سعید جان اگر کمی به فلسفه طراحی تامکت ها نگاهی بیاندازیم میبینیم که هدف طراحی،تنها یک هواپیمای رهگیر نبود که صرفا با هواگرد های متجاوز درگیر شود ، نیروی دریایی به هواپیمایی نیاز داشت تا با بمب افکن های دورپرواز شوروی و موشک های هوا به سطح دوربرد آنها مقابله کند که نه تنها در آن زمان میتوانست عمق خاک ایالات متحده را هدف قرار دهد بلکه توانایی کنار زدن ناوگان دریایی امریکا را به راحتی داشت.تامکت هواپیمایی مختص به جنگ های داگ فایت نیست و در شرایط خاصی این عمل را انجام میدهد.همینطور با وجود راداری قدرتمند و تسلیحات دوربرد احتیاج چندانی به قابلیت رادارگریزی ندارد.
اما اکنون که شوروی دیگر وجود ندارد چطور؟ اگر کمی به نیروی هوایی و دریایی کشور های مختلفی مانند چین،هند،ایران و غیره نگاهی باندازیم میتوان انواع و اقسام جنگنده ها و موشک های ضد کشتی با برد کوتاه و بلند را مشاهده کرد که قابلیت های خطرناکتری نسبت به خطرات آن زمان داشتند. ایا هورنت دست تنها میتواند از پس آنها برآید. حتی اگر فاکتور موشک های ضد کشتی دوربرد را هم کنار بزنیم هورنت در درگیری هوایی به توان مانورپذیری اش و آمرام هایی وابسته است که در درگیری با عراق قابلیت های حقیقی خود را نشان داد(!) در حال حاضر هورنت ها به هیچ وجه نمیتوانند مدافع خوبی برای ناوگان دریایی نه تنها در برابر خطرات موشکی،بلکه برابر انبوه مدل های پیشرفته میگ ها و سوخو ها باشند که روز به روز بر برد و کاراییشان افزوده میشود.
استراتژی امریکا در عراق اینگونه بود که تامکت ها در نقش اسکورت هورنت ها و آواکس ها راهی عراق میشدند. اگر هواپیمایی با انها بر میخورد ابتدا میبایست با فونیکس ها از فاصله بیش از یکصد کیلومتری درگیر میشد و سپس اگر موفق به جان سالم به در ماندن از آن میشد میبایست با توان داگفایت هورنت و تامکت دست و پنچه نرم میکرد که انجام چنین کاری غیر ممکن بود. به همین دلیل جنگنده های عراقی به محظ مشاهده قفل راداری تامکت به سرعت از محدوده خطر دور شده و عرضه نبرد را بر روی آشیانه هایشان با بمب های لیزری نایت هاوک ها منتقل کردند (!)
...
به نظر بنده همان علت دوم عقلانی تر است، چرا که بازنشسته کردن تامکت از بزرگترین حماقت های نیروهای نظامی امریکا در طول تاریخشان بوده است. شاید این امر اکنون و در زمان صلح چندان به چشم نیاید و بیشتر فاکتور هایی از قبیل هزینه و غیره مد نظر باشد،اما نباید در درگیری دیگری انتظار آنچه مشابه در عراق روی داد را داشت...
...
[quote]ولی کسی سوال منو جواب نداد !

موشک فونیکس با اون همه قابلیت منجمله در گیری در برد بلند و ضد موشکهای کروز چرا از رده خارج شد !؟[/quote]
ضمن تکمیل سخنان امیر عزیز،عرض شود که فونیکس تنها با رادار تامکت سازگار بود و با توجه به برد آن،بر روی هیچ رادار دیگری سازگاری ندارد.همچنین نباید از هزینه های بالای نگه داری آن صرف نظر کرد،فونیکس ها قطعات پیشرفته و منسجمی دارند که دردسر های نگه داری آن را زیاد میکند. همچنین نباید فراموش شود که قیمت هر فروند فونیکس حدود نیم میلیون دلار است!!!( چیزی بیش از قیمت برخی هواپیماهایی که در جنگ تحمیلی مورد هدف قرار میگرفتند )

[quote]با سلام خدمت دوستان

به نظرم دو سرنشينه بودن تامكت هم بي اثر نبوده.
ميدونيد 60 70 نفر از پرسنل كم بشه چقدر هزينه ها پايين مياد؟!![/quote]

یک نفر خدمه نمیتواند از پس انبوه تجهیزات و سیستم های یک رهگیر پیشرفته يا بمب افكن نفوذي برآید. حتی برخی مدل های دونفره از هورنت هم ساخته شد! دونفره بودن تامکت دلیلی بر به صرفه نبودن آن نیست!

[quote]و یه سوال دیگه : موشک سایدویندر یا آر 60 73 توان انهدام موشکهای کروز دریایی مثل هارپون رو دارند ؟! .[/quote]
خیر،مگر اینکه هواپیما پشت سر موشک حرکت کند در فاصله چند صد متری،،،شاید!
[/color]

[00Amin 2,389]

AIM-120D مدل ارتقا یافته AIM-120C-7
تقریبا تمام قسمتهاش دستخوش تغییراتی شده که علاوه بر برد بیشترتا 50 برابر، سیستم هدایت موشک نیز ارتقاع پیدا کرده ودرنتیجه احتمال برخورد به هدف رو افزایش میده
طرحهایی ازامرام با موتور رم جت با نام FMRAAM وجود داره
درهر صورت احتمالا طرحها ویا موشکهای ساخته شده ای هستند که اعلام نشد باشند!
-------
سایدویندر یک موشک هدایت فرو سرخ هست که بعداز شلیک اقدام به جستجویی منبع گرمایی میکنه این گرمای خروجی میتونه از یک هواپیما،هلکوپترو یا یک موشک کروز باشه. میزان موفقیت بسته به شرایط،
در میدان جنگ مشخص میشه.
-------
علتهای کنار زدن F14
جلوگیری از فروش قطعات به ایران و هزینه بر بودن سلاح{فینیکس}.... ونگهداری هواپیما از یک طرف وازطرفی دسترسی روسیه یه کدها سیستمی(در صورت تغییرات هم) برای امریکا این هواپیما دیگر قابل اعتماد نبوده در نتیجه بافشار شرکتهای رقیب علت بازنشستگی این رهگیر شده

[SHERVIN 18]

پس با این تفاسیری که دوستان علت از رده خارج کردن تامکت ها رو هزینه اون اعلام کردند باید این هزینه برای ایران خیلی بیشتر باشه . پس ما تا حالا چطور این جنگنده ها رو نگه داشتیم ؟ یجورایی شاهکار کردیم نه ؟

[SAEID 2,832]

ممنون برادر رپتور شما بحث ایجاد کردی ولی دو مطلب کامل ارسال کردی!

اینکه یک دلیل از رده خارج کردن اف14 را به ایران نسبت میدهند قابل قبول نیست چرا که قطعات حساس این هواپیما در تعداد محدود و برای نیروی دریایی این کشور ساخته شده بود و به سادگی ادعا کردن نیست فروش چنین قطعاتی به ایران. از نظر قطعات عادی هم که در صورت نیاز خود ایران توان صنعتی لازم برای تولیدشان را دارد.

[00Amin 2,389]

عرض سلام وخسته نباشید به همه دوستان
-------
SHERVINجان هواپیمایf14 برای نیروی هوای ما تاحدود سلاح استراتژیک محسوب میشه واز طرفی شما تعداد f14 های امریکا و در نظر نگرفتید.
----
اقا سعید عزیز حداقل موضوع اگرقطعات به ایران هم نمیرسه یکی از توجیهای امریکا که تلویزیون هم خبر این ادعا رو پخش کرد [color=green]جلوگیری از فروش قطعات بوده و نه قطعه فروخته شده![/color] از طرفی این موضوع یکی از توجیه های که همان فشار شرکتها رقیب و یا مافیا... رو میرسونه چیزی نیست جز قدرت لابی صهیونیست در امریکا به هر قیمتی البته این یک طرف موضوع هست....