تاپیک جامع سرلشکر خلبان شهيد حسين خلعتبری، شکارچي اوزا تاپیک جامع سرلشکر خلبان شهيد حسين خلعتبری، شکارچي اوزا

[sina12152000 59]

تكراري است.
رجوع شود به تاپيك شهيد خلعتبري در بخش دفاع مقدس

[saiedtomcat 300]

اگر ذره ای از خاک وطنم به پوتین سرباز دشمن چسبیده باشد، آن را با خونم در خاک وطن می شویم و نمی گذارم حتی ذره ای از خاک پاک ایران را این وحشی های بی سر و پا (بعثی) با خود ببرند و مرگ در این راه را افتخار می دانم و اگر ارزشمندتر از جانم هدیه ای داشتم، حتما به این مردم خوب تقدیم می کردم.



به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق ، شهید سرلشکر خلبان حسین خلعتبری، معروف به حسین ماوریک، از مشهورترین و ورزیده ترین خلبان های ایرانی بوده که دشمن بارها بر درماندگی در برابر شهامت این فرزند پاک ایران زمین اعتراف نموده است؛ او شکارچى قهرمان ناوهاى اوزا و قهرمان جنگ های دریایی با عراق بود.

خلعتبری، یکی از لیدرهای عملیات غرور آفرین کمان 99 و پرواز 140 عقاب ایرانی بر فراز عراق... یادآور اسطوره ملی ایران زمین، «آرش کمانگیر» در تعیین مرزهای دو کشور ایران و توران بود؛ افزون بر این که عدد 99 از طرح 99 صفحه‌ای نبرد البرز برگرفته بود و بزرگترین حمله هوایی پس از جنگ جهانی دوم در جهان به شمار می آید.

* حمله به اچ 3، بی نظیرترین حمله هوایی و حضور پررنگ خلعتبری

* حماسه هفت آذر 59 و عملیات مروارید بر فراز خلیج فارس

* به هلاکت رساندن 48 افسر عالی رتبه و دو ژنرال عراقی، تنها در یک عملیات

جملات آغازین وصیت نامه ایشان جالب توجه است: «اگر ذره ای از خاک وطنم به پوتین سرباز دشمن چسبیده باشد، آن را با خونم در خاک وطن می شویم و نمی گذارم حتی ذره ای از خاک پاک ایران را این وحشی های بی سر و پا (بعثی) با خود ببرند و مرگ در این راه را افتخار می دانم و اگر ارزشمندتر از جانم هدیه ای داشتم، حتما به این مردم خوب تقدیم می کردم.»

و در بخشی دیگر از وصیت نامه نیز اینچنین آمده است: «در ولایت خودمان شیرود، کوهی است که می گویند در آنجا علیه روسیه می جنگیده اند و اگر افتخار شهادت پیدا کردم، آن چه از من باقی ماند، حتی اگر ذره ای از گوشت بدنم باشد، را در کنار قله آن کوه دفن کنید تا روح من هم پاسدار این مرز و بوم باشد».

وی در سال 1328 در روستای «بصل کوه» شهرستان رامسر به دنیا آمد؛ کسی که بعدها در بین بعثیون به «حسین ماوریک» شکارچی ناوهای اوزای عراقی معروف شده بود و برای خود او یا پیکرش، جایزه تعیین کرده بودند و کسی که مهارت او در خلبانی و شلیک موشک ماوریک (نوعی موشک هوا به سطح) در نیروی هوایی شهره بود.

حسین دوران کودکی و جوانی را در رامسر گذراند و پس از گذراندن دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در سال 1349 به خدمت مقدس سربازی رفت و پس از گذراندن دوران سربازی، در سال 1351 به دلیل علاقه وافری که به فن خلبانی داشت، وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندن دوره مقدماتی، پرواز برای پشت سر گذاردن دوره پیشرفته به کشور آمریکا رهسپار شد.

پیش از سفر به آمریکا، حسین خلعتبری به دیدار خانواده می شتابد و به مادرش وکالت می دهد که: «مادر تمام حقوق ماهیانه‌ام را براى رفع مشکلات نیازمندان هزینه کن».



او در کشور آمریکا، نخست دوره خود را در دانشگاه شپارد آغاز کرد و سپس به دانشگاه تگزاس منتقل شد و استعداد خیره کننده او در یادگیری و در پی آن هدایت هواپیما، باعث شده بود، به عنوان دانشجوی ممتاز شناخته شود و نام او را همه اساتید به عنوان یک دانشجوی برجسته بر زبان آورند.

در همین حین، به دلیل مهارت خاصی که در خلبانی داشت، دوره شلیک موشک ماوریک را که یک موشک هوا به سطح است و به وسیله آن می توان انواع شناورها را هدف قرار داد با موفقیت پشت سر گذاشت.

سرانجام دوره خلبانی پایان می یابد و او با دریافت گواهینامه خلبانی در هواپیمای اف 4 به ایران بازمی گردد و در پایگاه ششم شکاری بوشهر با درجه ستوان دومی مشغول به خدمت می شود.

با آغاز جنگ، عقاب تیزپرواز مازنداران به دشمن می تازد و بلافاصله پس از حمله عراقی ها، نیروی هوایی ارتش ایران، دست به کار شده و ترتیب انجام دو عملیات را در همان روز می دهد که بنا بر آن، یکی از عملیات ها با رمز البرز به پایگاه هوایی بوشهر می رسد و هدف پایگاه شعیبیه در استان بصره بود که با رسیدن به هدف، حسین با مهارت خاصی که در شیرجه زدن با هواپیما داشت، همه اهداف از پیش تعیین شده را بمباران می کند و سالم بازمی گردد.

حمله 140 عقاب به عراق او از پایگاه ششم شکاری به پرواز درآمده و به عنوان فرمانده یک دسته 8 فروند به بغداد حمله می کند و مانورهای عالی از میان ساختمان ها و پرواز با ارتفاع بسیار پایین او و شماری دیگر از خلبانان در شهر بغداد، باعث می شود خبرگزاری ها لب به تحسین از مهارت خلبانان ایرانی باز کنند.

*مأموریت، پایگاه الرشید و المثنی

وی در فروردین سال 1360 در مصاحبه با نشریه روابط عمومی عقیدتی ـ سیاسی نیروی هوایی گفت: مأموریت‌های من شامل اهداف دریایی، بنادر، پل، تأسیسات پالایشگاهی، تأسیسات برقی و پشتیبانی نیروی زمینی دشمن بوده و هیچ‌گاه قانون «موشک جواب موشک را» عمل نکردیم و... .

شهید«خلعتبری» از جمله نخستین خلبانانی بودند که پس از حمله هوایی عراق به فرودگاه مهرآباد به بغداد حمله کردند.

وی با آوردن خاطره‌ای از نخستین پرواز دفاع مقدس می‌گوید: نخستین مأموریت برون مرزی من، اول مهر ماه 1359 بود، پس از بمباران مهرآباد توسط عراق به ما دستور مأموریت داده شد تا بلافاصله با هشت فروند هواپیما به بغداد حمله کنیم و در مسیر، هر پنج مایل ما را هدف قرار می‌دادند و موشک می‌زدند، ولی ما همچنان در دل آسمان پیش می‌رفتیم تا سرانجام به هدف رسیدیم و پایگاه «الرشید» و «المثنی» را در بغداد درهم کوبیدیم و خاطره جالب من در این مأموریت دیدن یک گنبد طلایی در بخش جنوبی بغداد بود و از رادیو به هواپیماهای همراه گفتم: من یک گنبد طلایی می‌بینیم.

جناب سرهنگ محققی در پاسخم گفت: زیارتتان قبول، آنجا حرم مطهر حضرت امام موسی کاظم (ع) است و بناگاه اشک از چشمانم سرازیر شد و گفتم: «السلام علیک یا اباعبدالله».

*مأموریت، پایگاه شعیبه

مأموریتی برای نابودی تأسیسات پایگاه شعیبه به پایگاه ششم شکاری واگذار شد و خلعتبری برای این مأموریت انتخاب می شود که مأموریت را با موفقیت انجام می دهد و خسارات جبران ناپذیری به پیکره بعثیون وارد می کند و در راه بازگشت خلبان کمک می گوید: «حسین، مثل این که نوک مگسک این موشک ها کج است».

شهید خلعتبری می گوید: چطور؟

و کمک پاسخ می دهد: تا حالا 28 موشک برای ما شلیک کرده اند، ولی هیچ کدام به ما نخورده است؛ واقعا معجزاتی بوده که ما شاهدش بوده ایم.

*حماسه هفت آذر 59 ( عملیات مروارید)

در روزهای آغازین آذر ماه سال 1359 بنا بر هماهنگی های انجام شده از سوی نیروهای هوایی و دریایی ارتش ایران، قرار می شود در روز هفتم آذر ماه، نیروی دریای و هوایی به دو اسکله «البکر» و «الامیه» حمله کنند.

روز عملیات فرا می رسد و حسین این دلاور مازندرانی، سوار بر اسب آهنین خود می شود و به همراه شماری دیگر از خلبانان شجاع نیروی هوایی همچون شهید سرلشکر خلبان عباس دوران و شهید سرلشکر خلبان یاسینی در دل آسمان جای می گیرند و اینجاست که حسین کاری می کند که تا مدت ها حتی پس از شهادتش، افسران نیروی هوایی و دریایی عراق از شنیدن نام او لرزه به اندامشان می افتاد.

پرواز آغاز شده و حسین با مانورهای دیدنی، خود را در بهترین موقعیت ها قرار می دهد و یکی پس از دیگری ناوچه های عراقی را غرق می کند.

شهید خلتعبری در این عملیات توانست ناوهای اوزا، ناوهای مین جمع کن، ناو نیروبر و چندین اژدر افکن به ارزش کلی 240 میلیون دلار را هدف قرار دهد و نیروی دریایی عراق را نابود کند و پس از این عملیات بود که به شهید خلعتبری، لقب «حسین ماوریک» (شکارچی ناوهای اوزا) را دادند.

به ایشان می گفتند: «قاتل اوزا»؛ حالا نمی دانم چقدر شما از ناوچه های اوزای عراق اطلاعات دارید، آن قایق های موشک اندازی بود که به علت برد بلند موشک و قابلیت مانورش، به راحتی ناوهای ما را در خلیج فارس آماج قرار می داد.

این دلاور هنگامی که در بوشهر خدمت می کرد و زمان عملیات از هواپیمای خودش پیاده و سوار هواپیمای دیگر می شد و با موشک های «ماوریک تلویزیونی» این ناوها را آماج قرار می داد و به همین سبب به نام قاتل اوزا معروف شد.

بنا بر گفته کارشناسان، شهید خلعتبری در استفاده از هواپیماى اف 4،‌ انجام مانورها و عملیات‌ جنگی،‌ انهدام هدف و شلیک موشک ماوریک همتا نداشت و به اندازه ای مهارت داشت که در هر شیرجه به چندین هدف می توانست حمله کند.

حمله به اچ 3 بی نظیر ترین حمله هوایی و حضور پررنگ حسین در اواخر سال 1359 بود و با توجه به این که عراق همه هواپیماهای ذخیره خود را به دلیل سالم ماندن از حملات تیزپروازان نیروی هوایی ارتش ایران، به مجموعه پایگاه های الولید در نزدیکی مرز اردن انتقال داده بود، نیروی هوایی تصمیم می گیرد این پایگاه ها را هر طور شده، هدف قرار دهد.

طرح اولیه آماده و شماری از برجسته ترین خلبانان نیروی هوایی برای این عملیات برگزیده می شوند؛ البته دلیل این کار، آن است که اگر فرمانده دسته پروازی مورد هدف قرار گرفت، خلبانان حاضر مهارت این را داشته باشند که خود هدف را پیدا و آن را نابود کند، سپس جمعی از بهترین ها انتخاب شدند که در بین آنها، نام حسین خلعتبری نیز به چشم می خورد.

و سرانجام روز پانزدهم فروردین ماه سال 1360 هشت فروند هواپیمای فانتوم از پایگاه هوایی همدان به پرواز درآمدند و با چهار بار سوخت گیری هوایی و پشت سر گذاشتن مسافتی بالغ بر1000 کیلومتر، پایگاه های الولید را بمباران کردند و همگی سالم برگشتند.

نقش حسین در این عملیات هم خیره کننده بود و در هنگام رسیدن به یکی از پایگاه ها، او ارتفاع را زیاد می کند و با شیرجه ای زیبا و مانورهای پی در پی، همه بمب های خود را روی اهداف فرو می ریزد و افتخار دیگری برای خود و میهن عزیزمان می آفریند؛ این عملیات هنوز هم در بزرگترین مدرسه های هوایی آمریکا و ... تدریس و برسی می شود.
http://mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/%D8%AE%D9%84%D8%B9%D8%AA%D8%A8%D8%B1%DB%8C_3.jpg[/img
*مأموریت، زدن پل العماره

از سوی فرماندهی به پایگاه ششم شکاری مأموریت داده می شود تا پل العماره را بزنند. خلعتبری و چند تن از خلبانان شجاع این پایگاه انتخاب می شوند و پل درست وسط شهر بود، خلعتبری وقتی روی پل می رسد حملات ضد هوایی دشمن به اوج خود رسیده بود و اتومبیل هایی که مشخص بود شخصی است، روی پل در حال حرکت بودند. او با پذیرفتن خطر دور می زند و پس از عبور آنها، پل را سرنگون می کنند.

وقتی از او سوال کردند، چرا چنین کردی، گفت]http://mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/%D8%AE%D9%84%D8%B9%D8%AA%D8%A8%D8%B1%DB%8C1.jpg[/img]
لویزیون عراق با اعلام این خبر با آب و تاب اعلام کرد که موفق شده، یکی از بهترین خلبانان ایرانی را از بین ببرد (شهید کند)، ولی آنها نمی دانستند، با شهید شدن خلعتبری و خلعتبری ها، هزاران خلعتبری دیگر از بین مردم سلحشور ایران به پا می خیزد و سلاح به دست می گیرد و علیه آنها دلاورانه می جنگند که این چنین هم بود.

* نام او هنوز بر سر زبان هاست

در هنگام زندگی و حتی پس از شهادت در مجله‌هاى جنگى آمریکا، بارها از شهید خلعتبرى به عنوان یک نابغه جنگى و خلبان توانمند در هدایت هواپیماى اف 4، در پروازها و مانورهاى حساس نظامى و عملیاتى نام برده شد

همچنین نام او به عنوان یکى از شاگردان موفق و ممتاز دانشگاه شپارد و تگزاس در فراگیرى علوم خلبانى اف 4 در دوران آموزشش در مصاحبه‌ها و گفت وگوهاى اساتید این دانشگاه برده شد.

در سال 2006 یکى از مجلات جنگى آمریکا، ویژه‌نامه‌اى درباره مهارت‌هاى پروازى و ابتکار عمل‌ها و خلاقیت‌هاى شهید خلعتبرى منتشر کرد و او را بهترین خلبان اف 4 جهان معرفی نمود

[mazi-ss 1]

با تشكر از شما
ولي بهتر بود مي نوشتين يكي از آرش هاي كمانگير
ما از اين تيزپروازها زياد داشتيم مثل شهيد دوران و شهيد شيرودي(بالگرد) و خيلي هاي ديگه
ولي ايشون با همكاري شهيد دوران بلايي سر نيروي دريايي عراق در آوردن كه غربي ها همه انگشت به دهن موندن
روحشون شاد

[patriot1979 1,836]

در برابر این شکوه و هیبت میهن پرستی و شهامت و ایمان هیچ چیزی برای گفتن باقی نمی ماند؛ آمیخته ای از اشک و آه و حماسه و غرور تنم را لرزاند؛ آرش کمانگیر بی شک در برابر این انسان ... این حضور و وجودی که قادر به توصیفش نیستم ... سر خم می کند ... من در برابر این کوه باور و اعتقاد و عشق به وطن چه کار کرده ام؟ ... برای حفظ و اعتلای این امانت، خاک میهنم، که این نماد ایمان و وارستگی با نثار خون خویش به کودک دیروز هدیه کرده است ... من جوان امروز چه کرده ام ... ؟ چقدر در برابر این چشم ها، این اراده راسخ که در این چهره موج می زند احساس کوچکی می کنم. مفتخرم به ایرانی بودنم مفتخرم به ایرانی بودنم

[mobarez 7]

حيف كه اقتصادمون ضعيفه اقا زاده ها بجون ملت افتادن

[ali561 3]

كتاب شكارچي را حتما مطالعه كنيد اين كتاب زندگي يكي از قهرمانان نيروي زميني به نام رفيع غفاري است كه 200 تانك عراقي را از بين برد

[irahamidreza 276]

خدا رحمتشون كنه.

[sarbazamin 7]

خدا رحمتشون كنه.

ایشالا کرده

ممنون خیلی خوب بود

[hosseinvahdat 42]

حيف كه اقتصادمون ضعيفه اقا زاده ها بجون ملت افتادن

چه ربطی به تاپیک داره؟

[saiedtomcat 300]

سلام
این عکس وسط متن بوده که من دوباره میذارمش(طبق معمول کلید ویرایش نیستش)

روحش شاد یادش همیشه گرامی

[HUNTER1985 0]

ممنون عالی بود.
وقتی خط های آخر و می خوندم بغض گلوم رو گرفت

[moski_jakson_20 15]

تاریخ ایران مملو از این بزرگواران است خداوند ایشان را با شهدای صدر اسلام محشور نماید حیف که امثال این دلاوران مجبورند با کاستی ها بسازند جوان ایرانی باید الان با سوخوی 30یا میگ31یا f22یاf35پرواز کند و سینه اسمان را بشکافد

[sina12152000 59]

تاپیک تکراری است
به نام شهید خلعتبری در بخش دفاع مقدس مراجعه شود.

[reza4087 2,036]

اين سر سرِ حسينه!
چند ساعتي از شب گذشته بود كه رو كردم به بچه ها و گفتم: بلند شين برين بخوابين! فردا صبح زود بايد بيدار شين بريم همدان. روز اول عيده، بايد بريم به آقاجون و مادرجون تبريك بگيم . اگه دير بجنبين، ممكنه تخم مرغاي رنگي مادرجونو بچه هاي سحرخيز ببرن و به شما چيزي نرسه!
فاصله پايگاه هوايي تا شهر همدان بيشتر از چهل كيلومتر بود . براي ديدن پدر و مادرم و ساير فاميل ، مثل هر سال ، در اولين روز از سال نو بايد به شهر مي رفتيم و تا يكي دو روز ديد و بازديدها را انجام مي داديم و بر مي گشتيم.
بچه ها به شوق گرفتن عيدي و ديدن بچه هاي فاميل ، بدون معطلي برخاستند و به اتاق خوابشان رفتند . من هم به قصد مسواك زدن و گرفتن وضوي طهارت قبل از خواب، برخاستم و رفتم دستشويي. شير آب را باز كردم و اولين مشت آب را كه به صورت ريختم، تنم به لرزه افتاد . به هر مشكلي بود بيرون آمدم و رفتم كنار بخاري. همسرم كه اوضاع مرا ديد ، رفت و پتوها را آورد و انداخت روي من. گفت:
- زنگ بزنم اورژانس؟!
- نه، من كه مشكلي ندارم! مي رم مي خوابم، وضع ام بهتر مي شه.
- پاشو تا كمكت كنم بري اتاق خواب!
به كمك همسرم رفتم كنار بخاري اتاق خواب و با دو پتو سعي كردم خودم را آرام كنم . مي دانستم كه اين لرزش از بيماري و يا سرما نيست . دلم آشوب بود و به شدت مضطرب . بي بهانه احساس دلتنگي مي كردم و دلم مي خواست گريه كنم؛ اما نشد . سرم را
گذاشتم روي بالش و چشم ها را بستم و سعي كردم بخوابم.
چند دقيقه يا چند ساعت بود كه خوابيده بودم، نمي دانم؛ ناگهان پس از ديدن خوابي آشفته و ترسناك ، آرامش شبانه ام به هم ريخت و وحشت زده از جا برخاستم . بهت زده اطراف اتاق را پاييدم . همسرم را ديدم كه از خستگي كارهاي قبل از تحويل سال به خواب
عميقي رفته بود.
برخاستم و آرام از اتاق بيرون آمدم . رفتم به سمت اتاق خواب بچه ها و آهسته از لاي در سرك كشيدم و ديدم آنها هم مثل فرشته هاي معصوم در خواب هستند . لرزش تنم دوباره شروع شد . پتويي را برداشتم و به دور خودم پيچيدم و اطراف اتاق پذيرايي شروع كردم به قدم زدن . همين طور اتاق را از چپ به راست و از بالا به پايين قدم زدم و متر كردم . دلم آرام نگرفت . رفتم به سمت تلفن و گوشي را برداشتم و شمارة خانه حسين را گرفتم . مي دانستم كه دو روز پيش بچه هايش را فرستاده رامسر به خانه پدرش تا در تعطيلات عيد با خيال راحت بتواند به مأموريت برود.
با زنگ سوم تلفن، گوشي را برداشت و خوا بآلود گفت:
- بله، بفرماييد!
- سلام حسين جان! حالت خوبه؟!
- آقا رضا شما هستي؟!
- آره، خودمم!
- خبري شده؟! اتفاقي افتاده؟!
- نه، دلم هواتو كرده بود، مي خواستم صداتو بشنفم!
-خدا عقلت بده، پسر ! من فردا بايد بروم مأموريت، اين وقت
شبي زنگ زدي كه بگي مي خواي صداي منو بشنفي؟!
- ببين حسين جون! مي خوام چيزي بهت بگم. فقط نه نگو.
- گفتم كه خبريه كه تو اين وقت شب زنگ زدي ... بگو ببينم چه شده!
- باور كن هيچ خبري نشده ... مي خواستم بگم اگه مي شه بلن شو و يه كم اسفند واسه خودت دود كن!
- ديوونه شدي رضا؟ ! اين وقت شبي منو بيدار كردي و حالا هم مي گي بلن شو اسفند براي خودت دود كن.
- راستش هرجا كه مي رم، صحبت توست . يكي مي گه عجب مرد شجاعيه اين حسين ماوريك، اون يكي مي گه حسين ماوريك
نه، قاتل اوزا، بعضي ها هم مي گن صدام عهد كرده وقتي دستش به حسين مارويك رسيد، ببرتش در خليج فارس و در هم ون جايي كه
داغ اوزاها را به جگر صدام گذاشته، نقره داغش كنه!
مي ترسم حسودا و ناجنس ها چشم زخمت بزنن!
- نه، واقعاً مغزت تكون خورده ! ببينم شب از تخت نيفتادي؟ !
سرت به جايي نخورده؟ ! ها فكر كنم اين شب عيدي زيادي آجيل و تنقلات خوردي، نكنه رودل كردي؟! مي خواي بيام ببرمت اورژانس؟!
- نه، حالم خوبه . فقط مي خواستم خاطرم جمع بشه كه تو هم خوب هستي.
- فهميدي كه حالم خوبه . خدا بهت عقل بده . برو بخواب و بذار ما هم بخوابيم!
- پس فعلاً خداحافظ.
گوشي را كه گذاشتم، كمي آرام شدم و لرزش بدنم هم كمتر شد. اين پا و اون پا مي كردم كه بروم بخوابم يا ... كه صداي اذان از
بلندگوي مسجد پايگاه در فضا پيچيد . پتو را از روي شانه ام برداشتم و گذاشتم روي صندلي اتاق پذيرايي و رفتم براي وضو گرفتن . نماز
صبح را كه بجا آوردم، چند صفحه اي هم قرآن خواندم تا هوا كم كم روشن شد . سجاده و قرآن را سرجايشان گذاشتم و كتري آب را پر
كردم و روي اجاق گاز قرار دادم. رفتم پتو را برداشتم و انداختم روي دوشم و رفتم كنار پنجره اتاق پذيرايي نشستم . آفتاب كم كم از افق
خودش را بالا مي كشيد و اشعه نوراني اش در گوشه گوشه پايگاه جلوه گر بود . نگاهم به قنديل هايي كه از شيرواني ساختمان مقابل
آويزان بودند، دوخته شد . منظره جالب و زيبايي بود . به صداي قل قل كتري برخاستم . رفتم و شعله گاز را خاموش كردم . دلم
نمي خواست بساط صبحانه آماده شود . نمي خواستم حتي همسر و فرزندانم صبح زود از خواب بيدار شوند . آمدم دوباره كنار پنجره
نشستم.
وحشت و هراس خواب ديشب دوباره به سراغم آمد . پريشان و نگران برخاستم و رفتم سراغ تلفن . شماره آلرت را گرفتم و به صداي
آن طرف خط گفتم:
- سلام، صبح بخير ! حسين خلعتبري را صدا كن ؛ بگو رضا كارت داره.
- آقا رضا ! همين چن دقيقه پيش سفيراي نامرد صدام با سه فروند هواپيماي ميگ روسي مي خواستن آرامش مردم رو به هم
بزنن كه با اعلام خطر و آماده باش، حسين با عيسي محمدزاده رفتن كه يه حالي به خلبان هاي عراقي بدن!
با شنيدن اين خبر حالم دگرگون شد . گوشي تلفن از دستم افتاد و بي اختيار از روي صندلي سريدم روي فرش و دوباره لرزيدم .
بي دليل شروع كردم آرام به گريستن و ضجه زدن . همسرم هراسان بيدار شد و آمد و گفت:
- چه خبر شده آقا رضا؟!
- هيچي، خبري نيس.... دلم گرفته!
-روز اول سال! راستي تلفن چرا رو زمينه؟!
رفت سراغ تلفن و آن را برداشت . گوشي قطع شده بود و فقط صداي بوق ممتد از آن شنيده مي شد.
- با كي صحبت كردي؟! به كجا زنگ زدي؟!
- به پايگاه. مي خواستم با حسين صحبت كنم.
- اتفاقي براي حسين افتاده؟!
- نه، حالش خوبه، با عيسي رفته مأموريت!
- پس اين چه بازيه كه تو در آورده اي؟!
- ولم كن ، اين قدر سؤال پيچم نكن.
به صداي ما بچه ها هم از خواب بيدار شدند و آمدند . همسرم برخاست و رفت آشپزخانه تا بساط صبحانه را آماده كند . حال و حوصله حرف زدن نداشتم . دوباره به قنديل هاي آويزان از شيرواني خيره شدم . حالا ديگر آفتاب بالا آمده بود و حرارت هرچند ضعيف و بهاريش باعث شده بود قطرات آب قنديل ها به اطراف ساختمان بچكند. بچه ها با سر و صدا و شادي هاي كودكانه مي خواستند كه
هرچه زودتر برويم خانه پدربزرگ. بهانه كردم و گفتم:
بچه ها! ديشب هوا سرد بوده، ماشين يخ زده؛ بايد صبر كنين تا آفتاب گرم تر بشه و ماشين روشن شه.
-اگه دير بريم، ديگه تخم مرغ رنگي به ما نمي رسه!
-اگه نرسيد، به مادرجون مي گم دوباره براي شما رنگ كنه.
حوصله سؤال و جواب نداشتم . برخاستم و رفتم به سمت اتاق خواب. همسرم هم كه حال و روزم را ديد، بچه ها را به آشپزخانه
خواند و گفت:
- پدر تون حالش خوب نيس . كمي حوصله كنين تا بهتر بشه . اون وقت باهم به همدان مي ريم!
با دعوت مريم، بي ميل رفتم كنار ميز غذاخوري . يك ليوان چاي با يكي دو لقمه نان و پنير خوردم و برخاستم رفتم . طاقت
نياوردم و دوباره شماره تلفن آلرت را گرفتم . گوشي را كه برداشتند، صداي گريه و ضجه بود كه از آن سوي خط به گوشم رسيد . قبل از
آنكه كسي جوابم را بدهد، گوشي از دستم افتاد . زانوهايم به شدت مي لرزيد. ديگر زبانم بند آمده بود و نمي توانستم چيزي بگويم .
همسرم به سرعت آمد و زيربغلم را گرفت. گفت:
-چي شده رضا؟! اتفاقي افتاده؟!
- نمي دونم!
گوشي را برداشت . از صداي گريه كسي كه آن طرف خط بود، فهميد كه هواپيماي ديگري سقوط كرده و خلباني به شهادت رسيده است . بدون اينكه حرفي بزند، رفت و لباس نظامي ام را آورد و گفت:
- زود باش! بپوش و برو آلرت. ببين كي شهيد شده.
- حسين! حسين با عيسي اين ساعت بالا بودن.
- نفوس بد نزن مرد ! خدا نكنه . حسين چيزي بشه . زبونتو گاز بگير. اون جوونه، بچه اش هنوز خيلي كوچيكه....
لباس هايم را پوشيدم و رفتم به گردان پروازي . وقتي رسيدم، ديدم كه بچه ها مثل برادر مرده ها ضجه مي زنند و حسين حسين
مي كنند. فهميدم كه خوابم تعبير شده و حسين خلعتبري پر پرواز درآورده و پريده . فرمانده پايگاه و ساير مسئولان هم آمده بودند . از
بچه ها پرسيدم:
- كي و كجا سقوط كرده؟!
- چن دقيقه پيش هواپيما شون در حوالي كردستان ، بعد از اينكه ميگ 23 عراق ر و شكار كرده بود، تو ارتفاع 35 هزار پايي شكار آر40
يه ميگ 25 شده و نزديكاي سقز قبل از اينكه حسين موفق به خروج اضطراري از هواپيما بشه، به زمين برخوردكرده....
- از عيسي چه خبر؟!
- عيسي موفق به خروج اضطراي شده؛ اما از حال و روزش خبر نداریم.
رفتم سراغ فرمانده پايگاه گفتم:
- جناب سرهنگ ! اجازه بدين با چن تا از سربازا و عوامل پروازي، با خودرو به كردستان بريم . همونجايي كه هواپيما سقوط
كرده است...!
- گفتم دو دستگاه خودرو مناسب آماده كنن . شما هم بجنبين و زودتر حركت كنين.

[reza4087 2,036]

وقتي به منطقه رسيديم، با اوضاع عجيبي رو به رو شديم . هواپیمای اف 4 حسين از ارتفاع 35 هزار پايي با اصابت موشك چنان به زمين خورده بود كه تكه هاي آن در شعاع گسترده اي پراكنده شده بود . از حسين و عيسي هم خبري نبود . بچه ها شروع كردند به تفحص و جمع كردن قطعات هواپيما . اول به سراغ قطعاتي رفتند كه احتمال مي دادند از بدن حسين در ميان آنها چيزي باقي مانده باشد . قطعه ها جمع شد و از ميان بعضي از آنها تكه هايي از بدن حسين كه چسبيده و از بين نرفته بود ند، جمع آوري شدند . با همت بچه ها از آن هيكل رشيد و برازنده چند تكه كه بي اغراق بزرگ ترين آنها به اندازة كف دست بود، گردآمدند و در روي پلاستيكي كنار هم قرار گرفتند . ديگر از رگ ها و گوشت هاي باقي مانده خوني جاري نبود . وقتي به آنها خيره شدم، اين سخن حسين به يادم آمد كه هميشه مي گفت:
اگر ذره اي از خاك وطنم به پوتين سرباز دشمن چسبيده باشد، آن را با خونم در خاك وطنم مي شويم و مرگ در اين راه را افتخار مي دانم و اگر ارزشمندتر از جانم هديه اي داشتم، حتماً به اين مردم خوب تقديم میكردم.
آري، حسين بر سر پيمان مانده بود و تا آخرين قطره خونش كوشيده بود، وجود نحس دشمن را از خاك پاك ايران بزدايد.
با اعلام سلامت عيسي در خروج اضطراري، پايان تفحص هم ابلاغ شد . بچه ها قطعه هاي جمع آوري شده را در داخل تابوتي
كوچك قرار دادند و به طرف پايگاه هوايي همدان بردند . روز دوم عيد در ميان ناله و ضجه هاي بي امان، بچه هاي پايگاه با حسين خداحافظي كردند و باقي ماند ة اعضايش را براي دفن به بصل کوه رامسر بردند.
������
مراسم تدفين و ختم در مازندران و پايگاه به پايان رسيد . هركس راه خانه اش را گرفت و رفت. پاي خانه رفتن نداشتم . رفتم كنار خانه حسين نشستم و در و پنجره هايش را تماشا كردم . پرده سياه شب همه جا را پوشاند . آمدم خانه و بدون اينكه ميل به خوردن چيزي داشته باشم، رفتم و پتو را برداشتم و كشيدم روي سرم. سعي كردم بخوابم . نزديك سپيده ، نمي دانم خوابم برده بود يا نه، دوباره با خواب آشفته اي برخاستم . حس كردم حسين در خواب از من چيزي مي خواست. سر، كلاه، منطقه، انفجار چيزهايي بود كه گويا در خواب شنيده بودم . با كنار هم گذاشتن اين كلمات يقين پيدا كردم كه سر حسين بايد در منطقه مانده باشد . صبح زود رفتم دفتر فرمانده پايگاه و گفتم:
- جناب سرهنگ ! لابه لاي اعضاي بدن حسين نشاني از سرش پيدا نكرديم . كلاه خلبانيش هم نبود . اگه اجازه بدين، مي خوام با
چن نفر از بچه هاي تفحص و سربازاي همشهري حسين برم منطقه و دوباره آنجا رو خوب با اونا بگردم. شايد نشونه ديگه اي از حسين
بتونم پيدا كنم!
- فكر خوبيه ! يه دستگاه خودرو مناسب وردارين خيلي زود حركت كنين!
- از همكاري و همراهي تون ممنونم.
- آقا رضا ! حسين محبوب همه ما بود . فداكارياش ر و در پايگاه بوشهر تو عمليات مرواريد و نابود كردن نيروي دريايي عراق هيچ وقت فراموش نمي كنيم. بي خودي كه بهش شکارچی اوزا نمي گفتن! هرجا كه خطر بود، حسين هم بود . براستي عزت و شهادت شايسته اون بود. برين و با حوصله بگردين! شايد نشون ديگه اي ازش پيدا كنين.
بلافاصله با ترابري تماس گرفتم و گفتم كه يك دستگاه خودرو با راننده بفرستند جلوِ دفترم . با چند نفر از سربازاي آشنا و كاركناني كه به حسين علاقه خاص داشتند، تماس گرفتم و يك دسته شش نفري تشكيل داديم و راهي كردستان، محل سقوط هواپيماي حسين شديم . وقتي از خودرو پياده شديم، هركدام سمتي را در پيش گرفتيم و به جست وجو پرداختيم . به هر چيز غيرعادي و ناهماهنگ با محيط حساس مي شديم و به سويش مي رفتيم. دو سه ساعتي از جست وجوي مان مي گذشت كه به صداي سربازي همگي به سو ي او برگشتيم . از راه دور اشاره مي كرد كه چيز خاصي را مشاهده كرده و از ما هم مي خواست كه به آنجا برويم . سرباز به سرعت به طرف آن رفت. از سفيدي اش حدس زدم كه بايد كلاه خلبان باشد . همگي به سوي سرباز رفتيم. هنوز چند قدمي مانده بود به او برسيم كه ديدم خم شد و كلاه را برداشت . نگاهي به بيرون و درونش كرد . ناگهان ديدم زانوهايش مي لرزد . آرام روي زمين نشست و دهانه كلاه را به صورتش نزديك كرد . به سرعتم افزودم تا ببينم چه چيز تازه اي ديده است ؛ چه چيزي در داخل كلاه است كه توجه او را جلب كرده؟ ! ديدم سرباز لب هايش را به كلاه نزديك كرد و چيزي را بوسيد . جلوتر رفتم . سرش را بلند كرد و در حالي كه به پنهاي صورتش اشك از چشمانش جاري بود، با ناله حزيني گفت:
- آقا رضا! اين سر سرِ حسينه! به خدا اين سر سرِ حسينه!
دوباره لب هايش را روي رگ هاي قطع شده حسين گذاشت و ضجه زد . با زمزمه هاي مازني شروع كرد به نوحه سرايي . پاهايم از
حركت بازمانده بود . بچه هاي ديگر هم رسيدند . دور سرباز را گرفتند و با او در خواندن مرثيه همنوا شدند . چشم ها در همديگر گره
خورده بود و كسي جرئت نداشت، بندهاي كلاه را باز كند و سر را از ميان آن بيرون آورد . كلاه و سر را با احترام به داخل خودرو برديم و
راهي سنندج شديم . از آنجا با تلفن موضوع را به اطلاع فرمانده پايگاه و حاج آقاي حسني رساندم . كسب تكليف كردم كه با اين سر
و كلاه چه كنيم.
آقاي حسني گفت:
- آقا رضا! ساعتي تأمل كنيد تا من از دفتر امام بپرسم كه مي شود، نبش قبر كرد و سر را به تكه هاي بدن حسين ملحق كرد
يا نه.
ساعتي بعد دوباره به آقاي حسني تلفن كردم و نتيجه را پرسيدم. گفت:
- دفترامام با نبش قبر و انتقال سر به رامسر مخالفن ... سر رو از توي كلاه بيرون بيارين و تو همون سنندج به خاك بسپارين.
حقش هم همين بود . انتقال سر به رامسر، داغ دل مادر، همسر و فرزندان حسين را كه نتوانسته بودند بدن عزيزشان را هم ببينند،
دوباره تازه مي كرد. تصميم گرفتيم سر را همانجا دفن كنيم . اما سخت ترين لحظه براي ما لحظه اي بود كه مي خواستيم سر را از
كلاه جدا كنيم . گفتنش، نوشتنش حتي تجسم دوباره اش برايم مشكل و نشدني است.
حسين خلعتبري، شهيدي بود كه با اقتدا به امام حسين (ع)، سرو جان را يكجا به دوست هديه كرد و ميان سر و تنش جدايي افتاد.



منبع : کتاب بازرس
صفحات 109 الی 121
نوسنده: علی اعوانی
نشر اجا

دلیل ارسال دو پست متوالی ارسال نشدن بخش از مطلب در پست اول میباشد.