چرا روسیه با کشورهای مطرود دوستی می کند؟

[mm1368 27]

"فئودور لوکیانوف" سردبیر مجله "روسیه در سیاست جهانی"، ویژه خبرگزاری «ریا نووستی»/

مفهوم "کشور مطرود" یا "محور شرارت" در سال های 1990 توسط سیاستمداران آمریکایی در واژگان بین المللی پدیدار شد. مفهوم دقیق حقوقی برای اینها وجود ندارد. اما همه متوجه هستند که منظور کشورهایی است که خود را مقابل درک آمریکا از اصول رفتار "متمدنانه" قرار می دهند.

این ها کشورهایی هستند که واشنگتن و بدنبال آن بخشی از جهان با سوءظن نسبت به آنها برخورد می کنند. در زمان های مختلف این فهرست آمریکایی شامل کشورهای بلاروس، ونزوئلا، زیمبابوه، عراق، ایران، لیبی، میانمار، کره شمالی، صربستان، سوریه، سودان و سایر کشورها بود. همکاری با آنها برای قدرت های "متمدن" ناشایست و غیر دوستانه محسوب می شود.

چنین تصوری ایجاد می شود که روسیه بطور هدفمند با کشورها و مهره های سیاست بین المللی که خط مشی ضد آمریکایی دارند (مثلاً حماس) ارتباط برقرار می کند. اما برای اینکه منطق اصلی رویکرد روسیه را درک کنیم، باید دلیل های مشخصی را در هر مورد معین ببینیم.

این دلایل را می توان به سه دسته تقسیم کرد: اصولی-حقوقی، سیاسی و اقتصادی.

دسته اصولی-حقوقی، شامل برداشت های پایه درباره این است که نظام روابط بین المللی چگونه باید عمل کند. مسکو بر ارجحیت استقلال ملی اصرار دارد. اگر صحبت درباره عملکردهای ارگان های ملی است، پس آنها باید اکیداً مطابق روندهای حقوقی عمل کرده و راه حل ها دسته جمعی باشند. و کشوری نیست که عقیده آن "درست تر" از سایر کشورها باشد.

موضع روسیه در رابطه با مثلاً زیمبابوه، سودان، میانمار، و نیز نسبت به دادگاه های بین المللی (مثلاً لاهه)، بررسی قتل رفیق حریری نخست وزیر سابق لبنان و یا امضای حکم اخیر برای دستگیری عمر البشیر رئیس جمهور سودان از این دست است.

روسیه منکر همکاری های بین المللی، از جمله در زمینه دادگستری نیست، اما نسبت به آنچه که می تواند دخالت در امور داخلی تلقی شود، برخوردی محتاطانه دارد.

دلایل سیاسی درک از این هستند که چگونه بطور موثرتر می توان مشکلات بین المللی را حل کرد. در رابطه با مشکل برنامه های هسته ای ایران و کره شمالی، حل مناقشه فلسطین و اسرائیل و یا اسرائیل و سوریه یا همان زیمبابوه، مسکو معتقد است که طرد کشورها و نیروهای "مشکل دار" تنها بحران را به بن بست می کشاند.

بهقیده روسیه، مذاکره سبب برقراري اعتماد ميشود و پیشبرد تدریجی به نسبت تلاش برای وادار سازی آشکارا و یا ترساندن، دورنمای بهتری دارد. این بدان معنی نیست که اعمال فشار در بین ابزارهای تاثیر گذاری سیاسی وجود ندارد، اما این تنها وسیله ممکن نیست.

تجربه کار با کره شمالی تاکیدی بر درست بودن چنین روشی است. روند حل مشکل هسته ای ایران، هرچند که بسیار دشوار است، اما در هر صورت پیشرفت دارد. تکیه کردن بر طرد حماس، حتی در آمریکا و اسرائیل نیز اشتباه شناخته شده است. آری و تبدیل لیبی از کشور مطرود به عضو جامعه جهانی نیز بلطف دیپلماسی فعال و متنوع بود.

و بالاخره، عامل اقتصادی نقشی محرز را ایفا می کند. آشکارترین نمونه آن، ونزوئلا است. این کشور، شریکی ایده آل برای بخش صنایع نظامی روسیه است. ونزوئلا منابع عظیم مالی داشته و متمایل به خریداری تسلیحات مدرن نیز می باشد و در عین حال مشمول هیچ یک از تحریمات و محدودیت بین المللی نیست. دلیلی برای اینکه گام متقابل بسوی آن برنداشت نیز وجود ندارد.

مسلماً این ریسک وجود دارد که تسلیحات فروخته شده در مناقشه هایی استفاده شوند که در آنها روسیه نمیخواست طرف هیچ یک را بگیرد. اما این مسئله انعقاد قرارداد و حسن نیت مشتری است که مسلماً روسیه در مذاکرات برای انعقاد قرارداد باید اکیداً بر آن پافشاری داشته باشد.

نمی توان این را رد کرد که در سیاست عواطف نیز وجود دارند. مثلاً هرچه ایالات متحده در محدوده منافع روسیه (مثلاً اوکراین، قفقاز، آسیای میانه) فعالتر می شود و یا کشورهایی را حمایت می کنند که روسیه آنها را دارای روحیه ضد روسی می شناسد، روسیه نیز بیشتر دنبال اقدامات متقابل می رود.

در اینجا مسلماً مهم محاسبه درست و عاقلانه و نگهداشتن حدی است که گذشتن از آن می تواند مشکلاتی جدی را در سیاست خارجی بدنبال داشته باشد. تا کنون که مسکو در این امر موفق بوده است.

منبع

[amirandamir 0]

راستش من دو دليل رو براي اين مساله متصور ميشم: 1.روسيه هميشه در موضع متقابل با آمريكا قرار داشته و هر وقت و هر زمان كه تونسته سعي كرده كه به آمريكا ضربه بزنه و در واقع اين دوستي روسيه با مخالفان امريكا خود نوعي جنگ(مثل جنگ سرد)است. 2.روسيه حاضر نيست به هيچ دليلي بازار خود را از دست بدهد.چه در زمينه اسلحه و چه در زمينه هاي ديگر.از طرفي كشور هاي به اصطلاح مطرود مثل ايران هم به دليل تحريم هايي كه صورت گرفته به شدت نيازمند به كشوري مثل روسيه ميباشند كه نياز هاي آنها را چه از لحاظ نظامي و چه از لحاظ اقتصادي تامين كند.پس روسيه هيچ وقت فرصت هايي اينچنيني را از دست نميدهد. من البته با اون بندي كه گفتيد روسيه معتقده كه طرد كردن مشكلات رو به بن بست ميكشه موافق نيستم.اين حرف درسته ولي دليل روسيه از همكاري با كشورهايي مثل ايران عليرقم حرفهايي كه ميزنند اين نيست! icon_cool

[arshya4171 42]

روسيه مجبوره با كشورهايي كه طرد شده از طرف آمريكا هستند مبادله داشته باشه آمريكا همه جا ميخواد اولين باشه پس روسيه فقط جاي خاليشو پر ميكنه در كل رابطه با آمريكا خيلي بهتر از رابطه با روسيه هست