ابر هویتزر دورا (dora / schwerer gustav) ابر هویتزر دورا (DORA / Schwerer Gustav)

**seyedmohammad** · دی 92

همزمان با بالا آمدن این تاپیک روی غلطک میلیتاری برادران گروه امنیت و دفاع مشرق دوباره حماسه آفریدند و مطلبی شبیه اینو کارکردن .... به هر حال مچکریم !

Nattan · دی 92

من تاپيك را كه خواندم فكر كنم يك سوء تفاهم شده است. من منظورم از تصوير آبي رنگ تصوير شماره شش بود. در پاسخ آن برادر بزرگوار هم بايد از ايشان پوزش بخواهم چرا كه وقتي دقت كردم خودم باعث اين به اشتباه افتادن شدم... برادر.. رسمن معذرت ميخواهم. بله.. آن تصوير دورا نيست حق داريد. بنده فقط به خاطر اينكه با اين تصاوير همراه بود و به خاطر اينكه تصوير جالبي بود همراه با تصاوير دورا آنها را هم آپ كردم. باز هم عرض پوزش

hammed · شهریور 93

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق ، تقریبا اکثر مردم جهان با شنیدن عبارت "پرتاب ماهواره" به یاد یک موشک عمدتا بزرگ می افتند که شلیک شده و از جو زمین خارج می شود. این تعریف و نحوه استاندارد پرتاب ماهواره در جهان به شمار می آید. اما اگر بشود به شکل دیگری ، مثلا با استفاده از یک توپ یک ماهواره را به فضا پرتاب کرد چه ؟ مسلما اولین چیزی که به ذهن بسیاری از افراد می رسد این است که این روش تا حد زیادی از هزینه ها خواهد کاست. اما آیا اینچنین پروژه وجود داشته است یا خیر؟ پاسخ این سوال مثبت است اما برای رسیدن به پاسخ آن باید ابتدا کمی در تاریخ به عقب برویم.
جنگ جهانی اول: نبرد توپ های بزرگ
بدون هیچ شک و شبه ای باید از جنگ اول جهانی به عنوان "جنگ توپخانه ها" یاد کرد. در طول این جنگ تمامی طرفهای درگیر انواع و اقسام توپهای گوناگون در کالیبرهای مختلف برای پشتیبانی از نیروهای خودی و حمله به مواضع دشمن استفاده می شد. با معرفی کشتی های پرنده از طرف آلمان و شروع بمباران شهرهای متفقین شکل جدیدی از جنگ به جهان معرفی شد و حالا دیگر شهرهای بزرگ که از جبهه های جنگ دور بودند نیز دچار خسارت شدند. با ادامه جنگ نیروهای متفقین جنگنده های خود را وارد کارزار کرده و تا حد زیادی جلوی حملات هوایی آلمان را گرفتند.آلمانی ها تصمیم گرفتند که با کمک توپخانه خود این بار شهر پاریس را هدف قرار بدهند. توپهای معمول آن زمان به هیچ وجه قادر به این عمل نبودند و اینجا بود که به نوعی اولین ابر توپ در دنیای مدرن ساخته شد.

توپ پاریس

"توپ پاریس" با کالیبر 240 میلی متر توسط صنایع "کروپ" آلمان ساخته شد. طول لوله این توپ 34 متر بود و گلوله 106 کیلویی را تا فاصله 130 کیلومتری و ارتفاع 42 کیلومتری از سطح زمین می رساند و سپس با سرعتی در حدود 1640 متر بر ثانیه به هدف می رسد.
این توپ در سال 1918 میلادی بر علیه پاریس به کار گرفته شد و موجب مرگ 250 نفر و مجروح شدن 620 تن از اهالی پاریس شد. قدرت تخریب گلوله های این توپ کم بود و بیشتر به عنوان یک سلاح روانی و عامل ایجاد ترس استفاده شد.
جنگ دوم جهانی: کارل گوستاو هیولای 800 میلی متری هیتلر
این آدولف هیتلر و آلمان نازی بودند که در جنگ دوم جهانی همچنان به استفاده از توپهای عظیم خصوصا از نوع سوار بر روی کشنده ریلی روی آوردند. اما هیتلر به عنوان شخصی که همیشه جنگ افزارهای بزرگ تر را بهتر می دانست دستور ساخت بزرگترین توپ عملیاتی جهان تا به امروز را داد.
گوستاو و دورا دو توپ 800 میلی متری ساخت صنایع کروپ بودند که با وزنی در حدود 1350 تن و طول 47 متر در حکم هیولاهای سنگین وزن را داشتند. برای حرکت دادن هر کدام از این توپ ها به چهار مسیر خط آهن نیاز بود که هر جفت از آنها در زیر یک طرف از این توپ قرار می گرفت.
توپ گوستاو در جریان محاصره شهر بندری سواستاپول در شوروی سابق به سال 1942 تنها مکانی بود که این توپ شلیک کرد و البته اثرات بسیاری مخربی بر روی شهر داشته و نهایتا موجب سقوط این بندر شد.

کارل گوستاو 800 میلی متری

اما یک پروژه ناتمام آلمانی نیز در این میان باید مورد توجه قرار بگیرد.
پروژه V-3 آلمان طرحی بود که بر اساس یک لوله توپ بسیار طولانی بر روی یک سطح شیب دار قرار گرفته و در کناره لوله اصلی چندین محفظه نصب شده بود و وقتی که گلوله شلیک شده از انتهای لوله از کنار هر کدام از این بخش ها می گذشت با انجام یک انفجار کنترل شده در این بخش ها انرژی و شتاب بیشتری به گلوله وارد می شد و در نهایت یک گلوله 150 میلی متری با سرعت 1500 متر بر ثانیه لوله توپ را ترک کرده و تا فاصله 165 کیلومتری را طی کند.

مدل آزمایشی سامانه V-3

هدف از ساخت این سلاح، بمباران لندن از شمال فرانسه بود که البته در سال 1944 با کشف مکان ساخت این توپ بمب افکن های انگلیسی آن را نابود کردند. البته یک توپ از این نمونه در سال 1945 آماده شده و چند شلیک به سمت لوکزامبورگ انجام داده و باعث ایجاد خسارات کمی شد.
جنگ سرد: از توپخانه اتمی تا شلیک ماهواره به فضا
شروع جنگ سرد در حقیقت آغاز یک مسابقه همجانبه تسلیحاتی بین دو ابرقدرت شرق و غرب بود که در آن هیچ طرحی رد نمی شد، شرکت ها و طراحان مختلف هر طرحی مربوط به طراحی و ساخت سلاح را ارائه داده و دو دولت نیز تقریبا برای سرمایه گذاری در این موارد حد و مرزی قائل نبودند.
آمریکا که به عنوان مدافع کشورهای اروپای غربی می دید ناگهان با سیل بی پایان تانک ها و زرهپوش های شوروی سابق رو به رو شد که به هیچ عنوان با روشهای متعارف امکان متوقف کردن آن وجود نداشت.
در نتیجه آمریکایی ها استفاده از سلاح های اتمی تاکتیکی را در دستور کار قرار دادند. بخشی از این استراتژی استفاده از توپ کششی مدل M65 با کالیبر 280 میلی متر با قابلیت پرتاب گلوله اتمی تا مسافت 32 کیلومتر بود. این توپ به آلمان منتقل شد اما به دلیل اندازه و وزن بالا هیچ گاه به عنوان یک سلاح موثر به حساب نمی آمد.

توپ M65

اما بعد از این مقدمه تقریبا طولانی به مردی از اهالی کشور کانادا می رسیم که یکی از عجیب ترین طرح ها در زمینه استفاده از توپخانه را مطرح کرده است.جرالد بول، طراح و دانشمند اهل کشور کانادا یکی از پیشگامان عرصه طراحی و ساخت سامانه های توپخانه ای بود. با آغاز مسابقه فضایی بین آمریکا و شوروی سابق مشخص بود که کشور کانادا نه توان علمی و نه توان مالی ورود به مسابقه فضایی را ندارد. اما بول راه حلی عجیب ارائه داد.وی اینگونه پیشنهاد خود را مطرح کرد که ماهواره ای کوچک برای استفاده در مدارهای پایینی سطح زمین توسط یک قبضه توپ بسیار بزرگ به سمت جو زمین شلیک شود.

جرالد بول

در نهایت با مشارکت دو دولت کانادا و آمریکا "پروژه تحقیقات ارتفاع بالا" آغاز شد. برای این طرح از یک قبضه توپ 410 میلی متری استفاده می شد و چندین شلیک آزمایشی برای این منظور انجام شد.
در یکی از شلیک ها در سال 1966 در آریزونای آمریکا یک پرتابه 180 کیلوگرمی با سرعت 3600 متر بر ثانیه به ارتفاع 180 کیلومتری و به درون فضای بیرون جو پرتاب شد. اما این پروژه با شدت گرفتن جنگ ویتنام و سردی روابط دو همسایه راه به جایی نبرد و متوقف شد.

شلیک آزمایشی در جریان تحقیقات پروژه ارتفاع بالا

اما جرالد بول شخصی نبود که این طرح را فراموش کند و این قصد وی در نهایت او را با یکی از خطرناک ترین دیکتاتورهای جهان یعنی "صدام حسین" پیوند داد. ریچارد بول بعد از شکست طرح مشترک بین آمریکا و کانادا، کار بروی توپ های 155 میلی متری را آغاز کرده و توپهای سری GHN-45 را طراحی کرد.ین توپ بسیار مورد علاقه عراقی ها قرار گرفت و در سالهای جنگ با ایران چیزی نزدیک به 300 قبضه از این توپها را خریداری کرده و وارد جنگ ضد کشورمان کرد.

توپ GHN-45

این خرید نظامی باعث افزایش روابط بین بول و عراقی ها شد و به نظر این دانشمند کانادایی، صدام حسین شخصی بود که می توانست اعتبار مالی لازم برای پروژه فضایی او را تامین کند.البته دیکتاتور عراقی به همین سادگی ها رضایت نداد و در مقابل پشتیبانی مالی دو خواسته از وی داشت. یکی کمک به افزایش برد موشک های اسکاد عراق و یکی هم ساخت یک ابر توپ برای ارتش عراق که پروژه "بابل" نام گرفت.در ابتدا بول کار بر روی پروژه کوچک تری با عنوان "بابل کوچک" را برای عراقی ها آغاز کرد. این توپ دارای لوله ای به قطر 350 میلی متر و طول 46 متر بود و قرار بود به بردی در حدود 750 کیلومتر دست پیدا کند. این توپ با زاویه 45 درجه بر روی یک تپه قرار گرفته و شلیک می کرد. این توپ در منطقه ای در شمال بغداد نصب شده و چند شلیک آزمایشی نیز با آن صورت گرفت.

بابل کوچک نصب شده در عراق

بخش بعدی پروژه نیز با نام "بابل بزرگ" با کالیبر 1000 میلی متر و طول لوله 156 متر، قرار بود که یک توپ مخصوص فرستادن محموله های کوچک به مدار زمین باشد. هر چه که بود پروژه بابل با ترور جرارد بول به تاریخ 20 مارس 1990 در مقابل درب آپارتمانش در بروکسل بلژیک توسط عوامل ناشناس به پایان رسید.بخش هایی از لوله این توپ بزرگ نیز که در آن زمان به شرکتهای انگلیسی سفارش داده شده بود توسط گمرک و پلیس انگلستان کشف و ضبط شدند. پس از پایان جنگ خلیج فارس نیز "بابل کوچک" از میان رفت.

دو تکه از لوله مربوط به پروژه "بابل بزرگ" در موزه ای در انگلستان

هر چند این پروژه هیچ گاه به سرانجام نرسید ولی آزمایشات انجام شده در این خصوص عملی بودن آن را نشان داد و می توان این گونه نتیجه گرفت که استفاده از توپ های کالیبر بزرگ می تواند یک راه حل ارزان قیمت برای فرستادن محمول های مورد نیاز و یا ماهواره های کوچک به مدارهای پایینی کره زمین باشد.

در مورد منبع تو اول گزارش اومده به نقل از مشرق ولی من خودم مشرق رو زیرورو کردم گزارش رو پیدا نکردم به همین خاطر منبع زیر رو قرار دادم. از مدیر محترم این بخش درخواست میکنم که اگه این کار مغایر با قانونه تاپیک حذف بشه.

منبع : http://iranwararmy.mihanblog.com/post/2135

hammed · شهریور 93

نشریه « جینز دفنس ویکلی» Janes Defense Weekly در باره کشف دو شیء شبیه توپ های عظیم الجثه با لوله هایی به درازای 24 و 33 متر در عکس های میدان نظامی توپخانه ای شهر چینی « بائوتائو» که با کمک ماهواره گرفته شده اند مطلبی منتشر کرده است.

نشریه « جینز دفنس ویکلی» Janes Defense Weekly در باره کشف دو شیء شبیه توپ های عظیم الجثه با لوله هایی به درازای 24 و 33 متر در عکس های میدان نظامی توپخانه ای شهر چینی « بائوتائو» که با کمک ماهواره گرفته شده اند مطلبی منتشر کرده است. این توپ ها در دوره ای از سپتامبر سال 2010 تا دسامبر 2011 در آنجا ظاهر شده اند و به احتمال زیاد استفاده از آنها ادامه دارد. نشریه فوق الذکر می نویسد که این وسیله شباهت زیادی به توپ های بزرگ دارد که قرار بود در چارچوب پروژه اجرانشده « بابل» عراق برپا شوند. واسیلی کاشین کارشناس مرکز آنالیز استراتژی و فناوری به درخواست کمپانی « صدای روسیه» به توضیح این وضعیت پرداخت.

- جرالد بول، مهندس معروف آمریکایی طراح پروژه « بابل» بود. وی طرح خود در رشته توپخانه مافوق دوربرد را به عنوان وسیله آینده دار و ارزان رساندن بارها به مدار معرفی کرده بود. آزمایش این توپ در سال 1962 میلادی در پایگاه نظامی «باربادوس» به انجام رسید. با استفاده از لوله توپ قدیمی نیروی دریایی 406 میلیمتری، «بول» توانست توپ 150 کیلویی « مارتلت» را تا ارتفاع 66 کیلومتری پرتاب کند. مدتی از این توپ ها بطور فعال برای نظارت بر لایه های فوقانی آتمسفر استفاده می شد. تکامل بعدی توپ های « «مارتلِت» رسیدن به ارتفاع 249 کیلومتری را ممکن ساخت. از نظر تئوریک، طرح « بول» می توانست موجب ساخت سیستم های ارزان تر از موشک های حامل برای رساندن بارها به مدار شود. اما در سال 1967 میلادی، به دلایلی، مانند نواقص فنی و لابی گری سیاسی ، سرمایه گذاری این پروژه قطع شد.

بول که از سرمایه گذاری دولتی برای طرح های فضایی خود بهره مند نشد، سعی کرد با کمک مدنیزه کردن محصولات توپخانه ای کشورهایی مانند چین، آفریقای جنوبی، عراق و اسرائیل، پول ضروری را خودش جمع آوری کند. در سال 1975 میلادی، او اولین توپ دوربرد 155 میلیمتری « جی.اس-45» را ساخت که نمونه سلاح مشابهی شد که در کشورهای زیادی در جهان تولید می شود. پروژه « بابل» که « بول» به نفع عراق روی آن کار می کرد می بایست باعث ساخت یک توپ عظیم الجثه به وزن 2100 تن و درازای 156 متر شود. این وسیله می بایست قادر باشد ماهواره ها را به فضا پرتاب کند. اما « بول» بطور همزمان به اجرای سفارشات دیگری برای مجتمع نظامی – دفاعی عراق مشغول بود. او محاسباتی در باره ساخت بهترین کلاهک ها برای موشک های بالستیکی جهت افزایش برد آنها به انجام رساند. تمام این پروژه ها با قتل « بول» در بروکسل در سال 1990 میلادی به خط پایان رسید. فرض می شود که سازمان اطلاعات اسرائیل در قتل او دست داشته است.

چین از پروژه خاص سوپر توپ های خود برخوردار بود که در سالهای 1960 میلادی در چارچوب پروژه ناموفق سیستم دفاع ضد موشکی ( پروژه 640) ساخته شده بودند. فقط در سالهای 1990 میلادی اخباری در باره کار چین روی سوپر توپ ها در رسانه ها ظاهر شد. در شرایط کنونی، چنین سیستم هایی نمی توانند به عنوان سلاح های فعال در نظر گرفته شوند. سوپر توپ ها متحرک نیستند ، آنها فوق العاده بزرگ و آسیب پذیرند و در صورت جنگ ، بلافاصله کشف و توسط دشمن نابود خواهند شد. موشک های بالستیکی که توسط چین به تعداد زیادی تولید شده اند موثرتر خواهند بود.

به احتمال زیاد سوپر توپ چینی ارتباطی با طرح های سلاح های فضایی و یا نقشه های ساخت توپ های بزرگ الکترو مغناطیسی ندارد. می توان با توجه به تجربیات شوروی حدسیاتی در اینباره زد. اواخر سالهای 1940 و اوایل سالهای 1950 میلادی، اتحاد شوروی پروژه های بزرگی طراحی و سلاح های عظیم الجثه ای را ساخت که برای آزمایش بمب های بزرگ هوایی مورد استفاده قرار می گرفت که برای نابودی ناو های آمریکایی درنظر گرفته شده بود. بزرگترین سلاح از این نوع « ب. ار-105» با کالیبر 650 میلیمتر و لوله توپ به درازای 24,2 متر بود. این سلاح در سال 1955 میلادی ساخته شد و از سال 1956 میلادی برای آزمایش بمب های « ب.ار.ا.ب-3000» مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده از این توپ ها آزمایشات با استفاده از هواپیما را ارزان تر کرد و امکان تأمین شرایط ثابت و بلاتغییر آزمایشات و قبل از هر چیز سرعت پرواز بمب را فراهم می کرد. چین علاوه بر طیف گسترده ای از بمب های هوایی ، روی دیگر انواع مهمات جنگی کار می کند. به عنوان مثال، مهمات قابل نفوذ برای از بین بردن پناهگاه های زیر زمینی که موشک بالیستکی « دی. اف-15 اس» از آن نوع به حساب می آید. شاید نوعی کلاهک ضد زرهی نیز در موشک بالیستیکی ضد کشتی « دی. اف-21 دی» نصب شده است.

احتمال زیادی دارد که سوپرتوپ های چینی در اهداف آزمایشی مورد استفاده قرار می گیرند. می توان حدس زد که با انباشتن تجربیات استفاده از چنین توپ هایی ، چینی ها دست به آزمایش فرضیه جرالد بول در باره استفاده از آنها برای پرتاب ارزان قیمت بارها به مدار بزنند و شاید آنها عصر جدید فضایی را برای بشریت بگشایند. اما در زمان حاضر فقط می توان دست به خیالپردازی در اینباره زد.
خواندن کامل متن: http://persian.ruvr.ru/2013_12_03/125340774/

منبع اصلی پست قبلی : http://www.mashreghnews.ir/fa/news/335554/%D8%A7%D8%B2-%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%84-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%B5%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D8%AA%D8%A7-%D9%BE%D8%B1%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D9%85%D8%A7%D9%87%D9%88%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D9%81%D8%B6%D8%A7-%D8%B9%DA%A9%D8%B3

hammed · شهریور 93

پرتاب فضاپیما با توپ مغناطیسی و جت مافوق صوت

دانش > فناوری - مهندسان ناسا طرحی را ارائه کرده‌اند که می‌تواند ضمن افزایش تعداد پروازهای فضایی و میلیون‌ها دلار صرفه‌جویی در هزینه نیروی محرکه پرتاب‌های فضایی، امنیت فضانوردان را افزایش دهد.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، این‌کار فقط به حدود 3 کیلومتر ریل،‌ هواپیمایی با سرعت 10 ماخ (ده برابر سرعت صوت) و یک شوک برق قوی که بتواند شهری کوچک را روش کند، احتیاج دارد.

این سیستم درواقع یک توپ مغناطیسی 3 کیلومتری است که یک جت مافوق صوت را پرتاب می‌کند. این جت به کمک این شلیک پرانرژی می‌تواند تا ارتفاع 60 کیلومتری (200 هزار پایی) پرواز کند و از آن‌جا محموله خود را به مدار پرتاب کرده و به زمین باز گردد.

هرچند این روند پیچیده‌تر از پرتاب موشک‌های فعلی است، اما مهندسان اظهار کرده‌اند که این روش از انعطاف بیشتری برخوردار است. ناسا با این فناوری می‌تواند با کسری از نیروی محرکه مورد استفاده در موشک‌های امروزی، در یک روز ماهواره‌ای 5500 کیلویی را به مدار بفرستد و در روز دیگر، فضاپیمایی سرنشین‌دار را به ماه بفرستد.

در آوریل / فروردین گذشته، رئیس‌جمهور آمریکا از ناسا خواسته بود تا روشی کم‌هزینه‌تر از روش معمول راکتی برای پرتاب فضاپیما ارائه کند. این روش ممکن است به نظر جالب باشد، اما به گفته استن استار، فیزیک‌دان مرکز فضایی کندی ناسا، مانند سایر طرح‌های بدون راکت برای ورود به فضا، تمام فناوری‌های مربوطه به اندازه‌ای پیشرفته هستند که می‌توان در 10 سال آینده آن‌ها را آزمایش کرد.

http://khabaronline.ir/detail/117426/science/2688

lockheedf-22 · دی 94

نمونه ای ازگلوله توپ 800 میلیمتری که قرار بود توسط این توپ غول پیکر استفاده شود :

مدلی از Schwerer Gustav در موزه راه آهن شهر اوترخت، هلند

**MR9** · خرداد 0

مشت آهنین ورماخت

ابرتوپ دورا

ابر توپ ورماخت در جنگ دوم جهانی ، داستان علاقه ارتشها به داشتن قدرت آتش برتر در میدان های نبرد است ، با این حال ، دورا ، بعنوان یک جنگ افزار توپخانه ای با کالیبر 800 م.م ، تاج سلطنتی ارتش آلمان در جنگ دوم جهانی بشمار می رفت که شرکت مشهور کروپ سازنده آن بود .به تقریب ، همانند سایر جنگ افزارهای آلمانی در جنگ دوم ، تصور استفاده از دورا در عملیات رزمی ، تمامی تصورات قبلی در خصوص توپخانه متعارف را برهم می زند ، اما بر خلاف جذابیت ظاهری ، برخی ناظران و تاریخدانان معتقدند که اثر بخشی این سلاح و از همه مهمتر ، منایع سرمایه ای مصرف شده برای آن به هیچ عنوانی توجیه نظامی را بدنبال خود نمی کشید . به همین ترتیب ، این توپ ، همانند سوپرتانک ماوس ، سلاحی برای جنگ محسوب نمی شود ، بلکه تنها برای تبلیغات کاربرد پیدا می نمود . با این حال ، هیتلر و ژنرالهایش امید زیادی به این توپ داشتند ولی نتایج حاصله از آن بسیار ناچیز قابل ارزیابی است .

پرفسور اریش مولر

فاز نخست : ایده طراحی و ساخت دورا از کجا آغاز شد ؟

ایده اولیه برای ساخت این ابرتوپ ، عملیاتی نمودن یک آتشبار توپخانه قدرتمند بر روی پیکر بندی ریلی ( راه آهن ) بود تا بواسطه استفاده از این خطوط ، توپ فوق با کالیبر800 م.م برای درهم کوبیدن دژهای مرزی ماژینو ( فرانسه ) و ابن امائل ( بلژیک ) به کار رود . این وظایف بطور مستقیم از سوی سرفرماندهی okw در جریان بازدید از خطوط تولید سلاح شرکت کروپ به مدیران این کارخانه محول شد . این دستور که درسال 1936 صادر گردید ، ناشی از تجربه طراحان کروپ در تولید آتشبارهای توپخانه ای سنگین در جنگ نخست جهانی بشمار می رفت ، در نتیجه مرحله اول ، یعنی انتخاب سازنده برای این توپ ابر سنگین ، مسیر درستی را در پیش گرفت .

مقایسه ابعاد دورا و TEL توچکا

براساس طراحی صورت گرفته ، دورا قرار بود یک آتشبار کالیبر 800 با قابلیت شلیک پرتابه هایی به وزن 7 تن ( در مقام مقایسه ، هم وزن تانکهای سبک این دوره زمانی ) در زوایای 65+ درجه ودر یک برد 35 تا 45 کیلومتری را داشته باشد . آزمایشاتی که قبل از جنگ صورت گرفت، نشان می داد که پرتابه شلیک شده از دورا توانایی نفوذ به درون یک صفحه زرهی به ضخامت یک متر ، لایه های بتونی به ضخامت 7 متر و زمین با جنس خاک به ضخامت 30 متر را در اختیار دارند . این برنامه که توسط یکی از طراحان مشهور کروپ ، پرفسور اریش مولر که تجربه زیادی در طراحی سامانه های متفاوت توپخانه ای داشت ، سرپرستی می شد ، نهایتا در سال 1937 توسعه اولیه خود را پشت سرگذاشت و پس از تایید ارتش ، سفارش ساخت آن به کروپ ارائه شد .

با این حال ، علیرغم وضعیت پیشرفته صنعتی آلمان در آن زمان ، مشکلات بسیاری بر سرراه طراحی و تولید این توپ پدید آمد . بدین معنی که نخست بحران های ملی شدید آلمان و همچنین تاثیر شدید محدودیتهای ناشی از پیمان ورسای و دخالتهای متعدد سیاستمداران جمهوری وایمار باعث شد تا روند تولید با دست اندازهای متعددی روبرو گردد تا جایی که ارتش برای خرید توپهای ضد هوایی کالیبر کوچک نیز مشکلات زیادی داشت ، چه به اینکه قصد عملیات نمودن یک ابرتوپ وجود داشته باشد .

https://www.aparat.com/v/0MC34

علیرغم تمامی این مشکلات ، دورا در نهایت به سال 1941 مونتاژ شد ، در حالی که تا آن زمان ، استحکامات ماژینو که قرار بود پرتابه های 7000 کیلوگرمی دورا آن را تخریب کند ، بواسطه اجرای تاکتیکهای بلیتزگریک معنی وجودی خود را از دست داد و استحکامات ابن امائل بلژیک نیز تنها با استفاده از 85 نیروی چترباز که بواسطه گلایدر بر روی آن فرود آمدند ، به اشغال درآمد . بدین ترتیب ، مجموعا" تا پایان جنگ ، تنها دو قبضه از این ابرتوپ با نام های "دورا" و "گوستاو" تولید گردید که گفته شده نامگذاری توپ دوم از روی مدیرعامل وقت کروپ ، (گوستاو کروپ) صورت پذیرفت . این دو قبضه توپ برای ارتش چیزی در حدود 10000000 رایش مارک هزینه در پی داشت که در مقایسه با پرداخت این مبلغ ، امکان خرید 250 قبضه توپ 150 م.م FH-18 یا 20 قبضه توپ دوربرد 240م.م K-3 با مزیتهای بهتر برای ورماخت ، امکان پذیر می گردید .

1200px-150mm_sFH18_howitzer_base_borden_

به اعتقاد ژنرالهای ورماخت ، تولید تعداد بیشتری از توپهای اف.اچ-18 (راست ) و کی-3 (چپ) می توانست تاثیر گذاری بیشتری بر روی روند جنگ در جبهه شرقی داشته باشد

فاز دوم : خدمه بزرگترین توپ دنیا

ابعاد ابرتوپ دورا ، در زمان خود تا امروز ، چیزی در حدود تصورات نویسندگان داستان های علمی – تخیلی بشمار می رفت .در ظاهر امر ، کالیبر این توپ ، 800 م.م ذکر شده ، در حالی که بطور دقیق ، کالیبر دورا چیزی در حدود 807 م.م بود . وزن لوله این توپ به طول 32.48 متر ، به 400 تن بالغ می شد و وزن کامل توپ ، پس ازقرارگرفتن برروی پیکربندی ریلی ، به 1350 تن می رسید .

پرتابه های استاندارد دورا که می بایست با آن ، اهداف مورد نظر منهدم گردد نیز در زمان خود غول آسا بشمار می رفت . وزن مهمات انفجاری هر پرتابه به 4.8 تن ( 4 برابر کلاهک یک موشک بالستیک ) می رسید ، در حالی که نسخه هایی که برای نفوذ به دورن زره های فلزی استفاده می شد تا 7.1 تن نیز ذکر شده است . این کاراکتر وزنی در مقایسه با تانکهای ویکرز 6 تنی بخوبی نشان دهنده سنگین بودن مهمات مورد استفاده در دورا بود ، ضمن اینکه نسخه متعارف تا 52 کیلومتر و نسخه ضد زره آن تا 38 کیلومتر برد داشت .

34161527613_a6a1bf75e4_o_8e3c1ec6f5ebdb8

شیوه انتقال این توپها نیز در نوع خود جالب توجه بود . دورا برای انتقال به محل شلیک ، ابتدا به قطعات کوچکتر تقسیم می شد ، در حالی که بطور همزمان ، محل شلیک می بایست براساس پارامترهای استاندارد ، آماده سازی می شد .

1- نخستین محموله قطعات منفصل شده با قطاری که 43 واگن داشت به محل مورد نظر منتقل می گردید که شامل پرسنل و تجهیزات استتار نیز می شد . در واقع امر ، این تعداد واگن تنها در مراحل بمباران سواستوپل ( 1942 ) در معرض استفاده قرار گرفت .

2- قطار دوم ، حامل 16 واگن می بود که جرتقیل مونتاژ و تجهیزات پشتیبانی را با خود حمل می نمود .

3- سومین قطار با 17 واگن ، بخشی از مجموعه کارگاه ها و بخشهای تثبیت کننده توپ را با خود حمل می کرد .

4- قطار چهارم لوله توپ 400 تنی ، را منتقل می نمود

5- و درنهایت ، قطار پنجم با 10 واگن ، مسئولیت حمل مهمات مورد نیاز و خرج های شلیک را که می بایست بصورت مصنوعی در دمایی حدود 15 درجه نگهداری می شد را به محل شلیک منتقل می کرد .

روند انتقال این تجهیزات به تنهایی بین 3 تا 6 هفته طول می کشید و نصب کامل توپ نیز به 3 روز وقت نیاز داشت . درصورتی که همه شرایط بصورت طبیعی و برنامه ریزی شده انجام می شد ، جرثقیلهای مستقر در راه آهن ، در حالی که از موتورهایی به قدرت 1000 اسب بخار استفاده می کردند ، مراحل مختلف مونتاژ را پشتیبانی می نمودند .

Schwerer_Gustav_shell_by_Daniel_Perez_Su

مقایسه ابعاد پرتابه کالیبر 807 م.م دورا

در این میان ، گرچه مسولیت حمل دورا با خطوط ریلی بود ، اما قطار های حامل این تجهیزات پس از مونتاژتوپ ، توانایی عبور از روی خطوط معمولی را نداشتند ، به همین دلیل این توپ می بایست تنها از روی خطوط ریلی ویژه ای که مخصوصا برای این کار ایجاد می شد ، حرکت و مبادرت به شلیک نمایند که این امر توسط یک مجموعه با 40 محور و 80 چرخ ( 40 چرخ در طرفین ) صورت می پذیرفت .

در کنار حجم عظیم تجهیزات و پرسنل برای استفاده از این توپ ، نخستین کاربرد عملیاتی دورا در سواستوپل ( روسیه ) چیزی نزیک به 4000 نفر از ارتش آلمان و بخش غیر نظامی این کشور را که رقم بی سابقه ای نیز هست را بخود مشغول نمود که این رقم شامل تمامی پرسنل از جمله نیروهای حفار و بطور خاص 250 کارگر مهندسی نیز می شد . در حوزه دفاع از این توپ، ارتش آلمان چیزی در حدود 400 نفر را در یگان ضد هوایی مامور به دورا به کار می برد که به توپهای ضد هوایی 88 م.م و تیربارهای 20م.م مسلح بودند . علاوه براین ، 500 نفر مامور به یگان پدافند شیمیایی نیز در سازمان رزمی این توپ مستقر می شد که وظیفه اجرای استتار با دود را نیز بر عهده داشت .

فاز سوم : آیا دورا اثربخشی مشخصی بر روند عملیات جنگی برجای گذاشت ؟

اگرچه دورا قدرتمندترین آتشبار توپخانه ای در جنگ دوم جهانی محسوب می شد ،اما به تقریب هیچ نقش مهمی در طول نبردها ایفا ننمود . با وجود اینکه اثر شلیک پرتابه های سنگین این توپ ، چشمگیر بود ، با این حال ، نتوانست آنچه که ماهیت تغییر دهنده جریان جنگ نامیده میشود را بخوبی به نمایش گذارد . هر شلیک دورا ، باعث شکستن ظروف شیشه ای و چینی تا فاصله 3 کیلومتری از محل می گردید ، اما دستیابی به چنین نتیجه ای ، در حداکثر برد تقریبا غیر ممکن بود . براساس اسناد موجود ، دورا در جریان محاصره سواستوپل ، چیزی نزدیک به 48 گلوله بسمت استحکامات این شهر از 5 تا 17 ژوئن 1942 شلیک نمود که برخی معتقدند که تنها 5 گلوله ضد بتون به هدف اصابت نمود ( 10.4 درصد ) . دیده بانان آلمانی حداقل اصابت 7 گلوله شلیک شده را ثبت نکردند (14.5 درصد ) . برای 36 شلیک بعدی ،میزان خطا به صدها متر می رسید .

در 26 ژوئن 1942 ، پنج شلیک دیگر ثبت شد که نتیجه این آتشباری مشخص نشد . اعتقاد براین است که تنها موفقیت دورا در طول این شلیکها را میتوان در انهدام کامل انبار مهمات سواستوپل مستقر در عمق30 متری ساحل شمالی خلیج سِوِرنایا دانست که فقط با یک گلوله از میان رفت . این مساله در خاطرات ژنرال مانشتاین بوضوح ثبت شده است .

Bundesarchiv_N_1603_Bild-1172C_Russland2

آتشبارهای ساحلی استحکامات سواستوپل ، یکی از قربانیان شلیکهای دورا بشمار می رفت

ارزیابی های صورت گرفته در ستاد کل ارتش در همان زمان نشان می داد که اثر بخشی این سلاح محدود است ، به همین دلیل دستور مستقیم OKW براستفاده از این توپ برای تخریب استحکامات دفاعی و آتشبارهای توپخانه ساحلی این شهر قرار گرفت که نتیجه ملموس آن انهدام انبار مهمات شهر بود . بعدها ، سرلشکر هالدر ، رییس ستاد ارتش بطور خلاصه در یادداشتهای خود اذعان نمود که دورا یک اثر هنری واقعی و در عین حال بی فایده است . اما خوشبختانه!!! ارتش آلمان 10 میلیون رایشمارک بر روی چیزی هزینه نمود که تنها برای تبلیغات و نه جنگ استفاده شد . درصورتی که شرکتهای آلمانی به جای دورا ، 250 قبضه هویتزر سنگین کالیبر 150 م.م تولید می کردند ، آنگاه روسها روزهای به مراتب سخت تری را پشت سر می گذاشتند .

با این حال ، گزارشهایی در دست است که نشان می دهد ، احتمالا ورماخت قرار بود از این توپ برای سرکوب قیام ورشو استفاده نماید ،اما این اطلاعات فاقد سند و مدرک متقن بوده و نمیتوان به آن استناد کرد ، ضمن اینکه میتوان احتمال داد که اثر بخشی آن بسیار محدود ( درصورت کاربرد ) باشد . از میان دو قبضه توپ تولید شده ، تنها "دورا" درگیری واقعی را تجربه نمود و توپ گوستاو هرگز وارد نبرد نگردید . سومین توپ نیز با شناسه "گوستاو قد بلند" هرگز تا پایان جنگ تکمیل نشد .

پی نوشت :

استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به ذکر دقیق منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری ) بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

AliMH · خرداد 0

این تاپیک رو دیدم گفتم یه خاطره ای تعریف کنم که مربوط به همین هویتزر هست. البته اف تاپیک هست و اگر مدیریت خواست می تونه حذفش کنه.

سه چهار سال پیش بود که با نماینده یه شرکت آلمانی کار می کردم ،یه روز داشت صحبت می کرد حسابی پز میداد که آره ما در فلان سال چنین لوله ای رو (لوله توپ هویتزر فوق) رو با تکنولوژی اون سال ها ساختیم و .... چند وقت گذشت و یه شفت قطوری از دستگاهشون شکست و اتفاقا در حضور نماینده هم بود که شکست.. منم برگشتم بهش گفتم چی شد؟ شکست؟ مگه نمی گفتی ما فلان سال فلان کار رو کردیم!!! به خنده یه حرفی زد، گفت اون موقع آلمانی آلمانی بود، الان بیشتر مست می کنند.

فقط این رو بهتون میگم، برای منی که زیاد با این آلمانی ها کار کردم و اشتباهات بسیار خنده دارشون رو دیدم و توانایی های داخلی رو، اگر ما بخوایم چیزی رو بسازیم خیلی بهتر از آلمانیش رو می تونیم بسازیم (حالا ایتالیایی و غیره که اونها دیگه کلا تعطیلند رو بیخیال بشید)