نسل آینده شناورهای نظامی (قسمت هشتم)

[RezaKiani 1,919]

سیادت 400 ساله بریتانیا بر نیمی از جهان به دست نیامد مگر به واسطه قدرت دریایی آن کشور. نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا نیز -به همراه دیگر قدرتهای دریایی- خود را برای ورود به قرن جدید و نیازهای نظامی آن آماده می سازد. تا کنون جایگزینی ناوشکنهای قدیمی تایپ 42 به وسیله ناوشکنهای مدرن تایپ 45 قطعی شده است اما برای جایگزینی ناوچه های تایپ 22 و تایپ 23 هنوز شناوری درنظرگرفته نشده است. بریتانیا نیز مانند آمریکا هنوز گزینه نهایی خود را برای نبردهای فردا انتخاب نکرده است.

ناوشکن تایپ 45

ناوشکن های تایپ 45 به نام ناوهای کلاس دی یا کلاس دارینگ نیز شناخته می شوند و مدرنترین شناورهای رزمی نیروی دریایی سلطنتی به حساب می آیند. انتظار می رود که اولین آنها -اچ ام اس دارینگ- در سال 2009 عملیاتی شود. لرد اول دریاداری -دریاسالار سر آلن وست- پس از به آب انداختن دارین اظهار داشت که این ناو تواناترین ناوشکن نیروی دریایی بریتانیا تا کنون بوده است. این شناور بزرگترین ناو اسکورت ساخته شده توسط بریتانیا از 50 سال پیش تا به حال است و گفته می شود که قدرت آتش یک فروند شناور تایپ 45 از تمامی شناورهای قدیمی تایپ 42 بیشتر است. تا به امروز، ساخت 6 فروند شناور جدید قطعی شده است و انتظار می رود که پس از سال 2009 جمعا 8 شناور از این کلاس وارد خدمت نیروی دریایی سلطنتی شوند.
در ابتدای دهه 90 بریتانیا نیاز به یافتن جایگزین برای ناوشکنهای تیپ 42 خود را احساس کرد. بریتانیا با 7 کشور دیگر عضو ناتو به بررسی ساخت یک شناور مشترک -پروژه "ان اف آر 90"- پرداختند. کمی بعد، پروژه ان اف آر 90 لغو شد. پس از آن، بریتانیا به همراه فرانسه و ایتالیا پروژه "افق" را آغازکردند که به دلیل نیازهای عملیاتی متفاوت این سه کشور، بریتانیا از آن پروژه هم پای پس کشید و به تنهایی ساخت شناور مورد نیاز خود را پیگیری کرد.
در نوامبر سال 1999 شرکت مارکونی به عنوان مقاطعه کار اول ساخت تایپ 45 برگزیده شد. 7 روز بعد صنایع هوافضای بریتانیا و مارکونی به هم پیوستند و غولی به نام "بی آ ئی سیستمز" را تشکیل دادند. ساخت تایپ 45 تحت مدیریت شرکت جدید ادامه یافت.
تایپ 45 به صورت معنی داری از ناوهای قدیمی تایپ 42 بزرگتر هستند. تناژ این کشتی تقریبا 1.5 برابر ناوهای کلاس تایپ 42 است ولی با این وجود، خدمه تایپ 45 در حدود 100 نفر از خدمه تایپ 42 کمتر است. این کاهش شگفت انگیز به دلیل استفاده از سیستمهای کامپیوتری و خودکار در اداره تایپ 45 می باشد. نفرات کمتر و اندازه بزرگتر به معنی اتاقهای بزرگتر و راحت تر برای خدمه شناور می باشد. درضمن، می توان 60 تفنگدار دریایی را به همراه تجهیزاتشان در تایپ 45 حمل کرد.
بدنه این ناو برای کاهش سطح مقطع راداری تطبیق داده شده است. در طراحی تایپ 45 سعی شده است که قطعات موجود بر روی عرشه ناوهای سنتی به درون بدنه منتقل شوند. زوایای بدنه به گونه ای طراحی شده اند که کمترین میزان امواج رادار را به سمت منبع امواج بازگردانند. تایپ 45 در زمینه طرح بدنه آشکارا تحت تاثیر لافایت فرانسوی بوده است.
بدنه تایپ 45 به صورت مشترک توسط بی آ ئی سیستمز و "وی تی گروپ" ساخته شده است. هر کدام از این دو شرکت مسئول ساخت قسمتهای متفاوتی از بدنه هستند. درنهایت 6 ماجول بزرگ جداگانه ساخته شدند و پس از حمل به حوضچه خشک به یکدیگر مونتاژ شدند.
تایپ 45 شناوری است که اختصاصا برای دفاع هوایی ساخته شده است و ماموریت آن بر اساس نیازهای عملیاتی ناتو پس از پایان جنگ سرد تعریف شده است. تجهیزات الکترونیکی و موشکهای نصب شده بر روی این شناور به آن اجازه درگیری با هواگردهای دشمن را در فاصله نزدیک و یا دور می دهند. قلب این تجهیزات دفاعی یک طرح مشترک ایتالیایی-فرانسوی-بریتانیایی به نام "پامز" است. پامز از یک رادار رهگیر سامپسون برای یافتن اهداف و هدایت آتش استفاده می کند. اطلاعات جمع آوری شده توسط این رادار یک موشک انداز 48 سلولی سیلور -مجهز به موشکهای آستر- را تغذیه می کند. پامز می تواند چندین موشک را در یک لحظه هدایت کند. موشک انداز سیلور نیز به گونه ای ساخته شده است که در آینده می توان از موشکهای پیشرفته تر در آن بهره گرفت. گفته می شود که رادار سامپسون می تواند هواگردی به اندازه توپ بیس بال و با سرعت 3 برابر صوت را رهگیری کند.
تایپ 45 به موشکهای کروز مسلح نشده است ولی ظرفیت کشتی به اندازه ای زیاد است که در صورت نیاز به سادگی می توان آن را به موشکهای کروز مسلح ساخت. به علاوه می توان تایپ 45 را به موشکهای ضدکشتی هارپون نیز مسلح کرد.
دارینگ توانست در طی یک آزمایش در آگوست سال 2007 در طی 70 ثانیه به سرعت 29 گره دریایی دست پیداکند.

مشخصات
تاریخ سفارش ؟
تاریخ شروع پروژه مارس 2003
تاریخ به آب انداختن اول فوریه 2006
تاریخ به خدمت گرفته شدن 2008-2009
وزن کامل 7350 تن
طول 152.4 متر
عرض 21.2متر
آبخور 5 متر
پیشرانه 2 توربین گازی رولزرویس/نورث روپ گرومن هر یک به توان 21.5 مگاوات؛2 موتور الکتریکی هر یک به توان 20 مگاوات؛2 محور متصل به 2 پروانه که به صورت خودکار سرعت آنها کنترل می شود.
سرعت 29+ گره دریایی
برد 7000 گره دریایی با سرعت اقتصادی
خدمه 190 نفر
هلیکوپتر 1 فروند هلیکوپتر لینکس مسلح شده به موشکهای ضدکشتی و اژدر یا 1 فروند هلیکوپتر مرلین

تجهیزات الکترونیک پرتاب کننده فریبنده ضدموشک سیگنات؛فریبنده ضداژدر اس اس تی دی اس؛رادار چند منظوره رهگیر سامپسون؛رادار مراقبت سه بعدی برد بلند اس 1850ام؛سونار ام اف اس 7000؛

تسلیحات موشک انداز 48 سلولی سیلور؛2 قبضه توپ 20 میلیمتری ولکان فالانکس یا 2 قبضه توپ ضدهوایی 30 میلیمتری اورلیکن؛1 قبضه توپ دریایی 114 میلیمتری مارک 8



آر وی تریتون

در انتهای قرن بیستم نیروی دریایی سلطنتی پروژه "شناورهای رزمی آینده" را برای جایگزینی ناوچه های تیپ22 و تیپ 23 خود ارائه داد. قرار بود که شناورهای جدید به صورت شناورهایی چند منظوره طراحی و ساخته شوند ولی به صورت مشخص از توان ضدزیردریایی قویتری برخوردار باشند. شناور آزمایشی آر وی تریتون پاسخی به این برنامه بود. هزینه پروژه توسط آژانس ارزیابی و تحقیقات دفاعی (QinetiQ که معمولا DERA نیز نامیده می شود)تامین شد. در آگوست 1998 وزارت دفاع مقاطعه ساخت شناور جدید را به شرکت "واسپور ثورنیکرافت" واگذارکرد.
تریتون نام خدای دریاها است که یک نیزه 3 شاخه مشخصه او است و چون شناور آزمایشی جدید از یک طرح 3 تکه (Trimaran بدنه ساخته شده از 3 قسمت که بیشتر در کشتی های تفریحی و ورزشی استفاده می شود)بهره گرفته بود نام تریتون را بر آن نهادند. تریتون بزرگترین تریماران ساخته شده در جهان است که پیشرانه آن را موتورهای درون سوز تامین می کنند.
تریتون در سال 2000 به آب انداخته شد و در سال 2001 تحت یک سری آزمایشهای سخت قرارگرفت تا ثابت شود که می توان بدنه تریماران را با موفقیت در شناورهای بزرگ جنگی بکارگرفت. بزرگترین مسئله برای نیروی دریایی نحوه پهلوگیری این شناور جدید در بندرگاه ها و یا درکنار دیگر شناورهای سنتی نیروی دریایی بود. نیروی دریایی تا کنون چنین تجربه ای را از سرنگذرانده بود. علاوه بر آن، برای اولین بار عملیات نشست و برخاست هلیکوپتر از عرشه یک تریماران بر روی شناور تریتون انجام گرفت. وزارت دفاع ایالات متحده نیز از نزدیک شاهد آزمایشهای متحد اروپایی خود بود. تریتون در یک مانور به همراه شناورهای گارد ساحلی آمریکا شرکت کرده است.
یکی از آزمایشهای که بر روی تریتون انجام شد آزمایش رسیدن به سرعتهای گوناگون در وضعیتهای مختلف دریا بود. یک سیستم تعادل خودکار وظیفه حفظ تعادل شناور را در دریای متلاطم برعهده دارد.
تریتون با موفقیت آزمایشهای تجدید آذوقه در میان دریا، بارگیری کامل و یدک کشیدن قایقهای کوچک را از سرگذراند. تریتون ثابت کرد که می تواند به تمام توانایی های یک شناور با بدنه سنتی دست پیداکند.
پس از پایان این سفر، تریتون برای دیگر تکنولوژی های بکارگرفته شده در ساختمانش از جمله پروانه های کامپوزیتی دوباره به دریا بازگشت. این پروانه ها 2.9 متر قطر داشتند و نسبت به پروانه های معمولی بکاررفته در شناورهای سنتی وزن کمتری داشتند. این امر، لرزش و در نتیجه سروصدای حاصله از چرخش پروانه در آب را کمتر می کند. خروجی اگزوز موتورها از بین قسمتهای بدنه و به گونه ای خارج می شود که توانایی موشکهای مادون قرمز برای هدف قراردادن شناور به حداقل برسد. مانند دیگر شناورهای قرن آینده توانایی حرکت پنهان از عناصر اساسی طراحی تریتون بود.
آشیانه تریتون می تواند یک فروند هلیکوپتر لینکس یا پهپادهای کوچک را در خود جای دهد.
پس از لغو شدن پروژه "شناورهای رزمی آینده" توسط نیروی دریایی سلطنتی تریتون به شرکت "گاردلاین مارین ساینس لیمتد" فروخته شد تا به عنوان یک کشتی تحقیقاتی چند منظوره در زمینه اقیانوس شناسی بکاررود. تریتون به سنسورها و ادوات نقشه برداری و ناوبری جدیدی مجهز شد.
تریتون برای به هوافرستادن یک بالون آزمایشی به عنوان سکوی پرواز انتخاب شد. این غول هلیومی به ارتفاع آسمان خراش امپایر استیت بود و قراربود که با 2 خدمه به ارتفاع 132000 پا صعودکرده و رکورد ارتفاع بالونهای سرنشین دار را بشکند. این کوشش در سپتامبر 2003 شکست خورد.
در دسامبر 2006 تریتون طبق یک قرارداد به استرالیا داده شد تا برای نگهبانی آبهای ساحلی شمال استرالیا بکارگرفته شود. تریتون به 2 قبضه مسلسل کالیبر 50 مسلح شد و 28 افسر نظامی هدایت آن را برعهده گرفتند. تریتون در میانه ژانویه 2007 به استرالیا رسید.
مزیتهای یک بدنه تریماران به بدنه سنتی را می تواند در موارد زیر دانست: قیمت کمتر، سطح مقطع راداری کمتر، سرعت بیشتر، پایداری بیشتر، ظرفیت بیشتر. این گونه شناورها را می توان برای ماموریتهای گوناگونی مانند گشت ساحلی، حمل بار و حمل هواگردهای کوچک پنهان بکارگرفت.
نیروی دریایی سلطنتی برای جایگزینی ناوچه های تایپ 22 و تایپ 23 اکنون 3 پروژه را در دست دارد که به صورت موازی بر روی توسعه آنها کارمی شود. شاید که یک نمونه چندمنظوره از ناوشکنهای تایپ 45 برای رسیدن به این هدف در آینده ساخته شود.


مشخصات
تاریخ سفارش 1998
تاریخ شروع پروژه ؟
تاریخ به آب انداختن می 2000
تاریخ به خدمت گرفته شدن آگوست 2000
وزن کامل 2236 تن
طول 98.7متر
عرض 22.5 متر
آبخور 3متر
پیشرانه 2 ژنراتور دیزل به توان 2 مگاوات و 2 موتور الکتریکی هر یک به توان 350 کیلووات
سرعت 18 گره دریایی
برد نامعلوم
خدمه 12 نفر
هلیکوپتر 1 فروند هلیکوپتر لینکس

تجهیزات الکترونیک تجهیزات ناوبری مارین بریجمستر ساخت نورث روپ/گرومن؛2 رادار اس و ایکس؛2 گیرنده جی پی اس؛تجهیزات ارتباطات ماهواره ای؛سونار

تسلیحات ندارد





1- عرشه پرواز هلیکوپتر 2- رادار ناوبری 3- رادار بردبلند جستجوی سطح/هوا 4- دکل ارتباطی 5- مسلسل سبک 6- رادار چندمنظوره کنترل آتش 7- سیستم کنترل آتش 8- موشک انداز 48 سلول عمودی 9- توپ سینه کشتی 10- سونار
نسبت اندازه شناورهای قدیمی تایپ 42 در برابر شناورهای تایپ 45 در پایین تصویر دیده می شود.



اچ ام اس دارین



تریتون

منبع مجله جنگ افزار
نویسنده رضا کیانی موحد