سامانه‌ی کنترل آتش AEGIS

[Electro_officer 13,797]

به جرات میشه گفت این سیستم مهم‌ترین سیستم‌ استفاده‌شده در ناو‌های مدرن و پیشرفته‌است. تو اين مقاله اين سامانه رو خدمتتون معرفي مي‌كنم. این نکته رو یادآور میشم که یه سری مطالب در رابطه با شناورهای مجهز به این سیستم رو سایت قرار دادم و تمام ناوهای محافظ و ناوشکن‌های مجهز به این سامانه رو خدمتتون معرفی کردم.
سیستم کنترل آتش AEGIS
سامانه‌ی AEGIS، سیستمی است مرکب از چند سیستم دفاعی که اولین بار توسط نیروی دریایی ایالات متحده مورد استفاده قرارگرفت. این سیستم هم به صورت تک واحدی و هم به صورت شبکه‌ای از چند شناور کاربرد دارد. این سیستم یکی از پیشرفته‌ترین و کارآمدترین سیستم‌های دفاعی به کار رفته در شناورهای جنگی محسوب می‌شود. نیروی دریایی کشورهای ژاپن، اسپانیا، نروژ و کره سامانه را جهت استفاده در شناور‌های خود به‌کاربرده‌اند. نیروی دریایی استرالیا نیز خواستار استفاده از این سیستم در ناوشکن‌های خود است.در کل تعداد 108 فروند شناور مجهز به این سیستم در سراسر دنیا و در 5 کشور وجود دارند.
در ابتدا سامانه از موشک‌ها و رادار RCA استفاده‌می‌کرد که توسط شرکت General Electric طراحی و توسعه داده‌شده‌بود. در سال 1992 امتیاز توسعه و تولید این سیستم به Martin Marietta فروخته شد.
به علت اینکه این سامانه، سیستم اصلی نصب‌شده در یک شناور محسوب می‌شود؛ از شناورهای مجهز به این سیستم اشتباها تحت عنوان شناورهای کلاس AEGIS یاد می‌شود. در واقع سیستم راداری نصب‌شده در شناورهای مختلف، متفاوت است.
معرفی
سیستم AEGIS یک سیستم رهگیری و دفاعی پیشرفته است که که از رایانه‌ها و رادارهای قدرتمندی جهت رهگیری و مقابله با واحد‌های دشمن استفاده می‌کند. این سامانه پیشرفته‌ترین سیستم جنگی دریایی محسوب می‌شود و اولین سیستمی است که به تنهایی قادر به شناسایی واحدهای هوایی، سطحی و زیرسطحی است.
این سیستم شامل رادار SPY-1، سیستم‌های کنترل آتش MK 99 و ORTS، سلول‌های شلیک عمودی MK 41، اتاق کنترل و تصمیم‌گیری و موشک‌های SM-2 است. در ضمن این سیستم کنترل اژدرها و توپ‌های شناور را نیز در اختیار دارد. سامانه‌ی AEGIS توسط سیستمی پیشرفته، کشف-رهگیر خودکار، چندکاره، مجهز به رادارهای لایه‌ای سه‌بعدی AN/SPY-1 کنترل می‌شود. از این رادار تحت عنوان the Shield of the Fleet، محافظ ناوگان یاد می‌شود. رادار SPY رادار قدرتمندی است به گونه‌ای که تجسس، رهگیری و کنترل و هدایت موشک‌ها را به طور همزمان انجام‌میدهد و قادر است این فرآیند را برای بیش از 100 هدف که در فاصله‌ی بیش از 100مایل دریایی (190کیلومتر) قرار دارند انجام دهد.
سامانه‌ی AEGIS هدایت اولیه‌ی موشک‌ها را با استفاده از رادار AN/SPY-1 انجام می‌دهد و جهت هدایت نهایی موشک‌ها از رادار AN/SPG-62 استفاده‌می‌کند. این به این معنی است که سیستم یادشده توانایی هدف‌گیری تعداد زیادی از اهداف را دارد.
بخش هدایت و تصمیم‌گیری کامپیوتری سامانه مهترین بخش و در واقع هسته‌ای اصلی AEGIS می‌باشد. این بخش از سامانه آن را قادر می‌سازد تا با تعداد زیادی از تهدیدات مختلف مقابله کند. سامانه‌ی AEGIS همچنین توانایی انجام دفاع ضد موشکی را نیز داراست. و می‌تواند با موشک‌های کوتاه‌برد و برد‌متوسط دشمن مقابله کند.
مرکز کنترل اطلاعات



ساخت و توسعه
حوالی سال 1950 نیروی دریایی ایالات متحده موشک‌های هدایت‌شونده را جایگزین توپ در شناورهای خود کرد. این موشک‌ها تا سال 1960 تسلیحات خوبی محسوب می‌شدند اما نیروی دریایی ایالات متحده متوجه شد که این موشک‌ها از لحاظ زمان واکنش‌دهی و قدرت آتش مشکل دارند و شناورها در مقابل موشک‌های ضدکشتی دشمن آسیب‌پذیرند.
به همین دلیل نیروی دریایی ایالات متحده برنامه‌ای را جهت مقابله با موشک‌های ضدکشتی دشمن آغاز کرد. این پروژه ASMS یا Advanced Surface Missile System نام گرفت. در این پروژه ابتکارات مهندسی جدیدی صورت گرفت تا نیازهای پروژه برطرف شود. سیستم ASMS بعدها یعنی در سال 1969، AEGIS نام گرفت. AEGIS نام پوشش محافظ الهه‌ی یونانی به نام Zeus است. این نام توسط کاپیتان L. J. Stecher مدیر سابق پروژه تسلیحاتی Tartar پیشنهاد شد. زمانی که بحث بر سر نام پروژه‌ی ASMS بالا گرفت؛ کاپیتان دلیل دیگری برای مناسب بودن این نام آورد و آن را خلاصه‌شده‌ی عبارت Advanced Electronic Guided Interceptor System (سامانه‌ی الکترونیکی هدایت و راهبری) البته از این عبارت هیچگاه استفاده نشد. سازنده‌ی اصلی سامانه‌ی AEGIS یعنی Lockheed Martin نیز مانند نیروی دریایی هرگز از این عبارت استفاده‌نکرد.
Zeus و سپر حفاظتی AEGIS

مدل آزمایشی سامانه برای اولین بار در سال 1973 روی کشتی جنگی USS Norton Sound نصب شد تا کارایی آن امتحان شود. این اولین استفاده از یک سیستم راداری چندلایه‌ای دریایی بود. نیروی دریایی ایالات متحده اولین ناوشکن‌های مجهز به AEGIS را براساس طراحی بدنه و ماشین‌آلات ناوشکن‌های کلاس Spruance طراحی و توسعه داد. اولین ناوشکن از این دسته ناوشکن‌ Ticonderoga بود که دارای دو دسته لانچر موشک‌های Mark-26 در جلو و عقب بود. وارد به خدمت شدن ناوشکن ششم از این کلاس با نام Bunker Hill عرصه‌ی جدیدی را ایجاد کرد که به علت استفاده‌ی ناوشکن از سلول‌های شلیک عمودی Martin Marietta Mark-41 Vertical Launching System بود؛ که این امر قدرت آتش بیشتر، توان انتخاب موشک‌های متنوع و توان مقابله‌ی بیشتری به ناوشکن می‌داد. رادار بهینه‌شده‌ی AN/SPY-1B برای اولین بار در ناو Princeton استفاده‌شد که این امر پیشرفت دیگری در ضمینه‌ی سامانه‌ی AEGIS محسوب می‌شد. در ناو Chosin از کامپیوترهای پیشرفته‌تری استفاده شد که این امر قدرت پردازش بیشتری برای سامانه فراهم می‌کرد.
رادار Spy-1



در سال 1980 ناوشکنی طراحی شد که دارای طرح بدنه‌ی جدیدی بود که این امر باعث کم‌شدن سطح مقطع راداری شناور می‌شد، همچنین در این ناوشکن‌ها از سامانه‌ی AEGIS پیشرفته‌تری استفاده می‌شد. در سال 1991 شناور اول از کلاس Arleigh Burke تحت عنوان USS Arleigh Burke رسما وارد خدمت شد. به علت اینکه سامانه‌ی AEGIS تغییراتی در ساختار ناوشکن‌ها بوجود آورد اشتباها از ناوشکن‌های این کلاس تحت عنوان Aegis class یاد‌می‌شود.
ورژن دوم از ناوشکن‌های کلاس Arleigh Burke یا ARLEIGH BURKE CLASS FLIGHT IIA DDG که ساختشان در سال 1992 آغاز شد، رادار SPY، موشک‌های استاندارد، سیستم الکترونیکی و ارتباطی را بصورت یکپارچه درآورد. ناوشکن‌های Flight IIA که در سال 2000 ساخته‌شدند دارای آشیانه‌ی بالگرد جهت استفاده از دو بالگرد ضد زیردریایی و تهاجمی بودند. سامانه‌ی AEGIS بکاررفته در ساخت این ناوشکن‌ها هزینه‌ی ساخت هر واحد را به‌ مقدار 30میلیون دلار کاهش داد.
پرواز 655
در سال 1988 سامانه‌ی AEGIS درگیر بحرانی شد که علت آن هدف قرارگرفتن پرواز 655 هواپیمایی ایران توسط ناوشکن USS Vincennes بود که در پی آن 290 شهروند کشته‌شدند.
اداره‌ی تحقیقات ارتش ایالات متحده اعلام کرد که سامانه سالم بوده و هیچگونه مشکلی نداشته‌است. این نهاد اعلام کرد که اگر افسرفرمانده ناوشکن به طور دقیق به اطلاعات ارائه‌شده توسط سامانه توجه می‌کرد این حادثه اتفاق نمی‌افتاد؛ در واقع موقعیت روانی خدمه در آن لحظه به گونه‌ای بوده که به طور ناخودآگاه اطلاعات ارائه‌شده توسط سامانه را به گونه‌ای دیگر تشخیص داده و آن را دستکاری نموده‌اند! در واقع سامانه اشتباه نکرده ولی با اطلاعاتی که داده سبب بروز این حادثه شده‌است. اطلاعاتی که توسط سامانه ثبت شده و اطلاعاتی که توسط خدمه به افسرفرمانده اعلام شده به شرح زیر است:

سامانه‌ی AEGIS در نیروی دریایی سایر کشورها
1-نهادهای استرالیایی در آگوست سال 2004 اعلام کردند که این سامانه می‌تواند به عنوان هسته‌ی اصلی سیستم ناوشکن‌های آینده عمل کنند. ناوشکن‌هایی که از این سامانه در آنها استفاده‌خواهد‌شد جز کلاس Hobart می‌باشند. (البته هنوز نمیشه استرالیا رو به طور رسمی دارنده‌ی سامانه دونست.)
2-نیروی دریایی ژاپن در سال 1993 در تعداد 4 فروند ناوشکن‌های کلاس کنگوی خود از این سامانه (ورژنی که در ناوشکن‌های کلاس Arleigh Burke استفاده‌شد) استفاده‌کرد. همچنین ژاپن در سال 2000 از سامانه در دو ناوشکن بهبود‌یافته‌ی کلاس آتاگوی خود استفاده‌کرد. ناوشکن اول از این کلاس یعنی DDG 177 Atago، در 15 مارس 2007 رسما وارد خدمت شد.
3-نروژ با همکاری ایالات متحده و اسپانیا از این سامانه‌ی در ناوهای محافظ کلاس Fridtjof Nansen خود استفاده‌کرد. شناور اول با عنوان Fridtjof Nansen در سوم ژوئن 2004 به آب انداخته‌شد. شناور دوم از این کلاس با عنوان Roald Amundsen در ژوئن 2007 با پشت سرگذاشتن آنالیزهای دریایی رسما وارد خدمت شد. ناوهای کلاس Fridtjof Nansen نروژی در اسپانیا ساخته‌شدند و هزینه‌ی ساخت هر فروند 600میلیون دلار می‌باشد.
4-جمهوری کره‌ی جنوبی از نوع دیگری از سامانه‌ی AEGIS در ناوشکن‌های کلاس KDX خود استفاده‌کرد از اینناوشکن‌ها تحت عنوان KDX-III یاد می‌شود. شناور اول تحت عنوان King Sejong the Great در 25 می 2007 به‌آب‌انداخته‌شد.
5-اسپانیا در 5 ناو محافظ کلاس Álvaro de Bazán خود از این سیستم استفاده‌کرده که در حال حاضر حداقل 4 فروند از این ناوها عملیاتی‌اند.

منبع: http://en.wikipedia....s_combat_system
توجه!
استفاده از مطلب بدون ذکر نام مترجم و سایت میلیتاری مجاز نیست.


اگه این مقاله براتون مفید بود پنج تا صلوات به نیابت از این حقیر بفرستید. یاعلی.

[SAEID 2,832]

خیلی مفید و جالب بود. تقریبا در بحثهایی که یک طرف مربوط به نیروی دریایی آمریکا میشه اسمی هم از این سیستم برد میشود و تاکنون یک مطلب کامل درباره آن نداشتیم که با زحمت شما این کمبود برطرف شد. خسته نباشی. :lol:

[Babakim1 46]

خیلی برای این تاپیک زحمت کشیدی . ممنون . فردا در این مورد مطلب پست میکنم . :lol:

[hans 162]

خیلی عالی و مفید بود دستت درد نکنه. اون قسمتی که اطلاعاتی که دستگاه داده بود رو با اطلاعاتی که خدمه به افسر داده بود گذاشته بودی خیلی خوب بود. دنبال این بودم که بدونم دلیل امریکایی ها برای این که می گن اشتباهی بوده چیه که حالا فهمیدم. خدا لعنتشان کند :mrgreen: :lol:

[Electro_officer 13,797]

[Babakim1 46]

تاریخچه تکامل سیستم Aegis

1) ورژن 2 : در ناو کلاس TICONDEROGA آمریکا از ناو شماره CG 52 تا CG 58 استفاده شده که شامل سیستم پرتاب عمودی ، تامهاوک و ضد زیردریایی بود .

2) ورژن 3 : در ناو کلاس TICONDEROGA آمریکا از ناو شماره CG 59 تا CG 64 استفاده شد . این سیستم شامل رادار AN/SPY-1B و سیستمهای کامپیوتری AN/UYQ-21 میشد .

3) ورژن 4 : در ناو کلاس TICONDEROGA آمریکا از ناو شماره CG 65 تا CG 73 ، و Arleigh Burke DDG 51 از ناو 51 تا 67 مورد استفاده قرار گرفت . در این ورژن از سیستم کامپیوتری AN/UYK-43/44 استفاده شده بود .

4) ورژن 5 : در ناوهای سال 1992 معرفی شد که تلفیقی از سیستمهای کنترلی JTIDS ، لینک تاکتیکی دیاتا ورژن 16 ، سیستم جهت یاب CDF ، سیسم کامپیوتری AN/SLQ-32(V)3 ، سیستم AEGIS افزایش برد یافته ،

این ورژن در سه مرحله تکمیل شد :

ا) بهینه سازی رادار برای افزایش برد موسوم به AEGIS ER و سازگاری با موشکهای جدید .
اا) توسعه سیستمهایی چون DEC مخفف (Deceptive Electronic Countermeasures) ، الگوریتم TLC مخفف (Track Load Control ) ، پردازشگر Track Initiation بود .
ااا) در این مرحله JTIDS جدید و نمایشگر رنگی OJ-663 اضافه شد .

5) ورژن 6 : این ورژن در دو مرحله معرفی شد :

ا) برای آخرین ناوهای 1994 بررسی شد .
ااا) برای اولیت ناوهای 1997 در نظر گرفته شده بود . در ضمن سیستم دفاع موشکی بالستیک با نام TBMD مخفف (Tactical Ballistic Missile Defense) و نیز سیستم CEC مخفف (Cooperative Engagement Capability) نیز به AEGIS اضافه گردید . سیستمهای دیگری نیز مثل هماهنگ شدن با هلیکوپتر ها ، فیبر نوری ، انجام چند تغییر جزئی در رادار ، بهبود سیستمهای نمایشگر و در پایان معرفی آی دی موشکهای SEA SPARROW به سیستم .

6) ورژن 7 : برای ناوهای بین سال 1998 تا 2002 در نظر گرفته شد . باز هم رادار 3(AN/SPY-1D(V
بهینه شد . علاوه بر اینها آی دی موشکها و هواپیماهای جدیدی به سیستم معرفی شد و کل معماری سیستمهای کامپیوتری تتغییر یافت . ( اگه لازم شد میگم کدوم موشکها در این ورژن معرفی شدند ، فعلاً خسته شدم ! )

[amin_sahande 8]

این همان موضوعی است که من به آقا سعید گفتم یعنی شناخت بهتر اجزاء یعنی شناخت بهتر سیستم نظامی یک سلاح حالا اگر در تاپیک های دیگر اسم این سامانه اورده شود هر کدام از کاربران سایت این سیستم رو نشناسد با مطالعه این مقاله با این سامانه آشنا می شود Electrician عزیز دست شما درد نکنه امیدوارم موفق باشید

[daria 24]

سلام
ایجیس از نگاهی دیگر
بر گرفته از : کتاب «جنگ پست مدرن ؛ سیاست نوین درگیری» فصل سوم : «رایانه سالاری در نیرو های نظامی»
«ایجیس» : مظهر کاربرد هوش مصنوعی در میدان نبرد

«خوب من فکر می کنم ایجیس از بسیاری جهات یک سامانه ی خبره است. در واقع این سامانه توانسته بسياری از خطا هایی را که حین به کارگیری سامانه های خبره به وجود می آید رفع کند.»
دریادار Wayne Meyer
مدیر پروژه ی ایجیس در مدت 83-1970 **
«ایجیس به واقع همان پروژه ی جنگ ستارگان است ، اما این بار در دریا.»
یک دریاسالار امریکایی ، به نقل از چارلز بنت عضو کنگره ی آمریکا

در جریان عملیات بهار سال 1986 میلادی علیه لیبی ، سامانه ی ضد هوایی ایجیس ناو Yorktown آمریکا (متشکل از رادار های مجهز به فرکانس مرحله ای SPY-1 ، موشک های هدایت شونده ی استاندارد-2 و توپ های فالانکس که همگی از طریق رایانه به هم متصل هستند ، تا ایجیس هم به طور خودکار هم توسط نیروی انسانی قادر به کار باشد.) ، هدف ناشناخته ای را به صورت خودکار شناسایی کرد. به دستور ناخدا دو فروند موشک کشتی به کشتی هارپون به سمت آن هدف ناشناس شلیک گردید و هدف ناپدید شد. در ابتدا این طور ادعا می شد که ناو مورد نظر یک فروند قایق گشت زنی متعلق به لیبی را غرق کره ست ، اما اکنون نیروی دریایی اعتراف می کند که احتمالا آن هدف تنها یک تکه ابر کم ارتفاع بوده است.حتا این احنمال وجود دارد که موشک ها سرنشینان یک قایق ماهیگیری یا تفریحی را از بین برده باشند.اما اینک دیگر راهی برای اطلاع از اصل قضیه وجود ندارد.
حادثه ی دیگری که در همین رابطه شایان توجه است ماجرای حمه ی ماه مه ی 1987 عراق با موشک اگزوست به ناو Stark آمریکاست.اگرچه استارک به سامانه ی ایجیس مجهز نبود ، اما برخی قطعات اصلی ایجیس را بر روی عرشه ی آن نصب کرده بودند. نکته ی قابل توجه این که سامانه ی توپ فالانکس کشتی (مشتمل بر توپ های 20 میلیمتری با قدرت شلیک 300 گلوله در دقیقه و رادار هدفگیری مستقل که در صورت قرار داشتن بر روی وضعیت خودکار قابیلت شلیک خودکار را داشتند) موفق به کشف و ثبت موشک های شلیک شده نگردیدند.حتا رادار کنترل اتش Mark 92 و حسگر راداری SLQ 032 ناو نتواستند به وجود آن ها پی ببرند. فالانکس هیچ بختی برای موشک اگزوست نداشت ، زیرا سامانه ی مورد اشاره در حالت خودکار نبود ؛ اما دست کم می بایست وجود موشک را بر روی صفحه ی رادار هدفگیری خود تشخیص دهد و با آژیری بلند اعلام خطر کند ، که این کار را هم نکرد. علت این امر به عقیده ی برخی تحلیل گران ، یورش موشک از جانب نقطه ی کور استارک بوده استکه در ان نقطه اتاقک روی عرشه مانع از دید رادار شده است. در همان زمان گزارش هایی نیز به گوش می رسید که فالانکس اصلا در آن زمان فعال نبوده است ، که البته این قضیه از سوی پنتاگون تکذیب شد. فرمانده ی استارک همین نواقص فنی را مسبب کشته شدن 37 تن از خدمه ی خود اعلام کرد. در سال 1991 ، دادگاه دو فقره شکایت مطرح شده از سوی بستگان خدمه ی کشته شده ی کشتی علیه شرکت جنرال داینامیکس ، کارخانه ی تولید کننده ی فالانکس ، را بنا به دلایل امنیتی قابل طرح ندانست.اما پیش از این لاپوشانی ها تعدادی از اسناد مربوط به قضیه به مطبوعات را پیدا کرد و معلوم شد مشکلات فنی فالانکس باعث وقوع ان فاجعه شده است. طبق ان شواهد نه فالانکس خاموش بوده است و نه این که ناو از سمت نقطه ی کور خود مورد حمله قرار گرفته است ، بلکه بنا بر اظهارات افشاگرانه ی مهندسان جنرال داینامیکس و خدمه ی ناو استارک در سامانه ی فالانکس از کارت های مدار غیر استاندارد استفاده شده و همین امر عمر مفید سامانه را تنها به شش الی دوازده ساعت کاهش داده است. بر اساس آزمایش هایی که در سال 1986 توسط نیروی دریایی صورت گرفت ، ضریب اطمینان فالانکس تنها 71 درصد بوده است. چند تن از کارکنان شرکت جنرال داینامیکس نیز اعتاف کردند که به منظور تحت الشعاع قرار دادن آزمایش هایی که از سوی نیروی دریایی برای تعیین صحت عملکرد مدار ها انجام می گرفت از نرم افزار های غیر قانونی استفاده و حتا یکی از آن آزمایش ها در برابر نیروی دریایی واژگون جلوه داده شده است. یکی از مهندسان ارشد جنرال داینامیکس ، به نام David Villanueva در یکی از جلسات ادای سوگند دادگاه گفت : «همه ی کارکنان و از جمله خود من مدام آرزو می کردیم که اگر یک موقع درگیری نظامی حساسی پیش آمد ، نیروی دریایی اصلا به فالانکس تکیه نکند.» Thomas Amile کارشناس برجسته ی رادار نیروی هوایی ، نیز در مراسم سوگند اظهار کرد که ضریب اطمینان سامانه های فالانکس نصب شده بر روی عرشه ناو های نیروی دریایی آمریکا فوق العاده پائین است. Glenn .R.Brindel ناخدای پیشین ناو استارک از کل موضوعاتی که مطرح شد که اگر سامانه های عرشه همان ظرفیتی را که وانمود شده بود دارند ، دارا بودند ، چه بسا ناو وی بدان فاجعه دچار نمی شد.
با تمام این بحث ها و گفت وگو ها ، دست آخر نیروی دریایی ناخدا را در این قضیه مقصر اعلام کرد و این ماجرا بی تردید از همان لحظه در ذهن یکایک ناخدایانی که در ناوگان آمریکا در خلیج فارس مشغول به خدمت بودند و علی الخصوص William Rogers III فرمانده ی رزمناو مجهز به ایجیس و وینسنس حک شد.
سامانه ی ایجیس ، بنا به گفته ی چارلز بنت ، نماینده ی کنگره ، «پیشرفته ترین سامانه ی دفاعی روی عرشه ی ناوگان دریایی آمریکا برای مقابله با حملات هوایی و موشک های سطح به سطح است.» شاید حتا بتوان ان را پیشرفته ترین سامانه از نوع خود در دنیا و از پیچیده ترین و پیشرفته ترین سامانه های رایانه ای دانست که تا به حال در عملیات های نظامی مهم به کار گرفته شده اند. این سامانه از برخی جهات یک سامانه ی خبره و از بعضی جنبه ها یک سلاح خودکار به شمار می رود. به هر حال در هر دو صورت سامانه ی مورد بحث را می توان یک شبکه ی کنترل اطلاعات و تسلیحات تمام و کمال دانست.
سامانه ی ایجیس انواع و اقسام اطلاعات الکترونیک از جمله رادیویی و راداری دریافت شده از سایر منابع ، بازتاب های راداری رادار های خود کشتی ، موقعیت خود ناو ، اطلاعاتی در خصوص اهداف مورد نظر و سایر انواع اطلاعاتی که از عوامل انسانی گرفته می شود را جمع آوری می کند و سپس با به کارگیری سامانه ای متشکل از 16 دستگاه رایانه ی بزرگ یونی سیس UYK-7 ، 12 دستگاه ریز پردازنده ی یونی سیس UYK-20 و تعداد زیادی پایانه ، که با 28 برنامه ی رایانه ای مختلف کار می کنند ، اطلاعات گرد امده را تلخیص و برای انسان و جنگ افزار قابل فهم می کند. بخش جنگ افزاری این سامانه مشتمل است بر : موشک های کشتی به کشتی هارپون ، موشک های کشتی به هوای استاندارد (تا سقف 122 فروند) و دو قبضه توپ شش لول شش تنی فالانکس که قابلیت شلیک 50 گلوله ی اورانیومی 20 میلیمتری را در هر ثانیه دارا هستند. عوامل انسانی می توانند یا شخصا هدف را انتخاب کرده ، به سامانه ی رایانه ای فرمان شلیک دهند یا این که ایجیس را در وضعیت خودکار قرار دهند تا خودش به تنهایی کار ها را نجام دهد.
ببخشيد اين عكسو نشد با گالري سايت آپلود كنم



سامانه ی ایجیس را می توان عملا در چهار وضعیت عملیاتی قرار داد : ویژه ی خودکار ، خودکار ، نیمه خودکار و تصادفی. سامانه تنها زمانی می تواند به صورت خودکار به سمت اهدافی با شرایط خاص و معیار های از پیش برنامه ریزی شده شلیک کند که در حالت ویژه ی خودکار قرار داشته باشد. البته در همین وضعیت نیز متصدی انسانی می تواند شخصا در کار سامانه دخالت کند و کنترل آن را به دست گیرد. هیچ کدام از سامانه های دیگر بدون کمک انسان قادر به کار نیستند. با این حال در همان حالات نیز سامانه ی ایجیس می تواند به طور خودکار ترتیب مورد اصابت قرار دادن اهداف را مشخص و عملیات شلیک و روشن کردن پایانه توسط تجهیزات موجود را زمان بندی کند. به علاوه در تمامی حالات می توان به رهگیری های آزمایشی پرداخت و «زمان شلیک را پیشبینی کرد» .

با این که نویسنده تلاش دارد تا سرنگونی هواپیمای ارباس ایران وشهادت بیش از 280 مسافر بی گناه آن را تنها یک اشتباه فنی جلوه دهد ، اما نباید این موضوع را فراموش کرد که سیاست مداران آمریکا در تحلیل خود از وضعیت جنگ این نکته را مورد تاکید قرار می دادند که این کشور به دنبال ارسال هشداری برای ایران است که به نحوی نشان دهد مقامات آمریکا مصمم هستند به جنگ پایان دهند ف حتا اگر این تصمیم اقدام نظامی خشن و بی رحمانه باشد.

در مصاحبه ای ، دریادار «وین مه یر» چنین اظهار کرد : «بعید می دانم دریاسالاری پیدا شود که موقعیت ناو وینسنس را داشته باشد و به ناو مقابل اجازه ی شلیک بدهد.» در جریان جستجو ی دلایل حادثه سرنگونی یک فروند هواپیمای ارباس ایران با شماره ی پرواز 655 در سوم ژوئیه ی سال 1988 ، بیش ترین تاکید نیروی دریایی بر شرایط موقعیتی ناو وینسنس بود. اصولا اعزام یک رزمناو مجهز به ایجیس به خلیج فارس به دنبال دریافت اطلاعاتی صورت گرفت که نشان می داد ایران قصد دارد با استفاده از موشک های کرم ابریشم ساخت چین به ناو های آمریکایی مستقر در خلیج فارس حمله کند. اطلاعات دیگر حاکی از آن بود که ایران تصمیم دارد در حوالی روز چهارم ژوئیه حمله ی مهمی را علیه آمریکا (که از آن با عنوان «شیطان بزرگ» یاد می کند) صورت دهد. این پیش بینی نیز وجود داشت که ایران احتمال دارد جنگنده بمب افکن های F-14 خود را به جای بمب های آهنی معمول به موشک های هوا به دریا مجهز و یا این که از یک فروند هواپیمای مسافربری برای انجام حمله ی انتحاری استفاده کند. با وجود نگرانی هایی از این دست ، نیروی دریایی پوشش هوایی لازم را برای یگا های مستقر در آن ناحیه تامین نکرد یا نتوانست تامین کند و به این طریق قدرت شناسایی بی واسطه ی تهدیدات هوایی را از ناو های هواپیمابر سلب کرد. در ضمن ، خدمه ی ناو وینسنس قضیه ی اصابت موشک اگزوست را به ناو استارک در یک سال پیش از آن هنوز به خاطر داشتند و مین موضوع بیش ترین انگیزه را برای اتخاذ مواضع ستیزه جویانه از سوی آنان به جود می آورد.
آخرین و مهم ترین عامل حادثه ی یاد شده موقعیت بسیار حساس خود ناو وینسنس بود ، زیرا ناو مزبور تا چندین مایل در محدوده ی آب های ساحلی ایران پیش رفته و در همان ایام همراه با ناو محافظ Elmer Montgomery با تعدادی از قایق های گشتی کوچک ایران درگیر عملیات سطحی شده بود که یکی از ان ها احتمالا در ان گیرو دار توسط المر مونتگمری غرق گردید. بر خلاف ادعا های اولیه ی امریکا مبنی بر بروز درگیری در آب های بین المللی با اعتراف بعدی دولت این کشور در دادگاه بین المللی رسیدگی به شکایت ایران در مورد این حادثه و نیز اظهارات دریادار ورت William Crow (که در سال 1988 ریاست ستاد مشترک ارتش را بر عهده داشت) در تلویزیون ملی آمریکا در تاریخ اول ژوئیه ی سال 1992 روشن شد که قضیه بدان صورت نبوده و حتا شواهد محکمی در دست است که نشان می دهد آمریکا عمدا قصد داشته ایران را تحریک و وادار به حمله علیه یگان های آمریکایی کند.
در واقع زمانی که پرواز 655 هفت دقیقه پس از پرواز توسط رادار های وینسنس ردیابی شد ، عملیات سطحی تازه در شرف تکوین بود. در ضمن ناو یاد شده به دلیل گیر کردن یکی از توپ های 5 اینچی اش و تلاش برای رفع گیر آن تحرکات شدیدی از خود نشان می داد. همچنین پرواز یک فروند هواپیمای P-3 ایرانی در همان حوالی به گونه ای بود که گویی قصد حمله به وینسنس را دارد.
اگر اصلا را عمدتا گزارش های نظامی رسمی و غیر رسمی قرار دهیم ، می توان تصورات خطا و قضاوت های نادرستی را که به سرنگونی پرواز 655 منجر شد در 655یک ترتیب و توالی زمانی تقریبی به صورت زیر ارائه داد :
(اظهارات موکدی که درباره ی آن چه مورد توجه ایجیس قرار گرفت یا نگرفت بیان می گردد مستند است به اقدام نیروی دریایی نسبت به پخش مجدد نوار های سامانه ی ایجیس ناو وینسنس در یک مرکز آزمایشی اطلاعات رزمی در «مرکز سامانه ی رزمی ایجیس» در جزیره ی Wallpost در ویرجینیا. من در این جا فرض را براین گذاشته ام که نه اشتباهی در ضبطآن نوار ها صورت گرفته و نه اطلاعات ضبط شده تحریف شده است. هرچند بدون شک به لحاظ فنی هر دو مورد شدنی ست.)

1- یک دقیقه پیش از شل یک موشک به سمت پرواز 655 ناظر تشخیص ناو وینسنس به این نتیجه می رسد که هدف چشمک زن روی صفحه ی رادار قاعدتا نباید پرواز 655 باشد ، زیرا طبق زمان بندی ، از زمان حرکت پرواز 27 دقیقه گذشته بوده است. در همین لحظه علامتی بر روی صفح ی نمایش ایجیس ظاهر می شود که به معنای ناشناس ودن پرواز 655 و در نتیجه متخاصم بودن آن است.
2- ناظر تشخیص ، علامتی نظامی از نوع وضعیت دو IFF (علامت تشخیص دوست از دشمن) دریافت می کند ، در حالی که ذخیره ی اطلاعات ایجیس هیچ گونه سابقه ای از این علامت یافت نمی شود. بهترین نظریه ای که می توان در مورد منشاء علامت یاد شده ارائه داد آن است که متصدی تشخیص نتوانسته است همزمان با پرواز 655 از فرودگاه بندرعباس کانالی را که به دنبال علایم IFF می گشته به راه اندازد. از همین رو متصدی مربوط به جای دریافت علامت نظامی-غیر نظامی وضعیت سه که از پرواز 655 صادر می شده و بساری از ناو های دیگر، از جمله ناو محافظ Sides که در همان حوالی مستقر بوده آن را دریافت کرده بودند ، یک علامت سرگردان وضعیت دو را احتمالا از فرودگاخ بندرعباس دریافت می کند. فرودگاهی که علاوه بر استفاده های غیر نظامی دار ای کاربرد نظامی و محل استقرار جنگنده های F-14 نیز هست.
3- ایجیس علامت غیر نظامی IFF پرواز 655 را با رشماره ی 6760 دریافت می کند ، اما متصدی انسانی دستگاه ، آن را 6675 می خواند. یک نفر از خدمه می گوید علامت متعلق به یک F-14 است. چرا که خدمه ی وینسنس با علایم غیر نظامی IFF آشنایی نداشتند.
4- با شنینده شدن صدایی غیر عادی بر روی سامانه ی ارتباطات داخلی کشتی یکی از متصدیان امر ، بر روی صفحه ی نمایش تاکتیکی بر چسب F-14 را به پرواز 655 الصاق می کند. از آن لحظه به بعد در کنار علامت پرواز 655 یک نشانه ی کوچک F-14 نیز وجود داشت.
5- افسر اطلاعات رزمی می گوید که هدف احتمالا یک هواپیمای مسافربریست ، اما همزمان افسر پدافند ، با اسم رمز Golf Whiskey ، گزارش می کند که هدف ضمن کاهش ارتفاع افزایش سرعت (تا سقفی فراتر از توان سرعت گیری یک هواپیمای مسافربری معمولی) به سمت کشتی در حال حرکت است. با آن که بایگانی ایجیس و مشاهدات کلیه ی کشتی های دیگری که در صحنه حضور داشتند همگی حکایت از اوج گیری و سرعت معمولی پرواز 655 داشت ، دست کم دو نفر دیگر از خدمه ی وینسنس مدعی رویت اطلاعاتی دال بر چندین مورد کاهش ارتفاع و سرعت گیری پرواز 655 بودند.
6- با وجود ان که ناو سایدز در تشخیص پرواز 655 به عنوان یک هواپیمای مسافربری غیر تهدید کننده اشتباه نکرده بود ، اما ناخدای ناو ، تشخیص وینسنس را مبنی بر این که هدف یک جنگنده ی F-14 است مورد تردید قرار نمی دهد. دریادار William Fogarty در بیان علت این نوع برداشت می گوید : «اول این که کشتی وی به طورقطع در معرض تهدید نبود و در ثانی وقتی وینسنس که یک ناو بسیار مجهز از نوع AWW خبر از وجود یک هواپیمای F-14 می دهد بقیه حتما حق را به او می دهند. سدر همین حیص و بیص در مرکز اطلاعات رزمی ناو سایدز ولوله افتاد و فریاد «مسافربری ، مسافربری» از خدمه بلند شد که همین امر مرا متقاعد می سازد دست کم چند تن از خدمه ی کشتی متوجه خطای تشخیص وینسنس و قصد آن ناو برای سرنگونی یک هواپیمای غیر نظامی شده بودند.»
7- به خاطر عملکرد خودکار ایجیس در تحلیل داده ها ، متصدیان سامانه ی عرشه ی ناو وینسنس به هیچ نحو از انحا نمی توتنستند نقطه ی چشمک زن روی صفحه ی رادار را شخصا مورد ارزیابی قرار دهند ، وگرنه چه بسا یک متصدی رادار با تجربه متوجه می شد که آن نقطه نمی تواند یک هواپیمای F-14 باشد.
8- از آن جا که موشک های استاندارد برای دست یابی به حداکثر سرعت محتاج مسافت کافی برای سرعت گیری هستند ، وینسنس یا می بایست از آن ها استفاده کن یا ان که به یکی از توپ های خودکار و سالم فالانکس اتکا کند.توپ دیگر ظاهرا از کار افتاده بوده است. فاانکس جنگ افزاریست که گویا بسیاری از اعضای نیروی دریایی آمریکا نیز اعتمادی به وضعیت خودکار آن ندارند. این اسلحه در گذشته نیز از ردیابی موشک های شلیک شده به سمت استارک عاجز مانده بود. از کار افتادن دو قبضه از سلاح های کوتاه برد وینسنس که هر دو جز سامانه های خودکار به شمار می رفتند در لحظه ی درگیری نکته ایست که در بسیاری از گزارش ها اشاره ای به آن نشده است. با گذاشتن تجربه ی استارک در کنار این قضیه ، مشاهده می گردد که سامانه های فرعی توپ های خودکار عملکرد چندان درخشانی در کارنامه ی خود ثبت نکرده اند.
البته شمار زیادی از دانشمندان ، افسران نظامی ، سیاست مداران و کارکنان جزء به کارایی ایجیس در میدان جنگ ایمان داشتند ، اما در آن میان منتقدانی نیز بودند که نسبت به دردسر آفرینی چنین سامانه های دفاعی فوق العاده خودکاری تا حدی بیش از آن چیزی که موافقان پیش بینی می کنند هشدار داده بودند. البته در این رابطه باید به یک تمایز مهم توجه شود و آن این که ایجیس یک سامانه ی تسلیحاتی انسانی ماشینی ست. این مطلب که در اغلب خطا های این سامانه تقصیر متوجه عامل انسانی بوده قابل تامل است ، اما این امر نمی تواند به معنای کتمان شکست سامانه ی یاد شده باشد.
کلیه ی مشکلاتی که سامانه ی ایجیس تا کنون در جنگ ها با آن ها دست به گریبان بوده است از سوی متخصصان علوم رایانه ای پیش بینی شده بود و آنان حتا مخاطرات گوناگون حاصل از به کار گیری سامانه های رایانه ای به اصطلاح هوشمند در شرایط جنگی را تحت بررسی موردی قرار داده بودند. از ان گذشته ، . شبیه سازی آموزشی و یا مدل سازی هیچ تاثیر مثبتی در پیش بینی سلسله تصمیماتی که به سرنگونی پرواز 655 انجامید نداشت. خدمه ی کشتی به مدت 9 ماه بارها و بار ها به سناریو های تهدید آمیز غیر واقعی جامه ی عمل پوشانده بودند ، اما در آن سناریو ها جای عبور غیر خصمانه ی یک هواپیمای مسافربری غیر نظامی خالی بود و همین موضوع نقش غیر قابل تردیدی در سوء برداشت انان داشته است.
یک تحلیل گر در همین رابطه می گوید :
واقعیت حاصل از آن 9 ماه جنگ وستیز شبیه سازی شده به جای واقعیت آن ارباس نشست ، آن را تحت الشعاع قرار داد و تمامیتش را در خود مستحیل(؟) کرد. آن ارباس پیش از آن که مورد اصابت قرار گیرد از بین رفته بود : آن شی پرنده از یک فروند هواپیمای مسافربری حامل افراد غیر نظامی به تصویر الکترونیکی روی صفحه ی رادار و یک هدف شبیه سازی شده تقلیل یافت و بدین سان مجاز بر واقعیتی که تناسبی با آن نداشت فائق آمد.
شاید تنها دلیل عمده ای که برای سرنگونی پرواز 655 می توان سراغ گرفت آن باشد که در آن بحبوحه ی شرایط جنگی ، خدمه ی ناو وینسنس کلیه ی اطلاعات دریافتی را مهر تائیدی بر خطرناک بودن آن پرواز تلقی می کردند ، تا جایی که حتا در تفسیر داده های ایجیس نیز اشتباه کردند. اصلا نفس اعزام ناو وینسنس به خلیج فارس به خاطر برخورداری ان ناو از سامانه ی ایجیس بود و بابت همین امتیاز میدان عمل بسیلر گسترده ای را به این ناو داده بودند. زمانی که وینسنس پرواز 655 را با یک جنگنده ی F-14 اشتباه گرفت ، سایدز با اطمیانی که نسبت به سامانه ی ایجیس وینسنس داشت تشخیص آن را بی چون و چرا پذیرفت. ایجیس در واقع توانست توان و اعتماد به نفس لازم را برای سرنگونی یک هواپیمای مسافربری خطوط هوایی ایران در ناخدا و خدمه ی ناو وینسنس ایجاد کند ، اما در عوض توان درک تهدید آمیز نبودن پرواز مورد اشاره و اعتماد به نفس لازم برای خطر کردن و متخاصم پنداشتن آن را از آنان سلب کرد.
این مسئله که رایانه می تواند تصمیمات انسانی را تغییر دهد از سوی بساری از تحلیل گران مورد غفلت قرار گرفته است ، اما با این همه روز به روز اهمیت این موضوع آشکار تر می شود. این قضیه ایست که تاکنون به خطا های چشمگیری در قلمروی امور نظامی منجر گردیده است :
امروزه تب رایانه بر فناوری نظامی و اندیشه نظامی بر سیاست های خارجی و در واقع سیاست بین المللی چیره است. این موضوع به این خاطر است که طبق تصورات مقامات سیاسی ، دولتمردان ما و مردم عادی ، ارتقای سطح فناوری رایانه به ناچار به ارتقای سطح فناوری می انجامد. به همین ترتیب گمان می رود که ارتقای سطح فناوری نظامی به برتری قدرت نظامی و برتری قدرت نظامی نیز به نوبه ی خود به افزایش توان و کارایی سیاسی در تعقیب و حفظ منافع ملی در عرصه ی بین المللی خواهد انجامید.
ایجیس این توهم را در ناخدا و خدمه ی وینسنس به وجود آورد که بیش از آن چه واقعا می دانستند ، می دانند. اما توهمی چنین اصلا بی بدیل نیست.سیاست های نظامی امریک و بالتبع سیاست های این کشور در زمینه ی علم فناوری جلوه هایی تمام عیار از همین توهم است.
** برخی می گویند با وجود این که ساخت ایجیس به دلیل برخورداری آن از قابلیت هایی مانند خودآزمایی ، تشخیص خودکار ایرادات و عدم نیاز به مداخله ی عامل انسانی گامی بسیار بلند در زمینه ی خودکار سازی سامانه های جنگی محسوب می شود ، اما هنوز نمی توان آن را نماد کاربرد فناوری سامانه های خبره به معنای واقعی کلمه دانست. این که دقیقا چه چیزی را می توان نماد هوشمصنوعی به حساب آورد محل بحث و در حال باز تعریف مداوم است. اما ایجیس را به چند دلیل می توان هوش مصنوعی نامید. نخست این که با اغلب تعاریفی که در لغت نامه ها دربرابر اصطلاح هوش مصنوعی نوشته می شود مطابقت دارد. دوم این که ارتش آشکارا آن را یک سامانه ی هوش مصنوعی قلمداد می کند و تاثیراتی که این سامانه هم اکنون از خود نشان داده است درست به همین دلیل است. و سوم این که با وجود فوق محرمانه بودن جزئیات برنامه نویسی این سامانه ، هر سامانه ای که بتواند چندین وچند سامانه ی فرعی و پیچیده را با یک دیگر هماهنگ سازد ، به حجم عظیمی از داده ها نظام بخشد ، تعداد زیادی سلاح مرگبار را کنترل کند و از توانایی مستقل شناسایی ، انتخاب و نابودی هدف برخوردار باشد ، که همه ی این ویژگی ها را در ایجیس دیده می شود ، یک سامانه ی هوش مصنوعی ست.

[Babakim1 46]

[color=brown]دريا جان دستت درد نكنه . سر فرصت مطالعه ميكنم .

حاج مهدي اين مطلب به چاپ رسيد ؟[/color]

[ColonelShak 1,001]

خیلی عالی و فنی و حرفه ای بود . خیلی وقت بود از این دست مطالب نخوانده بودم تو سایت . دمتون گرم بچه ها .

[reza4087 2,036]

سلام
دوستان خسته نباشيد
عكس ناو هاي مجهز به اين سيستم
Alvaro De Bazan

ArleighBurke


Fridtjof Nansen

king sejong the great

Kongo

ticonderoga

[daria 24]

سلام

قضاوت با شما

ناخدای پیشین ناو استارک از کل موضوعاتی که مطرح شد که اگر سامانه های عرشه همان ظرفیتی را که وانمود شده بود دارند ، دارا بودند ، چه بسا ناو وی بدان فاجعه دچار نمی شد.

<

[daria 24]

سلام

همكاري كره و آمريكا درساخت ناوهاي مجهز به سامانه ايجيس
شرکت لاکهيد مارتين آمريكا و گروه صنايع سنگين هيونداي کره جنوبي براي توليد و صادرات ناوهاي جنگي مجهز به سامانه هاي تسليحاتي پيشرفته ايجيس با اندازه متوسط با يکديگر همکاري مي کنند.
به گزارش مانا به نقل از خبرگزاري فرانسه ،گروه صنايع سنگين هيونداي و شرکت لاکهيد مارتين در ماه مه سال 2006 ميلادي براي توليد مشترک کشتي هاي مجهز به سامانه ايجيس ، يادداشت تفاهم امضا کردند.
شرکت لاکهيد مارتين به ندرت براي توليد چنين کشتي هايي براي فروش احتمالي به يك کشور سوم ، با يک شرکت خارجي مشارکت مي کند.
اين توافقنامه سه سال است كه علني نشده است .
به گفته مقامات اين شركت كره اي مشارکت با شركت آمريكايي اين امکان را فراهم مي کند که ناوهاي جنگي سود اور با قيمت معقول و متعارف توليد شود.
دو شرکت احتمالاًً کشتي هاي چهار تا شش هزار تني در چارچوب اين توافق توليد خواهند کرد كه اين کشتي ها ا به کشورهاي سومي چون هند فروخته خواهند شد
اين درحالي است كه هنوز تصميمات قطعي در اين زمينه اتخاذ نشده است.
نيروي دريايي کره جنوبي در ماه مه سال 2007 ميلادي نخستين ناو جنگي 7هزار و 600 تني مجهز به سامانه تسليحات پيشرفته ايجيس را که ساخت مشترک گروه صنايع سنگين هيوندا و لاکهيد مارتين بود فعال کرد.
اين ناو جنگي در ماه آوريل براي ردگيري موشک دوربرد مورد استفاده قرار گرفت.
کره جنوبي قصد دارد دومين و سومين ناو جنگي مجهز به چنين سامانه اي را در سال هاي 2010 و 2012 ميلادي راه اندازي کند.
http://mana.ir/news/?uiq=8521

[ESIBANDARI 358]

اين مطالب باعث ميشه اطلاعات تخصصي مون افزايش پيدا كنه .
دليل پستهاي كم اين تاپيك هم طولاني بودن مطالبه و كسي حوصله ي خوندنشو نداره .
واقعا مفيد بود .

[evin 9]

واقعا دنبال یک همچین مطلبی بودم
واقعا تخصصی بود
نام کاربری ات واقعا به مطالبت میاد
مرسی
اوین