امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

اگه اين بحث بدون در نظر گرفتن تحريمهاست كه هيچ ولي اگه نه....شما اول فروشنده پيداكن !! اوناش بعدا !!!!!!! icon_cheesygrin icon_cheesygrin

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
با توحه به تحريم هاي سنگين بعد انقلاب اروپا و آمريكا ديگه به ايران هواپيماي نظامي كه سهل است هواپيماهاي مسافربري هم نميدادند. كدام كشوري جز اين كشورها موند كه كارخانجات توليد هواپيما هاي نظامي داشته باشه؟؟!! barsa va babak1985 يه خورده احساساتي ميشن و اينجا رو با كودكستان اشتباهي مي گيرن ولي به ادامه مطلب مي پردازم با پاسخ دادن يه سوال خودم. بله ميمونه روسيه . اين كشور بعد از فرو پاشي شوروي خيلي متشخص بازي در آورد در صحنه بين المللي و با كارتهايي مثل ايران هميشه در حال قمار بازي بود و فكر مي كرد ديگه غرب و آمريكا اونو در آغوش فشردن!!! كه بحران گرجستان . سپر دفاع موشكي و گسترش مرزهاي ناتو پس گردني خوبي به روسيه بود كه جز تامين انرژي هيچ اهمييت ديگه اي براي غرب ندارد. با اين رفتارهاي روسيه ايران هم كاملا دلسرد شد از تقويت تيروي هوايي و رو آورد به بخش موشكي و بسيار وقت و هزينه در اين راه گذاشت كه بسيار هم صحيح بود چون بهتر از هيچي بود !! و بازدارندگي خوبي هم داره ولي تقويت نيروي موشكي همه ميدانند كه به تنهايي كافي نيست آن هم در مقابل دشمني با تجهيزات فوق العاده مدرن مثل آمريكا. به مدرن بودن تجهيزات آمريكا از اينجا پي ببريد كه آبروي كل نيروي هوايي ايران هواپيماي F-14 دان گريد شده ساخت 30 سال پيش آمريكاست ! و ما ميگيم ما F14 داريم!!!! و همين F14 در جنگ ايران و عراق واقعا براي عراق به كابوس تبديل شده بود و ما رو كلي پيش انداخت. دوستان من سروران گرامي بيش از 30 سال از آن روزها گذشته و آمريكا چنان پيشرفت هاي خوبي داشت كه F14 هاش رو يا به اسم ضعيف بودن در جنگهاي امروزي كه در شان آمريكا نيست يا به اسم كهنه بودن از بين برد. لطفا از پدافند هوايي هم زياد خوشحال نباشيد كه اگر حريف آمريكا باشد خودش رو سالها پيش براي مقابله با سيستم هاي S-100 S-125 S200 و حتي شايد مدلهاي بالاي S-300 مثل VM , PMU2 آسيب ناپذير كرده كه F-22 نمونه خوبي هست براي مثال . با اين تصور كه ايران تنها 4 دستگاه S300 دارد آن هم از نوع PMU1 !! و 29 دستگاه تور-م1 باز هم حرفي براي گفتن نداره چون اين چندين گردان S-200 , S125 S-100 و هاوك شايد حتي تحمل جنگ الكترونيك آمريكا رو هم نداشته باشن و چه بسا رادار فعال اينها خودش باعث طعمه قرار گرفتنشون باشه كه حتي در صورت شليك نيز با قدرت مانور پذيري هواپيماهاي جديد كاري از پيش نميتونن ببرن. يك لحظه به شليك هاي ناموفق S-200 هاي ليبي هم ميتونين فكر كنين كه نتونست موفقيت آميز عمل كنه. دوستان اين پدافند ها خوب بود و لي در زمان خودش 50-60 سال پيش!!! كه در آن موقع در جنگ ويتنام همه عملكرد خوب SA-6 -- S-100 --S125 رو ديدن ولي نه الان!!!! اونم واسه آمريكا

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
به نظر بنده فانتوم ها نقش موثر تری در دوران 8 سال دفاع مقدس داشتند اکثر عملیات های نفوذی به دست فانتوم های ایرانی بود ================================ ولی هیچ وقت نمیشه کارهای تامکت ها و تایگر هارو هم نادیده گرفت..... icon_cheesygrin یاد شهیدان 8 سال دفاع مقدس گرامی و روحشان شاد....

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
به نظرمن بهتره 100 فروند سوخوی-30 خریداری کنیم البته گزینه های بهتری هم هست مثالا سوخوی-35 یا میگ-35 که فعلا با وضعیت موجود مقدور به خرید این دو هواپیما نیست همون سوخوی-30 گزینه خوبی میتونه باشه...

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
آخرین بار که شنیدیم میگفتن 250 فروند سوخوی 30 خریداری شده که روزنامه ها اون خبر رو تکذیب کردند فکر میکنم هیچ نداریم فعلاicon_cheesygrin انشاالله بهترین هواپیما ها به دست افسران خودمان ساخته بشه_به امید آن روز) icon_cheesygrin

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
در این پست می خوام به یه سری از بمب ها و موشک های تولید نیروی هوایی ارتش اشاره کنم.
بمب هدایت تلویزیونی قاصد :
این بمب 2000 پوندی(حدود یک تن) مهمترین پروژه در زمینه بمب هاست که خط تولید انبوه آن افتتاح شده است.از این بمب اطلاعات زیادی منتشر نشده است و تنها یک فیلم از آن وجود دارد.وزن این بمب 3640 پوند یعنی در حدود 1700 کیلو گرم است(2000 پوند مربوط به مواد منفجره است)
[align=center]تصویر[/align]
این بمب شباهاتی به بمب GBU-15 آمریکایی دارد،امّا نکاتی وجود دارد که احتمال این که فقط شباهت ظاهری باشد را تقویت می کند:
1-این بمب هیچ گاه در اختیار ایران قرار نگرفته است تا با مهندسی معکوس آن ایران دست به تولید بمب قاصد بزند،GBU-15 در سال 1983 وارد خدمت شد و در این رمان ایران رابطه ای با امریکا نداشته است.
2-در هیچ جنگی این بمب بر علیه ایران استفاده نشده است تا ایران بتواند به مهندسی معکوس آن بپردازد.
3-در شکل ظاهری و مخصوصاً در ابعاد بالچه و بالک تفاوت محسوسی وجود دارد که باعث تغییر چشمگیری در خصوصیات ایرودینامیکی می شود.
با این اوصاف به نظر می رسد مهندسان ایرانی تنها از شکل این بمب و مهندسی کلی آن برای طراحی قاصد استفاده کرده اند.
تصاویری از GBU-15: (به اندازه و شکل بالچه ها توجه کنید)
[align=center]

تصویر
تصویر
تصویر[/align]
[align=center]تصویر[/align]

تصاویری از قاصد:
[align=center]
تصویر
تصویر[/align]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
به نظر من : 50 فروند جنگنده چند منظوره سوخو-30 كه در كنار ميگ-29 مكمل خوبي هستند. 30 فروند شكاري-رهگير ميگ-31 از نوع بي ام كه با اف-14 هامون مكمل ميشوند و هر جنگنده متخاصمي محكوم به نابودي است. 3 الي 5 فروند اواكس. ارتقا ميگهاي 29 به سطح اس-ام-تي. فكر كنم اين تعداد جنگنده كافي باشند البته براي كوتاه مدت و ما بايد سرمايه گذاريمون رو روي طرحهاي بومي متمركز كنيم . ما توي كشورمون نخبه هاي زيادي داريم كه اگه بهشون بها داده بشه خيلي كارا ميتونند بكنند. و اين كار مستلزم سرمايه گذاري جامع و مديريتي اصولي است . من فكر كنم اگه مقداري بودجه نظامي ما افزايش پيدا كنه وضعمون خيلي بهتر از اين چيزي ميشه كه العان هست. به اميد پرواز جنگنده هاي پيشرفته ي ساخت داخل icon_cheesygrin

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

آخرین بار که شنیدیم
میگفتن 250 فروند سوخوی 30 خریداری شده


سوخو 30 اون هم به تعداد 250 فروند اصلا با عقل جور در نمي ياد / icon_cheesygrin مخصوصا با اين بودجه نظامي كم .

قيمت سوخو 30 در اصل بين 30 تا 40 ميليون دلار هست . نامردي روس ها رو بزاري روش مي شه 45 ميليون دلار . 40 درصد قيمت جنگنده رو هم بايد قطعات خريد و براي هر فروند جنگنده بايد دو خلبان رو اموزش داد . دو خلبان براي هر فروند مي شه 500 نفر. icon_cheesygrin

بودجه نظامي ايران 6.4 ميليارد دلار هست . تقريبا با هزينه هاي نگهداري و جانبي يه چيزي در حدود 12 ميليارد دلار در مي ياد .

حداقل اگر مي گفتيد 30 تا يا حداكثر 50 فروند باور كردني بود ولي با اين بودجه و اين هم به اين تعداد واقعا باور نكردنيه icon_cheesygrin

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
ايا اين امكان وجود داره كه اين جنگنده ها به صورت مونتاژ در داخل توليد شوند ؟ و اگر اين امكان باشه چه دستاوردهايي براي ما داره؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]ايا اين امكان وجود داره كه اين جنگنده ها به صورت مونتاژ در داخل توليد شوند ؟
[/quote]


چرا که نمی شه . اتفاقا خیلی خوب هم می شه به شزطی که یک بودجه خیلی عالی و خوب در این زمینه داشته باشیم . نه بودجه ای که فقط بشه یک فروند در سال تولید کرد . بلکه بودجه ای که بشه سالانه بیش از 20 تا 40 فروند تولید کرد .

ما می تونیم خط تولید و یا مونتاژ میگ-29 رو بگیریم ولی بودجه ندرایم و بودجه بسیار هنگفتی می خواد . ولی میگ-29 جنگنده ای نیست که بتونه در مقابل رقبایی که هر روز دارن قدرتمند تر و قدرتمند تر می شن مقابله کنه . و تازه می تونیم بعد از چند سال با به دست اوردن تکنولوژی لازم تولیدات و اختراعات زیادی در این زمینه کنیم .

من یک مثال می زنم .

ساخت خودروی " پژو " که یادتون هست . اول فرانسه اومد و در داخل شرکت زد و شروع به تولیدش کرد . بعد مسئولین اومدن گفتن خوب حالا ما درش رو تولید می کنیم . بعد گفتند ما صندوقشو تولید می کنیم بعد روزی شد که ما به صورت کامل خودروی پژو را تولید می کنیم . بعد که دیدیم با این تولیدات و بدست اوردن تکنولوژی تونستیم خودرویی ملی به نام " صمند " رو تولید کنیم .

من اخر نفهمیدم سمنده یا صمند icon_cheesygrin

البته این قضیه در مورد ساخت هوایما ممکنه صدق کنه ولی نه به این سرعت و نه با این بودجه .

اگر تونستیم خط تولید جنگنده مثل سوخو 35 بی ام رو بگیریم اونوقته که می شه گفت بله نیروی هوایی هم حرف های زیادی برای گفتن داره .

ولی توجه داشته باشید که گرفتن خط تولید جنگنده ای اون هم به نام سوخو 35 به همین سادگی ها نیست و اصلا با وضع کنونی و با این بودجه امکان ناپذیره . بخصوص موقعی که طرف حسابت روس هان .

این روس ها حتی در دادن قطعات به ما نامردی می کنند چه برسه با دادن تکنولوژی و گذاشتن یک خط تولید جنگنده سوخو 35 . اون ها اگر خطر تولید جنگنده سوخو 22 و یا میگ-21 رو برای ما بدن خیلی هنر کردند . icon_cheesygrin




[quote][ اگر اين امكان باشه چه دستاوردهايي براي ما داره؟/quote]

در این امر بسیار فواید زیادی برای ما داره . اول از همه بدست اوردن تکنولوژی ساخت و مهندسی بر روی هواپیما های نظامی . از طرفی دیگه به قادر بودن به تولید قطعات یدکی جنگنده به صورت داخلی و بدون هزینه کردن برای مهندسین خارجی .

تولید در هر سطحی که دلمون خواست البته تا اونجایی که بودجه اجازه بده .

بدست اوردن تکنولوژی لازم برای تولید جنگنده های دیگر به صورت بومی .

و هزاران فواید دیگه .

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
در باره موشك قاصد در روزنامه جيم اطلاعات مفيدي از قبيل برد و چگونگي هدايت ان چيز هايي خوانده ام ولي يادم نيست اگر مجله رو دوباره پيدا كرد اطلاعات ان را در همين جا مي نويسم.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
با تشكر از راهنماييهاي خوبتون icon_cheesygrin ايا تا حالا كارهايي مبني بر مونتاژ جنگنده اي صورت گرفته ؟ اگه اين كار صورت گرفته باشه لازم به چه مقدار بودجه - ساختن چه زيرساخت هايي و همچنين چه تدابيري و مديريتي انجام بشه كه ما بتونيم در حداقل زمان كه ميتونيم دانشهاي لازم رو براي ساخت يك جنگنده پيشرفته ي بومي به دست بياريم؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
سلام توضيحات اقا ارش تقريبا كامل بود ولي مشكل اين جاست كه طرف معامله روس هان. ما حتي اگه بودجه اش رو هم داشته باشيم اين روسها به ما اين خط توليد رو نميدن خصوصا خط توليد سوخو35 بي ام. جنگنده اي كه هنوز درست حسابي تو خود روسيه عملياتي نشده و قراره ستون فقرات نيروي هوايي روسيه باشه. مشكل ما با روسيه اينه كه ما ميخايم مستقل باشيم وگرنه اگه مثل ونزويلا يا حتي سوريه بوديم مطمئن باشيد روسيه همه چي به ما ميفروخت ولي چه فايده اين فروش به درد نميخوره چون در مقابل بايد عزت و شرافت و استقلال كشور رو بهشون بدي راستي يه سوال: در قرارداد هاي خريد جنگنده چند درصد پول قرارداد بايد اول پرداخت بشه؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
iraniansoldier عزیز


کاملا درست می گی . طرف حساب ما روس ها هستند . حالا اگر آمریکایی ها بودند می شد یه جور هایی باهاشون بهتر کنار اومد . و من فقط یک مثال زدم وگرنه گرفتن خط تولید سوخو 35 بزرگ ترین کار نظامی در تاریخ ایران هست . icon_cheesygrin

این فقط یک مثال بود وگرنه اگر حتی خط تولید میگ-21 رو بگیریم روس ها خیلی هنر کردند .

تا حالا كارهايي مبني بر مونتاژ جنگنده اي صورت گرفته ؟


متاسفانه اگر منظورتون جنگنده هایی مثل میگ-29 باشه باید گفت خیر ولی فعلا تونستیم به صورت بومی جنگنده هایی به نام های اذرخش و صاعقه و شفق رو به مرحله تولید برسونیم .

و این اقدامات بسیار عالی هست ولی گرفتن خط تولید جنگنده ای مثل میگ-29 می تونه کمی ما رو از لحاظ تکنولوژی به پله های بالا سریع تر انتقال بده .

بودجه ای که نیاز هست باید گفت بستگی به نوع قرار داد و خود نامردی روس ها داره . ما حتی در مورد خرید قطعات با روس ها مشکل داریم چه برسه به گرفتن خط تولید .

حداکثر با احداث یک خط تولید بین 2 تا 4 سال باید کارمندان و کارشناسان روسی در این خط تولیدی کار کنند و هم باید حقوق کارمندان و کارشناسان رو بدیم و هم هزینه های ساخت جنگنده و همچنین هزینه ماشین و ابزار الات صنعتی تولیدی . و همچنین مکان و محیط تولیدی.

فعلا با این بودجه امکان این وجود نداره که بخوایم یک خط تولید واقعا خوب در ایران راه بندازیم .

برای احداث و راه اندازی یک خط تولیدی حداکثر ما به بیش از 5 تا 15 میلیارد دلار نیاز داریم که البته این هزینه بابت تولید جنگنده هم می شه . که طبق یک محاسبه این رقم در صورتی صدق می کنه که بخوایم تولید بیش از 30 فروند در سال داشته باشیم . البته این فقط برای سال اول هست چراکه خرید ماشین الات و ابزار و همون محل تولیدی پول زیادی می خواد و ما به هر حال باید پول بسیار زیادی خارج از همه ی این موارد به روس ها بپردازیم . و اون هم بابت دادن تکنولوژی و دادن کارشناسان و ... به ایران .

به هر حال خارج از موارد خرید ماشین الات و حقوق کارمندان و تولیداتی مثل رادار و موتور و ... ما باید هزینه زیادی رو به روس ها بدیم .


در قرارداد هاي خريد جنگنده چند درصد پول قرارداد بايد اول پرداخت بشه؟


این بستگی به مذاکرات و نوع قرارداد بین دو طرف داره و همچنین هزینه های جانبی . بیشتر این موضوع بعد از مذاکره بین طرفین انجام خواهد شد .

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط parsneet
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      تاپیک حاضر با محوریت پوشش خبر ها و اطلاعات مسابقات نظامی برگزار شده در ایران و همچنین شرکت تیم های ایرانی در سایر مسابقات بین المللی نظامی می باشد .
       
      مقدمه :
      مسابقات نظامی هر ساله در سراسر جهان با شرکت پرسنل نظامی ( به صورت داخلی و یا بین المللی ) برگزار می گردد . این گونه مسابقات علی رقم اینکه از قواعد و استاندارد متحدی برخوردار نیستند ( منظور نبودن کمیته جامع و قوانین واحده بین المللی در رشته های تخصصی می باشد ) اما تا حدودی پیرو قواعد و ضوابط برگزاری رزمایش های نظامی هستند . ( البته تیم های ورزشی و مسابقات ارتش های جهان (CISM) تا حدودی متفاوت از سایر مسابقات تخصصی هستند که در ذیل به آن اشاره خواهد گردید )
      اساساً هدف از برگزاری این گونه مسابقات تخصصی بالا بردن آمادگی پرسنل و ایجاد حس رقابت و افزایش انگیزش پرسنل نظامی جهت فراگیری مهارت های تخصصی است . و همچنین سنجش توانمندی پرسنل در مقایسه با واحد های مشابه در ارگان های نظامی داخلی و یا ارتش های خارجی دیگر است . پس تا حدودی می توان بیان کرد که تیم های شرکت کننده ( در مسابقات بین المللی ) عموماً از بین کشور های دوست و یا هم پیمان ( و یا حداقل غیر متخاصم ) انتخاب می شوند و برای سنجش توانایی های تخصصی شان گرد هم می آیند . و همچنین حتی گاهی می تواند بیان گر همسویی کشور های شرکت کنند و حامل پیام های خاص برای ارتش های رقیب شان نیز باشند .
       
       
       
      تاریخچه :
      می توان به نوعی اولین مسابقات نظامی ( با تاکید و اولویت دادن به پرسنل نظامی ) را به یونان باستان نسب داد . در رویدادی جشن گونه که عموما" ( و نه اختصاصاً ) پرسنل نظامی در آن شرکت می کردند تا آمادگی جسمانی و مهارت های کار با سلاح در رقابت با حریفان را بسنجند . در ادامه و ظهور امپراطوری روم باستان این نوع مسابقات چهره خشن تر و جدی تری به خود گرفت به گونه ای که مکان های اختصاصی مانند کلوزیوم (Colosseum) و همچنین شرکت کنندگان مخصوص بنام گلادیاتور (Gladiator) برای شرکت در آن تربیت می گردیدند .
      این مسابقات شرحی مفصل دارد ولی به اختصار : برگزاری آن در قرون مختلف تکامل یافته و عموماً شرکت کنندگان آن از بین سربازان قوای شکست خورده در جنگ با امپراطوری روم انتخاب می شدند و در بین خیل عظیم از این سربازان که در مسابقات محلی و ایالات های مستعمره روم برگذار می شد برگزیدگان ( که یقیناً تعداد کمی از آنان بودند) می توانستند آزادی خود را به دست آورند . ولی جنگجویانی نیز بودند که به خاطر بدست آوردن پول و یا شهرت نسبت به شرکت در این مسابقات خونین اقدام می کردند . این مسابقات که به خشونت بی پروا و ضد انسانی اش معروف گشته بود بدون فایده هم البته نبود . ( البته فواید آن از دید فرماندهان نظامی ) باید اشاره کرد که تمامی این مسابقات به نبرد های خونین تن به تن اختصاص نداشت بلکه اکثر این رویداد ها به باز سازی نبرد های روم در مقابل دشمنانش مختص می شد ( یقیناً آن نبردهای که در آن پیروز گردیده بودند تا خاطرات ، تکنیک های رزم و قهرمانان آن را مرور و زنده نگاه دارند ) عده ای از سربازان لباس های قوای دشمن را بر تن می کردند و سربازانی دیگر که نقش نیروهای رومی را داشتند با بکارگیری ارابه و اسب و سلاح های آن دوران در چندین پرده که گاهی تا چند روز نیز ادامه می یافت آن نبرد خاص را باز سازی می کردند . از نحوه یورش قوای مهاجم گرفته تا نبرد های تن به تن ، عبور از رودخانه ، یورش سواره نظام ، محاصره قلعه ها و یقیناً نمایش پیروز مندانه و دلاورانه ارتش رومی بر حریف خود !
       
      در عصر جدید ایده مسابقات نظامی بعد از پایان جنگ جهانی اول شکل گرفت . در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول ، بازی های بین متفقین توسط شورای ورزشی نیروهای متفقین ژنرال جان پرشینگ سازماندهی شد و 1500 ورزشکار از 18 کشور را گرد هم آورد تا در 24 رشته ورزشی به رقابت بپردازند. این رویداد در Joinville-le-Pont فرانسه برگزار شد . و طی سالهای بعد در ماه مه 1946 ، پس از جنگ جهانی دوم ، شورای ورزشی نیروهای متفقین توسط سرهنگ هانری دبروس و پنج‌گانه المپیک توسط سرگرد رائول مولت احیا شد و در  7 تا 8 سپتامبر همان سال دومین بازی‌های بین متفقین در برلین (در المپیاستادیون , محل برگزاری بازی های المپیک 1936) برگزار شد .
       


      چند ماه بعد، با پایان دادن به شورای ورزش نیروهای متفقین ، سرهنگ دبروس و سرگرد مولت مسابقات ارتش های جهان (CISM) را در 18 فوریه 1948 تأسیس کردند . اعضای موسس آن بلژیک ، دانمارک ، فرانسه ، لوکزامبورگ و هلند بودند . در سال 1950، آرژانتین و مصر به عضویت آن درآمدند. در سال 1951 ایالات متحده به آن پیوست . در سال 1952 عراق ، لبنان ، پاکستان و سوریه و دو سال بعد برزیل به عضویت آن درآمدند . و همچنین کانادا در سال 1985 وارد آن شد . سپس در سال 1991 با پایان جنگ سرد سازمان رقیب پیمان ورشو کمیته ورزش ارتش متفقین (SKDA) با CISM ادغام شد و خبر از پیوستن 31 کشور و عضو جدید و سایر کشورهای مرتبط با بلوک شوروی را داد. این پیشرفت سریع منجر به رسمیت شناختن توسط نهادهای بین المللی از جمله IOC شد. قبل از سال 1995 CISM هر سال 15 تا 20 مسابقات جهانی را برگزار می کرد. از سال 1995  CISM هر چهار سال یک بار بازی های جهانی نظامی را که یک رویداد چند ورزشی است با شرکت نمایندگانی از ارتشهای 127 کشور دنیا سازماندهی می کند .
       
       

       
      رویدادها
      برگزاری مسابقات مرتبط با ارتش های جهان طیف متنوعی را در بر می گیرد و بلوک های سیاسی و جغرافیایی متعدد سعی در برگزاری رویدادهای مشابه زیادی جهت بالا بردن مهارت پرسنل خود دارند . اما به نوعی اهداف برگزاری این چنین مسابقاتی تنها به بالا بردن مهارت ها محدود نمی گردد . بلکه برپایی نمایشگاه های تخصصی تجهیزات تیراندازی و حتی ماشین آلات زرهی و تسلیحات انفرادی و البسه نظامی و ... در حاشیه این مسابقات بیان گر این است که این رویدادها مکانی است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران نظامی کشور های مختلف به عرضه و کسب اطلاعات و سنجش آمادگی قوای نظامی پیرامونی خود اقدام نمایند .
       
      به برخی از این رویدادها می توان به اختصار اشاره کرد مانند :
      - مسابقات بین المللی پنج گانه ورزشی ( تیراندازی سرعت و دقت ، میدان موانع ، شنا ۵۰ متر با مانع ، دو صحرانوردی ۸ کیلومتر و پرتاب نارنجک )
      - مسابقات بین المللی نظامی پهپادی ارتش های جهان
      - مسابقات بین‌المللی نظامی غواصی در عمق
      - مسابقات بین‌المللی نظامی جهت یابی
      - مسابقات بین‌المللی نظامی بیاتلون زرهی روسیه
      - مسابقات سراسری امنیت سایبری در آمریکا
      و ...
       

      بازتاب و آثار
      برای بیان تاثیر حضور بین المللی تیم های نظامی و ترتیب دادن این چنین مسابقاتی منعکس کردن دیدگاه بعضی از تحلیل گران غربی شاید مفید باشد به عنوان نمونه :
      «واشنگتن فری بیکن» «جوزف هومیر» تحلیلگر امنیت ملی : روسیه و چین در نمایش قدرت به آمریکا قصد شرکت در یک بازی‌های بین‌المللی در آمریکای لاتین ( ونزوئلا ) تحت عنوان « تک تیرانداز مرز » را دارند . این  بازی‌های نظامی یکی از واضح ترین نشانه‌ها  از شکل گیری یک ائتلاف ضد ایالات متحده در آمریکای لاتین است. روسیه و متحدانش ( ایران و چین ) با حضور در این مسابقات نظامی در ونزوئلا در حال نمایش قدرت هستند . با عادی سازی تحرکات نظامی دشمنان ایالات متحده در دریای کارائیب ، ما در معرض خطر در آمریکای لاتین هستیم .
       
       
      در حال حاضر به نظر می رسد که برگزاری این گونه مسابقات در بین نیرو های نظامی منطقه ای و جهانی در حال افزایش هست . مسابقاتی که هم در رشته های عمومی ( آمادگی جسمانی و ورزشی ) و هم رشته های تخصصی ( تیر اندازی ، زرهی و توپخانه ، پهپادی و ... ) با حضور تیم های چندگانه به جدیت پیگیری می شود . قطعا انتخاب تیم های ورزیده در این گونه رقابت ها باعث افزایش اعتماد به نفس پرسنل و همچنین تبلیغات مثبت برای نیرو های نظامی ما نیز خواهد گردید  . همچنین برگزاری مسابقات کشوری و درون مرزی برای ما موجبات حس رقابت و افزایش انگیزش سازمانی را برای نیروهای مسلح ما در پی خواهد داشت . انشالله 
       

       
       
       
      بن پایه :
      https://www.milsport.one/cism/members-nations
      https://www.ilsf.org/about/recognition/cism/
      https://armedforcessports.defense.gov/CISM/Military-World-Games/
      https://en.wikipedia.org/wiki/Colosseum
      https://freebeacon.com/national-security/iran-russia-china-to-run-war-drills-in-latin-america/
       
      گرد آوری جهت انجمن میلیتاری
       
       
    • توسط amirarsalankhan
      بمب افكن تهاجمي نسل بعد، LRS-B
       
                                 
       
       
      بمب افكن نسل بعد ( NGB، قبلا به نام بمب افكن 2018 شناخته مي شد ) يك برنامه به منظور توسعه يك بمب افكن جديد براي نيروي هوايي ايالات متحده بود. NGB قرار بود تا در حدود سال 2018 و به عنوان يك بمب افكن پنهانكار، مادون صوت، برد متوسط و با قابليت متوسط حمل سلاح وارد خدمت شود و به تدريج جايگزين بمب افكن هاي پير و پا به سن گذاشته (  B-52 Stratofortress  و B-1 Lancer ) گردد. ولي برنامه توسعه NGB با ظهور طرح بمب افكن دور برد تهاجمي سنگين ايالات متحده به فراموشي سپرده شد.
       
         
       
      اين اتفاق زماني افتاد كه در ژوئن 2010 سپهبد Breedlove  در مصاحبه اي بيان كرد كه اصطلاح بمب افكن نسل بعد مرده و از اين به بعد نيروي هوايي بر روي طراحي بمب افكن هاي دور برد تهاجمي كار خواهد كرد كه در آن از سيستم هاي به كار رفته در جنگده هاي F-22 و F-35 استفاده خواهد شد تا بمب افكني مقرون به صرفه و با قابليت هاي استثنايي هر دو جنگنده فوق جهت انجام ماموريت ها طراحي و توليد گردد.
       
             
       
       
      بمب افكن دور برد تهاجمي (Long Range Strike Bomber)
      برنامه توسعه بمب افكن دور برد تهاجمي ( LRS-B ) به معناي واقعي كلمه پنهانكار است! و اطلاعات خيلي كمي از آن منتشر شده است ولي اهميت آن را به خوبي مي توان در رفتار پنتاگون و شركاي صنعتي بزرگ آن احساس كرد.بسياري از كارشناسان معتقدند كه برنامه توسعه اين بمب افكن ساختار نيروي هوايي ايلات متحده را در 20 سال آينده شكل خواهد داد و هر شركتي كه برنده مناقصه توليد اين بمب افكن شود پول پارو خواهد كرد و بازنده نيز مي تواند مطمئن باشد كه جايگاهي در آينده هوانوردي نظامي ايلات متحده نخواهد داشت مگر ان كه معجزه اي كند!
      هر چند امروزه لاكهيد ماريتن به لطف پروژه F-35 آينده خود را در صنعت هوانوردي نظامي ايالات متحده تضمين كرده است و بويينگ نيز به مدد توليدات هوانوردي غير نظامي خود مي تواند از اين بحران عبور كند و تنها نورث روپ است كه چاره اي ندارد و  بايد اين مناقصه را برنده شود تا بتواند با خيال راحت به آينده خود فكر كند
      شناخته ها و ناشناخته ها
      پيش بيني شده 80 تا 100 فروند از اين بمب افكن جديد جايگزين ناوگان فعلي بمب افكن هاي ايالات متحده شود.  
      پنهانكار بودن ،قابليت حمل سلاح هاي هسته ايو داراي بودن هر دو حالت پروازي سرنشين دار و بي سرنشين از الزامات طراحي LRS-B است.قيمت تعيين شده براي هر فروند بمب افكن جديد 550 ميليون دلار در سال 2010 پيش بيني شده و قرار است به جهت كم كردن هزينه ها از فناوري موجود در طراحي ان استفاده شود ولي ساختار طراحي آن بايد به شكلي باشد كه بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز استفاده كند.دو رقيب اصلي در طراحي اين بمب افكن يكي كمپاني  Northrop Grumman, با سابقه طراحي بمب افكن پنهانكار و گرانقيمت B-2 است و ديگري مشاركت كمپاني هاي بويينگ و لاكهيد مارتين با سابقه طراحي جنگنده هاي F-22 و F-35 .همچنين پيش بيني مي شود در اواسط دهه 2020 اولين پروازهاي اين بمب افكن انجام شود.طبق حدس هايي كه كارشناسان مي زنند نيروي هوايي آمريكا به دنبال يك بمب افكن در اندازه اي حدودا نصف B-2 است كه از دو موتور F-135 همانند F-35 سود ببرد.
       
                                              
                                         
                                          پيشران F-135 Pratt  & Whitney
       
      الان همه شما ميگوييد اين كه خيلي كوچيكه، خب مسلما بايد بزرگتر بشه ولي با صحبتي كه رابرت گيتس وزير سابق دفاع انجام داد و به اعضاي كنگره گفت كه قيمت هر فروند 550 ميليون دلار ميشود راه را بر روي بزرگتر شدن اين بمب افكن فعلا بست. و اين نگراني را در بين كارشناسان به وجود آورد كه هر شركتي كه بتواند با حداقل آيتم هاي اساسي يك بمب افكن توليد كند برنده اين مناقصه خواهد بود بدون توجه به نيازهاي اساسي نبردهاي آينده.بنابراين يكسري الزامات از سوي كارشناسان هوانوردي نظامي جهت توسعه LRS-B  پيشنهاد شده است :
      پنهانكاري
      امروزه ميدانيم كه 80 درصد قابليت پنهانكاري به شكل و طراحي هواپيما بستگي دارد و فقط 20 درصد به مواد و تكنولوزي پيشرفته به كار رفته در آن وابسته است. كه همين 20 درصد هم بيشترين هزينه را به خود اختصاص مي دهد. پس يايد تعادل خوبي را بين اين دو بخش برقرار كرد تا هزينه هاي طراحي و توسعه سرسام اور نباشد.
      تعمير و نگهداري
      استفاده از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده مي تواند نگهداري اين بمب افكن را بسيار راحت تر كند تا استفاده از موادي كه در لبه تكنولوژي روز قرار دارند و بسيار گران قيمت خواهند بود و نگهداريشان نيز بسيار مشكل است.ولي پلت فرم طراحي نيز بايد به شكلي باشد كه اين پرنده بتواند در 50 سال آينده آسمان ها را همچنان تسخير كند و پذيراي مواد جديد و تكنولوژي هاي نوين نيز باشد.
      قابليت حمل بمب هاي هسته اي
      تصميم گيري در اين مورد بايد همين الان صورت بگيرد، هر چند نيروي هوايي علاقه دارد تا چند سال بعد از توليد بمب افكن ها مجوز حمل سلاح هاي هسته اي را براي آنها صادر كند ولي با توجه به پيشرفت هاي سريع در صنعت هوانوردي نظامي از الان اين پرنده بايد طوري طراحي شود كه حداقل نيمي از آنها از ابتدا قابليت حمل بمب هاي هسته اي و هيدروژني را داشته باشند. و توانايي بازدارندگي ايالات متحده را همچنان حفط كنند.
      كنار گذاشتن طرز فكر شواليه تنها!
      بسياري از مردم فكر مي كنند كه پنهانكاري يعني يك جنگنده پنهانكار به تنهايي و با شجاعت به مانند يك شواليه به مواضع دشمن حمله مي كند و تمامي آنها را نابود ميسازد!! از الان بايد اين تفكر را دور ريخت و يك برنامه جامع جهت حملات پر تعداد بمب افكن هاي نسل بعد در نظر گرفت و تمام سناريوهاي موجود و تهديدات لازم را در آنها پيش بيني كرد تا قدرت واقعي بمب افكن ها و تاثير آنها بر روي مواضع دشمن مشخص شود.
      ساخت يك بمب افكن، نه فقط يك پلت فرم صرف
      در سال هاي بعد LRS-B تنها بمب افكن سنگين ايالات متحده خواهد بود. پس بايد به شكلي طراحي شود كه قابليت باز طراحي بسياري از قسمت هاي آن وجود داشته باشد و بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز به خوبي بهره مند شود. همچنين LRS-B بايد بتواند ماموريت هاي دريايي را نيز به خوبي ماموريت هاي زميني انجام دهد.
      نگه داشتن خلبان در كابين
      با وجود داشتن فناوري پروازهاي بي سرنشين اما ما نبايد در دام اين صحبت ها بيافتيم كه LRS-B بايد تنها قابليت بي سرنشين داشته باشد!، نداشتن خلبان در ميدان نبرد يعني نداشتن حس مسئوليت پذيري و ابتكارات لحظه اي نمي توان از جذابيت هاي فراوان پرنده هاي بي سرنشين گذشت ولي يك بمب افكن سنگين بي سرنشي نياز به حمايت زميني بسيار بيشتري از بي سرنشين هاي فعلي دارد كه اين خود هزينه ها را بسيار بالاتر مي برد.مورد بعدي قابليت ضعيف بي سرنشين ها در سوخت گيري هاي هوايي است كه در حين ماموريت هاي يك بمب افكن دوربرد الزامي است و يك خلبان در هر شرايط آب و هوايي يا زماني به راحتي آن را انجام مي دهد.و در آخر فكر كنيد كه يك بي سرنشين بخواهد بمب هسته اي نيز با خود حمل كند، خيلي فكر خوبي نيست و حتي كابوس آور نيز هست. هر چند خيلي ها فكر ميكنند بهتر بمب هاي هسته اي را به دست بي سرنشين ها سپرد!
      فراموش نكردن چيزهاي كوچك
      بايد فضاي كافي براي خلبان در پروازهاي طولاني در نظر گرفت تا اعصابش راحت باشد و تحت فشارهاي جسمي قرار نگيرد. اين مورد حتما بايد لحاظ شود و سعي شود از تجربه B-2 در اين مورد درس گرفته شود.
      در ژانويه 2011 نيروي هوايي فهرستي كوتاه از اهداف مورد نظر خود را براي بمب افكن تهاجمي منتشر كرد
      اهداف طراحي در نظر گفته شده براي يروژه LRS-B در ژانويه 2011
      كل هزينه پروژه نبايد از 40 تا 50 ميليارد دلار بيشتر باشد سرعت مادون صوت حداكثر بردي پروازي بيشتر از 9250 كيلومتر مداومت پروازي 50 تا 100 ساعت براي پروارهاي بي سرنشين قابليت بقا در حملات روزانه به مواضع دشمن با وجو د قدرتمند ترين دفاع هوايي موجود  
      در پايان تصاويري از طرح هاي مفهومي اراده شده توسط سه كمپاني معظم شركت كننده در اين مناقصه
       
                       
                                                           
       طرح پيشنهادي كمپاني نورث روپ گرومن
       
       
       
       
                      
                                                                              
       طرح پيشنهادي كمپاني لاكهيد
       
       
       
       
       
                         
                                           
        طرح پيشنهادي كمپاني بويينگ
       
       
      حال بايد منتظر ماند و ديد كه در چند ماه آينده مقامات نيروي هوايي كدام يك از طرح هاي پيشنهادي را براي آينده توان هوايي ايالات متحده انتخاب خواهند كرد.
      نظر شما چيست؟
      كم و كاستي بود  دوستان به بزرگواري خودتون ببخشيد، تقديم به ارواح طيبه شهداي مرزباني ناجا در حادثه اخير نگور
      با تشكر فراوان از دوست و استاد گرامي جناب 7mmt به جهت پيشنهاد اين موضوع و كمك هاي بسيارشان
      تهيه شده توسط امير ارسلان رهسپار ، فقط براي ميليتاري
       
       
      منابع :
      http://en.wikipedia.org/wiki/Next-Generation_Bomber
       
      http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/strike/2015/01/18/air-force-bomber-industry/21805275/
       
      http://defensetech.org/2014/09/15/air-force-plans-major-step-in-long-range-strike-bomber-program/
       
      http://breakingdefense.com/2014/09/b-2-pilots-lessons-for-lrsb-americas-new-bomber/
    • توسط MR9
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      سرکوب پدافند هوایی دشمن
        (Suppression of Enemy Air Defenses /SEAD)
       

       
       وایلدویزل / استاندارد 
       
      یکی از ماموریتهای اصلی واحدهای پروازی نیروی هوایی پس از ظهورسه عنصرجدید در نبردهای معاصر (رادار/ توپخانه ضدهوایی هدایت راداری و نهایتا" موشکهای هدایت شونده زمین به هوا)، کنترل و ازکارانداختن و نابودی این  سامانه ها  می باشد . بررسی دقیق نبردهای به وقوع پیوسته پس از جنگ دوم جهانی نشان می دهد که هرکدام از این نبردها ، جنبه های نوینی از فناوری را با بکارگیری تجهیزات ، تسلیحات و تاکتیک ها به نمایش گذاشته و نشان داده اند که گاهی استفاده از  وجودبرتری کمی تسلیحات غیر پیشرفته در مقابل برتری کیفی تسلیحات پیشرفته و یا برعکس ، پیروزی های نظامی خیره کننده ای را به ارمغان آورده است. در کنار این مساله و به موازات افزایش توانایی های رزمی یک سامانه تسلیحاتی ،توسعه تاکتیکهای مورد نیاز نیز یک اصل غیر قابل اجتناب بشمار می رود . در چنین شرایطی ، سامانه های پدافند هوایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده ، چــنانکه این نوع از سیستم های جــــنگ افــــزاری می بایست دارای قابلیت های پدافندی مناسبی باشند تا درمرحله آغازین تهاجم دشمن ، بتوانند ایمنی مناطق مسکونی ، مراکز ثقل سیاسی، نظامی و اقتصادی را از گزند بمباران و آسیب حفظ نمایند و با ایجاد لطمات عمده به پیکره و استخوان بندی قدرت هوایی دشمن ، باعث لغو ماموریت های تهاجمی وبه احتمال زیاد تغییر نتیجه جنگ شوند . بنابراین، به صورت طبیعی ،  نیروی هوایی مهاجم سعی خواهد نمود تا تهاجم خود را با انجام ماموریت های سرکوب پدافند هوایی آغاز نماید . برهمین اساس و بنا به تعریف وزارت دفاع ایالات متحده ، سرکوبی پدافند هوایی دشمن عبارتند از :
       
      " انجام هرگونه فعالیتی به منظور خنثی سازی ، نابود سازی و ایجاد اختلال موقت یا دائم در سامانه های پدافند هوایی زمین و دریاپایه دشمن بوسیله تجهیزات مخرب یا اخلالگرها "
       

       
       
      جنگنده / بمب افکن F-105G ، یکی از مهمترین جنگ افزارهای ارتش ایالات متحده برای مقابله با آتشبارهای سام ارتش ویتنام شمالی بشمارمی آمد .
       

       
      جنگنده / بمب افکن F-4G  در حال تیک آف از فرودگاهی در عربستان
      در حالی که برای اجرای ماموریت SEAD ، به مهمات متنوعی شامل مشکهای هوا به زمین ماوریک و مهمات ضد تشعشع شرایک و غلاف جنگ الکترونیک مجهز شده است .
       
       

       
       
      ارتش ایالات متحده برای ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد ، تاکید زیادی بر استفاده از اسکادارن های وایلد ویزل دارد .
      تصویر فوق یکفروند جنگنده / بمب افکن A-7E را بر روی عرشه فوقانی ناو هواپیمابر USS AMERICA نشان میدهد که برای اجرای عملیات بر علیه آتشبارهای دفاع هوایی لیبی (عملیات دره الدورادو ) آماده می شود . به نظر می رسد پرنده فوق برای اجرای این ماموریت به مهمات ضد رادار شرایک و مهمات هوابه زمین راک آی مارک II مجهز شده است .
       

       
       
      ارتش های اروپایی نیز پس از مشاهده تاثیر تسلیحات ضد رادار ، بسرعت خود را به قابلیت های ضد رادار مجهز نمودند .
      تصویر فوق یک فروند تورنادو ECR نیروی هوایی آلمان را که به مهمات ضدرادار هارم مجهز شده است را نشان میدهد
       

       
       
      مهمات ضد تشعشع AGM-88 HARM، جنگنده / بمب افکنF/A-18 C
       

       
       
      نیروی هوایی بریتانیا ، به شکل وسیعی از مهمات ضد رادار درسازمان رزم نیروی هوایی خود بهره می برد .
      تصویر فوق ، یک تیر موشک ضد تشعشع آلارم را بروی یکفروند جنگنده/ بمب افکن تورنادو GR4 نشان می دهد .
       

       
       
      در حال حاضر پرنده ویژه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی ، جنگنده/بمب افکن F-16 CJ بشمار می آید .
       
      پرنده فوق ، یکفروند F-16 CJ بلاک 50 سری D است که برای اجرای ماموریت SEAD ، به طیف متنوعی از مهمات شامل ، AIM-120 آمرام ، AIM-9 M سایدویندر در جایگاه های دو وهشت  ، مهمات ضد رادار AGM-88 هارم در جایگاه های سه و هفت ، و برای هدفیابی به یک غلاف AN/ASQ-213 ، مسلح شده است .
      با این حال و براساس نظرات خلبانان شرکت کننده در جنگ ویتنام ، قابلیتهای تاندرچیف و فانتوم به مراتب افزون تر از این نمونه فالکون بشمار می آمد .
       
       
      نویسنده و مترجم : کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی - MR9
      Military.ir Copyright
      تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است
      منابع  :
      1- Davis, Larry and Menard, David, Republic F-105 Thunderchief
      2- Bill Siuru, Bill Holder-General Dynamics F-16 Fighting Falcon
      3-F-4 PHANTOM II IN ACTION
      4- "MODERN MILITARY AIRCRAFT "THUD"
      5- A-7 IN ACTION
      6- ویکی
      7- مطالعات شخصی اینجانب از منابع گوناگون
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.