امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

سخنگوي سازمان هواپيمايي كشوري گفت: فرودگاه‌هاي استان تهران از ساعت 8 صبح لغايت 12:00 روز سه‌شنبه 31 شهريور‌ماه به علت انجام مانور نظامي، تعطيل بوده و پروازي در آنها انجام نمي‌شود.
رضا جعفرزاده سخنگوي سازمان هواپيمايي كشوري در گفت‌وگو با فارس، اظهار داشت: به مناسبت گراميداشت هفته دفاع مقدس و انجام پروازهاي مانوري، در فرودگاه‌هاي استان تهران نظير فرودگاه امام خميني (ره)، مهرآباد، پيام و قلعه‌مرغي و ساير فرودگاه‌هاي اين استان، از ساعت 8 صبح لغايت‌ 12:00روز 31 شهريور سال جاري هيچگونه پرواز مسافري انجام نخواهد شد.
جعفرزاده با بيان اينكه لغو پرواز‌هاي مسافري در اين ساعت براي برقراري هر چه بيشتر ايمني انجام شده است، تصريح كرد: پس از اين ساعت تمامي پروازها از سر گرفته خواهد شد.
مدير روابط عمومي سازمان هواپيمايي كشوري با بيان اينكه نوتام (اطلاعيه هوانوردي) اين تعطيلي چهار ساعته قبلأ به شركت‌هاي هواپيمايي ابلاغ شده است، از مسافران خواست جهت اطلاع بيشتر از وضعيت پروازها با شماره تلفن‌هاي 199 براي پروازهاي داخلي و‌ 55678556 براي پروازهاي خارجي، تماس بگيرند.
منبع:alef.ir

http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8806300190

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
البته من F-14 رو به خاطر پشتیبانی خوبش از تمام عملیات های هوایی انتخاب کردم .

ولی اگه منظور عملیات زمینی و ضربتی باشه F-4 کارآمد تره چون عملیات ضربتی اصلا تو حوزه تخصص F-14 نیست . همونطور که رهگیری هوایی کار F-4 نیست .

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
سلام . به نظر من اف 14 از همه نظر بهتر بود . چون عملیات جنگنده های دشمن رو ناکام می کرد . یکی از خلبانان زمان شاه که اتفاقا خلبان اف 14 هم بود ( از ذکر نام محرومم ) می گفت زمانیکه اف 14 ها به منطقه خارک یا خوزستان اعزام می شدند حتی خلبانهای عراقی توی خاک عراق هم جرات بلند شدن نداشتند . موشک پیشرفته فینیکس و رادار قوی اف 14 امکان تحرک رو از جنگنده های عمدتا روسی عراقی گرفته بود . یعنی اف 14 با از بین بردن هواپیماهای عراقی ، عملا یه تنه دخل نیروی هوایی عراق رو می آورد .

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[b]اگه تو نبرد هوایی حساب کنیم که حق با شماست .

حتما میدونید که رکورد دوربرد ترین شکار هوایی تاریخ به یک تامکت ایرانی تعلق داره که از فاصله 150 کیلومتری یک میراژ عراقی رو منهدم میکنه .[/b]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
به نظر من تایگر با توجه به قیمت و سبکی وچالاکی وعملیات های زیاد مثلH3از همه بهتر بود.
فکر کنید ÷ول همه تامکت ها را F5میخریدیم icon_wink :| :cry:

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]به نظر من تایگر با توجه به قیمت و سبکی وچالاکی وعملیات های زیاد مثلH3از همه بهتر بود. [/quote]
در حمله به اچ3 تایگرها فقط نقش منحرف کننده را داشتند و حمله اصلی و نفوذ به عمق عراق به وسیله 8 فروند جنگنده فانتوم انجام شد.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
باشه ولي تايگر خيلي ارزان ومانور پذيراست وچون هواپيماهاي عراق به پاي همتايان غربي نميرسيدندتعداد زيادي ازاون ها شايد مي تونست خسلي موثر باشه icon_eek :mrgreen:

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]تعداد زيادى ازاون ها [b]شايد مى تونست [/b]خيلى مؤثر [b]باشه[/b] [/quote]

بحث سر اين هست كه كدوم مؤثرتر [b][u]بوده اند[/u][/b] ٬ نه اين كه كدوم مؤثر مى تونست باشه! اگر اون طور بخواهيم حساب كنيم كه اگر آواكس هاى مربوط به طرح سپرطلايى به ايران داده مى شد كه اونا از همه مؤثرتر مى شدند!

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
راست ميگي برادر زدم جاده خاكي icon_eek
منظورم اينه اگر چه تامكتها موثرترين بودندولي اگر باقيمت اونها تايگر ميخريديم بهتر بود.اخه قيمت يه تامكت چند برابر هواپيماهاي هم دورهايش بوده.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
در ابتدا به تعداد هواپيماهاي موجود در نيروي هوايي مي پردازيم سپس به ذكر مشخصات آنها مي پردازيم

کارایی عملیاتی(%) ---- تعداد عملیاتی ---- نوع هواپیما

70؟ .................... 70 .................... اف-4

75 .................... 80(20فروند تمريني)... اف-5

60؟ .................... 50 .................... اف-14

80؟ .................... 20؟ .................... میگ-19

80؟ .................... 40(15فروند تمريني).... میگ-21

80 .................... 15 .................... میگ-23

80؟ .................... 25؟ ................... ميگ-27(منبع موثقي در دست نيست)

80 .................... 50 .................... میگ-29

90 .................... 25؟ ................... ميگ-31 (منبع موثقي در دست نيست)

80 .................... 44 .................... سوخو-20و22

80 .................... 35؟ .................... سوخو-24

80 .................... 10؟ .................... سوخو-25

90 .................... 25 .................... سوخو-27

70 .................... 25 .................... ميراژ اف-1

80 .................... 30 .................... آذرخش

90 .................... 10.................... صاعقه

80؟ .................... 5؟ .................... شفق

؟ .................... ؟ .................... توپولوف-16

80؟ .................... 12؟ ................... توپولوف-22 ام3(منبع موثقي در دست نيست

منبع :‌http://aerospacetalk.ir

[b]هواپيماي اف- 4 : [/b]
اگر به موضوعات فرعي نپردازيم هم اكنون فانتوم هاي ايران در شرايط كاملا عملياتي قرار دارند و مي توانند در نبردهاي سخت نيز شركت جويند و همچنين [color=red]با تلاش متخصصان داخلي ايونيك اين هواپيما ارتقا داده شده + افزايش دقت و برد رادار به 2 برابر و توانايي حمل و شليك موشكهاي پيشرفته حرارت ياب روسي آر-73 و نيز توانايي حمل و شليك موشكهاي ضدكشتي مدرن + نصب سيستم هدفگيري ليزري پيشرفته بر روي هواپيما + هدفياب و سيستم آتش خودكار[/color] + ... اف-4هاي ايران در صورت بروز جنگ مي توانند به راحتي از نيروي زميني و دريايي خودي پشتيباني كرده و يا به عمق خاك دشمن حمله كرده و باري ديگر - مانند حمله به اچ-3 در غربيترين نقطه عراق در 1981 - مرگ و نابودي را به بدخواهان اين مملكت نمايان سازند. در ضمن بواسطه موشكهاي آر-73 اف-4هاي ايران توانايي درگيري با انواع جنگنده هاي مهاجم - مانند اف-16و18 - icon_biggrin را دارا مي باشند.

با وجود تمام موارد ذكر شده در بالا متاسفانه عمر عملياتي فانتومها رو به پايان است و ايران به دنبال تعويض آنها با جنگنده هاي پيشرفته روسي يا حتي جنگنده هاي صاعقه و شفق مي باشد.


[b]هواپيماي اف-5 : [/b]
اف-5هاي ايران هم مانند فانتومها در شرايط كامل عملياتي قرار دارند و حتي مي توانند در بعضي موارد به شكار هواپيماهاي دشمن بپردازند [color=red](مانند شكار بي-1و52 وآ-10 و اي وي-8بي و ...)[/color]. ولي در حالت كلي از تايگرها در نقش هوا به زمين استفاده مي شود. تقريبا تمام قطعات اين جنگنده - مانند اف-4 - در داخل ساخته مي شود و از اين لحاظ مشكلي وجود ندارد. در مورد تواناييهاي اين هواپيما بايد گفت كه بصورت قابل قبولي ارتقا يافته اند و [color=red]مانند اف-4 دقت رادار اف-5 زيادتر از قبل شده و بردش نيز 2 برابر شده است همچنين توانايي حمل و شليك موشكهاي آر-60(با برد 10 كيلومتر) و پي ال-7(با برد 7 كيلومتر) را پيدا كرده است. [/color]و ...

در آخر بايد گفت كه عمر عملياتي اين جنگنده مشهور و فوق العاده نيز رو به پايان است و ايران به دنبال جايگزيني براي آنها مي گردد.

[b]هواپيماي اف-14 : [/b]
قويترين و خطرناكترين رهگير موجود در منطقه (يا بهتر بگويم در كل جهان) تامكتهاي ايران هستند كه به راحتي - بر خلاف ادعاهاي غرب - مي توانند هر هواپيماي مهاجم - حتي اف-22 - :!: را رهگيري و سرنگون سازند. و با وجود چنين رهگير پيشرفته اي هيچ جنگنده مهاجم امنيت نخواهد داشت و هر آن امكان دارد كه با موشك پيشرفته فونيكس(با برد 180كيلومتر) سرنگون شود. خبرهاي رسيده حاكي از آن هست كه ايران اين هواپيماها را ارتقا داده و برخلاف برخي گزارشات موتور اين هواپيما بازسازي شده و در نبردهاي مرگبار هوايي اين گربه دوست داشتني را تنها نخواهد گذاشت. همچنين اين هواپيما مجددا توانايي استفاده از موشك فونيكس را پيدا كرده و بدين ترتيب مي تواند با هر هواپيمايي درگير شود(ايران به شدت در تلاش است تا موشك فونيكس و اسپارو را توليد داخل نمايد و احتمالا به اين توانايي دست يافته است).[color=red] سيستم حمل و شليك موشك پيشرفته آر-73 نيز به اين هواپيما اضافه شده و ميتواند بجاي موشكهاي سايدوايندر و اسپارو از آن استفاده نمايد![/color] ايران چند سال قبل با كمي تغييرات و ارتقا توانست اين رهگير افسانه اي را تبديل به يك بمب افكن ضربتي نمايد و نيز به همت و تلاش متخصصان داخلي سيستم حمل و شليك موشك زمين به هواي هاوك با موفقيت بر روي اين هواپيما پياده شد كه موجب شگفتي جهانيان شد. در مورد رادار اين تامكتها نيز بايد گفت كه ارتقا يافته و دقت و بردشان زيادتر شده است(به طوري كه ميتواند استيلت را هم شناسايي كند) و از بعضي سيستمهاي پيشرفته روسي در جهت بهبود آيونيك آن استفاده شده است. همچنين اين هواپيما توانايي استفاده از انواع موشكهاي هوا به زمين روسي را نيز پيدا كرده است. در حال حاضر بسياري از قطعات اين هواپيما در داخل ساخته ميشود و بقيه نيز به طرق مختلف تامين ميشود.

در پايان بايد اضهار داشت كه بواسطه آيونيك بسيار قوي و موشكهاي فونيكس(برد 180كيلومتر) و آر-73(برد 40 كيلومتر) هيچ هواپيماي - بجز خود تامكت - غربي نميتواند تامكتهاي ايران را سرنگون سازد. در مورد تامكتهاي آمريكا هم بايد گفت كه توانايي عبور از پدافند موشكي ايران را ندارند ولي اف-14هاي ايران در پناه پدافند موشكي قدرتمند هيچ رقيبي ندارند. و ...

[color=blue][b]هواپيماي ميگ-19 : [/b][/color]
درباره اين جنگنده ها صحبتي نميكنم و فقط اين را بدانيد كه در جنگهاي مدرن امروزي به در نمي خورند. تنها كاربرد آنها يكي در نقش هواپيماي تمريني است و ديگري پشتيباني سبك از نيروهاي زميني خودي آن هم اگر پدافند دشمن ناكارامد باشد!

[color=blue][b]هواپيماي ميگ-21 : [/b][/color]
اين جنگنده اصلا توانايي درگيري با جنگنده هاي پيشرفته آمريكا را ندارد(به علت آيونيك ضعيف و موشك هوا به هواي پي ال-2 كه در جنگهاي امروزي ناتوان است) و از آنها فقط مي توان به دو صورت استفاده كرد : [color=red]1- حمله به اهداف زميني كه تخصص اصليش نيز همين است 2- انهدام هواپيماهاي آ-10 و اي وي-8بي و بي-1و52 و هواپيماهاي شناسايي آمريكا[/color]. ولي بهترين روش استفاده از آنها همان نقش جنگنده-بمب افكن مي باشد. در ضمن از اين هواپيما به عنوان جنگنده تمريني هم استفاده ميشود.

[color=blue][b]هواپيماي ميگ-23 :[/b][/color]
اين جنگنده-بمب افكن فوق العاده دهه 1960و1970 ديگر تواناييها و برتريهاي گذشته را در جنگهاي مدرن امروزي ندارد(البته اگر اف-22و35 عملياتي شوند+بكارگيري شيوه جنگ الكترونيك) ولي مي توان از آنها در چند مورد استفاده جست كه عبارتند از :

1- حمله به اهداف زميني دشمن - اين ماموريت را به خوبي انجام ميدهد.

2- شكار هواپيماهاي كند پرواز(مانند آ-10و بي-52).

3- شكار هواپيماهاي شناسايي و آواكس.

4- دفاع هوايي با پشتيباني ضدهواييها.

5- در صورت برخورداري از خلبانان حرفه اي و كارآزموده + ناوبري دقيق رهگيري جنگنده هاي اف-15و16و18! :mrgreen:

[color=blue][b]هواپيماي ميگ-29 : [/b][/color]
قويترين رهگير نيروي هوايي بعد از اف-14، ميگ-29 و سوخو-27 هستند. جنگنده ميگ-29 توانايي بسيار زيادي در جنگهاي سخت و پيچيده دارد و ميتواند به راحتي جنگنده هاي مهاجم را از ميدان به در كند. [color=red]ايران با انجام تغييراتي ناشناخته در آيونيك اين هواپيما آنها را به روز كرده و در نظر دارد با كمك روسيه ميگ-29هايش را به نوع بسيار پيشرفته اس ام تي(با برد 5000 كيلومتر كه ميتوانند تا اسراييل پرواز كنند)[/color] ارتقا دهد و احتمالا در صورت افزايش تهديدات ايران تعداد ميگهايش را به 2 يا 3 برابر افزايش داده و آنها را جايگزين هواپيماهاي اف-4و5 و... خواهد كرد! به هر حال بايد اذعان داشت كه 50 فروند ميگ-29 هم(با پشتيباني پدافند موشكي) ميتوانند براي جنگنده هاي دشمن تهديد بزرگي محسوب شوند و يك فروند از اين هواپيماها توانايي درگيري همزمان با 6 جنگنده پيشرفته را دارد. برد رادار اين هواپيما در مدلهاي پيشرفته به 250كيلومتر ميرسد ولي [color=red]ميگهاي ايران داراي برد راداري 150كيلومتر هستند و ميتوانند همزمان 10 هدف را شناسايي كرده و از فاصله 70 كيلومتري به سوي 6 فروند از آنها موشكهاي آر-27 را شليك كنند كه بيش از 3 برابر برد عملياتي آمرام و اسپارو ميباشد![/color]

[color=blue][b]هواپيماي سوخو-20و22 : [/b][/color]
يكي از جنگنده - بمب افكنهاي قدرتمند دهه 60 و70و80 ميلادي. اين هواپيما از روي جنگنده موفق سوخو-7 به عنوان جنگنده - بمب افكن ضربتي طراحي و ساخته شد ولي به دليل اينكه زمان ورود به خدمت اين هواپيما مقارن با توليد جنگنده هاي پيشرفته غربي بود (اف-14و15و16و...) از اين هواپيما فقط به عنوان بمب افكن استفاده شد كه تا به امروز نيز همينطور باقيمانده است. اين هواپيما به خوبي ماموريتهاي پشتيباني از نيروهاي زميني و حملات ضربتي به نيروهاي دشمن را انجام ميدهد ولي در صورت روبرو شدن با جنگنده هاي پيشرفته دشمن توانايي چندان زيادي براي دفاع از خود ندارد و در صورتي هم كه با آنها درگير شود احتمالا قبل از اينكه بتواند حتي به سوي آنها شليك كند خودش از بين رفته است! (تنها موشك هوا به هواي اين هواپيما آفيد با برد 10 كيلومتر است). در پايان بايد اظهار داشت كه[color=red] استفاده صحيح از اين جنگنده - بمب افكن با اسكورت جنگنده هاي اف-14 ميتواند براي نيروهاي آمريكايي بسيار خطرناك ولي پشتيباني قدرتمند براي نيروي زميني ايران باشد[/color]

[color=blue][b]هواپيماي سوخو-24 : [/b][/color]
[color=red]قويترين بمب افكنهاي نيروي هوايي ايران را جنگنده - بمب افكنهاي ضربتي سوخو-24 تشكيل ميدهند كه ميتوانند حتي به اسراييل نيز حمله كنند![/color] اين هواپيما داراي توانايي حمل سلاحهاي غير متعارف بوده و ميتواند بازه گسترده اي (به ميزان 8000 كيلوگرم) از انواع موشكهاي هوا به هوا + هوا به سطح + بمبهاي هدايت شونده و غير هدايت شونده + انواع راكتها را با خود حمل كند. سوخو-24 داراي قابليت سوختگيري هوايي ميباشد و برد آن بدون مخازن اضافي سوخت تقريبا 3000 كيلومتر است كه با سوخت اضافي به 4000 كيلومتر ميرسد (فاصله ايران تا اسراييل 1100 كيلومتر است). از جمله تواناييهاي اين هواپيما ميتوان به انجام عمليات در هر زمان از شبانه روز و در هر نوع شرايط آب و هوايي ، نشست و برخاست از باندهاي كوتاه و نيمه آماده يا حتي آسيب ديده ، توانايي دفاع از خود در برابر جنگنده هاي دشمن بواسطه حمل موشكهاي آر-60و73 ، داراي يك رادار مخصوص در زير بدنه كه وظيه آن اين است كه وقتي هواپيما وارد محدوده دشمن شد بسرعت رادارهاي زميني را شناسايي كرده و در عرض كمتر از يك دقيقه از بين ببرد (به اصطلاح هك كند) ، و... . خلاصه كلام اينكه سوخو-24 ميتواند چنان جهنمي براي دشمن ايجاد كند كه بيا و ببين!!!؟؟؟؟ icon_biggrin

[color=blue][b]هواپيماي سوخو-25 : [/b][/color]
سوخو-25 يك بمب افكن سبك پشتيباني نزديك هوايي و رقيب سرسخت آ-10 آمريكا ميباشد. اين هواپيما نيز مانند سوخو-24 بازه گسترده اي از سلاحهاي هوا به زمين را با خود حمل ميكند به طوري كه اگر پرواز كند [color=red]به راحتي ميتواند يك گردان زرهي را از بين ببرد! [/color]اين هواپيما يك پشتيبان بسيار عالي براي نيروهاي زميني ايران ميباشد و در سايه آن گردانهاي زرهي ميتوانند با آسودگي به سوي دشمن پيشروي كنند و بعد از اتمام ماموريت سوخو-25 با دشمني كه زمينگير شده است درگير شده و آنها را روانه آن دنيا كنند! و ...

[color=blue][b]هواپيماي سوخو-27 : [/b][/color]
اين هواپيما احتياجي به معرفي ندارد و همگان با آن آشنا هستند. سوخو-27 يك جنگنده برتري هوايي ميباشد كه تقريبا هيچ هواپيمايي توانايي مقابله با آنرا ندارد و در صورت استفاده از خلبانان مجرب و كارازموده ميتواند به سرعت آسمان را از وجود هواپيماهاي دشمن پاكسازي كند! اين جنگنده تواناييهاي بسيار زيادي در حملات هوا به زمين دارد و ميتوان از آن بعنوان يك بمب افكن ضربتي استفاده كرد. [color=red]در واقع سوخو-27 با برد پروازي بيش از 4000 كيلومتر و توانايي حمل 10 موشك هوا به هوا (6آر-73 و 4آر-27 يا برعكس) يا 6 موشك هوا به سطح يا 32 بمب 250 كيلوگرمي و ... يك زرادخانه مرگبار هوايي است! برد رادار اين هواپيما 240 كيلومتر (در مدلهاي پيشرفته تر 400 كيلومتر) است و ميتواند از فاصله 185 كيلومتري همزمان به 10 هدف حمله كند! در ضمن توانايي آشكارسازي و رهگيري استيلت را نيز دارد. و ... .[/color]

[color=green][b]هواپيماي آذرخش : [/b][/color]
این هواپیما بر پایه f-5e/f ساخته شده (ولی خیلی قویتر از اف-5 است) و مخصوص حمله به اهداف زمینی میباشد. میتوان گفت طراحی و ساخت این هواپیما مربوط میشود به دوران جنگ ، آن زمان که کشور در اثر تحریمهای آمریکا و در نتیجه نبود قطعات یدکی یکی پس از دیگری هواپیماهای عملیاتی خود را از دست میداد! ولی تحریمها به نعمت بزرگی تبدیل شده و باعث شدن تا از خواب غفلت بیدار شده و سعی کنیم تا در عرصه نظامی خودکفا شویم و با شعار «ایرانی میتواند» متخصصان داخلی تلاش بی وقفه و طاقت فرسایی را برای رسیدن به هدف آغاز کردند که در نتیجه آن ایران توانست تکنولوژی ساخت قطعات را از همان دوران جنگ بدست بیاورد. سرانجام با دستیابی کامل متخصصان ایرانی به تکنولوژی هواپیمای اف-5 ایران اولین هواپیمای جنگی خود را (جنگنده تمرینی سیمرغ ساخته شده بر پایه f-5a/b) با موفقیت آزمایش کرد و بالاخره در سال 1997 در کمال تعجب و حیرت دشمنان خبر از آزمایش موفقیت آمیز جنگنده آذرخش رسید که شوک بزرگی برای دشمنان این مرز و بوم محسوب میشد زیرا ایران قدم در راه بسیار حساس و مهم ساخت هواپیمای جنگی گذاشته بود. آذرخش برتریهای بسیاری نسبت به اف-5 دارد که از آن جمله میتوان به سیستمهای الکترونیکی پیشرفته ، سرعت و قدرت مانور و حمل مهمات بیشتر ، توانایی استفاده به عنوان یک هواپیمای رهگیر (به دلیل استفاده از موشکهای پیشرفته روسی) و ... اشاره کرد. در آخر باید گفت این هواپیما میتواند جانشین مناسبی برای هواپیماهای قدیمی نیروی هوایی باشد.


[color=green][b]هواپيماي صاعقه : [/b][/color]
پیشرفته تر کردن و ارتقای هواپیمای آذرخش سرانجام موجب ساخت جنگنده پیشرفته صاعقه شد که تواناییهای بیشتری نسبت به آذرخش دارد. در حالت کلی این هواپیما برپایه جنگنده های yf-17 و f-14 ساخته شده و تقریبا بصورت کامل تولید داخل میباشد. هنوز اطلاعات دقیقی از مشخصات این هواپیما در دست نمیباشد ولی استفاده از سیستمهای پیشرفته الکترونیکی و جنگ افزاری که به آن امکان درگیری با هر نوع هواپیمایی (حتی اف-22) icon_eek :rose: را میدهد تایید شده است. این جنگنده نیز جانشین مناسبی برای جنگنده های قدیمی نیروی هوایی میباشد.

[color=orange][b]هواپيماي شفق : [/b][/color]
طراحی و ساخت جنگنده پیشرفته استیلت شفق تواناییهای ایران را در عرصه هواپیماسازی نظامی به همگان اثبات کرد و موجب شگفتی و حیرت جهانیان شد. این جنگنده پیشرفته ابتدا قرار بود با کمک روسیه ساخته شود ولی به دلیل فشارهای آمریکا آنها خود را کنار کشیدند تا ایران به این تکنولوژی حساس دست پیدا نکند ؛ ولی اینکار نه تنها باعث ناامیدی ایرانیان نشد [b]بلکه متخصصان داخلی برای رو کم کنی هم که شده تلاش طاقت فرسایی را شروع کردند که سرانجام موجب حیرت جهانیان شد[/b]. طراحی و ساخت این هواپیما که تاکنون در دنیا نظیری نداشته است (بجز اف-22) تقریبا به طور 100% کامل در داخل کشور انجام شده و [color=red]تنها برخی از قسمتهای آن (برای صرفه جویی در وقت و هزینه ها) روسی است.[/color] در بدنه شفق از مواد امواج جاذب رادار استفاده شده و سیستمهای آیونیکی آن تاکنون نظیری نداشته (بجز اف-22) است. در [color=red]کاکپیت این هواپیما از 3 صفحه نمایشگر رنگی بسیار پیشرفته استفاده شده که تنها هواپیمای اف-22 از چنین سیستمهایی برخوردار است[/color]. هنوز بسیاری از تواناییهای این هواپیما افشا نشده است (از جمله سرعت آن) ولی با توجه به وزن ، قدرت موتور و آئرودینامیک آن سرعتش باید در حدود 2 ماخ باشد. خلاصه کلام اینکه تولید انبوه شفق و صاعقه ایران را (در بخش هوایی) هم از نظر کمی و هم کیفی بین 5 کشور اول جهان قرار خواهد داد! icon_eek

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[color=darkblue]سلام
لطفا منبع دقیق مقاله را ذکر کنید تا منتقل شود.
خیلی مایلم بدونم نویسنده اش کی بوده! این رو هم ذکر کنم خیلی از قسمتهای مقاله صحیح نیست و اعتبار که هیچ،خنده دار نیز هست!!!

رضا جان عکس زیبایی بود!

[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_az_1~0.JPG[/img][/align]

[/color]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
ابراهیم راست میگه،
50 تا اف 14؟! icon_biggrin
راستش چشمهام 4 تا شد!!
البته خیلی دلم می خواست واقعی بود icon_biggrin
راستش ما 50 تا اف 14 داریم ولی حدود 25 تاش بیشتر قابلیت پرواز ندارن.
اون میگ 31 و سوخو 27 هم رویایی بیش نیستن!

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
دوستان اين آمار رو هزار جاي ديگه هم ديدم كه همش به نقل از رسانه هاي خارجيه كه اونها هم يا از پتنتاگون گرفتن يا از موساد و سرويس جاسوسي انگليس.
(اما به قول رپتور نه تنها غير موثق بلكه مضحك هم هستش كه معلوم ميشه نويسنده اصلا اينكاره نبوده!)
(بي اختيار ياد اون سايت مجله هوايي افتادم!)

در مورد سوخو 27 و ميگ 31 صحبت هاي زيادي هست ولي نميشه به كل منكر وجودشون شد!
(روزي كه رسما داشتن اين هواپيما ها اعلام بشه خيلي دوست دارم چهره بعضي ها رو ببينم)

در ضمن اين رو هم بگم كه ميزان عملياتي بودن اين پرنده ها رو فقط خود نيرو هوايي ميدونه و بس! چون مثلا طبق اطلاعات رسمي شركت تامسون(سازنده رادار جنگنده هاي ميراژ اف 1) رادار اين پرنده ها عملا نبايد الان كار كنه!
همين طور در مورد اف 4 ها و 14 ها.

راستي ابراهيم جان اون بمب سمت راستي همون مارك 82 با بالچه هاي snake eye هستش؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بابا اون کجاش شبیه آذرخشه...همون اف5 که رنگش کردن...
کم کم باید اون ضرب المثل معروف رو به "تایگر رنگ می کنند جای آذرخش ..." تغییر داد icon_biggrin

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
مهمان
این موضوع نسبت به پاسخ بیشتر بسته شده است.

  • مطالب مشابه

    • توسط parsneet
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      تاپیک حاضر با محوریت پوشش خبر ها و اطلاعات مسابقات نظامی برگزار شده در ایران و همچنین شرکت تیم های ایرانی در سایر مسابقات بین المللی نظامی می باشد .
       
      مقدمه :
      مسابقات نظامی هر ساله در سراسر جهان با شرکت پرسنل نظامی ( به صورت داخلی و یا بین المللی ) برگزار می گردد . این گونه مسابقات علی رقم اینکه از قواعد و استاندارد متحدی برخوردار نیستند ( منظور نبودن کمیته جامع و قوانین واحده بین المللی در رشته های تخصصی می باشد ) اما تا حدودی پیرو قواعد و ضوابط برگزاری رزمایش های نظامی هستند . ( البته تیم های ورزشی و مسابقات ارتش های جهان (CISM) تا حدودی متفاوت از سایر مسابقات تخصصی هستند که در ذیل به آن اشاره خواهد گردید )
      اساساً هدف از برگزاری این گونه مسابقات تخصصی بالا بردن آمادگی پرسنل و ایجاد حس رقابت و افزایش انگیزش پرسنل نظامی جهت فراگیری مهارت های تخصصی است . و همچنین سنجش توانمندی پرسنل در مقایسه با واحد های مشابه در ارگان های نظامی داخلی و یا ارتش های خارجی دیگر است . پس تا حدودی می توان بیان کرد که تیم های شرکت کننده ( در مسابقات بین المللی ) عموماً از بین کشور های دوست و یا هم پیمان ( و یا حداقل غیر متخاصم ) انتخاب می شوند و برای سنجش توانایی های تخصصی شان گرد هم می آیند . و همچنین حتی گاهی می تواند بیان گر همسویی کشور های شرکت کنند و حامل پیام های خاص برای ارتش های رقیب شان نیز باشند .
       
       
       
      تاریخچه :
      می توان به نوعی اولین مسابقات نظامی ( با تاکید و اولویت دادن به پرسنل نظامی ) را به یونان باستان نسب داد . در رویدادی جشن گونه که عموما" ( و نه اختصاصاً ) پرسنل نظامی در آن شرکت می کردند تا آمادگی جسمانی و مهارت های کار با سلاح در رقابت با حریفان را بسنجند . در ادامه و ظهور امپراطوری روم باستان این نوع مسابقات چهره خشن تر و جدی تری به خود گرفت به گونه ای که مکان های اختصاصی مانند کلوزیوم (Colosseum) و همچنین شرکت کنندگان مخصوص بنام گلادیاتور (Gladiator) برای شرکت در آن تربیت می گردیدند .
      این مسابقات شرحی مفصل دارد ولی به اختصار : برگزاری آن در قرون مختلف تکامل یافته و عموماً شرکت کنندگان آن از بین سربازان قوای شکست خورده در جنگ با امپراطوری روم انتخاب می شدند و در بین خیل عظیم از این سربازان که در مسابقات محلی و ایالات های مستعمره روم برگذار می شد برگزیدگان ( که یقیناً تعداد کمی از آنان بودند) می توانستند آزادی خود را به دست آورند . ولی جنگجویانی نیز بودند که به خاطر بدست آوردن پول و یا شهرت نسبت به شرکت در این مسابقات خونین اقدام می کردند . این مسابقات که به خشونت بی پروا و ضد انسانی اش معروف گشته بود بدون فایده هم البته نبود . ( البته فواید آن از دید فرماندهان نظامی ) باید اشاره کرد که تمامی این مسابقات به نبرد های خونین تن به تن اختصاص نداشت بلکه اکثر این رویداد ها به باز سازی نبرد های روم در مقابل دشمنانش مختص می شد ( یقیناً آن نبردهای که در آن پیروز گردیده بودند تا خاطرات ، تکنیک های رزم و قهرمانان آن را مرور و زنده نگاه دارند ) عده ای از سربازان لباس های قوای دشمن را بر تن می کردند و سربازانی دیگر که نقش نیروهای رومی را داشتند با بکارگیری ارابه و اسب و سلاح های آن دوران در چندین پرده که گاهی تا چند روز نیز ادامه می یافت آن نبرد خاص را باز سازی می کردند . از نحوه یورش قوای مهاجم گرفته تا نبرد های تن به تن ، عبور از رودخانه ، یورش سواره نظام ، محاصره قلعه ها و یقیناً نمایش پیروز مندانه و دلاورانه ارتش رومی بر حریف خود !
       
      در عصر جدید ایده مسابقات نظامی بعد از پایان جنگ جهانی اول شکل گرفت . در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول ، بازی های بین متفقین توسط شورای ورزشی نیروهای متفقین ژنرال جان پرشینگ سازماندهی شد و 1500 ورزشکار از 18 کشور را گرد هم آورد تا در 24 رشته ورزشی به رقابت بپردازند. این رویداد در Joinville-le-Pont فرانسه برگزار شد . و طی سالهای بعد در ماه مه 1946 ، پس از جنگ جهانی دوم ، شورای ورزشی نیروهای متفقین توسط سرهنگ هانری دبروس و پنج‌گانه المپیک توسط سرگرد رائول مولت احیا شد و در  7 تا 8 سپتامبر همان سال دومین بازی‌های بین متفقین در برلین (در المپیاستادیون , محل برگزاری بازی های المپیک 1936) برگزار شد .
       


      چند ماه بعد، با پایان دادن به شورای ورزش نیروهای متفقین ، سرهنگ دبروس و سرگرد مولت مسابقات ارتش های جهان (CISM) را در 18 فوریه 1948 تأسیس کردند . اعضای موسس آن بلژیک ، دانمارک ، فرانسه ، لوکزامبورگ و هلند بودند . در سال 1950، آرژانتین و مصر به عضویت آن درآمدند. در سال 1951 ایالات متحده به آن پیوست . در سال 1952 عراق ، لبنان ، پاکستان و سوریه و دو سال بعد برزیل به عضویت آن درآمدند . و همچنین کانادا در سال 1985 وارد آن شد . سپس در سال 1991 با پایان جنگ سرد سازمان رقیب پیمان ورشو کمیته ورزش ارتش متفقین (SKDA) با CISM ادغام شد و خبر از پیوستن 31 کشور و عضو جدید و سایر کشورهای مرتبط با بلوک شوروی را داد. این پیشرفت سریع منجر به رسمیت شناختن توسط نهادهای بین المللی از جمله IOC شد. قبل از سال 1995 CISM هر سال 15 تا 20 مسابقات جهانی را برگزار می کرد. از سال 1995  CISM هر چهار سال یک بار بازی های جهانی نظامی را که یک رویداد چند ورزشی است با شرکت نمایندگانی از ارتشهای 127 کشور دنیا سازماندهی می کند .
       
       

       
      رویدادها
      برگزاری مسابقات مرتبط با ارتش های جهان طیف متنوعی را در بر می گیرد و بلوک های سیاسی و جغرافیایی متعدد سعی در برگزاری رویدادهای مشابه زیادی جهت بالا بردن مهارت پرسنل خود دارند . اما به نوعی اهداف برگزاری این چنین مسابقاتی تنها به بالا بردن مهارت ها محدود نمی گردد . بلکه برپایی نمایشگاه های تخصصی تجهیزات تیراندازی و حتی ماشین آلات زرهی و تسلیحات انفرادی و البسه نظامی و ... در حاشیه این مسابقات بیان گر این است که این رویدادها مکانی است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران نظامی کشور های مختلف به عرضه و کسب اطلاعات و سنجش آمادگی قوای نظامی پیرامونی خود اقدام نمایند .
       
      به برخی از این رویدادها می توان به اختصار اشاره کرد مانند :
      - مسابقات بین المللی پنج گانه ورزشی ( تیراندازی سرعت و دقت ، میدان موانع ، شنا ۵۰ متر با مانع ، دو صحرانوردی ۸ کیلومتر و پرتاب نارنجک )
      - مسابقات بین المللی نظامی پهپادی ارتش های جهان
      - مسابقات بین‌المللی نظامی غواصی در عمق
      - مسابقات بین‌المللی نظامی جهت یابی
      - مسابقات بین‌المللی نظامی بیاتلون زرهی روسیه
      - مسابقات سراسری امنیت سایبری در آمریکا
      و ...
       

      بازتاب و آثار
      برای بیان تاثیر حضور بین المللی تیم های نظامی و ترتیب دادن این چنین مسابقاتی منعکس کردن دیدگاه بعضی از تحلیل گران غربی شاید مفید باشد به عنوان نمونه :
      «واشنگتن فری بیکن» «جوزف هومیر» تحلیلگر امنیت ملی : روسیه و چین در نمایش قدرت به آمریکا قصد شرکت در یک بازی‌های بین‌المللی در آمریکای لاتین ( ونزوئلا ) تحت عنوان « تک تیرانداز مرز » را دارند . این  بازی‌های نظامی یکی از واضح ترین نشانه‌ها  از شکل گیری یک ائتلاف ضد ایالات متحده در آمریکای لاتین است. روسیه و متحدانش ( ایران و چین ) با حضور در این مسابقات نظامی در ونزوئلا در حال نمایش قدرت هستند . با عادی سازی تحرکات نظامی دشمنان ایالات متحده در دریای کارائیب ، ما در معرض خطر در آمریکای لاتین هستیم .
       
       
      در حال حاضر به نظر می رسد که برگزاری این گونه مسابقات در بین نیرو های نظامی منطقه ای و جهانی در حال افزایش هست . مسابقاتی که هم در رشته های عمومی ( آمادگی جسمانی و ورزشی ) و هم رشته های تخصصی ( تیر اندازی ، زرهی و توپخانه ، پهپادی و ... ) با حضور تیم های چندگانه به جدیت پیگیری می شود . قطعا انتخاب تیم های ورزیده در این گونه رقابت ها باعث افزایش اعتماد به نفس پرسنل و همچنین تبلیغات مثبت برای نیرو های نظامی ما نیز خواهد گردید  . همچنین برگزاری مسابقات کشوری و درون مرزی برای ما موجبات حس رقابت و افزایش انگیزش سازمانی را برای نیروهای مسلح ما در پی خواهد داشت . انشالله 
       

       
       
       
      بن پایه :
      https://www.milsport.one/cism/members-nations
      https://www.ilsf.org/about/recognition/cism/
      https://armedforcessports.defense.gov/CISM/Military-World-Games/
      https://en.wikipedia.org/wiki/Colosseum
      https://freebeacon.com/national-security/iran-russia-china-to-run-war-drills-in-latin-america/
       
      گرد آوری جهت انجمن میلیتاری
       
       
    • توسط amirarsalankhan
      بمب افكن تهاجمي نسل بعد، LRS-B
       
                                 
       
       
      بمب افكن نسل بعد ( NGB، قبلا به نام بمب افكن 2018 شناخته مي شد ) يك برنامه به منظور توسعه يك بمب افكن جديد براي نيروي هوايي ايالات متحده بود. NGB قرار بود تا در حدود سال 2018 و به عنوان يك بمب افكن پنهانكار، مادون صوت، برد متوسط و با قابليت متوسط حمل سلاح وارد خدمت شود و به تدريج جايگزين بمب افكن هاي پير و پا به سن گذاشته (  B-52 Stratofortress  و B-1 Lancer ) گردد. ولي برنامه توسعه NGB با ظهور طرح بمب افكن دور برد تهاجمي سنگين ايالات متحده به فراموشي سپرده شد.
       
         
       
      اين اتفاق زماني افتاد كه در ژوئن 2010 سپهبد Breedlove  در مصاحبه اي بيان كرد كه اصطلاح بمب افكن نسل بعد مرده و از اين به بعد نيروي هوايي بر روي طراحي بمب افكن هاي دور برد تهاجمي كار خواهد كرد كه در آن از سيستم هاي به كار رفته در جنگده هاي F-22 و F-35 استفاده خواهد شد تا بمب افكني مقرون به صرفه و با قابليت هاي استثنايي هر دو جنگنده فوق جهت انجام ماموريت ها طراحي و توليد گردد.
       
             
       
       
      بمب افكن دور برد تهاجمي (Long Range Strike Bomber)
      برنامه توسعه بمب افكن دور برد تهاجمي ( LRS-B ) به معناي واقعي كلمه پنهانكار است! و اطلاعات خيلي كمي از آن منتشر شده است ولي اهميت آن را به خوبي مي توان در رفتار پنتاگون و شركاي صنعتي بزرگ آن احساس كرد.بسياري از كارشناسان معتقدند كه برنامه توسعه اين بمب افكن ساختار نيروي هوايي ايلات متحده را در 20 سال آينده شكل خواهد داد و هر شركتي كه برنده مناقصه توليد اين بمب افكن شود پول پارو خواهد كرد و بازنده نيز مي تواند مطمئن باشد كه جايگاهي در آينده هوانوردي نظامي ايلات متحده نخواهد داشت مگر ان كه معجزه اي كند!
      هر چند امروزه لاكهيد ماريتن به لطف پروژه F-35 آينده خود را در صنعت هوانوردي نظامي ايالات متحده تضمين كرده است و بويينگ نيز به مدد توليدات هوانوردي غير نظامي خود مي تواند از اين بحران عبور كند و تنها نورث روپ است كه چاره اي ندارد و  بايد اين مناقصه را برنده شود تا بتواند با خيال راحت به آينده خود فكر كند
      شناخته ها و ناشناخته ها
      پيش بيني شده 80 تا 100 فروند از اين بمب افكن جديد جايگزين ناوگان فعلي بمب افكن هاي ايالات متحده شود.  
      پنهانكار بودن ،قابليت حمل سلاح هاي هسته ايو داراي بودن هر دو حالت پروازي سرنشين دار و بي سرنشين از الزامات طراحي LRS-B است.قيمت تعيين شده براي هر فروند بمب افكن جديد 550 ميليون دلار در سال 2010 پيش بيني شده و قرار است به جهت كم كردن هزينه ها از فناوري موجود در طراحي ان استفاده شود ولي ساختار طراحي آن بايد به شكلي باشد كه بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز استفاده كند.دو رقيب اصلي در طراحي اين بمب افكن يكي كمپاني  Northrop Grumman, با سابقه طراحي بمب افكن پنهانكار و گرانقيمت B-2 است و ديگري مشاركت كمپاني هاي بويينگ و لاكهيد مارتين با سابقه طراحي جنگنده هاي F-22 و F-35 .همچنين پيش بيني مي شود در اواسط دهه 2020 اولين پروازهاي اين بمب افكن انجام شود.طبق حدس هايي كه كارشناسان مي زنند نيروي هوايي آمريكا به دنبال يك بمب افكن در اندازه اي حدودا نصف B-2 است كه از دو موتور F-135 همانند F-35 سود ببرد.
       
                                              
                                         
                                          پيشران F-135 Pratt  & Whitney
       
      الان همه شما ميگوييد اين كه خيلي كوچيكه، خب مسلما بايد بزرگتر بشه ولي با صحبتي كه رابرت گيتس وزير سابق دفاع انجام داد و به اعضاي كنگره گفت كه قيمت هر فروند 550 ميليون دلار ميشود راه را بر روي بزرگتر شدن اين بمب افكن فعلا بست. و اين نگراني را در بين كارشناسان به وجود آورد كه هر شركتي كه بتواند با حداقل آيتم هاي اساسي يك بمب افكن توليد كند برنده اين مناقصه خواهد بود بدون توجه به نيازهاي اساسي نبردهاي آينده.بنابراين يكسري الزامات از سوي كارشناسان هوانوردي نظامي جهت توسعه LRS-B  پيشنهاد شده است :
      پنهانكاري
      امروزه ميدانيم كه 80 درصد قابليت پنهانكاري به شكل و طراحي هواپيما بستگي دارد و فقط 20 درصد به مواد و تكنولوزي پيشرفته به كار رفته در آن وابسته است. كه همين 20 درصد هم بيشترين هزينه را به خود اختصاص مي دهد. پس يايد تعادل خوبي را بين اين دو بخش برقرار كرد تا هزينه هاي طراحي و توسعه سرسام اور نباشد.
      تعمير و نگهداري
      استفاده از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده مي تواند نگهداري اين بمب افكن را بسيار راحت تر كند تا استفاده از موادي كه در لبه تكنولوژي روز قرار دارند و بسيار گران قيمت خواهند بود و نگهداريشان نيز بسيار مشكل است.ولي پلت فرم طراحي نيز بايد به شكلي باشد كه اين پرنده بتواند در 50 سال آينده آسمان ها را همچنان تسخير كند و پذيراي مواد جديد و تكنولوژي هاي نوين نيز باشد.
      قابليت حمل بمب هاي هسته اي
      تصميم گيري در اين مورد بايد همين الان صورت بگيرد، هر چند نيروي هوايي علاقه دارد تا چند سال بعد از توليد بمب افكن ها مجوز حمل سلاح هاي هسته اي را براي آنها صادر كند ولي با توجه به پيشرفت هاي سريع در صنعت هوانوردي نظامي از الان اين پرنده بايد طوري طراحي شود كه حداقل نيمي از آنها از ابتدا قابليت حمل بمب هاي هسته اي و هيدروژني را داشته باشند. و توانايي بازدارندگي ايالات متحده را همچنان حفط كنند.
      كنار گذاشتن طرز فكر شواليه تنها!
      بسياري از مردم فكر مي كنند كه پنهانكاري يعني يك جنگنده پنهانكار به تنهايي و با شجاعت به مانند يك شواليه به مواضع دشمن حمله مي كند و تمامي آنها را نابود ميسازد!! از الان بايد اين تفكر را دور ريخت و يك برنامه جامع جهت حملات پر تعداد بمب افكن هاي نسل بعد در نظر گرفت و تمام سناريوهاي موجود و تهديدات لازم را در آنها پيش بيني كرد تا قدرت واقعي بمب افكن ها و تاثير آنها بر روي مواضع دشمن مشخص شود.
      ساخت يك بمب افكن، نه فقط يك پلت فرم صرف
      در سال هاي بعد LRS-B تنها بمب افكن سنگين ايالات متحده خواهد بود. پس بايد به شكلي طراحي شود كه قابليت باز طراحي بسياري از قسمت هاي آن وجود داشته باشد و بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز به خوبي بهره مند شود. همچنين LRS-B بايد بتواند ماموريت هاي دريايي را نيز به خوبي ماموريت هاي زميني انجام دهد.
      نگه داشتن خلبان در كابين
      با وجود داشتن فناوري پروازهاي بي سرنشين اما ما نبايد در دام اين صحبت ها بيافتيم كه LRS-B بايد تنها قابليت بي سرنشين داشته باشد!، نداشتن خلبان در ميدان نبرد يعني نداشتن حس مسئوليت پذيري و ابتكارات لحظه اي نمي توان از جذابيت هاي فراوان پرنده هاي بي سرنشين گذشت ولي يك بمب افكن سنگين بي سرنشي نياز به حمايت زميني بسيار بيشتري از بي سرنشين هاي فعلي دارد كه اين خود هزينه ها را بسيار بالاتر مي برد.مورد بعدي قابليت ضعيف بي سرنشين ها در سوخت گيري هاي هوايي است كه در حين ماموريت هاي يك بمب افكن دوربرد الزامي است و يك خلبان در هر شرايط آب و هوايي يا زماني به راحتي آن را انجام مي دهد.و در آخر فكر كنيد كه يك بي سرنشين بخواهد بمب هسته اي نيز با خود حمل كند، خيلي فكر خوبي نيست و حتي كابوس آور نيز هست. هر چند خيلي ها فكر ميكنند بهتر بمب هاي هسته اي را به دست بي سرنشين ها سپرد!
      فراموش نكردن چيزهاي كوچك
      بايد فضاي كافي براي خلبان در پروازهاي طولاني در نظر گرفت تا اعصابش راحت باشد و تحت فشارهاي جسمي قرار نگيرد. اين مورد حتما بايد لحاظ شود و سعي شود از تجربه B-2 در اين مورد درس گرفته شود.
      در ژانويه 2011 نيروي هوايي فهرستي كوتاه از اهداف مورد نظر خود را براي بمب افكن تهاجمي منتشر كرد
      اهداف طراحي در نظر گفته شده براي يروژه LRS-B در ژانويه 2011
      كل هزينه پروژه نبايد از 40 تا 50 ميليارد دلار بيشتر باشد سرعت مادون صوت حداكثر بردي پروازي بيشتر از 9250 كيلومتر مداومت پروازي 50 تا 100 ساعت براي پروارهاي بي سرنشين قابليت بقا در حملات روزانه به مواضع دشمن با وجو د قدرتمند ترين دفاع هوايي موجود  
      در پايان تصاويري از طرح هاي مفهومي اراده شده توسط سه كمپاني معظم شركت كننده در اين مناقصه
       
                       
                                                           
       طرح پيشنهادي كمپاني نورث روپ گرومن
       
       
       
       
                      
                                                                              
       طرح پيشنهادي كمپاني لاكهيد
       
       
       
       
       
                         
                                           
        طرح پيشنهادي كمپاني بويينگ
       
       
      حال بايد منتظر ماند و ديد كه در چند ماه آينده مقامات نيروي هوايي كدام يك از طرح هاي پيشنهادي را براي آينده توان هوايي ايالات متحده انتخاب خواهند كرد.
      نظر شما چيست؟
      كم و كاستي بود  دوستان به بزرگواري خودتون ببخشيد، تقديم به ارواح طيبه شهداي مرزباني ناجا در حادثه اخير نگور
      با تشكر فراوان از دوست و استاد گرامي جناب 7mmt به جهت پيشنهاد اين موضوع و كمك هاي بسيارشان
      تهيه شده توسط امير ارسلان رهسپار ، فقط براي ميليتاري
       
       
      منابع :
      http://en.wikipedia.org/wiki/Next-Generation_Bomber
       
      http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/strike/2015/01/18/air-force-bomber-industry/21805275/
       
      http://defensetech.org/2014/09/15/air-force-plans-major-step-in-long-range-strike-bomber-program/
       
      http://breakingdefense.com/2014/09/b-2-pilots-lessons-for-lrsb-americas-new-bomber/
    • توسط MR9
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      سرکوب پدافند هوایی دشمن
        (Suppression of Enemy Air Defenses /SEAD)
       

       
       وایلدویزل / استاندارد 
       
      یکی از ماموریتهای اصلی واحدهای پروازی نیروی هوایی پس از ظهورسه عنصرجدید در نبردهای معاصر (رادار/ توپخانه ضدهوایی هدایت راداری و نهایتا" موشکهای هدایت شونده زمین به هوا)، کنترل و ازکارانداختن و نابودی این  سامانه ها  می باشد . بررسی دقیق نبردهای به وقوع پیوسته پس از جنگ دوم جهانی نشان می دهد که هرکدام از این نبردها ، جنبه های نوینی از فناوری را با بکارگیری تجهیزات ، تسلیحات و تاکتیک ها به نمایش گذاشته و نشان داده اند که گاهی استفاده از  وجودبرتری کمی تسلیحات غیر پیشرفته در مقابل برتری کیفی تسلیحات پیشرفته و یا برعکس ، پیروزی های نظامی خیره کننده ای را به ارمغان آورده است. در کنار این مساله و به موازات افزایش توانایی های رزمی یک سامانه تسلیحاتی ،توسعه تاکتیکهای مورد نیاز نیز یک اصل غیر قابل اجتناب بشمار می رود . در چنین شرایطی ، سامانه های پدافند هوایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده ، چــنانکه این نوع از سیستم های جــــنگ افــــزاری می بایست دارای قابلیت های پدافندی مناسبی باشند تا درمرحله آغازین تهاجم دشمن ، بتوانند ایمنی مناطق مسکونی ، مراکز ثقل سیاسی، نظامی و اقتصادی را از گزند بمباران و آسیب حفظ نمایند و با ایجاد لطمات عمده به پیکره و استخوان بندی قدرت هوایی دشمن ، باعث لغو ماموریت های تهاجمی وبه احتمال زیاد تغییر نتیجه جنگ شوند . بنابراین، به صورت طبیعی ،  نیروی هوایی مهاجم سعی خواهد نمود تا تهاجم خود را با انجام ماموریت های سرکوب پدافند هوایی آغاز نماید . برهمین اساس و بنا به تعریف وزارت دفاع ایالات متحده ، سرکوبی پدافند هوایی دشمن عبارتند از :
       
      " انجام هرگونه فعالیتی به منظور خنثی سازی ، نابود سازی و ایجاد اختلال موقت یا دائم در سامانه های پدافند هوایی زمین و دریاپایه دشمن بوسیله تجهیزات مخرب یا اخلالگرها "
       

       
       
      جنگنده / بمب افکن F-105G ، یکی از مهمترین جنگ افزارهای ارتش ایالات متحده برای مقابله با آتشبارهای سام ارتش ویتنام شمالی بشمارمی آمد .
       

       
      جنگنده / بمب افکن F-4G  در حال تیک آف از فرودگاهی در عربستان
      در حالی که برای اجرای ماموریت SEAD ، به مهمات متنوعی شامل مشکهای هوا به زمین ماوریک و مهمات ضد تشعشع شرایک و غلاف جنگ الکترونیک مجهز شده است .
       
       

       
       
      ارتش ایالات متحده برای ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد ، تاکید زیادی بر استفاده از اسکادارن های وایلد ویزل دارد .
      تصویر فوق یکفروند جنگنده / بمب افکن A-7E را بر روی عرشه فوقانی ناو هواپیمابر USS AMERICA نشان میدهد که برای اجرای عملیات بر علیه آتشبارهای دفاع هوایی لیبی (عملیات دره الدورادو ) آماده می شود . به نظر می رسد پرنده فوق برای اجرای این ماموریت به مهمات ضد رادار شرایک و مهمات هوابه زمین راک آی مارک II مجهز شده است .
       

       
       
      ارتش های اروپایی نیز پس از مشاهده تاثیر تسلیحات ضد رادار ، بسرعت خود را به قابلیت های ضد رادار مجهز نمودند .
      تصویر فوق یک فروند تورنادو ECR نیروی هوایی آلمان را که به مهمات ضدرادار هارم مجهز شده است را نشان میدهد
       

       
       
      مهمات ضد تشعشع AGM-88 HARM، جنگنده / بمب افکنF/A-18 C
       

       
       
      نیروی هوایی بریتانیا ، به شکل وسیعی از مهمات ضد رادار درسازمان رزم نیروی هوایی خود بهره می برد .
      تصویر فوق ، یک تیر موشک ضد تشعشع آلارم را بروی یکفروند جنگنده/ بمب افکن تورنادو GR4 نشان می دهد .
       

       
       
      در حال حاضر پرنده ویژه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی ، جنگنده/بمب افکن F-16 CJ بشمار می آید .
       
      پرنده فوق ، یکفروند F-16 CJ بلاک 50 سری D است که برای اجرای ماموریت SEAD ، به طیف متنوعی از مهمات شامل ، AIM-120 آمرام ، AIM-9 M سایدویندر در جایگاه های دو وهشت  ، مهمات ضد رادار AGM-88 هارم در جایگاه های سه و هفت ، و برای هدفیابی به یک غلاف AN/ASQ-213 ، مسلح شده است .
      با این حال و براساس نظرات خلبانان شرکت کننده در جنگ ویتنام ، قابلیتهای تاندرچیف و فانتوم به مراتب افزون تر از این نمونه فالکون بشمار می آمد .
       
       
      نویسنده و مترجم : کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی - MR9
      Military.ir Copyright
      تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است
      منابع  :
      1- Davis, Larry and Menard, David, Republic F-105 Thunderchief
      2- Bill Siuru, Bill Holder-General Dynamics F-16 Fighting Falcon
      3-F-4 PHANTOM II IN ACTION
      4- "MODERN MILITARY AIRCRAFT "THUD"
      5- A-7 IN ACTION
      6- ویکی
      7- مطالعات شخصی اینجانب از منابع گوناگون
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.