امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

32 minutes قبل , LostSky گفت:

 

دوره استفاده از جنگنده سرنشین دار برای شناسایی گذشته اونم برای ایرانی که از نظر پهپاد چه در نوع و چه در تعداد در حد مطلوبی پیشرفت کرده.

 

بجز به خطر انداختن جان خلبانها و تحمیل هزینه های بالای عملیات شناسایی چیز دیگری تقریباً برامون نخواهد داشت.

سلام

مهم طراحی دوربین است . قرار نیست اگر روی آر اف 4 سوارش کردند و آزمایش شد ، نشود روی پهباد سوارش کرد .

:)

  • Like 2
  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

خب با تایید خریدهای جدید امارات از جمله اف-35 برای ایران باید از جهات مختلفی این خرید مورد بررسی قرار بگیره.

یکی از مهمترین هاش که حالا نگاهی عمیق به ماجرا نیست ولی یک نگرانی سطحی را ایجاد میکنه عملیات توامان و پوششی هواگردهای پنهانکار اماراتی در قالب هواگردهای آمریکایی و ائتلاف و شاید حتی صهیونیستی است. از این زاویه برای تشخیص و شناسایی و رهگیری و حفاظت از مرزهای کشور به نظر توجه به هواگردهای مدرن برای ما یکی از نیازهای جدید خواهد بود.

 

ما باید وقتی مواجه شدیم با نزدیک شدن هواگردی به حریم هوایی کشور، جنگنده مورد اطمینان و قابلی برای برخواستن و شناسایی کشور جنگنده نزدیک شونده داشته باشیم تا هم از این موقعیت اختلاط هواگردها (چون به هر حال هرگونه درگیری زمینی حساسیتهای بالایی میطلبه) همسایگان نتونند سواستفاده کنند و هم امکان هماوردی هوایی در موقعیت صلح نسبی هم شده وجود داشته باشه.

 

jy_20.jpg

 

روسها که فعلا خبری از قرارداد ندادند، نمیدونم امکانش هست با چینی ها سر کشمکشهای جدی این روزهای تایوان و فروش تسلیحات نظامی آمریکا توافقی داشت، این به نفع خود چین هم هست در ایجاد یک توازن در فروش سلاح به نقاط حساس. مشخصا در مورد چین منظورم جنگنده های نسل پنجم چین هست پس از بررسی ها.

  • Like 1
  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
37 minutes قبل , alala گفت:

خب با تایید خریدهای جدید امارات از جمله اف-35 برای ایران باید از جهات مختلفی این خرید مورد بررسی قرار بگیره.

یکی از مهمترین هاش که حالا نگاهی عمیق به ماجرا نیست ولی یک نگرانی سطحی را ایجاد میکنه عملیات توامان و پوششی هواگردهای پنهانکار اماراتی در قالب هواگردهای آمریکایی و ائتلاف و شاید حتی صهیونیستی است. از این زاویه برای تشخیص و شناسایی و رهگیری و حفاظت از مرزهای کشور به نظر توجه به هواگردهای مدرن برای ما یکی از نیازهای جدید خواهد بود.

 

ما باید وقتی مواجه شدیم با نزدیک شدن هواگردی به حریم هوایی کشور، جنگنده مورد اطمینان و قابلی برای برخواستن و شناسایی کشور جنگنده نزدیک شونده داشته باشیم تا هم از این موقعیت اختلاط هواگردها (چون به هر حال هرگونه درگیری زمینی حساسیتهای بالایی میطلبه) همسایگان نتونند سواستفاده کنند و هم امکان هماوردی هوایی در موقعیت صلح نسبی هم شده وجود داشته باشه.

 

jy_20.jpg

 

روسها که فعلا خبری از قرارداد ندادند، نمیدونم امکانش هست با چینی ها سر کشمکشهای جدی این روزهای تایوان و فروش تسلیحات نظامی آمریکا توافقی داشت، این به نفع خود چین هم هست در ایجاد یک توازن در فروش سلاح به نقاط حساس. مشخصا در مورد چین منظورم جنگنده های نسل پنجم چین هست پس از بررسی ها.

 

چینی ها همون نسل 4++ رو هم به ما نمی فروشند .

  • Upvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

این هواپیماهای J20، J31 چینی ها یا پاکفای روسی چقدر در مقابل f22 یا f35  توانایی و قابلیت مقابله داره؟ اگر در حدی باشه که بگن چیزی در چنته هست که ارزش خرید ندارند! مثل واکسن کرونای روسی و آمریکایی! هر چند آمریکایش هم فعلا سربلند بیرون نیومده!

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

اگه قرار شرط فروش هواپیمای چینی پذیرش برجام جامع تر باشه همین شرط رو با آمریکا بزاریم به مراتب بهتره صرف قرار داد نظامی باهاش ۷۰تا۸۰درصد تهدیدات نظامی مون از بین می ره  با این شرایط فعلی قید خرید خارجی رو بزنیم و کشور رو سر و سامان بدیم مسایل اقتصادی اجتماعی و محیط زیستی مردم رو حل کنیم خودش قدرت داخلی و همبستگی میاره بریم سراغ پروژه های داخلی و احیانا همکاری فنی و تکنولوژیک حداقل سوئد خاورمیانه بشیم

ویرایش شده در توسط arjemandi
  • Like 1
  • Upvote 7
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
1 hour قبل , habdollahi83 گفت:

این هواپیماهای J20، J31 چینی ها یا پاکفای روسی چقدر در مقابل f22 یا f35  توانایی و قابلیت مقابله داره؟ اگر در حدی باشه که بگن چیزی در چنته هست که ارزش خرید ندارند! مثل واکسن کرونای روسی و آمریکایی! هر چند آمریکایش هم فعلا سربلند بیرون نیومده!

اصولا مقابل نسل پنج ها هنوز یک سخت افزار  که به تنهایی سد مطمئنی برای دفاع  باشه ساخته نشده و هیچ قطعیت در این‌زمان برای مقابله با آنها وجود نداره یعنی اگر شما مقابل دشمنی حمله کننده باشید که مجهز به به این پرنده ها باشد و شما هم از همون نوع داشته باشید بدون تاکتیک و جنگ شبکه محور هیچ شانسی نداریدو دست برتر با نیروی متهاجم است

d11_screenshot_20201210-141608_samsung_i یعنی شما با تکنولوژی های فعلی حتی با تجهیز به نسل پنج ها به تنهایی نمی توانید از خودتان دفاع کنید ! برد رادار ها  بشدت مقابل rcs کم و اخلال اونها کاهش پیدا کرده و زاویه محدود این رادار ها و تسلیحاتی که به کارگیری میکنید همه از ناکار آمدی فعلی برای مقابله با انها است .

 با توسعه این کلاس ها در اکثر کشورها و به خدمت گیری کشورهای پیشتاز برای مقابله و حفظ برتری خود به سمت نسل ۶ ها در حال حرکت هستند که شاید خبرهایی هم‌شنیدید.....

 

  • Upvote 4
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

حالا ما دو مسیر پیش رو داریم:

 

  • یا بدون پیش شرط و طبق یک قرارداد طبیعی به ما دو کشور چین و روس سلاح میفروشند
  • یا باید مسیر خودمون را بریم

اگر نسل ++4 هم بتونیم با روسها قرارداد ببندیم و البته در قرارداد مواردی مثل رادارهای هواگرد و سوخترسان را هم ببینیم باز برای ما کفایت میکنه در برابر توان هوایی کشورهای همسایه حتی اگر مجهز به نسل پنج باشند عجالتا. در برابر همسایگان نگرانی کمتری وجود داره ولی دشمنان و در ائتلاف با همسایگان چه پنهان و چه آشکار هست که مشکل ایجاد میکنه و در این حوزه باید توان تهاجمی برای بازدارندگی و همچنین توان شناسایی را افزایش بدیم.

 

اگر بحث فروش فرضا کامل منتفی باشه باید بریم به سراغ همون طرح های قدیمی ولی دنبال نکرده، یعنی اواکس بومی و جنگنده های بومی ولو بسیار ابتدایی و محدود باشند ناچارا.

 

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

کشورهای اطراف ما هر روز دارن خودشون رو  به بروز ترین تجهیزات نظامی تجهیز می کنن اونوقت ما هیچی.یکی میگه قرار داد بسته شده و تحویل داده شده ولی مخفیانه.یعنی چی مخفیانه؟مگه میشه قرار داد های بزرگ نظامی مخفی بمونه؟پس اظهار نظر های رسمی که خودش یک بازدارندگیه چی میشه؟حتما باید دشمن حمله کنه تا نشون بدیم چی داریم چی نداریم؟اصلا قراردادی بسته شده؟اونم با روسیه و چین مثلا متحد که هیچ اطمینانی بهشون نیست.ما باید هرچه سریعتر بحران ها مون رو حل کنیم و دست به قوی تر کردن کشور بزنیم اونم به هرطریقی که شده(چ نظامی چ اقتصادی و...) ولی کو گوش شنوا.

  • Upvote 2
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

قطعا تا به حال اگر ذیل شرایط دلبخواه چین و روس بود تا حالا قرارداد بسته شده بود و اعلام هم شده بود. مشخصا این قبیل قراردادها و البته شرایط خاص ما کشورها را به طمع میندازه که بیشترین بهره را ببرند و خب دلایل تاخیر هم برای همین هست که قرار نیست اولین پیشنهادی که داده شد را ما بپذیریم والا قطعی است و اظهارات صریحی در مورد قصد و تمایل و حتی اجبار (از طرف فرماندهان) ما وجود داره که هرطور شده خرید انجام بدیم.

این جدای از شرایط فعلی است که کشورها ترجیح میدند با توجه به قانون مصوب ترامپ در این موضوع خاص فعلا تا حضور ترامپ حتی اگر قراردادی هم منعقد شد درخواست کنند که فاش نشه چون در این چند هفته ترامپ میتونه اونا را تحت تحریمهایی ببره که اونوقت باید از بایدن (خصوصا روسها و روابط احتمالیشون با بایدن که چندان دوستانه نخواهد بود شاید) التماس رفعش را کنند. در حالیکه در دوره بایدن اگر قراردادی ذیل رفع تحریمهای تسلیحاتی ایران العام بشه و بایدنی که ادعای احیای برجام را داره در حرکتی کاملا ضدبرجامی بند رفع تحریمها را نادیده بگیره اونوقت تکلیف خیلی ها روشن میشه و اونها هم تکلیف خودشون را میدونند و ما هم.

 

یک نکته ای وجود داره فقط، با توجه به بند عطف به ماسبق نشدن قراردادهایی که در دوره برجام منعقد میشن (البته این را هم قلدرها میتونند تفسیر به رای کنند) بهتره ما تا میتونیم (و امکانش هست) قراردادهای دفاعی متنوعی را با دو کشور منعقد کنیم (ولو آینده نگرانه و طلانی مدت برای چندین سال پیش رو) تا اگر اروپا و امریکا هوس مکانیسم ماشه برای تهدید کرد لااقل از این حفره احساس تهدید نکنیم چون قراردادها حتی اگر اجرا هم نشده باشند بعد از قطعیت یافتن بازگشت تحریم های سازمان ملل در تئوری قابلیت اجرایی دارند.

  • Like 1
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
22 minutes قبل , OneManArmy گفت:

اصلا قراردادی بسته شده؟اونم با روسیه و چین مثلا متحد که هیچ اطمینانی بهشون نیست.ما باید هرچه سریعتر بحران ها مون رو حل کنیم و دست به قوی تر کردن کشور بزنیم اونم به هرطریقی که شده(چ نظامی چ اقتصادی و...) ولی کو گوش شنوا.

 

روسیه ، چین ، و مابقی کشورها ، نوکر بی جیره و مواجب ایرانی ها نیستند که منتظرید سیستم های تسلیحاتی را دو دستی ، در سینی طلا به شما تقدیم کنند ، فعلاً در حدودی که فناوری به شما اجازه داده ، سلاح تولید کردید و به نسبت ( و نه مطلق ) بازدارندگی ایجاد شده ولی این کافی نیست ، باید به خودشون تکون بدند و برند از هرجای ممکن برای دفاع از این مملکت ، سلاح را تهیه کنند .

 

دبیر شورای عالی  امنیت شما (دریابان شمخانی ) ، چند سال پیش فرموده بودند که بله ، شرایط خرید سلاح را خریدار تعیین می کند ، معلوم نیست چه کسی به اینها در دانشگاه عالی دفاع ملی ، مدرک داده ، در کدوم قرارداد تسلیحاتی ، خریدار کیفیت و تعداد را تعیین کرده که ما دومی باشیم ؟؟؟ در اوج دوران خرید سلاح ما ، پهلوی دوم استخوان گلوی خودش را گرفت که رفیق آن موقع ما ، فانتوم های ضد رادار و موشکهای شرایک بفروشد ، آخرش نفروختند ، خریدهای بعد از انقلاب هم مشخص هست و نیازی به تکرار مجدد ندارد . حتی در دادن سامانه های نشانه گذار لیزری برای فانتوم های دیزل هم اما و اگر گذاشتند و بصورت محدود تحویل دادند .

 

این را بدونید ، کیفیت ارتباط با کشور سازنده هست که از یک نظر  کمیت و کیفیت سلاح های فروخته شده را تعیین می کند ( بقیه موارد را هم فعلا کاری ندارم ) . وقتی سیاست خارجی شما ، ثبات ندارد و یک نفر نیست که حرف آخر را بزند و فقط یک صدا از این مملکت بلند بشود ، چین و روسیه که سهل هست ، کره مریخ هم  باشد در برابر شما مواضع ضد و نقیض می گیرد .

 

 

  • Like 1
  • Upvote 13

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
9 minutes قبل , MR9 گفت:

 

روسیه ، چین ، و مابقی کشورها ، نوکر بی جیره و مواجب ایرانی ها نیستند که منتظرید سیستم های تسلیحاتی را دو دستی ، در سینی طلا به شما تقدیم کنند ، فعلاً در حدودی که فناوری به شما اجازه داده ، سلاح تولید کردید و به نسبت ( و نه مطلق ) بازدارندگی ایجاد شده ولی این کافی نیست ، باید به خودشون تکون بدند و برند از هرجای ممکن برای دفاع از این مملکت ، سلاح را تهیه کنند .

 

دبیر شورای عالی  امنیت شما (دریابان شمخانی ) ، چند سال پیش فرموده بودند که بله ، شرایط خرید سلاح را خریدار تعیین می کند ، معلوم نیست چه کسی به اینها در دانشگاه عالی دفاع ملی ، مدرک داده ، در کدوم قرارداد تسلیحاتی ، خریدار کیفیت و تعداد را تعیین کرده که ما دومی باشیم ؟؟؟ در اوج دوران خرید سلاح ما ، پهلوی دوم استخوان گلوی خودش را گرفت که رفیق آن موقع ما ، فانتوم های ضد رادار و موشکهای شرایک بفروشد ، آخرش نفروختند ، خریدهای بعد از انقلاب هم مشخص هست و نیازی به تکرار مجدد ندارد . حتی در دادن سامانه های نشانه گذار لیزری برای فانتوم های دیزل هم اما و اگر گذاشتند و بصورت محدود تحویل دادند .

 

این را بدونید ، کیفیت ارتباط با کشور سازنده هست که از یک نظر  کمیت و کیفیت سلاح های فروخته شده را تعیین می کند ( بقیه موارد را هم فعلا کاری ندارم ) . وقتی سیاست خارجی شما ، ثبات ندارد و یک نفر نیست که حرف آخر را بزند و فقط یک صدا از این مملکت بلند بشود ، چین و روسیه که سهل هست ، کره مریخ هم  باشد در برابر شما مواضع ضد و نقیض می گیرد .

 

 

نظربنده هم همینه باید به هرطریقی که شده شرایط دفاعی رو قوی کرد نه اینکه فقط حرفایی زد که بدرد مصرف داخلی می خوره.درمورد شرایط هم بله شرایط خریدارم هم در خرید دخیله. اینکه سیاست شما با جهان چگونه باشه و چه گزینه هایی برات موجود باشه خیلی مهمه.اگرشما گزینه های زیاد ومختلفی برای خرید داشته باشی ودستت باز باشه و مشکلی بابت خرید از اون کشورها نداشته باشی خودش باعث یک بازار رقابت میشه که وقتی فروشنده ببینه درصورت عدم جلب رضایت مشتری اونو از دست میده در برخی موارد بهترین سلاح هایش رو هم در اختیارتون قرار میده

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

امروز در اخبار بود که چین و روسیه به کره شمالی میگ-35 و جی-10 سی را پیشنهاد دادند و کره شمالی هم در حال انتخاب هست با توجه به اینکه قیمت پیشنهادی چین به مراتب پایین تر هست.

 

j_10C.jpg

 

mig_35.jpg

 

فرض بگیریم ایران هم در چنین موقعیتی است. از طرفی چین پیشنهادی غیر از این نداره و روسها هم با علم به محدودیت و نیاز ایران و زمان کم و نیازهای مالی/فنی خودشون (مثلا برای نجات یا بهره وری! کارخانه میکویان ) همین پیشنهاد را روی میز گذاشتند که برش دار یا برو. خب به نظرتون اگر زمان کافی برای چونه زدن به سمت سوخو نداشته باشیم؛ گزینه انتخابی کدام باید باشه؟ عاقلانه است گزینه چینی را انتخاب کنیم و در زمانی که میخریم با روس ها سر فرصت در مورد سوخو چانه زنی کنیم؟ هم نگرانی دستیابی سریعتر و فوری به یک جنگنده رفع بشه و هم روس ها هم ببینند که امکان رقابت وجود داره در بازار خرید؟

 

 

  • Upvote 9

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

قطعا   j10c    یه سر و گردن بالاتر از mig35 هست که  نهایت یک ارتقا 

کلی رو  همون mig29  است برتری های جی ده شامله: 

_تسلیحات متنوع تر

_برد بیشتر

ایونیک بهتر چینی ها

_ و مهمترینش خدمات  پشتیبانی و پس از فروش بهتر  چینی ها و اینکه پس  از فروش  خدمات  خودشون را گروگان  گیری سیاسی  نمیکنن،کاری که روسها انجامش براشون  امریست متداول 

_ قیمت بهتر و اینکه تبادل اقتصادی خوبی هم داریم 

و اگر هم در اینده su30;35 و حتی j20هم خریدیم  موتور آن  اشتراکات زیادی داره باهاشون‌

البتهmi35 هم به خاطر وجود میگ ۲۹در خدمت مامیتونه با هزینه پایین سریعا  عملیاتی  بشه و  ممکنه  این گزینه هم بخاطر وجود پتانسیل یک گزینه  مناسب  باشه...........به نظرم داشتن  جنگنده‌ای  با هزینه عملیاتی پایین  مولتی  رول  که  بتونه حداقل چندتایپ فرسوده مارا بازنشست کنه خیلی  عالیه  برامون و  باعث کاهش هزینه هاودرگام بعد قطعا باعث پرش مابرای تجهیزبه جنگنده های تخصصی برتری هوایی  نسل5 خواهد شد.

dbsn_screenshot_20201212-224603_gallery.

 

ویرایش شده در توسط Overdose
  • Like 1
  • Upvote 3
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
5 hours قبل , alala گفت:

امروز در اخبار بود که چین و روسیه به کره شمالی میگ-35 و جی-10 سی را پیشنهاد دادند و کره شمالی هم در حال انتخاب هست با توجه به اینکه قیمت پیشنهادی چین به مراتب پایین تر هست.

 

فرض بگیریم ایران هم در چنین موقعیتی است. از طرفی چین پیشنهادی غیر از این نداره و روسها هم با علم به محدودیت و نیاز ایران و زمان کم و نیازهای مالی/فنی خودشون (مثلا برای نجات یا بهره وری! کارخانه میکویان ) همین پیشنهاد را روی میز گذاشتند که برش دار یا برو. خب به نظرتون اگر زمان کافی برای چونه زدن به سمت سوخو نداشته باشیم؛ گزینه انتخابی کدام باید باشه؟ عاقلانه است گزینه چینی را انتخاب کنیم و در زمانی که میخریم با روس ها سر فرصت در مورد سوخو چانه زنی کنیم؟ هم نگرانی دستیابی سریعتر و فوری به یک جنگنده رفع بشه و هم روس ها هم ببینند که امکان رقابت وجود داره در بازار خرید؟

 

متاسفانه هیچ یک تاثیرگذاری جدی بر توان هوایی کشور ندارند و فرصتهای بسیاری داشتیم که از دست رفته است.

امروز حتی سوخو30 دیگر آن جنگنده ای نیست که در تمرین مشترک هند و آمریکا توانست اف15 را شکست دهد.

شرایط تکنولوژیک تغییر کرده و نیاز به برنامه ریزی و حرکت چند پله ای برای رسیدن به توان هوایی و در نهایت برتری هوایی هستیم.

برای ابتدای امر ، جی10سی گزینه مناسبی است ، می تواند روح تازه ای در کالبد پیر نیروی هوایی دمیده و آنرا به یک نیروی عملیاتی قابل اطمینان تبدیل کند.

تهدیدات فقط از جانب آمریکا نیست که در طرف مقابل اف35 و اف22 را قرار دهیم. بین هر دو کشور همسایه ممکن است مدتی اختلاف پدید آمده و این اختلاف به خصومت تبدیل شود.

مانند درگیری دو سال پیش هند و پاکستان که توانستند همدیگر را بالانس کنند و در غیر اینصورت درگیری به مدت بیشتری ادامه می یافت. البته توان هسته ای طرفین هم موثر بود.

یا تهدیداتی از جانب گروه ها و گروهک های تروریستی مانند داعش که در چنین مواردی نیاز به جنگنده ای با امکان سورتی پرواز بالا است. جنگنده نو براحتی میتواند 3 سورتی در روز عملیات داشته باشد.

ولی جنگنده های قدیمی به علت فرسودگی 1 الی 2 سورتی در روز محدودیت پرواز رزمی دارند که پس از چند روز این میزان حتی به کمتر از 1 سورتی در روز میرسد.

اگر این پله اول رو با نظر متخصصین امر ، درست طی کنیم ، می توان در پله های بعدی با طرف روسی هم وارد مذاکره شد و روسها هم نمی توانند ایران را به خرید میگ35 اجبار کنند چرا که جی10 معادل آن میباشد.

  • Like 1
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
6 hours قبل , SAEID گفت:

 

متاسفانه هیچ یک تاثیرگذاری جدی بر توان هوایی کشور ندارند و فرصتهای بسیاری داشتیم که از دست رفته است.

امروز حتی سوخو30 دیگر آن جنگنده ای نیست که در تمرین مشترک هند و آمریکا توانست اف15 را شکست دهد.

شرایط تکنولوژیک تغییر کرده و نیاز به برنامه ریزی و حرکت چند پله ای برای رسیدن به توان هوایی و در نهایت برتری هوایی هستیم.

برای ابتدای امر ، جی10سی گزینه مناسبی است ، می تواند روح تازه ای در کالبد پیر نیروی هوایی دمیده و آنرا به یک نیروی عملیاتی قابل اطمینان تبدیل کند.

تهدیدات فقط از جانب آمریکا نیست که در طرف مقابل اف35 و اف22 را قرار دهیم. بین هر دو کشور همسایه ممکن است مدتی اختلاف پدید آمده و این اختلاف به خصومت تبدیل شود.

مانند درگیری دو سال پیش هند و پاکستان که توانستند همدیگر را بالانس کنند و در غیر اینصورت درگیری به مدت بیشتری ادامه می یافت. البته توان هسته ای طرفین هم موثر بود.

یا تهدیداتی از جانب گروه ها و گروهک های تروریستی مانند داعش که در چنین مواردی نیاز به جنگنده ای با امکان سورتی پرواز بالا است. جنگنده نو براحتی میتواند 3 سورتی در روز عملیات داشته باشد.

ولی جنگنده های قدیمی به علت فرسودگی 1 الی 2 سورتی در روز محدودیت پرواز رزمی دارند که پس از چند روز این میزان حتی به کمتر از 1 سورتی در روز میرسد.

اگر این پله اول رو با نظر متخصصین امر ، درست طی کنیم ، می توان در پله های بعدی با طرف روسی هم وارد مذاکره شد و روسها هم نمی توانند ایران را به خرید میگ35 اجبار کنند چرا که جی10 معادل آن میباشد.

 

 

تنها تفاوت ، تک موتوره و دو موتوره بودن جنگنده هاست ، آمریکایی ها با پیشرفت سطح تکنولوژی و استانداردسازی شرایط نگهداری و رویه های بازبینی به جایی رسیدند که حالا اف 35 تک موتوره براشون امنیت کافی و اطمینان کافی رو داره ولی در موتورهای صادراتی روسی چه می شه گفت !؟ 

 

ما برای امن کردن آسمونمون به 300 جنگنده نیاز داریم ، 100 تا جنگنده ی سطح بالا و سنگین ( در کلاس اف 14 ، سوخو 35 ، اف 15 ) و حدودا 200 تا جنگنده ی سبک در کلاس جی 10 سی ، اف 16 و جی 17 

 

 

بنا به شواهد و روی کاغذ قاعدتا 4 تا گزینه بیشتر نداریم  

سوخو 35 ( واقعا دیگه خرید سوخو 30 ارزشی نداره ) 

جی 10 سی 

جی 17 تندر ( قاعدتا بلاک 3 ) 

میگ 35 

 

دوتا سوال اساسی هم پیش رومون هست : 

  • آیا توان طراحی رادار و سیستم ایونیک بومی داریم !؟ ( شامل سیستم تشخیص دوست از دشمن ) 
  • آیا توان طراحی سلاح های هواپرتاب بومی رو داریم !؟ 

 

بنا به شواهد اگر هزینه کنیم ، می تونیم سلاح های هوا پرتاب بومی بسازیم .

 

حالا اگر توان طراحی و تولید انبوه سیستم های راداری  و ایونیک رو بسازیم ، عملا هر جنگنده ای بخریم ، دستمون بازه ، پس باید پلتفرمی رو بخریم که ماژولار باشه و امکان تغییر زیرسامانه ها و سفارشی سازی داشته باشه . 

 

ما باید جنگند ه ای بخریم هم ساده باشه و هم در بهترین حالت امکان تولید مشترک داشته باشیم و بتونیم توش دست ببریم . اگر امکان تولید مشترک نبود ، باید امکان سفارشی سازی و ساخت تسلیحات سفارشی براش داشته باشیم . 

 

  • Upvote 9
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط parsneet
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      تاپیک حاضر با محوریت پوشش خبر ها و اطلاعات مسابقات نظامی برگزار شده در ایران و همچنین شرکت تیم های ایرانی در سایر مسابقات بین المللی نظامی می باشد .
       
      مقدمه :
      مسابقات نظامی هر ساله در سراسر جهان با شرکت پرسنل نظامی ( به صورت داخلی و یا بین المللی ) برگزار می گردد . این گونه مسابقات علی رقم اینکه از قواعد و استاندارد متحدی برخوردار نیستند ( منظور نبودن کمیته جامع و قوانین واحده بین المللی در رشته های تخصصی می باشد ) اما تا حدودی پیرو قواعد و ضوابط برگزاری رزمایش های نظامی هستند . ( البته تیم های ورزشی و مسابقات ارتش های جهان (CISM) تا حدودی متفاوت از سایر مسابقات تخصصی هستند که در ذیل به آن اشاره خواهد گردید )
      اساساً هدف از برگزاری این گونه مسابقات تخصصی بالا بردن آمادگی پرسنل و ایجاد حس رقابت و افزایش انگیزش پرسنل نظامی جهت فراگیری مهارت های تخصصی است . و همچنین سنجش توانمندی پرسنل در مقایسه با واحد های مشابه در ارگان های نظامی داخلی و یا ارتش های خارجی دیگر است . پس تا حدودی می توان بیان کرد که تیم های شرکت کننده ( در مسابقات بین المللی ) عموماً از بین کشور های دوست و یا هم پیمان ( و یا حداقل غیر متخاصم ) انتخاب می شوند و برای سنجش توانایی های تخصصی شان گرد هم می آیند . و همچنین حتی گاهی می تواند بیان گر همسویی کشور های شرکت کنند و حامل پیام های خاص برای ارتش های رقیب شان نیز باشند .
       
       
       
      تاریخچه :
      می توان به نوعی اولین مسابقات نظامی ( با تاکید و اولویت دادن به پرسنل نظامی ) را به یونان باستان نسب داد . در رویدادی جشن گونه که عموما" ( و نه اختصاصاً ) پرسنل نظامی در آن شرکت می کردند تا آمادگی جسمانی و مهارت های کار با سلاح در رقابت با حریفان را بسنجند . در ادامه و ظهور امپراطوری روم باستان این نوع مسابقات چهره خشن تر و جدی تری به خود گرفت به گونه ای که مکان های اختصاصی مانند کلوزیوم (Colosseum) و همچنین شرکت کنندگان مخصوص بنام گلادیاتور (Gladiator) برای شرکت در آن تربیت می گردیدند .
      این مسابقات شرحی مفصل دارد ولی به اختصار : برگزاری آن در قرون مختلف تکامل یافته و عموماً شرکت کنندگان آن از بین سربازان قوای شکست خورده در جنگ با امپراطوری روم انتخاب می شدند و در بین خیل عظیم از این سربازان که در مسابقات محلی و ایالات های مستعمره روم برگذار می شد برگزیدگان ( که یقیناً تعداد کمی از آنان بودند) می توانستند آزادی خود را به دست آورند . ولی جنگجویانی نیز بودند که به خاطر بدست آوردن پول و یا شهرت نسبت به شرکت در این مسابقات خونین اقدام می کردند . این مسابقات که به خشونت بی پروا و ضد انسانی اش معروف گشته بود بدون فایده هم البته نبود . ( البته فواید آن از دید فرماندهان نظامی ) باید اشاره کرد که تمامی این مسابقات به نبرد های خونین تن به تن اختصاص نداشت بلکه اکثر این رویداد ها به باز سازی نبرد های روم در مقابل دشمنانش مختص می شد ( یقیناً آن نبردهای که در آن پیروز گردیده بودند تا خاطرات ، تکنیک های رزم و قهرمانان آن را مرور و زنده نگاه دارند ) عده ای از سربازان لباس های قوای دشمن را بر تن می کردند و سربازانی دیگر که نقش نیروهای رومی را داشتند با بکارگیری ارابه و اسب و سلاح های آن دوران در چندین پرده که گاهی تا چند روز نیز ادامه می یافت آن نبرد خاص را باز سازی می کردند . از نحوه یورش قوای مهاجم گرفته تا نبرد های تن به تن ، عبور از رودخانه ، یورش سواره نظام ، محاصره قلعه ها و یقیناً نمایش پیروز مندانه و دلاورانه ارتش رومی بر حریف خود !
       
      در عصر جدید ایده مسابقات نظامی بعد از پایان جنگ جهانی اول شکل گرفت . در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول ، بازی های بین متفقین توسط شورای ورزشی نیروهای متفقین ژنرال جان پرشینگ سازماندهی شد و 1500 ورزشکار از 18 کشور را گرد هم آورد تا در 24 رشته ورزشی به رقابت بپردازند. این رویداد در Joinville-le-Pont فرانسه برگزار شد . و طی سالهای بعد در ماه مه 1946 ، پس از جنگ جهانی دوم ، شورای ورزشی نیروهای متفقین توسط سرهنگ هانری دبروس و پنج‌گانه المپیک توسط سرگرد رائول مولت احیا شد و در  7 تا 8 سپتامبر همان سال دومین بازی‌های بین متفقین در برلین (در المپیاستادیون , محل برگزاری بازی های المپیک 1936) برگزار شد .
       


      چند ماه بعد، با پایان دادن به شورای ورزش نیروهای متفقین ، سرهنگ دبروس و سرگرد مولت مسابقات ارتش های جهان (CISM) را در 18 فوریه 1948 تأسیس کردند . اعضای موسس آن بلژیک ، دانمارک ، فرانسه ، لوکزامبورگ و هلند بودند . در سال 1950، آرژانتین و مصر به عضویت آن درآمدند. در سال 1951 ایالات متحده به آن پیوست . در سال 1952 عراق ، لبنان ، پاکستان و سوریه و دو سال بعد برزیل به عضویت آن درآمدند . و همچنین کانادا در سال 1985 وارد آن شد . سپس در سال 1991 با پایان جنگ سرد سازمان رقیب پیمان ورشو کمیته ورزش ارتش متفقین (SKDA) با CISM ادغام شد و خبر از پیوستن 31 کشور و عضو جدید و سایر کشورهای مرتبط با بلوک شوروی را داد. این پیشرفت سریع منجر به رسمیت شناختن توسط نهادهای بین المللی از جمله IOC شد. قبل از سال 1995 CISM هر سال 15 تا 20 مسابقات جهانی را برگزار می کرد. از سال 1995  CISM هر چهار سال یک بار بازی های جهانی نظامی را که یک رویداد چند ورزشی است با شرکت نمایندگانی از ارتشهای 127 کشور دنیا سازماندهی می کند .
       
       

       
      رویدادها
      برگزاری مسابقات مرتبط با ارتش های جهان طیف متنوعی را در بر می گیرد و بلوک های سیاسی و جغرافیایی متعدد سعی در برگزاری رویدادهای مشابه زیادی جهت بالا بردن مهارت پرسنل خود دارند . اما به نوعی اهداف برگزاری این چنین مسابقاتی تنها به بالا بردن مهارت ها محدود نمی گردد . بلکه برپایی نمایشگاه های تخصصی تجهیزات تیراندازی و حتی ماشین آلات زرهی و تسلیحات انفرادی و البسه نظامی و ... در حاشیه این مسابقات بیان گر این است که این رویدادها مکانی است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران نظامی کشور های مختلف به عرضه و کسب اطلاعات و سنجش آمادگی قوای نظامی پیرامونی خود اقدام نمایند .
       
      به برخی از این رویدادها می توان به اختصار اشاره کرد مانند :
      - مسابقات بین المللی پنج گانه ورزشی ( تیراندازی سرعت و دقت ، میدان موانع ، شنا ۵۰ متر با مانع ، دو صحرانوردی ۸ کیلومتر و پرتاب نارنجک )
      - مسابقات بین المللی نظامی پهپادی ارتش های جهان
      - مسابقات بین‌المللی نظامی غواصی در عمق
      - مسابقات بین‌المللی نظامی جهت یابی
      - مسابقات بین‌المللی نظامی بیاتلون زرهی روسیه
      - مسابقات سراسری امنیت سایبری در آمریکا
      و ...
       

      بازتاب و آثار
      برای بیان تاثیر حضور بین المللی تیم های نظامی و ترتیب دادن این چنین مسابقاتی منعکس کردن دیدگاه بعضی از تحلیل گران غربی شاید مفید باشد به عنوان نمونه :
      «واشنگتن فری بیکن» «جوزف هومیر» تحلیلگر امنیت ملی : روسیه و چین در نمایش قدرت به آمریکا قصد شرکت در یک بازی‌های بین‌المللی در آمریکای لاتین ( ونزوئلا ) تحت عنوان « تک تیرانداز مرز » را دارند . این  بازی‌های نظامی یکی از واضح ترین نشانه‌ها  از شکل گیری یک ائتلاف ضد ایالات متحده در آمریکای لاتین است. روسیه و متحدانش ( ایران و چین ) با حضور در این مسابقات نظامی در ونزوئلا در حال نمایش قدرت هستند . با عادی سازی تحرکات نظامی دشمنان ایالات متحده در دریای کارائیب ، ما در معرض خطر در آمریکای لاتین هستیم .
       
       
      در حال حاضر به نظر می رسد که برگزاری این گونه مسابقات در بین نیرو های نظامی منطقه ای و جهانی در حال افزایش هست . مسابقاتی که هم در رشته های عمومی ( آمادگی جسمانی و ورزشی ) و هم رشته های تخصصی ( تیر اندازی ، زرهی و توپخانه ، پهپادی و ... ) با حضور تیم های چندگانه به جدیت پیگیری می شود . قطعا انتخاب تیم های ورزیده در این گونه رقابت ها باعث افزایش اعتماد به نفس پرسنل و همچنین تبلیغات مثبت برای نیرو های نظامی ما نیز خواهد گردید  . همچنین برگزاری مسابقات کشوری و درون مرزی برای ما موجبات حس رقابت و افزایش انگیزش سازمانی را برای نیروهای مسلح ما در پی خواهد داشت . انشالله 
       

       
       
       
      بن پایه :
      https://www.milsport.one/cism/members-nations
      https://www.ilsf.org/about/recognition/cism/
      https://armedforcessports.defense.gov/CISM/Military-World-Games/
      https://en.wikipedia.org/wiki/Colosseum
      https://freebeacon.com/national-security/iran-russia-china-to-run-war-drills-in-latin-america/
       
      گرد آوری جهت انجمن میلیتاری
       
       
    • توسط amirarsalankhan
      بمب افكن تهاجمي نسل بعد، LRS-B
       
                                 
       
       
      بمب افكن نسل بعد ( NGB، قبلا به نام بمب افكن 2018 شناخته مي شد ) يك برنامه به منظور توسعه يك بمب افكن جديد براي نيروي هوايي ايالات متحده بود. NGB قرار بود تا در حدود سال 2018 و به عنوان يك بمب افكن پنهانكار، مادون صوت، برد متوسط و با قابليت متوسط حمل سلاح وارد خدمت شود و به تدريج جايگزين بمب افكن هاي پير و پا به سن گذاشته (  B-52 Stratofortress  و B-1 Lancer ) گردد. ولي برنامه توسعه NGB با ظهور طرح بمب افكن دور برد تهاجمي سنگين ايالات متحده به فراموشي سپرده شد.
       
         
       
      اين اتفاق زماني افتاد كه در ژوئن 2010 سپهبد Breedlove  در مصاحبه اي بيان كرد كه اصطلاح بمب افكن نسل بعد مرده و از اين به بعد نيروي هوايي بر روي طراحي بمب افكن هاي دور برد تهاجمي كار خواهد كرد كه در آن از سيستم هاي به كار رفته در جنگده هاي F-22 و F-35 استفاده خواهد شد تا بمب افكني مقرون به صرفه و با قابليت هاي استثنايي هر دو جنگنده فوق جهت انجام ماموريت ها طراحي و توليد گردد.
       
             
       
       
      بمب افكن دور برد تهاجمي (Long Range Strike Bomber)
      برنامه توسعه بمب افكن دور برد تهاجمي ( LRS-B ) به معناي واقعي كلمه پنهانكار است! و اطلاعات خيلي كمي از آن منتشر شده است ولي اهميت آن را به خوبي مي توان در رفتار پنتاگون و شركاي صنعتي بزرگ آن احساس كرد.بسياري از كارشناسان معتقدند كه برنامه توسعه اين بمب افكن ساختار نيروي هوايي ايلات متحده را در 20 سال آينده شكل خواهد داد و هر شركتي كه برنده مناقصه توليد اين بمب افكن شود پول پارو خواهد كرد و بازنده نيز مي تواند مطمئن باشد كه جايگاهي در آينده هوانوردي نظامي ايلات متحده نخواهد داشت مگر ان كه معجزه اي كند!
      هر چند امروزه لاكهيد ماريتن به لطف پروژه F-35 آينده خود را در صنعت هوانوردي نظامي ايالات متحده تضمين كرده است و بويينگ نيز به مدد توليدات هوانوردي غير نظامي خود مي تواند از اين بحران عبور كند و تنها نورث روپ است كه چاره اي ندارد و  بايد اين مناقصه را برنده شود تا بتواند با خيال راحت به آينده خود فكر كند
      شناخته ها و ناشناخته ها
      پيش بيني شده 80 تا 100 فروند از اين بمب افكن جديد جايگزين ناوگان فعلي بمب افكن هاي ايالات متحده شود.  
      پنهانكار بودن ،قابليت حمل سلاح هاي هسته ايو داراي بودن هر دو حالت پروازي سرنشين دار و بي سرنشين از الزامات طراحي LRS-B است.قيمت تعيين شده براي هر فروند بمب افكن جديد 550 ميليون دلار در سال 2010 پيش بيني شده و قرار است به جهت كم كردن هزينه ها از فناوري موجود در طراحي ان استفاده شود ولي ساختار طراحي آن بايد به شكلي باشد كه بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز استفاده كند.دو رقيب اصلي در طراحي اين بمب افكن يكي كمپاني  Northrop Grumman, با سابقه طراحي بمب افكن پنهانكار و گرانقيمت B-2 است و ديگري مشاركت كمپاني هاي بويينگ و لاكهيد مارتين با سابقه طراحي جنگنده هاي F-22 و F-35 .همچنين پيش بيني مي شود در اواسط دهه 2020 اولين پروازهاي اين بمب افكن انجام شود.طبق حدس هايي كه كارشناسان مي زنند نيروي هوايي آمريكا به دنبال يك بمب افكن در اندازه اي حدودا نصف B-2 است كه از دو موتور F-135 همانند F-35 سود ببرد.
       
                                              
                                         
                                          پيشران F-135 Pratt  & Whitney
       
      الان همه شما ميگوييد اين كه خيلي كوچيكه، خب مسلما بايد بزرگتر بشه ولي با صحبتي كه رابرت گيتس وزير سابق دفاع انجام داد و به اعضاي كنگره گفت كه قيمت هر فروند 550 ميليون دلار ميشود راه را بر روي بزرگتر شدن اين بمب افكن فعلا بست. و اين نگراني را در بين كارشناسان به وجود آورد كه هر شركتي كه بتواند با حداقل آيتم هاي اساسي يك بمب افكن توليد كند برنده اين مناقصه خواهد بود بدون توجه به نيازهاي اساسي نبردهاي آينده.بنابراين يكسري الزامات از سوي كارشناسان هوانوردي نظامي جهت توسعه LRS-B  پيشنهاد شده است :
      پنهانكاري
      امروزه ميدانيم كه 80 درصد قابليت پنهانكاري به شكل و طراحي هواپيما بستگي دارد و فقط 20 درصد به مواد و تكنولوزي پيشرفته به كار رفته در آن وابسته است. كه همين 20 درصد هم بيشترين هزينه را به خود اختصاص مي دهد. پس يايد تعادل خوبي را بين اين دو بخش برقرار كرد تا هزينه هاي طراحي و توسعه سرسام اور نباشد.
      تعمير و نگهداري
      استفاده از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده مي تواند نگهداري اين بمب افكن را بسيار راحت تر كند تا استفاده از موادي كه در لبه تكنولوژي روز قرار دارند و بسيار گران قيمت خواهند بود و نگهداريشان نيز بسيار مشكل است.ولي پلت فرم طراحي نيز بايد به شكلي باشد كه اين پرنده بتواند در 50 سال آينده آسمان ها را همچنان تسخير كند و پذيراي مواد جديد و تكنولوژي هاي نوين نيز باشد.
      قابليت حمل بمب هاي هسته اي
      تصميم گيري در اين مورد بايد همين الان صورت بگيرد، هر چند نيروي هوايي علاقه دارد تا چند سال بعد از توليد بمب افكن ها مجوز حمل سلاح هاي هسته اي را براي آنها صادر كند ولي با توجه به پيشرفت هاي سريع در صنعت هوانوردي نظامي از الان اين پرنده بايد طوري طراحي شود كه حداقل نيمي از آنها از ابتدا قابليت حمل بمب هاي هسته اي و هيدروژني را داشته باشند. و توانايي بازدارندگي ايالات متحده را همچنان حفط كنند.
      كنار گذاشتن طرز فكر شواليه تنها!
      بسياري از مردم فكر مي كنند كه پنهانكاري يعني يك جنگنده پنهانكار به تنهايي و با شجاعت به مانند يك شواليه به مواضع دشمن حمله مي كند و تمامي آنها را نابود ميسازد!! از الان بايد اين تفكر را دور ريخت و يك برنامه جامع جهت حملات پر تعداد بمب افكن هاي نسل بعد در نظر گرفت و تمام سناريوهاي موجود و تهديدات لازم را در آنها پيش بيني كرد تا قدرت واقعي بمب افكن ها و تاثير آنها بر روي مواضع دشمن مشخص شود.
      ساخت يك بمب افكن، نه فقط يك پلت فرم صرف
      در سال هاي بعد LRS-B تنها بمب افكن سنگين ايالات متحده خواهد بود. پس بايد به شكلي طراحي شود كه قابليت باز طراحي بسياري از قسمت هاي آن وجود داشته باشد و بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز به خوبي بهره مند شود. همچنين LRS-B بايد بتواند ماموريت هاي دريايي را نيز به خوبي ماموريت هاي زميني انجام دهد.
      نگه داشتن خلبان در كابين
      با وجود داشتن فناوري پروازهاي بي سرنشين اما ما نبايد در دام اين صحبت ها بيافتيم كه LRS-B بايد تنها قابليت بي سرنشين داشته باشد!، نداشتن خلبان در ميدان نبرد يعني نداشتن حس مسئوليت پذيري و ابتكارات لحظه اي نمي توان از جذابيت هاي فراوان پرنده هاي بي سرنشين گذشت ولي يك بمب افكن سنگين بي سرنشي نياز به حمايت زميني بسيار بيشتري از بي سرنشين هاي فعلي دارد كه اين خود هزينه ها را بسيار بالاتر مي برد.مورد بعدي قابليت ضعيف بي سرنشين ها در سوخت گيري هاي هوايي است كه در حين ماموريت هاي يك بمب افكن دوربرد الزامي است و يك خلبان در هر شرايط آب و هوايي يا زماني به راحتي آن را انجام مي دهد.و در آخر فكر كنيد كه يك بي سرنشين بخواهد بمب هسته اي نيز با خود حمل كند، خيلي فكر خوبي نيست و حتي كابوس آور نيز هست. هر چند خيلي ها فكر ميكنند بهتر بمب هاي هسته اي را به دست بي سرنشين ها سپرد!
      فراموش نكردن چيزهاي كوچك
      بايد فضاي كافي براي خلبان در پروازهاي طولاني در نظر گرفت تا اعصابش راحت باشد و تحت فشارهاي جسمي قرار نگيرد. اين مورد حتما بايد لحاظ شود و سعي شود از تجربه B-2 در اين مورد درس گرفته شود.
      در ژانويه 2011 نيروي هوايي فهرستي كوتاه از اهداف مورد نظر خود را براي بمب افكن تهاجمي منتشر كرد
      اهداف طراحي در نظر گفته شده براي يروژه LRS-B در ژانويه 2011
      كل هزينه پروژه نبايد از 40 تا 50 ميليارد دلار بيشتر باشد سرعت مادون صوت حداكثر بردي پروازي بيشتر از 9250 كيلومتر مداومت پروازي 50 تا 100 ساعت براي پروارهاي بي سرنشين قابليت بقا در حملات روزانه به مواضع دشمن با وجو د قدرتمند ترين دفاع هوايي موجود  
      در پايان تصاويري از طرح هاي مفهومي اراده شده توسط سه كمپاني معظم شركت كننده در اين مناقصه
       
                       
                                                           
       طرح پيشنهادي كمپاني نورث روپ گرومن
       
       
       
       
                      
                                                                              
       طرح پيشنهادي كمپاني لاكهيد
       
       
       
       
       
                         
                                           
        طرح پيشنهادي كمپاني بويينگ
       
       
      حال بايد منتظر ماند و ديد كه در چند ماه آينده مقامات نيروي هوايي كدام يك از طرح هاي پيشنهادي را براي آينده توان هوايي ايالات متحده انتخاب خواهند كرد.
      نظر شما چيست؟
      كم و كاستي بود  دوستان به بزرگواري خودتون ببخشيد، تقديم به ارواح طيبه شهداي مرزباني ناجا در حادثه اخير نگور
      با تشكر فراوان از دوست و استاد گرامي جناب 7mmt به جهت پيشنهاد اين موضوع و كمك هاي بسيارشان
      تهيه شده توسط امير ارسلان رهسپار ، فقط براي ميليتاري
       
       
      منابع :
      http://en.wikipedia.org/wiki/Next-Generation_Bomber
       
      http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/strike/2015/01/18/air-force-bomber-industry/21805275/
       
      http://defensetech.org/2014/09/15/air-force-plans-major-step-in-long-range-strike-bomber-program/
       
      http://breakingdefense.com/2014/09/b-2-pilots-lessons-for-lrsb-americas-new-bomber/
    • توسط MR9
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      سرکوب پدافند هوایی دشمن
        (Suppression of Enemy Air Defenses /SEAD)
       

       
       وایلدویزل / استاندارد 
       
      یکی از ماموریتهای اصلی واحدهای پروازی نیروی هوایی پس از ظهورسه عنصرجدید در نبردهای معاصر (رادار/ توپخانه ضدهوایی هدایت راداری و نهایتا" موشکهای هدایت شونده زمین به هوا)، کنترل و ازکارانداختن و نابودی این  سامانه ها  می باشد . بررسی دقیق نبردهای به وقوع پیوسته پس از جنگ دوم جهانی نشان می دهد که هرکدام از این نبردها ، جنبه های نوینی از فناوری را با بکارگیری تجهیزات ، تسلیحات و تاکتیک ها به نمایش گذاشته و نشان داده اند که گاهی استفاده از  وجودبرتری کمی تسلیحات غیر پیشرفته در مقابل برتری کیفی تسلیحات پیشرفته و یا برعکس ، پیروزی های نظامی خیره کننده ای را به ارمغان آورده است. در کنار این مساله و به موازات افزایش توانایی های رزمی یک سامانه تسلیحاتی ،توسعه تاکتیکهای مورد نیاز نیز یک اصل غیر قابل اجتناب بشمار می رود . در چنین شرایطی ، سامانه های پدافند هوایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده ، چــنانکه این نوع از سیستم های جــــنگ افــــزاری می بایست دارای قابلیت های پدافندی مناسبی باشند تا درمرحله آغازین تهاجم دشمن ، بتوانند ایمنی مناطق مسکونی ، مراکز ثقل سیاسی، نظامی و اقتصادی را از گزند بمباران و آسیب حفظ نمایند و با ایجاد لطمات عمده به پیکره و استخوان بندی قدرت هوایی دشمن ، باعث لغو ماموریت های تهاجمی وبه احتمال زیاد تغییر نتیجه جنگ شوند . بنابراین، به صورت طبیعی ،  نیروی هوایی مهاجم سعی خواهد نمود تا تهاجم خود را با انجام ماموریت های سرکوب پدافند هوایی آغاز نماید . برهمین اساس و بنا به تعریف وزارت دفاع ایالات متحده ، سرکوبی پدافند هوایی دشمن عبارتند از :
       
      " انجام هرگونه فعالیتی به منظور خنثی سازی ، نابود سازی و ایجاد اختلال موقت یا دائم در سامانه های پدافند هوایی زمین و دریاپایه دشمن بوسیله تجهیزات مخرب یا اخلالگرها "
       

       
       
      جنگنده / بمب افکن F-105G ، یکی از مهمترین جنگ افزارهای ارتش ایالات متحده برای مقابله با آتشبارهای سام ارتش ویتنام شمالی بشمارمی آمد .
       

       
      جنگنده / بمب افکن F-4G  در حال تیک آف از فرودگاهی در عربستان
      در حالی که برای اجرای ماموریت SEAD ، به مهمات متنوعی شامل مشکهای هوا به زمین ماوریک و مهمات ضد تشعشع شرایک و غلاف جنگ الکترونیک مجهز شده است .
       
       

       
       
      ارتش ایالات متحده برای ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد ، تاکید زیادی بر استفاده از اسکادارن های وایلد ویزل دارد .
      تصویر فوق یکفروند جنگنده / بمب افکن A-7E را بر روی عرشه فوقانی ناو هواپیمابر USS AMERICA نشان میدهد که برای اجرای عملیات بر علیه آتشبارهای دفاع هوایی لیبی (عملیات دره الدورادو ) آماده می شود . به نظر می رسد پرنده فوق برای اجرای این ماموریت به مهمات ضد رادار شرایک و مهمات هوابه زمین راک آی مارک II مجهز شده است .
       

       
       
      ارتش های اروپایی نیز پس از مشاهده تاثیر تسلیحات ضد رادار ، بسرعت خود را به قابلیت های ضد رادار مجهز نمودند .
      تصویر فوق یک فروند تورنادو ECR نیروی هوایی آلمان را که به مهمات ضدرادار هارم مجهز شده است را نشان میدهد
       

       
       
      مهمات ضد تشعشع AGM-88 HARM، جنگنده / بمب افکنF/A-18 C
       

       
       
      نیروی هوایی بریتانیا ، به شکل وسیعی از مهمات ضد رادار درسازمان رزم نیروی هوایی خود بهره می برد .
      تصویر فوق ، یک تیر موشک ضد تشعشع آلارم را بروی یکفروند جنگنده/ بمب افکن تورنادو GR4 نشان می دهد .
       

       
       
      در حال حاضر پرنده ویژه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی ، جنگنده/بمب افکن F-16 CJ بشمار می آید .
       
      پرنده فوق ، یکفروند F-16 CJ بلاک 50 سری D است که برای اجرای ماموریت SEAD ، به طیف متنوعی از مهمات شامل ، AIM-120 آمرام ، AIM-9 M سایدویندر در جایگاه های دو وهشت  ، مهمات ضد رادار AGM-88 هارم در جایگاه های سه و هفت ، و برای هدفیابی به یک غلاف AN/ASQ-213 ، مسلح شده است .
      با این حال و براساس نظرات خلبانان شرکت کننده در جنگ ویتنام ، قابلیتهای تاندرچیف و فانتوم به مراتب افزون تر از این نمونه فالکون بشمار می آمد .
       
       
      نویسنده و مترجم : کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی - MR9
      Military.ir Copyright
      تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است
      منابع  :
      1- Davis, Larry and Menard, David, Republic F-105 Thunderchief
      2- Bill Siuru, Bill Holder-General Dynamics F-16 Fighting Falcon
      3-F-4 PHANTOM II IN ACTION
      4- "MODERN MILITARY AIRCRAFT "THUD"
      5- A-7 IN ACTION
      6- ویکی
      7- مطالعات شخصی اینجانب از منابع گوناگون
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.