سهم بخش دفاعي از كل بودجه 10درصد است !!!

[SAEID 2,832]

اشکال وارد بر اقتصاد ایران تکیه بیش از حد بر درآمدهای نفتی و کمی تولیدات و صادرات صنعتی است که باعث ایجاد شبهه در میزان تولید ناخالص داخلی میشود. طبق آمار منتشره از سوی بانک جهانی در سال 2007 و بر پایه دو نوع تعیین تولید ناخالص داخلی متداول توان اقتصادی کشور بصورت زیر است. بر اساس میزان تبدیل ارز (nominal) ایران در رتبه 29 جهانی با تولید ناخالص داخلی 270,937 میلیارد دلار قرار دارد. بر اساس برابری قدرت خرید (PPP) ایران در رتبه 17 جهانی با تولید ناخالص داخلی 776,538 میلیارد دلار قرار دارد. مسلم است که یک اقتصاد واقعی باید بر پایه میزان تبدیل ارز و صادرات و واردات باشد نه میزان قدرت خرید کذایی با استفاده از وامها و اعتبارات بانکی و یارانه ای! انتظار میرود که طی سالهای آینده و با هدفمند شدن یارانه ها و کاهش نفوذ نفت در اقتصاد فاصله بین تولید ناخالص داخلی ppp و nominal ایران کاهش یافته و به یک اقتصاد پایدار و باثبات برسیم. با نگاه به اقتصاد کشورهای تراز اول جهان متوجه میشویم که دو نوع رده بندی فوق در این کشورها تقریبا ارقام یکسانی است.

[ahmadi 39]

ولي طبق آماري كه خود شما؛ به نقل از سايت ويكي پديا فرمودين‌، كره شمالي بايد يه چيزي بيشتر از قرمز باشه (22%). ولي رنگي ساده و بسيار خوشرنگ رو به خودش اختصاص داده.

در مورد کره‌ی شمالی با توجه به این که کشور بسته و مرموزی است آمارهای ضد و نقیض یا کمبود آمار وجود داره. در نقشه ظاهراً رنگش خاکستریه که احتمالاً نشان‌دهنده‌ی نبود آمار قابل اتکاست. جالبه که در همان منبع ویکی‌پدیا (که پیوندهایش را در ارسال قبلیم گذاشتم) بودجه‌ی نظامی کره‌ی شمالی ۵،۵ میلیارد دلار ذکر شده در حالی که تولید ناخالص داخلیش (به نقل از فکت‌بوک سیا) فقط ۲،۲ میلیارد دلار برآورد شده!!! (البته با احتساب برابری قدرت خرید ۴۰ میلیارد دلار برآورد شده) آن رقم ۲۲ درصد هم منبعش ذکر نشده.
بنابراین با توجه به این تناقضات به نظر می‌آید که تنها چیزی که به طور قطع در مورد کره‌ی شمالی می‌دانیم این است که بودجه‌ی نظامیش نسبت به اقتصادش زیاد یا خیلی زیاد است ولی عدد و رقمش به طور قطع در دسترس نیست.

[mostafa_by 5,726]

مهم نيست چندان. عزيزان كمونيست كره شمالي، به اين دليل كه نتونستن خودشون رو با روزگار تطبيق بدن، به تضاد عجيبي دچار شدن. ايران، در زمان جنگ تحميلي، مشكلات فراووني رو تجربه كرد. اكثر كشورها هم يكجانبه روابط خودشون رو با تهران قطع مي‌كردن (يكي از مواردش، احضار سفراي اروپايي از تهران به خاطر اعتراض به حكم ارتداد و قتل سلمان رشدي كه با بي‌تفاوتي حضرت امام (ره) همراه شد و كمي بعد برگشتن). ولي ايران هيچ وقت سعي نكرد كه خودش رو محدود كنه و با قطع روابط با ديگر كشورها، بيشتر تو لاك دفاعي فرو بره. ولي متأسفانه كره شمالي، اين كار رو انجام داد و كاري كرد كه تقريباً هيچ كشوري؛ حتي پدرخوانده‌اش اتحاد جماهير سوسياليستي شوروي و همسايه‌ي حامي‌اش جمهوري خلق چين هم با اين كشور ارتباط چنداني نداشته باشه. در اقتصاد، يك تعريف كاملاً ساده براي واردات وجود داره. صادرات و واردات، به معناي تبادل كالاهاي تجاري در اقتصاد مدنظر قرار مي‌گيره و واردات رو معادل افزايش رفاه در جامعه مي‌دونن. مسلماً كشوري كه خودش رو از تكنولوژي‌ها دور كرده، تمام توانش رو بر روي ساخت موشك‌ها و تسليحات جديد به كار بسته و روي دنده‌ي لجبازي با دنيا افتاده، بلايي بهتر از كره‌ي شمالي سرش نخواهد اومد. اين كشور در حال حاضر اونقدر تسليحات داره كه حتي همسايه‌ي امريكايي‌اش (كره جنوبي)، با وجود ارتشي مدرن‌تر و مجهزتر و كارآزموده‌تر (به لطف مستشاران امريكايي)، چنان ترسي از اين كشور داره كه در هر درگيري مرزي كه بوجود مياد، سريعاً از كاخ سفيد درخواست كمك مي‌كنه. شايد دوستان، اين رو نشان‌دهنده‌ي قدرت اين كشور بدونن. ولي اگه كمي به دنياي واقعي روي بياريم و تمامي مسائل؛ نه صرفاً بازي‌هاي نظامي رو ببينيم، خواهيم ديد كه بزرگترين مشكلات و ضعف‌ها رو اين دولت و حكومت داره و براي آسيب رسوندن بهش، تنها كاري كه نبايد كرد، تهاجم نظامي بهش هست!! ما نبايد در دامي كه كره افتاد بيافتيم. كره ارتباط خودش رو با جهان قطع كرد؛ چرا كه فكر مي‌كرد همه چيز رو مي‌شه با خودكفايي ساخت. بله. مي‌شه ساخت. اما به چه قيمت؟ نبايد مفاهيمي چون خودكفايي و عدم وابستگي رو با انزوا و گوشه نشيني تركيب كنيم و دلمون رو خوش كنيم كه هواپيمايي مي‌سازيم كه مال 50 سال پيش هست؛ ولي همه‌اش رو خودمون ساختيم و چندين برابر بهاي تمام شده‌اش، خرجش كرديم! ساخت چنين تجهيزاتي، مسلماً مايه‌ي افتخار ماست كه بالاخره از جايي شروع كرديم. ولي اگه بخوايم تمامي علوم و تجهيزات و تأسيسات و امثالهم رو خودمون از اول بسازيم، به قرن‌ها تجربه نياز داريم. درست مثل اينكه براي نوشتن برنامه‌اي، بخوايم از اول كامپيوتر رو طراحي كنيم و به وضعيتي كه تازه امروز داره برسونيم و بعد بخوايم برنامه رو بنويسيم! به جاي سرمايه‌گذاري روي مسائلي چون تجهيزات و امور نظامي (كه اكثراً ضرري‌است بسيار سنگين و ويرانگر)، مي‌شه به توليد علم و افزايش سطح تكنولوژي كشوري، روي آورد. مسلماً كشوري كه از داخل وضعش خوب باشه، ضربه‌ناپذيرتره تا كشوري كه تنها اتكاءاش، تجهيزات و بودجه‌ي سنگين نظامي‌اش هست!

[Lich 12]

خوشحالم که دوستان قدیمی مصطفی و سعید جان رو می بینم! ولی در کل بودجه دفاعی باید به 20 میلیارد دلار برسه!