حيثيت آمريكا را در خليج فارس منهدم كرديم

[STORM 3]

درجريان تلاش جدى ناو گروه‏هاى سپاه پاسداران براى زدن ضربه‏اى موثر و مستقيم به نظاميان آمريكايى حاضر در خليج فارس ، ناو گروه منطقه دوم دريايى سپاه تحت فرماندهى پاسدار نادر مهدى مأموريت پيدا كرد عملياتى استشهادى عليه هلى‏كوپترهاى "مارينز" آمريكايى به انجام برساند.

مسوولان جمهورى اسلامى ايران در نوروز 1365، اين سال را "سال تعين سرنوشت جنگ" نام نهادند. گر چه اجراى عمليات كربلاى 5 در اين سال بود كه تصميم ابرقدرت‏ها را در پايان دادن به جنگ ايران و عراق قطعى ساخت اما در حقيقت سرنوشت نهايى دفاع مقدس در سال 1366 مشخص گرديد. در اين سال حاميان منطقه‏اى و بين‏المللى عراق به اين نتيجه قطعى دست يافتند كه ارتش عراق نه تنها براى تداوم جنگ فرسايشى در جهت محدود ساختن نهضت اسلامى ايران قابل اعتماد نيست، بلكه حتى توانايى حفظ دولت لائيك بعثى را هم در برابر تهاجمات غيرمعمول "بسيجيان تكبيرگوى ايران" ندارد. از همين رو تلاش ابرقدرت‏هاى شرق و غرب در قالب "سازمان ملل متحد" و "شوراى امنيت" براى پايان دادن به اين جنگ با حداقل نتيجه مورد قبول ابرقدرت‏ها - يعنى جنگى بدون برنده - آغاز شد و اوج اين تلاش با تصويب قطعنامه 598 و آغاز عمليات اسكورت نفتكش‏هاى كويتى آشكار گرديد.
نتيجه طبيعى اسكورت نفتكش‏هاى كويت، تامين امنيت صادرات نفتى عراق بود، چرا كه كويت يكى از اصلى‏ترين و موثرترين متحدين عراق محسوب مى‏شود و جانبدارى از كويت در حقيقت حمايت و پشتيبانى از عراق بود.
به اين ترتيب جمهورى اسلامى، عمليات اسكورت نفتكش‏ها را اعلام جنگ غيررسمى آمريكا به ايران درخليج فارس دانست و نيروى دريايى سپاه پاسداران و ارتش جمهورى اسلامى مأموريت مقابله به مثل با آمريكا در خليج فارس را بر عهده گرفتند.
جنگ اول نفت‏كش‏ها حدود هشتاد روز به طول انجاميد و در نهايت با عقب‏نشينى آمريكا از مواضعش پايان گرفت.
اين روزها در آستانه سالگرد آن ايام پرحماسه و آكنده از شور و اضطراب قرار داريم.

* جمعه 2/5/1366، 27 ذيقعده 1407 و 24 ژوئيه 1987؛ ساعت 7 بامداد:

عرض جغرافيايى 58-25 شمالى و نصف‏النهار 50/49 شرقى، صداى انفجار مهيبى آب هاى نيلگون خليج فارس را به تموج وا مى‏دارد و رشته افكار ناخدا "ويليام ماتيس" را پاره مى‏كند. او سه روز قبل ناوگانى متشكل از سه ناوكش آمريكايى و دو نفتكش كويتى را از بندر "خورفكان" در امارات متحده عربى به سمت بندر "الاحمدى" كويت به حركت درآورده بود و حالا كه فقط 90 مايل از اين سفر پر دردسر باقى مانده بود كه اين صداى انفجار همه چيز را به هم ريخت. در كمتر از پنج دقيقه آنچه پيش آمده بود، روشن شد. نفتكش كويتى "بريجيتون" كه در محاصره چهار ناوشكن آمريكايى قرار داشت، با يك مين دريايى برخورد كرده بود. خيلى زود معلوم شد هر 24 خدمه اين نفتكش غول پيكر زنده هستند ولى يك سوراخ به مساحت 43 متر مربع در پهلوى چپ "بريجتون" به وجود آمده بود. ناخدا "ماتيس" بلافاصله پس از ارزيابى ابتدايى واقعه مستقيما با كاخ سفيد تماس گرفته و ماوقع را به اطلاع مافوق خود رساند. چند دقيقه بعد "فرانك كارلوچى" مشار امنيت ملى ريگان، او را كه در خوابى عميق به سر مى‏برد، بيدار كرد و خيلى خلاصه و بى‏مقدمه گفت: "رونالدو! يكى از نفتكش‏ها را زدند." به اين ترتيب برگ جديدى از تاريخ بحران خليج فارس رقم خورد و سلسله وقايع كه امروز از آنها تحت عنوان "جنگ نفتكش‏ها" ياد مى‏شود، آغاز گرديد.
29/4/66، 23 ذيقعده 1407، 20 ژوئيه 1987: پانصد و نود و هشتمين قطعنامه شوراى امنيت سازمان ملل متحد در 10 ماده و طى جلسه 2750 اين شورا پس از قريب به پنج ماه تكاپوى اعضاى دائم شورا به تصويب رسيد. بلافاصله پس از تصويب اين قطعنامه در همان جلسه شوراى امنيت، دبير كل سازمان ملل متحد آقاى "خاوير پرز دكوئيار" طى سخنانى اظهار داشت: "قطعنامه‏اى كه اينك تصويب شد، اوج تلاش‏هاى مشترك اعضاى شوراى امنيت به عنوان نمايندگان جامع بين‏المللى براى برقرارى راه حلى بين‏المللى براى برقرارى راه حلى جامع، عادلانه و شرافتمندانه در جهت حل منازعه ايران و عراق است." در همان روز متن قطعنامه 598 طى نامه‏اى به وزراى خارجه هر دو كشور ايران و عراق ارسال گرديد. در نخستين واكنش، عراق قطعنامه جديد شوراى امنيت را مثبت ارزيابى كرده و اعلام نموده كه تا پايان هفته اخير موضع خود را در قبال آن مشخص خواهد كرد، از سوى ديگر جمهورى اسلامى ايران قطعنامه اخير را "ناعادلانه و با كمترين اثر بازدارنده در جنگ تحميلى كه تحت فشار آمريكا به تصويب رسيده است" دانست و آقاى على‏اكبر ولايتى وزير امور خارجه وقت آن را غيرقابل قبول خواند. با اين حال ايران عملاً در برابر اين قطعنامه سياستى دو پهلو - نه قبول، نه رد - اختيار كرد. همزمان با تصويب قطعنامه 598، آمريكا آغاز عمليات اسكورت نفتكش‏هاى كويتى را توسط ناوگان خود تحت عنوان "عمليات ارنست ويل" اعلام نمود. مصادف شدن روز تصويب قطعنامه با شروع پرچم‏گذارى نفتكش‏هاى كويتى و اسكورت آنها توسط ناوشكن‏هاى آمريكايى از سوى مسوولان جمهورى اسلامى به عنوان "يك توطئه هماهنگ" تلقى گرديد.فرماندهي وقت سپاه بعد ها شرح د اد كه سياسيون و نظاميان ، ماجراي اسكورت نفتكش ها را با امام در ميان گذاشتند و از ايشان در باره عكس العمل ايران كسب نظر كردند. ايشان در پاسخ گفت كه اگر من بودم ناو ها را مي زدم. متعاقبا رييس جمهور وقت، حضرت آيت‏الله خامنه‏اى طى سخنانى تهديدآميز گفت: "جنگ خليج‏فارس، جنگ ناوگان‏هاى مدرن نيست، براى اين جنگ يك شگرد و تاكتيك نظامى لازم است و آن عمليات استشهادى است كه امروز در تمامى منطقه تنها جمهورى اسلامى مجهز به اين تاكتيك و شگرد مى‏باشد."
حقيقت ماجرا نيز جز اين نبود كه ماجراى اسكورت نفتكش‏هاى كويتى عملاً در راستاى تأمين اهداف اقتصادى عراق بود، زيرا كويت پشتيبان مالى عمده اين كشور در جنگ محسوب مى‏شد. كويت بندر "الشعيبيه" را براى تخليه اسلحه و تجهيزات و مهمات وارداتى در اختيار عراق قرار داده و حتى پايگاه هوايى بندر "على السالم" و فضاى هوايى خود را به نيروهاى هوايى ارتش بعث پيشكش نمود. بر همين اساس بود كه وزير امور خارجه ايران اعلام كرد: "نفت در نفتكش‏هاى كويتى با هر پرچمى كه باشد در واقع نفت عراق است چون كويت رسما از بغداد در جنگ حمايت مى‏كند." به اين ترتيب عمليات "ارنست ويل" رسما در جهت تأمين امنيت صادرات نفت عراق از طريق كويت و واردات اين كشور انجام مى‏گرفت و طبيعى بود كه ايران در برابر چنين مسأله‏اى آرام ننشيند، زيرا مدت‏ها بود كه عراق با گسترش و تشديد حملات هوايى به مراكز نفتى و خطوط كشتيرانى در خليج فارس امنيت شاهراه اقتصادى ايران را با خطر جدى مواجه كرده بود. آمريكا در اولين مرحله به موجب ترتيباتى پيچيده، مالكيت ناوگان متشكل از يازده نفتكش كويتى را در اواخر ارديبهشت ماه به يك شركت آمريكايى انتقال داد. نخستين كاروان نفتكش‏هاى كويتى تحت پرچم آمريكا و با اسكورت ناوشكن‏هاى ابرقدرت غرب، دو روز بعد از تصويب قطعنامه 598 حركت خود را از سواحل امارات متحده عربى در درياى عمان آغاز كرد. سرانجام كاروان اسكورت نفتكش‏هاى "گس پرنس" و "بريجتون" - كه نام‏هاى عربى آنها توسط شركت آمريكايى عوض شده بودند - با سرو صداى زيادى مأموريت خود را آغاز كرده و به سلامت از تنگه هرمز گذشتند اما، در نزديكى جزيره فارسى با خطر جدى مواجه شده و نفتكش چهارصد هزار تنى "بريجتون" با يك مين 270 كيلويى برخورد نمود. بازتاب اين حادثه بسيار گسترده بود. جمهورى اسلامى ايران با رد مسووليت اين اتفاق، از آن به عنوان "تيرغيب" ياد كرد و مهندس ميرحسين موسوى نخست وزير وقت ايران، آن را "نه انفجار نفتكش كويتى بلكه انفجار حيثيت آمريكا" دانست. على‏رغم اين كه آمريكا سعى نمود اين حادثه را بى‏اهميت تلقى نمايد، اما چنين ضربه‏اى براى حيثيت سياسى و نظامى‏اش جبران‏ناپذير بود و مهم‏تر از همه اين كه عملاً ابتكار عمل در خليج فارس را به دست ايران مى‏داد. اين رخداد سبب شد كه كاروان‏هاى بعدى بى‏سر و صدا و تبليغات و با رعايت پنهان كارى از سواحل كويت به درياى عمان و بالعكس حركت كنند، در حالى كه همواره خطر مين‏ها، قايق‏هاى تندرو و موشك‏هاى كرم ابريشم را احساس مى‏كردند.
يك هفته پس از افتضاح سياسى نظامى عمليات "ارنست ويل" در تاريخ 9/5/66 اولين عكس‏العمل تند كشورهاى حوزه خليج فارس برابر موقعيت برتر ايران در منطقه به وقوع پيوست. در اين روز يكصد و پنجاه هزار زائر ايرانى خانه خدا، كه طبق رسم هر سال خود به راهپيمايى آرام "برائت از مشركين" در شهر مقدس مكه مشغول بودند و شعارهاى مرگ بر آمريكا و مرگ بر اسراييل سر مى‏دادند توسط نظاميان سعودى مورد حمله قرار گرفتند. اين تهاجم دور از انتظار، چهارصد شهيد و هزاران مجروح را در پى داشت. تقريبا تمامى كشورهاى عربى و غالب دولت‏هاى منطقه‏اى از اين جنايت پشتيبانى كردند و عربستان را در ارتكاب اين عمل محق دانستند. حتى حافظ اسد نيز همدردى خود را با پادشاه عربستان باقى كشورها نيز به سكوت يا ابراز تأسفى خفيف اكتفا كردند. قدرت‏هاى غربى، على‏الخصوص آمريكا هم عربستان را در دفاع از منافع خود، "به هر شكل ممكن"، آزاد و صاحب حق شناختند. تبليغات امپراطورى رسانه‏اى بين‏المللى هم دقيقا در جهت حمايت از عربستان و انداختن مسووليت اين كشتار فجيع بر دوش ايران قرار گرفت.
به اين ترتيب اعراب حوزه خليج فارس اتحاد و همسويى خود را با آمريكا در جهت حمله به پايگاه‏هاى مادى و معنوى ايران در منطقه به نمايش گذاشتند. اهداف متعددى كه از اين قتل‏عام فجيع دنبال مى‏شد عبارتند از:
1ـ شكستن اسطوره "شكست‏ناپذيرى انقلاب اسلامى" با برخوردى سخت و رعب‏انگيز.
2ـ برطرف كردن ملاحظات منطقه‏اى و خويشتندارى كشورهاى عربى در مقابله با ايران.
3ـ تغيير توازن قوا در منطقه به ضرر ايران.
4ـ ايجاد زمينه جدايى افكار عمومى مسلمانان جهان از ايران به دنبال ايجاد شكاف عميق ميان ايران و عربستان.
اما شايد مهم‏ترين نتيجه فاجعه "جمعه سياه" در مكه معظمه، انحراف افكار عمومى جهانى از شكست اخير آمريكا در منطقه بود. با قرار گرفتن اخبار و تحليل‏هاى مربوط به منازعه ايران و عربستان در جريان "حج خونين" در كانون محافل خبرى، رسوايى برخورد ناو "بريجتون" با مين مورد غفلت قرار گرفت و زمينه مناسب براى تداوم حركات نظامى آمريكا در خليج فارس فراهم گرديد.
جمهورى اسلامى ايران در برابر اين هجوم آشكار و ناجوانمردانه متحدين منطقه‏اى آمريكا به خود، آن هم در جريان مراسم حج، صراحتا و آشكار وعده انتقام و برخورد تلافى‏جويانه را داد حضرت روح‏الله سه روز پس از حادثه مكه، طى پيامى اعلام كرد: "ما آمريكا را مسوول تمام اين جنايات مى‏دانيم و به خواست خدا، در يك فرصت مناسب با آن مقابله مى‏كنيم." جانشين فرماندهى كل قواى مسلح كشور نيز رسما اعلام كرد به عربستان از اين عمل خود متأسف خواهد شد. با اين اوصاف آمريكا نيز بهانه لازم براى تقويت حضور نظامى خود در منطقه را پيدا كرد و در مجموع فاجعه كشتار حاجيان بيش از هر چيز به نفع حيثيت لكه‏دار شده آمريكا در دنيا تمام شد به گونه‏اى كه در نيمه دوم مرداد ماه تعداد ناوگان ضربتى اين ابرقدرت در خليج فارس به 24 فروند رسيد. در چنين شرايطى، در 20/5/66، نفتكش آمريكايى "تكزاكور كاربين" در خارج از خليج فارس - خليج عمان - و در يكى از امن‏ترين آب‏هاى منطقه با مين برخورد كرد. به اين ترتيب "جنگ‏مين‏ها" كه با برخورد نفتكش "بريجتن" به مين آغاز شده بود و با تهديد آمريكا به مين‏گذارى سواحل ايران تداوم يافته بود به سرعت ابعاد گسترده‏ترى يافت. از سوى ديگر عراق نيز حملات خود را عليه اهداف ايرانى در خليج فارس، به منظور وادار كردن ايران به پذيرش قطعنامه 598 ادامه داد. در مقابل قايق‏هاى تندرو نيروى دريايى سپاه - طارق و عاشورا - هر روز كشتى‏هايى را كه متعلق به آمريكا، كويت، عربستان و انگليس بود مورد حمله قرار مى‏داد و پس از انجام عمليات به سرعت از محل حادثه دور شده و بيشتر در كنار "جزيره فارسى" پهلو گرفته و خود را استتار مى‏كردند تا از مقابله به مثل دشمن در امان باشند. ضمن اين كه در تاريخ 13/6/66 يك فروند موشك silk worm موسوم به كرم ابريشم به بندر "الا حمدى" كويت كه جايگاه نفتكش‏هاى كويتى تحت حمايت آمريكا بود اصابت كرد. اين بندر كه دو سوم نفت كويت از آن صادر مى‏شود، خسارت زيادى نديد اما وحشت از حملات مشابه، كويت و آمريكا را فرا گرفت. در تاريخ 30/6/66 كشتى انگليسى "جنتل ريز" در تنگه هرمز مورد حمله قايق‏هاى تندروى ايرانى قرار گرفت. روز بعد از هلى كوپترهاى آمريكايى كشتى تداركاتى "ايران اجرا" را در آب‏هاى جمهورى اسلامى مورد هدف قرار دادند. اين حمله كه با اجازه مستقيم ناخدا "هارولد برنس" فرمانده ناوگان خليج فارس آمريكا انجام شد شهادت 5 ملوان ايرانى اسارت حدود 26 نفر از خدمه اين كشتى را در پى داشت كه به ناو فرماندهى "لاسال" منتقل شدند. اين حمله كه نخستين برخورد تأييد شده ميان ايران و آمريكا از زمان آغاز عمليات اسكورت نفتكش‏ها محسوب مى‏شود، درست يك روز قبل از سخنرانى رييس‏جمهورى ايران در مجمع عمومى سازمان ملل در نيويورك انجام گرفت.
كشتى "ايران اجر" در نخستين ساعات روز به وسيله يدك‏كش به آب‏هاى عميق بين‏المللى منتقل و با حضور "كاسپار واينبرگر" وزير دفاع وقت آمريكا منفجر و غرق شد. شخص نامبرده در يك اظهار نظر صريح گفت: "وقت آن رسيده است كه ريشه ملت ايران خشكانده شود." آمريكا در توجيه اين عمل خود اعلام كرد كه كشتى "ايران اجر" را در حال مين‏گذارى شناسايى كرده است. پس از اين واقعه، سپاه مصرانه در پى فرصتى براى پاسخگويى متقابل بود. بر اين اساس بسيجيان ايرانى در 13/7/66 درصدد انجام عملياتى در منطقه استراتژيك نفتى "رأس الخفجى" متعلق به عربستان برآمدند كه بنا به دلايلى در بدو عمليات، متوقف گرديد. تلاش جدى ناو گروه‏هاى سپاه پاسداران براى زدن ضربه‏اى موثر و مستقيم به نظاميان آمريكايى حاضر در خليج فارس متوقف نشد و ناو گروه منطقه دوم دريايى سپاه تحت فرماندهى پاسدار نادر مهدى مأموريت پيدا كرد عملياتى استشهادى عليه هلى‏كوپترهاى "مارنيز" آمريكايى به انجام برساند.
پاسداران «ناو گروه نوح نبي» به تعقيب اهداف آمريكايي پرداختند تا در فرصتي مناسب عمليات خود را به سرانجام برسانند.
سرانجام در تاريخ 16/7/66 سه فروند هلى‏كوپتر MH6آمريكايى كه جزو نيروى ويژه 160 آمريكا بودند با چهار فروند قايق ايرانى در جنوب غربى جزيره فارسى رودر رو شدند. در جريان اين عمليات شهادت طلبانه،پس از آن كه يك فروند هلى‏كوپتر آمريكايى توسط شهيد "محمدى‏ها" سرنگون گرديد،سه فروند از قايق‏ها غرق شده و پنج نفر از سرنشينان آنها به نام‏هاى "نصرالله شفيعى"، "مهدى محمدى‏ها" و "خداداد آبسالان"، "غلامحسين توسلى"، "مجيد مباركى" به شهادت رسيده و شش تن از نيروهاى سپاه كه زنده مانده بودند به اسارت تفنگداران دريايى در آمدند. نادر مهدوى و بيژن گرد نيز جزو اسرا بودند كه زير اثر شكنجه تفنگداران دريايى آمريكايى به شهادت رسيدند.(آمريكا تا سال ها بعد سرنگوني هلي كوپتر نظامي خود و قتل چندين تفنگدار دريايي خود را كاملا انكار مي كرد)
براى تلافى اين عمليات بي سابقه آمريكا، در تاريخ 23/7/66 يك فروند كشتى آمريكايى به نام "سانگارى" كه پرچم "ليبريا" را حمل مى‏كرد و در آب‏هاى كويت لنگر انداخته بود به وسيله موشك‏هاى كرم ابريشم مورد هدف قرار گرفت و فرداى آن روز هم نفتكش "سى‏ايل سيتى" كه تحت حفاظت ناوهاى آمريكايى بود و پرچم آمريكا را حمل مى‏كرد مورد اصابت موشك‏هاى ايرانى واقع شد كه اين مورد، اولين حمله مستقيم ايرانيان به يكى از كشتى با پرچم ايالات متحده بود. آمريكا در موضع‏گيرى منفعلانه مسووليت پاسخگويى به اين حملات را به بهانه‏هاى مختلف از خود سلب كرد. در اين ميان دولت عراق نيز دست به كار شد و در روز 18/6/66 سلسله حملات سنگينى را عليه مركز صنعتى و كانون‏هاى اقتصادى ايران آغاز كرد و در يك روز حدود 15 هدف اقتصادى و صنعتى را بمباران نمود و آن روز "روز انتقام" ناميده و اين حملات سنگين را پاسخى به اصابت يك فروند موشك به بندرالاحمدى در 13 شهريور دانست. روز دوشنبه 27/7/66 چهار ناوشكن آمريكايى "كيد"، "هل"، "يانگ" و "لفت ويچ" در معيت ناوچه "ناچ " و رزمنا و "استندلى" به جزيره
"رستم" كه پايانه نفتى "رشادت" در آن قرار داشت حمله كردند و با توپ‏هاى سنگين طى 85 دقيقه، 1000 گلوله به آن شليك نمودند و چون هنوز بخشى از تأسيسات نفتى پابرجا بود گروه ويژه تخريب "seal" را به جزيره اعزام داشتند و بقاياى سكوى "رشادت" را با ديناميت منهدم نمودند. سپس گروهى از تفنگداران دريايى آمريكايى، به ميدان نفتى "رسالت" واقع در نه كيلومترى جزيره رستم حمله برده و آن را كاملاً تخريب نمودند. 90 دقيقه پس از انتشار خبر اين تجاوز آشكار آمريكا به تماميت ارضى ايران و دخالت مستقيم و آشكار اين كشور در جنگ عليه ايران، ارزش سهام شركت‏ها در بازار "وال استريت" با كاهش بى‏سابقه دويست واحدى مواجه شود. ساير بازارهاى اصلى بورس در ديگر نقاط جهان به تبع اين سقوط ارزش‏ها در "وال استريت" نيز دچار ركورد بى‏سابقه‏اى شدند.
اين واقعه چنان ضربه بى‏سابقه به اقتصاد آمريكا و ساير دول غربى وارد ساخت كه محافل آمريكايى از آن به عنوان "بحران دوشنبه سياه" نام بردند. به دنبال اين حملات ايران خواستار انتقام‏گيرى با يك "ضربه خردكننده" شد. نخست‏وزير وقت نيز اعلام كرد كه "پس از ضربه تلافى جويانه‏ها، حساب‏ها تسويه خواهد شد."
سه روز بعد در تاريخ 20/7/66 بندر "الاحمدى" كويت به وسيله يك موشك كرم ابريشم مورد حمله قرار گرفت و آسيب جدى ديد. مطابق معمول ايران مسووليت اين حمله را بر عهده نگرفت اما اخبار آن را از راديو سراسرى پخش نمود. آمريكا نيز ضمن تقبيح اين حمله، پاسخ به آن را بر عهده خود كويت دانست. روز اول آبان 1366 رييس مجلس وقت ايران "حجت‏الاسلام رفسنجانى" گفت: "در صورتى كه عراق حملات خود را عليه اهداف نفتى ايران متوقف نسازد ايران با اتكا به خداوند و در اختيار داشتن تيرهاى نامرئى موثرترى از آنها استفاده موثر به در تاريخ 2/8/66 نيز دفتر شركت هواپيمايى "پان آمريكن" در كويت توسط يك بمب نسبتا قوى منفجر شد، هر چند گروهى مسووليت اين انفجار را نپذيرفت ما محافل غربى و كويتى آن را به عوامل ايرانى نسبت داده و اقدامى تلافى جويانه از جانب ايران محسوب نمودند.

* دوشنبه، 8/11/66، 9 ربيع‏الاول 1408، 2 نوامبر 1987، ساعت 3 بامداد

صداى گوشخراش رگبار گلوله "كانگى" و همقطارانش را از خواب مى‏پراند. باران گلوله است كه سينه شب را مى‏شكافد و به سوى قايق كوچك ماهى‏گيرى آنان مى‏بارد. هيچ كس نمى‏داند به كجا بگريزد، صداى گلوله لحظه‏اى قطع نمى‏شود و "كانگى" كه در جست‏وجوى سرپناهى براى خود است ناگهان بر كف قايق مى‏افتد. يك گلوله كاليبر بزرگ، نيمى از سر "كانگى" جوان را برده بود. مدت زيادى طول نكشيد كه ناوشكن عظيم "كار" متوجه شود، هدفى را كه به عنوان يك قايق توپدار ايرانى آتش باران كرده است يك قايق ماهيگيرى غيرمسلح عرب بوده است و تنها قربانى اين اشتباه فاحش خدمه هندى اين قايق با نام "بيكوان كانگى" مى‏باشد.
ايران بلافاصله پس از افشاى اين خطاى فاحش ناو تمام الكترونيك آمريكايى، طى عملى طعنه‏آميز، پيشنهاد دفاع از كليه كشتى‏هاى تجارى و نفتكش‏ها را صرف نظر از پرچم آنها در صورت مورد هدف قرار گرفتن توسط نيروى دريايى آمريكا و در صورت فرستادن "sos" ارائه داد. آمريكا در 13 آبان 1366 از اين ماجرا اظهار تأسف كرد و به اين ترتيب مرحله اول "جنگ نفتكش‏ها" با برترى ايران و در حالى كه آمريكا فرصت پاسخگويى به عمليات بسيجيان قايق سوار ايرانى را پيدا نكرده بود، خاتمه يافت.

منبع : فارس