تاپیک جامع سرلشکر شهید خلبان ، سید علیرضا یاسینی تاپیک جامع سرلشکر شهید خلبان ، سید علیرضا یاسینی

[sina12152000 59]

 

 

سرلشگر خلبان شهید "سیدعلیرضا یاسینی"
رئیس ستاد و معاون هماهنگ کننده نیروی هوایی

 

 

 

آبادان شهری به بزرگی یک حماسه

آبادان شهری کوچک با مردمی بزرگ. آبادان جایی که می شد پیش بینی کرد که روزی مورد تهاجم عراق قرار می گیرد. آبادان مهد دلیران و شیرمردان.
بهار بود و سالی جدید آغاز شده بود و خانواده یاسینی منتظر تولد فرزندی بودند که خداوند او را در تاریخ 15 فروردین 1330 به آنها بخشید. نام او را "سید علیرضا" گذاشتند.
سال ها پشت سر هم سپری می شد و علیرضا روزبه روز بزرگ تر می شد و هر روز به روز موعود نزدیک می شدیم. بعد از طی شدن دوران طفولیت، علیرضا تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان مهرگان آبادان با موفقیت سپری کرد و درحالی که خانواده اش در فقر و تنگدستی بسر می بردند، تحصیلات متوسطه خود را با سختی در دبیرستان دکتر فلاح آبادن به پایان رسانید.
حالا او جوانی است 18 ساله که رویای پرواز را در سر می گذراند. پس باتوجه به علاقه شدیدی که به خلبانی داشت، در سال 1348 وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندان دوران مقدماتی پرواز با هواپیماهای "تی 33"، به منظور گذراندن دوره تکمیلی خلبانی و پرواز با هواپیماهای پیشرفته شکاری، به آمریکا اعزام شد. در مدت حضور در آمریکا دوره های آموزش پیشرفته خلبانی را ابتدا با پرواز با هواپیمای "تی 37" و سپس با پرواز با هواپیمای پیشرفته "اف 4" با موفقیت کامل به پایان رسانید و موفق به اخذ کارنامه خلبانی با هواپیمای فانتوم گردید.
پس از بازگشت به ایران، علیرضا با درجه ستواندومی در پایگاه ششم شکاری نیروی هوایی در بوشهر مشغول به خدمت شد. به محض بازگشت خلبانان از آمریکا ابتدا خلبانان در گردان های تاکتیکی تقسیم می شدند و اکثر خلبانان شکاری مشغول تمرینات هوایی بودند. این روند تا پیروزی انقلاب اسلامی ادامه داشت. شهید یاسینی هم از این قاعده مستثنی نبود.

انقلاب و شهید

سال 1357 با اوج گیری حرکت انقلابی مردم، شهید یاسینی هم علیرغم فشارهای همه جانبه رژیم، با پخش اعلامیه در بین پرسنل متعهد دست به افشاگری زد و جزو خلبانانی بود که با انتقال هواپیماهای این پایگاه به پایگاه چابهار، مخالفت کرد. زیرا طبق اطلاعاتی که به پایگاه بوشهر رسیده بود، قرار بود اگر اوضاع کشور بدتر شد هواپیماها به روی ناوهای آمریکایی انتقال پیدا کنند که تعدادی از خلبانان شجاع این پایگاه از جمله شهید یاسینی و شهید "طالب مهر" با عنوان کردن این نکته که این هواپیماها اموال بیت المال است، از این کار سرپیچی کردند که در نهایت هم با مقاومت خلبانان این طرح منتفی شد.
با پیروزی انقلاب اسلامی و خروج مستشاران خارجی از کشور، که به قول خود شهید یاسینی "بعضی از آنها حتی فرصت بستن چمدان های شان را نیز پیدا نکردند" پرسنل متعهد نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران توانایی های خود را بروز دادند و نشان دادند که از چه استعداد و نیروی علمی و عملی بالایی برخوردار هستند.

جنگی ناخواسته آغاز شد

سرانجام 31 شهریور سال 1359 ساعت 45/13 دقیقه بعدازظهر، نیروی هوایی عراق با حمله همه جانبه به پایگاه های هوایی ایران، جنگ را آغاز نمود و اکثر پایگاه های هوایی ایران را بمباران کرد که خوشبختانه خسارت وارده به آن شکل که عراق فکر می کرد، نبود.
در آن زمان شهید یاسینی در پایگاه هوایی بوشهر مشغول به خدمت بود. بلافاصله بعد از بمباران پایگاه ها در بوشهر، غوغایی به پا بود و هرکس شایعه ای را عنوان می کرد. یکی می گفت آمریکا حمله کرده است دیگری عنوان می کرد که کودتا شده و دیگری هم می گفت رادیو همه چیز را مشخص می کند.
شهید یاسینی بلافاصله بعد از این ماجرا، با مراجعه به گردان پرواز پایگاه به همراه تنی چند از خلبانان این پایگاه، مشغول طرح ریزی یک پاسخ مناسب می شوند و در بعداز ظهر همین روز شهید یاسینی به همراه تعدادی از خلبانان تیزپرواز پایگاه ششم شکاری، پاسخی دندان شکن به عراق می دهند تا آنها متوجه این نکته شوند که نیروی هوایی ایران همیشه یک نیروی قدرتمند است.
در روز اول جنگ (یکم مهرماه1359) با توجه به دستوری که از قبل برای انجام عملیاتی گسترده داده شده بود، تعداد زیادی جنگنده بمب افکن "اف 4" از پایگاه ششم شکاری به پرواز در می آیند. شهید یاسینی به همراه سرتیپ خلبان "مسعود اقدام" هدایت یکی از فانتوم ها شرکت کننده در این عملیات را برعهده می گیرد. آنها در این عملیات در آسمان شهر بغداد با مانورهایی زیبا، هواپیما را از لابه لای ساختمان ها عبور می دادند. روز بعد خبرنگاران خارجی گزارش دادند که خلبانان ایرانی با مهارت خاصی هواپیما را از بین ساختمان ها عبور می دادند.
در تاریخ هفتم آذر سال 1359 شهید یاسینی به همراه شهیدان بزرگوار سرلشکر خلبان شهید "عباس دوران"، سرلشکر خلبان شهید "حسین خلتعبری" و سرگرد خلبان شهید "حسن طالب مهر"، در عملیاتی مشترک با نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران به نام "عملیات مروارید" توانستند نیروی دریایی عراق را نابود کنند. در این عملیات بزرگ، شهید یاسینی به تنهایی 8 سورتی پرواز داشت.
جنگ، بیشتر از آن چیزی که پیش بینی می شد ادامه پیدا کرد و در طول این مدت شهید یاسینی حتی در موقعی که به سمت فرماندهی پایگاه هم منسوب شد، در انجام عملیات برون مرزی پیش قدم بود. در طول مدت دفاع مقدس، وی بیش از 90 پرواز عمقی به خاک عراق داشت که این تعداد عملیات برون مرزی او بود، و ماموریت های بسیاری در جبهه ها جنوب و بر روی نیروهای دشمن نیز انجام داد به طوری که بعد از تیمسار "محققی" با 2759 ساعت پرواز با هواپیمای فانتوم بیشترین پرواز را با این هواپیما داشت.

رشادت

شهید یاسینی مهارت خاصی در هدایت هواپیمای اف 4 داشت در یکی از ماموریت ها هواپیمای وی در هنگام بازگشت از عملیاتی برون مرزی مورد تعقیب یک فروند "میگ 23" عراقی قرار می گیرد که در اروندرود مورد اصابت موشک قرار می گیرد به محض برخورد، سیستم اجکت خلبان خود به خود فعال می شود و خلبان اجکت می کند ولی شهید سرلشکر یاسینی که به عنوان افسر کابین عقب در این پرواز بود، با مهارت خاصی هواپیما را درحالی که تقریبا سیستم هیدرولیک خود را از دست داده بود، در پایگاه ششم به زمین می نشاند.
[align=center][/align]

عملیاتی دیگر

در یکی دیگر از عملیات، وی از پایگاه ششم شکاری برای زدن هدفی در عراق به پرواز درمی آید و بعد از عبور از اروندرود، در محدوده "خورموسی" با ارتفاع پایین و با سرعت بالا درحال پرواز بود که ناگهان هواپیما با یک دسته پرندگان برخورد می کند. در این هنگام به دلیل شکستن کانپه کابین جلو، شهید یاسینی بیهوش می شود. سرتیپ اقدام که به عنوان کمک در این پرواز بود، بعد از چند لحظه بیهوشی حالت عادی پیدا کرده و به تصور این که یاسینی اجکت کرده، سعی در بازگردادندن جنگنده می کند ولی به دلیل مشکلاتی که در سیستم ناوبری بوجود آمده بود، راه خود را گم می کنند. بعد از دقایقی که با ناامیدی درحال گشتن به دنبال راه بودند، ناگهان صدای دلنشینی را که اکثر خلبان های فانتوم با آن آشنا بودند،از طریق رادیوی هواپیما می شنوند و این صدای شهید سرهنگ خلبان "هاشم آل آقاگ بود که بعد از تماس رادیویی از طریق ایشان، اعلام می شود که یاسینی اجکت نکرده و فقط چترش باز شده و بر روی صندلی می باشد آل آقا جلو تر حرکت می کند و اقدام با کمک شهید آل آقا، راه پایگاه را پیش می گیرد در این هنگام شهید یاسینی به هوش می آید و درحالی که تمام صورت او آغشته به خون بود، به دلیل دید بهتر تصمیم می گیرد تا هدایت هواپیما را بعهده بگیرد و درحالی که مجروح بود، هواپیما را به سلامت در پایگاه بوشهر به زمین می نشاند.


جانباز بود ولی کسی نمی دانست

شهید یاسینی با این که چند بار به دلایل مختلف از هواپیما اجکت (خارج شدن اضطراری از هواپیما) داشت و از ناحیه کمر جانباز 55 درصد بود، ولی هیچ گاه درد کمر و مسئولیت های فراوانی که داشت مانع از پروازهای جنگی او نمی شد. به قدری متواضع بود که حتی برادرش خبر نداشت که او جانباز می باشد.
شهید یاسینی عاشق پرواز بود. او با انواع مختلف هواپیما از جمله اف 4 – اف 5 – میگ 29 – سوخو 24 و پی 3 اف پرواز کرد که از این حیث، از خود یک رکورد بجای گذاشت ولی هواپیمای محبوب شهید یاسینی، اف 4 (فانتوم ) بود.
یاسینی تا زمان شهادت با این که به عنوان یکی از فرماندهان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی بود و تمام فعالیت های ستادی را انجام می داد در کنار آن به عنوان یکی از استادان خلبان مشغول آموزش دانشجویان خلبانی بود.


مسئولیت های شهید

این شهید بزرگوار در طول دوران حیات خود بجز این که همواره به عنوان افسر خلبان کابین جلو اف 4 خدمت می کرد، مسئولیت های فروانی هم داشتند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد :

- فرمانده عملیات پایگاه سوم شکاری همدان
- فرمانده پایگاه های شکاری همدان و چابهار از سال های 1363 تا 1365
- افسر هماهنگ کننده آموزش خلبانان ایرانی در پاکستان در سال 1364
- فرمانده پایگاه ششم شکاری بوشهر در سال 1367
- فرمانده منطقه هوایی شیراز در سال 1371
- معاون هماهنگ کننده و رئیس ستاد نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی از 10/12/1372 تا زمان شهادت


شهادت:

در تاریخ 15/12/73 در ساعت 30/6 صبح هواپیمای جت استار حامل فرماندهان ارشد نیروی هوایی، از تهران به سمت کیش پرواز کرد تا فرماندهان در جلسه شورای هماهنگی نیروی هوایی در کیش شرکت کنند. بعداز ظهر قرار می شود که هواپیما قبل از عظیمت به تهران، در پایگاه هوایی اصفهان توقفی کوتاه نماید. بعد از بازدیدی کوتاه از این پایگاه، هواپیما در ساعت 30/8 شب آماده پرواز به سمت تهران می شود و پس از دقایقی هواپیما به پرواز درمی آید. ناگهان در ساعت 42/8 شب از سوی خلبان اعلام می شود که به علت بازشدن پنجره کابین خلبان، هواپیما مجبور به فرود اضطراری می باشد. لحظاتی بعد هواپیما در حال گردش برای نشستن بر روی باند در 64 کیلومتری جنوب پایگاه اصفهان، سقوط می کند و چراغ زندگی سید علیرضا یاسینی برای همیشه خاموش می شود و او به درجه رفیع شهادت نائل می آید. ازوی سه فرزند پسر و یک دختر به یادگار مانده ولی یاد و خاطره دلاوری ها و رشادت هایش، هیچگاه از ذهن مردم ایران و به خصوص پرسنل نیروی هوایی ارتش، پاک نخواهد شد.


مقام معظم رهبری: شهید یاسینی مردی مومن بود پرتلاش بود صادق بود صمیمی بود

مقام معظم رهبری در مراسم این شهید بزرگوار، در وصف او فرمودند:
- فقدان بزرگی بود، نه فقط برای شما برای من هم این طور بود. ولی خب چاره ای نیست باید تحمل کرد. شهید یاسینی مردی مومن بود، پرتلاش بود، صادق بود، صمیمی بود و خود همین ها موجب شده بود که به ایشان امیدوار باشم. در این حوادث سخت است که جوهر ما آشکار می شود و نیروها و توانایی های درونی ما آشکار می شود.

مقام معظم رهبری در جمع خانواده این عزیز نیز فرمودند:
- من به شهید یاسنی خیلی امیدوار بودم من همین حالا به ایشان (سرتیپ بقایی فرمانده سابق نیروی هوایی ارتش) می گفتم خیلی به این جوان امید داشتم برای آینده، ولی حالا خداوند متعال این جوری مقدر کرده بود، چاره ای نیست باید تحمل کرد و این تقدیرات الهی است.
[align=center][/align]
منبع

زندگی نامه و خاطرات خلبانان ارتش جمهوری اسلامی ایران

[sina12152000 59]

بازدیدهای سرلشکر خلبان شهید یاسینی از پایگاه بندرعباس

خاطره از : سرتیپ خلبان جعفر عمادی



در طول مدتی که شهید یاسینی معاون هماهنگ کننده نیروی هوایی بودند چند مرتبه به تنهایی و یا در معیشت سرلشکر شهید ستاری از پایگاه نهم شکاری بازدید نمودند . ایشان هر وقت که می آمدند از قسمتهای مختلف پایگاه و پروژه های مختلف بازدید می نمودند .
در یک دوره که تشریف آورده بودند با توجه به حساسیت منطقه دو روز ماندند و بعد از باردید از قسمتهای مهم پایگاه رهنودهای لازم را به من کردند . تا شب که جلسه ای با معاونتهای پایگاه تشکیل دادیم و شام خوردیم همه خداحافظی کردند و رفتند و لحظاتی بعد شهید ستاری و همراهان ایشان نیز رفتند تا استراحت کنند . شهید یاسینی به من اشاره کرد و گفت که نرو و بمان .
وقتیکه همه رفتند ایشان گفتند با هم برویم و مناطق مسکونی و عملیاتی و نقاط حساس پایگاه را بازدید و سرکشی کنیم ایشان می گفت بعنوان معاون هماهنگ کننده باید یک دیدن و بازرسی از دیدگاه خودم داشته باشم تا بعد از مراجعت تجزیه و تحلیل نمایم و اطلاعات مربوطه را به مسئولین ذیربط برسانم و خودم شخصا پیگیری نمایم . از طرفی میخواهم ببینم تجهیزات آفندی و پدافندی و پرسنل در شب حضور دارند.
شهید بیشتر دوست داشت از تجهیزات دیدن نمایند مثلا سیستم آب - فاضلاب - برق - موتورخانه های سرد کننده و یخ سازی .
با توجه به اینکه همدوره بودیم و در یک پایگاه خلبان شده بودیم و سالها با هم هیچ تفاوتی نداشتیم ، مشکلات و معضلات پایگاه را به راحتی به من می گفت و سریعا به من منعکس می کرد .
بازدیدی دیگر
چندی بعد در یکی از بازدیدهای که بازهم به اتفاق شهید ستاری بودند به پایگاه بندعباس آمده بودند . طبق معمول در روز تمام وقت از قسمتهای عملیاتی و پروژه های در دست اقدام دیدن نمودند و رهنمودهای لازم را گفتند . تا شب که شام صرف شد و مسئولین رفتند برای استراحت با ایشان حرکت کردیم . ایشان دوباره خواستند از قسمتهای عملیاتی دیدن نمایند به محض حرکت ایشان گفتند بریم قرارگاه محل سکونت پرسنل و آسایشگاه سربازان . من فکر کردم که گزارشی دستش رسیده و یا مشکل خاصی در قرارگاه سربازان دیده است .
سوال کردم نظر خاصی است گفتند نه ولی در این یکی دوماهه اخیر خبر ناراحت کننده ای میشنوم و یا می خوان . گفتم چه خبری بوده . گفت در قسمتهای مختلف و ارگانهای مختلف خودزنی و خودکشی برادران سرباز زیاد شده و نمی دانم علت اصلی چیست ؟ با مسئولینی که تجزیه و تحلیل نمودیم دیده شد که پایگاه شما ( پایگاه نهم شکاری ) خودزنی و خودکشی اصلا نداشته اید ، می خواهم بدانم چرا و شما چکار کرده اید .
من به شوخی و خیلی با لحن جدی گفتم بعرض برسانم که اینجا منطقه محرومی است شاید بخاطر اینکه فشنگ نداشته ایم . چند لحظه ای صبر کرد و لبخندی زد و گفت نه باید علت اصلی را جویا شد ؟
در قرارگاه خواست که من او را تنها بگذارم و در دل شب رفت با سربازان که بیدار بودند و نگهبان بودند صحبت کرد و درد دل آنها را گوش داد . در مراجعت گفت سربازها راضی هستند درب اطاق شما ( فرمانده پایگاه ) به روی همه آنها بازاست و خیلی این روش را دوست دارند . خیلی خوب است که سرباز بتواند مائل و مشکلاتش را براحتی به رده بالا بازگو و منعکس نماید اگر هم درخواست داشته باشد درخواست نماید .
منبع : وبلاگ نیروی هوایی ایران(نویسنده :محمد)

[Azarakhsh 1,068]

[b]معاون فرمانده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران[/b]
سال 1330 در شهرستان آباده ديده به جهان گشود. دوران طفوليت و تحصيلات ابتدايي و متوسطه را در زادگاهش سپري و با اخذ ديپلم متوسطه در سال 1348 با انتخاب شغل خلباني به استخدام نيروي هوايي درآمد. آموزش‌هاي نظامي و آكادمي پرواز و پرواز مقدماتي را در ايران سپري نمود و جهت طي دوره تكميلي پرواز به آمريكا اعزام گرديد. در اين مدت دوره‌هاي آموزش خلباني هواپيماهاي آموزشي T-33، T-37 و همچنين هواپيماي پيشرفته شكاري «F-4» را با موفقيت به پايان رسانيد و در فروردين ماه سال 1351 با اخذ نشان خلباني به ايران بازگشت و با درجه ستوان‌دومي در پايگاه ششم شكاري آغاز به كار كرد. براي پرواز با هواپيماهاي «اف - 4» به پايگاه يكم شكاري اعزام و با خاتمه آموزش كابين عقب هواپيماي مذكور به پايگاه هفتم شكاري منتقل گرديد. آموزش كابين جلوي هواپيماي «اف - 4» را در سال 1353 در پايگاه يكم گذرانيد و به عنوان افسر خلبان شكاري كابين جلو در گردان 33 پايگاه سوم شكاري مشغول خدمت گرديد.
شهيد ياسيني با اوج‌گيري تظاهرات همه جانبه عليه رژيم شاه، علي‌رغم جو فشار و اختناق در ارتش، با پخش اعلاميه حضرت امام(ره) بين پرسنل متعهد دست به فعاليتهاي ضد رژيم طاغوتي زد. با پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي و خروج مستشاران خارجي از ايران، همچون ديگر پرسنل متعهد نيرو به حفظ و حراست از دستاوردهاي انقلاب پرداخت و با تشكيل گروههاي كار در امر بازسازي و راه اندازي سامانه‌ها و تجهيزات اهتمام ورزيد.
شهيد ياسيني با شروع جنگ تحميلي از جمله خلباناني بود كه در عمليات غرورآفرين 140 فروندي آغاز جنگ در حمله به خاك دشمن، نقش مهمي ايفا نمود. وي در طول جنگ نيز همواره خلباني پيشقراول و خط شكن بود. در يك مورد و در ابتداي جنگ كه دشمن متجاوز از طريق دريا و با چند فروند ناوچه پيشرفته «اوزا» قصد پياده كردن نيرو در جزيره نفت خيز خارك را داشت، اين شهيد بزرگوار با هواپيماي خود از پايگاه بوشهر به پرواز درآمد و ناوچه‌هاي مهاجم عراق را به قعر خليج‌فارس فرستاد. او در طول جنگ با پروازهاي مكرر خود ضربات كوبنده را به دشمن متجاوز وارد مي‌نمود. جنگ و شركت او در عمليات‌هاي جنگي در رأس برنامه‌هاي او قرار داشت و همواره يكي از افراد ثابت دسته‌هاي پروازي در عمليات حساس بود.
اين شهيد گرانقدر پس از طي مراحل مختلف خدمتي در سال 1371 مسئوليت معاونت هماهنگ كننده نيروي هوايي را بر عهده گرفت. شهيد سرلشكر ياسيني يكي از فرماندهان گره‌گشاي نيروي هوايي محسوب مي‌شود. مسئوليت‌هاي متعدد اين شهيد بزرگوار نشانگر اين است كه هر جا مشكلات غلبه يافته و اجراي امور را مختل مي‌نمود، شهيد ياسيني جهت سامان بخشي به آنجا اعزام مي‌گرديد. موفقيت‌هاي اين شهيد والامقام مرهون ويژگي‌هاي فردي و شخصيتي او مي‌باشد كه مي‌توان به شجاعت، بي‌باكي، اعتماد به نقس، قناعت، تعهد، رازداري و وظيفه‌شناسي او اشاره كرد.
شهيد ياسيني عاشق پرواز بود و علي‌رغم مسئوليت‌هاي مختلف فرماندهي كه داشت دست از پرواز نمي‌كشيد. وي با انواع مختلف هواپيماها از جمله F-6، F-5، P3F، «ميگ - 29» و «سوخو – 24» پرواز مي‌كرد، اما هواپيماي محبوبش «F-4» بود.
هرچند رفتار شهيد ياسيني در مقام فرماندهي بسيار جدي و سخت گير بود اما هنگامي كه با مشكلات شخصي كاركنان تحت امر خود مواجه مي‌شد، همچون پدري دلسوز در رفع مشكلات آنان كوشش و به انحاء مختلف تا رفع مشكلات با آنان همدلي مي‌كرد. او از نيروي جاذبه و دافعه قوي برخوردار بود و با بهره‌گيري از اين نيرو همواره طيف گسترده‌اي از نيروي انساني، مسئولان و مرئوسان را جذب خود كرده و به وسيله آنان به نقاط قوت و ضعف سامانه اداري احاطه يافته واين از رموز موفقيت او در سامانه فرماندهي‌اش بود.
شهيد سرلشكر ياسيني هرگز به دنبا بهايي قايل نبود و به مظاهر فريبنده دنيا پشت كرده بود.
همسر شهيد ياسيني مي‌گويد: «شب‌ها با وجود خستگي، ساعتي را به درد و دل كردن با اعضاي خانواده اختصاص مي‌داد و راهنمايي‌هاي لازم را به آنان ارائه مي‌كرد. در مورد خود من هميشه تأكيد مي‌كرد زينب‌وار زندگي كن و حساسيت بسيار زيادي روي مسئله حجاب داشت و هميشه مي‌گفت «خدا را شكر كنيد كه انقلاب اسلامي براي زنان ما امنيت را به ارمغان آورد.»
سرانجام، پس از سالها تلاش و شركت در جنگ تحميلي هشت ساله، در حالي كه در سمت معاونت نيروي هوايي بود، در تاريخ 15/10/1373 به هنگام بازگشت از مأموريتي كه به اصفهان داشت، به همراه شهيد ستاري (فرمانده نيروي هوايي) و جمعي از مسئولان و فرماندهان نيرو، در اثر سانحه هوايي سقوط هواپيما، به ملكوت پر كشيد و در پروازي جاودانه به معبود خويش پيوست. خاطره شهيد سرلشكر ياسيني، همچون ديگر شهداي نيروي هوايي، همواره در سينه‌ها خواهد ماند.

شهید یاسینی از نگاه رهبر معظم انقلاب
« خداوند ان شاءالله که شهید عزیزمان را با پیغمبر محشور کند ! و شما را ان شاءالله محفوظ بدارد! این آقایان و این خانم ها را ان شاءالله خداوند حفظشان کند!تائیدشان کند! بالاخره مصیبت سختی بود ، بدون تردید فقدان بزرگی بود ، نه فقط برای شما، برای ما هم این جور بود ولی خب چاره چیست ، باید تحمل کرد. در این حوادث سخت است که جوهر ما آشکار میشود ،نیروها و توانهای درونی آشکار می شود و بهانه ای برای رحمت خداوند بوجود میآید . وقتی که انسان صبر می کند خدای متعال رحمتش را می فرستد. وقتی انسان بی صبری بکند، ناشکری بکند از رحمت الهی محروم خواهد بود. شماها خُب الحمدلله صبر کردید . خدا را شکر کردید . صبر کردید و تحمل کردید ، پای خدا حساب کردید . اینها خیلی مهم است . الحمدلله ایشان هم ( شهید یاسینی) مردی مومن بود، پرتلاش بود ، صادق بود ، صمیمی بود . خود همین ها موجب شده بود که ما به ایشان امیدوار باشیم . من حالا به ایشان ( تیمسار بقایی ) می گفتم ، خیلی امید داشتم به این جوان برای آینده . خب حالا خدای متعال این جوری مقدر کرده بود چاره ای نیست ، باید تحمل کرد ، تقدیرات الهی را...»

عکسی از شهید(لطفا دوستان عکس رو در گالری قرار بدهند)
http://www.sajed.ir/pe/images/gallery/img_pictures/originals/20081110_1169415686_006.jpg

منبع :سایت ساجد

[armani 2,666]

روحش شاد و قرین رحمت خاص الهی .
دست شما هم درد نکنه اذرخش جان.

[sina12152000 59]

دوست عزيز ضمن تشكر از شما
موضوع مطرح شده تكراري است .
http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=6745

[labester 1,659]

[img]http://www.asr-entezar.ir/entezar/wp-content/uploads/13911013000187_PhotoL_V1.jpg[/img]


[size=5]قبل از حملۀ عراق به خاک کشورمان من با جناب یاسینی در پایگاه بوشهر در یک گردان بودیم . وی در آن زمان در زدن موشک « ماوریک » تبحر فوق العاده ای داشت ، به طوری که با درجۀ سروانی به عنوان معلم خلبان به ما آموزش می داد . با شروع جنگ درهر پرواز یکی از خلبانها به عنوان کابین عقب با خود می برد تا به صورت علمی روی اهداف طریقه زدن موشک را آموزش دهد. چند روز از آغاز جنگ گذشته بود و ما در گردان دور هم نشسته بودیم . علی رضا رو به من کرد و گفت : حسین چه آرزویی داری ؟ گفتم : بزرگترین آرزویم پرواز با شماست .
- من فکر می کردم الان می خواهی بگویی ، خرید خانه یا چیز دیگر …
- راستش وقتی با شما پرواز می کنم یک حالت خاصی به من دست می دهد .
چند روز از این ماجرا گذشته بود درست ساعت ۴ بعد از ظهر روز سوم مهرماه ۱۳۵۹ بود که
جناب یاسینی مرا صدا زد و گفت : حسین ! یک مأموریت پیش آمده می آیی با هم بریم ؟
- چرا که نیام ، از خدامه.
دونفری به طرف اتاق توجیه روانه شدیم . من در این فکر بودم که چه مأموریتی در پیش است . ولی تحت تأثیر حالت و رفتار جناب یاسینی قرار گرفته بودم و آرام و مطمئن همراه وی وارد اتاق شدم . وی بدون هیچگونه اضطرابی خلبانان را توجیه می کرد و این امر باعث می شد تا خلبانها با روحیۀ بالا و بدون دلهره به مأموریت اعزام بشوند . او جزئیات مأموریت را به طور دقیق توضیح می داد ومی گفت: حسین جان! مادراین مأموریت تک فروندی هستیم و مأموریتمان زدن ناوچۀ جنگی در بندرام القصر است . آماده که هستی ؟
بدون اینکه سخن بگویم سرم را به حالت تأیید تکان دادم . چون تا آن زمان مأموریت جنگی کمی انجام داده بودم و به منطقه آشنایی کامل نداشتم هر آنچه را جناب یاسینی می گفت با وسواس خاصی به ذهنم می سپردم . پس از انجام توجیه ، نزدیک غروب آفتاب به آشیانۀ هواپیما رفتیم و بعد از بازرسی های لازم هواپیما را روشن کرده و به سوی باند پروازی حرکت کردیم. علیرضا دستۀ گاز موتورها را به جلو داد ، هواپیما غرش کنان با سرعت تمام روی باند خزید و لحظه ای بعد در دل آسمان غوطه ور شدیم . بعد از مدتی پرواز به منطقه رسیده بودیم و ارتفاعمان ۸هزار پا بود. یک لحظه مشاهده کردم تکه های کوچک ابردور وبرمان زیاد شده اند ، گفتم : چه ابرهای قشنگی ! با خنده گفت : خیلی قشنگ هستندولی ابر نیستند . دوباره خندید و ادامه داد : اینها گلوله های ضد هوایی دشمن هستن که در هوا منفجر می شوند و دود سفید رنگ تولید می کنند . بالای هدف رسیده بودیم و ناوچه در برد موشک قرار گرفته بود که دو سه موشک به آن زدیم و در ارتفاع پایین گردش کردیم ولی من در دلم کمی دلهره داشتم که نکند به کابلهای فشار قوی و یا دکل برق آن برخورد کنیم – چون درارتفاع خیلی پایین پرواز می کردیم – ولی خیالم از این راحت بود که کنترل هواپیما در دست رضاست . در همین فکر بودم که موشکی از کنار هواپیما رد شد . گفتم : رضا دارند موشک می زنند ! با خونسردی گفت : ناراحت نشو ! گر نگهدار من آن است که من می دانم شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد .
بعد از زدن هدف سمت پایگاه را پیش گرفتیم و بدون کوچکترین آسیبی در پایگاه فرود آمدیم وقتی که از هواپیما پایین آمدیم رضا رو به من کرد و گفت : حسین اینجا که از ابر خبری نیست ؟! بدون اینکه سخنی بگویم نگاهمان به هم دوخته شد و زدیم زیر خنده .[/size]

[size=5]راوی: سرتیپ خلبان حسین نظری[/size]

[size=5]منبع: کتاب انتخابی دیگر[/size]

[size=5]تحقیق و تألیف : گروه پژوهش و نگارش انتشارات عقیدتی سیاسی نیروی هوایی ارتش[/size]

[SSADEGHS 3,041]

دوست عزیز ممنون که این خاطرات را نقل می کنید ان شا الله که ادامه بدید

[quote]گفتم : چه ابرهای قشنگی ! با خنده گفت : خیلی قشنگ هستندولی ابر نیستند . دوباره خندید و ادامه داد : اینها گلوله های ضد هوایی دشمن هستن که در هوا منفجر می شوند و دود سفید رنگ تولید می کنند .[/quote]

با این تیکه خیلی حال کردم !

[Arash 7,048]

سرلشگر خلبان «حاج سید علیرضا یاسینی» در فروردین ماه 1330 در شهرستان آبادان و در یک خانواده مذهبی متولد شد. پس از گذراندن دوران طفولیت پای به مدرسه نهاد و تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان مهرگان و تحصیلات متوسطه را در دبیرستان دکتر فلاح آبادان در فقر و تنگدستی خانواده به پایان رسانید.
از آنجا که علاقه وافری به فنون هوانوردی داشت در سال 1348 وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندن دوره مقدماتی پرواز با هواپیمای "اف-33" به منظور تکمیل دوره خلبانی و پرواز با هواپیماهای پیشرفته شکاری به کشور آمریکا اعزام شد. در این مدت دوره های آموزش خلبانی هواپیمای آموزشی "تی-37" و همچنین هواپیمای پیشرفته شکاری اف-4 فانتوم را با موفقیت به پایان رسانید و پس از بازگشت به ایران با درجه ستواندومی در پایگاه شم شکاری بوشهر مشغول خدمت شد.

با شروع جنگ تحمیلی از جمله خلبانانی بود که در عملیات غرور آفرین 140 فروندی آغاز جنگ در حمله به خاک عراق نقش مهمی از خود ایفا نمود وی در طول جنگ تحمیلی همواره خلبانی پیشقراول و خط شکن بود.
شهید یاسینی در طول حیات پر بار خود مسئولیتهای مهمی بعهده داشت از جمله این مسئولیتها:
- فرماندهی پایگاه سوم شکاری همدان
- فرماندهی پایگاه دهم شکاری چابهار از سال 1363 تا سال 1365
- فرماندهی پایگاه ششم شکاری بوشهر از سال 1367 تا سال 1371
- فرمانده منطقه هوایی شیراز در سال 1371
- وی بعلت لیاقت و شایستگی بیش از حدی که از خود نشان داد در تاریخ 10/12/1372 به سمت رئیس ستاد و معاون هماهنگ کننده نیروی هوائی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب شد و تا هنگام شهادت (15/10/1373) عهده دار این مسئولیت بود.
شهید یاسینی در جنگ تحمیلی با 2759 ساعت پرواز یکی از خلبانان موفق نیروی هوائی بود. سرلشگر یاسینی پس از جنگ علیرغم فعالیتهای ستادی بعنوان یکی از استاد خلبانانی بود که اغلب اوقات سرگرم آموزش دانشجویان دانشکده خلبانی بود.
ایشان در تاریخ پانزدهم دیماه 1373 در یک سانحه هوائی در نزدیکی اصفهان بهمراه فرمانده فقید نیروی هوائی "شهید منصور ستاری" و تنی چند از فرماندهان عالیرتبه نیروی هوائی به درجه رفیع شهادت نائل آمد. شهید یاسینی بهنگام شهادت 43 سال داشت و از وی سه پسر و یک دختر به یادگار مانده است.
 

منبع

به امید خدا خاطراتی که ایشون و یا همکاران این بزرگوار در جنگ داشتند رو در همین تایپیک قرار میدم

[PersianKing 1,129]

لطفاً یکی از مدیران این مطالب رو به یک تاپیک منتقل کنند تا مطالب مربوط به شهید یاسینی یکجا جمع بشنود:
[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/6255-4-%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%88-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%B3%D8%B1%D9%84%D8%B4%DA%AF%D8%B1-%D8%AE%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D8%B9%D9%84%DB%8C%D8%B1%D8%B6/"]زندگی نامه شهید سیدعلیرضا یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/25834-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C%D9%86%DB%8C/"]خاطره ای از شهید یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/24298-%D8%A7%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%D8%BA%D9%8A%D8%A8%D9%8A-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B1%D9%8A%D8%AA-%D8%B4%D9%87%D9%8A%D8%AF-%D9%8A%D8%A7%D8%B3%D9%8A%D9%86%D9%8A/"]امداد غیبی در مأموریت شهید یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/26344-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%AE%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%AF%D9%87%DB%8C%D8%AF/"]جایزه خلبانان ایرانی را بدهید[/url][/center]

[Arash 7,048]

[quote name='PersianKing' timestamp='1407663334' post='400718']
لطفاً یکی از مدیران این مطالب رو به یک تاپیک منتقل کنند تا مطالب مربوط به شهید یاسینی یکجا جمع بشنود:
[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/6255-4-%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%88-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D8%B3%D8%B1%D9%84%D8%B4%DA%AF%D8%B1-%D8%AE%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%B3%DB%8C%D8%AF%D8%B9%D9%84%DB%8C%D8%B1%D8%B6/"]زندگی نامه شهید سیدعلیرضا یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/25834-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C%D9%86%DB%8C/"]خاطره ای از شهید یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/24298-%D8%A7%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%AF-%D8%BA%D9%8A%D8%A8%D9%8A-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B1%D9%8A%D8%AA-%D8%B4%D9%87%D9%8A%D8%AF-%D9%8A%D8%A7%D8%B3%D9%8A%D9%86%D9%8A/"]امداد غیبی در مأموریت شهید یاسینی[/url][/center]

[center][url="http://www.military.ir/forums/topic/26344-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%AE%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%AF%D9%87%DB%8C%D8%AF/"]جایزه خلبانان ایرانی را بدهید[/url][/center]
[/quote]

من هم موافق اینطوری همه با هم یکدست میشه فقط لینک اون تایپیک رو به من هم بدین تا بقیه مطالب رو در اون قرار بدم

[Arash 7,048]

[color=#ff0000][b]راوی: سرتیپ خلبان روح الدین ابوطالبی[/b][/color]

زمانی که در بوشهر بودم با ایشان همکار شدم, بخش اعظم پروژه های جنگی اش را انجام داده بود هرچند اوصاف او را از زبان دوستان شنیده بودم و به عشق و علاقه وصف ناپذیرش نسبت به پرواز آشنا بودم ولی در مدتیکه تا پایان جنگ باقیمانده بود خود دیدم که چگونه عاشقانه پروازهای جنگی را انجام می داد.
خلبانی شجاع و نترس بود که از هیچ مأموریتی هراسی به دل راه نمی داد. هنگام عملیات چنان خونسرد بود که گویی پروازی معمولی انجام می دهد بهمین دلیل در دوستان این باور بوجود آمده بود که هیچگاه یاسینی مورد هدف قرار نخواهد گرفت. هرچند پروازهای زیادی انجام داده بود اما هرگز نشد که از زبان خودش درباره مأموریتهایش سخنی بشنوم و یا اینکه از تعداد و چگونگی مأموریتهایش صحبت کند.
اواخر جنگ بود که بعنوان معاون عملیات پایگاه بوشهر برنامه ریزی کرده بودم تا پروازهایی را در منطقه فاو انجام بدهیم عراق برای بازپسگیری فاو دست به عملیات گسترده ای زده بود. هدف از این پروازها زدن عقبه دشمن و نیروهای کمکی آنان بود تا بلکه بتوانیم در پناه بمبارانهای مکرر نیروهای خودی را سالم برگردانیم تا اسیر نشوند.
یکی از خلبانان را در برنامه پروازی قرار دادم و پس از آن به ترتیب خلبانان بعدی را تعیین کرده بودم. حدود 10 دقیقه مانده به شروع نخستین پرواز [color=#ff0000]شهید یاسینی[/color] که در آن موقع فرمانده پایگاه بود در حالیکه خود را به چتر و کلاه مجهز کرده بود وارد اتاق "آلرت" شد و رو به من کرد و گفت:
- [color=#a52a2a]کی نوبت ماست؟[/color]
گفتم: [color=#008000]برای پروازشما برنامه ریزی نشده مگر اینکه دستور بفرمایید[/color]
درحالیکه میخندید گفت:
- [color=#a52a2a]بریم استارت بزنیم هواپیما را ببینیم بلدیم یا یادمان رفته[/color]
اصرار ما برای جلوگیری از پرواز ایشان مؤثر نیفتاد و به طرف نخستین هواپیمای آماده رفت و در چشم برهم زدنی درون کابین قرار گرفت. این عمل ایشان باعث روحیه گرفتن سایر دوستان پروازی شد به گونه ای که برای رفتن به مأموریت از هم سبقت می گرفتند.
در آنروز هر 10 دقیقه یکبار تعدادی از هواپیماها را روانه منطقه میکردیم و [color=#ff0000]شهید یاسینی[/color] در آنروز دوبار مأموریت جنگی انجام داد.

[sadra91 325]

باسلام

 

اردیبهشت ماه 1394 تندیس این شهید وفرمانده بزرگ  به همراه ماکتی از جنگنده اف 4 فانتوم در میدان (فلکه ) فرودگاه شهرستان آبادان نصب گردید.در گوشه دیگر میدان بقایایی از یک هواگرد عراقی ساقط شده  در جنگ تحمیلی زیر پای این بزرگمرد و جنگنده ا ش قرارداده شد.

 

 

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10346/IMG_20151104_143436.jpg][/url]

 

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10346/IMG_20151104_143231.jpg][/url]

 

 

 

 

 

ویرایش شده در آبان 94 توسط sadra91

[mehran55 20,889]

با سلامی دو باره به دوستان عزیز میلیتاریست.

 

 

عقابِ نجیب

(خاطراتی از سرلشکر شهید علیرضا یاسینی)



 

 

حسین اصلانی از یاران و همراهان شهید علیرضا یاسینی معاون هماهنگ کننده و خلبان تیزپرواز نیروی هوایی است. این پیشکسوت نیروی هوایی خاطره‌ای از شهید یاسینی دارد که در ادامه می‌خوانیم:

حسین اصلانی دوست و همراه شهید یاسینی

 

مدت مدیدی بود با تیمسار شهید، علیرضا یاسینی آشنا بودم. اوج روابط دوستانه ما به سال‌های ۶۷ و ۶۸ بر می‌گردد که ایشان با درجه سرهنگی عهده دار پست فرماندهی پایگاه بوشهر بود. همسر و فرزندانش را در تهران گذاشته بود تا با فراغ بال بیشتری بتواند در این منطقه محروم خدمت کند. از این جهت با تعدادی از دوستان، شب‌ها تا دیروقت کنار ایشان بوده و از نزدیک شاهد فعالیت‌های چشمگیرش در رسیدگی به امور پایگاه بودیم.

گویی خستگی در قاموس این دلاور وجود نداشت و گاهی ما از همراهی کردن او که تا پاسی از شب تلاش می کرد، عاجز می ماندیم.

 

این «دلاور میدان جنگ» و «عقاب تیز پرواز» که در جنگ تحمیلی امان از دشمن بعثی گرفته بود، حال در سنگر فرماندهی، کمر همت بسته بود تا دوران سازندگی پس از جنگ را در یگان تحت فرماندهی اش آغاز کند. چنان مقتدرانه و پر تلاش به امور سازندگی می پرداخت که حیرت همگان را برانگیخته بود.

به سبب اینکه دائم در کار و تلاش بود، علی رغم اینکه بیش‌تر ساعات شبانه روز را در کنارش بودیم، کم‌تر فرصت می کردیم تا به گفت‌وگوهای دوستانه بپردازیم. از این‌که خاطرات جنگی‌اش را برای هیچ کس بازگو نمی‌کرد، احساس می‌کردم که چیزی بر سینه‌ام سنگینی می‌کند.

 

 

همواره علاقه‌مند بودم تا چند خاطره از عملیات‌هایش برایم بازگو کند. مترصد فرصتی بودم تا این کنجکاوی دیرینه‌ام را که چون عقده‌ای بر دلم سنگینی می کرد، التیام بخشم.

با خود همواره می پنداشتم، او که قهرمان جنگ در پروازهای برون مرزی در بین خلبانان نیروی هوایی است، چرا هیچ‌گاه حاضر نمی شود که خاطرات جنگی‌اش را نه تنها با ما، که دوست و رفیق چندساله‌اش هستیم، حتی با خانواده‌اش در میان بگذارد.

اگر او را نمی شناختیم و نمی‌دانستیم که چه مأموریت‌های مهمی را انجام داده است، شاید شک می کردیم که نکند، اصلا مأموریت جنگی انجام نداده باشد.

 

 

تواضع در بازگو کردن خاطرات

دریافت نشان فتح از رهبر انقلاب ؛ بخاطر بیشترین پرواز برون مرزی در دوران جنگ (نفر اول)

 

شبی در منزل نشسته بودیم و شب داشت به نیمه نزدیک می شد. به نظرم رسید فرصتی که در پی آن بودم فرارسیده است.

قیافه ای حق به جانب گرفتم و به آرامی گفتم: راستی تیمسار! شما تصمیم نداری یکی از خاطرات جنگی‌ات را برای ما تعریف کنی؟! چند سال است که در خدمت شما هستیم، آیا حق نداریم یکی از این خاطرات شما را از زبان خودتان بشنویم؟

چشمان پر نفوذش را به من دوخت و گفت: حسین! چه چیزی را می خواهی برایت تعریف کنم؟ من کاری نکرده‌ام که بخواهم بازگو کنم. هرچه بوده وظیفه دوران خدمتم بوده و بس. فکر می‌کنم دِینی بوده که باید در برابر ملت عزیزم ادا می‌کردم.

 

من که آن شب عزمم را جزم کرده بودم، با خود گفتم: امشب هر طور شده باید او را به حرف وادارم و نباید عقب نشینی کنم. لذا ادامه دادم و گفتم: درست است که وظیفه‌ات را انجام داده‌ای، ولی بعضی وقت‌ها باید همین وظیفه‌ها را بازگو کرد تا دیگران بدانند که خلبانان ما در جنگ چه فداکاری‌هایی کرده‌اند.

خندید و گفت: شما خوب می‌دانی که ما از بودجه این مملکت و با پول این ملت آموزش دیده و خلبان شده‌ایم تا به این‌جا رسیده‌ایم؛ دولت و ملت هزینه‌های زیادی را برایمان خرج کرده؛ پس هر کاری در جنگ و یا بعد از آن کرده‌ایم، در واقع پاسخی به این خرج‌هاست.

- حرفت را قبول دارم، ولی آیا بهتر نیست. شما و امثال شما که با خرج این ملت خلبان شده اید، حداقل کمی از خدمات‌تان را بازگو کنید تا مردم بیشتر با عملکردتان آشنا شوند و بدانند که چه نقشی در جنگ داشته اید؟!

 

 

کم کم از سؤال پیچ کردنم داشت حوصله‌اش سر می رفت، او که همیشه از پاسخ به این گونه سؤال‌ها که احساس می کرد ممکن است ناچار باشد تعریفی از خود و خدماتش بکند، طفره می رفت، کمی صدایش را بلند کرد و گفت: آقای اصلانی! معلوم هست امشب چه خبر است، چرا دست از سرم بر نمی داری، اگر دنبال خاطرات جنگی هستی که من گفتم، تنها وظیفه‌ام را انجام داده‌ام. اگر به دنبال خاطرات جنگی هستی، بهتر است بروید و با خانواده های کوچ کرده و آواره شهرهای مرزی مثل خرمشهر، آبادان، دهلران، قصر شیرین و ... گفت و گو کنی که با دست خالی و یا با سلاح‌های ابتدایی و چوب و سنگ با لشکریان کفر و مزدور بعثی که تا دندان مسلح بودند، جنگیدند و مقاومت کردند. من و امثال من که کار مهمی انجام نداده‌ایم.

 

کمی سکوت کردم و هیچ نگفتم.

پس از چند دقیقه که سکوت مطلق بین ما حاکم بود، دوباره شروع کردم: تمام حرف‌هایت را قبول دارم. ولی باید عرض کنم که شما پرسنل گروه پروازی هم دست کمی از آن‌ها نداشتید، چرا که با تعدادی هواپیما که مرتب قطعات یدکی لازم داشت و در حال تحریم اقتصادی بودیم، با دشمنی می‌جنگیدید که پیشرفته‌ترین سلاح‌های اهدایی شرق و غرب را در اختیار داشت؟ آیا این به منزله همان مشت خالی در مقابل آن همه تجهیزات جنگی و پیچیده دشمن نیست؟!

- بله هست، اما باید بدانی که در جنگ ما، این سلاح و تجهیزات جنگی نبود که پیروزی می آفرید، بلکه نیروی ایمان و عمل به وظیفه شرعی بود که رزمندگان ما را وا می‌داشت تا بی‌مهابا به قلب دشمن یورش ببرند. ما افراد جان برکف کم نداریم. ما در مملکت مثل شهید فهمیده در قشر بسیجی که نارنجک به خود بست و زیر تانک دشمن رفت، کم نداریم. در قشر خلبان هم کم نداریم مثل شهید عباس دوران که با هواپیمای خود به تأسیسات دشمن بعثی زد و به جهانیان فهماند که بغداد و سایر شهرهای عراق جهت اجلاس سران غیرمتعهدها امن نیست، و ...

 

 

وقتی صحبت به اینجا رسید، در دلم گفتم: دارم به هدفم نزدیک می‌شوم، سرانجام سخنانم باعث شد تا حدودی نطقش گل کند و ممکن است امشب بتوانم خاطره ای از خود او بشنوم.

وقتی اوضاع را چنین مساعد دیدم، زبانم را کمی ملایمتر کردم و ملتمسانه از او خواستم تا خاطره ای را بازگو کند.

دوباره شروع به مقدمه‌چینی کرد و گفت: خاطره و یادآوری دوران جنگ علاوه بر این‌که ممکن است خوب باشد، ولی باعث ناراحتی‌ام نسبت به از دست دادن دوستان شهیدم می شود. من که خدمت‌تان گفتم، قابل این حرف‌ها نیستم که بخواهم از خودم تعریف کنم. چون من به تنهایی باعث انهدام یا بمباران منطقه‌ای از خاک دشمن و با ادوات نظامی‌اش نبوده‌ام، بلکه اگر مأموریتی هم انجام داده‌ام تنها من، خلبان هواپیما بوده‌ام و در واقع پرسنل خط پروازی و نگهداری، برج مراقبت، پدافندی و... در این کار من سهیم بوده و نقشی داشته اند.

 

عملیات مروارید

 

با ظرافتی خاص میان حرفش دویدم و برای این‌که از این مقدمه‌گویی دست بردارد و به اصل مطلب بپردازد، گفتم: همه این چیزهایی که فرمودید، می دانم. لطف کنید بروید سر اصل مطلب. نگاهی معنادار به چهره‌ام انداخت و گفت: مثل این‌که امشب از کمند تو نمی‌توانم نجات پیدا کنم. باشد حالا که اصرار داری می‌گویم. می ترسم اگر نگویم، امشب خواب را از چشمانم بگیری.

 

حتما عملیات عظیم «مروارید» را به خاطر داری. در این عملیات، متأسفانه «ناوچه پیکان» منهدم شد و پرسنل شجاع این ناوچه نیز به شهادت رسیدند. من به اتفاق هفت نفر دیگر از خلبانان پایگاه، مسئولیت حراست و بعضی مواقع عملیات انهدامی تجهیزات تدافعی و پشتیبانی دشمن را در اطراف سکوهای نفتی عراق به عهده داشتیم. ناگهان اطلاع دادند در اطراف اسکله بندر ام القسر، نزدیک مرز کویت در خور عبدالله چند فروند ناوچه اوزاهای عراق در کنار کشتی های تجاری مستقر شده اند و به پرسنل مستقر در اسکله کمک می رسانند.

 

من به اتفاق شهید خلعتبری و یکی دیگر از همکاران با سه فروند هواپیمای «اف - ۴» که مجهز به موشک «ماوریک» بود، آماده عملیات، برای انهدام ناوچه های مورد نظر شدیم. با هماهنگی که با شهید خلعتبری کرده بودم، قرار شد وی از طرف خاک کویت هجومش را آغاز کند و من نیز از دهانه فاو و خور جلو آنها را بگیرم تا خوب آنها را در محاصره داشته باشیم.

 

سرلشکر شهید حسین خلعتبری

 

در حالی که سرگرم گفت و گوی رادیویی با حسین خلعتبری بودم، خلبان کابین عقب هواپیمایم، مرا متوجه ناوچه اوزای عراق کرد که به آرامی از بغل کشتی تجاری جدا شده بود و به سمت دهانه خور در حال حرکت بود. وقتی به طرفش شیرجه کردم، از حضور ما در منطقه آگاه شد و بلافاصله خود را به کشتی بازرگانی که به گمانم متعلق به کشور ژاپن بود، نزدیک کرد و در پناه آن قرار گرفت.»

 

در این لحظه صدای حسین در رادیو طنین انداخت که فریاد می زد: رضا! ناوچه را در رادار دارم، آماده شلیک موشک به آن هستم.

در جوابش گفتم: ... خوبه حسین! دقت کن طوری بزنی که آسیبی به کشتی تجاری وارد نشود، زیرا ممکن است بهانه دست سایر کشورها بیفتد و بگویند که ایران کشتی های تجاری را در خلیج فارس هدف قرار میدهد. :

تا آن زمان، چون زدن کشتی های غیر نظامی از سوی دو کشور درگیر جنگ صورت نگرفته بود، اگر این اتفاق می افتاد و کشتی تجاری هدف قرار می گرفت مارا پیشقدم در این حمله ها قلمداد می کردند و با دشمنانی که ما داشتیم، بهانه خوبی برای آنها می شد تا دولتمردان ما را تحت فشار سیاسی قرار بدهند.

 

 

موفقیت چشمگیر

 

پس از این گفت و گو با شهید خلعتبری، ایشان اطمینان داد طوری ناوچه را بزند که کشتی تجاری صدمه ای نبیند. سپس با یک فروند موشک «ماوریک» چنان به دماغه ناوچه زد که چندین متر آن را از کشتی تجاری جدا کرد و به قعر آب فرستاد. در حالی که حسین را به خاطر این عملیات ماهرانه اش تشویق می کردم، به شوخی گفتم: حسین! طعمه آماده مرا گرفتی، حاضر باش تا برای هدف بعدی برویم!

 

هدف بعدی قطار باری بود که در ایستگاه راه آهن بندر ام القصر قرار داشت و در حال حرکت به سوی شهرهای عراق بود. قطار مزبور - چون باری بود به احتمال دادیم که محموله نظامی و تسلیحاتی همراه داشته باشد. دو فروند، به صورت همزمان به طرفش رفتیم و در چشم به هم زدنی آن را به تلی از آتش و دود مبدل کردیم.

البته این یکی از مأموریتهای من در عملیات «مروارید» بود. در آن روز ۸ سورتی (دفعه) پرواز داشتم که بقیه آنها بماند برای وقت دیگر، حالا دیر وقت است.»

 

 

شهیدعلیرضا یاسینی از یاران شهید منصور ستاری 15 دی ماه 1373 همراه با جمع دیگری از فرماندهان بلندپایه نیروی هوایی ارتش، در سانحه سقوط جت استار فرماندهان نهاجا به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

 

 

============================

 

فیلم سینمائی « نه و پنج دقیقه »

 

 

 

 

این فیلم تلویزیونی برشی است از زندگی سرلشگر خلبان شهید سیدعلیرضا یاسینی از 31 شهریور 59 تا 15 دی 73 است

مهم‌ترین بخش این فیلم 90 دقیقه‌ای بر محور حادثه‌ای حقیقی از اویل جنگ و سقوط هواپیمای شهید یاسینی در خاک عراق قرار دارد. در این حادثه وی توسط شیعیان و اهالی بومی منطقه نجات یافته و به کشور بازگردانده می‌شود .

 

 

============================

پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند.