تاپیک جامع سرلشکر شهید خلبان ، عباس دوران تاپیک جامع سرلشکر شهید خلبان ، عباس دوران

[PILOT_OF_PERSIA 43]

دستت درد نکنه
من می خواستم همین امشب زندگی نامه این شهید بزرگ گوار را بنویسم ولی شما پیش دستی کردی.
شهید دوران حسین فهمیده اسمان ها بود.

[F35 10]

[b]دو ماموریت در یک روز


ششم مهر ماه سال 1359

پرواز CAS

امروز پرواز cas انجام دادیم من شماره دو بودم . شماره یک سرتیپ محمود ضرابی خلبان و عسگری کمک بود ، شماره دو من خلبان و پیروان کمک بود .
در طول مسیر در ارتفاع بالا پرواز می کردیم . اهواز را در ارتفاع 5 هزار پایی قطع و نیروهای دشمن را کاملا دیدم . آنها به طرف ما تیراندازی می کردند . البته 5 دقیقه دیرتر روی هدف رسیده بودیم و با یک دسته هواپیماهای اف 5 خودی روبرو شدیم که البته اتفاقی نیفتاد .
نیروی های دشمن در حال کندن سنگر بودند و ما هم نیروی توپ خانه و یا زرهی که همراه با فرمانده و تجهیزات باشد نداشتیم ، به هر حال راکتها و فشنگها را روی آنها ریخته و خیلی واضخ دیدم که یکی از تانکها آتش گرفت ، البته موقع زدن راکت در ارتفاع پانصد پایی بودم .

--------------

پرواز AGM CAS

بعد از ظهر بود صحبتهای زیادی درباره نیرو و مهمات شد و گفتند اگر می شود به ارتفاع بالا بروید و موشک ماوریک بزنید .
برای اولین بار از ابتدای جنگ بعنوان لیدر دسته انتخاب شدم کمکم حسین بود ( سرلشگر شهید حسین خلعتبری مکرم ) . چون من و حسین بهتر AGM می زدیم ما لیدر شده بودیم و گرنه رضا شماره یک می شد . بهرحال شماره دو رضا خلبان بود ( سرلشگر شهید علیرضا یاسینی ) و رنجبر کمکش .
به پرواز درآمدیم شماره دو از من جدا شد من یک دسته از نیروهای دشمن را دیدم به ترتیب چهار AGM زدم و چهار تانک را منهدم کردم برای اولین بار بود که با اطمینان می شود گفت که 4 تانک و مقداری اسلحه دیگر از روی آسمان تکه تکه شد . [/b]

[F35 10]

[b]یکم آبان ماه 1359

CAS
بمب جاده ماهشهر

نیروهایی دشمن که از پل گذشته بودند داشتند در جاده ماهشهر پیش روی می کردند . گفتند نیروهای عراقی شش تا دوازده کیلومتری و نیروی های خودی در هجده کیلومتری جاده ماهشهر - اهواز هستند . بلافاصله برای عملیات آماده شدیم .
من شماره یک بودم و رنجبر کابین عقب . سروان فعلی زاده شماره دو بود و کابین عقب روستا ( سرلشگر خلبان شهید کاظم روستا )
شماره دو روی باند بعلت اشکال نتونست پرواز کنه .
مسیر را از ماهشهر به طرف آبادان انتخاب کردم . در سمت چپ جاده در ارتفاع پایین تر از میله های برق پرواز کردم و بعد از رد کردن نیروی های خودی که خیلی هم کم بودند ، نیروهای دشمن را دیدم . دو گردش کردم ، با اولی یکسری بمبهای BL و با گردش دوم تمام بمبهای BL باقی مانده را فرو ریختم . سپس با عبور از روی نیروهای دشمن تمامی فشنگها را نیز بر روی سرشان ریختم .
بعد از زدن نیروهای دشمن کابین عقب با من گفت گوی زیادی کرد که این نیروها هشت مایلی آبادن هستند و روسا مختصات اشتباهی دادند و ما نیروی های خودی را زده ایم . اعصابم حسابی خرد شده بود .
بعد از شبی سخت وارد آن شلتر کذایی شدم که افسر اطلاعات و عملیات ماهشهر گفت خیلی خوب و درست زده اید و بالاخره کابین عقب هم کوتاه آمد .
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ادامه دارد:[/b]

[F35 10]

دوستان عزيز به علت بزگ بودن نام اين شهيد تيز پرواز و زيبايي اين نامه تصميم گرفتم يك تاپيك جدا برايش ايجاد كنم
لطفا با احساس فراوان اين نامه را بخوانيد تابدانيد كه اين مردان كه بودند چه كردند تا اين كشور به دست يك مشت .... نيفتد.
با تشكر:F35

[F35 10]

[b]دست نوشته های شهید دوران

اولین نامه شهید دوران به مهناز همسرش





خاتون من ، مهناز خانم گلم سلام

بگو که خوب هستی و از دوری من زیاد بهانه نمی گیری برای من نبودن تو سخت است ولی چه می شه کرد جنگ جنگ است و زن و بچه هم نمی شناسد .
نوشته بودی دلت می خواهد برگردی بوشهر . مهناز به جان تو کسی اینجا نیست همه زن و بچه ها یشان را فرستادند تهران و شیراز و اصفهان و ...
علی هم ( سرلشگر خلبان شهید علیرضا یاسینی ) امروز و فرداست که پروانه خانم و بچه ها را بیاورد شیراز دیشب یک سر رفتم آن جا . علیرضا برای ماموریت رفته بود همدان از آنجا تلفن زد آلرت من تازه از ماموریت برگشته بودم می خواستم برای خودم چای بریزم که گفتند تلفن . علی گفت : مهرزاد مریشه پروانه دست تنهاست . قول گرفت که سر بزنم گفت : نری خونه مثل نعش بیفتی بعد بگی یادم رفت و از خستگی خوابم رفت ، می دانی این زن و شوهر چه لیلی و مجنونی هستند .
پروانه طفلک از قبل هم لاغر تر شده مهرزاد کوچولو هم سرخک گرفته و پشت سرش هم اوریون پروانه خانم معلوم بود یک دل سیر گریه کرده . به علی زنگ زدم و گفتم علی فکر کنم پروانه خانم مریضی مهرزاد را بهانه کرده و حسابی برات گریه کرده است . علی خندید و گفت : حسود چشم نداری توی این دنیا یکی لیلی من باشه ؟
.
.
.
دلم اینجا گرفته عینکم رو زدم و همان طور با لباس پرواز و پوتین هایی که چند روز واکس نخورده نشستم تا آفتاب کم کم طلوع کنه باد آن روزی افتادم که آورده بودمت اینجا ، تو رستوران متل ریسکس نمی دونم شاید سالگرد ازدواج یکی از بچه ها بود .
.
.
.
اگر پروانه خانم و بچه ها توی این یکی دو روز راهی شیراز شدند برایت پول می فرستم .
خیلی فرصت کم می کنم به خونه سر بزنم ، علی هم همینطور حتی فرصت دوش گرفتن رو هم ندارم . دوش که پیشکش پوتینهایم را هم دو سه روز یکبار هم وقت نمی کنم از پایم خارج کنم . علی که اون همه خوش تیپ بود رفته موهایش رو از ته تراشیده من هم شده ام شبیه آن درویشی که هر وقت می رفتیم چهارراه زند آنجا نشسته بود .
بچه های گردان یک شب وقتی من و علی داشت کم کم خوابمون می برد دست و پایمان را گرفتند و انداختند توی حمام آب را هم رویمان بازکردند . اولش کلی بد و بی راه حواله شان کردیم اما بعد فکر کردیم خدا پدر و مادرشان را بیامورزد چون پوتینهایمان را که در آوردیم دیدیم لای انگشتهایمان کپک زده است .
مهناز مواظب خودت باش این حرفها را نزدم که ناراحت بشی بالاخره جنگ است و وضعیت مملکت غیر عادی . نمی شود توقع داشت چون یک سال است ازدواج کردیم و یا چون ما همدیگر را خیلی دوست داریم جنگ و مردم و کشور را رها کرد و آمد نشست توی خانه . از جیب این مردم برای درس خواندن امثال من خرج شده است پیش از جنگ زندگی راحتی داشتیم و به قدر خودمان خوشی کردیم و خوش بخت بودیم به قول بعضی از بچه های گردان خوب خوردیم و خوابیدیم الان زمان جبران است اگر ما جلوی این پست فطرتها نایستیم چه بر سر زن و بچه و خاکمان می آید . بگذریم
از بابت شیراز خیالت راحت آن جا امن است کوه های بلند اطرافش را احاطه کرده و اجازه نمی دهد هواپیماهای دشمن خدای ناکرده آنجا را بزنند . درباره خودم هم شاید باورت نشه اما تا بحال هر ماموریتی انجام دادم سر زن و بچه های مردم بمب نریختم اگر کسی را هم دیدم دوری زدم تا وقتی آدمی نبوده ادامه دادم .
لابد خیلی تعجب کردی که توی همین مدت کوتاه چطور شوهر ساکت و کم حرفت به یک آدم پر حرف تبدیل شده خودم هم نمی دانم به همه سلام برسان به خانه ما زیاد سر بزن مادرم تورا که می بیند انگار من را دیده .
سعی می کنم برای شیراز ماموریتی دست و پا کنم و بیایم تو راهم ببینم همه چیز زود درست می شود دوستت دارم خیلی زیاد . مواظب خودت باش [/b]

[mrenger 10]

دوست عزيز خيلي خوبه ولي كاش قسمت هاي جذاب ترش رو قرار مي داديباز هم متشكرم
صلوات بر روح امام و شهدا

[sina12152000 59]

آقاي F35
لطفا لينك منبع مطالب ارسالي را پست خود قرار دهيد.

[F35 10]

چشم حتما
فقط چونكه اين مطالب خيلي وقت در هاردم هستش و من به مرور زمان قرار مي دهم در سايات لينكش يادم نيست
با عرض پوزش از نويسنده اين مطالب .
اگر هم استفاده مي كنم فقط به خاطر خدمت به اين شهداي بزرگ تا بهتر شناخته شوند

[F35 10]

دوستان شرمنده هرچه سريعتر منتقلش كنيد به بخش دفاع مقدس مرسي. :

[speed 65]

مطالب بسار جالبي بود اگر امكان دارد ادامه دهيد

[SAEID 2,833]

ممنون برادر اف35 (حالا میگن طیاره چطور برادر شد! ) ، فقط سعی کن منبع رو پیدا و اضافه کنی.

[F35 10]

[b]SM AGM
ام القصر

در این پرواز من شماره یک بودم کابین عقب رنجبر بود . شماره دو ساجدی و صدیق (در سال 1363 به شهادت رسید ) .شماره سه ضرابی و مردای بودند .
دوست ندارم درباره این پرواز چیزی بنویسم چون اصلا ماموریتش انجام نشد . هنوز در شوک از دست دادن فرمانده عملیات پایگاه ( شهید حاجی ) بودیم
بیست و سوم مهر 1359


SM
شلمچه

شماره یک من بودم و کابین عقب رنجبر . شماره دو فرهمند (سرهنگ خلبان فرهمند که در سال 65 به شهادت رسید ) بود و کمکش روستا ( سرلگشر روستا هشتم آذر سال 59 برروی فاو هدف موشک میگ 23 قرار گرفت و به شهادت رسید )

فرهمند تا آن روز بعنوان کابین عقب پرواز می کرد و پس از درخواست زیاد از طرف خود او و کم داشتن خلبان مجبور شدند این پرواز را ست کنند .
پس از قطع جنوب آبادان وارد خاک عراق شدیم و در نقطه ای که باید نود درجه گردش می کردیم و به طرف شمال و هم چنین به طرف تارکت رفتیم .
شماره دو به علت کمی تجربه خوب گردش نکرد و من هم به اجبار با گردش 25 درجه گردش کردم که سمت تارکت سی درجه آمد . در جنوب شلمچه (غرب آبادان) و خود شلمچه نیروی دشمن بسیار زیاد و تیراندازی هم بسیار زیاد بود . ما هم به علت فرار از دست آنها مجبور شدیم به این طرف و آن طرف پرواز کنیم .
بمبها را یکی یکی روی هدف هایی که دیدم زدم و بعد از حدود 50 مایل دور شدن از تارکت مشاهده کردم که شماره دو هنوز از من جدا نشده است . به گفته شماره دو بمبهای هر دو خلبان خوب خورد ولی چون تانکها به خصوص در غرب آبادان کاملا در سنگر بودند مطمئنا اثر چندانی نداشت . در ضمن در شلمچه یک لودر را بوسیله فشنگ منهدم کردم .
امکان رفتن به موقیت AB را نداشتم و روی آبادان با ارتفاع 7 هزار پا و سرعت 400 نات با حداکثر قدرت و در حال پایین آمدن منتظر منفجر شدن هواپیما بودم . کابین عقب مدام می گفت جناب سروان کاری بکنید بعضی وقتها از روی صندلی بلند می شدم چون حس می کردم که گلوله زیرم خورده . گلوله موشک مسلسل ، بعد از ترک آبادن یک نفس راحت کشیدم که بلافاصله یادم آمد که دستگاه ناوبری ندارم و بنزین هم خیلی کم بود و از همه بدتر روی بوشهر تیراندازی بود و رادار می گفت که باید بروید شیراز .
شماره دو هم به علت همین موقعیت خیلی عصبانی بود و جواب نمی داد . بالاخره بعد از آزاد شدن پایگاه بوشهر برای نشستن به کمک رادار هواپیما را روی زمین گذاشتم . [/b]

[armani 2,666]

f35 عزيز سلام

اولش كه نامه رو مطالعه ميكني احساس ميكني كه وارد حريم خصوصي شخصي شدي.بعد كه جلوتر بري ميبيني اين شخص حريم خصوصي رو براي وطن ترك و اينبار اين كشور عزيزمون ايران هست كه جاي همسر و بچه و خانه و..........

اوج اين از خودگذشتگي زماني است كه ميبيني نويسنده اين نامه يك خلبان بوده .

روحش قرين رحمت ايزدي.

[F35 10]

فكر كنم منبع : مجله هوايي باشه درست يادم نيست

[speed 65]

مطالب جالبي است اگر از ديگر تيز پروازان هم چنين خاطراتي هست بنويسيد