برترین بمب افکن های امروزی و آینده از دید شما

[nasirirani 4,493]

با سلام و عرض ادب و احترام خدمت دوستان عزیز
به نظر شما برترین بمب افکن های امروز و آینده جهان چه بمب افکن هایی بوده و خواهند بود؟

[b]B-52
God of war
Big ugly fat fellow[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/B-52-2.jpg[/img]
هواپیمای بمب افکنB-52، بمب افکنی دور برد و در کلاس سنگین وزن است که می تواند گونه های مختلفیاز ماموریت ها را به انجام برساند. این هواپیما قادر به پرواز در سرعت های بسیاربالا، البته زیر سرعت صوت و در ارتفاع بالغ بر50000 پاپرواز بوده و توانایی حمل بمب های هسته‌ای یا اتمی و همچنین بمب های معمولی را نیزدارد.
هواپیمای بی 52 برای مدت بیش از 35 سال تنهابمب افکن دارای سرنشین سنگین وزن ایالات متحده بوده است. این بمب افکن، قادر بهپرتاب و شلیک بیشتر سلاح های موجود است و حتی بدین صورت، اميد آن می رود که پس از بهروز ساختن سیستم های ايونيكي و پیشرانه ها و دیگر قمست های آن، این هواپیما تا سال2045 نیز در خدمت باشد. البته این بمب افکن آمریکایی را BUFF که مخفف عبارت Big Ugly Fat Fellow وبه معنای مرد چاق گنده زشت است، نیز می نامند. اولین مدل هواپیمای بی 52 در سال1952، اولین پرواز خود را انجام داده و مدلB آن نیز در سال 1955 وارد خدمت گشت. به طور کلی 744 بمبافکن بی 52 ساخته شده و آخرین گونه آن نیز که مدلHنامیده میشود، در سال 1962 تحویل شد. این بمب افکن استراتژیکی، دارای بردی برابر با14160کیلومتر است که از این رو، هواپیمایی میان قاره ای یاکانتیننتال گفته می شود. البته این برد، در حالت بدون سوخت گیری هوا به هوا اندازهگیری شده است، و در غیر این صورت، برد این هواپیما، با سوخت گیری هوا به هوا میتواند نا محدود باشد. در این هواپیما، از مدل جی به بعد تغییراتی در شکل بدنه مانندکوتاه تر شدن سکان عمودی یا همان پایدار کننده عمودی آن داده شد.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_B-52-4.jpg[/img]
این بمب افکن سنگین ساخت شرکت بوئینگ بوده و از هشت موتورتوربوفن پرات اند ویتنیTF-33هر یک با قدرت کشش بیش از 7000کیلوگرم بهره می برد. بالاترین سرعتی که این هواپیما قادر به دستیابی به آن است،حدود 0.8 ماخ بوده که معادل 930 كيلومتر بر ساعت نیز می باشد. هدایت این هواپیمای بمبافکن بر عهده 5 خدمه بوده که سیستم صندلی خدمه ها، از توانایی اجکت یا پرتاب کردندر مواقع خطر نیز برخودار است. لازم به ذکر است که قیمت تمام شده این هواپیمای غولپیکر، حدود 53.4 میلیون دلار می باشد.

مشخصات

نوع كاربرد: بمب افكن سنگين
تعداد خدمه: 5 نفر (1 نفر فرمانده، خلبان،افسر رادار،نويگيتور،افسر جنگ الكترونيك)
شركت سازنده: بخش نظامي بويينگ
اخرين قيمت:53.4 ميليون دلار
قواي محركه: 8 عدد پرات اند ويتني مدل TF33-P-3/103 توربوفن با تراست 17000 پوند در هر كدام
طول:48.5 متر
عرض:65.4 متر
ارتفاع:12.5 متر
وزن خالي:83250 كيلو گرم
حداكثر وزن:219600 كيلو گرم
حداكثر سرعت:0.86 ماخ يا 930 كيلو متر بر ساعت
حداكثر ارتفاع پروازي: 50000 پا
حداكثر برد: 8800 مايل يا 14160 كيلومتر
تسليحات: 31710 كيلو گرم انواع بمب ،مين، موشك
تاريخچه: اولين پرواز در 15 اپريل 1952 و اولين پرواز مدل A ان در 5 اگوست 1954 و در مدل B در 25 ژانويه 1955 و در مدل C در تاريخ 9 مارچ 1956 انچام گرفت و تا به حال 744 فروند از ان ساخته شده است
نكته اي اضافي: در مورد اين هواپيما چيزي كه قابل توجه است در مورد مقدار سوختي است كه در بالهاي ان قرار دارد كه در حالت خالي نوك بال ها به حددي با لا است كه يك انسان با قد نسبتا بلند نمي تواند با نوك انگشت دست هم ان را لمس كند ولي در حالت پر وقتي از زير نوك بال رد مي شود بايد مواظب سر خود باشد

[b]B-1B[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_brightstar-1999-pyramid-01.jpg[/img]
هواپیمای بی 1بی، از خانواده بمب افکن های سنگین وزن آمريكايیاست که به عنوان جایگزینی برای هواپیمای بی 52 تولید شد. مدتها تفکر بر این بود کهباید جانشینی شايسته که بتواند به خوبی از عهده وظیفه بمب افکن قدیمی و پا به سنگذاشته بی 52 بر آید، طراحی و توليد شود.
چرا که هواپیمای بوئینگ 52، بمب افکنی بسیار قدیمی و متعلق بهدهه پنجاه بود که جواب گوي نیازهای نیروی هوایی را نمی داد و همه روزه چند عدد از آنها به جمع هواپیماهای از رده خارج شده با بازنشسته به موزه های هوایی سپرده میشدند. به خصوص با اعلام طرحی جدید برای بمب افکنی مدرن ملقب به بلک جکتوسطشوروی سابق، دیگر برای نیروی هوایی آمریکا بمب افکن های پیر بی 52 حرفی برای گفتننداشتند. در این جا بود که با ارئه طرح هواپیمای فوق مدرنB1-A، کارخانه راک ول اینترنشنال وظیفه تولید آن را بر عهده گرفت، اما پس ازچندی، متخصصان متوجه آسیب پذیری بسیار بالای این بمب افکن در مقابل رادار شدند و درنتیجه تصمیم بر آن گرفته شد که گونه ای جدیدتر با امکانات بیشتر و ویژگی رادارگریزی بیشتر عرضه شود.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_b-1a.jpg[/img]
هواپيماي بمب افكن بي-۱ اي
نهایتاً موجب طراحی و تولید هواپیمایB1-B شد. هواپیمایB1-Bیک بمب افکن دوربرد و میان قاره ایاست که قابلیت شلیک انواع موشک های هوا به سطحASMمانند کروزو بازه گوناگونی از بمب های همه منظوره و یا هدایت شونده و بمب های هسته ای را نیزدارا است. این بمب افکن بسیار پیشرفته، می تواند بدون سوخت گیری مجدد، از یک قارهبه قاره ای دیگر سفر کند، ماموریت خود را انجام داده و سپس مراجعت کند. یکی ازویژگی های چشم گیر این بمب افکن، بالهای متغیر آن است که از تکنولوژی جمع شوندگیبرای سرعت های بالا استفاده می کند.

نهایتاً موجب طراحی و تولید هواپیمایB1-B شد. هواپیمایB1-Bیک بمب افکن دوربرد و میان قاره ایاست که قابلیت شلیک انواع موشک های هوا به سطحASMمانند کروزو بازه گوناگونی از بمب های همه منظوره و یا هدایت شونده و بمب های هسته ای را نیزدارا است. این بمب افکن بسیار پیشرفته، می تواند بدون سوخت گیری مجدد، از یک قارهبه قاره ای دیگر سفر کند، ماموریت خود را انجام داده و سپس مراجعت کند. یکی ازویژگی های چشم گیر این بمب افکن، بالهای متغیر آن است که از تکنولوژی جمع شوندگیبرای سرعت های بالا استفاده می کند.

در این فناوری، با عقب رفتن بال ها در سرعت های بالا، فشاروارده بر آنها کم شده در نتیجه از میزان پسای اضافی که بالها در سرعت های بالاتولید می کنند کاسته می شود. مزیت دیگر بال متغیر این است که برای برخاست، می تواندبالهای خود را به میزان حداکثر باز کرد تا با سرعت کمتری توانایی تیک آف وجود داشتهباشد. هواپیمایB1-Bاز چهار موتور توربوفنF-101 GEبا سیستم پس سوز استفاده می کند که توانایی کشش هر یک حدود 13500کیلوگرم است. به دلیل داشتن چنین موتورهای قدرتمندی است که این هواپیما را می توانجز هواپیماهای مافوق صوت به حساب آورد، چرا که این بمب افکن می تواند با سرعتحداکثر 1.2 ماخ در سطح دریا پرواز کند که از این لحاظ نیز برتری قابل توجهی نسبت بههواپیمایB-52دارد. این هواپیما طولی قریب به 44 متر داشته وعرض آن با بالهای کاملا باز حدود 40 متر بوده و با بالهای بسته به حدود 23 متر میرسد. حداکثر وزن برخاست این هواپیما بالغ بر 200 تن است که رقم جالبیاست.
اولین مدل این هواپیما در سال 1985 تحویل شد و بعد از آن ازسال 1986 به خدمت نیروی هوایی آمریکا در آمد و تا به امروز در سمت خود باقی است، هرچند که به تدریج ظهور بمب افکن هایی چونB-2عرصه را بر ویتنگ کرده اند. این هواپیما برای پرواز به چهار خدمه شامل خلبان اصلی، افسر تهاجم،افسر دفاع نظامی و فرمانده هواپیما نیاز دارد.همچنین سقف پروازی این هواپیما، (يعنی حداکثر ارتفاعی کههواپیما قابلیت پرواز را دارد) حدود 9100 متر یا 3000 فوتاست. قیمت این هواپیما بيش از 200 میلیون دلار است که رقم واقعاً سر سام آوری برايدارنده آن است و هزینه نگهداری آن نیز نسبتاً چیزی از قیمت آن کم ندارد. البتهبرنامه هایی برای بهینه سازی و بهبود بخشی از امکانات و توانایی های این بمب افکنقدرتمند و مخوف در دست تکمیل است که تا چند ماه آینده کامل شده و باز شاهد هواپیمایبمب افكن پیشرفته تر و توانمندتری از پیش باشيم.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_B-1B-001a.JPG[/img]
بمب افكن بي-۱بي در حال شكستن ديوار صوتي
مشخصات:

نوع كاربري: بمب افكن سنگين
كارخانه سازنده:راك ول اينترنشنال
تعداد خدمه: 4 نفر شامل 1نفر خلبان اصلي و 1 افسر تهاجم و يك نفر افسر دفاع نظامي و فرمانده هواپيما
اخرين قيمت: 283 ميليون دلار
نيروي محركه: 4 عدد موتور توربوفن مدل F-101-GE-102 جنرال الكتريك با پس سوز و 30000پوند تراست در هر كدام با پس سوز
طول: 44.5 متر
عرض: در حالت باز 41.8 متر و در حالت بسته 24.1 متر
ارتفاع: 10.4 متر
وزن خالي:86180 كيلو گرم
حداكثر وزن:216630 كيلو گرم
حداكثر سرعت:1448 كيلومتر بر ساعت يا 1.34 ماخ
حداكثر ارتفاع پروازي: بيشتر از 30000 فوت
حداكثر برد: اين بمب افكن داراي قابليت سوخت گيري هوايي است و قابليت قاره پيمايي دارد
توضيحات: بمب افكن بي-1 اي براي اولين بار در تاريخ 23 دسامبر سال 1974 پرواز كرد و نمونه اوليه مدل بي-1بي در تاريخ 18 اكتبر سال 1984 پرواز كرد
[b]
B-2[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_b2-0.jpg[/img]
هواپیمای بی 2 ملقب به روح، بمب افکنی چند ماموریته است که قادر به حمل بمبهای معمولی و اتمی نیز می باشد. این بمب افکن به عنوان گامی بلند در تکنولوژیهوایی، نقش مهمی را در برنامه به روز سازی بمب افکن های آمریکایی ایفا نموده است. این هواپیما، دارای قدرت آتش یا رهاسازی بمب به میزان بسیار زیاد و در هر مکانی ازجهان است که حتی دفاع های زمینی بسیار نیرومند نیز حریف این بمب افکن نمیشوند.

این هواپیما در مقایسه با دیگر بمب افکن های عمده آمریکایی مانند بی 52 و بي1بی، قابلیت انعطاف پذیری و موثر بودن بسیاری را با خود به همراه دارد و قابل ترینگونه در میان بمب افکن های سرنشین دار است. مهمترین ویژگی این بمب افکن، پنهان کاریو مخفی بودن آن از دید رادار است که توانایی بی نظیری در انهدام ارزشمند ترینپایگاه های دشمن حتی در قلب پدافند های هوایی بسیار سنگین به این هواپیمای بمب افکنمی دهد. این ویژگی ها، تماماً موجب شده اند که بی 2 به عنوان تنها بمب افکن قرنبیست و یکم شناخته شود. ویژگی های پنهان کاری، آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدارزیادی تسلیحات، این بمب افکن را از سایر بمب افکن های موجود در خدمت متمایز و جدامی سازد. بدین وسیله، این هواپیما قادر است به دور از ترس از شناسایی به وسیلهرادار دشمن، در ارتفاعات بالا به عملیات و تجسس پرداخته و آزادی عمل فوق العاده اینیز داشته باشد.
همچنین این هواپیمای بمب افکن، به عنوان یک هواپیمای میان قاره ای شناخته میشود، چرا که برد بدون سوخت گیری آن حدود 9.600 کیلومتر بوده و در صورت سوخت گیریهوایی مجدد، دارای برد نامحدود گشته و توانایی سفر به هرجایی در دنیا را خواهدداشت. پنهان کاری این هواپیما در مقابل حتی سیستم های بسیار پیشرفته راداری دنیا،ترکیبی از کاهش اشعه های گرمازای مادون قرمز، صداهای حاصله از موتور ها و ویژگی هایبصری یا دیداری که با چشم قابل روئیت است، می باشد. البته جنبه های مختلفی از رازهای پنهان کاری این هواپیما، جزو اسرار و اطلاعات طبقه بندی شده اند و اینک، ماتنها می دانیم که استفاده از مواد کامپوزیتی در بدنه، لایه های ویژه جذب امواج رویبدنه و سرانجام طرح بال پرنده، همه و همه به مخفی بودن هر چه بیشتر این بمب افکنکمک می نمایند. ممکن است شما هم دقت کرده باشید که این بمب افکن، دارای سکان عمودی،افقی و یا پایدار کننده های ثبات و حتی نشانی از بدنه هواپیما نیست. این چنین طراحیجالب و زیرکانه ای، به طرح بال پرنده موسوم است که در آن، هواپیما به شکل یک بال کهتمامی تجهیزات در این بال تعبیه شده اند طراحی می گردد و امکان پیچش و غلت خوردنتوسط تغییر مرکز ثقل هواپیما و یا سطوح کنترلی انتهای این بال پرنده صورت می گیرد،که از مزایای چنین طراحی، می توان به کاهش سطح برخورد امواج راداری اشارهنمود.

در این هواپیما، صداگیرهای ویژه ای برای موتورهای آن در نظر گرفته شده وگازهای موتور نیز قبل از آزاد شدن در فضا، به طور کامل سرد می گردند و اثر مادونقرمز آنان به طور کامل رفع می گردد. همچنین این بال پرنده در قسمت انتهایی به شکلدندان اره ای طراحی شده که این نیز خود نوعی کمک به ویژگی پنهان کاری این بمب افکناست. سپیریت قادر به حمل بازه گسترده ای از انواع بمب های هدایت لیزری، بمب های جیدم و مارک و بمب های هسته ای است که توانایی فوق العاده آن را به طور قابل توجهیمشهود می سازد، چرا تمام این تسلیحات نیز در محفظه های داخلی حمل می شوند. اینهواپیما، به صورت مشترک میان شرکت های مشهور آمریکایی نورث روپ گرومن، بوئینگ، هیوزو لینک دیویژن طراحی و ساخته شده است.

برای پیشرانش این هواپیما، از چهار موتور توربوفن F-118 جنرال الکتریک با قدرت هر یک 17.300 پوند بهره برداری میشود که همانطور که در بالا ذکر گردید، تدابیر ویژه ای در خروجی های این موتورها بهکار رفته است. طول این بمب افکن حدود 20 متر و طول دو سر بال آن 52.12 متر است کهاز این نظر، هواپیمایی بیشتر در عرض است و به خاطر طرح بال پرنده، جای تعجبی همندارد. حداکثر وزن برخاست این هواپیما، گاه به حدود 152 تن هم می رسد و دارای سقفپروازی معادل 15 کیلومتر است. این بمب افکن، با وجود پیچیدگی نسبی بیشتر نسبت بهاسلاف خود، تنها دارای دو خدمه در مقابل برای مثال پنج خدمه برای هواپیمای بی 52است که خود نکته ای قابل توجه است. در این بمب افکن،خلبانان در کنار هم، سرخلبان سمت چپ و مسئول تسلیحات نظامی در سمت راست، قرار میگیرند. مهم ترین عملیات این هواپیما به زمانی باز می گردد که در عملیات آمریکا برضد صربها، این هواپیما از ایالت میسوری آمریکا برخاسته و پس از بمباران کوزوو درشرق اروپا، با موفقیت به همان نقطه مراجعت نمود.

در ديگر ماموريتي كه اين هواپيما انجام داده است مربوط به 3 روز اول جنگ با طالبان در افغانستان مي شود
در اين سه روز سه فروند از اين بمب افكن از پايگاه هوايي در غرب امريكا بلند شده و طي چند سوخت گيري به افغانستان رسيده و انجا را بمباران كرده و پس از ان به جزيره اي در اقيانوس هند ربته و در انجا مجددا سوخت گيري كرده(بدون خاموش كردن موتورها) و به پايگاه اوليه خود بازگشت. لازم به ذكر است كه در دو تا از اين پروازها به مدت 40 ساعت بوده و پرواز سوم 44 ساعت به طول انجاميد.

از نقاط ضعف اين هواپيما به سيستم راداري و ضد راداري اين هواپيما مي توان اشاره كرد كه بايد پس از هر پرواز ان را بازسازي كرد.

مشخصات
نوع كاربري: بمب افكن سنگين جند منظوره
شركت سازنده: نورث روپ گرومن
تعداد خدمه: 2 نفر شامل خلبان وافسر تسليحات
اخرين قيمت:1157 ميليون دلار
تعداد و نوع موتور: 4 عدد موتور توربوفن مدل F-118-GE-100 ساخت جنرال الكتريك با تراستي برابر 17300 پوند در هر كدام
وزن خالي: 73480 كيلوگرم
حداكثر وزن: 152630 كيلو گرم
حداكثر سرعت: 890 كيومتر بر ساعت
حداكثر ارتفاع پروازي: 50000 پا
حد اكثر برد: بدون سوخت گيري 9600 با سوخت گيري نا محدود
طول: 20.9متر
عرض: 52.12 متر
ارتفاع: 5.1 متر
تسليحات:

NUCLEAR CONVENTIONAL PRECISION
16 B61 80MK82 16JDAM(2000 lb GBU-31)
16 B83 ۱16MK84 8 AGM-154 JSOW
36 CB U87 8 GBU-37 Bunker Busters
36 CB U89 8 EGB-28 (Enhanced GBU-37)
36 CB U97 AGM-158 (JASSM

[b]B-3 کاوس آینده[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_B-3-BomberPhoto.jpg[/img]
این روز ها در محافل مرطبت به هوافضا، حرف از ساخت بمب افكن پيشرفته بي-۳ كه قرار است جاي بمب ابكن بي-۲ كه بسيار پر هزينه است را بگيرد. البته با هزينه هاي كه امريكا براي تحقيق و پژوهش براي ساخت اين هواپيما مي كند بايد گفت كه دست كمي از بي-۲ ندارد.
لازم به ذكر است در جاهاي مختلفي از اين بمب افكن به عنوان كالوس اينده ذكر شده است.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/NextGenBomberHighAlt2.jpg[/img]
در شرايطي كه هوز جنگنده هاي نسل پنجم به طور كامل وارد خدمت نشده اند نيروي هوايي آمريكا پروژه پژوهشي را شروع كرده براي بررسي طزاحي بمب افكن نسل هفتم B.3 اين بمب افكن قرار است براي سالهاي 2035 وارد ميدان شود شايد هم تا 2050 طول بكشد اين نويد آينده اي حولناك است چون پيشبيني بمب افكني براي دونسل آينده نويد دهنده ي رشد سريع تكنولوژيست اين بمب افكن قرار است بتواند هم با سرنشين و هم بدون سرنشين پرواز كند كامپيوتر ماموريت آن بايد بسيار باهوش باشد تا بتواند در برابر خطرات احتمالي از خود واكنش نشان دهد اين هواپيما به معناي واقعي ضد رادار است در ضمن سرعت پيمايشي آن هم بيش از 2.7 ماخ و تا 10 ماخ است(B.2 كه اكنون فعال است سرعتش زير سرعت صوت است) قرار است B.3 بتواند به هرنقطه اي از جهان در كمتر از سه ساعت و بدون سوختگيري هوايي برسد
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_b-3_Supersonic-2.jpg[/img]
و اما نياز هاي استراتژيك ببينيد آمريكا بيشترين بار مسوليت بمب افكنهايش بعهده ي بمب افكن هاي فوق سنگين B.52 است كه با وجودي كه ضد رادار نيست اما بيشترين ميزان محموله را ميتواند حمل كند براي ماموريت هايي كه نياز به سرعت عمل و پنهانكاري دارند از B.1 استفاده مي كند و در ماموريت هاي ويژه از B.2 بايد توجه كنيد نگهداري بمب افكنها بسيار هنگفت وهزينه بر است به طور مثال امسال در بودجه نيروي هوايي آمريكا قرار است بمب افكن هاي سبك F.117 را بازنشسته و از رده خارج كنند چون با وجود ارزش ضد راداريشان نگهداري آنها نميصرفد و يا آمريكا كلا 20 فروند بمب افكن B.2 سفارش داد(هركدام 2 ميليارد دلار) ولي هزينه كمر شكن پرواز آن(هر پرواز در حدود 1 ميليون دلار) باعث شد اكنون بيش از 12 فروند فعال نباشد كه آن هم تا حداكثر 2020 فعال خواهد بود بمب افكنهاي B.52 با وجودي كه بيش از 50 سال عمر دارند هنوز بصرفه ترين گزينه براي نيروي هوايي بشمار مي آيند و گفته مي شود تا 2050 هم در خدمت خواهند بود امكان زيادي دارد B.1 ها هم تا 2050 در خدمت باقي بمانند اما بمب افكنهاي B.2 باوجودي كه پيشرفته تر هستند بزودي از رده خارج خواهند شد بنا بر اين نيروي هواي تا سال 2030 الا 2050 نياز به جايگزيني بمب افكنهايش با يك بمب افكن فوق مدرن كه در عين كارامدي كم هزينه بوده و بتواند هم با خلبان و هم بدون خلبان پرواز كند و بدون محدوديت به هرجا برود
ديگر بحثي كه در مورد اين بمب افكن مطرح است امكان هوا فضا پيما بودن آن است يعني بتواند همچون شاتل ها از جو خارج شود كه در اين صورت اولين فضاپيماي مسلح خواهد بود يعني بتواند حتي ماهواره ها را نيز هدف قرار دهد و يا حتي كار شاتل هايي همچون X.33 را به انجام رساند
بايد توجه داشت بهر صورت اين بمب افكن چندان ارزان نخواهد بود چون فقط 35 ميليون دلار هزينه تحقيقات اوليه آن است
در مورد تسليحات گفته هاي در مورد افكان نصب ليزر هوابرد در آن براي نابودي اهداف(در مورد ليزر هوابرد بعدا شرح خواهم داد) ويا استفاده از امواج مايكرو ويو(HPM) در آن شنيده مي شود كه در صورت واقعيت بايد فيلم هاي علمي تخيلي با سلاح هاي ليزري را جدي بگيريم
بهرصورت B.3 پرنده اي خواهد بود كه اوج نبوق و خلاقيت را در خود داشته باشد و نمادي كامل از سلاح هاي جنگي حولناك در آينده اي كمتر 50 سال است


[b]Tu-160[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_tu160_01.jpg[/img]

هواپیمای بلک جک، که اغلب با کد Tu-160 شناخته می شود، بمب افکن سنگین وزن مافوق صوتی است که در طی دوران جنگ سرد به منظور شلیک موشک های ALCM یا موشک کروز شلیکی از هوا به مرحله طراحی و تولید رسید. این هواپیما ساخت شرکت توپولف بوده و با لقب بلک جک یا شلاق چرمی شناخته می شود. بلک جک امروزه سنگین وزن ترین و می توان گفت تا حدودی قدرتمند ترین بمب افکن حال حاضر دنیاست. این هواپیما قادر است با ماکزیمم سرعتی معادل 2.200 کیلومتر بر ساعت پرواز کرده و فاصله ای برابر با 13.950 کیلومتر را بپیماید.

این هواپیما، به دلیل پرواز در سرعت های مافوق صوت، دارای سیستم بال متغیر است که بنابر سرعت موجود میزان به عقب رفتگی بال را توسط کامپیوتر تنظیم می نماید. این هواپیما برای تامین قدرت خود از چهار موتور قدرتمند NK-32 توربوفن مجهز به پس سوز بهره می جوید که هر جفت در یک طرف بدنه آرایش یافته و حتی دارای ورودی های هوای متغیر هستند. ارابه فرود این هواپیما شامل یک ارابه دو چرخی در دماغه یا جلوی هواپیما و دو ارابه شش چرخی در دو جفت، در میان موتورها می باشد. همچنین در امتداد جلو و عقب این چرخ ها محفظه های حمل تسلیحات در خط میانی وسط هواپیما تعبیه شده است. در دماغه این هواپیما، سیستم رادارای آبزور K قرار گرفته است که از آن هم برای اسکن آسمان و همینطور برای بررسی و مطالعه اهداف زمینی استفاده می شود. همچنین در دماغه رادار سپوکا نیز برای بررسی سطح زمین هنگام پرواز سینه مال یا بسیار نزدیک به زمین و در ارتفاعات پایین نیز تدارک دیده شده است. برای انجام عملیات سوخت گیری هوا به هوا با دقت بیشتر، لوله سوخت گیری در جلوی شیشه خلبانان قرار گرفته که عمل سوخت گیری را به مراتب ساده تر می سازد. در کابین تحت فشار این هواپیما، حداکثر چهار خدمه سوار بر صندلی های نجات موشکی می توانند به عملیات بپردازند که این افراد را خلبان، کمک خلبان، مهندس پرواز یا ناوبر و مسئول تسلیحات نظامی تشکیل می دهند.
تسلیحات یا همان موشک های کروز Kh-55SM در این بمب افکن در شش محفظه حمل می شوند. برای هدایت موشک ها، از سیستم پیشرفته راداری ناوبری/حمله اختاپوس که هم برای هدایت هواپیما و هم به منظور هدایت سلاح ها به کار برده می شود، استفاده می شود. این سیستم اطلاعات و مختصات محوری لازم را برای موشک های کروز شلیک شده به خوبی فراهم می آورد. همچنین این سیستم نقشه ای دیجیتالی را از سطح زمین قبل از پرتاب موشک به آن تحویل می دهد که عمل هدایت را دقیق تر می کند. همچنین این هواپیما می تواند با موشک های کوتاه برد کروز و یا حتی موشک های ضد تشعشع نیز تجهیز شود. بال های متغیر این هواپیما کلاً می تواند در سه حالت 20 درجه برای فرود، 35 درجه برای کروز یا گشت زنی عادی در آسمان و 65 درجه برای پرواز در سرعت های بالا قرار گیرد. در حالتی که بال ها کاملاً به عقب برگشته اند، از سطح داخلی بال ها فلپ هایی به صورت عمودی روی هر بال بلند می شوند که نقش ایجاد ثبات را در سرعت های بالا ایفا می کنند. این هواپیما برای دفاع از خود از انواع موشک های حرارتی مادون قرمز، مغشوش کننده رادار و پرتاب کننده فلر یا همان گوی های آتشین گمراه کننده موشک حرارتی برخوردار است. در انتهای مخروطی دم هواپیما، چترهای فرود آن قرار داده شده اند که به کاهش سرعت در هنگام فرود کمک می کنند. با انجام عملیات ارتقاء بر روی این هواپیما، انتظار می رود که تا سال 2020 تا 2025 در خدمت باقی مانده و پرواز نمایند.

[b]و اما FB-22[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/211tavt.jpg[/img]
تبديل يك هواپيماي جنگنده به يك هواپيماي بمب افكن مانند اين است كه ماشين روداستـر road star S2000 شركت هوندا را به ماشين سنگين باربري تبديل كنيد. هواپيماهاي جنگنده كه براي جنگ ها و نزاع هاي هوايي طراحي شده اند اكثراً كوتاه هستند و بسيار سريع، با قدرت مانور بالا در صورتيكه هواپيماهاي بمب افكن به گونه اي طراحي شده اند كه توانايي حمل تسليحات زياد، برد بالا و سقف ارتفاع بالايي دارند.
با تمامي اين مشكلات شركت قديمي لاكهيد مارتين (Lockheed Martin) كه يكي از درخشان ترين شركت هاي هواپيما سازي دنيا است اين بار تصميم به ساخت يك هواپيماي دوزيست كرده است.
يك جنگنده - بمب افكن كه تمامي پايه هاي طراحي از روي هواپيماي جنگنده F-22 كه يك جنگنده تمام عيار است صورت گرفته است. اين بار با تغيير نامي كوچك با هواپيماي بسيار پيشرفته اي روبه رو هستيم به نام FB-22 كه علامت F نشانه جنگنده (Fighter) و B نشانه بمب افكن (Bomber) بودن آن است. قرار است تمامي تست هاي پروازهاي FB-22 در پايگاه ادواردز در ايالت كاليفرنيا انجام گيرد. تاكيد بر ساخت FB-22 را در واقع مي توان از سانحه ۱۱ سپتامبر به بعد دانست. تا قبل از حمله آمريكا به افغانستان نيروي هوايي آمريكا برآورد كرده بود كه با وجود بهينه سازي بمب افكن هاي B-2 وB B1-B-52 ديگر آمريكا تا سال ۲۰۳۰ ميلادي احتياجي به ساخت هواپيماي بمب افكن ندارد.
در سال ۱۹۹۱ بمب افكن هاي B-52 بسيار عالي عمل كردند و هر كدام توانايي حمل ۳۰۰۰۰ پوند تسليحات را داشتند ولي دو مشكل بزرگ وجود داشت. سرعتشان پايين بود و رادار گريز (Stealth) نبودند. در عمليات مقابل طالبان و گروه القاعده نيروي هوايي آمريكا به اين نتيجه رسيد كه كمبودي در يگان بمب افكن هايش دارد. در جنگ خليج اكثر بمب افكن ها از نزديكي محدوده كشورهايي چون عربستان به پرواز در مي آمدند. اما اين بار بمب افكن هاي B-1 وB-52 از پايگاه هوايي ديگوگارسيا (Diego Garcia) در انگلستان به پرواز در آمدند و تا افغانستان بدون سوختگيري رفتند و اين امر «پيمودن مسافت زياد» باعث مي شود كارايي كه هواپيماها مي توانند در چندين ماموريت كوتاه برد داشته باشند را تنها در يك ماموريت بلندبرد صرف كنند.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/211tbba.jpg[/img]
افسران آمريكايي در پي تفكراتي كه براي خاورميانه دارند احساس كردند كه اگر اين فشارها بر خاورميانه بيشتر شود، چنين بمب افكن هايي نمي توانند تمامي نيازهاي نيروي هوايي را ارضا كنند زيرا B-52ها ديگر ۴۰ ساله شده اند و مابقي بمب افكن ها نيز «به جز B-2» استطاعت انجام تمامي اين ماموريت ها را ندارند. پس سال ۲۰۰۳ را سالي براي قدرت و زندگي تازه دادن به هواپيماهاي بمب افكن دانسته اند.
اين طرح جديد با نام FB-22، بمب افكني است كه از خانواده
F-22 محسوب مي شود و از نظر اندازه ابعاد بزرگي چون B-2 و B-22 ندارد. ميان اندازه است و مي تواند سريعتر و بالاتر از هر بمب افكن ديگري پرواز كند با سقف پرواز ۶۰۰۰۰ پا و سرعت ۱۲۰۰ مايل در ساعت.يكي از مهمترين مسايل در
FB-22 استفاده از تمامي تجهيزات مدرن است تا قدرت حمل همه نوع بمب و موشك را داشته باشد. به عنوان مثال جديدترين بمب هاي آمريكا به نام بمب هاي كم ضخامت (Small Diameter Bomb) كه توسط ماهواره ها هدايت مي شوند و به كمك سيستم موقعيت ياب جهاني (GPS) هدف خود را پيدا مي كنند. FB-22 مي تواند در يك پرواز ۲۴ عدد از اين نوع بمب ها را با خود حمل كند كه آمار بسيار جالبي است و مي تواند جايگزيني عالي براي بمب افكن هاي قديمي باشد.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/211tbiv.jpg[/img]
يكي از مهمترين مسايلي كه در ساخت F-22 پيش گرفته شده بود ساخت آن با هزينه كم بود. چنين ايده اي در ساخت FB-22 نيز ديده مي شود و قرار است نيروي هوايي آمريكا يكي از ارزان ترين و باارزش ترين بمب افكن ها را به جهانيان معرفي كند. رييس نيروي هوايي آمريكا آقاي جان پي جامپر (John P.Jumper) نسبت به طرحي كه قبلاً ارائه شده بود و مبني بر قرار دادن بمب هاي مدرن در خود
F-22علاقه مندي نشان داده بود و مي گفت براي نفوذ به خط هاي دفاعي دشمن احتياج به سرعتي حدود ۵/۱ يا ۷/۱ ماخ است كه F-22 توانايي اش را دارد، او مي گويد F-22 جنگنده اي است كه دست هيچ موشكي به آن نمي رسد.
از همان زمان مباحثه هايي بر سر تغيير شكل F-22 از يك جنگنده به بمب افكن آغاز شد. در مورد تغيير طراحي F-22 رييس امنيت نيروي هوايي، آقاي جيمز راش(Jemes Roche) بسيار تاكيد مي كرد ولي از طرف ديگر جامپر علاقه اي نشان نمي داد. ادله اي براي اين طرح وجود داشت. اول اينكه تعداد بسيار كمي بمب هاي كم ضخامت در F-22 جا مي گرفت، دوم اينكه F-22 برد نسبتاً كمي داشت با وجود اينكه قابل سوختگيري در آسمان بود و اين امر راش را آزرده مي كرد. زيرا بايد همواره يك هواپيماي سوخت رسان، F-22 را پشتيباني كند و سرانجام راش موفق به گرفتن راي اكثريت آرا شد و قرار شد طرحي جديد برپايه F-22بسازند.
اين امر به شركت لاكهيد مارتين سپرده شد كه بسياري از مسايل طراحي هنوز به صورت محرمانه در آنجا نگهداري مي شود و ما اطلاعات دقيقي درباره آن در دست نداريم با وجود اين هم اكنون تمامي طراحي ها به پايان رسيده و قرار است چندين نمونه آزمايشي از FB-22 ساخته شود.
اطـلاعات كمـي كه در دست است مبني بر تغييرات درF-22 حاكي از آن است كه بال هـاي FB-22 دلتاشكل است و هيچ بالچه عقب (دم=Tail) ندارد. بال هايش بزرگتر از F-22 است تا برد بيشتري داشته باشد زيرا بال ها يكي از مهمترين منابع ذخيره سوخت هستند و هرچه بزرگتر باشند، سوخت بيشتري در آنها جا مي گيرد. به گونه اي بر سوخت FB-22 تاكيد شده است كه ۸۰ درصد توانايي حمل سوخت بيشتري نسبت به F-22 دارد. از طرف ديگر بدنه FB-22 ۱۰ فوت طويل تر از F-22 است تا بتوان فضايي مناسب را براي قرار گرفتن بمب ها در نظر گرفت.
چنين فضايي مي تواند جاي ۲۴ بمب كم ضخامت را فراهم آورد. در مورد موتورهايش هنوز اطلاعات دقيقي نداريم اما احتمالاً قراراست به جــاي دو موتور توربوفن مدل F119شركت پرت و ويتني (Partt and Whitney) ، FB-22به موتورهاي با مدل F135 تجهيز شود. F135ها موتورهايي هستند كه در هواپيماي مدرن F-35 به كار گرفته شده اند. نامزد ديگر در موتورها، موتور F-136 شركت جنرال الكتريك است. F-136 ها قدرتمندتر و بازدهي بالايي دارند و از همه مهمتر ارزان تر از انواع ديگر موتورها هستند.
مدير پروژه FB-22 آقاي باب ريردن (Bob Rearden) مي گويد با اين موتورها ( F-136) مي توان ۲۰۰۰ مايل به برد FB-22 بيفزاييم. سقف پرواز FB-22 ، ۶۰۰۰۰ پا است كه در اين صورت مي تواند ۲ مايل بالاتر از بسياري از محدوده موشك هاي زمين به هوا قرار بگيرد. از مسايل مهم در FB-22وجود رادارهاي بسيار پيشرفته است كه مي تواند از فاصله ۱۰۰ مايلي تمامي اهداف را به خوبي تشخيص دهد و با وجود سامانه اي به نام ALR-94 كه در دماغه اش قرار دارد، حساسيت رادارها چندين برابر شده است.
نظير چنين كاري (طراحي يك بمب افكن از يك جنگنده) در سال ۱۹۸۲ ميلادي بر روي جنگنده F-16 انجام شد كه پروژه اي با مديريت هري هيلاكر (Harry Hillaker) بود براي ساخت يك بمب افكن از روي F-16 با نام F-16xl. بعد از به وجود آمدن پروژه ساخت جنگنده پيشرفته تاكتيكي كه حاصل آن هواپيماي F-22 بود ديگرF-16xl از يادها محو شد و هرگز ساخته نشد.
اما اين بار قضيه متفاوت است. FB-22 هم يك نياز است هم يك هواپيماي بسيار پيشرفته و با وجود جنگنده ها و بمب افكن هاي رادار گريز و پيشرفته چون F-35 و B-2شركت لاكهيد مارتين هنوز بر ساخت FB-22 پافشاري مي كند.
بمب هاي كم ضخامت كه هم اكنون در نيروي هوايي آمريكا مورد استفاده قرار مي گيرد، تقريباً نصف كوچكترين بمب هاي ماقبل است.
در ارزيابي كه توسط شركت بوئينگ (Boeing) با كمك نيروي هوايي انجام شد، بمب هاي كم ضخامت (Small Diameter) توانستند ۸۵ درصد از اهداف را در آزمايشات منهدم سازند. قدرت انهدام اين بمب ها برابر بمب ۱۰۰۰ پوندي GBU-32 است كه نسبت به وزنش يك پديده محسوب مي شود.
براي ساخت بمب هاي كم ضخامت رقابت سختي ميان بوئينگ و لاكهيد مارتين وجود دارد و قرار است نيروي هوايي آمريكا تا آخر سال ۲۰۰۳ برنده اين رقابت را مشخص سازد.
اولين هواپيمايي كه بمب هاي كم ضخامت را حمل خواهد كرد، جنگنده F-15E خواهد بود و بعد از آن F-22 . شايد تا آن زمان
FB-22 نيز ساخته شود و بتوان آن را هم به بمب هاي كم ضخامت تجهيز كرد. با وجود اينكه طبق قرارداد شركت لاكهيد بايد تا سال ۲۰۱۳ تمامي F-22 ها را به نيروي هوايي تحويل بدهد در كنارش اميدوار است كه طرح FB-22 نيز به او واگذار شود.با وجود ارزيابي هاي مختلف و صرفه جويي هايي كه در ساخت
FB-22 شده است، قيمت تخميني آن هر فروند ۱۰۰ ميليون دلار برآورد شده است.
پنتاگون هنوز در حال ارزيابي طرح FB-22 است ولي از طرفي ديگر راش موكداً مي گويد با وجود نياز به يك بمب افكن سريع و بلندپرواز ما طرح FB-22 را با جديت تمام دنبال خواهيم كرد. در هر صورت
FB-22هنوز يك هواپيماي مفهومي (Concept) است و طرح هايش همه بر روي كاغذ است و بايد منتظر باشيم تا اولين نمونه آزمايشي آن ساخته شود و نتايج آن مشخص شود.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_211tbtf.gif[/img]
با این وجود در سالهای گذشته این طرح با چالشهای فرواوانی روبرو گشته این طرح با مخالفت شدید سنا مواجه شد چرا که سناتور ها معتقدند نیروی هوایی با وجود رپتور دیگر نیازی به جنگنده ی پرخرجتر ندارد این دحالیست که نیروی هوایی همچنان تشنه ی بدست آوردن این دوقولیه افسانه ایست

[b]tu- 22-m3[/b]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_Tu22M3_8.jpg[/img]
در حالی که بسیاری از هواپیماها و هلیکوپترهای رزمی در زمان جنگ سرد بین دو بلوک غرب و شرق به عنوان پادزهر در مقابل یکدیگر توسعه یافته اند ولی هواپیمای بمب افکن توپولف tu- 22-m3 بک فایر هیچ گونه همتای خارجی ندارد و باید آن را در رده ای بین بمب افکنهای استراتژیک و بمب افکنهای خط مقدم حامل موشک قرار دارد . وضعیت خاص جغرافیایی روسیه همواره نیاز به توسعه یک شاخه هوایی دوربرد را ایجاب می نمود . این شاخه میبایست با هواپیماهای جدید و پیچیده تر با توانایی پرتاب موشک و بمب به سوی اهداف مستقر در یک شعاع 2500 تا 3000 کیلومتری و مقابله با گروههای ضربتی ناوهای هواپیما بر دشمن در سطح دریاها و اقیانوسها تجهیز می شد . از آنجایی که بمب افکن tu-22 نیازمندیهای عادی مورد انتظار از یک بمب افکن دوربرد را کاملا برآورده نکرده بود این امر به توسعه یک هواپیمای پیشرفته تر منجر شد . هواپیمای یشرفته می بایست دارای برد دست کم 5000 کیلومتر و سرعت بیش از 2 ماخ در ارتفاع زیاد بوده توانایی پرواز در ارتفاع با سرعت پایین فروصوت را به منظور نفوذ به مواضع دفاعی دشمن داشته و قادر به حمل یک محموله رزمی 20 تنی شامل موشکهای کروز دوربرد بمبهای معمولی و ویژه و نشست و برخاست از باندهای غیرآماده باشد . از ابتدا روشن بود که هواپیمایی با بال متحرک می تواند مناسبترین طرح برای این منظور باشد .در سال 1967 دفتر طراحی تجربی ( ( EDB توپولف شروع به توسعه هواپیمایی با نام TU-22M نمود. (نیروی هوایی شوروی پیشین پذیرفت که کار بر روی هواپیمای جدید و تضمین مالی برنامه در چارچوب برنامه نوسازی هواپیمای TU-22 قرار گیرد ) سر طراح توپولف در آن هنگام دیمیتری مارکوف بود .TU-22M را باید هواپیمای کاملا ویژه ای به شمار آورد . هنگامی که اجداد این هواپیما حیات خود را به طور معمول از مرحله طراحی روی کاغذ و ساخت نمونه اولیه در دفتر طراحی آزمایشی توپولف در مسکو شروع می کردند با هدف صرفه جویی در وقت بی درنگ پس از تکمیل آخرین هواپیمای TU-22 مونتاژ نخستن TU-22 در خط تولید گوربانف در کازان آغاز شد . روزهای پر التهاب آزمایشها شامل آزمایشهای موتور گردانی(engine runups ) و بازرسیهای مختلف و پیچیده ی سخت افزاری پیچیده به زودی پایان یافته و در روز آفتابی 30 اوت 1969 نخستین خدمه ی بمب افکن جدید حامل موشک (خلبان وی باریسف و کمک خلبانی ورییمی و ناو بر ال سیکاچف وناوبر / کاربر مخابرات ک.شرباکف ) بر روی صندلی های خود در کابین هواپیما قرار گرفتند. پس از دریافت اجازه پرواز هواپیما ی بمب افکن با قدرت تمام شروع به اوجگیری نمود ونخستین جای پای خود را در آسمان بر جای گذاشت. در پی این پرواز یکدوره پروازهای آزمایشی خطرناک و طاقت فرسا آغاز شد .این پروازها با قرار دادن هواپیما در مرز مانورهای ممنوع انجام شده وخدمه پروازی آزمایشگر هواپیما نیز با به کار گرفتن تمامی توان خود برای چیره شدن بر مشکلات موجود به سختی تلاش نمودند.در فوریه 1973دو فروند هواپیمای tu-22moبه مرکز آموزشهای هوایی دور برد که محل آموزش خدمه ی پروازی برای واحدهای هوایی تاکتیکی بود منتقل شد سپس هواپیمایی نیروی دریایی تعداد کمی از نمونه جدید تر این هواپیما tu-22m1 را پذیرفت. در همین هنگام کارهای مقدماتی شروع تولید بمب افکن جدید tu-22m2 درکارخانه گوربانف در دست انجام بود هواپیمایی که بعدا" نخستین برنامه ی ارتقای گسترده ی سری tu-22m بر روی آن انجام شد و سپس در واحدهای هوایی دور برد وهواپیمایی نیروی دریایی به خدمت گرفته شد. در جریان آزمایشهای سیستمهای جنگ افزار این هواپیما یک موشک خا- 22 (kh-22)شیک شده از آن سوراخی به قطر بیش از 20 متر مربع در یک سمت کشتی هدف ایجاد کرده درون آنرا به آتش کشید وبا تولید فشار متمرکز به عمق 12متری آن نفوذ کرد.انواع متعلق به نیروی دریایی همچنین در نقش مین گذاری در مسیر ناوگان دریایی دشمن نیز به کار گرفته میشود.با فرا رسیدن سال 1976 ودر جریان مذاکرات سالت-2در ژنو وزیر وقت صنایع هوایی شوروی پیشین تصمیم به اجرای یک پرواز آزمایشی با هواپیمای tu-22mرابا هدف تعین بیشترین برد پروازی با انجام دو سوختگیری هوایی اعلام نمود. سوختگیری هوایی بوسیله ی هواپیما های سوخت رسان میا سیشف m4 و3m3 با موفقیت به اجرا در آمد جالبترین بخش این عملیات در مسیر برگشت هواپیما بود که سوختگیری هوایی در درون ابر کامل(ده دهم )انجام شد. با انجام این پرواز 15 ساعته هواپیمای tu-22mسالم به پایگاه اصلی خود باز گشت با اصرار وپافشاری طرف امریکایی در مذاکرات سالت -2 پس از مدتی هواپیما های tu-22mاز توانایی سوختگیری در حین پرواز محروم شدند.برنامه ی موفقیت آمیز نو سازی پس از مدت اندکی به تولید هواپیمای رزمی کارامدtu-22m3با مشخصات برتر منجر گردید . هواپیما های tu-22m2وtu-22m3در جریان جنگ افغانستان نیز به کار گرفته شده و در آنجا نقش پشتیبانی هوایی را برای نیرو های زمینی ایفا نمود ند . مدلهای بر گرفته شده از tu-22m3 شامل یک نوع شنا سایی دور برد می باشد که به منظور شنا سایی هوایی تاکتیکی و استراژیک برای تمام نیرو های مسلح بر فراز پهنه های عملیاتی روی خشکی و دریا به کار گرفته می شود. این هواپیما می تواند عملیات شنا سایی را در همه گونه شرایط جوی و در ارتفاع بالا یا پایین در هر فصل و در هر ساعتی از روز انجام دهد و در هر دو صورت به طور مستقل و یا به عنوان قسمتی از یک گروه رزمی قادر به اجرای ما موریت می باشد.هم اکنون مجتمع مهندسی و پژوهشی هواپیمایی توپولوف 2 کارهای زیادی را به منظور نوسازی هواپیمای
tu-22m3 آغاز کرده است. این تلاشها شامل تجهیز هواپیما با وسایل ناوبری و سیستمهای هدایت اتش بسیار پیشرفته سیستمهای جنگ الکترونیکی و سیستمهای جدید جنگ افزار می باشد. این قبیل سیستمها که شامل جنگ افزارهای هدایت شونده بسیار دقیق نیز می شوند tu-22m3 را تبدیل به بمب افکنی موثر و نیرومند می نماید. در عین حال این هواپیما شایستگی خود را در امور کاملا"مسالمت آمیز و صلح جویانه نیز به اثابت رسانده است. Tu-22m3برای آزمایش سیستمهای نجات فضا پیما های قابل استفاده مجدد و چتر نجات نیز به کار رفته است. این سیستمها می بایست از ارتفاع زیاد و در سرعت 2 ماخ رها می شدند و tu-22m3به خوبی از عهده ی این مهم بر آمد.

در نمایش هوایی 1992 مسکو (ماسایرو) مجتمع هواپیمایی توپالوف انستیتوی مرکزی دینامیک سیالات «tsagi ) و انیستیتوی پژوهشهای پروازی روسیه محصول ابتدایی مشترک خود را که یک آزمایشگر پرنده (flying testbed)بر پایه ی tu-22m3 بود معرفی نمودند. این آزمایشگر پرنده با هدف انجام پژوهشهایی در مورد یکنواخت سازی طبیعی جریان هوا بر روی بالهای رو به عقب (swept wing )نسل بعدی هواپیما های مسافر بری به کار می رود. آزمایشها با این اهداف به انجام رسید : تعین صحت اصول نظری و ارتقای روشهای محاسباتی . تصحیح مکانیزم لایه ی مرزی 3 بال رو به عقب با اعداد رینولدزمختلف . تعیین محدوده های مطلوب برای کارایی بالهای تولید کننده ی جریان یکنواخت هوا در محیطهای مختلف . فناوری سا خت و کیفیت سطح بالهای تولید کننده جریان یکنواخت . چنین اندازه گیریهایی به طور معمول با اعداد ماخ 6/0 تا 82/0 اعداد رینولدز106*14:30 زاویه ی لبه ی حمله بال 17 تا 30 درجه و در ارتفاع پروازی 5 تا 10 کیلومتر انجام میگیرد. هم اکنون مجتمع هواپیمایی توپالوف انستیتو پژوهشها ی پروازی و انستیتوی مرکزی دینامیک سیالات پیشنهاد نموده اند که آزمایشگر پرنده ی tu-22m3 را توسعه داده و از آن در آزمایشهای ایرودینامیکی مدلهای با مقیا س بزرگ هواپیماهای مسافر بری آینده بهره گیری نمایند.این آزمایشگر پرنده قرار است به منظور انجام آزمایشهای زیربه کار گرفته شود :
1-مطالعه جدایی عبور ورابطه ی متقابل لایه ی مرزی هوا با امواج ضربه ای..
2-جستجوی راههای جدید برای کاهش اصطکاک بدنه در برابر جریان متلاطم .
3- مطالعه جریان های گردابی.
4- آزمایش مشکلات ایرود ینامیکی غیرایستا(non-staionary)
5-انجام آزمایشهای مربوط به وزن .
6- آزمایش ناثیر گاز های خروجی شبیه ساز موتور و ویژگی های ایرودینامیکی هواپیما.
7- مطالعه ی الاستیسیته ی هوا

منبع:ارمان(وبلاگ هوانوردي اير)و حامد فقرايي و سایت بنیاد نخبگان

[worior 25,817]

جای روسها خیلی خالیه فقط که TU160 نداشتن بمب افکن های زیادی دارن مثل توپولف 22 و 16 و خیلی های دیگه

[nasirirani 4,493]

هر چی سرچ می کنم تو گالری سایت عکسی پیدا نمی کنم همش باید آپلود کنم!!
یخورده کاملترش کردم

خوب دوستان نظرتون چیه؟ چه بمب افکن هایی جزو بهترین ها هستند و خواهند بود؟

[RezaKiani 1,916]

توپولوف 95 رو جا انداختی.
تا منظورت از بهترین چی باشه؟ سقف پرواز بالا؟ توان حرکت پنهانی؟ حجم محموله؟ برد زیاد؟ مطمئن باش که حالا حالا ها نمی شه یه بمب افکن ساخت که تمام فاکتورها رو در حد عالی داشته باشه. می تونه توی یه فاکتور عالی و توی بقیه خوب یا متوسط باشه. به هر حال مطالب جامعی بود . دستت درد نکنه

[nasirirani 4,493]

ممنونم RezaKianiجان

بهترین بمب افکن امروزی هم از نظر فنی مثل برد ,پنهانکاری, سقف پروازی, میزان حمل بار و... هم از نظر هزینه تولید و نگهداری و همینطور در مورد بمب افکنهای آینده

[MJMZLA 2]

بمب افکن ها واقعا پرنده های خوفناکی هستند . بهترین بمب افکن از نظر من بی-2 هست که نظیر نداره و در این زمینه روس ها از آمریکایی ها عقب افتادن . از همه جالبتر اون اف بی -22 بود که من خیلی ازش خوشم اومد . دست شما درد نکنه .

[saman_777 66]

B-2 امروزی. به خاطر پنهان کار بودن توان حمل بالا و شکل خفنش.

B-3 هم به دلایل بالا.

رویسی هم که بلک جک

[SAEID 2,832]

nasirirani,
این مطالب رو قبلا خوانده بودم! به هر حال دستت درد نکنه.

ارزش یک بمب افکن به فاکتورهای زیادی از جمله کارایی مورد انتظار ، ظرفیت حمل تسلیحات ، برد عملیاتی ، طول عمر ، امکانات دفاعی و هزینه ساخت مربوط میشود.

در یک جنگ کوچک مانند جنگ آمریکا علیه عراق بمب افکن پرهزینه ای مثل بی2 کیفیت خدمت بیشتری دارد چون تعداد هدفهای استراتژیک کم است و کم بودن این بمب افکن (در حدود 20 فروند) کفایت میکند و هدفهای از پیش تعیین شده مانند پایگاههای بزرگ نظامی ، تاسیسات نفتی و پالایشگاهها و کارخانجات بزرگ صنعتی در چند سورتی پرواز منهدم میشوند.

اما در یک جنگ تمام عیار که طرفین درگیر قدرتهای جهانی باشند بی2 کارایی لازم را نخواهد داشت و بعد از چند سورتی پرواز یا در آسمان منهدم شده یا پایگاهی برای فرود نداشته یا بر روی زمین با کل پایگاه منهدم میشود! در چنین جنگی بمب افکنهای بلند پرواز با قابلیت حمل هر چه بیشتر تسلیحات و هزینه ساخت پائین کارایی بیشتری دارند و از این بین بمب افکنهای بی52 آمریکایی و توپولف95 روسی در رتبه اول قرار میگیرند.

بمب افکنهای بی1 و توپولف160 هم جزو بمب افکنهای ضربتی و پنهانکار بوده و در شروع جنگ تا مدتی میتوانند با حملات موشکی و بمباران سنگین مواضع دشمن خدمت کنند اما بدلیل هزینه ساخت نسبتا زیاد در جنگ تمام عیار در صورت از دست دادن این هواپیماها جایگزینی بسیار دشوار است.

بمب افکن توپولف22ام هم یک بمب افکن ضربتی بین قاره ای میباشد که بسته به نوع تسلیحات میتواند ماموریت استراتژیک یا تاکتیکی در نقش بمب افکن سنگین تاکتیکی ایفا کند. این بمب افکن در یک جنگ تمام عیار به منظور انهدام پایگاههای نزدیک دشمن که تا فاصله چند هزار کیلومتری قرار دارند مناسب بوده و از سایر بمب افکنها کارایی رزمی و صرفه اقتصادی بیشتری دارد.

طرح بی3 هم مدتهاست که فقط یک طرح بوده و معلوم نیست ساخته شود یا نه؟ بعد از سال 2020 احتمالا انقلابی در صنایع نظامی رخ داده و با ورود به خدمت مواد جدید که در برابر دماهای چند هزار درجه سانتیگراد و فشارهای بیش از 20 جی تحمل دارند و ارایه پیشرانهای جدید که میتواند هواپیماها را به سرعت هایپرسونیک برساند و ساخته شدن رادارهای لیزری (در فرکانسهای مختلف نه فقط فرکانسهای امروزی) و ورود توپهای الکترومغناطیسی با سرعت 100 کیلومتر بر ثانیه که گلوله ها را تا صدها کیلومتری شلیک میکنند شاید هرگز ساخت بی3 عقلانی نبوده و در آن زمان یعنی سالهای بعد از 2030 هدفی پیش پا افتاده برای پدافندها و جنگنده های آن روزگار باشد!

[nasirirani 4,493]

با تشکر از دوستان

سعید جان برای من یه سوالی پیش اومد!

منظور شما اینکه دشمنان امریکا زودتر از خود امریکاییها به چنین فناوریهایی در تولید سلاح دست پیدا می کنند که طرح B3 بی ارزش و فاقد اعتبار می شود خوب ممکنه همین فناوریها در B-4 استفاده بشه شاید هم منظورت اینکه دوران بمب افکن ها تموم می شه


یه سوال خیلی مهم دیگه هم داشتم
ایران تا 10سال آینده می تواند بمب افکنی در حد این بمب افکن ها بسازد اگر می تواند شبیه کدام بمب افکن!؟

[SAEID 2,832]

نگفتم فقط دشمنان آمریکا! بصورت کلی گفتم شامل تمام کشورهای پیشرفته 30 سال بعد.

[karkas 835]

این بمب افکن ها همگی خوب هستند و کارایی مناسبی دارند ولی هر کدوم رو باید دید از چه نوعی می خوایم بررسی کنیم .

برای مثال از لحاظ حمل تجهیزات و جنگ افزار ها بی-52 در همه ی این بمب افکن ها رتبه اول رو داره . ولی یکی از اشکالاتش اینه که در صورت وجود پدافند هوایی موشکی خیلی راحت شکار می شه و خوشبختانه یا بدبختانه کمتر کشوری در جهان پیدا می شه که این روز ها دیگه پدافند موشکی نداشته باشه و این بمب اکفن فقط در موقعی می تونه کارایی خود رو ثابت کنه که هدف مورد نظر فاقد رادار و یا سیستم های پدافند موشکی باشه . و برای حمله به تاسیسات مهم مثل نیروگاه های برق ، پالایشگاه ها و یا نیروگاه های هسته ای اساسا مورد استفاده قرار نمی گیره چراکه اکثر این مناطق حداکثر به 1 یا 2 پدافند موشکی مجهز هستند .


ولی بی-2 طبق اطلاعات چهار پنجم خاصیت جنگ افزاری بی-52 رو داره و همچنین پنهانکار است و قابلیت نسبتا خوبی برای پنهان ماندن از چشمان رادار و پدافند های دشمن رو داره ولی نه به طور 100 درصد . از بی-2 اساسا می شه به عنوان یک بمب افکن برای حمله به مناطق استراتژیک یاد کرد . ولی قیمت بسیار بالا و هزینه های سرسام آور نگهداریش واقعا ... یعنی فقط در صورت سقوط یک فروند نیروی هوایی آمریکا بیش از چندین میلیارد دلار ضرر می کنه و این خودش رقم بسیار بالایی است .

[nasirirani 4,493]

با تشکر از همه دوستان

مدتی که یه قضیه فکر منو مشغول کرده که می خواهم با دوستان در میان بگزارم مدتی پیش رئیس سازمان فضایی ایران از ارسال نخستین فضانورد ایرانی به فضا ظرف ده سال آینده خبر داده بود خوب همه ما میدانیم که برای ارسال انسان به فضا نیاز به سفینه فضایی است تا فضانوردان را پس از انجام ماموریت به زمین برگرداند خوب کشوری که به فناوری ساخت سفینه فضایی که قادر به عبور از جو زمین و پرواز در فضاست دست یابد قطعا قادر به طراحی و تولید بمب افکن هایی که در محیط جو زمین به ماموریت می پردازند (هند تازه اولین سفینه بدون سرنشین خود را به ماه پرتاب کرد)

می خواستم بگم که بنظر بنده هم ایران توان ساخت بمب افکن ها وهمینطور هواپیماهای باری و آواکس های ویژه را ظرف 10 سال آینده بدست خواهد آورد

بنظر بنده که در صورتی که ما موفق به ساخت بمب افکن های مافوق صوت بشیم با پشتیبانی هوایی توسط جنگنده های رهگیر و ضربتی می تونیم در حملات هوایی برنامه ریزی شده به دشمن ضربات سهمگین , کاری و اساسی به دشمن وارد کنیم

حالا چند سوال دیگه پیش می آید

1- نظر دوستان در مورد توان ایران در ساخت بمب افکن ها چیه؟
2-درصورت تولید بمب افکنی مثلا در سطح وتوپولف95 چه کمکی می تواند به ایران در درگیری های نظامی بکند؟

[worior 25,817]

[quote]با تشکر از همه دوستان

مدتی که یه قضیه فکر منو مشغول کرده که می خواهم با دوستان در میان بگزارم مدتی پیش رئیس سازمان فضایی ایران از ارسال نخستین فضانورد ایرانی به فضا ظرف ده سال آینده خبر داده بود خوب همه ما میدانیم که برای ارسال انسان به فضا نیاز به سفینه فضایی است تا فضانوردان را پس از انجام ماموریت به زمین برگرداند خوب کشوری که به فناوری ساخت سفینه فضایی که قادر به عبور از جو زمین و پرواز در فضاست دست یابد قطعا قادر به طراحی و تولید بمب افکن هایی که در محیط جو زمین به ماموریت می پردازند (هند تازه اولین سفینه بدون سرنشین خود را به ماه پرتاب کرد)

می خواستم بگم که بنظر بنده هم ایران توان ساخت بمب افکن ها وهمینطور هواپیماهای باری و آواکس های ویژه را ظرف 10 سال آینده بدست خواهد آورد

بنظر بنده که در صورتی که ما موفق به ساخت بمب افکن های مافوق صوت بشیم با پشتیبانی هوایی توسط جنگنده های رهگیر و ضربتی می تونیم در حملات هوایی برنامه ریزی شده به دشمن ضربات سهمگین , کاری و اساسی به دشمن وارد کنیم

حالا چند سوال دیگه پیش می آید

1- نظر دوستان در مورد توان ایران در ساخت بمب افکن ها چیه؟
2-درصورت تولید بمب افکنی مثلا در سطح وتوپولف95 چه کمکی می تواند به ایران در درگیری های نظامی بکند؟[/quote]

واقعیت اینه که باید برنامه بریزیم برای 10 سال که 95 یا حتی بی 2 تولید فایده نداره بهتره یک طرح اساسی و استراتژیک تری رو دنبال کنیم دوست دارم بگم چیزی مثل بی 3 ولی خدا شاهده که تکنولوژی هایی تو جیبمون هست که برتر از بی 3 میشه هر چند که مورد بی توجهی قرار میگیرند !!

[SAEID 2,832]

ایران توان علمی ساخت بمب افکن را دارد اما توان فنی و صنعتی و تجربه این کار را ندارد.

[karkas 835]

ایران واقعا نیاز به یک بمب افکن بومی داره . البته به تعداد قابل توجهی .

برای مثال برای سرنگونی و خلع سلاح تروریست هایی که لب مرز بودند و می خواستند یک حمله به ایران رو تدارک بدن این بمب اکفن ها می تونست این تروریستها رو به کلی نابود کنه .

مطمئنا که تروریست ها پدافند موشکی ندارند .

بمب افکن بی-52 یکی از استفاده هاش برای حمله و پاکسازی مناطقی هست که فاقد رادار یا پدافند موشکی هست . و برای حمله هوا به زمین به این ترویست ها بسیار خوب عمل می کنه ولی من موندم چرا هنوز امریکا با داشتن بیش از 750 فروند بی-52 هنوز توی باطلاق جنگ با این تروریست ها مونده .