تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری (امیر آبادان)

[Arash 7,048]

فرار از بیمارستان
سرتیپ منوچهر کهتري

وقتی تیمسار فلاحی براي سرکشی به کوي ذوالفقاري آمدند از صحبت هایش معلوم بود که از وضعیت جسمی من خبر دارد و می داند که چندین ترکش در بدنم هست و بعضی از زخم هایم عفونی شده اند و پاهایم در داخل پوتین تاول زده است. به همین خاطر پس از تشکر صمیمانه از من خواست که به بیمارستان اعزام شوم. من در جواب ایشان گفتم:
- سپهبد کریملو در دوره آموزشی به ما تفهیم کرده است که: فرمانده موفق کسی است که در خط اول و در کنار نیروهایش باشد و در همه وضعیت ها آنها را هدایت و رهبري کند.
تیمسار فلاحی که گویا با سپهبد آشنا بود گفت:
- ایشان درست فرموده اند. می بینی که من هم در مقام یک فرمانده مسئول هم اکنون در کنار شما هستم. ولی ایشان نگفته که فرمانده مجروح نباید به بیمارستان اعزام بشود!
گفتم: تیمسار اجازه بده تا تثبیت نیروهاي خودي در اینجا باشم. بعداً به بیمارستان اعزام بشوم.
تیمسار فلاحی نگاهی به من کرد و گفت: آیا تیمسار کریملو در مورد اطاعت از مافوق درسی به شما نداده است؟
- گفتم: چرا، اطاعت از مافوق وظیفه هر زیردستی است.
- ایشان فرمودند: من به شما دستور نظامی میدهم که همین الان به بیمارستان اعزام بشوي.

من مجبور بودم که از دستورات تمیسار فلاحی اطاعت بکنم. تیمسار فلاحی در ادامه فرمود:
- من به فرماندهانی مثل شما نیاز دارم. شما باید هرچه زودتر خوب بشوي. بعد به خط برگردي.
پس از آن اشاره به یکی از همراهانش کرد که مرا تا بیمارستان آبادان همراهی کند.

من دیگر اسیر دستور نظامی تمیسار و همراه مراقبم شده بودم. به همین خاطر با همراه او به بیمارستان آمدم. گویا تیمسار فلاحی سفارشاتی به پزشکان داشت که آن هم توسط همراه من به پزشکان منتقل شد.
پزشکان بلافاصله شروع به معاینه پرداختند و در نهایت اعلام نمودند که باید هرچه زودتر عمل جراحی بشوم. خواستم جمله شکوائیه اي به پزشکان بگویم که مانع از صحبت من شدند و قول دادند روز بعد مرا عمل جراحی کنند.
من در بد وضعیتی گیر کرده بودم. اصلا اولا دستور تیمسار باید اجرا می شد، ثانیاً به هیچوجه نمی توانستم خودم را دورتر از سربازانم ببینم. به همین خاطر چند ساعت فکر کردم و در آخر خودم را متقاعد کردم که دستور تمیسار را اجرا کرده و به بیمارستان آمده ام. پس اگر از بیمارستان فرار کنم عمل خلاف نظامی انجام نداده ام. از طرفی وقتی کنار پرسنل گردانم برسم مسلما آرامش خاصی به من دست خواهد داد که به مراتب از دوا و درمان برایم مفیدتر خواهد بود. به همین خاطر تصمیم نهایی خود را گرفته و پس از بررسی اوضاع از تخت پیاده شدم.

شبانه روز براي پرسنلش یکی بود. به همین خاطر باید به نوعی عمل استتار را انجام می دادم. مثل یک مریض عادي در راهرو بیمارستان قدم زدم. ناگهان اتاق در بازي در مقابلم پیدا شد. آهسته به داخل آنجا سركَ کشیدم.
احتمالاً اتاق یکی از پزشکان بود. نگاهی به اطراف کردم. کسی متوجه نبود. به سرعت وارد اتاق شدم و لباسهاي آن پزشک را پوشیده و گوشی اش را هم به گردنم انداختم. لباسهاي بیمارستانی خودم را در داخل کمد پنهان کردم و از اتاق خارج شده و از راهرو خیلی طبیعی قدم زنان به بیرون محوطه رفتم.
از درب ساختمان به طرف درب اصلی خروجی رفتم. چون نیمه شب بود درب بیمارستان بسته شده بود. دقایقی ایستادم و از خدا کمک طلبیدم. ناگهان صداي آژیر آمبولانسی در فضا پیچید و به دنبال آن درب بزرگ و اصلی بیمارستان باز شد. در حالی که آمبولانس وارد می شد به سرعت خودم را به درب رسانده و از آن خارج شدم. تعدادي از هزاران مریضی که با آمبولانس آورده بودند در بیرون درب بودند و نگهبان مانع از ورود آنها میشد.
یکی از آنها به طرف من آمد و شروع به توصیف وضع بیمارش کرد. من جواب هایی به او دادم. در این حال یک دستگاه سواري در مقابل بیمارستان توقف نمود. اصرار داشت وارد شود. معلوم شد آنها هم مریضی را به همراه
دارند. یکی از سرنشینان با نگهبان مشغول صحبت بود که سرنشین دوم که احتمالاً راننده بود از ماشین پیاده شد و به اصرار از من خواست که مریض او را معاینه کنم.

من از روي ناچاري به طرف ماشین رفتم و مریض او را که در صندلی عقب دراز کشیده بود مشاهده کردم. نبض او را گرفتم و گوشی را به روي قلبش گذاشتم و لحظه اي مکث کرده و سپس سرم را از ماشین بیرون آورده و
گفتم:
- شما مریض را ببرید به داخل بیمارستان، خودم می آیم معاینه اش می کنم.
خوشبختانه نگهبان با ورود آن ماشین موافقت کرد و آنها مریض خود را با ماشین به داخل بیمارستان بردند.
من کمی از بیمارستان فاصله گرفتم. دقایقی بعد یک دستگاه سواري جلویم توقف کرد و از داخل ماشین گفت: کجا میري آقاي دکتر؟
- گفتم: دربست.
- گفت: بفرما.
داخل سواري نشستم و از راننده خواستم به طرف سه راهی اهواز آبادان برود.
راننده در طول مسیر هر چه درد بلد بود به زبان آورد و گفت آن دردها را دارد و از من دواي آنها را خواست. من به او توصیه کردم تا حد امکان از داروهاي گیاهی استفاده کند. او باز هم اصرار کرد. در نهایت به او گفتم که
الان عازم مأموریت هستم و او می تواند 2 روز بعد به بیمارستان بیاید و از دستگاه گوارش خود عکس بگیرد. نزدیکی صبح بود که به سه راهی آبادان رسیدیم. دست در جیب کردم. راننده تا این حرکت مرا دید قسم خورد که پول نخواهد گرفت. من با آنکه جیب لباسم خالی بود تعارف دیگري کردم. راننده قسم محکم تري خورد و در نهایت گفت وقتی آمدم بیمارستان خدمت می رسم.

دقایقی بعد تانکر آب که به سمت منطقه می رفت در مقابلم توقف کرد. وقتی سوار شدم مرا شناختند و احترام زیادي گذاشتند. آنها با چاي از من پذیرایی کردند. مهم ترین مسئله اي که مرا در آن لحظات مشغول کرده بود این بود که اگر مجددا با این وضع با تیمسار فلاحی روبه رو شدم از زبان سپهبد کریملو چه جمله اي بگویم که ناراحت نشوند.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

علی لَگَدي
آزاده علیرضا بصیري جزي
در اردوگاه اسرا پس از خاموشی هرگونه فعل و انفعال و حتی بیدار بودن ممنوع بود. تعدادي از بچه ها مرتب روزه می گرفتند. آنها نان شب خود را پنهان کرده و در موقع سحر می خوردند. البته خوردن در ساعت نیمه شب و
زمان خاموشی ممنوع بود. به همین خاطر بعضی از بچه ها نان سحري خود را زیر پتو می خوردند و گاهی همراه با نان مقداري پرز پتو هم به معده آنها وارد می شد که در هر صورت دچار اشکال می نمود.
اسرا پس از خوردن نان یک لیوان آب هم می خوردند. ظرف آب در انتهاي سالن بود و اسرا مجبور بودند براي خوردن آن طول آسایشگاه را طی کنند. با توجه به اینکه در آسایشگاه 50 نفري، 154 نفر جا داده شده بود. شخصی که براي آب خوردن بلند می شد معمولا در تاریکی شب با رعایت احتیاط به طرف ظرف آب می رفت.
یکی از روزه بگیران که اهل آذربایجان بود و چشمانش هم بسیار کم سو بود، هر وقت براي آب خوردن حرکت می کرد، در طول مسیر دست و پا و سینه و شکم اسرا را لگد می کرد و آنها را بیدار می کرد. تعدادي از اسرا به او
اعتراض کردند. یکی از دوستان به او گفت: تو مگر قرص برو و بیا خورده اي که هر شب بلند می شوي و بقیه را بیدار می کنی؟
علی آقا از همه عذرخواهی کرد و قول داد که در سحرهاي بعدي مواظب خود باشد و نهایت احتیاط را رعایت کند. بدبختانه از وقتی که علی آقا اقدام به احتیاط کرد وضعیت بدتر شد و او بیش از پیش به لگد کردن دوستان پرداخت. البته او قصد و منظوري نداشت. ولی کم سو بودن چشمش باعث ایجاد این مشکل شده بود. در هر صورت اسرا حریف علی آقا نشدند.
ولی براي آنکه بچه ها دق و دلی از این کار علی آقا دربیاورند به پیشنهاد سایر آذربایجانیهاي آسایشگاه نام علی آقا را علی تپیح (علی لگدي) گذاشتند.

 

ادامه دارد ...

[mehran55 20,889]

آرش جان. واقعا کار هات عالیه

با قوت به کار خودت ادامه بده  :applause:  :applause:

 

-----

پ.ن : شما دوست عزیزی که میای مطالب این تاپیک ( یا هر تاپیک دیگه ای رو ) می خونی و بدون اینکه حتی یه مثبت هم بدی ، میری سراغ تاپیک بعدی ...

اگر فکر میکنی دادن مثبت این قدر سخته، ببین فراهم کردن محتوا برای همچین تاپیکی چقدر سخت تره  :-(

 

پ.ن 2 : دادن مثبت و ... ، به نویسنده مطلب میرسونه که چند نفر تاپیک رو دیدن و آیا کارش مخاطب داره که ادامه بده یا نه. با این برخورد سرد شما ، ممکنه که صاحب تاپیک (یا پست) بیخیال بشه و دیگه کار خودش رو ادامه نده.

مثلا توی همین تاپیک، آرش که این مطالب رو برای خودش نمیگذاره (خودش مطالب رو داره دیگه  :winking: ) برای بنده و شمائی هست که به اون منابع دسترسی نداریم.

پس حداقل قدرشناسی من و شما، این هست که با یک لایک کوچولو (مثبت) ازش تشکر کنیم.

[Arash 7,048]

اطلاعات
ناخدا حسن مسعودیان

جنگ تن به تن ادامه داشت. عراقی ها تیرباري را بالاي یک ساختمان کار گذاشته بودند و نیروهاي ما را درو می کردند. در چنین شرایطی تنها راه این بود که وارد ساختمان بشویم و آن عراقی و تیربارش را از کار بیندازیم. به همین خاطر آهسته با چند تن از تکاوران صحبت کردیم و در نهایت قرار شد من و 2 تکاور وارد ساختمان بشویم.
ما با رعایت اصل غافلگیري و در سکوت خودمان را به دیوار ساختمان رساندیم و در کنار دیوار پناه گرفتیم. در حالیکه نحوه ورود به ساختمان را ارزیابی میکردیم، ناگهان یک نفر به ما نزدیک شد. ما به خیال آنکه یک عراقی است حالت گرفتیم و اسلحه هاي خود را به طرف او نشانه رفتیم. لحظاتی بعد شبح یک مرد با نوار فشنگ در سینه و چند نارنجک در کمر دیده شد. وقتی دقت کردم او را شناختم. او یکی از جوانان معتاد و معروف بود. از دیدن او خنده ام گرفت. خنده دارتر اینکه او از ما پرسید:
- اینجا چه کار می کنید؟
در حالی که با دستم پشت بام را نشان می دادم گفتم: فلانی آمده ایم این تیربارچی را بکشیم.
- گفت نه، نه، داخل نشوید. عراقی ها داخل ساختمان هستند.
من براي لحظه اي فکرم منجمد شد که با او چه کار کنیم که بتوانیم مأموریتمان را انجام بدهیم. در این حال باز هم او پیش دستی کرد و گفت: من الان ترتیبش را میدهم. قبل از آنکه منتظر نظر ما باشد، نارنجکی از کمر درآورد و ضامن آن را کشید و آن را به طبقه دوم ساختمان پرتاب کرد.
نارنجک به زیر طاق طبقه دوم خورد و به طرف ما برگشت. تنها راه نجات ما دورشدن از آن نقطه بود. در آن لحظه حساس بی آنکه به فکر تیرانداز عراقی باشیم که ممکن بود ما را بزند، تصمیم به دور شدن از منطقه گرفتیم. ما هنوز در اندیشه اجراي تصمیم خود بودیم که آن شخص به سرعت دور شد و در پشت دیوار بعدي پناه گرفت.
من واقعاً از سرعت عمل او حیرت زده شده بودم که با بیماري اعتیادش سریع تر از ما تکاوران از محل دور شد و در جاي مطمئنی پناه گرفت.
نمی دانستیم به حرکت هاي او بخندیم یا به کارمان برسیم. بالاخره تصمیم گرفتیم که براي بردن او و دور کردن او از محل، از بچه ها کمک بگیریم. پس از آن وارد عمل شدیم. اطلاعاتی که آن معتاد داده بود درست بود و تعدادي عراقی داخل ساختمان بودند و در پشت بام نیز چند نفر بودند. ما با اطلاعات دریافتی از او با احتیاط وارد عمل شدیم و آن تیربار را خاموش کردیم.
پس از پایان عملیات یکی از تکاوران همراه ما گفت:
- مسلما اگر فلانی همراه ما بود، تیربار را هم به کولش می انداخت و آن را براي خودش برمی داشت.
تکاور بعدي گفت: چطوره او را براي شناسایی به نقاط دیگر بفرستیم.
من براي اینکه این بحث را تمام کنم گفتم: هنوز از شر نارنجک او خلاص نشده ایم. بگذار صداي انفجار نارنجک او از گوشمان برود، بعد.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

کاك محمود
سرهنگ سید مرتضی آذر هوشنگ

وقتی صداي گلوله ها نزدیک شد، فهمیدم که به اردوگاه و زندان ما حمله شده است. بقیه هم به این فکر بودند. ما 210 نفر بودیم که در اسارت کومله در داخل خاك عراق در شهر قلاویز نزدیکی سد دوکان که حدوداً روبه روي شهر سردشت ایران بود زندانی بودیم. قبلا زندان هاي دولتو، آلواتان و حسین آباد را هم دیده بودیم. حالا صداي گلوله ها که هر لحظه نزدیک و نزدیک تر می شد نشان می داد که در منطقه درگیري شدیدي در جریان است.
بهترین کار براي ما که اختیار هیچ واکنشی را نداشتیم، این بود که در کنار ستونها پناه بگیریم و منتظر آخر کار باشیم. درگیري ساعت ها ادامه داشت. در نهایت درِ زندان شکسته شد و نیروهاي ایرانی وارد شدند. معلوم شد که عملیات توسط نیروهاي خودي انجام گرفته است.
خیلی زود متوجه شدیم که آزادي ما حاصل عملیات والفجر 4 است. در محوطه چشمم به سرگرد هادي امیري افتاد. خودم را به او رساندم. او با دیدن من هرچند، در لحظه اول به خاطر لاغري و ضعف جسمانی مرا نشناخت، ولی وقتی دقیق شد، با صداي نزدیک به فریاد گفت: سید مرتضی خودتی؟! و به سرعت مرا بغل گرفت.
لحظاتی بعد با بی سیم با سرگرد دادبین که فرمانده مستقیم ما بود تماس گرفت و گفت: یکی از کبوترهایت را آزاد کردیم. پس از چند ارتباط بی سیمی توسط سرگرد امیري به من اعلام شد که به دستور تیمسار محمدي مرا به پایگاه و به حضور او ببرند. در این حال یک فروند هلی کوپتر هوانیروز در محل هاور کرد. یک نفر خودش را به پایین انداخت و به سرعت به طرف من دوید. او سرگرد امیري مهر فرمانده گردان عملیات روانی بود که آخرین مأموریت (مأموریت منتهی به اسارت) من به دستور او اجرا شده بود.
ما در حال دید و بازدید و روبوسی با سرگرد امیري مهر بودیم که ضد انقلاب، هلی کوپتر حاضر در منطقه را به گلوله بست. خلبان هلی کوپتر مجبور شد به سرعت منطقه را ترك کند.
در این حال سرگرد امیري مهر تعداد 14 عدد کمپوت به من داد و بالاي سر من ایستاد و گفت: اینها را بخور که خیلی ضعیف شده اي. من یکی از کمپوت ها را خوردم و بقیه را به دوستان دادم. هر چه سرگرد امیري مهراصرار کرد که باز هم کمپوت بخورم گفتم: نمی تونم و به سختی او را قانع کردم که معده ما توانایی پذیرش این همه غذاي مقوي را ندارد.
پس از آن ما به همراه سرگرد به طرف پادگان سردشت حرکت کردیم. دمِ درِ پادگان مرا از خودرو پیاده کردند. من هنوز لباس اسارت به تن داشتم. وقتی از زنجیر ورودي پادگان وارد شدم، افسر تشریفات پادگان براي من ایست خبردار داد و گروه مسلح برایم پیش فنگ کردند. بی اختیار اشک از چشمانم سرازیر شده بود و چیزي نمی دیدم. شاید در طول تاریخ ارتش این اولین باري بود که یک مقام مافوق به یک مقام مادون ایست – خبردار میداد
و به او احترام نظامی می گذاشت. در آن ایام من یک گروهبان بودم و تمام مسئولان پادگان به استقبال من آمده بودند. پس از آن تیمسار محمدي به استقبال من آمد و مرا در آغوش گرم خود پذیرفت. به همراه ایشان به دفتر فرماندهی رفتیم. در مدت کمتر از چند دقیقه یک دست لباس نظامی با آرم و علایم و درجه خودم تهیه شده و به تن من پوشاندند.
تیمسار از من خواست که به مرخصی بروم. من به ایشان توضیح دادم که در زمان اسارت در محلی در نزدیکی زندان توسط اسرا انبار مهمات بزرگی ساخته شده است و از ایشان خواستم اجازه بدهند تا کشف آن انبار مهمات در کنارشان باشم. بلافاصله به همراه تیم ویژه به محل رفتیم و انبار مهمات را که هنوز دست نخورده بود به آنها نشان دادیم و برگشتیم و براي مدتی به مرخصی رفتم.
پس از بازگشت از مرخصی مسئولان مراعات حال مرا کرده و مسئولیت خرید پادگان را به من واگذار کردند. من در پادگان پسوه (شهید شهرام فر فعلی) مستقر شدم و گاهی براي خرید به نقده میرفتم. یک روز در حال عبوراز جاده متوجه یکی از ضد انقلابیون شدم. به چهره اش دقیق شدم. او کاك محمود مسئول زندان ما در دولتو و گناو بود. چند بار او را برانداز کردم. یقین کردم خود خودش است. بلافاصله دور زدم و با گارد ویژه به همان روستا برگشتیم. کاك محمود هنوز کنار جاده ایستاده بود. او را به گارد ویژه نشان دادم. گارد به سرعت او را دستگیر و با خود به پادگان پسوه آوردیم. وقتی او را معرفی کردم او همه گفته هاي مرا تأیید کرد و در آخر کار کاغذي را از جیب خود درآورد و آن را به مسئول اطلاعات داد و گفت: من توبه کرده ام و این هم امان نامه من است.
مسئول اطلاعات لحظه اي در آن خیره شد و صحت آن امان نامه را تأیید کرد. من کمی کفري شدم. ولی از اینکه فردي مثل کاك محمود که مسئولیت مهمی هم در کنار ضد انقلاب داشت جزء توابین شده است خوشحال شدم.
من با او وارد صحبت شدم. او گفت: قصد داشت تا نقده برود. گفتم من هم میخواهم به نقده بروم. دقایقی بعد خودرو حامل ما از کنار روستاي وي رد شد و من و کاك محمود لحظه به لحظه به نقده نزدیک و نزدیک تر می شدیم.

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

تانکر سوخت
سرهنگ علی قمري

مشکل کمبود بنزین از همان روزهاي آغازین دفاع 34 روزه خودش را نشان داد. این مشکل در روزهاي هفتم و هشتم که حتی پمپ بنزین ها هم چیزي براي ارائه نداشتند به اوج خود رسید. در همین گیر و دار یک دستگاه شورلت بزرگ به مقر ما آمدند. وقتی به داخل شورلت نگاه کردم متوجه یک پیرزن و پیرمرد در صندلی عقب و یک مرد و یک زن میانسال در جلو شدم.
مرد میانسال از ماشین پیاده شد و اعلام نمود که روز گذشته هواپیماهاي عراقی منزل آنها را بمباران کرده و پسر جوانشان شهید شده است. او در ادامه گفت که قصد خروج از شهر را دارند، ولی بنزین به حد کافی ندارند و با لحنی التماس آمیز از من مقداري بنزین خواست. تا چند روز پیش 2 پمپ بنزین خرمشهر به هر خانواده 20 لیتر بنزین می داد، ولی دیگر بنزینی در 2 پمپ خرمشهر وجود نداشت. من به عنوان یک نظامی که خود را حافظ جان و مال مردم کشورم میدانستم به مسئول تانکر دستور دادم که از ته مانده بنزین هاي ذخیره تانکر مقداري بنزین به آن خانواده بدهد.
در لحظاتی که شورلت مشغول سوخ تگیري بود، پیرزنی که در عقب نشسته بود از ماشین پیاده شد و یک بسته پول به طرف من دراز کرد.
من از گرفتن پول امتناع کردم و گفتم:
- مادر، وظیفه ام حفظ جان شماها است. چه با جنگ و چه با اهداي چند لیتر بنزین ناقابل.
پیرزن گفت: من چه جوري از شما تشکر کنم پسرم؟
- گفتم: مادر، امام و رزمنده ها را دعا کنید.
پیرزن لحظاتی به فکر فرو رفت. سپس آهی کشید و گفت: - پسرم، من سیده هستم و می خواهم حرفی به شما بزنم.
- گفتم: بفرما مادر.
- گفت: اولاً هر وقت به سوي دشمن تیراندازي می کنید بگویید یا ابالفضل تا تیر شما به هدف بخورد.
- گفتم: چشم مادر.
- گفت: مطلب بعدي که به شما می گویم این است که صدام اعدام خواهد شد.
- گفتم: انشاءالله...
آنها از ما خداحافظی کردند و رفتند.
به دنبال آن مسئول تانکر سوخت به طرف من آمد و اعلام نمود که بنزین ذخیره در داخل تانکر در حال اتمام است. گفتم: پناه بر خدا. هنوز چند دقیقه از رفتن آن خانواده نگذشته بود که یک دستگاه تانکر عراقی وارد محوطه شد. بلافاصله حالت دفاعی گرفتند، ولی تیراندازي نکردند.
لحظاتی بعد 2 نفر از درجه داران ما از داخل آن پیاده شدند و به دنبال آن 2 عراقی هم از خودرو پایین آمدند. یکی از درجه داران اعلام نمود که این تانکر سوخت عراقی به اشتباه وارد اهواز شده و به فلکه 4 شیر رفته بود! مردم آنها را گرفته و قصد داشتند که آن را به آتش بکشند که ما مردم را متقاعد کردیم و راننده و تانکر و آش را با جاش براي شما آوردیم!
من از این درجه داران خوش فکر تشکر کردم. بلافاصله عراقی ها را تحویل مقامات دادیم و تانکر سوخت را در محل امنی جاسازي کردیم تا از آن استفاده کنیم.
وقتی مسئول سوخت یگان پس از جاسازي تانکر عراقی به سراغ من آمد گفتم:
- این استجابت دعاي آن خانم سیده بود که به جاي 20 لیتري که به آنها دادیم حداقل 2 هزار لیتر بنزین خدا به ما هدیه کرد.
درجه دار مسئول تانکر که با به دست آوردن تانکر سوخت قوت قلب گرفته بود گفت:
- جناب سروان، انشاءالله دعاي آن پیرزن در مورد اعدام صدام هم مستجاب بشود.
گفتم: انشاءالله، چنین خواهد شد.

 ***

سال ها بعد وقتی خبر اعدام صدام را شنیدم یاد آن حرف سیده خانم افتادم که با چه اطمینانی آن حرف را زد.

 

ادامه دارد ...

[mehran55 20,889]

آرش جان. واقعا تاپیک فوق العاده ای زده ای.

یک مثبت برای تشکر از زحمات ات واقعا کافی نبود  :applause:  :applause:  :applause:

[zed 4,792]

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

از زحمات شما تشکر می کنم . خاطرات بسیار نابی هستند 

[Arash 7,048]

 

آرش جان. واقعا تاپیک فوق العاده ای زده ای.

یک مثبت برای تشکر از زحمات ات واقعا کافی نبود   :applause:   :applause:   :applause:

 

 

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

از زحمات شما تشکر می کنم . خاطرات بسیار نابی هستند 

 

با تشکر از لطف دوستان

 

=======================================

 

اسیر در اسیر

سرتیپ منوچهر کهتري

عملیات ثامن الائمه (ع) با آنکه با تأخیر انجام شد ولیکن خیلی حساب شده و دقیق بود. طراحان ارتش میدانستند چنانچه این عملیات با شکست مواجه بشود، دیگر انگیزه نیروهاي ایرانی براي عملیات بعدي از بین خواهد رفت. به همین خاطر کوچکترین احتمالات هم پیشبینی شده بود و طرحی که عملیاتی شد، یکی از ظریفترین و دقیقترین طرحهاي عملیاتی ارتش بود.

دشمن هم که نمیتوانست آن منطقه (یعنی سمت شرق کارون) را از دست بدهد، حملات ایران را پیش بینی کرده بود و اطمینان داشت که نیروهایش توانایی مقابله حملات ایرانی را دارند. در این عملیات گردان 153 با نیروهاي سازمانی و تانکهاي مأمور به گردان وارد عمل شدند. در گرماگرم عملیات یکی از تانکهاي ما روي مین رفت و شنی آن پاره شد و خدمه آن به اسارت نیروهاي عراقی درآمدند. نیروهاي ما تصمیم داشتند که نگذارند حتی یک نفر و یک وسیله عراقی از پل مارد گذشته و به طرف عراق یا آن سوي پل بروند. به همین خاطر راه خروج عراقیها را بسته بودند، ولی عراقیها هم توانستند با نبرد خونین یکی از پلها را براي خود نگه داشته و بخشی از نیروهاي خود را به آن سمت پل انتقال بدهند.

وقتی اسراي عراقی را تخلیه میکردند با خبر شدم که خدمه تانک ماهم که هنوز به عراق تخلیه نشده بودند، به آغوش نیروهاي خودي برگشته اند. از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدم و تصمیم گرفتم در فرصت مناسب، آنها را ملاقات کنم.

بالاخره پس از تثبیت نیروها، خدمه تانک را ملاقات کردم و بعد از ابراز خوشحالی، ماجراي چگونگی آزادي آنها را پرسیدم. یکی از اسیر شدگان چنین تعریف کرد:

- ما وقتی به اسارت عراقیها درآمدیم، ما را به سنگر فرماندهی بردند. افسر فرمانده عراقی بدون مقدمه، اسلحه اش را کشید و میخواست ما را در همان سنگر به قول خودش اعدام کند. مترجم عراقی فارسی زبان پس از شنیدن همهمه آن افسر و چند سرباز عراقی به ما گفت که این فرمانده میخواست شما را با دست خودش بکشد که سربازان از او خواستند اجازه بدهد آنها، شما را به دلخواه خودشان بکشند که انتقام نیروهاي کشته شده عراقی در اطراف مارد را از ما بگیرند. افسر عراقی که بعثی بود بالاخره با این امر موافقت کرد. سربازان عراقی ما را از سنگر فرمانده خارج کرده و به محلی دورتر از سنگر فرمانده بردند که ناگهان نیروهاي ایرانی رسیده و آنها و حتی آن فرمانده بعثی را اسیر کردند و ما آزاد شدیم. وقتی این موضوع را شنیدم واقعا هیجان زده شدم از اینکه خدا در آن لحظات به داد آنها رسیده پی به عظمت خدا بردم. در این حال از نیروهاي خودم پرسیدم:

- حالا که آن افسر بعثی و سربازان که میخواستند شما را مثله و تکه تکه کنند و اینک به اسارت شما درآمده اند، شما نمیخواهید انتقام بگیرید؟

در این حال توپچی تانک جلو آمد و گفت: جناب سرهنگ، ما پیروان حضرت علی (ع) هستیم و طبق قانون علی با اسرا برخورد میکنیم. به قول استاد شهریار:

 

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من                         چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا 

 

بقیه خدمه تانک هم حرف او را تأیید کردند. یکی دیگر از خدمه تانک گفت:

- جناب سرهنگ این گروهبان که توپچی تانک است در مقابل افسر عراقی هم با سینه فراخ و قامتی راست ایستاد و با آنکه میدانست بدترین شکنجه ها در انتظار اوست خودش را توپچی تانک معرفی نمود.

نگاهی به آنها کردم. همه شان رشید و دلاور بودند. همه شان تا یک قدمی مرگ با شکنجه رفته بودند، ولی خم به ابرو نیاورده بودند.

گفتم: - در مقام یک فرمانده بالاترین تشویقی را که در مقام خود دارم براي شما درخواست خواهم کرد.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

امر و نهی

ناخدا حسن مسعودیان

 

عباس کعبی الان جانباز و بازنشسته است. او در جنگ خیلی فعالیت کرد، ولی همیشه در دوران خدمتش به معاونی میرسید. به همین خاطر خیلی دوست داشت فرمانده و نفر اول بشود و معمولاً حرکات خنده آوري انجام میداد. هر کس امر و نهی او را میشنید بی اختیار خنده اش میگرفت.

یک بار عراقیها آتش شدیدي ریختند و فرمانده گروهان به شدت مجروح شد و عباس کعبی طبق مقررات جاي فرمانده را گرفت و شروع به امر و نهی به نیروها نمود. نیروهاي عراقی دست بردار نبودند و به شدت آتش میریختند، به طوري که گروهان از هم پاشید و خود عباس کعبی هم به شدت مجروح شد. او در آن وضعیت خودش را به موتور سیکلت رساند و سوار آن شد. دقایقی بعد از چشم ما پنهان شد. چند ساعت بعد وقتی وضعیت آرام شد، جویاي احوال او شدم. گفتند که در بیمارستان صحرایی بستري است. 

من براي ملاقات او به بیمارستان رفتم و در مورد رسیدن به بیمارستان از او سوال کردم. او گفت:

- من با بدن مجروح سوار موتور شدم. کمی جلوتر به یک عراقی برخوردم. با موتور به طرف او رفتم و به او دستور دادم که سوار موتور بشود. او بدون عکس العمل سوار موتور شد. من او را به ترك سوار بستم و با خود تا

بیمارستان آوردم. سپس اشاره به عراقی کرد. به طرف عراقی رفتم. او سالم بود و در گوشهاي با دستان بسته نشسته بود. از او پرسیدم:

- تو چطور با بدن سالم تسلیم این فرد مجروح شدي؟ 

عراقی نگاهی به من کرد و با بی حوصلگی گفت:

- او آن قدر به من امر و نهی کرد که مغزم از کار افتاد و تسلیم اراده او شدم.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

خاکریز ابرویی 1

سرهنگ علی قمري

ما در دب حردان در محلی مستقر شده بودیم که به خاکریز ابرویی معروف بود. در این منطقه فاصله ما با عراق از 50 متر تا 300 متر بود. عراقیها در داخل نیزارها سنگري با بتن آرمه درست کرده بودند و از آن نقطه گاهی تک تیراندازهاي ماهر و گاهی گلوله هاي خمپاره 60 م م به سنگرهاي ما شلیک می کردند و مرتب از ما تلفات میگرفتند. عراقیها در مدت کوتاهی 14 نفر از نیروهاي ما را با تک تیراندازي و با گلوله خمپاره 60 م م به شهادت رسانده بودند. یکی از این شهدا ستوان علی لو بود که فرمانده گروهان بود و تا آن زمان حماسه ها ي زیادي آفریده بود. ما از پاییز 1360 در آن منطقه مستقر بودیم و باید بگویم که تلفات گردان دژ در آن نقطه حتی بیش از شهداي دفاع از خرمشهر در روزهاي آغازین تجاوز دشمن بود.

بعد از شهادت ستوان علی لو، تصمیم گرفتیم که سنگر بتن آرمه عراق را منهدم کنیم. پس از شور و مشورتهاي جدي، من و ستوان ایازي به این مأموریت انتخاب شدیم و به قلب دشمن زدیم. پس از ساعتها کمین هر دو نفر عراقی را دستگیر و با خود آوردیم.

استوار حسینی آن دو نفر را بازجویی کرد. یکی از آنها به نام جلیل فارسی و دیگري حبیب خلف بود. آنها ابتدا از ما خواستند که آنها را اعدام کنیم، ولی ما به گرمی از آنها پذیرایی کردیم. به آنها صبحانه و چاي داغ دادیم. آنها با دیدن مهربانی ایرانیها لب به سخن گشودند و هر چه بلد بودند گفتند و در نهایت جلیل فارسی گفت: 

- مرا بفرستید شب با 4 نفر بیایم.

این حرف عراقی براي ما غیر قابل باور بود، ولی وقتی بیسیم او به صدا درآمد، او پس از کسب اجازه از ما با آن سوي بیسیم صحبت کرد و گفت مشغول انجام مأموریت است و حرفی از اسیر شدنشان نزد.

ما پس از مشاوره با سایر دوستان این ریسک را پذیرفتیم که او را رها کنیم که برود و با 4 نفر برگردد. ما حتی بیسیم او را پس دادیم، ولی فرکانسی به او دادیم که با ما هم بتواند تماس بگیرد. ساعت 8:30 شب، جلیل فارسی به بیسیم ما وارد شد و از ما خواست به دیدبانهاي خود بگوییم که آنها را نزنند و ساعت 10:30 جلیل فارسی با 4 نفر دیگر به جمع ما پیوست. جلیل فارسی و دوستانش وقتی وارد جمع ما شدند، جلیل با سرگروهبان خود تماس گرفت و گفت:

- ما میخواهیم خودمان را تسلیم ایرانیها بکنیم.

سرگروهبان جلیل فارسی در جواب گفت: اگر قصد چنین کاري داشته باشی، شما را از پشت سر مورد هدف قرار میدهم.

جلیل فارسی گفت: آقاي علی محمد، الان ما 6 نفر هستیم که در مهمانی برادران ایرانی هستیم. تو هم اگر دوست داري حاضریم وساطت بکنیم تا تسلیم بشوي. پس از آن ارتباط قطع شد. ما جلیل فارسی و دوستانش را به پشت جبهه فرستادیم، ولی بیسیم را براي خود نگه داشتیم. 

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

خاکریز ابرویی 2

سرهنگ علی قمري

 

سربازي داشتیم به نام نقوي. او تا دیپلم در کربلا درس خوانده بود و زبان عربی عراقیها را به راحتی صحبت میکرد. پدرش هم از روحانیون برجسته بود. این سرباز فردي معتقد و نماز خوان و متدین و در عین حال زرنگ و کیاس بود. او با همان بیسیم عراقیها استراق سمع میکرد و گاهی با جملاتی آنها را گمراه میکرد. او اسم عراقیها را یادداشت کرده بود و اکثر نیروهاي عراقی مستقر در آنجا را میشناخت.

 

یک بار به بیسیم عراقیها حمله کرد و با بهره گیري از اطلاعاتی که از بی سیم گرفته بود به سرگروهبان آنها علی محمد گفت:

- تو دیشب مست بودي و میخواستی با فلان سرباز کار بدي بکنی که من آن را صورت جلسه کردهام و فردا تحویل دادگاه میدهم.

پس از آن با یک عراقی دیگر صحبت کرد و به او نیز مطالبی گفت و بعد با نفر سوم و ...

او در چند ساعت بیسیمهاي عراقیها را به هم ریخت و کاري کرد که در بیسیمهاي عراقی فقط مسائل شخصی و خلافهاي آنها گفته میشد. نقوي حتی اسلحه اي را که چند روز پیش ستوان ایازي از عراقی ها سرقت کرده بود وارد بحث کرد و چند نفر از آنها را متهم به دزدیدن اسلحه کرد. این آشفتگی در بیسیمها، فرصت مناسبی به ما داد که یک شبیخون جانانه اي به عراقیها بزنیم. در حالیکه آنها با هم در بیسیم دعوا میکردند، ما هر دو طرف دعوا را مورد هدف قرار دادیم و تلفات سنگینی به آنها وارد کردیم

 

ادامه دارد ...

[gama 53]

یوزارسیف میسازن اما فیلم دفاع مقدس خوب اندازه انگشتای دست داریم این وقایع فیلم کنی خوب میشه  

[Arash 7,048]

شهید اشتباهی

سرهنگ محمد علی پوربزرگ

 

وقتی ماشین غذاي گروهان در محوطه متوقف شد، تعدادي از نفرات را که از مرخصی برگشته بودند با خود آورده بود. معمولاً در این مواقع بچه هاي حاضر در محوطه به استقبال دوستان از مرخصی برگشته میروند. من هم به عنوان فرمانده گردان براي خیر مقدم به جمع آنها رفتم. در کنار من یکی از سربازان به نام حسین کریمی هم ایستاده بود. یکی از سربازان همشهري حسین کریمی به ما نزدیک شد. فکر کردم که میخواهد با من که فرمانده اش هستم سلام و علیکی بکند، ولی احساس کردم حالت عجیبی دارد. او با لهجه مشهدي و در حالی که بغض گلویش را گرفته بود و به سختی صحبت می کرد، گفت:

- حسین کریمی، مگر تو شهید نشده اي؟

و سپس او را در آغوش کشیده و در حالی که به شدت گریه میکرد، گفت:

- قرار است جنازه ات را پس فردا تشییع کنند!

حسین کریمی با بهت و حیرت به او نگاه کرد و گفت:

- من که در آغوش تو هستم، من که شهید نشده ام. چی شده؟

سپس رو به طرف من کرد و گفت: جناب سروان این چی میگه؟

سرباز تازه برگشته که متوجه حضور من شد، خودش را جمع و جور کرد و به من سلام داد. من فهمیدم که او به خاطر شوکی که بهش وارد شده، اصلا متوجه حضور من نبود و فهمیدم اشتباهی صورت گرفته است. 

با شنیدن این مطلب بلافاصله با گردان تماس گرفتم. دقایقی بعد معلوم شد که سرباز دیگري به همین نام که اهل لرستان بود، شهید شده و منشی گردان بدون کنترل بقیه اسامی اولین حسین کریمی را که در مقابل چشمانش آمده، شهید محاسبه کرده و جنازه شهید را به آدرس مشهد اعزام کرده است.

بلافاصله به صورت ضرب الاجل یک برگ مرخصی به نام سرباز حسین کریمی صادر و او را با ماشین مخصوص فرماندهی به شهر اعزام کردیم تا هرچه سریعترخودش را به مشهد برساند.

پس از چند روز وقتی حسین کریمی اهل مشهد از مرخصی برگشت، جویاي احوال شدم. او گفت: جناب سروان پوربزرگ، من به سختی خودم را به مشهد رساندم. وقتی به در خانه رسیدم، یکی از همسایه ها با دیدن من زبانش بند آمد. من به او توضیح دادم که اشکالی در اعزام شهید پیش آمده است. او کمی آرام گرفت و گفت:

- خانواده ات براي تحویل جنازه تو به راه آهن رفته اند.

من خودم را به راه آهن رساندم و با کمک همین همسایه که مرا همراهی میکرد، شوهر خواهرم را پیدا کردیم و موضوع را به او گفتیم. او هم با حوصله و یواش یواش به خانواده ام خبر داد که من زنده هستم و الان در راه آهن هستم. بالاخره افراد فامیل یکی یکی به سراغ من که در گوشه اي پنهان شده بودم آمدند و مرا دیدند و در نهایت قبول کردند که من زنده ام!

ما به پیشنهاد شوهر خواهرم تصمیم گرفتیم تا پایان مراسم به کسی چیزي نگوییم. پس از آن دسته موزیک لشکر 77 شروع به نواختن موزیک کرد. ما پیکر شهید حسین کریمی را که هم اسم من بود، به حرم امام رضا (ع) بردیم و طواف دادیم. پس از پایان مراسم با مسئولان بیناد شهید صحبت کردیم. آنها هم قبول نمیکردند، تا اینکه من خودم را به آنها نشان دادم. آنها با تماشاي عکسهاي زیادي که چاپ شده بود، باور کردند که من زنده ام و در نهایت پیکر شهید را به خرم آباد اعزام کردیم.

در حالی که از شنیدن این مطالب واقعا نمیدانستم بخندم یا گریه کنم و اختیار کلام را از دست داده بودم، در دل به این مطلب رسیدم که این شهید حتماً آرزوي زیارت امام رضا (ع) را داشت که پس از شهادت نصیبش شده بود و امام رضا (ع) در هر صورت او را طلب کرده بود. از طرفی این هم یک ماجراي استثنایی بود که سرباز من به نام حسین کریمی در تشییع جنازه خود شرکت کرده بود. در هر صورت سعی کردم به خودم مسلط بشوم و در نهایت گفتم: آقاي حسین کریمی، ماجراي تو حادثه اي است که در تاریخ کمتر تکرار میشود.

کریمی نگاهی به من کرد و گفت: جناب سروان، اي کاش من جزء حوادث شهدایی باشم که هر روز تعداد زیادي را شامل میشود و به مقام شامخ شهادت نایل میشوند. در حالی که هنوز تمرکز صحبت نداشتم، گفتم: انشاءالله... سرباز حسین کریمی نگاه معنی داري به من کرد و از سنگرم خارج شد. 

 

ادامه دارد ...

[BattleMaster 3,797]

آرش جان لازم ديدم  از شما برادر كوشا و ارجمندم بابت ارسال اين مطالب زيبا و خاطرات شيرين دلاوران دفاع مقدس از طرف خودم و دوستان تشكر ويژه داشته باشم ...  :rose:  :rose:  :rose: