تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری (امیر آبادان)

[joker 1]

امروز روی سایت ساجد ( http://www.sajed.ir/ ) بودم دیدم در مورد انتشار کتابی تحت عنوان امیر ابادان مطلبی نوشته
یه کم برام جالب بود ، یه پیگیری کردم ببینم این بنده خدا چرا معروف شده ... جالب بود برام

به نقل از :
http://www.jeslami.com/1387/13870707/13870707_jomhori_islami_10_jebheh_va_jang.HTML

حماسه شكست حصر آبادان در خاطرات امير سرتيپ كهتري
امروز ايران قهرمانان و پهلوانان بسياري دارد; كساني كه نامشان در جريده تاريخ ثبت خواهد شد; شكوه جنگاوران ايراني را كه مردان ميدان بودند براي آيندگان بازخواهند گفت و از رفتارشان و شجاعتشان قصه ها خواهند ساخت ماجراي « كهتري » افسانه نيست داستاني هم برايش نساخته اند.
امروز هم او در تاريخ حماسه هاي آبادان حضور دارد هم رزمندگاني كه با او بودند و جنگيدند و هم مردم آبادان كه دوستش دارند. بي سبب نيست كه مردم آبادان نام فرزندانشان را « كهتر » مي گذارند يا مي خواهند كه بهمنشير را « كهترشير » بخوانند. بي سبب نيست كه سربازان و درجه داران يگانش از ظاهر او هم الگوبرداري مي كردند; فرماندهي براي مدافعان آبادان !.
بعد از آنكه دشمن توانست بعد از مدت ها از ورطه هولناك خرمشهر خارج شود و صف مدافعان اين شهر را در چهارم آبان 1359 بشكند مغرورانه راهي آبادان شد تا با كشتاري ديگر دياري ديگر را هم از آن خود كند.
در تاريخ 9 آبان عراقي ها از سمت نخلستان هاي ذوالفقاريه به سمت آبادان حركت كردند اما خيلي زود زمينگير شدند; به سد محكمي برخورده بودند. افسري شجاع به نام منوچهر كهتري و سربازانش با شتاب خودشان را به محل نفوذ دشمن رساندند و چنان بي مهابا به دشمن تاختند كه راه گريزي برايش نماند و ... اولين شكست دشمن ثبت شد . او آن روزها فرمانده گردان 153 از لشكر 77 بود كه از قوچان به منطقه اعزام شده بود.
امير سرتيپ كهتري بعدها در حماسه شكست حصر آبادان هم چنان دشمن را به ستوه آورد كه در ميان حلقه مدافعان اين شهر براي هميشه چهره شد.
ببينيم اين امير نام آور ارتش در آبادان چه كرد كه اينگونه براي مردم آن ديار جاودانه شد.
اينها از گفته هاي امير سرتيپ بازنشسته منوچهر كهتري است ; درباره آنچه در آبادان اتفاق افتاد :
حماسه ذوالفقاريه
چهارم آبان 1359 عراقي ها توانستند خرمشهر را اشغال كنند و 9 آبان 1359 سپاه سوم عراق از طريق كارون وارد بهمنشير شد تا به خيال خود آبادان را هم تصرف كند. يكي از عواملي كه به حركت نيروهاي عراقي سرعت مي بخشيد و نقش كليدي داشت خيانت هاي منافقان بود كه هم بهترين راه هاي نفوذ و حمله را به دشمن نشان مي دادند و هم پيشمرگ متجاوزان بعثي مي شدند.
آنها تمام ساختمان هاي ذوالفقاريه را اشغال و تاميني براي عراقي ها برقرار كرده بودند و عامل اصلي پيشروي عراق به آنجا بودند.
در همان روز حمله عراق دستور صادر شد كه از آبادان به سمت بهمنشير برويم . نيروها را تا خسرو آباد با اتوبوس جا به جا كرديم اما آتش سنگين دشمن مانع حركت نيروها به اين شكل بود. از همان منطقه از خودروها پياده شديم ; آرايش نظامي به نيروها دادم و عازم بهمنشير شديم .
شرايط دشواري بود و باران گلوله و آتش دشمن هر لحظه عزيزي را از ما مي گرفت اما هر يك از نيروهاي ما شهيد مي شد ديگر نيروها نه تنها دچار وحشت نمي شدند بلكه مصمم تر به راه خود ادامه مي دادند.
هنگامي كه ما به ذوالفقاريه رسيديم هوا رو به تاريكي بود. به محض اينكه نيروهاي ما وارد اين نخلستان شدند جنگ تن به تن شروع شد و نيروهاي ما توانستند با رشادت و مهارت خارق العاده دشمن را عقب برانند و مانع از تحقق هدف بعثي ها (اشغال آبادان ) شوند.


اگر آن شب نيروهاي ارتش موفق نمي شدند خط دشمن را بشكنند و آنها را به عقب برانند تمام خوزستان سقوط مي كرد. وقتي دشمن از ذوالفقاريه بيرون رانده شد و موفق نشد آبادان را اشغال كند دست به محاصره آبادان زد. يازده ماه آبادان در محاصره ماند; ما روزهاي حساسي را مي گذرانديم . اگر آبادان به دست دشمن مي افتاد تا بندر امام سقوط مي كرد و خرمشهر تنها اتكاي آنها نمي شد و در واقع پيروزي آنها تثبيت مي شد اما شكست خوردند و اين اولين شكست نيروهاي عراقي بود و آن طور كه اسراي عراقي به ما گفتند : قرار بود صدام در آبان ماه از نيروهايش در آبادان سان ببيند! صدام با آنها قرار گذاشته بود كه در آبادان از نيروهايش سان ببيند و دستور داده بود كه نيروهاي عراقي مهمات و سوخت و امكانات زيادي با خود نياورند; چون در آبادان همه چيز هست . يعني ما را خيلي دست كم گرفته بود.
دشمن زخم خورده از اين شكست وقتي نتوانست با آن همه تداركات و امكانات وارد آبادان شود شهر را محاصره كرد و زير آتش سنگين خود گرفت . طي دو روز آتش بي امان دشمن بسياري از نيروهاي ما مجروح شدند يا به شهادت رسيدند.
شب 11 آبان نيروهاي عراقي با 2 گردان تكاوري بار ديگر حمله كردند و اين حمله در حالي صورت گرفت كه نيروهاي ما به دليل خستگي زياد در حال استراحت بودند.
حدود نيمه هاي شب بود كه يكي از بچه ها اطلاع داد صداي آب مي آيد. وقتي براي سركشي رفتم ; سياهي هايي را ديدم كه در حال عبور از بهمنشير بودند.
به علت جزر رودخانه ساحل زيادي در اختيار دشمن بود و اين بهترين شرايط حمله را در اختيار دشمن مي گذاشت .
در آن شرايط بهترين كار اين بود كه با استفاده از نارنجك تفنگي به استقبال دشمن برويم . با همكاري يكي از افراد 4 جعبه نارنجك تفنگي را بين سياهي ها كه نيروهاي عراقي بودند پرتاب كرديم . صبح گشتي خبر آوردند كه سرتاسر بهمنشير مملو از اجساد تكاوران عراقي است كه شب قبل هدف قرار گرفته بودند. جيب اين عراقي ها پر از طلاها و زيور آلاتي بود كه از خرمشهر غارت كرده بودند.
امير شما فرموديد كه در ذوالفقاريه نبرد تن به تن درگرفت . در آن نبرد تن به تن با عراقي ها توان و قدرت رزمندگان اسلام چطور بود و چگونه توانستيد بعثي ها را عقب بزنيد
وقتي وارد نخلستان هاي اطراف بهمنشير شديم جنگ تن به تن بالا گرفته بود و نيروهاي ما مدام در حال پيشروي بودند. در يكي از صحنه ها با يكي از فرماندهان عراقي مواجه شدم كه پشتش به من بود و مرتب فرياد مي زد و به نيروهايش مي گفت : « برگرديد فرار نكنيد! » . اين را سربازان ما كه عربي مي دانستند گفتند. من چون فرمانده بودم فقط يك كلت ـ كه سلاح سازماني ام بود ـ داشتم ولي كلت وسيله خوب و چندان مطمئني براي جنگ خيلي نزديك نيست . در يك لحظه تصميم گرفتم خودم را روي فرمانده عراقي پرتاب كنم .
ولي او خيلي قوي هيكل بود و با يك بدل مرا به زير خود كشيد و با دست هايش قصد خفه كردن مرا داشت . در آخرين لحظاتي كه نفس هايم به شماره افتاده بود ناگهان متوجه شدم دست هاي فرمانده عراقي شل شد و يكي از نيروهاي ما با سرنيزه او را به هلاكت رساند. اين فرمانده عراقي هم كلت به كمر داشت ولي كلتش خالي بود.
امير كهتري خاطرات ديگري از اين روزهاي حماسه دارد. از مجروحيت هايش و از لحظاتي كه نگراني وضعيت رزمندگان آسايش و استراحت را براي او سخت مي كرد.
اينك خاطره اي از امير كهتري كه در اولين همايش پيشكسوتان خراساني دفاع مقدس بازگو كرد : « از ناحيه چند عضو به شدت مجروح شده بودم و جراحت ها عفوني شده بود. امير شهيد فلاحي مرا به بيمارستان اهواز منتقل كرده و به كاركنان بيمارستان توصيه كردند مراقبم باشند تا قبل از بهبودي بيمارستان را ترك نكنم !
وقتي پزشكان براي معاينه ام آمدند بلند شدم و گفتم چيز مهمي نيست ! پزشك معالج از نحوه بلند شدنم ايراد گرفت و برنامه اي داد تا خودم را براي عمل جراحي آماده كنم برنامه اي طولاني بود و نمي توانستم دوري بچه ها را تحمل كنم ; كساني كه سنگرم در كنار آنان بود و قول داده بودم كه به سلامت بازشان گردانم ! قولي عجيب كه نمي دانم چگونه داده بودم به هر حال بايد برمي گشتم .
نيمه هاي شب بود كه از اتاقم در بيمارستان خارج و وارد راهرو شدم ديدم در اتاقي نيمه باز است وارد آن اتاق كه شدم ديدم تعدادي روپوش سفيد و گوشي معاينه پزشكان آنجا قرار دارد. يكي از روپوش ها را پوشيدم و يك گوشي همچون پزشكان روي گردن آويختم و از اتاق خارج شدم . با عبور از محوطه به در آهني رسيدم و از بالاي در خودم را به خارج محوطه رساندم . كمي كه جلوتر رفتم ديدم كه هنوز در مجموعه بيمارستان قرار دارم . به مسير خود ادامه دادم تا به اتاقك نگهباني رسيدم . آهسته به اتاقك نزديك شدم و قصد عبور آرام از كنار آن را داشتم كه ناگهان آمبولانسي از راه رسيد.
نگهبان در را براي ورود آمبولانس باز كرد و با ورود آمبولانس در پرتو نور چراغ هاي آن مرا ديدند يكي از سرنشينان آمبولانس بلافاصله به سراغم آمد و در حالي كه به من چسبيده بود خواستار رسيدگي به بيمارش شد. هرچه گفتم : « بيمار را منتقل كنيد من هم مي آيم ! » قانع نشد. ناچار وارد آمبولانس شدم و تنها كاري كه به فكرم رسيد گرفتن نبض بيمار بود. سپس آن را آرام رها كردم و گفتم : « بيمار را به بخش منتقل كنيد; خودم را مي رسانم . بعد هم به آرامي از بيمارستان خارج شدم . هنوز فاصله اي را طي نكرده بودم كه يك ماشين رسيد; مسيرم را پرسيد. گفتم به سه راه اهواز مي روم . راننده مرا با احترام سوار كرد. در طول مسير دائما از مشكلاتش مي گفت و شرح مي داد كه هنگام غذا خوردن چه ناراحتي هايي دارد و با اين تصور كه من دكتر هستم علت و درمان بيماري اش را مي پرسيد. با اطلاعاتي كه داشتم پاسخ مي دادم اما قانع نمي شد و با تكرار سوالات و شرح بيشتر به دنبال راه حل هاي دقيق تري بود. ديدم كه به سادگي دست بردار نيست براي فرار مسائل جنگ را مطرح كردم و با اين ترفند زمان گذشت تا به سه راهي اهواز رسيديم . با تشكر از او جدا شدم و بلافاصله با خارج كردن روپوش با يك كاميون خودم را به ماهشهر رساندم و از آنجا با نيروهايم تماس گرفتم و آنها به دنبالم آمدند. »


اين امير سرافراز با همين منش مورد احترام و توجه سربازانش قرار داشت . يكي از سربازان او مي گويد : « پس از رشادت ها و تلاش فراوان امير كهتري در عمليات مختلف صدام براي سر امير جايزه تعيين كرده بود! راديوي عراق نيز به سربازان ايراني مي گفت : به حرف هاي او گوش نكنيد و وي را اسير كنيد و تحويل دهيد وگرنه كهتري همه شما را به كشتن مي دهد! »
او مي گويد : « به خاطر دارم كه عينك امير مدت هاي طولاني شكسته مي ماند و او فرصت تعمير يا تعويض عينك را پيدا نمي كرد. »
اين گونه بود كه اين امير نامي در خاطر اهالي آبادان ماند و امروز بعد از گذشت ربع قرن از حماسه آن روزهاي آبادان كمتر كسي در آبادان هست كه او را نشناسد و به احترامش نايستد. هنوز هم نام كهتري براي آباداني ها يادآور حماسه و مردانگي است . او پهلوان آباداني هاست .
اهالي اين خطه حتي براي تقدير از امير كهتري اين خواسته را از مسئولان داشته اند كه بهمنشير را كهتر شير بخوانندمسئولان هم قدردان او هستند. امير سرتيپ كهتري نشان درجه يك فتح را به پاس رشادتي كه در آبادان از خود نشان داده از فرماندهي معظم كل قوا دريافت كرده است .
علاوه بر اين خاطرات زيبايي از امام خميني هم دارد. مي گويد : « ما در بانك ملي مستقر بوديم يك شب دو هواپيماي عراقي آمدند بمباران كردند و رفتند. منافقين عادتشان بود كه هر وقت هواپيما مي آمد يا توپخانه تيراندازي مي كرد آن مركزي را كه بيسيم هاي ما در آنجا بود گزارش مي كردند. ما مشغول رد گم كردن آنها بوديم و داشتيم اوضاع بعد از بمباران را جمع و جور مي كرديم كه تلفن زنگ زد. يكي از نفرات مدتي صحبت كرد و بعد گفت : جناب سرهنگ ! شما را مي خواهند. گفتم : كيست گفت : « حاج احمدآقا! » تعجب كردم . گوشي را گرفتم و با ايشان صحبت كردم . گفت : « من از بيت حضرت امام (ره ) صحبت مي كنم ; چي شده ! » گفتم : « مشكلي نيست ; هواپيماها آمدند بمباران كردند و رفتند! » حاج احمدآقا گفتند : « همين ها را بگو; امام (ره ) گوش مي كنند.! »
باور كنيد وقتي صداي امام (ره ) را شنيدم روح از بدنم پرواز كرد.
امام (ره ) چند سوال كردند و من هم پاسخ گفتم . ايشان زير لب دعا كردند و گفتند : « فالله خير حافظا و هو ارحم الراحمين » .
هميشه همين آيه را بر لب داشتند. وقتي صحبت ايشان تمام شد همين طور خشكم زده بود و گوشي در دستم مانده بود!
همه بايد بدانند كه حضرت امام (ره ) در جريان جنگ و جبهه ها بودند.
هنوز چند دقيقه از بمباران نگذشته بود كه ايشان تلفن زدند. خب آبادان هم جاي حساسي بود!
ويژگي هاي شكسته شدن حصر آبادان كه بيشتر شبيه به يك معجزه بود خارج از چارچوب مسائل نظامي بود كه حتي معادلات نظامي جهان را هم برهم زد.
امير كهتري ويژگي هاي اين عمليات را بر مي شمارد و مي گويد : اول فرمان تاريخي حضرت امام (ره ) كه براي همه حجت بود و دوم رسيدن اين فرمان به گوش رزمندگان كه والله از پاي ننشستند تا حصر آبادان را شكستند.
ما ساعت 12 نيمه شب عمليات را شروع كرديم و 10 صبح آن را با پيروزي به پايان رسانديم اين معجزه نيست !باور كنيد خود من 55 شب نخوابيدم و آب به بدنم نخورد. ماجراي جنگ ما ماورا الطبيعه بود و اين را فقط آنهايي مي دانند كه در جبهه حضور داشتند.
عشق و علاقه مردم آبادان به ناجي آبادان يكسويه نيست و او هم آبادان را دوست دارد : « همين حالا اگر حتي كلمه آبادان را روي ماشين ببينم آن قدر چشمم آن را دنبال مي كند تا از نظرم برود. آبادان قلب جنگ بود كه با چنگ و دندان حفظش كرديم . محبت من به آبادان وصف ناپذير است . وصف ناپذير! »

و به نقل از :
http://www4.irna.ir/View/FullStory/?NewsId=170376
عمليات ثامن الائمه و شكست حصر آبادان از عملياتهاي بسيار سرنوشت ساز دوران دفاع مقدس و حتي مي توان از آن به عنوان پيشگام موفقيت در ساير عملياتهاي اين دوران ياد كرد.
اين عمليات به دنبال فرمان تاريخي امام راحل مبني بر شكست حصر آبادان با محوريت لشكر 77 خراسان براي رفع محاصره 11 ماهه اين شهر انجام شد.
عمليات ثامن الائمه را مي توان اولين عمليات موفقيت آميز دوران دفاع مقدس ياد كرد و و با انجام اين عمليات سرنوشت ساز توانايي انجام عملياتهاي بزرگ عليه دشمن بعثي در رزمندگان اسلام افزايش يافت.
اين عمليات بدنبال موفقيت لشكر 77 خراسان در بيرون راندن ارتش بعثي در منطقه ذوالفقاريه آبادان طراحي و اجرا شد.
فرمانده عمليات ثامن الائمه و شكست حصر آبادان در اين ارتباط در گفت و گو با خبرگزاري جمهوري اسلامي گفت: بعد از اشغال خرمشهر در چهارم آبان 1359 ارتش بعث عراق مسرور از اين پيروزي به خيال خام خود با هدف تصرف آبادان و ساير شهرهاي خوزستان تهاجم وسيعي را به اين شهر آغاز كرد.
شهر آبادان بعد از اشغال خرمشهر از موقعيت بسيار خاص و استراتژيكي در منطقه برخوردار بود و اين امر طمع عراق را براي تصرف آن در روزهاي ابتدايي جنگ تحميلي افزايش داد.
امير سرتيپ "منوچهر كهتري" اضافه كرد: به لحاظ اهميت آبادان ، نيروهاي متجاوز عراقي نهم آبان ماه 1359 وارد روستايي به نام ذوالفقاريه در كنار بهمن شير شدند و قصد اشغال آبادان را داشتند و من به عنوان فرمانده گردان 153 لشكر 77 خراسان به همراه نيروهاي تحت امر خود براي مقابله با نيروهاي عراقي به اين منطقه اعزام شدم.
وي بيان كرد: منافقين نقش مهمي در وارد شدن سپاه سوم عراق به منطقه ذوالفقاريه داشتند و خيانتي كه منافقين در جنگ تحميلي در حق ملت ايران روا داشتند در هيچ جاي تاريخ كشورمان سابقه نداشت.
او گفت : منافقين ضمن اشغال همه ساختمانهاي روستاي ذالفقاريه و برقراري اقدامات امنيتي خاص براي ورود عراقي ها، عامل اصلي پيشروي آنها به اين منطقه بودند.
وي اظهارداشت : هنگام عزيمت به سمت بهمن شير نيروهاي ما نتوانستند به دليل آتش بسيار سنگين نيروهاي متجاوز بعثي با اتوبوس از خسروآباد جلوتر بروند و لذا از آن منطقه به بعد آرايش نظامي به نيروها دادم و بقيه راه را پياده به سمت بهمن شير رفتيم.
فرمانده عمليات شكست حصر آبادان افزود: هنگامي كه به منطقه ذوالفقاريه رسيديم، هوا تاريك بود و به محض ورود رزمندگان اسلام به نخلستانها، جنگ تن به تن با نيروهاي عراقي آغاز شد و آنان توانستند با مهارت خارق العاده اي دشمن را به عقب برانند و مانع از تحقق اهدافش در اشغال آبادان شوند.
وي اضافه كرد: اگر نيروهاي ايراني نمي توانستند دشمن را از منطقه ذوالفقاريه به عقب برانند تمام خوزستان سقوط مي كرد و اين شكست اولين شكست نيروهاي عراقي در دفاع مقدس بود و بعد از موفقيت در عمليات در منطقه ذوالفقاريه از دست مقام معظم رهبري كه در آن زمان نماينده امام راحل در شوراي عالي دفاع بودند، نشان درجه يك فتح را گرفتم.
او گفت: بعد از بيرون راندن نيروهاي دشمن از بهمن شير خط پدافند دفاعي متشكل از نيروهاي شهرباني، فدائيان اسلام و بسيج براي دفاع از آبادان ايجاد كردم و همه اين افراد براي دفاع از شهر مسلح شدند.
سرتيپ كهتري افزود: بني صدر كه در آن زمان رييس جمهور بود در استمرار خيانتهاي خود عليه انقلاب مرا تهديد كرد اگر به سپاه و بسيج سلاح بدهيد، شما را تسليم دادگاه نظامي مي كنم و من بدون توجه به تهديدات وي اين اقدام را انجام دادم چون مي دانستم كار من غير قانوني نيست و كسي نمي تواند مرا به جرم اسلحه دادن به مردم براي دفاع از وطنشان مجازات كند.
به گزارش ايرنا بعد از آن كه نيروهاي عراقي نتوانستند آبادان را اشغال كنند به مدت 11 ماه اين شهر را محاصره كردند و تا چند روز آتش بي اماني بر سر نيروهاي سلحشور كشورمان ريختند و با گذشت اين مدت امام خميني (ره ) در فرمان تاريخي خود تاكيد كردند، حصر آبادان بايد شكسته شود.
او اين عمليات را مادر رشته عمليات نظامي در دوران دفاع مقدس توصيف كرد و افزود: محل اجراي عمليات ثامن الائمه (ع) براي نيروهاي خودي و دشمن بعثي داراي حساسيت و اهميت خاص بود لذا در طرح ريزي، اجرا و هدايت اين عمليات از تمامي اصول و قواعد جنگ كلاسيك استفاده شد.
سرتيپ كهتري افزود: محوريت اصلي اين عمليات لشكر 77 خراسان بود و علاوه بر سه تيپ از اين لشكر، تيپ 37 زرهي شيراز و دو گردان تانك از لشكرهاي 16 زرهي و لشگر قزوين تحت امر لشكر 77 خراسان در عمليات فوق شركت داشتند و عراق با لشگر سه زرهي، تيپهاي پياده 43 و 45 و چهار گردان كماندو و تانك، آبادان را محاصره كرده بود.
وي افزود: محاصره آبادان توسط دشمن بعثي در سال 1359 پيامدهاي زيادي در سطح داخلي و بين المللي بدنبال داشت و خوراك تبليغاتي مناسب براي رسانه هاي استكباري فراهم كرده بود.
او از ديگر پيامدهاي محاصره آبادان را پافشاري دشمن بر خواسته هاي بي شرمانه خود در اشغال ايران و طولاني شدن زمان جنگ براي طرحريزي، تجهيز و جايگزيني نيروهاي جديد به منظور اجراي عمليات بعدي با توجه به محاصره اقتصادي كشور در آن دوران دانست.
سرتيپ كهتري گفت: براي انجام اين عمليات نيروهاي لشكر 77 خراسان كه تا آن زمان در مناطق جنگي جنوب و غرب مستقر بودند فراخوانده شده و در منطقه ماهشهر و آبادان مستقر شدند.
وي گفت: عمليات ثامن الائمه در ساعت 12 نيمه شب آغاز شد و در ساعت 10 صبح روز بعد با پيروزي رزمندگان لشكر 77 خراسان پايان يافت و بعد از اتمام اين عمليات، امام راحل نام اين لشكر به سبب موفقيت در آن به لشكر 77 پيروز ثامن الائمه (ع) خراسان تغيير دادند.
يكي ديگر از فرماندهان عمليات ثامن الائمه (ع) هم گفت: به دنبال محاصره 270 درجه اي آبادان توسط عراقي ها، بندر امام خميني (ره ) نيز مورد تهديد قرار گرفت در چنين شرايطي برخوردهاي غير مسوولانه برخي ارگانها و تعدد نظرات فرماندهان جنگ براي اجراي عمليات شكست حصر آبادان نيروهاي ايراني را دچار سردرگمي كرد.
امير سرتيپ دوم "علي صديق زاده" افزود: با گذشت 11 ماه از حصر آبادان توسط دشمن بعثي، فرمان امام راحل مبني بر عدم دخالت افراد غير مسوول در اين امر و تاكيد ايشان مبني بر شكست حصر آبادان، فرماندهان و نيروهاي رزمنده را از حالت ابهام و سردرگمي خارج كرد، فرماني كه به دستور نظامي نبود بلكه يك فتواي شرعي مرجع تقليد و فرمانده كل قوا بود.
اين فرمان سير عزيمت جوانان پر شور و انقلابي را براي شركت در اين عمليات را افزايش داد و آبادان را مركز توجه فرماندهان عالي جنگ تحميلي قرار داد و در نتيجه به ستاد لشكر 77 ابلاغ شد كه در ماهشهر آبادان مستقر شود.
وي افزود: اين امر مهم در نيمه اسفندماه 1359 محقق شد و در 28 اسفندماه من به عنوان رييس ركن سه لشكر 77 خراسان مسووليت اداره جنگ از منطقه دارالخوين تا دهانه فاو را تحويل گرفتم.
به گزارش ايرنا او گفت: بررسي و طرح نقشه هاي اوليه انجام عمليات فوق از مدتي قبل با اولويت جلوگيري از پيشرفت، تثبيت و انهدام كامل نيروهاي بعثي تهيه شد و عصر چهارم مهرماه 1360 فرماندهان لشكر 77 و ساير واحدهاي مربوطه و سرداران رحيم صفوي و شهيد كلاهدوز در قرارگاه تاكتيكي شادگان محل فرماندهي اين لشكر حضور يافتند.
نام اين عمليات به دليل آنكه لشكر 77 خراسان مربوط به مشهد الرضا(ع) بود به نام عمليات ثامن الائمه (ع) تعيين شد و در جلسه مشترك فرماندهان ضمن تعيين زمان حمله، عمليات ثامن الائمه (ع) با رعايت اصل غافلگيري دشمن در نيمه شب چهارم مهرماه 1360 آغاز شد.
وي اظهار داشت: قبل از اين قرار بود عمليات فوق در 31 شهريورماه 59 انجام شود لذا نيروهاي دشمن با اين تصور، در آن مقطع زماني منتظر عمليات بودند و با گذشت زمان كه احتمال انجام عمليات را بعيد مي دانستند، آماده باش نيروها را لغو و مرخصي به آنها را آغاز كرده بود.
در چنين شرايطي نيروهاي لشكر 77 خراسان ظرف مدت يك ساعت خود را به سنگرهاي دشمن رساندند و تيپ سه لشكر 77 اولين يگاني بود كه در منطقه دارخوين در مقابل دشمن قرار گرفت لذ اولين اقدام و هدف ما انهدام پل هايي بود كه دشمن با حدود دو كيلومتر بر روي كارون احداث كرده بود.
او در اين ارتباط افزود: علت اصلي انهدام پل ها بر روي رودخانه كارون، مسدود كردن امكان كمك رساني به نيروهاي عراقي بود لذا پل فسوه توسط تيپ سه و پل حفار به وسيله تيپ دو لشكر 77 منهدم شد و تيپ يك اين لشكر هم وظيفه مقابله رو در رو با نيروهاي متجاوز بعثي را داشت.
تيپ سه لشكر 77 خراسان كه از دارخوين به سمت پل فسوه رسيده بود ساعت 30/11 دقيقه روز پنجم مهرماه 1360 اولين اهداف خود را تصرف كرد و با انجام موفق عمليات شرق كارون به اشغال لشكر 77 خراسان در آمد.
وي مهمترين دستاوردهاي عمليات ثامن الائمه (ع) را علاوه بر شكست كامل محاصره آبادان، به هلاكت رسيدن سه هزار نفر از نيروهاي متجاوز بعثي و به اسارت درآمدن يك هزار و 761 تن از آنان ذكر كرد

[armani 2,666]

جناب جوكر عزيز

انتخاب به جايي بود. اين فرمانده از معدود فرماندهاني بود كه براي نسل جديد ناشناخته مانده بود.

حق نگه دار همه اشان باد.

[farsnews 0]

امير كهتري به حق يك اسطوره بود. كار ارتش هم در معرفي اين فدايي ايران بسيار خوب بود. امير كهتري يه چيزهايي تعريف مي كرد كه واقعا جالب بود. هرچند نقش ديگران را هم بايد توجه كرد. مطلب خوبي بود

[F35 10]

دستت درد نكنه جالب بود منم با سعيد موافقم ولي ماهنوز يك موزه شايسته براي دفاع مقدس نداريم

[joker 1]

برای خودم هم جالب بود چون توی این مدت این اولین بار بود که این اسم را میدیدم ، البته ممکنه قبلا هم جائی اسمشو شنیده بودم ولی مطمئنن چون توضیحی در مورد این اسم نمیدونستم و نخونده بودم و ندیده بودم خب دلیلی هم نداشته که برم در موردش حتی تحقیق کنم ، ولی همین دو خط نوشته و خلاصه توی یک سایت من نوعی را وادار کرد برم در موردش یه سرچ کوچولو تو گوگل بزنم ، وقتی همین یکنفر را ادم میره یه سرچ میزنه این همه رشادت ازش میبینه، و بعد فکر میکنه که این چندصــد هزار شهید و مجروح و آزاده چه ها کردند و ما نــــــمــــــــیدونـــــیم

شاید اگه بیشتر میدونستیم ، عوض درس نخوندن و شیطنت و گذروندن وقت به بطالت و ...
، از دقیقه دقیقه وقتمون برای پیشرفت مملکتمون تا حد نهایت قدرت استفاده میکردیم
شاید.....

[ferykallash 0]

دسش درد نكنه تو آزادسازي شهر ما شركت كرده .

[SHAFAGH23 29]

خوب همیشه از فرمانده هان سپاه صحبت در میانه وهیچ وقت به نقش ارتش اشاره ای نمی شه
اصلاًمثل اینکه ارتش درصحنه حاضر نبوده .هیچ امیرارتشی درگذشته ودر حال حق اضهار نظر نداره همیشه فرمانده هان سپاهی درنقش نماینده مجلس ومشاوران رئیس جمهوری استانداری فرمانداری وغیره ظاهر می شوند این درحالی است که امیر یا سرهنگ های ارتشی بعد از بازنشستگی باید برند یا مسافر کش بشند یا سوپر مارکتی بزنند .به راستی این همه تبعیز برای چیست؟؟؟؟

[Arash 7,048]

پولیتیک نظامی

سرتیپ منوچهر کهتری

 

جنگ کوي ذوالفقاری و فیاضیه با پیروزيهاي پی درپی نیروهاي ما ادامه داشت، ولی آنچنان سنگین بود که در خیلی از صحنه ها جنگ تن به تن انجام می شد. از طرفی تعدادي از ستون پنجمیها با تمام توان به عراقیها خبر می رساندند و همین امر کار یگانهاي خودي را مشکلتر کرده بود. ما عملا با 2 نیرو در نبرد بودیم، یکی عراقیها و دیگري ستون پنجمیها و منافقین که بدبختانه بعضی از آنها به جمع ما رخنه کرده بودند.

آن شب من به همراه ستوان نیکوکار و ستوان ارجمندي براي سرکشی اوضاع به نقاط مختلف میرفتیم. در یکی از مناطق متوجه شدم که یک نفر با لهجه غلیظ عربی به فارسی میگفت:

- عبدالله، یک قایق بزرگ بفرست تا ما را ببرد.

با بررسی اوضاع متوجه شدیم که آنجا مقر جاسوسان عراقی است و از صحبت هاي آ نها معلوم بود که ساعتها به عراقی ها گرا داده اند. تصمیم گرفتیم با آن ها وارد نبرد بشویم. ما به غیر از بی سیم 2 قبضه ژ 3 و 3 قبضه

کلت داشتیم، ولی در نزدیکی جاسوسان عراقی یک جعبه نارنجک بود.

ما به سرعت به مشاوره با هم پرداختیم و تصمیم گرفتیم از همان نارنجکها بر علیه جاسوسان استفاده کنیم. با سختی فراوان خود را به جعبه نارنجک رساندیم. نارنجکها را از ضامن خارج و به جاي شمارش از 1 تا 5 از یک تا 12 میشمردیم و نارنجکها را پرت میکردیم و این نارنجکها در فضا منفجر میشد. همین کار باعث شد که از آنها تلفات بگیریم و باقیمانده آنها یک خیز به عقب رفتند. ما صداي آنها را میشنیدیم. نیروهاي عراقی براي کمک به آنها به سمت ما میآمدند. ناگهان فکري از ذهنم گذشت. بی سیم را برداشتم و با صداي بلند گفتم:

- از کهتر به فرمانده گردان 105 ، فوراً پل را منهدم کنید و نگذارید عراقیها از پل فرار کنند.

و لحظهاي بعد گفتم:

- گردان سوم، خودت را به پل نزدیک کن و گردان 105 را پوشش بده.

و باز گفتم:

- گردان دوم نباید هیچیک از عراقیها سالم به آن سمت بهمنشیر بروند. این دستور باید فورا اجرا بشود.

وقتی جاسوسان این صحبت مرا شنیدند بلافاصله با زبان عربی به صحبت پرداختند و دقایقی بعد از فرار آنها را با چشم غیر مسلح دیدم.

ما با یک پولیتیک نظامی توانستیم سازمان عراقیها و جاسوسان را به هم زده و باقیمانده آنها را فراري بدهیم. آن هم با گردانهایی که اصلاً وجود خارجی نداشتند.

ادامه دارد ...

منبع

[death 4,593]

تیمسار کهتری مرد خیلی بزرگی هستن این اواخر تو لشکر 77 مسئول تهیه غذا و مایحتاج یگانش بود  واقعا در شانشون نبود الان کسی نمیدونه چی کار میکنه ؟

[REZAZABIHI 47]

خیلی زیبا بود ممنون

[Arash 7,048]

وظیفه شناس 

سرتیپ منوچهر کهتری

وقتی اعزام گردان 153 به جنوب کشور قطعی شد، با توجه به اینکه در بعضی از یگانها عناصري پیدا شده و به بهانه اینکه انقلاب شده و دیگر فرمانده و زیر دست نداریم، با این بهانه از انجام وظایف خود سرباز میزدند. بر خود لازم دانستم که قبل از حرکت به جنوب با پرسنل گردان صحبت و عناصري را که ممکن بود ایجاد مشکل بکنند از جمع پرسنل یگان خود جدا بکنم. به همین خاطر پرسنل را در محوطه گردان جمع و پس از تشریح مأموریت خطیر گردان، خاطره اي را که یکی از دوستان پزشکم تعریف کرده بود براي آنان بازگو کردم:
یکی از دوستان نزدیک من دکتري است که بعد از انقلاب ریاست بیمارستان ارتش را عهده دار شد. زمستان پارسال برف شدیدي بارید و این دوست عزیزم در مقام رئیس بیمارستان از سربازان خواست که پشت بامها را پارو کنند.
تعدادي از سربازان با مراجعه به دفتر او اعلام کردند که چون انقلاب شده است، او هم باید در پارو کردن برف همکاري کند. رئیس بیمارستان بدون آنکه اعتراضی بکند پارو را برداشت و در کنار سایر سربازان و پرسنل دیگر به پارو کردن برفها پرداخت. پس از پایان کار به اتاق خود مراجعه نمود. دقایقی بعد یکی از سربازان سراسیمه به دفتر او مراجعه نمود و اعلام کرد که یکی از سربازان در وضعیت بسیار وخیمی قرار دارد و باید جراحی بشود. دوست دکتر ما با آرامش تمام به آن سرباز اعلام نمود:
- حالا که انقلاب شده یکی از سربازان زحمت جراحی آن سرباز بیمار را به عهده بگیرد.
وقتی این بحث در بین سربازان پخش شد، سربازان متوجه اشتباه خود شدند و با مراجعه به ریاست بیمارستان از او عذرخواهی کردند و قول دادند که از این پس وظیفه خودشان را انجام بدهند. رئیس بیمارستان وقتی یقین کرد که سربازان پی به اشتباه خود بردند از سرجاي خود بلند شده و به مداواي آن سرباز مریض که رو به موت بود پرداخت.
وقتی صحبت من تمام شد یکی از پرسنل گردان که ممکن بود مسئله ساز باشد بلند شد و گفت: 

- جناب کهتري العاقل یکفیه الاشاره. ما متوجه مطلب شدیم و قول میدهیم که تا آخرین نفس و آخرین لحظه به وظیفه خودمان عمل کنیم. شما هم قول بدهید در مقام فرماندهی مقتدرانه خود با آرامش و تمرکز ما را هدایت کنید. شما گربه را دم حجله کشتید!
گفتم: من افتخار میکنم در جمع افرادي باشم که وظیفه شناس باشند.
صلواتی که در آن فضا پیچید به من اطمینان داد که با یک گروه همدل و صمیمی عازم مأموریت هستم.

ادامه دارد ...

[PersianKing 1,129]

ماشاءالله به این درایت! درک و فهم و مدیریت هنر و مهارتیه که هر کسی نمی تونه به راحتی بدستش بیاره و ازش استفاده کنه! خدا رو شکر که این چنین افرادی بودن و هستن توی کشور و الحمدلله جور بقیه نابلدان و جاهلان رو دارن به خوبی می کشن و ما رو سربلند نگه داشتن...

[Arash 7,048]

بهترین مدرك

 

سرتیپ منوچهر کهتری

 

وقتی وارد منطقه جنوب شدیم، اوضاع آشفته اي بود. باید با بعضی از مسئولین هماهنگی میکردم. براي انجام هماهنگی پس از استقرار یگان در آبادان مجبور شدم سري به ماهشهر بزنم.

پس از پایان جلسه در حال عبور از یکی از خیابانهاي ماهشهر متوجه شدم عده زیادي از مردم در جلو مغازه اي تجمع کرده اند. بی اختیار به آن جمع نزدیک شدم. علت تجمع مردم به خاطر اعتراض زن و مرد جوانی بود که ادعا میکردند مبل هایی که در آن مغازه براي فروش گذاشته شده است متعلق به آنهاست و صاحب مغازه هم گفت که این مبلها شبیه مبل هاي شماست. زن خیلی با استحکام صحبت میکرد و میگفت:  من یقین دارم که اینها مبل خانه ماست.

در یک لحظه بر خود لازم دانستم در این ماجرا دخالت نموده و این غائله را ختم کنم. به همین خاطر به طرف زن و شوهر جوان رفتم. آنها با دیدن لباس نظامی من ساکت شدند.

من یادآوري کردم که در وضعیت جنگی هر لحظه هواپیماهاي دشمن منطقه را بمباران میکنند، صحیح نیست این همه مردم یک جا جمع بشوند. در نهایت از زن و شوهر جوان خواستم چنانچه مدرك مستدل و مستندي دارند، تا این درگیري را خاتمه دهیم.

زن به طرف یکی از مبلها رفت و گفت: 

جناب سرهنگ، بهترین مدرك من این است که تمام طلا و جواهرات خودم را در داخل این مبل جاسازي کردم.

مردم حاضر در آن جمع با شنیدن این حرف حساستر شدند و ... آن زن به طرف مبل رفت و یکی از چوبهاي مبل را کند. ناگهان بسته طلا و جواهرات آن خانم از مبل به زمین ریخت و صداقت گفتار آن زن و شوهر ثابت شد.

وساطت ما دقایقی هم ادامه یافت. در نهایت فروشنده اعتراف کرد که آن مبلها را به قیمت خیلی پایینی از یک نفر خریداري کرده است و از دزدي بودن آن مبلها بی اطلاع بود و شاهد گفتارش هم این بود اگر می دانست داخل آن مبلها این همه طلا و جواهر وجود دارد، فقط آنها را برمیداشت و مبلها را دور میریخت.

من شنیده بودم که بعضی از افراد فرصت طلب به غارت خانههاي مردم در آبادان پرداخته و وسایل آنها را سرقت میکنند. با دیدن این صحنه تصمیم گرفتم هرچه زودتر براي رهاندن آبادان از این غارتها دست به کار شده و شهر را از این وضعیت نجات دهیم.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

مجوز شرعی

سرتیپ منوچهر کهتری

 

در نبرد کوي ذوالفقاري نیروهاي گردان 153 و سایر نیروهاي داوطلب و مردمی نیروهاي عراقی را به عقب راندند و در روستاهاي بهمنشیر مستقر شدند. در لحظه ورود نیروهاي خودي که در حال پیشروي بودند و عراقیها

در حال عقب نشینی، اوضاع بسیار آشفته بود. اهالی روستاها، خانه و کاشانه شان را رها کرده و رفته بودند. تعداد قابل توجهی گاو و گوسفند هم در منطقه سرگردان بودند و این سو و آن سو میرفتند.

سرهنگ ارجمندي پیشنهاد کرد در صورت لزوم بخشی از این احشام را به عنوان تأمین مواد غذایی نیروها استفاده کنیم. پیشنهاد او خیلی خوب بود و نیاز به کسب تکلیف از مسئولین امر بود که در جواب ارجمندي گفتم: خوب

فکري است، ولی ما نیاز به دریافت مجوز شرعی داریم.

در این حال گلوله اي در منطقه به زمین خورد و ناگهان گاوهایی که در منطقه ویلان بودند خود را به زمین انداختند. با تعجب به آنها نگاه کردم که سرهنگ ارجمندي گفت:

- جناب کهتري دیدید؟

- گفتم: بله.

- گفت: از دیروز که به این منطقه آمده ایم هر وقت صداي انفجار با شلیک بلند میشود، این گاوهاي زبان بسته مثل ما، خود را به زمین می اندازند. 

در این حال صداي شلیک رگباري از نزدیک به گوش رسید و همان گاو را که تازه از زمین بلند شده بودند دوباره خود را به زمین انداختند.

سرهنگ ارجمندي که متوجه دقت من بود گفت:

- نمیدانم گاوها این کار را از ما یاد گرفته اند یا اینکه به صوررت غریزي انجام میدهند. در حالی که نگاهی به او میکردم گفتم:

- دلیلش هرچه باشد، این سود را براي این زبان بسته ها دارد که خودشان را از شر سلاحهاي کور صدامیان در امان نگه میدارند

ادامه دارد ...

[Arash 7,048]

نمره 20
سرتیپ منوچهر کهتری

پیرمرد اصرار داشت که او را به خط مقدم بفرستم. با آنکه احساس میکردم آدم سرزنده و چالاکی است، ولی چین و چروك صورتش به من نهیب میزد که او را به خط مقدم نفرستم، وقتی پیرمرد تعلل مرا در اعزام او به خط اول احساس کرد گفت:
- من شکارچی ماهري هستم و خوب تیراندازي می کنم.
این صحبت پیرمرد مرا مجاب کرد که در نقطه قابل قبولی که هم براي او ازدیاد خطر نداشته باشد و هم بتوانم از هنر او استفاده کنم، بهره بگیرم. به همین خاطر او را به سنگر مشرف به تپه هاي مدن بفرستم. این نقطه هم براي پیرمرد مناسب بود و میتوانست در مواقع ضروري جلو رفته و دشمن و حتی گشتی هاي دشمن را بگیرد. ما در آن نقطه چند نیروي ورزیده داشتیم و این پیرمرد را براي کمک به تک تیراندازها فرستادیم.
نیروهاي ما باید تپه هاي مدن را میگرفتند. براي آنکه از وضعیت دشمن اطلاعات جدیدتري داشته باشیم معمولاً در این مواقع احتیاج به اسیر دشمن داشتیم. این بار براي آوردن اسیر 2 نفر از عشایر داوطلب را فرستادم.

چند ساعت بعد این عشایر غیور در حالی که یک سرباز عراقی را با سبک و سیاق خودشان طناب پیچ کرده بودند آورده و جلوي پاي من انداختند.
بلافاصله مترجم را آورده و شروع به گرفتن اطلاعات از آن سرباز شدیم. ماحصل بازجویی از سرباز عراقی این بود که تیراندازان ما در اطراف تپه هاي مدن در چند مورد مانع از نفوذ نیروهاي انبوه عراقی شده اند. با شنیدن این مطلب به یاد پیرمرد شکارچی افتادم. پس از اتمام بازجویی فرصتی را براي دیدار با این پیرمرد گذاشته و به خدمت او رفتم. همراهان او اعلام کردند که در 3 روز گذشته این پیرمرد در هر نوبت شلیک یک عراقی را به زمین انداخته و تیرهایش اصلا به خطا نرفته است!
وقتی این تعاریف را از پرسنل خودم شنیدم احساس غرور کردم و آن پیرمرد شکارچی را در آغوش گرفتم و گفتم:
- پدرجان، دستت درد نکنه، گل کاشتی. شنیدم که هیچکدام از شکارهاي تو نتوانسته اند از تیرهاي تو خلاصی یابند.
پیرمرد نگاه مهربانانه اي به من انداخت و با لبخند گفت:
- مگر نشنیدهاي دود از کنُده بلند میشه!
من هم در جواب گفتم:
- آمده ام از تو تشکر کنم و بگویم که نه تنها در شکار، بلکه در جنگ با دشمن هم نمره شما 20 است.

ادامه دارد ...