آشنایی با فضاپیمای سایوز

[amin_sahande 8]

به نقل از همشهری این فضاپیما در اوایل دهه 60 میلادی زیر نظرسرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد. پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاه‌های فضایی سالیوت و آلماز مورد استفاده قرارگرفت.

فضاپیمای سایوز در سال 1975 میلادی در طی پروژه آزمایشی آپولو - سایوز نقش مهمی بازی کرد و پس از آن وسیله اصلی برای رفت و آمد به ایستگاه فضایی میر بود.

امروزه، گونه‌های جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین و ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار می‌روند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد.

نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ 7 آذر سال 1345 (28 نوامبر 1966) و نخستین پرواز سرنشین‌دار آن در تاریخ 3 اردیبهشت 1346 (23 آوریل 1967) انجام شد.

فضاپیمای سایوز

برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از پرتابه‌ای موشکی به همین نام یعنی پرتابه سایوز استفاده می‌شود.

در تاریخ 27 شهریور سال 1385 (18 سپتامبر 2006) انوشه انصاری توسط فضاپیمای سایوز تی‌ام‌ای-9 به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرواز كرد.

برنامه شوروی برای سفر به ماه ابتدا بر این اساس بود که سه بخش فضاپیمای ماه‌نورد بطور جداگانه به فضا پرتاب شوند، در مدار زمین به هم متصل شده و فضاپیمای بزرگتری تشکیل دهند.

به علت پیچیدگی عملیاتی، این طرح به دو پرتاب جداگانه تغییر پیدا کرد و در نهایت تبدیل به پرتاب کل فضاپیما در یک نوبت شد.

فضاپیمای سایوز برای اجرای طرح سوم طراحی و ساخته شد، و نخستین فضاپیمایی بود که می‌توانست در فضا مستقل عمل کند، هدایت شود و به فضاپیماهای دیگر متصل گردد.

سایوز ماه‌نورد، زوند نام داشت و با کُد L1 شناخته می‌شد. همزمان با سایوز ماه‌نورد، گونه‌ای دیگر از سایوز نیز در اواسط دهه 60 میلادی مختص عملیات در مدار زمین طراحی شده بود که با کد 7K-OK شناخته می‌شد. قرار بر این بود که از این گونه در مدار زمین برای تمرین عملیات سفر به ماه استفاده شود.

[size=18] پروژه آزمایشی آپولو - سایوز[/size][color=blue][/color]
پروژه آزمایشی آپولو - سایوز نخستین ماموریت فضایی مشترک بین آمریکا و شوروی و نخستین همکاری فضایی بین‌المللی بود.

این ماموریت در 15 ژوئیه سال 1975 آغاز شد و در طی آن، فضاپیمای آمریکایی آپولو و فضاپیمای روسی سایوز در مدار زمین به هم متصل شدند و فضانوردان آنها باهم عملیات مشترکی به انجام رساندند.
روژه آپولو - سایوز چه به لحاظ فنی و چه از نظر سیاسی عملیات مهمی محسوب می‌شود.

این پروژه در اصل برنامه‌ای نمادین و سیاسی در دوره‌ای از تنشزدایی بین روابط ابرقدرت‌های شرق و غرب بود. با این حال، فضانوردان در طی آن آزمایش‌های علمی و فنی مهمی را به انجام رساندند.

از جمله آزمایشات علمی می‌توان به ایجاد خورشیدگرفتگی مصنوعی توسط آپولو اشاره کرد، تا فضانوردان روسی در سایوز بتوانند از این فرصت استفاده کرده، برای نخستین‌بار از فضا از تاج خورشید عکسبرداری کنند.

همچنین پروژه آپولو- سایوز برای مهندسان آمریکایی و روسی این امکان را فراهم کرد که کارکرد سیستم‌های فضایی‌ متفاوتشان را با هم هماهنگ کنند.

نتایج این هماهنگی بعدها برای اتصال فضاپیمای شاتل آمریکا به ایستگاه فضایی میر و نیز ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار رفت.

در اوایل دهه 1970 میلادی، در دوره‌ای موسوم به تنشزدایی برای مدتی یخ‌های سیاسی بین دو قطب غرب و شرق یعنی آمریکا و شوروی ذوب شد.

ریچارد نیکسون نخستین رئیس جمهور ایالات متحده بود که به مسکو سفر کرد. برژنف و نیکسون مذاکراتی را جهت کاهش خصومت و رقابت نظامی بین دو کشور و افزایش همکاری دوجانبه آغاز کردند.

نقطه عطف این همکاری‌های دوجانبه، همکاری در عرصه فضایی بود و منجر به امضای موافقتنامه «پروژه آزمایشی آپولو - سایوز» در 24 مه 1972 بین ریچارد نیکسون و الکسی کاسیگین در مسکو شد.
طی این موافقتنامه، قرار بر این شد که فضاپیماهای سایوز و آپولو در مدار زمین با هم ملاقات کرده و متصل شوند و فضانوردان روسی و آمریکایی در مدار زمین میهمان هم باشند.

در سال 1977 ، نیکلای استپانوویچ چرنیخ ستاره‌شناس روس موفق به کشف سیارکی شد که آن را «سیارک 2228 سایوز - آپولو» نامید.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_1763240181208159116244148168741076877147190.jpg[/img]

گردآوری: محسن مرادی

[speed 65]

مطالب جابي بود ولي جا داشت از تصاوير بيشتري استفاده كني

[newday 3]

شايعاتي هست كه ميگن آمريكايي ها هيچوقت پا روي ماه نگذاشتند و تنها با صحنه سازي (فيلم سازي) و مدد تكنيك هاي هاليوودي آن زمانشان وانمود كردند به ماه رفته اند و فيلمي تخيلي به مردم جهان نشان داده اند با كيفيت بسيار پايين !
در هر صورت جديدا مسابقه سفر به ماه ديگري بين اين دو قدرت فضايي در گرفته است كه با تعجب فراوان آمريكايي كه با تكنولوژي 50 سال پيش ماه را زير پا گذاشته بوده!!!
امروزه ادعا ميكند براي سفر دوباره به ماه تا سال 2018 وقت لازم است !!!
(يعني برايشان در آينده نزديك مقدور نيست به ماه دوباره سري بزنند!)
همين گفته شك آدم رو به صحت سفر انسان به ماه بيشتر هم ميكنه !

[hans 162]

جالب و مفید بود. دستت درد نکنه.

[amin_sahande 8]

به هر حال مجموع مقالات فضایی را من شروع کردم بعد از امتحانات ترم سعی می کنم مقاله ترجمه کنم[/quote]

[worior 25,867]

[quote]شايعاتي هست كه ميگن آمريكايي ها هيچوقت پا روي ماه نگذاشتند و تنها با صحنه سازي (فيلم سازي) و مدد تكنيك هاي هاليوودي آن زمانشان وانمود كردند به ماه رفته اند و فيلمي تخيلي به مردم جهان نشان داده اند با كيفيت بسيار پايين !
در هر صورت جديدا مسابقه سفر به ماه ديگري بين اين دو قدرت فضايي در گرفته است كه با تعجب فراوان آمريكايي كه با تكنولوژي 50 سال پيش ماه را زير پا گذاشته بوده!!!
امروزه ادعا ميكند براي سفر دوباره به ماه تا سال 2018 وقت لازم است !!!
(يعني برايشان در آينده نزديك مقدور نيست به ماه دوباره سري بزنند!)
همين گفته شك آدم رو به صحت سفر انسان به ماه بيشتر هم ميكنه ![/quote]
ممنون از تاپیک خوبامین جان البته دست گرداورنده اصلی هم درد نکنه.

در مورد سفر به ماه که کاملا دورغ محض به نظر میرسه اگر شدنی بود روسیه اول اینکار رو میکرد یا حداقل بعدش اینکار رو میکرد.
چنین عملیاتی برنامه ریزی بسیار دقیق و کامپیوتر ها هوشمند میخواد سفینه که هواپیما نیست با استیک کنترل بشه.
شکل پرچم و حرکت اون توی فیلم من رو به شک انداخت حاظرم شبیه سازی دقیقی از حرکت پرچم در جاذبه نزدیک 0 و خلاء با کامپیوتر درست کنم تا ببینید چنین حالتی مثل ورق آلومینیومی نداره و البته خیلی شبهات دیگه ای که در مورد اون تصاویر سفر به ماه هست. و بطور سطحی با اطلاعات سازی میخواستن رفع کنند که هنوز نتونستن .

[amin_sahande 8]

ببخشید دوستان که این مطلب رو اینجا قرار میدم چون نمی خواهم به تاپیک های دیگر آسیب برسه

تلسکوپ فضایی هابل با استفاده از دوربین مادون قرمز و قدرتمند خود وجود دی اکسید و مونوکسید کربن را در سیاره ای مشابه مشتری به ثبت رساند.
تلسکوپ فضایی هابل به تازگی موفق به کشف دی اکسید کربن، که وجود آن اغلب با وجود حیات در ارتباط است، در سیاره ای دور شده است.
به گفته سازمان فضایی اروپا و سازمان ناسا، هابل این ماده را در سیاره ای در ابعاد سیاره مشتری یافته است که HD 189733b نام داشته و 63 سال نوری از زمین فاصله دارد.
با وجود اینکه حرارت بالای این سیاره امکان وجود هرگونه حیاتی را در آن غیر ممکن ساخته است، محققان بر این باورند دی اکسید کربن مولکولی است که تحت شرایطی خاص می تواند با فعالیتهای زیستی در ارتباط باشد و در نتیجه این ماده یکی از علائم وجود حیات در این سیاره محسوب می شود.
مشاهداتی که در گذشته بر روی این سیاره انجام گرفته وجود بخار آب و گاز متان را نیز در اتمسفر سیاره به ثبت رسانده است.
محققان در حالی به وجود این ماده و مونوکسید کربن پی برده اند که با استفاده از دوربین مادون قرمز پیشرفته هابل و تکنولوژی طیف سنجی در حال مطالعه نورهای مادون قرمز ساتع شده از این سیاره بودند.
روزنامه ی هموطن سلام