بمب افکن استراتژیک بی-47 استراتوجت بمب افکن استراتژیک بی-47 استراتوجت ( Boeing B-47 Stratojet)

[sss 2]

بمب افکن استراتژیک B-47 Stratojet ساخت Boeing

اولين پرواز:1947
شروع توليد:1951
تاریخ خروج از رده:سال 1966 نوع B-47E و سال 1977 نوع EB-47E
استفاده كننده:نيروي هوايي ايالات متحده و نيروي هوايي كانادا
تعداد ساخت:2.042
قيمت واحد:1.9 ميليون دلار (B-47E) به دلار سال 1947
تعداد سرنشين:3 نفر
طول:32.6متر
ارتفاع:8.5 متر
مساحت بال:132.7 متر مربع
وزن خالي:35.867كيلوگرم
وزن لود:60.340كيلوگرم
وزن ماكزيمم تيكاف:100.000كيلوگرم
نيرو ي محركه:6 عدد General Electric J47-GE-25 turbojets هركدام به قدرت 32 كيلو نيوتون
حداكثر سرعت:977 كيلومتر در ساعت
برد:6494 كيلومتر
سرعت برخاستن:23.7 متر بر ثانيه

تسليحات:2 عدد توپ 20 ميليمتر(M24A1) به همراه 11000 كيلو گرم بمب شامل 2 عدد بمب اتمي يا 28 عدد بمب عادي به وزن 230 كيلو گرم.

نکته قابل توجه در مورد این بمب افکن اینه که سرمنشا طراحی هواپیمای مسافربری نوین شد.

[EBRAHIM 153]

BOEING B-47 STRATOJET

 

 

تاریخچه
در سالهای 1943-1944 طراحان بویینگ در تلاش برای ساختن بمب افکنی با موتورهای جت بودند.تا آن زمتن،به جز آلمان فقط انگلستان توانسته بود عملا از موتورهای جت ( در هواپیماهای گلاسترمتئور) استفاده کند.حاصل مطالعات بویینگ، مدل 424 نامیده شد که در واقع همان بی-29،ولی با یک جفت موتور جت زیر بالهایش بود.با تغیر طرح و قراردادن موتورها درون بدنه،هواپیمای مدل 432 به وجود آمد.این فعالیت ها با پایان جنگ جهانی دوم همطمان شد.تحت تاثیر قوی اسناد به دست آمده از آلمان مغلوب،امریکایی ها به اهمیت بالهای پسگرا پی بردند.بنابر این،تغیراتی در مدل 432 داده شد که نهایتا به طرح مدل 450 انجامید.در این طرح به دلیل کمبود نیروی پیشران موتورهای جت (در آن زمان)،علاوه بر دو جفت موتور قبلی،دو موتور اضافی هم در برون سوی بالها نصب شد.هواپیمای جدید، استراتوجت شهرت یافت و نیروی هوایی ایالات متحده آنرا ایکس.بی.47 (XB-47) نامید.
 

 

 

 

 

ویژگی ها
بعضی از ویژگی های ایکس.بی-47 در آن زمان تازگی داشت،بالهای بسیار نازک با پسگرایی زیاد(و کمی فروافتاده) و شش موتور جت (یک جفت موتور به هم چسبیده و یک موتور تکی در زیر هر بال)به دلیل بار زیاد و شتابگیری ضعیف طرح های اولیه، از راکتهای کمکی جاتو در طرح های بعدی استفاده شد.البته جایگاه های تابت جاتو ها،وزن اضافه ای را هم بر هواپیما تحمیل میکرد،نتیجتا با افزایش مسافت فرود،ناگزیری از چترهای ترمز فرود هم استفاده شد.
اولین پرواز آزمایشی XB-47 ها در 16 دسامبر 1947 و در شرایطی نه چندان مناسب برای آزمودن چنین هواپیمای جدیدی انجام شد،با این حال موفقیت اولین پرواز بیش از حد انتظار بود.این هواپیما در طول سالهای بعدی رکوردهای جدیدی را به جا گذاشت،مثلا اولین پرواز جت بر فراز قطب شمال را در سپتامبر 1951 انجام داد.

 

 

تولیدات
B-47A و B-47B اولین مدلهای تولیدی بودند و خود مدل بی ،شامل زیرمدلهای مختبفی (مثل آموزشی و شناسایی) بود.B-47E مدل استانداردی برای تولید بود که به صندلی های پرتاب شونده و موتورهای جدیدتر مجهز بود و مدلهای فرعی دیگری را شامل میشد.مجموعا بیش از 2000 فروند از انواع مختلف B-47 در کارخانه های بویینگ،داگلاس و لاکهید تولید شدند.
توبید B-47 در فوریه 1957 خاتمه یافت.در آن زمان تصور میشد که روسها با داشتن موشکهای جدید زمین به هوا،نفوذ به حریمشان را حتی در ارتفاعات بالاتر تهدید خواهند کرد،بنابراین در کارایی بی-47 تردید هایی جدی به وجود آمد که تدارک ناکتیکهای جدیدی را برای نفوذ را الزامی کرد.(این تاکتیک ها در بی-52 عملی شد)هرچند تلاشهایی برای تطبیق بی-47 با ماموریت های هواپیماهای جنگنده انجام شد تا بقای آن را تداوم بخشد، ویژگی های نامناسب طرح و سقوط شش فروندش در مدت 30 روز در سال 1958،این تلاشها را ناکام گذاشت.

 

 

 

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

انواع مدلها
B-47A
B-47B
DB-47B
RB-47B
TB-47B
B-47E
EB-47L
B-47H

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

تعداد تولید شده: بیش از 2.000 فروند

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

مشخصات فنی مدل B-47E
+-+-+
پیشرانه
- شش موتور توربوجت جنرال الکتریک J-47
- بیشترین رانش موتور : 7.2 هزارپوند
ابعاد
دهانه بال: 116 فوت
مساحت ناخالص بال: 1428 فوت مکعب
طول: 107 فوت
ارتفاع: 28 فوت
وزن ها
وزن ناخالص: 206 هزار پوند
بیشترین بارمزد جنگی : 20 هزار پوند
عملکرد پروازی
بیشترین سرعت: 606 مایل بر ساعت
سرعت کروز: 525 مایل بر ساعت
سقف پرواز خدمتی: 40.5 هزار پا
برد: 4.1 هزار مایل
توضیحات
- تسلیحات دفاعی شامل دو توپ هوایی 20 م.م کنترل شونده با رادار(!) (در برجک دمی)
- مجهز به صندلی های پرتاب شونده

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+


عکس های برگزیده:

 

 

 

 

 

 

 

 

[align=center] نویسنده و مترجم: ابراهیم چنعانی
در صورت استفاده از این مطلب،درج نام نویسنده و لینک سایت میلیتاری الزامی میباشد.[/align]

[SAEID 2,833]

تشکر و خسته نباشی ابراهیم جان.

به نظر من هواپیمای جالبی نیست نه طراحی درست و حسابی داره (بیشتر کپی از محصولات آلمانی) و نه تحرک و پیشران قدرتمندی! از نظر حمل بمب هم فرق چندانی با اف4 نداره!

[EBRAHIM 153]

[color=darkblue]درسته،ولی خوب یکی از اولین ها با پیشرانه جت بود و انتظار زیادی ازش برنمیامد.در عوض جایگزینش یعنی بی-52 بسیار مفیدتر و کاملتر از آب درامد و به قولی برای خودش گاو نری بود،بی-47 حتی فرصت آزموده شدن در نبرد واقعی را بر عکس بی52 بدست نیاورد.[/color]

[Electro_officer 13,797]

ابراهيم جان دستت درد نكنه.
در مورد تصوير چهارم يه مقدار توضيح بدي ممنون ميشم.

[EBRAHIM 153]

[color=darkblue][quote]ابراهيم جان دستت درد نكنه.
در مورد تصوير چهارم يه مقدار توضيح بدي ممنون ميشم.[/quote]
خواهش میکنم،ددر این تصویر موتورها در حالت حداکثر به شدت دود میکنند،آن دود عظیم قرمز رنگ هم که از وسط هواپیما متصاعد میشود مربوط به راکت های کمکی جاتو هستند تا مسیر برخاست را کوتاه کنند.این موتورها از اولین موتور های جت دنیا بود و مشکلات زیادی داشت(دهه 40 میلادی!)
[/color]

[PersianKing 1,129]

خداييش عجب غول بى خاصيتيه ها! در ضمن براى‌توليد تسليحات هم خيلى جو گير بودند! آخه 2000 فروند از اين طرح كه خودشون مى ديدند و مى دونستند آشه دهن سوزى نيست٬ به چه درد مى خوره؟!
ولى طرح جسورانه اى و حركت اوليه اى به سوى عصر جت محسوب مى شد. به همراه «كانواير»(از لحاظ كلاس قابل مقيسه نيستند امّا عصر و دوره رو مى گم) از اوّلين گام هاى آمريكا براى طراحى سوپر بمب افكن هاى استراتژيك هست.
يه سؤال هم داشتم: اون مخزن سوختى كه به اين راحتى زير بال نصب مى كردند (كه از همين دوران اين طراحى متداول شد٬ به علّت كاهش ضخامت بال ها و نياز به مخازن سوخت) لقمه خوبى براى به آتش كشيدن و ساقط كردن هواپيما محسوب نمى شدند؟! آن زمان به علّت ماهيت و نوع درگيرى كابين و بدنه بمب افكن ها رو زره پوش مى كردند امّا اين تانك سوختى كه بقل موتور ها هم هست كه زره نداشته؟ خطرآفرين نيست؟!

[SHERVIN 19]

[b]بمب افکن بدی نبود

تو رده بندی منتشر شده از شبکه دیسکاوری جزو 10 بمب افکن برتر دنیا بود . [/b]