تعیین موقعیت ماهواره ای

[RezaKiani 1,918]

نویسنده:رضاکیانی موحد
منبع:ماهنامه جنگ افزار شماره 57

ترانزیت-ناوست
تنها چند روز پس از پرتاب ماهواره اسپوتنیک-1 به وسیله روسها، دو فیزیکدان آمریکایی با استفاده از تجزیه و تحلیل سیگنالهای رادیویی اسپوتنیک توانستند مدار آن را محاسبه کنند. جورج ویفنباخ و ویلیام گویر ،از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز، محاسبات خود را بر اساس "پدیده دوپلر" انجام دادند. مدیر آزمایشگاه ، فرانک مک کلور، حدس می زد که اگر با استفاده از اثر دوپلر می توان موقعیت یک ماهواره را تعیین کرد پس شاید راهی وجود داشته باشد که با استفاده از این تکنیک بتوان محل یک گیرنده زمینی را نیز مشخص کرد.

بر این اساس، توسعه یک سیستم ناوبری ماهواره ای در سال 1958 آغازشد ولی اولین ماهواره آن ،با نام ترانزیت-1آ، در سپتامبر سال بعد به دلیل نقص فنی موشک حامل از قرارگرفتن در مدار زمین بازماند. در سال 1960 ماهواره دوم با نام ترانزیت-1بی با موفقیت در مدار قرارگرفت. 4 سال بعد، نیروی دریایی این سیستم را ،که امروزه با نام ناوست شناخته می شود، در اختیارگرفت. ماهواره های سیستم ناوست با نام اسکار یا نُوا شناخته می شدند و در مدار قطبی با فاصله 1100 کیلومتر بر گرد زمین می چرخیدند. ناوست به گونه ای طراحی شده بود که برای تعیین موقعیت یک گیرنده زمینی سیگنالهای حداقل 5 ماهواره باید آن را پوشش می دادند. زمانی که این سیستم عملیاتی شد همواره 10 ماهواره ناوست در مدار بودند.

نیروی دریایی ایالات متحده از ناوست برای ناوبری زیردریایی های مسلح به کلاهکهای هسته ای بهره گیری می کرد. وظیفه دوم این سیستم رله کردن پیامهای رمزشده بود. با بهبودهایی که بعدها داده شد ناوست می توانست با دقتی در حدود 200 متر مکان یک گیرنده زمینی را مشخص کند.

ناوست در سال 1996 به نفع سیستم پیشرفته تر جی.پی.اس کنارگذاشته شد و امروزه ماهواره های آن برای نیروی دریایی آمریکا نقش یک "صندوق پستی فضایی" را بازی می کنند. در سالهای 1967 تا 1991 هزاران کشتی، زیردریایی، هواپیما و کشتی خصوصی از سیستم ناوبری ناوست استفاده می کردند و حتی مدارکی در دست است که نشان می دهد بعضی از کشتی های شوروی سابق نیز به گیرنده های ناوست مجهز شده بودند.

جی.پی.اس

در سال 1967 نیروی دریایی ایالات متحده یک ساعت دقیق اتمی را به همراه ماهواره تیماشن به مدار زمین فرستاد. کارکرد بدون اشکال این ساعت پایه ای
برای سیستم موقعیت یاب جدید این کشور شد. "جی.پی.اس" در کنترل نیروی هوایی آمریکا قراردارد و اولین ماهواره این سیستم (بلاک-1) در سال 1978 در مدار قرارداده شد. تا سال 1985 تعداد10 ماهواره آزمایشی دیگر روانه فضا شدند و در سال 1989 اولین ماهواره بلاک-2 در مدار قرارگرفت. جی.پی.اس در سال 1993 به صورت کاملا عملیاتی درآمد و یک سال بعد این سیستم دارای 24 ماهواره در مدار زمین بود.

سیگنالهای ارسال شده توسط ماهواره های این سیستم دارای اطلاعاتی مانند زمان دقیق ارسال سیگنال و اطلاعات دقیق مدار پروازی ماهواره می باشد. گیرنده های زمینی جی.پی.اس زمان ارسال هر سیگنال را اندازه گیری کرده و فاصله خود را تا ماهواره محاسبه می کنند. با استفاده از فرمولهای مثلثاتی فاصله محاسبه شده با اطلاعات موقعیت ماهواره ترکیب شده، محل گیرنده مشخص می شود و اغلب، موقعیت گیرنده بر روی یک نقشه به نمایش درمی آید. گیرنده های فعلی می توانند اطلاعاتی مانند جهت و سرعت گیرنده زمینی را نیز محاسبه کرده و به نمایش درآورند.

در تئوری، برای محاسبه مکان یک کاربر پوشش 3 ماهواره کفایت می کند اما به دلیل اشکالات کوچکی در اندازه گیری زمان، عملا از 4 ماهواره برای تعیین موقعیت استفاده می شود. جی.پی.اس برای پوشش تمامی سطح کره زمین از 24 ماهواره استفاده می کند. این ماهواره ها در 6 صفحه مداری قرار دارند و هر صفحه شامل 4 ماهواره می شود. ماهواره های جی.پی.اس در ارتفاع تقریبا 20000 کیلومتری قرارگرفته اند. همواره چند ماهواره ذخیره برای جی.پی.اس در نظر گرفته شده اند. به عنوان مثال در ماه مارس 2008 تعداد 31 ماهواره در مدار زمین قرارداشتند. ماهواره های اضافی به دقت اندازه گیریها کمک می کنند.
پس از این که شوروی سابق در سال 1983 یک فروند جمبوجت کره جنوبی را ،که به دلیل اشتباه ناوبری وارد حریم هوایی این کشور شده بود، سرنگون کرد
رئیس جمهور وقت آمریکا ،رونالد ریگان، طی دستوری استفاده از جی.پی.اس را برای کاربران غیرنظامی آزاد کرد تا از بروز حوادثی این چنین در آینده جلوگیری شود. تا سال 2000 سیگنالهای جی.پی.اس که برای مقاصد غیرنظامی بکارمی رفتند از دقت کمتری نسبت به سیگنالهای نظامی برخوردار بودند. از سال 2000 به بعد دقت این سیگنالها افزایش یافت و دقت گیرنده های جی.پی.اس غیرنظامی از 100 متر به حدود 20 متر کاهش یافت. البته دولت آمریکا کنترل دقیقی بر جی.پی.اس های غیرنظامی اعمال می کند و گیرنده هایی که بتوانند در ارتفاعی بیش از 18 کیلومتر و با سرعتی بیش از 1000 گره دریایی کار کنند را در رده گیرنده های نظامی طبقه بندی کرده و خرید آن را منوط به اخذ مجوز از مراجع نظامی کرده است. علت این تصمیم دولت آمریکا آن است کشورهایی مانند کره شمالی نتوانند از این گیرنده ها برای افزایش دقت موشکهای بالستیک خود استفاده کنند. درحال حاضر سیستم موقعیت یاب جی.پی.اس تنها سیستم عملیاتی موقعیت یاب ماهواره ای جهان است که به صورت آزاد در دسترس عموم قراردارد.

پاروس-سیکادا

شوروی سابق اولین تجربه خود برای مکان یابی ماهواره ای را در سال 1967 آغازکرد و سیستم خود را پاروس نام نهاد. مشکلاتی که در توسعه نرم افزارهای محاسباتی روی داد سبب شد تا پروژه پاروس با تأخیر مواجه شود و اولین ماهواره آن در سال 1974 پرتاب شد. در نهایت، سرویسهای نظامی شوروی سابق در سال 1976 توانستند به صورت عملیاتی از پاروس استفاده کنند. پاروس شامل 6 ماهواره بود که هرکدام در یک صفحه مداری با زاویه 30 درجه نسبت به دیگری قرار داشتند. این سیستم دقتی در حدود 100 متر داشت.

در سال 1974 پروژه سیستم تعیین موقعیت غیرنظامی با نام سیکادا به راه افتاد. سیکادا در حقیقت نمونه غیرنظامی پاروس بود که برای استفاده در کشتی های غیرنظامی و استفاده های علمی طراحی شده بود. اولین ماهواره سیکادا در سال 1978 به فضا پرتاب شد. سیکادا از دست کم 4 ماهواره استفاده می کرد که هر کدام در یک صفحه مداری جداگانه به گرد زمین می چرخیدند. این سیستم سیگنالهایی ارسال می کرد که هم به وسیله کاربران نظامی و هم کاربران کشتی های غیرنظامی قابل استفاده بودند و بیشتر برای تعیین موقعیت ایستگاه های ثابت زمینی یا کشتی های کم سرعت مناسب بودند.

گلوناس

توسعه نسل بعدی سیستم مکان یاب ماهواره ای در شوروی سابق در سال 1976 آغازشد. اولین پرتاب ماهواره ای برای مکان یاب ماهواره ای روسها ،که به گلوناس شهرت یافته، در سال 1982 آغاز شد.

گلوناس ،به مانند جی پس اس آمریکایی ها، برای مقاصد نظامی و هدفگیری موشکهای بالستیک ساخته شد. روسها قبل از راه اندازی گلوناس سیستم مکان یاب ماهواره ای به نام سیکادا را ساخته بودند که برای کامپیوترهای آن محاسبه دقیق موقعیت 1 تا 2 ساعت وقت می گرفت. درعوض، گیرنده های گلوناس به محض قرارگرفتن در معرض سیگنالهای ماهواره می توانند موقعیت را محاسبه و اعلام کنند. در بهترین حالت، گلوناس در سطح دقتی برابر با 57-70 متر و در ارتفاع دقتی برابر با 70 متر دارد و می تواند سرعت 15 سانتیمتر بر ثانیه را تشخیص دهد.

گلوناس در حالت عملیاتی دارای 24 ماهواره است که 21 عدد از آنها برای ارسال اطلاعات و 3 عدد به صورت ذخیره در نظرگرفته شده اند. این ماهواره ها در 3 صفحه مداری به گرد زمین گردش می کنند و هر صفحه 8 ماهواره را شامل می شود. در نتیجه این آرایش، هر گیرنده گلوناس در هر زمانی می تواند حداقل 5 ماهواره را در دید خود داشته باشد. در سال 2007 ولادیمیر پوتین طی فرمانی دستور داد تا استفاده از گلوناس برای تمامی کاربران غیرنظامی داخلی یا خارجی بدون پرداخت حق اشتراک آزاد اعلام شود. در سال 1991 گلوناس می توانست تمامی سطح جهان را پوشش دهد. کمبودهای مالی پس از فروپاشی شوروی سبب شد تا جایگزینی برای تعدادی از ماهواره ها ،که عمرشان تمام شده بود، به فضا ارسال نشود و همین امر سبب شده است تا امروزه گلوناس دارای نقاط کور زیادی باشد. روسیه در سال 2001 بازسازی گلوناس را از سرگرفت و با پیوستن هندوستان به این پروژه در سال 2004 انتظار می رود که تا انتهای سال 2010 گلوناس دوباره بتواند تمامی جهان را پوشش دهد. در ماه فوریه 2009 گلوناس دارای 19 ماهواره عملیاتی در مدار زمین بود. این سیستم ناوبری برای پوشش تمامی خاک روسیه دست کم به 18 ماهواره نیاز دارد.

بیدو

در روز 30 اکتبر 2000 چین ماهواره بیدو-1آ و در دسامبر همان سال بیدو-1بی را در مدار زمین قرارداد. ماهواره های بعدی این سیستم موقعیت یاب در سالهای 2003 و 2006 با موفقیت پرتاب شدند.

بر خلاف سیستمهای جی.پی.اس، گلوناس و گالیله؛ چینی ها ماهواره های خود را در مدار ژئوسنکرون قرار داده اند. مزیت این راه حل در این است که بیدو به تعداد کمتری ماهواره نیاز داشته باشد اما در عین حال سطح پوشش داده شده توسط بیدو کمتر از سیستمهای رقیب خواهد شد. محدوده تحت پوشش بیدو از طول جغرافیایی 70 تا 140 درجه شرقی و عرض جغرافیایی 5 تا 55 درجه شمالی تجاوز نخواهدکرد.

محاسبه موقعیت در سیستم بیدو مراحل زیر را دنبال می کند:
1- یک سیگنال از یک ایستگاه متحرک به سمت آسمان ارسال می شد
2- هر کدام از ماهواره های ژئوسنکرون سیگنال را دریافت می کنند.
3- هر ماهوره به هنگام دریافت سیگنال زمان دقیق را به یک ایستگاه زمینی ثابت اعلام می کند.
4- ایستگاه زمینی با محاسبه اختلاف زمان سیگنالهای دریافتی موقعیت ایستگاه متحرک را محاسبه کرده و از یک نقشه برای تعیین ارتفاع آن کمک می گیرد.
5- ایستگاه زمینی موقعیت 3بعدی ایستگاه متحرک را به ماهواره ها ارسال می کند.
6- ماهواره ها موقعیت محاسبه شده را در اختیار ایستگاه متحرک قرار می دهند.

در نوابر 2006 چین اعلام کرد که سیستم مکان یاب ماهواره ای بیدو از سال 2008 عملیاتی خواهد شد و دقتی در حدود 10 متر خواهد داشت. یک سال بعد چین توانست دقت سیستم بیدو را به 0.5 متر برساند و پس از آمریکا دومین کشوری باشد که در ناوبری ماهواره ای به دقتی کمتر از 1 متر دست پیداکند.
چین برای اینکه بیدو را به صورت یکی سیستم عملیاتی با پوشش تمامی سطح کره زمین قرار دهد در حال توسعه یک سیستم جدید می باشد. این سیستم بیدو-2 یا کمپس نام دارد و از 35 ماهواره استفاده می کند. 5 عدد از این ماهواره ها در مدار ژئوسنکرون و بقیه آنها در مدار متوسط قرار خواهند گرفت. این آرایش به بیدو-2 اجازه خواهد داد تا تمامی سطح کره زمین را پوشش دهد. بیدو-2 دارای دو نوع خدمات خواهد بود: خدمات آزاد برای چین و خدمات نظامی با پرداخت حق اشتراک. تا کنون 2 ماهواره از ماهواره های بیدو-2 به مدار زمین پرتاب شده اند.

دوریس

سیستم ماهواره ای دوریس توسط آژانس فضایی فرانسه طراحی و اجرا شده است و مرکز هدایت آن در شهر تولوز در خاک فرانسه قرار دارد. به علاوه، 50 تا 60 ایستگاه زمینی در نقاط مختلف زمین برپاشده اند تا بتوانند به خوبی مدار ماهواره های دوریس را پوشش دهند. این ایستگاه ها تنها به ارسال سیگنال به ماهواره ها می پردازند. ماهواره ها نیز بر اساس اثر دوپلر می توانند با دقتی در حدود 2 سانتیمتر مدار خود را تعیین کنند. همین محاسبات به دوریس اجازه می دهد تا موقعیت ایستگاه های زمینی را نیز تعیین کند. البته دقت دوریس کمتر از جی.پی.اس است اما دوریس هنوز هم در "چهارچوب مرجع جهانی" شرکت دارد. دوریس 4 ماهواره دارد وظیفه اصلی آن مشاهده سطح اقیانوس ها می باشد.

آی.آر. ان.اس.اس

دولت هندوستان باور دارد که در صورت بروز درگیریهای نظامی تضمینی برای ارائه اطلاعات سیستمهای مکان یاب ماهواره ای عمومی ،مانند جی.پی.اس، به این کشور در دست نخواهد بود. از این رو، سازمان تحقیقات فضایی هندوستان نیز یک پروژه موقعیت یاب ماهواره بومی را در دست اجرا دارد. کار بر روی سیستم موقعیت یاب آی.آر.ان.اس.اس در سال 2006 آغاز شده و هندوستان انتظار دارد تا سال 2012 آن عملیاتی کند. هندوستان تصمیم دارد تمامی اجزا و قطعات زمینی و فضایی این سیستم را به صورت بومی تولید کند.
آی.آر.ان.اس.اس از 7 ماهواره استفاده می کند که 3 عدد از آنها در مدار ژئوسنکرون قرار خواهندگرفت. این آرایش به تمام ایستگاه های هدایت هند اجازه می دهد تا هر 7 ماهواره را در دید داشته باشند. قرار است تا آی.آر.ان.اس.اس به دقتی در حدود 20 متر در داخل هندوستان و شعاع 2000 کیلومتری مرزهای این کشور دست پیداکند.

هنوز معلوم نیست که آیا توسعه آی.آر.ان.اس.اس بر روی همکاری هندوستان و روسیه برای توسعه گلوناس تأثیر دارد یا خیر؟

گالیله

در سال 1999 سیستمهای موقعیت یاب جداگانه ای که توسط آلمان، ایتالیا، بریتانیا و فرانسه در حال توسعه بودند در یکدیگر ادغام شدند. اولین مرحله پروژه سیستم موقعیت یاب اروپایی گالیله رسما در روز 26 می 2003 و با توافق اتحادیه اروپا و آژانس فضایی اروپا آغازشد. گالیله راه حل جایگزین اروپایی ها برای استقلال آنها از جی.پی.اس آمریکایی و گلوناس روسی است و آنها،برخلاف آمریکایی ها، هدف اصلی خود را استفاده غیرنظامی از گالیله اعلام کرده اند. آمریکا این حق را برای خود محفوظ نگه داشته است تا در هنگام نیاز دقت جی.پی.اس را برای کاربران عمومی پایین آورد یا از دسترسی آنها به صورت کامل جلوگیری کند. البته آمریکا دسترسی متحدان نظامی خود به جی.پی.اس را محدود نخواهد ساخت. اروپایی ها اعلام کرده اند که گالیله تنها در هنگام درگیریهای بسیار جدی محدود خواهد شد و همواره برای کاربران نظامی و غیرنظامی در دسترس خواهد بود.

در سال 2002 سخنگوی پروژه اعلام کرد که به دلیل مشکلات مالی و فشار فزاینده آمریکا توسعه گالیله تقریبا متوقف شده است. چند ماه بعد فشارهای آمریکا سبب شد تا کشورهای اروپایی بر داشتن یک سیستم موقعیت یاب مستقل تأکید کنند و کار بر روی پروژه گالیله از سرگرفته شد. پس از طی شدن مراحل ابتدایی پروژه، اروپایی ها در تأمین مالی گالیله به مشکل برخوردکردند. در این زمان حملات یازدهم سپتامبر به وقوع پیوست و دولت آمریکا بازهم مخالفت خود را با گالیله به اتحادیه اروپا اعلام کرد.

در سال 2003 کشور چین و یک سال بعد اسرائیل به پروژه گالیله پیوستند و سال 2005 سال ورود اکراین،مراکش، عربستان سعودی و هندوستان به پروژه گالیله بود.

در نوابر 2007 وزرای ارتباطات 27 کشور اروپایی توافق کردند تا بودجه مورد نیاز برای عملیاتی شدن گالیله تا سال 2013 را تأمین کنند. گالیله ،پس از راه اندازی، دارای دو مرکز کنترل خواهد شد. اولین مرکز کنترل در نزدیکی مونیخ آلمان و دومی در نزدیکی رم ، پایتخت ایتالیا، واقع خواهد شد. 7 شرکت خصوصی که درگیر توسعه گالیله بودند در ابتدای سال 2007 این پروژه را رها کردند و بنا بر توصیه مشاور حمل و نقل اتحادیه اروپا این اتحادیه ،خود، پروژه گالیله را در دست گرفت.

هزینه گالیله تا پایان سال 2005 در حدود 1.1 میلیارد یورو برآورد شد و پرتاب 30 ماهواره این سیستم تا سال 2010 برنامه ریزی شده است. هزینه کل پروژه در حدود 3.4 میلیارد یورو برآورد می شود.

قرار است که گالیله به دقتی بیش از جی.پی.اس و گلوناس دست بیابد و در ارتفاعات بالا نیز دقتی خوب ارائه کند. هدف سیاسی از راه اندازی اروپا بی نیاز کردن کشورهای عضو اتحادیه از جی.پی.اس و گلوناس در هنگام روی دادن درگیریهای نظامی یا بحرانهای سیاسی است. اگرچه گالیله یک سیستم کاملا مستقل است اما قرار است گیرنده های آن به گونه ای طراحی شوند که کاربر بتواند در صورت نیاز از سیستم جی.پی.اس نیز استفاده کند. به علاوه، ماهواره های گالیله توانایی این را دارند که سیگنالهای "سیستم جهانی امداد دریانوردی" را دریافت و ارسال کنند.

استفاده عمومی از سیستم موقعیت یاب ماهواره ای گالیله مانند جی.پی.اس آزاد است اما دستیابی به دقتهای بالا برای مقاصد نظامی کنارگذاشته شده است.

گالیله از 30 ماهواره استفاده می کند که در مدار مئو به گرد زمین می چرخند. این ماهواره ها در 3 صفحه پخش شده اند که هر کدام با دیگر 56 درجه زاویه دارد. طول عمر هر ماهواره سیستم گالیله 12 سال تعیین شده است.

سیستم موقعیت یاب ماهواره ای گالیله به مشتریان خود 4 سرویس مختلف ارائه می دهد. اولین سرویس "سرویس باز" می باشد که برای تمام افراد آزاد و رایگان می باشد. این سرویس به کاربر اجازه می دهد تا با دقت 4 متر در سطح افقی و 8 متر در ارتفاع موقعیت خود را پیداکند.

سرویس دوم "سرویس تجاری" است که با گرفتن اشتراک دقتی برابر با 1 متر را به مشترکین ارائه می کند. این سرویس بر خلاف سیستم قبلی از 3 سیگنال جداگانه به جای دو سیگنال بهره گیری می کند.

سرویسهای بعدی سرویس "عمومی تثبیت شده" و "ایمنی زندگی" هستند که دقت آنها برابر با سرویس باز است اما هدف اصلی آنها مقابله با روشهای ایجاد پارازیت و اختلال الکترونیکی می باشد. سرویس اول برای کاربران انتظامی و امنیتی (پلیس،نیروهای اطلاعاتی و...) و سرویس دوم برای صنعت حمل و نقل (هواپیمایی، کشتیرانی و...) درنظرگرفته شده اند.

اولین ماهواره گالیله که در مدار قرارگرفت جیو-آ نام داشت که در روز 28 دسامبر 2005 توسط آژانس فضایی اروپا در مدار قرارگرفت. این ماهواره در حقیقت یک ماهواره آزمایش بود. پس از آن 7 ماهواره آزمایش دیگر توسط آژانس فضایی اروپا به فضا پرتاب شده اند.

تکمله

با توجه به مطالب بالا درمیابیم که هر قدرت نظامی که بخواهد اقتدار خود را در سطح منطقه ای یا جهانی حفظ کند ناگزیر از ورود به فضا خواهدشد. چشم پوشی از فضا به معنای عقب افتادن از دیگران در یک بازه زمانی 50 ساله خواهد بود. در تئوری های مدرن نظامی، فضا به عنوان عقبه نیروهای رزمی دیده می شود و از دست دادن کنترل آن با از دست دادن پیروزی در صحنه جنگ مترادف می باشد.
از این رو، نیروهای نظامی ایران برای رسیدن به خودکفایی و اعمال اقتدار خود نیاز دارند تا بر داشتن یک سیستم ناوبری ماهواره ای بومی تمرکز نمایند. این سیستم دست کم باید بتواند تمامی خاک ایران را پوشش دهد. خوشبختانه ایران با پیشرفتهای تکنولوژی موشکی در دهه هفتاد و قدم گذاشتن به عرصه فضا در دهه هشتاد نشان داده است که از این عرصه مهم غافل نیست. هرچند که شاید پروژه های عظیم و هزینه بر فضایی غیرضروری نمایند اما مزیتهای استفاده از فضا به عنوان بعد چهارم صحنه نبردهای امروزه غیرقابل انکار می باشند. از جمله مزیتهای تکنولوژی فضایی قابلیت استفاده از آن برای کاربران غیرنظامی است. درنهایت، ایران برای حفظ جایگاه خود ، به عنوان یک قدرت منطقه ای، ناچار از صرف چنین هزینه های گزافی است.

[Babakim1 46]

[color=brown]دستت درد نکنه رضا جان . به بخش انجمن جامع علوم و فنون فضایی انتقال یافت .[/color]

[worior 25,817]

ممنون رضا جان --

وارد شدن به اين بخش خيلي پر هزينه است و ماهواره هاي اون هر 10 تا 15 سال بايد تعويض بشن ضمن اينكه تكنولوژي بالايي هم به لحاظ قرار دادن در مدار و ساخت ماهواره ها ميخواد !

مخصوصا اينكه مدار انها بیشتر جئو میباشد یعنی حدود 35 هزار کیلومتری زمین !


[quote]هزینه گالیله تا پایان سال 2005 در حدود 1.1 میلیارد یورو برآورد شد و پرتاب 30 ماهواره این سیستم تا سال 2010 برنامه ریزی شده است. هزینه کل پروژه در حدود 3.4 میلیارد یورو برآورد می شود.[/quote]

اگر ایران هم مانند هند و سایر کشور ها بخواد سیستم مکانیاب ماهواره ای مجزا داشته باشه باید چیزی حدود همین مقدار خرج کنه ! اما برای ما تا پوشش 3000 کیلومتری اطراف ایران کافیه اونهم برای امنیت و مسیریابی پروازی جنگنده ها موشک های کروز و یا سایر سیستم های دفاعی و غیر دفاعی خودمون ...
ضمن اینکه این برنامه باید کاملا انحصاری و متعلق به خودمون باشه که برای برد های بلند تر میشه از سامانه های موجود دنیا بهره برد ..

[quote]در نوابر 2006 چین اعلام کرد که سیستم مکان یاب ماهواره ای بیدو از سال 2008 عملیاتی خواهد شد و دقتی در حدود 10 متر خواهد داشت. یک سال بعد چین توانست دقت سیستم بیدو را به 0.5 متر برساند و پس از آمریکا دومین کشوری باشد که در ناوبری ماهواره ای به دقتی کمتر از 1 متر دست پیداکند.
[/quote]
شاید بتونیم با همکاری چین به چنین توانی برسیم ...
مشکل اصلی اسخت ماهواره ها هم همون ساعت اتمی محاسبه گر تاخیر زمانی پالسهای اراسالیه که باید زمان رسیدن موج رو با توجه به ارتفاع مکان مورد نظر پردازش کنه ! چون جای های مرتفع نسیت به ماهواره سریع تر گردش میکنند و کم کردن تاثیر حرکت زمین برای افزایش دقت خیلی مهمه بنابراین به نظر این ساعت باید خیلی مهم و با دقت فوق بالا ساخته بشه ...

[PILOT_OF_PERSIA 43]

با تشكر از جناب كياني براي مقاله ارزشمندشان
اينكه ايران بايد دست به ساخت يك سيستم نوبري مطمئن بزنه موافقم و اين حتي مي تونه جاي خالي جنگنده هاي ما رو تا حدودي ژر كنه چون ما به وسيله اين سيستم مي توانيم موشك كروز هم بسازيم و موشك هاي شهاب و سجيل را ماهواره اي كنترل كنيم.
امام بايد به فكر يك سيستم ضد ماهواره هم باشيم تا ماهواره هاي دشمن را هم نابود كنيم
راستي كسي مي دونه فرايند شناسايي ، هدف گيري روي يك ماهواره و شليك يك موشك ضد ماهواه چگونه است؟

[RezaKiani 1,918]

من به ندرت پست سیاسی می دم ولی اینبار می خوام یه خورده بیشتر بحث سیاسی کنم.

دوستان اگه به متن دقت کرده باشند می بینند که آمریکا برای جلوگیری از گالیله خیلی به اروپا فشار آورده. این نشان دهنده این مطلب هست که آمریکا دوست داره در بعضی از زمینه های فنی کاملا بدون رقیب باشه و هیچ هماوردی رو برای خودش قابل تحمل نمی دونه حتی دوستان اروپایی اش رو که الان تقریبا تماما روسای جمهور و نخست وزیرانشون هم سو با آمریکا و سیاستهای اون هستند.

نکته اینه که آمریکا به هیچ عنوان حاضر نیست از یکه تازی خودش بگذره و برای همین سعی می کنه که ابزارهای لازم برای این یکه تازی رو(پول، تسلیحات، علم ، تکنولوژی و....) تا اونجا که ممکنه به خودش منحصر کنه.

این فشار تا اونجا افزایش پیدامی کنه که حتی با وجود لابی های گسترده یهودی در آمریکا این کشور اجازه نصب رادار اسرائیلی فالکون رو بر روی آواکسهای چین نداد و دست آخر اسرائیل رو مجبور کرد تا قرارداد پر منفعتش رو با چین به هم بزنه. دلیلش هم این بود که این آواکسها رو برای امنیت خودش تهدید می دونست با اینکه قرار نیست حالاحالاها بین چین و آمریکا شاهد جنگی باشیم.

یه مطلبی هم در زمان جنگ اول خلیج فارس از روزنامه خوندم که نمی دونم چقدر صحت داره. نوشته بود که رادارهای کنترل زمینی تامپسون که عراقی ها داشتند در یک مورد تونست یکی از بمب افکنهای رادارگریز آمریکا رو کشف کنه. آمریکا انقدر به فرانسه فشار آورد تا تونست نقشه های فنی این رادار رو از فرانسه بگیره تا بتونه راه مقابله با اونها رو پیداکنه.

الان که احتمال مذاکرات ایران با آمریکا می ره (که من شخصا معتقدم هر چه زودتر بهتر) باید حواس برنامه ریزان و سیاست گذاران ما جمع باشه که در صورت وقوع مذاکرات مستقیم با آمریکا بی خودی بهشون باج ندهند و تا امتیاز درست و حسابی از شون نگرفتند بهشون امتیازی واگذار نکنند.

این بود انشای امروز ما. ببخشید که از بحث خارج بود.

پی نوشت: حق با واریور است. ساخت یه سیستم ناوبری بومی بدون شک اشکالات زیادی رو داره و اگر ما همین امروز برنامه ریزی مون رو شروع کنیم شاید تا 20 سال دیگه هم عملیاتی نشه ولی به نظر من با تمام این مشکلات باید این گزینه رو وارد بازیمون کنیم. حالاکه داریم به فضاراه پیدامی کنیم داشتن همچین سیستمی باید جزو الویتهای بالا باشه وگرنه اگر مثلا بخواهیم آدم به کره ماه یا مریخ بفرستیم چه مشکلی ازمون حل می شه؟ ما باید این تکنولوژی پرهزینه رو اول برای مسایل مخابراتی و امنیتی بکاربگیریم .ناوبری ماهواره ای جزو حوزه هایی است که هم کاربرد نظامی داره و هم غیرنظامی. یعنی با یه تیر دو نشون.

خلبان ایرانی فکر کنم در این باره قبلا مفصلا بحث کردیم ولی تاپیکش یادم نیست. به هرحال بعضی از موشکها مثه یه نوع از موشکهای استاندارد می تونند به عنوان ضدموشک به کار بروند. یه تاپیک هم بود درباره روشهای ضدماهواره ای روسها که شاید بد نباشه نگاهش کنی:

http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=5089&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=

البته اگر دوستان این تاپیک رو منتقل می کردند به بخش فضا خیلی بهتر بود.

[armani 2,666]

استاد عزيز رضاي گرامي سلام

اتفاقا اين مطلبتون رو سيو كردم و در فرصتي مناسب خوندم. خيلي جامع و در عين حال مختصر بود. مدتها بود دنبال مطلبي به اين شكل كه در حوصله خواننده اي چون باشه بودم.

راستش رو بخواين اطلاعاتي در مورد سيستم چيني نداشتم. باز هم تشكر ميكنم.

[quote]
با توجه به مطالب بالا درمیابیم که هر قدرت نظامی که بخواهد اقتدار خود را در سطح منطقه ای یا جهانی حفظ کند ناگزیر از ورود به فضا خواهدشد. چشم پوشی از فضا به معنای عقب افتادن از دیگران در یک بازه زمانی 50 ساله خواهد بود. در تئوری های مدرن نظامی، فضا به عنوان عقبه نیروهای رزمی دیده می شود و از دست دادن کنترل آن با از دست دادن پیروزی در صحنه جنگ مترادف می باشد.
از این رو، نیروهای نظامی ایران برای رسیدن به خودکفایی و اعمال اقتدار خود نیاز دارند تا بر داشتن یک سیستم ناوبری ماهواره ای بومی تمرکز نمایند. این سیستم دست کم باید بتواند تمامی خاک ایران را پوشش دهد. خوشبختانه ایران با پیشرفتهای تکنولوژی موشکی در دهه هفتاد و قدم گذاشتن به عرصه فضا در دهه هشتاد نشان داده است که از این عرصه مهم غافل نیست. هرچند که شاید پروژه های عظیم و هزینه بر فضایی غیرضروری نمایند اما مزیتهای استفاده از فضا به عنوان بعد چهارم صحنه نبردهای امروزه غیرقابل انکار می باشند. از جمله مزیتهای تکنولوژی فضایی قابلیت استفاده از آن برای کاربران غیرنظامی است. درنهایت، ایران برای حفظ جایگاه خود ، به عنوان یک قدرت منطقه ای، ناچار از صرف چنین هزینه های گزافی است[/quote]

از تحليل فوق لذت بردم. حقيقتي هست كه نميشه ناديده گرفت. منتظر مطالب خوبتون هستم. انشاالله

[EBRAHIM 153]

[color=darkblue]تشکر از مقاله بسیار زیبای جناب کیانی،واقعا لذت بردم،نکات فنی بسیار دقیق آورده شده بود،
..
در مورد گالیله،چقدر از اون استفاده میشه و آیا در اروپا جی پی اس رو کنار زده؟[/color]

[worior 25,817]

فكر كنم با سه ماهواره بشه كل ايران رو پوشش داد ! ايران وسعت جغرافيايي چين و هند رو نداره ...

رضا جان از هزينه هاي مربوط به برنامه چيني اطلاعي نداري ...

ضمنا كاربري ناوبري ماهواره اي براي كارهاي معمولي با جي پي اس بهتره و مشكلي هم وجود نداره اما براي برنامه نظامي بايد سامانه داخلي و بسيار هم دقيق باشه كه كار رو خيلي سخت ميكنه ! مخصوصا اينكه اين محاسبات دقيق نياز داره تا مدار ماهواره هاي گردنده رو پايين تر و در مئو بیاره بعلاوه اینکه این مدار سعنی گردش بدور زمین با ساعت کمتر و متعاقبا تعداد ماهواره ها افزایش پیدا میکنند ...

[Blaze 90]

[quote]
اما بايد به فكر يك سيستم ضد ماهواره هم باشيم تا ماهواره هاي دشمن را هم نابود كنيم
[/quote]



فكر ميكنم در قوانين بين المللي اين كار غير قانوني باشه!

به نظر من روش كور كردن ماهواره بهتره.(كاري كه شوروي و چين انجام ميدن)

با فرمايش جناب وريور هم موافقم البته اگر چيني ها حاضر به همكاري بشن!

به نظر من اگر با كپي كردن محصولات و تكنولوژي هاي قديمي تر چين يا روسيه كار رو شروع كنيم هم كم خرج تر باشه همراحت تر به تكنولوژي هاي پيشرفته تر دست پيدا ميكنيم.

[RezaKiani 1,918]

1- آرمانی عزیز تشکر می کنم از حسن ظن شما.

2-رپتور جان گالیله تا اونجا که من می دونم هنوز کاملا عملیاتی نشده و حالاحالا ها کار داره. مخصوصا با مشکلات مالی که الان کشورهای اورپایی دارند باهاش دست و پنجه نرم می کنند احتمال عقب افتادن اون از برنامه هم هست. اما اینکه اروپایی ها چقدر بهش تکیه کردند؟ فکر کنم جوابش یه خورده منفی باشه. اونها در گیرنده های گالیله یه آپشن گذاشتند که بشه سوئیج کرد روی جی.پی.اس. این یعنی هنوز به سیستم خودشون اعتماد کامل ندارند.

3-واریورخان من هم فکر می کنم که با 3 تا ماهواره بشه خاک ایران و قسمت عمده ای از خاورمیانه رو پوشش داد. اینکه می گید جی.پی.اس برای کاربر معمولی بهتره کاملا درسته ولی اگر اتفاقی افتاد من معتقدم که آمریکا صددرصد دسترسی ما رو به جی پی اس قطع می کنه. در ضمن همون جور که در متن اومده فروش جی پی اس هایی که کاربرد نظامی دارند رو آمریکا به شدت ممنوع کرده. پس بهترین گزینه اینه که دستمون رو بگیریم به زانوی خودمون. حتی اگه خرجش خیلی زیاد بشه.

4-بلیز عزیز من نمی دونم که طبق قوانین زدن ماهواره های دشمن قانونی هست یا نه؟ ولی به شخصه اگه جنگی باشه و من یکی فرمانده باشم به هیچ قانونی احترام نمی ذارم مگر اینکه اون قانون به نفع من باشه. (ببخشیدها یه خورده غیر اخلاقی شد) در زمینه اینکه تجهیزات روسیه و چین رو کپی کنیم فکر خوبی به شرط اینکه بتونیم اونها رو اول پیداکنیم. راستی می دونستی روسها یه دونه کپسول آپولو رو سالم تونستند از ته دریا دربیارن؟

[Blaze 90]

[quote]1- آ
4-بلیز عزیز من نمی دونم که طبق قوانین زدن ماهواره های دشمن قانونی هست یا نه؟ ولی به شخصه اگه جنگی باشه و من یکی فرمانده باشم به هیچ قانونی احترام نمی ذارم مگر اینکه اون قانون به نفع من باشه. (ببخشیدها یه خورده غیر اخلاقی شد) در زمینه اینکه تجهیزات روسیه و چین رو کپی کنیم فکر خوبی به شرط اینکه بتونیم اونها رو اول پیداکنیم. راستی می دونستی روسها یه دونه کپسول آپولو رو سالم تونستند از ته دریا دربیارن؟[/quote]



والا اون ديگه برميگرده به تصميمات مقتضي زمان . . . شايدم با اين اوصاف دنيا اين كار بهتر باشه.

در مورد تجهيزات هم منظورم خريد ليسانسشون بود.

اين قضيه كپسول آپولو رو سر بسته يك چيزهايي به گوشم خورده. شما توضيحات كاملتري داريد؟(خوشحال ميشم استفاده كنم)

[RezaKiani 1,918]

بلیز جان این ناکثها کمتر از اینها رو هم حاضر نیستند به ما بفروشتند چه برسه مسائلی که اینقدر براشون حیاتیه.

درضمن اون آپولو که دست روسها افتاد کل مطلبش رو می تونید اینجا بخونید. اگه به مطالب فضایی علاقمند هستید این سایت یکی از بهترین هاس:

http://www.astronautix.com/articles/sovpsule.htm
مواظب خودت باش
رضا

[Blaze 90]

دستت درد نكنه.
(از كنار ميرم راهنما هم ميزنم )
از مسايل فضايي چيز زيادي سرم نميشه به همين خاطرم ميخواهم برم سر دريارم



الان خوندن اون داستان رو تمام كردم.
يكي دو نكته بامزه توش بود: يكي اينكه اين . .. . به خرس قطبي پيتزا ميدادن بخوره!
يكيم اينكه كاري كه چند تا ناو پيشرفته (اون زمان) انگليس و آمريكا نتونستند بكنند چهار تا ماهيگير روس كردن!