‏ گفت و گو با آيت الله خامنه اي در دوران دفاع مقدس‏

[jackturbo 19]

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/00019_copy.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_00019_copy.jpg[/img][/url]

بسم الله الرحمن الرحيم. جناب آقاي خامنه اي، به نظر جناب عالي زمينه هاي تجاوز رژيم بعث ‏عراق كه با توسل به آنها، خود را مهياي تهاجم به ميهن اسلامي ايران مي ديد، چه بود و آيا به ‏اهداف خود رسيده است يا نه؟
بسم الله الرحمن الرحيم. درباره ي هدف ها و انگيزه ها و موجبات تجاوز رژيم عراق به كشور ما، تا ‏كنون بحث هاي زيادي شده و شايد بشود گفت كه همه ي حرفهاي گفتني در اين زمينه گفته شده ‏است، اما در مورد سؤال شما بهتر است زمينه ها را از هدف ها جدا كنيم. اما بخشي از هدف هاي ‏تجاوز يك مقدار وابسته به هدف هاي استكبار جهاني است كه رژيم عراق هم هماهنگ و هم آواز با ‏او بود (از قبيل مقابله با انقلاب) جلوگيري از پيدايش تجربه ي موفق نسبت به روي كار آمدن نظام ‏اسلامي، پشيمان كردن ملت هايي كه كم و بيش با شعارهاي اسلامي مبارزه مي كردند و عمدتاً ساقط ‏كردن نظام جمهوري اسلامي، اينها هدف هاي كل استكبار جهاني و همه ي دستگاه هايي بود كه به ‏نحوي عراق را تجهيز و به او كمك كردند‎.‎
البته وقتي مي گوييم هدف سقوط نظام جمهوري اسلامي و از بين رفتن انقلاب بود، طبيعي است كه ‏خود اين هدف به نوبه ي خودش نتايجي را براي استكبار و ايادي اش همراه داشت و منافعشان را در ‏اين منطقه تضمين مي كرد. يعني مسأله نفت را به شكل دلخواه مصرف كنندگان غربي در مي آورد و ‏بسياري از عوايد و نتايج ديگر، و بعضي از هدف ها هم ارتباط با خود رژيم عراق داشت كه آنها ‏مربوط به مسائل كلي استكبار جهاني نمي شد، مثلاً عراق فكر مي كرد با اين تجاوز، يك منطقه ي پر ‏از منابع زيرزميني با استعداد زياد و يكي دو رودخانه پر آب را به دست خواهد آورد. يا فكر مي كرد با ‏جدا كردن جنوب غربي از ايران، ساحل قابل توجهي در خليج فارس به دست خواهد آورد و يا مثلاً با ‏به دست آوردن عنوان قهرماني جنگي براي خودش در رابطه به جنگ ايران و عراق رهبر جهان عرب ‏مي شود و پس از آن در خليج فارس تعيين كننده و سياستگذار مسائل نفتي او خواهد بود كه البته اگر ‏واقعاً صدام خوزستان را به دست مي آورد همين حرف ها مي شد اما اين ادعا بزرگتر از دهانش بود. ‏او مثل همه ي كساني كه به مسائل كودكانه و سطحي نگاه مي كنند، فكر مي كرد اين لقمه را مي تواند ‏ببلعد. بنابراين، هدف ها اين ها بود. اما زمينه هايي هم وجود داشت كه به آنها شروع حمله را ديكته ‏مي كرد، بزرگترين چيزي كه به عنوان زمينه ي اصلي به حساب مي آمد ريزش هاي طبيعي بعد از ‏انقلاب بود، يعني هر انقلابي يك ريزش هايي دارد، بخصوص اگر انقلاب عميق تر باشد ريزش هايش ‏هم بيشتر است اما اگر انقلاب اسماً انقلاب باشد و در باطن مثلاً يك رفرم سطحي باشد ريزش هاي ‏خيلي كمتر است و لذا انقلاب كه در كشور ما يك چيز عمومي و جدي بود طبعاً ريزشهاي زيادي هم ‏خواهد داشت‎.‎
‎ ‎
آنها به خودشان فكر مي كردند، ما نظام اداري مرتب و منابع مالي منظم وارتش سازمان يافته و مجهزي ‏نداريم، خيال مي كردند سلاح هاي نگهداري شده نداريم و آنچه در دوران شاه بوده يا نگهداري نشده ‏و يا كساني كه بتوانند آنها را به كار گيرند وجود ندارد و مسؤولان نيز يك عده آدم هاي بي تجربه و ‏سرگرم كارهاي خودشان هستند. شايد يكي از زمينه هاي مشوق عراق براي حمله به ايران، مسائلي بود ‏كه در آن ايام به وضوح ديده مي شود. و حساسيت ها را نسبت به انقلاب ما بيشتر مي كرد‎. ‎
همان طور كه مي دانيد، انقلاب ما بعد از پيروزي دچار يك خطر بزرگي شد كه بحمدالله به سلامت از ‏خطر تسلط ليبرال ها جست و اين خطر، يعني روي كارآمدن اين گونه افراد و مسلط شدن آنها بر ‏انقلاب و كشور موجب شد تا يك روزنه ي اميدي در دل استكبار جهاني به وجود بيايد، گرچه شاه ‏رفته بود و منافع آمريكا از دست رفته بود لكن ممكن بود در يك حدي آن آب رفته را در ايران به ‏جوي بازگرداند، اگر چه حكومت نهضت آزادي و دولت موقت ديري نپاييد و بعد زمام امور به شوراي ‏انقلاب سپرده شد و اين بايد روند گرايش انقلاب به دامان قدرت هاي استكباري را قاعدتاً كند مي ‏كرد، اما انتخاب بني صدر و بخصوص ميدانداري و تکتازی هایی كه او در آغاز از خود نشان داد موجب شد ‏تا بازهم آن روزنه ي اميد در دل استكبارگران و مطرود شدگان از صحنه ي زندگي در ايران (يعني ‏سياست هاي استكباري) دوباره به وجود بيايد و بعد از آن كه بحث تشكيل دولت آغاز شد، تمام سعي ‏شان اين بود كه بتوانند دولتي از طراز دولت موقت، منتها با عناصر جديدي تشكيل بدهند. تا هنگامي ‏كه شهيد رجايي در لابلاي همه ي آن كارشكني ها و مخالفت ها و عليرغم تحقيرها و بدگويي ها و ‏مقاومت هاي شديد بني صدر و مقاومت هاي شديد بني صدر در مقابل مجلس جناح انقلابيون، ‏بالاخره توانست نخست وزير بشود، اين اميد ضعيف شد و تقريباً به پايان رسيد و احساس شد كه خط ‏انقلاب و خط حزب الله بر خطوط ارتباط و خطوط متمايل به گرايش هاي غربي غلبه پيدا كرد. اين ‏هم مي توانست يكي از زمينه هاي حمله به ايران باشد‎.‎
‎ ‎لذا به فرض قاطع مي شود گفت كه اگر رجايي روي كار نيامده بود، يا يك دولت يا حكومتي روي ‏كار مي آمد كه باب طبع آمريكا بود، قدرت هاي جهاني اجازه نمي دادند عراق به ايران حمله كند و ‏براي مثال اگر فرض كنيد به جاي رجايي، آن عناصري كه آن روز بني صدر معرفي مي كرد (و نمي ‏خواهم از آنها اسم بياورم) نخست وزير شده بودند و ما كه در شوراي انقلاب بوديم قبول مي كرديم، ‏يقيناًً اين حمله واقع نمي شد، لكن انقلاب در سراشيب سقوط حتمي قرار مي گرفت و لذا اين هم ‏يكي از زمينه هاي حمله بود.‏
لطفاً اگر ممكن است برداشت خودتان را از وضعيت زماني، سياسي، اجتماعي و توان نظام ‏جمهوري اسلامي در آغاز حمله صدام به ايران و اكنون را بيان فرماييد؟
‎ ‎بايد بگويم كه وضع امروز ما از لحاظ جنبه هايي كه گفتيد با وضع آن روزمان هم از نظر اقتصادي، ‏هم از نظر نظامي، هم از نظر حضور سياسي در جهان و هم از نظر پختگي بينش مردم در زمينه هاي ‏مسائل اجتماعي و سياسي اصلاً قابل مقايسه نيست و كافي است كه شما وضع روزهاي آغاز حمله ي ‏عراق را در نظر بياوريد وببينيد كه مثلاً ما از لحاظ نظامي، آن روز لشكر زرهي مجهز پرپيمانمان در ‏خوزستان نتوانست حتي نصف روز در مقابل نيروهاي عراقي كه به طرف اهواز مي آمد مقاومت كند ‏وعراقي ها از چند نقطه مرز را شكافتند و مستقيم آمدند تا حدود شصت هفتاد كيلومتري اهواز و لشكر ‏‏92 زرهي اهواز كه هم تانك داشت وهم نفربر و آدم، اما در حقيقت لشكر نبود واين بدان معنا است كه ‏هيچ كدام اين داشتن ها داشتن واقعي نبود، يعني نه تانكش تانك واقعي بود براي خاطر اينكه تانك ‏وقتي خوب نگهداري نشود مثل بقيه ي اشياي ديگر قابل استفاده نيست، نه نفر برش و نه انسان هايش، ‏مثل افسر و درجه دار و فرمانده و لذا مي شود گفت، هيچ چيز نداشت. به طوري كه اگر ما مي ‏توانستيم دو تيپ در مواضع لازم تجهيز و نگهداري كنيم، قطعاً عراقي ها نمي توانستند مرز را بشكافند ‏يا اگر مي شكافتند، نمي توانستند اين قدر جلو بيايند. ما در خرمشهر اگر دو گردان زرهي داشتيم، ‏خرمشهر شكست نمي خورد. من در نامه اي كه همان روزهاي در شرف سقوط خرمشهر براي بني ‏صدر نوشتم، در آن نامه تصريح كردم كه اگر شما در گردان زرهي يا يك گردان پياده مكانيزه بدهيد از ‏سقوط خرمشهر جلوگيري مي كند، اما شما در اين كار سستي و سهل انگاري مي كنيد‎.‎
‎ ‎
ما در شمال غربي لشكر داشتيم، قدري پايين تر در كردستان لشكر داشتيم، بازهم يك مقدار پايين تر ‏در باختران لشكر داشتيم، در اهواز هم لشكر داشتيم، يعني قوي ترين و بهترين لشكرهاي ما اعم از ‏پياده و زرهي در اين جاها متمركز بود كه اگر اين لشكرهاي به آن خوبي، آن روز آماده بودند، عراق با ‏‏12 لشكرش نمي توانست بر اينها فايق آيد، زيرا نيروي مهاجم بايد سه برابر نيروي مدافع باشد و تازه ‏در اين صورت اينها برابر مي شوند و دو نيروي برابر معلوم نيست كه يك طرف بتواند بر طرف ديگر ‏غلبه كند. يعني اگر چهار لشكر ما آن روز فعال بود، قاعدتاً 12 لشكر عراق قادر به پيروزي نبود، چرا؟ ‏كه ما در خاك خودمان و از خانه خودمان دفاع مي كرديم، پس بايد بپذيريد كه ما آن روز 4 لشكر ‏فعال نداشتيم و اين به خاطر ضعف تدبير بني صدر بود كه سر كار آمدن و فرماندهي را گرفت و ‏عليرغم آن همه تذكر و هشداري كه در مورد بازسازي واحدهاي نظامي به او داده مي شد، در يك ‏خواب خرگوشي عجيبي فرو رفته بود و به اين مطلب اهميت نمي داد و حالا شما نگاه كنيد: الان هم ‏واحدهاي ما از لحاظ عدد از واحدهاي روز اول جنگ بيشتر است و هم واحدهايمان واحدهاي فعال و ‏مجهز و حاضر يراق و پا به ركاب هستند، يعني واحدهاي نظامي ما در ارتش، مطلقاً آن حالت خواب ‏رفتگي و لختي و سستي را ندارند، باورشان نمي آمد. كما اينكه همان روزهاي اوايل جنگ كه من يك ‏هفته در جلسات فرماندهي در ستاد مشترك بودم وما درهمان اطاق بالا دائماً در حال اضطراب مي ‏جنگيديم، چند فروند هواپيماهايمان افتاد و چند فروند هواپيماي دشمن را ما انداختيم، عراقي ها تا ‏كجا آمدند و لحظه به لحظه در جريان بوديم. در صورتي كه پايين مركز فرماندهي بعضي ها غش غش ‏مي خنديدند و اصلاً نه انگار كه اين جا حادثه اي اتفاق افتاده است و در ستاد كساني بودند كه اصلاً ‏جنگ را حس نمي كردند، يا در ستاد لشكر 92 اهواز يك افسري بود (كه بعداً دستگير شد) در همان ‏اوقات سرگرم يك كارهاي زشتي بود كه درحال عادي هم آن كارها را انسان از يك نظامي نمي پذيرد ‏واين چنين بود كه اگر آن روز بالگد مي زدي بيدار نمي شدند‎.‎
اما امروز واحدهاي ارتش ما آنچنان سبك و هوشيار و آماده ي به كارهستند كه در طول مرزها هرجا ‏بخواهيم واحدهاي ارتش را به كار ببريم مي توانيم و لذا واحدهاي ارتش و يگان هاي نظامي ما، هم از ‏لحاظ كميت افزايش پيدا كردند و هم از لحاظ كيفيت بهتر شدند، و هم از لحاظ نگهداري و علاوه بر ‏اين ها ما در كنار ارتش يك واحد نظامي انقلابي قوي مجرب آماده به رزم مثل سپاه پاسداران را امروز ‏داريم كه آن روز نداشتيم. شما امروز نگاه كنيد ببيند تعداد لشكرهاي سپاه ما (اگرچه نبايد اين اسرار را ‏گفت و نمي گوييم) طوري است كه وقتي در يك منطقه گسترش پيدا مي كنند ازلحاظ عدد يگان ها و ‏قرارگاه ها و نظاميان سپاه پاسداران چشم خيره مي شود و اين چيزي است كه ما آن روز اصلاً نداشتيم‎. ‎
در اوايل جنگ، حدود چهار پنج ماه از جنگ گذشته بود كه براي اولين بار فكر ايجاد يگان هاي رزمي ‏در سپاه پيدا شد. من ديروز كاغذهاي منزلمان را كه نگاه مي كردم يك ورقه اي را ديدم كه صورتجلسه ‏ي يك مجلسي در اهواز را يادداشت كرده بودم. آن وقت داود كريمي فرمانده منطقه خوزستان بود و ‏برادرش هم فرمانده اهواز بود، مرا دعوت كردند يك جلسه اي تشكيل داديم و راجع به سپاه قدري ‏بحث كرديم كه در آن جلسه من چند پيشنهاد كردم كه يكي از پيشنهادها تشكيل يگان هاي رزمي و ‏تيپ و گردان بود. البته گردان در شكل يك چيز ناقصي بود اما تيپ و سپاه نداشت و آن پيشنهادهاي ‏خودم را در آن روز بعد از سه چهار سال پيدا كردم و چون چيز جالبي است باز هم در خانه نگهداشتم. ‏يعني آن روز سپاه اصلاً يك واحد منظمي كه بشود در جنگ به او اتكاء كرد و به او يك مأموريتي داد ‏نبود، بلكه يك عده جوان هاي علاقه مندي بودند در يك گوشه اي از منطقه جنگ كه ده بيست نفري ‏مي جنگيدند. البته بسيج هم فراوان مي آمد اما سازماندهي شان به اين آساني ممكن نبود. لكن امروز ‏سپاه يك نيروي عظيم مجهز و مسلطي است كه هم نيروي زرهي و هم مكانيزه، هم آتش توپخانه و هم ‏ضدهوايي دارد و بالاخره پيشرفت هاي جالبي در زمينه هاي مختلف از لحاظ تكنيك هاي پيچيده و ‏جالب در جنگ از قبيل كارهاي الكترونيكي و غيره دارد كه اگر اينها را بخواهيم بگوييم يكروزه نمي ‏شود گفت. وعلاوه بر همه ي اينها، امروز ما يك تجربياتي داريم كه يقيناً شايسته تدريس در كلاس ‏هاي نظامي است واين مورد اتفاق و تصديق همه هست و بارها برادران ما در ارتش و در كلاسهاي ‏آموزش نظامي گفته اند: بعضي از چيزها مثل تجربيات و پيشرفت ها و دستاوردهاي جديد را بايد در ‏كلاس ها آموزش داد و تدريس كرد‎.‎
‎ ‎
اين يك اجمالي از وضع نظامي ماست و شما از لحاظ وضع اقتصادي، سياسي و بقيه جهات هم اگر ‏ملاحظه كنيد همين طور است، مثلاً در زمينه ي مسائل سياسي، بايد بگويم: ما آن روز در دنيا حضور ‏نداشتيم و به تعبير ديگر آن روزي كه جنگ شروع شد اصلاً ما چيزي به نام وزارت خارجه با معنا و ‏مضمون واقعي اين كلمه نداشتيم، يعني وزارت خارجه يك تشكيلاتي بيكاره و بدون استفاده بود. اولاً ‏از اول انقلاب يك آدم هايي در آنجا مسلط بودند كه هم تعهد و علاقه ي به انقلاب نداشتند وهم اصلاً ‏كاربلد نبودند. ثانياً يك عده اي كه با انقلاب مخالف بودند داخل وزارت خارجه همچنان لانه داشتند و ‏كارشكني مي كردند. بسياري از سفارتخانه هاي ما در دنيا سفير نداشت و اصلاً آن جاهايي هم كه ‏مأمورين درجه يك داشتيم هيچ گونه فعاليتي متناسب با انقلاب وجود نداشت. مدت ها براي انتصاب ‏وزير خارجه بين مرحوم شهيد رجايي و بني صدر توافق نظر به وجود نمي آمد، ما اصرار داشتيم روي ‏مهندس موسوي، لكن بني صدر بشدت مقاومت مي كرد واجازه نمي داد تا اين كه حادثه ي 7 تير پيش ‏آمد و بني صدر عزل شد، آن وقت مرحوم رجايي توانست وزير خارجه مورد نظر خودش را كه آقاي ‏مهندس موسوي بود منصوب كند. من كه در بيمارستان بودم شنيدم مهندس موسوي وزير خارجه شد، ‏خيلي خوشحال شدم. يعني تا آن تاريخ ما وزارت خارجه نداشتيم اما امروز وزارت خارجه ي ما، جزو ‏فعال ترين دستگاه ها است. يه نحوي كه ما در همه ي محافل جهاني موضع گيري داريم و حضور ‏داريم و مسائلي را مطرح مي كنيم كه آن مسائل براي مردم جهان و نمايندگان كشورها قابل توجه و ‏اهميت است و اين نيست مگر فعاليت و پيشرفت هاي سياسي ما در زمينه هاي گوناگون و در مسائل ‏داخلي هم كه اگر بخواهيم چيزي گفته باشيم، بايد همان حرف اول را بگويم كه ما امروز قابل مقايسه ‏با آن روز نيستيم.

و اینک امروز

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/060_copy.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_060_copy.jpg[/img][/url]


[url=http://www.dsrc.ir/Contents/view.aspx?id=527]پژوهشگاه علوم و معارف دفاع مقدس[/url]

[call-of-duty 245]

ممنون جک جان.
دفاع مقدس زرین ترین برگ از انقلاب ما بود.

[jackturbo 19]

خواهش می کنم وظیفه است.