تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین (U.A.V/ Unmanned aerial vehicle)

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Aisheng ASN-209 (Silver Eagle)

هواپیمای بدون سرنشین با ارتفاع و پایداری متوسط (MAME) (2012)

 

 

صنایع نظامی چین همچنان در حال پیشرفت است و مجموعه پهپاد های فعال و در حال توسعه آن در حال افزایش است. هواپیمای بدون سرنشین تاکتیکی با ارتفاع و پایداری متوسط Aisheng ASN-209 در خدمت ارتش آزادی بخش چین و ارتش مصر نمایانگر این موضوع است. این مدل در نقش جمع‌آوری اطلاعات ایفای نقش می کند و از یک طراحی و چیدمان عمدتا متعارف استفاده می کند. توسعه این مدل در سال 2011 تحت برند گروه تکنولوژی ASN و همکاری مشترک با دولت مصر آغاز شد.

ارتش چین ASN-209 را تحت نام Silver Eagle (عقاب نقره ای) به خدمت گرفته است.

بدنه اصلی ASN-209، سامانه اویونیک، محموله ماموریتی، مولد و ذخیره سوخت را در خود جای داده است. موتور در قسمت عقبی قرار دارد و 1 ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند. ضمائم بال اصلی به صورت صفحات مستقیمی هستند که در بالای محفظه موتور نصب شده اند؛ از عقب هر بال یک دنباله نازک امتداد پیدا می کند و یک باله دمی عمودی به آن متصل می شود. یک صفحه افقی بین 2 باله قرار دارد که نقش پایدارساز را ایفا می کند. این هواپیما از پشت یک کامیون ترابری 6x6 اصلاح شده و توسط منجنیق پرتاب می شود. دستیار راکتی در به پرواز درآوردن این پهپاد نقش دارند.  گفته می شود برای بازیابی این پهپاد از یک چیدمان تور مانند استفاده می شود.

 

  

 

از این پهپاد در ماموریت های تا سطح ارتفاع متوسط مثل تعیین هدف، جاسوسی الکترونیکی، رهگیری هدف، جنگ الکترونیک، یا در نقش رله ارتباطی برای همراهی نیروهای زمینی و هوایی استفاده می شود. تا جایی که مشخص است، ASN-209 یک پهپاد شکارچی قاتل نیست. حداکثر وزن برخاست آن 317 کیلوگرم است و حداکثر سرعت آن به 185 کیلومتر بر ساعت می رسد، سرعت کروز آن 145 کیلومتر بر ساعت و بردش 1609 متر است. پنجره پروازی 10 ساعته و ارتفاع عملیاتی 4450 متری از دیگر ویژگی های ASN-209 است.

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2012

- تعداد فروند ساخته شده: 50

- کشورهای مصرف کننده: چین، مصر

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 4.3 متر

- طول بال ها: 7.5 متر

- ارتفاع: 1.5 متر

- وزن: 150 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 320 کیلوگرم (170 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های 2 پره را می چرخاند. آرایش pusher

- حداکثر سرعت: 180 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 5000 متر

- برد: 200 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی فعلی شامل جمع‌آوری اطلاعات، رهگیری هدف، تعیین هدف، رله ارتباطی

- نسخه ها: ASN-209 (سری پایه)، Silver Eagle (نام استفاده شده در ارتش چین)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Aisheng BZK-600

هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2009)

 

 

BZK-006 عضوی از خانواده پهپاد های چینی Aisheng است که به نظر از سری ASN-205/207 (WZ-6) تکامل یافته است. این پهپاد در سال 2009 به خدمت گرفته شد و در تمرینات منظم (مثل تمرینات نیروی زمینی چین) دیده شده است. BZK-600 بخشی از تلاش گسترده چین برای به خدمت گرفتن انواع پهپاد ها در نقش های مختلف میدان نبرد است.  بسیاری از این طرح ها از شرکت های چینی نشات می گیرند.

طراحی این پهپاد با بدنه عریض و تیوبی شکلش که جایگاه سامانه های اویونیک، تجهیزات دوربین، حسگر ها و موتور است، مشخص است. موتور در عقب هواپیما قرار دارد و یک ملخ چند پره را با آرایش pusher می چرخاند. این موضوع باعث می شود تا بخش دماغه برای تجهیزات اپتیکی خالی باشد. روی سازه پشتیبان در بالای قسمت جلویی بدنه، یک گنبد قرار دارد. بال های اصلی روی شانه و در امتداد پهلوی بدنه نصب شده اند و از انتهای هرکدام از آن ها یک میله نازک به سمت عقب منشعب می شود. هرکدام از این میله ها یک سکان عمودی دارند که این سکان ها توسط یک صفحه افقی (بالابرنده) به هم متصل می شوند. BZK-006 هیچ سامانه چرخی ندارد؛ بلکه توسط یک منجنیق همراه با بوستر (معمولا از قسمت مسطح عقب یک کامیون نظامی چینی) به پرواز در می آید. سپس برروی 2 پایه متصل به شکم بدنه فرود می آید.

 

 

BZK-006 از نظر ابعاد، با 4.3 متر طول و 1.5 متر عرض، بزرگتر از WZ-6 progenitor است. این پهپاد به طور خاص برای ایفای نقش پلتفرم هجومی در میدان نبرد و درگیری با اهداف زمینی طراحی شده و به همین منظور زیر هر بال 2 نقطه سخت تعبیه شده است. از این نقاط برای مقابله با اهداف زمینی دوربرد توسط موشک های هوا به سطح استفاده می شود.

 BZK-006 مداومت پروازی 12 ساعته دارد که قابلیت گشت زنی خوبی به آن می دهد.

به طور دقیق مشخص نیست که چند فروند از پهپاد BZK-006 در حال خدمت هستند. یکی از گونه های شناخته شده آن، BZK-600A است اما تفاوت بین این 2 مدل نامشخص است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2009

- تعداد فروند ساخته شده: 75

- کشورهای مصرف کننده: چین

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 4.3 متر

- طول بال ها: 7.5 متر

- ارتفاع: 1.5 متر

- قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های چند پره را در انتهای بدنه می چرخاند. آرایش pusher

- تسلیحات: 4 موشک هوا به زمین (2 موشک در زیر هر بال)

- نسخه ها: BZK-006 (سری پایه)، BZK-600A (نسخه نامشخص)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Antonov Horlytsya

هواپیمای بدون سرنشین رزمی تاکتیکی (UCAV) (2019)

 

 

Horlytsya (خورلیستا) یک UCAV (هواپیمای بدون سرنشین رزمی تاکتیکی) اکراینی برای همه شرایط آب و هوایی در حال توسعه است که قرار است در نقش حمله مستقیم، شناسایی و رهگیری توپخانه به خدمت ارتش اوکراین در آید. آزمایش های Horlytsya با تائید پیشرفت پروژه توسط آنتونوف در نوامبر 2017 شروع شد. آنتونوف یکی از بازیگران قدیمی صنعت هوایی است و یکی از مهمترین سازندگان هواپیما برای اتحاد جماهیر شوروی در دوره جنگ سرد (1941 تا 1941) بود.

 

 

 

این هواپیما دارای طراحی بدنه استوانه ای شکل است و بال های اصلی مستقیم در بالا نصب شده اند. میله های 2 تایی در انتها توسط 2 باله خمیده به بالای عمودی به هم متصل می شوند. موتور به همراه منبع سوخت و سامانه های اویونیک در قسمت عقب بدنه قرار دارد. این پهپاد از چرخ های سه‌گانه ثابت برای حرکت روی زمین استفاده می کند. حسگر ها شامل حسگر های الکترواپتیکال/مادون قرمز به همراه ردیابی و هدف گیری خودکار است. تسلیحات توسط نقاط سخت زیر بال ها (یکی زیر هر بال) حمل می شود.

به گفته آنتونوف، مداومت پروازی Horlytsya حدود 7 ساعت است و تا ارتفاع 5000 متری و برد 1000 کیلومتری پرواز می کند. توسعه این پهپاد برای ارتش اوکراین که در مرز های شرقی اش با روسیه درگیر است، بسیار اهمیت دارد. Horlytsya به عنوان چشمی در آسمان، نیاز به تامین کنندگان خارجی را کم می کند.

 

    

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2019

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: Antonov (اکراین)

- کشورهای مصرف کننده: اوکراین (احتمالی)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 8 متر

- طول بال ها: 14 متر

- ارتفاع: 2 متر

- وزن: 500 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1000 کیلوگرم (500 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های چند پره را در انتهای بدنه می چرخاند. آرایش pusher

- حداکثر سرعت: 215 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 5000 متر

- برد: 1000 کیلومتر

- تسلیحات: 2 موشک هدایت دقیق

- نسخه ها: Horlytsya (سری پایه)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

ARCA AirStrato

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2021)

 

 

AirStrato پاسخ رومانی به نیاز صنایع پهپادی برای یک پهپاد تجاری، کم هزینه، ارتفاع متوسط و بالا و با مداومت پروازی بالا است. قدرت این پهپاد از طریق الکتریسیته و صفحات خورشیدی است که به بدنه آیرودینامیکی صاف متصل است. تست های پروازی در سال 2014 در مرکز آزمایش‌های دانشگاه ایالت نیومکزیکو آغاز شد و طبق برنامه ریزی تولید آزمایشی آن در 2015 در ایالات متحده آغاز شد.

AirStrato شامل 2 نسخه می شود که ارتفاع های میانه و بالا را پوشش می دهند. نسخه سطح متوسط، که با نام Pioneer شناخته می شود، ارتفاع پروازی حدود 8000 متری، با محموله 45 کیلوگرمی و بال های 12 متری دارد. مداومت پروازی آن 20 ساعت خواهد بود. Explorer، نسخه سطح بالا، به ارتفاع 18200 متری خواهد رسید و با حداکثر وزن برخاست سنگین تر، ماموریت های گسترده تری خواهد داشت. طول بال های این نسخه، 16 متر است.

 

 

رویکرد پایه طراحی این پهپاد شامل بال های اصلی مستقیم است که در قسمت میانه هواپیما نصب شده اند. قسمت دماغه، برجسته است و سامانه های اویونیک را در خود جای داده است. پیشران آن توسط 6 موتور الکتریکی کوچک (موتورهای الکتریکی Robbe 8085/10 که هرکدام 44 پوند رانش تولید می کنند) که در انتهای عقبی بال های اصلی قرار دارند، تامین می شود. مجموعه ای از سلول های خورشیدی روی بال های اصلی قرار دارند و باتری های موجود در آن را تغذیه می کنند. باله دمی از یک آرایش دوقلوی رو به بیرون با انتها های بزرگ شکسته رو به پایین تشکیل شده است. ارتباطات با کمک ماهواره یا GSM صورت می گیرند.

AirStrato، به عنوان جایگزینی مقرون به صرفه سامانه های پیچیده موجود در بازار (یا در حال توسعه)، از پرتاب با منجنیق پنوماتیک (از طریق پایه های شتاب دهنده منجنیقی مخصوص) و بازیابی با چتر نجات پشتیبانی می کند. این پهپاد همچنین از چرخ های سه‌گانه برای فرود های معمولی استفاده خواهد کرد.

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2021

- تعداد فروند ساخته شده: 6

- سازنده: ARCA Space Corporation (رومانی، ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ندارد

- نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 7 متر

- طول بال ها: 16 متر

- وزن: 185 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 250 کیلوگرم (65 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 6 موتور الکتریکی Robbe 8085/10 که هرکدام 44 پوند رانش تولید می کنند

- حداکثر سرعت: 170 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 18290 متر

- برد: 840 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 180 متر بر دقیقه

- تسلیحات: ندارد. طراحی این پهپاد برای مصارف تجاری است

- نسخه ها: AirStrato (سری پایه)، Explorer (16 متر طول بال ها، مداومت 20 ساعته با محموله 45 کیلوگرمی، 18288 متر ارتفاع پروازی)، Pioneer (12 متر طول با ها، مداومت 12 ساعته با محموله 45 کیلوگرمی، 7925 متر ارتفاع پروازی)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Arcturus T-20

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2009)

 

 

Arcturus T-20 ابتدا با سرمایه گذاری خصوصی شرکت Arcturus-UAV LLC در کالیفرنیا توسعه داده شد و پیشبرد بیشتر آن با آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی ایالات متحده بود. همان طور که از نام آن پیداست، Arcturus-UAV LLC شرکتی در زمینه تولید پهپادی های نظامی و تجاری بود. این شرکت 3 مدل T-15، T-16 و بزرگ‌ترین آن ها، T-20 را تولید کرد. T-20 پهپاد برد متوسط شناسایی قابل استفاده مجدد است که محموله ای از حسگر ها، دوربین ها و دیگر تجهیزات مراقب، ردیابی و نظارت را با خود حمل می کند. اولین پرواز T-20 در سال 2008 انجام شد و ارتش ایالات متحده ارزیابی های خود از این پهپاد را در سال 2009 شروع کرد. تا تاکنون بیش از 200 فروند از آن ساخته شده است.

 

 

طراحی T-20 به شیوه هواپیما های معمولی است و بیشتر بدنه آن از کامپوزیت ساخته شده است. کناره های پهن بدنه با موتور نصب شده در دماغه و بخش دم T شکل از ویژگی های شاخص طراحی این پهپاد است. سامانه های اویونیک در انتهای بدنه قرار گرفته اند و سوخت در داخل بال ها ذخیره می شود. بخش دم از یک سکان یک تکه ی عمودی بزرگ، با یک صفحه ی افقی در بالای آن تشکیل می شود. بال های اصلی در شانه ی بدنه نصب شده اند که قابلیت بالا برندگی زیاد (به خصوص هنگام برخاست) و ارتفاع بالایی (با 4 نقطه سخت زیر بال ها برای رهاسازی پاد های پرتابی با چتر) را به این پهپاد می دهد. طراحی بال ها مستقیم است و انتهای آن ها به شکل بریده شده است. محفظه داخلی توان حمل تجهیزاتی تا 30 کیلوگرم را دارد. سامانه پالت ماژولار به نیرو های روی زمین اجازه می دهد تا در عرض چند دقیقه محموله را جایگزین کنند و در کمترین زمان ممکن T-20 را دوباره به پرواز درآورند. مجموعه دوربین های نصب شده روی پهپاد امکان ارسال تصاویر به لحظه به ایستگاه زمینی مناسب را فراهم می کند و زاویه دیدی 360 درجه و بدون مزاحمت دارد. از دیگر ویژگی های T-20 می توان به سامانه های الکترواپتیکی، مادون قرمز، هدف یابی لیزری، و خلبان خودکار مبتنی بر GPS که می تواند در مسیر های از پیش تعیین شده پرواز کند، اشاره کرد.

 

 

طول بال های آن 5.2 مترو طول آن 2.8 متر است؛ توسط یک موتور 4 زمانه بنزینی 10 اسب بخاری با پاشش سوخت نصب شده در دماغه نیرودهی می شود که ملخ 2 پره را می چرخاند. حداکثر سرعت آن 167 کیلومتر در ساعت و سرعت پروازی آن 101 کیلومتر بر ساعت است. مداومت پروازی T-20 حدود 16 ساعت (با محموله 16 کیلوگرمی، تا برد 800 کیلومتری و ارتفاع 4570 متری) است. وزن خالی آن 36 کیلوگرم و حداکثر وزن برخاستش 75 کیلوگرم گزارش شده است.

 

 

از آنجایی که T-20 چرخ ندارد، از طریق منجنیق پنوماتیک متحرک به پرواز در می آید. این سامانه پرتاب شرکت Arcturus با نام "سامانه پرتاب قابل حمل" (PLS) شناخته می شود و می تواند پهپاد ها را از زمین یا شناور های دریایی پرتاب کند (تقریبا هرجایی با یک سطح صاف می تواند برای فرود آن استفاده شود). T-20 می تواند توسط یکی از 2 روش آرایش توری آماده یا روی شکم فرود آید. این ویژگی این امکان را به T-20 می دهد تا تقریبا در هر جایی که فضای کافی باشد پرتاب و بازیابی شود و برخلاف برادر های گران‌قیمت تر خود، نیازی به باند فرود آماده ندارد.

در سال 2021 شرکت Arcturus به قیمت 405 میلیون دلار به شرکت AeroVironment فروخته شد و نام این پهپاد به AeroVironment T-20 تغییر یافت.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2009

- تعداد فروند ساخته شده: 200

- سازنده: Arcturus، آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 2.9 متر

- طول بال ها: 5.3 متر

- ارتفاع: 1 متر

- وزن: 50 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 85 کیلوگرم (35 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 1 موتور 4 زمانه Aviation Gasoline AvGas 110LL ده اسب بخاری که یک ملخ 2 پره را در دماغه می گرداند

حداکثر سرعت: 140 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 7620 متر

- برد: 800 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله ماژولار تا 30 کیلوگرم. 4 نقطه سخت زیر بال ها برای پاد های پرتابی ماموریتی

- نسخه ها: T-20 (سری پایه)، T-20 Block I (مجهز به کاربراتور)، T-20 Block II (مجهز به سامانه پاشش سوخت)، T-20A (مجهز به پاد های زیر بال)، T-20R (نسخه تحقیقاتی)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Area-I (NASA) PTERA

هواپیمای بدون سرنشین زیر مقیاس آزمایش تغییر بال (2015)

 

 

PTERA توسط متخصصان ناسا به عنوان بستر تحقیقات بدون سرنشین برای شبیه سازی شکل و کاربرد هواپیمای مسافربری بوئینگ 737 استفاده می شود. از این پهپاد برای اعتبارسنجی "بال تطبیقی Spanwise" یا SAW ناسا  استفاده می شود. SAW به بال اصلی اجازه می دهد تا بخش بیرونی اش (38 سانتی‌متر خارجی) حدود 75 درجه حرکت کند. هدف این کار بهبود کنترل و پایداری و کاهش نیروی پسای تولیدی در اثر اجزای دیگر هواپیما (صفحات دمی) است. این طراحی زیر مقیاس امکان آزمایش واقع گرایانه تر را فراهم می کند و چیزی بین پرواز های سرنشین دار خطرناک و جمع‌آوری داده تونل باد گران‌قیمت است. این هواپیما توسط Area-I ساخته شده است.

 

     

 

پرواز های آزمایشی PTERA از سال 2013 آغاز شد و در سال 2014 به مرکز تحقیقات پروازی در پایگاه نیروی هوایی Edwards در کالیفرنیا تحویل داده شد. اولین پرواز رسمی آن در بیست و دوم اکتبر 2015 انجام و تمام اهداف اولیه ماموریت، از جمله رسیدن به حداکثر سرعت 268 کیلومتر بر ساعت، محقق شد.

 

    

 

در ظاهر، این پهپاد با بدنه تیوبی شکل، مخروط دماغه کوتاه و واحد دم تکی بسیار شبیه هواپیمای مسافربری بوئینگ است. چرخ های فرود سه‌گانه ثابت قابلیت حرکت روی زمین را فراهم می کنند. بال های اصلی، بدون تمایل به عقب، در قسمت میانی بدنه قرار گرفته اند. بال های افقی دم در سطح پایین و در 2 طرف باله عمودی قرار دارند. انواع حسگر ها و سامانه های جمع‌آوری اطلاعات روی هواپیما نصب شده اند که با برجستگی های روی بدنه مشخص است. بدنه ماژولار طراحی شده تا تغییرات در بارگیری به راحتی انجام شود.

 

    

 

توان این پهپاد توسط 2 موتور JetCat P200 با تراست 67.7 نیوتن متر که در زیر بال ها نصب شده اند، تامین می شود (همانند هواپیمای مسافربری بوئینگ 737).

در سپتامبر سال 2018، پهپاد PTERA سقوط کرد و در هنگام چرخش پس از فرود نابود شد. این سقوط در آسمان صاف مرکز تحقیقات پروازی Armstrong اتفاق افتاد. تحقیقات در مورد علت سقوط ادامه دارد.

 

  

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2015

- تعداد فروند ساخته شده: 2

- سازنده: Area-I، NASA (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش:  X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 4.47 متر

- قوای محرکه: 2 موتور JetCat P200 با رانش 50 پوندی

حداکثر سرعت: 270 کیلومتر بر ساعت

- تسلیحات: ندارد.

- نسخه ها: PTERA (سری پایه)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

ARP Golden Eagle

پهپاد جاسوسی، شناسایی، نظارت (2015)

 

 

بلاروس با محصولات جدید خود، از جمله Condor و Golden Eagle، وارد حوزه هواپیماهای بدون سرنشین شده است. Golden Eagle در MAKS 2015 رونمایی شد و طبق گزارش ها، وزارت دفاع بلاروس به دنبال تهیه مجموعه ای از این پهپاد های تاکتیکی برای اهداف امنیتی (جاسوسی، نظارت، شناسایی) است. کارخانه تعمیر هواپیما 558 (بخش هواپیمایی بدون سرنشین)، سازنده این پهپاد، به دنبال صادرات آن است. در حال حاضر از 10 سامانه (30 هواپیما) سفارش داده شده، حداقل 2 سامانه تحویل داده شده است. طراحی اصلی آن، بدنه ای تیوبی شکل است که موتور، سامانه اویونیک و حسگر ها را در خود جای داده. دماغه گرد و دم مخروطی از دیگر ویزگی های ظاهری آن است. یک ملخ 2 پره در پشت پهپاد دیده می شود. بال های اصلی، با بالچه های انتهایی، در قسمت شانه بدنه نصب شده اند و رو به عقب هستند. Golden Eagle از منجنیق پرتاب می شود. پهپاد Condor حدود 100 کیلومتر برد و ظرفیت محموله 120 کیلومتری دارد. محموله قابل تغییر است و به مشتری اجازه می دهد تا متناسب با ماموریت مورد نیاز (تمرین، استقرار فعال در منطقه مورد مناقشه) ، آن را تغییر دهد.

بلاروس چندین مدل پهپاد دیگر هم دارد که از جمله آن ها می توان به Grif-1، INDELA-I.N.SKY و Berkut اشاره کرد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2015

- تعداد فروند ساخته شده: 30

- سازنده: کارخانه تعمیر هواپیمای 558 (بخش هوایی بدون سرنشین) (بلاروس)

- کشورهای مصرف کننده: بلاروس

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل اپتیک ها و حسگر ها

- نسخه ها: Golden Eagle، Golden Eagle-2

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

AVIC Cloud Shadow

هواپیمای بدون سرنشین رزمی با ارتفاع و مداومت پروازی بالا (HALE) (2019)

 

 

بازار هواپیما های بدون سرنشین در حال رشد است و این برای صنایع هوایی بزرگ به معنی پتانسیلی بکر برای بازار سودآور صادرات است. در نتیجه، شرکت صنایع هوایی چین (AVIC) پهپاد Cloud Shadow را در یازدهمین نمایشگاه هوایی Zhuhai در نوامبر سال 2016 رونمایی کرد. این هواپیما توسط شرکت صنایع هوایی Chengdu تحت مالکیت AVIC ساخته شده است.

این محصول، مشابه پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس، ظاهری صیقلی و پنهان کار دارد. دماغه پیازی شکل کارآمد آن به سمت عقب باریک‌تر می شود و روی خط پشتی آن یک ورودی هوا قرار دارد. این ورودی هوا بین 2 باله عمودی متمایل به خارج قرار گرفته است.  بال های اصلی رو به عقب هستند و در امتداد میانه بدنه قرار دارند. چرخ ها تماما جمع شونده هستند تا کارایی آیرودینامیکی آن حفظ شود.

Cloud Shadow نمایانگر تلاش چین برای ساخت یک پهپاد کم هزینه با ارتفاع و مداومت پروازی بالا است که قابلیت حمل سلاح داشته باشد. 2 نسخه مجزا وجود دارد؛ مدل شناسایی بی سرنشین استاندارد و مدل شناسایی مسلح. سلاح ها در خارج و توسط نقاط سخت زیر بال ها (2 نقطه زیر هر بال) حمل می شوند. انواعی از سلاح های هدایت دقیق چینی شامل موشک ها و بمب های پرتابی، توسط این پهپاد پشتیبانی می شوند. وزن محموله ماموریتی، 400 کیلوگرم بیان شده است.

 

  

 

از نظر مشخصات فنی حداکثر سرعت آن 620 کیلومتر بر ساعت است، حداقل تا سقف 14000 متری ارتفاع می گیرد و برد لینک در محدوده دید آن 290 کیلومتر است. مداومت عملیاتی آن 6 ساعت تعیین شده است. موتور توربوجت آن می تواند از نوع WJ-600 یا موتور 1 تنی ZF850 باشد. 2 موتور توربوفن AFE-50E هم بر روی آن قابل نصب است.

خانواده Cloud Shadow سه فرم تولیدی دارد. Cloud Shadow CS-1 نسخه ی پایه ی شناسایی تصویری است، CS-2 نقش شناسایی الکترونیکی را ایفا می کند. نسخه CS-3 یک پهپاد کاملا مسلح در نقش شناسایی ضربتی است. تمامی نسخه ها از موتور WP-11C استفاده می کنند.

در نوامبر 2017، ماکتی از پهپاد Cloud Shadow در نمایشگاه هوایی دبی به نمایش در آمد.

 

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2019

- وضعیت: در حال توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 10

- کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9 متر

- طول بال ها: 20 متر

- ارتفاع: 3.66 متر

- وزن: 2300 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 3200 کیلوگرم (900 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 1 موتور توربوجت WP-11C  یا  ZF850 با رانش 9.8 کیلو نیوتن، 2 موتور توربوفن AEF-50E با رانش 4.9 کیلو نیوتن برای هرکدام

حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 15000 متر

- برد: 290 کیلومتر

- تسلیحات: موشک و بمب های پرتابی هوا به سطح هدایت دقیق شامل Blue Arrow-7، YJ-9E و AG-300M

- نسخه ها: Cloud Shadow (سری پایه)، Cloud Shadow CS-1 (نسخه شناسایی تصویری)، Cloud Shadow CS-2 (نسخه شناسایی الکترونیکی)، Cloud Shadow CS-3 (نسخه شناسایی ضربتی)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

BAe Magma

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) / اثبات گر فناوری (2017)

 

 

هواپیما های مدرن برای تغییر مسیر به سطوح کنترل پرواز نیازمندند که ترکیبی از اتصالات، مکانیزم ها و سامانه های دیجیتالی است. BAe Systems مرکز دفاعی انگلیس و دانشگاه منچستر برای ایجاد انقلابی در این حوزه همکاری می کنند و در حال توسعه پهپاد اثبات گر فناوری Magma هستند. توسعه این پهپاد از سال 2002 آغاز شد.

از این محصول برای جمع‌آوری اطلاعات درباره ی طرح مفهومی "هوای دمیده شده برای کنترل پرواز" استفاده می شود. در این طرح، از گاز های خروجی موتور برای تاثیر بر روی خواص بالابرندگی بال استفاده می شود (هوا با سرعت مافوق صوت از لبه عقبی سطوح کنترلی خارج می شود). امید است این پیشرفت، جایگزین سطوح کنترل پیچیده فعلی شود که طراحی هواپیما های رزمی (و تجاری) را محدود می کنند. ممکن است روزی نیاز به هرگونه سطوح کنترلی از بین برود. علاوه بر این، رانش خروجی این هواپیما توسط "سامانه کنترل بردار رانش سیال" مدیریت می شود. هواپیمایی بدون سطوح کنترلی متحرک ذاتا آیرودینامیک تر خواهد بود، پیچیدگی و حجم آن کاهش پیدا می کند و ایمنی آن بالاتر خواهد رفت. با حذف اتصالات و فاطله بین آن ها، قابلیت پنهان کاری آن بیشتر می شود.

هوای دمیده شده برای کنترل پرواز: هوا از موتور گرفته می شود و با سرعت مافوق صوت از شکاف های باریک دور لبه های عقبی مخصوص خارج می شود تا پهپاد را کنترل کند.

سامانه کنترل بردار رانش سیال: کنترل پهپاد با دمیدن هوا به داخل نازل و منحرف کردن گاز خروجی و ایجاد  نیروی کنترلی

 

 

در حالت فعلی، Magma پلتفرمی "شبه بال پرنده" با شکل کلی شبیه سرنیزه است. همچنین، این پهپاد برای حداکثر کارایی آیرودینامیکی از شکل بال-بدنه ترکیبی استفاده می کند. در بخش عقب بدنه، یک جفت باله دمی عمودی متمایل به خارج قرار دارد. در نسخه های اصلاح شده در آینده این باله های عمودی حذف خواهد شد تا آن را به یک طراحی "بال پرنده" واقعی تبدیل کند. از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می شود.

 

   

 

اولین پرواز Magma در سپتامبر سال 2017 در Llanbedr ولز انجام شد. این پهپاد در ابتدا یک اثبات گر فناوری است، اما بدون شک توسعه آن باعث ایجاد مفاهیم و رویکردهای طراحی برای پلتفرم های جنگی آینده خواهد شد.

در سال 2019، پهپاد Magma، کنترل توسط هوای سیال مافوق صوت را در طول آزمایشی در 11 آپریل 2019 اثبات کرد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2017

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- کشورهای مصرف کننده: انگلیس

- نقش:  X-Plane(توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 3.6 متر

- ارتفاع: نامشخص

- وزن: نامشخص

- حداکثر وزن برخاست: نامشخص

– قوای محرکه: موتور جت

حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 7620 متر

- برد: نامشخص

- تسلیحات: نامشخص

- نسخه ها: Magma  (سری پایه)

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

BAe QF-4 (McDonnell Douglas F-4 Phantom II)

پهپاد هدف (1997)

 

 

QF-4 نسخه پهپادی تمام اندازه از جنگنده موفق در دوران جنگ سرد، F-4 Phantom II است. QF-4 توسط اسکادران هشتاد و دوم اهداف هوایی (که خودش زیرمجموعه پنجاه و سومین گروه ارزیابی سلاح های پنجاه و سومین  Wing of Elgin AFBاست) از پایگاه نیروی هوایی تیندال مورد استفاده قرار می گیرد. QF-4 اقدامات متقابل متنوعی را برای تحقیق درباره ی سلاح ها و مانور های تاکتیکی انجام می دهد.

پهپاد QF-4 که نسخه تغییر یافته F-4 فانتوم II است، در سال 1997 وارد خدمت عملیاتی شد. این پهپاد، یک هدف هوایی کنترل از راه دور است که قابلیت استفاده مجدد دارد. کنترل از راه دور توسط یک خلبان در ایستگاه کنترل زمینی اطراف یا کاملا کامپیوتری و توسط "سامانه کنترل پهپاد Gulf Range" انجام می شود. در هر صورت برای احتیاط از یک هواپیمای تعقیبی استفاده می شود. از دیگر موارد احتیاطی دیگر می توان به مواد منفجره موجود در داخل QF-4 اشاره کرد. اگر سامانه ناپایدار شود یا پاسخگو نباشد، نیرو های زمینی این امکان را دارند تا در صورت لزوم آن واحد را نابود کنند. تمرین ها فقط در روی آب هایی انجام می شوند که برای برنامه های پهپادی ایالات متحده در دسترس باشد.

 

 

پهپاد های QF-4 در اصل مدل های تغییر یافته و کاملا کاربردی جنگنده F-4 هستند. تغییرات روی مدل اصلی هواپیمای McDonnell توسط BAE Systems و با هزینه 2.6 میلیون دلار برای هر واحد تغییر یافته، انجام شد. اسکلت آن تمام شباهت های ظاهری با نسخه پیشین را حفظ کرده و سامانه های داخلی مانند موتور های توربوجت جنرال الکتریک (با قابلیت پس سوز) آن ثابت مانده اند. از مشخصات فنی آن می توان به حداکثر سرعت 2 ماخ، برد 2000 کیلومتر و ارتفاع پروازی 18000 متری اشاره کرد.

QF-4 جانشین QF-106 (براساس هواپیمای USAF F-106) در مجموعه پهپادی نیروی هوایی ایالات متحده شد. 84 فروند از86 پهپاد QF-4 در خدمت هستند. در مجموع حدود 250 فروند پهپاد هدف QF-4 تا سال 2013 سفارش داده شدند.

 

  

 

QF-4 توسط QF-16 جایگزین شد که یک پهپاد هدف از نسخه محبوب و موفق لاکهید مارتین / جنرال داینامیکس F-16 Fighting Falcon (2015) بود. الحاق رسمی QF-16 در سال 2015 انجام شد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1997

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 250

- سازنده: BAe Systems، شرکت McDonnell Aircraft (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9.2 متر

- طول بال ها: 11.7 متر

- ارتفاع: 5 متر

- وزن: 18825 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 28030 کیلوگرم (9205 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 2 موتور توربوجت J79 جنرال الکتریک با رانش 24194 نیوتن متر به همراه پس سوز

- حداکثر سرعت: 2574 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 18182 متر

- برد: 2092 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 12588 متر بر دقیقه

- تسلیحات: ندارد (این هواپیما قابل استفاده دوباره است). برای مواقع عدم کنترل یا پاسخگویی پهپاد، مواد منفجره در داخل هواپیما قرار می گیرد.

- نسخه ها: QF-4 (سری پایه، براساس بدنه مک دانل داگلاس F-4 فانتوم II)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Bayraktar Mini

هواپیمای بدون سرنشین کوچک (UAS) جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) (2007)

 

 

سامانه های هوایی کوچک در حوزه نظامی، شاخه ای رو به رشد از پهپاد ها هستند که شامل سامانه های بی سرنشین قابل حمل توسط فرد می شوند و مناسب استفاده در سطح گروه هستند، معمولا دست پرتاب اند و به راحتی بازیابی می شوند. تولید کنندگان زیادی برای ساخت چنین محصول سودآوری تلاش کرده اند و روزانه تعداد بیشتری از آن ها وارد این بازار می شوند.

ترکیه، که روزی برای تقویت جایگاه نظامی خود در خاورمیانه به طور گسترده به فناوری های خارجی وابسطه بود، اکنون می تواند نیاز خود را در داخل کشور تامین کند. در سال 2007، Baykar Makina پهپاد بومی Bayraktar Mini را به نیرو های مسلح ترکیه تحویل داد.

 

 

اولین پرواز این پهپاد در اکتبر سال 2006 رقم خورد. تاکنون بیش از 500 فروند از آن ساخته شده است. در کارنامه Bayraktar Mini می توان محافظت از مقبره سلیمان شاه در سوریه و شناسایی کاروان داعش را مشاهده کرد.

این پهپاد به نیرو های زمینی قابلیت جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) راحت و سریع را می دهد. از امکانات آن می توان به برخاست و فرود خودکار، سامانه مدیریت نقطه مسیر، ارتباطات رمزگذاری شده و رهگیری خودکار اشاره کرد. Bayraktar Mini دست پرتاب است و در صورت لزوم توسط ایستگاه کنترل زمینی مدیریت می شود. در حالت عادی روی شکم اما در موارد اضطراری با چتر نجات تعبیه شده در آن فرود می آید. برد آن 10 کیلومتر است و تا ارتفاع 3600 متری پرواز می کند. مداومت پروازی آن 60 دقیقه است.

 

   

 

    

 

  

 

پس از هزاران ساعت پرواز موفقیت آمیز، Bayraktar B Mini ساخته شد که در دسامبر سال 2017 عملیاتی شد و به دلیل عملکردش به قطر هم صادر شد. توسعه این پهپاد همچنان ادامه دارد و طبق سایت شرکت سازنده، Bayraktar MINI D برد ارتباطی 2 برابر و ارتفاع پروازی 3 برابری نسبت به نسخه های پیشین دارد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2007

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: بیش از 500

- سازنده: Kale-Baykar Makina (ترکیه)

- کشورهای مصرف کننده: ترکیه، قطر

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 1.2 متر

- طول بال ها: 1.9 متر

– قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی

حداکثر سرعت: 55 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 914 متر

- برد: 55 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین های CCD و گرمایی

- نسخه ها: Mini (سری پایه)، Mini B (اندازه بزرگ‌تر، کارایی بالاتر)

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Bell V-247 Vigilant

طرح پیشنهادی سامانه هوایی بدون سرنشین کج پروانه (2023)

 

 

"Bell V-247 "Vigilant طرح مفهومی یک پهپاد کج پروانه در حال توسعه است که توسط شرکت Bell Helicopter در سپتامبر سال 2016 رونمایی شد. طراحی آن برای جلب رضایت چشم انداز آینده توانایی های هوایی سپاه تفنگداران ایالات متحده (USMC) است. به عنوان یک پهپاد کج پروانه، این محصول توانایی های فنی یک هواپیمای بال ثابت را با ویژگی نشت و برخاست عمودی یک بالگرد ترکیب کرده است (با کمک از آزمایش‌ها محصول V-22 کج پروانه شرکت بل). این پلتفرم می تواند در نقش های بی شماری در میدان نبرد مانند شناسایی دریایی، آماده‌سازی کشتی های دور از ساحل، تامین پایگاه های خط مقدم، دستیابی و ردیابی هدف، نظارت کلی و ... حاضر شود.

اگر برنامه Vigilan همان طور که در نظر گرفته شده پیش رود، تولید انبوه آن در سال 2023 شروع خواهد شد.

 

  

 

بالگرد ها به دلیل توانایی فرود روی سطوح نا آماده و عدم نیاز به باند طولانی، نسبت به همتایان بال ثابت خود مزیت های بیشتری دارند. با این ویژگی می توانند روی کشتی های جنگی و دامنه کوه مستقر شوند و به طور مستقیم به خدمت به عناصر عملیاتی پیشرو مثل پیاده نظامان بپردازند. عدم وجود خلبان و خدمه به معنی عدم ازدست دادن انسان ها در حین فعالیت در مناطق خطرناک است. کیفیت بالای Vigilan، برد عملیاتی و مداومت پروازی بالا را ارائه می دهد، فاکتورهایی که معمولا هواپیما های بال ثابت سریع و تشنه سوخت را محدود می کنند.

 

 

قرار است V-247 از یک موتور بهره بگیرد که 2 ملخ 3 پره 9 متری را می گرداند. روتور ها در امتداد یک بال 20 متری روی بدنه قرار دارند و با چرخش خود، هوا را به پایین (در پرواز عمودی) یا عقب (در پرواز معمولی) هل می دهند. برد رزمی آن 1600 کیلومتر تحمین زده می شود و مداومت پروازی آن 11 ساعت است. وزن خالی آن 7200 کیلوگرم و حداکثر وزن برخاست آن 13600 کیلوگرم است. حداکثر وزن محموله 6000 کیلوگرم است که شامل انواع تجهیزات ماموریتی مثل موشک های هلفایر، موشک های هوا به زمین و Mk-50 تورپدو می شود که در محفظه داخلی نگهداری می شوند. محموله به صورت ماژولار است تا به سرعت برای ماموریت های بعدی آماده شود. اندازه نهایی Vigilant برای حمل در هواپیمای ترابری C-17 نیروی هوایی ایالات متحده و خدمت روی عرشه پروازی ناوشکن های تایپ DDG نیروی دریایی مناسب خواهد بود.

 

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2023

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 0

- سازنده: Bell Helicopter (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (احتمالی)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جنگ ضد زیردریایی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر زیرسطحی دشمن تسلیحات مخصوص)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، ترابری (قابلیت حمل و نقل وسایل، محموله ها یا افراد از جمله مجروحان و افراد مهم)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 19.8 متر

- وزن: 7260 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 13600 کیلوگرم (6340 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 1 موتور که 2 پروانه 9 متری با قابلیت تغییر زاویه را می چرخاند

- حداکثر سرعت: 555 کیلومتر بر ساعت

- برد: 1650 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله های جاسوسی-نظارت-شناسایی تا وزن 272 کیلوگرم، پشتیبانی پیشنهادی از تورپدو های سری Mk-50، موشک های هدایت پذیر ضد تانک هلفایر و موشک های مشترک هوا به زمین (JAGMs) در محفظه داخلی

- نسخه ها: "V-247 "Vigilant (سری پایه)

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Bluebird Aero Spylite

سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UASs) (2012)

 

 

دنیای سامانه های هواپیمای بدون سرنشین (UASs) دنیایی بزرگ با بازیگرانی از سراسر جهان است. مشتریان نیز بهترین محصولات را برای نیاز های میدان نبرد انتخاب می کنند. شرکت Bluebird Aero Systems اسرائیل پهپاد Spylite را برای ایفای نقش شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات کوچک با ارتفاع پروازی بالا معرفی کرد که مورد توجه قدرت های نظامی مثل هند قرار گرفت.

Spylite برای آماده‌سازی، پرتاب، فعالیت و بازیابی فقط به 2 نفر نیاز دارد. محموله آن متغییر است و می تواند از حسگر ها و دوربین های HD برای فیلم برداری لحظه ای و باکیفیت (1080p) تشکیل شود. این پهپاد تا برد 50 کیلومتر (قابل افزایش تا 80 کیلومتر) و تا 4 ساعت قابل کنترل است. Spylite از یک سامانه محافظت از جمینگ GPS برای عملیات در حریم هوایی مورد مناقشه و یک لینک داده پشتیبان در صورت از دست رفتن ارتباط استفاده می کند. حداکثر ارتفاع پروازی آن 9144 متر است اما عموما در ارتفاع 914 تا 1005 متری پرواز می کند. حداکثر وزن برخاست آن به 9.5 کیلوگرم می رسد.

 

 

Spylite از لانچر های تاشو، سبک، کم هزینه و با کمک نوار لاستیکی پرتاب می شود. از این لانچر می توان در تمام شرایط آب و هوایی در شب و روز استفاده کرد. زمان راه‌اندازی آن 15 دقیقه است.

 

 

در بخش بازیابی، Spylite کاملا خودکار است و از یک چتر نجات آسان و ارزان برای کم کردن سرعت قوط در منطقه فرود از پیش تعیین شده استفاده می کند. این پهپاد قادر به تعیین سرعت سقوط خود با توجه به ارتفاع و سرعت باد است تا از سامانه های داخلی حیاتی و خود پهپاد محافظت کند. سپس یک مکانیزم رهاسازی سریع به اپراتور اجازه می دهد  تا چتر را جدا کند تا برای بسته بندی و استفاده مجدد آماده شود.

توانایی های Bluebird به جز شناسایی، شامل دستیابی به هدف، کمک های امدادی/بشردوستانه، نقشه برداری، نقشه برداری هوایی، جستجو و نجات، امنیت مرز، محافظت از کاروان ها و اجرای قانون می شود. اثر صوتی کم آن، مناسب عملیات پنهانی عناصر نیروی های ویژه است.

تا امروز Spylite بیش از 35000 ساعت پرواز داشته است.

در سپتامبر 2018، پس از نمایش موفق در آزمایش های ارتش، هند Spylite را خریداری کرد.

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2012

- تعداد فروند ساخته شده: 50

- سازنده: Bluebird Aero Systems (اسرائیل)

- کشورهای مصرف کننده: هند، اسرائیل (متعهد)

- نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 1.35 متر

- طول بال ها: 2.75 متر

- وزن: 7 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 9 کیلوگرم (2 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور که یک ملخ 2 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند.

حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 1000 متر

- برد: 50 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله شامل حسگر و دوربین

- نسخه ها: Spylite (سری پایه)

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Boeing Insitu RQ-21 Blackjack (Integrator)

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2014)

 

 

 

"Boeing Insitu RQ-21 "Blackjack (که پیشتر با نام Integrator شناخته می شد)، سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) در حال توسعه است که قرار است جایگزین پهپاد Scan Eagle بوئینگ که در خدمت نیروی دریایی و هم پیمانان ایالات متحده است، شود. هردو این پهپاد ها، سامانه های هوایی بدون سرنشین ارزان و کوچکی هستند که برای پرتاب و بازیابی از دریا و عملیات های نظارتی روی آب ساخته شده اند. Insitu زیرمجموعه یکی از قدرت های دفاعی، بوئینگ است و در بینگن واشنگتن واقع شده است. بوئینگ، این شرکت سازنده پهپاد های سایز متوسط را در تابستان سال 2008 خریداری کرد.

 

 

برخلاف طرح قبلی  Scan Eagle،  Blackjack از آرایش میله های دوقلو، محفظه موتور در وسط، بال های مستقیم و موتور انتهایی در آرایش pusher استفاده می کند (اسکن ایگل از طراحی ساده تری بدون هیچ بخش دمی مشخص و بال های رو به عقب بهره می برد). Insitu  امکان استفاده از تجهیزات اسکن ایگل های فعلی مثل سامانه پرتاب منجنیقی پنوماتیک "SuperWedge" و سامانه بازیابی دقیق "Skyhook"  را در بلک جک فراهم کرده است. سامانه دوم، هواپیما را با طنابی آویزان از دکل می گیرد و به قلابی در نوک بال متصل می شود. Blackjack از نظر ابعاد هم از Scan Eagle های قبلی بزرگ‌تر است و مشخصات ماموریتی بهتری دارد.

 

     

 

     

 

Blackjack طولی بیش از 2 متر و طول بالی حدود 5 متر دارد. موتور آن (NWUAV gas / HFE) Blackjack را به سرعت کروز 101 کیلومتر بر ساعت می رساند و مداومت پروازی 24 ساعته را ارائه می دهد. ارتفاع پروازی آن 4500 متر است. وزن کلی آن 54.5 کیلوگرم است. این مشخصات، Blackjack را تبدیل به گزینه مطلوبی برای خدمات دریایی می کند، چون نسبت به برادران بزرگ‌تر خود، کم هزینه و قابل حمل است.

 

   

 

ارتش نام رسمی Blackjack را RQ-21A گذاشت. اولین پرواز آن در 28 جولای سال 2012 انجام شد و از آن زمان در آزمایش های مختلف زمینی و دریایی شرکت کرده است. Blackjack در ارزیابی های روز عرشه USS Mesa Verde (ناو ترابری آبی خاکی کلاس San Antonio) در سال 2013 دیده شد. نیروی دریایی ایالات متحده در حال ارزیابی سامانه Blackjack برای خرید احتمالی است. در حال حاضر 5 پهپاد در 4 مجموعه Blackjack تنظیم شده است. سپاه تفنگ داران نیروی دریایی هم به دنبال 32 مجموعه کامل Blackjack به همراه 5 پهپاد در هر مجوعه است.

در سپتامبر سال 2016، اعلام شد که کانادا به اولین مشتری صادراتی RQ-21 تبدیل خواهد شد. کانادا یک مجموعه شامل پهپاد را سفارش داد.

در اکتبر سال 2018، یک پهپاد RQ-21 Blackjack با موفقیت سامانه جدید دوربین های مادون قرمز با کیفیت بالا را برای نیروی دریایی ایالات متحده آزمایش کرد.

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2014

- وضعیت: در خدمت محدود

- تعداد فروند ساخته شده: 35

- سازنده: Boeing Insitu (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: کانادا، هلند، بلژیک، لهستان، تایلند، ایالات متحده

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 2.5 متر

- طول بال ها: 4.8 متر

- وزن: 43.3 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 61 کیلوگرم (17.7 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور 8 اسب بخاری

حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 6096 متر

- برد: 2400 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. دوربین الکترواپتیک با بزرگنمایی 4 برابری، دوربین مادون قرمز موج متوسط، مسافت سنج لیزری، نسانه گذاری مادون قرمز، رله ارتباطی، AIS

- نسخه ها: "RQ-21 "Blackjack (سری پایه، نام قبلی آن Integrator بود)، RQ-21A (نسخه اولیه ارتش ایالات متحده)

 

 

منبع

[alrkhs 4,575]

به نام خدا

Boeing QF-16 (Fighting Falcon)

پهپاد بدون سرنشین هدف و تمرین (2015)

 

 

QF-16 سرنوشت جنگنده های چند منظوره بازنشسته "F-16 "Fighting Falcon لاکهید مارتین است که به عنوان پهپاد های مقایس کامل بازسازی شده اند. تغییر QF-16 ها توسط برنامه ای به رهبری بوئینگ انجام می شود و در ادامه تغییر "F-4 "Phantom II های مک دانل داگلاس توسط BAe به QF-4 است. سری QF-16 به عنوان هدفی هوایی برای تمرین، توسعه دکترین هوایی و آزمایش فناوری های جدید ساخته شده است.

تا سال 2015 شش فروند F-16 تغییر یافته ناوگان QF-16 را تشکیل می دهند که در حال حاضر در اسکادران اهداف هوایی هشتاد و دوم نیروی هوایی ایالات متحده خدمت می کنند (در مجموع 61 فروند سفارش داده شده است). آزمایش ها در پایگاه Holloman نیروی هوایی در نیومکزیکو انجام می شوند.

 

  

 

سازه هوایی F-16 توسط مهندسان بوئینگ به تجهیزات جدید مجهز شده تا توانایی برخاست و فرود خودکار، اجرای مانور های از پیش تعیین شده و درگیری در ارتفاع و سرعت بالا را بدست آورد. این هواپیماهای پیشین نیروی هوایی ایالات متحده (اکثرا نسخه های F-16A و F-16C) از موتور های توربوفن F100-PW-200، -220 یا -229 Pratt & Whitney و یا F110-GE-100 یا -129 جنرال الکتریک استفاده می کنند که با قابلیت پس سوز توانایی رسیدن به سرعت های مافوق صوت و حرکات سریع برای تبدیل شدن به اهداف مدرن برای خلبانان آمریکایی را دارند. همچنین، این هواپیما ها پوشش دفاعی خود را حفظ کرده اند تا با مقابله در برابر موشک های هوا به هوای ردیابی راداری یا جستجو گر، چالش بزرگ تری برای دانش آموزان خلبانی باشد. اگر QF-16 با عدم پاسخگویی به اپراتور یا خطری در نزدیکی منطقه مسکونی مواجه شود، می تواند در آسمان نابود شود.

 

 

برنامه QF-16 از زمان آغاز توسعه به چندین هدف بزرگ دست پیدا کرده است. در بیست و سوم سپتامبر 2013 با کابین خالی از خلبان پرواز کرد. در آگوست سال 2014 گزارش شد که هواپیما با موفقیت به آزمایش شلیک موشک های زمینی پاسخ داده است. اما به جای هدف قرار دادن مستقیم پهپاد با موشک (و خطر از دست دادن آن)، یک ایستگاه کنترل زمینی موشک را به مختصات معینی در فضا نزدیک QF-16 شلیک کرد و سامانه جمع‌آوری داده پهپاد بررسی کرد که موشک به آن مختصات رسیده است. بعد از مقایسه داده های ایستگاه کنترل و QF-16، تائید شد که موشک به هدف برخورد کرده است.

این احتمال وجود دارد که داده های جمع‌آوری شده از پروژه QF-16، برای ساخت پلتفرم جنگنده بدون سرنشین تمام اندازه در آینده نزدیک استفاده شود.

در مجموع سفارش 61 فروند QF-16 به بوئینگ داده شده است.

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2015

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 126

- سازنده: شرکتBoeing  (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 15 متر

- طول بال ها: 9.95 متر

- ارتفاع: 4.88 متر

- وزن: 8570 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 19200 کیلوگرم (10630 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Pratt & Whitney F100-PW-200/220/229 یا F110-GE-100/129 جنرال الکتریک با قابلیت پس سوز که 3231 نیوتن متر رانش تولید می کنند

حداکثر سرعت: 1450 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 15240 متر

- برد: 4200 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 15240 متر بر دقیقه

- تسلیحات: ندارد. حمل مواد منفجره در صورت عدن پاسخگویی پهپاد در هنگام پرواز

- نسخه ها: QF-16 (سری پایه، برپایه ی سازه هوایی F-16 Fighting Falcon جنرال داینامیکس/ لاکهید مارتین)

 

 

منبع